W głębi lasu

[Seinaru]

Oh, jak to dobrze że Yoshida nie był formalistą! W ten sposób ich współpraca rozpoczęła się o wiele... lepiej? Bardzo ogólne słowo na nazwanie tego dobrego przeczucia, że Seinaru uda się z nim dogadać, przynajmniej takie odniósł pierwsze wrażenie. Kolejną dobrą informacją było to, że w końcu ruszali na front, to znaczy będzie można ulżyć świerzbiącym rączkom. Z tego co powiedział Akiya wynikało jednak, że jeszcze trochę wody upłynie, zanim rzucą się oni w wir walki.
- Uh, rozumiem... - Odpowiedział, gdy usłyszał o mocnych stronach towarzysza. Kei zastanawiał się, na ile opieka nad świeżynką-samurajem jest na rękę samotnemu dotychczas wilkowi. Jeśli zazwyczaj pracował solo, po cichu i niepostrzeżenie, to jasne okazało się, że Arisu dobrała ich na zasadzie przeciwieństw. A przez to samuraj nie zdziwiłbym się, gdyby Yoshida nie był zadowolony z tego faktu. Kei burzył jego jakiś świat i pomysł na swój udział w wojnie, wprowadzając w niego pierwiastek nieprzewidywalności w sprawie, gdzie każda niespodzianka to raczej kiepski prezent.
- No ta, nie umiem w infiltrację, to fakt. Pewnie naginata mnie zdradziła, co? Dobry z Ciebie obserwator. kappa - No tak, ciężko było z naginatą podkradać się do wrogich pozycji. W lesie zahaczała o gałęzie i płoszyła wiewiórki, a chyba nie trzeba tłumaczyć, jakie były problemy, gdy trzeba się było przecisnąć przez przewód wentylacyjny aby zdobyć plany ataku wroga? Można się domyślić. Jednak w boju to była zupełnie inna historia. Dopóki tylko palił się w nim płomyczek motywacji, Seinaru potrafił walczyć długo i wytrwale, choć w jego przypadku zawsze dużo zależało od okoliczności. Niemniej jednak, był rad z tego, że nikt nie każe mu wcielać się w rolę, której nie potrafił odegrać. Dobry strateg to taki, który wykorzystuje silne strony swoich wojowników, a więc wyglądało na to, że Arisu naprawdę znała się na rzeczy.
- Drapnę tylko jakiś prowiant gdzieś po drodze i jestem gotowy. - Zakomunikował Yoshidzie i gdy ten organizował transport, Kei organizował sobie wałówkę. Udało mu się w końcu kupić kilka pyszności, które wcisnął sobie do torby, a następnie dosiadł konia i...
- Wio koniku, na wojenkę! - I w zasadzie to tyle go w Saimin widzieli.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

12 Służba rodowi miała to do siebie, że to, czego się chce i czego się nie chce, nie miała zbyt dużego znaczenia. Czy mu to pasowało czy też nie - był to kolejny element, którego nie mogłeś z niego wyczytać. Był tą książką, której zapisy były całkowicie niejasne i rozpływały się w umyśle, choć przecież wyraźnie czytałeś kolejne słowa i układały się one w jeszcze bardziej wyraźne znaczenia. Pojmowałeś, ale poczułeś? Jasnym było to, że ktoś, kto najmłodszy nie był, bo mężczyzna przed tobą miał na pewno ponad dwadzieścia lat, nie przypominał dzieciaczka, który pierwszy raz bierze się za jakąś robotę i z tego względu ekscytacja i strach mieszają się ze sobą wzajem, mieszając mu w głowie, na pewno miał jakieś własne plany, pomysły, dotychczasowe rozkazy mniej czy bardziej ustalone, natomiast ty byłeś niespodzianką w miejscu, w którym, jak słusznie ująłeś - każda niespodzianka była kiepskim prezentem. Zapewne gdyby był kimś, kto i tak idzie na front i ma cię jedynie poprowadzić, nie byłoby żadnego problemu. Wszystko to były domysły.
Cała noc minęła wam na podróży. Ta, dzień po niej i następna. Popędzane konie niosły was nad ziemią jakby miało nie być jutra, dysząc ciężko i coraz ciężej uderzając kopytami o podłoże. Przerwę od pogoni miały co jakiś czas, kiedy zwalnialiście tempa, by powoli przesuwać się po bardziej niepewnym terenie, czy w przypadku postoi, bo takie też miały miejsce. Musiały mieć. Włącznie z dłuższym, by się wyspać, porządnie wypocząć wśród leśnej głuszy - bogowie chyba mieli was w swojej opiece, bo nic nie zapowiadało tego, że miało za niedługo zacząć padać. Konie nocą były niemal ślepe w tych ciemnościach, które kryły się pod koronami drzew nasuwającymi się na gościńce - tak samo zresztą jak wy. Wystające korzenie drzew, dziury, kamienie - wszystkie przeszkody, na które nie zwracalibyście uwagi za dnia, stanowiły poważną przeszkodę nocą, gdy zwierze samo z siebie nie mogło sobie z nimi poradzić w pełnym galopie. Nie spowalniało was to ponad miarę - mimo wszystko nie mogliście poganiać ich co tchu, na złamanie karku, jeśli miały wam służyć jeszcze w długich, przyszłych godzinach. Ich dobro traciło na znaczeniu tam, gdzie wchodziło w grę dobro rodu, czy ci się to podobało, czy nie.
Po dwóch dniach podróży dotarliście na miejsce. Zimny poranek kąsał skóry, półcienie wciąż rządziły światem - tym gęstsze, im gęstsze były chmury zebrane na niebie. Te zaś nie odsłaniały tego poranka nawet małej kropli błękitu. Słońce nie zdążyło jeszcze na dobre wstać, więc jechaliście powoli, bez pośpiechu. Jedyne, co się zmieniło, to skupienie na twarzy Akiyi, który wyglądał tak, jakby w tych drzewach przed wami było coś niesamowicie istotnego, sekrety, które dostrzegał tylko on i wiadomości, które tylko on mógł odczytać. I tylko on mógł - dla ciebie były to tylko drzewa. Złożył dłonie w pieczęć, a koń się zatrzymał ze stępu, prychając. Mgła sunęła pomiędzy końskimi kopytami, które zapadały się w wilgotnej ściółce. Musieliście zjechać już jakiś czas temu z jednej z wąskich, porośniętych leśnych dróg, którymi chadzali i jeździli chyba tylko myśliwi. Jedna z tych, których nawet nie znajdzie się na mapie, nie ważne, jak długo by szukać. Każdy odgłos wydany w tym miejscu był zadrą na uszach. Zdradą, która wplatała się w pełzający bluszcz, wtapiała w nasiąknięty wilgocią mech. (No więc - jesteście w lesie. - A widzę mech? - Tak. - Wsiadam do mecha.) Koszmary rodziły się w miejscach takich jak to - gdzie rosa osiadała kroplami na cienkich pajęczynach, na których środku czuwały pająki, czarne perły osiadłe pośród gałęzi drzew. Gdzieś tu stała chatka na jednej nodze, do której prowadziły zagubione fasolki, gdzieś tutaj mieszkał wilk, co pożarł małego Kapturka.
Las był całkowicie cichy. Nie oznaczało to jednak, że milczał.
- Powinniśmy być już blisko, ale nikogo nie wyczuwam. - Mężczyzna opuścił ręce i złapał znów za lejce, popychając konia do przodu bez najmniejszego strachu. Jeśli nikogo nie wyczuwał - nie było czego się bać. A przynajmniej - kogo się bać. - Moją specjalnością jest genjutsu. Techniki klanowe Yamanaka pozwalają mi wykrywać chakrę i przejmować kontrolę nad oponentem. W razie gdybyś widział wroga, który nagle atakuje swoich sojuszników, nie szarżuj na niego, proszę. Obrażenia odniesione przez ciało, które kontroluję, przeniosą się na mnie. - Wyjaśnił jeszcze dokładniej swoje predyspozycje co do walki.

[Seinaru]

- Dobra, zapamiętam... Wróg sojusznika mojego wroga jest moim przyjacielem... zzz... przyjaciel mojego sojusznika... moim wrogiem jest przyjaciel... - Głowa Seinara opadała już powoli i sennie na pierś, mimo że nocny jesienny wiatr smagał mu twarz niemal nieustannie od dobrych kilku godzin podróży. Konie na ile mogły na tyle gnały w przód, chociaż samuraj zaczynał mieć przekonanie, że o wiele mądrzej byłoby najpierw się wyspać i wyruszyć w drogę skoro świt, no ale jako pokorny bezpłatny najemnik nie zamierzał dyskutować czy kwestionować poleceń Arisu wypowiadanych ustami Yoshidy. Co jednak mógł poradzić ktoś, kto jest tylko człowiekiem, a do tego na nogach i w stresie od kilkunastu godzin? Dawał z siebie wszystko, a jednak oczka kleiły mu się coraz bardziej, jednak jechał wciąż do przodu, nie chcąc odstawać za bardzo od swojego towarzysza.
- Ja jestem słaby w genjutsu, do tego kiepsko radzę sobie w ninjutsu, z taijutsu też mam małe problemy. Fuinjutsu i iryojutsu są mi kompletnie obce. Znam podstawowe techniki uwolnienia wiatru, o, ale tylko te najniższych rang, niestety... - Pochwalił się swoimi nie tyle umiejętnościami, co ułomnościami.
- Nom... - Nagle zdał sobie sprawę, że tak naprawdę to oprócz gotowania zbyt słonych zup, to nie potrafi zbyt wiele.
- A Ci Hyuuga? To znaczy, słyszałem o nich, ale nigdy nie stawałem przeciwko żadnemu. Co oni potrafią? - Dobrze było oprócz swoich sojuszników, poznać również wroga, a przynajmniej mieć jakąś wskazówkę, czego można się spodziewać.
Jeszcze bardziej przebudziła go informacja o tym, że powoli zbliżają się do celu.
- Oh, to dobrze że już niedaleko. Muszę rozprostować kości, ten koński grzbiet źle robi na plecy, co nie? - Uśmiechnął się, chociaż naprawdę zaczęło kłuć go w krzyżu od tej jazdy po tych leśnych wertepach, a do tego jeszcze w nocy.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

14 Samuraj płaczący nad paroma godzinami braku snu? Niee, Seinaru, tak się nie robi. Głowa do góry! To tylko dwa dni i dwie noce jazdy z jednym przystankiem na sen, musisz stanąć na wysokości zadania i udowodnić, że chociaż nie jesteś dobry w słowie - nadrabiasz siłą. Chyba że to się łączy? Skłonności do spania wraz z brakiem skłonności do bycia politykiem? Twojemu towarzyszowi to nie przeszkadzało. Podczas podróży drzemał w siodle, kiedy jechaliście wolnym stępem przez gościńce, których prostota sprawiała, że konie właściwie same sunęły do przodu. Czujny półsen, w którym trwał, wybudzał go przy jakichkolwiek bardziej fałszywych dźwiękach, powodując, że na moment uchylał powieki, a potem wracał do spania. Nienaturalny talent do zasypiania w każdych okolicznościach przynależał właśnie do niego. Nie był zbyt rozgadany i jeśli nie zaczepiałeś go rozmowami to droga trwała w milczeniu. Zagaił parę razy o Teiz, jak to się stało, że jesteś pasterzem - i samurajem - jednocześnie i... co takiego zrobiłeś pani Arisu, że ta tak mocno stroszyła swoje skrzydła. Tutejsze miejsce prezentowało zaś tak, że wysnuwało się tylko jeden wniosek. Może być tylko gorzej. Cały czar polegał na tym, że ani ty, ani twój towarzysz, nie byliście zwykłymi ludźmi. Marne wymówki na własną słabość. Lub też... całkowicie usprawiedliwione zmęczenie. Wojna nie lubiła czekać - nie zamierzała czekać i na was.
- Mhmm. - Odmruknął potwierdzająco, choć raczej na odczepnego, niż rzeczywiście chcąc potwierdzić, że kiepskie to połączenie - plecy i koński grzbiet. Puścił tę uwagę mimo uszu, pozwalając jej się rozbić po kościach. Życia nie zmieniała, a ponoć nie ma nic bardziej irytującego ponad człowieka zauważającego rzeczy oczywiste. Sam ruszył konia z miejsca i wolnym stępem poszedł przodem. Jazda na koniach była tu możliwa jedynie dzięki temu, że gałęzie drzew rosły dość wysoko, a gęste korony nie pozwalały innym roślinom na bogaty rozrost - utrzymywały się tylko te co najbardziej wytrwałe. Minusem był fakt, że choć już powinno być dość widno, teren nadal był przez to ledwo widoczny. Rumak zaprotestował lekko, nie mając ochoty pchać się dalej w te zgliszcza, ale nie to, żeby miał wybór - jego jeździec chciał jechać. Więc jechali. Paręnaście metrów dalej w końcu zobaczyliście, co było powodem tej pustki. Obóz był całkowicie opustoszały, wyludniony. poprzewracane namioty, rozrzucone bronie, połamane drzewa, które z jękiem podpierały się częściowo o swoich wyższych braci, gotowe w każdej chwili uderzyć z hukiem o ziemię. W tym bałaganie pojedyncze ciała wojowników, którzy byli świadkami tego, co tu zaszło, leżały niemo na ziemi - jedne w lepszym, inne w gorszym stanie. Ilościowo nijak nie pasowali do wielkości obozu. Akiya zsunął się z konia dopiero tutaj i obwiązał lejce na jednym z cienkich pni, wsuwając się do obozu i rozglądając wokół. Przesunął kilka belek, które miały stanowić konstrukcje namiotu, chcąc do niego zajrzeć, ale ten ruch tylko sprawił, że zawalił się całkowicie. Runął w dół z nieznośnie głośnym trzaskiem, którego ten las nie chciał tolerować. Musiał.
- Hyuuga potrafią widzieć na ogromne odległości za pomocą swojego kekkei genkai oraz blokować przepływ chakry w ciele. Są mistrzami walki w zwarciu, taijutsu jest ich specjalnością. - Raczył wyjaśnić dopiero teraz, kiedy rozglądał się po obozie. Tak samo spokojny jak i parę chwil temu, jedynie bardziej uważny i skupiony.

[Seinaru]

Było cichutko, zimnojesiennie i leśno, wszystko sprzyjało brakowi rozmowy, senności... Seinaru powoli poddawał się temu czarowi. Adin, dwa ,tri... jego powieki stawały się coraz cięższe... To chyba nie grzech przymknąć na chwilę oko? To było jedno z najdziwniejszych i trywialnych wyzwań, które wojna stawiała wojownikom, trzeba być wciąż czujnym nawet wtedy, gdy rozsądek podpowiada, że przecież przez najbliższy kwadrans nic złego nie może się stać... zdrzemnij się przez kwadransik, a potem od razu weźmiesz się do pracy.
No i drzemał, co chwila musiał ocknąć się z półsnu, chociażby po to, aby jakaś gałąź wystająca na ścieżkę nie zrzuciła go z konia. Yoshida chyba również nie chciał tracić sił na czcze gadaniny, lecz korzystać z ciszy przed zapewne nadchodzącą już burzą. Akcja bowiem zaczęła nabierać rumieńców już kawałek dalej, w miejscu gdzie miał znajdować się obóz, do którego zmierzali. Seinaru wjechał do niego powoli, oglądając spokojnie to, co zostało ze stacjonujących tutaj wojsk. Niestety nie było wiele do zobaczenia, z namiotów zostało niewiele, z wojsk które w nic mieszkały również. Kei zsiadł z konia i przez ciemność wypatrywał i nasłuchiwał jakiejś żywej duszy.
- A teraz? Wyczuwasz kogoś? Jest tu jeszcze ktoś żywy? - Zwrócił się do Yoshidy, który na pewno już o tym pomyślał, a jednak wciąż nic nie mówił. Mimo wszystko Seinaru przygotował się jednak i naginata z jego pleców powędrowała do ręki, w drugiej trzymał konia za uzdę i podprowadził go do miejsca, gdzie jego towarzysz zaparkował swojego wierzchowca. Kei zrobił to samo. Ci Hyuuga okazali się być bardzo... zdeterminowani. Jeśli było tak jak mówił Akiya, to atak z zaskoczenia bardzo pomagał taiuserom, partyzanckie ataki pozwalają zbliżyć się do przeciwnika, zanim ten zdąży przygotować obronę. Spodziewał się, że nie znajdą nikogo żywego, nadzieje na to były naprawdę nikłe. Nie zapomniał celu ich misji, jednak bez pomocy właśnie z tego obozu, trudno będzie uczynić jakiś uszczerbek w szeregach wroga.
- Stacjonuje tu w okolicy ktoś jeszcze, czy jesteśmy zdani tylko na siebie? - Podszedł do jednego z leżących ciał. Nie był medykiem, ale jedyne co chciał sprawdzić, to czy jest jeszcze ciepłe, czy może życie uciekło z ciała na tyle dawno, że zdążyło ono już zsinieć i zesztywnieć. Ciekawiło go bardzo, czy Yoshidą pokieruje natychmiastowa chęć zemsty i impuls, czy może chłodna kalkulacja, która wciąż malowała się na jego twarzy. Dużo zależało od tego, czy wciąż mają szansę uzyskać jakieś posiłki (oprócz tych które Seinaru miał w torbie hue hue hue), mimo wszystko nie sądził, aby tropienie sprawców tej masakry w duecie było dobrym rozwiązaniem.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

16 Brak ptactwa, brak dzikiej zwierzyny, która nawoływałaby się wzajem w tej gęstej ciszy. Yoshida miast spoglądać w dół - wolał mierzyć w górę. Jego jasne oczy, po przesunięciu się po obozie, wspięły się po szorstkiej korze, poznaczonej pojedynczym cięciem, najprawdopodobniej miecza, celując wysoko, w cholerę za wysoko - gdzie kołysały się korony drzew i mieszkali bogowie. Tak wysoko patrzeć nie wypada. Lepiej trzymać nos przy ziemi, kiedy destynację obierasz jedną - piekło. Odległe stukanie dzięcioła, klekot rozchodzący się echem po lesie, co rozbijane o kolejne rośliny traciły na swojej mocy, popadając w wątpliwości, jak daleko się zaczęły i o ile dalej będą się kończyć. Jeśli ktokolwiek żywy się tutaj znajdował, to chyba tylko wy i te daglezje, których szczyty budowały tutejszą wieżę Babel. Nikt ich nie karał - fałszywe schody do nieba, które w ostatecznym rozrachunku prowadziły donikąd.
- Nie wyczuwam żadnego skupiska chakry. Jeśli ktoś przeżył, jest już kawałek stąd. - Wrócił myślami i spojrzeniem na ziemię, strącony z wieży jak przeklęty człowiek, który jednym ruchem boskiej strąca tych, którzy ośmielili się w swej pysze zawędrować za daleko. I mieszał im języki, mieszał zmysły, by nie mogli więcej stąpać stabilnie, lecz Akiya szedł nadal bardzo prosto. Nieporuszony. To tylko sześć trupów więcej - a wiesz, iloma wybrukowali już piekło? Do nienawiści i gniewu było mu tak daleko, jak daleko tobie było do Hanamury. Głuche emocje dawno zostały tu pokryte lodem, jakby Yamanaka zawędrował już poza tereny mapy i przekonał się na własnej skórze, co kryje się na lodowcach za Cesarstwem. Tam - w kryształowym zamku - z lusterka Królowej Lodu kruchy odłamek wpadł mu prosto do oka. Nie pozwalał już nigdy więcej się prawdziwie zasmucić i nakazywał omijać szerokim okiem świątynie.
- Jest. Skierujemy się tam, jest szansa, że nie wszyscy stąd zostali pojmani. - Przeszedł przez obóz i przykucnął w miejscu, w którym widniały największe oznaki... nawet nie walki. To była jedna technika, która zdmuchnęła część obozu, a może parę mniejszych? Tych, co się stawiali, dlatego teraz tu leżeli, z wywróconymi oczami i brakiem blasku w nich. Ten, przy którym przystanąłeś, miał usta zalane krwią, która wsiąknęła pojedynczymi kroplami w ściółkę wokół niego, częściowo zastygła. Wilgoć nie pozwalała jej zastygnąć całkowicie, ciągle łącząc karmazyn z drobinkami wody. Zmiażdżona krtań - nie musiałeś być medykiem, by pewne rzeczy móc stwierdzić na pierwszy rzut oka. Nie był ciepły. Był zimny tak, jak zimna potrafi być tylko Śmierć, co upewniało, że walka nie mogła toczyć się pół godziny przed tym, nim tutaj dotarliście. Blada skóra, sine wargi. Tylko czy to na pewno był dobry wyznacznik? Nocą temperatura schodziła już nawet poniżej zera. Gdybyś zamknął okno na zimę, może te ciała powiedziałyby ci coś więcej.
- Sporo tu śladów wszystkiego. Jedne z nich prowadzą w stronę kolejnego obozu. Śpieszyli się. - Musnął dłonią złamaną, delikatną gałązkę. Mocno odciśnięte ślady w ściółce sugerowały, że nikt nie starał się zachować ostrożności - to była ucieczka. Albo pogoń. - Pojedziemy do następnego obozu i sprawdzimy, czy są tam jacyś ocalali... Ktoś idzie. - Cokolwiek chciał dalej powiedzieć - zostało przerwane nagłym komunikatem. Odwrócił się szybkim ruchem w stronę lasu, jakby ten zdradzał mu swoje sekrety kolejny już raz, szeptał mu do ucha i wodził za nos. - Trzy osoby. - Złożył dłonie w pieczęć. - 70 metrów od nas. - Kiwnął głową w kierunku, w którym patrzył.

[Seinaru]

Jak to dobrze, że Seinaru miał przy boku utalentowanego tropiciela. Dopiero teraz zobaczył, że Yoshida to naprawdę KTOŚ i że trzeba się liczyć z jego zdaniem i doświadczeniem. Złamana gałązka, odcisk buta i już wszystko było wiadomo.
- Myślisz że resztę wzięto do niewoli żeby uzyskać od nich jakieś informacje? Szczerze wolałbym scenariusz, w którym ocalałym udało się uciec... - Jedna z najokropniejszych rzeczy, które człowiek wymyślił w swojej historii to tortury. Kei nawet nie chciał wyobrażać sobie sposobów w jaki przesłuchuje się upartych i krnąbrnych, ale domyślał się, że każda jednostka dochodzeniowa ma w swoich szeregach kogoś, kto może poszczycić się dużą skutecznością w tej kwestii czyt. psychola nie znającego granic.
Samuraj pochylił się nad jednym z poległych. Z jego ust nie wydobywała się już para. Był teraz bardziej podobny do ziemi na której leżał, niż do żywych, którym została jedynie pomsta.
Dziękował losowi za to, że w była jeszcze szansa na spotkanie jakichś sojuszników. Odwiedzenie sąsiedniego obozu i przynajmniej sprawdzenie jego stanu to najlepsza decyzja w tej sytuacji. Seinaru potwierdził to skinieniem głowy na pomysł Yoshidy, bo istotnie on grał tutaj pierwsze skrzypce. Seinaru był swego rodzaju asystentem i pomocą, gdyby groziło im jakieś bezpośrednie zagrożenie. I wydawało się, że jego umiejętności zostaną wystawione na próbę bardzo szybko.
- Patrol? - Szepnął do mężczyzny, zanim sam domyślił się, że tego nie da wyczuć się na odległość. Nie było czasu na ukrywanie koni, czy pognanie ich w las. Jeśli zbliżali się do nich Hyuga, którzy zgodnie z opisem widzą na dalekie odległości, to ukrywanie się i tak na nic by się zdało. Tamci byli świadomi ich obecności tak samo, jak Seinaru i Yoshida w tej chwili. A jeśli to nie Hyuga, tylko najemnicy z wrogiej armii, bez żadnych zwiadowczych zdolności?
- Ukryjmy się na wszelki wypadek. Tylko tak żebyśmy się widzieli. - Zaproponował i jeśli lepsza kontrpropozycja nie padła, wówczas przy pomocy Kinobori Seinaru wdrapał się na drzewo i ukrył się w koronie, staraj się jednak zachować wizję na pobojowisko, chociaż w mroku nocy było to na pewno trudne. Miał nadzieję, że jego towarzysz pójdzie tym samym śladem, jeśli jednak wybrał inną metodę, wówczas to Kei musiał się dostosować i próbować zgrać z Akiyą. Podstawą było jednak to, że wolał zaczekać na przyjście niewiadomych, zamiast samemu gnać w ich kierunku.

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

18 - Jest taka szansa. - Uciekali, byli gonieni? A może w sprawę zamieszana była jednostka trzecia, o której nawet nie mieli pojęcia? Nawet jeśli Akiya potrafił czytać ze śladów, które znajdował, zupełnie oczywistych, tak jak ty potrafiłeś wyczytać z trupa, że jest martwy na śmierć, to nie potrafił powiedzieć o tym miejscu wszystkiego. Wręcz mniej niż więcej - mały to było satysfakcjonujące. Tym bardziej, kiedy ewidentnie ktoś się do nich zbliżał, a nie było wiadomo, kto to jest. Wyczuwał chakrę, bardzo wyraźnie, ale określić ją w jakikolwiek sposób? Równie dobrze mogli to być mieszkańcy, drwale z pobliskiej wioski, którzy właśnie postanowili się wesoło przejść na spacerek, nieświadomi w ogóle tego, że w tym miejscu rozłożono obóz, a tym bardziej tego, że cokolwiek tutaj zaszło. Ta opcja była tak nieprawdopodobna, że Yoshida o niej nie pomyślał i nawet nie rozważał. Cywile zostali ewakuowani z tego terenu, w pobliżu zresztą nie było żadnej wioski ani osady, przynajmniej żadnej o której byłoby powiedziane na mapie. Tak więc? Oddział wroga. Być może chcieli dokładniej przetrzepać ten teren w poszukiwaniu czegoś... czegokolwiek. Map, wskazówek, informacji dotyczących innych obozów. On by tak zrobił - więc czemu oni zostawili to w takim pośpiechu? Może gonili za tymi, co uciekli, może to prawda potrzebna na teraz?
- Nie wiem. - Odszepnął, ściszając swój głos automatycznie. Nawet nie potrafił powiedzieć, czy nieznajomi zdają sobie sprawę z ich obecności czy nie. Mógł to być oddział najemników wysłany w te strony, bardzo prawdopodobne. Wtedy mogli ich nie widzieć. Biorąc pod uwagę jednak to, że zwolnili... chyba jednak widzieli. - Wydaje mi się, że wiedzą o nas. Zwolnili. - Skinął jednak głową dając znać, że schowanie się będzie dobrym pomysłem. Spojrzał na ciebie i wybrał drzewo nieopodal, wpadając na ten sam pomysł - na tyle blisko, by się widzieć i na tyle daleko, by nie sterczeć obok siebie, żeby w razie czego móc zaatakować napastnika z obu stron. Dlatego też poszedł na ugodę za twoim pomysłem, w bardzo naturalny sposób. Cisza. Sekundy lepiły się do ciała i przylegały do karku. Zlepiały ze sobą włosy i naprężały mięśnie, nakazując trwać w pełnej gotowości. Minuty mijały. Każde kolejne uderzenie serca odliczało czas jak w zegarze. Żaden z was nie ośmielił się poruszyć, a pełne skupienie na twarzy Yoshidy mówiło wyraźnie, że jak na razie jest się przed czym strzec.
I wtedy drzewa przed wami zaczęły się łamać.
Gwałtowny, ostry podmuch powietrza uderzył w wasze twarze, wyjąc i świszcząc, a za nim leciały smugi, które cięły drzewa jak nóż przecinał masło - wymieszony prosto na was.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Szybko skinęli w swoim kierunku głowami na potwierdzenie tego, że oboje uznają nieznaną obecność za zagrożenie. Oboje czekali w ukryciu na to, co może się stać. Odpowiedź i potwierdzenie obaw nadeszło praktycznie w tej chwili, w której Kei zbierał się na odwagę, aby wychynąć zza pnia i sprawdzić, czy ktokolwiek we wskazanym przez Yoshidzie kierunku jest już w zasięgu wzroku. Cóż, widać było znacznie więcej niż potencjalnego przeciwnika. W ich stronę nadciągała bowiem fala wiatru, przed którą należało natychmiast uskoczyć, aby nie zostać poszatkowanym jak drzewa, które nie mogły nawet pomyśleć o oparciu się takiemu atakowi (drzewa poza tym nie mogą myśleć w ogóle).
- Nie rozdzielajmy się! - Krzyknął aby przebić się przed odgłosy nawałnicy (jeśli nie było to konieczne no to ne). Rozstawanie się z takim utalentowanym sensorem w ciemnej nocy, podczas gdy przeciwnik zna każdy Twój ruch to zdecydowanie kiepski pomysł. Oczywiście Kei nie pozwolił sobie na oberwanie techniką. Odskoczył ze swojej gałęzi poza obszar działania wietrznego podmuchu, starając się jednak cały czas pozostawać w koronach drzew. Gdy atak minął, miał zamiar dołączyć do Yoshidy. Nie chciał szarżować na pałę jak zwykle to robił, aby nie wpaść w żadną pułapkę, wolał pozostać przy ubitej ziemi zdemolowanego obozu. Walka z Hyuuga pomiędzy drzewami i w nocy stawiała go na zdecydowanie gorszej pozycji już na starcie.
- Cały czas monitoruj ich pozycję, żebyśmy nie zostali zaatakowani zza pleców. - Wyposażył jeszcze Akiyę w wiedzę oczywistą.
- Powinniśmy trzymać się razem dopóki do niech nie dotrzemy. Musimy spróbować ich zobaczyć, ja nie walczę na dystans. - Musiał polegać na nim, dopóki Yamanaka nie podprowadzi go pod nosy przeciwników. Wtedy lejce będzie mógł przejąć Seinaru, jednak do tego czasu o wiele bezpieczniej było skorzystanie z umiejętności sensorycznych towarzysza. Ostrzegał o zagrożeniu, był jak radar, a w takich sytuacjach Seinaru umiał to docenić.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

20 Stare, grube pnie zajęczały, kiedy powietrzne ostrza przecięły je, puszczone na polowanie, wściekłe psy. Cięły równie skutecznie, co technika samurajów, pozwalająca przebijać się przez najtwardsze nawierzchnie i nie traciły przez to swojego rozpędu, gotowe posiatkować wszystko, co napotkają na swojej drodze. Szum wiatru, smętne zawodzenie przechylających się wolno drzewo, huk, kiedy pień oparł się o pień, a korona splątała z koroną. Yoshida nie potrzebował żadnego ostrzeżenia, by się ruszyć. Choć nie był tak szybki, jak ty, całkiem sprawnie przyszło mu zsunięcie się z gałęzi. Przyczepił się butami do szorstkiej kory, odbił od niej i wylądował na ziemi, nie tracąc przy tym równowagi. Taki to z niego był ewenement, nie dość, że tropiciel marzenie, to jeszcze cholerny parkurowiec. Gdyby zrobił to chociaż w połowie z taką gracją, jak ty, pewnie byłoby się czym chwalić. Twój krzyk chyba do niego dotarł. Chyba - bo nie mogłeś być pewien. Zniknął z twojego pola widzenia w cieniu konarów, kiedy bardziej zajęci byliście unikaniem tnących ostrzy niż szukaniem swoich rączek, by na pewno pozostać razem w tym lesie koszmarów. Wielkie, ciężkie gałęzie, posypały się w dół - deszcz spadających igieł połączył się z deszczem pierwszych promieni, które mdło przelały się przez chmury, te zaś znalazły swoje przejście w przerzedzonym morzu zieleni. Minimalnie poprawiło to widoczność do tego stopnia, że mogłeś dojrzeć Yoshidę, który już biegł w twoim kierunku.
- Są tuż przed tobą! - Jego krzyk był wystarczająco głośny, żeby przebić się przez huk i trzaskanie, przez wrzawę, w którą zamienił się ten las, wytrącony ze swojego stoicyzmu. Wyrwany z okowów milczenia - tak kazano mu przemówić.
Przeciwnik tylko czekał na to, aż znajdziecie się na ziemi. Coś jeszcze powiedział, coś jeszcze krzyknął - widziałeś to po ruchu jego ust. Cokolwiek to jednak było - zostało zagłuszone i przerwane, kiedy spadający, ucięty, wielki kloc drewna spadł tuż przy nim, zmuszając go do odskoku. To, co go jednak zagłuszyło, było o wiele głośniejsze od tego łupnięcia. Ziemia rozstąpiła się - gwałtownie spadła w dół, zabierając was ze sobą. Światło dnia przepłynęło po twojej twarzy, znikając, kiedy ty sunąłeś w dół - a zaraz na ciebie leciała wielka część pnia drzewa. Kwadratowy wycinek ziemi, przypominający trumnę, w której mieliście zostać pogrzebani, zsuwał się niżej - opadając już ponad cztery metry w dół. Zaraz potem zawył wściekle wiatr - po raz kolejny. Piszczał w uszach, wył wściekle, jak głos niezadowolenia lasu, wściekłość za pomstę swoich dzieci. Powietrzne tornado zamierzało was dobić w waszym wspólnym grobowcu.
Nie sądzisz, że to nawet romantyczne?
Byliście jak Oni - Romeo i Julia.
Innymi słowy: martwi.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nie udało im się dotrzeć do celów. Wszystko działo się bardzo, w sekundzie pojawiło się multum nowych zagrożeń i zamiast o kontrataku, wciąż trzeba było myśleć o defensywie. Razem z Yoshidą wpadli w przygotowaną pułapkę, trzyosobowy oddział przeciwników był doskonale zgrany, jednak Seinaru wciąż utrzymywał się przy życiu. Gdy tylko ziemia zaczęła opadać, przez chwilę nie wiedział co się dzieje. Nad ich głowami szumiały wietrzne ostrza, dookoła dudniły pocięte grube pnie drzew, a teraz nawet grunt zaczął uciekać im spod nóg. Cóż, jedyną zaletą tego rozwiązania był fakt, że Kei miał szansę poznać umiejętności oponentów, jednak w oblicza śmierci marna to była pociecha. Nie zamierzał jednak się poddawać.
- Do ściany! Do ściany i w górę! - Wykrzykiwał do Akiyi, nie będąc pewny czy jego głos przebija się przez tą burzę. Sam uważał, że pozostawanie na środku zapadającego się fragmentu ziemi jest najgorszym wyborem, a poza tym, wspinanie się po ścianach było ich jedyną formą ewakuacji z tej sytuacji. Przy pomocy Kinobori no waza wszedł na stworzoną ziemną ścianę i dopiero teraz spojrzał w górę, na spadające na niego kawałki pni i trąbę powietrzną (wtf!), która miała przyszpilić ich do grobu.
Pokrył swoją broń powłoką z chakry, wzmacniając zarówno drzewiec broni, jak i ostrząc jej krawędzie. Widział nadchodzący fuutonowy atak, lecz nie potrafił go zablokować. Znajdując się na ścianie i postępując cały ku powierzchni, musiał uniknąć mknącego w ich stronę pocisku odskakując w prawo lub lewo, w stronę która okaże się bezpieczniejsza, ważąc zagęszczenie spadających pniaków. Tymi przejmował się mniej. Gdy któregoś nie był w stanie uniknąć, miał zamiar po prostu przeciąć go wzmocnioną naginatą, aby jak najmniej spowalniać swój postęp ku górze. Jeśli uda mu się wydostać z dołu, stara się jak najszybciej zlokalizować swoich przeciwników i rusza na nich klasycznym zygzakiem, jeśli mu się to udało. Musiał uważać na inne dystansowe, żywiołowe techniki. Jeśli jednak wciąż będzie widział przed sobą tylko ciemność, będzie zmuszony ponownie polegać na swoim towarzyszu, ale wtedy sytuacja przybierze zapewne zupełnie inny obrót.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

22 Obniżany płat ziemi miał kształt kwadratu, skromne pięć na pięć, w którym nie było zbyt wiele miejsca na robienie jakichkolwiek uników, zwłaszcza, kiedy przeciwnik nie rzucał w ciebie kunaiami, a nie pieszcząc się, od razu słał wysokie na kilkadziesiąt metrów drzewa prosto w dół, by stanowiły wasz grobowiec. Bardzo równy, bardzo staranny, w którym zapach leśnej ściółki, świeżej ziemi, żywicy i lekka woń cytrusów wpleciona w woń świeżych igieł sypiących się hojnie z trzęsących się i łamiących gałęzi, mieszały ze sobą wzajem. Zapach naprawdę przyjemny, ale ostatnią rzeczą, o jakiej obaj byście teraz myśleli, to to, jakie uroki przynosi ze sobą wizyta w samym sercu starego lasu. Ziemia i igły sypały się w dół, jakby chciały pogrzebać was tutaj żywcem, a trumną miały być potężne konary, które z jękiem sunęły coraz niżej, uderzając w te drzewa, które jeszcze się trzymały - i niektóre dały radę utrzymać swoich pobratymców, przytulonych doń w niepewnym uścisku. Klapa na trumnę, do której nikt nie potrzebował przybijać gwoździ. Twój ryk zaginął w ryku powietrza, gleby i drzew. Pył zmuszał do przymykania oczu, latające wokół okruchy zakrywały dodatkowo widoczność, wdzierały się do ust, nozdrzy i oczu, smak ziemi nie był przyjemny, a poczułeś go w pełni, kiedy tylko się wydarłeś, starając się przebić przez wrzawę, która nastała wokół. I to tylko dlatego, że piątka shinobich postanowiła się ze sobą zetrzeć. Akiya przytulił się do ściany i okrył głowę dłońmi, kiedy jedna z gałęzi uderzyła w jego ciało, rozdzierając skórę na przedramionach - lepiej na nich, niż na jego głowie. Zaraz jednak zadarł głowę w górę i wskoczył na ten pień, który jeszcze dobrze nie zdążył uderzyć w dół, a który ukosem wbił się w ziemię, wżerając w miękką ścianę, w której znalazł podparcie. Tutaj nie było zbyt wiele miejsca na manewry - zauważyłeś od razu. Pozostawało więc przytulić się do ściany i utorować sobie drogę. Wybiłeś się w górę błyskawicznie, pokrywając naginatę lśniącą powłoką chakry, która umożliwiła ci uskoczenie od trąby w róg tego, co można było teraz nazwać już pomieszczeniem, wskakując do prawda pod jedno z drzew, które zwaliło się w dół, kiedy jego korzenie w całości zostały ucięte, straciło swoją równowagę, ale tym nie musiałeś się przejmować. Stal przeszła przez drewno jak przez masło. Wasze dno było już osiem metrów niżej, ściana ziemi ciągle się wydłużała, ale nie była szybsza od ciebie.
Wyskoczyłeś na zewnątrz, cały brudny, z pyłem cisnącym się do oczu, który wymuszał na krańcach rzęs łzy, by choć trochę przeczyścić białko. Jasność dnia wlała się przez dużą już dziurę w koronie drzew, zabierając przeciwnikom rzecz najcenniejszą - niewidok. Zobaczyłeś męską sylwetkę o brązowych włosach i ciemnych oczach, który składał właśnie pieczęć Świni, kończąc, albo kontynuując jakąś sekwencję. Znajdował się piętnaście metrów przed tobą. Wściekle wyjący huragan grzmotnął z całą siłą o ziemię w dole, membraną zadrżał w twoich kościach. Druga sylwetka stała dwadzieścia metrów dalej, na lewo, z twojej perspektywy, od tego, który aktualnie składał pieczęci.

[Seinaru]

Dzięki swoim niebywałym umiejętnościom godnym najsilniejszego samuraja, zwycięzcy turnieju w Hanamurze etc. etc. po raz kolejny nasz dzielny bohater umknął zimnym szponiastym łapom Śmierci. Ale ale! Wyglądało na to, że odwlekł swój los jedynie o ułamki sekund, ponieważ gdy tylko wydostał się z ziemnej pułapki, ta powierzchni czekało już na niego dwóch przeciwników. Ale zaraz, gdzie jest trzeci? Nie rzucił mu się w oczy jakiś brakujący, którego wcześniej wyczuł Yoshida. Powinien więc marnować czas na zlokalizowanie wszystkich, czy może, prawda, carpie diem panta rhei i do przodu? Dzieliło ich stosunkowo niewiele, przynajmniej do tego pierwszego, stojącego na wprost. A jakiż inny cel mógł obrać w tej sytuacji? Oczka co prawda swędziały go od piasku, pyłu i pni drzew, jednak tylko przymrużył lekko powieki, nie pozwalając, aby wyłączyło go to z walki. Rozpoczął szarżę po lekkim łuczku od swojej prawej strony, aby jednocześnie ustawić się w nieco korzystniejszej pozycji względem drugiego, stojącego dalej przeciwnika. Nie chciał już wspinać się na drzewa, i tak mogły zostać w każdej chwili ścięte. Postanowił wykonać swoją szarżę będąc na ziemi, choć oczywiście miał w głowie, że jeden z jego przeciwników dysponuje technikami Uwolnienia Ziemi. Czy były to jednak jutsu, których nie można było uniknąć? Gdy tylko zauważył, że ziemia drży lub rusza się ponownie, musiał po prostu zmienić obszar działania. Przemieszczał się w kierunku przeciwnika najszybciej jak tylko mógł, trzymając w ręku gotową do uderzenie naginatę. Gdy od swojego celu dzieliło go już naprawdę niewiele, ostatni raz przejął się otoczeniem aby upewnić się, czy w trakcie ostatniego skoku nic mu nie zagrozi, a następnie zamierzał wykonać jedno ze swoich bukijutsu. Domyślał się jednak, że przeciwnicy nie pozostaną bierni w obliczu szarżującego na nich Keia, jednak jego główną taktyką obrony był ciągły ruch i nie pozostawanie w jednym miejscu dłużej niż na ułamek sekundy, aby znowu nie zjechać razem z płatem ziemi... pod ziemię.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja Wojenna B
Seeping through the cracks
I'm the poison in your bones.

24 Trzeciej postaci, o której wspominał Akiya, nie było widać. Za to wróg przed tobą stał jak wyłożony na tacy, gruby prosiak, którego nic tylko pokroić, żeby zachwycić się smakiem pieczonego mięsa. W tym burdelu, który panował wokół, w pierwszym momencie nawet cię nie dostrzegł. Nie dostrzegł też w drugim. Ziemia przed jego nogami zaczęła się poruszać, obranie nie bezpośredniego kierunku, a skręcającego po łuku, było dobrym pomysłem. 15 metrów - maleńka odległość. To była jedynie chwila, żeby znaleźć się tuż obok kogoś, kto zarejestrował mignięcie, twoje pojawienie się i twój ruch z opóźnieniem, sięgając po kunai i zrywając pieczęci. Część poruszonego gruntu zsunęła się do waszego więzienia, z którego wyskoczyłeś jeszcze przed chwilą - drobne ilości, które niczego nie zmieniały prócz tego, że jeśli Yoshida nadal tam siedział, w tym dole, to nie będzie niczym przyjemnym, kiedy pył posypie się prosto na jego głowę i do oczu. To, co miało opaść z pociętych pni, opadło już na ziemię. Teraz tylko jęczały drzewa, opierając się o siebie, wyliczając, które z nich zawali się pierwsze. Omiotłeś spojrzeniem okolicę i mignęła ci w tych półcieniach drzew, głębiej, jakaś sylwetka - zdaje się, że trzeci zaginiony z tej ekipy. Oderwana od swoich towarzyszy, obchodziła dół, w którym mieliście zostać pogrzebani żywcem. Ten mężczyzna, którego atakowałeś, nie miał nawet szans na reakcję. Mignąłeś - w jednej chwili byłeś tam, w drugiej - już przy nim. Krew chlusnęła gęstą posoką we wszystkie strony, kiedy twoja naginata opadła na niego, przecinając gładko jego ciało. Wylewając na zewnątrz wnętrzności, których smród uderzył w twoje nozdrza, dołączając do całej palety woni już cię otaczających. Mężczyzna władający fuutonem, który teraz stał pięć metrów od ciebie, odskoczył w tył. Złotowłosy, o jasnych, błękitnych oczach pozbawionych źrenic. Przede wszystkim - przerażony. Złożył dłoń w połowę pieczęci Barana, zbierając chakrę - technika bardzo dobrze ci przecież znana. Silny podmuch wiatru popchnął to, co zostało z twojego kolegi i zmusiło cię na moment do odwrócenia wzroku, by wszystko, co zerwało się z ziemi, nie wpadło do twoich oczu.

[Seinaru]

Bardzo nie lubił tego momentu. Ekscytacja starciem i walką często nie pozwalała mu odpowiednio mierzyć sił na zamiary, dlatego w swoje pierwsze uderzenie włożył zbyt dużo siły. Wzmocniona broń przecięła człowieka jak wodę, a wszystko co znajdowało się wewnątrz, znalazło się teraz na zewnątrz. Samuraja aż odrzuciło ta nagła wylewność jego przeciwnika, aż takich drastycznych widoków jeszcze w swoim życiu nie widział, chyba...
Na szczęście nikt nie wykorzystał tej chwili zwątpienia i zawahania. Tak samo jak Kei, zszokowany był chyba jego przeciwnik. Blondyn odskoczył i szybko przygotował technikę, która miała im obu dać chwilę czasu. Kei przed podmuchem i rozrzucanymi przez niego wnętrznościami pokonanego osłonił się wolną ręką i płaszczem, jeśli była taka konieczność. Dzięki temu możliwe było zwiększenie dystansu pomiędzy nimi i swoiste zresetowanie walki.
- Jeśli teraz się poddacie to obiecuję, że zostaniecie bezpiecznie odstawieni do Saimin w charakterze jeńców wojennych. - Porzucił na chwilę chęć szarży i zaproponował przerwanie walk. Naprawdę nie miał ochoty po raz kolejny kogoś przepoławiać, już ten jeden raz będzie prześladował go w koszmarach. Po drugie, nawet jeśli teraz wszystkich wyrżną, to sprawa ataku na odwiedzone przez nich obozowisko wciąż pozostanie otwarta. A może Ci tutaj mają na ten temat jakąś wiedzę i odpowiedzą na pytania? Jeśli nie tutaj, to na pewno będą musieli to zrobić w Saimin. Kei obserwował nie tylko blondyna przed nim, lecz również trzecią, teraz już drugą pozostałą postać, przeciwnika znajdującego się teraz przy dole będącego efektem niedawnego jutsu Dotonu.
- Yoshida! Jesteś tam? - Krzyknął w przestrzeń, tak aby ktokolwiek kto znajdował się tam na dole, mógł go usłyszeć. Miał nadzieję, że jego nowy kolega wciąż zipie, a może już jest na powierzchni, tylko Seinaru tego nie odnotował w całym tym zgiełku? Jeśli przeciwnicy byli skorzy do pogadanki w środku walki rodem z anime, wówczas należało czekać na ich odpowiedź.
Jednak jeśli nie, pozostało walczyć dalej i nie marnować oddechu na czczą gadaninę. Gdyby potyczka nie zatrzymywała się nawet na chwilę mimo próby Seinara, to wówczas za kolejny cel obiera on sobie stojącego najbliżej blondyna. Plan na jego wykończenie był prosty. Przede wszystkim domyślił się, że to ten sam shinobi, który na samym początku zainicjował potyczkę techniką fuutonu. Teraz jednak musiał mieć czas potrzebny na złożenie pieczęci. Kei nie zamierzał mu go ofiarowywać. Oczywiście ruszył z miejsca natychmiast, starając się atakować z kierunku, w którym najbliższy przeciwnik zasłaniałby go przed tym dalszym. Gdy tylko zauważył, że jego oponent czyni jakieś znaki, wówczas wykonuje zamach swoją naginatą i posyła w stronę oponenta wiązkę Issen. To powinno mu dać czas na ostatecznie zbliżenie się i tym razem bardziej humanitarne Yosakugiri. No cóż, jeśli tamci nie chcieli paktować, to na wojnie trzeba było walczyć na śmierć i życie.

  Ukryty tekst