Lasy przy Murze

[Souei]

Misja C
11/30 Mimo że panowie liczyli na Yuu w kwestii identyfikacji podejrzanej substancji, to nie był jeszcze ten moment, w którym pacynkarz miał zabłysnąć. Jedyne co Ayatsuri potrafił im doradzić w tej sytuacji to ostrożność, na co chyba wpadli już sami jakiś czas temu, ale tej przecież nigdy za wiele. Ślady na ziemi nie były trudne do zidentyfikowania, ale też nie powiedziały wiele ponad to, czego Yuu i jego kompani zdążyli się już domyślić. Nie były to cienkie wleczenia butów, lecz szerokie smugi czegoś szerokiego i zapewne ciężkiego, mniej więcej takiego jak człowiek, jeśli już kompania miała zamiar dopasowywać te ślady również do ludzkiej sylwetki.
- Dobrze, w takim razie pójdziemy po tych śladach. Yuu, skorzystamy z Twojego zwiadu, użyj swojej kukiełki tak jak mówisz. - Powiedział Noguchi, po czym razem z Tobito wstali na równe nogi i zeszli się ponownie w trio. Tym razem formacja wyglądała nieco inaczej - na przedzie kilka metrów przed ludźmi znajdowała się marionetka Szczura, następnie szedł on sam, a za nim po bokach Ogar i drugi Szczur. Ślady prowadziły ich dalej w gęstwinę, choć zeszli z ubitej ziemi na leśne runo, gdzie były one mniej wyraźne. Wciąż jednak widzieli swój trop, a do tego potwierdzały go plamy i smugi tej dziwnej słodko pachnącej mazi, której im głebiej w las, tym było coraz więcej. Była na gałęziach krzaków, zwisała ciężkimi glutami z koron drzew i nie był to wcale ładny widok. Mimo to panowie szli dalej i przez spory spory kawałek drogi nic się nie działo. Spory? A ile dokładnie przeszli i kiedy zobaczyli pierwsze ślady? Minutę temu? Kwadrans? Wczoraj? Tobito trochę zwolnił, jak gdyby się zmęczył. Istotnie, widać było po nim spory wysiłek - kropelki potu na czole i przyspieszony oddech.
- Hej, co jest Tobito... uhhh... - Kotaku zmartwił się o kompana i z zaskoczeniem stwierdził, że też przydałby mu się odpoczynek.
- Yuu, daleko jeszcze? - Tobito skierował swoją uwagę na kuglarza w oczekiwaniu na jakieś dobre wieści, chociaż nie wiedział dlaczego miałyby one nadejść właśnie od strony członka Sekcji Badawczej. Yuu również zaczął odczuwać mocno skutki leśnego spaceru. Czuł że miękną mu nogi i nie jest w stanie pozostać skupionym na konkretnej rzeczy.

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

Zgodnie z tym, co wymyślił, marionetka służyła jako pierwsza linia obrony w czasie ich forsownego marszu. Byłby to dobry pomysł, gdyby zetknęli się ze standardowym atakiem, jednak w retrospektywie okazał się dosyć zawodny. Lalka w końcu nie mogła ich bronić przed tym, co się działo. Droga dłużyła się, a jej kresu nie było widać. Miał zamiar rzucić do Ogara zjadliwą uwagą, jednak wtedy zorientował się, że pod nim również uginają się nogi. Może nie był wybitnym tropicielem, ale potrafił dodać dwa do dwóch, co też zrobił, połączywszy ze sobą wszystkie fakty. Od razu też spowolnił swój oddech. Gorzej jednak było z wykombinowaniem jakiegoś rozwiązania na dłuższą metę. Do tego zawsze przydawała się dodatkowa głowa i trochę wiedzy, zwłaszcza o umiejętnościach drużyny. Dlatego też nie zwlekał z podzieleniem się informacjami.
-To chyba przez tę maź, osłabia nas wdychanie oparów. Jeśli ktoś z Was jest w stanie oczyścić powietrze dokoła, żebyśmy mogli oddychać normalnie, to teraz jest na to czas. - pierwszą myślą, jaką miał było wspięcie się wyżej, ale korony drzew były tego pełne, więc niewiele by to pomogło. Jeśli nikt z towarzyszy nie zaproponuje czegoś szybko, zostawało tylko wycofanie się, więc w takiej sytuacji rzuci:
-W takim razie cofnijmy się i opracujmy jakiś plan. - w tym samym czasie wyciągając zza pleców zwój i odpieczętowując Kumo.
-Wsiadajcie, w trójkę będzie ciasno, ale damy radę. - dodał, samemu gramoląc się na wiernego wierzchowca, którego następnie skieruje z pełną prędkością w stronę, z której nadeszli, ciągnąc drug@ lalkę obok siebie.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba, kabura na broń, dwa duże zwoje przymocowane do pleców na 10m bandaża, płaszcz, Shiriaru (zazwyczaj chodzi obok Yuu)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 23/30 Nie było dobrych wyborów, tak samo jak nie było złych. To po prostu wybory, a ich ocena zawsze była subiektywna, zależna od punktu siedzenia. Czy to, że Zwiadowca osłonił Nanę przed potencjalnym strzałem było dobre, heroiczne? Prawdopodobnie tak, nawet wielu by się mogło zachwycić jego odwagą. Gdyby jednak dodać fakt, że chwilę wcześniej wysunęła jednego ze strażników jako ofiarę dla wilka, ofiarę która pewnie niedługo będzie już obgryziona z kości nagle ten czyn stawał się nieco mniej chwalebny. Nagle możesz pomyśleć, że może lepiej, gdyby ta strzała ją dosięgnęła, gdyby nie miała tyle szczęścia w życiu?
Skinął głową słysząc podziękowanie, zaraz wrócił wzrokiem do dziewczyny, która stała wczepiona w grunt z łukiem gotowym by wypuścić kolejną strzałę. Kusiło by zerknąć do tyłu, zobaczyć co takiego tak naprawdę tam się czai, a jednak obydwoje przezwyciężyli to pragnienie. Poszli prosto do paszczy lwa, prosto pod grot strzały wymierzonej w bestię, która zaniechała dalszych prób. Nie nastąpiła szarża, bowiem wzrok dziewczyny wystarczył, by ją zatrzymać. Zrobiło się nieco ciszej, chociaż i Nana i jej towarzysz mieli uczucie, jakby coś im dyszało na karku, jakby stwór był dosłownie za nimi gotów chwycić za kark, rzucić w górę i przetrącić wszystkie kości. Wyszli poza linię drzew, a może odpowiedniejszym byłoby wybiegli zdyszani, spoceni, zmęczeni. Dziewczyna z łukiem nawet nie zareagowała, gdy przebiegli obok, dalej wpatrywała się w czerwone ślepia jarzące się w oddali, które odpuściły, wracały do lasu. Przez chwilę jeszcze trzymała go na muszce, potem odwróciła się ponownie w stronę Zwiadowcy i Nany. Celowała teraz w mężczyznę, była bardzo blisko, może w odległości pięciu metrów, a patrząc na jej umiejętności na pewno nie spudłuje.
-Nie widzieliście mnie tutaj, nie widzieliście nic - powiedziała i dopiero teraz mieliście szansę zobaczyć, że ma ona założona na plecy dwa worki, które wypełnione były jedzeniem podobne do tych, które były na murze. Do tego kilka małych zwojów przy pasie, których zawartość mogliście się domyślić.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Kobieta
-Zwiadowca

[Nana]

Nana najwyraźniej miała w tym wszystkim dużo szczęścia, że zwiadowca nie zauważył w jaki sposób zginął Isei. Wtedy pewnie nie odważyłby się na tak heroiczny czyn jak pomoc dziewczynie. Kunoichi nie zamierzała mu się jednak spowiadać. Cała sytuacja poszła w niepamięć. Walki często zbierały żniwo ofiar, tym razem trafiło na strażnika. Gdyby Nana wtedy zginęła, dwóch mężczyzn również by jej nie żałowało. Przynajmniej takie miała swoje wyuczone zdanie.
Postanowili się nie zatrzymywać. Było to w ich oczach jedyne wyjście z opresji. Biegli przed siebie w stronę muru. Minęli kobietę z łukiem i byli w końcu wolni. Bestia zdecydowała się odpuścić. Widocznie wiedziała, że nie miała szans z ich wybawczynią. Nana zauważyła, że ziemia przestała drżeć i zrobiło się dużo ciszej. Odetchnęła z ulgą oddychając ciężko. Ucieczka nie była ani trochę łatwa. Nana czuła każdy mięsień swojego ciała. Kiedy się zatrzymali oparła ręce na udach pochylając się do przodu i robiąc kilka głębszych wdechów. Schowała swojego kunaia, którego wcześniej wyciągnęła na wszelki wypadek. Nie był jej już potrzebny. Dezaktywowała też sharingana. Nie był jej już potrzebny. Była świadoma, że zużyła dosyć dużo chakry i zamierzała szanować jej resztkę.
Dopiero po chwili zauważyła, co się święci. Kobieta z łukiem nie należała do straży. Wręcz przeciwnie. Nana wyprostowała się w miarę i uniosła odrobinę ręce ku górze na znak 'poddania się'. Szanowała, swoje ledwo co uchowane, życie i nie zamierzała go narażać dla jakiegoś konfliktu, który jej nie dotyczył. Wiedziała, że nie mieli szans z nieznajomą. Nie widziała w ogóle sensu próbowania czegokolwiek. Nie należała do straży. Dzicy byli jej obojętni. Nawet im trochę współczuła.
- Nie było Cię tutaj - powtórzyła za kobietą szturchając zwiadowcę łokciem. Miała nadzieję, że ten nie postanowi odwalić nic dziwnego. Nana nie miała ochoty na dalszą walkę. Najprostszym rozwiązaniem było nie wtrącanie się. Bezpieczne i spokojne. Wystarczyło już niespodzianek jak na jeden dzień. Kunoichi marzyła o kąpieli.

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
13/30 Mimo że w obecnych warunkach było to trudne, to trzeba było myśleć trzeźwo. Panowie sami poczuli nagły spadek kondycji i percepcji, więc wszyscy domyślali się o co chodzi, jednak nikt nie powiedział tego głośno przed Yuu. Gdy marionetkarz podzielił się swoimi podejrzeniami z resztą, ci skinęli głową ze zrozumieniem, jednak żaden z nich nie kwapił się do rozwiewania nieprzyjaznej atmosfery.
- To byłoby tylko chwilowe, strata chakry. - Odpowiedział Noguchi, jednak co do pomysłu wycofania się na bezpieczną odległość i opracowania planu był jak najbardziej za. Gdy Yuu odpieczętował kolejną ze swoich marionetek chłopaki odetchnęli z ulgą. Nieważne jednak jak wskakiwali na pająka, miejsca dla tech osób na nim nie było.
- Wskakuj Tobito, dam sobie radę. Będę szedł obok was. - Zakomenderował Ogar, a jego podwładny bez słowa sprzeciwu wgramolił się na marionetkę i usadowił się za Ayatsurim.
- Dobrze, wycofamy się do strefy gdzie powietrze jest trochę lżejsze i pomyślimy nad sposobem przebrnięcia przez ten obszar w bezpieczny sposób. - Praktycznie potwierdził tylko to co zaproponował kuglarz, ale skoro nikt nie mógł wymyślić niczego od zaraz, to rzeczywiście była najbezpieczniejsza opcja, która nie narażała całego oddziału naraz.
I to im się udało. Pająk kroczył przez gęstwinę drogą powrotną, z której przyszli, a Kotaku podpierając się o niego również dotarł do miejsca, gdzie wszyscy ponownie mogli odetchnąć pełną piersią.
- Ufff... co to za cholerstwo? Macie jakieś pomysły jak to zwalczyć? - Zapytał od razu, zanim jeszcze dotlenił się na tyle, aby samemu być w stanie wytężyć szare komórki.

[Ayatsuri Yuu]

Na całe szczęście Ogar zgodził się na jego plan. Osłabienie, które odczuli przez tę maź nie było jakieś wybitnie wielkie, ale jednak uciążliwe i na dłuższą metę raczej by w nim nie wytrzymał, Tobito pewnie podobnie. Gdy wsiadali na Kumo już miał zaproponować, by Ogar przycupnął sobie na odwłoku marionetki, ale widząc że ten sobie radzi całkiem dobrze dał sobie spokój. W końcu nie Ayatsuri był tutaj szefem.
Kiedy dotarli tam, gdzie byli wcześniej, szybko zeskoczył z kukiełki i przysiadł na ziemi. Kiedy tylko Ogar rzucił pytanie, kuglarz pozwolił sobie odpowiedzieć wplatając trochę swoich rozmyślań, by uzasadnić swoje opinie.
-Obawiam się, że bez jakiejś możliwości filtrowania powietrza nie zdziałamy zbyt wiele. Absolutne minimum to jakieś maski czy cokolwiek innego by przykryć twarz i nie oddychać tym za bardzo, ale to nie będzie zbyt skuteczne. Teraz już przynajmniej wiemy, czemu nie było tu śladów krwi, jak ktoś za długo w tym przebywał to nawet jak nie padł sam to nie był w stanie zbytnio walczyć. Teoretycznie możemy spróbować obejść teren z tą mazią dookoła, ale to będzie po pierwsze czasochłonne, po drugie nie będziemy widzieć śladów, a po trzecie nie możemy wykluczać, że na końcu drogi będzie tej mazi równie dużo, coś co tutaj było mogło się na nią uodpornić, a jeśli to ludzie jakoś blokować efekty. Moje marionetki mogą lewitować, na wysokości 10 metrów te opary powinny być słabsze, ale pozostaje pytanie co gdy dotrzemy na miejsce. Chyba że planujemy tylko zwiad i co zobaczymy nie będziemy się angażować, wtedy jest to chyba najlepsze wyjście. Dwóch z nas na jednej marionetce, trzeci uczepi się tamtej.

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 25/30 Kobieta wiedziała jak działać z bestią. Widziała jak ją odstraszyć, jak sprawić by zatrzymała swój bieg. Możliwe, że nawet wiedziała jaki to gatunek, jak go unikać, jak z nim postępować. Jej uroda także była nieco inna od tych, które Nana mogła znać do tej pory. Była tutaj pewnego rodzaju egzotyka, którą ciężko przypisać do czegoś znanego. Blada skóra, która tak nie pasowała do pustyni, lekko rudawe włosy, ziemista twarz. W połączeniu z wrogością trudno było powiedzieć kim tak naprawdę jest i co takiego robiła uprzednio na murze, a teraz przedostała się na drugą stronę.
Nana odpuściła, rozmawianie z kimś, kto ma ewidentną przewagę było jak proszenie się o śmierć. Zwiadowca widząc to, że dziewczyna miała przy sobie tyle dobra, że ucieka z nim na drugą stronę szybko zdał sobie sprawę z tego, co się świeciło.
-Jeśli jeszcze raz Cię zobaczę... złodziejko - wysyczał wręcz przez wargi chcąc zrobić coś więcej, jednak zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma szans. Kobieta odchodziła w tył, w środek lasu cały czas mierząc do dwójki. Dopiero po oddaleniu się na bezpieczną odległość zniknęła w lesie. Skryła się pomiędzy gęstwinami, zostawiła ich samych.
W końcu mogli wrócić do bezpiecznego miejsca. Widzieli z wyjścia na mur poruszała się do nich ekipka złożona z czwórki strażników. Tym razem jednak nieco bardziej kompetentnych, bowiem z założoną na siebie zbroją, z ochronnym płaszczem powiewającym sobie dumnie na wietrze. Byli niedaleko,
-Widzieliśmy flarę puszczoną po ziemi, co się stało - zakrzyknął jeden z nich, gdy znalazł się w zasięgu swojego głosu. Zwiadowca przez chwilę zastanawiał się co powiedzieć, zerknął na Nanę nie wiedząc czy powinien zdradzić informacje o kobiecie bowiem ta... dalej mogła ich obserwować. Przełknął głośno ślinę, wybierał pomiędzy obowiązkiem, a własną głową.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Kobieta
-Zwiadowca
-Strażnik z muru

[Nana]

Kobieta z łukiem okazała się ich bohaterką. Obojętnie czy należała do dzikich czy to straży, uratowała im dupę i tyle. Nana doceniła jej gest i była wdzięczna. Zdawała sobie sprawę, że zwiadowca mógł nie podzielać jej zdania, dlatego wyszła na przód, żeby odpowiedzieć kobiecie. Nie chciała jej prowokować. Oczywiście zwiadowca dorzucił swoje trzy grosze, na co tylko przewróciła oczami. No trudno.
Na szczęście Dzika zniknęła za drzewami, przynajmniej tak mogli założyć. I ona i bestia były dla nich zagrożeniem. Pozostawała czujna, jednak poczuła się znacznie pewniej widząc nadbiegające posiłki. Nie umiała pohamować fali irytacji. Skoro widzieli ich flarę, czemu zajęło im to tak dużo czasu? Gdyby zjawili się wcześniej Nana nie musiałaby poświęcać Iseia i wszystko skończyłoby się jak prawdziwa bajka. Niestety nie było sensu się o to kłócić. Ważne, że najgorsze mieli już za sobą. Przynajmniej taką miała nadzieję.
Widząc zakłopotanie zwiadowcy postanowiła zabrać się za wyjaśnienia. Może nie chciał okłamywać swoich towarzyszy? Ścisnęła go delikatnie za ramię, dając znać, że się tym zajmie. Szła w stronę nadbiegających strażników, żeby zmniejszyć między nimi dystans. Chciała znaleźć się bezpiecznie za murem jak szybko to możliwe.
- Znaleźliśmy jednego dzikiego zaatakowanego przez bestie - zaczęła spoglądając na nowo przybyłych - potem zaczął się pościg. Niestety dotarliśmy tylko we dwójkę - dodała ciszej jak gdyby było jej smutno. To było czy nie było? Nie potrafiła tego stwierdzić. Nie była całkiem pozbawiona uczuć. Polubiła strażnika, jednak nie zdążyła się do niego przywiązać przez ten krótki moment ich znajomości. Na szczęście!
- Jeden strażnik się potknął i nie mogliśmy go uratować - skończyła mniej więcej zgodnie z prawdą. Nie powiedziała słowa o kobiecie z łukiem, nie widziała sensu. Wytłumaczyła im o co chodziło, więc zwiadowca mógł po prostu siedzieć cicho. Miała nadzieję, że przyjmie to z ulgą i nie wywinie jakiegoś numeru. Poleganie na innych było na prawdę stresujące, zwłaszcza dla osoby, która przywykła robić wszystko samemu. Nana westchnęła, była zmęczona.

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
15/30 Noguchiemu zrzedła mina, gdy usłyszał o lataniu na wysokości dziesięciu metrów. Nie żeby nie ufał zdolnościom Yuu, ale perspektywa takich powietrznych eskapad instynktownie wydawała się zbyt ryzykowna do wypróbowania.
- Nie ma opcji, zostajemy na ziemi. Gdyby ktoś spadł na ziemię z takiej wysokości pośrodku tej mazi, to byłaby dla niego pewna śmierć. Pójdziemy piechotą i będziemy się wspierać. Wy dwaj na pająku, ja obok. Na przodzie twoja druga kukła. - Noguchi rozdzielił role, jednak nie miał pomysłu lepszego od Yuu. Nie zamierzał też drugi raz wracać do Shi no Geto z podkulonym ogonem, to była już chyba sprawa honoru i męskiej dumy. Kotaku urwał fragment materiału ze swojego ubrania i użył go jako chusty, którą zasłonił usta i nos. Widać to, Tobito zrobił to samo i jeśli Ayatsuri nie miał lepszego pomysłu do zaproponowania, zapewne zrobił to samo.
- Może to jakoś pomoże, a jeśli nie, to zajdziemy tak daleko jak się da. Oszczędzajcie siły na powrót, nie chcę żeby ktokolwiek został w tym lesie. - Oznajmił jeszcze raz Ogar, a następnie ponownie poprowadził wszystkich w gęstwinę, z której przed chwilą wyszli. Tym razem jednak mieli przynajmniej prowizoryczną ochronę oraz drewnianego, pajęczego wierzchowca.

[Ayatsuri Yuu]

Dosyć ciekawym, acz odrobinę rozczarowującym było odkrycie, że najwyraźniej Noguchi boi się wysokości. Trochę szkoda, bo była to prawdopodobnie najlepsza opcja na przebycie tego terytorium bez specjalistycznego sprzętu, który by filtrował opary z mazi. Do tego lubił lot, więc chciał się nim nacieszyć póki miał do tego okazję. Ukrył jednak zarówno rozczarowanie, jak i rozbawienie, na poddawanie się emocjom będzie czas wtedy, kiedy bezpiecznie wrócą do fortecy po wypełnieniu zadania. Skinął więc tylko głową, podobnie jak pozostali odcinając kawałek koszulki, by obwiązać go sobie wokół ust i nosa, po czym ponownie zasiadł na swoim tworze.
-Im mniej czasu spędzimy tam dalej tym lepiej, więc druga marionetka mogłaby Ciebie zanieść, obie osiągają naprawdę porządną prędkość, a dzięki temu się nie zmęczysz. Jakby co mam jeszcze trzecią w odwodzie, jeśli się zgodzisz, wyciągnę ją, by służyła za wsparcie. - zaproponował jeszcze, jednak pozostawił decyzję Ogarowi. Jeśli ten nie zgodził się na niesienie, pozwolił mu nadawać tempo, w innym przypadku dostosowywał je do wolniejszej marionetki. Oczywiście jeśli usłyszy lub dostrzeże coś podejrzanego to natychmiast zwolni.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba, kabura na broń, dwa duże zwoje przymocowane do pleców na 10m bandaża, płaszcz, Shiriaru (zazwyczaj chodzi obok Yuu)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
17/30 Mimo wszystko Noguchi nie był chętny do bycia noszonym przez lalkę. Trzeba mieć swoją godność, nawet w obliczu śmierci w lepkiej mazi aby nie zostać zapamiętanym jako dziecko albo kobieta.
- Dawaj wszystko co masz. - Powiedział do Yuu, gdy ten zaproponował odpieczętowanie trzeciej kukiełki.
Zanurzyli się więc w głuszy prawie tak samo jak poprzednio, lecz tym razem z przynajmniej prowizoryczną ochroną na twarzy. Może i ten materiałowy filtr był wszystkim czego potrzebowali, bo przez pierwsze kilkanaście minut nie odczuwali negatywnych skutków tak silnie, jak poprzednio. Oczywiście było czuć w powietrzu znajomą już słodycz, lecz tym razem nie powodowała ona mięknięcia nóg. Tym bardziej, że przy małym wysiłku fizycznym osób jadących na pająku łatwiej było skupić się na sobie i swoich zmysłach, zamiast na tym aby nie potknąć się albo nie wdepnąć w potencjalnie niebezpieczną substancję.
Szli po śladach wleczenia, które wpadły im w oko już wcześniej. Wciąż dało się je odszukać wśród leśnego runa i prowadziły on głębiej między drzewa. Marsz w tych niesprzyjających warunkach trwał nie dłużej niż pół godziny. Podczas tego czasu wszystkim bez wyjątku powróciły dawne objawy takie jak lekkie zawroty głowy i wrażenie, że ciężkim powietrzem unoszącym się dookoła naprawdę trudno się oddycha. Nie były to jednak objawy, których nie dało się przezwyciężyć. Tylko Noguchi, który jako jedyny szedł w pełni o własnych siłach zaczął głębiej i głośniej oddychać. Spowalniał on cała kompanię, ale grupa i tak chyba osiągnęła jakiś cel, bo uszu trójki Strażników dobiegło jakieś poruszenie. Jego źródło znajdowało się przed nimi, jednak było ukryte za pniami drzew i gałęziami krzaków, więc nie dało się jeszcze przekonać na własne oczy z czym mogą mieć za chwile do czynienia. Marionetka poruszająca się na przedzie była teraz dość blisko nich, prawdopodobnie nie zdradziła jeszcze ich obecności.

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

Przewrócił oczami, gdy Noguchi odmówił ułatwienia sobie drogi. Gdyby to jeszcze dotyczyło tylko jego to sprawa byłaby do przełknięcia, ale przez to nie mogli też rozwinąć takiej prędkości, jaką mogły im zapewnić lalki Yuu, a co za tym szło, również on i Tobito byli dłużej narażeni na osłabiające ich opary. Niestety jednak to Ogar był tu najwyższy rangą, a Szczury musiały się podporządkować, póki rozkaz wprost nie był szkodliwy. Odpieczętował jednak kolejną lalkę, wiedząc że gdy osłabi ich lotna substancja mogą potrzebować każdej przewagi, jaką będą mogli uzyskać.
Prowizoryczne maski okazały się dosyć dobrym rozwiązaniem, chociaż oczywiście nie idealnym. Co prawda opary ich osłabiały, ale nie tak szybko jak wcześniej. Gdyby tylko mogli pozwolić sobie na bieg z pełną prędkością lalek zamiast na marsz pewnie byłoby jeszcze lepiej.
Zwolnił instynktownie marionetkę, kiedy usłyszeli dziwne dźwięki z przodu. Następnie ruszył Kumo powoli do przodu, chcąc znaleźć miejsce, skąd będą widzieć, co się dzieje, ale wciąż pozostaną pod osłoną tutejszej flory. Obie kukiełki o ludzkich kształtach miał tuż przy sobie, by były gotowe na reakcję.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba, kabura na broń, dwa duże zwoje przymocowane do pleców na 10m bandaża, płaszcz, Shiriaru (zazwyczaj chodzi obok Yuu)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 27/30 Życie to nie bajka. Życie to zdradliwa kurwa, która tylko czeka na okazję, by włożyć Ci kosę w żebra. Daleko mu było do bajki, do tego idealnego bytu, gdzie wszystko układa się po Twojej myśli. Myślisz sobie że pójdzie gładko, a wtem przychodzi los i wszystko ze sobą miesza, wprowadza element chaosu. Pewnie strażnicy byliby szybciej gdyby nie fakt, że flara nie została wypuszczona w powietrze, tylko poszła po gruncie i ledwo co zwróciła na siebie uwagę. Gdyby nie ludzie stacjonujący na murze pewnie nikt by nie zobaczył tego sygnału.
-Znowu oni... pewnego dnia ktoś się nimi zajmie i cały ten problem się skończy - strażnik nie wyglądał na zadowolonego, w sumie daleko mu było do tego stanu. Był wkurzony, wręcz kipiał ze złości, że zapewne to pojawienie się dzikiego sprowadziło tutaj bestię. -Był z wami ktoś jeszcze? - zapytał po chwili, gdy Nana wspomniała, że dotarli TYLKO we dwójkę. Tylko sugerowało bardzo wiele, między innymi to, że był z nimi ktoś jeszcze. Pewnie gdyby nie było tutaj Zwiadowcy dziewczyna zostałaby zabrana na przesłuchanie jakim cudem znalazła się po drugiej stronie. W tym też momencie nasz wysłannik, który prawdopodobnie uratował Nanie życie chciał coś powiedzieć, lecz Uchiha weszła mu w słowo. Jeszcze jeden strażnik, czyli jeden z nich zginął na polu bitwy.
-Wyglądał jakby był zaskoczony. Może się potknął albo te bestie coś zrobiły, że upadł - rzucił lekko niepewnie, bowiem nie widział sytuacji, a w sumie dziewczyna pomagała im uciec, więc czemu miałaby kłamać?
-Idźcie z powrotem do bramy. Zdajcie szczegółowy raport z tego, co tu się zadziało. Im więcej wiesz, tym lepiej śpisz w naszym przypadku - dał znak pozostałym strażników, by ruszyli za nim, wędrowali dalej w las, by odnaleźć strażnika i przegonić bestię z okolic murów.

Następny pościk -> tutaj

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

-Kobieta
-Zwiadowca
-Strażnik z muru

[Kyoushi]

Misja C
19/30
Yuu

---

Nie wszyscy lubowali się w marionetkach, które mogły tak źle wpływać na... No właśnie na co? Na chęci do życia to na pewno, jednak czy trzeba było to brać dosłownie i odrzucać chęć pomocy? Nigdy nie wiadomo. Bohaterowie jednak dzielnie parli przed sobą, mimo utrudnień, które spotkali na swej drodze, co przecież nie było niczym niezwykłym. W końcu na tym polegała ich misja, przeciwstawić się temu co ich zastało i sprostać wyzwaniu. Poznać przyczynę i najlepiej ją wyeliminować.
Lotna substancja ewidentnie ich osłabiała, czuli to po sobie, a bawełniane maski, które mieli na twarzy nie dawały tak wiele jak mogłoby się wydawać (przypadek?). Niestety, Ogar był nieugięty i jeśli nie odnajdą powodu teraz, to nie odnajdą go nigdy. Istotnym jednak było to, co działo się na przeciwko nich, substancji nie ubywało, a co ciekawe co raz bliżej było do momentu w którym słyszeli jakby ktoś przed nimi... Uciekał. Otóż to. Szybki trucht, ocierając się o rośliny, a w oddali widać było masywną sylwetkę. Około 40 metrów od nich.
Yuu był przygotowany na ewentualną reakcję, jednak widząc po swoim koledze Szczurze... Było z nim naprawdę źle. Gość wymiękał, jednak nie zamierzał się przeciwstawiać woli wyższego rangą, a przecież byli już tak blisko. Jednak czy to na pewno było warte zachodu? On tu zaraz zejdzie, mimo to, wiedzieli, że są na dobrej drodze by dotrzeć do istoty czy też człowieka, który jest w to wszystko zamieszany. A może to tylko potężna pułapka, w którą się pchali? Ogar był wciąż nieugięty, zasłaniając twarz jak mógł, nacierał do przodu...

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Yuu]

Tobito widać, że czuł się coraz słabiej, jednakże Ogar jak opętany dalej gnał ku temu, co mieli za zadanie zbadać. Gdyby mieli iść jeszcze dalej pewnie zaraz by zrezygnował, troszcząc się bardziej o towarzysza z Muru niż o powodzenie misji. Tę można było powtórzyć po lepszym przygotowaniu, a jeśli kogoś po drodze stracą to już go nie odzyskają. Na całe szczęście jednak w momencie gdy Ayatsuri był już na granicy cierpliwości, coś osiągnęli. Najpierw doszedł doń dźwięk, dopiero po chwili obraz kogoś uciekającego.
Czy warto było ryzykować? Szczur nie powinien zejść od samej osłabiającej substancji, jeśli już coś miało się stać to co najwyżej omdlenie i konieczność przeleżenia kilku dni w szpitalu, kiedy wrócą do Shi no geto. Yuu więc wysłał bez większego wahania obie Shiriaru w pogoń za masywnym źródłem informacji, wcześniej unosząc je odrobinę nad zoemię, by nie wydawały dźwięku kroków, a jedynie szybko dogoniły i zaatakowały. Zaskoczenie było jego największym sojusznikiem, jednak nie wiedział prawie nic, będzie więc starał się nakierować ostrza kukiełek na kończyny zbiega, by go lub ją unieszkodliwić, a nie zabić.
Czas był tu teraz najważniejszy, nie mógł zwlekać zbyt długo, więc również on popędził na Kumo w tamtym kierunku, choć trochę wolniej, dając sobie czas na reakcję jeśli uciekinier miał coś w zanadrzu, hotowy natychmiastowo nakazać lalce odbicie w innym kierunku. W odwodzie zostawiał Ogara, ten w końcu powinien sobie najlepiej poradzić. Nie otrzymał co prawda konkretnych rozkazów, ale że gonił ich czas, a Noguchi nie wydawał się chętny do ich wydawania postanowił pozwolić sobie na taką samowolkę. Mimo jednak, że zaczął się pościg i adrenalina zaczynała krążyć w jego żyłach, starał się utrzymać powolny, spokojny oddech, by utrudnić oparom rozchodzenie się po jego ciele.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
odznaka ninja, duża torba, kabura na broń, dwa duże zwoje przymocowane do pleców na 10m bandaża, płaszcz, Shiriaru (zazwyczaj chodzi obok Yuu)

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst