Dzielnica portowa

[Asaka]

Mogła sobie być niewysoka i ogólnie drobna z budowy, ale nie wyglądała jak typowa handlarka. Jej nogi, choć szczupłe, nie były dwoma patyczkami, tak samo ręce nie były witkami – a mięśnie delikatnie się zarysowywały pod ubraniem i poza nim. Było widać, że to nie pierwsza lepsza dziewuszka z ulicy. Pewnie dlatego pan kapitan – bo tak wywnioskowała Asaka, albo przynajmniej ktoś wyższy rangą od zwykłego szeregowego żołnierzyka – nie wykrzywił się, gdy ją tak zlustrował, oceniając czy się nadaje i czy nie ściemnia. Zresztą kłamanie w takich sprawach było skrajnie idiotyczne, bo zaraz wyszłoby na światło dzienne, a i kara byłaby niezbyt przyjemna.
Ruszyła więc za uzbrojonym mężczyzną, jeszcze bardziej odrywając się od tłumu, którego częścią była jeszcze przed chwileczką. Nie zwracała uwagi na innych strażników, zresztą też i tłum niespecjalnie ją interesował: w gawiedzi nie było nic specjalnego, ot, zwykły motłoch spragniony chleba i igrzysk. Albo w odwrotnej kolejności w tym przypadku. Jedyne czym się zainteresowała, to młody chłopaczek, który również odłączył się od zbiegowiska tak, jak i ona zrobiła to przed chwileczką. Uchiha, aha, czyli przedstawiciel tutejszej fauny i flory. Tym razem to Asaka zabawiła się w obczajaczkę, ale bardziej dyskretną niż to, czym uraczono ją dosłownie przed chwilą; czarne włosy, jak niemalże u wszystkich w Sogen, czarne oczy – też dość popularne zjawisko. Nic specjalnego. Wyglądał na młodszego od niej, ale z drugiej strony sama nie wyglądała na starą. Nawet dawali jej mniej lat niż miała w rzeczywistości.
Nie bawiła się w żadne wyścigi. Zrównała się z młodym shinobi i bez słowa ruszyła za kapitanem dokładnie tam, gdzie zamierzał ich zaprowadzić. Jakoś z tej perspektywy wszystko wydawało się jasne, a co za tym idzie – mało tajemniczo-zagadkowe i ciekawe. Więźniowie. Tylko tyle i aż tyle, ale… Zresztą, mężczyzna wspomniał o tym wcześniej.
Co do niecodzienności zdarzenia i tego całego Czarnego Pazura – dla niej wszystko było tutaj niecodzienne. Chociaż czy tylko jej nazwa „Czarny Pazur” wydawała się pretensjonalna? Pewnie tak. Nie było to ważne. Odrobinę dłużej zatrzymała się w spoglądaniu na zakutego w kajdany mężczyzny, ale szybko prześlizgnęła się po pozostałych więźniach, by ostatecznie wlepić złote oczy w kapitana (a później w notującego przydupasa).
– Asaka Mori – przez chwilę zastanawiała się, czy użyć swojego oficjalnego, prawdziwego nazwiska, jednak z drugiej strony wszystkim tutaj przedstawiała się tak, jak przed chwilą. No i ogólne prawie wszędzie się tak przedstawiała. Uważała, że to jest jej miano dokładnie tak samo jak to, które przyjęła po ojcu i używała w Daishi. Zresztą… Nie była tutaj na żadnej oficjalnej, dyplomatycznej misji. A jeśli w Sogen coś im nie będzie pasowało, to w lider jej klanu i tak doskonale wiedział, że tak właśnie się przedstawiała innym. Żadna tajemnica. – Z klanu Koseki z Daishi.

[Shikarui]

Misja D
Hoist the colours high.

9 Skryba, czy też kimkolwiek był mężczyzna, który trzymał twardą podstawkę, a na podstawce pergamin, na którym zasuwał notując, ubrany był lekko w porównaniu do strażników. Koszula, na niej wiązana tunika z wzmocnionej skóry, przy boku torba, z której wystawały zwoje i mniejsza torba z podstawką drewnianą, w której umieszczony był zamknięty atrament. Na moment otworzony, kiedy mężczyzna zamoczył w nim pióro, żeby dalej notować, zerkając na ciebie na krótką chwilę. Ciekawość, albo profesjonalizm, żeby zanotować cechy charakterystyczne twojego wyglądu - a te twoje akurat były na tyle charakterystyczne, że w Sogen na pewno byś się nie schowała, gdyby cię szukali. Zakładając, że mieliby jakikolwiek powód, żeby cię szukać, a takowego nie zamierzałaś im doświadczać. Bycie przestępcą, który za bardzo rzucał się w oczy, jakoś nigdy nie wychodziło nikomu na plus. Chłopaczek zaś obok ciebie idealnie by się wtapiał w tło - nie był zbyt przystojny, ale miał ten arystokratyczny rys i chód, nawet pomimo swojej młodości. Wyczuwając na sobie twoje spojrzenie również na ciebie spojrzał - nieco pytająco, ale też i zachęcająco, bo lekko uśmiechnął się w twoim kierunku, jakby dając znać, że wszystko git.
- Przypilnujecie tego. - Wskazał ruchem głowy na odseparowanego mężczyznę, który był w pełni sapcyfikowany. - Jest shinobim wyszkolonym w sztuce nindo. Nie powinien sprawiać żadnego problemu. - Kapitan lekko klepnął cię w plecy, zachęcająco wysuwając do przodu. - Ruszamy teraz Idziecie za nami Żaden cywil ma się nie zbliżyć do niego. - I machnął na swoich ziomków, którzy zdecydowanie mimo tego "nie powinien sprawiać problemów" ewidentnie gościa się bali. Odstąpili od pirata i zabrali związaną grupę ze sobą, prowadząc całą drużynę w stronę tłumów. Rzecz jasna ci, którzy odstąpili od shinobiego, rozeszli się w większej części na boki, żeby w razie czego móc rozpychać na boki tłum. Wasza robota była więc, wydawałoby się, minimalistyczna.
Shinobi był naprawdę wysoki. Mięśnie lekko rysowały się na jego ramionach i brzuchu, miał na sobie jedynie luźną tunikę z miękkiego materiału, która sięgała połowy jego ud - całkowicie rozpiętą. Luźne spodnie, pusty pas na broń i kabura, w której pewnie też już żadnego kunaia nie było. Pociągła, nieco trójkątka twarz z miękkimi rysami i rozciągnięte w uśmiechu usta. Bo uśmiechnął się, kiedy znaleźliście się obok niego, choć jego oczy zawinięte były ciemnym pasem materiału. Siedział na skrzynce, całkowicie rozluźniony.
- Hej dzieciaczki. - Było coś hipnotyzującego w jego spokojnym głosie. Miłym głosie, tak swoją drogą. Nadawał się do szeptania sekretów późną nocą, które dreszczem przecinały ciało. - Pewnie nie chcielibyście pomóc biednemu poszkodowanemu? - Uniósł nieco związane, zablokowane ręce.

[Asaka]

Zezowała przez chwilę za przyborem do pisania, którego używał przydupas (bo przydupasem w jej głowie już po prostu zostanie), przy zapisywaniu jej danych, aż w końcu jej się znudziło. Tak po prawdzie to pan kapitan zabrał głos i przerwał to arcy wciągające zajęcie podążania wzrokiem za piórem sunącym po pergaminie. W takich momentach od razu przypominało jej się o tym, gdy ją uczono czytać i pisać. Do dzisiaj nie stawiała pięknych znaków, jej matka – a później jej macocha – zawsze powtarzała, że piśmienniczej kariery nie zrobi: i hej, miała rację! Najwyraźniej pisane jej było coś innego… i oto była tutaj, w Sogen. Zbierała ziemniaki, mordowała stonki. A teraz chciano od niej pilnowania więźnia.
Dobrze, bardzo dobrze. Mężczyzna nie musiał długo jej zachęcać, shinobi czy nie – był teraz zakuty w kajdany – i jeśli chciałby uciec, to wcześniej, a nie teraz, gdy kolejne dwie osoby miały zająć się jego eskortą. Osoby, które być może by sobie z nim poradziły, a na pewno bardziej niż zwykły strażnik osady. Klepnięta w plecy ruszyła przed siebie, by stanąć po jednej stronie więźnia, głową dając znać temu całemu Uchiha, żeby zrobił to samo z drugiej strony.
Zakuty w kajdany facet robiłby na niej wrażenie gdyby nie to, że lider jej klanu sam był wielki jak dąb. Zastanowiła ją tylko chusta na jego oczach – bo oblukała go z bliska, upewniając się, że żadnej broni przy sobie nie ma. Wyglądało, że nie.
– Wstawaj, idziemy – to były jedyne słowa, które Asaka wypowiedziała do mężczyzny. Nie zamierzała wdawać się z nim w żadne dyskusje, ani dać się wciągnąć w rozmowę. Głos miał miły, mogłaby go słuchać – ale to tyle. Nie zabroni mu przecież mówić. Chciał sobie pogadać, to proszę bardzo. Ale niech nie oczekuje, że i ona będzie do tego skora. Pytanie tylko, czy młody shinobi, który miał więźnia pilnować razem z nią, obierze tę samą taktykę, czy jednak da się wciągnąć do rozmowy…?

[Shikarui]

Misja D
Hoist the colours high.

11 Uchiha skinął w twoim kierunku głową i zajął miejsce z drugiej strony, zgodnie z poleceniem. Prośbą? Propozycją? Ważne było to, że w końcu jedną ze stron zajął i nie protestował przeciwko temu, że w tej jakże ulotnej chwili to kobieta przejęła stery, nie on. Był za bardzo zajęty wgapianiem się w więźnia, który nie był muskularny, w przeciwieństwie do kapitana, nie był wielki jak dąb, był wysoki, owszem, ale jego postura nie była tą, która wywoływałaby strach czy podziw. Gdyby wpuścić go w tłum to nie wyróżniałby się niczym szczególnym, a zarazem kiedy już wzrok przesunąłby się po jego sylwetce to zaraz by do niego wrócił. Jego jednak nie byłoby w punkcie ostatnio widzianym. I czegoś by brakowało, i kogoś mózg próbowałby znaleźć, wpasować w stworzoną lukę. Bezskutecznie. Pozostałoby nikłe wspomnienie czerni, smuga na palcach, która ciągnięta przez mur w końcu zanika całkowicie. Ściera się.
- Jak mam iść, gdy nie widzę drogi przed sobą? - Nie zapytał opryskliwie, nie było w nim grama ironii, przynajmniej nie było jej czuć w jego głosie. Nie opierał się rozkazowi, bo podniósł się i rzeczywiście postąpił krok do przodu, wyciągając przed siebie nieco ręce, jakby chciał po coś sięgnąć. Wciąż się uśmiechał. Lekki uśmiech był jak morska bryza - tak naturalny i przyjemny, że nie można było sobie jej odmówić. Choć niektórzy nie potrafili się w morzu zakochać i jego nieustannym szumie fal. Zrobił kolejny krok i zatrzymał się, wpadł na liny, za którymi znajdowały się skrzynie, ale zachował równowagę. Szedł ostrożnie, to dlatego. Nawet ciężko było powiedzieć, że "po omacku", bo macanie powietrza wiele w jego pojęciu o przestrzeni nie mówiło.
- Uważaj... - Odezwał się mrukliwie Uchiha i podał mu rękę, naprowadzając go na odpowiedni tor. Nie podjął wyzwania rozmowy. Albo był mądry, albo... w sumie sporo mogło być tych "albo".
Kapitan w tym czasie ruszył naprzód. Słyszałaś jego głos, ale tonął w powszechnym gwarze. Docierał do ciebie tylko sens, w którym mężczyzna rozkazywał grupie jaką formację przyjąć, a czy czasem nie widać jakichś chętnych, żeby więźniów uwolnić, a sraty pierdaty. Nic nader fascynującego, co kazałoby nadstawiać ucha i skupiać się specjalnie, żeby usłyszeć jego wspaniałe słowa. Wolno ruszyliście do przodu - w sumie... szybko, poza waszą trójką. Kapitan dopiero widzą sytuację zamachał do chłopaków na czele i ci zwolnili. Skierował się w waszym kierunku.
- W czym problem?

[Asaka]

Właściwie to była propozycja, dyktowana zdrowym rozsądkiem (to może być zaskoczenie, ale Asaka nie była pozbawiona tej cechy, tak samo jak nie była tępym osiłkiem – zwyczajnie zbieranie ziemniaków, czy mordowanie stonek nie wymagały ż a d n e j finezji). Ustawienie się po obu stronach więźnia było taktycznym posunięciem: przed nimi znajdowali się odwróceni do nich tyłem inni więźniowie i strażnicy, poza tym w jakiś sposób trzeba było patrzeć skutemu w kajdany mężczyźnie na ręce. Poza tym umożliwiało faktyczne sterowanie nim, skoro faktycznie nic nie widział, hue. No i w ten sposób byli też tarczą przed ciekawskim tłumem. Przydałby się też ktoś z tyłu, ale tę sprawę też powinni załatwić inni strażnicy, a było ich tutaj wielu.
– Będziemy tuż obok, poradzisz sobie – Asaka ostatkiem woli powstrzymała się przed powiedzeniem czegoś w stylu „normalnie, podnosisz jedną nogę, stawiasz na ziemi, potem drugą”. To było idiotyczne pytanie.
Opaska na oczach najwyraźniej czemuś służyła, może posługiwał się technikami ocznymi? Nie wyglądało na opatrunek, więc to było jedyne sensowne wytłumaczenie, które przychodziło Asace do głowy. No i nie rozwodziła się nad tym zbyt długo. Plus ten jego uśmieszek… Zdawał się bardzo dobrze bawić, ale nie robił tym wrażenia na kunoichi. Była z tych, którzy kochają lasy i góry, nie morze.
Już sama miała złapać mężczyznę za ramię i zacząć nim sterować, żeby nie szedł po omacku jak dziecko we mgle, ale Uchiha zrobił to za nią. I już po pierwszym kroku wiedziała, że będą szli wolno – nic dziwnego, jak każdy, kto idzie bez wizji na nieznanym terenie. A wydeptane kocie łby portu nie dość, że były nieco śliskie, to jeszcze zdradzieckie i łatwo się było potknąć. Ech. Jasnacholera. Dobra. Dość tego (bo cierpliwa też nie była). Złapała mężczyznę za drugie ramię, podtrzymując go z drugiej strony. Będą teraz trzyosobową formacją, ale jak z dwóch stron będą go trzymać i nadawać tempo, to nie będzie, że boonniewidzi.
I jeszcze kapitan po chwili się do nich pofatygował, gdy oni w tym czasie z tempem wyścigów ślimaków zbliżali się do reszty więźniów i kolumno-formacji utworzonej przez strażników.
– Więzień nie widzi drogi przed sobą, ale teraz powinno być już sprawniej.

[Shikarui]

Misja D
Hoist the colours high.

13 Poradzisz sobie - słodkie słowa, które były zapewnieniem, że wszystko będzie dobrze. Brzmiały tak profesjonalnie i niewzruszenie. TY wyglądałaś na całkowicie profesjonalną i niewzruszoną. Więzień nie miał tego okazji zobaczyć, ale słyszał to w twoim głosie. Kto wie, może to, że coś jeszcze chciałaś powiedzieć, ale zamarło na krańcu twojego języka, powstrzymane twoją wolą, również dosłyszał, tylko nie bardzo chciał się do tego przyznać. Nie było zachęty: no dalej! Dokończ! Wszystko mogło być jedynie złudzeniem, a kiedy nagle byłeś odcięty od głównego zmysłu i musiałeś sobie radzić z tym, co masz. Pirat nie był w stanie sugerującym, że walka, która toczyła się na statku, wpłynęła na niego w jakikolwiek sposób. Właściwie spoglądając na niego można było odnieść wrażenie, że wcale nie pochodził z tego statku. A raczej - można by, gdyby nie to, że w pewien sposób pasował do reszty zgrai, która maszerowała na przedzie. Złapany pod ramię nieco przekręcił głowę w kierunku Uchihy, a potem w twoją stronę, kiedy i ty go podparłaś, gotowa prowadzić. Nadal się nie opierał, ba - niemal można było pomyśleć, że wyraża chęci współpracy. Tylko zawsze przychodziło to samo zastanowienie - czy drugiemu człowiekowi można ufać? A jeśli tak, to czy można zaufać piratowi. Tej egzotycznej rasie pomyleńców, którzy bardziej od góry i lasów pokochali fale.
- Z waszą pomocą na pewno. - Odparł potulnie.
Kapitan skinął głową, przez moment mierząc jeszcze więźnia wzrokiem, po czym ruszył na przód formacji. Pochód w normalnym tempie został wznowiony. Tłum rozstępował się przed wami, choć niechętnie - mimo wszystko nikt nie chciał zostać bardziej brutalniej potraktowanym przez straż, która miała swoją robotę do wykonania. Wydawało się, że ten tłum zmiażdży was w swoim uścisku. Ściśnie was tak, jak potężna fala zgniatała najpotężniejsze ze statków. Żywa masa, żywa fala. Wtopiliście się w nią, a ona zamknęła się za wami. Ciekawskie oczy i ciekawskie uszy. Pytania i plotki rosnące jak drożdże zostawione przy ciepłym piecu. Wydawało się, że lada moment któryś z ludzi przekroczy magiczną granicę i przestanie się "jedynie przyglądać".
- Obronicie mnie przed nimi? - Tym razem w jego głosie było rozbawienie ironią tej sytuacji.

[Asaka]

W tym wypadku słowa „poradzisz sobie” były raczej zapewnieniem, że Asakę mało to obchodzi i żeby ten piracik się nad sobą nie rozczulał. Wyglądała na niewzruszoną, bo była niewzruszona. Nie był żadnym jej bliskim, nawet nie znajomym – dał się złapać i… oto byli w tym miejscu, on zakuty w kajdany i z opaską na oczach, a ona i drugi shinobi pilnujący, żeby czegoś nie odwinął. I żeby tłum gapiów też czegoś nie spróbował – bo to działało przecież w dwie strony.
Nie ufała mu. Dlatego musiała mieć teraz oczy niemalże dosłownie dookoła głowy: na ulicę, żeby się nie wyrąbać, na zakutego shinobi (na jego ręce i mimo wszystko na twarz, by widzieć czy czegoś nie mamrocze), na tłumek ludzi, który strażnicy musieli trzymać z dala, a bo to wiadomo co komu odbije, czy się nie rzuci na pirata z pomocą, albo pięściami. Nie była organem sądzącym zresztą w tej konkretnie mało ją obchodziło co zrobił, a czego nie zrobił. Osądzą go mądrzejsi od niej, bardziej zaznajomieni ze sprawą, niż kunoichi w obcym państwie, w obcej prowincji, na terenie której górował obcy klan ninja. Ona tylko eskortowała i pilnowała. Nic mniej, nic więcej.
– Nie gadaj tyle, nie jesteśmy tutaj od rozmów – oczywiście, że go ochronią, a przynajmniej Asaka miła taki zamiar, jeśli zrobi się gorąco. Nie zamierzała mu jednak tego mówić, bo cholera wie, czy zaraz śliski umysł nie wymyśli czegoś, by wykorzystać jej chęć do chronienia go przed tłumem i przerobić to na swoją korzyść. Nie. Nie była od gadania – odezwała się tylko po to, by uciąć temat i dalsze chęci do ploteczek.

[Shikarui]

Misja D
Hoist the colours high.

15 Uchiha nawet na ciebie nie zerkał. Rozglądał się nieco na boki, widziałaś to, będąc czujną - większe zagrożenie widział w ludziach dookoła niż w tym mężczyźnie, którego prowadziliście prosto do więzienia. Albo prosto na szafot, kto wie? Nic dziwnego - teraz tłum był dziki. Żądny czegoś, czego dać im nie mogliście - sensacji! Nam tu igrzysk i chleba potrzeba! Nikt nie był tu bez winy - nikt więc pierwszy nie rzucił kamieniem.
Więzień już się nie odezwał, chociaż na twoje słowa uśmiechnął się szerzej na drobny moment. Ten komentarz był wystarczający, ale jak już zostało zauważone - był dla ciebie zupełnie nikim. Nie było więc powodu, żebyś się przejmowała tym, czy jest zadowolony, czy płacze, czy może właśnie próbuje uczynić swój rachunek sumienia i się zrehabilitować. Martwy człowiek. Obcy człowiek. Jego los znaczył tyle, co liście opadające z drzew jesienią. Do zmierzchu lata już tylko parę kroków... więc może to była całkiem dobra myśl. Myśl o tym, żeby spojrzeć na kogoś nie przez pryzmat jego obudowy, sztucznie założonego pudełka, które ludzie oblepili nalepkami mówiącymi, że ten jest taki a taki. Ludźmi byliście tu wszyscy, a jednak wszystko co ludzkie było wam obce.
Prawo mówiło jasno - kryminalistom się nie pomaga. Dorabianie do tego głębszej filozofii jedynie utrudniało - i uprzykrzało życie.
Dotarliście do strażnicy, gdzie kapitan otworzył bramy i weszliście na dziedziniec, na którym odbywały się najpewniej ćwiczenia. Aktualnie był pusty. Strażnicy rozeszli się w większej części, każdy wiedział, co ma robić. Droga była na tyle długa, że dowódca zdążył wydać odpowiednie polecenia. I w końcu przestała być też tłoczna, bo ilość ludzi drastycznie zmalała, kiedy tylko udało się opuścić port. Droga trwała dłuższą chwilę i przez ciągle przewijających się cywilów była męcząca. Każdy tutaj wydawał się być wrogiem. Wy zostaliście zatrzymani - już na samym dziedzińcu. Mężczyzna poprowadził was do innej celi, gdzie więzień został odebrany i zamknięty tam, skąd już nie ucieknie. Przynajmniej kapitan sprawiał takie wrażenie, jakby samo przeniesienie ich wszystkich tutaj dawało gwarant bezpieczeństwa miastu.
- Dziękuję za pomoc. - Pokłonił się przed wami płytko. - Wasza zapłata. - Odliczył odpowiednią ilość monet z sakwy i wręczył je w wasze dłonie. - Oprowadź shinobi do wyjścia. - Machnął na kolejnego ze swojego przydupasów, pokłonił się raz jeszcze, na "do widzenia" i odszedł w głąb korytarza. Jeden ze strażników pokazał wam drogę do wyjśia.
Morze wydawało się szumieć wyjątkowo niespokojnie tego dnia.

[Asaka]

Czy był to szafot, czy więzienie, czy sąd – mało ja to obchodziło. Miała wbite w głowę poczucie obowiązku i tym właśnie było użyczenie swoich usług straży miejskiej z Kotei, gdy potrzebowali pomocy jakiegoś ninja. Szczegóły niewiele znaczyły: nie jej cyrk, nie jej małpy. Robiła dokładnie to, co do niej należało, nie zadając przy tym więcej pytań, bo i po co? Miała stać tam na placu w porcie i wypytywać kapitana i strażników o to, co sama miała podane na tacy? Statek piracki, statek sogeński – oba zniszczone, jakby po trudnej walce; rannych ludzi, martwych ludzi i zakutych w kajdany ludzi. O co tu więcej pytać? Nad czym się zastanawiać? Tu nie było żadnych odcieni szarości, wszystko było czarne albo białe.
Całą drogę dość mocno trzymała mężczyznę za ramię, pozwalając mu iść w miarę sprawnie i prosto, użyczając siebie jako oparcie dla niego – i to samo robił shinobi z klanu Uchiha. Była też żywą tarczą, która rzucała groźne spojrzenia w tłum, by utrzymać ich z daleka od nich i od więźnia, który uśmiechał się ciągle zagadkowo, jakby rozkoszował się tym letnim dniem. Może był jego ostatnim i należało się pogodzić ze swoim losem? A może był niespełna rozumu i brakowało mu piątej klepki? Nie jej problem.
Wskazano im, gdzie mają zaprowadzić mężczyznę i tak też zrobiła, młodzieniec też się nie stawiał. Zresztą czemu by miał? Całą drogę idealnie współpracował, nie robiąc absolutnie niczego głupiego. Zostawili mężczyznę z przepaską na oczach tam, gdzie im kazano. I tyle. Koniec. I bardzo dobrze.
– Dziękuję – Asaka również lekko skłoniła głowę, gdy kapitan podziękował za pomoc i gdy wręczono jej zapłatę. Nie szła z nią dalej w dłoni, absolutnie, bo dziewczyna zaraz schowała monety do swojej sakiewki.
Przy wyjściu ze strażnicy uśmiechnęła się lekko do shinobi, który razem z nią robił za eskortę i bez słowa ruszyła w swoją stronę, trochę na ślepo wybierając kierunek. I tak nie miała na dzisiaj ustalonego niczego konkretnego do roboty.

[z/t]

[Hikaru]

Szwendając się bez określonego celu, brunet zawędrował aż do dzielnicy portowej. Już dawno nie był nad samym morzem i zdążył zapomnieć przyjemne uczucie bycia smaganym przez delikatną, morską bryzę. Postanowił więc zatrzymać się tutaj na dłużej niż tylko kilka minut - tym bardziej, że gdzieś w porcie dostrzegł wyjątkowo "pokraczny" statek, który na powierzchni morza trzymała chyba tylko siła woli jego załogi i słowo honoru kapitana. Szybko wyciągnął swój notesik, ołówek i zaczął szkicować coś, co zgodnie ze znanymi przez niego prawami przyrody nie miało prawa pływać. Ciężko jednak oddawać się sztuce artystycznej w pozycji stojącej, dlatego upatrzył sobie jakiś murek na uboczu i wygodnie się na nim rozlokował. Miał stąd świetny punkt widokowy na port i łódź, która mimowolnie pozowała mu teraz w świetle przedpołudniowego słońca.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Posiadłość rodzinna Azumy

Czas naglił i choć pogoda nie dopisywała, czarnowłosy przedstawiciel klanu Uchiha nie tracił czasu na roztrząsanie - jak mocno zmoknie. Bo czy taka niedogodność jak mokre portki, mogły mieć znaczenie dla powodzenia misji? Nie. Ważniejsze było to, żeby paczka nie przemokła. Na szczęście ta była dobrze schowana w torbie, a płaszcz która na siebie narzucił, stanowił o dodatkowej warstwie chroniącej przed przemoknięciem. Niemniej bieg od dzielnicy mieszkalnej do dzielnicy portowej kilka minut trwał i gdy do portu wbiegał, czuł jak płaszcz zdążył nasiąknąć wilgocią.
- Ha... ha.... ach... - dłońmi oparł się zgięty o swoje kolana, łapiąc oddech. Był przed czasem w procie, ale uzmysłowił sobie, że nie wie do kogo ma się zgłosić. Takiej informacji nie było w liście od posłańca. Młody Uchiha jednak nie poddał się złym myślom - uznał że jest to część misji. Nie mogło być przecież tak łatwo. Stąd szybko przedsięwziął jakiś plan działania.
- No dobra... ktoś musi na mnie czekać... właściwie czekać na przesyłkę. Hmm, muszę wypatrywać osób, które będą sprawiać wrażenie, że na coś czekają - tego wszystkiego nie musiał wypowiadać na głos, ale w ten sposób, sam sobie dodawał otuchy i mógł ciąg myślowy skonfrontować z logiką, której wypowiedziane zdania zostały poddane po wypowiedzeniu. Nic tu się ze sobą nie kłóciło, tak więc tylko kiwnął głową (znowu sam do siebie) po czym wyprostował się i pobiegł dalej, szukając osób, które pasowały do przyjętego planu.
Zadanie było nieco ułatwione, a to właśnie dzięki pogodzie, która wszelkich przechodniów niemających ważnego przedsięwzięcia, skłoniła do czmychnięcia do domu, lub do wnętrza jakiegoś innego budynku. W porcie było też mniej niż zwykle łodzi - te nieobecne znajdowały się na połowach. Wszyscy znali powszechną tezę, że w trakcie deszczu ryby łatwiej biorą. I to właśnie tam chłopak wypatrzył jegomościa, który za czymś wypatrywał. Widocznie zniecierpliwiony. Ów jegomość wpisywał się więc w założenia jego planu. Niemniej, postanowił zachować ostrożność, podchodząc do niego.
- Yyy... jestem Azuma... Azuma Uchiha - zaczął, nie mówiąc wprost, że ma przesyłkę do przekazania. Nie wiedział przecież czy to ten facet jest jej odbiorcą. Liczył jednak na to, że być może imię, nazwisko podane przez niego, mogą coś adresatowi mówić.

[Shins]

Misja Rangi D
Azuma Uchiha
7/15 Gdy podszedłeś do mężczyzny mężczyzna nawet Cię nie zauważył, dopiero Twoje słowa sprawiły, że zwrócił na Ciebie swoją uwagę - "Doprawdy?" - spytał poważnie, a na jego twarzy pojawił się marsowy grymas - "Masz coś dla mnie?" - zapytał po raz drugi, a gdy podałeś mu paczkę ten wyjął ją i otworzył. W środku znajdował się między innymi list, który uważnie przeczytał - "Cholera... mówili mi, że to Twoja pierwsza misja, ale nie sądziłem, że przyślą mi dziecko do pomocy... cholera jasna!" - zaklął pod nosem - "No dobra, ale skoro Cię przysłali, to będziesz musiał mi pomóc. Zajmuję się połowem ryb do akwariów. Dostałem zlecenie na złapanie kilku ciężkich do złowienia okazów. Mam ja na nie swoje sposoby, ale uwzięły się na mnie jakieś paskudne ptaszyska, które - gdy tylko złowię kilka rybek - przylatują i wyżerają mi mój połów. Twoim zadaniem będzie pozbycie się tych latających skubańców" - poinformował Cię mężczyzna po czym zaprowadził do łódki.

Łódź była całkiem spora - mogłoby na niej pomieścić się spokojnie 8 osób. Wyposażona była w niewielki żagiel i 4 wiosła. Oprócz tego na środku ułożony był sprzęt do połowów - ale bardziej do łowienia pojedynczych ryb, niż całych ławic, oraz spore akwarium z czystą wodą. Mężczyzna poinformował Cię, że to do tego akwarium wkładane będą złowione ryby i uczulił, byś był ostrożny i nie zepsuł go, po czym popłynęliście na otwarte morze.

[Kyoushi]

Misja rangi C
- Hikaru, właściwie Edward Teach -
1/30

---

Hikaru, boski wojownik. Niestrudzony chłopak, który pragnął siły, potęgi, pieniędzy i kobiet na pęczki. Wiedział, że może zdobyć to wszystko tylko grabieżą i rozbojem. Chęcią zlizywania krwi swoich wrogów z ostrza, próbowania nowych posok. Niestrudzony i charakterny zawitał do dzielnicy portowej, gdzie delikatna morska bryza na wejście dała mu w twarz z płaskiej dłoni. Poczuł ją dotkliwie, ponieważ w zimie, nie było to tak delikatne jak mogłoby się wydawać. Czuł, że to najgorsza temperatura i pora roku podczas której mógł pojawić się w porcie. W międzyczasie zaś, upatrzyłeś sobie statek, który zacząłeś szkicować. Nie był on zbyt piękny, słowo pokraczny zdecydowanie dobrze oddawało jego nietypową urodę. Doglądając dzieła, pojawiła się tuż obok Ciebie mała dziewczynka, która rozpoczęła dialog:
- Ale masz talent. Cudowny! - zachwycała się Twoim jeszcze niedokończonym dziełem. - Mój tatuś byłby szczęśliwy wiedząc, że rysujesz jego statek. Widzisz, właśnie tam niesie te duże skrzynie! - wskazała palcem, gdy jakiś brodaty gość wraz z dwoma innymi targali naprawdę sporej wielkości ładunek na ten pokraczny statek. Załadowywali go na tyle, aż w końcu osiadł mocno na wodzie. Wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że przed nim stało także dwóch gości, którzy do zbliżających się ciągle o coś pytali, jednak nie wiedziałeś o co. - Ciężko o załogę w dzisiejszych czasach, a przed nami długa droga do Kantai... - narzekała dziewczyna, wiadomo, jak to dziecko - mówi wszystko i jeszcze trochę. Mogłeś podjąć dialogu lub ją zignorować. Wszystko zależało już tylko od Ciebie.

[Hikaru]

Szybko przekonał się, że ostatnim co może go czekać w porcie o tej porze roku jest przyjemna, morska bryza. Zamiast tego matka natura zaserwowała mu okropny, bo zimny i przenikliwy wiatr, który najwyraźniej za punkt honoru obrał sobie zmierzwienie nie tylko jego czupryny, ale i kartek w notesie. Hikaru twardo jednak trzymał się swego – nie lubił w końcu pozostawiać czegoś niedokończonego. Szczególnie, jeśli był to jakiś ładny szkic. Mimo więc przeciwności i nie tyle przysłowiowego, co jak najbardziej rzeczywistego wiatru w oczy, członek rodu Uchiha trwał w jednej pozycji. Całe to literackie uniesienie przerwała mu jednak dziewczynka, która zupełnie niespodziewanie pochwaliła jego rysunek.
- Eee… - zaczął nieporadnie, wyraźnie zaskoczony – serio tak myślisz…? To znaczy, oczywiście że jest piękny, ale zazwyczaj spotykam mało ludzi, którzy tak od razu doceniają moje dzieła. No wiesz, kiedy nie są jeszcze dokończone. Musisz mieć bardzo wrażliwą duszę – stwierdził, przyglądając się uważnie posłanniczce dobrej nowiny. Mimowolnie zdobył się nawet na niewielki uśmiech.
Szybko okazało się, co było powodem takiego zainteresowania dziewczynki w tworzonym przez jego dziele. Była ona córką właściciela stateczku, który właśnie rysował. Co prawda nie sprawiał on zbyt porządnego wrażenia, ale najwyraźniej jakoś pływał.
- Wiesz, nie chcę robić ci przykrości, ale wybrałem wasz statek do rysowania dlatego, że drugiego tak doświadczonego przez morze nie sposób znaleźć w całym porcie. Musieliście przeżyć na nim wiele przygód – odpowiedział bez ogródek. Jego uwagę zwróciło jednak również to, co mała powiedziała na temat załogi.
- Ciężko o załogę w dzisiejszych czasach? – zaśmiał się – a ty to przepraszam, pływasz już od dekad i znasz te legendarne, wspaniałe „tamte czasy”? No tak, kiedyś to było! – pod koniec swojego krótkiego monologu prawie sam siebie rozbawił – jeśli twój tato powierzył ci funkcję bosmana, który ma znaleźć nowych członków załogi, to… - zrobił chwilę przerwy budującej napięcie – z racji tego, że już cię polubiłem, będziesz mogła mu powiedzieć że właśnie kogoś znalazłaś do pomocy. Nie wiem czy popłynę z wami w rejs, bo Kantai nie jest specjalnie blisko, ale… hm… - podrapał się po brodzie i spoglądnął gdzieś w dal, w miejsce gdzie horyzont łączył się z morzem – po co tam płyniecie? Jesteście kupcami? – zapytał w końcu, po czym znowu pochylił się nad swoim rysunkiem. Niezależnie od decyzji, którą zaraz podejmie, jego wewnętrzne „ja” nie pozwoli mu zejść z tego murku przed dokończeniem rysunku.
- Z tego co widzę, chyba kiepsko wam idzie rekrutacja załogi – stwierdził, gdy zauważył, że obok statku stoi dwóch ludzi, którzy najwyraźniej nagabywali przypadkowych przychodniów do dołączenia do ich ekspedycji – bezrobotnych marynarzy najlepiej jest szukać w karczmach, szczególnie w taką pogodę. No ale to w sumie tyczy się tylko ich, bo ty już chyba kogoś znalazłaś – puścił do niej oczko i zrobił kilka ostatnich pociągnięć ołówkiem, gotów do podążenia za dziewczynką.
Sam do końca nie wiedział, czy robi dobrze. Nie miał nic specjalnego do zrobienia, więc pomoc przy portowych pracach wydawała się być całkiem znośną alternatywą dla bezproduktywnego szwendania się po uliczkach dzielnicy portowej. Jeżeli chodzi o rejs tym czymś dalej niż poza zasięg wzroku, to był do takiej idei nastawiony bardzo sceptycznie, nie mniej jednak nie chciał niczego skreślać od razu. Dziewczynka chwaląc jego rysunek zrobiła bardzo dużo, ale przecież Hikaru wciąż widział jeszcze trochę świata poza rysowaniem i zachował przynajmniej resztkę rozumu. Chciał wybadać sytuację, popatrzeć bliżej na ów „niezatapialny okręt” i przede wszystkim porozmawiać z kapitanem. Być może za dobrą zapłatą będzie skłonny do podjęcia się zlecenia? Płynął statkiem już parę razy – co prawda nigdy tak daleko – i nie miał specjalnych obiekcji przed wyruszaniem w morze. Inaczej było jednak pływać z rodzicami w ramach rekreacji i poznawania świata, a inaczej z nieznajomymi ludźmi na łodzi, która nie wzbudzała zbytniego zaufania. Co będzie dalej? Cóż – przekonamy się.

[Azuma]

Nieco ryzykował podchodząc do obcego mężczyzny - był w końcu dzieckiem, a nieznajomy dość postawnym i zapewne silnym mężczyzną. Gdyby nie to, że był na misji, ani to że potrafił się obronić - przynajmniej tak mu się na ten moment zdawało - zapewne by nie zagaił rozmowy. Jak widać, dobrze uczynił, bo ów jegomość najpewniej by go nawet nie zauważył. Dopiero jak dziesięciolatek przemówił, ten na niego spojrzał.
- A owszem! Proszę, o to to - ochoczo odparł, wyciągając z torby przesyłkę, którą następnie facetowi wręczył. Był zadowolony z swojego planu - dzięki niemu wyrobił się w czasie i dostarczył wskazany pakunek właściwemu odbiorcy. W myślach już zaczął szacować, ile pełniąc taką posługę kuriera mógłby zarobić, ale właśnie usłyszał wywód faceta, która jasno sugerowała, że to jeszcze nie koniec. Okazało się, że wypłyną na morze.
- Ooooaa... nigdy jeszcze nie byłem na statku.. to znaczy byłem, ale w samym porcie. Nigdy na morzu! - w zdziwieniu zawołał, z uwagą przyglądając się też poczynaniom właściciela łódki, czy aby ta chwila szczerości nie wywoła u niego jeszcze większego gniewu. Z tego co mu się wydawało, mężczyzna nie był wcale zadowolony z przysłania mu takiego "dzieciaka". Jak tak głębiej nad tym pomyślał, to miał jeszcze bardziej naburmuszoną minę wchodząc na pokład.
Na pokładzie było nieco miejsca - spokojnie mogła się tu zmienić mała załoga. Poza miejscem dla ludzi, oczywiście też było niezbędne wyposażenie do łowienia ryb, a także akwarium, które zajmowało centralne miejsce na pokładzie. Nie było dla niego problemem zrozumienie, że to właśnie to szklane naczynie ma zaprzątać jego uwagę.
- Proszę się nie martwić, przeszedłem podstawowy trening i na pewno poradze sobie z jakimiś ptaszkami! - głośno stwierdził, mimowolnie jednak łapiąc mocno burtę, gdy statek odbił z doków. Pierwszy raz w życiu doświadczał tego i do końca nie wiedział czego się spodziewać. Na szczęscie dość szybko się przekonał, że można na takiej łajbie stosunkowo normalnie się poruszać. Zapewne dla innych nie było to nic zaskakującego - w końcu dopiero co wypływali z portalu. Nie byli jeszcze na pełnym morzu...
- Często dostaje Pan takie zlecenia? Można z tego wyżyć? - spytał z ciekawości, oglądając z wszystkich czterech stron szklane akwarium. Przyglądając się temu, zastanawiał się czy nie łatwiej byłoby właścicielowi uchronić zawartości, gdyby nakrył akwarium jakąś plandeką. Być może jednak nie było to z jakiegoś powodu możliwe. Jakoś powstrzymał się przed zadaniem i tego pytania.