Północe rejony Yusetsu

[Toshiro]

Toshiro nie był aż tak dobrze przystosowany do jazdy konnej, aczkolwiek jakoś tam sobie radził. Otoczenie nieznacznie mu się rozmywało, jednak pomimo tego mógł dość dobrze obserwować to co dzieje się wokół niego. Wydawało mu się nawet, że słyszał po drodze coś czego nie powinien, aczkolwiek nie zajęło go to na tyle, aby się zatrzymywać, choć z drugiej strony instynkt podpowiadał, aby jednak to zrobić.
W każdym razie przebrnął przez tłum bez większego problemu nie skupiając się na nim bardziej niż musiał. Zajmował się jedynie wykrywaniem zagrożeń, których nie dostrzegł pośród kibiców. Dlatego po prostu pognał dalej, tak na prawdę nawet nie interweniując w rozpędzonego wierzchowca, który tak na prawdę prowadził się prawie sam. Nishiyama jedynie nakreślał mu mniej więcej kierunek, w którym miał jechać.
Niestety spokojny jak dotąd wyścig został zakłócony. Jak zawsze musiało się coś spierdzielić i musiał się jeden z drugim wyrwać żeby coś zrobić. Gdy czarnowłosy usłyszał hałas instynktownie jego oczy zmieniły barwę na kolor szkarłatu. Od razu rozejrzał się dookoła siebie w poszukiwaniu jakichkolwiek źródeł chakry. Jeśli niczego nie dostrzegł to podjechał w kierunku hałasu, który usłyszał dosłownie sekundę wcześniej. Kwik jaki się rozległ mógł oznaczać tylko jedno - kłopoty. Widok, który po chwili malował się przed jego oczami tylko potwierdził jego obawy. Już chciał zsiadać z konia, aby sprawdzić stan obu, ale raczej nie było co zbierać, dlatego pierwsze co zrobił to ruszył w kierunku dwójki, która zagradzała tor.
Nie były mu potrzebne żadne pytania, żadne gadki, wystarczyła mu sama postawa i to, że nie widział tej dwójki wcześniej. Skracając dystans wyczekał aż zbliży się odpowiednio i złożył jedną pieczęć, aby unieruchomić od razu jednego z nich zastanawiając się co zrobi drugi i czy jest ich więcej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja C
27 Koń, który leżał na ziemi, próbował się z niej podnieść. Dźwigał swój wielki łeb, wyginał w górę szyję, ale nawet i stąd, przyglądając się teraz uważnie oczyma, które wyłapywały więcej szczegółów, widziałeś krew broczącą z przednich nóg zwierzęcia. Tak i byłeś w stanie po uważnym przyjrzeniu się dojrzeć linkę, która przeciągnięta była od drzewa do drzewa i na której pulsowało widmo chakry.
- Ty kutafonie! A mówiłem - zły pomysł! Kto łapie kunie linką! - Krzyknął jeden z nich, stojąc nad żałośnie piszczącym koniem. Złapał się za głowę - i to bardzo dosłownie - zwrócony twarzą w kierunku swojego towarzysza, który siłował się z drugim, spłoszonym zwierzęciem.
- Mówiłoś, że to dobły pomys!
- Niet, pacanie, że zły! Że zły! We tego kunia uspokój! - Specyficzne zaciąganie tutejszym dialektem, jakby mężczyźni mieli kluchy w gębie, było aż nad wyraz obecne. Do tego stopnia, że niektóre słowa można się było domyślać, czym tak naprawdę są, bardziej wyłapując je z całego kontekstu tej... pseudorozmowy.
Zresztą na jej kontynuację jakoś nie było dalszej sposobności.
Spiąłeś konia i ruszyłeś w ich kierunku, nie rozpoznając żadnego z nich. Teraz masz pewność - te twarze, te głosy, były ci całkowicie obce. Od strony przeciwników rozległ się krzyk. Ten, który trzymał łuk na plecach - ten sam, który stał nad tym wierzgającym, bezbronnym koniem wyłozonym na ziemi, a który był aktualnie najbardziej mobilny, bo się nie szarpał z oszalałym zwierzęciem, automatycznie sięgnął po broń, kiedy usłyszał uderzenia końskich kopyt. Puściłeś lejce i złożyłeś pieczęć, posyłając chakrę. Rośliny wyrosły spod nóg mężczyzny, otoczyły go i zaatakowały, pętając i krępując jego ruchy.
- Zostaw mie bandyto! - Zakrzyczał żywo.
Drugi z nich puścił konia - rumak zerwał się do biegu i wskazał twoją osobę dwoma palcami. Uwolniony rumak wierzgnął, zmuszając twojego konia do gwałtownego zatrzymania się i puścił się w długą - czyli w przeciwną stronę do mety, w której kierunku właśnie podążałeś. Linka, która wcześniej tkwiła umocowana na drzewach, odwinęła się zeń gładko i poleciała w twoim kierunku.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Krótki moment wystarczył mu, aby spojrzeć na wszystko z innego punktu widzenia. Jego klanowa zdolność pozwalała dostrzegać rzeczy, które normalnie dużo trudniej dostrzec. I tak też skończył czarnowłosy wpatrując się w przedmiot, który spowodował to całe zamieszanie. Rzeczywiście tak rozstawiona linka mogła skutecznie zatrzymać zawodników, którzy przejeżdżali przez okolicę, a z racji na to jak byli rozpędzeni na prawdę ciężko było coś takiego dostrzec. Można by rzec, że nawet było to dla nich niemożliwe. Na ich nieszczęście Toshiro już doskonale wiedział co się tutaj stało.
Zapewne gdyby nie to, że tak na prawdę odpowiadał za zachowanie tutaj porządku to bawiłaby go kuriozalna rozmowa dwójki, która wpadła na wspaniały pomysł zastawienia pułapki, aczkolwiek teraz nie było mu do śmiechu. Naruszyli już swoją obecnością dostatecznie dużo i nawet udało im się zabić dwójkę zawodników. Co prawda z zaskoczenia, ale jednak. Oznaczało to, że mimo wszystko musi się mieć na baczności, ponieważ mogą mieć ich przygotowanych więcej. Oj szukał wzrokiem tych notek wybuchowych i pozostawionej na niej chakrze, aby trzymać i siebie i konia z daleka od nich.
Frontalna szarża podziałała, tak jak i jego technika. Mężczyzna przez niego złapany wykrzyczał coś w jego kierunku jednak do niego to w ogóle nie docierały. Jego oczy jak i wszystko inne skupione był teraz na drugim, pozostałym przy wolnej woli celu. W myśl zasadzie - przecież wystarczy jeden, po raz kolejny puścił lejce i złożył jak najszybciej cztery pieczęci. Gdy Nishiyama widział nadchodzącą linkę starał się gwałtownie zatrzymać konia i dla płynności postarać się odbić od niego, aby na pewno nie zgubić zasięgu, a także przeskoczyć nad ewentualną przeszkodą w postaci linki(oczywiście wszystko w pięknym stylu i odpowiednim timingu), a następnie wypuścić niszczycielską technikę, której niedawno się nauczył. Była to dla niego okazja, aby nieco przetestować swoje możliwości, które niedawno nabył. Czy była to lekka przesada? Może. Ale kiedy jak nie teraz gdy przeciwnik nie wydaje mu się zbyt silny i dobrze wyszkolony.Ktoś mówiący w taki sposób przecież nie mógł być wykwalifikowanym ninja, prawda? A nawet jeśli to tym bardziej nie powinien dawać im najmniejszego pola do manewru.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja C
29 Koń zarył swoimi kopytami o ziemię, kiedy nieporadnie, gwałtownie ściągnąłeś jego lejce, wkładając w to siłę. Musiałeś mieć pewność, że rumak osiądzie dokładnie w tym jednym punkcie. W tym samym czasie przytrzymałeś się jego boków udami, puściłeś uprząż i wysiliłeś się, żeby samemu gładko odbić się od niego. Całkiem cyrkowe zakończenie całej sytuacji, muszę przyznać. Mężczyźni wybałuszali na ciebie swoje oczy, a przynajmniej jeden z nich - drugi zajęty był szarpaniną, walką z pnączami, które wcale nie zamierzały go puścić.
- Jaś Fasolka piepszoony, bulwy mi tu sodził byndziee! - Darł się na całe gardło mózg całej tej operacji, która chyba miała polegać na porwaniu wyścigowych koni, jak łatwo się można było domyśleć. Drugi jegomość, ten jeszcze całkiem sprawny, stosownie pobladł na swojej twarzy, widząc dziwacznie fikołkującą przed jego oczami śmierć w czystej postaci. Prawdopodobnie narobiłby nawet pod siebie, gdyby tylko dano mu na to odpowiednią ilość czasu. Czasu zaś wystarczyło mu tylko na to, żeby zrobić ze swoich ust karpika i bezsilnie, w zmrożeniu świadomości, że rzucił się chłop z motyką na słońce, opuścić swoje ręce. Te, które podtrzymywały pieczęć linki, która została przez ciebie bez problemu, w powietrzu, ominięta.
Kilka pieczęci i lądowanie na ziemi. Na ugiętych nogach, odpowiednio, żeby zamortyzować upadek, który miał spory impet przy wybiciu się z końskiego grzbietu. Akrobacja zakończona sukcesem. Jak i z powodzeniem wyplułeś z siebie strugę ognia. Mężczyzna spiął mięśnie i dał nogę w bok. Decyzja o porzuceniu towarzysza, który magicznie wierzgał właśnie w powietrzu nogami? Oh tak, całkowicie uzasadniona. Złożył jedną pieczęć i gałęzie, kamienie i wszelakie pierdoły z okolicy podniosły się, przesunęły w twoim kierunku. Ogień był szybszy. Zdecydowanie szybszy od pierdół jak i od pana, który planował dać dyla w las. Płomienie rozpełzły się na bok, pochłaniając liście i drzewa, przetaczając się po części drogi i łapiąc w swoje gorące objęcia nieznajomego mężczyznę. Wrzask, agonalny. Był chyba tak samo żałosny i straszny jak kwik konia, który teraz leżał w miejscu, oddychając ciężko. Nawet wierzgający wieśniak zamarł w bezruchu, spoglądając oczyma wielkimi jak spodki na swojego towarzysza tańczącego w ogniu. Smród palonego mięsa był nie do wytrzymania. Ognista ściana buchała i żarzyła się, odstraszając wszystko, co żywe. Dym poniósł w powietrze, sygnalizując teraz już prawdopodobnie wszystkich w okolicy, że dzieje się tutaj coś niedobrego. Teraz był czas na to, żeby spętany mężczyzna stracił wszystkie swoje kolorki - włącznie z chęcią do kradzieży koni w przyszłości.
Czy więc to była przesada? Otóż tak. Ale kto jak kto - ty, Toshiro, byłeś specjalistą od przesadzania. W każdym temacie.

[Toshiro]

Manewr nagłego zatrzymania swojego wierzchowca przebiegł o wiele lepiej niż mu się wcześniej wydawało. Udało mu się zatrzymać go przed linką sprawiając, że nic mu się nie stanie. Oprócz tego bez problemu uniknął nadchodzącej żyłki cały czas śledząc jej trajektorię lotu. Pan Groszek również spełnił swoje zadanie zatrzymując jednego z "bandytów", oczywiście cudzysłów nie jest tutaj przypadkowy, ponieważ nieporadna dwójka nie mogła być chyba traktowana na poważnie. Szczególnie z takim wysławianiem się jaki prezentowali oboje. Gdyby mężczyzna nie rzucił się do ucieczki i ratował swojego kompana to zapewne skończyłoby się to dla niego lepiej, ponieważ wtedy nie musiałby używać technik dystansowych, a tak to cóż... Już po chwili ogień z jego ust strawił uciekającego w popłochu mężczyznę nie dając mu żadnych szans na przeżycie. Niestety oberwało się też niewinnemu zwierzęciu, które jeśli dalej żyło to będzie trzeba je dobić, żeby dłużej nie cierpiało. Gdy wykonywał swoją technikę zwrócił uwagę na to, że rzeczy z jego otoczenia zaczęły mknąć w jego kierunku jednak jak się okazało nie były dostatecznie szybkie, ponieważ jego płomienie strawiły użytkownika tej techniki. No cóż. Szkoda, że po raz kolejny musiało się to tak skończyć. Toshiro podszedł z beznamiętnym wyrazem twarzy do mózgu tej całej operacji.
-No i po co Wam to było? Nie czytaliście ogłoszeń? Wyraźnie było na nim napisane, że w wyścigu biorą udział ninja, więc czego się spodziewaliście? Gdyby Twój kolega miał choć krztę rozsądku i próbował Ci pomóc to nie musiałbym go potraktować tą techniką.- powiedział kręcąc głową i w międzyczasie wyciągnął stalową żyłkę, którą związał żyjącego opryszka. Jeśli ten się opierał to ówcześnie skorzystał z kolejnej swojej techniki. Położył rękę na jego głowie i poczekał chwilę aż zaśnie. Następnie upewnił się czy dwójka zawodników rzeczywiście nie żyje. Jeśli tak to zapamiętał ich twarze i lokacje, w których polegli. Potem upewnił się, że w okolicy nie ma już żadnych żyłek, które mogłoby spowodować, że kolejny koń padnie ofiarą ich jakże wspaniale przemyślanej pułapki.
Gdy już go związał to przerzucił go przez swojego konia i ruszył dalej wzdłuż wyznaczonej przez siebie wcześniej trasy na skróty, aby dalej doglądać bezpieczeństwa innych zawodników. Zapewne został w tyle, więc ruszył od razu do punktu czwartek, starając się obrać trasę tak, żeby mieć mniej więcej na oku miejsca, w których powinni przejeżdżać zawodnicy. Oczywiście nie dezaktywował swojego sharingana teraz już wiedząc co może spotkać jego jak i innych.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja C
31 - B-bracie... - Ach, każdy człowiek ma swoje wzloty i upadki. Każdy ma - lub miał - rodzinę. Każdy ma jakieś marzenia, pragnienia, każdy do czegoś dąży. Niektórzy trwali w całkowitym zawieszeniu, a wtedy, sam wiesz jak jest - skoro do przodu nie idziesz to tylko się cofasz. Niektórzy, żeby cofać się przestali, robią różne, dziwne i głupie rzeczy. Sam zdecyduj, którą z tych rzeczy wykonało komiczne duo. Może to konieczność pchnęła ich na przestępstwo, albo może chciwość, by wzbogacić się niemal żadnym kosztem. Pewnie nawet dobrze nie przemyśleli tego, co zrobią dalej z tymi końmi. Nie przemyśleli tego, że zwykłego konia można opchnąć wszędzie - ale czempioni byli rozpoznawalni na rynku. Czasem nawet i rynku światowym. Ach, nie twój interes. Nabrudzili, przerwali ci wyścig, zrobili komuś krzywdę, czy po prostu stali na drodze - nie wnikałeś. Bardziej działałeś niż myślałeś.
Mężczyzna grzecznie zasnął. Nic już nie mówił, ale w jego oczach widziałeś, że do powiedzenia ma bardzo wiele. Wszystkie te słowa zasnęły w jego głowie. Zatonęły w jego głowie wraz ze świadomością. Kiedy jego ciało było już całkowicie wiotkie, mogłeś sięgnąć po żyłkę i związać jegomościa. Albo i rzucić go, tak o, na koński zad. Twój koń na szczęście stał w miejscu i musiałeś tylko poświęcić parę chwil na uspokojenie go. A i tak nie uspokoił się do końca w obliczu szalejącego ognia, który zachłannie pochłaniał kolejne zakamarki suchego o tej porze roku lasu. Słońce przyświecało dobrej wróżbie na to, że ten pożar spali sporą część lasu, zanim zdoła się go uspokoić. Nie baw się ogniem, bo... jak to mama mówiła? A tak, pamiętam. Nie baw się ogniem, bo ogień zabawi się tobą.
Wsiadłeś na konia i pojechałeś do punktu zbiórczego. Sprawdzając po drodzę mapę, upewniając się, że jedziesz w dobrym kierunku. W twoją stronę już wyjechało trzech strażników. "Co się tam stało?" - pytali. Ano nic, panie władzo, ciele oknem wyleciało. Dojechałeś do mety, rozchwytywany i wypytywany, o co chodzi, o co poszło - masz ci los, nie pierwszy. Na mecie czekali już psi jeźdźcy. Spoglądali na ciebie z niepokojem, tak jak i sami organizotarzy tego grajdołka. Dało się słyszeć przechodzące słowa o ogniu, o dymie, o krzykach, jakie dało się słyszeć w lesie. Jakoś nikt nie miał nastroju do mówienia o tym, kto wygrał a kto przegrał, kiedy smutne wieści zostały już dowiezione.
Po przepytaniu przez lokalnych strażników i odebraniu od ciebie winowajcy, byłeś w zasadzie wolny. Wyścig, ze względu na tragiczny, ekhem, wypadek, został odwołany, a tobie wciśnięto w łapę sakiewkę pełną monet, by utrzymywać, że jak najbardziej - nieszczęśliwy wypadek. Nic się nie stało. Nie było żadnego napadu bandytów i próby kradzieży koni. Do tego dołożono podziękowania za pozbycie się problemu i ocalenie chociaż jednego wierzchowca, skoro ten drugi nadawał się już właściwie tylko do rzeźni. Szkoda. Miał przed sobą przyszłość - piękne i zdrowe było to zwierzę.

Misja zakończona sukcesem!

[Toshiro]

Toshiro jedynie prychnął gdy usłyszał jak mężczyzna nazwał denata swoim bratem. To tak się traktuje rodzinę i osobę, na której komuś zależało? Zostawiając ją na pastwę losu na pewno nie pokazywało się dużej więzi.
-Sami zgotowaliście sobie taki los.- odparł jedynie chłodno przed tym jak mężczyzna poddał się jego technice. Mężczyzna i tak pewnie trafi do jakiegoś więzienia albo po prostu zostanie stracony, więc tak na prawdę nic nie straci. Jego wyrok jedynie zostanie odroczony w czasie. Nisihyama wsiadł na konia po tym jak go uspokoił i ruszył z powrotem do punktu zbiorczego gdzie zapewne będą czekały go wyjaśnienia. Sprawa była jasna i klarowna, nie było zbyt dużo do opowiedzenia. Oczywiście opowiedział jak było - zasadzka, dwa martwe ciała, a później pacyfikacja zagrożenia. Oddał nieprzytomnego rabusia w odpowiednie ręce i wyjaśnił Kageyoshiemu co zaszło podczas wyścigu. Ten nie był zbytnio z tego zadowolony i nie było co się dziwić. Jeśli atak nastąpi z zaskoczenia to czasem nawet najlepiej wyszkolony ninja nie będzie w stanie odpowiednio szybko zareagować. Nastrój panował raczej grobowy, aczkolwiek na pocieszenie można było powiedzieć, że nikt więcej nie ucierpiał, a ofiar mogło być jeszcze kilka gdyby nie interwencja czarnowłosego.
Jego praca była tutaj zakończona. Zrobił się z tego wszystkiego wieczór, więc postanowił spędzić jeszcze noc w karczmie z racji na to, że mimo wszystko lekko się zmachał goniąc za tą niesforną dwójką. Następnego dnia ruszył z samego rana w kierunku domu. Nadeszła pora na powrót. Nie można powiedzieć, że podszedł do tego obojętnie. Stresował się nieco ściskając w ręce list, który napisał. Po drodze wysłał go domu rodzinnego Asaki mając nadzieję, że ta w ogóle zechce go przeczytać. Poczta była transportowana konno, więc będzie na pewno dużo szybciej na miejscu od niego samego. Być może do tego czasu, gdyby białowłosej nie spodobała się jego treść, zdoła ochłoną i na spokojnie z nim porozmawiać. Chociaż teraz... Nie wiadomo czy w ogóle chciałaby go widzieć w jakichkolwiek okolicznościach. Toshiro również nie chciał się już narzucać jak stało się to na stadionie. Znając już konsekwencje jakie mogą z tego płynąć... No cóż. Każdy uczy się na błędach.

z.t.

[Harikotto]

Jakże miło znajdować się na łonie natury! Dookoła, w promieniu zapewne paru kilometrów, nie ma żadnego żywego człowieka. Jedynie ja, moja Uwasa, las, drzewa, trawa, miło śpiewające ptaki i być może jakiś dziki zwierz, czający się gdzieś poza moim polem widzenia. Spokojnie zwierzu, nie jestem tutaj agresorem, ani nawet intruzem. Będę korzystał z tej pięknej polanki na wzgórzu nie naruszając jej prawie w żadnym stopniu. Będę tutaj żył tak samo jak ty. Będę szanował to miejsce i o nie dbał. Tak naprawdę to przecież nasz wspólny dom. Nie mam zamiaru tego nawet w najmniejszym stopniu zmieniać i będę walczył z każdym, kto będzie chciał inaczej.

  Ukryty tekst

[Ario]

Harikotto
Misja rangi D
1/15 Harikotto, Uwasa, las i nikt więcej - tak miał zapowiadać się ten magiczny czas spędzony na świeżym powietrzu. Niestety, lub stety tak się nie stało. Nie minęło kilka chwil, kiedy niedaleko, na małej szosie słychać było jakiś dźwięk, prawdopodobnie jadącego powozu. Tym samym, jednostajnie narastający dźwięk stawał się coraz bardziej wyraźny, aż dotarł do punktu kulminacyjnego, w którym powóz miał minąć miejsce, z którego było najbliżej do Harikotto i tym samym zacząć się oddalać...lecz nagle okolicę przeszył huk. Coś dużego uderzyło w coś równie dużego, albo stała się inna dziwna historia. Nie mniej, na tym etapie wiedziałeś jedno - cokolwiek jechało, dalej nie jedzie.

W obecnej chwili nie wiesz co to dokładnie było. Jesteś na wzgórzu i musiałbyś je ominąc, by móc zobaczyć szlak. Czy jednak pokusisz się na to by to sprawdzić, a może ruszysz w inną drogę, poszukując dalszych przygód?

[Harikotto]

Sielanka i spokój na łonie natury, to najlepsze, co może się człowiekowi przydarzyć. Kompletnie nie rozumiem tych, którzy wolą gnieździć i upychać się w miastach i ogromnych osadach. Nie mają tam żadnego miejsca dla siebie, nie ma tam żadnej zieleni, a ze zwierząt, tylko to, co zniewolili w swojej zagrodzie oraz szczury w kanałach i rynsztokach. W dodatku nikomu nie można zaufać i każdy każdego próbuje oszukać, lub zyskać nad nim jakąś przewagę. No i wszędzie jest tylko przeraźliwy wręcz smród i hałas. A propos hałasu, wygląda na to, że ktoś z tych paskudnych mieszczuchów próbuje zagarnąć dla siebie również ten skrawek ziemi. Jak obiecałem już wcześniej tutejszej dzikiej zwierzynie. Nie pozwolę na to!
Szybko zrywam się i wraz z Uwasą biegnę do miejsca, skąd dochodził huk.

[Ario]

Harikotto
Misja rangi D
3/15 Nie czekając, wykonałeś pierwsze czynności - podbiegłeś do miejsca, gdzie słychać było huk. Przebiegłeś kilakdziesiąt metrów i już po chwili widziałeś co się stało - ktoś przewoził zwierzęta w jakichś dziwnych klatkach na drewnianym powozie i nie wiedząc czemu, teraz cały powóz był wywrócony na bok, część klatek uszkodzona, lecz zwierzęta nadal były w środku. Widziałeś pustynnego lisa, jakiegoś dziwnego, sporego żółwia, małpę (a raczej jakąś odmianę goryla) oraz jedną, otwartą klatkę bez zawartości w środku - zapewne zwierzę uciekło, ponieważ drzwiczki pozostawały otwarte.

Tym samym przy powozie chodziła kobieta - dość młoda, na oko miała z 20-25 lat. Była ubrana w dobre szaty i trzymając się za głowę wydawała się liczyć starty. Jakiś trafem odrazu Cię wypatrzyła i zaczęła machać w Twoim kierunku.
- Pomocy! Pomoż mi!

[Harikotto]

Może jestem młody i mało w życiu widziałem, ale jak byłem mały, mama zabrała mnie do zwierzyńca, który akurat dotarł do Ōkami-den. Widziałem tam więzione i niewolone biedne zwierzęta, często głodzone i trzymane w zbyt małych klatkach, gdzie za każdy sprzeciw wobec swych panów karane były batem. Widziałem to i aż mi łzy same spływały po pliczkach, gdy widziałem to cierpienie. Wielu dorosłych zareagowało jednak inaczej. Ja się smuciłem i żałowałem tych biednych stworzeń. Dorośli poczuli natomiast złość. Już po jednym dniu zwierzyniec został przepędzony i nigdy więcej nie widziałem, aby ktoś odważył się wyjść z taką inicjatywą na terenie klanu Inuzuka. Ta menażeria tutaj zapewne jedynie skraca sobie drogę przez Yusetsu, aby dotrzeć do Shigashi, bądź Soso. Nie zmienia to jednak faktu, jak przeraźliwą rzecz robią jej właściciele.
Zakładam na prawą rękę jeden szpon i szybko podbiegam do kobiety. Gdy się do niej zbliżę wyciągam ostrze szponu w jej stronę i warcząc mówię:
- Skąd masz te zwierzęta? Co tutaj robisz?

[Ario]

Harikotto
Misja rangi D
5/15 Kobieta przeraziła się widząc, jak doskakujesz do niej ze szponem. Zaczęła krzyczeć i machać rękami.
- Aaaa! Nie zabijaj mnie! - krzyknęła na początku, po czym opadła na kolana i zaczęła płakać. - Ja tylko przewożę te zwierzęta do lekarza. Mój ojciec ma park ze zwierzętami, ale te ostatnio zaczęły chorować i miałam je zawieźć do naszej znajomej, która zajmuje się kuracją zwierząt. Śpieszyłam się i nie zauważyłam wystającego kamienia, przewrócił się nasz powóz...a teraz...a teraz moja kicia gdzieś uciekła i nie wiem gdzie jej szukać. Proszę, pomoż mi ją odnaleźć. Napewno ją rozpoznasz. Ma trochę pomarańczowe futro i czarne paski. Widziałam jak uciekała w stronę lasu. Mam trochę pieniędzy by Ci zapłacić za pomoc.

Jak widać dziewczyna przycisnięta przez wizję śmierci na jakims szlaku szybko wszystko Ci opowiedziała. Nie potrzeba było jakiejś konkretnej wiedzy by czuć, że ta raczej nie kłamie. Nie mniej, wybór czy zechcesz jej pomóc pozostawał w Twoich rękach.

[Harikotto]

Chce przewieźć zwierzęta do lekarza, mimo że z miejsca widać, iż najbardziej cierpią poprzez zamknięcie w klatkach. Mimo to wciąż nie wypuszcza ich z tych klatek. Gdyby moja Uwasa była chora nigdy w życiu nie zamknąłbym jej do klatki! Wydaje mi się, że ona jednak nie musi mieć tak silnej więzi z tymi zwierzakami, jak ja mam ze swoją płoteczką. Wciąż jednak ów "park ze zwierzętami" brzmi okropnie podejrzanie. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby to był zwykły zwierzyniec, w którym zwierzęta trzyma się w zamknięciu i daje zdecydowanie mniej miejsca, niż potrzebują. W dodatku wyrywa się je ze swojego naturalnego środowiska, gdzie byłoby im najlepiej.
- Co to za park ze zwierzętami? Dlaczego masz tutaj tak dużo egzotycznych okazów? - mówie tym samym tonem, nie opuszczając szopnu.

[Ario]

Harikotto
Misja rangi D
7/15 Kobieta wydawała się być zmieszana, ale wzięła głęboki oddech i zaczęła odpowiadać.
- Mój ojciec poświęcił całe życie na budowę parku dla zwierząt, które porzucone na wolności mogą nie przeżyć. Zdarzają się przypadki, że zwierzęta stają się celem kłusowników czy innych osób, które wyłapują je dla własnych przyjemności. Mój ojciec poświęca własne środki, by takie gatunki po znalezieniu wyleczyć i gdy te chcą to wypuścić je na wolność. Dużo gatunków nie chce jednak opuszczać naszego przybytku bo im po prostu...dobrze. Więc wybacz, ale skoro nie zamierzasz mi pomóc, to sama pójdę poszukać. - to powiedziawszy, podeszła kilka kroków i podniosła swoją torbę z ziemi. Zaczęła się rozglądać i decydować w którą stronę pójść, finalnie wybrała chyba pobliski las, czyli druga strona patrząc po tym skąd przyszedłeś. Zamierzasz pomóc kobiecie? Czy tylko w teorii być obrońcom zwierząt? A może to wszystko fortel i tak naprawdę oszukuje Cię, by wymusić litość? Te i inne pytania zagościły w Twojej głowie. Pytanie co z tym wszystkim teraz zrobisz.