Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

[Isei]

Chłopak jednak nie był taki zły w poznawaniu nowych osób. Chociaż, tutaj dużą rolę zagrała również Misae, która okazała się być na tyle dobroduszna, by nie kazać brunetowi spadać tam, gdzie pieprz rośnie. Rozmowa zaczęła się 'kleić' o ile można było nazwać wymianę krótkich poglądów dłuższym dialogiem, ale od czegoś trzeba przecież zacząć. Dziewczyna starała się nie okazywać zbyt wielu emocji, zwłaszcza na początku. Niestety, gdy zaczęła mówić o młodziakach, było słychać wyraźnie, że jej słowa są w stu procentach szczere. Troska, a może strach o najmłodszych towarzyszy broni była oczywiście zrozumiała. Isei przecież był pod parasolem rodziców przez bardzo długi czas...
- Konflikty... - westchnął tylko zanim Misae zdążyła zapytać o jego zdanie, a jego powieki delikatnie zadrżały. Nie był fanem wojny i ciągłego przelewania krwi z byle powodu. Westchnął ciężko, a chwilę później piłeczka była w jego rękach.
- A ja..? Myślę, że jeżeli tylko istnieje szansa na to, by powstrzymać ten klan przed kolejnym krwawym konfliktem, to mamy ją właśnie teraz... Z drugiej strony, oszczerstwa jakie wygadywało Shinsengumi na temat Uchiha zapewne pociągną za sobą sporą rzeszę ludzi. Mam złe przeczucia, co do całego tego przedsięwzięcia. Protektorat muru nie da za wygraną, a jeśli będzie musiał, zapewne jest w stanie bronić muru po obu jego stronach. A to... może doprowadzić do tragedi. - przerwał na moment, strzelając kostkami i przecierając pierścień. - Chciałbym, by Uchiha uczyli się na błędach przeszłości... Zresztą nie tylko my moglibiśmy uczyć się na tym, co było. Wojny i konflikty nigdy nie prowadziły do dobrych zakończeń, boję się, że tym razem będzie tak samo... Krew, śmierć, żal, rozpacz... - zakończył, a jego ostatnie słowa były jak najbardziej szczere, głos nawet na moment zadrżał. Chłopak szczerze do bólu nie chciał by jego klan mordował się nawzajem, nie chciał, by ktokolwiek się mordował.

  Ukryty tekst

[Noguchi Akane]

Akane przystanęła nieco z boku, obserwując w spokoju zgromadzone osoby, starając się przypisać twarze i imiona do tych, które znała skądinąd, a także do klanów. Na miejscu było przynajmniej kilka osób z klanu Uchiha, których dało się rozpoznać po ciemnych włosach i jasnej cerze. Teraz dostrzegła też, że jednym z młodzików, którzy przybyli na miejsce był chociażby Azuma, który nie tak dawno pomagał w usunięciu szajki porywaczy dzieci w wiosce Toshima, był też wyróżniony przez liderkę medalionem za zasługi dla klanu. Intrygujące, czy jego umiejętności są w istocie na tyle wysokie, by wysyłać go na misję w której prawdopodobnie staną przeciwko własnej rodzinie. Białowłosy i raczej ciemnoskóry chłopak stojący blisko Azumy - zapewne... Kaminari? Chociaż zaskakujące było, że tak dobrze się trzymali, mimo oczywistych napięć między klanami po Krwawym Weselu. Stał z nimi także ciemnowłosy piętnastolatek, który i tak wyglądał jak starszy brat odpowiadający za obu młodszych. Chyba Uchiha, ale ciężko potwierdzić to na pewno.

Z bardziej znanych osób usłyszała także imię Tamaki, które padło gdzieś w tłumie - i jeśli to była ta sama osoba, to znajdowała się wśród nich finalistka turnieju w Watarimono. Nie kojarzyła póki co zbytnio klanu Hyuuga, z którego pochodziła, ale jej dziwne oczy wskazywały na jakiś rodzaj dojutsu. Jeśli plotki o jej walce we mgle były prawdą, to zapewne dojutsu pozwalało jej przez tę mgłę przenikać wzrokiem. Poza nią i Azumą nie kojarzyła raczej pozostałych zgromadzonych, dlatego pozwalała im mówić, sama zapamiętując imiona, które padały. Przy finalistce kręcił się jeszcze niejaki Kisuke Hiroe, ale pomimo dość podobnej do Uchiha cery został tutaj wysłany chyba gdzieś z zewnątrz. Ciekawszy był niejaki Ario Kunisaku, wedle jego słów Sentoki klanu Ayatsuri, o którym słyszała w zasadzie tyle tylko, że pomagali przy konstrukcji Muru i nie miała pojęcia, czego się po nim spodziewać. Wydawał się jednak trochę zziębnięty, więc pochodził może z bardziej cieplejszych terenów? Jeżeli brać jego i Tamaki za wyznacznik, to Kisuke prawdopodobnie także był doświadczonym shinobi - właściwie dobranymi do charakteru misji, jaka najwyraźniej ich czekała. Obaj z Ario byli jednak... znowu, dość młodzi, co chyba objawiło się w naiwnym pytaniu Ario. Czy on naprawdę uważał, że Uchiha noszą przy sobie plany całej, ogromnej konstrukcji?

Kto jeszcze? Z tłumu wybijała się na pewno także jasnowłosa dziewczyna o różnokolorowych oczach, niejaka Misae. Ciekawe, czy było to związane z jakimś dojutsu, czy po prostu wybrykiem natury? Wydawała się dość delikatna, ale przynajmniej już dojrzała i poważna. To Akane się spodobało, pytanie jednak znowu - jak tak delikatna osoba sprawdzi się w walce? Jakie są jej umiejętności? Dużo pytań, mało odpowiedzi. Rozmawiała teraz chyba z kolejnym Uchiha, którego imienia nie dosłyszała.

Oprócz jasnowłosej na miejscu pojawiła się też jeszcze jedna delikatna z wyglądu dziewczyna, choć o fizjonomii pasującej do jej własnego klanu. Tej towarzyszyło dwóch uzbrojonych kompanów, z czego jeden był zamaskowany - jak sama Akane. Dwójka mężczyzn, wyglądający na dość sprawnych wojowników. Jej ochrona? Może. Tak czy inaczej, wyglądali na dość kompetentnych, co spotkało się z mentalną pochwałą Akane.

Poza tym dosłyszała tylko dwa imiona Sukuna, które padło z ust następnego młodzika, wyglądającego jakby znalazł się tutaj przypadkiem, choć o przypadku nie mogło być mowy. A także niejaki Satsu, który jeszcze pomylił się przy przedstawianiu. Wybryk natury, a jednak byli oni w hierarchii Akane o wiele wyżej niż zwierzęta ze szczepu Jugo.

- Szczep Kakuzu. Nie klan. Szczep. - rzuciła w jego kierunku, precyzując jego wypowiedź, nieco od niechcenia. Sama przemowa Uchihy Yujime była dla niej... nieco bez sensu? Chyba wszyscy tutaj zgromadzeni wiedzieli, dlaczego tu są i ufali słowom ich klanu. Decyzja Katsumi o wprowadzeniu Dzikich na kontynent według samej Akane była dobrym posunięciem, skoro ostatecznie mieli walczyć z Antykreatorem - a zawsze lepiej poświęcić życia nic niewartych dzikusów, aniżeli przedstawicieli klanów cywilizowanych. Zresztą, na ile jej było wiadomo - dzicy może byli nieokrzesani, ale przynajmniej nie było wśród nich żadnych brudnych Jugo, ani zdradzieckich Senju. Nie widziała zatem przeszkód, by ich wciągnąć do armii i rzucić przeciwko Hanowi. Miała nadzieję, że reszta też była tego świadoma i teraz pozostawało tylko dowiedzieć się jak Katsumi planuje rozwiązać kryzys z Protektorem. Choć patrząc po tym, że zgromadzono tu shinobi... chyba nikt nie miał wątpliwości, że ostatecznym rozwiązaniem będzie walka.

- Akane. - przedstawiła się najpierw, jej głos nieco zniekształcony przez metal skrywający jej oblicze. Nadal dziwnie się czuła, ukrywając swoją tożsamość, jednocześnie jednak miała wrażenie, że może to być dobra inwestycja na przyszłość. - Przejdźmy do konkretów. Jaki są właściwe cele zlecenia? I czy jest ono związane z wydarzeniami na Kami no Hikage, a także ulotkami krążącymi jakiś rok temu po ryokanach, zbierającymi ochotników na wyprawę do wioski Oniniwa? -



TL;DR:

Akane dokonuje mentalnego spisu dramatis personae. Poprawia Satsu i pyta Yujime o szczegóły misji.

  Ukryty tekst

[Sukuna]

---

Szczerze mówiąc to nie przejąłem się zbytnio stanem wioski – dla mnie miała ona pewien urok, choć ciężko mi było go jakkolwiek nazwać. Nie skupiłem się na nim też na tyle, a także miałem co innego do roboty niż rozmyślanie o tejże wiosce, w której pojawiam się pewnie pierwszy i ostatni raz w życiu, nie przewiduję powrotów w przyszłości.
Ludzie wokoło byli dla mnie niczym cienie, każdy definiował sobą zupełnie coś innego. Przed oczami minęła mi białowłosa kobieta, inna, zdecydowanie wyższa ode mnie i parę osób, których nie sposób było jakkolwiek opisać z twarzy przez maski, które nosili. W tej samej chwili, kiedy zaciekawiłem się wzorem jednej z nich, zaraz obok mnie jakby coś wybuchło. Otrząsnąwszy się po nagłym usłyszeniu swojego imienia obróciłem się w stronę osoby, która mnie zawołała i zmarszczyłem czoło w zdziwieniu. Renkuro? Cóż, nic dziwnego, że Akiyama wysłała ktoś więcej aniżeli ja sam, ale czemu w takim razie nie mogliśmy podróżować w swoim towarzystwie? Podałem mu rękę w geście przywitania i lekko się ukłoniłem.
- Renkuro, cześć. Em tak. – Odpowiedziałem krótko, nie mogąc wspominać o mafii, chociaż chciałem, ciekawy byłem czy miał jakieś określone zadanie od rodzinki. Chyba że jakimś cudem był tutaj na własną rękę. Mówił mi przecież, że był osobą, która nigdy nie wyrzekła się swojego klanu, który zaś nie wiedział o jego działalności „na czarno”.
Pytanie białowłosego nieco zbiło mnie z tropu, musiałem również przypomnieć sobie ostatnie misje, które wydarzyły się już po naszym pierwszym spotkaniu. Czy działo się u mnie coś ciekawego? Bardzo ciężko mi jest to stwierdzić, nie postrzegam swojego życia w takich kategoriach, dla mnie ważny jest po prostu cel i tyle.
- U mnie? Zajmowałem się misjami, tylko i wyłącznie. Oprócz tego to nic się nie zmieniło. U ciebie? – Również zapytałem, wydawało mi się to w jakiś sposób naturalne – taka wymiana grzeczności, nawet jeśli z mojej strony brzmiała ona niezwykle drętwo i bez emocji. Nie spodziewam się, żebym był zmęczony po podróży, mimo ciągłych treningów starałem się, żeby wypocząć (co również wpłynęło na moje opóźnione przybycie).
Podobnie jak Renkuro, zacząłem rozglądać się po innych, a w gruncie rzeczy wracając do tego, bo jeszcze przed rozmową z moim kolegą z rodzinki mi się zdarzyło „obczajać” pozostałych najemników. W tym samym czasie całą moją atencję i innych przyciągnął pewien mężczyzna pod drzewem, po którym spodziewałem się, że to on miał przedstawić nam ogólny zarys zadania dla naszej grupy.
- Chodźmy, dowiemy się wreszcie co tu robimy. – Rzuciłem do towarzysza i zbliżyliśmy się na tyle, żeby móc dobrze słyszeć Uchichę. Przyjrzałem mu się, lecz nie znalazłem w nim niczego nadzwyczajnego. Gdy zaś gwizd przeszył powietrze, zatkałem uszy palcami będąc pod tym kątem całkiem wrażliwy.
Słuchałem zafrapowany – ciężko było mi się do tego przyznać, ale tak naprawdę była to jedna z pierwszych sytuacji, kiedy słyszałem o dzikich. Jedna z pierwszych, bo pierwsze były w łóżku za maleńkości, kiedy matka opowiadała mi do snu pewne historie, a następny raz całkiem niedawno, kiedy przygotowywałem się do podróży do Sogen. Jednak sam konflikt pozostawał dla mnie sporą tajemnicą. Nie byłem tu z racji nacjonalistycznych pobudek, moralnego obowiązku stawienia się za jedyną słuszną stroną, która tak czy siak nie istnieje. Gdyby nie zlecenie ludzi postawionych w Akiyamie wyżej aniżeli ja to nigdy bym się tutaj nie zjawił, dlatego też chłonąłem każde słowo Yujime, żeby móc dowiedzieć się jak najwięcej. Nic dziwnego, że tyle polityki było pomiędzy tym wszystkim. Można by rzec, że była to sama polityka, ja zaś nie byłem w niej szczególnie obyty. Miałem naturalny talent do spiskowania, wymyślania planów, które wymagały raczej finezji (z czym absolutnie nie łączyła się moja umiejętność klanowa), jednak przez wgląd na to jak spędziłem ostatnie lata, nie wiedziałem co się w świecie dzieje. Od Renkuro dowiedziałem się ostatnio tak naprawdę jak funkcjonuje Unia.
Cały monolog Uchihy byłby dla mnie osobiście zdecydowanie łatwiejszy do przetrawienia gdyby wyrzucić wszelkie motywacyjne wstawki, wiedziałem jednak, że to działało na ogół – pamiętałem jak mój ojciec dyrygował ludźmi to w podobny sposób się wysławiał do nich. Mówił zawsze, żeby każdy z nich wierzył w tego, za kogo idą umierać.
Wzruszyłem nieznacznie ramionami, kiedy Yujime zamilkł, stanął na baczność i patrzył po naszych twarzach. Nie miałem nic do powiedzenia, więc milczałem. Z ukosa popatrzyłem na Renkuro ciekawy tego, jak on zareaguje na tą górnolotną przemowę. Jeśli o mnie chodzi, ci dzicy mogą sobie mieszkać po tej stronie Muru, tym bardziej jeśli są przesłanki, że to ludzie jak wszyscy inni. Dlaczego miałoby być inaczej? Gdyby utopijnie udało się „nawrócić” wszystkich dzikich i zsocjalizować, to każda rodząca się osoba będzie miała mniejsze szanse na trafienie do może i dobrej rodziny, lecz mieszkającej w skrajnie złych warunkach.
Wsłuchiwałem się w imiona przemawiających i zapamiętywałem je wraz z twarzą mówcy. Mimowolnie skinąłem głową przy pytaniu Kisuke, ponieważ w moim odczuciu było ono niezbędne, a raczej odpowiedź na nie. Żeby każdy z nas miał pełną świadomość tego, czego będzie świadkiem za rogiem. O podobną rzecz zapytała Akane, którą również starałem się zapamiętać i nie było to tak trudne, ponieważ to była ta kobieta, którą widziałem już wcześniej, zwróciwszy uwagę na jej wyższy wzrost od mojego (jakby to było jakiekolwiek osiągnięcie).

---

  Ukryty tekst

[Satsu]

Chłopak nieco obruszył się, słysząc poprawiające go słowa noszącej maskę demona dziewczyny. To nie tak, że chłopak nie widział różnicy administracyjnej pomiędzy szczepem a klanem, ale była ona przecież tylko formalna, opierająca się na bogactwie jakim jest posiadanie skrawka ziemi. Nie było chyba głupców, którzy sądzili, że szczep jest gorszy niż klan tylko dlatego, że w wyniku wojny nie przejął jakiegoś pola, jeziora i kilku gór.
- Nie ma różnicy, szczep czy klan, gdy chodzi o szacunek. Chyba, że szacunkiem dla Ciebie jest posiadanie wioski do opodatkowania. Wtedy powinnaś przemyśleć czy jest to na tyle istotna informacja w całej rozmowie, żeby właśnie ją wypunktowywać. - powiedział o kobiety nie przejawiając oznak emocji na twarzy. Wiele razy spotykał się z ludźmi sądzącymi, że panem świata jest człowiek z kapitałem i może tak było na pierwszy rzut oka, ale były to tylko widoczne na pierwszym planie pozory. Gdy coś się działo, ludzie - czy to bogaci, czy biedni - i tak szli do starszych wioski, a nie do nowobogackiego chama. Chłopak nie miał tego za złe dziewczynie, która prawdopodobnie, jak sądził przyglądając się jej sylwetce, była wytrenowana w sztuce shinobi.
- Miło mi Cię poznać. Mam nadzieję, że oboje przeżyjemy i wypijemy kiedyś razem herbatę - powiedział na koniec, dodając z uśmiechem. Jego mowa na początku była sucha, i może nie wiązała się w logiczną całość z pogodnym zakończeniem monologu, ale Satsu nie potrafił inaczej, niż wypowiadać się skrawkami pędzących mu przez głowę myśli.
"Akane", bez klanu czy szczepu. Albo ukrywając się, co można sądzić po masce, pomyślał. To w sumie ładne imię... Szkoda, że dziewczyna kryła swoją tożsamość. Zawsze lepiej było rozmawiać z ludźmi twarzą w twarz. Chociaż pewnie każdy ukrywający tożsamość miał ku temu swoje powody. Chłopak postanowił skupić się na rozmowie z dziewczyną, jeśli ta będzie chciała kontynuować rozmowę, a następnie na odpowiedziach wypowiadanych przez organizatora wydarzenia.

  Ukryty tekst

[Misae]

Dobrze. Dobrze było spotkać kogoś kto podzielał jej podejście. Rozlew krwi to nie było wyjście. Wojna to śmierć. Nie była już tak naiwna aby zapomnieć że była najemnikiem. Była ninja, który miał zabijać. Ważne jednak aby jak już to robić bronić bliskich lub wtedy gdy jedna ofiarą uratuje wiele innych istnień. Ona już splamiła się krwią. To co jej zostało to bronić innych by oni nie musieli wejść na tą ścieżkę. By dzieci w wieku Azumy mogły siedzieć w domu z bliskimi, a nie toczyć wojnę.
Isei przejął pałeczkę i odpowiedział. Ona z uwaga słuchała jego słów.
-Obawiam się, że może być już zbyt późno aby uniknąć otwartego konfliktu i walk. Skoro klan Uchiha zbiera najemników protektor na pewno nie pozostał obojętny i również zbiera ludzi w swoje szeregi. Można mieć tylko nadzieję że obejdzie się na wzajemnym straszeniu. A jak będzie czas pokaże - uśmiechnęła się krzywo. Wątpiła w swoją utopijna wizję ale na ten moment nie pozostało jej nic innego. Odruchowo powiodła wzrokiem za jego i dostrzegła pierścień z herbem Uchiha. Czyli to była bardzo personalna sprawa. Jeśli się nad tym zastanowić pasował do tego jak wyglądali członkowie tego rodu. Miała swego czasu szansę ich widzieć w dużej ilości i ciemne włosy oraz oczy były charakterystyczne.
-Jesteśmy tu aby pomóc twojej rodzinie. Wielu pewnie z różnych pobudek, jednak każdy chce dołożyć coś od siebie- położyła mu dłoń na ramieniu uśmiechając się pokrzepiająco - Możliwość wsparcia swojego klanu i ochronny najbliższych to swego rodzaju skarb. Możesz coś zrobić aby im pomóc i nie jesteś skazany by liczyć i czekać na innych. - sama kiedyś nie mogła pomóc swoim bliskim więc wiedziała jak bardzo powinien się cieszyć. Nikt nie chciał tak po prostu walczyć, jednak jeśli miało się tak silną motywację jak ochrona najbliższych, stawało się to wręcz obowiązkiem i przywilejem. Naprawdę chciała jakoś pomóc Isei'owi, żeby nie czuł się są w tej walce, bo nie był.
Przeprosiła go skinieniem głowy i podeszła bliżej do mężczyzny, który zdawał się odpowiadać za wszystko. W jego pobliżu robił się mały tłum. Białowłosa skinęła głową do mijanych osób. Z gracją i szacunkiem. W tłumie było naprawdę sporo osób, które pasowało na członków klanu Uchiha. Stanęła obok kobiety w masce
-Yamanaka Misae - skłoniła się lekko, dumnie, z szacunkiem- Czy próbowano nawiązać dialog z pomocą mediatora? Kogoś bezstronnego, kto mógłby pomóc uniknąć otwartej wojny? Jeżeli będzie taka wola jestem gotowa pomoc. Nie muszę wyjaśniać roli mojej rodziny oraz jej doświadczenia w tej kwestii - miała też inne atuty, które mogłyby się przydać, jednakże ten był najbardziej priorytetowy. Jeżeli ktoś miał załagodzić konflikt, dociec prawdy to Yamanaka była w tym najbardziej wykwalifikowana. Może uda jej się załagodzić wojnę nim pierwsze ciało bezwładnie padnie zalane krwią.

  Ukryty tekst

[Isei]

Rozmowa była kontynuowana, a Misae zdawała się słuchać i dzielić zdanie z Iseiem. Cóż, było to niemałe zaskoczenie. W świecie gdzie przeważnie 'rację' miał silniejszy, ktoś zgadzał się z tym, że argument siły nigdy nic nie zmienił. No... może po za wskaźnikiem demograficznym. Chłopak skończył swój wywód, a zaraz potem Misae zaczęła mówić. Powoli krusząc nadzieję Iseia, na bezkrwawe zakończenie sprawy. Protektor zbierający najemników na murze był faktem, sam był świadkiem, gdy dwójka zwiadowców nagabywała sprzedawcę jednego ze sklepów z ekwipunkiem shinobi w wiosce Inuzuka. Obie strony zbroiły się jak tylko mogły, by w razie czego uderzyć.
- Obawiam się, że etap straszenia jest już za nami... - westchnął, a następnie poczuł dłoń na swoim ramieniu, nawet nie zauważył kiedy Misae ruszyła swoją rękę, a przecież powinien... Wzdrygnął się na moment, ale chwilę później rozluźnił, słysząc kolejne słowa dziewczyny. Na jego twarzy zagościł uśmiech, niestety wymuszony. Dziewczyna nie mogła mieć pojęcia jak samotny był Isei, był całkiem sam, a nawet klan, dla którego byłby w stanie zrobić wiele, zdawał się nie być dla niego zbyt przyjazny. Chłopak potrząsnął twierdząco głową, odtrącając tym samym złe myśli. Jedyne co mu zostało to klan! Nawet, jeśli jego bracia i siostry, nie uważały go za godnego noszenia ich nazwiska, ze względu na przeszłość i krew, którą dzielił z własnym ojcem. Jeżeli tylko mógł go chronić, mógł pomóc w zapewnieniu spokojnej przyszłości, chciałby to zrobić. Czasu nie mógł cofnąć. Nie mógł naprawić błędów popełnionych przez ojca, poprzedniego Shirei-kana rodu Uchiha. Musiał skupić się na tym, co przyniesie jutro. Musiał zrobić wszystko, by zapewnić sobie oraz swojemu rodowi spokojną przyszłość. Obawiał się jednak, że cena którą przyjdzie mu zapłacić... będzie duża.
- Masz rację. - przytaknął. Następnie przepuścił Misae, idąc kilka kroków za nią by lepiej przysłuchać się rozmowom z organizatorem tego zbiorowiska.
Misae przedstawiła się z nazwiska, a Isei niestety nie miał pojęcia o klanie Yamanaka. Nie znał ich zdolności, Hijutsu czy Kekkei Genkai. Nie wiedział nawet czy taki klan jak Yamanaka istnieje. Cóż, teraz przynajmniej będzie miał temat dalszej rozmowy, gdy już wszystkiego się dowiedzą. Teraz młodzieniec po prostu stał i słuchał. Nie widział powodu by się odzywać, nic konstruktywnego i tak nie wniósłby do dyskusji. Nie pozostało nic innego jak czekać i chłonąć kolejne informacje.

  Ukryty tekst

[Nana]

Nana przybyła z Ao i Toshiro czysto towarzysko. Oczywiście była zaciekawiona całą sprawą. Nowa przygoda i dreszczyk emocji od razu ją zainteresowały, jednak widząc tłumy przed sobą trochę mina jej zrzedła. Nie spodziewała się takiego odzewu, czy rzeczywiście była im tutaj potrzebna? Miała talent do pakowania się w kłopoty i nie przepadała za tłumami ludzi. Obcych czy nie. Czuła się odrobinę niezręcznie, jak gdyby znajdowała się zbyt na widoku. Na szczęście miała ze sobą dwóch chłopców, którzy dodawali jej otuchy.
Wodziła wzrokiem od jednego nieznajomego do drugiego, kiedy nagle złapała kontakt wzrokowy z młodą blondynką. Jej oczy w dwóch różnych odcieniach były dla Nany czymś niezwykłym. Mimowolnie odwzajemniła jej uśmiech, szczerze zaskoczona. Uniosła delikatnie dłoń, żeby jej pomachać, zrezygnowała w pół drogi. Znały się? Czemu nieznajoma uśmiechała się do niej bez powodu? Nana nie była najlepsza w kontaktach międzyludzkich. Brakowało jej obejścia z innymi ludźmi, doświadczenia. Mimo wszystko poczuła się pewniej widząc miłą, nową osóbkę. Ciężar na jej żołądku lekko zelżał, już nie chciało jej się tak rzygać. Przez chwilę zastanawiała się czy do niej nie podejść, uprzedził ją jednak chłopak z ponurą miną, więc Nana nie ruszyła się z miejsca. Może i lepiej. Kontynuowała oględziny lustrując poszczególne osoby, starając się zapamiętać szczegóły. W końcu mieli być jej sojusznikami, nie mogła niechcący pomylić ich z wrogiem. Na polu walki wszystko działo się szybko i najmniejsza pomyłka mogła skończyć się fatalnie.
Potem zaczęło się całe przedstawienie. Uchiha Yujime. Warte zapamiętania. Nana powtórzyła je kilka razy w myślach. Wysłuchała go w milczeniu. Przekonała się na własnej skórze jak działa mur, strażnicy i kim byli dzicy, więc miała już swoją własną opinię. Rozumiała jednak, że niektórzy tutaj zebrani mogli pojawić się z innych celów. Milczała, nie miała nic do dodania. Przełknęła jedynie ślinę, kiedy czuła narastającą gulę w gardle. W co znów się wpakowała? Czy zaczynała żałować? Wcale!
Słysząc słowa Ao szturchnęła go delikatnie łokciem.
- Rozchmurz się - odparła krzywiąc się, kiedy jej łokieć napotkał jego twarde ramię. Od razu zapamiętała sobie, żeby tego więcej nie robić.
Przeniosła wzrok na Toshiro nachylając się do niego delikatnie. Specjalnie zapytała go o wrażenia z Sogen. Trochę sarkastycznie. Sama, chociaż przebywała tutaj już od dłuższego czasu, wciąż nie mogłaby nazwać tej krainy domem. Co było dla niej domem? Chyba takie miejsce nie istniało.
- Szkoda byłoby ginąć w takim miejscu - dodała posyłając mu delikatny uśmiech. W sumie nie wiedziała ile widział zza maski. Odszukała wzrokiem Tamaki, o której wspominał. Śliczna dziewczyna o oczach jak biel. - Ma ładne oczy - skwitowała przeciągając się jak kotka. Podróż dawała jej się we znaki, a przecież był to dopiero początek.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ao]

Ao nie zadawał pytań. Nie interesowało go to, dlaczego Nishiyama ukrywa swoją tożsamość. Nie obchodziło go, dlaczego nosi maskę, czy dlaczego podaje wszędzie fałszywe imię i nazwisko. Najwyraźniej miał jakiś powód, dla którego nie chciał być rozpoznawany na tych terenach. I Tsuki nie zamierzał ingerować w to w żaden sposób - nie byli ze sobą na tyle blisko, by którykolwiek z nich musiał się drugiemu tłumaczyć. Zdawało się tez, że Nana również jest mu obca. Byli więc we trójkę ledwo znajomymi - nie było co tutaj mówić o przyjaźni. Po prostu połączyła ich wspólna misje.
- Rozumiem. - niebieskooki skinął głową, gdy Toshiro, czy też raczej Tanaka, oznajmił, że nikogo tutaj nie zna. - To nie jest twój pierwszy raz na takim zbiegowisku. - to nie było pytanie. To było oznajmienie. Dwudziestotrzylatek mówił o tym z taką pewnością, jakby takie wydarzenia były dla niego chlebem powszednim. Ao oczywiście domyślał się, że zapewne tak jest. Tylko skoro znał tutaj jedną osobę, to znaczy, że poprzednie wydarzenia nie zakończyły się dla ostatniej kadry zbyt dobrze. Ale taki był już ten ponury świat - ludzie umierali. Zwłaszcza Shinobi. Najemnicy pracowali za pieniądze i ginęli za pieniądze - taka była kolej rzeczy. W tym momencie robili dla Uchiha, ale kto wie, co będzie potem. Być może niektórzy zmieniliby stronę za kilka złotych monet więcej.
Ale Ao nie był ninja. Ao był samurajem. I samemu uważał, że bardzo, ale to bardzo różni się od shinobich. Jego słowo było warte o wiele więcej, niżeli tysiąc zdań wypowiedzianych przez tych kłamców. Czuł się od nich lepszy i był od nich lepszy. I nie chodziło tutaj bynajmniej o zdolności fizyczne, a o część duchową. Nie był taki zepsuty, jak cała reszta tej swołoczy. Czego oni właściwie tutaj szukali? Przgody? Mur to nie były przelewki, a patrząc po zachowaniu niektórych uczestników, to pomylili oni Niezbadane Obszary z piknikiem dla przedszkolaków. Niektórzy z nich byli nawet młodsi o Ao, co tym bardziej wprawiało go w lekkie załamanie. Najgorsze jednak było to, że posiadacze Sharingana absolutnie nic z tym nie robili. Potrzebowali każdego i nie gardzili nikim.
Najwyraźniej śmierć tych dzieci to poświęcenie, na które Uchiha byli gotowi.
Rozszerzył szeroko oczy, gdy nana puknęła go łokciem w ramię. Powoli skierował na nią wzrok. Nie był on ani zły, ani morderczy, był... zaskoczony. Zaskoczony słowami Nany skierowanymi do niego.
- Nie jestem zachmurzony. - "zachmurzony"? Ymm... w każdym razie wytłumaczył się, spoglądając na dwudziestolatkę. Zazwyczaj tego nie robił, w normalnej sytuacji najzwyczajniej w świecie by ją olał, nie reagując. Ale ta reakcja - dotyk jego ciała - była dla niego... dziwna. - Po prostu dzieci nie powinny ginąć na wojnie. To konflikt wywołany przez dorosłych i przez dorosłych powinien być rozwiązany. - truizm? Owszem. Ale czy nie było racji i rozsądku w tych słowach? Sytuacja była prosta. Bardzo prosta. Za kilka godzin zaczną ginąć ludzie. I to nie była zabawa, to nie była radosna historyjka o grupce ninja, która uratuje świat przed zdradzieckim złem z Muru. Ao dużo myślał o śmierci. Czy to podczas medytacji, czy podczas filozoficznych rozważań. Miał ledwie piętnaście lat, ale samurajowie w tym wieku byli znacznie bardziej dojrzali, niżeli ich rówieśnicy. Zwłaszcza tak fanatycznie oddani rodzinie, jak Ao.
- Spokojnie. - powiedział ciepłym głosem, spoglądając na Nanę, a na sekundę w lewym kąciku ust Ao można było dostrzec uśmiech. Lekki, ledwo zauważalny. Po chwili zniknął. Nie dodawał żadnego "będzie dobrze", czy "będziemy o tym opowiadać przyszłym pokoleniom". Ao nie był jednym z tych typów, co to na świat patrzą przez różowe okulary. Nie wiedział nawet, czy jutro zje śniadanie, a co dopiero takie rzeczy. Był poważny - może i nawet za poważny. Ale nie traktował tego jak wycieczkę po Yinzin. Nie znał tych terenów i nie wiedział, skąd może nadejść niebezpieczeństwo.

[Azuma]

Po krótkiej ale uprzejmej rozmowie przedstawicielka klanu Hyuga przeprosiła przybyłe z Kotei trio, zabierając Kisuke i jeszcze jednego mężczyznę o imieniu Ario, na bok. Widocznie mieli między sobą sprawy do załatwienia, które nie powinny mieć niepotrzebnych, przysłuchujących się osób. Azuma to rozumiał, skinął więc tylko głową, a wtedy udał się z Anzou i Ame pod namiot pod którym zbierało się coraz więcej osób.
- Może coś ruszyło - nawet pomyślał ale okazało się to czcze myślenie. Nowo przybyłe osoby również zostały odprawione z kwitkiem. Wśród nich ku swojemu zdziwieniu zdołał nawet rozpoznać jedną z osób. Kruczowłosa kunoichi. Nana. Kobieta zauważyła Azume i nawet się do niego uśmiechnęła. Towarzyszyło jej dwóch mężczyzn i to ich obecność, wstrzymała go przed podejściem. Jeden z nich zamaskowany, drugi wyraźnie zdegustowany. Mimo tego zdecydował jej się przyjaźnie zamachać. Chciał by wiedziała, że od ich ostatniego zetknięcia, nic się z jego strony nie zmieniło.
Nana z towarzyszami nie była jedynymi nowo przybyłymi. Pojawiali się kolejni - niektórzy dość ciekawi, inni mniej. Jego uwagę zwrócił przedstawiciel klanu Kakuzu. Ten zresztą został szybko upomniany, przez jeszcze innego uczestnika - kobietę, która zwróciła uwagę, że to Kakuzu to nie klan, a po prostu szczep. Młodziutki Uchiha odniósł wrażenie, że mogło to być w pewien sposób obraźliwie odebrane i po chwili widząc reakcje Satsu, wcale się nie pomylił. Co w ten sposób chciała uzyskać Akane? Azuma nie wiedział, choć poprzysiągł sobie zwracać większą uwagę na kobietę. Ktoś o tak precyzyjnych poglądach, musiał się odznaczać pewną siłą, bo inaczej raczej nie wkładałaby z taką śmiałością kija w mrowisko.
To wszystko jednak pokazywało, że zdarzenia związane z Shinsengumi zdarzenia, odbiły się znacznie większym echem w świecie. Przybyło dużo ludzi, z różnych rejonów świata. Im wszystkim dobro Sogen nie było najwyraźniej obojętne. A przynajmniej zachowanie Shinsengumi nie spotykało się z jednoznaczną aprobatą.
Właśnie wtedy stróżujący przy namiocie mężczyzna, rozpoczął przedstawienie. Głośno zagwizdał, zwołując rozproszone towarzystwo, a gdy już się wszyscy zebrali, rozpoczął emocjonująca przemowę. Odniósł się w niej do tych zdarzeń z powodu których wszyscy się zebrali, na ten moment nie ujawniając jednak szczegółowych planów. Nie dopóki wśród obecnych nie padła deklaracja co do opowiedzenia się po właściwej stronie. Jak się można było spodziewać, po takim monologu nie mogło zabraknąć pytań. Młodziutki Uchiha spojrzał najpierw na Ario, a potem na kolejną kobietę w ich grupie. Yamanaka Misae. Zainteresowało go to co powiedziała bo przede wszystkim pozwalało to wierzyć, że sprawę można jeszcze rozwiązać bez rozdmuchiwania konfliktu który teraz nie skończy się tylko na wypowiadanych słowach. Tym razem miało dojść do rękoczynów.
Przy tym wszystkim, Azuma doskonale zdawał sobie sprawę z tego jakie wzbudza zainteresowanie. Jego wiek, powodował że ludzie mogli patrzeć na jego obecność w tym miejscu z niesmakiem. Był najmłodszy ze wszystkich. Jednocześnie był też Uchihą. Do tego Akoraito tego Rodu. A to wszystko dotyczyło spraw jego klanu. I z tych powodów nie mógł zwyczajnie odwrócić się i odejść. Wszyscy mogli lekceważyć.. Ale on sam nie zamierzał się do tego odnosić, ani próbować czegoś udowodnić. Im mniej osób go doceniało, tym łatwiej byłoby mu poczynić obserwacje.
Spojrzał na Anzou, a potem na Ame. Skinął na nich głową, a następnie wyrostował się i ściśnięta w pięść ręką lekko uderzy się w pierś. To była jasna deklaracja, że nie zamierza stąd odejść.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Renkuro widząc swojego towarzysza z mafii natychmiast pobiegł w jego kierunku. Okazało się u tego nie działo się nic na tyle interesującego by się tym pochwalił. Czyli właściwie podobnie jak u kuglarza. Idąc koło niego zaczął mu odpowiadać.
-A u mnie też nic ciekawego, też wypełniłem parę zadań, a potem ostatni miesiąc spędziłem na podróżowaniu. Odwiedziłem Unię, wychodzi na to że jeszcze się nie pozabijali, załatwiłem kilka pierdół na miejscu i oto jestem. A właśnie coś ci pokaże! I jeszcze dwie inne mam schowane w zwojach.
Ostatnie zdanie powiedział już ciszej by nikt niepowołany nie dowiedział się ile ma kukieł. Odwrócił się bokiem do młodszego rozmówcy i zdjął na chwilę z pleców swoją Niebieską różę. Ukazując ceremonialnie nową kukłę którą miał na plecach. Kukła była stylizowana na nastoletnią kobietę wysokości 160 cm. Proporcje ciała odpowiadały prawdziwemu człowiekowi. Długie niebieskie włosy opadały delikatnie na ramiona, prosto z głowy w której para oczu była różnych kolorów. Odziana w niebiesko szarą sukienkę z futrzastym kołnierzem, oraz rajstopy w kratę. Ot lalka stylizowana na niższą dziewczynę. Gdy młody Haretsu wystarczająco się jej przyjrzał i zaspokoił swoją ciekawością, założył swoją broń z powrotem na plecy. Z oczywistych względów nie odpieczętował dwóch pozostałych lalek. Na chwilę obecną dysponował czwórką kukieł które tworzyły dosyć dobrze uzupełniającą się drużynę, z dosyć mocnymi zdolnościami ofensywnymi, i nietragiczną defensywą.
Rozmowę przetrwał im jakiś Uchiha robiący niemiłosierny hałas. Zbiórka dla najemników została rozpoczęta. Renkuro podszedł do tworzącego się okręgu wokół mężczyzny i wysłuchał co ten ma do powiedzenia. Gdy ten kończył sprawa była coraz jaśniejsza. Eufemistyczne stwierdzenie, przekonać protektora do ustąpienia. Łuska miała nieodparte wrażenie że chodzi o wymordowanie obsady muru, a potem zmuszenie ich wodza do zgięcia kolan pod groźbą śmierci. Ale cóż. to było coś, w co mógł wejść. Słuszna sprawa i zapewne skoro organizowali to władający Sogen, słuszna i godna wypłata. Był tylko jeden problem. Jedna kwestia która wierciła się w głowie bohatera gdy słuchał co mówił czerwonooki. Mimo że nie był fanem wystąpień publicznych, zebrał się w sobie i wystąpił krok na przód. Zdecydował się zabrać głos.
-Renkuro Ayatsuri. Wszystko fajnie, ale dlaczego dowiadujemy się tego w tej opuszczonej przez boga wiosce w tak wąskim gronie? Czemu nie wiemy tego już od dawna? Dlaczego Uchiha w ten sposób nie przedstawili sytuacji chociażby klanom na całym kontynencie? Byłem przed paroma tygodniami na terenach Unii Samotnych Wydm. Ludzie tam mieli jednoznacznie negatywne podejście do waszych działań i dosyć żywo popierali mur. Jeden Sabaku którego spotkałem wręcz mówił o tłumach z Atsui chcących wesprzeć obrońców muru. Gdyby wasza wizja została przedstawiona otwarcie, bilans nastrojów ludzi byłby na pewno dużo korzystniejszy niż jest teraz. Jak chcecie przekonać kogokolwiek do słuszności dania szansy dzikim, skoro nie podjęliście dialogu z postronnymi? Nie wierzę żeby Unia która została stworzona dzięki współpracy ludów pustynnych, do niedawna zresztą ze sobą walczących, nie odniosłaby się w żaden sposób do sprawy.
Renkuro zorientował się również że inną z przemawiających osób jest jego rodak. I to nie byle jaki, boSentoki. Shinobi z jego klanu o dużo wyższej niż on randze. Jeśli będzie się trzeba do kogoś silniejszego podpiać, to kuglarz chyba już wiedział pod czyje skrzydła z Sukuną będzie trzeba podreptać.

---

Streszczenie działań:

• Rozmowa z Sukune
• Odezwanie się publicznie do Uchichy

Czakra i używane techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Miejsce, w którym było zaplanowane spotkanie na prawdę pozostawiało bardzo wiele do życzenia. Choć samo Sogen nie było aż takie złe jak je malowano. Tym bardziej, że Toshiro był już przyzwyczajony do podobnych krajobrazów. Tak jak i był już przyzwyczajony do tego, że na wojny posyłano "dzieci". W oczach władz, a może i nawet samych zainteresowanych takimi dziećmi już na pewno nie byli. Dla tych u góry byli po prostu kolejnymi żołnierzami, których mogli wykorzystać, z drugiej jednak strony sami wiedzieli po sobie ile już zdołali przeżyć i zapewne nie jeden z nich miał na koncie sporą liczbę trupów. Oprócz tego trzeba było pamiętać, że przecież było to wydarzenie typowo najemnicze. Większość z nich przybyła tutaj dlatego, że tego chciała, a nie dlatego, że została zmuszona. O tym warto było pamiętać.
Toshiro akurat przybył tutaj z ciekawości, no i może miał małą nadzieję, że uda mu się coś wskórać. Poza tym wydawało mu się, że tak jak w innych przypadkach, może tutaj wydarzyć się na prawdę dużo i warto być tego wszystkiego świadkiem. Choć nie było żadnych wzmianek o Antykreatorze to jest to miejsce, w którym jak najbardziej ktoś z jego ludzi mógłby się pojawić. Przecież nie można było przejść obok takiej sytuacji obojętnie, prawda? Zeszło się już na prawdę sporo osób, a dochodziło cały czas jeszcze więcej. Pomimo tego, dalej nie znał tutaj praktycznie nikogo. Dziwne. Zawsze przy takich wydarzeniach działał z tymi samymi osoba, które bardzo dobrze kojarzył, a teraz...? Każdy z nowoprzybyłych był zupełnie obcy. Nie miał pojęcia czego mógł się po nich spodziewać, a także jak silni byli? Była to bardzo duża niewiadoma, która zaczynała go powoli martwić. Akurat nieobecność Shikaruia i Asaki nie była dla niego aż tak dużym zdziwieniem z prostego powodu, być może po prostu zajęli się na ten moment dzieckiem. Każdemu należy się chwila odpoczynku, nieprawdaż? Być może do tego samego wniosku doszli też inni.
Z drugiej strony Nishiyama cieszył się, że nie było nikogo kto mógłby go poznać i ujawnić jego tożsamość. Oczywiście, jak wszystko inne, do czasu, ponieważ w pewnym momencie pojawiła się białowłosa niewiasta, którą niegdyś spotkał podczas swoich licznych podróży. Nawet skończyło się na tym, że wylądowali razem na misji. Na szczęście najpewniej go nawet nie pamiętała, a nawet jeśli, to nie było praktycznie szans, aby poznała go w tej masce i pełnej zbroi. Wydawało się jednak, że na jego szczęście nie podeszła do ich grupy, ani przypadkowo nie zaczęła witać się z każdym po kolei.
-Tę dziewczynę też znam. Tak jak poprzedniczki nie znam osobiście, tutaj jest inaczej. Dlatego wolałbym uniknąć konfrontacji w miarę możliwości. Przynajmniej na razie.- oznajmił ze spokojem gdy upewnił się, że poszła dostatecznie daleko. Później już nie będzie czasu pewnie na rozmyślanie o takich rzeczach, ale teraz należało zachować ostrożność. Nie po to starał się zachowywać jakąkolwiek anonimowość żeby zaraz każdy wiedział kim jest. Jeszcze by tego brakowało, żeby Uchiha zlecieli mu się na głowę gdy tak na prawdę przybył tutaj, aby ich wesprzeć. Jego osoba cały czas pozostawała pod dużym znakiem zapytania, niestety nie miał pojęcia jak wyglądałaby jego sytuacja gdyby się ujawnił stąd lepiej po prostu nie ryzykować. Być może mogło to się komuś niegrzeczne lub niepoprawne. Jednak to nie oni by musieli się tłumaczyć z niektórych rzeczy, na które nie miało się zupełnie wpływu.
W końcu wszystko miało się zacząć. W końcu dowiedzą się po co w ogóle zebrali, a przynajmniej takie nadzieje pokładał w zwołaniu wszystkich Nishiyama. Czarnowłosy z założonymi rękoma i w towarzystwie Nany i Ao podszedł bliżej, aby posłuchać co do powiedzenia miał Yujime. Ciekawym zrządzeniem losy było to, że dalej jedyne osoby, które znał to Misae i Tamaki, z czego z jedną z nich nie zamienił nigdy słowa, a przybył tutaj z dwoma tak na prawdę nieznajomymi. Chociaż tyle, że znalazł się tutaj ktoś z Oniniwy. Było to mimo wszystko ryzykowne, ponieważ znał zdolności jej rodu całkiem dobrze, a poza tym przecież turniej. Walka we mgle mówiła sama za siebie.
Przybycie tutaj w niepełnym składzie wiązało się też z lekką zmianą priorytetów jeśli chodziło o Toshiro. Teraz nie tylko misja była ważna, ba, zeszła nawet na drugi plan. Najważniejszym stało się odzyskanie dla niego jednej, konkretnej osoby. W każdym razie słuchał cały czas tego co miał do powiedzenia Uchiha. Niestety nie padało wiele konkretów oprócz tego, że jeden z dzikich bierze czynny udział w walce z Antykreatorem. Ten jeden fakt rzeczywiście mocno zainteresował czarnowłosego. Kim był? I gdzie teraz przebywał? Czy był w Oniniwie i miał okazję go poznać? Z jego wypowiedzi wynikało, że na pewno. Wiele opcji nie miał, zapewne któryś z Feniksów. A może Mujin? On był trochę taki dziki, ale za to niesamowicie skuteczny w tym co robił.
O, kolejna typowa zagrywka. Zamiecenie wszystko pod dywan. Wiadomym jednak było, że raczej na pewno obie strony nie były święte i prawda leżała gdzieś po środku. Los jednak tak chciał, że akurat tym razem bardziej przekonywała go prawda przedstawiana przez Uchiha dlatego postanowił mimo wszystko opowiedzieć się po ich stronie. Nastąpił moment, w którym najwidoczniej dał się wykazać innym i nastąpił moment na pytania. Idealna okazja, aby spytać o tego dzikiego, no, gdyby nie ta przykrywka. Skinął jedynie głową, gdy Ao stwierdził, że nie był to jego pierwszy raz. Oj, zdecydowanie nie. Bardzo możliwe, że miał tutaj największe doświadczenie ze wszystkich, ponieważ nie widział tutaj nikogo kto brałby udział w tylu wydarzeniach co on. No chyba, że były rzeczy, o których nie wiedziałaby Asaka, czy też nawet Shikarui no i reszta w co szczerze wątpił.
-Trochę pesymistyczna wizja. Nie zamierzam tutaj ginąć.- skierował swoje czarne ślepia w jej stronę, a następnie zerknął też na Ao. -Polecam zmienić nastawienie na podobne. Na pewno się przyda.- oznajmił nie zmieniając już za bardzo tonu, który mógł się wydawać nieco zimniejszy niż wcześniej. Wizja śmierci tutaj i w tym momencie była dla niego całkowicie niedorzeczna i zbyt ironiczna, aby była prawdziwa. Zdawał sobie sprawę, że mogło się to wydarzyć, ale za wszelką cenę nie mógł do tego dopuścić. -Lubisz biel? Mnie za bardzo nie przypadły do gustu, ja wolę czerń. W każdym razie na pewno nie da się odmówić ich użyteczności.- dało się usłyszeć, że lekko parsknął, a pod maską pojawił się lekki uśmiech. Toshiro też nie należał do ludzi, którzy będą pokrzepiać ludzi, szczególnie takich, na których jeszcze nie zależało mu za bardzo. W końcu nie znał ich za długo. Pomimo tego zaczął oswajać się z ich towarzystwem. Jakaż szkoda, że ich drogi będą musiały się rozejść, a przynajmniej w przypadku Nany. Być może Ao zechciałby nieco dłużej z nim podróżować jeśli uda im się wyjść z tego cało?
Oczywiście dana sytuacja wymagała odpowiedniego podejścia i nastawienia, teraz przestawiał się na tryb przetrwanie, więc nie było miejsca na tak frywolne usposobienie, które przyjął ostatnim razem w karczmie. Toshiro troszkę spoważniał i wydawał się być nieco bardziej skupiony. Teraz dopiero doszło do niego, że skoro Nana jest z Uchiha, to chyba powinna kogoś kojarzyć. O, nawet jakiś chłopak do niej pomachał i to ten, który wyglądał tutaj chyba na najmłodszego.
-A myślałem, że nikogo tutaj nie znasz, Nana. Już miałem właśnie o to pytać, bo wydawało mi się to nieco dziwne jeśli mam być szczery. Na prawdę nikogo więcej nie kojarzysz?- zagadnął posyłając jej lekko ciekawskie spojrzenie i nie ukrywając za bardzo swojego zdziwienia. W końcu to były ziemie jej rodu, a jedyna osoba, którą znała to kilkunastoletni chłopczyk i to dosłownie. Chłopczyk, bo raczej zaliczał się do tej dolnej granicy nastoletniości. Większość podeszła do tej mowy mniej lub bardziej emocjonalnie, ktoś tam chyba nawet wyrwał się z wyrażaniem swojego własnego zdania i zaczął zadawać pytania. Nishiyama trzymał się jednak dalej swojego planu. Po prostu się nie wychylał. Stał z założonymi rękoma i po prostu rozmawiał ze swoimi towarzyszami jak gdyby nigdy nic. Nie oznaczało to jednak, że olewał to co dzieje się dookoła niego. Wręcz przeciwnie, słuchał i obserwował.

Wspomniani: Ao, Nana.

Techniki:

Chakra:

KP:

Zdolności

---

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• 2 x Wakizashi
• Kabura
• Duża torba
• Zbroja Toshiro
• Drewniane pudełeczko z ciemnego drewna

  Ukryty tekst

[Minoru]

Odszedł na chwilę by posilić się przed rozpoczęciem. Póki jedynie zbierali się kolejni ninja nie były powodu by stał, a regeneracja sił mogła mu się przydać. Ku jego zaskoczeniu całe miasto wyglądało jak wymarłe, mieszkańcy starali się nie zerkać na niego z niepokojem i nie chować się do swoich domostw. Dopiero po pewnym czasie pojął czym jest to spowodowane. Strach. Bali się nowoprzybyłych. Bali się tego co działo się i co dopiero mogło zacząć na ich ziemiach. Wypuścił nadmiar powietrza.
Gdy tak kontemplował nad losem bogom ducha winnych mieszkańców - tych cywili, którzy nie brali udziału w działaniach zbrojnych, usłyszał donośny sygnał z miejsca, gdzie mieli się wszyscy zebrać. Zaczyna się.
Gdy dotarł na miejsce stał na uboczu. Nie pchał się między tłum, a jedynie bacznie obserwował co się dzieje. Nie czuł potrzeby by pchać się na pierwszą linię, w szczególności, że wytworzyły się już grupki, których nie chciał rozbijać swoją obecnością. Wolał wyciągać wnioski z pytań i kwestii poruszanych przez innych najemników.
Zapewne stałby tak jeszcze długo gdyby nie burza białych włosów, których nie można było pomylić z niczym innym. Aż odetchnął głębiej. Nie spodziewał się, że los da im się spotkać w takim miejscu. Odczuwał jednocześnie radość i troskę. Gdy tylko stanęła niedaleko Uchihy, który prowadził całe spotkanie sam ruszył z miejsca i stanął obok niej. Położył dłoń na jej ramieniu. Chciał okazać jej wsparcie jednocześnie podkreślając, że on również tu jest.
-Rakurai Minoru, w czym potrzebujecie pomocy? - zapytał po czym ukradkiem posłał dziewczynie spojrzenie mówiące ni mniej ni więcej niż "W co ty się znowu chcesz wpakować".

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- 2 Katany przypasane do pasa (jedna z nich posiada na rękojeści wprawiony kamon rodziny Rakurai)
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi

  Ukryty tekst

[Nana]

Grupka osób zaczęła zbierać się wokół pana Y. Nana i reszta również podeszli troszkę bliżej, żeby dobrze słyszeć, jednak utrzymywali odpowiedni dystans od reszty. Z jednej strony bezpieczniej było trzymać się na uboczu, z drugiej mogli dzięki temu swobodniej rozmawiać. Oczywiście nigdy nie wiadomo, kto usłyszy ich słowa. Nana zdawała sobie sprawę, że nie mogli mówić całkiem swobodnie. Nie znali swoich nowych sojuszników, nie wiedzieli jakimi technikami się posługiwali. Kto wie? Na tym świecie istnieją przecież przeróżne klany i ciekawe kekkei genkai. Bardziej lub mniej przerażające.
Niektóre zainteresowane osoby zaczęły zadawać pytania, omawiać taktykę i szczegóły. Blondynka z kolorowymi oczami zaproponowała swoją pomoc. Miło z jej strony. Nana nie zamierzała chwalić się przed innymi swoimi zdolnościami z wiadomych powodów. Chociaż pewnie połowa tutaj zebranych mogła się domyślić kim była, po samym, typowym wyglądzie. N i e s t e t y.
- Kiedyś nosiłam tylko biały - zaśmiała się trochę żartując. Taki kolor w Hyuo był najlepszym kamuflażem. Idealny do wtapiania się w białe, śnieżne otoczenie. - Są użyteczne? - Podłapała słowa Toshiro, przekrzywiając delikatnie głowę. Nigdy przedtem nie widziała takich oczu.
Kiedy Ao zapewnił ją, że nie był 'zachmurzony', zaśmiała się lekko. Czyżby to jego samurajska powściągliwość a nie zły humor? Nana nie potrafiła tego odróżnić. Mimo wszystko coraz bardziej nabierała sympatii do młodego chłopaka. Był miły i uprzejmy, a zarazem bardzo poważny i odpowiedzialny jak na swój wiek. Słodziak. Widziała w nim młodszego brata, którego nigdy nie posiadała. Dawno zapomniała znaczenie słowa rodzina. Odwzajemniła jego lekki uśmiech i podzielała niepokój.
Odmachała Azumie, który w końcu ją zauważył, a jej żołądek ponownie zrobił koziołka. Sama nie była fanką wysyłania dzieci do walki. Zwłaszcza takich milusich, których miała okazję poznać. Czuła wzbierający w sobie gniew na klan, na Uchiha. Mogli prawić kazania o niesprawiedliwości, a czym było posługiwanie się dziećmi jak bronią? Skoro ich wezwanie cieszyło się takim odzewem, dlaczego pozwalać najmłodszym członkom klanu stanąć do walki? Zacisnęła dłonie w pięści walcząc z gniewem. Ao miał rację i Nana wcale nie była z tego faktu zadowolona. 1, 2, 3 głębokie wdechy później uspokoiła się wystarczająco, żeby wrócić do swobodnej, niezobowiązującej rozmowy.
- Ma na imię Azuma - wyjaśniła patrząc z widoczną troską na chłopczyka. - Wiem, że da sobie radę. Musi.
Wyglądała teraz pewnie na tak samo 'zachmurzoną' jak Ao, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Między jej brwiami pojawiła się delikatna kreska zwiastująca zmartwienie. Odprowadziła Azumę wzrokiem, aż zniknął gdzieś w tłumie. W końcu był niziutki.
Słysząc słowa Toshiro nie odzywała się przez chwilę. W końcu spojrzała na niego, jej oczy zimne jak lód.
- Jestem w Sogen drugi raz - mówiła cicho, ważąc słowa. Jej ton był neutralny, ale można w nim było wyczuć coś jeszcze. - Wychowałam się w Hyuo. Więc tak, nie znam nikogo innego - dodała, może odrobinę zbyt ostro. Już po chwili posłała Toshiro przepraszający uśmiech. Nie chciała go urazić. Skąd mógł wiedzieć? Nie była to w żaden sposób jego wina.
- Wolałabym, żeby zostało to między nami - skończyła spoglądając znacząco na Toshiro i Ao. Westchnęła teatralnie, zrzucając z siebie całe to napięcie. Rozmasowała swoje dłonie, które jeszcze przed chwilą zaciskała za całej siły. Można było zobaczyć na nich ślady od wbitych paznokci w kształcie półksiężyca. Okropny nawyk.
Nie lubiła o tym mówić, nie można jej się było przecież dziwić. Nie traktowała wychowania i życia poza klanem jako coś niebezpiecznego. W sumie nie wiedziała, że było to dziwne, nienaturalne. Dlatego też nie chowała się z tym jakoś bardzo. Była jednak ostrożna, od zawsze mówiono jej, żeby unikała Uchiha i tego się trzymała. Aż do teraz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Rzeczywiście świat był bardzo różnorodny. Toshiro wielokrotnie mógł się o tym przekonać. Poznał już na prawdę masę różnych, dziwnych klanów, które posiadały niesamowite zdolności. Ta różnorodność była na prawdę ciekawa i potrafiła wielokrotnie zaskakiwać. Niestety w ich zawodzie niespodzianki były niepożądane, dlatego im więcej się w tym względzie wiedziało, tym lepiej. Na szczęście wiedza czarnowłosego była już na tyle duża, że mało co go zaskakiwało, ale dalej był jednak takie przypadki. To chyba po prostu nieodzowna część tego świata. Zawsze znalazła się większa ryba.
Sam wygląd nie był jednoznaczny z pochodzeniem. Wiadomym było, że niektóre regiony miały bardzo specyficzną urodę, aczkolwiek Uchiha akurat był z tych, którzy nie wyróżniali się aż tak bardzo na tle innych. Zwykle blada cera, czarne oczy i czarne włosy. Nie trzeba było być Uchihą, aby tak wyglądać, dlatego sama twarz i pewne podobieństwa nie wystarczyły, aby kogoś wrzucić od razu do jakiegoś wora. W samym Daishi Toshiro widział wiele osób o podobnej aparycji, a wiedział doskonale, że są użytkownikami kryształu. Na szczęście to nie było tak proste. Inaczej sprawa się miała jeśli czyjaś twarz była już kojarzona, a jego przez większość osób, które zazwyczaj brała w takich przedsięwzięciach - była. Teraz, gdy był na sogeńskich ziemiach całkiem sporo ryzykował. Przecież było parę osób, które należało do tutejszego rodu. Na jego szczęście z Oniniwy i innych wypadów była tylko Tamaki, która zapewne nie miałaby w tym żadnego biznesu.
-Lepiej Ci w czarnym.- powiedział po tym jak obejrzał ją raz jeszcze wzrokiem od stóp do głów i na końcu cicho prychnął. Być może parę żartów na lekkie rozluźnienie sytuacji jednak nie zaszkodzi?-Widzą na dalekie dystanse, a także przez przeszkody. Ściany, czy mgła nie stanowią dla kogoś takiego problemu.- oznajmił ze spokojem recytując z pamięci. Wiele słyszał o tym klanie w jego rodzinnych stornach i oprócz tego widział też co ta konkretna kunoichi potrafiła na turnieju, więc nie było to niespodzianką, że wiedział to i owo.
-Tacy jak on najczęściej giną jako pierwsi.- Nishiyama zdecydowanie nie podzielał optymizmu Nany, ale jak już wcześniej było wspomniane. Większość, albo nawet wszyscy tutaj byli ochotnikami. Wiedzieli co sobą reprezentują, wiedzieli na co się piszą, więc raczej nie był tutaj z przypadku. -Z drugiej strony jest też mała szansa, że pozory mylą i stanie się legendą. Tak przecież rodzą się wspaniali shinobi. W młodym wieku, na polu walki, na wojnach.- dodał pół-żartem, pół-serio. Toshiro zdawał sobie sprawę z tego, że nie należał do tych wspaniałych odkryć. Być może nigdy nie będzie nawet blisko siły, którą niejednokrotnie widział. Takie było życie. Mimo tego trzeba było sobie jakoś w nim radzić i odnajdywać, a wydawało mu się, że teraz wszedł na dobrą ścieżkę. Gdy zaczął poznawać nowych ludzi i tak dobrze się z nimi dogadywać poczuł jakby ktoś ściągnął z jego pleców ogromny ciężar. Coś co męczyło go praktycznie całe jego życie. Wiadomo, że musiał zmienić podejście do życia, a także podejście do innych. No i w ogóle popracować też sporo nad sobą. Oby przerodziło się to w coś dobrego. Jak na razie był dobrej myśli i zapowiadało się całkiem nieźle.
Kolejne słowa wytrąciły go lekko z równowagi. Patrzył przed siebie przez chwilę w przestrzeń ważąc w głowie to co usłyszał. Zupełnie się tego nie spodziewał, tym bardziej, że dziewczyna przedstawił się swoim rodowym nazwiskiem. Kłamstwo? Być może. Na pewno nie wykluczał takiej możliwości. Niejednokrotnie przecież wiele osób nadziało się na takie niewinne osóbki. Ładna buzia, niewinny wygląd, parę miłych słów i dwa niewinne kłamstewka, a potem sztylet w plecy. We wszystkim jednak trzeba była zachować umiar, więc oczywiście dalej Toshiro trzymał się tego, że raczej Nana nie kłamała. Zawsze jednak pozostawał sobą i był dość ostrożny w takich sytuacjach nie chcąc nastąpić na przysłowiową notkę wybuchową [przyp. - minę].
-Hmmmm.- wydobyło się po chwili. Nie spojrzał nawet w stronę dziewczyny tylko dalej patrzył się przed siebie.-Nie wspominaj o tym więcej. Nie tutaj. Jeśli mówisz prawdę to porozmawiamy po tym wszystkim.- czyżby los płatał mu figle? To brzmiało zupełnie jak jego historia. Być może byli już na jego tropie i Nana była stworzonym przez nich narzędziem, który miał najpierw wzbudzić współczucie i zaufanie, aby łatwiej było do niego dotrzeć? Nishiyama widział wiele i wcale by się nie zdziwił. Z drugiej strony, być może oboje mieli na tyle szczęście, aby trafić na kogoś kto jest w podobnej sytuacji? Mętlik, który powstał w jego głowie powinien być jak najszybciej odrzucony w bok. Wiedział, że nie mógł teraz nad tym rozmyślać i musiał skupić się głównie na tym, aby przeżyć.
-Dobrze, Nano Sawada.- wymyślił jej na prędce jakiekolwiek nazwisko jednocześnie lekko sugerując, że dzielenie się swoim nazwiskiem w takiej sytuacji nie należało do najmądrzejszych. Jej ostry ton nie zrobił na nim żadnego wrażenia, a spojrzał się w jej stronę dopiero po tym jak poprosiła o to, aby to wszystko pozostało pomiędzy nimi.
-Ja też na to liczę.- odparł krótko i wrócił do obserwacji tłumu. Nastała zapewne krótka, niezręczna cisza. Jak się okazało, jeśli chodzi o ich trójkę to chyba tylko Ao nie miał nic do ukrycia, chociaż cała ta jego śpiewka o tym podróżowaniu jako samuraj również dawała mu wiele do myślenia. Rzeczywiście samurajowie raczej nie ruszali się ze swoich wysp i na kontynencie byli rzadkością. Może oprócz Kaigan, jak się okazało, ale dalej nie byli zbyt rozproszeni, a tutaj proszę. Ni stąd ni zowąd pojawił się Tsuki. Był też ciekaw co siedzi w jego głowie i co o tym wszystkim myśli, tym bardziej, że wyglądał całkiem młodo. No. Zdecydowanie ciekawie się dobrali pod wieloma względami. Zastanawiało go też co słychać u Kutaro, w końcu zostawił go tak na prawdę z dwójką nieznajomych, a oprócz tego przecież został kompletnie sam. Na szczęście o niego bał się dużo mniej niż o Hakaia, którego nie było ani widać, ani słychać. Gdzie on do cholery się podziewał?

Wspomniani: Ao, Nana.

Techniki:

Chakra:

KP:

Zdolności

---

  Ukryty tekst

Ekwipunek

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• 2 x Wakizashi
• Kabura
• Duża torba
• Zbroja Toshiro
• Drewniane pudełeczko z ciemnego drewna

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Pytania lały się strumieniami, co było zresztą całkowicie zrozumiałe. Najemnicy dopiero teraz odkrywają prawdę Uchiha i mogą mieć co do niej wątpliwości. Ba, do całej operacji można mieć ogromne wątpliwości. Bo jak nie? Na razie nie powiedziano im o niczym, poza samą wersją wydarzeń z perspektywy czerwonookich. Nawet jeszcze nie wszyscy się zgodzili na taki obrót sytuacji, nie każdy jeszcze zadeklarował swoją gotowość. A jednak, pomimo tylu pytań, pojawiły się też okrzyki. Potakiwania. Zadowolenie. Odzew można było określić jako pozytywny. No, może poza jednym elementem na samym końcu. Mężczyzna jednak nie kwapił się do zbierania pytań i odpowiadał na nie natychmiast, jak tylko się pojawiały. Im szybciej rozwinie się wątpliwości, tym lepiej. Im szybciej wątpliwości się nagromadzą, tym trudniej będzie się ich pozbyć. W rozmowie i dyskusji trzeba było reagować w kluczowych momentach, za pomocą kluczowych argumentów. Ot prosta filozofia.
- Podczas przedstawiania wam planu działania wszystko zostanie wam udostępnione. Wszystko, co niezbędne, dokładniej mówiąc. - pierwsze pytanie spadło ze stosu. Prośba o plan Muru. Jakkolwiek taki plan można by udostępnić, Mur jest raczej całkiem prostą konstrukcją. To ogromny krawężnik, z fortecą co jakiś czas. Prędzej wypadałoby zapytać o plan tej konkretniej fortecy, niż prostego odcinka Muru. Chyba, że Mur jako powszechnie rozumiany całokształt.
- Cały ich ląd jest otoczony wodą. I całego Sekcja Morska nie zablokuje. Nadmorskie plemiona dzikich są zręcznymi żeglarzami, więc to prawdopodobnie tamtą drogą. Jak dokładnie przeszli - nie mam pojęcia. Ale mylisz się, Nuigurumi-san*, nie lgną do Sogen grupkami. To pojedyncze zrywy pojedynczych jednostek. Po tej stronie nie organizują się w grupy, inaczej dawno byśmy ich zauważyli. - kolejna odpowiedź, tym razem dla przedstawiciela szczepu Kakuzu. Szczepu, jak trafnie zauważono, szczepu. Yujime nie wyglądał na osobę przewrażliwioną na punkcie Kakuzu, a przynajmniej tego nie okazał. Każdy najemnik jest równy, co? Brednia i bezsens, byle szczota do szorowania butów nie będzie miała takiej wartości jak najemnik z Klepsydry, dla przykładu. Ale w tej wyjątkowej chwili każdy miał okazję do wypowiedzi, do poznania opinii innych. Nie ważne, czy dziecko czy Hyuuga. Nie ważne nawet, czy kobieta.
- Zgadza się, Hiroe-san, jesteście wojownikami. Dlatego damy wam zadania właściwe waszym talentom. Będziecie wprowadzać chaos w bardzo konkretnych punktach Muru, by go zdestabilizować. Opóźnić reakcję na próbę aktywnej perswazji Protektora. Ale szczegóły potem. I nie, sprawa Kami no Hikage nie ma z tym nic wspólnego. - dlaczego miałaby mieć, zapytałby ktoś postronny? Czy coś może łączyć wioskę własnoręcznie ukrytą przez Antykreatora, pełną dzikich bestii, ze zrywem dla życia i przyszłości dzikich? Prawdopodobnie jedna rzecz - Uchiha. Na pewno w grupie ekspedycyjnej w Oniniwie był jakiś! Oni zawsze się wszędzie pchają i zawsze mają ogromną tendencję do generowania kłopotów. Wystarczy popatrzeć na poprzednie konflikty. Albo ten konkretny. Albo wesele łączące Kaminarich i Uchiha, które zakończyło się tragedią. Z jakiegoś dziwnego powodu czerwonoocy zdecydowanie częściej niż inni byli elementem generującym chaos. I teraz chcą, by chaos ten kultywowali najemnicy.
- Szanuję podejście, młoda kunoichi. Ale z nimi nie można prowadzić mediacji. Kyou jest prosty. Jeśli nie jesteś z nim, jesteś przeciwko niemu. Dla niego nie ma "negocjacji". Dzicy są źli, trzeba ich ścinać bezwzględnie, jak zboże w czasie zbiorów. Jeśli nie chcesz ścinać z nimi, sam musisz być ścięty. - Yujime uśmiechnął się pod nosem, nieco kpiąco chyba. Bo co, bo na tym etapie nie warto było podejmować negocjacji? Raczej nie, skoro w ciągu kilku, kilkunastu godzin, może dojść do rewolucji? Na to faktycznie chyba jest za późno. I wtedy pojawił się ten jeden najemnik. Renkuro Ayatsuri. Po którego wypowiedzi charakter wypowiedzi mężczyzny uległ lekkiej zmianie. Do tej pory można było nawet powiedzieć, że czasami zbaczał na bardziej fikuśne wyjaśnienia. Stawiał sprawę jasno, ale prosto. Ale nieco zsurowiał. Zmarszczył czoło. Patrzył na feralnego najemnika kilka dobrych sekund, zanim zdecydował się odpowiedzieć. Dobierał słowa? Prawdopodobnie.
- Jak myślisz, kto jest bardziej szanowany przez inne rody? Murarze, obrońcy cywilizowanego świata, trzymający dzikich na swoim miejscu, czy Uchiha, których poprzedni Shirei-kan dokonywał masakr i lekką ręką zniszczył nam reputację na dobre? Kto ma większe dowody na poparcie swoich słów? Znawcy dzikich czy my? Żaden dziki się nie zgłosił, by powiedzieć "Nie no to prawda, jesteśmy dobre dzikusy. U mnie w wiosce nie zabijamy ludzi i nie robimy ramenu z ich uszu". Może dlatego, że taki dzikus zostałby nabity na pal? - odpowiedział Yujime, chociaż nie. Nie była to do końca odpowiedź. To był wstęp? Nie odpowedział bezpośrednio na jego pytanie. Uchiha naprawdę mieli aż tak zszarganą reputację? Zwykli ludzie nienawidzili ich aż tak mocno? A liderzy? Nie pomogli? Nie zauważyli, ze tym razem Uchiha to są te dobre ludziki? Może faktycznie nie byli i próbowali zrobić w wałą cały kontynent i teraz tylko te naiwne duszyczki dały się nabrać?
- Nasi ludzie nie mieli siły przebicia. Wysłani do konfrontacji z Shinsengumi na kontynencie nie mieli wiele do powiedzenia. Mieli, znaczy się. Ale im nie pozwolono. Poparcie ludu mają oni. A oficjalne wsparcie Shirei-kanów to oczekiwanie nierealne. - zakończył mężczyzna. Nieco bardziej podirytowany, ale chyba nie na tyle, by zakłócić jego sposób rozumowania. Zimna głowa musi być u dowodzących akcją. Nie można polegać na zrywie pełnym pasji, trzeba było polegać na logice i przygotowaniu. Od czegoś był plan, prawda? Żeby się go trzymać, by zagwarantować sobie największe szanse na sukces.
- W międzyczasie bardzo Proszę wszystkich zebranych o przedstawienie mi swoich umiejętności. Specjalizacji. Kompetencji. Jaką bronią walczycie. Nawet z kim dobrze wam się współpracuje. Będę musiał z was złożyć kompetentne grupy, więc szczerość jest bardzo zalecana. Jeśli któryś się wstydzi, to może podejść i powiedzieć mi na ucho. Ale po kolei, nie wszyscy na raz. - dodał zanim pojawiły się jeszcze inne pytania. Ułożenie tego całego rozgardiaszu w skuteczny oddział brzmiało jak zadanie karkołomne. Ciężkie do zrobienia nawet w godzinę. Przyda się tutaj zmysł taktyczny i naprawdę wielki mózg. Podzielność uwagi. Doświadczenie. Trzeba było mieć nadzieję, że Uchiha wybrali do tej roboty odpowiedniego człowieka. Ale czy do tej pory popisał się jakąś niekompetencją? Rażącą, pomniejszą? Jakąkolwiek? Chyba można było mu zaufać. Zwłaszcza, że zawsze można było podejść i powiedzieć mu to na ucho.

Nuigurumi - szmaciana lalka (jap.)

36h od teraz, czyli odpisy do 9:06 dnia 09.06. Pojedyncze.