Droga przez las

[Mitsuyo]

Misja D dla Takeshi'ego
7/? Takeshi'emu wyraźnie nie spodobała się reakcja mieszkańców. Cóż, ludzie byli naprawdę nie w porządku. Wszystkich by obgadywali, a gdyby sami potrzebowali pomocy, to najprawdopodobniej płakaliby jacy to inni są źli. Typowi hipokryci. Czy ten świat naprawdę schodził na psy? Gdyby wszyscy byli dla siebie mili, żyłoby się o wiele lepiej. Nie byłoby tylu problemów, bo nie miałby kto ich wytwarzać. Piękna sielanka, która niestety nigdy nie nadejdzie. Ludzie byli na to zbyt zepsuci. Dobrze, że istniały wyjątki, które nie odmawiały pomocnej dłoni. Cóż, ale wystarczy już tej filozofii i pora przejść do rzeczywistości.
- Wydaję mi się, że ma na imię Daisuke. Tak do niego wołali w karczmie. Nie wyglądał jakoś specjalnie... oprócz tego wielkiego bębna. Mogę sporządzić jego portret, to kwestia godziny czy dwóch, ale nie mam kartki i ołówka. Musiałabym kupić, tylko pieniądze zostawiłam w domu... - wyznała nieśmiało.
- Uważaj, bracie, ktoś tu chce cię zaciągnąć do sypialni, haha. Nie strać okazji, może się już nie powtórzyć! - jeden z mieszkańców zaśmiał się głośno, a dziewczyna posłała mu wściekłe spojrzenie. Miała spore zawahania nastroju, ale nie ulegało wątpliwości, że nie miała siły na takie żarty.
- Co do pokoju siostry, to przyznam szczerze, nie wchodziłam. To głupie, ale nie pomyślałam o tym, że mogła tam coś zostawić. Zawsze szanowałam jej prywatność. Może... może zrobimy tak, że otworzę ci drzwi od domu i sam sprawdzisz? A jak niczego nie znajdziesz, to chociaż będziesz miał jakąś jej rzecz.T-tylko nie wyobrażaj sobie za wiele! Po prostu wyglądasz na kogoś od Aburame, a im takie coś na pewno się przyda! - zaproponowała. To brzmiało jak dobry plan, ale to, czy się na niego zgodzi, zależało już tylko od Shinobi'ego. Mógł też zaproponować coś innego, w końcu to on się na tym znał, nie ona. Wszelkie inne propozycje były mile widziane.

Przepraszam za opóźnienie i mało treściwy post. Nie było mnie w domu dzisiaj.

[Takeshi Aburame]

Gdyby Takeshi urodził się w innym klanie... albo wyróżniał się wśród Aburame charakterkiem to pewnie odpowiednio rozmówiłby się za kółkiem plotkarskim. Ale, że był jaki był to starał się ich ignorować, poświęcając całą swoją uwagę odpowiedziom dziewczyny. Zanotował sobie w głowie imię mężczyzny, może się mu przydać. Co do portretu, szczerze mówiąc nie chciał obarczać swojej zleceniodawczyni dodatkowymi kosztami, a sam też wiele nie miał. Gdy usłyszał jej propozycje skinął głową. A więc najpierw pokój, później zajrzy do karczmy. Pewnie będzie musiał się z nią jeszcze spotkać, narazie jednak w jego głowie zaczął się powoli sklejać jakiś plan działania.
Drobny pokaz chyba nie zaszkodzi
-Poczekaj chwilę
Powiedział mijając ją i podchodząc do gościa, który przed chwilą się odezwał. Gdy zbliżał się do nieznajomego, ciało Aburame i ubranie zaczęło się bardzo szybko pokrywać owadami, tworząc nie miły dla oka widok.
-Czasem warto się ugryźć w język
Stwierdził lodowatym tonem wyciągając w jego stronę dłoń, posyłając tym samym część owadów wprost na niego, by te go otoczyły i uniosły w górę, głową w dół. To powinna być odpowiednia kara, chyba nikt nie lubi wisieć kilka metrów na ziemią, twarzą ku niej.
-Przeproś Panią
Powiedział, o ile jego plan się powiódł.

Nazwa

Kikaichū no Jutsu: Reberu Shi

Rozwinięcie umiejętności klanowych wiąże się z możliwością perfekcyjnej kontroli wszystkich posiadanych owadów. Nadal możemy osiągnąć te same efekty co przy poprzednim poziomie z tym, że tym razem przy użyciu wszystkich posiadanych owadów. Zwiększa się zasięg i szybkość z jaką się poruszają.

Zasięg

Brak Skupienia

25 metrów

Pełne Skupienie

100 metrów

Wytrzymałość

Bardzo Słaba

Szybkość

Mierna

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy Kikaichū

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne

Chakra: 103% - 6% = 93% - 20% (za posiadane owady) = 73%
Owady - 100 %
Kontrola Chakry D
SIŁA 15
WYTRZYMAŁOŚĆ 30
SZYBKOŚĆ 15
PERCEPCJA 8
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
KLANOWE C
(nie wiem czy to że potrzebne ale dam na wszelki wypadek)

[Mitsuyo]

Misja D dla Takeshi'ego
9/? - Hej, poczekaj, naprawdę nie musisz tego robić..! - zawołała w jego kierunku, szybko domyślając się jego celu. Była bardzo zaskoczona, nie spodziewała się takiego zachowania, szczególnie po członku zimnokrwistych Aburame. Myślała, że ich słowa nie zrobią na nim żadnego wrażenia, a tym czasem zareagował bardziej emocjonalnie od niej! Uśmiechnęła się lekko. W tamtej chwili naprawdę jej zaimponował i wiedziała, że trafiła do dobrej osoby.
W tym samym czasie czarnowłosy przełamał barierę charakteru i podszedł do mężczyzny, któremu uśmiech nie schodził z ust, a na słowa chłopaka, parsknął takim śmiechem, że nie jedna osoba straciłaby pewność siebie. Ale nie nasz dzielny Shinobi, którego ciało pokryło się owadami. Nie wyglądało to zbyt pięknie i pozostali ludzie się odsunęli. Nieznajomy nie miał już tego szczęścia. Robale przeszły na niego, przez co zaczął histerycznie krzyczeć. A gdy wylądował jeszcze głową w dół, wyglądał jakby miał zaraz zejść na zawał. Innymi słowy: wszystko poszło zgodnie z planem.
- Z-zostaw go już, potworze! - krzyknął w jego stronę koleś, którego mógł już kojarzyć. To właśnie on krzyczał na jego poprzedniego, niedoszłego zleceniodawcę. - Wynoś się stą... huh? - zamilknął i rozejrzał się zszokowany. Pozostali mieszkańcy zdążyli już pouciekać, zostawiając dwójkę samą sobie. Zaczął się trząść i mimowolnie pożałował swoich słów.
- Hahaha, to była tylko taka zabawa... PA! - pobiegł przed siebie, krzycząc, aby inni na niego poczekali. Wyglądało na to, że na drodze pozostał tylko Takeshi, kobieta i ten, który odważył się ją obrazić.
- Przepraszam, przepraszam!
- Czy znasz człowieka o imieniu Daisuke? - czarnowłosa podeszła bliżej z wyraźnym obrzydzeniem na twarzy.
- Daisuke? Tak, znam go, znam! Powiem wszystko! Tylko niech mnie ten psychol wypuści!
- Myślisz, że możemy mu ufać? Może tylko blefować - zwróciła się do okularnika.

[Takeshi Aburame]

To prawda, nie musiał tego robić ale nie lubił gdy ktoś naśmiewa się z drugiej osoby, jeszcze to z poprzednim zleceniodawcą mógł przeżyć ale takie słowa przy młodej kobiecie... Ktoś musiał w końcu nauczyć kolegę manier. Sam Takeshi miał dopiero dziewiętnaście lat, więc był niewiele starszy od siostry zaginionej ale cóż... jak widać wiek to nie wszystko.
Może gdyby ten Aburame był nieco inny to współczułby tamtemu mężczyźnie, w końcu zostać pokonanym przez młodego i garść owadów, no po prostu wstyd. Nic tylko wpaść w depresję i płakać.
Wróćmy jednak do smutnej bądź wesołej rzeczywistości, zależnie od tego gdzie się stało. Wesołe dla dziewczyny, smutne dla wiszącego jegomościa oczywiście. Takeshi zaś wcale nie postępował wbrew charakterowi, poza tym zależało mu na pokazaniu ułamka swych możliwości, tak by pokazać dziewczynie, że nada się do tego zadania. Swój cel chyba osiągnął. Spojrzał na drugiego odważnego, który pozostał na "placu boju" gdy reszta się ulotniła. To nagłe przekręcenie głowy i wzrok, który mimo okularów był straszliwie chłodny
-Też chcesz polatać?
Zapytał pozbawionym uczuć głosem, na jego ciele pozostało jeszcze wystarczająca ilość owadów na niego i jeszcze pewnie z dwóch ludzi. Szczęśliwie dla niego, postanowił się wycofać. I w ten sposób uratował pewnie swoją skórę od przynajmniej siniaków
Aburame się nie drażni....
Stwierdził w myślach Takeshi, przenosząc wzrok na wiszącego jegomościa. Ups... chyba wszyscy go opuścili, ahh ci koledzy - tak można na nich polegać. Szczęśliwie dla niego, Takeshi nie chciał go puścić. Przecież gdyby to zrobił to rozwaliłby mu tą twarz. A tego chyba nie chciał. Drugą sprawą był fakt, że trzymały go owady a nie Aburame.
-Mam się zdenerwować za tego psychola?
Przybije go jeszcze trochę, niech się boi, bo powinien. Poczekał jeszcze chwilkę i kazał owadom odstawić go na ziemię. Później przywołał je do siebie, zostawiając jednak samice, schowaną w kieszeni jego ubrania. Na wypadek gdyby chciał uciec bez podania informacji
-Gadaj
Wydał prostą i wyraźną komendę.

[Mitsuyo]

Misja D dla Takeshi'ego
11/? Takeshi postanowił wypuścić mężczyznę. Owady odstawiły go z powrotem, a dziewczyna pokiwała głową ze zrozumieniem.
- To za te obrzydliwe... - z całej siły przyłożyła nieznajomemu, pozostawiając wielki, czerwony ślad na policzku. Na jego jęki, wzruszyła ramionami i założyła ręce na piersiach. - Nic nie kombinuj. Mój kolega nie da ci uciec. Ja też nie. Nie jestem w nastroju. - ton jej glosu był prawie tak zimny, jak chłopaka z klanu Aburame. Trudno jej się było dziwić, w każdej chwili jej siostrze mogło się coś stać. A może było już za późno. Każda minuta była na wagę złota i marnowanie czasu naprawdę wytrącało ją z równowagi.
- Dobrze już, dobrze! To był tylko taki żarcik, no wiecie, na rozluźnienie atmosfery. Nie ma o co się spinać! No, ale już dobrze, wybaczam wam! I tak, znam go. To mój dawny znajomy z pracy. Wielki, łysy i aktywny alkoholik. Wylali go parę dni temu, pewnie za picie. Dobry z niego był koleś, zawsze miał przy sobie jakiegoś browara! Aż dziwne, że wytrzymał na stołku aż tyle. - kiedy zagrożenie odeszło, mężczyźnie momentalnie wróciła pewność siebie. Chciał nią ukryć straconą dumę, po pokonaniu przez "zwykłe" owady. Ale - szczerze mówiąc - nie bardzo mu się to udawało. Cały czas się trząsł i nie ulegało wątpliwości, że szukał okazji do ucieczki.
- Tak, to prawda. Przynajmniej z wyglądem. Ale mogłeś to od nas podsłuchać. Powiedz coś więcej -zażądała.
- Więc może po prostu pokażę wam gdzie mieszka? Mamy deal? Nie wiem co wam zrobił, ale to nie mój interes. Chcę po prostu wrócić do mojej żony.

[Takeshi Aburame]

Czyżby jednym ruchem awansował na "kolegę". Musi sobie zapisać ten sposób na zdobywanie znajomości, może kiedyś się przyda. Chociaż prędzej za uczenie ludzi latać będzie miał problemy ze strażnikami porządku w mieście niż nowych przyjaciół. Zresztą, nie chciało mu się zbytnio ich zdobywać. Spojrzał tylko na dziewczynę, nie komentując jej słów.
Za to musiał jej dopisać plusa za ton wypowiedzi, uczy się młoda. Jeszcze trochę i może udawać Aburame bez owadów i okularów. Chłodny ton to jeden z kilku warunków, które musi spełniać członek klanu do którego należy Takeshi.
-Krótko i na temat
Upomniał nieznajomego gdy wreszcie puścił parę z ust. Takiego nagromadzenia słów się nie spodziewał, czy nie mógł po prostu powiedzieć tych trzech cech charakterystycznych i ewentualnie o znajomości. Po co strzępić język, to było takie irytujące. Nie wtrącał się już, dopóki nie zaproponowano im zaprowadzenie do domu podejrzanego
-Zaprowadź nas, a zapomnę o twoim wybryku
Powiedział spokojnym, ale nadal nieco zimnym tonem. A więc do karczmy już nie musiał zaglądać. Teraz pozostało tylko iść za tym gościem i porozmawiać z podejrzanym. Proste... aż zbyt proste. A takie sprawy lubiły się komplikować.

[Mitsuyo]

Odpisz już tutaj

[Mitsui]

Mitsui eskortował starszą zielarkę, którą napotkał nieopodal swojej polanki, do osady. Pomógł jej w poszukiwaniach ziół, za co został nagrodzony paroma zaskórniakami i wiedzą, która była dla niego bezcenna. Z pewnością skorzystał z możliwości podróży z taką personą i niespecjalnie nawet się spieszył, starając się dowiedzieć jak najwięcej o ziołach, roślinach, odwarach i naparach, medykamentach i truciznach. Zbliżali się już do osady, trochę czasu od świtu minęło, jednakże wciąż można było odczuć czas dnia. Poranna rosa jeszcze gdzieniegdzie zdobiła roślinność, a po drodze widział paru shinobich, którzy postanowili rozpocząć dzień od porządnego treningu. A nuż i on by się wziął za trening w najbliższym czasie? Zdawał sobie sprawę z tego, że za dużo czasu poświęcał na zdobywanie wiedzy, jednakże według niego to ona była kluczem do siły. Co nie zmienia faktu, że potrzebowałby nieco więcej werwy, sprawności. A tymczasem? Kierował się do osady, by dostarczyć rodzinie pakunek z ziołami, jakie udało mu się zebrać w okolicach swojego domku na drzewie. Robił to w miarę regularnie, starając się przynajmniej raz na tydzień tutaj zawitać, uzupełnić zapasy, których nie mógł zdobyć ani stworzyć, oraz dowiedzieć się co nowego w wielkim świecie słychać.

[Shikarui]

Misja D

Ile warte moje dłonie, gdy ci gorzej?

1 Słoneczko świeciło, ptaszki ćwierkały i cały świat kłaniał się nisko kłaniał się w pas nowemu dniu, którego kurtyny zostały odsłonięte. Ten świat potrafił być piękny. Gorący w objęciach słońca i chłodny w cieniach wielkich drzew, pod którymi krzątał się wiatr - lecz tylko na uboczach lasu. Potężne rośliny zatrzymywały powiewy na swoich konarach, zatrzymywały większość podmuchów, a jednak całe te lasy potrafiły się łamać. Kiedy tylko brakowało już sił na zatrzymywanie powiewów, a które to powiewy przemieniały się w dzika burzę. To jeszcze nie dziś, nie dziś. Dziś, skoro świat był taki piękny, woniący świeżymi ziołami w ramionach młodego chłopaka, można było tylko ruszać naprzód, przed siebie, tą szeroka droga, która prezentowała cały ogrom możliwości.
I na której stał rosły, mocno zbudowany mężczyzna w stroju niemalże bojowym. Krótko przycięte, ciemno brązowe włosy, ciemne oczy - wyglądał na zagubionego. I nawet nie chodziło o to, że rozglądał się lekko na boki, jakby czegoś wypatrywał albo zastanawiał się, w którą stronę skręcić, choć do wyboru miał tylko prawo i lewo. Miał lekkie zadrapania na ciele, pewnie od jakichś krzaków, nieco przybrudzone ubranie, bury, nogawki, spodnie na kolanach i dlonie. Od ściółki albo ziemi, coś w tym klimacie. Przylepiona do jego klaty pajęczyna z listkiem samotnego krzaczka dopełniała całego obrazu. Otrzepał o siebie dłonie i w końcu namierzył cię oczyma. Nie żeby to było wybitnie trudne - w końcu szedłeś środkiem szerokiej drogi.
- Ej ty. - Odezwał się w twoim kierunku.

[Mitsui]

Młody Aburame szedł spokojnym krokiem, rozglądając się po okolicy. To jakiś ptak postanowił zaćwierkać na dzień dobry, wybierając na się na poszukiwania kolejnych gałązek do budowy gniazdka. To jakiś owad spadł z liścia, prawdopodobnie podczas poślizgu o kropelkę porannej rosy. Z pozoru niewinnej i bezpiecznej, ale dla istoty takich rozmiarów zaiste śmiertelnej. Ale jako, że Pan Robaków przechodził obok to musiał zachować klasę i machnąć ze dwa-trzy salta w powietrzu, po czym wylądować w pięknym stylu. Brakowało jeszcze breakdance'a na kończu, a młody Aburame najpewniej wcieliłby go do swojej kolekcji, jednak biedak skończył w pajęczynie i coś włochatego z dużą ilością odnóż zbliżało się ku niemu, by zacząć dzień od sytego śniadanka. Mitsui uśmiechnął się delikatnie widząc zaistniałą sytuację. Rozumiał prawa natury i wiedział, że nie mógłby zaingerować w to, co właśnie zaistniało, bowiem zaburzyłoby to harmonię i równowagę. Tak jak coś zaburzyło jego harmonię. Przypakowany mężczyzna, który wyglądał jakby dopiero co wyszedł z zapomnianych przez ludzi katakumb, postanowił, że akurat to okularnik będzie idealnym kompanem do porannej pogawędki. Brakowało tylko herbatki i jakiegoś ciasteczka, no ale jak się nie ma co się lubi..
Aburame zatrzymał się, rozglądając niepewnie dookoła, nawet za siebie zerknął, chcąc się upewnić, iż mężczyzna mówi właśnie do niego. Na jego nieszczęście nikogo w pobliżu nie było, więc pozostało mu wrócić spojrzeniem na niego, raz jeszcze dokładniej mu się przyjrzeć, na co mógł sobie pozwolić bez żadnych konsekwencji ani poczucia dyskomfortu, gdyż jego zgrabny i blady nosek zdobiły okulary przeciwsłoneczne.
- Ej, ja? - powtórzył za nim, starając się naśladować jego ton. Nie lubił niekulturalnych ludzi, do tego obcych, a na dodatek takich, którzy nie szanowali natury. A ten, sądząc po wyglądzie zdecydowanie nie szanował. Skrzywił się na widok pajęczyny, bowiem właśnie zrozumiał, że ten brudny, dziki i nieokrzesany typ zakłócił harmonię w naturze i pozbawił jakiegoś pajęczaka jego legowiska, miejsca do życia i zdobywania pokarmu. Do tego nie sprawiał wrażenia, jakoby miałby się tym przejąć w najmniejszym stopniu. Rączki aż same zaczęły świerzbieć, jednak głęboki wdech i wydech pomógł mu się uspokoić. Nawet zdał się na lekki uśmiech, co wyglądało trochę jakby dostał skurczu twarzy, albo miał niepełnosprytną mimikę twarzy.

[Shikarui]

Misja D

Ile warte moje dłonie, gdy ci gorzej?

3 Wzrok nieznajomego nie był nieprzyjemny, nie był wrogi. Był uważny i całkiem spokojny. Ta góra lodowa wyrosła przed tobą, kupa mięsa zbita w mięśnie, bo nie było na jego ciele miejsca na chociaż gram tkanki tłuszczowej, ten brutal, ten zwyrol, ten..! Ten mężczyzna, o kompletnym braku poszanowania dla natury podparł się pod boki, stając do ciebie przodem.
- Ej, ty! - Powtórzył zaraz za tobą, tym samym tonem. Albo to ty powtórzyłeś za nim, a on tylko powtórzył za sobą samym? Podszedł do ciebie tych parę kroków, nieco się pochylając, pewnie żeby spojrzeć ci w oczy musiałby sobie złamać kręgosłup, bo nawet jakby się położył mógłby mieć z tym problem, tym nie mniej przyklęknął na kolano w dobrej wierze, nie przejmując się tym, że ubita droga akurat do najczystszych miejsc na świecie nie należała. Z drugiej strony on też najczystszy na świecie nie był. - Mężczyzno. - Wyciągnął rękę, chcąc położyć ci ją na ramieniu. Mogłeś bez problemu się cofnąć, z gracją i zwinnością sarenki, jego ruch nie był szybki, wręcz przeciwnie. Będąc zaś wyczulonym na to, czego się nie lubi, jakoś łatwiej było człowiekowi reagować. - Musisz mi pomóc. To sprawa życia i śmierci. - Całkowita powaga, żadna ściema. W końcu - czy te oczy mogły kłamać? To powiedzonko nie sprawdzało się tylko i wyłącznie w stosunku do klanu Aburame. Tych wiecznie skrytych za czarnym szkłem okularów. A przynajmniej skrytych od całkiem niedawna, odkąd Ayatsuri wynaleźli to wspaniałe cudo!

[Mitsui]

Chłopak zasadniczo nie wiedział jak się zachować. Z jednej strony miał za złe mężczyźnie, że ten ośmielił się narzucić niewinnemu Panu Pająkowi i zepsuć mu życie, legowisko, dom, jadalnię, spichlerz i czort jeden wie co jeszcze, aczkolwiek z drugiej nie był aż nadto agresywny. Wykonał pół kroku w tył, jedną nogą, gdy ten do niego podszedł i kucnął, by się z nim zrównać. Zdecydowanie nie miał złych zamiarów, inaczej tak by się nie zachowywał. Czyżby Mitsui za szybko ocenił książkę po okładce? Wziął głęboki wdech i chowając paczkę za plecami, wyprostował się i spojrzał w oczy swojemu rozmówcy.
- W cz-czym mogę Panu pomóc? - zapytał, starając się być poważny i dojrzały, jak on, jednak wyszło jakby się go bał. Być może faktycznie coś w tym było, nie na co dzień spotykał takie okazy w swojej osadzie, czy też okolicy. Bardziej przypominał jakiegoś zbira przemytnika, czy innego shinobi, który walczył na wojnach, sprowadzał przemoc i zabijał. Nie chciał mieć z nimi do czynienia w stopniu większym, niż byłby do tego zmuszony poprzez zaistniałą sytuację, w ostateczności własną korzyść. Czy tak też było i teraz? Wszakże po raz drugi w trakcie dzisiejszego dnia ktoś go poprosił o pomoc.

[Shikarui]

Misja D

Ile warte moje dłonie, gdy ci gorzej?

5 Oczy człowieka stanowiły zwierciadło jego duszy - tak prawili przodkowie. Potrafił to mądre zdanie powiedzieć każdy knypek i potrafiły o tym zaszumieć wierzby łkające nad taflami wody, których próbowały dosięgnąć. Dlatego jednym spoglądało się w oczy szukając odpowiedzi, a przed innymi spojrzeniami się uciekało, kiedy nie chciało się żadnej odpowiedzi dać. Kiedy chcieliśmy pokazać brak strachu lub kiedy strach ten był zbyt wielki, żeby podejmować wyzwanie. Czysto zwierzęcy, pierwotny instynkt, który kazał kłaść po sobie uszy, kiedy widziało się na swojej drodze silniejszego osobnika - i to nie musiał być wcale silniejszy fizycznie. Wystarczyło, że jego charyzma przytłaczała i czyniła go większym, niż być powinien. Zaś ten tutaj? Przed nim nie trzeba było uciekać spojrzeniem. Nie trzeba było się chować, choć może jednak..? Miał przecież naprawdę dużą rękę i kabura przy jego udzie sugerowała mocno, że nie jest przypadkowym przechodniem, który się zgubił. Może jednak, może jednak..! Bezpieczniej uciec, daleko, cofnąć się chociaż o krok, żeby zachować dystans - to sensowne. Najbardziej racjonalna z opcji, kiedy nie chcesz się odwrócić i uciekać, by nie prowokować dzikiej pogoni, którą odczuwa każdy dziki drapieżnik, jakich w tych lasach pełno. Najmniej tych najgorszych - tych przybranych w ludzką skórę.
- Pomóc? Hmm. - Zmrużył oczy, przypatrując ci się bardzo uważnie, z zastanowieniem tak głębokim, jak głębokie było morze otulające Hyuo. Nie potrafiłeś się dopatrzeć niczego groźnego w jego oczach. Nie ważne, jak bardzo się starałeś, choć instynktu nie da się ponoć oszukać. I tak często doznawał człowiek dysonansu - serce mówi tak, a rozum krzyczy: nie. Czym kierowałeś się Ty? - Młody człowieku, potrzeba mi ziół leczniczych. Moja matuleńka, Kaede, mieszka w okolicy. Przyniesiesz od niej zioła tutaj, młody człowieku? Czas to życie. - I to spojrzenie, w którym nie było groźby, przepełniała powaga. Śmierć? Znałeś tę panienkę dobrze, nawet jeśli nie zaglądałeś jej prosto w puste oczodoły. Była tak samo obecna w tej puszczy jak Matka Natura, nierozerwalna część kręgu życia. Jedno musiało umrzeć, by drugie mogło się narodzić. Tak było od zawsze. I niech tak będzie, byle jak najdalej od ciebie, co?

[Mitsui]

- Dlaczego Pan nie może sam się tam udać? Zdecydowanie byłoby szybciej. - spytał zaciekawiony, a raczej wypalił nagle, jak ten tylko wytłumaczył o co chodzi. Aż zamknął usta, zdziwiony samym sobą, gdyż ochotę miał tylko przytaknąć i oddalić się jak najszybciej, niekoniecznie w tym kierunku, co powinien. Czy znał jego matulę? Czy wiedział, gdzie mieszka? Miał iść do osady, czy na obrzeża, a może jeszcze gdzieś indziej?
- Dokąd mam się udać? - spytał po chwili, opanowany już, spokojny. Stanął prosto, prawie że na baczność. Rozejrzał się spokojnym wzrokiem po najbliżej okolicy, starając się nie spuścić z pola widzenia swojego rozmówcy. W między czasie schował pakunek do bluzy, by mu nie przeszkadzał w razie ewentualnego biegu do matuli tego bydlaka, ewentualnie uciekając przed nim samym. Nigdy w końcu nie wiadomo kiedy może stwierdzić, że w sumie to podoba mu się Mitsui i wykorzystać tą silną, męską rączkę położoną na jego ramieniu do niecnych celów? Wszakże `Ile warte moje dłonie, gdy ci gorzej?`

[Shikarui]

Misja D

Ile warte moje dłonie, gdy ci gorzej?

7 Tak wiele pytań a tak niewiele odpowiedzi. Czemu, czemu, gdzie. Dokąd miałeś udać się ty i dokąd zmierzał on. Dlaczego tutaj? Czemu w ogóle odpowiedziałeś? Sypiące się pytania spadały z nieba jak jesienny deszcz do wtóru z opadającymi liśćmi. Te nad waszymi głowami naprawdę dobrze trzymały się nieba, poprzylepiane do błękitu, zielono-złote plamki o nierównych brzegach.
- Szybciej? Hmm... - Mężczyzna oderwał dłoń od twojego ramienia, znów spadając w płytką zadumę. Dla niego płytką, tobie wydawała się bardzo głęboka. - Masz rację, będzie szybciej. - Pokazał ci kierunek, z którego niedawno on sam wytoczył się na drogę. Konary drzew i krzewy, trawy rosnące blisko drogi, nic tutaj nie było jednak na tyle dzikie, żeby przeprawa do tego lasu wydawała się męką pańską. To nie były jeszcze te dzikie, obce tereny, na których każdy jeden fałszywy trzask gałązki pod twoimi nogami może być tym ostatnim.
- Idź prosto. Przy złamanym drzewie skręć na zachód. Tam leży mój przyjaciel. Musimy mu pomóc, chłopcze! Ja pójdę po moją matule. - Wyciągnął z ekwipunku zwitek bandaży, na oko z 10 metrów i wcisnął niemal w twoje ręce. - Liczę na ciebie!
No właśnie, ile były warte ludzkie ręce, kiedy drugi człowiek potrzebował pomocy?
Obcy mężczyzna popędził biegiem w kierunku wioski, mogłoby się wydawać.