Bar "Szkarłatna speluna"

[Souei]

Oczywiście że chciał się stąd wydostać. Jeszcze nigdy nie spędził tyle czasu w takim miejscu, choć mordowni odwiedził w swoim życiu już kilka. Teraz miał wrażenie, że znalazł się w jakimś labiryncie bardziej skomplikowanym, niż jeden korytarz prowadzący w prawo lub w lewo. Może przemawiała przez niego buta i lekkomyślność, a może po prostu w mroku i cierpieniu innych upatrywał dla siebie większą szansę, niż w sprincie ku wyjściu. Chciał wiedzieć gdzie jest i kto go porwał, a nade wszystko dlaczego obrali sobie za cel właśnie jego i jakim sposobem ktoś do niego dotarł. W półświatku być może nie był anonimowy, ale gdyby rozdawał wszystkim swój adres to nie miałby gdzie się podziać w nocy. Jego profesja sprawiała, że Soueia można było albo kochać, albo nienawidzić.
Postanowił zbadać krzyki, które usłyszał z jednego końca korytarza. Ruszył w tamtym kierunku dotykając ręką ściany, gotowy właściwie na wszystko. Jednak to co zobaczył i tak wykrzywiło mu twarz w geście obrzydzenia i przyprawiło o dreszcze. Nie chodziło tu konkretnie o dziecko, chociaż dobór ofiary też pogarszał całą scenę. Przy ścianach porozwieszane były inne, czekające na swoją kolej, albo już po. Nie chciał widzieć w nich siebie. Cały czas odkąd wyrwał się z ulicy wmawiał sobie, że jest już jednym z tych lepszych. Był teraz przecież okrutnym mafiozem, zabójcą na zlecenie, a współczującym młodzieńcem z traumą. I mimo że na cierpienie innych ludzi jego serce powinno być już odporne, to i tak nie zamierzał zostawiać tej scenki taką, jaką ją zastał.
Nie zamierzał zdradzać swojej obecności wcześniej, niż było to konieczne. Od razu przystąpił do ataku i choć na blacie pośrodku leżały zapewne jakieś narzędzia do zadawania bólu, to na razie je zignorował, swój wzrok skupiając na kacie stojącym nieco z prawej strony. Po cichu zrobił kilka kroków do pomieszczenia, aby skorygować swoją pozycję i aby w linii prostej pomiędzy nim a celem nie było żadnej przeszkody. Gdy jakieś dziecko spojrzałoby na niego, Souei przykłada sobie palec do ust na znak, aby zachowały spokój i ciszę. Gdy tylko droga będzie wolna, Matsuda ruszy do ataku i bez zbędnych ceregieli zaatakuje prosto w głowę pierwszego przeciwnika zwróconego ku swojej ofierze. To miało wbić jego czaszkę w ścianę tuż obok wiszącego chłopca. Potem zostanie jeszcze drugi, od którego reakcji zależy dalszy ciąg wydarzeń.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 25/57 Trudno było widzieć siebie w takiej pozycji jak reszta przetrzymywanych. Souei był wolny - przynajmniej w teorii, bowiem ciągle był przetrzymywany w nieznanym sobie miejscu, gdzie próżno było szukać wyjścia na powierzchnię prócz kopania w górę. Prędzej czy później gdzieś się dokopie. Łatwo mówić o tym, jak bardzo silną psychikę się ma, jak bardzo odciętym się jest od tych najniższych, tej szarej warstwy społecznej, która jest tylko pionkami w grze, która zlewa się z otoczeniem, której nie zauważasz. Pobranie haraczu jest ekscytujące za pierwszym razem, za czterdziestym wchodziła już rutyna, to po prostu kolejne zlecenie, kolejna rzecz do odhaczenia na długiej liście. Czasami jednak przychodził widok, wobec którego nie można było przejść obojętnie. Widok tak odrealniony, tak niesmaczny, że nie dało się po prostu odwrócić głowy i iść dalej swoją drogą.
Souei zaczął się skradać do jednego ze znajdujących się w pomieszczeniu mężczyzn. Jego kroki były praktycznie niedosłyszalne przez krzyki jakie rozdzierały się w pomieszczeniu. Były wręcz ogłuszające, wwiercały się w mózg tak mocno, że na pewno szybko ich nie zapomnisz. Przeciągły ból, na który nic nie możesz poradzić, który jest odpowiednio zmanipulowany, by nie doprowadzić do utraty przytomności. Pomieszczenie nie było jakieś ogromne, więc Souei dosyć szybko znalazł się w dogodnej pozycji do wykonania uderzenia. Głowa oponenta dosłownie roztrzaskała się na ścianie, a pieść wbiła się w skalną ścianę. W pomieszczeniu rozległ się huk, zwłoki osunęły się na ziemię. Matsuda poczuł na sobie wzrok dzieciaka, który w jednej chwili przestał się wydzierać, który zamarł ze strachem w oczach widząc że twarz jego oprawcy dosłownie została rozszarpana na części pierwsze. Te młode, niebieskie oczy wydawały się znajome. Nie tak, by przejać się bardziej losem dzieciaka, lecz na pewno tak, by w głowie zaświeciła się lampka. Młody chłopaczek, ledwo podrostek, który wychował się w biedzie, który trafił na złe towarzystwo. Łuska, najniżej postawiony w szeregach mafii, głównie chłopiec na posyłki, lecz taki, któremu można było zaufać. Jak miał na imię? Oshi, Tsuyoshi, Moshi? Coś takiego, w sumie ciężko powiedzieć, bo na takich nie zwraca się uwagi. Mieli być jak cień - dostarczyć wiadomość, zadbać o pewne interesy, nie zadawać zbyt wiele pytań. Jeden z niewielu, którzy sumiennie wykonywali swoje obowiązki według starszych rangą, jeden z tych, którzy prędzej dadzą pozbawić się dłoni, niżeli wydać swoich kamratów.
Ale hola hola, bowiem w pomieszczeniu był ktoś jeszcze, komu nie podobała się obecność Soueia. Drugi z mężczyzn odwrócił się w kierunku, skąd rozległ się hałas. Z przerażeniem w oczach spoglądał na to co się wydarzyło i nie chcąc być kolejnym na liście płac postanowił odrzucić narzędzie trzymane w dłoni i po prostu zacząć uciekać w korytarz będący po lewej stronie (patrząc na mapkę). Nawet nie próbował walczyć, nawet nie starał sie podejmować walki, lecz zrobił jedną, naprawdę inteligentną rzecz.
-Wydostał się! Jeden na wolności! - krzyczał w niebogłosy, a jego gardło musiało go przeklinać za taki wysiłek.

Mapka poglądowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
ziomeczek

[Souei]

Udało się bardzo szybko i brutalnie. Dokładnie tak jak tego sobie życzył Souei. Potrzebował wyładować się na kimś, tak jak zrobił to z drzwiami i strażnikiem tuż za nimi, tak samo teraz przelewał swoją wściekłość na pięści, a stamtąd już prosto na swoich przeciwników. Na szczęście dla prawie wszystkich obecnych w pomieszczeniu, mężczyzna nie był wyszkolony ponad zwykłego zjadacza chleba, więc prawdopodobnie nawet nie zorientował się, kiedy otrzymał śmiertelny cios. Matsuda roztrzaskał jego głowę o ścianę jak arbuza, lecz widok takiego cierpienia już go nie gorszył. Śmieć dostał to na co zasłużył, a obok w kolejce czekał już drugi. To znaczy nie czekał dosłownie, bo gdy tylko zorientował się co się wokół niego dzieje, rzucił się do ucieczki, jednocześnie alarmując kogo się da. Pazur nie zwracał na razie uwagi na wiszącego obok chłopaczka, lecz przyszło mu do głowy, że już gdzieś go widział. Rozmowa jednak musiała jeszcze chwilę poczekać, bo priorytetem w tej chwili było uciszenie drugiego oprawcy. Souei zamierzał jak najszybciej dogonić go do momentu, w którym znajdzie się z lewego boku uciekającego przeciwnika. Wtedy wyprowadza silny cios łokciem w taki sposób, aby odrzucić go na ścianę. Być może od razu uda mu się go połamać, jednak Matsuda znowu miał zamiar zabić. Jeśli pierwszy atak się powiedzie, a facet jeszcze będzie dychał, wówczas Pazur dopada do niego i wyprowadza kolejny cios, tym razem na głowę lub krtań, aby tym uderzeniem wykończyć już przeciwnika na dobre. Na początku miał zamiar wziąć go na spytki, ale z chwilą gdy skojarzył wiszącego obok chłopca, sytuacja nieco się zmieniła.
Jeśli miał już pod nogami dwa trupy, wówczas Souei szybko je przeszukuje. Miał już jeden pęk kluczy, ale być może ci będą mieli klucze do łańcuchów krępujących dzieci wiszące przy ścianach. Śpieszył się, bo miał na uwadze to, że jeśli tamten zwyrol widział sens w krzyczeniu, to pewnie spodziewał się, że ktoś będzie w pobliżu i usłyszy alarm. Dlatego akcje teraz musiały być szybkie i zdecydowane, choć znowu nie mógł rzucić się do ucieczki. Podbiegł do dzieciaka, który wydał mu się dziwnie znajomy. Wiadomo że był teraz w opłakanym stanie i bez palców, ale być może wciąż miał nogi.
- My się nie znamy? - Zaczął go odwiązywać, przy okazji pytając o szczegóły. Powie mu to również, na ile chłopak jest przytomny i czy w ogóle uda się z nim porozumieć. Być może razem będą mieli większe szanse, nawet jeśli jest to wciąż tylko dziecko.
- A reszta tu skąd? - Zadał pytanie w przestrzeń, ale patrzył na chłopaka, licząc na jego odpowiedź. Sam nie wiedział jeszcze czy powinien marnować czas na ratowanie nieznajomych dzieci, ale nie będzie to podlegało dyskusji w przypadku tych, którzy również okażą się związani z Rodziną.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 27/57 Spodziewaj się niespodziewanego czyż nie? Podziemia - bo bez grama wątpliwości tak można było nazwać to miejsce - raczej nie były przestrzenią, gdzie ktoś z zewnątrz się łatwo dostanie, gdzie wejdzie przypadkiem natykając się na uchylone drzwi. Mijesce było zabezpieczone, chociaż jak widać nie na każdą ewentualność. Pojawienie się Soueia trzeźwego, gotowego do boju było chaosem, czymś czego nie możesz się spodziewać. Powinien być otumaniony, jak zdecydowana większość w tym przybytku. Obniżone reakcje, niezdolność do walki, a tymczasem nasz kochany mafiozo roztrzaskuje kolejną czaszkę na ścianie. Uciekinier nie miał szansy wybiec za daleko, nie był on niewiadomo jak silnym shinobim, lecz zwykłym cieciem na czyichś usługach. Souei znalazł się obok niego w chwilę, może nawet mniej. Wyprowadzone łokciem uderzenie prosto w żebra, trzask łamanych kości. Najpierw pojawił się on, potem dopiero głuche gruchnięcie ciałem o ścianę. Przeciwnik padł na ziemię przynajmniej otumaniony, nieprzytomny, chociaż z takimi ranami najpewniej przyjdzie mu zginąć umorusany piachem i żwirem, którego pełno było w korytarzach. Matsuda wolał jednak nie pozostawiać niczego przypadkowi - uderzenie w krtań, pękający pod naporem dłoni przełyk. Przez chwilę jego ręka zatrzymała się na kręgosłupie, czuł go pod rękoma. Czyżby nasz młodzieniec nie był taki miły i przyjazny, lecz okazywał się być taką samą bestią jak Ci tutaj? Bez skrupułów, bez zahamowań.
Kluczy próżno było szukać przy osobniku, lecz po chwili rozejrzenia się po otoczeniu Matsuda mógł zauważyć, że klucze znajdują się na stole na samym środku pomieszczenia. Wszystkie ponumerowane, chociaż nie trzeba było długo się zmóżdżać, by sprawdzić, że wspomniany wcześniej chłopaczek ma numerek trzeci, a wszystkie klucze zaczynają się od lewej strony i każdą kolejną osobę można uwolnić odpowiadającym kluczem z jej numerem.
Hai ja... - chłopaczek ledwo co zbierał oddech, jego wzrok był pusty, świadomość już dawno się wyłączyła pozostawiając tylko podstawowe funkcje życiowe. Przyzwyczajenia wypracowane przez lata, takie z którymi nawet nie masz co walczyć, bowiem są one silniejsze od Ciebie ja nic nie powiedziałem - pokiwał twierdząco głową, lecz nic więcej nie da się z niego wykrzesać. Wrak człowieka, który potrzebuje czasu, by zaleczyć takie rany. Nie mówiąc już o tym, że jego dłonie praktycznie zostały pozbawione wszystkich palcy. Niesprawne, bezużyteczne. Nawet jeżeli wróci do siebie nie będzie w stanie pracować, przynajmniej nie bez czyjejś pomocy. Łuski nie było stać na to, żeby sprawić sobie "zapasowe dłonie"... chociaż czy Akiyama nie była znana z tego, że ich wiedza o medycynie stała o wiele wyżej, niżeli zwykłych śmiertelników?
Gdzieś daleko zrobiło się poruszenie. Nie tyle gwałtowny ruch, co poruszenie, ruch wielu ludzi, którzy postanowili nie ryzykować i po prostu uciec jak tylko daleko się da. Ich kryjówka była spalona, ale przecież znajdą sobie następną. Dźwięk dochodził z obu nowo odkrytych tuneli. Trudno było spośród tego wyłapać czy ktoś się zbliżał lub nie, lecz mafiozo nie widział niczyjej sylwetki, jeżeli zerkał do każdego z tuneli. Dzieciaki cóż... w dużej mierze były nafaszerowane tym samym gównem, którym Souei wcześniej, więc próżno było oczekiwać, że rzucą się one do ucieczki razem z nim. Tylko co dalej?

Mapka poglądowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

Info dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Odbierał życie bez żadnych wątpliwości. Nie żeby był to w tym przypadku jakikolwiek wyczyn. Dwóch katów znęcających się nad dziećmi na pewno miałoby trudności z jakikolwiek innym dorosłym, jednak ich słabość nie wzbudzała w Matsudzie litości. Gdy walka okazywała się egzekucją, Souei nie odczuwał żadnych podniosłych emocji. Od dawna potrafił przeliczyć ludzkie życie na konkretną sumę pieniędzy, albo tak jak teraz, na własną satysfakcję. Krtań zwyrodnialca została zmiażdżona pod naporem uderzenia, a on sam osunął się na ziemię charcząc w walce o ostatni oddech. Wszystko poszło zgodnie z planem.
Znalazł klucze do łańcuchów dzieciaków, chociaż nie miał pojęcia, czy jest w ogóle sens je uwalniać. Spojrzał po nieobecnych, zakrwawionych twarzach bez życia. Oczywiście, że na to nie zasługiwały, ale żeby im jakoś pomóc Souei musiałby samemu je stąd wynieść, a na takie marnotrawstwo czasu zdecydowanie nie mógł sobie teraz pozwolić. Mimo wszystko zrobił przynajmniej odrobinę i rozkuł wszystkie łańcuchy. Resztę pozostawił w ich rękach - czy będą stać czy się pokładać, to będzie już tylko ich sprawa. W sytuacjach takich jak te trzeba dbać przede wszystkim o siebie i Rodzinę.
Wrócił do jedynego chłopaka, którego skojarzył. Dobrze przynajmniej, że Souei nie musiał tamować krwawienia, bo nie znał się na tym za dobrze. Dzieciak był przytomny, chociaż kontaktu jako takiego nie było z nim w ogóle.
- Oszczędzaj siły, zaraz stąd wyjdziemy. - Pusta obietnica, bo chyba za wcześnie było szukać w nich pokrycia. Z korytarzy wokół, jego uszu dobiegł harmider wywołany alarmem wznieconym przez zabitego mężczyznę. Pazur nie sądził, aby od niego uciekano, w końcu komunikat był krótki i niezbyt treściwy. Równie dobrze mogło chodzić o zbiegłe dziecko, a nie mafijnego zabijakę. Dlatego Matsuda zakładał, że za chwilę ktoś jednak pojawi się w pomieszczeniu, aby sprawdzić co się dzieje. Gdzie jednak on ma się teraz podziać? Bez żadnej mapy ani wskazówki dotyczącej wyjścia, może tu błądzić bardzo długo. Do tego pozostała jeszcze sprawa zabranego ekwipunku, który Souei również zamierzał odzyskać. Z chłopaczka na razie pożytku nie będzie, ale nie zamierzał go tu zostawiać. Zarzucił go sobie na ramię i nasłuchiwał przez chwilę. Spośród odgłosów w tunelach chciał wyłapać jakieś strzępki rozmów czy konkretne okrzyki. Chciał zorientować się, czy słyszy strażników czy może innych więźniów. Jeśli uda mu się coś wydedukować na tej podstawie, wówczas kieruje się tam gdzie bezpieczniej, w kierunku potencjalnych współwięźniów. Jeśli jednak z obu odnóg usłyszy wrogie dźwięki, wówczas wybiera kierunek ku górze (patrząc na mapkę). Chciał jeszcze troszkę poeksplorować, bo marny poziom jego przeciwników tylko wzmocnił jego pewność siebie i chęć odegrania się, a także odzyskania swoich ruchomości.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 29/57 Jedna po drugiej, zamki otwierały się uwalniając dzieciaki, chociaż dużo lepiej określałoby je słowo bezwładne ciała. Były wolne, jednak żadne z nich nie miało siły do ucieczki. Jeden jedyny szczęśliwiec, który nie został porzucony był właśnie chłopaczek z Akiyamy, którego Souei kojarzył, a na pewno Pazur został przez niego rozpoznany. Zarzucony na ramię, nawet nie oponował, po prostu leżał jak worek. Nasz mafiozo próbował za to wywiedzieć się kto taki zbliża się do niego, tylko jak na podstawie butów stwierdzić czy to straż czy więzień?
Swoje kroki skierował ku górze - wszedł do korytarza podobnego do tego, z którego przyszedł - szeroki na tyle, by zmieściły się dwie osoby, wydrążony w ziemi, bardzo słabo oświetlony. Minał trzy pary zamkniętych drzwi, dokładnie takich samych, jakie prowadziły do jego celi. Każda z nich zamknięta, chociaż pusta. W końcu zaś natrafił na większe pomieszczenie. Światło było dużo mniej jasne niż poprzednio, za to jego przeznaczenie można było rozpoznać od razu. Było to coś w rodzaju opuszczonego składowiska. Skrzynie poukładane w stosy, bardzo specyficzny, słodki zapach unoszący się w powietrzu. Był równocześnie przyjemny i drażniący dla nosa, kojarzył się z czymś odpychającym, całe ciało mówiło by się do tego nie zbliżać, a jednak słodycz była mocno wyczuwalna i kusiła. Po lewej stronie zaś widoczna była sterta ubrań. Wiele z nich to zwykłe szmaty, jakie nosi biedota, mniej było bardziej zadbanych, jak u raczkującej klasy średniej, za to najmniej było tych zdobionych, co nie znaczyło, że kilka z nich nie miało złotych przeszyć. Wszystko w rozmiarze zdecydowanie za małym na Soueia, ale zdecydowanie akuratnym na chłopaczka. Wśród sterty ubrań widział też i inne rzeczy, w tym i coś bardzo znajomego. Czarny płaszcz z kapturem, a obok niego torba.
Zza pleców wyczuwał dwie rzeczy. Jedną z nich były pospieszne kroki, które nasilały się z każdą chwilą, drugą rzeczą był wiatr. I o ile nie byłoby to nic niezwykłego gdyby nie fakt, że okrągłe pomieszczenie, w którym się znajdował nie miało żadnego wyjścia. Żadnej drogi ucieczki na lewo, prawo czy gdziekolwiek, lecz ten cichuteńki powiew wiatru zdradzał coś innego.

Mapka poglądowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

[Souei]

Wizja błądzenia po labiryncie korytarzy i podobnych do siebie pomieszczeń dokładała mu jeszcze stresu. Był doświadczony, uważał się za zimnokrwistego i bezwzględnego przestępcę, a jednak gdy do głosu zaczynała dochodzić adrenalina trudno było mu zachować pełen spokój. Chłopaczek na plecach nie był jakimś uciążliwym balastem, na razie mógł go ze sobą targać, ale jasne było, że on też musi jak najszybciej otrzymać bardziej profesjonalną pomoc. Tutaj ich interesy były zbieżne, bo Souei tak samo pragnął wydostać się już stąd jak najszybciej. Wśród lochów nie znalazł żadnych przydatnych informacji ani sprawców swojego porwania. Trzeba było więc zmienić otoczenie, zamiast tracić czas mordując płotki.
Po krótkiej eksploracji natrafił na ostatnią rzecz jaka jeszcze trzymała go przy przeszukiwaniach kolejnych sal i korytarzy. Z tego co oprócz jego ekwipunku znajdowało się w pomieszczeniu wywnioskował, że był to magazyn rzeczy więźniów. Souei nie czekał na nic, wciąż słysząc za plecami kroki musiał się spieszyć. Odłożył na chwilę chłopaczka, ubrał się w swoje ruchomości i wtedy poczuł przyjemny powiew. Może nie była ta orzeźwiająca morska bryza, ale i tak miła odmiana w porównaniu do zatęchłego powietrza, którym musiał oddychać przez ostatnie... dni? Rozejrzał się. Brak drzwi sugerował, że była tu gdzieś po prostu wentylacja. Tym bardziej miało to sens w pomieszczeniu, w którym zbierał się taki intensywny i drażniący zapach. Nie znalazł jednak żadnego otworu, który potwierdzałby tą teorię. Wpadł jednak na coś innego. Ubrania dzieciaków... ciężkie skrzynie, które można było składować gdzieś bliżej, zamiast dokładać sobie pracy i zanosić je na sam koniec drogi bez wyjścia... Chyba że właśnie... chyba że tutaj było wejście. Można było sprowadzać tędy porwanych oraz towary. Żadne drzwi nie były jednak widoczne na pierwszy rzut oka, a więc Souei zaczął szukać. Słyszał zbliżające się kroki i mimo że nie chciał się już z nikim spotkać, to jednak liczył się z tym, że jeszcze jedna konfrontacja może być nieunikniona. Zamiast jednak bezczynnie na nią czekać, podszedł do ściany w obszarze, z którego poczuł powiew. Przyjrzał się jej bliżej, szukając szczelin, nienaturalnych nierówności czy innych podejrzanych znaków sugerujących, że nie jest to tylko zwykła ściana. Był przekonany że coś da się tutaj znaleźć, nie wiedział tylko czy nastąpi to przed, czy po wymordowaniu ścigającej go zgrai.

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 31/57 Profesjonalna pomoc medyka w podziemiu, gdzie największym luksusem był skrawek światła od lamp umieszczonych w tunelach. Tych też nie było za wiele, w przeciwnym razie po prostu tlen wypalałby się tak szybko, że nikt nie byłby w stanie przeżyć na dłuższą metę. Powiew wiatru zwiastował coś dobrego, wyjście do którego można było się kierować. Przeciąg był zauważalny, to on przewietrzał tunele, to on zapewniał dostawy świeżego powietrza.
Ubrany w swój standardowy ekwipunek Souei był gotów, nie miał za wiele czasu na zastanawianie się co dalej, bowiem nawet szybkie zebranie swoich ciuchów i tak zabrało mu sporo czasu - na tyle wiele, by pościg był tuż tuż. Udało mu się zrobić jedną rzecz - tka ważną w kontekście przyszłych działań. Odkrył bowiem, że powietrze ciągnie do jednej ze ścian - tej, przy której się teraz znajdował. Z daleka może i nie było tego widać, ale przy dosłownym zmacaniu ściany odkrył, że znajduje się tam szczelina.
Pościg zaś to nie zamierzał się patyczkować - skoro ktoś doprowadził do takiego poruszenia, nie można było lekceważyć tego, który zwiał i przeciwstawił się mocy środków odurzających. Do pomieszczenia wleciała notka wybuchowa przyczepiona do kunaia, z miejsca została aktywowana na jego środku - wtedy, gdy Souei sprawdzał ścianę. Ziemia się zatrząsnęła, rozległy się szmery stanowiące ni mniej ni więcej niż to, że sklepienie nie jest już w najlepszej formie i może się zapaść. Może, lecz nie musi. Mafiozie szumiało w uszach, był otumaniony od wybuchu, od zmiany ciśnienia i dymu, który pojawił się w całym pomieszczeniu. Obraz był zamazany, dźwięk jakby rozmyty. Słyszał jednak kroki pojawiające się w tunelu, którym tutja przyszedł. Ilu ich było? Około trzech, może czterech, ciężko powiedzieć. Dwójka weszła do pomieszczenia - mieli w rękach krótkie noże zakrzywione do tyłu - zarówno do osłony przedramienia jak i przystosowane do szybkich pchnięć. Przedzierali się przez dym, jeden z nich natknął się na chłopaka i niewiele myśląc przechwycił ostrze i wbił mu w prawy bark przez dołek strzelecki.

Mapka poglądowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Aha, czyli jednak po. Szybko wyjaśniło się, że tym razem odgłosy słyszane z tuneli to nie inni więźniowie, lecz chyba coś w stylu grupy szybkiego reagowania. Souei był w trakcie badania tutejszej architektury, gdy pościg nareszcie dopadł swojej zwierzyny i bez wahania przeszedł do najbardziej ekscytującej części polowania. Nie było w tym jednak finezji, ani chyba nawet planu. Polegano głównie na sile, w tym konkretnym przypadku na sile wybuchu. Odruchową reakcją było tylko odwrócenie głowy od źródła, aby ochronić twarz. Użycie notek przez przeciwnika może i było do przewidzenia, ale Matsuda i tak nie miał żadnych środków obrony przed nimi. Musiał przyjąć na siebie pierwszą falę uderzeniową, odłamki i huk, który na chwilę namieszał mu w głowie. Urwanych rąk i nóg jak na szczęście na razie brak, ale i tak potrzebował chwili na dojście do siebie. Chwilę tą przeciwnicy wykorzystali na dogonienie uciekinierów, którzy i tak znajdowali się w ślepym zaułku. Na pierwsze ruchy Souei nie zdążył zareagować. Słyszał kroki, liczył sylwetki wyłaniające się z pyłu i kurzu, lecz gdy jego wzrok wypatrzył tą stojącą przy nieszczęsnym chłopcu, było już za późno. Na pewno potrzebne było dobijanie naćpanego dzieciaka bez palców. Co za skurwysyństwo.
Jego gniew nawet wcześniej był już wystarczający do tego, aby zacząć zabijać bez litości i chwili refleksji. Teraz nie miał już absolutnie żadnego powodu aby zatrzymywać rękę, więc nie czekając aż przeciwnik sam zgłosi się po śmierć, Pazur postanowił im ją dostarczyć jak żarcie podczas pandemii. Dobył swojego sztyletu i uwolnił pierwszy stopień Senninki. Chakra natury zawsze była wokół, trzeba było tylko wyciągnąć po nią rękę i korzystać do woli. Pokryty czarnymi wzorami, otrząsnąwszy się z pierwszego ogłuszenia notką, przystąpił do kontrataku. Odległość pomiędzy nim a najbliższym wrogiem musiała już być niewielka, więc Souei miał zamiar szybko skrócić dystans do wyprowadzenia ciosu. Żeby jednak to zrobić musiał najpierw sam zadbać o swoje bezpieczeństwo. Tamten też był uzbrojony i zapewne równie skory do walki. Pazur dokładnie obserwował jego zamiary i gdy tylko tamten wykona zamach, Matsuda najpierw wykona unik na bok do wewnątrz w przypadku ciosu pionowego, albo pod ręką w przypadku ciosu horyzontalnego. Jego głównym zamiarem było wykonanie uniku w taki sposób, aby jednocześnie znaleźć się jak najbliżej ciała wroga, wolną ręką chwycić jego uzbrojoną po nieudanym ataku, a sztylet wbić mu głęboko w żebra lub w szyję. Zamierzał wyeliminować przynajmniej jednego, zanim reszta zdąży dołączyć do walki i go wspomóc.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 33/57 Ah te piękne notki wybuchowe. Najprostsza broń, która potrafiła pozbyć się nawet najsilniejszych shinobich. Bowiem kto mógł obronić się przed sprawnie podłożoną na kark notką? Wybuch tak blisko głowy, mózgu, kręgosłupa był śmiercionośny, a przecież wystarczyło tak niewiele wysiłku - podejście jako przypadkowa osoba, klepnięcie kogoś w bark i przyklejenie skrawka papieru, który zacznie tlić się, by w końcu wybuchnąć. Piękna niespodzianka, która już niejednego położyła do grobu. Miała ona jednak głównie zrobić zamieszanie, ogłuszyć przybysza na tyle, żeby nie mógł on zareagować na wejście strażników. Ci nie przejmowali się kto taki siedział przy wejściu - czy dzieciak, czy dorosły, czy kobieta czy mężczyzna, czy w pełni sprawny czy może jednak wycieńczony, odwodniony i bez samoświadomości. Ucieczka wiązała się z jedynym możliwym rozwiązaniem, czyli śmiercią. Strażnik nie powinien zadawać pytań, tylko pilnować porządku. Ten kto go nie przestrzegał sam narażał się na karę. Brak tu było jakiegoś szyderczego śmiechu na moment zabójstwa. Brak zwyrolstwa, niespełnionych fantazji, chęci zadawania bólu. Robisz swoje, wykonujesz rozkazy, które są jasne.
Podobnie jak jasne dla Soueia było to, co należało się zrobić. Dystans faktycznie nie był daleki, dym się rozrzedzał, chakra natury ponownie wypełniła jego ciało naznaczając je znakami. Doskoczył do tego, który był bliżej niego, uzbrojony, gotów do reakcji przeciwnik i tak niezbyt wiele mógł zrobić mając przed sobą dosłownie bestię, która poruszała się szybciej, niż mógłby spostrzec. Jeszcze nim zdążył się zamachnąć Souei był w stanie wykonać swój plan i wbić mu sztylet prosto w szyję, tuż przy karku. Jucha trysnęła mu w twarz, gdy wyjmował ostrze - zostawienie go w przeciwniku miało tyle sensu, co podpalanie zwłok na szlaku. Drugi z nich, który stał w przejściu widząc śmierć swojego towarzysza zareagował automatycznie. Coś się dzieje, nie masz czasu zastanawiać się czy uciekać, czy może dalej stać jak pipa w przejściu. Puścił się do przodu, wyprowadził cięcie z góry w sumie nawet nie zważając na swojego druha. Trafił w okolice dłoni, tam gdzie Souei trzymał swoje ostrze. Rana nie była poważna, płytkie cięcie może naruszone ścięgno zmniejszające mobilność dominującej ręki. Drugi z nich, który zajął się chłopakiem zdążył się tylko odwrócić i spojrzeć na sytuację, by ostrzem się zasłonić, a drugą rękę wystawił przed siebie w dziwnym geście, którego Souei nie mógł z niczym skojarzyć, z żadną znaną pieczęcią.

Mapka poglądowa nowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Nawet niewielkie popuszczenie hamulców zawsze dawało dużą satysfakcję i chęć do działania. Zazwyczaj w takich okolicznościach takie działanie było zabijaniem, ale naprawdę nie miało to żadnego znaczenia. Ważna teraz była ta jedyna w swoim rodzaju ekscytacja, podsycana nienawiścią i instynktem. Souei zawsze uważał, że panuje nad sobą w każdej postaci, zna swoje limity i pełnię możliwości. Gdy jednak dochodziło do weryfikacji tej oceny, nie za bardzo było wiadomo, gdzie jest granica między świadomym przesuwaniem granic, a zatraceniem się. Być może nigdy się nie zatracał, być może zawsze to był on - jeden i ten sam, tak jak woda może przyjąć różną postać, ale wciąż pozostaje wodą.Tak samo Matsada był zabójcą, bestią, cywilem, ale w każdej z tych postaci pozostawał sobą.
Sztylet wbity w szyję wroga tylko napędził go do działania. Bez chwili mrugnięcia okiem przeniósł spojrzenie na kolejnego wroga, który zdążył go zranić. Szrama na ręku nie była bolesna, ale była. Souei nie potrzebował w swoim stylu walki żadnych wymyślnych ruchów ani akrobacji. Po prostu zacisnął mocniej sztylet w dłoni, aby mimo wszystko nie wypuścić go z ręki i przechylił się w swoje prawo. Widząc za plecami przeciwnika kolejnego szykującego się do ataku, Matsuda postanowił wykorzystać tego stojącego przed nim jako żywą tarczę. Postarał się ustawić w taki sposób, aby wszyscy trzej byli w linii, a następnie zaraz po uniku wszedł w krótki dystans swojego przeciwnika w taki sposób, aby jego miecz na nic się już nie przydał. Pazur wyprowadził silne uderzenie otwartą dłonią w klatkę piersiową przeciwnika, aby ten odleciał w tył i staranował po drodze drugiego, który mierzył do niego tym tajemniczym gestem. Gdyby to się udało, Souei zyskałby kilka chwil i w czasie gdy tamci zbieraliby się z ziemi, Matsuda mógłby zaszarżować na strażnika stojącego przy drzwiach. W czasie biegu do niego, przełożył sztylet do zdrowej dłoni i trzymał go odwróconym chwytem. Zamierzał wykonać cięcie w szyję swojego przeciwnika dokładnie w chwili, gdy znajdzie się przed nim na odpowiednim zasięgu. Po drodze miały mieć miejsce uniki, ale po udanej akcji z uderzeniem pierwszego oponenta, priorytetem stało się jak najszybsze wyeliminowanie tego stojącego przy drzwiach.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 35/57 Styl walki to... dużo powiedziane. Czasami wystarczył prosty cios w mordę, żeby powalić jakiegoś gbura, który poczuł się nieco zbyt pewnie w towarzystwie. Do Soueia wręcz nie pasowały akrobacje i wygibasy, jakieś kocie ruchy, które miałyby zwodzić wroga. Czysta, nieposkromiona siła. Brutalna, niepowstrzymana, a jednak nie barbarzyńska. Ci bowiem atakowali na oślep, tutaj jednak nawet te proste uderzenia były wymierzone dokładnie tam, gdzie mafiozo planował. Ustawienie sobie wrogów w linii było dosyć sprytnym posunięciem, zwłaszcza, gdy masz możliwość ich wyeliminowania za jednym zamachem.
Pazur wyprowadził uderzenie, był zbyt sprawny, by to się miało nie udać. Człowiek stojący przed nim został zwalony z nóg, ciało poleciało do tyłu niczym kukła, ale to nie wszystko mój drogi. Bowiem moment po tym uderzeniu, gdy człowiek ten jeszcze był w swoim "locie" coś ugodziło Matsudę w prawe udo. Ból przeszył nogę niczym uderzenie pioruna - pojawił się i nie pozwoli o sobie zapomnieć. Ciało zostało przeszyte na wylot czymś w rodzaju pocisku, lecz ten nie rozbił się na ścianie za nim, nie było słychać dźwięku metalu, a rana była zbyt mała na kunai, a za duża na senbon. Nie pojawił się krwotok, pocisk był wymierzony w okolice przyczepu mięśnia Soeia i chyba tylko zasłonięcie mu linii strzału sprawiło, że nie trafił aż tak perfekcyjnie, jakby chciał. Wrogowie wpadli na siebie, ten w korytarzu cofnął się o krok, zaniepokojony tym, że jego kompan tak łatwo został powalony. Mafiozo dalej kontynuował swój piekielny marsz, lecz gdy chciał postawić nogę jego noga odmówiła posłuszeństwa. Bieg był daleki od możliwego, jedynie sprawność uratowała go przed zwykłym wypierniczeniem się na ten piękny ryjek. Stojący w korytarzu zamierzał wykorzystać ten moment, dosięgnął więc broni chcąc wyprowadzić szybkie pchnięcie na tors Soueia, przeszyć je ostrzem, lecz... cóż. Co by tu dużo nie mówić, tak nawet osłabiony miał przewagę.
Stał więc głównie wsparty o lewą nogę, prawa dawała o sobie znać, mięsień nie był raczej zerwany, ale dalsze bieganie mogło sprawić, że do tego dojdzie. Ścięgno dominującej ręki wydawało się w porządku, ale kto wie? Należał do rodziny mającej duże powiązania z medykami, ale czy to znaczyło, że jego wiedza medyczna też stoi na wysokim poziomie? Sytuacja przedstawiała się więc tak - Souei w okolicy dwóch metrów od tego w korytarzu. Latający Holender uderzył w ścianę, lecz... nikogo nie przygniótł. Ten, który wystrzelił magiczny pocisk zniknął bez śladu.

Mapka poglądowa nowa
Legenda:

Fioletowy - Souei
Niebieski - dzieciaki przypięte łańcuchami do ścian
Zielony - dorośli

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Pewnie zawyłby z bólu, gdyby ferwor walki nie odebrał mu mowy. Poczuł bolesne trafienie i nawet trochę się przestraszył. Walka nie była nawet w połowie zakończona, a on już miał upośledzoną zdolność do swobodnego poruszania. W głowie brzmiało to o wiele krócej i niegrzeczniej, ale ważne było, że komunikat o nagłym pogorszeniu sytuacji błyskawicznie dotarł do mózgu. Zostało dwóch przeciwników, a tak naprawdę na widoku był tylko jeden, który w tej chwili szykował się do ataku. Być może zranienie więźnia dodało im animuszu, mimo że pierwszych dwóch padło szybko i względnie bezproblemowo. Souei nie zamierzał się poddawać, lecz mimo swojej żądzy krwi wciąż myślał i starał się podejmować najlepsze decyzje. Być może i zdarzały się momenty, w których pozwalał sobie na utratę kontroli, ale do tego punktu zwrotnego była jeszcze daleka droga. Przynajmniej taką miał nadzieję.
Póki co na jego ciele były tylko czarne, przeklęte wzory, a on sam, mimo że częściowo unieruchomiony, to nie bezbronny. Musiał utrzymywać ciężar ciała na zdrowej nodze, ranną podtrzymując tylko równowagę. Był świadomy zamiaru ataku przeciwnika stojącego w korytarzu i postanowił wyjść mu naprzeciw. Nie czekając aż ten zbliży się do niego na wyciągnięcie miecza, Matsuda przesłał do prawego ramienia porcję chakry natury, aby ta przekształciła je w wielką łapę. Bez chwili wahania posłał ją w stronę wroga, aby pochwycić nie miecz, lecz ramię które go trzymało. Wielkość może nie gwarantowała precyzji, ale nie chodziło tutaj o wielką finezję. Souei miał zamiar chwycić wroga tak, aby ten nie był w stanie wyprowadzić w tym czasie pchnięcia lub cięcia, a następnie zamachnąć się i rzucić nim o ścianę tak, aby jak najskuteczniej go na niej rozsmarować. W tym samym czasie schował sztylet do kabury i przygotował drugą rękę do obrony. Pazur cały czas był czujny, nasłuchiwał wokół starając się wyłapać dźwięki przeciwnika, który gdzieś zniknął, lecz na pewno nie odszedł daleko. Gdyby wyprowadził kolejny strzał lub inny atak, wówczas Souei drugą rękę zamienia w topór i nim stara się blokować ciosy i pociski. Gdyby nie było to możliwe, wówczas ratuje się unikiem, co w przypadku posiadania wydłużonej drugiej łapy i rannej nogi może być utrudnione, ale lepiej żeby zabolała stara rana, niż nowa. Stara się przy tym oszczędzać zranioną kończynę, aby całkowicie jej nie wyeliminować.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 37/57 Broń jest przydatna. Dla samuraja była niczym życie. Posiadała duszę, była bliższa niż członkowie rodziny. To ona towarzyszyła im przy śmierci, to właśnie ją do tego zaprzęgali. Czasami jednak nie była potrzebna bowiem... Souei sam mógł ją stworzyć. Stać się bronią przy pomocy swoich dłoni, przemienić je w o wiele większe, groźniejsze narzędzia. Reakcja na chakrę była natychmiastowa, ręka urosła, poszarzała. Mężczyzna został schwytany w uścisk, który nie zamierzał się rozluźnić. Próbował się wyrwać, uwolnić dłonie. Miecz złapany razem z nim obecnie spoczywał tuż obok jego twarzy całe szczęście ostrzem zwróconym w drugą stronę. Zamachnięcie, ciało poleciało bezwładnie na ścianę - bo jak tu kontrolować się w locie? Uderzył głucho głową, polało się nieco krwi, facet padł nieprzytomny na ziemię. Zrobiło się cicho - bez tupotu stóp, bez bełkotu dzieciaka, bez krzyku strażników. Grupka nie była przygotowana na konfrontację z Soueiem, a ten nie był przygotowany na coś innego. Udo dalej dokuczało, krew powolutku zaczynała wypływać z owego miejsca więc chyba wypadałoby ją w jakiś sposób zatamować, albo olać i po prostu pójść dalej. Jak tu opatrywać rany, gdy został jeszcze jeden?
Długo nie pociągniesz w ten sposób - rozległ się ten sam głos, który pojawił się wcześniej, który jakby nie patrzeć pomógł Matsudzie wyjść z celi. Prócz tego do mózgu Akiyami dotarły dwa bodźce. Pierwszym z nich był głód. Żołądek przypominał o sobie, jednak łażenie po tunelu, gdy posiłki były dosyć skąpe nie poprawiało jego stanu, a walka tym bardziej zmuszała organizm do zaczerpnięcia dodatkowej energii. Drugim zaś był... cichy, wręcz ledwo dostrzegalny dźwięk, który wydobywał się zza ściany. To oddech. Ludzki, całkowicie zwykły, lecz dobywający się w tych okolicach, gdzie przeciwnik zniknął. Krótki, nieco szarpany, na pewno uciszany lecz średnio skutecznie. W tym też miejscu należało podjąć jakąś decyzję. Opatrzeć rany, pożywić się chociaż w zasięgu wzroku średnio było cokolwiek, lecz skrzynie - kto wie co się w nich znajdowało - czy może jednak zakończyć to, co się zaczęło i wykończyć wroga, póki na to czas.

Kobieta - obrazeg
?
chłopaczek

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Souei]

Nie trzeba było dużo aby pokonać rywali, ale równie niewiele brakowało, aby to Souei dał się trafić kolejnym pociskiem, cięciem albo innym atakiem. Mierząc się z przeciwnikiem w przewadze liczebnej trudno było wyjść bez szwanku, stąd nawet mimo ran Matsuda cieszył się, że trzeci oponent wylądował nieprzytomny na ścianie. Noga jednak wciąż krwawiła i bolała, tylko z dłonią nie było aż tak tragicznie. Ciągle jednak gdzieś w pomieszczeniu zostawał jeszcze jeden, ostatni przeciwnik, który ukrywał się, zapewne czekając na okazję do kolejnego ataku. Pazur jednak nie miał zamiaru dłużej bawić się w kotka i myszkę. Im dłużej stał w miejscu i zastanawiał się co zrobić, tym więcej czasu mieli inni strażnicy aby doścignąć uciekiniera i męczyć go dalej.
Ponownie dopuścił do swojego ciała największą możliwą dawkę naturalnej energii. Jego ciało po raz drugi obrosło w białe futro. Włosy, pazury i kły wydłużyły się, ale nie na tych atrybutach teraz zależało mu najbardziej. W tej formie Souei był w stanie wyczuć swojego wroga. Wydawało mu się, że słyszał jakiś oddech, do tego jakiś głos w jego głowie. Nigdy nie spotkał z podobnymi omamami. Zrzucił istnienie jakiegoś wymyślonego przyjaciela na karb pozostałości po działaniu środków odurzających. Nie mógł być teraz rozproszony, musiał skupić się na walce i wyeliminowaniu każdego, kto stanie mu na drodze. Po raz kolejny stał się drapieżnikiem z niezwykłym zmysłem tropiącym.
Jeśli przy pomocy zmysłu sensorycznego udałoby mu się wykryć ostatniego wroga lub coś innego do zniszczenia, wówczas mierzy siły na zamiary. Nawet podczas Przeobrażenia odczuwał istniejące rany. Jeśli miałby możliwość skoczyć i zabić ostatniego strażnika na miejscu jednym przebijającym ciosem, wówczas się nie zawaha. Jeśli jednak nie wyczułby w pobliżu żadnego żywego organizmu (z wyjątkiem dogorywającego chłopca), wówczas dobija tych, których przed chwilą pokonał i z pierwszego lepszego wysysa wszyściutko do ostatniej kropelki. Musiał zaleczyć nogę i dłoń, nie widział powodu dla którego miałby odkładać ten zabieg na później. Takie samo leczenie miało nastąpić również gdyby wyczuł i zabił ostatniego strażnika, chciał skończyć przebywanie w formie Przeobrażenia będąc w możliwie szczytowej formie. Jeśli wszystko się udało i miał nareszcie kilka minut oddechu, wówczas łyka pigułkę żywnościową i sprawdza, jak miewa się mały kompan, chociaż nie wróżył mu już długiego życia.

  Ukryty tekst