[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町 Przez dobrą chwilę dało się słyszeć jedynie ciszę. Śmierć Sashy była zaskoczeniem dla prawie wszystkich, nawet jeśli niektórzy zgadzali się z tym że ta decyzja była nieunikniona. Yuriko, chociaż była nieludzko wściekła niepotrzebnym mordem na piętnastolatku, ostatecznie musiała pogrzebać własne myśli i wartości. Jako że kobieta dalej wyznawała zasady które można uznać za "praworządność" i "dobroć", została postawiona jako przywódczyni organizacji, która pozwalała sobie nawet na najbardziej brudne ruchy, żeby zwiększyć szanse swojego sukcesu. I tego właśnie uosobieniem był Sau: wcześniej warczący na wszystkich pyskujących shinobi, dlatego że po prostu miał w nosie ich urągania i życie, a aktualnie pochwalający ruch który doprowadził do śmierci tak młodego człowieka. "Jeżeli walczysz z potworem, musisz się zaadaptować i samemu nim się stać".
Nie była to ani szlachetna, ani dobra, ani nawet prawidłowa droga. Feniksy zapewne po prostu uznały ją jako "jedyną".
Niektórzy z obecnych złożyli ostatni hołd zabitemu, czy to słowami, czy to myślami. Inni zareagowali na żywo, z czego naczelnym ruchem był ten ze strony Shikaruia, który złapał upadające ciało białowłosego ślepca i zaniósł je do swojej grupy, gdzie Yami zapieczętował je do jednego ze swoich zwojów. Mniej więcej w tym samym czasie Masako rzuciła kunaiem w stronę kury należącej do Sashy, zabijając ją na miejscu. Sam Yoshimitsu, którego miecz przeszył serce nastolatka, zdawał się być w pełni świadom swojego czynu, i nie zamierzał niczego z tym faktem uczynić; dzieciak nie żyje, to nie żyje, po co drążyć temat. Musiał jednak teraz liczyć się z niechęcią wielu innych najemników... ale czy dla yakuzy to było coś niespotykanego?
Kiedy wszyscy stanęli na krawędzi krateru, aby przygotować się do wymarszu, Sau i Yuriko tylko wysłuchali opinii pozostałych i powoli skinęli głowami.
-Dobrze więc, moja drużyna pójdzie ze mną w stronę ratusza. Skład Yuriko pójdzie w stronę domu na północnym wschodzie - czuję tam niewielkie źródła chakry, więc możliwe że napatoczycie się na jakiś pojedynek, bądźcie gotowi na taką ewentualność. Grupa trzecia zaś ruszy, pogalopuje, czy cokolwiek tam jeszcze zechcecie, w stronę tego wielkiego budynku.
-Gdy skończymy przeszukiwania samych budowli, sprawdźmy budynki w otoczeniu i inne wyróżniające się punkty - każda informacja będzie na wagę złota. Ostatecznym miejscem spotkania dla wszystkich będzie ten największy budynek, do którego idzie grupa trzecia - Hakusei też o nim wie, więc obrońcy później również tam się powinni udać.
Z tymi słowami zaś pokazali gestem, że czas wyruszyć - i grupy powoli się rozdzieliły.

---

W grupie pierwszej atmosfera była dość... napięta, by ubrać to w jakkolwiek akceptowalne słowa. Sam fakt, że w ich szeregach znajdował się człowiek który bez zawahania zabił kogoś innego tylko dlatego, że ten był głośny, nie pomagał na morale - nawet jeśli fakt że ten manewr był konieczny wciąż kolebał im się po głowach. Najspokojniej tę sytuację przyjęli, rzecz jasna, sami mafiozi, dla których zabijanie najwidoczniej było chlebem powszednim - jeden dzieciak wte czy wewte nie robił im absolutnie żadnej różnicy, jeśli tylko ich misja będzie miała dzięki temu większe szanse powodzenia. Hikari był rozeźlony tym ruchem, co też zasygnalizował w kierunku Yuriko - na jego pytanie Hyuuga tylko powoli kiwnęła głową. Kaiko zaś... był gotowy. Czy walka wewnętrzna, czy z innymi zagrożeniami - miał miecze w rękach, więc nie miał czego się bać.
Yuriko aktywowała Byakugana, i zaczęła przyglądać się drodze w stronę wyżłobienia w ziemi, które zapewne kiedyś było strumieniem; chociaż droga nie była daleka, i tak trzeba było zachować ostrożność, jako że koryto było jeszcze bardziej błotniste przez aktualne warunki. Bagniste widoki zdecydowanie nie pomagały: zarówno charakterystyczny swąd rozkładu roślin pod wpływem wody, jak i ślady gęstego błota i torfu nawet pomimo wykonanych z czarnych głazów ścieżek. Zdecydowanie nie było to miejsce na romantyczne wycieczki.
-Wygląda na to, że rzeczywiście niedaleko tej budowli kręci się kilka pomniejszych Juugo. Nie wyglądają na silnych, ale lepiej ich nie lekceważyć. Zwłaszcza w tej zasranej mgle.
Yuriko spojrzała na Shinsa, który zaprezentował im niewielkie gliniane figurki z propozycją przetrzymania ich. Kobieta skrzywiła się lekko - najwidoczniej miała już kiedyś do czynienia ze sztuką klanową Douhito - ale ostatecznie przyjęła figurkę, umieszczając ją w oddzielnej torbie koło paska.
-... no dobra, w takim razie mamy trzy wybory. Albo idziemy w stronę mostu, co zajmie nam trochę czasu, albo przechodzimy przez błoto i inne cholerstwo w tym korycie rzeki. Preferencje? A, i powiedzcie mi mniej więcej jeszcze raz, jakich umiejętności się po was spodziewać.

---

W grupie drugiej atmosfera była równie posępna - lecz w tym przypadku problemem nie była obecność mordercy, a kogoś kto otwarcie mordercę poparł. Dokładniej - drugi przedstawiciel Feniksów, Sau, który w końcu zdjął swój kaptur i pokazał swoją twarz w pełnej okazałości. Wyglądało na to, że zdążył już zupełnie zapomnieć o sytuacji sprzed chwili, i teraz był całkowicie skupiony na czym innym: albo na wyznaczeniu odpowiedniej trasy w stronę ratusza, albo po prostu na przeskanowaniu okolicy za pomocą swoich zdolności sensorycznych.
Kiedy jednak po chwili podszedł do niego Keion w towarzystwie pozostałych, Sau spojrzał w jego kierunku z pytającym wzrokiem. Po zakończeniu swojego pytania, sensor tylko parsknął śmiechem.
-W skrócie? Tak. Dłuższą odpowiedzią? - Z twarzy Sau zniknął krzywy uśmiech. - Tamtego dnia skurwiel zniszczył wszystko, na czym stał świat. Zabił wszystkich których znałem. Mój nauczyciel zabił własnoręcznie Radę którą miał chronić, i splunął na wszystkie wartości których nas nauczył. Stał się potworem. A my zauważyliśmy, że nie pokonamy go, trzymając się swoich przestarzałych wartości. Więc, tak. Choćbym miał zamordować setki ludzi i zdradzić wszystkich z którymi stoję - znajdę sposób na zabicie Hana. Więc, z łaski swojej, oszczędź oddech, jeśli Ci się nie podoba moje podejście.
Wzruszył ramionami.
-Mamy być skuteczni, nie wesołą gromadką przyjaciół. Zrobimy co trzeba, i tyle.
Pokiwał głową, gdy Yoake wspomniał o swoich umiejętnościach.
-Dobra, czyli pioruny i miecz, bliski i średni dystans. Przydasz się na dole, ktoś musi być w pobliżu. Najwyżej cię jakoś posklecam. A reszta? Domyślam się waszych umiejętności po nazwiskach i klanach, ale przyda mi się więcej niż tylko podejrzenia. Wcześniej jakoś nie miałem okazji się wsłuchać.
Westchnął.
-Sam jestem medykiem nastawionym bardziej na wspomaganie niż walkę bezpośrednią, ale mam kilka asów w rękawie. Woda, przykładowo.
Obrócił się.
-Wyjdźmy na drogę. Pójdziemy między budynkami.

---

Ostatnia grupa, jako że mniej więcej była już poskładana z zaznajomionymi między sobą osobami, nie musiała się sobie przedstawiać: jedynym, który był zupełnie obcy, był Yoichi i jego trio czworonogich kompanów. Rudowłosy mężczyzna spojrzał na resztę z drużyny do której został przydzielony, i wyszczerzył swoje wilcze kły w uśmiechu. Wyglądało na to, że jemu osobiście było to zupełnie obojętne, do kogo zostanie przydzielony; będzie musiał współpracować z kimkolwiek, więc po prostu to zrobi. Wyglądało też na to, że nie miał kompleksów co do swoich elementów kalectwa: kiedy Asaka wspomniała o jego stalowej protezie ręki, ten tylko zaśmiał się rubasznie i wyciągnął ją jeszcze raz, żeby lepiej można ją było zobaczyć.
-Czad, nie? Największy problem to się podrapać, żeby nie szło ze skórą - ale poza tym działa genialnie. Wolałbym taką z plaskacza nie dostać.
Psy wyglądały tak, jakby one same miały już trochę dość wesołkowatego podejścia Yoichiego, ale cóż - miał prawo. Może i był już na swój sposób emerytowany, ale w rzeczywistości nie dało się zaprzeczyć - dalej należał on do Krwawego Pokolenia, i sam ten tytuł dawał trochę do myślenia.
Później, kiedy już doszło do wydarzenia z Sashą, Yoichi wyraźnie zaczął wyglądać na zirytowanego. Chociaż nie komentował zdarzenia ani słowem, nietrudno było wyczuć, że jego poczucie honoru i wartości dawało się we znaki, i gdyby spuścić go ze smyczy, zapewne po prostu rzuciłby się na Yoshimitsu. Na szczęście jednak miał w sobie na tyle dużo hamulców, by nie pchać się do niepotrzebnych walk tuż przed wyruszeniem. Odpowiedział na powitanie ze strony Shikaruia, ściskając mu dłoń własną, zdrową ręką, i ruszył razem z pozostałymi członkami swojej grupy.
-... cóż. Fantastyczny początek - mruknął największy pies Yoichiego, Akira. - Upewnijmy się, że będziemy gotowi.
Podjechał w stronę Shikaruia i Asaki, koło których byli już Aka i Yami.
-... wszystko w porządku? - spytał Yoichi, patrząc na nich swoim jedynym, zielonym okiem.

---

Wszyscy usłyszeli również głośny ryk trąby z drugiego końca osady.
Grupa dywersyjna rozpoczęła akcję.

  Ukryty tekst

Deadline: 11:45, 17 września.
Jesteście na górze mapki, na "śniegu" nad wszystkimi budowlami, idealnie pośrodku.
Jakieś pytania - piszcie. Jeśli o czymś zapomniałem - przepraszam.

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Wesołkowaty humor dowódcy chyba nie udzielił się drużynie, a już na pewno nie młodemu Uchiha, który bardzo spoważniał od sytuacji sprzed kilku chwil. Nie odzywał się, bo po pierwsze nie miał ochoty, a po drugie - nikt inny również nie wydawał się zainteresowany rozmową. Trudno zresztą rozmawiać o czymś takim i rozwlekać się na ten temat, bo zachowanie Yoshimitsu można było określić przecież jednym rzeczownikiem: skurwysyństwo.

Ich skład był osłabiony. Sasha miał być z nimi, zamiast tego zostali z pustymi dłońmi. Sam nie wiedział co gorsze, brak potencjalnego sojusznika, czy sojusznik, za którym będzie się trzeba oglądać co dwa kroki. Plus był taki, że chociaż mieli psy pana Inuzuki. Pytanie tylko na ile psy przydadzą się w walce z Juugo. Czarnowłosy nie miał pojęcia, że zwierzęta z tego klanu są zapewne silniejsze i szybsze, niż on sam.

W końcu wszyscy zebrali się razem. Aka spojrzał z wkurwioną miną na Yoichiego. Nie on był jednak powodem jego zdenerwowania.
- Śmierć tego dzieciaka była nie tylko niesprawiedliwa, ale również niepotrzebna. - powiedział do dowódcy, mocno akcentując każde słowo. W jego głosie było czuć autentyczną złość na całą tę sytuację. Śmierć dzieci zawsze robiła na ludziach największe wrażenie. - Ten cały Yoshimitsu zabił go, bo bał się hałasu, a teraz słyszę, że pierwsza grupa wcale jakoś, kurwa, cicho nie jest. - skomentował wulgarnie. Cisnęło mu się jeszcze kilka przekleństw na język, ale powstrzymał się. Oczywiście był przeciwnikiem mieszania w to wszystko ślepego bachora z kurą, ale przecież są inne metody. Tu już nawet nie chodziło o jego osobiste odczucia, a o zwykłe fakty. Zasztyletował go jak prosię, tylko po to, by dwie minuty później ktoś inny zwrócił na siebie uwagę całej wioski. - Albo mi się coś pomyliło, albo mieliśmy być wszyscy cicho. Mieli nas bronić, a nie... zresztą nieważne. - machnął na to ręką. - To pewnie alarm. Skradanie się chyba nie ma żadnego sensu. - zerknął na resztę drużyny, w momencie, gdy usłyszeli dźwięk trąby z drugiego końca miasteczka. - Powinniśmy się pospieszyć i jak najszybciej dostać do tego budynku. Nie chcemy być na ulicy, gdy przebiegną tędy posiłki. - mruknął pod nosem zły. Nie miał wiedzy, że to tamta grupa dała sygnał do rozpoczęcia batalii - nikt nie poinformował ich o szczegółach planu. - Jeszcze ta mgła cholerna... - czuł, jak narastała jego złość. Przez mgłę nic nie widział, a deszcz, który zmoczył cięciwę praktycznie uniemożliwiał mu korzystanie z łuku. Do tego jego techniki Katonu czynił słabszymi. Walka na otwartym terenie byłaby dla niego teraz koszmarem. Potrzebował suchego miejsca. Szli więc dalej w kierunku budynku szlacheckiego, rozglądając się wokół za pułapkami. Jeżeli drużyna, włącznie z dowódcą, przystała na propozycję, to porzucili pomysł skradania się i w szybkim tempie zdecydowali się dostać do środka.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

tldr: wkurw na Yoshimitsu, propozycja przyspieszenia tempa.

[Tamaki Hyūga]

Słysząc sugestię Uchihy przytaknęłam jej głową na znak zgody po czym tak też zrobiłam. Kiedy tylko oddaliliśmy się od reszty grup aktywowałam moje klanowe dojutsu i nie marnując czasu rozejrzałam się uważnie po okolicy, poświęcając większą uwagę miejscu do którego miała się udać nasza podgrupa a także zwróciłam szczególną uwagę na drogę, która będzie prowadziła nas ku naszej destynacji. Po zapoznaniu się z terenem a także wszelkimi potencjalnymi zagrożeniami po drodze zwróciłam uwagę na rozmowę, która miała miejsce pomiędzy resztą członków mojej grupy.
- Ja tak jak Yuriko-san posiadam Byakugan dzięki któremu mogę swobodnie widzieć przez panującą tutaj mgłę i postaram się na bierząco wszystkich o wszystkim informować. Poza tym walczę głównie na bliski dystans i posiadam bardzo podstawowe umiejętności w zakresie Suitonu. - powiedziałam spokojnym i dość bezbarwnym tonem do reszty grupy. - Zgadzam się także z pomysłem odnośnie ratusza, jest to dobre miejsce na rozpoczęcie poszukiwań a także będzie adekwatnym miejscem abym mogła się z niego rozejrzeć po wiosce kiedy będziemy planować nasze dalsze posunięcia jeżeli nie znajdziemy nic wartego uwagi w ratuszu. - dodałam pewnym siebie tonem popierając plan, który się nieco wyklarował.
Jeżeli wszystko było ustalone to ruszyłam wraz z grupą w kierunku ratusza, cały czas oczywiście uważając na otoczenie i obserwując okolicę w trybie widzenia sferycznego, tak aby nic mi nie umknęło. Jeżeli zbliżało się jakiekolwiek potencjalne niebezpieczeństwo to od razu ostrzegam o tym resztę.

Aktywuję Byakugan i rozglądam się, trochę gadam, więcej się rozgądam

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Żal. Ciekawe słowo. Jeszcze ciekawsze dla kogoś, kto uczuć nie potrafił nazywać i ciężko było mu je zrozumieć, kiedy się pojawiały. Minęło bardzo wiele lat, a on je badał i badał nieustannie. Większości nawet potrafił nadać nazwę. Ale temu? Popsuta zabawka. Jak lalka z połamanymi nogami - przecież nie można się nią dłużej bawić, wymagała naprawy. Niestety ludzi nie dało się naprawić. Nie dało się im dorobić serca. Wymienić części. To przecież nie tak, że Shikarui pokochał tego dzieciaka. Nie, nie mogło tak być. To była ledwo fascynacja czymś nowym - a łatwo było go zafascynować. I ciepłem wkraść się w jego łaski. Wystarczyła jedna chwila, jeden gest, kilka słów. Tak samo łatwo było te łaski stracić i obrócić kota ogonem. Może naprawdę nie wiedział, co to żal. Mógł o nim mówić - ale czy odczuwał go naprawdę? Nie w stosunku do rodziny. Nie w stosunku do... miał żal do siebie, że nie uratował Saki. Tak. I był wstrząśnięty tym, że pozwolił zabić Sashę ot tak. Gdyby miał oczy dookoła głowy - nie byłoby żadnego problemu. Nie miał. Czyli za słaby, zbyt zły, niedobry, niedoskonały. Strzała, która chybia celu, jest nikomu niepotrzebna. Należało ją poprawić. Zbudować nową lotkę, lepiej wyważyć, doszlifować grot. Stać się lepszym. Więcej i więcej mocy. Potrzebował jej więcej w tych rękach. Ale bardziej potrzebował teraz zbudować to, o co się postarał - ten DOBRY wizerunek gościa, który się troszczy. Zabicie Yoshimitsu w tym miejscu, kiedy dowódca opowiedział się za Yoshimitsu, dobre nie było. Zwłaszcza, że Shikarui się z nim zgadzał. Gdyby to był ktokolwiek inny sam by pchnął go w dół - żeby zamknął mordę i nie narażał ich newralgicznej akcji na szwank. Za bardzo mu zależało na tej misji.
Nie troczył go żal - prowadził go ból. Nieprzyjemny, ściskający serce ból, że coś tak ciepłego, kruchego, filigranowego, coś, co dało mu prostą nadzieję, dokładając swój klocuszek do jego budowli, zgasło niespodziewanie szybko.
Uniósł rękę w kierunku Hikariego, dając mu znać, że wszystko w porządku i jednocześnie życząc tym gestem powodzenia. Można też było to odebrać jako zapowiedź rychłego zobaczenia się. Shikarui nie miał wielkiego pojęcia o jego umiejętnościach, nigdy nie widział go w akcji, ale czarnowłosy nie tworzył wokół siebie takiej aury jak Shins, Yoshimitsu czy Sasha - spokojnej. Więc i niezbyt groźnej. Zwłaszcza w przypadku Sashy i Shinsa.
Spoglądał, jak Yami pieczętuje ciało chłopaka. Nie było tutaj przecież ani czasu ani miejsca, żeby tak naprawdę cokolwiek z Sashą zrobić. Można było wyłącznie odłożyć to na później. Albo po prostu zadbać o to, żeby okoliczne drapieżniki się nie zleciały do ciała. Ale spoglądał tylko przez moment, bo kiedy obłok pochłonął ciało do zwoju, ruszył w dół, jak wcześniej zostało ujęte, ślizgając się po stromym zboczu. Spojrzał na krótki moment na swoją dłoń w bladych dłoniach białowłosej, która złożyła na niej pocałunek. Nie było nad czym płakać. Nie było nad kim płakać. Ale, och, naprawdę te ślepe oczy przypominały mu o domu. O jego słodkiej, zwichrowanej wersji - bo przecież tam zawsze było gorzko. Nie zamierzał się wtrącać do dyskusji, czy czyjakolwiek śmierć była potrzebna czy niepotrzebna - nie obchodziło go to. Kwestia winy czy nie winy - nie miało to znaczenia. Dla niego znaczenie miało tylko to, że Yoshimitsu złamał jego nową, śliczną, słodką zabawkę. Że myślał sobie: a gdyby to był mój syn? Od tamtego białowłosego skowronka nie trzeba było szukać bardzo daleko. Racje i nie racje się dla niego nie liczyły.
- Jest trupem. - Powiedział, gdy już odeszli od pozostałych grup. Kiedy każdy poszedł w swoim kierunku, a on w wizji sferycznej upewnił się, że nikogo za ich plecami nie ma, nie będzie i nie pojawi się niespodziewany atak. Nie znosił mieć kogokolwiek za plecami. Zwłaszcza kogoś, kogo nie lubił. I wcale nie miał na myśli Sashy. Powiedział to całkiem spokojnie - ale on właściwie zawsze mówił spokojnie. - Przed Klepsydrą trzeba się samemu bronić. - Odpowiedział krótko Akiemu, który zaczął narzekać na to, że tamta grupa miała ich bronić. I całe szczęście, że nie broniła, bo Shikarui wtedy preferowałby eleganckie zniknięcie. Byli niebezpieczni i nieprzewidywalni - Ichirou z Seinaru. Zwłaszcza teraz. Do trzech razy sztuka - podobno. Czarnowłosy potrafił liczyć - więc liczył na siebie. Bo na pewno nie na trzecie szczęście od bogów.
- Będzie w porządku, kiedy pozbędę się soli z oka. Dobrze, że nastrój ci dopisuje. Kondycja też. - Odezwał się po chwili marszu, kiedy już złapał kilka oddechów tym śmierdzącym, nieprzyjemnym, mętnym powietrzem. W kierunku Yoichiego, oczywiście. Z którym mieli... nieprzyjemne spotkanie pierwszego stopnia. I to przypadkowe. - Droga jest zastawiona przez Jugo. Do domu można się dostać przez bagna - wskazał ruchem dłoni kierunek - są pełne węży i owadów, pewnie jadowitych oraz łatwopalnego gazu. Najlepszą drogą jest przejście po dachach. Musimy iść jednak po kolei. Budynku są stare. Mogą nie wytrzymać. - Zrelacjonował treściwie to, co mieli przed sobą. Panujący tutaj półmrok, mgła, ciemność budynków, nie ułatwiała mu prowadzenia zwiadu, ale przynajmniej widział wyraźnie wszystkie istoty żywe dzięki Tsujiteiganowi. - Przelećmy na smoku nad domami. - Shikarui... ekhem, kiedyś mogłabym napisać, że nie lubił niepotrzebnych starć. Dziś mogę tylko powiedzieć, że wolał nie walczyć z szalonymi Jugo, których siła fizyczna mogła być naprawdę przytłaczająca. I być jednocześnie mętną stratą czasu. Jemu mgła nie przeszkadzała - tak jak innym Jugo. Tak samo zresztą i psy oraz ich właściciel mieli wyczulone nosy. Ale Akiemu i Asace - przeszkadzała. Ograniczała mocno ich pole działania. Więc po co wdawać się w taką potyczkę, skoro można ją ominąć.

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion podchodząc i atakując słownie Sou spodziewał się, że nadszarpnięte ambicje spowodują u niego wielki gniew, albo coś w tym rodzaju. Dostał jednak prostą klarowną odpowiedź, którą następnie ubrano w ładne słówka po to by zaznaczyć jak wielkim zwyrolem jest Han i jak bardzo ich skrzywdził. Ciężko było cokolwiek powiedzieć w tym temacie, osobie zaślepionej chęcią zemsty nie da się przemówić do rozsądku i Hayakawa dobrze o tym wiedział. Miał tylko nadzieję że upadły feniks będzie starał się wybrnąć z ewentualnych opresyjnych sytuacji w innych sposób niż poświecenie życia kogoś z grupy, którą dowodził.
-Masz rację Masako, skupmy się na zadaniu, nie na zemście.-Odparł krótko Masako na znak że rozumie i nie zamierza męczyć dalej Sau. Również zgadzał się co do tego żeby zacząć poszukiwania od ratusza i kiwnął z aprobatą do Yoake. Dla Keion, który nie posiadał umiejętności sensorycznych to czy zaczną od ratusza, czy od innego budynku nie robiło żadnej różnicy skoro w obu miejscach potencjalne zagrożenie było podobne. Wszyscy powiedzieli nieco o swoich umiejętnościach, oczywiście nikt nie podawał szczegółów, ale w prawdzie nie były one potrzebne i szybko uformowało się coś jakby formacja, w której się poruszali. Niestety młody medyk nie mógł się w niej odnaleźć, przez wzgląd na jego umiejętności i uczucie że grupa równie dobrze by poradziła sobie bez niego. Niemalże każdy miał coś w czym był dobry, a Keion był po prostu medykiem i to nie jedynym w grupie. Na pytanie czego można się spodziewać nasuwała mu się krótka odpowiedź "niewiele", ale wiedział że nikogo ona nie zadowoli więc musiał powiedzieć nieco więcej o swoich przywarach.
-Myślę że w bliskim starciu mogę skupić na sobie uwagę jednego z przeciwników choć nie wiem na jak długo, a na średni dystans też mam parę jak to powiedział Sau asów. Do tego używam błyskawic, więc lepiej za blisko do mnie nie podchodzić w bitewnym zamieszaniu, przez wzgląd na tą mgłę. -w skrócie powiedział czego mogą się po nim spodziewać i ruszył z grupą. Po chwili widząc łuk w rękach Masako wpadł na pomysł gdzie może się przydać, a raczej jak powinien się ulokować w grupie.
-Skoro używasz łuku to będę szedł tuż obok ciebie, po twojej lewej, w ostateczności możesz sobie zrobić że mnie tarczę i się za mną chować, albo rzucić mnie na pożarcie jako chłopca do bicia.-Powiedział uśmiechając się i przemieszczając na lewą stronę grupy. Wiedział że w tym co powiedział może być nutka prawdy i może dojść do sytuacji w której ktoś będzie musiał się wystawić Jugo jak na tacy żeby inni mieli działać, ale nawet jeśli miałoby dojść do takiej sytuacji zrobiłby to bez wahana. Tymczasem jednak starał się o tym nie myśleć, skupił chakrę w stopach żeby się przypadkiem nie poślizgnąć i maszerując uważnie obserwował otoczenie.

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Atmosfera była bardzo gęsta w grupie, do której przynależał Yoshi. Wszyscy byli negatywnie nastawieni do zabójstwa, którego się dokonał. Chyba nie do końca zdawali sobie sprawy z zagrożenia jakie tutaj mogą spotkać. Yuriko jednak postanowiła przejść do swoich obowiązków i nie przywiązywać się dłużej do prób ciśnięcia "Pazurowi". Wspomniała o niezbyt silnych Juugo. Nie wspomniała czy będą problemem czy jednak nie. Potężny dźwięk rozniósł się po całej tej krainie. Grupa uderzeniowa musiała zacząć. Ciekawe co zastaną w progu tej wioski.
Yoshi przeszedł na sam przód grupy. -Będę szedł z przodu, tak żebyście nie musieli tracić czasu na odwracanie się żeby mnie obserwować. Kaguya nie zamierzał być balastem ani ciężarem grupy. Skoro chcieli go mieć na oku to ten po prostu wyjdzie przed Nich. -Walczę w bliskim dystansie. Władam własnymi kośćmi i podstawowymi technikami wiatru. Rzucił odpowiedzią jakiej pewnie wymagała Yuriko. -Jakie są szanse, że przejdziemy obok tych Juugo bez ściągania uwagi? To najbardziej go ciekawiło. Musieli być grupą, która będzie likwidować zagrożenia płynące dla innych poszukiwaczy. Nie wiedział jednak jaki mają na to pogląd inni, sam Yoshi był gotów ryzykować własnym życiem tylko po to żeby kupić im czas.
-Jeśli nie mamy możliwości ich ominąć to mogę wyjść im naprzeciw i ściągnąć ich uwagę na siebie. Złapał jednocześnie za rękojeść "Yoshimitsu". Musiał być w pełnej gotowości bo są już w bezpośrednim kontakcie z wrogiem. Wróg ten cechował się niesamowitym gniewem i brakiem kontroli nad sobą. Mniej więcej wiedział czego może się spodziewać, dłonie zmieniane w ostrza czy topory. Trzeba było mieć oczy dookoła głowy walcząc przeciwko tym wściekłym zwierzakom.
Kaguya po powiedzeniu tego wszystkiego i przyjęciu figurki od Shinsa będzie trzymał się jak najbliżej Yuriko i Hikariego. Hyuuga jest w stanie zobaczyć każdy jego ruch więc będzie mogła mieć go na oku co powinno uspokoić grupę. Tylko opanowanie tej atmosfery może zwiększyć szansę powodzenia, a gotowość wyjścia przeciwko Juugo nawet w pojedynkę w pewien sposób ekscytowała białowłosego, znał też jak działają figurki do namierzania od jego przyjaciela. Wiedział, że jeśli zacznie się cofać lub wyjdzie za daleko Dohito po prostu będzie miał na Niego swoje oko, któremu mógł zaufać.

Streszczenie: Wychodzi na przód grupy, przedstawia pakiet umiejętności i proponuje ściągnięcie uwagi Juugo jeśli nie ma możliwości ich minięcia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Asaka]

- To drap się tą drugą i problem z głowy – albo niech go psy drapią, o, ale tego już nie powiedziała. Czy Yoichi był taki zupełnie obcy to Asaka by nie powiedziała… W końcu jego psy rzuciłyby się na nią i Shikaruiego w Iglicy gdyby nie Ichirou. Pamiętała też, że Yoichi i te jego czworonogi potrafiły się zamienić w jeden… hm… organizm z braku lepszego określenia. Tylko ile o nich wiedział sam Yoichi? O ile cokolwiek? Czy w ogóle ich kojarzył? W końcu spotkali się na krótki moment dwa lata temu… Czy psy pamiętałyby ich zapach tak długo? Czy miały pojęcie kogo tutaj teraz mają pod nosem?
Ninja… Robili okropne rzeczy i okropne rzeczy im się wybaczało. Ale czy Sasha był aż takim dzieckiem? Trudno było powiedzieć, wyglądał raczej na starszego niż takiego całkowicie młodziutkiego. Białowłosa nie potrafiła zrozumieć, dlaczego nikt go nie zatrzymał w Akatori. Dlaczego Yuriko albo któryś z Feniksów po prostu nie powiedział mu, że to nie jest miejsce dla bosych malarzy z kurą i żeby został w wiosce – a oni po prostu przystali na to, by poszedł razem z nimi. I później zdziwienie, że ktoś chciał się go pozbyć. Takie walki to nie miejsce dla ślepca, który będzie się kręcił pod stopami. Oczywiście, że można było to zrobić inaczej… Uciszyć w inny sposób, kazać mu zawrócić. Albo cokolwiek, niekoniecznie od razu zabijać… Ale…? Czy ona starała się usprawiedliwić Yoshimitsu, który jak gdyby nigdy nic podszedł do tamtego chłopaka i go zabił nie dając nikomu czasu na reakcję? Nie próbowała. Nie pochwalała tego i poniekąd odczuwała pewien smutek, ale raczej głównie dlatego, że Shikiego tak mocno to uderzyło. Nie odczuwała żalu, bo… Nawet nie zamieniła z nim słowa. Ale „dzieci” w jego wieku już zabijały, ninja wykonywali pierwsze misje. A za głupotę, niestety ale się płaci. Najczęściej największą z cen. Sama załatwiłaby to inaczej, ale to tylko pokazywało, że ludzie byli różni. I że Yoshimitsu jest osobą, która nie pierdoli się w tańcu. Nie cofnie się przed niczym, więc trzeba było na niego uważać. Tym bardziej, że później wszyscy mieli się spotkać w jednym miejscu.
- Nigdy nie widziałeś mnie w akcji, więc dlaczego mówisz o nas wszystkich? – odpowiedziała Akiemu, na to jego stwierdzenie, gdy przesunął się na tył ich pochodu. - Daj spokój, Yami. Nie byłabym w stanie zapieczętować nawet tego ciała, bo nie potrafię pieczętować w czymś większym niż mały zwój. Więc jak dla mnie to wiesz… Wszystko może się przydać jak widzisz. Pamiętasz co mówiłam ci ostatnim razem? – o ogniwie w łańcuchu i bynajmniej to nie było wtedy żeby obrazić Yamiego. Teraz też nie było. Każdy miał swoją rolę do odegrania.
Nie powiedziała nic na to, że Yoshimitsu jest trupem. Czy raczej, że nim zostanie. Tak, zrobi jeden zły ruch, gdy już się zbiorą razem i raczej nikt się za nim nawet nie wstawi, bo reszta miała świadomość, że z innymi mógłby postąpić tak samo. Przyjęła to po prostu do wiadomości, to, że białowłosy został przez Shikiego naznaczony wielkim znakiem X i zakodowała to sobie w głowie. Więcej jej mówić nie musiał.
Pozwoliła, by chakra przepływała w jej stopach, gdy zsuwali się ze zobaczą do owianego mgłą miasta. Albo raczej jego ruin. A gdy już znaleźli się na dole krateru i nastała cisza, rozejrzała się wokół siebie, nie widząc za wiele i tak.
- Kochanie, nawet przed chwilą tłumaczyłam Masako, że ten smok tak nie działa. Nie przelecimy na moim smoku. Jest w stanie odrobinę lecieć nad ziemia, ale to trochę jakby unoszenie się tuż nad nią. Mogłabym go wzbić w górę, ale zaraz zacznie opadać, więc to żadne rozwiązanie. Lepiej byłoby wziąć cię na wachlarz i polecieć. Yami z tego co pamiętam też miał ostatnio wachlarz, też mógłby wtedy wziąć jedną osobę. Ale to pozostawia jedną na dole, nie wiem czy chcemy tak ryzykować. Z drugiej strony jakby się poruszała samotnie po dachach a my osłanialibyśmy z góry, to możemy mieć większe szanse, nie ryzykując, że się dachy zawalą… – nie mówiła głośno – ot na tyle, żeby ją cała czwórka (plus psy) słyszeli. Wszystko zależało jednak od tego, czy Yami miał przy sobie wachlarz czy nie i czy potrafił na nim latać. Ale zakładała, że skoro był użytkownikiem fuutonu, to znał tak podstawową technikę. - Jak nie, to pozostaje nam po prostu to co mówisz, czyli przejście po dachach po kolei.
Jeśli więc reszcie taki pomysł odpowiadał, to kobieta ściągnęła z pleców swój wielki wachlarz i otworzyła go jednym płynnym ruchem, od razu przelewając doń chakrę i wskoczyła na niego, kucając, żeby ciągle trzymać na nim dłoń. Oczywiście poczekała wtedy na Shikiego. Plan był taki, by lecieć na tyle nisko i blisko siebie, by wszyscy mogli się zobaczyć i nie zboczyć z kursu wydawanego przez Shikiego i móc osłaniać tego, kto będzie się przemieszczać dachami.
Jeśli jednak Yami wachlarza nie miał, albo reszta nie była temu zbyt przychylna, to wielka kupa żelastwa została na jej plecach gdzie jej miejsce i po prostu pomagała sobie chakrą w stopach, by utrzymać się na budynkach, gdy będą się przekradać. Sama nie miała najmniejszej ochoty od razu wpakować się na rozszalałych Jugo. A może druga grupa zrobi na tyle wielki hałas, że sami sobie pójdą… W normalnych warunkach już dawno pokryłaby się zbroją, ale ta teraz tylko by ją spowolniła i utrudniła poruszanie po dachu, więc… Nie tym razem.

tldr: Gadka-szmatka. Potem proponuje plan przelecenia na wachlarzach. Jeśli reszta na niego przystanie to leco, jeśli nie, to ido.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Kura padła martwa, a Masako szybko zabrała z powrotem rzucony kunai - nie wiadomo, kiedy się przyda, a ojciec mówił, że broni nigdy za wiele. Tym bardziej, że chociaż jej łuk był porządnie wykonany i byle deszcz nie powinien go z miejsca uczynić bezużytecznym, to jednak nie wiedziała jak dużo czasu spędzą na poszukiwaniach - im dłużej, tym większa szansa że wilgoć wda się jednak nawet w dobrze naoliwioną cięciwę, a wtedy przyda jej się każda inna dostępna broń. Na słowa Keiona lekko się uśmiechnęła.

- Postaram się unikać tworzenia z ciebie żywej tarczy, ale dzięki - zapamiętam, żeby się też nie zbliżać za bardzo. - odparła, po czym ruszyła razem z resztą, zajmując miejsce pośrodku grupy. - Ustalcie proszę najpewniejszą trasę. Jesteście teraz naszymi oczami. - zwróciła się jeszcze do Tamaki i Sau, po czym ruszyła razem z resztą, w razie czego posiłkując się chakrą na stopach, aby się nie ślizgać za bardzo po błotnistych uliczkach. Zastanawiała się, czy powinna już aktywować swojego Sharingana, ale po namyśle uznała, że to jeszcze nie ten moment. Póki co nie mieli żadnych podstaw by sądzić, że są w jakimkolwiek genjutsu, a trasę i tak ustalał kto inny.

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Shenzhen z iście obojętną miną wysłuchiwał tego co miał do powiedzenia Sau i zastanawiał się jak sprawnie pójdą same poszukiwania, skoro ich organizacja przysporzyła już tylu problemów. Jego pozycja miała być tą, która pozwalałaby reagować w momencie gdy na przodzie formacji, coś się zadzieje, jednak musiał mieć również oczy z tyłu głowy, co nie było tak błahym wyczynem patrząc na wciąż, schodzącą ze zboczy krateru mgłę. Jeszcze przed samym wyruszeniem, każdy chciał się porwać na deklarację co do swoich poczynań i jaką taktykę obierze, tak jakby tego typu eksploracje w mocno ograniczających warunkach, przy nieznanym przeciwniku, można było w jakikolwiek sposób zaplanować. Tutaj ponownie się żachnął, lecz po chwili zdecydował również dodać swoją deklarację, skierowaną:
- Będę pilnował panienki Hyuuga, ponieważ bez niej zarżną Was jak dzikie wieprze. Liczę tym samym na rewanż w postaci moich własnych pleców - tutaj obdarzył młodziutką Tamaki uśmiechem, jednocześnie unosząc rękę.
Do ratusza dzieliła ich nie tak spora odległość, jednak z tytułu wcześniej wspomnianych warunków, jak i podłoża, które podczas ewentualnej potyczki, może utrudnić szybkie reakcje, Shenzhen starał się utrzymać ciągłe skupienie. Świadomość, ze będzie musiał polegać na kimś innym, niż na własnych zmysłach, trochę go irytowała. Wiedział jednak, że w razie czego, to jego warsztat pozwoli zadbać o siebie i o Tamaki. Był też bardzo ciekawy jak reszta tej mieszanki, która tworzyła ich grupę sobie poradzi. Nigdy ze sobą nie współpracowali a patrząc po ślepym chłopcu z kurą, dysproporcje w umiejętnościach, pomiędzy uczestnikami, mogą być kolosalne. Jedno jest pewne, Shenzhen nie miał zamiaru dać się zabić......
Następnie zwrócił się do Saua:
- Zwykle to wygląda tak, że wyrusza się po coś innego niż to, z czym się ostatecznie wraca - niewielki przytyk do jego wcześniejszej wypowiedzi, szczerze rozbawił chłopaka z Atsui, po czym ten również obdarzył marudnego sensora, uśmiechem.

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Sau i reszta zespołu przyjęli propozycję Yoake dotyczącą zajęcia się ratuszem. Nic dziwnego, bo był to pomysł dość oczywisty, szczególnie, gdy grupa trzecia się tak szybko zgłosiła do przeszukania oddalonej rezydencji. Ich grupa składała się z dwóch użytkowników Suitonu, dwóch Raitonu, do tego użytkownik piachu i Uchiha, która niby mogła walczyć na średni i daleki dystans, ale przy wskazaniu głównie łuku pozostawała dla Yoake trochę dziką kartą. Mieli w drużynie dwie posiadaczki Doujutsu, sensora i dwóch medyków. Jeśli coś pójdzie nie tak, to mieli tutaj niezły skład do ciężkich sytuacji i może się okazać, że będą musieli wspierać swoimi zdolnościami pozostałe drużyny. Tylko sługa Kaminari i członek klanu Sabaku pozostawali jacyś tacy niedopasowani do rodzaju zadania. Na nich jednak spadnie ciężar walki, gdy przyjdzie co do czego. Padła też decyzja, żeby pójść drogą. To również dość oczywista decyzja.

Ich przeciwnikami w osadzie jest mgła i zdziczali przeciwnicy dotknięci klątwą Juugo. Doujutsu w zależności od swojej natury załatwia jeden lub oba z tych problemów. Yoake nie znał dokładnych różnic między Byakuganem i Sharinganem, niewiele o nich wiedział poza tym, co użytkownicy sami mu byli skłonni powiedzieć, ale wiedział, że techniki oczne mają znaczną przewagę nad zwykłym wzrokiem. Sau będąc sensorem chociaż nie dostawał lepszej wizji we mgle, to mógł wykryć niebezpieczeństwo w postaci przeciwników.

- Proponuję luźną formację. Jako zwarta grupa łatwiej będzie nas zauważyć. Kilkumetrowe odstępy, na ile pozwoli nam widoczność. - Chłopak po cichu dobył katany i trzymał ją dość luźno i nisko, ale widocznie chciał być gotowy na wypadek nagłego pojawienia się przeciwnika. - Tamaki prowadzi, bo może dostrzec bezpieczną drogę, jednocześnie widząc wszystkich za nią. Sau z Keionem w środku, żeby w razie potrzeby mogli udzielić pomocy każdemu, a poza tym... Ważne jest, żeby Feniks przeżył. Dodatkowo każdy powinien móc usłyszeć sensora. - Yoake męczyło to, że Keion chciał poświęcić swoje życie, by osłaniać innych będąc po prostu wabikiem, więc umieszczenie go w środku mogło go uratować. A jeśli nie, to niech chociaż ocali tym sposobem człowieka, który jest chyba ich najważniejszym członkiem drużyny, bo należy do organizacji poświęcającej swe życie na walkę z Hanem. - Masako z Shenzhenem zamykają. Nie wiem na czym dokładnie polega doujutsu Uchiha, ale chyba nie powinnaś mieć problemów z dostrzeżeniem problemów na czele. Mówiłaś też, że możesz nas wesprzeć na daleki dystans. Piasek zaś powinien zapewnić wam dobrą ochronę, jakby Tamaki albo Sau nie zdążyli was ostrzec przed zagrożeniem z tyłu. - Nie wiedział, czy się go posłuchają, ale jedyny wyszedł z inicjatywą. Idąc jako zbita zbieranina może i mieli lepsze warunki do obrony, ale jeśli będą zmuszeni do obrony, to pewnie już i tak zadanie będzie nieudane. Musieli za wszelką cenę unikać walki. - W tych parach idziemy obiema stronami drogi i zaglądamy do budynków. Mamy doskonałych przewodników, ale powinniśmy uniknąć gadania.

Blondyn był zdecydowany i w jego głosie nie było słychać zawahania. Z obnażoną kataną przemieścił się też w stronę czoła grupy, starając się być niedaleko Tamaki, która obserwowała teren i wskazywała drogę. Odsunął się też kilka metrów od niej na bok i lekko do tyłu, by móc obserwować ją idąc naprzód. Ciągle też podtrzymywał w chakrę w stopach, gdy przedzierali się przez błotka zbocza, schodząc wgłąb krateru.

Skrót:
Dobycie katany. Propozycja formacji dla podgrupy 2.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Hikari]

Terumi naprawdę zaczynał nienawidzić sytuacji w której się znalazł, czuł jakby powoli jego cierpliwość była nadwyrężana. Czuł się niemalże ignorowany, uderzenie kościaka obeszło się bez jakiegokolwiek echa, dowódczyni odpowiedziała tylko kiwnięciem głowy, a białowłosy zupełnie zignorował wypowiedź skierowaną w jego kierunku. W grupie posiadał też mordercę z dobrym znajomym, bo widział jak trzymają się ciągle wspólnie. Kiedy spotkali się w Akatori natychmiast pojawił się przy nich. Mogli nie rozmawiać między sobą wiele, ale połączeń nie mogą ukryć w tak naiwny sposób. Mają jakiś powód milczenia, a może czysty przypadek? Umysł kazał się pilnować. Stworzyć wokół siebie niemal niewidzialną barierę zmysłami, w której będzie mógł zareagować przed nadchodzącym atakiem instynktownie operując swoją lawą.
- Możesz iść za mną, nie martwię kolejną taką próbą. Miałbym okazję do pozbycia się twojej głowy. Nie różnisz się niczym od mafii.
Miał w dupie jego intencje, nie uważając aby mógł stanowić jakieś zagrożenie. W innym przypadku zareagowałby jakoś na uderzenie pięścią. Aż normalnie usychało w gardle więc postanowił sięgnąć po manierkę spod płaszcza biorąc łyka sake dla uspokojenia. Szczęśliwie się złożyło, bo niejaki Shins miał bujną wyobraźnię. Chciał oznaczyć ich jakimiś figurkami dzięki którym upodabniał się do sensora mogąc ich namierzyć, doprawdy zabawna sprawa. Praktycznie każdy prędzej czy później odwracał się do niego plecami, więc tym bardziej po morderstwie nie miał zamiaru ryzykować. Ufał swoim zdolnościom, które pozwoliły mu wydostać się z najgorszego gówna bez wsparcia
- Nie dzięki, obędę się bez tego mordercy kolego.
Paskudny humor trzymał się Hikariego, kiedy został poproszony ponownie o przedstawienie swoich zdolności. Nie aby kilka minut temu opowiedział o swoich specjalizacjach, które można było uzupełnić po podaniu nazwiska o kekkei genkai. Westchnął na chwilę musząc się powtarzać, trochę poszerzając swój wcześniej przedstawiony zakres.
- Moim głównym atutem jest katon, a mogę go wspierać wodą oraz kilka odmian lawy.
Yogańczyk mógł się uspokoić przy omawianiu dalszego planu, pozostało mu pomyśleć jak przeprawić się przez bagienne otchłanie mogące skrywać dosłownie wszelakie monstra. Z drugiej strony, tracić mnóstwo czasu na dotarcie do teoretycznie bezpiecznego mostu... Nie mogli zbytnio sobie na to pozwolić, więc szukał optymalnego rozwiązania. Wpierw ocenił długość rzeki, czy mógłby z pomocą swojej gumy stworzyć wystarczająco długie dzieło do złączenia obu brzegów na szerokość przynajmniej stopy. Wystarczająco dla każdego z podstawową techniką ninjutsu, ale miał zamiar wykorzystać pełny potencjał opanowanego reberu więc zrobił jak najlepszą platformę spajającą oba lądy. Jeżeli to możliwe to nawet wygiętą w powietrze, aby nie dotykała brudnej mazi pod spodem.
- Może być kompromis?
Wyobrażając sobie w głowie porażkę przez niewystarczające zdolności zagłosowałby za mostem nie opierając się propozycji Yoshimitsu. Najwyżej dostanie przypadkiem płomieniami przez swoją chęć pędzenia naprzód.

  Ukryty tekst

Dotyczy: grupa Yuriko

[Shins]

Chłopak jedynie pokręcił głową na to, co dzieje się w grupie. W jego prywatnej opinii zachowanie większości tutaj obecnych bardziej pasowałoby do pięciolatków, niż do ninja. Liderka się boczy, Yoshi gra chojraka, Terumi zgrywa obrońcę uciśnionych, a ten szarowłosy wyglądał, jakby Kaguya zaraz miałby się na niego rzucić. Na szczęście sytuacja zaczynała się powoli stabilizować, gdyż liderka drużyny zaczęła wykonywać swoją robotę i przedstawiła wszystkim plan działania.

Propozycja Shinsa na temat oznaczenia pozostałych członków drużyny została raczej zaakceptowana (tym, którzy się zgodzili Shins podał po jednej figurze), choć Hikari odmówił nazywając Shinsa "kolegą mordercy". Chłopak cicho się zaśmiał - "Dobre. A Ty nigdy nikogo nie zabiłeś? I czym niby różnisz się od Yoshimitsu. Bo miałeś właściwszy, według swojej oceny, powód? Nie rozśmieszaj mnie. Podejrzewam, że większość osób tutaj obecnym ma niejedno życie na sumieniu. A wielu na pewno i takie, których odbierać nie musieli, ale mimo wszystko odebrali. Niektórzy być może nawet takie, które w momencie śmierci stały po ich stronie. Takie życie, że będąc shinobim się zabija. Szczególnie, jeśli czyjaś gęba może na nas ściągnąć chmarę chodzących potworów, z których każdy może nas zmasakrować. Lepiej zabić idiotę, niż dopuścić do śmierci nas wszystkich. Ja chcę jeszcze trochę pożyć, a nie wyłożyć się, bo ktoś poza oczami nie ma też mózgu" - stwierdził, bo boczenie się z powody zabicia - sympatycznego bądź, co bądź - chłopaka z kurą było dziecinne i głupie.

Trochę irytowało chłopaka to, że Hyuuga zamiast podjąć decyzję zaczęła od pozwolenia reszcie wybrać, co mają robić, ale ostatecznie naradzenie się nad wyborem drogi niczego nie psuło. W końcu na tym etapie mieli trochę czasu żeby się naradzić, więc wysłuchanie pomysłów innych osób mogło się okazać owocne. Douhito preferował przelecieć nad rozpadliną, ale uznał, że korzystanie z chakry w takim miejscu z całą pewnością musiało zwracać uwagę. Nie znał się na sensoryce, ale zakładał, że Juugo chodzący w pobliżu mogą nie różnić się znacząco od nich pod względem jaki mogli wykrywać sensorzy, szczególnie tacy, którzy nie mieli okazji bliżej poznać jak rozpoznawać te chodzące już-niedługo-trupy. Użycie jakiś technik zdecydowanie musiało jednak być zauważalne, nie mówiąc już, że wiele technik niemiłosiernie hałasowało.

Yoshi co prawda chciał się wbić na most, żeby pozabijać przeklętych ludzi, jednak sam Shins miał nadzieje, że do tego nie dojdzie - "Nie wygłupiaj się. Nawet jak wszystkich pozabijamy, to ściągniemy tutaj innych, a nie po to tutaj przyszliśmy, żeby walczyć, tylko po to by DYSKRETNIE" - to słowo wyraźnie zaakcentował - "zinfiltrować wskazane cele. Im mniej potworów ściągniemy, tym lepiej wykonamy to zadanie. Powinniśmy unikać jakiejkolwiek walki, żeby nie zwracać na siebie niczyjej uwagi" - skwitował pomysł Kagui.

Choć Yoshi wpadł na durny pomysł, to nie zachował się on tak głupio, jak ten cały Hikari. Zgrywa takiego ważniaka, a zachował się jak rasowy debil - "No i jak chciałeś zaalarmować każdego, kto może tutaj obserwować co dzieje się na tyłach, to zdecydowanie Ci się udało. Gratuluję" - zwrócił się do Terumiego, po czym skierował słowa do swojego przyjaciela - "Widzisz Yoshi. Niepotrzebnie zabijałeś tego ślepego. Widać i będąc zdrowym można odwalać manianę. Jakbyśmy zwyczajnie nie mogli przejść dołem i nie zwracać na siebie niczyjej uwagi. Kurwa, jak się te Juugo na nas zwalą, nie mówiąc o tym, jeśli przyjdzie tutaj ktoś, kto nie chce naszej obecności w tym miejscu, to jesteśmy w dupie. I mam nadzieję, że jeśli właśnie coś tutaj lezie, to Ciebie odstrzeli jako pierwszego. Za bycie idiotą" - podsumował swoją wypowiedź. Nie miał jednak zamiaru odwalać jakiś cyrków z przechodzeniem dołem, czy coś więc dodał - "Teraz to już najlepiej iść tym mostem, skoro już tutaj stoi. Żeby się chociaż pod nami nie zawalił".

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Cel pierwszej grupy został ustalony i zapowiadało się, że przyjdzie im walczyć. Białowłosy, wbrew rozsądkowi, był z tego powodu zadowolony, bo właśnie w takim celu wyruszył ze swojej świątyni - aby przeżyć przygody, walczyć, rozwijać się, poznawać świat i zwyczajnie, dobrze się bawić. I teraz, nieważne jak poważna była misja, miał ku temu okazję. Miał świadomość, że jego styl walki, chociaż mało widowiskowy, to z pewnością jest cichszy, niż miotanie technikami, toteż w tym przypadku w jakiś sposób górował.
Próbował zająć swoje myśli tematem nadchodzącego starcia, niż bezsensowną śmiercią Sashy. To naprawdę nie był moment na unoszenie się emocjami i Kaiko chyba powoli dojrzewał do swoistego panowania nad sobą. W chwilach takich jak te musiał trzymać nerwy na wodzy, a tego... cóż, brakowało chłopaczkowi z kurą. On był tak dziecinnie lekkomyślny. Tak jak i Kanamura, a jednak nie do końca. Różniła się skala. Ciężko było zupełnie oderwać się od przykrych myśli, gdy obok reszta drużyny pierwszej zaczęła znów rozdrapywać sprawę zabójstwa i jego słuszności. Czy teraz to miało znaczenie? Sasha nie żył, Yoshimitsu był mordercą, a oni mieli przed sobą zadanie. W takich chwilach prostolinijne myślenie Kaiko pozwalało mu zachować, co dziwne, względny profesjonalizm, którego, co jeszcze dziwniejsze, brakowało prawdziwym ninja. I to on był tym wybuchowym? Widocznie trzymał nerwy na wodzy lepiej, niż się spodziewał. A może to kwestia wychowania na odludziu?
Z istotnych kwestii, Shins postanowił wręczyć każdemu kto się zgodził po figurce, które niby umożliwiały mu zlokalizowanie nas w razie nieoczekiwanych problemów. Białowłosy najpierw sceptycznie podchodził do pomysłu przyjmowania jakichkolwiek chakrowych tworów, ale gdy Yuriko postanowiła wziąć jedną, to i on stwierdził, że nie ma się czego obawiać. Na ten moment postanowił pokładać swe zaufanie w tej kobiecie, niżeli w kimkolwiek innym z jego grupy. Nawet, jeżeli na pierwszy rzut oka wydawali się przyjaźni - niczym Yoshimitsu. Figurka ostatecznie wylądowała w torbie ze skromnym ekwipunkiem Kaiko.
Wszelkie rozmowy "nie na temat" Kaiko z trudem przemilczał. Szczególnie trudno było zachować spokój, gdy Shins mówił o słuszności decyzji Kaguyi. Białowłosy, chociaż od dłuższego czasu ponury albo skupiony, to przez moment wyglądał na, zwyczajnie, złego. Chciał wtrącić się w słowo, rzucić na sprawę spojrzenie zdecydowanie bardziej trafiające w sedno, niż obudowanie całego morderstwa w otoczkę "gdyby" i "mogliśmy". Białowłosy nieco zaskoczony był prośbą Yuriko, aby opowiedzieli co potrafią. Niby zaskakujące, ale bardzo logiczne tylko... Kanamura nie czuł, że wnosi do tej drużyny cokolwiek użytecznego, poza względnym opanowaniem nerwów. Albo chociaż języka, co w porównaniu do towarzyszących mu ninja, mogło być wyczynem. Yoshimitsu, jak się okazało, walczył swoimi kościami. To odpowiadało na wcześniej zadane mu pytania odnośnie pochodzenia jego miecza... Yoshimitsu. Swoją drogą, Kaiko był zaskoczony jakże zadufanym w sobie trzeba być człowiekiem, aby nazwać broń własnym imieniem. Wydawało mu się to niezwykle dziwne, wręcz alarmująco, chociaż nie potrafił dokładnie powiedzieć z jakiego powodu. Kwestia walki kośćmi była fascynująca, kolejny raz logika świata, który znał Kanamura została zwyczajnie złamana. Dotychczas nie uwierzyłby, że ktoś może pojedynkować się własnymi kośćmi, ale w tym momencie mógł tylko zrobić zaskoczoną minę i pomyśleć "oh, tak, oczywiście, rozumiem". I tak też zrobił. Terumi władał Katonem i Suitonem, co również brzmiało niezwykle ciekawie, bo były to przeciwne sobie żywioły. No i miał je dwa zupełnie tak, jak świętej pamięci Hou. Pokój jego duszy. A jakby tego było mało, to Terumi twierdził, że ma kilka odmian lawy. Cokolwiek to znaczyło i jakkolwiek ją wytwarzał. Kaiko nie mieściło się w głowie ile rzeczy umożliwia chakra. Najbardziej intrygujące było jednak samo wskrzeszenie, o którym to wcześniej słyszał. Jednak to wciąż nie był moment na ten temat. Co do Shinsa, to nie przedstawił swoich zdolności, więc białowłosy uznał, że to coś z tymi figurkami. Pewnie wykrywanie ich pozycji to nie jedyna rzecz, jaką potrafi. I nadeszła kolej na Kaiko. Każdy wypadał tak fascynująco, posiadając jakieś niezwykłe umiejętności, a on?
- Yyyy... mam dwa hakomiecze. - powiedział, wystawiając przed siebie Shuang Gou. - I dwie silne ręce. - dodał po chwili, uśmiechając się niezręcznie. To właściwe go podsumowywało. Walczył dwoma hakomieczami i miał sporo tężyzny fizycznej. - Naprawdę silne. - podkreślił, zaznaczając przy okazji, że to jego największy atut. I tak rzeczywiście było, bo odkąd pamiętał, to pary w rękach mu nie brakowało. Nie miał nic więcej już do powiedzenia. Znał podstawowe ninjutsu, ale czy rzeczywiście coś tak drobnego miało znaczenie przy wydarzeniu na taką skalę? Wątpił. Nie chciał też nikogo zapewniać, że jest jakiś niezwykły w zwarciu, bo chociaż czuł się w takiej walce pewnie, to ostatecznie nie wiedział czy jego pewność siebie była słuszna. Dotychczas walczył jedynie z bandytami, może potrafiącymi kilka technik, ale wciąż - bandytami. Nie miał zielonego pojęcia jak potężnych przeciwników mieli jego towarzysze z grupy, chociaż wiedział już, że jest wolniejszy niż Yoshimitsu.
Decyzję obrania drogi pozostawił mądrzejszym i bardziej doświadczonym. On wybrałby bagniste koryto rzeki, bo była to najszybsza droga i pewnie skupiająca na sobie najmniej uwagi. Jednakże teren był trudny co stawiało ich w ciężkiej sytuacji, gdyby zostali zaatakowani. W równie ciężkiej byłyby bestie, ale ich akurat to raczej nie obchodziło.
Jeżeli most Terumiego powstał, to i Shins się uruchomił. Naprawdę był rozgadanym i, prosto rzecz ujmując, wkurwiającym gościem, który postanowił się odgryzać władającemu lawą, mieszając go z błotem. Swoją drogą, zachowywał się tak, jakby był matką Yoshimitsu, która wstawiała się za niego. I nawet Kaiko takie miał wrażenie, chociaż nigdy nie zaznał matczynej miłości. Dręczący Douhito gadał i gadał, a białowłosy opuścił głowę, by wziąć kilka głębokich, naprawdę głębokich oddechów, starając się zachować chłód umysłu.
- Shins, weź się zamknij już. - warknął w końcu, po raz pierwszy ponosząc porażkę w zwyczajnej próbie opanowania własnych emocji. Wciął mu się przy okazji w ględzenie, że teraz to muszą już wybrać most, skoro powstał. Powiedział to, nawet nie spoglądając na niego, by dopiero po chwili skierować wzrok ku niemu. Skupienie, ponura mina, to wszystko znikło, a zostało widoczne zirytowanie. Naprawdę drażniła go ta cała sytuacja, ta wrogość w jego drużynie, ta bezczelność w szastaniu cudzym życiem, te wymiany słów w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiedniej porze. Tak czy siak, jeżeli most powstał, to Kaiko zamierzał z niego skorzystać. Yoshimitsu, zgodnie z tym co powiedział wcześniej, chciał iść przodem, a co więcej - chciał być przynętą i ściągać na siebie Juugo. Kanamura aż kilkukrotnie zamrugał, kiwając głową na boki, jakby nie dowierzając w to, co słyszy. Moment temu Kaguya powoływał się na rozsądek i bezpieczne rozwiązania, a teraz zamierzał po prostu ruszyć przed siebie, by zostać wabikiem? Kaiko naprawdę nie nadążał za tymi ninja. Albo zwyczajnie byli bardzo... niezdecydowani w swych zasadach.
Jeżeli jednak most Terumiego nie powstanie, to trzeba będzie wybrać jedną z dwóch opcji zaproponowanych przez Yuriko. Terumi obstawał za mostem, Shins nie miał typu, Yoshimitsu po prostu chciał umrzeć jako przynęta, a Kaiko... postanowił zagłosować na bagniste koryto. Nawet jeżeli była to trudniejsza trasa, to najtrudniejszym elementem był czas, jaki kupowała druga grupa. Jego mieli najmniej, więc oczywistym było, że należało go oszczędzać i wybierać szybsze rozwiązania, nawet jeżeli były problematyczniejsze. Tak uważał Kanamura, zatem zagłosowałby za bagnami.
Niezależnie od sytuacji, starał się być ostrożny. Miał w rękach swoje miecze, którymi mógłby się obronić w wiele różnych sposobów, począwszy od bloków, przez zbicia, a do zaczepień o haki włącznie. Nie znał żadnych technik defensywnych, zresztą ofensywnych też, zatem oprócz tego miał uniki i nic więcej. Prostota jego umiejętności pozwalała mu przynajmniej na podejmowanie szybkich i stanowczych decyzji.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Yami]

Każdy zebrał się w końcu do swoich mniejszych grup i każda z nich zaczęła omawiać plan. Tak jak w dwóch pozostałych znaleźć można było członka byłych ShiroRyu tak w naszej znajdował się Yoshi, który zdawał się pomagać klepsydrze, przynajmniej tak pamiętam po wydarzeniach z iglicy. Był to też zapewne powód, dla którego cała klepsydra zebrała się wokół niego. Nie było to jednak jakoś istotnie ważne, przynajmniej dla mnie. Jeden członek naszej grupy jednak wyraźnie nas przed nimi ostrzegał. Jawnie, w obecności jednego z nich...
Mniejsze, teraz liczyło się głównie ustalenie planu co robić dalej, zaś gęsta mgła nie pozwalała na poprawną ocenę wyglądu okolicy, musiałem więc zdać się w całości na relacji Shikaruia. Shikaruia, który zdawał się opanować kłębiące się w nim emocje. Westchnąłem.
Opis wioski wykonany przez Shikaruia nie był zbyt dokładny, musiałem pracować z tym co miałem. Pojawiały się kolejne propozycje jak przedostać się na wybrane miejsce. Przyłożyłem dłoń do podbródka zanurzając się w myślach. Zdawało się, że nie istniał idealna ścieżka. Stare domy, bestie wyczuwające chakre, bagna z wężami i owadami. Te nie powinny stanowić problemu. Oczywiście dla zwykłej osoby przejście przez taki teren byłoby śmiertelnym zagrożeniem jednak nie dla Shinobi. ZA sprawą podstawowych technik moglibyśmy przebiec po tafli błota zaś same owady nie nadążałyby za nami. Problemem jednak były wspomniane łatwopalne gazy. Nie wiem jak udało się Shikaruiowi, określić ich właściwości ale musiałem w tym momencie zaufać jego doświadczeniu. Sam wskazywałem na wysoce prawdopodobną możliwość zastawionej pułapki, nie mogę więc podjąć tak dużego ryzyka. Kwestia lotów smokiem nie smokiem była z drugiej strony bardzo wątpliwa...
Rozmyślania przerwała mi Asaka, która wspomniała coś o pieczętowaniu i moich zdolnościach czy rzeczywiście mi coś powiedziała wtedy w Iglicy co mogłoby nawiązywać do tej sytuacji? Nie mogłem sobie przypomnieć.
- Wybacz ale nie mam tak dobrej pamięci. Wydarzenia spod iglicy miały miejsce blisko dwa lata temu.
Potem znowu zacząłem się zapadać się w potok myśli kiedy ponownie dźwięk mojego imienia wyciągnął mnie z nich nim udało mi się w pełni przeanalizować sytuację. Wykorzystanie wachlarzy. Była to jedna z opcji którą sam rozmyślałem jednak były z nią pewne problemy.
Powoli każdy kolejny element układałem przy pozostałych próbując odtworzyć wizję najbardziej prawdopodobną. Plan, który zapewni wszystkim realne szanse na powodzenie. Westchnąłem głośno kiedy udało mi się go skomponować, miał pewne luki lecz było ich mniej niż w innych przypadkach.
- Gdyby nie łatwopalne opary o których wspomniał Shikarui bagno wydawałoby się najlepszą drogą. Wciąż uważam, że Antykreator nie popełniłby takiego błędu z zapisywaniem informacji o tym miejscu dlatego teren, który w ciągu ułamka sekund może nas wszystkich pozbawić życia jest najbardziej niebezpieczny. Samo bagno, węże i owady nie powinny stanowić problemu, nie dla shinobi. - Zwróciłem się w kierunku Asaki. Chciałem odnieść się do pomysłu przelotu nad gniazdem bestii. - Nawet jeśli mgła jest gęsta smok Asaki z całą pewnością będzie w niej dość dobrze widoczny. W przypadku wachlarzy nie uda nam się zabrać wszystkich osób. Nie licząc nas są jeszcze psy, o których zdaje się zapomniałaś Asaka. Yoichi oraz jego podopieczni musieliby zostać samopas. Innym problemem jest sama technika. Nie pozwala wzbić się wysoko w powietrze oraz sam lot nie jest za szybki co sprawi, że staniemy się łatwym celem. - następnie skierowałem wzrok na czarnowłosego wielu rodów - Przejście po dachach zdaje się z początku racjonalnym podejściem musisz jednak wspomnieć swoje słowa, to o czym wspomniałeś nie tak dawno temu - przymknąłem na chwilę powieki próbując dokładniej odtworzyć jego słowa - Między dwadzieścia a sto dwadzieścia metrów, czyż nie? Niewątpliwie bieg po dachach w mgle wydaje się rozsądny jednak istnieje ogromne ryzyko wykrycia właśnie za sprawą sensoryki. Walka na niepewnym gruncie czyli starych, rozpadających się domach to ostatnia rzecz której byśmy chcieli.
Dokonałem konkluzji.
- Pozostają nam więc dwie, realne drogi - podniosłem zaciśniętą pięść z której wysunął się jeden palec - pierwsza to droga przez Jugo - wysunąłem kolejny palec tak, że teraz widać było literkę "V" - Druga opcja to wybranie mimo wszystko bagna bądź jego obrzeży licząc na to, że nikt nie zastawił pułapki. - Westchnąłem - Przychylam się do pierwszej opcji.
Przykucnąłem i końcem parasola wyryłem kolejne znaki: P A U Y S.
- Moja propozycja formacji. Ze względu na możliwość szybkiego reagowania za sprawą swoich zdolności Yoichi i jego Psy powinny iść z przodu. Shikarui jako osoba dopełniająca ich powinna znaleźć się na samym końcu. Dzięki temu niezależnie od sytuacji ta dwójka będzie w stanie odeprzeć pierwszy możliwy atak oraz za sprawą szerszego spojrzenia na pole ewentualnej walki reagować i wspomagać razem całą drużynę. Najbardziej prawdopodobne miejsce ataku będzie naciągało od frontu formacji dlatego kryształ Asaki i jej zdolności tworzenia ścian będą stanowiły trzon obrony. - zwróciłem się w kierunku Akiego - Nie wiem zbyt wiele o zdolnościach jeśli jednak masz zdolności podobne do Shikaruia tak powinieneś znaleźć się w środku stawki. Dzięki nim powinieneś szybciej reagować i wspierać środek i tył grupy w zależności od sytuacji. Ja będę czwartym. Walczę na średni i krótki dystans. Będę w stanie wspierać Shikaruia jeśli atak przyjdzie z tyłu. - Spojrzałem wtedy w kierunku czarnowłosego i białowłosej. Westchnąłem. Shikarui zrobi wszystko aby ochronić Asakę co pokazał na ostatnim turnieju. Istnieje szansa, że uda się bezpośrednio na sam przód sprawiając, że nasze plecy będą otwarte. To jest coś na co nie mogę pozwolić - Ewentualnie Yoichi będzie z tyłu zaś Shikarui z Asaką będą szli na przedzie.
Tak wyglądał cały mój plan. Czy raczej jego zalążki. Nie byłem wielkim strategiem. Byłem synem kupca, kupcy mają to do siebie że lubią kręcić i szukać sposobów na zarobek. Takie podejście sprawia, że są cwanymi bestiami z łbem na karku. Nie wszyscy jednak większość z nich na pewno. Jako wnuk osoby, która przewodzi Gildii Kupieckiej Shigashi również nie miałem lekko. Lekcje jakim mnie poddawał sprawiły, że chyba potrafię myśleć. To zaś sprawia, że mogę je wykorzystać czy to w rozmowach o interesach czy przy planowaniu starcia.
- Tak to widzę ja. Będę się jednak dostosowywał do ostatecznej decyzji. Mam zbyt mało doświadczenia aby mieć decydujące słowo. Poza tym... nie możemy marnować więcej czasu, zwłaszcza kiedy grupa "broniąca" chyba rozpoczęła szturm na miasto...

tl;dr - Yami planuje co zrobić.

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Zielona kropka - grupa I
Niebieska kropka - grupa II
Pomarańczowa kropka - grupa III

Oniniwa 鬼庭町 Grupa I
Hikari, Yoshimitsu, Kaiko, Shins

W rzeczy samej, atmosfera wewnątrz grupy w której znajdował się morderca młodego Sashy była wyjątkowo napięta. Yoshimitsu i Shins zupełnie nie widzieli niczego dziwnego w tym, że przeszkodę na swojej drodze powinno się wyeliminować tak szybko jak to tylko możliwe - dokładnie tak, jak sytuację przedstawił idący w drugiej grupie Sau. Hikari i Kaiko zapatrywali się na to zupełnie inaczej: Terumi był widocznie zniesmaczony brutalnym posunięciem ze strony Kaguyi i od razu wprost pokazywał wrogość zarówno wobec jednego, jak i drugiego shinobiego z półświatka, podczas gdy Kaiko po prostu... zdawał się mieć serdecznie dość, nawet mimo tego że zadanie dopiero się rozpoczęło. Obecność przedstawicieli yakuzy zapewne byłaby dla nich bardziej znośna, gdyby nie ciągłe docinki ze strony przedstawiciela klanu Douhito.
Yuriko zaś po prostu maszerowała, a na jej twarzy widać było skonfliktowanie. Z jednej strony była równie wściekła jak Hikari i wolałaby wyeliminować kogoś kto bez śladu skruchy potrafił odebrać komuś życie, ale też... widać było, że słowa które rzucił w jej stronę Sau musiały ją dość mocno ubóść. W końcu była teraz przedstawicielką organizacji, która za nic miała życie niewinnych ludzi i zwykłych najemników: tak długo jak ich zadanie mogło zostać wykonane, tak długo wszystkie chwyty były dozwolone. Chyba nadal nie potrafiła zamknąć swojego sumienia na kłódkę, tak jak łysy sensor...
-WYSTARCZY - warknęła w końcu, patrząc zarówno na Hikariego, jak i na Shinsa. - Terumi-san, aktualnie wszyscy jedziemy jedną łódką, i mamy jeden cel. Nawet jeśli nasze sposoby znacząco się od siebie różnią, to musimy przełknąć dumę i znaleźć sposób na współpracę - przynajmniej przez jakiś czas. Douhito-san, te przytyki w niczym nie pomagają, a jedyne co powodują, to irytację i prowokację do walki. Jeżeli nie masz nic merytorycznego do dodania do planów drogi, to proszę - zachowaj sobie te myśli w środku, a nie wypuszczaj z ust.
Kiedy Yoshimitsu zaproponował, że pójdzie przodem, Yuriko powoli kiwnęła głową, a następnie spojrzała w stronę Kaiko.
-Skoro walka na bliski dystans to Twoje forte, to również staniesz z przodu. Będę tuż za wami, następnie Douhito-san i Terumi-san.
W tym momencie Hikari podszedł nieco do przodu, i korzystając z huku wywołanego trąbą z oddziału dywersyjnego, za pomocą jednego ze swoich jutsu stworzył dwie spore platformy z gumy, które następnie połączył pośrodku w swego rodzaju łuku - formując z nich względnie wytrzymały most. Co prawda lekko się ugiął, ale przynajmniej pozwoli grupie przejść na drugą stronę bagnistego koryta rzeki suchą stopą. Yuriko lekko kiwnęła głową, po czym ponownie przyjrzała się okolicy Byakuganem.
-Harmider przy głównej bramie chyba zwrócił uwagę stworów - tylko kilka zostało, są na placu przed samym budynkiem. Dopóki tam nie dotrzemy, powinniśmy mieć względnie wolną rękę.
Gdy grupa przeszła przez gumowy most, po drugiej stronie mogli zobaczyć... cóż, więcej ruin. Tuż przed nimi znajdowało się kilka budowli, z czego jedna z nich mogła niegdyś być jakimś magazynem - spora budowla z kamieni i (dość już przegniłego) drewna, z otworami na pierwszym piętrze, po to by umożliwić łatwiejszy załadunek pakunków zboża i innych towarów które wymagały przechowywania w oddzielnym miejscu. Wrota wciąż jeszcze się trzymały, lecz jeśli by mocniej kopnąć, to zapewne by się zawaliły. Tuż obok dało się zobaczyć mniejszą, bardziej kształtną budowlę, która prawie na pewno była izakayą; otwarte, bez żadnych faktycznych drzwi, z dużą przestrzenią w której można było usiąść albo rozpalić większe palenisko w celu ogrzania wnętrza. Ostatnim budynkiem obok drogi zaś była stajnia, możliwa do rozpoznania po oddzielnych boksach dla koni i paśnikach.
Obok zaś? Bazaltowa, czarna droga, pokryta błotem.
W stronę dość sporej budowli, wcześniej wskazanej przez Yuriko.

---

Grupa II
Yoake, Tamaki, Keion, Masako, Shenzhen

Sau zdecydowanie nie był osobą z którą łatwo się rozmawiało. Łysy brodacz, pokryty kolczykami tak gęsto że pewnie działałby bardzo dobrze jako piorunochron, miał charakter równie przyjemny w kontakcie jak papier ścierny; zupełnie go nie obchodziło że jego słowa mogłyby kogoś urazić lub stać w przeciwności z postawą życiową innych. Dla niego świat był bardzo prosty. Albo jesteś użyteczny i wykonujesz misje tak, żeby nie trzeba było za wami sprzątać, albo możecie iść sobie w swoją stronę. Bądź do piachu. Jemu byłoby bardzo z tego powodu wszystko jedno.
Mężczyzna wysłuchał słów wszystkich obecnych i przez chwilę tylko stał w miejscu, widocznie zastanawiając się nad najlepszym ustawieniem formacji. Rzeczywiście, ich ugrupowanie było bardziej nastawione na walkę na dalszy dystans; jedynymi którzy rzeczywiście mieli wprawę w walce na bliższy dystans, byli Yoake i Keion, podczas gdy cała reszta preferowała jednak trzymać się poza zasięgiem zagrożenia. W zamian jednak mieli o tyle komfort, że mieli pośród swoich szeregów aż dwójkę sensorów - jednego obserwatora w postaci Tamaki, i jednego wyczuwającego aurę, tudzież Sau. Mogli więc sobie pozwolić na mniej dozbrojony front, jako że łatwiej im będzie poruszać się po kryjomu, wiedząc gdzie znajduje się zagrożenie.
Sensor spojrzał na Yoake, który zaczał decydować o formacji ugrupowania, po czym z szerokim uśmiechem i pogodnym tonem zapytał:
-Wybacz, ale kto dowodzi?
Ostatecznie jednak tylko parsknął śmiechem.
-No dobra, ale trochę sensu w tym było - powiedział spokojnie Sau, patrząc na piątkę tymczasowych kompanów. - Dość luźna formacja, z przodu będą Piorunek i Nidaime Hyuga, za nimi Szary, później ja, a z tyłu pan Kuweta i Uchiha.
Przeszli więc między pierwszymi budynkami, których przeznaczenie mogło mieć różne natury. Pierwszy z nich, niewielki i ze szpiczastym dachem ze strzechy, byl standardowym domkiem zwykłego zjadacza chleba w zwykłej osadzie z Daishi. O ile słoma była już tylko duchem własnej przeszłości, o tyle sam budynek trzymał się względnie nieźle - nawet jeśli w środku nie było absolutnie niczego. Pozostałe dwa... były znacznie ciekawsze. Jeden, dość duży, przypominał nieco dom gier: miejsce, gdzie mieszkańcy Oniniwy mogli się udać by przewalić swoje ciężko zarobione ryo w zamian za odrobinę rozrywki w formie cho-han, mahjonga, hanafuda i innych gier hazardowych. Był to spory, prostokątny budynek z pierwszym piętrem, na które teoretycznie dało się dostać drabiną - ale na ile było to bezpieczne w tym momencie, ciężko było określić. Ostatni zaś, postawiony nieco głębiej od drogi w stosunku do pozostałych... pozostawiał najmniej złudzeń. Spora budowla z charakterystycznymi, drewnianymi kratami, za którymi znajdowały się pomieszczenia z (aktualnie nadgniłymi) tatami. Zamtuz.
Aby dostać się do ratusza, wystarczyło iść dalej drogą i zmierzać w stronę dość starego, lecz wciąż cieszącego oko drewnianego mostu. Kilkaset metrów dalej dało się zobaczyć powstanie kolejnego, podobnego tworu, stworzonego z gumy - grupa pierwsza ruszyła w stronę swojego celu.

---

Grupa III
Shikarui, Asaka, Aka, Yami

Czy to już jest jakaś zasada, że w każdej z grup atmosfera była tak parszywa, jak to tylko możliwe? Jedyna różnica pomiędzy nimi była tylko taka, że u każdej przyczyna była nieco inna. W grupie pierwszej głównym problemem była obecność mordercy ślepego nastolatka, jak również konflikt co do natury tego zabójstwa. W drugiej problemem był dowodzący, który zupełnie miał w rzyci to, co stanie się z najemnikami pod jego dowództwem, tak długo jak będą oni użyteczni w zadaniu zdobycia wszelkich skrawków informacji na temat przeszłości Antykreatora. W grupie trzeciej zaś? Smutek wywołany śmiercią Sashy, i swoista żałoba nad nieżyjącym już strażniku kury. Najmocniej to wszystko przeżył Shikarui, który przez dobrą chwilę nie był w stanie pogodzić się z tym, że do śmierci chłopca doszło tak... nagle. Równie mocno zareagował Aka, który zdawał się teraz podzielać negatywne podejście wszystkich innych - jak gdyby zapadł się w bagno które go otaczało. Najspokojniej zaś podszedł do wszystkiego Yami, który od razu przeszedł do analizy informacji i rozmyślaniu nad najlepszą ścieżką.
Yoichi tylko lekko przekręcił głową, spoglądajac na Yumichikę z zaciekawieniem, po czym ponownie zwrócił się w stronę Shikaruia, patrząc na niego swoim jedynym okiem ze swoistym współczuciem. Widać było, że jeździec psów w okolicy mędrców nawet nie stał, ale miał w sobie chociaż trochę empatii.
-Jasne - powiedział spokojnie, gdy Shikarui potwierdził że za chwilę wróci do pelnej kondycji. Nie zamierzał go pospieszać. - Nie zmuszaj się. Jak potrzebujesz trochę czasu, to po prostu Ci go damy.
Następnie zaś wyszczerzył swoje wilcze kły w uśmiechu.
-Swoje w życiu zobaczyłem, swoje też straciłem. Duchowo byłem już na samym dole - więc jedyna droga to w górę!
Przez chwilę trwało milczenie.
-Z jego kondycją jest rzeczywiście lepiej - stwierdził Akira, patrząc na Shikaruia. - Tym razem jednak nie zrzucajcie mu gruzu na głowę, jeśli można.
Yoichi w tym momencie symbolicznie pacnął Akirę po łbie zdrową ręką.
-Było, minęło, Akira. Wystarczy mi jedna uraza na całe życie, nie mam ochoty zbierać następnych.
Następnie spojrzał na Akę.
-Być może, i jego zgon to tragedia - powiedział spokojnie. - I nie zgadzam się z metodami tego Kaguyi. Ale, sam przyznaj - co ślepy chłopak byłby w stanie tu zdziałać? Nie bylby w stanie znaleźć niczego użytecznego, bo nawet nie widziałby co zbiera. Nie wiedziałby gdzie się ukrywać, bo musiałby polegać na słuchu i dotyku. Powinien był zostać w Akatori...
Następnie skupił się na Yamim, który dokładnie rozmyślał nad marszrutą i ewentualnymi zagrożeniami. W tym czasie też pokazał gestami, aby pozostałe dwa psy - Aijin i Ayu - poszły po cichu przodem, aby wyszukać czegoś czego bez psiego nosa nie byliby w stanie znaleźć. Spojrzał też na Asakę, która dodała również swoje trzy grosze, proponując inne rozwiązania.
-Przelot byłby dobry, ale z tego co wiem, musielibyśmy zrobić kilka kursów - to zajęłoby za dużo czasu. No, i psy też swoje ważą. Osobiście też skłaniałbym się w stronę przejścia przez Juugo - tu wesoło uderzył metalową pięścią w otwartą zdrową dłoń. - Może i odłożyłem kosę do szafy, ale dalej potrafimy zawirować na polu walki. Harmider który robi skład defensywny i tak zagłuszy walki z naszej strony, tak długo jak nie spróbujemy eksplodować połowy miasta...
Następnie pokręcił dłonią z wystawionym palcem.
-Nie nie nie, kysz, front jest mój. Wy zajmijcie się planowaniem, a ja zajmę się tyraniem hołoty.
Kiedy Aijin i Ayu powrócili, Yoichi uśmiechnął się i pokazał reszcie gestem: będzie można wyruszać. Psy nie znalazły niczego w okolicy - przynajmniej początek trasy będzie względnie czysty. Po przejściu pomiędzy dwoma budynkami, które najpewniej niegdyś były zwykłymi domami mieszczan, cała grupa znalazła się na jednym z centralnych traktów - najprostsza i najczystszta droga w stronę wielkiej budowli prowadziła przez most, w którego stronę chciała też zmierzać grupa druga, jako że był on tuż obok ratusza. Trakt obok bagiennego koryta rzeki, znacznie szerszego niż to gdzie była grupa pierwsza, był chwilowo poza chęciami i zasięgiem drużyny. Bieganie po dachach byłoby groźne, jako że miały one swoje lata - ale na pewno ułatwiłoby to unikanie bazaltowych chodników, gdzie byliby widoczni jak na dłoni...

[uhide=Tamaki Hyūga]Za pomocą Byakugana zauważasz, że grupa trzecia powoli wychodziła w kierunku głównej drogi, niedaleko punktu gdzie znajdowaliście się wy sami - w stosunku do nich jednak byliście bardziej na uboczu, w bocznych ścieżkach. Wokół nie widać było żadnego szczególnego zagrożenia - więcej przeciwników kłębiło się za mostem w okolicach ratusza, na trasie w stronę wielkiej budowli szlacheckiej. W budynkach było ciemno, więc ciężko było określić czy znajdowało się tam coś wartościowego - ale żadnych źródeł chakry tam nie zauważasz.[/uhide]

  Ukryty tekst

Deadline: 12:10, 19 września.
W razie niejasności lub gdybym o czymś zapomniał - piszcie.