Gdzieś w mieście

[Khusara Hatakame]

Gdy Khusara podszedł wręczając paczkę starszym kobietom stojącym w zaciemnionej bocznej uliczce te dały mu nie wielką niczym nadzwyczajnym się nie różniącą zwykłą paczuszką, o kolorze białym i miękkim odczuciu na dłoniach które pozostawiała po odebraniu jej przez Khusare. Gdy czarnowłosy mężczyzna schował już paczkę w swą wewnętrzną kieszeń kimona która przydawała mu się czasami jak to z resztą miało miejsce teraz, kobiety po chwili popatrzyły się na niego i zaczęły tłumaczyć mu po kolei jaką drogę ma obrać by dojść do jednego ze sklepów który cechował się wśród innych wstawionymi kratami w futryny okien. Powiedziały też o potrzebnym kodzie który za pewne miał być kolejną formą ostrożności. Jedna z staruszek wskazując Khusarze co ma robić wspomniała coś o recepturze. Z tego co udało się na ten moment przez młodego shinobi ustalić to to że w paczce znajdowała się dość ważna receptura która komuś jest niezwykle potrzebna, jednakże więcej nie było co się rozmyślać, gdyż zadanie miało być wykonane a pieniądze za nie wypłacone tylko to jak na razie interesowało Khusare i tego się trzymał. Gdy kobieta skończyła instruować młodego shinobi, on udał się w wskazaną drogę idąc dalej przez zaniedbane boczne uliczki a po chwili także przez zamknięte i zabite oraz wydawałoby się przez ciszę że opuszczone sklepy. Po nie długim momencie marszu widać było już budynek z wstawionymi stalowymi kratami w oknach. Khusara podszedł do niego pukając odpowiednią sekwencje, 3 puknięcia potem chwila ciszy, 2 puknięcia i znów przerwa, a na końcu 4 puknięcia które zakończając serie wydawałoby się że spowodowały że w środku budynku słychać było zbliżające się kroki. Czarnowłosy czekał w tym czasie na otworzenie ciężkich drewnianych drzwi zastanawiając się jednocześnie nad dziwną i tajemniczą otoczką tej małej i niepozornej paczki.

[Tamaki Hyūga]

~ Paczka Ekspresowa ~

~ Khusara Hatakame ~
~ Misja Rangi D ~
~ 9/15 ~

Khusara otrzymał paczkę od dwóch staruszek, które rzuciły jeszcze kilka nerwowych spojrzeń dookoła po czym ruszyły w przeciwnym kierunku od miejsca do którego miał się udać młodzieniec. Shinobi schował paczkę za pazuchę kimona, tak aby mieć obie ręce wolne w razie wszelakich napotkanych po drodze przeszkód...

Przemykając wśród cieni Khusara czuł na sobie czyiś wzrok, cały czas jak podążał uliczką. Uczucie bycia obserwowanym jedynie się wzmogło kiedy skręcił zgodnie z instrukcjami i znalazł się pomiędzy dwoma szeregami, zabitych deskami sklepów. Czuł się jakby spomiędzy każdej, nawet najmniejszej szparki pomiędzy drewnem wyglądały na niego czarne jak noc ślepia. Wprowadzało to kapelusznika w niemały dyskomfort, jednak znając swoją misję podążał wzdłuż sklepów, wypatrując tego, który zamiast desek miał kraty w oknach. Każdy krok, był odczuwalny niczym minuta a deski po obu stronach wydawały się nie mieć końca. Czując jakby przeszedł już przez całe Shigashi no Kibu, Khusara w końcu ujrzał cel jego wędrówki. Dalej, zewsząd czując na sobie wzrok kogoś, albo czegoś, czego nie było widać, jednak czerpiąc otuchę z widoku krat, shinobi dotarł w końcu do rzeczonego sklepu...

Budynek stojący naprzeciw czarnowłosego młodzieńca wyglądał jak wyrwany z kontekstu, kiedy tak stał pomiędzy rozpadającymi się ruderami jakimi byłe pozostałe sklepy. Twarde, dobrze zakonserwowane oraz zadbane drewno odcinało się od reszty. Ganek będący zbudowany z kamienia także zupełnie nie pasował do tego miejsca a obite metalem, ciężkie drzwi wydawały się niemiłosiernie solidne. Na środku drzwi znajdowała się, także metalowa, kołatka wyrzeźbiona w taki sposób aby wyglądała niczym głowa smoka, która trzyma w pysku pierścień z płomieni. Wykonanie oraz dbałość o szczegóły były nieziemskie. Khusara złapał za kołatkę po czym wybił kod, który został mu przekazany przez starsze kobiety.

Chwilę po wybiciu całej sekwencji, dało się słyszeć dochodzący zza drzwi odgłos otwieranych zamków, przytłumiony przez grubość drewna. W końcu, drzwi nieznacznie się uchyliły a w szparze pomiędzy nimi, trochę niżej niż półtora metra nad ziemią pojawiła się młodziutka twarz, która szybko i sprawnie oceniła Khusarę.

- Czego tu chcesz...? - usłyszał młody, lecz nadzwyczaj pewny, dziewczęcy głos.

[Khusara Hatakame]

Gdy po dłuższej już podróży podczas której czas się dłużył, Khusara stanął przed odpowiednimi drzwiami i wystukując w odpowiedniej kolejności szyfr nasłuchiwał wszelkich hałasów i ruchów które mogły lada chwila dobiec z środka. Dziwne wrażenie sprawiało to, iż budynek z kratami w futrynach był tak na prawdę dość zadbany i tajemniczy. Okratowanie domu i ciężkie grube solidne bukowe drzwi okute żelazem wydawałoby się, że miały za zadanie pozostawić wnętrze budynku w pełni bezpieczne a jeżeli tak to przed czym ? Gdy młody czarnowłosy mężczyzna przez krótką chwilę się rozmyślił usłyszał jak osoba która w tym czasie zdążyła podejść do drzwi, uchyliła je. Młoda twarz małej dziewczynki pokazując się zza progu oceniła od stóp do głów mężczyznę i zapytała z ostrożnością o jego zamiary. Khusara patrząc się na wyraźnie na lekko zaciekawioną lecz nie pewną dziewczynkę odpowiedział jej tak jak wcześniej kazały to zrobić dwie staruszki od których otrzymał paczkę
-Mam przesyłkę dla Hisamatsu Yukiuchiego- Gdy czarnowłosy mężczyzna wypowiedział te słowa małe dziewczę uchyliło powoli ciężkie i grube drzwi po czym dało znak by podążał za nim do tajemniczego odbiorcy paczki przekazanej Khusarze. Młodemu mężczyźnie nie spodobało się to miejsce za nad to, gdy przemierzali przedpokój można było ujrzeć dość zadbane wydawałoby się meble oraz oczywiście widniejące dosłownie w każdym oknie tego budynku kraty. Pytanie czy to zabezpieczenie a może dekoracja w dziwnym guście którą właściciel tego domu wybrał z chęcią ? Wiele było pytań w głowie mężczyzny lecz odpowiedzi jak na razie brak. Khusara podążał przez ciągnącą się chwile za dziewczynką oczekując w końcu ujrzenia odbiorcy.

[Tamaki Hyūga]

~ Paczka Ekspresowa ~

~ Khusara Hatakame ~
~ Misja Rangi D ~
~ 11/15 ~

Dziewczynka obserwowała uważnie Khusarę kiedy ten odpowiadał na jej pytanie. Kiedy usłyszała jego słowa zmrużyła podejrzliwie oczy ale zamknęła z powrotem drzwi i było słychać odczepiany łańcuch, który musiał jeszcze trzymać drzwi, żeby nieproszeni goście nie wdarli się siłą. Drzwi otworzyły się przed Khusarą a widok który się przed nim ukazał był bardzo niespodziewany. Dziewczyna stała w małym przedsionku po którego drugiej stronie był mały korytarz prowadzący wgłąb budynku. Kiedy shinobi wszedł do środka zobaczył że dziewczynka miała na sobie idealnie dopasowaną, czarną hakamę i do tego miała krwistoczerwone haori. Czarne włosy miała wysoko upięte w małego, ciasnego koka podtrzymywanego długimi, czarnymi szpilkami. Zatrzymała się aby Khusara mógł zdjąć obuwie i kiedy ten już skończył, gestem ręki wskazała mu aby za nią podążył. Przeszli przez korytarz i znaleźli się w obszernym holu. Na ścianach wisiały lampy, podłoga była wyłożona miękkim materiałem na podobieństwo dywanu. Z holu odchodziło kolejne kilka korytarzy, po jednym na lewo i prawo a na przeciwko były schody prowadzące na inne piętra oraz korytarz prowadzący naprzód. Dziewczynka podeszła do schodów idących w górę i po upewnieniu się że Khusara za nią idzie, zaczęła na nie wchodzić. Shinobi i jego prowadzony przez dziewczynę oceniał że wspięli się na wysokość drugiego piętra zanim przeszli do korytarza. Ten wydawał się bardzo spokojny a na jego końcu znajdowały się zasuwane, bordowe drzwi. Kiedy dziewczynka podeszła do drzwi i zapukała w nie.

- Tak? - dało się usłyszeć zza drzwi. Głos był głęboki i męski.

- Ktoś mówi że na dla Ciebie paczkę, Yukiuchi-sama... - odpowiedziała dziewczyna

- No proszę, świetnie się składa, proszę go wpuścić. Poczekaj przy schodach i odprowadź naszego gościa później do drzwi, Sachi. - odpowiedział ucieszony mężczyzna.

- Tak jest, Yukiuchi-sama. - powiedziała dziewczynka po czym rozsunęła przed Khusarą drzwi, poczekała aż wejdzie i zasunęła je za nim.

- Siadaj. Nie spodziewałem się paczki aż tak szybko. - powiedział mężczyzna który okazał się siedzieć tyłem do drzwi, jednak odwrócił się kiedy tylko skończył coś pisać w zwoju.

Kiedy ten wstał od niskiego stolika pod ścianą pokoju przy którym klęczał i okazało się że mężczyzna ma ponad dwa metry wzrostu i był praktycznie górą mięśni. Miał na sobie ciasno opinające jego klatkę piersiową i ramiona keikogi i do tego hakamę. Oba w odcieniach szarości. Twarz mężczyzny okazała się przecięta długą, wąską blizną, sięgającą od lewego kącika ust i znikająca nad prawym okiem w gąszczu ciemnobrązowych włosów. Te miał przycięte dość krótko ale mimo to były one w delikatnym nieładzie. Oczy miał czarne i wpatrywał się w osobę, która przyniosła mu paczkę.

- Pokaż towar. - powiedział mężczyzna a sam podszedł do jednej z niskich szafek pod ścianą i wyciągnął z niej woreczek, który brzęczał od ryou. Podszedł do stolika stojącego na środku pokoju i wysypał monety na niego i spojrzał z oczekiwaniem na Khusarę.

[Khusara Hatakame]

Gdy dziewczynka wraz z młodym mężczyzną podróżowali przez zadbane i dobrze prezentujące się pokoje tajemniczego domu który dziwnym trafem jako jedyny był czysty oraz używalny z wszystkich innych budynków znajdujących się w pobliżu zdało się to dość Khusarze podejrzane oraz musiało mieć to duże powiązanie z samą paczką jak i mieszkańcami, jednakże były to tylko przypuszczenia mężczyzny i tak na prawdę, nie wiedział czy to co wydaje mu się prawdziwe może mieć faktycznie większy sens. Lecz ciekawość Khusary po chwili zwróciło coś innego oddalając go od obecnych myśli i lekkiej zadumy, a mianowicie zasuwane drzwi do który po chwili podeszła dziewczynka pukając kilkukrotnie. Zza nich po chwili usłyszeć można było odpowiedź na pukanie dziecka w formie grubego męskiego głosu. Dziewczynka przedstawiła zamiary z jakimi młody shinobi przybył po czym słysząc zgodę zza drzwi odsunęła je pozwalając czarnowłosemu wejść do środka bez dłuższego przeciągania. W pokoju siedział odwrócony do Khusary mężczyzna który po chwili pozwolił mu usiąść a sam wstał pokazując swe ogromne gabaryty i olbrzymi rozmiar, rosły mężczyzna co było dość dużym niedopowiedzeniem usiadł przy stoliku stojącym na środku pokoju z wcześniej wyciągniętym workiem Ryõ z którego wysypał następnie zawartość pytając o przyniesioną przez Khusare paczkę.
Młody czarnowłosy mężczyzna podszedł do stolika siadając naprzeciw rosłego odbiorcy, zdejmując swą Sugegase po chwili wyciągnął z Kimona małą paczkę i powiedział pokrótce
To nowa receptura, przyniesie jeszcze lepsze efekty- Po czym położył paczkę na stół podsuwając ją na środek.

[Tamaki Hyūga]

~ Paczka Ekspresowa ~

~ Khusara Hatakame ~
~ Misja Rangi D ~
~ 13/15 ~

Oczy mężczyzny błysnęły kiedy zobaczył jak Khusara wyciąga paczkę zza pazuchy. Łapczywie oblizał wargi i czekał aż długowłosy położy zawiniątko na stole. Już miał się po nie rzucić kiedy shinobi wypowiedział swoją kwestię po której oczy tamtego wyglądały jakby miały wypaść ze swoich miejsc na twarzy. Trzęsącymi się rękoma podsunął sobie paczuszkę i zaczął rozwijać materiał. Kiedy ukazała się papierowa torba ten widocznie przełknął ślinę i zabrał się do dalszego otwierania pakunku.
Kiedy paczka była otwarta, można było czuć wydostający się ze środka zapach, coś pomiędzy lukrecją a zapachem morskiej bryzy. Oczy mięśniaka błyszczały jakby ujrzał w środku królewski skarb. W tym momencie gwałtownie wstał i podszedł jeszcze raz do jednej z szafek pod ścianą i wrócił coś co wyglądało jak miniaturowa chochla jednak z nieproporcjonalnie długą rączką. Mężczyzna włożył chochelkę do paczki i wyciągnął czubatą łyżeczkę jakiegoś jasnoróżowego pyłu, podłożył ją pod nos i następnie mocnym pociągnięciem, wszystko wciągnął prawym nozdrzem. Następnie powtórzył wszystko z drugim nozdrzem i przez chwilę wyglądał jakby coś głęboko kontemplował.

- Pfffff, rzeczywiście. - powiedział bardzo powoli mężczyzna po kilku chwilach. Odchylił się do tyłu i oparł rękoma o podłogę. Przymknął oczy i uśmiechnął się. - No dobra, bierz zapłatę i zmykaj... - dodał po dłuższej chwili kiedy otworzył na chwilę oko i zobaczył że dalej tu jesteś.

[Khusara Hatakame]

Gdy rosły mężczyzna zobaczył paczkę wyciągnięta z kimona przez Khusarę, na jego twarzy wyczytać można było łapczywe pragnienie jej zawartości, wydawało się to dość dziwne gdyż jego ręce zaczęły trząść się z braku cierpliwości a lewa noga lekko tupotać po ziemi, po chwili widać było że miał wyraźnie sięgnąć po leżącą na małym stoliku wprost przed nim paczkę jednakże przerwał mu głos czarnowłosego który przekazał to co do niego należało. Twarz mężczyzny przybrała już nie dziwny a szalony wyraz gdy jego oczy wpatrywały się w pakunek a brwi podniosły nie naturalnie. Rozpakowując przesyłkę w powietrzu uniósł się interesujący i intensywny zapach, mężczyzna siedzący na przeciwko Khusary wstał gwałtownie by następnie pójść do jednej szafek i przynieść nie dużych rozmiarów chochelkę o wydłużonej rączce. Wziął on po chwili porcję jak się okazało jasnego pyłu z rozpakowanej paczki i przysunął powoli do nozdrzy by następnie powtórzyć tę czynność i po chwili zastygnąć w miejscu. Cisza ta nie trwała długo gdyż rozweselony już z twarzy degustator przyznał rację wcześniej wypowiedzianym zdaniom młodego shinobi i położył się jakby cały rozluźniony. Khusara patrząc się uważnie na niego przez chwilę nie dowierzał.''Czy na prawdę to była ta niezwłoczna misja ? Dostarczenie prochów dla jakiegoś olbrzyma ?''- pomyślał sobie. Ocknął się na słowa osiłka, z resztą nic już tu po nim, po tym wszystkim po prostu zabrał swoje należne nagrodzenie i wyszedł zasuwając drzwi. Niespodziewanie odwracając się ujrzał dziewczynką która pojawiając się ni z tego ni z owego była już gotowa by odprowadzić shinobi do drzwi wyjściowych.

[Tamaki Hyūga]

~ Paczka Ekspresowa ~

~ Khusara Hatakame ~
~ Misja Rangi D ~
~ 15/15 ~

Po zreflektowaniu się, Khusara opuścił pokój i praktycznie wpadł na małą dziewczynkę, która czekała już aby go odprowadzić. Ta rzuciła jeszcze szybkie spojrzenie wgłąb pokoju w którym był Hisamatsu Yukiuchi po czym zasunęła delikatnie drzwi i złapała długowłosego shinobi za rękaw i szybko pociągnęła go w stronę schodów, jednocześnie nie robiąc zbytniego hałasu.
- Trucizna zacznie działać za jakieś dwie minuty. Do tego czasu musisz już być poza budynkiem. - powiedziała pośpiesznie Sachi i zbiegła szybko po schodach, przeskakując po dwa stopnie na krok. Kiedy wyszliście ze schodów na głównym piętrze od którego rozchodziły się korytarze w inne zakamarki kompleksu dziewczyna się zatrzymała aby nasłuchiwać i się rozejrzeć a następnie gestem pokazała Khusarze aby ten udał się korytarzem w stronę przedsionka, gdzie zostawił obuwie. Przybyła tam zaraz po nim i zajęła się otwieraniem potężnych drzwi. Kiedy te się rozwarły, Sachi spojrzała na Khusarę i skinęła mu głową, żeby ruszał.

- Radzę Ci znaleźć jakieś spokojne miejsce aby spędzić tam noc... - dodała, po czym zatrzasnęła drzwi.

Khusara słuchając jej wskazówki udał się w stronę z której przyszedł. Kiedy skręcał w boczną uliczkę, rozległ się odległy krzyk a następnie zabiły jakieś dzwony i dało się słyszeć ogólne poruszenie gdzieś pomiędzy budynkami.

~Sukces ~

[Kurusu]

Jeszcze w ciągu nocy, zamaskowany znów pojawił się w mieście... W czasie drogi powrotnej, wiele swych rozważań poświęcił swojemu "Ja". Jaką powinien być personą? Jakim najemnikiem? Jaką powinien przyjąć nazwę? Pewnym było, że nie zamierza zrezygnować ze swego internacjonalizmu klanowego, niestety albo i stety jego niechęć do własnego rodu oraz wartości patriotycznych była zbyt potężna, by została ugaszona przez byle ideowość... Sam idealizm powinien być odrzucony, choć Kurusu nie chce się pozbawiać nadziei na istnienie świata, gdzie nie ma pojęcia nacjonalizmu i dumy z własnego klanu... Dumnym można być ze swych własnych osiągnięć, a nie tych należących do przodków. Jednak i tak największym pytaniem jest to kim będzie jako najemnik... Nie czuł się jakoś dobrze w roli milczącego Shinigami. Czemu? Przede wszystkim umiał i lubił mówić, a także za pomocą kłamstw lub półprawd kształtować świat wokół siebie. A jego intelekt? Z pewnością był pod tym względem nad dużą ilością Shinobi, którzy potrafili dokształcać się tylko i wyłącznie fizycznie. Za to zaniedbywali najpotężniejszą broń istoty ludzkiej, czyli Umysł. Pewnym było to, że musi prędko stworzyć swoją osobowość jako osoba do wynajęcia. Im dłużej z tym zwleka, tym bardziej oddala się od niego sen o bogactwie i sławie... A na to nie może pozwolić!
- Wiesz może, gdzie jest mój drogi przyjaciel, Katetsu-sama? - to były pierwsze słowa zamaskowanego, gdy znalazł przechodnia, wyglądającego lepiej niż miejscowy pijak... Ach, tych także nie lubił. Jego osobista filozofia dotycząca alkoholu twierdziła, że pije się go dla smaku niżeli dla upicia się... Ci którzy stosowali to drugie, to były zwykłe bezguścia... Nic więcej. Ale tak czy inaczej, wartym dodania jest, że przed spotkaniem przechodnia użył Henge no Jutsu, by upodobnić się do tej samej kobiety, w którą zamienił się jego adwersarz. Nie chciał robić problemów pracodawcy, a teraz należało wręczyć mu to co chciał, prawda?

Nazwa

Henge no Jutsu

Pieczęci

Pies › Świnia › Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. W przypadku zmiany w inną osobę to zmieniona zostaje aparycja wraz z ubraniem, a dodatkowo głos pozostanie zmutowany do tego, jaki miała udawana przez nas osoba. Zmiana w przedmiot jest możliwa jeśli przedmiot jest wielkości porównywalnej z rozmiarem użytkownika, a dodatkowo nie zyskuje on żadnych właściwości przedmiotu w który się zmieni, np. zmieniając się w betonowy mur nie zyskamy jego trwałości. Technikę łatwo rozpoznać, ponieważ chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co shinobi o zdolnościach sensorycznych i Ci posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel.

[Nikusui]

Misja dla Kurusu
Ranga C
31/30 Droga na całe szczęście nie była zbyt długa, więc w Shigashi no Kibu Kurusu znalazł się dość szybko. Oczywiście nie zamierzał tracić czasu i od razu zapytał o mężczyznę, który zlecił mu to zadanie. W międzyczasie umilając sobie podróż przeróżnymi przemyśleniami egzystencjalnymi. W niektórych momentach życia człowieka, przychodziły do głowy niecodzienne myśli, najwidoczniej to był właśnie ten moment dla zamaskowanego.
By nie sprawić sobie w przyszłości problemów, Kurusu zmienił się w postać kobiety, którą jeszcze niedawno widział. No, w którą jego niedawny przeciwnik się wcielił. I w takim "opakowaniu" mógł na spokojnie poszukać pracodawcy. I nie trwało to długo, bo mężczyzna był dość rozpoznawalną postacią w tej wiosce kupieckiej. Ah, ten Katetsu! W oczach niektórych niczym bóg i diabeł w jednym. Dla Kurusu jednak był to ktoś, kto po prostu miał mu zapłacić za wykonanie zadania. Nic więcej.
Napotkany przechodzień udzielił Kurusu informacji, jakoby Katetsu-sama był właśnie przy wejściu do jednego z niezbyt przyzwoitych "klubów". Zdobycie tej wiedzy nie wymagało od zamaskowanego zbyt wiele wysiłku, w kto jaki facet odmówiłby tak pięknej niewieście? No nikt. Jednak jak szybko ponętna kobieta zaczepiła nieznajomego, tak szybko również zniknęła. I to byłoby tyle po tej znajomości.
Tuż przed spotkaniem z Katetsu, Kurusu powrócił do swojej postaci, by pracodawca mógł go rozpoznać. I rzeczywiście, mężczyzna stał przed lokalem i rozmawiał z jakimś drugim gościem. Rozmowa była spokojna, ale nim Kurusu podszedł bliżej, nieznajomy wszedł do budynku. Katetsu chciał zrobić to samo, ale w momencie, kiedy się odwrócił, zauważył zamaskowanego. Na jego twarzy pojawił się delikatny, acz triumfalny uśmiech. Wnioskował, że zadanie się udało, skoro już się pojawił. Przypuszczalnie, gdyby odniósł porażkę, zapewne nawet by tu nie wrócił. I nie mylił się. Zamaskowany miał dla niego torbę.
- Dość dużo tego. - powiedział, kiedy zajrzał do jej zawartości. Jednak to było nic. Najważniejsze, że w jednym z nich jest to, co chciał. A odpieczętowanie tego nie będzie już takim problemem. - Co ze świadkami? - zapytał ciszej, zarzucając sobie torbę, po czym wyjął sakiewkę i odliczył 500 ryo, które niemal natychmiast wręczył Kurusu. Sam zaś wywalił zwoje na ziemię i otworzył jeden z nich, by sprawdzić jego zawartość. W pierwszych dwóch nic nie było, za to trzeci zwój ukazał szklaną skrzynię, a w niej zwój dokładni taki, jaki opisywał jego pobity pracownik. Tak, to musiało być to!
- Gdybyś potrzebował roboty, znajdź mnie. Sayonara! - Katetsu pożegnał się krótko i zgarniając swoją zdobycz, jak i resztę zwoi, wszedł do lokalu, pozostawiając Kurusu samego.

Info:
- Misja rangi C zakończona!
- 50PH i 500 ryo.
- Możesz napisać w wynagrodzeniach.

[Kurusu]

- Nie ma co się nimi przejmować... Bez obaw. - mruknął Kurusu, odpowiadając na pytanie o świadkach. Osobiście wolał wierzyć, że Alchemik nie pożyje za długo. Nie powinien... A zresztą, nawet jak opowie co zaszło to nic zmieni, skoro już dzisiaj powinno być gotowe zamówienie na nową maskę i bardziej... Elegancki strój. Zmiana maski była najcudowniejszą rzeczą na jaką mógł wpaść Kurusu, wszelkie przestępstwa które dokonał, nie będą miały znaczenia... Poza przyszłymi pracodawcami. Ale jedno jest pewne... Przez ostatni czas był zbyt mało aktywny, teraz czas zacząć działać a przy tym dołączyć do szeregów Triady. Ona jest schodami do bogactwa i sławy... I z tymi planami odszedł od swego pracodawcy.

z/t

[Suzu]

Pomysł był dobry... albo byłby dobry, gdyby Suzka nie przerobiła pajęczaka na breję koloru jego wnętrzności. Nawet sama Sabaku doszła do wniosku, że nie jest to najciekawszy widok - choć nigdy nie należała do delikatnych osób, na co z jednej strony złożyło się specyficzne wychowanie, z drugiej zaś wojna z rodem Kaguya. Sam piasek unosił się, posklejany w bryłki, ciągnąc za sobą nitki maziowatej substancji. A jak śmierdziało! Pan Kazuo to jednak miał łeb na karku, ona musiała podejść i zobaczyć z bliska. Bo co do tej chwili prasowała piachem? Tylko małe stworzenia, która pozostawały zaledwie mokrą plamą, właściwie niewidoczną w nawale piasku.
Wstrętne widoki nie przeszkodziły jednak dziewczynie w dotknięciu jednej z nóg pająka. Ciekawa była, czy okaże się twarda, czy wręcz przeciwnie i stosowanie tak brutalnej techniki było przesadą. Może następnego dałoby się ubić w sposób nieco mniej... niszczycielski. Jeśli Arashi chciał kiedyś z wielkiego skorpiona uczynić swoją kukiełkę, zdecydowanie musiała wymyślić lepszą strategię polowania na te bestie.
Gurdy nie wypełniała piachem zdjętym z pajęczaka, nazbierała nowego, sypkiego i "świeżego". Po wdrapaniu na wóz natomiast usłuchała rady Arashiego i zwinęła się snu, układając kaptur tak, by rzucał głęboki cień na jej twarz. Czy łatwo było zasnąć? O dziwo, nienajgorzej. Nie od razu, ale w końcu zapadła w płytką drzemkę, gdzie zobaczyła znowu ściany swego domostwa w Atsui i beznamiętną twarz matki. "Wielka moc nie rozwiązuje problemów, wielka moc je tworzy. Opóść wreszcie głowę i zostań tu, gdzie jesteś".
Słowa wypowiedziane przez pana Kazuo wybudziły Zielonowłosą z męczących snów. Podniosła głowę, z początku zdezorientowana. Wydawało jej się, że dalej śni, tak bardzo zmieniło się otoczenie od tego, jakie znała. Przejechała wzrokiem po obcych twarzach i strojach, okrywając się szczelniej płaszczem. Zazwyczaj chronił przed wiatrem i słońcem, teraz jednak zdecydowanie powinna wyciągnąć coś, co zwykle trzymała na nocny chłód. Dopiero zaczynało do niej docierać, że najwyraźniej nie jest to żaden sen, oni natomiast dotarli do miejsca przeznaczenia.
Udało się!
Dziewczyna podniosła się z powrotem na miejsce, otuliła szczelnie płaszczem, podciągając kolana aż do podbródka, i przyglądała się wszystkiemu z żywym zainteresowaniem. Obok miała gurdę, jedyne teraz źródło piasku, choć ta świadomość jeszcze do niej całkowicie nie dotarła. Że będzie musiała polegać wyłącznie na zawartości jednego garnka? Że opuszczanie pustyni było pozbawieniem się naturalnej przewagi, do której przywykła? Nie myślała o tym. Trzymała głowę wysoko, z szerokim uśmiechem spoglądając przed siebie.
- To pewnie znowu czeka nas przebudowa wozu. Fajne mają miny ludzie - roześmiała się, kukiełka prowadząca wóz z pewnością nie była częstym widokiem - Długo planuje pan zostać w tym mieście?
Sama nie była pewna, czy tutaj miała skończyć się ich podróż, czy dopiero trafili na pierwszy z przystanków. Przespała część podróży, pozostały jej więc domysły, w tym zaś nie była najlepsza. Powoli okręciła się na ławie do siedzenia, tak, że teraz zwrócona była twarzą na tył, pomachała z uśmiechem, jeśli za nimi jechał kolejny wóz. Skoro Arashi pilnował przodu, ona chciała mieć oko na to, co odbywało się za ich plecami.

[Rindou Arashi]

Dalsza podróż upłynęła w spokoju. Kiedy tylko Suzu zasnęła, Zielonowłosy rozpoczął spokojną, cichą dyskusję ze swoim pracodawcom. Nie miał jakiegoś konkretnego pytania, które chciał zadać, od tak podpytywał o to co dzieje się ostatnio w świecie, co według niego powinni zwiedzić a których miejsc należy unikać. Skoro jest kupcem to nie jedno już widział, więc zapewne może coś podpowiedzieć młodym podróżnikom, którzy wyruszyli w świat bez konkretnego celu. być może jego słowo skieruje ich przygodę na nowe tropy. Ponieważ trasa była spokojna, a rozmowa przyjemna, Arashi delikatnie rozluźnił się i wygodnie rozsiadł na kozie, co jakiś czas wyciągając kolejne przekąski do konsumpcji. Oczywiście częstował swojego rozmówce, wypytując go o kolejne ciekawostki o świecie. W końcu czy może być coś przyjemniejszego od delikatnego wiatru wytwarzanego przez ruch wozu, dobrej rozmowy, wspaniałych widoków i dobrego jedzenia?? Jeżeli tak, to ciężko to sobie wyobrazić.
W tak spokojnej atmosferze w końcu opuścili pustynię, zamieniając piasek na trawę a wystające skały na drzewa. Od ostatniej wizyty w okolicznych miastach kupieckich minęło trochę czasu. Klimat nie różnił się zbytnio, jednak te kilka stopni mniej i częstsze opady powodowały zagęszczenie roślinności i zwierząt. Jednak dalej po mimo wszędzie panującej zimy, świeciło tutaj przyjemne słonko, które ogrzewało twarze naszego duetu, a skoro o nim mowa, to kiedy tylko miasto zaczęło rysować się na horyzoncie, marionetkarz obudził swoją kuzynkę, która wypoczywała. Zasłużyła na chwilę odpoczynku i regeneracji, w końcu nie był to epilog ich przygody a dopiero początek.
Po przekroczeniu bramy należało trochę zwolnić, gdyż zapewne ruch panował tutaj większy, dodatkowo trzeba było dowiedzieć się gdzie znajduje się jakiś zwierzęcy lekarz. Pewnie dało się znaleźć jakiegoś w którejś ze stajni, jednak po co szukać w ciemno. Arashi zatrzymał się przy jednym ze strażników, wybierając tego, który wydawał się najsympatyczniejszy.
- Przepraszam Pana, wie Pan może, gdzie odnajdę jakiegoś zwierzęcego medyka?? Nasz koń ucierpiał w trakcie drogi i trzeba by się nim zająć. - na koniec delikatnie uśmiechnął się, a kiedy otrzymał odpowiedź to skłonił się i odjechał na bok aby nie blokować przejazdu. Zapamiętał wskazówki, po których jak po sznurku poprowadził wóz. Tam także zatrzymał go, gdzie zabrał się za demontaż kukiełki. Po uwolnieniu Usagi'ego i zamknięciu go z powrotem w zwoju, który wylądował na swoim miejscu, chłopak zabrał się za naprawę uprzęży. Niedługo znowu będą przymocowane tutaj dwa konie, więc trzeba by przywrócić jej sprawność. Nie wiedział, czy będzie musiał to sam naprawiać, czy może kupiec zdecyduje się na zakup nowej, jednak i tak musiał zacząć od uwolnienia swojego białego wojownika, który może wymagać delikatnej renowacji. Dziury po gwoździach nie są pożądane w jego idealnie białej, połyskującej karoserii. Kupiec pewnie w tym czasie zajmie się formalnościami oraz końskimi problemami, więc pozostało jedynie czekać aż wróci i powie co dalej. Czy wracamy na trakt, a może przerwa na zwiedzanie...

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

34 To fakt, miny ludzi były bezcenne. Ustępowali wam miejsce i oglądali się za wami zdumieni. Konie? Wielbłądy? Ależ owszem, czemu nie! Tym nie mniej lalki ciągnącej wóz zapełniony towarem? To już było coś nad wyrost. Zwłaszcza, że kiedy wjechaliście do miasta, ludzi było więcej. Więcej... coraz więcej. Latarnie płonęły na ulicach, powoli je rozpalano, pomniejsze latarenki przyczepione do dachów czy wiszące w oknach rozpalali mieszkańcy, otwierający je szeroko mimo panującej tutaj zimy. Owszem, temperatura była wyczuwalnie niższa, ale zapomnijcie o typowej zimie. Przyjemny chłód wieczoru otrzeźwiał umysł mimo zmęczenia i pociągał za kraniec języka, żeby spróbować wciągnąć się w wieczorny rytm, w którym zatapiało się miasto. Żyło. Mimo zbliżającej się nocy żyło i stanowiło perłę w koronie nocy, rozjaśnione blaskami i kolorami, rozmowami i śmiechami, kłótniami i wyznaniami miłości, które zebrane w jednej garści stanowiły kwintesencję piękna ludzkiej natury. Tej natury, która nakazywała żyć w stadzie i pozostać w stadzie. Ciężko się było nie uśmiechnąć. Nie dać porwać temu balejażowi pieszczącemu zmysły.
- A ile razy w życiu mieli okazję przejechać się wozem ciągniętym przez kukiełkę? - Zapytał Kazuo ze śmiechem, oglądając się na Suzu. Koń dosyć dobrze sobie poradził mimo rannej nogi, mimo utykania. I na szczęście wasz zleceniodawca dość dobrze znał miasto, więc potrafił was pokierować ulicami i uliczkami tak, żeby się nie zgubić, kiedy już dopytaliście strażnika, gdzie znajduje się specjalista od urazów zwierzęcych. - Oj nie wiem zależy od zapotrzebowań. - Uśmiechnął się szeroko. - Mam raczej pytanie co do tego, jak długo wy zamierzacie tutaj zostać?
Wóz zatrzymał się przed weterynarzem. Mężczyzna powoli zamykał swoje stajnie i stodołę na cztery spusty.
- Hoola, hola, przyjacielu! - Zakrzyknął Kazuo, zeskakując z wozu. Medyk rzeczywiście się zatrzymał, spoglądając z lekkim zaskoczeniem na mężczyznę, który do niego podbiegł. Zajęli się rozmową. Na tyle cichą, że w gwarze panującym na głównej ulicy słowa te całkowicie unikały. Łączyły się ze wszystkimi innymi, które kuły to miejsce rozgrzanym żelazem. Rozmowa jednak nie trwała długo i najwyraźniej zakończyła się pomyślnie dla pracodawcy, gdyż pokazał wam okejkę kciukiem, odczepiając uprząż konia od wozu i poprowadził zwierzę do jednego z otworzonych przez weterynarza boksów. Przesypały się ryo z ręki do ręki i zleceniodawca do was wrócił.
- Jutro muszę dowieźć towar pod miasto. - Zastukał ręką w wóz. - W nowego konia będę musiał zainwestować jutrzejszego dnia, tak samo w uprząż... - Uśmiechał się. Wesoło, z energią, dziarsko, ocierając pot z czoła, który zdążył częściowo już zetrzeć chłód. - Jeśli pomożecie mi przypilnować wozu z towarem przez noc - dopłacę wam ekstra, co wy na to? - Zaproponował. Najwyraźniej nie miał najmniejszych złudzeń co do waszej prawdomówności i rzetelności. Wykazaliście się nią w pełni podczas tej podróży.

[Suzu]

Co można robić, siedząc na pace przedzierającego się przez zaludnioną osadę wozu? Odwiedź prosta i mało odkrywcza - gapić się. I Suzia oddawała się tej czynności z zaangażowaniem. Do przodu poruszali się dość wolno, na tyle wolno, że mogła obejrzeć sobie mijane szyldy, budynki i place, jednocześnie tworząc plany, co chciałaby odwiedzić w ewentualnym wolnym czasie. Poznawanie otoczenia było istotnym elementem pracy shinobi! Najlepiej rozpoczęte maratonem przez budki z jedzeniem...
- Coś czuję, że nie jest to ostatnia nasza taka jazda - spojrzała z uśmiechem na marionetkę, która parła wciąż do przodu w rzece ludzi, niestrudzenie jak przystało na nieożywiony przedmiot.
Pan Kazuo odbił piłeczkę w ich stronę, pytając o plany zielonowłosego zespołu. Jak długo? Wydęła wargi i wzruszyła ramionami, kompletnie nie mieli na to żadnych planów. A w każdym razie takich, o których byłoby jej wiadomo.
- Zjeść coś, wyspać się, uzupełnić zapasy i w drogę, może jakiś dzień odpoczynku po drodze - mruknęła bez przekonania, należała do tych ludzi, którzy bardziej się męczą nicnierobieniem, niż faktyczną pracą - Ale, ale, panie Kazuo! Bo ja przespałam, a i Shigashi za dobrze nie znam. Właściwie w ogóle... Dotarliśmy do kresu podróży czy dalej też jedziemy razem? - zapytała, takie domyślanie się naprawdę nigdy nie wychodziło jej najlepiej.
Dotarcie pod budynek zwierzęcej lecznicy zapewnił Suzce i Arashiemu chwilę na osobności, która od chwili rozpoczęcia podróży w Sabishi praktycznie się nie zdarzyła. Dziewczyna patrzyła na zleceniodawcę, który w pewnym oddaleniu od nich dyskutuje z lokalnym mieszkańcem. Jeszcze chwilę temu siedzieli w piaskowej osadzie, tymczasem zdołali pokonać pierwszy etap swojej wyprawy. O zgrozo, wciąż nie wiedziała, gdzie szukać zielonego piasku. Cel "zejść z pustyni" został osiągnięty. Ale co dalej?
- Hej, wszystko w porządku? - zapytała, gramoląc się niezgrabnie na miejsce obok niego - Jakiś nieswój się wydawałeś w podróży. Stresik? - zapytała, szczerząc ząbki.
Niech nie myśli, że jej to umknęło! Choć tak naprawdę nie chciała wcale przycisnąć go do jakichś głębokich zwierzeń, a po prostu nieco obudzić. Sama zdołała trochę wypocząć podczas swojej drzemki, nie zwracała więc uwagi na fakt, że inni mogli być zwyczajnie zmęczeni po wydarzeniach tego dnia.
Gdy zaś wrócił ich zleceniodawca, od razu zwróciła uwagę na uśmiech zdobiący jego twarz. To był dobry zwiastun, o czym przekonała się zresztą bardzo szybko. Pan Kazuo zapewne polubił ich tak, jak oni jego - czy też raczej ona, bo za Arashiego mówić tu nie można. Bo przecież mógł się obrazić po stracie konia, prawda?
- Oczywiście! Jak się za coś brać, to do końca, ramen może poczekać. - odwróciła twarz w kierunku Arashiego, którego w sumie nie zapytała nawet o zdanie - Mógłbyś się teraz trochę przespać by wypocząć, w razie czego cię zbudzę. I tak bez problemów powinniśmy doczekać dnia.
Myśl o dodatkowych pieniądzach również była słodka, bo choć Zielonowłosa nie skupiała się specjalnie na materialnej własności, to jednak dzień relaksu i obżarstwa w mieście z pewnością trochę będzie kosztować, ona zaś... no cóż, większość swoich pieniędzy wydała w zakupowym szale w Shigashi. Nie pozostawało nic innego, jak udać się do miejsca, gdzie pan Kazuo planował pozostawić na noc wóz.