Obrzeża wioski

[Seinaru]

Miał nadzieję, że coś jej się stanie. Oczywiście nikomu nie życzył wypicia trucizny, ale jeśli to ona by na nią trafiła, to Seinaru byłby bezpieczny. Tymczasem jednak nie stało jej się nic i niczego również nie zasygnalizowała, co było cichym potwierdzeniem tego, że to ta druga fiolka jest felerna.
- Hej, hej, hej, przecież wybraliśmy, co to za jakaś głupia zmiana zasad? - Zirytował się na zmieniający się napis na karteczce i ani myślał poddawać się pomysłom jakiegoś szaleńca, który umieścił ich w tej dziwnej pułapce. Czyli co teraz? Musiał świadomie wypić truciznę, która mogła go zabić, sparaliżować czy narobić innych szkód? Ani myślał. Nie wydawało mu się również, aby te wszystkie zegary nad każdymi drzwiami były jakoś połączone z fiolkami mechanicznie. Ktoś ich obserwował i dostosowywał całą scenografię do tego, co aktualnie dzieje się w pomieszczeniu. Tym bardziej, że naprędce napisane "musi" i "jedyna szansa" wyglądały naprawdę jak podpucha kogoś bardzo zdesperowanego.
- W takim razie, skoro nie chcą otworzyć, zrobimy to tradycyjnie. - Po czym przesłał do swojej broni część chakry, aby pokryć ją niebieską poświatą. Cóż, jeśli po tym ataku wrota nie ustąpią, to znaczy że rzeczywiście działa tutaj jakaś magia. Zanim upłynęło kilka kolejnych sekund, Kei zrobił wymach przed siebie w kierunku drzwi, jednocześnie uwalniając energię zgromadzoną na naginacie. Nie uderzał już teraz bezpośrednio, tylko uznał, że takie posunięcie przyniesie lepsze efekty. Zamierzał zbuntować się przeciw narzuconym regułom, bojąc się po prostu tego, co kryje się w pozostałej fiolce. Był to ruch zarówno pewnego siebie wojownika, który przykrywał jednak pewną desperację, która czaiła się w nim na myśl o tym, że i tak będzie musiał zażyć to świństwo, jeśli rozwiązanie siłowe nie wypali.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

27 Dziewczyna czekała, wpatrując się w ciebie. W napięciu? Ze strachem? Miała naprawdę szeroko rozwarte oczy, których błękit nie przypominał żadnego niebo. Nie były tonią teizeńskiego oceanu. Nie były falami kantańskich mórz. Nie były niebem w pełnym lecie, ani tym o wczesnym, zimowym poranku. Zalała je trucizna, która mogła je zabić. Sprawić, że jej jasne rzęsy nie rzuciłyby więcej cieni na policzki. Jej brwi nie zmarszczyłyby się w żadnym z grymasów, jej dłonie nie uniosłyby się do powitania kolejnych, bajecznych motyli. Była bardziej lekka niż babie lato. Zamieniłaby się w kamień cięższy niż sama Śmierć. Cokolwiek było w środku szklanej buteleczki - miało przypieczętować jej los. Zgodnie z twoją wolą, bo przecież ta drobna istotka nie mogłaby cię ochronić! Nie, tutaj nie chodziło wcale o to, kto był silniejszy i kto kogo mógł obronić. W tej pompatycznie dramatycznej scenie chodziło tylko i wyłącznie o jedno - o przetrwanie. Och, przerabialiśmy już ten temat tyle razy, Przyjacielu. Mówiłam Ci - nie wstydź się. Szepcz o wszystkich instynktach, nawet tych najbardziej pierwotnych, które stawiają prawo dżungli ponad moralnością i ludzkimi uczuciami. Wiemy o tym oboje - chciałeś być pasterzem. Podczas gdy od zawsze byłeś zwierzęciem. Tym czarnym wilkiem, który przychodził po owieczki. Tym, co zapewniał, że u jego boku będzie dobrze, bezpiecznie. Że o nie zadba i jutro będzie na pewno piękniejsze, jeśli tylko wyjdą na wspólny spacer. I tak było. Brałeś wszystko, dając z siebie tak niewiele. Do czasu, gdy przychodziło wziąć wszystko, by przeżyć. Czy nie gorszy był wilk podający się za owcę od całej watahy? Przed tymi ostatnimi chociaż wiadomo, żeby uciekać. Ty wabiłeś jak pajęcza sieć. Przecież to nie Twoja wina! Nie wina wilka, że musi mordować, by samemu trwać.
Oczywiście, że nie Twoja.
W obliczu Śmierci nie istniała niczyja wina.
- Nie wiem, co się dzieje... ale chyba lepiej grać według ich zasad. Tutaj napisali, że "bohaterowie żyją wiecznie". Wydaje mi się, że to test. - Dziewczyna sięgnęła po drugą fiolkę i przytuliła ją do piersi, spoglądając na zegar, którego wskazówki stonowanie sunęły dalej. Grać według zasad. Czyich? I dlaczego mielibyście się słuchać kogokolwiek? Zwłaszcza ty, osoba, która przełamywała niejedną granicę. Przełamanie kolejnych drzwi nie mogło stanowić więc kłopotu. To tylko kamień. Nawet, gdyby był to człowiek, poradziłbyś sobie doskonale. Tak samo sprawnie, jak sprawnie przyszło ci skazać Azumę na łaskę szaleńca, który stworzył to miejsce.
Dziewczyna skuliła się, kiedy błękitne pociski przesunęły się po pomieszczeniu i wpadły na przeszkodę. Huk i pył uniosły się w powietrze, wtargnęły do pomieszczenia. Zaatakowały was podmuchem piaskowej chmury. Kamienne wrota były trwałe i grube na tyle, że gołymi pięściami można sobie w nie było walić, ale Kenrytuo? Oo, to co innego! Tak samo jak poprzednim razem - ustąpiły. Kolejny korytarz przed wami, widoczny, jasny punkt na jego końcu - kolejne pomieszczenie. Prawdopodobnie. Zegar powoli docierał do swojego końca.
- Biegnij! - Krzyknęła błękitnowłosa. Najwyraźniej nie chciała tutaj zostawać ani sekundy dłużej, skoro już mieliście przejście. - Weź po drodze pochodnie! - Ledwo wybiegliście z pomieszczenia, a Azuma zakaszlała i podparła się ściany, kolana się pod nią ugięły. - Idź, idź..! Sprawdź co jest przed nami, ja... odpocznę tylko chwilkę...

  Ukryty tekst

Azuma

[Seinaru]

Czy to będzie sposób na dotarcie do końca tych lochów? Kolejne drzwi pękły pod naporem użytej przez niego techniki. A raczej wrota, bo kamienie i pył gęsto posypały się po pomieszczeniu, tuż pod ich nogi. Był z siebie dumny, a przede wszystkim z tego, że nie musiał wypijać tego nie wiadomo czego w pozostałej buteleczce i nie zagrał do końca tak jak mu kazano. Obejrzał się na Azumę, czy przez przypadek nie dostała jakimś odłamkiem w twarz, ale wyglądało na to że z nią również wszystko w porządku.
- E tam napisali... - Odpowiedział jej na to, aby kierować się według wskazówek.
- Sama widziałaś, że te napisy co chwila się zmieniają. - Wzruszył ramionami i zaczął się spieszyć, bo już przed próbą przebicia się przez kamienne wrota zegar kończył odliczanie. Swoją drogą to ciekawa sprawa, bo mimo że nie miał pojęcia co się stanie gdy nie opuszczą pomieszczenia przed upływem czasu, to był przekonany że czeka ich wtedy rychła śmierć. Tak to już jest z tymi minutnikami w podziemiach, z nimi się nie dyskutuje. Dlatego też nie mógł zostawić Azumy za sobą na śmierć. Wykorzystać ja do wypicia trucizny aby sam mógł przeżyć - to już zupełnie inna bajka, ale gdy oboje mogli dać radę zabrnąć w to jeszcze troszkę dalej, wówczas naprawdę gryzłoby go sumienie, gdyby za sekund pięć przysypały ją jakieś gruzy z walącego się pomieszczenia po dokończeniu odliczania. Tak to sobie wyobrażał.
Złapała u niego dodatkowe punkty z tą pochodnią. To o czym on na początku nie pomyślał, dla tej marzycielki wydało się jakby oczywiste. Odwiesił on więc na razie naginatę z powrotem na plecki (♥), drapnął jedną pochodnię ze ściany, a drugą ręką pociągnął ją za sobą.
- Nie wygłupiaj się z tym odpoczynkiem, przecież dopiero co wstałaś! Poza tym to ja rozwaliłem ścianę! - No właśnie, to po czym ona niby chciała odpoczywać? Czy to była jakaś trucizna z opóźnionym zapłonem? Nieważne, pomógł jej wydostać się z pomieszczenia na korytarz prowadzący do, jak się domyślał, następnej komnaty, aby przekonać się o kolejnej łamigłówce, po której i tak rozwali przejście dalej przy użyciu siły.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

29 Czas napędzał stres. Stres paraliżował. W mniejszości motywował do działania. Uruchamiał pierwotne instynkty nakazujące bronić się za wszelką cenę. Siebie, siebie i tylko siebie. Mea culpa, dobry Boże. Jeśli dziś się uratuję, może jutro mi wybaczy.
Wydawało się, na pierwszy rzut oka, że Azumie nic nie jest. Tylko jak rozpoznać na pierwszy rzut oka truciznę? Wyraźnie nie miała siły ustać, oklapła już nawet na ziemię, osuwając się po zimnej ścianie, która dała jej podparcie. Przynajmniej chciała to zrobić, bo złapałeś ją za rękę i pociągnąłeś, co poskutkowało tym, że zrobiła za tobą krok, bardzo nieskładny, nierówny. Kolejny krok nie nastał, bo dziewczyna przewróciła się. Jęknęła, drugą ręką podtrzymując się, żeby nie wyrżnąć na twarz. Pochodnia brzdęknęła na ziemi, przyciśnięta ciężarem dziewczyny, płomień zachwiał się, ale nie wyglądało na to, że miało mu grozić przedwczesne wygaśnięcie. Wyglądały na nowe i całkiem sprawne. Jak cały ten kompleks zresztą zdawał się być odnowiony i zadbany na swój sposób. Zadbany w swym zapomnieniu.
- Przecież wypiłam truciznę! Oszalałeś?! - Krzyknęła, zaciskając powieki. - Co jest wielkiego w zniszczeniu ściany! Dałeś mi truciznę do wypicia! Chciałeś mnie zabić! - Wcisnęła głowę między ramiona i szarpnęła mocno ręką. Jak szarpanie dziecka z ojcem - nie miało to żadnego skutku. Byłeś zdecydowanie zbyt silny, a ona aktualnie zdawała się być jeszcze bardziej osłabiona. Przysiadła na ziemi i spojrzała na swoje kolana i spód jednej z dłoni, z których zdarła sobie skórę. Sobie? Raczej: z której ty pomogłeś jej tę skórę zedrzeć.
Boom.
Dokładnie tak, jak sobie to wyobrażałeś - za twoimi plecami ściany nagle się posypały. A raczej - posypał się sufit. Gwałtowny wybuch wstrząsnął korytarzem i owiał was chmurą kolejnego, duszącego dymu, gasząc światła pochodni, które paliły się w pokoju. Grube płaty murów, kamienia i ziemi posypały się w dół, część z nich wpadła na was. Azuma schowała głowę między ramionami i skuliła się przy ziemi, by uniknąć pokaleczenia twarzy. Na szczęście wybuch nie był na tyle silny, żeby uczynić wam jakiekolwiek poważniejsze krzywdy, a ty mogłeś spokojnie przed tym uskoczyć, w wyniku czego tylko skóra Azumy nosiła kilka przecięć na dłoniach. Rozkaszlała się na amen. Wasze pochodnie przetrwały ten zmasowany atak pyłu z trudem, ale miały się z pewnością lepiej niż wasze drogi oddechowe i ubranie, które zmieniły kolor na bury.

  Ukryty tekst

Azuma

[Seinaru]

Jeszcze tego tylko tutaj brakowało, pokłócenia się ze sobą nawzajem i dziecięcych grymasów rodem z "nie bede tego jadła!". Ciągnął ją przez chwilę za rękę, a raczej próbował ciągnąć, bo pomimo jego prób nie przesuwali się do przodu tak szybko, aby Seinaru czuł się bezpiecznie. Trzeba było jednak przyznać, że jej zarzuty były chociaż w części uzasadnione, samuraj nie potraktował jej jak delikatnej damy, jaką dała się poznać wcześniej, lecz wykorzystał ją, aby bez ryzyka przedostać się do kolejnego pomieszczenia i bliżej wyjścia.
- Co Ty wygadujesz, nie chciałem Cię zabić! Cały czas miałem nadzieję, że to nie była trucizna! - W jego oczach to było wystarczające usprawiedliwienie. Za bardzo bał się śmierci, skonać tutaj w jakimś ciemnym korytarzu po dobrowolnym wypiciu trucizny, aby próbować swoich szans w losowaniu fiolek pół-na-pół. Ale chwila...
- Czyli to jednak była trucizna? Źle się czujesz? - Trochę spóźniona troska, ale jednak troska. Troska również o swoją skórę, bo jeśli Azuma miała tutaj zaraz umrzeć, to nie ma sensu zmuszać jej do dalszego marszu i ciągnąć za sobą. Samuraj sam jednak nie wiedział, czy jej sprzeciw to wynik działania trucizny, czy rozgoryczenia zachowaniem Keia. Zanim jednak zdążył pomyśleć i spróbować ją rozgryźć nastąpiła gwałtowna eksplozja, która zwaliłaby im na głowy sufit tamtego pomieszczenia, gdyby zostali tam chociaż odrobinę dłużej. Seinaru odruchowo odwrócił twarz od lecących w jego stronę odłamków, cały czas jednak trzymając Azumę, aby w razie czego pociągnąć ją do bezpieczeństwa, gdyby razem z salą zaczął walić się na nich korytarz, w którym się znajdowali.
Po chwili wszystko było już znowu ciche i spokojne, a płomień pochodni uspokoił się.
- No. Teraz i tak nie ma już innej drogi. Chodźmy dalej. - Pomógł jej wstać, teraz już na spokojnie, nie szarpiąc ani nie ciągnąc. Jakby nie było, oboje byli ofiarami i każdy, nawet najmniejszy sojusz zwiększał ich wspólne szanse. Kei nie miał zamiaru się za nią poświęcać, ale nie chciał też wyprzedzać jej i zostawić w tyle zwłaszcza teraz, po tym co stało się z drogą za nimi. Gdyby tego potrzebowała pomoże jej iść, ale nie czekał już dłużej i skierował się wzdłuż korytarza to kolejnego pomieszczenia z dowcipem-zagadką.

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

31 Azuma zaczerpnęła gwałtownie tchu. Jakby wynurzyła się z głębokich czeluści. Z oceanu, którego nacisk zbyt mocno miażdżył delikatne płuca. Delikatną klatkę piersiową. Zaraz potem złapał ją paskudny kaszel. Zacisnął szpony na jej gardle i nakazywał łapać każdą dozę tlenu, jaka mogła się przesunąć przez cały kurz, którym zaczęło intensywnie śmierdzieć powietrze. Tak nie oddychali bogowie. Tak nie mogła oddychać Los. Delikatna sylwetka jak delikatne rysy twarzy - Azuma z żadnej strony nie przypominała kobiety, która budową uchodziłaby za kogoś silnego. Przecież wiesz. Musiałeś to wiedzieć. Nawoływanie to przypominało nawoływanie ślepego, dlaczego nie może dostrzec piękna kolorów zachodzącego słońca. Możesz wołać przez bardzo długie wieki, a on i tak nie będzie w stanie odpowiedzieć na Twoje wołania. Dlatego Seinaru nie mógł odpowiedzieć na wołanie serca niebieskowłosej dziewczyny, która nie potrzebowała teraz rycerza na białym koniu, który burzył kolejne ściany.
- Nie dotykaj mnie. - Odtrąciła rękę samuraja swoim machnięciem, niezgrabnym, nieskoordynowanym. Nie miała jak tej wyciągniętej po nią dłoni zrzucić ze swojego toru. Była muśnięciem motylich skrzydeł, co huraganem potrafią wywołać największą z burz, lecz huragan to nie dziś. Nie w boskich planach były podmuchu wiatru tam, gdzie powietrze stało w miejscu i każde kolejne zaburzenie tego postoju odbierało bezcenne wdechy, które powinno się chcieć zachować na dłużej. Zbierać je. Gromadzić. Teraz jeszcze nadal było ich pod dostatkiem. Tylko na jak długo wystarczą? - Tracę czucie w ciele. Niedobrze mi.
Złapałeś ją pod ramię i podciągnąłeś w górę. Nie chciała współpracować w pierwszym momencie. W tym drugim jej ciało się poddała i oparła się na Tobie całym ciężarem swojego ciała. Tak długo, jak długo byliście w stanie oddychać, tak długo mogła trwać ta walka. Nawet jeśli Azuma ledwo trzymała się na swoich chudych nogach a każdy krok był wyzwaniem, któremu nie mogła podołać. Kiedy przeszliście do drugiego pokoju, kolana całkowicie się pod nią ugięły i gdyby nie twoje podtrzymanie jej, runęłaby na ziemię. Powieki opadły jej w dół, przysłaniając pastelowe oczy. Nie pastelami malowano koszmar kamiennych ścian. Nie była tutaj potrzebna.
Pomieszczenie było większe nieco od poprzedniego. Korytarz, który stąd odbiegał, prowadził w dół - i zapełniony był wodą niemal pod sam dach. Spokojną, ciemną taflą wody, która stała w miejscu bez większych poruszeń. Do sufitu było z pół metra. Wydawało się, że można spokojnie do niej wejść i po prostu iść po dnie. Nie było szczególnie głęboko - o ile tafla i refleksy pochodni na niej grające nie zaburzała perspektywy. Prawdopodobnie to robiła. Nawet jeśli - głęboko szczególnie nie było. Szerokość pozwalała w razie czego płynąć po powierzchni. Nie wymuszała marszu po dnie. Przejście dalej było zablokowane przez kolejne kamienne drzwi. Na samym środku pomieszczenia znajdował się, rzecz jasna, podest. Identyczny do tych, które widziałeś już w poprzednich pomieszczeniach, zaś nad wejściem do korytarza - zegar. Wciąż ten sam. Tylko teraz pokazujący najwyższą z liczb 180. Na podeście znajdował się przycisk. Przed nim rozłożona karteczka, której treść głosiła:

Wybory
dokonywane naturalnie.
Nie grozi nic temu
który poniesiony zostanie na ramionach.
Martwi zazdroszczą bohaterom.

- Boli. Boli... - Szepnęła Azuma, przelewając się już przez twoje ramiona. Jej spokojna twarz wykrzywiona była w grymasie - chyba bólu.

  Ukryty tekst

Azuma

[Seinaru]

- No już, już, już... - Uspokajał ją, gdy nie chciała korzystać z ułatwienia, jakie jej oferował. Nie dziwiła go jej niechęć, ale unoszenie się honorem w takiej sytuacji zdecydowanie przysparzało jej dużo więcej trudności. Chyba to zrozumiała, a może nie miała po prostu siły się już opierać, bo w końcu idąc przylepieni do siebie dotarli do kolejnego pomieszczenia. Seinaru zastanawiał stan koleżanki. Na początku wszystko wydawało się w porządku, ale teraz wypity przez nią specyfik ewidentnie zaczął działać. Może tylko ją zamroczył, a może właśnie dokonuje strasznych spustoszeń w jej organizmie. Przez sekundę przemknęło mu przez myśl, aby przy pomocy tanto zakończyć jej cierpienia, że nie ma już dla niej nadziei i wyjścia z tego labiryntu. Szybko jednak odegnał te myśli. Dopóki mógł ją za sobą wlec to tak naprawdę chciał to robić, mimo że rzeczywiście zdarzyło mu się raz ją wykorzystać. Ułożył ją pod ścianą w trzeciej komnacie, która niewiele różniła się wystrojem od poprzednich. Nowością był korytarz wypełniony niemal pod sufit wodą, ale liścik i przycisk to już chyba klasyka. Kei w skupieniu pochylił się nad lekturą, nasłuchując oddechu Azumy, czy jeszcze w ogóle go słychać. Póki co jednak żyła.
- Martwi zazdroszczą bohaterom... no co ty nie powiesz... - Skwitował ostatnie zdanie rymowanki i wzruszył ramionami. Po raz kolejny ni w ząb nie rozumiał o co może tutaj chodzić, dlatego po prostu machnął łapą i pacnął jedyny przycisk znajdujący się nieopodal. Rozejrzał się dookoła i nasłuchiwał, co teraz na niego wyskoczy? Dopóki nie pozna efektu swoich działań ciężko będzie cokolwiek zaplanować. Zbliżył się jednak do Azumy, aby w razie czego ochronić ją przed czymś spadającym na głowę, bo po eksplozji w ostatnim pomieszczeniu tego najbardziej się spodziewał.

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

33 Zegar ruszył do przodu. Klasyka. Powtarzalność schematów została zamieniona w rytuał, w którym musiałeś wziąć udział bez rozckliwiania się nad tym, czego chciałeś tak naprawdę. Wszyscy tutaj to wiedzieli. O tym, czego pragnąłeś. W jakim rytmie uderzało Twoje serce. Odbijane przez ściany echem niosło pieśń daleko w dal. Gdzieś tam na koniec tego korytarza zapełnionego wodą, który aktualnie był zamknięty i cofało się za wasze plecy najdalej do tunelu, który został zawalony. Nie pozostawało nic innego jak iść przed siebie. I znów - przecież to nie była żadna nowa rewelacja.
Azuma zwinęła się w kłębek pod ścianą, zacisnęła powieki, objęła swoje podciągnięte pod klatkę piersiową, zgięte w kolanach nogi i przycisnęła do kolan swoje czoło. Niebieskie włosy całkowicie ją zasłoniły. Kurtyna dla artysty, chwila wytchnienia dla aktora przed pociągnięciem spektaklu dalej. O ile był ktoś, kto ten spektakl mógł podziwiać. Jaka wielka strata - zniszczyć tak coś, co mogło być dorobkiem kulturowym docenionym przez archeologów. Puszczone przez usta słowa trafiły w eter i zespoliły się z kurzem. Z martwotą zimnego kamienia, który opierał się nawet gorącemu słońcu tego miasta. Dowód na to, że musieliście się znajdować...
Jeden ruch, naciśnięcie przycisku. Ruszył dzięki temu zegar i ruszył mechanizm - ten we wrotach, które to wrota zasłaniały przejście. Woda poruszyła się, przelała, złączyła w jedno. Rozdzielone dwie części, które w końcu mogły się scalić. To scalenie zupełne niczego nie zmieniło. Kamienny blok unosił się w górę, słychać było pracujący mechanizm, który skrzypiał nieprzyjemnie, przesuwając się dźwiękiem po samych kościach. Zgrzytał. Woda nie mogła pozytywnie na niego działać. Uniósł się jednak cały i miałeś drogę wolną. Prosto do egipskich ciemności, co pożerały i były wiecznie głodne. Nieustannie domagająca się posiłku paszcza lwa. Skupiając wzrok na wodzie byłeś w stanie zobaczyć ruch w błyszczącej tafli, gdy ta się już uspokoiła. Ciągle była naruszana przez lejącą się ciurkiem wodę z wrót, które wisiały teraz u góry. Dźwięk kapania w takiej ciszy potrafił być nad wyraz drażniący. Ruch w tejże wodzie, w postaci niewielkich sylwetek, które bardzo szybko poruszały się na granicy widoczności, był dość prosty do zidentyfikowania - ryby. Większych rozmiarów ryby. I w większych ilościach ryby. Gwarantuję, że bynajmniej nie chodziło o świątecznego karpika.

Azuma

[Seinaru]

Dużej filozofii w zachowaniu Seinaru nie było - jest przycisk do wciśnięcia to go wcisnął i spodziewał się najgorszego, ale na szczęście nic złego nie nadeszło, a przynajmniej nie od razu. Gdy usłyszał chrobotanie gdzieś na końcu zalanego korytarza odetchnął z ulgą, wiedząc jednak o tym, ze kolejny zegar znowu ruszył. Ale jeśli tylko woda do pasa ma być ich przeszkodą w dotarciu do kolejnego pomieszczenia i być może już do wyjścia, to na pewno nie będzie tak źle. Ujął w dłoń kolejną pochodnię jeśli wisiały tu jeszcze w tym pomieszczeniu, podszedł do Azumy i pomógł jej wstać nie przyjmując do wiadomości żadnych sprzeciwów. Teraz ścigali się z czasem, a jej grymaszenie i tracenie sekund na fochy mogły kosztować ich poważny uszczerbek na zdrowiu.
- No już, kolejne przejście otwarte, musimy się spieszyć bo pewnie znowu zaraz się zawali. - Ujął ją pod rękę i zaprowadził do zalanego przejścia. Nie wyglądała zbyt dobrze, a jej objawy nasilały się. Najpierw złe samopoczucia i osłabienie, a teraz doszedł jeszcze ból. Widocznie trucizna rozprzestrzeniała się po jej organizmie bo nie miała natychmiastowego działania, ale ile czasu jej pozostało tego Kei nie potrafił przewidzieć. Nie wiedział nawet czy zdoła doprowadzić ją do końca tego kompleksu, ale na razie nie spowalniała go jeszcze na tyle, aby ją zostawił.
Zbliżyli się do brzegu, gdzie zaczynała się woda i droga dalej i Kei dostrzegł, że coś porusza się w wodzie. Oparł na chwilę Azumę o ścianę korytarza, a sam dobył naginaty i przykucnął aby zbadać to bliżej. Coś ewidentnie tam pływało, a czas gonił ich nieubłaganie. Czy powinni zatem wchodzić do wody bez żadnego zastanowienia i ostrożności. Zanurzył koniec broni w wodzie i wzburzył ją nieco, aby zobaczyć co się stanie. Po reakcji zwierzątek zapewne będą wiedzieli już więcej, ryby albo się spłoszą - wtedy będzie bezpiecznie, albo wprost przeciwnie...

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

35 Dziewczyna nie stała już na swoich nogach. Nie mogła podnieść się o własnych siłach. Ująłeś jej dłoń, która teraz wydawała się jeszcze bardziej krucha i drobna i wcześniej, pociągnąłeś znów, chcąc pomóc wstać i podprowadzić bliżej, ale jej ciało stawało się coraz bardziej miękki, tracące na sprężystości, tracące na... napięciu mięśni. Głowa bezwładnie poleciała jej na bok, odetchnęła, rozchylając powieki, a zaraz potem rozległ się jęk. Na ten moment widziałeś, że musisz ją nieść, jeśli chciałeś przekroczyć to morze Egejskie razem z nią. Woda nie planowała tutaj rozstąpić się przed wami i żaden cud, na który czasem chciało się liczyć, nie zamierzał nastąpić. Bo skoro nie nastąpił do tej pory, to czemu miałby teraz. Położyłeś ją pod ścianą, pozwalając jej plecom oprzeć się na boku. Niosąc kogoś nieprzytomnego w rękach raczej ciężko się bronić.
Zegar tykał.
Tafla wody odbijała refleksy pochodni, zaburzając pełen obraz tego, co działo się pod nią, ale to nic. Miałeś bardzo bystre oczy, które wiele potrafiły dostrzec. Wyciągnąłeś broń, wsunąłeś ją w przejrzystą toń. Ryby poruszyły się szybciej. Były bardzo sprawne, diabelnie szybkie pod powierzchnią, w wodzie, która była ich królestwem. Rozpierzchły się na bok, a jedna z nich bez najmniejszego strachu podpłynęła do twojego miecza i dziabnęła go swoją paszczą. Zaraz po niej była druga, trzecia... podpłynęły bliżej. Były całkiem spore. Płaskie, ich kształt przypominał trochę kształt migdałów, tylko nie tak doskonały i bardziej uwypuklony od górnej i dolnej części. Ciemno zielony kolor ich ciała poprzetykany był białymi łuskami, chociaż ciężko było ci stwierdzić, czy naprawdę są białe, czy tak dobrze odbijały światło, gdy już podpływały. Miały okrągłe, żółte oczy, na środku których znajdowała się czarna wysepka źrenic. A co najważniejsze - widziałeś wyraźnie ich ostre zębiska, kiedy rzucały się na miecz. Atakowały go.
Za swoimi plecami usłyszałeś drobny ruch, Azuma z jękiem próbowała się przesunąć, ale zaraz wszelaki odgłos zamarł.
Azuma zniknęła z pomieszczenia.

Azuma

[Seinaru]

Ups... na początku aż trochę się przestraszy, gdy pierwsza rybka próbowała odgryźć mu kawałek miecza i podczas tej próby pociągnęła go trochę w kierunku wody. Zacisnął dłoń na rękojeści naginaty mocniej i patrzył co dzieje się dalej. Azumy przy nim nie było, zostawił ją pod ścianą bo nie dała rady się już podnieść, a wlec jej na brzeg wody nie było sensu. Mieli jednak tylko sto osiemdziesiąt na wymyślenie czegoś, zegar nieubłaganie odliczał... chyba sekundy. Jeśli się nie ruszą to zostaną przysypani sufitem, a jeśli się ruszą to małe bestyjki rozszarpią ich na kawałeczki. Ciężki wybór, gdy chodzi o sposób w jaki masz umrzeć za kilka minut.
- Dobra, raz owcy śmierć. - Powiedział sobie na odwagę, gdy nie dostrzegł innego sposobu niż przedostanie się przez wodę dokładnie tak, jak prowadził zalany korytarz. Odwrócił się do Azumy, aby opowiedzieć jej o tym jak zamierza przedostać ich na drugi brzeg, ale... już jej tam nie było.
- Azuma? - Podniósł lekko głos i rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie było jej. Wróciła do wcześniejszego korytarza, ktoś niepostrzeżenie ją stąd porwał? Nikt mu nie odpowiedział i nie widział żadnych śladów. Musiał działać w trosce o własne życie, zegar odmierzał czas i nie pozostawiał go wiele na nadprogramowe poszukiwanie zatrutej towarzyszki. Seinaru po prostu wzruszył ramionami i machnął ręką na to wszystko. Musiał wrócić na brzeg wody i przynajmniej spróbować.
Zdjął swoją torbę, aby nie zamoczyć znajdujących się w niej notek wybuchowych i wrzucił sobie do kaptura płaszcza, naginatę powiesił na plecach, a do ręki wziął jedynie tanto i tak uzbrojony powędrował na skraj wody, gdzie pochylił się lekko nad wodą (w bezpiecznej odległości!) i końcem ostrza znowu zmącił wodę, aby zwabić wszystkie małe potwory w jedno miejsce nad brzegiem. Gdy mu się to udało wziął szybciutko niewielki rozbieg i hop siup! do wody. Postanowił przeskoczyć nad zwabioną nad brzeg ławicą a natychmiast po znalezieniu się w wodzie użyć Ensho no Kaze, aby odepchnąć ryby od siebie, a w najlepszym wypadku nawet wydmuchnąć je z wody na brzeg, w pobliżu którego miały się znajdować. Gdy drugi krok planu wszedł w życie nie pozostało nic innego jak pędzić na drugi brzeg w nadziei, że dotrze tam zanim rybki odgryzą mu ręce i nogi.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wyprawa B
It's a real fine day at the black parade and I swear it won't cost much.

37 Pole wojny wyłożone było zimnymi, pustymi kaflami. Po Azumie nie było śladu. Po jej niebieskich włosach pozostało wspomnienie odbijane w spokojnej tafli wody, zmąconej przez ruch broni. Napytanie odpowiadał głos samuraja: Azuma? Azuma? Azuma? Chlupot wody dogrywał ostatnie melodie, kiedy sporej wielkości ryby podpływały do samej powierzchni i naruszały ją krańcem swoich płetw. Pojedyncze krople wciąż zsuwały się z kamiennych drzwi i wpadały do tajemniczego przejścia, który prowadzić miał ku następnej niewiadomej. To nie tak, że ta cisza i bezruch miał trwać wiecznie. Zaklęcie zatrzymujące czas, wzmagające tylko uderzenia serca i pieczętujące kurz osiadły na materiale ubrań. To nie tak, że wskazówki nie mogły przyśpieszyć. Mogły się przecież nawet zatrzymać. Wystarczyłoby złapać jedną z nich palcami...
Obróciłeś się w stronę korytarza i zrobiłeś pierwszy krok. Ryby rozpierzchły się na boki, gdy zanurzyłeś się w toni na pierwszy schodek najbliższy powierzchni. Drugi. Trzeci. Stanąłeś na dnie mając pewność, że jesteś wystarczająco wysoki, by przejść swobodnie przez tunel. Pomijając ten mały szczegół, że coś tam było bardzo chętne, by odgryźć ci jajca. I wszystkie inne części ciała też. Poszedłeś dalej. Użyte jutsu rozproszyło wodę, jej lodowate krople uderzyły w ściany, sufit i ciebie, zsyłając nieprzyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Silne uderzenie powietrza wyrzuciło ryby do tyłu, niektóre z nich rzeczywiście obiły się o wodę. Mogłeś ruszyć do przodu. Biegiem. Jak najszybciej, przedzierając się z trudami przez mroźną wodę. Gdyby nie twoja wytrzymałość, pewnie nie skończyłaby się ta wędrówka zbyt przyjemnie. O ile w ogóle by się zakończyła. Ryby rzuciły się w drugim obiegu, kiedy woda się uspokoiła, ale powtórzenie jutsu nie było problemem. Caly przemoczony znalazłeś się po drugiej stronie. Wyszedłeś po takich samych schodkach. Znów - korytarz. A korytarz ten zakończył się otworzonymi, dwuskrzydłowymi drzwiami, które były otwarte. Blask pochodni wlewał się do środka.
Pomieszczenie było o wiele obszerniejsze od poprzednich. Na samym jego końcu znajdowały się kolejne drzwi, tym razem zamknięte. Na ścianie znajdował się balkon. Dość obszerny, z krzesłami wystawionymi na nim. Naprzeciwko drzwi na tym balkoniku znajdowała się sofa. Widać było, że za nią są kolejne drzwi. Kolejne przejście "gdzieś'. Balkon znajdował się trzy metry nad podłogą. Oprócz tego pomieszczenie było całkowicie puste.
- Heros, bogowie przebaczcie jego egoizmowi. - Rozległ się głos za plecami samuraja. Konkretnie nad Twoją głową. Na balkonie. Kobiecy.

Azuma

[Seinaru]

Z daleka wyglądało to może jak zwykłe taplanie się do przodu przez niezbyt głęboką wodę, ale dla Seinaru to było jedno z najbardziej traumatycznych przeżyć jakie doświadczył. Lodowata woda, ociężałość ruchów do której zupełnie nie był przyzwyczajony i goniące go śliskie ryby i ich wyłupiaste oczy przebijające przez mroczną toń sprawiły, że uciekając na drugi brzeg naprawdę się bał. Nieco spanikowany składał pieczęć do Ensho no Kaze dwukrotnie, co sprawiło że po dotarciu na koniec korytarza mokry był niemal od stóp do głów. Mógł jednak wreszcie odsapnąć i nieco przystopował. Gdy był już bezpieczny przystanął na chwilę, pochylił się i oparł ręce na kolanach ciężko dysząc w połowie ze zmęczenia, a w połowie z emocji.
- Masakra jakaś... - Szepnął do siebie, po czym musiał już wziąć się w garść i brnąć dalej.
Wyjął z kaptura torbę i założył na ramię tak jak powinna być przewieszona, przy okazji sprawdzając co nadaje się jeszcze do użytku i czy nic nie zostało zniszczone przez pluskającą wodę. Rozejrzał się nareszcie po pomieszczeniu, w którym się znalazł i z ulgą nie spostrzegł jednak rzeczy - zegara. Działanie pod presją czasu to coś z czym naprawdę kiepsko sobie radził i przez to w wielu sytuacjach nie podejmował najlepszych decyzji, które jako oczywiste jawiły mu się później, gdy myślał o danym problemie w zaciszu własnego lub hotelowego pokoju.
No, więc teraz na szczęście to ograniczenie czasowe może nie będzie go dotyczyło. Zamiast tego spodziewał się jakiejś widowni, sądząc po loży zlokalizowanej na ambonie ponad jednymi z drzwi na przeciwległej ścianie. To akurat nie było wcale niepokojące. Z jednej strony walczył już przy większej widowni, a z drugiej dawało nadzieję, że może w końcu spotka tutaj jakąś żywą duszę i może ujawni się nawet ten, który zamknął go tutaj razem z Azumą. A właśnie, gdzie ona się podziewała? Od czasu tamtego zniknięcia do teraz (czyli jakieś kilka minut) nie miał czasu się nad tym zastanowić, ale teraz zaczęły mu się pojawiać jakieś nieciekawe wizje tego, co mogło ją dopaść w ostatnim pomieszczeniu, gdy po prostu rozpłynęła się w powietrzu. Te rozmyślania przerwał jednak głos dochodzący z balkoniku.
Na wspomnienie o egoizmie wzruszył tylko ramionami bezradnie, no bo co więcej mógł zrobić. Nigdy się w sumie tego nie wypierał i był świadomy swojego charakteru, więc ta uwaga nie była dla niego jakąś obrazą, tylko naturalnym stwierdzeniem. Odwrócił się i spojrzał w górę aby złapać kontakt z rozmówczynią.
- Raczej niech bogowie wybaczą temu kto mnie tu zamknął. Pani to kto? - Odpowiedział krótko, bo wszystko inne nadejdzie dopiero wtedy, gdy dowie się już z kim ma do czynienia. Na wszelki wypadek dobył naginaty.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Seinaru
39

---

Dzielny gladiator znalazł się w miejscu zbliżonym do tego, na którym zdobył światową renomę. Nie było tu jednak otwartej przestrzeni, bo widok na słońce ograniczało niknące w mroku, kamienne sklepienie, znajdujące się jakieś pięć metrów nad głową skromnego pasterza. Nie było tu też wielkiego tłumu i generowanego przez niego hałasu, bo na balkonie znajdowała się jedna, jedyna osoba - ta, której głos odbił się echem od ścian rozległej komnaty. Niemalże każdy dźwięk, jaki pojawiał się w tej pustej sali, był łatwo wychwytywany przez ludzkie ucho i burzył nieprzyjemną ciszę.
Kiedy Seinaru podniósł głowę i zwrócił się do postaci, która najwyraźniej na niego czekała, mógł ujrzeć całkiem nieźle prezentującą się kobietę. Wyglądała na starsza od niego o kilka, góra dziesięć lat. Miała czarne jak noc włosy, fiołkowe oczy, bladą cerę i smukłą sylwetkę. Odziana była całkiem dostojnie, w czerń i purpurę, ale bez przesadnego przepychu. Jedynym elementem jej biżuterii był naszyjnik, który w świetle pobliskiej pochodni mienił się intensywnym, niebieskim kolorem.
- Ja? Jestem obserwatorką świata. Jestem lustrem dla ludzi, którzy choć mają oczy, to nie widzą. Pokazuję im, jacy naprawdę są. Ujawniam ich największe wady, które są obrazą dla samych bogów.
Zlustrowała go dość dumnym spojrzeniem, wąskie usta złożyła w nieco sztuczny, krzywy uśmieszek.
- Seinaru Kei, znany jako wielki wojownik, wprawdzie jeszcze znakomitszy egoista. Śledziłam twoje poczynania, a moja ocena okazała się trafna. Dzisiejsza próba tylko to potwierdziła - oznajmiła trochę podniosłym tonem, tak jakby prócz ich dwójki kamienna sala była jeszcze pełna widzów. Cokolwiek by powiedzieć o treści przedziwnych deklaracji, to nie można było odmówić kobiecie przekonania co do nich. Najwyraźniej wyrocznia przemówiła i nie było tu już żadnego pola do dyskusji.

[Seinaru]

Stał i patrzył na nią trzymając w ręku broń. Już sam początek tej rozmowy przekonał go, że nie stoi przed przyjaciółką, ale... wciąż nie wiedział przed kim.
- Szczerze mówiąc to spodziewałem się bardziej imienia i nazwiska, ale to już chyba nieważne skoro jesteś taka ważna i w ogóle... - Zakpił z niej, a raczej zażartował sobie żeby przełamać pierwsze lody. Chwilę później usłyszał kilka słów o sobie i przytaknął.
- Zgadza się, we własnej osobie. Wielki wojownik i znakomity egzorcysta. - No bo owszem, wszystko było prawdą. Wielki wojownik? Jak najbardziej. O egzorcyzmach w swoim wykonaniu nic nie wiedział, ale nie wyprowadzał jej z błędu. Sala była dosyć przestronna, a oni byli całkiem daleko od siebie, więc nie dosłyszał że tak naprawdę chodziło tutaj o egoistę.
- To skoro wyjaśniliśmy sobie już wszystko to mogę stąd wyjść? To znaczy... domyślam się że to Ty jakimś sposobem mnie tutaj zamknęłaś, ale jeśli pokażesz mi wyjście to obiecuję że o wszystkim zapomnę i już się nie zobaczymy. - Uśmiechnął się przyjaźnie kończąc propozycję. Dziewczyna wrzuciła go w jakiś tor przeszkód i wywnioskowała po wszystkim że samuraj chciał przeżyć za wszelką cenę, a nie zdechnąć jak szczur w jakiejś ciemnej piwnicy podczas gierki z jakąś pomyloną Obserwatorką Świata. Na szczęście te "próby" nie okazały się być zbyt wygórowanym wyzwaniem dla chłopaka, toteż w ostateczności był w stanie wybaczyć jej z dobroci serca, może nie wiedziała do końca z kim do czynienia, albo po prostu jest bardzo samotna i desperacko potrzebowała towarzystwa. Tak czy siak złożył jej teraz ofertę nie do odrzucenia, więc czekał teraz jedynie na jej przyjęcie i powrót na powierzchnię.