[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町 Po ogłoszeniu ze strony Yuriko, oddział najemników rozdzielił się ostatecznie na dwie grupy: ci którzy byli pewniejsi swego w walce, ruszyli w stronę Hakuseia, aby przygotować się do nadchodzącej batalii. Chociaż teoretycznie ich zadaniem było bronienie grupy poszukującej, Feniksy najwidoczniej postanowiły przyjąć bardziej agresywną taktykę: aby umożliwić reszcie poruszanie się bez niepotrzebnego zwracania uwagi, grupa bojowa miała po prostu przejść do batalii, aby odwrócić uwagę bestii od pozostałych. Ryzykowne, ale zwykle bardzo skuteczne. Kiedy obrońcy wyeliminują wstępne zagrożenia i odsłonią większą część osady, zwiadowcy będą mogli przeszukać większą połać terenu; tymczasowo byli praktycznie zablokowani tylko w niewielkim sektorze wioski.
Pokazując gestem aby wszyscy przygotowali się do wymarszu, Yuriko ruszyła wzdłuż krawędzi byłego jeziora, a aktualnie krateru, przy okazji przyglądając się okolicy za pomocą Byakugana. Była na tym bardzo skupiona, chcąc odnaleźć jak najbezpieczniejszą ścieżkę - w końcu jeżeli wszyscy polegną, misja zakończy się ekspresowym fiaskiem. Dlatego też pierwszym, który zwrócił się do reszty najemników, był Sau.
-Oczywiście że przeszukanie będzie wymagało nieco więcej czasu - powiedział beznamiętnym tonem w stronę Shenzhena. - Dlatego w planie przewidujemy podzielenie was na mniejsze grupy - jest was czternastka, więc ze trzy-cztery grupy powinny być wystarczające. I tak jak ktoś tam wspomniał, w każdym składzie będzie chociaż jeden obserwator, kto będzie w stanie wypatrywać zagrożeń. Na pewno w jednej będzie Yuriko, w drugiej ja, bo mam wrodzone zdolności sensoryczne... chociaż, cztery grupy to będzie zbyt duże rozproszenie. Zostańmy przy trzech.
Spojrzał na wszystkich obecnych i ocenił stan i umiejętności obecnych, po czym zaczął rozmyślać na głos.
-No to tak. Terumi, ten białowłosy - tu wskazał palcem na Kaiko - ... Kaguya i Douhito, pójdziecie ze mną, przydacie się jako pół przeszukiwanie, pół obrona. Skład drugi: mała Hyuuga, Yuriko, szarowłosy, koleżanka Uchiha, blondyn i pan kuweta.
Yuriko na chwilę obróciła głowę, by spojrzeć na obecnych, i kiwnęła głową na potwierdzenie. Następnie wróciła do dalszej obserwacji okolicy, a Sau spojrzał na pozostałych:
-Wesoły duet, pójdziecie na dół z panem z ubocza i chłopakiem Uchiha, bo chyba się znacie - wskazał na Akę i Yamiego. - Z wami pójdzie też rudowłosa kawaleria i dziecko we mgle.
Yoichi parsknął wesołym śmiechem, gdy usłyszał pseudonim nadany mu przez Sau. Wyglądało na to że kiedyś mogli mieć już ze sobą do czynienia. I że Inuzuka zupełnie się nie przejmował przytykami i żartami na temat jego osoby. Jadący na psie rudowłosy podszedł bliżej przydzielonej mu grupy i zasalutował żartobliwie swoją metalową protezą ręki w stronę Shikaruia, Asaki, Yamiego i Aki. Sasha i tak by tego nie zauważył.
Yuriko przyjrzała się dokładniej całej okolicy, i postarała się obejrzeć wszystkie budowle w poszukiwaniu czegokolwiek przydatnego. Rzeczywiście, umiejętność dalekosiężnej obserwacji okazała się teraz bezcenna, i nie dziwne że potrzebowali właśnie osób wypatrujących do przeszukiwania: będą oni mogli nie tylko przeszukiwać wioskę w poszukiwaniu czegoś użytecznego, ale również widzieć zagrożenia z daleka i mieć czas na ukrycie się bądź ucieczkę. Obrońcy wyglądali na tak twardych wojowników, że powinni sobie poradzić z podstawowymi formami obserwacji i przygotowywania.
-Hanji trzymał przy sobie tak niewiele dokumentacji, jak to tylko było możliwe - a gdy coś miał, szybko się tego pozbywał - przyznała Yuriko. - Jedyne czego się dowiedzieliśmy, to to że mógł kiedyś należeć do jakiegoś wpływowego rodu - imię Suzumura pojawiało się tu i ówdzie w kilku spisach i dokumentach, między innymi jako fundatorzy osady Nawabari.
Wskazała wtedy na trzy budynki - najbardziej okazałe ze wszystkich, nawet pomimo swojego opłakanego stanu. Jeden z nich znajdował się niedaleko centrum osady, drugi - w północnej części, z lekkim odchyłem na wschód, oraz olbrzymią, przypominającą zamek budowlę, znajdującą się na południowym zachodzie.
-Najlepiej będzie zacząć tam. Ratusz, i dwa budynki przypominające siedziby szlacheckie. Będziemy musieli unikać zagrożeń, więc najlepiej będzie poruszać się pomiędzy domami, przy okazji przeglądając je w poszukiwaniu schronień, zagrożeń... i może przedmiotów, które mogłyby sugerować działanie danych miejsc. Kto wie, może uda się znaleźć też jakieś zapomniane dokumentacje.
Wtedy całą sytuację przerwał Sasha, który zaczął wydzierać się wniebogłosy, by wszyscy usłyszeli jego słowa. Ślepy chłopiec kręcił się wszędzie i zagadywał do wszystkich, bardzo żywo i głośno. Kiedy jednak młodzik zaczął krzyczeć również do będącego już dalej Seinaru, jak również i do wszystkich obecnych jako "zapewnienie o niewinności Shikaruia", wszystko się posypało.
Pierwszym, co się rzuciło w oczy, był podchodzący do Yuriko Sasha, który ponownie zadał blond Hyuudze pytanie o wygląd Antykreatora. Yuriko obróciła się w jego stronę, mając upomnieć chłopca aby przestał krzyczeć jak opętany...
Gdy nagle stojący za nim Yoshimitsu pchnął go mieczem w plecy.
Prosto w serce.
Młodzik wyglądał na zaskoczonego nagłym bólem, tak bardzo że aż wypuścił ze swoich rąk kurę którą dzierżył dumnie przez cały pobyt w Akatori. Następnie zaś osunął się na kolana, a ostatecznie - na ziemię. Życie go opuściło.
Yuriko, na której twarzy widać było kompletny szok, nagle przyjęła wściekły grymas, i podniosła rękę, by w ułamek sekundy uderzyć palcami w szyję Yoshimitsu.
Powstrzymała ją jednak ręka Sau. Sensor złapał ją za nadgarstek, gdy jej palce znajdowały się niecały centymetr od krtani Yoshimitsu.
Zapadła cisza.
-Nie wtrącaj się, Sau - warknęła Yuriko.
Sau zaś wybuchnął śmiechem, dalej trzymając rękę kobiety w silnym uścisku.
-Och, wiem że go nie zabijesz, bo jesteś do tego zbyt miękka.
Jego twarz jednak znacząco spoważniała.
-Nie ośmieszaj się, Yuriko. Chociaż zrobił drastyczny ruch, to dokonał bardzo słusznego wyboru. - Oczy Sau świdrowały duszę blondynki. - Szczyl wydzierał się tak, że obudziłby jeszcze więcej umarłych niż tylko Hana. Zabijając go, kościak tylko zrobił nam przysługę. Ba, nawet ułatwił mi robotę, bo sam zamierzałem mu ukręcić kark przy pierwszej okazji.
Yuriko spojrzała na Sau z wściekłością na twarzy.
-To nie jest powód, żeby pozbawiać go od razu życia! Może udałoby się uspokoić sytuację BEZ przelewania krwi!
Sau parsknął z irytacją.
-Może. Ale nie na pewno. A tak mamy święty spokój.
Łysy sensor szarpnął ręką Yuriko w dół, by cofnąć jej atak. Hyuuga patrzyła na niego z niedowierzaniem wymieszanym z bólem. Ten jednak patrzył na nią tylko z pustką w oczach.
-Misja jest ważniejsza od tych bzdur, które nazywasz honorem i litością. Każdą przeszkodę na naszej drodze należy wyeliminować, by nie urosła i nie zawaliła się na nas w krytycznym momencie. A może zapomniałaś, jaką dewizę przyjęliśmy?
Na twarzy Hyuugi odmalował się szok. Po chwili jednak opuściła głowę i spuściła ręce, jak gdyby się skurczyła.
Przez chwilę panowało milczenie.
Dopiero wtedy Hyuuga podniosła lodowate spojrzenie i zwróciła się do wszystkich.
-Ruszamy dalej. Niech śmierć tego dziecka nie będzie na marne.
Następnie spojrzała na Yoshimitsu i Sau. Jej głos był bezduszny i zimny, jak gdyby zamierzała osobiście zaraz kogoś zamordować.
-Ty pójdziesz z grupą drugą, Sau. W pierwszej pójdę ja, bo będą potrzebować dalekosiężnych oczu. Poza tym...
Tu skupiła wzrok na Yoshimitsu.
-... będę miała jego na oku. I jeśli spróbuje zrobić coś podobnego, osobiście wydłubię mu oczy i poderżnę gardło jego własnym mieczem.
Odwróciła się i ruszyła w stronę północnego zbocza, nie patrząc już za siebie. Sau tylko wzruszył ramionami. Wyglądało na to, że emocjonalny wybuch ze strony Yuriko niezmiernie go rozbawił.
-Słyszeliście panią. Lecimy.

Wędrówka do północnego zbocza miała potrwać jeszcze jakiś czas. Następnie, gdy wszyscy byli gotowi... trzeba było zjechać po zboczu krateru, by dostać się do wioski.
Czas zacząć zabawę.

Sasha - śmierć postaci.
Mapa, wliczając punkty wskazane przez Yuriko. Ostatni z nich jest na zachodzie, poza mapą - niestety, potrzebny mi jest on do narracji, a grafika nie miała potrzebnego punktu. Wygląda on tak, tylko w zrujnowanym stanie.

Deadline: 9:40, 15 września.
(Jeśli kogoś lub coś pominąłem, przepraszam)

Grupa I

• Hikari
• Kaiko
• Yoshimitsu
• Shins
• Yuriko

Grupa II

• Tamaki
• Masako
• Shenzhen
• Yoake
• Keion
• Sau

Grupa III

• Shikarui
• Asaka
• Yami
• Aka
• Yoichi

[Sasha]

Nagły ostry ból. Pysia zleciała na ziemie, uwalniając się z rozluźnionych mięśni ręki. Ciepło. Przerażenie.
- Haha, nawet ślepej kurze trafi się ziarno. Dziękuje za takiego wspaniałego braciszka. Proszę, nie zapominaj się uśmiechać, bo inaczej żadna panienka cię nie zechce. No i pokaż tym klanom, na co nas stać. – to były ostatnie słowa jego siostry, która była najważniejszą dla niego osobą w życiu. Umarła w jego ramionach, nie był w stanie jej uratować. Nigdy nie został ninja, tak jak chciała, ale był… szczęśliwy.
Leciał teraz prosto na ziemie, jednak na twarzy miał uśmiech. To był ostatni mięsień, który odpuścił. Nie miał pojęcia, od czego konał.
Jego nindo „Znaleźć szczęście nawet w misce ryżu.” Wiódł proste, prozaiczne życie. Gdyby nie to wydarzenie, nie poznałby wielu ludzi, którzy go zaakceptowali. Ludzi, którzy go chcieli, sprawili, że nie czuł się samotny. Tyle osób było dla niego miłych.
Szkoda, że nie odwiedzi lecznicy Mujina i jego szczurków.
Szkoda, że nie zje obiadu z Asaką i Shikaruiem, nie pozmywa później talerzy.
Szkoda, że nie zobaczy poletka Seinaru i nie pogłaszcze jego owiec.
Szkoda, że nie pobawi się ze swoim urojonym braciszkiem Yoshimitsu. Może mógłby pomóc mu w jego klanowych sprawach, gdyby trochę zmężniał.
Szkoda, że nawet nie zdąży dać obietnicy Aka.
Szkoda, że nie miał okazji poznać bardziej Shinsa.
Szkoda, że nie usłyszy już niebiańskiego głosu Hikari-kami.
Szkoda, że nie usłyszy kolejnej dziwnej zagadki Shenzhena.
Szkoda, że nie dowie się jak wygląda Han.
Co z mafiami, Kurnikiem, wszystkimi obrazami, które obiecał? Szkoda… A szlag z tym, Był szczęśliwy. Nigdy by tych wszystkich ludzi nie poznał, gdyby tutaj nie trafił. Wolał umrzeć szczęśliwy, niż żyć całe życie w poczuciu samotności.

[Shikarui]

Był zadowolony z grupy, w której było aż trzech sensorów - oprócz niego samego. Można było się przez to... lenić. Tak po prostu. Zakładało to konieczność zaufania innym - zrobienie założenia, że tamci niczego nie przegapią, że ostrzegą o każdym zagrożeniu i... i w sumie najmniejszego znaczenia to nie miało, bo szybko pojawiła się komenda: "dzielimy się na grupy". I trach, ciach, plach - koniec sielankowania i trzeba się było brać do pracy. Sau i Yuriko - czy Sau też był w Kami no Hikage..? Yuriko i Hakuseia pamiętał jak przez mgłę. Nic dziwnego - nie do końca wtedy kontaktował, jego świadomość to podnosiła się, to znikała. I Yuriko, ze wszystkich osób, co jej zdolności - była godna zaufania. Czarnowłosy nawet się nie zastanawiał nad nią w kategoriach, czy wątpić czy nie wątpić. Pewnikiem przyjął to, że ona po prostu dobrze wykona swoje zadanie. W przeciwieństwie do pewnych dowodzących Senju i Nara.
- Potem. - Rzucił cicho do Akiego. Nie było po co rozwlekać tematu w tym momencie. Nie było powodu przede wszystkim. Ciekawość była pierwszy krokiem do Piekła, nie... ach, no tak. Wiedziałeś. Wiedziałeś doskonale - tylko co z tego, skoro w Piekle zdążyłeś zamieszkać?
- Ruszymy do domu szlacheckiego. - Wskazał ten najbardziej po zachodzie. - Z oczami moimi, oczami Uchiha, nosem Yoichiego oraz kryształem poradzimy sobie ze wszystkim. - Więc i mogli się najbardziej wystawić.
Shenzen bardzo dobrze odebrał to, co powiedział Shikarui - to wcale nie była groźba, to nie było upomnienie, to było stwierdzenie. W taki sam sposób powiedziałby mu: "napij się z nami herbaty". Chociaż tutaj ciężko było uwierzyć, że Shikarui miał zazwyczaj monotonny, spokojny ton, gdy... działo się, co się działo. Rozmowa jaka była - każdy słyszał. Ci zainteresowani i ci nie zainteresowani, w pewnym momencie emocje przeszły w coś więcej, zamordowały spokój. I każdy wyszedł tutaj z czystym sumieniem - tylko niektórzy z mętlikiem w głowach i niepewnością, komu ufać. Ale Seinaru źle rozegrał swoje karty - a Shikarui lubił wykorzystywać złe rozdania.
- Sam jestem Ranmaru. I tylko mój klan posiada zdolności oszukiwania sensorów, nawet Hyuuga. - Wyjaśnił bardzo pobieżnie Shinsowi. Nie będzie w końcu mu teraz robił wykładu z tego, jak działa doujutsu, skoro aktualnie trwały roszady i wszyscy zaczęli ustawiać się w odpowiednich grupach i szykować... szykować. Było do czego się szykować. Psychicznie, mentalnie, fizycznie. Shikarui nawet skinął głową w kierunku Kiery, kiedy ta na moment podeszła, zanim jeszcze grupy na dobre się rozdzieliły i każda poszła w swoją stronę. Wtedy stało się coś, co zaburzyło wszystko.
Był taki krzyk, który budził nawet umarłych.
Shikarui od razu skoczył do przodu paroma susami, wybijając się mocno z ziemi, jego oczy rozbłysły czerwienią. Tak, to prawda, wszystko działo się w ułamkach sekund i Sanada musiał być naprawdę daleko, bardzo, bardzo daleko, że Sasha miał czas skończyć cały swój krzyk. Słodki, słodki krzyk. Taki, który wabił potwory, wybudzał demony. Kiedy białowłosy szermierz wyprowadził swoje pchnięcie. Kaptur zsunął się z jego głowy, czarne, długie włosy rozsypały się w powietrzu - wyglądało na to, że dotarł tam chyba dopiero wtedy, kiedy mógł już złapać tylko drobne ciałko w swoje ręce, z których uchodziła ostatnia iskierka życia. Ślepe oczy. Słodki głosik, nawet jeśli za głośny. Przecież nie trzeba było zabijać. Nie znał tego chłopca. Niczego o nim nie wiedział. Ale znał uczucie, kiedy coś bardzo ciepłego gasło. Czerwień zalewająca ubranie Sashy była całkiem podobna do czerwieni jego oczu.
Naprawdę był przeklęty?
Czarne wstęgi pieczęci zaczęły pełznąć po jego skórze, kiedy wyciągnął dłoń, by podnieść jeden kilka z koralików - te, które miały być tą wystarczającą zapłatą. Ułożył delikatnie ciało chłopaka na ziemi.
Wstał.
I obrócił się w kierunku Yoshimitsu.
Zacisnął koraliki w pięści.
Minął Kaguya i wrócił, bez słowa, do swojej grupy. Wyciągnął dłoń do Yoichiego, uściskał ją na przywitanie i skierował się w dół. Pieczęć, która nie rozwinęła się w pełni, zniknęła.
Lewą dłonią, w której ściskał koraliki, uderzył się kilka razy w osłoniętą pancerzem pierś. Niewiele pomagało. Więc uderzył jeszcze mocniej. Też nie. Sasha mu kogoś przypominał... tylko kogo? Wbił spojrzenie przed siebie, w dom szlachecki.

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Asaka]

Białowłosa dobrze wiedziała, że tę słowną potyczkę wygrała; była o wiele spokojniejsza od swojego rozmówcy i zresztą mu nie ubliżała, wykładając wszystko prosto jak chłop krowie na rowie. Kto chciał słuchać i miał otwarty umysł – zrozumiał. A kto żył w swoim własnym świecie i brał wszystko jak leci bezrefleksyjnie, to sobie nadal w nim siedział. Tak sądziła, że jej propozycja przyznania wszystkiego pod genjutsu zmuszającym do mówienia prawdy spotka się z brakiem komentarza i że panowie nie będą mieli jaj, bo wyda się, że się grubo pomylili i trzeba będzie kogoś przeprosić. Ale… to już nie był jej problem. Mogła im tylko pokazać myślowego fakasa.
- Rozumiem… - odpowiedziała Mujinowi, rozumiejąc o tyle o ile, czyli to, że właściwie byłoby to możliwe i że może rzeczywiście był to powód, dla którego zdziczali członkowie szczepu Jugo nie wchodzą do centrum osady. Pokiwała jeszcze głową i rzuciła wysokiemu mężczyźnie krótkie: - Powodzenia i do zobaczenia – jako, że przez ten czas, który u nich spędził zdążyli się poznać i kobieta zdecydowanie darzyła go szacunkiem. No i mieli w planach wspólny interes, ale to kiedyś, kieedyś…
Wtedy też podeszła do nich Keira, która… najwyraźniej zorientowała się, że nie zachowała się tak, jak powinna. Ale czy Asaka się na nią gniewała? Była wcześniej trochę zirytowana, ale to tyle. Ot, humorki ciężarnej kobiety. Resztą już jej przeszło, bo emocje zostały wylane na samuraja z dzidą.
- W porządku, to dla nas wszystkich dość nerwowa sytuacja… chyba – a każdy w nerwach reagował przecież inaczej. Asaka ściągnęła już kaptur z głowy i teraz łatwo było dojrzeć błysk w jej złotych oczach i krzywy uśmieszek, jaki kierowała do Keiry. Kobieta uniosła obie ręce i na krótko położyła je na policzkach białowłosej kuzynki, w dość czułym geście, bo – hej – to była jej bliska rodzina. I niebieskooka była też tą młodszą, a Asaka miewała takie dziwaczne matczyne odruchu. - Ty też na siebie uważaj. Masz wrócić w jednym kawałku, zrozumiano? – jej dłonie znalazły się teraz na barkach Koseki, które ścisnęła delikatnie. - Powodzenia – rzuciła jeszcze i odprowadziła Keirę wzrokiem, a gdy usłyszała gdzieś niedaleko podobne słowa i zobaczyła starszego shinobiego z gurdą, Kuroia, rozejrzała się i… chyba mówił do nich. Albo do niej. - Tobie również, uważaj na siebie – odpowiedziała staruszkowi (chociaż wcale taki stary nie był!), lekko skinęła mu głową i… Zajęła się tym, co było znacznie bliżej niej.
Toshiro podjął decyzję, że dołączy do Keiry i do gruby, która miała ich bronić. Zdziwiło ją to, ale to dobrze, że chłopak zaczął żyć własnym życiem. Miała jednak nadzieję, gdzieś tam w głębi serca, że jeszcze się zobaczą. I porozmawiają na spokojnie, gdy oboje ochłoną i przestaną się tak denerwować. Dzisiejsza rozmowa wyszła jak wyszła…
- Ja… Powodzenia, Toshiro. Macie wspaniałego medyka w drużynie, na pewno dacie radę. Do zobaczenia – tak… do zobaczenia. Było pewnie wiele rzeczy, które musieli sobie jeszcze powiedzieć. Albo które po prostu chcieli. Jak to, że spodziewa się dziecka i to sprawiało, że była taka szczęśliwa. Ale to nie był moment na taką rozmowę. Dlatego pożegnała Nishiyamę uśmiechem, takim lekkim. I machnięciem ręką.
* * * Miło, że Shikarui powiedział Seinarowi cokolwiek, ale prawda była taka, że Asaka w ogóle się nie spodziewała, że padnie od męża jakikolwiek komentarz na temat obrażania jej. Zwykle w takich momentach dopingował ją, a jakże, ale po cichu. Inna sprawa, że to ona to była ta pyskata, która mniej się przejmowała tym, co inni pomyślą, ale teraz prawda była po ich stronie. Czy Shikarui robił z siebie ofiarę czy nie (a wiedziała, że teraz robił) – ale ona nie miała takich dylematów jak on. Jak go obrażano, to nie potrafiła siedzieć z zamkniętą buzią. I wcale nie chodziło o bronienie słabszych, w końcu wiedziała, kto w tym duecie jest tym silniejszym. I nie była to ona.
- Wilczyco? – powtórzyła za nim i zadarła głowę, by spojrzeć na męża. Lekko zmrużyła oczy. To przez to, co mu ostatnio wygarnęła? Na to wyglądało. Asaka miała dobrą pamięć, ale ten jeden raz jej uleciało, że Shikarui już ją kiedyś tak nazwał, raz, dawno temu. - Przyjaciel, ta? – to już wybuczała pod nosem bardzo cicho, kiedy Shiki przedstawiał wszystkich-swoich-przyjaciół. Nie potrafiła tego zrozumieć, tego jaki był bezkrytyczny. Bezrefleksyjny. Jak łatwo zapominał i… wybaczał? A z drugiej strony pewnych spraw nie wybaczał i nie zapominał w ogóle.
- Ciebie również – odrzekła Masako, wymieniając z nią uprzejmości. Dobrze, nie zbłaźniła się, dobrze zapamiętała imię dziewczyny.
Otaksowała wzrokiem pozostałych z grupy poszukiwawczej, a przynajmniej tych, których Shikarui wymienił z imienia i wcześniej ich nie znała. Na Akiego miała dodatkowe baczenie. Może była przewrażliwiona, może. Ale chłopak swoje za uszami miał. Zresztą gdyby wiedział, że bywał ostatnio obiektem zazdrości Asaki, to chyba pękłby ze śmiechu. Ale i dla niej było to głupie – to te hormony.
Saisei na szczęście dość szybko zaczęło działać. Widać już mieli plan, i tego właściwie się Asaka spodziewała od początku – że mieli coś przygotowane. Podzielenie ich na mniejsze grupki brzmiało sensownie; tym bardziej żeby w każdej był sensor, żeby mogli spokojnie przemieszczać się po wiosce i uniknąć zagrożenia. Parsknęła pod nosem, słysząc te wszystkie ksywki. Zwłaszcza pan kuweta ją rozbawił. O, to pewnie dlatego ona i Shiki zostali nazwani wesołym duetem.
- Znamy się, zgadza się. Z rudowłosą kawalerią w sumie trochę też – trochę. Z uśpionego kamieniami Biju – z tego dokładniej. Yoichi był na tyle charakterystyczny, że nie dało się go pomylić z kimś innym. - Fajna ręka – rzuciła do niego zaczepnie na przywitanie i szybko spojrzała na psy, z którymi mieli ostatnio spięcie. Nie chciała, żeby znowu się na nich rzuciły niepotrzebnie. Wtedy ochronił ich Ichirou, a teraz… No. Teraz było teraz.
Suzumura niewiele jej mówiło. Nawabari już za to tak, była tam raz. Na pogrzebie. Ale mimo wszystko miło wspominała tamte dni, nawet jeśli trzeba było wtedy wesprzeć Shikaruiego. Kiwnęła głową na decyzję lawendowookiego o tym, dokąd idą. Tak rzadko podejmował decyzje… Uśmiechnęła się jeszcze do Yamiego.
- Dobrze będzie mieć ciebie obok, ostatnio dobrze się współpracowało – zagadnęła po cichu, a na Akiego rzuciła tylko krótkie spojrzenie. - Mamy wszystko czego potrzebujemy. Oczy, możliwość rozpoznania iluzji, nos, mój kryształ, katon, futon, sztuki medyczne i zdaje się, że trochę pieczętowałeś, Yami– powtórzyła za Shikim, ale poprawiła to, co powiedział, żeby wszyscy mieli świadomość, że naprawdę sobie poradzą.
Nie była zadowolona z tego całego Sashy. Bose to takie, ślepe, z kurą – wyglądał, jakby nie bardzo wiedział co tutaj właściwie robi i skąd się znalazł. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego Saisei nie powiedzieli mu, że to niebezpieczna wyprawa i żeby został w Akatori… a on po prostu szedł za nimi, zupełnie nieświadomy tego wszystkiego, co tu się będzie działo. A potem… Wydarł mordę. Mogła się spodziewać wszystkiego, ale… ale nie tego! Wszyscy się już porozchodzili, a ten jak nie krzyknął, jak nie ryknął! Ten krzyk potoczył się głucho, echo poniosło głos dalej, jak to w górach. Wilczyca zupełnie nie była na to przygotowana, nie od strony osób, z którymi mieli wyruszyć dalej. Wręcz ją zatkało. I chyba nie tylko ją, bo Yami też dodał do tego swoje cztery grosze, wypowiadając na głos dokładnie to, co łaziło jej teraz po głowie.
A to co stało się później… było takie szybkie. Shiki, który zerwał się z miejsca. Biegł do Sashy, który… Ach, czy to była kość? I krew. Ślepy malarz osunął się na ziemię i… zaraz znalazł się w ramionach czarnowłosego. To wszystko było ułamkami sekund, krótkimi jak uderzenia serca. Złotooka zdążyła zrobić ze dwa kroki do przodu, a Shikarui już wracał, i otaczała go ta aura… chłodu. Ciszy. Jak to nazwać? Bólu. Ruszył przed siebie, a Asaka wahała się tylko przez momencik, bo zaraz do niego dobiegła. Tylko po to, by być świadkiem, jak zaciska pieść i uderza się nią w pierś. Raz, drugi. Trzeci raz nie zdążył, bo delikatne palce owinęły się wokół jego nadgarstka i zsunęły, by lekko nakryć tę pięść.
- Jestem przy tobie – powiedziała do niego i jeśli pozwolił to uniosła tę jego dłoń, by na knykciach złożyć delikatny pocałunek.

tldr: Zamknięcie wątków z drugą drużyną (Mujin, Keira, Kuroi Kuma oraz Toshiro). Następnie odpowiada Shikiemu i Masako. Przyjmuje do wiadomości podział na grupki, odpowiada Sau, wita się z Yoichim, zagaduje do Yamiego. Ciągle ma na oku Akiego. Stoi zaszokowana nagłą śmiercią Sashy, próbuje uspokoić Shikiego. Idą na południowy zachód do zamko-siedziby szlacheckiej.

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Spojrzał smutno na Shikaruia. W przeciwieństwie do Sanady Aka zdawał sobie sprawę, że może nie być żadnego "potem". Idąc tutaj chłopak godził się z tym, że idzie na śmierć. I wiesz co? Nie bał się tego miejsca. Nie bał się ani trochę poświęcić swojego życia, byleby tylko przyłożyć się do pokonania Hana. A przynajmniej tak mogliby wmawiać sobie postronni, gdyby rzeczywiście doszło do śmierci młodego Uchihy. Teraz jednak nie miało to większego znaczenia - był cały i zdrowy. Przynajmniej fizycznie, bo psychika to zupełnie inna sprawa. Wyglądał na zmęczonego, bardzo zmęczonego. Przymrużone oczy i wyraz twarzy, zupełnie niepodobne do starego, mocno ekspresyjnego chłopaka, jakim był dawniej. Teraz był spokojny i skupiony, jednocześnie sprawiając wrażenie lekko nieobecnego.

Był zmęczony. Zmęczony wszechobecną śmiercią. I pal licho, gdyby to starzy zdychali. Umierali ludzie młodzi, niewinni. I choć Aka przypuszczał, że Ślepe Dziecię prędzej czy później natrafi na przeciwnika, którego nie będzie mógł pokonać, tak nie spodziewał się, że tym wrogiem okaże się członek ich drużyny.
- Sasha... - cichy szept, na jednym tchu. Widział to stanowczo zbyt blisko. Widział jak małe ciałko upada tuż przed nim na kolana. - Miałeś... - nie dać się zabić? Oh Aka, kogo ty właściwie oszukiwałeś, co? Jego, czy może jednak siebie samego? Przecież wszyscy wokół byli narzędziami. Shinobi. A Sashka? Sashka był wadliwym narzędziem. Nikt nie trzyma zepsutych narzędzi w domu.

Przeklęty świat.

Zacisnął mocno pięść, spoglądając na Yoshimitsu. Czerwone oczy rozbłysnęły złowrogo, okazując trzy łezki wpatrzone prosto w dzieciobójcę. Odruchowo sięgnął po katanę, gotów zaatakować mordercę dzieciaka, jednak w ostatniej chwili zatrzymał się, widząc, że Yuriko zatrzymała agresora. Spojrzał wściekle na chłopaka i kobietę. Szczerze? Liczył, że Hyuuga odstrzeli gościowi głowę na miejscu. Co to był, kurwa, za samosąd? Co to do chuja ma znaczyć?! Nie rozumiał dlaczego tolerują tutaj bachora z kurą, ale tym bardziej nie rozumiał, dlaczego tolerują taką niesubordynację. Teraz zadźgał Sashę, a później może być ktoś inny, bo zrobi coś nie po myśli kościstego gnojka. Choć był wściekły, to jego twarz tego nie zdradzała. To był raczej szok. Nawet na pewno - lekko rozdziawione usta i niedowierzanie, że właśnie na jego oczach zabito dziecko. Mógł go ogłuszyć, a wycelował w serce i zabił go jednym pchnięciem. Co za żałosny koniec dla tego ślepca - nawet nie miał czasu zareagować na atak. Atak podstępny, zdradziecki, perfekcyjny wręcz. Do tego się szkoli Shinobi, prawda?

Ocknął się, gdy spoglądał na Shikaruia, trzymającego jeszcze ciepłe truchło dziecka w swych dłoniach. Widział Sanadę i jego... reakcję. Trudno tu było mówić o żalu z śmierci chłopaka - w końcu członek klanu Ranmaru go nie znał, tak jak wszyscy tu zresztą. Uchiha przypuszczał, że stan w jakim znajdował się teraz mężczyzna jest taki sam, jak stan pięciolatka, któremu wściekły pies rozszarpał ulubioną zabawkę. To, że zaraz znajdzie sobie nową, a ta była bezwartościowa, nie miało żadnego znaczenia. Dziecko chciało w tym momencie tę i tylko tę zabawkę. Przecież długowłosy nie kochał Sashy, tylko był nim zafascynowany.

A może Aka się mylił i Sanada naprawdę cierpiał? Tylko co w takim przypadku powinien zrobić Aka? Gdyby nie Asaka, to pewnie by go przytulił, jak dawnego przyjaciela. Teraz jednak Shikarui znalazł oparcie w rękach kobiety.

Ruszyli.

- Nie jestem tak silny jak Wy. Może lepiej będzie, jak będę trzymał się z tyłu. - to nie było pytanie, prośba. To było stwierdzenie. Doskonale wiedział, że nie ma ani grama mocy, w porównaniu z pozostałą czwórką. Nie chciał im pałętać się pod nogami, gdy zaczną rzucać technikami burzącymi domy. Był tylko słabym Uchihą, członkiem klanu, którego jedynym atutem były oczy, potrafiące wykryć Genjutsu. Przynajmniej na obecnym poziomie. Pozostał więc Katon i łuk, który ściągnął teraz z pleców. Trzymał go w jednej ręce, w drugiej mając już gotową strzałę. Rozglądał się. Szukał iluzji, cienkich żyłek, pułapek. Wiedział, że nie jest tu bezpieczny.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Yami]

Zanim doszło do wydarzenia z powodu którego czas się zatrzymał działo się kilka innych kwestii, które były mniej lub bardziej ważne. Oczywiście najważniejszym punktem tego momentu był podział na kolejne mniejsze jednostki liczące blisko pięć osób. Taka grupa była na tyle mała aby nie dać się łatwo zauważyć, na tyle mobilna aby szybko przemieszczała się z jednego miejsca na drugie, na tyle mała aby zadania rozdzielać natychmiastowo, na tyle mała aby szybko poznać swoje możliwości i wzmocnić współpracę. Jednak na tyle duża aby sprostać ewentualnym przeciwnościom.
Jedyną rzecz o którą bym wówczas prosił to brak dzieciaka z kurą w mojej drużynie. Chłopak był najbardziej niepewnym źródłem. Kiedy wiec padły słowa Yuriko odnośnie mojego przydziału mogłem lekko odetchnąć z ulgą. Kiedy się zbliżyłem do grupki, która zaczynała tworzyć piątkę Shikarui zaczął mówić o zdolnościach grupy wskazując na dobre elementy każdej z osób zapominając o mnie, bądź zwyczajnie wskazując ich brak.
Westchnąłem i powiedziałem półżartem półserio
- I moja woda na gorące dni.
Potem Asaka dodała coś więcej na co przytaknąłem głową.
- Bardziej Futon niż Fuin, jednak nie jest to poziom, którym można się chwalić.
Widząc dobry humor pewnego faceta, który wiódł pieskie życie uśmiechnąłem się nieznacznie.
- Niezręcznie... choć widzę nie przeszkadza ci to.

Wtedy doszło do... tego wydarzenia o którym wspomniałem wcześniej. Dziecko podniosło głos. Rzuciłem swoje trzy Ryo względem zachowania Shashy. Białowłosy dorzucił cały worek mordując dzieciaka z zimną krwią. Powieki zaczęły mi drżeć zaś na twarzy malował się szok. Tak, byłem przeciwny aby brał dalej udział w wyprawie jednak nie w taki sposób. Shikarui, który zdawał się być bliżej z chłopakiem wystrzelił. Zacząłem się zastanawiać czy tym oto sposobem nie dojdzie do walk między nami jeśli Shik go zabije wówczas ktoś inny będzie chciał zemsty. Tak się jednak nie stało. Minął go. I przyniósł dzieciaka odkładając go spokojnie na ziemi.
Tym razem ja się do niego zbliżyłem. Do zwłok chłopca. Sięgnąłem ręką do torby i wydobyłem z niej średni zwój, który rozwinąłem przy ciele martwego chłopaka. Podniosłem się z ziemi i złożyłem pieczęć sprawiając, że martwy chłopak zniknął w niewielkim obłoku dymu łącznie z tym co miał przy sobie. Zwój zwinąłem i schowałem z powrotem do Torby. Zerknąłem wtedy w kierunku winowajcy. Mimo, że część uczestników zdawało się podzielać jego poczynania tak ja całkowicie je negowałem. W gardle zbierały mi się gorzkie słowa jednak ostatecznie je przełknąłem rzucając mu krótkim: "Są inne metody" i zbliżyłem się do grupy, która zdawać by się jak ja również miała problem z pogodzeniem się z decyzją białowłosego. Z bezlitosną decyzją białowłosego...

Nazwa

Fūin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (jednorazowe pieczętowanie)

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga -Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości).
-Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach.
-W przypadku samurajów technika jest dostępna od Fūinjutsu rangi D

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Keion]

W jednej chwili grupa rozmyślała nad planem działania i próbowała ustalić taktykę postępowania, oraz podział grup, a w drugiej patrzyli na śmierć jednego z nich. Szpieg, wysłannik Hana takie były podejrzenia Keiona co do Saszy, ale nie spodziewał się ze ktoś że chce go uśmiercić w tak krótkiej chwili za powód podając krzyk. Hayakawa chciał ruszyć z pomocą, ale widząc kość przebijającą ciało na wylot i jej położenie nie miał najmniejszych wątpliwości że nie zdoła przedłużyć jego życia nawet o parę sekund. Co prawda chłopak narobił hałasu i mógł sprowadzić na nich kłopoty, ale wszystko zaczęło się od bezmyślnego obrzucania się oskarżeniami, w które blisko połowa grupy była wciągnięta. Na myśl nasunęło mu się, a kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamieniem i wiedział że owym świętoszkiem jest Yoshimitsu Kaguya. Chwilę jeszcze wpatrywał się w martwe ciało widząc reakcję innych, którzy podobnie jak on uważali że można było to inaczej załatwić. Oczywiście urazę żywił nie tylko do Yoshimitsu, ale również do Sau, który nie dość że nie widział w tym problemu to jeszcze pochwalał czyn Kaguyi. Ktoś taki miał należeć do Feniksów? Oczywiście że nie. Feniksów już nie było, po nich pozostała jedynie przyszywana grupa, która chciała udowodnić nie wiadomo co i nie wiadomo komu, nie licząc się z ludzkim życiem. Być może Yuriko była jedyną, która wciąż myślała tam o czymś innym niż o zemście, ale co z tego jeśli nie miała posłuchu wśród własnych ludzi.
Dopiero widząc jak jeden z uczestników wyciągnął zwój zaczął myśleć o czym innym niż tylko szalejącym wewnątrz gniewie. Nie wiedział co chciał z nim zrobić i był nieco zaskoczony widząc jak ciało znika w ułamku sekundy w obłoku dymu. Nie wiele jeszcze wiedział o technikach pieczętujących i właśnie dowiedział się że można w nich pieczętować nawet ludzkie ciała. Od razu uznał że po wyprawie będzie musiał dowiedzieć się o tym czegoś więcej, jeśli tylko zdoła przeżyć. Tym czasem musiał jednak ruszać dalej że swoją grupą i cieszył się że idzie razem z Yoake z którym wcześniej zdołał zamienić parę słów, oraz że Pan lubiący wbijać nóż w plecy idzie w innej grupie. Resztę właściwie dopiero poznał z imienia i nazwiska.
-Misja misją, ale od kiedy Feniksy zamiast wydalić kogoś z grupy preferują wbijanie noża w plecy? Czyżby to efekt ostatniej lekcji udzielonej wam w Kami no Hikage przez Hana? Jej temat brzmiał po trupach do celu?-Po rozdzieleniu na mniejsze grupy podszedł do Sau pytając. Był zupełnie poważny, spodziewał się że może to się źle dla niego skończyć, może nawet śmiercią, ale nie mógł udawać że nie widział tego co stało się chwile wcześniej. Natomiast jeśli w Sau było odrobinę rozsądku i współczucia to może mógł do niego wciąż jakoś dotrzeć.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Obserwowałam jak Yoshimitsu szybkim ruchem ostrza ostatecznie uciszył małego chłopaka z kurą. Drobne ciało osunęło się bez życia w kierunku ziemi, jednak czarnowłosy mężczyzna w mgnieniu oka znalazł się przy nim i pochwycił ślepego chłopca. Czułam mieszane uczucia w związku z całą sytuacją. Z jednej strony chłopiec rzeczywiście zachowywał się zdecydowanie zbyt głośno jak na próbę ukrywania się przed potężnym przeciwnikiem. Przygryzłam wargę i nie odezwałam się w żaden sposób a jedynie podeszłam do mojej podgrupy i z wielką radością ujrzałam że Masako jest ze mną, dobrze jest mieć kogoś zaufanego w pobliżu, zwłaszcza jak póki co wszystko zapowiada się być o wiele bardziej niebezpieczne, jednak głównie ze względu na naszych "kompanów".
- Zapowiada się co raz ciekawiej... - powiedziałam jedynie cicho kiedy już podeszłam do Masako.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Hikari]

Kłótnie musiały ustąpić podziałowi na grupy w którym został oddzielony od swojego grona znajomych. Wylądował w zupełnie nieznanym środowisku, kojarząc najwyżej Yoshimitsu z chwili rozmowy. Wywarł na sobie pozytywne wrażenie, głównie przez wspólną niechęć do pewnej organizacji tylko wszystko zepsuł. Przelał pierwszą krew, gdy ślepiec z kurą zaczął krzyczeć. Terumi nie przewidział takiego obrotu wydarzeń, widząc kość przebijającą ciało młodzieńca przez moment wydawał się zaskoczony, aby po chwili zacisnąć pięści z gniewu i zacisnąć zęby powstrzymując się przed reakcją. Widział pędzącą Yuriko, która ostatecznie została powstrzymana przez mężczyznę z którym miał przemierzać wioskę. Cholernie się nie zgadzał z takim zachowaniem, bo mógł go spokojnie ogłuszyć zostawiając przy kraterze. Podobno nienawidził mafii, a zachowywał się nie gorzej od nich. Co ironiczne, patrząc na niego zaczynał przez moment żałować swojej decyzji w Kinkotsu. Nie chciał być nazywany bohaterem przez kogoś tego pokroju, mimo to musiał się opanować biorąc głębszy i lżejszy oddech. Musiał zostawić decyzję dowództwu zagryzając dolną wargę.
Nie zgadzał się z wynikiem dyskusji patrząc z żalem jak Shikarui podbiegł do ciała chłopaczka łapiąc go w ramiona. Po chwili wstał, a na jego ciele zaczęły się pojawiać czarne wstęgi. Przekleństwo o którym wspominał? Przynajmniej znajduje sprawiedliwy powód do gniewu, wymierzenie sprawiedliwości. Yogańczyka ogarnął smutek widząc jak tatuaże się cofają, wciąż będzie musiał uważać na swoje plecy. Ta dwójka zdecydowanie wymagała uwagi, ale tymczasowo skupił ją na Yamim kończącym pieczętować ciało. Podszedł do niego kładąc dłoń na ramieniu.
- Powodzenia, spotkajmy się po wszystkim.
Minę posiadał poważną, głos poddenerwowany, ale słowa kierował z szczerego serca troszcząc się o kupca z którym niewiele porozmawiał przez podróż. Musieli to nadrobić później, a teraz pozostało tylko wysłać ostrzeżenie pewnym cwaniakom. Raptownie przyśpieszył mogąc nawet zniknąć dla większości tutaj obecnych aby dołączyć do Yuriko, a po drodze uderzył w bark sprawcę całego zamieszania czyli Yoshimitsu unikając wszelakich możliwych kontrataków. Zyskując chwilę na osobności z użytkowniczką byakugana mógł poruszyć dręczącą go obecnie kwestię.
- Gdybym zobaczył jakiś podejrzany ruch, będę miał wobec nich swobodną rękę? Łatwiej byłoby nam bez obawy zdrady w drużynie.
Terumi wolał się zabezpieczyć uzyskując pozwolenie, a następnie zbliżyć do białowłosego z którym miał być w drużynie.
- Wszystko w porządku? Mam nadzieję jakoś się trzymasz. Następnym razem nie zdąży tak się zachować.
Oczywiście ciągle wszystkimi swoimi zmysłami zachowywał szczególną ostrożność gotowy uniknąć jakiegokolwiek ataku, albo przystąpić do obrony i odpowiedzi bez jakichkolwiek skrupułów.

  Ukryty tekst

Dotyczy: Yami, Yoshimitsu, Yuriko, Kaiko

[Shenzhen]

Organizacja zaczęła nabierać właściwego tempa i w zasadzie w miejscu, gdzie powinni wszyscy już wiedzieć co do nich należy, teraz każdy dopiero poznawał swoją rolę, przez co w całej tej dzikiej gromadzie, jaka zawitała nad kraterem, zrobiło się dosyć głośno. Prym tutaj zdecydował się wieść chłopiec i jego kurzy Pan, którzy w niebo głosy oznajmili to, co oznajmić chcieli. Całość niestety nie byłą zbyt rozważna, lecz już w najmniejszym stopniu, nikt nie spodziewał się, co pociągnie za sobą w następnej chwili. Ten, który jeszcze niedawno rozmawiał z nim i troszczył się o jego upierzoną towarzyszkę, bez najmniejszych oporów, przeszył chłopca, tą swoją wykałaczką. Niemal natychmiast w jego stronę, ruszyła kobieta, która za pierwszym razem uchroniła białowłosego przed pogrzebaniem żywcem, lecz teraz kiedy Shenzhen był w przedniej części pochodu, ten najwyraźniej poczuł się pewnie i stąd takie śmiałe reakcje. Owa kobieta, która jeszcze niedawno powstrzymywała Shenzhena i Yoshimitsu przed pierwszym rozlewem krwi, teraz sama zostaął powstrzymana przez kolejnego z Feniksów. Przewrotne są losy tej wyprawy i trzeba przyznać, ze Shenzhen nawet uznał obrót spraw za nieco zaskakujący, co w jego mniemaniu już niedaleko stoi od uznania. Oczywiście nie byłby sobą gdyby nie wbił kolejnych szpil, swym gadzim językiem, tak też skierował kroki nieco bliżej i najpierw rzucił w kierunku Yurikin:
- I trzeba było mnie niedawno powstrzymywać , by teraz próbować osiągnąć ten sam efekt? Ja przynajmniej byłbym skuteczny.... - miał trochę za złe hipokryzję kobiecie, jaką się wykazała, chcąc pierwotnie uchodzić za tą, która odpowiedzialność przekłada ponad impulsywność reszty, a teraz pokornie zajęła miejsce siedzące w jednym rzędzie z tymi, którzy skakali sobie do gardeł.
Następnie rzucił w kierunku Yoshimitsu:
- Kolejny wyrównany pojedynek. Winszuję. Chociaż pewnie gdyby przeciwnik miał jedno oko więcej,a jedną nogę mniej, nie moglibyśmy być już tak pewni rezultatu.... - obdarzył białowłosego triumfatora, szczerym uśmiechem. Po czym objął wzrokiem, tych, którzy zostali mu wyznaczeni do grupy, kończąc na jednym z Feniksów o imieniu Sau, który również będzie w owej grupie. Nie chcąc już dłużej marnować czasu na roztrząsanie tego wyczynu, zachęcił Saua słowami:
- Właściwa droga i łatwa droga nigdy nie wiodą tą samą ścieżką, więc zamiast siedzieć tutaj i się wyżynać, wejdźmy na tą właściwą i znajdźmy to po co tu przyszliśmy, zajmę się naszymi tyłami - tutaj jeszcze raz rzucił uśmiech w stronę Yoshimitsu.
W tym wszystkim to co najbardziej zaskoczyło chłopaka to jednak reakcja smukłego mężczyzny, który również dał się ponieść emocjom, jednak ukazując przy tym zdolność, której Shenzhen jeszcze nigdy i nigdzie nie zaobserwował. Może w tym całym zgromadzeniu jest ktoś godny uwagi? Czas pokaże ......

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Masako go w końcu skojarzyła. Byli nawet niedaleko siebie na trybunach po pierwszej rundzie, jak wszedł tam po swojej wygranej walce. On pamiętał i Masako i Tamaki, bo nietrudno zapamiętać 15 osób, które występowały tam poza nim. Widać było zdolności wszystkich, więc inni pewnie też widzieli techniki Raitonu w jego wykonaniu. Gdy więc Uchiha zwróciła się do niego imieniem, on skinął jej w odpowiedzi głową, jak gdyby potwierdzając swoją tożsamość. To, że Han należał do rodziny szlacheckiej było cenną wskazówką, bo oznaczało to nawet nie tyle, gdzie szukać informacji o nim, ale że najprawdopodobniej się jakieś znajdą. Tak jak to, że jego rodzina była fundatorami Nawabari. O ile to faktycznie prawdziwe nazwisko. Zostali też podzieleni na grupy, gdy wydarzyła się tragedia, a mianowicie Yoshimitsu zabił ślepca. Yoake gdy tylko to dostrzegł, złapał za katanę, na której rękojeści wcześniej zwyczajowo opierał dłoń. Wysunął ostrze w znacznym stopniu, ale się powstrzymał. Wyglądało, jakby się na chwilę zawiesił. Powoli wsunął miecz z powrotem. Wyglądał na spokojnego i oddychał głęboko.

- Nie czas na porachunki, ale nie zostanie ci to zapomniane. - Powiedział do Kaguyi wyrachowanym głosem. - Dobijcie kurę. Nie można zostawiać niewiadomych. - Dodał teraz od niechcenia. Nie miał zamiaru tam teraz podchodzić, bo były ważniejsze rzeczy do roboty. Czekało ich zadanie, przyjrzał się więc zespołowi, z którym miał ruszyć. Troje było na turnieju, Keiona dopiero co poznał, no i Yuriko. Właściwie teraz to Sau. Zaszła mała roszada. Chłopak też zaczął się zastanawiać nad tym, co trzeba tutaj zrobić.

Grupa poszukiwawcza miała się teraz podzielić na trzy podgrupy. Akaruidesu zakręcił się koło swoich kompanów. W myślach miał sytuację przeszłą, na temat Sashy, oraz przyszłą, na temat poszukiwań. Jeśli chodzi o to morderstwo, to jeśli wyjdą żywi w tego ex-jeziora, to Yoake nie będzie nic hamowało przed zabiciem Yoshimitsu. Owszem, blondyn chciał zlikwidować kurę i przegonić jej towarzysza, ale nie wydał wyroku śmierci na bezbronną osobę. Przysięgał takich bronić. No, może musiałby tutaj jakoś drastycznie przemówić temu krzyczącemu idiocie do rozumu, ale to byłoby dla jego dobra. To jeśli chodzi o sprawę wzajemnego kąsania. Pozostaje druga sprawa. Zwiad w wiosce. Shikarui zadecydował, że pójdą do oddalonego domostwa. W sumie dobra decyzja, bo ci w centrum będą musieli pokonać mniejsze odległości, badając przy okazji więcej budynków, a tam ktoś musi zmarnować czas na drogę.

- Powinniśmy zacząć od ratusza. Jeśli nie znajdziemy tam nic na temat Hana, to chociaż na temat samej wioski. To może nas naprowadzić na bibliotekę, dom, albo rodzinną posiadłość, jeśli to nie będzie ta, do której idą tamci. - Zaczął mówić do swojej grupy, licząc, że Sau zbiera propozycje od nich, a nie tylko zarzuci swoim planem, który wedle tego co mówili, będzie tworzony na podstawie tych samych informacji, które mają oni. Czyli żadnych. Tak w końcu mówili, że nie mieli okazji zajrzeć do tej wioski, więc w tym momencie, choć będąc z Feniksów, to nie był wcale wielkim autorytetem. Wciąż jednak był dowódcą i chociaż Yoake rzucił swoją propozycję, to będzie respektował decyzję przełożonego. Chłopak też zdjął z siebie swoje żółte Haori, a następnie zwinął, by włożyć do torby nad pośladkami. Jego strój pod spodem był czarny, a na plecach został został odsłonięty wyszyty białymi nićmi znak 雷 oznaczający błyskawicę. - Żółty będzie od razu widoczny w tym brudnym mieście. - Powiedział tłumacząc zdjęcie swojego kolorowego odkrycia, a ukazując czerń pod spodem. Od razu też dopowiedział co nieco od sobie. - Nie mam zdolności sensorycznych. Wolałbym nie walczyć we mgle, bo moją bronią są błyskawice, mógłbym kogoś trafić. Wolałbym, co nie znaczy, że się zawaham. Najwyżej nie użyję pełni sił. - Był skłonny oddać życie dla sprawy. To życie będzie jednak dużo kosztowało te stwory, jeśli się przed nim pokażą. Techniki punktowe, obszarowe, trochę tego jest. Oby tylko wystarczyło, gdy zajdzie potrzeba.

Gdy przyszedł czas, ruszył z towarzyszami w drogę, przygotowując się na zejście po śliskim błotnym zboczu. Nie był pewnie zbyt odkrywczy w tym, że przelał odrobinę chakry do stóp, by się nie zapadać i dostosować przyczepność to niepewnego gruntu. Szkoda by było zrobić sobie coś zanim jeszcze zejdą do Oniniwy, Ogrodu Diabła.

Skrót:
Tekst w stronę Yoshimitsu, ogólne rzucenie o zabiciu kury.
Podejście do zespołu 2 i przedstawienie im swoich pomysłów oraz zdolności.
Zdjęcie i schowanie do torby swojego żółtego haori, żeby nie być ruchomym celem dla każdego stwora w okolicy.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Kaguya podjął mocną decyzje. Spodziewał się konsekwencji ale jego determinacja nie pozwalała mu podjąć innej. Ostrzegał Sashe przed krzykami, ostrzegał go też żeby zmienił swoją decyzję i nie ruszał razem z Nimi przeciwko podobno największemu z największych. Ślepiec postanowił mieć wszystko gdzieś i dalej zachowywać się w sposób infantylny i głośny. Kara mogła być mniej sroga ale nie tak został wychowany. Litość to zbrodnia. Bez wahania wykonał pchnięcie, które trafiło Małego. Los chciał, że trafił prosto w serce i zabił go bez problemu. Można było mieć pretensje o sposób wykonania tej kary ale cóż tak być musiało. Nie chciał być zabity przez Juugo, który nagle zmieni swoją rękę w topór czy inne cholerstwo. Zadanie było proste, cisza i skradanie.
"Pazur" nawet nie zauważył kiedy Yuriko skoczyła do jego gardła i najprawdopodobniej by go zabiła gdyby nie interwencja Sau. Mężczyzna przyznał mu rację i obronił przed gniewem Hyuugi. Może należało dać jej wykonać swój ruch? Może to dałoby większe szanse na doprowadzenie tej sprawy do końca. Tego się nie dowiedzą choć sam Yoshi wiedział, że teraz każdy będzie chciał go zabić. Nie wykonał żadnego zbędnego gestu ani grymasu twarzą. Był obojętny wobec całej tej sytuacji. Skinął jedynie głową potwierdzając, że wie o nowym podziale grup. Usłyszał komentarz o innych metodach. Racja, trzeba było coś zrobić wcześniej. Kaguya próbował i nie udało mu się przekonać Sashy do zachowywania się ciszej. Kolejne słowa spadały niczym lawina. Keion coś bredził o trupach do celu, najwidoczniej był nieopierzony w jakichkolwiek działaniach wojennych, a za takie trzeba było uważać obecne.
Konkretniejszy w swoich czynach był Hikari bo próbował uderzyć barkiem Yoshiego i nawet mu się to udało. Chłopak nie wiedział co o tym myśleć więc po prostu zachował cisze i spokój, którego innym chyba brakowało. Niektórym brakowało opierzenia, innym spokoju i cierpliwości. Jednak to co się stało lekko rozbawiło białowłosego. Psia końcówka, postanowiła pogratulować zabójstwa bezbronnego. -Skoro nie wiesz jak działają umiejętności wściekłych Juugo to zamilcz gówniarzu. Jedyne wzruszył ramionami po swoich słowach skierowanych do gładkoskórego Shenzhena. -Jeśli uda Nam się doprowadzić to do końca, to możesz spróbować ponownie. Dziecko Sabaku próbowało gryźć i kąsać, a prawda była taka że mógł jedynie gdakać tak jak ta kurka.
Kolejnym był chłopak władający błyskawicami i odprawiający Hozukiego z turnieju. Oszczędny w słowach i płaczu. -Jeśli nie zginę tutaj, znajdź kogoś kto rozsądzi o moim losie. Przyjmę go bez zająknięcia. Yoshi nie był zachwycony tym co się stało ale nie zamierzał przywiązywać do tego większej wagi. Trzeba było zająć się tym czym można było, a lament zostawić na później. Kaguya po prostu ruszy za grupą, do której został przydzielony. Bez płaczu, bez gdakania ani jakichkolwiek zamiarów. Będzie się trzymał na uboczu raczej unikając kontaktu słownego z kimkolwiek.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Masako chyba jeszcze nie zdążyła na dobre wysłuchać nowych szczegółów odnośnie terenu przed nimi, kiedy białowłosy Kaguya, którego widziała na turnieju zdołał błyskawicznie - poruszając się szybciej, niż wtedy, w czasie walki z Tamaki - przeszyć kościanym mieczem serce drącego się chłopaczka. Patrzyła potem nieruchomo na to, jak Shikarui doskoczył - w ułamkach sekund - do ciała chłopca i przeniósł je, walcząc najwyraźniej z wściekłością lub innymi uczuciami, o ile można tak było sądzić po znakach, które zaczęły pełznąć po jego ciele i które najwyraźniej zwalczył siłą woli. Grupa była w dużej mierze poruszona nagłą, niespodziewaną śmiercią, Masako jednak tego nie czuła. To, czym była poruszona ona sama, było zaskoczenie - nie śmiercią dzieciaka jednak, ale własną reakcją na nią. To, co bowiem czuła to... ulga. Ulga, że ona sama nie musiała zrobić tego, co zrobił Yoshimitsu, a co bardzo możliwe, że by uczyniła sama. Nie dlatego, że Sasha ją denerwował, ale dlatego że stanowił swoim zachowaniem zagrożenie dla innych tutaj obecnych i dla całej misji. Odkryła, że czyn Yoshimitsu, bezlitosny i tak bardzo pasujący do... czegoś, co zrobiłby Mesmer, ona teraz bezgłośnie akceptowała i uznała za słuszne posunięcie. Tak, jakby coś w ostatnim czasie się w niej zmieniło. Odetchnęła nieco głębiej, a kiedy Tamaki się zbliżyła, skinęła głową na jej słowa.

- Tak... jak tylko wejdziemy do wioski, aktywuj swoje dojutsu. Ja zaraz zrobię to samo, jak już będziemy bliżej ratusza. - mruknęła do znajomej towarzyszki, po czym - o ile nikt inny wcześniej tego nie zrobił - pozbawiła nieszczęsną kurę życia szybkim ciśnięciem kunaia, trafiając tak by ptak nie wydał już żadnego głośnego odgłosu. Potem skupiła się na zadaniu, skinąwszy jeszcze głową pozostałym, najpierw skupiając wzrok na Keionie.

- Keion san... nie pochwalam w pełni tego, co się stało, ale roztrząsanie tego nie da nam niczego. Musimy się skupić na wykonaniu zadania. Jak długo nikt nie będzie robić czegoś tak głupiego, jak ten chłopak - ze swojej strony na pewno dam z siebie wszystko, żeby w razie potrzeby mu pomóc. A teraz do rzeczy. - zwróciła się do niego, po czym odwróciła wzrok do reszty. Mówiła szybko i dość cicho - tak, by było ją docelowo słychać tylko w obrębie jej grupy. - Tak, ratusz to dobry pomysł. Możliwe, że moje oczy tam się przydadzą nieco bardziej, ponadto będę mogła was ostrzec przed genjutsu. Będę się trzymać w środku grupy. Sabaku... Shenzen, jeśli dobrze pamiętam - nie stawiłeś się chyba na ostatnią walkę swoją? No więc Shenzen powinien chyba iść na końcu, jego piach to dość uniwersalna obrona i przyda się nam chyba najbardziej. Keion, Sau? Czego się po was można spodziewać w czasie walki? Resztę będziemy ustalać, jak już znajdziemy coś - o ile cokolwiek - w ratuszu. - zasugerowała szybko, a następnie ruszyła razem ze swoimi nowymi towarzyszami. Oczywiście używając techniki Kinobori no Waza, a w dłoniach mając już łuk i nałożoną strzałę.

TL;DR - dobija kurę jeśli ktoś jeszcze tego wcześniej nie zrobił, mówi do swojej grupy i rusza w drogę.

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Odpowiedź ze strony Yoshimitsu o jego Yoshimitsu nie nastąpiła. Mogło być to spowodowane tym, że nagle mężczyzna o imieniu Sau, zaczął wygłaszać składy grup, w tym wskazując palcem białowłosego, który nieco zaskoczony spojrzał na niego, a następnie kiwnął głową na znak gotowości i zrozumienia. On, Sau, Yoshimitsu, jakiś Douhito i jakiś Terumi. Właściwie było to bez różnicy Kanamurze, jako że i tak nikogo nie znał. Wsłuchał się dokładniej w to, co mieli do powiedzenia teraz organizatorzy tej wyprawy. Nie wtrącał się, nie kwestionował decyzji, ani nie podawał swoich pomysłów. Młodzieniec miał świadomość, że zwyczajnie się nie zna, nie ma doświadczenia, nie ma też odpowiedniej wiedzy, więc wolał milczeć i grzecznie wykonywać rozkazy tak długo, jak będą one moralnie uzasadnione. Pół zwiad i pół obrona... chociaż niekoniecznie czuł się pewnie w walce na takim poziomie, to był zadowolony, że trafił do grupki, która będzie zmuszona do starcia z bestiami. Koniec końców był wciąż gówniarzem, któremu marzyły się przygody, emocje, walka i... zabijanie. Może i wyglądał niepozornie, ale tak jak każdy, posiadał jeden sekret, o którym nie chciał, by świat się dowiedział. W końcu jak ktokolwiek zdrowy na umyśle albo chociażby o dobrym sercu mógłby powiedzieć, że czerpie przyjemność z pozbawiania innych życia? Nawet jakby przysięgał na grób Etsuyi, że nie jest złym człowiekiem, to i tak by nikt mu nie uwierzył. W końcu to, o czym mówił najczęściej doprowadzało ludzi do szaleństwa, popadali w żądzę mordu, gdyż ta przyjemność była dla nich niczym narkotyk - uzależniająca, zmuszająca umysł do szukania kolejnych ofiar, usprawiedliwiania swoich czynów w najbardziej niewiarygodny sposób, a on? Niby on miałby mieć to pod kontrolą? Ale właśnie on panował nad tym. Wyuczony dobroci, pielęgnujący swoją empatię, potrafił mordować tylko tych, którzy na to zasłużyli, a gdy to robił... sprawiało mu to podwójną przyjemność, wszak było to zaledwie uczucie towarzyszące zabijaniu i nic więcej.
Jednak nie wszyscy nad wszystkim panowali. Białowłosy dzieciak z kurą nie panował nad swoim głosem, zwyczajnie krzycząc, gdy jasnym stało się, że druga grupa będzie ryzykować własnym życiem, aby ich grupa mogła niewykryta, w spokoju przeszukać wioskę. Yuriko i Sau również wydawali się nie kontrolować tej zbieraniny, tak naprawdę, najemników z całego świata. Najbardziej nie panował jednak sam Yoshimitsu, z którym Kaiko zdążył zamienić dosłownie dwa zdania, nim ten poniesiony nerwami zaatakował krzykacza. Jego usta otworzyły się, gdy dostrzegł jak ostrze Yoshimitsu wystaje z drugiej strony tułowia Sashy. Stał jak słup soli, niezwykle zdezorientowany tym, co się dzieje. Zaraz kolejny ruch, czarna smuga, a później kolejny i następny. Mężczyzna nazywający siebie Shikaruiem natychmiast złapał w objęcia już martwego chłopca. Yuriko oraz Sau byli kolejnymi dołączającymi się do akcji. A Kaiko dalej stał, nie wiedząc co robić i co myśleć. Słowa dowódców rozbijały się głuchym echem w jego głowie, gdy ten powoli dochodził do świadomości, że ta wyprawa to nie jest żart. To nie jest wesoła przygoda, którą będzie z radością opowiadał. Było zupełnie tak, jak z jego jedyną misją - miała być zabawa, miał się przekonać jak to jest być ninja, a w efekcie wymordował bandytów, którzy starali się utrzymać rodziny i nie zdołał obronić swojego towarzysza, jedynego znajomego na tamten moment.
Ocknął się moment później. Wokół ciała Sashy była już grupka ludzi. Niektórzy zaczęli się przegrupowywać, niemalże bez wyjątku wyrażając swoje niezadowolenie tym, czego dokonał Yoshimitsu. A Kaiko wciąż milczał, jednak coś się zmieniło. Ponury wyraz twarzy przepadł tak samo jak ten pogodny, gdy zagadywał bladego szermierza, a aktualnie mordercę. Pozostał jedynie skupiony wzrok, który nie wyrażał niczego, oprócz gotowości.
Z tej wytężonej obserwacji na moment wyrwał go głos skierowany, jak się okazało, do niego. Spojrzał na nieznajomego, którym okazał się być mężczyzna nazwany Terumim. Wysoki mężczyzna o różnokolorowym spojrzeniu wydawał się wyrażać zatroskanie Kanamurą, który rzeczywiście od dłuższego czasu wyglądał na zwyczajnie zagubionego. I chociaż był teraz skupiony na Yoshimitsu, to wciąż nie potrafił objąć myślami tego, co tutaj się wydarzyło. Sasha był niezwykle ignorancki, narażając życie nie tylko drugiej grupy, ale też pierwszej. Grupa walcząca mogła przez niego mieć do pokonania większą falę bestii, niżeli byłaby w stanie pokonać, zaś grupa poszukiwawcza zwyczajnie zostałaby wykryta, co skazywało ją na walkę, zamiast przeszukiwanie wioski. Z drugiej strony... czy naprawdę za coś takiego należała się śmierć? Sprawa była najwyższej wagi, ale czy nie jednakowy efekt przyniosłoby chociaż ogłuszenie dzieciaka? Czy odebranie życia miało być karą i pokazem co spotka innych, gdy postąpią równie głupio? Czy to usprawiedliwiało śmierć dziecka, które nie do końca wiedziało gdzie jest, jaka jest sytuacja i jakie mogą być konsekwencje?
- Tak... oczywiście. - mruknął niemrawo, wracając wzrokiem do Yoshimitsu. - Zwyczajnie... nie wiem co o tym myśleć. - dodał zgodnie z prawdą, bo naprawdę był zagubiony. Nie miał doświadczenia, nie znał się na dowodzeniu i nie chciał ingerować w sprawę. Co mógłby zresztą zrobić? Zabić Kaguyę? Bo zabił dzieciaka, który narażał wszystkich życie? Czy to byłaby właściwa decyzja? Czy byłaby inna niż ta, którą podjął Yoshimitsu? A może należało go ogłuszyć i zostawić? Na pastwę losu? Osłabić drużynę, gdy nie znało się nadchodzących zagrożeń? Dotychczasowe życie Kaiko było bardzo proste, pełne jasnych decyzji, które definiowały czy jest się osobą dobrą, czy złą. Teraz nie miał pojęcia gdzie była ta granica. Nie potrafił jej nakreślić i chyba tylko to powstrzymywało go od wybuchu emocji, na które był tak podatny.
Postanowił dołączyć do swojej grupy. Podejść bliżej i zwyczajnie wykonywać rozkazy Yuriko i nikogo innego. Może i Terumi wykazywał się empatią, ale Kanamura był wciąż zbyt zszokowany, aby mu jakkolwiek zaufać. Wiedział za to, że kobiecie nie spodobało się to, co zrobił Yoshimitsu, a więc mógł uznać ją za sprzymierzeńca. Jemu też się nie podobało, chociaż mogła być to właściwa decyzja.
- Słusznie czy nie, jesteś winny morderstwa niewinnego chłopca. Jesteś mordercą i oswój się z tą świadomością. - podczas tych słów patrzył na Kaguyę tak, jak wcześniej - wzrokiem skupionym, przenikliwym, jakby Kaiko był w każdej chwili gotowy do zaatakowania go, chociaż nie miał takiego zamiaru. Zwyczajnie go obserwował, miał go na oku. Gdy doszło do zjechania po kraterze, wyciągnął oba Shuang Gou, które miały mu posłużyć w razie czego za "hamulec", gdyby zaczął zsuwać się po zboczu zbyt szybko. Wbiłby hak w ziemię na tyle, by wyhamować i się nie porozbijać, a w razie czego miał drugi miecz, którego kolec przy rękojeści mógłby wbić i znacznie gwałtowniej się zatrzymać. Wszelkie dodatkowe rozmowy między zebranymi w grupie poszukiwawczej zwyczajnie przemilczał. Nawet on wiedział, że nie był to moment na dyskusje. Po wszystkim będzie miał moment by zastanowić się co powinien uczynić z Yoshimitsu, chociaż teraz w myślach miał jedynie pojedynek.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Shins]

Najemnicy podzielili się na dwa oddziały i rozdzielili się. Miało im to pomóc w wykonaniu zadania, gdyż celem jednej z ekip była infiltracja, a drugiej - walka z oszalałymi Juugo w celu zwrócenia na siebie ich uwagi. W tej sytuacji Shins miał poczucie, że grupa infiltracyjna jest znacznie lepszym wyborem, gdyż mniejsze jest - jak mu się zdawało - ryzyko polania się krwi - przynajmniej dopóty, dopóki wszystko będzie szło zgodnie z planem. Kto mógł przypuszczać, że pierwsza krew poleje się zanim grupy na dobre się rozdzielą, na długo przed dojściem do celu? Chyba nikt, niemniej Yoshimitsu zachował się jak Yoshimitsu i zabił wrzeszczącego dzieciaka. Shins był już świadkiem tego, jak łatwo sprowokować jego przyjaciela z równowagi i doprowadzić go do zabijania. Gdy wyruszali z Sabishi zabił przypadkowego gościa bo ten go popchnął - czym wplątał ich z jakieś mafijne porachunki. Wyszło na dobre, bo dowiedzieli się wtedy wielu ciekawych rzeczy na temat jednej z grup przestępczych trzęsących prowincją, w której się znajdowali.

Podział na kolejne podgrupy na początku spodobał się chłopakowi, jednak zmiana lidera z owego Sou, czy jak mu tab było, na liderkę (a przynajmniej zdającą się dowodzić) Feniksów była już mniej przyjemna. Po incydencie z zabójstwem Sashy, który postanowił bezmyślnie wydzierać się na całe gardło, Yoshimitsu był na cenzurowanym, więc relacja z liderem drużyny będzie bardzo napięta. Reakcje pozostałych członków ekipy też były takie, jakby stało się coś niebywałego. Jakby żaden z nich nigdy nikogo nie zabił. Dzięki czynowi Kagui ryzyko, że ktoś doprowadzi do niepowodzenia misji znacząco spadła, ale tego chyba żaden z nich pod uwagę nie brał. Zamiast tego kierowali się emocjami, zupełnie jak cywile.

Żeby nie komplikować sytuacji i nie wplątywać się w jakieś kłótnie Shins postanowił nie komentować, tak długo jak trzy ekipy rozdzieliły się i udały do swoich celów. Podszedł wtedy do przywódczyni i zaproponował, by oznaczyć pozostałych członków drużyny jego figurami - "Mam prośbę. Mam możliwość oznaczenia każdego z Was moimi figurami. Jestem świadomy, gdzie się znajdują, więc w ten sposób będę w stanie Was zlokalizować, gdyby okazało się, że musimy się rozdzielić" - mówiąc to otworzył rękę, a w niej pojawiły się 4 bardzo małe figurki z gliny przypominające drobne owady - "Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu?" - zapytał mając nadzieję, że nikt nie zgłosi sprzeciwu. Po całej operacji uzupełnił glinę trzymaną w ustach w prawej ręce.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst