[Event] Oniniwa: Grupa broniąca

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Oniniwa 鬼庭町 " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Harisham, który dokonał niemożliwego - wyrwania się z formacji i ucieczki z rąk Kyoshiego... To było coś zupełnie dla niego niespodziewanego. Kapelusznik uznał to jednak za dobry znak - wodniak ściągnął nieco uwagi, zatrzymał bestię, co pozwoliło na szybki atak, który bestię zwyczajnie wykończył. Nie potrzebowali dużo więcej niż współpracy w tym rodzaju. – Dobrze — Pochwalił szybko Harishama, nie skupiając na nim całej swojej uwagi, bestia może i padła, zagrożenie natomiast nie minęło. Jun nie mógł sobie pozwolić na odpoczynek, na przedzie znów coś się działo, po lewej zniknęło samuraje za kryształowym smokiem, który zaczął się rozpadać... Dużo więcej Tamori nie widział, to i nie mógł zareagować. Tył - był broniony przez Kuroia. Wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku. Przód zajęty przez Akahoshiego i Ichirou, tył przez kolejnego członka klepsydry... Jak na ironię, lewa flanka była jedynym miejscem pozbawionym członków tej formacji... I tylko na tej flance sprawy się unormowały dość szybko. Przypadek? Nie sądzę.

Południowa barykada z piasku została przebita - bestia zrobiła coś, o czym kapelusznik nawet nie śnił, dopiero po chwili, sam spostrzegł, że Hakuseiowi stało się coś złego. Zostało mu liczyć, że tarcza wystarczyłaby w większości, zamortyzować to co trafiło ich dowódcę. To nie czas na panikę, dlatego Tamori musiał zająć się ochroną swojej flanki. To nie była chwila dogodna do roszad miejsc. Wiedział natomiast tyle, że jeśli jego strona zostanie zaatakowana przez większe siły - mogą mieć problem - wszyscy.

Kapelusznik mruknął do siebie i ruszył w przód do ściany przed sobą, stanął przy niej i rozpoczął wzmożoną obserwacje poczynań Akahoshiego, oraz Ichirou - patrzył na ich ruchy, oraz latający piasek. Rozglądał się zarówno do przodu, oraz jak i na przeciwną stronę, tyle ile był w stanie dostzec. Po swojej stronie skupiał się na obserwacji dachu/drzwi do budynku, o którego ścianę się opierał. Nasłuchiwał też, mimo że w obecnym zamieszaniu było to trudne. Starał się jak mógł by wyczuć nie tylko odgłosy, ale wibracje pobliskich kroków. Zamierzał zaatakować z szybkiego doskoku to, co by zauważył i nie byłoby człowiekiem. Przedtem jednak, by dać grupie czas na reakcje - poinformowałby o bestii, zawołaniem w stronę środka grupy. Słyszał słowa Mujina, ale nie nadawał się do robienia osłon.

W obecnej chwili pełnił rolę drugiej linii - nie chciał zostawiać środka bez ochrony podczas gdy Ichirou i Akahoshi byli zajęci czyszczeniem frontu - ktoś musiał zająć drugą linię i właśnie padło na niego.

1. Dostrzeżenie sytuacji Hakuseia
2. Dobiegnięcie do murka/ścianki na swojej flance, bardziej z przodu
3. Przyczajony Jun, ukryty Jugo
4. Obserwacja - FULL FOCUS

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

W tym momencie po raz pierwszy można było stwierdzić, że sytuacja wyraźnie wymknęła się spod kontroli. Ostatnie kilka intensywnych sekund batalii wywołało u nieco zblazowanego do tej pory Ichirou wyrzut adrenaliny, za którą ten chyba zdążył się już stęsknić. Wszystko bowiem waliło się z równie wielkim hukiem, co budynek obok po nieprzemyślanej akcji białowłosej, która swoją popisową szarżę na smoku przypłaciła wylądowaniem w gruzach. I chociaż pierwsza fala potworów na froncie została wyeliminowana bez większych problemów, to cała drużyna dywersyjna znalazła się w wielkim zagrożeniu. 
Samurajski duet rzucił się we mgłę na ratunek równie heroicznej co beztroskiej Koseki. Po drugiej stronie kapelusznik z krzykaczem mieli chwilę fajrantu. Zamaskowany rzeźnik kręcił się na szpicy formacji. Ichirou z kolei utrzymywał pozycję i zachowywał gotowość do reakcji w przypadku pojawienia się kolejnego niebezpieczeństwa.
A mimo tej pełnej gotowości został zaskoczony.
Z mgły od przodu, trochę od prawej strony, pomknęły niesamowicie szybkie pociski o jeszcze bardziej niesamowitej sile, która sprawiła, że  Diabeł Świtu zadrżał przez ułamek sekundy. Uformowana naprędce, piaskowa obrona nawet przy wsparciu kruszca Kuroia okazała się niewystarczająca i nie zatrzymała w pełni ataku. Asahi otworzył szerzej bursztynowe oczy, kiedy pociski przebiły się przez piach i trafiły dowódcę. Całe szczęście, że chyba nie śmiertelnie. 
Mogli w tym momencie ze starszym krewniakiem stawiać kolejne zasłony i próbować chronić pozostałych, ale co z tego, skoro potężne ataki z czystej chakry były w stanie przebić się i wciąż wyrządzać poważne szkody? Zresztą, Ichirou nie był typem osoby, która potulnie przyjmowałaby kolejne ataki z nadzieją, że pozostali zajmą się problemem. Jedynym słusznym rozwiązaniem była jak najszybsza eliminacja zagrożenia, póki jeszcze reszta zespołu nie została powystrzelana. 
Nadszedł czas na rozprawienie się z pradziadkiem (albo prababcią?) Naohiro.
- Osłaniaj ich - rzucił w pośpiechu do Kuroia, samemu podrywając się do przodu i ożywiając piach zarówno w gurdzie jak i ten zalegający po okolicy na froncie. Nasączone jego energią, kwarcowe drobiny miały rozproszyć się po całej okolicy i pozwolić mu badać ruch nawet na obszarze ogarniętym mgłą. Ta klanowa technika zwiadowcza miała nie tylko dać informację o położeniu przeobrażonego monstrum prowadzącego ostrzał na grupę, ale również zasygnalizować moment kolejnego ataku i dać więcej czasu na ratowanie się przed śmiertelnymi konsekwencjami bezpośredniego trafienia. Jeżeli bowiem od strony Juugo wystartuje kolejna zabójcza salwa, to jej impet wywoła poruszenie wśród rozproszonych drobin zalegających na ziemi i unoszących się nad nią, co zaalarmuje Asahiego niemal natychmiast, jeszcze zanim nadchodzący atak będzie widoczny we mgle. Wtedy z ust władcy piasku padnie donośny okrzyk "Pociski!", a on sam podejmie odpowiednie kroki w celu ratowania własnego życia.
Przyspieszył do maksymalnych możliwości swojego ciała, poruszając się wzdłuż środka uliczki, żeby w razie zagrożenia móc wymanewrować we wszystkie strony. Starał się też przy tym nie trzymać blisko Kyoushiego, bo przeciwko potężnemu dystansowcowi lepiej było przemieszczać się w rozproszonym szyku. Asahi zachowywał więc pełną czujność, zważając na ruch we mgle, by być gotowym w każdym ułamku sekundy do błyskawicznego odskoku w najbezpiejszym kierunku. Gdyby jednak podjęte środki ostrożności okazały się niewystarczające, a jego reakcja zbyt późna na konwencjonalny unik przed docierającymi pociskami, to w tej kryzysowej sytuacji będzie ratować się przed zgubą bezpieczęciowym przeskokiem za pomocą Shunshin no Jutsu - bardziej w bok, możliwie na duży dystans, ale bez wchodzenia w kolizję z sąsiednimi budynkami, ludźmi i pozostałymi przeszkodami.
Z unikami lub bez, gdy pokonał już część dystansu, sięgnął  w biegu po masywną  broń.
- Hiramekarei Kaihō! - wypowiedział głośno komendę aktywacji, a Bliźniaczy Miecz, w podzięce za podarowanie małej dozy duchowej energii, odpowiedział błyskawicznym zwinięciem bandaży, które okrywały do tej pory wielkie ostrze, a następnie otoczył się jasnoniebieską poświatą.
Jego celem był cały czas ten, którego sobie upatrzył i uznał za najpotężniejszego z przeciwników - pieprzonego jaszczura, przywołującego pewne wspomnienia z czasów rebelii w Tsurai. Krew buzowała mu w żyłach, a umysł był świadomy ogromnego zagrożenia po drugiej stronie. Nie było tu miejsca na lekceważenie lub oszczędne toczenie boju jak do tej pory. Musiał wykrzesać z siebie maksimum i właśnie zamierzał teraz to zrobić. Starał się zbliżyć do ukrytej we mgle bestii na zasięg dwudziestu, może kilkunastu metrów, do takiej pozycji, żeby mieć przestrzeń do wykonania ataku. Nie musiał widzieć potwora. Wystarczało, że znał jego położenie dzięki wciąż podtrzymywanej technice zwiadowczej. 
Wpierw wypuścił porcję piachu z gurdy, który miał ruszyć na cel z obu stron, zająć jego uwagę i pomóc w znalezieniu właściwego momentu do wyprowadzenia właściwej ofensywy. Złotooki Kogō przede wszystkim musiał znać położenie bestii i mieć do niej otwartą przestrzeń oraz wystarczający dystans. Ważna była sytuacja wokół, ponieważ Asahi nie zamierzał robić ogromnego cięcia, jeśli w trajektorii ciosu mieliby znaleźć się sojusznicy. Jeżeli więc znalazł się dogodny moment, to z całą złością wykonał jedno płaskie cięcie Mikazukigiri, wtłaczając w niezwykły miecz ogromną ilość chakry, powodując w ten sposób wyjątkowo potężny cios o zasięgu dwudziestu metrów, bardzo trudny do uniknięcia przez swoją zamaszystość. 
Wszystko dalej zależało już od rozwoju sytuacji. Jeżeli bestia jakimś cudem przeżyła atak, Ichirou zamierzał utrzymywać dystans piętnastu-dwudziestu metrów, zachowując dotychczasową taktykę ratowania się przed ewentualnymi atakami - wyczucie pocisków zawczasu, unik, w skrajnej sytuacji przeskok Shunshinem lub w razie potrzeby wsparcie piachem z gurdy. Gdy w międzyczasie jakiś inny stwór  napatoczył się i znalazł przy Diable Świtu, to ten nie omieszkał ciachnąć go wielkim mieczyskiem przy nadarzającej się okazji, starając się przy tym utrzymać potwora na dystans broni. 
Przy odrobinie wytchnienia zwrócił uwagę na to, czy pojawił się ruch wśród rozproszonych wokół drobin pyłu, które mogły dać informacje o kolejnych wrogach, którzy nadciągali, ale byli jeszcze poza zasięgiem widzenia grupy.

• Scenariusz do sequela Iczir vs Lider-jaszczur
  1. O jeju, dzieję się.
  2. Polecenie dla Kuroia.
  3. Szarża środkiem ulicy z rozproszeniem piachu do badania pozycji stwora i wychwycenia kolejnych ataków zawczasu.
  4. Unik w bok przed ewentualnymi pociskami, w skrajnej sytuacji wsparty bezpieczęciowym Shunshinem.
  5. Aktywacja flądry.
  6. Posłanie na jaszczura piachu - żeby go zająć.
  7. W momencie osiągnięcia pożądanej pozycji wykonanie horyzontalnego cięcia z użyciem mocy wydłużenia ataku.
  8. Orient na rejonie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

♫ Sound ♫

Iluzoryczne miraże w dalszym ciągu pojawiały się wokół walczących, nadając całej akcji atmosfery zgoła odmiennej od tej, jaka rzeczywiście tam panowała. Można było odnieść wrażenie, że w tym jednym miejscu mieszają się właśnie dwa skrajne względem siebie światy, które przeszywają się co chwila na wskroś, powodując w ich uczestnikach zmieszanie. Tak też było. Na którymś etapie bardzo trudno było odróżnić fikcję od rzeczywistości, na szczęście kilka prostych technik pozwoliło im rozeznać się w sytuacji, ba, nawet zwykłe ostrze shuriken'a mogło tutaj być lepsze od techniki "Kai", którą kilka postaci próbowało się ratować. Niekiedy najgorsza prawda jest lepsza od najlepszego kłamstwa.
Odcięta po prawej stronie Keira zniknęła czarnowłosemu z pola jego widzenia. Już było o tym wspomniane, ale nie zaszkodzi powtórzyć, że chłopak bardzo się o nią zmartwił. Była nie tylko jego towarzyszką, ale również osobą, która władała potężnym Shōton'em i w głównej mierze odpowiadała za ich ochronę, ponadto wykazywała się zaangażowaniem, a jej czyny miały wspomóc całą grupę. Chciała dobrze, lecz potknęła się po drodze i znalazła się przez to w potrzasku, a on sam nie mógł zrobić nic, by ją wspomóc. Na szczęście zauważył brnących w jej stronę Kei'a oraz Asagi'ego, dlatego jego obawy znacząco się zmniejszyły, dwójka również zniknęła we mgle i pyle, jaki powstał po zawaleniu budynku, także powoli Takashi tracił wszystkich z pola swojego widzenia. Coraz mniej kamratów był w stanie dostrzec. To samo tyczyło się Natsume, który zupełnie zatopił się w popielatej osnowie.
Błysk światła i ta jedna chwila zupełnie zmieniły sposób, w jaki Nara patrzył na wszystko wokół. Do tej pory był czujny i miał naprawdę dobre przeczucia, jednak coś nim szturchnęło, gdy Hakusei znalazł się na ziemi ledwo przytomny. Gdyby miał być szczery - ledwo był w stanie spostrzec, co się wydarzyło. Całe zajście trwało może kilka sekund, zapamiętał jedynie ostry blask światła i wznoszące się bariery piaskowe, a po tym z kolei pokiereszowanego dowódcę, którym zajmował się Mujin. Nie znał się na Iryō Ninjutsu, ale ufał medykowi na tyle, że nie chciał nawet przeszkadzać i się odzywać. Chciał powiedzieć cokolwiek, chciał zaproponować pomoc, a nawet chwilę polamentować, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Nie chciał stracić więcej, niż stracił do tej pory, ponadto nie mógł przeszkadzać lekarzowi w wypełnianym przez niego zadaniu, choć ten wcale łatwo nie miał. Potrzebował przestrzeni, dlatego młodzian zrobił dwa kroki do przodu, by nie zaburzać ich przestrzeni osobistej. Liczył na to, że wszystko dobrze się skończy i modlił się w głębi serca o to, by Yokage sobie poradził.
Przez to zdarzenie nieco się rozproszył, ale cieszył się z jednego - wcześniej użyte przez niego Kagemane no Jutsu pomogło pozbyć się jednego wroga. Mimo wszystko po całej akcji cień musiał do niego wrócić, nie był w stanie zlokalizować Jun'a i znów się do niego podłączyć. Był bezsilny w zaistniałych okolicznościach. Teraz był zdany jedynie na znajdujących się kilka kroków za nim Kuroi'a oraz Toshiro, wszyscy pozostali stopniowo oddalali się od grupy, sam Mujin z kolei pochłonięty był leczeniem. Czy to wystarczyło? Czy było coś, co on sam mógł zrobić?
-Szlag by to! Jestem bezużyteczny! - stwierdził w myślach, zaciskając mocno dłonie.
Nic nie mówił, by nie rozproszyć przypadkiem pozostałym. Rozglądał się. Nic konkretnego nie widział, bo cały widok przysłaniała mgła i w obrębie jego pola widzenia nie działo się nic, na co mógłby zareagować, w czym mógłby pomóc. Był jedynie pionkiem gotowym do strącenia w każdej chwili.

Streszczenie: Reakcja na wszystko, co dzieje się w polu jego widzenia (czyli niewiele). Strach o Keirę. Strach o Hakusei'a. Chwilowe rozproszenie. Użalanie się nad sobą (jestem bezużyteczny). Nie robienie czegokolwiek produktywnego (bo jestem słaby). Rozglądanie się. Generał za pinć złotych.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Jakie to było proste i ciężkie zarazem. Gdy dysponujesz siłą, dysponujesz czymś, co ludzie nazywają chakrą, co normalnie nazwaliby magią, w sumie co za różnica. Jedno i drugie pozwala na coś, co "normalny człowiek" nie jest w stanie osiągnąć. Kontrolować świat, żywioły, sprawiać że rzeczywistość ugina się pod Twoją wolą. Jesteś kimś więcej i jak tu nie popaść w narcyzm? Jak tu nie ugruntować sobie w głowie, że jest się wyżej, że ludzie to zwykłe robaki, że powinni zostać tylko Ci, którzy potrafią okiełznać chakrę, potrafią podporządkować ją swojej woli. Ci najsilniejsi, najlepiej dostosowani. Potrafiący robić prawdziwe cuda, znaleźć zasoby tam, gdzie "ci zwykli" załamują ręce.
Jego piasek ruszył do przodu, niesiony tylko dziwną energią kosmosu, ciała, umysły czy czego tam jeszcze, niesiony myślą, jego myślą, nikogo innego. Wielki pocisk, który przebił się przez szyję stwora zupełnie tak, jakby ta została zrobiona z tektury. Kartka papieru przebita bez najmniejszego problemu. Piasek miast pięknego, złotego koloru stał się znowu szkarłatny. Jak bardzo nienawidziłeś tej barwy Kuroiu? Jak bardzo brzydziłeś się tego, że ktoś umarł z Twojej ręki, że po raz kolejny wybrałeś "mniejsze zło". Życie bestii postawiłeś niżej, niż misję, którą mieliście do wykonania. Oczywiście nie było żadnych wątpliwości, że gdyby ta dostała się w środek formacji siałaby pogrom, pewnie nawet wzięłaby ze sobą jedną czy dwie ofiary, nim ktoś by się spostrzegł. Pewnie uratowałeś te istnienia, tak ważne do powodzenia celu, tylko czy było warto? Wiedziałeś, że tak trzeba zrobić, że tak należy zrobić, a jednak nadal coś w środku mówiło Ci, że tak nie powinno być. Świat jednak był inny. To nie było to przyjemne miejsce, gdzie można porozmawiać, dojść do jakiegoś rozwiązania. To były bestie... a jednak bolało tak samo jak gdybyś przebijał człowieka. Chcesz być dobry, chcesz działać według własnego światopoglądu, lecz świat zawsze pokaże Ci środkowy palec, zawsze sprowadzi Cię do parteru. Po co więc walczyć dalej?
To jednak nie koniec, bowiem z przodu formacji pojawiło się coś. Coś, co nie było bezpieczne, co było niczym ogromna, żarząca się żarówa. Niebezpieczeństwo, pocisk. Wszystko biło na alarm, Kuroi podniósł swój piach, wysunął do obrony. Nie był w tym sam, jeszcze jedna fala piasku wysunęła się do obrony. Dwie ogromne warstwy, przebije jakby ich nie było. Defensywa jego i Ocira upadła, Hakusei został trafiony. I to był właśnie ten moment. Gdy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo w dupie jesteś. Jak bardzo nienawidzisz swojego wroga. Jak bardzo jesteś zły, że stało się tak, a nie inaczej. Hakusei padł, ten który prowadził drużynę, który znał jej prawdziwy cel. Rana prosto w brzuch, prawdopodobnie śmiertelna. Nawet gdy wierzysz, że świat może być dobry, że da się to wszystko zrobić w inny sposób w takiej chwili wszystko po prostu runie jak domek z kart. Jeden człowiek/stwór udowadnia, że ma swoje zasady, że nie chce trzymać się tego, co Kuroi dawno sobie w swojej mózgownicy wymyślił. Czujesz złość, czujesz wściekłość. Czujesz jak coś w Tobie rośnie, lecz musisz zachować spokój. Na przodzie jest wielu ludzi, to oni powinni zająć się tym problemem. Tył był zabezpieczony, zrobiłeś swoje. W sumie nawet nie usłyszał za bardzo polecenia, które wydał mu Ocir. Działał instynktownie, nikt nie musiał mu tłumaczyć jego roli w formacji. Był ścianą, był tym, który miał za zadanie chronić głowę formacji przed obrażeniami. Trafił jednak na silniejszego, na kogoś kto przebił się przez osłony dwójki Sabaku. Jego ego nigdy nie było zbyt wielkie i całe szczęście, bo w tym momencie zostałoby zniszczone przez jeden atak.
Mujin był szybki, podbiegł od razu do dowódcy, miał swoje zadanie, Kuroi musiał więc wypełnić swoje. Rozejrzał się wyglądając na wrogów i sojuszników, tam gdzie mógł spodziewać się ataku. Wykorzystał pełnię swojego piasku, który miał w gurdzie, postawił półokrągłą barierą, oddzielając jego, Mujina, Hakuseia (i każdego, kto będzie w bliskiej odległości) od całej reszty. Bariera wysoka na dwa metry w górę, ustawiona około metr od niego. Była gruba na jakieś trzy metry, z czego w miejscu, skąd doszedł promień była znacząco bardziej upakowana, może nawet grubsza. Zostawił wszystko najbardziej doświadczonemu medykowi przyglądając się jego pracy. Mógł mu asystować, lecz nie chciał przerywać mistrzowi przy jego pracy. Wierzył w jego umiejętności, wierzył że przywróci Hakuseia do pełni sił.
-Wierzę w Ciebie... masz go uratować. Jeżeli potrzeba mojej pomocy, jestem do dyspozycji - rzucił do medyka. Byli odsłonięci od reszty, mogli skupić się tylko na jednym, na Hakuseiu, który MUSIAŁ przeżyć.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Doświadczenie, jak zwykle, okazało się wyjątkowo przydatne na polu walki. Zaproszony do wspólnej szarży przez Kyoushiego, Yuki/Akahoshi przyjął propozycję ataku, aktywując jednocześnie jedną z podstawowych technik Fuutonu znaną szermierzom: Hien. Takie wzmocnienie powinno sobie bez problemu poradzić z twardymi pancerzami przedstawicieli klanu Juugo - zwłaszcza wliczając w to przecież niebagatelną masę i moc przebicia samego Kubikiriboucho. Zauważył jednak, że swój ruch planuje również Ichirou, posyłając piach w stronę trzech przeciwników stojących na środku traktu w centrum wioski; władowanie się pod piasek najprawdopodobniej skończyłoby się tragicznie, tak jak prawie zakończyło się dla Seinaru nieco wcześniej. Dlatego lepiej będzie się trzymać ścian i obserwować, wypatrując dobrego momentu na atak. Była to podstawowa taktyka stosowana przez skrytobójców - którzy to przecież byli wręcz kwintesencją sztuk szkolonych przez klan Yuki.
Ale, nie zapędzajmy się. Doświadczenie i taktyka to jedno - sytuacja i kompani to drugie. Walka czasem przypominała w jego wyobrażeniu pracę w kuźni: trzeba pozwolić innym zrobić swoją robotę, żeby móc samemu wykonać ostatnie szlify.
Trzymając się poza zasięgami Ichirou, Natsume ruszył bokiem, po ścianie budynku, pozwalając Asahiemu złapać i powstrzymać oponentów za pomocą swojej krzemowej fali. Następnym był Shiroyasha, który użył swoich płomieni by osłabić blok i oszołomić oponentów; wtedy, gdy Yuki znalazł dobry moment, rzucił się w ekspresowym doskoku w stronę dwóch schwytanych agresorów, by gładkim, wyćwiczonym przez setki godzin treningów cięciem zdjąć dwa czerepy z karków humanoidalnych bestii. Kolejne zagrożenie wyeliminowane, kolejne dwie kreski do wyżłobienia na liście trupów z reki Shiranui.
Wyprostował się i ruszył lekko ramieniem, by rozluźnić swój bark, przy okazji dając sobie chwilę na zaobserwowanie sytuacji wokół. A ta, delikatnie mówiąc, prezentowała się parszywie: Keira stała się ofiarą własnej szarży na budynek, otrzymując rany i zostając uwięzioną pod gruzami, a ich dowódca z organizacji Feniksów, Hakusei... oberwał jakąś dziwaczną techniką, która praktycznie posłała go prosto w objęcia Shinigami. Mujin od razu rzucił się na ratunek dowódcy, lecz nie zmieniało to faktu, że są teraz dość zdesperowani - i nie będą mogli pozwolić sobie na błędy. Pozostały wróg wycofał się na prawą flankę, lecz tym zamierzał się już zająć Ichirou - zaś z przodu pojawiły się kolejne nieznane obiekty, które mogły być zagrożeniem dla grupy.
Miał już zaproponować, że skorzysta z pomocy wachlarza by pozbyć się wszystkich zagrożeń, lecz jego słowa wyprzedziła szarża ze strony Kyoushiego, który przy okazji polecił Natsumemu pozostawienie lewej strony jemu. Yuki przewrócił oczami (lecz tego, rzecz jasna, za maską nie dało się zobaczyć), i odłożył Kubikiriboucho do specjalnej kabury na jego plecach. Do walki z kilkoma celami będzie musiał zastosować swoją prawdziwą sztukę szermierczą - co też zasygnalizował, odpinając od paska czarne tachi w zdobionej pochwie.
-Martw się o swoje - powiedział równie bezbarwnym tonem jak wcześniej, by następnie spojrzeć w stronę wrogów po prawej stronie przejścia... i zaszarżować pomiędzy nimi, próbując ciąć jak najgłębiej. W miarę możliwości wzmacniał ostrze za pomocą Hiena, chcąc wyeliminować jak najwięcej agresorów w jak najkrótszym czasie, przy okazji nie ryzykując oberwania samemu. Kiedy dotrze w pobliże/za przeciwników (zależy na co mu pozwolą), stara się wyprowadzić na nich popisową technikę swojego stylu szermierczego: Czwarty Oddech, Hangetsugiri, aby zadać jak najwięcej obrażeń przeciwnikom. W przypadku używanego przez niego Hakuhyo, nie powinno być problemów: każde cięcie było groźne, niezależnie jak silne.
Miał jednak na uwadze to, że przeciwnicy mogą spróbować zaatakować go czymś czego się nie spodziewał, albo wyprowadzić cios technikami które mogłyby przełamać jego bloki. Dlatego też zachowywał ostrożność, i reagował odpowiednio na ataki - gdyby zauważył że czegoś nie da rady zablokować lub uniknąć, łącząc z atakiem, po prostu stara się utrzymać dystans odskokami, szukając dobrego momentu by kontynuować natarcie. Ma też na uwadze to, że pozostawiony przez nich "wróg alfa" może spróbować go zaatakować pomimo szarży Ichirou - dlatego, gdyby zauważył lub usłyszał cokolwiek podejrzanego z kierunku gdzie udał się wróg, zwyczajnie zaprzestaje ataku i skupia się na unikach.

Aktywna technika:

  Ukryty tekst

Używana broń:

Nazwa

Hakuhyō 白氷

Typ

Tachi

Rozmiary

Długość ostrza

100 cm

Długość rękojeści

20 cm

Objętość

50

Historia Niestety, faktyczna historia powstania tego miecza nie jest praktycznie nikomu znana. Pośród rodu Yuki krążą jednak liczne legendy na temat istnienia pewnego artefaktu, stworzonego z tzw. Prawdziwego Lodu - wytworu Hyōtonu, powstałego w trakcie walki Hagoromo i Hamury Otsutsukich z Dziesięcioogoniastym. Lód ten był znany z tego, że nie istniał żaden sposób na zniszczenie go, zaś on sam był pełen czystej energii. O ile Lód ten faktycznie istniał - grudka wielkości arbuza znajdowała się na honorowym miejscu w skarbcu rodu Yuki - o tyle istnienie Hakuhyō, ostrza z czarnej formy Prawdziwego Lodu, należało tylko do pogłosek.
Wedle jednej z legend, w czasach niedalekich wojnie z Demonem, w krainie obecnie znanej jako Ryuzaku no Taki żył pewien słynny kowal o imieniu Raijin. Większość doskonałych broni, dzierżonych wówczas przez liderów wszelakich rodów, wychodziła właśnie spod jego ręki, a jego fama niosła się wszędzie po świecie. To, co potrafił wykonać z odrobiny stali i ognia potrafiło nawet pomimo prostoty zachwycić nawet najbardziej wyrafinowane gusta. On sam zaś kochał to, czym się zajmował - kuźnia była jego drugim domem, zaś kochająca rodzina często pomagała mu zarówno na co dzień, jak i w pracy. Największą pociechę zaś miał on z syna - został on shinobi i wiele podróżował, nie gardząc jednak pomocą swemu będącemu w kwiecie wieku ojcu.
Pewnego dnia, młodzieniec powrócił z wędrówki, wioząc spory pakunek na grzbiecie swego młodego wierzchowca. Ku zaskoczeniu wszystkich, jeszcze tydzień wcześniej wierzchowiec ten wykazywał się znakomitym zdrowiem i doskonałą kondycją. Teraz zaś wyglądał raczej jak wrak zwierzęcia. Chłopak zdjął ze zwierzęcia tenże pakunek i położył go na stole, zwierzę zaś odprowadził do weterynarza.
W pakunku znajdowała się spora bryła Prawdziwego Lodu. Właściwości tego materiału były rozpoznawalne już na pierwszy rzut oka - zdawał się on pulsować lekkim błękitem, był doskonale gładki, a pomimo rozmiaru był on niezwykle lekki. Jednak jedna rzecz nie pasowała w tym wszystkim.
A dokładniej - czarny kolor.
Gdy rodzina położyła się spać, wszystkich zaskoczyło przejmujące zimno panujące wewnątrz domu. Był lipiec, więc nie było możliwości by miało to związek z temperaturą na zewnątrz. Nikt jednak nie potrafił określić, z czym było to związane. Każdego dnia w środku panował przyjemny chłodek, lecz w nocy temperatury te stawały się nie do zniesienia.
Kowal nie był głupcem. Dość szybko pokojarzył sobie fakty i zrozumiał, że zarówno choroba wierzchowca jego syna, jak i nagłe ochłodzenie w jego domu jest związane z tym samym. Lód wysysał temperaturę z wszystkiego, czego dotykał, osłabiając istoty żywe i oziębiając otoczenie. Przechowywanie go w domu było zbyt niebezpieczne, lecz z drugiej strony, zawsze chciał spróbować wykorzystać Prawdziwy Lód w kuźni. Przeniósł go więc ostrożnie do swej pracowni, i od razu rozpoczął obróbkę - dzięki specjalistycznym mechanizmom pozwalającym mu wykorzystywać lawę w ogrzewaniu materiałów, był on w stanie ogrzać Lód na tyle, by go roztopić. Zdołał go wlać do formy na tachi w idealnym momencie - gdy już zaczynał ponownie krzepnąć. Poprzez kilkukrotne ogrzewanie i formowanie w końcu udało mu się uzyskać odpowiedni kształt i poprawną strukturę. Ostrze miecza było gotowe, i Raijin postanowił nadać mu imię już teraz - Hakuhyō, czyli po prostu Czarny Lód. Stworzył też zdobioną rękojeść, tsubę w kształcie religijnego symbolu słońca, i schował tenże miecz do przygotowanej uprzednio pochwy z drewna wiśniowego. Powiesił go na ścianie i postanowił, że będzie jeszcze nad nim pracował, by jego syn był w stanie posługiwać się tą bronią bezpiecznie - podczas trzymania miecza za rękojeść, czuł potworny chłód w palcach, więc najpewniej wciąż miał swoje niebezpieczne właściwości. Chciał to jakoś zneutralizować, był bardzo dumny ze swojej broni.
Wszystko się zmieniło, gdy pewnej nocy wydarzyła się tragedia.
Kowal został obudzony przez jego piętnastoletnią córkę, widocznie zrozpaczoną i przerażoną. Poprowadziła go do kuźni, w której leżał jego syn shinobi. Przycisnął on ostrze Hakuhyō do swego ciała, i od razu został za to ukarany - ostrze zareagowało z jego organizmem, w zastraszającym tempie wysysając z jego ciała temperaturę. Zanim go znaleziono, był już martwy.
Zrozpaczony kowal oddał ostrze miejscowym kapłanom, by ci uniemożliwili wysunięcie tego ostrza z pochwy... lub po prostu całkowicie go zniszczyli. Nie chciał już nigdy więcej widzieć go na oczy. Pośród kapłanów znajdował się zaś pewien shinobi z klanu Yuki, specjalista w sztuce pieczętowania. Ku zaskoczeniu wszystkich, użytkownik Hyōtonu okazał się być w pełni odporny na wszystkie właściwości ostrza, nawet po rozcięciu skóry. Uznano wtedy, że to on powinien nosić ten miecz.
Shinobi ten, za zgodą Raijina, wziął Hakuhyō ze sobą, na wyspę Hyuo. I od tamtej pory słuch o nim zaginął...

Opis Z daleka broń ta wygląda jak najnormalniejsze tachi o czarnym ostrzu. Z bliska da się jednak zauważyć kilka cech wyróżniających tę broń - po pierwsze, ostrze jest nieco dłuższe niż normalnie, a dodatkowo stworzone jest w całości z materiału przypominającego czarny lód. Rękojęść zdobiona jest czarno-czerwoną plecionką i na końcu ma ona krótki łańcuszek. Tsuba broni została uformowana na kształt buddyjskiej swastyki - symbolu słońca. Sama broń zaś zamykana jest w zdobionej pochwie z kilkoma pieczęciami na krawędziach.

Właściwości Długie ostrze stworzone z materiału przypominającego matowy, czarny lód, ważące tyle co zwykłe tachi. Potrafi przewodzić chakrę Fuutonu i Hyōtonu. Ostrze można roztopić za pomocą lawy, lecz nie traci się wtedy samego materiału (krzepnie on na ziemi/powierzchni zastygniętej lawy) i miecz można znów przekuć.

  Ukryty tekst

Wymagania

Założenie

Brak

Pełna sprawność

10 siły

Zdobycie

Wyprawa rangi B

Link do tematu postaci

KLIK!

Styl walki:

Nazwa

Sengiri no kokyū 千切りの呼吸

Zasięg

Bezpośredni

Specjalizacja

Uderzenia kończone schowaniem ostrza

Wymagania 150 szybkości. Wymaga fabularnego treningu z innym użytkownikiem tego stylu lub zaliczenie treningu z samurajem znającym Iaido (może być jako element misji).

Opis Powstanie i założenia: Styl szermierczy Sengiri no kokyū został stworzony i opanowany przez Natsumego Yuki na podstawie szkolenia, odbytego pod okiem samurajskiego mistrza sztuki Iaido, Zjawy. Założenia w obu są bardzo podobne – użytkownik przetrzymuje miecz w pochwie, wysuwa go tylko na czas uderzenia, po czym umieszcza go z powrotem w sayi. Różnice jednak znajdują się w szczegółach: Sengiri no kokyū jest znacznie mniej restrykcyjne co do sposobów zadawania ciosów. Dlatego użytkownik może – w przeciwieństwie do tradycyjnego Iaido – w walce posługiwać się pochwą miecza jako obuchem, lub wykonać kilka cięć na różne kierunki przed schowaniem ostrza.
Przymioty użytkownika: użytkownik jest przygotowany do walki w momencie, gdy odepnie od pasa miecz razem z pochwą i zacznie je trzymać w słabszej ręce. Moment wykonania cięcia jest sygnalizowany schyloną postawą ciała, niekiedy z przykucnięciem. Po ostatnim uderzeniu kombinacji, użytkownik umieszcza miecz z powrotem w pochwie, uprzednio strzepując z ostrza krew.
Sekwencja treningowa („kata”): Osoba staje w lekkim rozkroku, trzymając w słabszej dłoni miecz wsunięty do sayi. Wykonuje wykrok nogą i wyprowadza przy tym uderzenie pochwą miecza. Drugi wykrok, cofnięcie ręki wraz z drugim uderzeniem sayą. Przykucnięcie i skulenie, chwyt za rękojeść, natychmiastowe cięcie, po którym następują następne dwa krzyżowe uderzenia. Obrót, wymach i uderzenie mieczem po skosie od góry w dół. Schowanie miecza z powrotem do sayi. Ponowny ruch wysuwający, podwójne uderzenie na boki, wsunięcie. Powtórzyć kilka razy. Przykucnięcie, piruet w prawo, jednoczesne sięgnięcie po rękojeść i cięcie od dołu do góry. Obrót, wyskok, uderzenie od góry w dół. W przykucnięciu wsunięcie ostrza do sayi.
Sekwencji tej można też użyć w walce, tylko – rzecz jasna – znacznie szybciej.

Właściwości Użytkownik potrafi wykonywać zaskakujące, szybkie uderzenia, kończone umieszczeniem miecza z powrotem do sayi. Odpowiednio użyte cięcie jest w stanie przebić się przez blok wroga, jako że ten nie jest w stanie określić, w którym momencie uderzenie nastąpi. Od poziomu szybkości 200 cięcia są tak szybkie, że widzący je (a mający percepcję dwa i więcej poziomów mniej) mają wrażenie że użytkownik w ogóle nie wysunął miecza, a tylko trzymał dłoń na rękojeści - jedynym symbolem zadanego uderzenia jest trwający ułamek sekundy świetlisty łuk w powietrzu, odbijający się od ostrza. Mający więcej niż górna granica drugiego poziomu (80<) percepcji widzi moment cięcia i ruch miecza, lecz bez szybkości szanse na unik są niewielkie.

Bonusy

+10/20/30/40/50 szybkości na technikach, zależnie od rangi

Link do listy

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=102&t=362

Staty:

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Sytuacja z prawej strony nie przedstawiała się zbyt dobrze. Co do cholery strzeliło jej do głowy żeby wpierdzielić się ze swoim kryształowym tworem w budynek? Och tak, zdecydowanie ta myśl przemknęła Toshiro widząc poczynania mieszkanki Daishi. Miał jedynie nadzieję, że za chwilę wraz ze smokiem wrócą tutaj w całości. Jednak Keira nie nadchodziła. Niedobrze. Czarnowłosy w swojej obecnej bezsilności mógł jedynie obserwować jak prawa flanka rusza jej na pomoc gdy jej technika runęła wraz z nią gdzieś w zgliszczach budynku, który zniszczyła. Na tym przykładzie można było wyciągnąć jeden wniosek - za nic nie należało szarżować. On wiedział to wcześniej, miał nadzieję, że inni również do tego dojdą prędzej czy później. No i sama białowłosa. Nishiyama miał nadzieję, że nic jej nie jest i jakoś z tego wyjdzie. Nie było jej jednak zbyt dużo. Kto wiedział, czy w pobliżu nie czaiły się już jakieś bestie, które tylko na to czekały? Co jeśli atak nie powiódł się do końca? Seinaru z Asagim musieli zdążyć.
Wtem nagle z pod gruzów poleciała w ich stronę ogromna bela. Chłopak instynktownie drgnął chcąc zrobić unik przed nadchodzącym "pociskiem", na szczęście został zatrzymany przez Ichirou, który znajdował się na przodzie ich grupy. Rozglądając się po polu walki można było stwierdzić jedno - kompletny rozpierdol. Wszędzie latały techniki, walały się budynki, juugo skakali do gardeł, a na domiar tego wszystkiego te dziwne "iluzje" ograniczały widoczność i słyszalność. Trzeba by się ich jakoś pozbyć tylko... jak? No właśnie, jak? Niestety Toshiro nie był ekspertem w dziedzinie fuuinjutsu, ani nawet ninjutsu, a stawiał, że musiało to być jedno z nich. Dlatego wodził wzrokiem po całym otoczeniu szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Coś... Cokolwiek co mogłoby go nakierować na to co tutaj się dzieje i co może być źródłem tego wszystkiego.
Oprócz wybryku Keiry wszystko wydawało się być pod kontrolą, więc jego ingerencja w pole walki była w tym momencie zupełnie zbędna. Analizował i starał się obserwować wszystkie ruchy szermierzy, które mógł dostrzec, a także oceniał cały czas ich przewagę, która pomimo nadchodzących bestii wydawała się być oczywistością. Najprawdopodobniej był to najlepszy moment, aby zregenerować nieco swoje siły i w razie czego być gotowym na silniejszego przeciwnika niż te "płotki", które teraz spotkali. Choć dla niego nimi na pewno nie były, to dla ludzi pokroju Ichirou - na pewno. W Midori miał przedsmak tego co potrafią zwolennicy Hana, więc tutaj nie spodziewał się niczego innego. Jak na razie nikt nawet nie dorastał do pięt Yoshimitsu, który przejął nawet kontrolę nad bestią, a tutaj jedyne co mieli to właśnie kontakt z bestiami, ale dużo bardziej dzikimi i mniej okiełznanymi. Toshiro wyjął i zażył jedną z pigułek żywnościowych, które wziął ze sobą wiedząc, że może dojść do takiej sytuacji jak ta. Choć można było powiedzieć, że zdecydowanie nie spodziewał się, że zrobi to tak szybko. Doskonale wiedział, że musiał teraz mądrze zarządzać swoją chakrą, aby dalej móc wspomagać ich drużynę swoimi oczami.
Jak zawsze jednak, gdy wszystko idzie w miarę dobrze, to coś musi się jeszcze bardziej zepsuć. Tutaj nie mogło być inaczej. Nagle w ich stronę poleciało coś w rodzaju promienia, który wydawałoby się, że bardzo szybko został zatrzymany zarówno przez Kuroia jak i Ichirou. Toshiro był praktycznie pewien, że tak było dopóki nie spojrzał lekko w prawo na Hakuseia trzymającego się za brzuch. Pierwszy zareagował Mujin, który polecił im osłanianie ich. Nishiyama bez zbędnego gadania wyszedł nieco przed nich dobywając obu swoich ostrzy w jednym momencie. Być może przyjdzie mu w końcu zrobić z nich pożytek? Dotychczas służyły mu tylko do dobijania i miał nadzieję, że tak pozostanie. Gdyby jednak cokolwiek zbliżyło się w jego kierunku nie zamierzał jedynie się bronić. Postanowił, że wykorzysta poznaną wcześniej sztuczkę, którą pokazał mu kiedyś Shikarui. Widział jak wcześniej atakują te potwory - bez większego przemyślenia, najczęściej od góry, co stwarzało idealną okazję do tego, aby to zastosować. Oczywiście tylko jeśli będzie trzeba i jeśli będzie mógł sobie na to pozwolić. W innym przypadku będzie liczył na swoje zdolności wzrokowe, które w razie czego mogły uratować jego skórę lub tych, których starał się ochronić.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Rokuramen Sennin]

Until the lion learns how to write, every story will glorify the hunter. Hakusei chyba nawet nie odczuwał do końca bólu w tym momencie. Z szoku. Z prędkości wydarzeń. Leżał pod nogami Mujina, częściowo złapany przez wysunięty piasek Kuroia, który gotowy był go osłaniać, kiedy zabrakło wytrzymałego kryształu i spoglądał we mgłę. Nieba tu nie było widać. Dopiero, kiedy opadł na ziemię, uniósł lekko głowę, żeby spojrzeć na ranę, ale zaraz opadł z powrotem, rozluźniając całkowicie mięśnie. Co wcale nie było łatwe. Kiedy szok mijał, przychodził również ból. Mokre od nadmiaru wilgoci włosy Aburame lepiły się do jego twarzy i drażniły kark. Zebrane w bok, opanowane - dobrze. Czas zająć się pacjentem w warunkach prawdziwie bojowych. Kiedy potrzebował pełnego wsparcia swoich towarzyszy, żeby móc uratować człowieka niemal całkowicie nieznajomego. Człowieka, który nie mógł przecież umrzeć, kiedy taki znakomity medyk nad nim czuwał. Mujin klęknął przy rannym i zaczął tworzyć swoje czary. Długa sekwencja pieczęci sprawiła, że chakra zaczęła działać i wpływać bezpośrednio na organizm. Rana wyglądała nie do końca jak wypalona - to nie był czysty ogień. To nie był płomień. To była czysta chakra, która wbiła się w jego ciało, a która zabiłaby go na miejscu gdyby nie dwie ściany z piasku, które nie pozwoliły zrobić z Hakuseia sera szwajcars... sera okami-deńskiego (?). Choć przeszyło go na wylot - i tak, organy były zdecydowanie uszkodzone. To nie była drobna rana po strzale, dziura w jego brzuchu była spora. Gorąco chakry przynajmniej częściowo spaliło tkanki i sprawiło, że nie było nadmiernego krwawienia. Czy to w czymś pomagało czy może wręcz przeciwnie? Kuroi postawił grubą ścianę, która oddzieliła Takashiego, Hakuseia i Mujina od całej reszty, zapewniając bezpieczny schron. Włączając w to Harishama oraz Toshiro, jeśli sobie tego życzyli - obu gotowych do walki z odpieranymi przeciwnikami. Jeśli bezpiecznie można się było czuć za piaskiem, przez który przedarł się już wcześniej pocisk. Po czym, widząc powagę obrażeń, przykucnął przy rannym i również wysunął swoją dłoń, by pozwolić Mujinowi skupić się na odtwarzaniu organów. O tak - odtwarzaniu. Wzrok Hakuseia rozmył się i stał nieobecny. Jego oddech słabł.
Dwie chmary owadów, skoncentrowane, rozlały się na boki, żeby w razie czego tworzyć swoistą dywersję i mylić przeciwnika przy jego następnych strzałach. Jeśli w ogóle takowe miałyby nadejść. Harisham przesunął się na prawą flankę, porzucając truchło, które już nie zamierzało się poruszyć. Mógł dojrzeć plecy samurajów, którzy przed momentem szukali czegoś (kogoś, mój drogi) w gruzowisku, a teraz zmagali się z przeciwnikami - jednak ich ruchy rozmywały się niewyraźnie niemal tak samo jak wszystkie te chakrowe twory.
Jun przylgnął niemal plecami do ściany widząc zaistniałą sytuację. Obserwował i czuwał, gotów zareagować na pojawienie się nowego przeciwnika zarówno na budynku jak i na ich plecach i po ich lewej flance. Tak i on pierwszy mógł zobaczyć soczyste stado krów zganianych do miasta. Pojawiały się jedna po drugiej, mucząc i dzwoniąc swoimi dzwonkami przymocowanymi do szyi. Zaraz wejdą na plecy kolumny jak i medyka zajmującego się Hakuseiem, ale czy te zjawy, które się regenerowały, można było zatrzymać? Tamte dwie dziewczyny wpadły na Takashiego i... przeniknęły przez niego, nie pozostawiając po sobie żadnych wrażeń i doznań. Co jednak było interesujące to ruch, jaki pojawił się w oknie. Drobne, niewielkie stworzenie, którego mokre włosie porastające łeb między uszami i grzbiet wychynęło z okna, nieśmiało niemal opierając się o nie swoimi łapami. Przypominało jakiegoś... lwa? Połączenie człowieka i lwa? Psa? Poruszało się tak wolno, że Jun mógł to obserwować - od momentu, jak wychynęło przez moment, jak obserwowało wielkimi oczami wszystko, co działo się na zewnątrz. Aż w końcu obróciło swój łeb w kierunku Juna.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

DEADLINE: 11:45, 9 października

Jeśli coś nie odpowiada w ułożeniu mapki bitewnej to mówić.
Jeśli coś niejasne, czegoś zapomniałam - pisać.

[Mujin]

Każdy rodzaj obrażeń zostawiał pewne charakterystyki po których można było poznać nawet narzędzie. Różne krawędzie, głębokość... Nawet zastosowanie toksyn zostawia w ranie ślady. Całkowite przebicie na wylot brzucha może spowodować miejscowe uszkodzenie organów, jak najbardziej. Miecz nie jest szeroki, to nie obuch. Tak samo włócznia. Poparzenia zazwyczaj nie sięgały aż tak daleko. Ale on... był przebity na wylot, a wiele organów było uszkodzonych. To jakby ktoś wziął drewnianą belkę i przebił nią na wylot jego ciało. Belkę rozgrzaną do czerwoności. Podpaloną i bez żadnego oporu wchodzącą w jego ciało. Takie obrażenia Mujin widział pierwszy raz, w całej swojej karierze nic nie wyrządziło aż takich szkód. A teraz miał przed sobą coś absolutnie nowego. Ale jak każdy szanujący się medyk nie miał prawa zwalać swojej pomyłki na tą nowość. Musiał na podstawie swojej wiedzy i posiadanych umiejętności dobrać metodę do rany. Nie miał wielkiego wyboru, nie miał jakiegokolwiek wyboru. Nie zwali na nic, poza swoimi niewystarczającymi umiejętnościami.
- Potrzebuję twojej chakry, mogę nie dać rady. - rzucił do Kuroia. Może sie przydać. Jego mogła nie wystarczyć na to wszystko. Obrażenia były zbyt potężne. Osłona była niewątpliwie potrzebna do pozostawienia go przy życiu na wypadek kolejnego ataku. Ale Mujin widział, że przebijało piach z dziecinną łatwością. Ryzykował więc aktywnie własne życie żeby uratować czyjeś, koncept doskonale znany medycznym ninja. Mujin nie zamierzał przerwać terapii w jakichkolwiek okolicznościach, dopóki jego życie nie będzie uratowane albo stracone. I oby stracone nie zostało, oby na pewno nie zostanie. Nie kiedy Mujin wylewa na niego cały swój asortyment.
- Pomóż mi trochę. No, reaguj. Nic nie mów, ale bądź przytomny. Nie masz prawa umrzeć, rozumiesz? Kuroi-san, pigułka z krwią. Weź ode mnie z torby. Rozkrusz i wsadź mu do buzi. - Mujin starał się do niego mówić, zachować kontakt. Nie mógł pozwolić na to, aby jego świadomość ot tak uciekła. To było najgorsze co mógł w tej chwili zrobić - zamknąć oczy. Wola życia u człowieka ma ogromne znaczenie i może przesądzić o wyniku operacji. Na co komu sprawne ciało, skoro człowiek nie ma zamiaru dalej żyć? To próbował Mujin zrobić - w jakiś sposób zwrócić jego uwagę, starać się zachować go w stanie komunikatywnym. Nie powinien nawet nic mówić. Niech oszczędza energię i niech wraca do stanu przeżywalnego. Aktualnie nie wyglądało to dobrze. Jego wzrok mętniał, oddech słabł. Cholera, nie miał wielkiego wyboru. Ale nie miał też czego do roboty. Musiał naprawić jego organy do stanu przeżywalności i zatamować krwawienie. Zacząć od tych najbardziej niezbędnych do życia, resztę zasklepić. A upływ krwi? Pigułka musiała mu wystarczyć. Miał zamiar zrobić wszystko, byleby utrzymać go przy życiu i postawić do stanu używalności. Przeżywalności, znaczy się.

1) Nadal go leczy, tak samo jak wcześniej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• No i co znowu. Białowłosy znowu reagował jak tylko mógł by atakować. Był nakręcony jak pierwszy lepszy psychol, który korzystał najwięcej z sytuacji kryzysowych. Właśnie taka była ta sytuacja ze względu na to, że co raz więcej Juugo pojawiało się zza mgły. Białowłosy widział dwóch przed sobą, gdy tylko zareagował i poinformował zamaskowanego nie-Natsu, który miał być dla niego nieco oschły. To nie problem, chętnie odpyskuje, gdy tylko skończy ze swoimi przeciwnikami, a będzie to już niedługo.
  Jednak ważna jest także retrospekcja. Czerwonooki ruszył do przodu o wiele bardziej agresywnie, chcąc poczuć nieco więcej adrenaliny. Obydwie katany trzymał już w dłoniach by stosować je w walce i zasypać rywala szybkimi i precyzyjnymi cięciami. Jego styl walki opierał się na wielu obrotach, wielu cięciach i blokach, dzięki którym prześlizgiwał się pomiędzy wieloma rywalami by zasypywać ich obrażeniami, a samemu trzymać się na dystans ostrza. Tym razem jednak nie miał okazji wykonać paru młynków – wykonał za to ruch, który ułatwił reakcję właścicielowi wielkiego miecza kata. Jego kolce elementu ziemi skutecznie uziemiły jednego z Juugo, który był już skazany na śmierć, to było więcej niż pewne. Natsume oczywiście sobie radził, ale co miał do roboty sam Uchiha? Oczywiście widząc co się działo po jego stronie, nie zamierzał odpuszczać. Zdecydował się atakować dalej, ruszyć przed siebie obserwując przeciwnika w swojej szarży. Widział ich dwóch.
  Wiedział, że siła złego na jednego, ale to on tutaj miał wieść prym i przejąć inicjatywę. Operując dwoma katanami był gotów do serii cięć, równie precyzyjnych co prawdziwy sushi master, tnąc na idealne plasterki swoje arcydzieła. Białowłosy tutaj już mógł liczyć tylko na siebie, więc atakował bardzo rozważnie. Zbliżając się do dwójki przeciwników obserwował to co działo się zza budynków by jego plecy nie były zagrożone. Jednak tutaj nie tylko korzystał wchodząc między dwóch Juugo ze swoich mieczy. W pewnym momencie, będąc bardzo blisko, wystrzeliwuje z ręki przy której posiada ukryty mechanizm bolt na lince, który miał trafić jedną z bestii, zaskoczyć i pociągnąć ją w swoją stronę by ciąć ją drugim mieczem, by po cięciu przeskoczyć na jej tył, tak by żyłka (jeśli nie ściął jego głowy) przeszła po szyi, na pewno boleśnie, by móc zaatakować błyskawicznie kolejnym z katan drugiego z Juugo, który przecież nie będzie tylko się patrzył. Szybkie pchnięcie w jego kierunku i kolejny cios drugą kataną z zamachem, by pociągnąć za sobą przygwożdżonego wcześniej Juugo. Zakłada, że jego taktyka dojdzie do skutku i w ten sposób poradzi sobie z dwoma potworami, ściągając je w sprytny i nieprzewidywalny sposób.
  Mając na uwadze, że coś może pójść nie tak, dopasowuje się do sytuacji, osłaniając się którymś z ostrzy, na pewno nie trwając w klinczu, odskakując szybko, na ile to możliwe (jeśli trzeba, to odcina linkę lub ją zrywa z mechanizmu by nie być przytwierdzonym do Juugo). Oczywiście próbuje wykorzystywać swoją percepcję także do tego by nie zostać zaskoczonym w ataku od tyłu.

Streszczenie:
Rusza w stronę Juugo, będąc blisko strzela w okolice klatki, szyi jednemu z nich z mechanizmu ukrytego na przedramieniu; wykorzystując trafiony bełt z linką, przyciąga Juugo do siebie, tnąc najlepiej po szyi swojego rywala drugą ręką, by po cięciu natychmiast przeskoczyć na jego plecy, przeciągając linkę na tył (jak się udusi to jeszcze lepiej) by wejść w do walki z drugim z Juugo pchając go jednym z mieczy by tuż po zaatakować drugim mieczem wykonując cięcie od góry; wczuwa się maksymalnie percepcją w to co się dzieje wokół niego mimo skupienia na dwójce rywali by nie oberwać w plecy; jeśli dochodzi do zwarcia z potężnymi potworami, szybko się wycofuje.

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Takashi]

Można śmiało powiedzieć, że członek klanu Nara został zupełnie wyłączony z wszelkich działań. Był pozbawiony wszelkich perspektyw i nie widział dla siebie niczego, co mógłby zrobić, w tym wszystkim nie było dla niego miejsca. Jak do tej pory jedyną rzeczą, jaką udało mu się zrobić, było unieruchomienie jednego potwora Jūgo, którego zabił Jun, no niby fajnie, ale na pewno zrobiłby to bez ingerencji młodszego kolegi. Także nic takiego. Był tam po prostu niepotrzebny i tak się czuł.
W obrębie jego widzenia znajdowali się teraz jedynie: Hakusei, Mujin, Kuroi, Toshiro oraz Harisham, gdzieś tam śmignął mu też Tamori, ale znajdował się on zbyt daleko, by czarnowłosy mógł go w pełni dostrzec. Mógł spoglądać jedynie na plecy swoich towarzyszy i wspierać ich mentalnie. Niby miał możliwość pobiegnięcia do któregoś z nich i pomocy, ale najpewniej tylko by zawadzał, a też intuicja podpowiadała mu, by pozostał na miejscu. Nie chciał zostawiać też dowódcy bez opieki i chociaż marny był z niego ochroniarz, to w sytuacji krytycznej może byłby w stanie cokolwiek zdziałać. Miał w końcu całkiem sporo chakry, z której mógł jeszcze korzystać, na tę chwilę po prostu nie miał ku temu żadnej okazji, a używanie jutsu na ślepo byłoby istnym głupstwem, na które nigdy by nie wpadł. Nie mógł sobie pozwolić na potknięcie. Najgorsze było to, że nie mógł nawet swojej energii przekazać medykowi na leczenie, jego kontrola chakry była zapewne na znacznie niższym poziomie, niż pozostałych, ponadto nigdy tego nie robił i w zaistniałych okolicznościach by mu się pewnie nie udało. Pozostało mu robić dokładnie to, co robił do tej pory - stać i wpatrywać się we mgłę, wyszukując zagrożeń. Nie mógł nawet dokładnie przeanalizować ruchów bestii i specyfiki ich ataków, ponieważ większość akcji działa się poza zasięgiem jego wzroku. Bezradność doskwierała mu z każdą następną chwilą coraz bardziej.
Piaskowa ściana przysłoniła tych stojących najbliżej Kuroi'a, dając im swoistą osłonę w pełni oddzielającą ich z jednej strony, Takashi był jedną z zasłoniętych osób. Nie odzywał się, by nie rozproszyć Yokage. Dzięki piaskowi mógł teraz zawęzić wzrok bardziej, co wcale nie zwiększyło jego zasięgu, ale pozwalało mu się lepiej skoncentrować. Miał nadzieję, że wszyscy jego kompani dobrze się mają, myślał o każdym z nich bez wyjątków, troszcząc się w szczególności o Keirę, której wypadek dostrzegł każdy członek grupy. Liczył na to, że wszystko z nią w porządku i zaraz Kei oraz Asagi przyprowadzą ją całą i zdrową. Co z pozostałymi, których nie jest w stanie dostrzec? Niby słyszał odgłosy walki, ale nie mógł z nich nic wywnioskować, był skazany w głównej mierze na własną niemoc. Chciałby się przyczynić do zwycięstwa, ale nie był w stanie w takich okolicznościach działać.

Streszczenie: Nic szczególnego. Dużo myślę, martwię się o pozostałych, stoję i wypatruję zagrożenia, które może nadejść z mgły.

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Dla wielu sztuki walki ograniczały się do zewnętrznych aspektów, takich jak wymyślne ciosy czy też finezyjne cięcia. To jest jednak tylko fragment, bardzo mały fragment, tego, co składa się na ów sztukę. Nic bowiem po nawet najbardziej tajemnym i straszliwym ciosie, jeśli brak serca gotowego by je wykonać i umysłu, by stworzyć sposobność dla jego zastosowania…
Na tle władających chakrą ninja, niebieskooki samuraj wydawał się być… dosyć żałosną istotą. Wszystko co miał do przeciwstawieniu bestiom, to jego wierny miecz i kilka technik ken-jutsu – sztuka miecza. Jedna rzecz. Jedna rzecz… opanowana do poziomu bliskiego perfekcji. To, co czyniło Kakite tak sprawnym szermierzem to nie jedynie mnogość opanowanych technik, lecz właśnie pełne poświecenie się drodze miecza, poznaniu jej aspektów i sekretów, a największymi z nich były strategie toczenia pojedynku…

Asagi znał wiele taktyk mających na celu wprowadzenie wroga w pułapkę, a wszystkim im towarzyszyła jedna zasada: nie stawaj w pozycji, z której nie możesz atakować. Nawet w swoich możliwie najbardziej defensywnych postawach niebieskooki zachowywał zdolność ciągłego atakowania wroga, w zasadzie, w jego wykonaniu akcja bojowa nie różniła się od obronnej, no ale do brzegu…
Zastosowana strategia poskutkowała. Bestia dała się wpuścić w zaplanowaną pułapkę i znalazła się dokładnie tam, gdzie chciał ją mieć samuraj. Dalej sprawy potoczyły się intensywnie, szybkie przełamanie rozbijające na dwoje (w starszej mowie zwane itto ryodan), a następnie nowatorska technika jego towarzysza. To wraz z samurajskim jutsu wystarczyło, by pozbawić wroga życia. Niebieskooki jeszcze chwile stał nad celem mierząc w niego broń, tak by mieć pewność, że nie da się zaskoczyć – zanshin – trwający umysł. Gotowość podjęcie walki, zawsze. Samuraj nie pozwalał sobie na zbędne emocje, tudzież rozpamiętywanie swojego kunsztu. Ta walka była zakończona, ale batalia jeszcze nie. Dodatkowa sekunda, może dwie na ocenienie wroga, potem na pole walki. Seinaru również zdołał skutecznie pozbyć się swojego wroga, co nie dziwiło. Asagi stale pamiętał ich pojedynek, a fakt, że Kei podobnie jak on korzystał z ciężarków to… wcale nie trzeba było nad tym myśleć, wystarczyło spojrzeć. Kei poruszał się sprawnie i był szybki, „przeciętni” Jugo raczej im nie zaszkodzą, tylko… czy jedynie tacy tutaj są?
– Wracam do Kouseki-dono, proszę osłaniaj nas, senpai. – zawołał do Seinaru, jednocześnie posyłając wyuczony ukłon. Dla Kakita nawet na polu bitwy etykieta była niczym oddychanie – naturalne i… nierozrywalne. Etykieta może istnieć bez samuraja, ale samuraj best etykiety?
Tak jak zdecydował, samuraj czujnie skierował swoje kroki w stronę rumowiska, uważając by nie zawalić niczego – tutaj wszystko było jak na włosku. Asagi zachowywał czujność, głownie do podjęcia walki, lub… kolejnych świetlistych pocisków. Ta technika, wzbudzał lęk. Samuraj uwijał się więc sprawnie, by dostać się do Keiry, ale również być gotowym uniknąć kolejnych „światełek” – w razie czego robi unik i jednocześnie zasłania się pokrytym chakra miecze, dla dodatkowej osłony, niezależnie jak bardzo skutecznej…
Po dostaniu się do Keiry, niebieskooki oceni, czy jest coś, co może jeszcze ją przyciskać. Jeśli będzie to jakaś belka/kamienie, których nie zdoła odrzucić, to miecz z aurą chakry rusza w ruch – szybko zniszczyć to, co blokuje wyjęcie dziewczyny.
– Kouseki-dono, walcz. Wyciągniemy cię. – zwróci się do jasnowłosej, której świadomość… wydawała się już odpływać. Kakita wie, że trzeba zatrzymać ducha w ciele, tak by nie ruszył na spotkanie z Shinigami, trzeba… przed nim zdążyć. Być od niego szybszym. Jeśli będzie trzeba, to nawet klepnie ją w policzek, nie za mocno (by nie zabić jej tak lekko budząco), ale ona nie może spać. Trzeba złapać jakiś kontakt, wymienić spojrzenia, teraz się jej może nie spodobać, ale potem mu podziękuje.
Gdy Asagi usunie wszystko, co trzeba przeciąć, dezaktywuje kenryuto i schowa miecz eleganckim ruchem do saya, Następnie odrzuci resztę gruzu i… no właśnie, jak wydobyć Keire? Jak się nosi osobę po takich obrażeniach? Asagi nie zna się na tym, może trzeba to zrobić jakoś ostrożnie, tylko jak?
– Senpai, pomóż mi ją przenieść. Bądźmy ostrożni. – zwróci się do Kei’a, o ile akurat ten nie będzie zajęty walką z jakimś nowym ustrojstwem. Dalej pozostaje już tylko… no właśnie, co? Skierować się do Mujina, który już jednym rannym się zajmuje. Trudno.
Co, jeśli jednak Kei nie może mu pomóc? Cóż, Asagi zaniesie Keire… sam. To nie problem. Po prostu będzie trudniej być delikatnym, ale cóż tutaj potrzeba podjęcia szybkiej decyzji – czekanie na cud to dawanie więcej czasu Shinigami. Oni nie mają czasu. Kouseki-dono niechybnie umrze tutaj, jeśli nikt jej nie pomoże. Pozostając na wysuniętej flance również są zagrożeni i mogą zginąć – trzeba się wycofać do centrum grupy.
Gdy już dotrą do pozostałych ninja, trzeba oddać Keire pod opiekę innych i… no właśnie, co dalej? Kto dowodzi? Niebieskooki rozejrzy się po tym, co pozostało z jeszcze do niedawna dumnej grupy ninja, która tak skutecznie przebijała się przez zastępy Jugo. Teraz… niewiele z tego pozostawało. Ich formacja uległa rozproszeniu, główny dowódca walczył o życie trafiony ciosem tajemniczego wroga. Co więcej, kolejni Jugo nadciągali gdzieś tam z przodu – jednym słowem, niedobrze. Niebieskooki spróbuje wzrokiem ogarnąć co się dzieje i jaka jest sytuacja na froncie, a potem… podejmie jakieś działania.


Skrót:

• Asagi czujnie wycofuje się do Keiry, którą odgrzebuje z reszty tego, co ją przywala,
• Asagi z Seinaru lub sam przenosi Keire do „polowego punktu medycznego”
• Ogarnia sytuacje, kombinuje co dalej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Harisham]

Na trzecią chorągiew Hachimana! Ta piaskowa bariera, którą wykonał Kuroi jest niewiarygodna. Z miejsca widać, że bardzo wytrzymała, a w dodatku powstała niesamowicie szybko. Ta zdolność kontroli piachu jest bardzo silna i pomocna, będę musiał o tym pamiętać. Skoro jednak nasz dowódca jest w dobrych rękach naszego medyka, w dodatku chronieni taką zacną barierą, ja nie mam czego tam szukać. Tyko bym przeszkadzał. Moim zadaniem teraz musi być ich ochrona. Nawet jeśli będę musiał walczyć z tym przedziwnym stadem krów!
Przechodzę na tył formacji i gdy krowy się do nas zbliżą, próbuje atakować je mieczem tak, aby jednocześnie unikać ich dotykania własnym ciałem. Staram się ciąć lub przebić jak największą liczbę zwierząt. W przypadku, gdy cokolwiek mnie zaatakuje, tradycyjnie, skraplam się.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Rany Hakuseia wyglądały paskudnie, na własne oczy widział tę sieczkę, która powoli składała się w całość. W głębi ducha cieszył się, że to nie on był na miejscu medyka, to nie od niego zależało życie tego człowieka. Ogromna odpowiedzialność, której pewnie nie mógłby unieść na swoich barkach. Dopiero teraz widział przepaść jaka dzieliła jego i człowieka, którego miał koło siebie. Dopiero teraz zdał sobie z tego, jak wiele mu jeszcze brakuje. Miał jednak wolne ręce, cały czas utrzymywał barierę, by żaden z Juugo nie miał najmniejszej okazji się do nich zbliżyć. Przekuj tą słabość w siłę - rozległo się w jego głowie. Skoro nie mógł grać pierwszych skrzypiec, będzie najlepszym akompaniamentem jaki można sobie wyobrazić.
Skinął głową w stronę Mujina, gdy tylko wspomniał o chakrze. Miał jej jeszcze dosyć, na tyle sporo, by mogli tutaj działać... chyba. Nie wiedział przecież ile medykowi jej potrzeba do przywrócenia Hakuseia do stanu żywotności. Położył na nim rękę, przekazał mu chakrę potrzebną do podtrzymania techniki przywracającej organy do pierwotnego stanu. Czuł jak opuszcza go energia, jak przekazywana jest do ciała medyka. Czyżby miało się okazać, że wszyscy wezmą pigułkę wzmacniającą wcześniej, niżeli to planowali? Piasek był o wiele grubszy niżeli wcześniej, chakra jeżeli miała się przebić musiała pokonać naprawdę spore ilości piachu - czy to jednak wystarczy? Byli tutaj w kilka osób, narażeni na niebezpieczeństwo, lecz to życie Hakuseia było ważniejsze. Mniejsze zło? - prychnęła świadomość Kumy. Pierwszy raz odwróciła kota ogonem, pierwszy raz od dawien dawna wybrałeś mniejsze zło dla kogoś, lecz nie dla siebie. Daleko mu było do altruisty, wszelkie "szczytne cele" były błahe, krótkowzroczne. Koniec końców to on miał jednak przeżyć, to swoje życie cenił najbardziej. Hakusei był do tego potrzebny, był tym co spajało ich cała grupę, był światłem rozświetlającym mrok, drogowskazem, przewodnikiem... jedynym "sensorem". Gdy Mujin wspomniał o pigułce, nie zamierzał grzebać po jego torbach, szukać gdzie jest, po prostu wyjął swoją, rozkruszył i wsadził do ust tego, którego próbowali uratować. Przyszedł do nich ktoś jeszcze - chłopak który eh... wyszedł do krów. W sumie nikt nie wie po co.
-Czy ja widzę, to co widzę? - nie za bardzo mógł uwierzyć w to, że Harisham wyszedł z mieczem na krowy, podczas gdy reszta walczyła z Juugo.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Piach poszedł w ruch, padła komenda aktywacji, a Hiramekarei otoczyło się jasnoniebieską poświatą. Asahi rozpoczął szarżę w szalonym tempie. Popędził wpierw wzdłuż głównej uliczki, a potem odbił w prawo, chcąc zająć się obranym za cel potworem. Jaszczurowata forma przeobrażonej istoty oraz sam fakt jej ucieczki sprawiały, że u Ichirou narastała złość, która mogła znaleźć tylko jedno ujście poprzez rozprawienie się na dobre z cholernym, gadowatym stworem. Nawet jakieś dwa pomniejsze pomioty nie były w stanie przeszkodzić mu w planach. Władca piasku nawet nie poświęcił im wiele uwagi i zwinnie je ominął, nie tracąc przy tym zbyt wiele na dotychczasowej prędkości. Uznał, że tymi marnymi śmieciami zajmą się pozostali.
Pierdolony jaszczur uciekał dalej, wskoczył na dach budynku naprzeciwko i wydał z siebie dziki skowyt, który chyba w jakiś sposób stanowił komendę dla pozostałych potworów. Coś było zapowiedziane, coś się szykowało. Diabeł Świtu nie był gorszy, też coś szykował i wcale nie musiał ogłaszać tego za pomocą krzyku. Jego bursztynowe oczy, przepełnione teraz determinacją i gniewem, były wystarczającą zapowiedzią zguby przeobrażonej przez klątwę bestii.
Rozproszone wokół drobiny piachu dawały kontrolę nad otoczeniem również tym skąpanym we mgle, dlatego Ichirou starał się mieć na uwadze obie pomniejsze bestie, które go ścigały, oraz krewniaka Naohiro na dachu. Plan na ochronę własnej osoby były takie same jak do tej pory – podtrzymywana technika miał zawczasu wyczuć nadciągające zagrożenie, a przed atakami złotooki Kogō miał ratować się dobrym refleksem, odbijając w bok, lub w razie kryzysu uciec bezpieczęciowym Shunshinem, ale bez wchodzenia w kolizję z innymi obiektami.
Wciąż potrzebował odpowiedniej pozycji do ataku. Żeby ją znaleźć, musiał szybko zająć się stworzeniami, które ominęły niziutkiego, zamaskowanego rzeźnika z ogromnym tasakiem i zawzięcie starały się go dopaść. Ichirou skręcił w lewo w stronę budynku obok, ale zanim wbiegł na ścianę, wtłoczył w swój miecz odpowiednią dozę duchowej energii, by utworzyć z niej jeszcze większą i jeszcze potężniejszą niż dotychczas powłokę, która zmieniała i tak już duży miecz w ogromne, chakrowe mieczysko. Za pomocą właśnie tej niezwykłej broni wyprowadził atak – zrobił półobrót, by znaleźć frontem do wroga i wyprowadził zamaszyste cięcie od dołu po skosie, korzystając właśnie z tego skrętu ciała. Napompowana chakrą flądra była teraz grubą rybą i oprócz olbrzymiej siły przebicia gwarantowała też znaczące powiększenie zasięgu, dlatego nawet w przypadku wielce nieprawdopodobnego chybienia Asahi miał jeszcze bezpieczny dystans, a więc i czas na ewentualne poprawienie i wykonanie kolejnego ciosu.
Gdyby zamaskowany miecznik załatwił stwora jako pierwszy, to oczywiście nie trzeba było realizować na niego ataku i można było lecieć dalej.
Potem wznowił sprint i śmignął po ścianie budynku obok, wspierając się chakrą w stopach, oraz w międzyczasie ciskając piachem z gurdy wprost na pieprzonego jaszczura, co miało dać mu zajęcie na chwilę. Asahi po wbiegnięciu na dach z kolejną bestią miał zrobić to samo, co z poprzednią – szybko śmignąć, tym razem płasko, chakrowym, wielkim ostrzem i nie przejmować się więcej tym krótkim przystankiem do głównego celu. Na ewentualne niepowodzenia taktyka była również identyczna – trzymać dystans dzięki dużemu zasięgowi broni i zaserwować poczwarze tyle cięć, ile to tylko będzie potrzebne.
Cały czas nadrzędne było jednak jego własne życie. Gdyby więc już wcześniej, teraz lub później jego drobiny piachu lub złote ślepia wychwyciły nadciągające zagrożenie, jak na przykład niosące śmierć pociski czystej chakry, to ratunek miał zapewnić sprawny unik, jeżeli czasu było dostatecznie wiele, albo bezpieczęciowy Shunshin po powierzchni dachu, gdyby sytuacja stała się krytyczna. Nie było co ryzykować – piach już raz okazał się niewystarczający.
Jeżeli kolejnymi zagrożeniami były po prostu następne stwory, które do niego doskoczyły, to otoczone sporą poświatą Hiramekarei znowu miało iść w ruch i poszatkować nowe cele.
Tak samo jak i we wcześniejszym, niedokończonym planie, wszystko sprowadzało się do dotarcia do pozycji umożliwiającej wykonanie ataku. Asahi miał przesunąć się na dachu o kilka metrów i przygotować wyćwiczony manewr, Mikazukigiri, z jednoczesnym wtłoczeniem olbrzymich zasobów duchowej energii, które miały przeobrazić i tak już potężne cięcie w jeszcze potężniejsze, ale przede wszystkim o większym rozmachu, bo sięgające aż dwadzieścia metrów, a więc dostatecznie, by chlasnąć jaszczuropodobną istotę, której istnienie jakimś sposobem rozsierdzało Ichirou od środka.
- Jak smakuje ci flądra, pieprzony gadzie? - rzucił ze złością, o ile tylko atak doszedł do skutku.

• Scenariusz do sequela Iczir vs Lider-jaszczur part 2
  1. No teraz to mnie jeszcze bardziej wkurzasz tym uciekaniem.
  2. Śmignięcie w lewo, zaraz potem obrót do goniącego potworka i napompowanie flądry.
  3. Szybkie cięcie. Rachu-ciachu.
  4. I zaraz jesteśmy na dachu (a w międzyczasie siup piaskiem żeby zająć jaszczura).
  5. Szybkie cięcie numer dwa na stwora numer dwa.
  6. Przemieszczenie się po dachu celem złapania jaszczura w zasięg.
  7. Super finiszer olbrzymim cięciem chakry i mile pytanko, czy smakuje.
  No i uniwersalna defensywa - wyłapanie zawczasu zagrożeń piaskowym zwiadem, unik w bok lub shunshin w przypadku skrajnego zagrożenia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keira]

Ciemność. Lepka i zimna. Keira czuła, jak powoli zanurzała się coraz głębiej, nie mając siły dalej z tym walczyć. A może miała, tylko nie chciała? Tak, ciałem nadal była silna, ale duch już od dawna został tak mocno złamany, że w pewnym momencie było jej już wszystko jedno. Czy dlatego zgłosiła się do tej samobójczej wyprawy? Spodziewała się znaleźć ukojenie w bólu, z którym codziennie kładła się spać i wstawała rano już od kilku lat? A więc znalazła i mogła się teraz poddać, zostawiając zadanie reszcie drużyny. Popełniła błąd i zapłaciła za to cenę, nawet nie zdając sobie sprawy, jak wielką, bo wciąż nie wiedziała, co spotkało Hakuseia, którego przecież miała chronić. Teraz nie miało to już znaczenia. Osuwała się coraz bardziej w ciemność, słysząc jakby w oddali, że ktoś ją woła. ''Koseki-dono, walcz''. Kakita Asagi. Tylko on się tak do niej zwracał. Nie zasługiwała na ten tytuł, pokazując swój brak kompetencji. Było jej wstyd, ale czy to miało teraz jakiekolwiek znaczenie? Nie...już nic nie miało znaczenia. Nie chciała walczyć. Nie chciała wracać i patrzeć im wszystkim w pełne zawodu oczy. Nie chciała słuchać, jak karcą ją za błąd, który popełniła, że podjęła złą decyzję...Nie zniosłaby tego.
~Keira
Kolejny znajomy głos, który sprawił, że tym razem Białowłosa momentalnie otworzyła oczy w ciemności. Był pełen ciepła i czułości. I tęsknoty. Nie raz wyzywał ją w snach. Ale skąd dochodził? Rozejrzała się, ale otaczała ją nieprzenikniona noc, niczym atrament.
~Keira
Ten też znała i ponownie się rozejrzała, nie mogąc zlokalizować źródła dźwięku, dopóki nie oślepiło ją światło, które zmaterializowało się przed nią. Zakryła oczy, nie mogą znieść tak mocnego kontrastu i chwilę zajęło, zanim jej oczy przyzwyczaiły się do blasku i przestały widzieć ciemne plamki. Dopiero potem spojrzała na jaśniejące postacie, które stanęły przed nią i od razu je poznała. Upadła na kolana, pełna tak wielu emocji, że to wszystko naraz zupełnie ją przytłoczyło i pociągnęła na ziemię. Przed nią stał Shirai, jej brat i Satori, jej narzeczony. Ci, których śmierć zabrała ze sobą sporą cząstkę jej samej i zostawiła ogromną dziurę w sercu Keiry. Z poważnymi minami patrzyli teraz na nią, otoczenia aurą ciepła i spokoju.
~Co Ty tutaj robisz, siostrzyczko? To zdecydowanie za szybko dla Ciebie!
Białowłosa nie była nawet w stanie odpowiedzieć, zalewając się łzami i czując niesamowitą radość. Tak długo czekała na tą chwilę i wreszcie się doczekała. Czuła błogi spokój i powoli podniosła się na równe nogi, spoglądając w obie promienne twarze. Tak, znów była szczęśliwa. Tym razem już nic ich nie rozdzieli. Będą razem już na wielki.
- Widać tak chciał los. - Odpowiedziała bratu drżącym z emocji głosem. - Pozwólcie mi zostać.
~Nie. Jeszcze nie nadeszła Twoja pora. Walcz Keiro. Nie poddawaj się.
- Nie mam już siły. - Odpowiedziała Satoriemu. - Odkąd śmierć mi was zabrała, jestem cieniem samej siebie. Chcę zostać z wami. Proszę...
Obie postacie spojrzały po sobie, po czym Satori zbliżył się, roztaczając coraz bardziej odczuwalne ciepło, które po chwili otuliło ją ramionami ukochanego. Nachylił się do niej i wyszeptał do ucha coś, co sprawiło, że Keira szeroko otworzyła oczy. Nim jednak zdołała cokolwiek odpowiedzieć, poczuła jak unosi się do góry, coraz szybciej i szybciej, zaś w dole za sobą usłyszała jeszcze tylko donośny rozkaz.
~Walcz!
W pewnym momencie niosący ją Asagi i Seinaru mogli dostrzec, jak Keira bierze głębszy oddech, który chyba sprawił je ból, bo jęknęła cicho. Wróciła. Była pół przytomna, ale wróciła. Z nową siłą do walki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst