Obszar Wojny [LOKACJA EVENTOWA DLA OBROŃCÓW]

[Kurusu]

A więc walka trwa... Tym razem jednak oddział, w którym stacjonował Kurusu zaczął zdobywać minimalną przewagę, a skąd te stwierdzenie? Napór wroga zaczął być zatrzymywany, a o to dobrze świadczy. Oczywiście zasługa tutaj była głównie Kenshiego, w przeciwieństwie do poprzedniego dowództwa posiadał jakiekolwiek pojęcia na temat walki - a przynajmniej wnioskował to z tego, że dopiero gdy dowództwo przejął w oddziele ten Maji, sytuacja zaczęła się robić lepsza. A co najlepsze... Wrogi dowódca, a raczej Herszt posługujący się technikami włosowymi zginął. Na szczęście.
Teraz pozostał inny... Poważniejszy problem. Zapadanie się pod ziemię, przez chwilę zamaskowany nie miał zielonego pojęcia co się działo, ale informacja od dowódcy oraz jego własne pojęcie o Genjutsu potwierdziły z czym ma do czynienia. Nie znał tej techniki fakt faktem, jednak słyszał o niej... Teraz czas na Kai. Jak najszybciej jak mógł złożył pieczęć barana, by wykonać tą... Stosunkowo rzadko używaną przez Niego technikę, a do tego pod wpływem zdenerwowania przegryzł sobie wargę... Ale cieszył się nawet z tego powodu - ból ułatwiał wydostanie się z genjutsu. A gdy tylko się uda, zresetuje połączenie z kukłą i wróci do swojej defensywnej taktyki. Tak jest najlepiej... Nie może się narażać.

Użyta Technika:

Nazwa

Kai

Pieczęci

Baran

Zasięg

Dowolny

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas użycia dodaje 65 konsekwencji

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Statystyki i Chakra:

Statystyki:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 42
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 30
PERCEPCJA 42
PSYCHIKA 36
KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 139
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%

OBECNA CHAKRA: 88-7=81

Dziedziny:
GENJUTSU D
FūINJUTSU D
KLANOWE C

Ekwipunek widoczny:
- Kabura
- Płaszcz
- Rękawiczki
- Pokrowiec na miecz przy pasie
- Płaszcz ciasno owinięty wokół jakiegoś przedmiotu
- Torba zaczepiona o pas.

Kukła:

Nazwa Kukły

Ichitsu

Ranga

C

Klasa

Lekka

Cena

1675 Ryo

Materiały

Drewno - Główny materiał, Metal - Zęby

Wygląd Ogólne:
Wzrost lalki wynosi 190 centymetrów, szerokość to 56cm w postawie zasadniczej. Wszystkie elementy łączą stawy. Większość ciała Ichitsu jest zasłonięta przez czarny płaszcz wyposażony w wysoki kołnierz, który odsłania jedynie głowę.
Głowa:
Wzorowana na ludzkiej, jej wielkość jest proporcjonalna w stosunku do reszty ciała marionetki. Najbardziej rzucające się w oczy elementy to bursztynowe oczy, niebieski materiał imitujący włosy oraz zęby w kształcie trójkątów. Można także zauważyć zarys nosa, jednak nie jest on wyszczególniony i łatwo go nie zauważyć. Ciekawym elementem jest żuchwa, która składa się z dwóch mechanizmów: Jeden odpowiedzialny za jej boczne segmenty, a drugi za środkowy.
Korpus:
Solidny kawał drewna, którego kształt jest zbliżony do ludzkiego jednak jest całkowicie pozbawiony szczegółów. Dwa elementy rzucają się w oczy, swego rodzaju wybrzuszenie wyglądające jak plecak po tylnej stronie korpusu oraz “drzwiczki” z jego przodu.
Ręce:
Jedna para rąk, których długość wynosi 95 centymetrów, czyli tyle co połowa wysokości Ichitsu. Prawa ręka jest podzielona na trzy segmenty: Ramię, przedramię i dłoń. Lewa za to składa się jedynie z dwóch: Ramienia oraz cylindropodobnego kikuta z którego wychodzi rura kierująca się na tyły korpusu..
Nogi i biodra:
Jedna para nóg, mierzą one 100 centymetrów, więc są niewiele dłuższe od rąk. I tak jak one są podzielone na trzy segmenty, w ten sam sposób. Są one wzorowane na ludzkich, jednak przystosowane głównie do utrzymania stabilności lalki na ziemi. Wspomniana para nóg wychodzi z trójkątnych bioder, które nie charakteryzują się żadnym elementem. Po prostu są.

Mechanizmy Głowa - Wyposażona w miotacz bombek, którego lufa jest umieszczona w “jamie ustnej” Ichitsu. Mechanizm zajmuje dolną część głowy, wnętrze karku i niewielką część korpusu docierając do zasobnika w plecach.
- Wyrzutnia Bombek - 200 Ryō.
- Staw obrotowy - 0 Ryō
Korpus - Praktycznie serce całej lalki, poważne uszkodzenie tej części eliminuje z użycia zdecydowaną większość broni. Czemu? Na plecach w wybrzuszeniu znajduje się magazynek na bronie, który jest podłączony do miotacza bombek w głowie i magazynek na ciecz, podłączony do rozpylacza trucizn w lewej ręce. Za to za swego rodzaju drzwiczkami z przodu, znajduje się pięć metrów liny owiniętej wokół walca i zakończonej trójkunaiem.
- Magazynek na bronie - 100 Ryō (Średni)
- Amunicja - Zależne od ceny amunicji (do 50 Objętości)
- Magazynek na Ciecz/Gaz - 100 Ryō (do 50 Dawek) (Średni)
- 5m Liny - 150 Ryō + 25 Ryō za Trójkunai
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Lewa Ręka - Wyposażona w składany cylinder, w którym znajduje się rozpylacz trucizn. Rura wychodzi ze wspomnianego cylindra i idzie prosto do korpusu, a konkretniej do magazynku na ciecz.
- Rozpylacz Trucizn - 250 Ryō
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Prawa Ręka - Wyposażona w Ostrze ruchome, które ma dwa stany: Uśpienia podczas którego jest skierowana w stronę lalki a ostrza są wtedy złożone. Za to w stanie aktywnym, dzięki temu, że mechanizm działa na zasadzie dźwigni całe ostrze zwraca się w kierunku przeciwnym od lalki, a ostrza się rozkładają ukazując pięć ostrych brzytew. Długość całej broni to 90 centymetrów, a samych ostrzy 45cm.
- Ostrza Ruchome - 500 Ryō
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Nogi - Jedyne mechanizmy w nich to stawy obrotowe, nic więcej.
- Stawy obrotowe - 0 Ryō

Link do tematu

Klik!

Brakujące części:
- Magazynek na bronie - 100 Ryō (Średni)
- Amunicja - Zależne od ceny amunicji (do 50 Objętości)
- Magazynek na Ciecz/Gaz - 100 Ryō (do 50 Dawek) (Średni)
- Wyrzutnia Bombek - 200 Ryō
Prędkość: 53 - 30 = 23 obecnie

[Hayami Akodo]

Biegłeś, jak oszalały, w kierunku swojego oddziału, próbując zdążyć na czas - choć tak naprawdę na co miałbyś zdążyć? Przecież śmierć mogła Cię dopaść w każdej chwili. Zdążyłeś jednak, idealnie w momencie, kiedy okazało się, że dwoje ludzi z Twojego oddziału - Kenshi Maji i Kurusu, dokładniej - zapadają się w piasek razem z gromadką ludzi...chwila, czy aby na pewno to był piasek?
Okazało się, że to jednak była iluzja - jak całe Twoje życie.
W końcu byłeś śmiesznym aktorem, na widok kolorów Twojego ubrania nie interweniował *zmartwychwstały Piłsudski jak w tym dowcipie potencjalnych prawników, jedynie przewijałeś się przez plan bitwy jako statystyczny Koori czy inny Kowalski.
-UWAGA, ILUZJA, GENJUTSU ROŚNIE WOKÓŁ NAS!
Omal nie wrzasnąłeś "gejjutsu", chociaż wtedy pewnie sprowadziłbyś na siebie morderczo-zdziwione spojrzenia ogółu. A zresztą, czy coś by to zmieniło?
Ugryzłeś się więc w język, by tego nie powiedzieć; ta cała iluzja zdawała się na Ciebie nie działać. Wydarłeś się więc w tym samym tonie powtórnie, mając nadzieję, że kogoś to uratuje. Że ktoś wyrwie się z tego, tym bardziej, że - jak Ci się wydawało - nie tylko Twoi towarzysze, ale i kilku innych wojowników wpadło w pułapkę tej tajemniczej techniki.
Jeśli wyrwę się stąd żywy, to dopóki nie opuszczę Sogen, dopóty Tensa albo Saga nie nauczą mnie tego tam...Kai czy czegoś innego.

---

  Ukryty tekst

---

  Ukryty tekst

---

  Ukryty tekst

_______________________________________________________
*Na chacie obiecałam Kanowi, że wrzucę dowcipny kfiatek Temidy ze swojego rocznika studiów - generalnie brzmi on w oryginale tak: "ZWZ zmieniło się w Szare Szeregi, bo Piłsudski zainterweniował i stwierdził, że nie podobają mu się kolory."

[Papyrus]

Legenda:

• Ke - Kenshi
• Mas - Masaru
• Hay - Hayami
• Ku - Kurusu
• Shi&Sein - Shijima i Seinaru
• Shi - Shinji
• GG - Akurai, Motoko, Oshi, 2 randomów od Akuraia i 2 randomów z grupy B (eskorta Motoko)
• 2 ogromne kółka - 2 jebutne węże

---

ODDZIAŁ A
Shijima i Seinaru

---

Mimo braku wyjątkowo potężnych czy problematycznych jednostek po stronie wroga który atakował pozycje oddziału A, to nie można było im odmówić uporu. Być może dlatego że powierzchnia walk była stosunkowo niewielka. Biorąc pod uwagę że w innych oddziałach padały ogromne głazy i dowódcy sami atakowali osamotnione i bezbronnego oddziały medyczne, to kilka kunai z piorunami nie było aż tak zgubnych dla walczących... prawda? Największym problemem w tym momencie byli jednak nie przeciwnicy, a sojusznicy. Dzięki swoim oczom, Shijima mógł zobaczyć sytuację w sąsiednim oddziale, która wcale nie była aż tak kolorowa. Jakiś bęcwał rozkazał by samurajowie zeszli z pierwszej linii, to spotkało się z potępieniem ze strony członka Szczepu Ranmaru. Za pomocą telepatycznych kanałów Yamanaka jasno dał do zrozumienia co o tym myśli, tak samo zresztą dostrzegł anomalię w zachowaniu niektórych z oddziału D. Jego oczy służyły każdemu i nie sposób było nie ocenić ogromnej roli jaką ta osoba grała w tym przedstawieniu, żeby wszystko trzymało się kupy. Tak samo jak Shijima pomagał w oddziałach innych, tak w swoim również służył, ostrzegając przed bombkami czy broniami. W innych okolicznościach tylne szeregi mogłyby nawet nie wiedzieć co ich zabiło, a tak dostali realną szansę na ucieczkę przed zagrożeniem bądź jego zanegowaniem. Odpowiednie pozycjonowanie w jego wykonaniu sprawiło, że ten dzikus z dzidami nie mógł rzucać ich na Shijimę, ale nie było to najgorszym co można było zrobić. W jego stronę leciała kula ognia, która trafiła go centralnie w przeciwieństwie do dzikusa z maczugą. Przed śmiercią jednak oszczepnik wyrzucił jeden ze swoich pocisków w górę. Dzięki swoim oczom Shijima mógł dostrzec, że na dzidzie znajduje się owinięta wokół niej notka. A dzida leciała, po drobnych kalkulacjach, prosto pomiędzy dwójkę walczących - Shijimę i Seinaru. A jeśli o tym drugim mowa, to miał przed sobą prawdziwego potwora. Nie tylko dysponował niezłymi możliwościami fizycznymi, ale także nie był głupim osiłkiem który machał maczugami i nie robił sobie nic z taktyki. Porzucenie broni, przy okazji zgarniając kolejnego trupa, i kontratak wyprowadzony pod zupełnie innym kątem, były bardzo sprytnymi posunięciami. Był w tym wszystkim wolniejszy od przeciwnika jakim był Seinaru. Dodatkowo w asyście klona z kamienia. Ten jednak obrał inną taktykę i zaszedł dzikusa z maczugą od boku, najpewniej chcąc na nim wymusić jakąś formę wycofania się bądź zmiany planów. Dzierżona przez niego katana wycelowana była prosto w niego. Ten jednak po wykonaniu wymachu zrobi,l jeden krok do tyłu i uniknął dźgnięcia, częstując kamiennego klona kopniakiem. Ten odrzucony został kawałek do tylu, gdzie następnie został, regenerując się z odniesionych obrażeń. A uderzenie kijem Seinaru? Trafiło. Mężczyzna gwałtownie się zachwiał, jednak nie upadł całkowicie. Podparł się maczugą niby laską, opadając na jedno kolano. Jego czerwone oko utkwione było prosto w Seinaru. Jak gdyby czekając na jego następny ruch.

---

ODDZIAŁ B
Shinji

---

Jak jednocześnie przyznać się do porażki i wyciągnąć z tego jakąkolwiek korzyść? Shinji mógłby prowadzić płatne wykłady na ten temat i zbić na tym fortunę. Jego kontrowersyjna decyzja odnośnie zabrania samurajów z pierwszej linii okupiona była zarówno zaskoczeniem sojuszników, jak i wrogów. Tylko że ci drudzy szybko wykorzystali okazję i udało im się pchnąć do tyłu skołowany oddział żołnierzy bez, zdawać by się mogło, jedynego asa. Bo skoro zdecydowana większość wybitnych jednostek albo nie dawała rady, albo nic nie robiła, albo nawet ich tutaj nie było, to co mogli zrobić? Samurajowie zostali wycofani by wymusić ruch na wężu i tym samym zbliżyć go do oddziału B. Dwójka samurajów miała wrócić, jeden biec w kierunku oddziału medycznego. Ten także otrzymał pigułkę odnawiającą chakrę, którą przyjął bez zbędnego gadania, za wyjątkiem krótkiego:
- Zrozumiano, Shinji-dono! - po czym ową pigułkę połknął i pognał w te pędy w kierunku oddziałowi C. Shinji miał teraz jeden cel - zamienienie swojej ogromnej pomyłki w ogromny sukces. Będzie czekało go sporo pracy, jednak efekty mogą okazać się bardzo ciekawe. Przy okazji rozpoczął całkiem niemiłą pogawędkę z Shijimą z oddziału A, co umożliwił mu telepatyczny kanał stworzony przez jakiegoś Yamanakę. Atmosfera robiła się coraz to bardziej napięta, a jeden błąd w strategii Shinjiego mógł okazać się opłakany w skutkach. W pewnym sensie już był, bowiem oddział ponownie musiał się cofnąć. Generał Shinji wrócił na swoją pozycję i obserwował walkę, nie ingerując w nią jednak. Ciekawa pasywność biorąc pod uwagę jego wachlarz technik, ale może chce zachować chakrę na coś specjalnego? Ogromny wąż idealnie wpisywał się w definicję tego słowa, ale pośród sojuszniczych jednostek zawrzało. W pierwszych szeregach pojawiły się wybuchy, które Shinji mógł doskonale zobaczyć. Jeden z dzikusów o wyjątkowo ciemnej karnacji i z ciałem ozdobionym licznymi czerwono-białymi tatuażami przypominającymi podłużne rośliny pnączopodobne, wyprowadzał kolejne uderzenie. Był bez broni, bez ubrania, bez niczego. Nawet włosów nie miał. Z jego ust wydobył się melodyjny dźwięk przypominający nieco "Wooololo" po czym wykonał uderzenie pięścią w powietrze przed wrogami. Po czym jego pięść eksplodowała, generując potężny wybuch w formie stożka który pochłonął kilka jednostek z pierwszego rzędu. Następnie tajemnicza persona wycofała się do tyłu szybkimi susami i zniknęła w szeregach sojuszników. Shinji mógł ją wypatrzyć za pomocą swoich oczu, jak zmienia swoją pozycję i ponownie szykuje się do ataku, w innym miejscu.

---

ODDZIAŁ C
Akurai, jego dwa przydupasy i gościnnie Senju Oshi, Motoko i dwóch randomów z oddziału B (a właściwie te randomy z B już nie bo nie żyją)

---

Co zrobić z przeciwnikiem którego nie da się zranić? Takim, który w chwilę położył dwójkę żołnierzy? Którego nie ima się nawet Mokuton? Na ten temat teoretyzował Akurai, który zakończywszy leczenie Motoko postanowił skonfrontować się z tajemniczym wrogiem. On, młody Senju i dwójka zwykłych, obytych w boju ludzi. Kolejna dwójka była już na straconych pozycjach, z czego jeden miał już stracone życie, a drugi głęboką ranę w brzuchu. Wysłuchanie całego planu przez duet było skwitowane zaskoczeniem, ale ograniczyli się jedynie do kiwnięcia głowami. Oshi nie zrobił nic, nadal ochraniając swoim ciałem Motoko. Bez względu na to trzeba było przystąpić do akcji. Duet, drąc się niemiłosiernie, ruszył do przodu, z czego jeden poleciał całkiem sporym łukiem. Naprzeciw wroga poszedł Usashimaru wraz ze swoją bronią, którą w pół drogi rzucił mocarnie w stronę dzikusa. Ten sparował to swoją halabardą, po czym wyprowadził kolejne cięcie. Usashimaru przemknął dołem, następnie złapał za ręce dzikusa i zaczął się z nim szarpać, odwracając w kierunku innym niż ten w którym znajdował się Akurai. Motyw był prosty - kupić trochę czasu. Mitsusen podczas biegu zaorał ręką w ziemi i zebrał jej trochę. Skupiony z siłowaniem się z Usashimaru dzikus nie mógł zauważyć momentu, w którym jego twarz została zaatakowana przez kurz i pył. Dzikus krzyknął, wymierzając potężnego kopniaka w strategiczne miejsce Usashimaru. Pisk wypuszczony z jego ust był wyższy niż nie jednej kobiety. Ale nie puszczał, do czasu kiedy uderzenie z główki powaliło siłacza na ziemię. Dzikus, oślepiony, zamachnął się kilkukrotnie halabardą na ślepo. Trafił drzewcem Mitsusena, który upadł kawałek dalej. Akurai w tym czasie mógł spokojnie dotrzeć do przeciwnika i zaserwować mu potężny cios w twarz skondensowaną trucizną. Ten krzyknął z bólu i wykonał zamach ręką, trafiając medyka i odrzucając go do tyłu. Akurai mógł czuć ból związany z uderzeniem i późniejszym trafieniem na ziemię niedaleko Motoko. Złamanie? Obszar ponad jego brzuchem bardzo bolał... może jedno z żeber? Przeciwnik zdołał jeszcze jednym wymachem na ślepo trafić Oshiego końcem halabardy, co skończyło się podłużną raną na klatce piersiowej, po czym puścił broń, upadając na kolana i trzymając się za twarz, drąc ryja w niebogłosy.
- O ja pier... Udało się. Ledwo. Ale prawie wszyscy ranni. - powiedział cicho Mitsusen, ciągnąc nieprzytomnego Usashimaru po ziemi, samemu trzymając się za bark. Akcja byla, delikatnie mówiąc, brawurowa. Prawie samobójcza. Ale zdecydowanie zakończona sukcesem. Przeciwnik został unieruchomiony i nie był w stanie walczyć. Pytanie tylko kto dokończy dzieła? Na horyzoncie pojawił się jeden z samurajów, którego miecz lśnił białą powłoką z chakry. I który zmierzał prosto w stronę Akuraia.

---

ODDZIAŁ D
Kenshi, Hayami, Kurusu i Masaru

---

Dziwne zachowania niektórych jednostek nie zostały zignorowane przez pewną dobrą duszę z oddziału A, która poinformowała ich o irracjonalnych ruchach niektórych jednostek. Przeciwnik mącił im w umyśle, powodował pojawienie się niestworzonych obrazów. Dojście do takiego wniosku nie było trudne i po chwili cała gromada była wolna od efektu Genjutsu. Skoro przeciwnik posiadał Sharingany, to logicznym był wniosek że i iluzje rzucać potrafią. Podobnie jak potrafią ogromną ilość innych rzeczy, których pojawienie się było jednym z czynników powodujących większe straty niż początkowo planowano. Po przebudzeniu się i obietnicy obsypania metalem dobroczyńcy z oddziału A, co z drugiej strony mogło brzmieć jak groźba, Kenshi postanowił pójść na całość i podniósł swoimi umiejętnościami duże ilości metalowej broni, które lecąc prosto przed siebie zmasakrowały dużą część sił przeciwnika. Pozwoliło to na spokojne wycofanie swoich kukieł przez Masaru, dzięki czemu mógł on w spokoju ocenić straty w swojej kukiełce. Praktycznie cała jej połowa nadawała się do wymiany z uwagi na to że była po prostu spalona na wiór. Potężny piorun mimo wszystko zrobił swoje. Przerwa w ataku spowodowana masakrowaniem przez Kenshiego pozwoliła każdemu na lekkie odetchnięcie...

---

DO WSZYSTKICH
Oddziały A, B, C i D

---

Wojna zbliżała się ku końcowi i można to było stwierdzić z uwagi na kilka prostych faktów. Brakowało ludzi, żołnierzy po stronie przeciwnika. Tylko czy na pewno? W każdym momencie mogą stworzyć kolejne pokłady atramentowych bestii. Co potężniejsze jednostki po stronie przeciwnika pozostały zmęczone walką. Przeciwnicy na ogromnych ptakach zostali rozstrzelani. Co mogło właściwie zostać? Odpowiedź była, niestety, dość szokująca. W miejscu w którym wąż gwałtownie przyśpieszył, pojawił się niewielki obłok dymu. Sekundę później w kierunku oddziału D sunęła po ziemi kolejna wężowa bestia. Ogromne, ciemnozielone cielsko, znaczone miejscami ciemnymi plamami... Praktycznie tak samo wielki jak ten, który aktualnie zmierzał w kierunku oddziału B. Reakcja dowództwa była natychmiastowa. KAŻDY mógł usłyszeć telepatyczny przekaz od samego Uchiha Kyuo:
- Wszystkie jednostki posiadające dużą ofensywną siłę mają zebrać się w oddziałach B i D. Cała reszta pozostać na swoich aktualnych pozycjach! Samurajowie również zostają do czasu pozbycia się wszystkich sił wroga!

Wszelkie pytania i wątpliwości, niedopowiedzenia czy błędy, serdeczne gg - zapraszam ^^

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. Seinaru zupełnie ignorował to, co Shi i jakiś inny wojownik argumentują między sobą, jednak dziwił się, że czerwonooki jest w stanie jednocześnie skupić się na tylu rzeczach, a zwłaszcza na jakiejś czczej dyskusji. Wszak tuż pod swoimi nosami musieli zmagać się z bardzo groźnymi przeciwnikami, nie licząc tego całego zgiełku wojny, w którym kotłowały się wojska już od jakiegoś czasu. Kei nie widział bitwy z innej perspektywy, niż podrzędnego piechura. Nie mógł zatem ocenić jak kształtują się siły pozostałych na placu boju wojsk. Wiedział tylko to, co widział i słyszał. A przed sobą miał już teraz klęczącego, choć zdecydowanie nie poddanego przeciwnika, a dookoła siebie zwęglonego oszczepnika, latające żelastwo, a nad głową dzidę z notką. Nie zamierzał jednak odpuszczać, nie teraz. Miał nadzieję, że Shijima jakoś przetrwał ostatnie sekundy, bo było naprawdę gorąco. Bez pomocy obcego shinobi zapewne nie zyskaliby przewagi, którą teraz należało jedynie mądrze wykorzystać. Seinaru nie prostował się z pozycji do walki. Miał zamiar wykorzystać to, że jego pierwszy cios dotarł i zaraz po tym szykował się do końcowego uderzenia. Czuł na sobie wzrok przeciwnika, jednak pilnował się, aby nie zaglądać w czerwień Sharingana. Mimo, że osiłek mógł polegać głównie na sile fizycznej, to jednak genjutsu było wrodzonym talentem posiadaczy tych oczu [podstawowa wiedza samurajów], co mogło stanowić jego ostatnią deskę ratunkową.
- Omae wa mou shindeiru! - Kei napiął wszystkie mięśnie i skoczył do przeciwnika, zanim tamten jeszcze zdąży podnieść się do pozycji wyprostowanej i oderwie maczugę od ziemi. Zamiar był prosty, wyprowadzić jeszcze jedno, tym razem silniejsze uderzenie, które miałoby dobić tamtego. [Gairaishū Kaiatari] Samuraj zważał na inne kontrataki z zaskoczenia, jak np. nagła próba rzutu maczugą, którą podpierał się przeciwnik, jednak musiał on by być wtedy naprawdę sprawny, aby pozbywając się podpory jednocześnie wyprowadzić skuteczny atak. Dlatego Seinaru liczył na to, że tym razem również trafi, chociaż teraz celował kijem wyżej, na wysokość szyi oponenta, który obecnie i tak klęczał, więc dosięgnięcie celu powinno być nieco łatwiejsze. Bez względu na powodzenie ataku, po jego wykonaniu stara się szybko odskoczyćjak najdalej od lądującej pomiędzy nim i Shijimą dzidy oplecionej wybuchową notką, aby fala uderzeniowa od ewentualnego wybuchu nie wyprowadziła go z równowagi, jednocześnie pozwalając maczugowcowi na ponowne przejęcie inicjatywy.

  Ukryty tekst

[Shijima]

Rozważał, czy nie dać znaku do wycofania się, tak jak cofnął się oddział B. To znaczy - mógł przynajmniej to zasugerować. Sęk w tym, że rozkazy dowództwa przestały płynąć, a wokół nie było nikogo, kto byłby skory do dowodzenia. Pewnie, że nie było. Nikt nie był na tyle szalony, żeby brać na siebie tą odpowiedzialność, zwłaszcza, że ta wojna była prawie jak próby walki z pedalstwem - jeden gej się przymknie to na jego miejsce przybywa sto następnych. Zresztą spoglądając na tych Dzikich nie było wątpliwości, osąd już wydany - ha, geeey! Rozważania kończyły się na rozważaniach, chociaż presja była coraz silniejsza, tylko że... czy wroga czasem nie robiło się mniej? Czy to tylko jakieś jego złudzenie, mieszało mu się już w oczach od tego natłoku blasków? Nie chciał wprowadzać fałszywej nadziei w szeregi sojuszników, za szybko mogła zostać rozwiana, zwłaszcza, że jego wzrok co chwila skupiał się na innych rejonach pola bitwy. Próbował uchwycić wszystko - podobno jednak, kiedy próbujesz zająć się wszystkim, to nie jesteś w stanie zrobić wszystkiego dobrze. Podobno. MUSIAŁ zrobić wszystko dobrze (inaczej pedalstwo zaleje ich piękne krainy, nikt tego nie chciał, smuteg).
Darował sobie odpowiadanie na słowa Kenshiego, swoją drogą zabrzmiało to trochę jak groźba, ale wypowiadana takim tonem, że groźbą z pewnością nie była - po wojnie, jeśli przeżyją, będzie czas na rozmowy. Tak samo jak nie zamierzał odpowiadać na butne i obraźliwe słowa Shinjiego... przynajmniej nie do niego bezpośrednio. Ten potok słów był zbędny, zalał jego umysł. Wiecie: kit to my, ale nie nam. I to na nim w końcu skupiły się oczy Ranmaru, który próbował odnaleźć sens tego postępowania, skoro dowódcy milczeli - wiedział jednak doskonale, że wszystko słyszeli. Albo przynajmniej był teraz tak pewien, że brał to za pewnik - przecież nie poszli chyba na popołudniową drzemkę? Zapewne skupili się na czymś innym, a może do wszystkich innych oddziałów słali jakieś rozkazy, tylko do niego nie? Czuł się nieco skołowany, ale nie zamierzał pozwolić sobie na załamanie.
- Odetnijcie mnie od tego słowotoku. - To była prośba, zupełnie nie przejmował się tym, że wszedł Shinjemu w słowo. Musiał się skupić, a skoro ten miał wystarczająco czasu na taką peplaninę, stanie i podziwianie widoczków to dobra jego. - Cytując słowa dowódcy oddziału B: Cholera zabranie was ze sobą było błędem. Te pajace nie utrzymają się bez kogoś kto będzie im wskazywał jak walczyć. - Chyba nie trzeba było nic dodawać, prawda? Reszta zresztą Shijimy nie interesowała. Jego liczenia, jego kalkulacje - był tutaj żołnierzem, żołnierz wykonuje rozkazy, a taka samowolna jak ta może ich za dużo kosztować. Słowa Shinjiego utwierdziło go w przekonaniu, że to nie były słowa dowódców, ale żeby tak kłamać..? Lepiej przyznać się do błędu i porażki, zachować honor, a to było... zwyczajnie żałosne. Cóż, Shijima i tak mógłby to skwitować wzruszeniem ramion, gdyby nie to, że czuł odpowiedzialność za wszystkich tych ludzi, którzy tutaj walczyli.
- Notka na oszczepie, odsunąć się! - Kula ognia trafiła w cholernego rzucacza (?), ale ten jeszcze zdołał wyrzucić ostatnią dzidę. Nie chciał ryzykować, że cokolwiek się stanie - tylko że takim sposobem, kiedy sam uskoczył w tył, odległość dzielącą go od Seinaru przestała mu się podobać. Samuraj był jednak zbyt zajęty swoim przeciwnikiem. Poradzi sobie. Musiał sobie poradzić.
- Wrodzy dowódcy zeszli z węża.
- Odeprzeć wroga, wrócić do szeregu! Nie ma więcej ptaków i węży, utrzymać pozycję, cokolwiek będzie się działo na prawej i lewej flance! Wróg może dysponować notkami wybuchowymi! - Zabij zanim oni zabiją was. Proste. Tylko o to chodziło w wojnach - zawsze tylko o to. Tyle przelanej krwi po to, by inni mogli wciąż się uśmiechać, kochać, dbać o siebie wzajem.
- Liczebność wroga znacząco zmalała. - Czy było się z czego cieszyć? Raczej tak. To dawało jakąś mdłą obietnicę, że będzie lepiej. Ranmaru skupił swój wzrok na miejscu i jego obrębach, w których shinobi zsiedli z węża i starał się ich odnaleźć. Czy stworzą kolejną armię atramentowych bestii? Shijima wątpił. Nawet jeśli to nie zrobią one takiego popłochu, przeciwnik również się wypstrykał z zasobów, widział wyraźnie jak łykali kapsułki. Huczała mu już głowa od tego wszystkiego, bolało - to najzwyczajniej w świecie bolało i chyba tylko zażyta pigułka sprawiała, że był w stanie ciągle machać mieczem na boki i nie zwinął się w kulkę drąc w niebogłosy. Nie oznaczało to jednak, że było fajnie. Nie było ani trochę.
Ciągle starał się osłaniać Seinaru przed ewentualnymi nieprzyjemnościami - ba! - ciągle przecież był jeszcze tamten dowódca wroga, ten od błyskawic, ale liczył, że ich wsparcie się nim zajęło.

58% - 2% = 56%

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie Doujutsu klanowego. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju poświatę. Pozwala to na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, potrafimy odróżnić na dystans ciężkość otrzymanej rany, ale jeżeli ktoś jest w stanie śmierci klinicznej, nie odróżnimy go od martwego.

Zasięg

[tdial=50,W linii prostej]1 kilometr[/tdial]
[tdial=50,Wokół siebie]30 metrów[/tdial]

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+20 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

KEKKEI GENKAI: Tsūjtegan
NATURA CHAKRY: Katon (火遁)
STYLE WALKI: Bukijutsu - Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 15
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 31
  PERCEPCJA 18
  PSYCHIKA 34
  KONSEKWENCJA 8

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 84
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
+5 do psychiki za genjutsu rangi C
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU C
  STYLE WALKI
  • Chanbara D
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON C
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWED

JUTSU:

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): 2 kunai (za pasem)
5 shuriken (w kieszeniach spdni - 3 w przednich, 2 w tylnich)
wakizashi za pasem ukryte pod kimonem

W torbie:
*1 Bojowa pigułka żywnościowa
*2 Pigułka ze skrzepniętą krwią
*2 Bombka Dymna
*3 Bombka świetlna
*ołówek
*notes

[Shinji]

Odesłanie samurajów z powrotem na swoje pozycje okazało się bardzo dobrą decyzją naprawiając przynajmniej częściowo błąd, który popełnił. Postawił sobie także za cel oszczędzanie chakry i sił na moment, który okaże się krytyczny. Nie trzeba było długo czekać bo oto pojawiła się pewna tajemnicza postać potrafią przy pomocy własnego ciała generować wybuchy. Boleśnie się o tym przekonała część oddziału, gdy uderzył tak jakby w powietrze przed nim i wygenerował wybuch przy pomocy pięści. Nie był on jednak czymś zwyczajnym z czym wcześniej mógłby mieć do czynienia. Posiadał usystematyzowaną strukturę układającą się w coś na wzór stożka - Bardzo ciekawa umiejętność - szepnął sam do siebie pod nosem. Powoli wzrokiem odprowadzał znikającą w szykach napastników personę tak by jej czasem nie zgubić - Uzupełnić powstałe luki. Powoli napierać do przodu niczym jeden mąż! Wspólne pchnięcie co 10 sekund o jeden krok do przodu. Stale uzupełniać luki w formacji i dać odpocząć towarzyszom z pierwszego rzędu wymianą o której wcześniej wspominałem. Samurajowie będą wydawać do niej polecenie co około 30 sekund. Tak samo kontrolujcie moi drodzy napieranie. To wy wydajecie to polecenie. Ja w tym czasie będę śledził sytuację jak i zajmę się naszym nowym przyjacielem od wybuchów! - w głębi ducha wierzył, że nie pojawi się nowe zagrożenie oprócz szarżującego na nich węża, aczkolwiek jak widać rzeczywistość niestety bardzo surowo weryfikuje "świat marzeń". Mimo zamiaru oszczędzania chakry przeciwko największemu zagrożeniu jakie dostrzegał los chciał chyba pchnąć go ku desperacji. Na tej wojnie przyszło mu nie tylko mierzyć się powoli ze swoimi limitami, ale i sferą uczuciową, która kategorycznie nakazywała mu teraz być na miejscu "Super Sayanina", którego posłał na pomoc oddziałowi medycznego. Jedyne co trzymało go w tym miejscu to żelazna logika, która po prostu nakazywała zebrać się do kupy i wziąć się garść. Mimo, że przychodziło to niesłychanie ciężko to na ten moment dawał sobie jakoś radę wbrew złemu Panu Mroku, który pociągał tu za wszystkie sznurki #Mus. Stanowił on swoistą przeciwwagę względem dobrotliwej bogini Amaterasu, która w jego mniemaniu trzymała go w swojej opiece. Dodawało mu to pewnej otuchy za którą poszły działania, wpierw jednak zaraportował - Oddział B, pojawiła się jakaś problematyczna jednostka. Postaram się ją wyeliminować.
Oponent dysponujący niezwykłymi umiejętnościami generowania skoncentrowanych wybuchów po raz kolejny szykował się do ataku. Tak na oko dzieliło ich mniej więcej 30 metrów (skonsultowane z prowadzącym), a więc praktycznie znajdował się on w jego zasięgu. Co prawda miał zamiar trzymać tą technikę w sekrecie aż do ataku węża na zgrupowanie wojsk obrońców, ale nie pozostawiono mu wyboru. Szybka analiza Sharinganem pozwalała na wysnucie, że z tym gościem nie było przelewek (pozwala szacować chakrę, a więc i pewnie KC). Dysponował on chakrą znacznie potężniejszą od przeciętnych robaków napierających raz po raz na ich szeregi. Właśnie z tego powodu ruszył z całkiem dużą szybkością jak na jego możliwości wykonując przy tym sekwencję pieczęci Szczur → Smok → Świnia. Jeśli musiał to wykonał skok nad pięcioma szeregami broniącymi się przed naporem oponentów. Wtedy też zakrzyknął - Osłaniajcie mnie przez moment - następnie została użyta pierwszy raz w warunkach bojowych jedna z dwóch najpotężniejszych technik jakimi dysponował w swoim arsenale: Katon: Suyaki no Jutsu. Pod jegomościem i na obszarze 15 metrów kwadratowych wokół niego pojawiły się naprawdę ogromne płomienie o temperaturze zdolnej kłaść największe summony. Technika była przy tym błyskawiczna więc nie powinna pozostawić najmniejszego miejsca na unik. Jedyną opcją mogło być kawarimi tyle, że Shinji takową opcję byłby w stanie przewidzieć dzięki Sharinganowi i wyczekać z techniką na właściwy moment. Dlaczego? Sharingan pozwala na analizę pieczęci, a tak się składa że kawarimi no jutsu zna, a więc byłby w stanie takowe pieczęci rozpoznać. Oprócz tego ilość chakry jak i jej forma przeznaczana akurat na wykonanie tej techniki była stałą wartością. Tak więc krótko podsumowując istniał niewielki ułamek procenta prawdopodobieństwa, że jegomość zdołałby go zaskoczyć właśnie czymś takim. Nie wykluczał jednak, że nie posiadał żadnych asów w rękawie. Było to całkiem możliwe chociaż w głębi ducha skrycie liczył, że coś takiego nie będzie miało miejsca. Sprawy nieco by się komplikowały, a cholerny wąż stawał się coraz większy z upływem każdej sekundy. Niezależnie od rezultatów zakończył swój krótki "wypad" powrotem za linię "kolegów" z oddziału nakazując ponowne złączenie szyków. Sytuacja nie była jeszcze wystarczająco dobra by sobie pozwolić na luźniejszą formację mimo, że nakazywała tak logika przy jeśli jegomość nie został wyeliminowany. Gotowy był jednak na taką ewentualność do zakrzyknięcia. - Rozproszony szyk! - była to jednak jedynie opcjonalność jeśli drobiazgowo zaplanowane zagranie się nie powiodło, a sprawy skomplikowały się na tyle by coś takiego było konieczne dla zminimalizowania strat. Sam zresztą też był gotowy czy na ewentualne podjęcie walki mieczem czy już o wiele bardziej prawdopodobny unik do tyłu lub bok (tam gdzie miał największe szanse powodzenia).
Była mowa o wężu. No właśnie było to główne zmartwienie na ten moment biorąc pod uwagę nawet jegomościa od wybuchów. Początkowo zdawać by się mogło, że taki problem będzie jedynie jeden. Nic bardziej mylnego przywołana została jeszcze jedna ogromna bestia. Ku jego "uciesze" przeciwko oddziałowi na drugiej flance. Jaki tu powód do radości? Można by było spytać. Ano z jednym wężem może i mógłby się łudzić, że da sobie radę, ale dwa przy aktualnej puli chakry nie oznaczały nic innego jak bardzo szybko podjętą decyzję o wycofaniu się i przegrupowaniu kawałek dalej. Mimo wszystko uznał przeciwne dowództwo za naiwniaków. Zamiast skupić ataki na jednym miejscu to niepotrzebnie rozpraszali siły dając im jakąkolwiek szansę na skuteczną obronę zamiast wprowadzać chaos. Rzecz jasne wyzywanie innych od naiwniaków w pewnym sensie świadczyło także i o nim. Nie różnił się znacznie od ludzi których obdarzył w głębi głowy kąśliwą uwagą. W końcu nie dysponował szczegółowy danymi na temat cholernych węży. Może były przysłowiowo "nie do ubicia"? Wtedy wbrew temu co stwierdził nie było to aż tak głupie. Szanował ich jednak za drugą rzecz, którą zrobili. Skupienie się na flankach było dobrym zagraniem. Tam najłatwiej było ich złamać i zasypać żołdakami ze wszelkich stron. Więc to nie tak, że robili to źle. Po prostu zrobiłby to inaczej w swoim subiektywnym odczuciu lepiej.
Ostatnią już kwestią zaprzątającą jego umysł była osoba, która informowała ich o sytuacji na polu bitwy. Wjechał na nią całkiem dotkliwie przez urażoną dumę. Mimo, że podchodził całkiem luźno do życia przez co raczej unikał stosowania przestarzałych końcówek grzecznościowych jak nakazywało głęboko zakorzenione w kulturze japońskiej: "savoir vivre", to słowa krytyki uderzały w niego bardzo głęboko tym bardziej, że ktoś śmiał podważyć jego umiejętności dowodzenia wojskiem. W głębi ducha uważał się o kilka lig lepszego od podrzędnych głównodowodzących chociaż nie śmiał wyrażać tego na głos. Zarządzali oni wojskiem niczym bandą chłopów w widłami, kosami, sierpami i innym wiejskim wyposażeniem nie wykorzystując w pełni jego możliwości co strasznie go denerwowało. Tym bardziej nie był w stanie zdzierżyć, że ktokolwiek chociażby śmiał kwestionować jego poczynania i sugerował przekazanie dowodzenia jakiejś podrzędnej kreaturze, która jedyne co potrafiła to machać mieczem jak cepem a i tego często shinobi w dzisiejszych czasach brakowało. Wojsko jest niczym banda rozpasanych stworzeń i bez pasterza, która wskaże im drogę oraz kadry oficerskiej, która pełni rolę psów pasterskich nic nie osiągnie. W pewnym sensie właśnie ten system wprowadził u siebie w oddziale tworząc z samurajów oficerów niższych rangą i podlegających jedynie bezpośrednio jemu. Mieli oni świecić jako przykład wyniesiony na piedestał gdyż nie lękali się niczego, a tym samym cieszyli zaufaniem kompanów jak dziwnie to nie brzmi. Porównanie ich do psów pasterskich także nie było do końca adekwatne bo ujmowało ich wspaniałego kunsztowi, ale zostało użyte jedynie w celach łatwego przekazania jak wyglądały jego poglądy na dowodzenie. Właśnie z tego powodu jeśli jednak ich nie odcięli na prośbę Shinjimy nie powstrzymał się przed kolejną kąśliwą uwagą - Hmmm, a czasem nie miałem racji? A zresztą szkoda mi na ciebie czasu. Zajmij się lepiej tym co ci najlepiej wychodzi a dowodzenie zostaw tym co się na tym znają - Starania pewnie i daremne bo trafiła kosa na kamień. Osoba z która dane było wdać mu się w drobną sprzeczkę zdawała się być równie uparta jak on. Nie zdziwiłoby go nawet gdyby okazało się, że była równie zadufaną osobą, głęboko wierzącą we własny geniusz. Wtedy to już z pewnością jakakolwiek sprzeczka nie miałaby żadnego sensu gdyż on na pewno nie miał zamiaru puszczać czegoś takiego mimo uszu, a osoba stojąca po drugiej stronie pewnie kierowałaby się podobną "mentalnością". Nie był to jednak konwersacji. Pozwolił sobie na ochocze zareagowanie na słowa wzywające wszystkie silne, a więc warte jego uwagi osoby do najbardziej zagrożonych obszarów - czyli tych atakowanych przez węże - Zapraszam wszystkich chętnych. Byłoby miło jakbym dostał raport kogo przyszło mi mieć do dyspozycji.

Chakra i użyte techniki

Chakra

72% - 1% - 15% = 56%

Nazwa

Sharingan: San Tomoe

Środkowy i ostatni powszechnie znany poziom Sharingana - powyżej niego sięgają już bardzo nieliczni. Na tej randze Uchiha staje się niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem. Po pierwsze, znacząco rośnie jego możliwość kopiowania jutsu. Nie tylko może on kopiować praktycznie wszystkie jutsu i wykonywać je jednocześnie z wrogiem - wygląda to tak, jakby czytał on w jego myślach. Miażdżąco rośnie jego percepcja, a na dodatek zyskuje on możliwość wejścia do umysłu Jinchuriki, a tym samym dowiedzenia się za czym stoi jego niezwykła siła.

Możliwości

• Widzenie i szacowanie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Wejście do umysłu Jinchuuriki - na krótki moment, możemy zobaczyć demona
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony rangi B w dół
• Bonus atrybutów - percepcja użytkownika rośnie o 60 punktów
• Kopiowanie technik - Można kopiować wszystkie widziane techniki (oprócz innych KG i Hijutsu oraz wspomagających rangi S) i wykonywać je w tym samym momencie co przeciwnik.
• Możliwość przełamania słabszych genjutsu - Przełamanie odbywa się tak samo jak przy pomocy Kai. Nie wymaga jednak złożonej pieczęci, a bonus do konsekwencji wynosi +50.

Wymagania

Przebudzenie, w przypadku misji minimum A, dziedzina klanowa D.

Koszt

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Katon: Suyaki no Jutsu

Pieczęci

Szczur → Smok → Świnia

Zasięg Max.

25 metrów

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika polegająca na stworzeniu ogromnej ilości płomieni w pewnym miejscu. Może ono maksymalnie wynosić 15 metrów kwadratowych, ale jeśli złapie coś w swój zasięg to prawdopodobnie zabije i nie da możliwości przetrwania. Ogień, który powstaje dzięki tej technice rozpala się błyskawicznie i od razu spopiela cel, nie oprą się nawet najsilniejsze Summony.

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Sharingan: San Tomoe
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI:

• Kenjutsu Chanbara

UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• Siła: 20
  Wytrzymałość: 25
  Szybkość: 41
  Percepcja: 41 (101)
  Psychika: 18
  Konsekwencja: 25

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 127
MNOŻNIKI STAŁE:

• Wytrzymałość +2% do chakry

MNOŻNIKI CZASOWE:

• Sharingan: San Tomoe +60 do percepcji

KONTROLA CHAKRY: Ranga A
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100% + 2% = 102%
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• Ninjutsu - Ranga E
• Klanowe - Ranga B
• Katon - Ranga A
• Kenjutsu - Ranga C

---

TECHNIKI

---

Ninjutsu:

• Ranga E:
  • Bunshin no Jutsu - 2%
  • Henge no Jutsu - 2%
  • Kai - Brak
  • Kawarimi no Jutsu - 2%
  • Kinobori no Waza - Minimalny, nieodczuwalny
  • Suimen Hokō no Waza - Minimalny, nieodczuwalny
  • Nawanuke no Jutsu - 2%

Kenjutsu:

• Ranga D:
  • Fūma Ninken - Brak
  • Chanbara - Pasywna

Katon:

• Ranga D:
  • Katon: Hōsenka no Jutsu - 6% (za 4 kule)
• Ranga C:
  • Kaengiri - 9%
  • Katon: Gōkakyū no Jutsu - 6% za 10m (mała) | 12% za 25m (duża)
  • Katon: Kasumi Enbu no Jutsu - 9%
  • Katon: Endan - 9%
  • Katon: Ryūka no Jutsu - 9%
  • Katon: Kaen Senpū - 9%
• Ranga B:
  • Katon: Dai Endan - 12%
  • Katon: Hibashiri - 12% (1/2 na turę)
  • Katon: Furemasu (WT) - 3%
  • Katon: Benijigumo - 12%
  • Katon: Haisekishō - 12%
  • Katon: Netsu - 12% (1/2 na turę)
• Ranga A:
  • Katon: Gōryūka no Jutsu - 15%
  • Katon: Suyaki no Jutsu - 15%

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE :

• Katana w pochwie na broń przypięta do pasa z lewej strony
• Torba na broń I z tyłu, przypięta do pasa z lewej strony pleców
• Torba na broń II z tyłu, przypięta do pasa z prawej strony pleców
• Kołczan przypięty do pasa po prawej stronie
• Kabura na broń, przyczepiona do prawego uda
• Kusza przyczepiona do pasa przełożonego przez tułów (punkt oparcia pasa na ramieniu)
• Kabura z kozią nogą przyczepiona do tego samego pasa co kusza (także na plecach)

PRZEDMIOTY SCHOWANE:

Kabura na broń:

• 1x kunai

Torba na broń I [20,5/40]

• 5x kunai z wybuchową notką [2]
• 7x Shuriken [1]
• 1x pigułka ze skrzepniętą krwią [0,5]

Torba na broń II [40/40]

• 20x kunai z wybuchową notką [2]

Kołczan [40/40]

• 37x bełt

Kieszeń:

• Mapa portu Ryuzaki no Taki
• 2 specjalne monety (do kontaktu z Krukami)

[Oshi]

Chłopak zamarł... Tak można było powiedzieć, widząc jego postawę względem nadciągającej fortecy, w postaci czarnego dzikusa. Nie był w stanie właściwie wyłapać słów płynących we własnym kierunku... Jego towarzysze ginęli i wciąż uparcie starali się pokonać całe to zło. Mimo tak niewielkiej różnicy wieku która ich dzieliła, reszta wydawała się od urodzenia przystosowywana do podobnych wypadków... Czy Oshi zaniedbał własną naukę, przecież wszystko co robił w jakiś sposób pomagało, jednak wciąż sam nie umiał zadać śmiertelnego ciosku... Przeciwnicy wydawali się przewyższać go o skalę którą nie łatwo było określić, rozwój wypadków był tak nagly, że już nie umiał określić czy ból klatki piersiowej nastał przed upadkiem wielkoluda, czy może była to zwykła pretensja by na krótką chwilę zatopić się w przyjemnym cierpieniu, powłoce odciągającej uwagę od tego co widział przed sobą... Mimo że nie zrobił zbyt wiele, wygrali... Naprawdę udało im się pokonać istotę która tak mocno odcisnęła swą agresję w szeregach zjednocznych klanów.
Wszystko jakby ucichło, widział jak ostatni przeciwnicy padają od ciosów mieczy, czy też śmiertelnych technik posyłanych ze strony shinobi. Gdzieś tam na początku formacji, Shinji wydawał rozkazy przydzielonym oddziałą. To właśnie dzięki jemu podobnym udało się odeprzeć wroga, udało się ocalić chociaż te kilka dusz... Oshi spoglądał wciąż przed siebie, nie zwracając dalszej uwagi na krew płynącą ze świeżej rany.
Podejmując kolejną trudną decyzję, zauważył tylko gęsty dym, a później stało się coś czego obawiał się od dawna... Kolejna gadzia bestia wstąpiła na szachownicę figur, jej zamiar był prosty do rozszyfrowania. Tak jak siostra bliźniaczka, ruszyła w stronę osłabionych jednostek shinobi. Oshi wiedział że ten morderczy atak mógł być próbą ostatniej desperackiej próby pokonania wroga... Jeśli uda im się wytrzymać ten szturm, być może wrócą do domu z szansą na przyszłość.
Chłopak sięgnął dłonią do torby umieszczonej pod czarnym płaszczem, wyciągając jedną z pigułek przygotowanych na taką chwilę. Kolejny wynalazek pomysłowych ludzi, medykament mający zastąpić utraconą krew, dając wojownikowi okazję do odwdzięczenia się nacierającym oponentą. Oshi tylko uśmiechnął się słysząc nowy rozkaz, po czym upewniając się że Motoko wciąż jest bezpieczna, zwrócił się do zebranego ogółu
- Jeśli przeżyjemy do rana, to będę mógł sobie to wpisać w życiorys... Chyba należy się za to jakaś premia świąteczna.
Chłopak uśmiechnął się szeroko, po czym skupiajac się ten ostatni raz na energii zebranej w swoim zmęczonym ciele, pomyślał tylko o jednej rzeczy... Pozbyć się wszystkiego co wciąż może zbliżyć się do ich stanowiska. Dzięki praktyce dzisiejszego dnia, coraz lepiej rozumiał naturę własnej krwi... Mokuton był w jego dłoniach jak plastelina, cały plac boju mógł zostać jego placem zabaw, jednak wciąż potrzebował długiego czasu by opanować kontrolę woli... Obecnie tak jak przedtem tworzył kolce i długie pale wybijające się z ziemi wprost pod nieświadomymi przeciwnikami.... Wiedział że kiedyś będzie go stać na więcej, krople potu na czole wskazywały szybki spadek chakry, jednak napędzany adrenaliną i wciąż palącą chęcią ujrzenia kolejnego dnia, walczył o swoje.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Motoko]

Mówi się, że w zależności od epoki i kultury ogień przedstawia się zamiennie w postaci; symbolu życia, energii witalnej, a nawet i pierwiastka męskiego, którego akuratnie w tej sytuacji ciemnowłosa istota w ogóle nie potrzebowała. W jej przypadku można chyba odpuścić sobie jakiekolwiek czcze przypisy, odnoszące się do środków stylistycznych i innych tym podobnych, a wszystko to winą cholernego bólu, który w istocie zaczął ustępować. Choć osoba z boku patrząca i znająca ten przeszywający ból, mogła stwierdzić, że przechodziła ona swoje przeistoczenie w feniksa, który przy pierwszym możliwym zrywie od razu przejdzie do działania, pomimo tego, że aktualnie jej stan wyglądał wręcz opłakanie. Biodrami i łopatkami trzymając się podłoża i wyginając swój brzuch, a także klatkę piersiową do góry, wyła w spazmach bólu, dając zagłuszyć wszystkie dźwięki przedmiotom w swoich ustach.
Wzrok powoli wyostrzał się, choć ciężko było jej dojrzeć cokolwiek, tym bardziej, że wcześniejszym jedynym widokiem była ciemność, a raczej coraz to ciemniejące plamy, które uporczywie nie chciały dać jej spokoju. Jedynie zmysł słuchu w trakcie całej akcji leczenia jako-tako jej nie zawodził, a głównymi dźwiękami jakich się trzymała były te stanowcze i w dziwny sposób uspokajające słowa, którymi otoczył obecnych medyk, czego nie była w ogóle świadoma. Naturalnie miała gdzieś z tyłu głowy przeświadczenie, że była w dobrych rękach i fale bólu były jednie przejściem przez fazę, która prowadziła później tylko i wyłącznie do bazy wyjściowej - tej łagodniejszej w swoim odczuciu. Tak naprawdę sama obecność i głos osób jej otaczających, które głowiły się nad potworem, którego ta nawet nie zdążyła zauważyć, a który zdawał się być jej wiernym fanem, wręcz od pierwszego wejrzenia, były powodem, dla którego jeszcze chciała przez to przechodzić. Przez cały ten czas, kiedy jej noga płonęła, czuła powracającą sprawność, która objawiała się przez chociażby możliwość przechylenia głowy w bok, w kierunku akuratnie leżącego Akaruiego. Odczuwała smutek, choć nie potrafiła określić co było jego przyczyną, tym bardziej, że obraz wciąż nie był taki idealny, jakby tego chciała, obecność, a także toczące się losy dookoła niej zdawały się wracać ze zdwojoną siłą, odbierając jej dech w piersi, powodując przy tym brak dalszych krzyków.
Jedno, bardzo proste splunięcie bez śliny w bok i szmatka wylądowała na ziemi, zaś ona sama poczuła nużący zapach dziwacznego pyłu, a także i własnego potu, którym wręcz przesiąknęła, jak chyba każdy na tym placu. Zauważając kim jest osoba leżąca nie tak daleko, próbowała poruszyć się w sposób kontrolowany, co wcale nie było takie proste. Jej kręgosłup zdawał się również płonąć ze względu na ruchy, które zdawały się krępować jej wewnętrzne, ogniste stworzenie, które jeszcze niedawno temu tkwiło w jej żyłach i wręcz wyrywało się na zewnątrz. Jęk wymsknął się z jej na wpół otwartych ust, co oczywiście nie było do przyjęcia. Przymrużyła oczy, ściągnęła brwi i zagryzła już dawno przegryzioną wargę, którą otaczała zaschnięta krew. Z każdą sekundą noga zdawała się odzyskiwać sprawność, tak samo, jak mózg i cała reszta ciała dziewczyny. Z niewiadomych przyczyn ogarnęło ją chwilowe znużenie, które tylko przy kolejnym mrugnięciu zmieniło się w desperacką potrzebę zrobienia czegokolwiek. Starając się wstać, chciała rozejrzeć się dookoła, co tak naprawdę ją ominęło i w czym mogłaby jeszcze pomóc, choć szczerze powiedziawszy, jedynym co ją interesowało, to stan dwóch kompanów oraz medyka, który wspomógł ją przy tym cholernie ciężkim stanie. Swoją determinację czerpała między innymi z tachi, na której od części zimnej rękojeści trzymała swoją drobna dłoń, miała przeświadczenie, że musi coś jeszcze zdziałać. Gdyby tylko udało jej się wstać i zapanować nad tym popuszczającym bólem, a raczej gdyby ustąpił na tyle, żeby była w stanie się jakkolwiek podnieść i ruszyć, zaczęłaby wędrówkę w stronę leżącego Akaruiego, bo przecież miała u niego dług, czyż nie? Cały czas obserwowała otoczenie, w pewien sposób idąc w określonym kierunku, ale widząc wszystko w zwolnionym tempie przy całkiem niezłym helikopterze, brzmi znajomo? W tym wypadku akuratnie obeszło się bez alkoholu, nic jak tylko brać przykład!

• SIŁA 81
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100
  SZYBKOŚĆ 81
  PERCEPCJA 56
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 81

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 318
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
NINJUTSU E
BUKIJUTSU 1 [D]

• Kenjutsu - Battodo [A]

Ekwipunek tylko ten co widać - pod avem krótki opis.

Aktualne pokłady chakry: 38%

[Papyrus]

OGŁOSZENIE: Z uwagi na święto wydłużam czas na waszego posta o dodatkowe 24h.

[Akarui]

- Nie... Jeszcze nie. W końcu facet żyje. Mitsusen-dono, obserwuj go proszę... - powiedział Akarui, próbując wstać z ziemi, tam, gdzie posłało go uderzenie dzikusa. Oj, to było ciężkie zadanie... Ból w klatce piersiowej, jakiego dawno nie czuł, dawał się we znaki. Wiedział, co się stało. Walnięcie niczym maczugą prosto w tors młodego medyka spowodowało złamanie żebra. Specyficzne trudności w oddychaniu i natychmiastowy siniak w miejscu uderzenia były wystarczającym objawem. Ważniejszym jednak był brak krwi w ślinie, co od razu sprawdził, siarczyście spluwając na ziemię. Nie czuł niczego,
co by wskazywało na przebicie płuca, było dobrze. Ale może by tak już skończyć tą bitwę i trochę odpocząć?

Odpoczynek jednak odpadał. Przynajmniej całkowita pasywność. Walki się jeszcze nie skończyły, mimo, że miejsce przebywania całej ekipy medyka było daleko od głównego frontu. Nie mogli opuszczać gardy. Akarui rozejrzał się na pobojowisko po tej potyczce z metalowym dzikusem. Po kolei zauważał wszystkich w koło, próbując choć zagadać, podzielić się uśmiechem. Usashimaru skulony kucał, trzymając się za "strategiczne miejsce": - Jak tam jajeczka Usashimaru? Sadzone? Pewnie chciałbyś mieć teraz tak stalowe, jak tamten dzikus! Obok Mitsusen stał na równych nogach, ale też trzymał się za ramię, chyba w ferworze walki dostał drzewcem halabardy: -Hej, Mitsusen, jesteś cały? Nieźle Cię pieprznął tym drzewcem! Tuż obok młoda wojowniczka próbowała wstać. Medyk zbliżył się do niej i położył rękę na ramieniu, mówiąc spokojnie i ciepło: - Hej hej, Samuraj-dono, proszę jeszcze nie wstawać. Tu jest w miarę bezpiecznie. Mamy na Ciebie oko, nie spiesz się, ok? Zaraz potem Akarui zauważył Oshi'ego, który miał ranę brzucha, a mimo to wracał do walki: - Oshi-kun, tez się nie rozpędzaj! Trzeba Ci opatrzyć tą ranę! W końcu wzrok ratownika padł na dwóch, którzy jako pierwsi skoczyli na przeciwnika. Jeden nie żył, to było pewne jak w banku. Bez głowy ciężko się żyje... Drugi był w opłakanym stanie, ale jeszcze kontaktował. Jemu należy się ratunek, i to już, mamy priorytet! Będąc poza zasięgiem cierpiącego z bólu wroga Akarui zdołał mimo własnym obrażeniom dostać się do dzielnego Shinobi'ego, bez którego udziału Akarui nie mógłby wykonać swojego planu, nie poznałby umiejętności przeciwnika. Właśnie, trzeba to ogłosić! Należało więc informację przekazać dalej: - Uwaga! Jeśli któryś przeciwnik ma dziwną, ciemną skórę, to nie da jej się przebić konwencjonalną bronią! Do shinobich i wszystkich medyków, nasi przeciwnicy prawdopodobnie nie są odporni na toksynę węży i z własnych strzał! Sprawdzone na jednym przypadku, przez otwory gębowe! - Medyk miał nadzieję, że informacja rozejdzie się po wszystkich oddziałach, była bowiem dość ważna. Teraz jednak ważniejszy był pacjent.

Rana nie wyglądała zbyt fajnie. Im więcej organów widać przez rozcięcie skóry, tym gorzej. W tym przypadku było bardzo niebezpiecznie. W swoim życiu Akarui uleczył już niejedną ranę, więc i ta nie byłaby mu tak straszna. Jednak w tym przypadku dochodził jeden bardzo ważny szczegół. Był już bardzo wyczerpany. Mogło mu nie wystarczyć chakry, by pozbyć się wszystkich urazów z torsu dzielnego woja. Jak tylko był już przy poszkodowanym i zapoznał się z problemem, odezwał się do swoich towarzyszy: - Hej, poratowałby ktoś jakąś pigułą? Trochę się zmęczyłem tym wszystkim... Zanim jednak ktoś coś podrzuci czy odpowie, trzeba się wziąć do roboty. Pacjent został poinformowany, że może trochę boleć, ale medyk wykona wszystko co w jego mocy, by stanął znów na nogi. Wtedy też zaczął działać, uważając tylko, by krople potu ściekającego po czole nie wpadły do otwartej rany...

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie
• Plecak na jedno ramię
• 2* bukłak z wodą (jeden prawie pusty, drugi napoczęty)

[/list]

  Ukryty tekst

[Kenshi]

Grupowe schwytanie części oddziału w iluzję, było chyba jednym z ostatnich prób uchwycenia przewagi w trwającej bitwie. Armia przeciwnika, która z początku była ogromna i zasypywała oddziały obrońców setkami tubylców, wraz z upływem czasu i pogromami kolejnych szeregów swoich wojsk, stawała się co raz mniejsza. Umiejętności zjednoczonych sił shinobich, ukazywały w takich chwilach swoją wyższość jakościową, która pomimo zmęczenia i przytłaczających sił oponenta, nie załamywała szeregów, a wręcz pozwalała zewrzeć szybki - zacisnąć zęby i ponownie odeprzeć kolejną falę. Po wymknięciu się z iluzji, oddział D mógł w rzeczywistości dostrzec jak ubyło wojsk przeciwników. Kenshi w tym momencie ponownie przejął pałeczkę i po szybkim rozkazie wykorzystania techniki Kai, przeszedł do kontrofensywy wykorzystując ponownie swoje magnetyczne zdolności. Po przejęciu kontroli nad wszelkim żelastwem znajdującym się na podłozu, Kenshi posłał w pozostałe szeregi wroga śmiercionośną broń, która wyeliminowała ostatnie szeregi, zapewniając oddziałowi D możliwość przegrupowania się, odetchnięciu i złapania tchu do kolejnej batalii.
Gdy wydawało się, że szala zwycięstwa, która przechylała się na korzyść Zjednoczonych Sił Obrońców pozostanie niezachwiana - do myśli Kenshiego dotarła kolejna, zła informacja. Na polu bitwy w obłokach dymu pojawił się kolejna, wężowa bestia - rozmiarami porównywalna z poprzednią, która została wysłana właśnie na naszą flankę. Bestia, sunęła w tej chwili w ich kierunku, co raz bardziej zbliżając się do linii po której przekroczeniu nie będzie innej możliwości jak zetknąc się ponownie w szale bitewnym, aby pozbyć się zagrożenia.
- USTAWIĆ SIĘ W SZEREGU! - wydarł się na głos czarnowłosy, nie chcąc pozwolić na sytuację, w której jednostki mogące pomóc, postanowiły uciec z linii frontu - Stworzę barierę, która mam nadzieję, da nam chwilę czasu. Walcie w bestie wtedy czym tylko możecie - Maji przekazał swój plan nie wiedząc, czy przyjęta taktyka się powiedzie. Nie miał jednak więcej czasu na zastanawia się, ani wysłuchiwania opinii innych - mieli jasne rozkazy, które musieli starać się jak najlepiej wypełnić. Stąd też Kenshi po uformowaniu czterech pieczęci i naelektryzowaniu dłonii, poczekał jeszcze chwilę, aż weżowa bestia się zbliży, a gdy to nastąpiło, przyłożył dłoń do ziemi by po chwili wystrzelić spod ziemi cztery wiążki błyskawicy, które z czterech stron otoczyły bestię.
- TERAZ, ATAKUJCIE ŻEBY ZNISZCZYĆ! - czarnowłosy się wydarł, licząc na to, że w ich oddziale są jednostki zdolne do ataku dystansowego. Miał nadzieję, że przy życiu pozostał wciąż Katończyk operujący potężnymi technikami żywiołu ognia. To mogło być bardzo pomocne w chwili gdy bestia zostałaby chociaż na chwilę uruchomiona...

  Ukryty tekst

[Masaru Yoshida]

Walka trwała i trwała pozbawiając życia wiele istnień. Większość osób zestresowana śledziła ruchy wrogów i starała się do nich dostosować. Każdy był skupiony i już pewnie zmęczony bojem. Widać było dwa wyjątki, jeden to medyk z oddziału Masaru imieniem Akurai oraz no właśnie sam wcześniej wymiony. Yoshida śmiejąc się jak jakiś czubek masakrując ciała wrogów bawił się przednio. Ale niestety nie czuł się spełniony. Poświęćmy chwilę na prześledzenie jego działań. Gdy rozpoczęła się walka dwoma wielkimi shurikenami pozabijał kilka lwów. Potem siał terror i zniszczenie swoją niskiej bo niskiej rangi techniką klanową ale jak się okazało była jedną z najskuteczniejszych na całym polu bitwy. Tą samą metodą przetrzebił troszkę odział ptactwa, które zaatakowało łuczników. Był jedynym albo jednym z bardzo wąskiej grupki ludzi którzy stojąc pod murem prowadzili walkę z ptakami. Potem uratował jednego z spadających ludzi, uratował komuś życie! A jeszcze na dokładkę zabił 15 wrogów za pomocą swojej techniki wysokiej rangi, i przegnał wrogiego dowodzącego. A potem rozpoczął walkę kukłami, zabijając 10 lwów i nie wiadomo ilu ludzi. Jedna kukła złapana przez włosy wroga, i druga skontrowała. I co ciekawe to była pierwsza akcja która się nie powiodła zupełnie w całej walce. Pewnie musiałby go zabić inaczej, a tak ktoś z jego sojuszników go wyręczył. Szkoda tylko że przy okazji rozwalił mu kukiełkę. Wycofał swoje lalki i widząc że ma troszkę czasu no i żołnierze go ochraniają rozpoczął przywracanie świetności kukłom. Najpierw ojciec, on nie zniszczony tylko brakowało mu jego broni. Wziął z jego liny wielkiego shurikena i zamontował na wyrzutni na plecach ponownie. Z drugą nie było tak kolorowo i po głębszych oględzinach stwierdził uszkodzenie niektórych mechanizmów. Korzystając w wolnego rozpoczął ich czyszczenie i naprawę w warunkach polowych. Zawsze lepsze to niż nic. Naglę usłyszał i zobaczył wielkiego węża który zaczął na nich nacierać. Pewien problem, zwłaszcza że dowódca darł się żeby się szykować do ataku na niego. Co prawda nie szarżował prosto na niego więc mógł bezpiecznie pozostawić obie lalki i wachlarz na polu walki w tym miejscu i ruszyć do boku do miejsca gdzie uderzy wężowy stwór. Który nawiasem mówiąc był piękny. Piękny kolor łusek i całego tego stworzenia przypominał o potędze tego gatunku. Bohater co prawda martwił się o swoją uczennice piękną Yamiyo, ale wydawało mu się że powinna sobie poradzić na polu bitwy nawet w wypadku tak strasznego dla niej zagrożenia jak kilku metrowy gad potwór. On sam podchodził do tego spokojnie, bez nerwów. Gotowy do uników i wycofania się przemieścił się z innymi ludźmi do walki. Stanął w odległości od miejsca w którym powinien nastąpić atak potwora. Nabrał powietrza w usta, wcześniej już zerwrał żyłki czakry i przybiegł tutaj z wolnymi rękami. Złożył pieczęcie skumulował czakrę w płucach i wystrzelił 3 wąski pociski z powietrza wycelowane we wrogie cielsko. Po otrzymaniu rozkazu oczywiście Cały czas gotowy do ucieczki lub odskoków ogarniając całe otoczenie.

NATURA CHAKRY: Futon
STYLE WALKI: Seido
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 60
  WYTRZYMAŁOŚĆ 50
  SZYBKOŚĆ 100
  PERCEPCJA 100
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 310
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Seido-S
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU C
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON A
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE C

[/ghide]

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Zabandażowana twarz wystające 1 oko/ 2m bandaża około.
Dwie opaski z bandaży na nadgarstkach, z białymi znakami.
Wielki wachlarz na plecach z rączką- http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=109&t=3641
Peleryna z futra niedźwiedzia.
Opaska na prawej nodze -wsadzone za nią 2 kunai i średni zwój
Opaska na lewej nodze - wsadzone za nią 2 kunai i średni zwój
Powyżej opasek na każdej nodze po 1 kaburze.
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
1.W zwojach po prawej stronie kukła mamy po lewej taty http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=43&t=3642
Mają po wielkim shurikenie na plecach i po 10 kunai w magazynkach.
2.Torba na pośladku zasłonięta futrem na plecach. - 10 shurikenów, 1 porcja mabishi, 10 kunai jeden papieros z narkotykiem (40/30 objętość)
3.W opasce na prawej ręce zapieczętowane 5 shurikenów 1 wielkie shuriken
4.W opasce na lewej ręce zapieczętowane 5 shurikenów 1 wielki shuriken
5.W kaburach na nodze prawej 1 wielki fuma shuriken i 15m żyłki. (20/20 objętość)
6.W kaburach na nodze prawej 1 wielki fuma shuriken i 15m żyłki. (20/20 objętość)[/ghide]

JUTSU:
Ninjutsu:
-[E]Bunshin no Jutsu
-[E]Henge no Jutsu
-[E]Kai
-[E]Kawarimi no Jutsu
-[E]Kinobori no Waza
-[E]Suimen Hokō no Waza
-[E]Nawanuke no Jutsu
Klanowe:
-[D]Chakura no Ito
-[D]Suna Fukumen no Jutsu
-[D]Sōshūjin
-[D]Kugutsu Kawarimi no Jutsu
-[D]Suna Fukumen no Jutsu
-[C] Kugutsu no Fūin
Futon:
-[D]Fūton: Enshō No Kaze
-[C]Fūton: Kamaitachi
-[C]Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki
-[C]Fūton: Reppūshō
-{B}Fūton: Shinkūgyoku
-{B}Fūton: Jūha Shō ( http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... p60578&#41)
-[A]Fūton: Shinkūha
-[A]Fūton: Kaze No Yaiba
-[A]Fūton: Kazekiri no Jutsu
-[A]Fūton: Jūha Reppū Shō (http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 583#p60583)
FūINJUTSU:
-{D} Fūin no Jutsu
-[C] Kuchiyose: Raikō Kenka (http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 593#p60593)
Seido:
-[D] Sōshuriken no Jutsu
-[D] Kage Shuriken no Jutsu http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 597#p60597

Techniki:

Czakra:30%
Strata sprzętu:10 kunai,10 shurikenów //nie do odzyskania.

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Nazwa

Sōshūjin

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

100 metrów

Koszt

Brak

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy nici z techniki Chakura no Ito

Opis Odpowiednik zwykłej żyłki w połączeniu z kontrolą broni podczas walki. Dzięki tej technice jesteśmy w stanie manipulować kilkoma kunaiami czy shurikenami jednocześnie (czy też innymi przedmiotami o podobnej wadze). Podłączenie się do broni za pomocą nici pozwala na uniesienie i ciśnięcie jej w obranym kierunku tak, jakbyśmy rzucili nimi normalnie. Maksymalnie można sterować dziesięcioma przedmiotami na raz. Tor lotu broni może być przez nas nieznacznie korygowany. Należy jednak zaznaczyć, że jutsu to nie pozwala na dowolną kontrolę broni przez nieograniczony czas, a ogranicza się jedynie do podniesienia przedmiotów, a następnie ich ciśnięcia. Trzeba jednak zwracać uwagę na ciężar podnoszonych przedmiotów, np.: fuuma shuriken jest już zdecydowanie za ciężki i jego waga nie pozwala na wykonanie techniki.

Nazwa

Fūton: Dai Kamaitachi No Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

45 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Do wykonania techniki potrzebny jest wachlarz

Opis Jedna z silniejszych technik, dostępnych dla użytkowników wachlarzy. Tym razem użytkownik wykonuje kilka ruchów wachlarzem - każdy może być wykonany z losowego miejsca, w losowym kierunku. Każdy ruch wytwarza silny podmuch w kształcie ostrza, będący w stanie bez problemu posiekać drzewa, kamienie, nie mówiąc już o ciele człowieka. Im silniejszy zamach wachlarzem zostanie wykonany, tym ostrzejszy będzie podmuch i tym mocniejsze rany zada.

[Hayami Akodo]

Jego oddział trafił w iluzję, sypki piasek osuwający się pod stopami towarzyszy szkarłatnowłosego samuraja okazał się być jedynie wytworem chorych, naprężonych umysłów wroga, ostatnim podrygiem w dążeniach do pokonania cywilizacji. Wydawało się, że jak na razie Siły Shinobi, które synkretycznie połączyły w sobie wielu wojowników z różnych wiosek o jeszcze bardziej różnych pomysłach i przekonaniach, zwyciężą. Hayami jednak nie zwykł tracić w takich momentach ostrożności; wprawdzie nie miał zbyt wielkiego doświadczenia, ale skąd miał wiedzieć, czy przeciwnik nie ma jeszcze jakichś asów w rękawie? Jakichś kart zarysowanych subtelnym, czarnym atramentem, z zamaskowaną damą w czarnej ramce? Niebezpiecznych jokerów zapewniających przewagę?
Odpowiedź przyszła dość szybko. Był nią kolejny wielki wąż, snujący się w ich stronę. Doprawdy, ile jeszcze tych cholernych węży mogli mieć w zanadrzu ich wrogowie...?
Czas pozostanie zawsze ludożercą, powiedział jakiś tam filozof, i Hayami całkowicie się z tym zgadzał. Odkąd pojawił się tu, w płomieniu tej wojny, odkąd pierwszy raz wzniósł swoją yari w obronie tego, w co wierzył i co stało się jego udziałem, każda minuta w odczuciu młodego bushi trwała wieki - i każda z nich pożerała czyjąś duszę. Wysysała życie z jakiegoś shinobi czy samuraja, pozostawiając jedynie martwe ciała, szkliste oczy utkwione w jakiś punkt, usta otwarte do rozpaczliwego czy zmotywowanego okrzyku, drżące jeszcze niekiedy w ostatnich spazmach danse macabre zwłoki.
"Tyle, że ja lubię macabre. Mam osobliwy gust."
Cóż, gust najstarszego z trzech żyjących męskich przedstawicieli rodziny Akodo sprowadzał się do tego, żeby przeżyć. O niczym innym nie myślał i niczego innego nie pragnął - inna sprawa, że każdy samuraj winien być gotowym na śmierć. Odejście z tego świata stanowiło niejako integralny element życia, myśleli o nim filozofowie, pisali poeci, każdy z wielkich przygotowywał sobie wiersz pożegnania - może po prostu nie chciał zaginąć w mętnych wodach jeziora historii?
Gdyby coś się stało, obowiązek utrzymania matki i młodszego brata spadłby na barki Takashiego, jako drugiego w kolejności. W końcu takie jest i takie powinno być życie. A on sam zapewne albo dołączyłby do ojca w tym, co nazywa się istnieniem pośmiertnym, albo błąkałby się po ziemi jak duch wiosny, haru-onna (bo przecież skoro istnieje yuki-onna, duch zimy, to może i istnieje duch wiosny, taki jak on, urodzony w kwietniu...?). Wszystko na razie zależało od bogów i od jego własnych decyzji. A decyzje Hayamiego na razie były proste. Cofnął się odrobinkę w tył, zaledwie o jeden krok, po czym - słuchając rozkazu Kenshiego Maji, swojego dowódcy z oddziału, władcy Raitonu - uchwycił mocniej broń i przystąpił do osłaniania tych, którzy posiadali ataki dystansowe, a więc podjęli trud walki z wężem. Czynił to przy użyciu całego wachlarza swoich technik: kolejno Gairaishuu Kaiatari, Yosakugiri, potem znów Kaiatari, Yosakugiri...jeśli chodziło o Yosaku, to starczyły szybkie, pewne ciosy, co do Kaiatari - generalnie stosował horyzontalne i równie szybkie ciosy. Nie próbował jednak przecinać przeciwnika na pół, gdyż najzwyczajniej w świecie by mu się to nie udało. Oponenci Hayamiego byli na to zbyt szybcy i nie zdążyłby tego zrobić, aczkolwiek słabsze, szybkie ciosy mogłyby starczyć, by zapewnić pewną ochronę jego towarzyszom...no i jemu samemu, choć głównie skupiał się na tym, by mieć oko na Kenshiego, Kurusu (jeżeli wziął udział w ataku na wynża) i resztę walczących.
-Jeszcze trochę, Hayami...Jeszcze trochę-szepnął sam do siebie pocieszająco.
Jeszcze trochę, a rozstrzygną się jego losy. Może zginie.
Może wróci do domu, jedynie ranny. Może jakoś z tego wyjdzie.
Może morze nie pomoże, a gdy morze nie pomoże, to pomoże może Sogen!

---

  Ukryty tekst

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

  Ukryty tekst

[Kurusu]

W tym momencie mogło się wydawać, że gorzej być nie może... Szala zwycięstwa zaczeła się leniwie przechylać na stronę obrońców, a genjutsu użyte przez przeciwnika okazało się niezbyt skuteczne dzięki informacji. Jednak jak to bywa często, okazało się, że to nie wszystkie. Do zabawy dołączył główny problem Oddziału B, a konkretniej wąż. Nowy wąż. Wielki gad nie był czymś z czym Kurusu miał zamiar walczyć i mógł walczyć.
Dlatego w obliczu nowych rozkazów, upatrzył sobie pozycję, która pozwoli mu łatwo ewakuować się od tego węża. A powód czemu go akurat w tym momencie nie było znajdzie. Bez żadnego problemu... Nie zamierzał stać w szeregu, po prostu nie miał siły ofensywnej która pozwoliłaby mu zranić gada. W tym czasie może ochroni flankę "armaty" Oddziału D? To nie jest głupie, wszystko jest mądrzejsze niż stanięcie w tym szeregu. A co z Jego kukłą? Ta stała cały czas przed nim stanowiąc tarczę i w miarę możliwości narzędzie kontrataku. Zamachy ostrzem ruchomych efektownie zabijają, to musiał przyznać... A uderzenie obuchem było najciekawszym sposobem przebijania się przez bloki.

Statystyki i Chakra:

Statystyki:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 42
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 30
PERCEPCJA 42
PSYCHIKA 36
KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 139
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%

OBECNA CHAKRA: 88-7=81

Dziedziny:
GENJUTSU D
FūINJUTSU D
KLANOWE C

Ekwipunek widoczny:
- Kabura
- Płaszcz
- Rękawiczki
- Pokrowiec na miecz przy pasie
- Płaszcz ciasno owinięty wokół jakiegoś przedmiotu
- Torba zaczepiona o pas.

Kukła:

Nazwa Kukły

Ichitsu

Ranga

C

Klasa

Lekka

Cena

1675 Ryo

Materiały

Drewno - Główny materiał, Metal - Zęby

Wygląd Ogólne:
Wzrost lalki wynosi 190 centymetrów, szerokość to 56cm w postawie zasadniczej. Wszystkie elementy łączą stawy. Większość ciała Ichitsu jest zasłonięta przez czarny płaszcz wyposażony w wysoki kołnierz, który odsłania jedynie głowę.
Głowa:
Wzorowana na ludzkiej, jej wielkość jest proporcjonalna w stosunku do reszty ciała marionetki. Najbardziej rzucające się w oczy elementy to bursztynowe oczy, niebieski materiał imitujący włosy oraz zęby w kształcie trójkątów. Można także zauważyć zarys nosa, jednak nie jest on wyszczególniony i łatwo go nie zauważyć. Ciekawym elementem jest żuchwa, która składa się z dwóch mechanizmów: Jeden odpowiedzialny za jej boczne segmenty, a drugi za środkowy.
Korpus:
Solidny kawał drewna, którego kształt jest zbliżony do ludzkiego jednak jest całkowicie pozbawiony szczegółów. Dwa elementy rzucają się w oczy, swego rodzaju wybrzuszenie wyglądające jak plecak po tylnej stronie korpusu oraz “drzwiczki” z jego przodu.
Ręce:
Jedna para rąk, których długość wynosi 95 centymetrów, czyli tyle co połowa wysokości Ichitsu. Prawa ręka jest podzielona na trzy segmenty: Ramię, przedramię i dłoń. Lewa za to składa się jedynie z dwóch: Ramienia oraz cylindropodobnego kikuta z którego wychodzi rura kierująca się na tyły korpusu..
Nogi i biodra:
Jedna para nóg, mierzą one 100 centymetrów, więc są niewiele dłuższe od rąk. I tak jak one są podzielone na trzy segmenty, w ten sam sposób. Są one wzorowane na ludzkich, jednak przystosowane głównie do utrzymania stabilności lalki na ziemi. Wspomniana para nóg wychodzi z trójkątnych bioder, które nie charakteryzują się żadnym elementem. Po prostu są.

Mechanizmy Głowa - Wyposażona w miotacz bombek, którego lufa jest umieszczona w “jamie ustnej” Ichitsu. Mechanizm zajmuje dolną część głowy, wnętrze karku i niewielką część korpusu docierając do zasobnika w plecach.
- Wyrzutnia Bombek - 200 Ryō.
- Staw obrotowy - 0 Ryō
Korpus - Praktycznie serce całej lalki, poważne uszkodzenie tej części eliminuje z użycia zdecydowaną większość broni. Czemu? Na plecach w wybrzuszeniu znajduje się magazynek na bronie, który jest podłączony do miotacza bombek w głowie i magazynek na ciecz, podłączony do rozpylacza trucizn w lewej ręce. Za to za swego rodzaju drzwiczkami z przodu, znajduje się pięć metrów liny owiniętej wokół walca i zakończonej trójkunaiem.
- Magazynek na bronie - 100 Ryō (Średni)
- Amunicja - Zależne od ceny amunicji (do 50 Objętości)
- Magazynek na Ciecz/Gaz - 100 Ryō (do 50 Dawek) (Średni)
- 5m Liny - 150 Ryō + 25 Ryō za Trójkunai
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Lewa Ręka - Wyposażona w składany cylinder, w którym znajduje się rozpylacz trucizn. Rura wychodzi ze wspomnianego cylindra i idzie prosto do korpusu, a konkretniej do magazynku na ciecz.
- Rozpylacz Trucizn - 250 Ryō
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Prawa Ręka - Wyposażona w Ostrze ruchome, które ma dwa stany: Uśpienia podczas którego jest skierowana w stronę lalki a ostrza są wtedy złożone. Za to w stanie aktywnym, dzięki temu, że mechanizm działa na zasadzie dźwigni całe ostrze zwraca się w kierunku przeciwnym od lalki, a ostrza się rozkładają ukazując pięć ostrych brzytew. Długość całej broni to 90 centymetrów, a samych ostrzy 45cm.
- Ostrza Ruchome - 500 Ryō
- Stawy obrotowe - 0 Ryō
Nogi - Jedyne mechanizmy w nich to stawy obrotowe, nic więcej.
- Stawy obrotowe - 0 Ryō

Link do tematu

Klik!

Brakujące części:
- Magazynek na bronie - 100 Ryō (Średni)
- Amunicja - Zależne od ceny amunicji (do 50 Objętości)
- Magazynek na Ciecz/Gaz - 100 Ryō (do 50 Dawek) (Średni)
- Wyrzutnia Bombek - 200 Ryō
Prędkość: 53 - 30 = 23 obecnie

[Papyrus]

Legenda:

• Ke - Kenshi
• Mas - Masaru
• Hay - Hayami
• Ku - Kurusu
• Shi&Sein - Shijima i Seinaru
• Shi - Shinji
• GG - Akurai, Motoko, Oshi, 2 randomów od Akuraia i 2 randomów z grupy B (eskorta Motoko)
• 2 ogromne kółka - 2 jebutne węże
• Niebieskie koło - P O T Ę Ż N Y AKIMICHI

---

ODDZIAŁ A
Shijima i Seinaru

---

Rzeczy działy się nadzwyczaj szybko, szczególnie biorąc pod uwagę sytuację dwójki kompanów. Rzeczy do zweryfikowania i wzięcia pod uwagę było coraz to więcej, ale przeciwników znacznie mniej. Było to widać gołym okiem i nie trzeba do tego żadnych niesamowitych oczu. Niestety mimo że wrogów znacznie ubyło, to samo można było powiedzieć o armiach sojuszu. Ich liczba, początkowo imponująca, znacznie się przerzedziła podczas wielokrotnych natarć i innego rodzaju sztuczek ze strony wroga. Nawet interwencje lekarzy i medyków nie pozwalały całkowicie zmniejszyć liczby ofiar. Trup ścielił się gęsto i trzeba było uważać by się o nich nie potknąć. Aczkolwiek problem ten dotyczył głównie sił wroga, które popychając linię do tyłu zmusili obrońców do zostawiania za sobą dużej liczby trupów. Jednak przewaga była po stronie obrońców, a dzikusy chyba zaczęły to dostrzegać bowiem nie atakowały furiarcko a bardziej ostrożnie i taktycznie, nawet posuwając się do markowania ciosów. Dzikusy na lwach były już rzadkością, ale wśród armii nadal pozostały niektóre ciekawe jednostki, na przykład walczący maczugami siłacz. Seinaru może i go powalił, ale nie znaczyło to że był całkowicie wygrany.
Czerwone oko świeciło na niego złowieszczo kiedy ten podbiegał, by zadać ostateczny cios swoim kijem. Prosty, ale metalowy,
odpowiednią siłą mógł go zabić. Tym bardziej że wycelowany był prosto w gardło. Dzikus wykonał rzecz którą można było przewidzieć, czyli spróbował wstać, jednocześnie zamachując się maczugą i wypuszczając ją z ręki. Jednak ten sam trik nie zadziała dwa razy, Seinaru będąc świadkiem takiego ruchu był w stanie zanurkować pod bronią.
- NANI!? - krzyknął mężczyzna zaskoczony, ale nie zmieniło to wiele. Rzucenie bronią, akt desperacji nie był w stanie jakkolwiek opóźnić nieuniknionego - broń wbiła się w gardło. Nie przebiła go na wylot, ale przebiła się przez skórę i mięśnie. Krew dostała się do gardła i zaczęła powoli dusić. Notka przyczepiona do oszczepu jednak nie wybuchła, nie stało się nic. Właściciel jej zginął więc czego dokładnie można było się spodziewać? Dzikus z maczugami, a właściwie to bez nich, odepchnął kopniakiem Seinaru do tyłu, tym samym oswabadzając się z kija. Nie zmieniło to jego sytuacji, jego dziura w gardle nie pozwalała mu nawet na oddychanie. Zaczął wić się w konwulsjach na ziemi, chwytając się dłońmi za gardło jakoby chciał zatrzymać nieuniknione. Nie był w stanie. Kolejna fala oszczepów została wyrzucona przez osobników stojących z tyłu resztek oddziałów wroga. Pierwsze linie znalazły się na celowniku.

---

ODDZIAŁ B
Shinji

---

Fatalny początkowo dowódca zaczynał rekompensować swoje błędy za pomocą decyzji taktycznych i dobrej organizacji pierwszych szeregów. Wysłanie samuraja z pomocą oddziałowi medycznemu z pewnością też było niegłupie, ten jednak zdążył sobie poradzić na własną rękę. Pojawienie się nowego zagrożenia przy jego oddziale zmusiło go do głębokiej analizy sytuacji i w efekcie na zmianie planów. Przede wszystkim należało wypchnąć wroga, odzyskać przewagę psychologiczną. Świadomość że wróg się cofa daje dodatkowej werwy dzikusom. Nawet jeśli zostało ich niewiele. Proste i spokojne polecenia powolnego parcia do przodu odniosły efekt, ale należało się wziąć za przeciwnika który tworzył stożkowe wybuchy. Chakra, tak cenna podczas oblężenia praktycznie bez przerwy i wytchnienia, musiała być ostrożnie dysponowana, a każda technika dokładnie przemyślana. Jednak nie było wyboru, Shinji za pomocą swojego Sharingana wyśledził gagatka w tłumie, po czym nie dał nawet szans na jakąkolwiek możliwość obrony. Przeciwnik był potężny, o czym świadczyły jego pokłady chakry. Trzeba było zabić go szybko. Wyskoczywszy do przodu, Shinji kazał swoim podwładnym go osłaniać, kiedy on sam zacznie wykonywać technikę. Potężne płomienie buchnęły z podłoża, ogarniając sobą całkiem spory teren. Wszystko to na nim było w kilka sekund ulegało zwęgleniu. Widok palonych żywcem ciał z pewnością należał do mało komfortowych, tym bardziej jeśli brało się pod uwagę ich krzyki. Ale zagrożenie zniknęło, o to chodziło. Cel osiągnięty. Kolejnym kłopotem był wąż. Jak go zabić? Zdecydowanie był to as w rękawie dzikusów, tylko czemu akurat teraz? Czekali aż najsilniejsze jednostki osiągną swoje limity wytrzymałości? Bardzo możliwe. Jednak zanim cokolwiek udało się odkryć, ktokolwiek przybyć bądź jakakolwiek obecność wybitnej jednostki zostać potwierdzona przez telepatię, wąż gwałtownie wbił się w ziemię i po chwili zniknął, zostawiając za sobą jedynie dużą dziurę. Skubaniec potrafił podróżować pod ziemią? To komplikowało sytuację bo jak niby trafić taki cel? Zaraz pojawiło się w głowie Shinjiego głosy oznajmiające przybycie kilku Shinobich z innych oddziałów, którzy pojawili się w oddziale z kilku różnych stron.

---

ODDZIAŁ C
Akurai, jego dwa przydupasy i gościnnie Senju Oshi, Motoko i dwóch randomów z oddziału B (martwi)

---

Zagrożenie w postaci przeciwnika nie do ruszenia minęło... tymczasowo? Nie do końca? Nadal żył, mógł przezwyciężyć ból spowodowany trucizną, chwycić halabardę i zaatakować ponownie. Dzikusy były nieprzewidywalne, szczególnie mocno pokazali to za sprawą różnorodnej i bogatej gamy technik wszelkiego rodzaju. Nawet takich które utwardzały skórę. Mimo że w tragicznym położeniu, praktycznie wszystkim się udało. Ranni, wycieńczeni, ale nadal żywi. W większości. Tylko to się liczyło. Ale przeciwnik mógł zaskoczyć.
- Wszystko dobrze. Nie przejmuj się mną, załataj tamtych. - powiedział wyraźnie zmęczony, ale chwycił broń i pobiegł w kierunku dzikusa, kontrolując jego poczynania. Jednak nie zapowiadało się na coś niezwykłego, kompan Akuraia odsunął halabardę dalej od niego by nie mógł jej chwycić i zaatakować znienacka. Tymczasem Usashimaru trzymał się za swoje strategiczne miejsce, z lekko ugiętymi kolanami. Wyglądało na to, że uderzenie poniżej pasa okazało się także poniżej jego możliwości. Fizycznych rzecz jasna. Słysząc dogryzkę Akuraia, ranny na męskości wyprostował się i pewnie stanął na nogach, z szerokim uśmiechem.
- Nie widzisz, jak ten Bambo skruszył sobie nogę na moich żelaznych bilach?! Nic mi nie jest, zajmij się rannymi lepiej...
O nie dziewczyno, ty leżysz i czekasz. - gadka Usashimaru była grubymi nićmi szyta i jeden rzut oka na nogi dzikusa zdradzały prawdę, ale nie można było mu odmówić dobrego nastroju. To, co Akurai jako medyk starał się rozprowadzać pośród wojsk i rannych. Niczym choroba która zarażać miała kolejne osoby, tak samo odrobina humoru miała rozprzestrzeniać się na resztę i podnosić morale, napawać serca otuchą. Mięśniak kiedy zobaczył idącą Motoko, podtruchtał do niej, co biorąc pod uwagę stan jego rodowych klejnotów było niemałym wyzwaniem, po czym stanowczo i delikatnie zatrzymał tą, ponownie ustawiając do pozycji przynajmniej siedzącej.
- Spokojnie, nigdzie ci się nie śpieszy. W takim stanie i tak będziesz tylko przeszkadzać. - Motoko nie była w stanie się opierać, mimo że mogła próbować. Siła mężczyzny była zbyt przytłaczająca żeby móc się sprzeciwiać. Złapał ją za ramię i niczym żelazna okowa nie pozwolił na poruszenie się. Miała czekać i miała wydobrzeć, przynajmniej tak twierdził medyk Akurai. A on był w tym momencie najbardziej kompetentną osobą do jakiegokolwiek dyrygowania rannymi. Samurai wysłany przez Shinjiego dotarł na miejsce. Jeden ruch jego miecza pokrytego białą powłoką wystarczyło, żeby głowa dzikusa odleciała od reszty. Ciało martwego odzyskało kolor jaki odpowiadał innym jego rodakom, technika została anulowana. W tym czasie samarytanin zaczął leczenie pacjentów. A było ich trochę. Jeden z cywili, Oshi i on sam. Ból doskwierał, ale przynajmniej mógł się poruszać. Oshi był w niezbyt przyjemnym stanie, rana była głęboka, ale wnętrzności nie wypływały. O tyle dobrze, wkładanie ich byłoby zdecydowanie trudne i mogło przyszpilić zgon kolejnego człeka. Bez dzikusa na plecach Akurai mógł skupić się całkowicie na czynności ratowania życia. Zmęczenie i ból jednak robiły swoje, coraz ciężej było się skupić.
- Pigułka... trzymaj. - powiedział Mitsusen, podchodząc do medyka i podając mu niewielką tabletkę która znana była jako środek zwracający chakrę. Dla Akuraia nie było lepszego rozwiązania na brakującą chakrę. Rana powoli, ale jednak, zasklepiała się. Zajęty leczeniem nie był w stanie zobaczyć, że drugi z wojowników, ranny w brzuch,
przestał się ruszać.

---

ODDZIAŁ D
Kenshi, Hayami, Kurusu i Masaru (i inne NPC)

---

Drugi wąż był, delikatnie mówiąc, problemem zarówno dla armii, jak i samego oddziału. Wizja ogromnego potwora który może połknąć każdego z nich jedynie jednym ruchem, była zarówno przerażająca, jak i zmuszająca do wszelkich wysiłków celem zatrzymania tej bestii. Szybki, zwinny i sunący po ziemi niczym sam dźwięk. Może to presja wywołana jego obecnością tak zadziałała? Wszystkie wybitne jednostki musiały zrobić co w ich mocy. Stanęły w pierwszej linii, podczas gdy reszta musiała ich bronić. Hayami, nie tak dawno czujący na własnej skórze moc jadu węży, teraz siekał i ciął swoją bronią niczym szalony, używając każdej zagrywki i techniki szermierczej jaką posiadał w arsenale. Kurusu, tajemniczy kuglarz, korzystał ze swojej zabawki w sposób sprawny i morderczy. Jeden dotyk piła właściwie pozbawiał przeciwników szans na przeżycie. Nawet gdyby udało się rannemu wycofać, to szarpane rany nie dawały wielkich szans na uleczenie pod warunkiem trafienia na uzdolnionego medyka. Czy ktokolwiek był w ich grupie, kto przejawiał takie możliwości? Niewykluczone, ale skupiając się bardziej na ataku, branie medyków byłoby wielką głupotą. A ci zdawali się mieć strategię, i to całkiem dobrą biorąc pod uwagę efekty - stosunek liczby zgonów po obydwu stronach. Masaru postanowił porzucić swoje uszkodzone kukiełki w bezpiecznym miejscu na rzecz ruszenia do pierwszego szeregu, jednak... nic się nie wydarzyło. Zamarł ze strachu?
- Co ty odpierdalasz za manianę, Dżepetto? Suń dupsko! - krzyknął ktoś obok niego. Uchiha z twarzą w bandażach, Shui. Rysy twarzy widoczne przez warstwy materiału wydawały się być naprawdę wściekłe. Czy to z powodu braku podjęcia jakichkolwiek akcji ze strony Masaru? Sam posłał w kierunku wroga potężny ognisty pocisk, który zdawał się idealnie trafić, tym bardziej kiedy Kenshi przez króciutką chwilę zablokował go za pomocą techniki Raiton. Jednak jego ogromne cielsko wyrwało się praktycznie natychmiast i nic nie zapowiadało by się zatrzymał...
- SPOKOJNIE, JESTEM TUTAJ! - krzyknął wyjątkowo napakowany żołnierz z oddziału, błyskawicznie wybiegając przed linię i wyskakując w górę. Chociaż umięśniony było niewłaściwym stwierdzeniem, był po prostu gruby. W przeciągu kilku chwil jego ciało urosło wręcz niebotycznie. Praktycznie dorównywał wężowi. Jego zbroja, która powiększyła się również z nim, miała na sobie symbol klanu Akimichi. Wąż rzucił się na niego z otwartą paszczą, jednak ten wystawił ręce przed siebie idealnie, żeby zatrzymać zaciśnięcie się szczęk na nim. Ochraniacze na rękach pomogły mu w tym zadaniu. Jedno odepchnięcie później wąż wylądował kawałek dalej, gotowy do dalszego ataku. Przeciwnicy pod jego nogami znikli, będąc po prostu przez niego przygniecionymi.
- AKIMICHI CHOZUMI MELDUJE SIĘ NA ROZKAZ, KENSHI-DONO! - krzyknął, bo powiedzeniem nie można było tego nazwać. Jego głos rozbrzmiewał po polu bitwy niczym gongi które obwieszczały atak. Jego osoba górowała nad wszystkimi innymi, poza ogromną bestiom, która była podobnej wielkości. Jego postawa świadczyła o jednym -był gotowy do ataku.

Wszelkie pytania i wątpliwości, niedopowiedzenia czy błędy, serdeczne gg - zapraszam ^^

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst