Zachodnie obrzeża Ryuzaku

[Shikarui]

Dał się zaskoczyć, choć wiedział - będzie zaskoczony. Elektryczne ninpou było równie pociągające co niespokojne kołyszące się wody granatowych toni. Tych, w którzy niczego nie byłeś w stanie dostrzec przez spienione grzbiety fal. Zaskoczenie jednak niczego nie zmieniało - podjął ryzyko, którego zapewne nie powinien był podejmować, ale... nie potrafił się powstrzymać. Nie chciał się powstrzymywać. Jego własna, prywatna ofiara - rubin lśniący szkarłatem, naznaczony jego strzałą, by nikt nie miał wątpliwości, że ta zdobycz nie może należeć do kogokolwiek innego. Była więc korona, a on tkwił jako kamień szlachetny w tej koronie - kto wie, może zupełnie inaczej wyglądałaby ta walka, gdyby nie powoli rozplywająca się mgła, przez którą przesiąkały znów promienie słońca? I inaczej, gdyby... Gdyby wszystko było inne, pewnie staliby w zupełnie innym punkcie. Wystarczyłoby się odezwać, spróbować pertraktować. Skoro ich nie zabili - a mogli bez problemu, gdy spali jak dzieci, oznaczało to, że nie byli skłonni do mordów. Nielegalne przemycanie towarów w suknach, które teraz smętnie rozciągnięte zaścielały podłoże, to jedno - zabić człowieka jednak..! Pozostać z krwią na rękach i krwią w myślach. Shikarui chciał, żeby jego myśli oblewały w krew. Żeby dłonie ogrzewały się w jej przyjemnym cieple - i właśnie dlatego byli tutaj. Dlatego rzucił łuk i jak wygłodniały wilk chciał rozszarpać swoją ofiarę na strzępy własnymi kłami. Dlatego nie było rozmów. Dlatego właśnie na jego klatce piersiowej pojawiła się rysa od wydłużonego, szybkiego cięcia, a klony rozpłynęły się w dymie.
Dlatego ostrze jego kunaia wbiło się w gardziel wroga, pozostawiając go w zdumieniu. Szok w oczach umierającego - tak blisko... Kiedy jeszcze mózg pracował i serce zaczynało uderzać tak, jakby kończył się świat, żeby wpompować do żył ostatnie dawki krwi. Więcej, więcej..! Wszyscy byli zawsze tak samo zdziwieni. Ci całkowicie bezbronni i ci solidnie przygotowani. A nóż tkwił w ich ciele, zimny, mroźny, bo to nie samo cięcie było najgorsze. Najgorszy był obcy chłód stali, który przeszywał ciało dreszczami.
Shikarui złapał broń przeciwnika, żeby ją puścił i przytrzymał go w pionie, kiedy nogi zaczęły się pod nim uginać, zaglądając głęboko w te gasnące oczy, z których uciekał blask. Przysłuchując się rzężeniu, kiedy próbował złapać dech i bulgotaniu krwi w gardle - krwi, w której się topił. Nie było w tym niczego pięknego ani poetyckiego. Śmierć nie była poetycka. Puścił konającego, wyrywając kunai z jego gardła. Szkarłat, którym lśnił rubin, zabarwił kroplami jego twarz, ciuchy i ramię, którym przytrzymywał broń. Metaliczny posmak i metaliczny smród - był tak intensywny, tuż obok nosa, że woń spalenizny docierała doń ze spowolnieniem. Oczy Shikaruiego znów były czyste - ametysty bez skazy karminu. Spokojny i odprężony. Przyjemne dreszcze tego odprężenia przesunęły się wzdłuż jego kręgosłupa - dostał je w prezencie od całkowicie wygasłego życia wokół. Spojrzał krótko na woźnicę, ale miał teraz na tyle cudowny nastrój, po swoistym katharsis, że jakoś nie potrafił dać faka. Cofnął się po swój łuk, ocierając uprzednio kunai o ubranie martwego shinobi i założył go na ramię, kierując się do pana, który ich w to wszystko wrobił... albo który wrobił samego siebie? Punkt widzenia zależał od punktu siedzenia. Zatrzymał się przed skulonym śmieciem, spoglądając na niego z góry - tak, jak najedzony wilk spogląda na wyjątkowo drobną i bezbronną sarenkę, zastanawiajac się, czy czasem jednak nie wrzuciłby czegoś jeszcze na ząb. Przejechał językiem po dolnej, upstrzonej krwią wardze.
- Aka. - Podniósł wzrok na Uchihe i wskazał mu gestem pokurcza chowającego się po krzakach. - Idę poszukać wozu. Zajmiesz się tym?

[Aka]

Słyszał krzyki rozbijające się o drzewa. Widział trupy leżące bez ruchu. Widział też tego, któremu przebił gardło senbonem swojej techniki - ruszał się jeszcze przez chwilę, łapczywie usiłując zaczerpnąć powietrza, w rzeczywistości topiąc się we własnej krwi.
Spojrzał na ten widok raz jeszcze, patrząc czego dokonał wraz z młodym Wyrzutkiem. Obraz nędzy i rozpaczy. Kilkoro ludzi straciło życie... no właśnie - za co? W imię jakiej sprawy byli gotowi poświęcić kilkadziesiąt wiosen? Dla paru monet, które mogli zarobić na podprowadzaniu towaru? Wystarczyło przecież powiedzieć, że to nie ten wóz, a dwójka podwładnych Uchiha nawet by się nie zorientowała. W milczeniu pokiwał głową i wziął głęboki oddech.
I poczuł wstyd. Ogromny, żałosny wstyd. Wstyd za siebie. Nie dlatego, że zabił tych ludzi. Nie dlatego, że dwójka która zginęła z jego ręki, cierpiała, bowiem śmierć w płomieniach i utopienie się we własnych wydzielinach jest okropieństwem. O nie, nie dlatego, że to nie było czyste zabójstwo.
Aka poczuł wstyd dlatego, że przy wzięciu oddechu poczuł zapach pieczonego mięsa. Mięso, które pachniało podobnie do kurczaka, mięsa człowieka którego spalił żywcem, zamordował w męczarniach, przypiekając go od góry do dołu. A Aka przecież nic nie jadł.
Zrobiło mu się niedobrze, gdy wreszcie do niego dotarło, co jest źródłem tego pięknego zapachu. Wypluł nagromadzoną ślinę na ziemię i to bynajmniej nie w celu okazania pogardy dla wrogów. Gdyby tego nie zrobił, to prawdopodobnie puściłby pawia. Niebieskooki nie był Shikaruiem. Nie był przyzwyczajony do widoku trupów. I nie zamierzał tu zostać ani chwili dłużej.
Nie odpowiedział na słowa Shikaruia w żaden sposób. Natychmiast ruszył w stronę krzaków, w których ukrywał się woźnica.
- Co ty sobie, kurwa, myślisz? Że się ukryjesz?! - warknął na niego i złapał go za głowę, powalając mocnym i solidnym rzutem na ziemię, sprowadzając go do pozycji leżącej. Wsadził palce między jego włosy i szarpnął mocno. Przeczołgał go po ziemi, nie patyczkował się z kolesiem i miał w dupie to, czy go boli, czy nie. Wyciągnął go aż na środek drogi, rzucając obok spalonego truchła mężczyzny, którego zabił.
- Słyszałeś o prawach człowieka? - zapytał mężczyzny nadzwyczaj spokojnie, jednak jego spokój nie trwał długo. Zamachnął się, uderzając go z kopa w brzuch. Raz. Drugi. Trzeci. - Mój przyjaciel nie słyszał. Lubi się upaprać we krwi. Więc lepiej mów co tu się odpierdoliło, albo zamiast obolałej wątroby będziesz miał wyciętą. - to nie była groźba, tylko fakt. Aka zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby Shikarui dorwał się do kogoś, kto spiskował na ich życie, to wątpliwe aby mężczyzna dożył następnego świtu. Złapał woźnicę za twarz i skierował jego wzrok prosto w wypalone, półpłynne oczy zamachowca. A raczej w coś, co dawniej przypominało oczy. Teraz były jedynie ściętym białkiem. - Gadaj kurwo, albo skończysz jak oni! - przycisnął go jeszcze mocniej, żeby poczuł smród spalonych włosów, zapach zwęglonej skóry.

[Ichirou]

Misja rangi C
49/45

---

No właśnie, kto tu tak naprawdę był tym złym? Podejrzany przemyt towarów to jedno, ale masowa egzekucja to zupełnie inna miara zbrodni. Shikarui rozpoczął przecież atak dość instynktownie, nie znając w ogóle sprawy.
Gdyby dawka środka usypiającego była bardziej starannie dobrana, dwójka bohaterów teraz by spała, a później, niczego nie świadoma, dotarła do celu i w gruncie rzeczy wykonała swe zadanie. Nie byłoby walki, nie byłoby trupów, nie byłoby pobojowiska.
Sanada musiał się dobrą chwile nagonić za końmi, które przecież popędziły cwałem do przodu już jakąś chwilę temu. Na szczęście ich bieg nie był wieczny i w pewnym momencie przystanęły. Po śladach na ziemi dało się je bez problemu wytropić. Czarnowłosy chłopak odnalazł je, gdy skubały jakiś krzak na bezdrożach. Wciąż uczepiony do nich był wóz, ale skrzynki na nim mocno się poprzewracały.
Woźnica był bezbronny. Masakra, jaka się tu dokonała przed momentem, całkowicie odebrała mu pewność siebie i skłonność do jakichkolwiek wyskoków. Postanowił usłuchać się Uchihy, widząc w tym jedyną szansę na przeżycie.
- D-dobra... Przecież widać, co tu się działo, nie - odpowiedział przygaszony, wskazując ręka na miejsce, w którym niedawno pracowali jego wspólnicy. Co prawda dotknęły je nieco płomienie, ale pozostało jeszcze trochę zniszczonych materiałów i nadpalone, małe pakuneczki, które były wcześniej w nich schowane.
- Przemycaliśmy substancje równie egzotyczne jak te ciuchy... Dostawaliśmy towar w dzielnicy portowej, a ja miałem dostęp do eleganckiego transportu, że straż Ryuzaku się nie pokapowała. Co mam ci jeszcze powiedzieć?! Mieliśmy, do cholery, odebrać tutaj towar, a ciuchy powinny dotrzeć do nowego celu... A te zniknięcia innych karawan, kurwa, przejebana sprawa... Był przeciek, inna grupa znała sposób naszego transportu, więc naskoczyła na kilka wozów szefa. W sensie, szefa od ciuchów. Tyle że nie trafił im się żaden transport z tym, no, ukrytym towarem. Trochę chujków przeczekaliśmy żeby się zniechęcili, a w razie czego wy byście się tamtymi zajęli, skoro szef was najął... - Nie trzeba było obijać mu mordy, by to wszystko wyśpiewał.
- Nie możemy się jakoś dogadać? Do cholery, życie jest mi miłe... A z wożeniu tkanin to gówno a nie się dorobisz. To co przedtem mówiłem na temat tej roboty to sama prawda!

[Shikarui]

Popalone ciała i te przedziurawione strzałami. Bezbronni ludzie - tak można ich było nazwać? Nie tacy bezbronni, skoro wyszkoleni w sztuce ninpou. We mgle byli wszyscy jednacy - jak dzieci, które nie wiedziały, co ze sobą począć, pozbawione instynktu i zdolności błyskawicznego oceniania sytuacji. A we mgle - jak w nocy - czaili się drapieżnicy. Na Shikaruim nie robiło to najmniejszego wrażenia. Widok był naturalny - tak samo jak naturalna była mgła. Odstąpił od woźnicy, kiedy tylko Aka przesunął się w ich kierunku i jak Aka słusznie wiedział - zostawił tego woźnicę tylko dlatego, że go potrzebował. Oni go potrzebowali. DO tego, żeby wlepić go w ręce strażników i... albo i nie? Biegnąc za śladami koni w sumie lepiej było go zabić, a potem powiedzieć: oni próbowali nas zabić. Z drugiej strony woźnica był chodzącym dowodem na to, że nie działali w szale krwi. Nie żeby mu na tym konkretnie bardzo zależało, zadanie i tak było niewykonane, a kiedy już wóz znalazł, wywalone skrzynie, część ciuchów na miejscu, pobrudzonych, podartych... Nie nadawało się do dowiezienia na miejsce. Niestety dla woźnicy - przyjemny spokój w Shikaruim został zakłócony irytującą jak bzyczenie komara myślą, że woźnica najzwyczajniej w świecie ich uśpił. Jego uśpił. Akiego uśpił! Naraził ich na niebezpieczeństwo... po co? Dla zwykłego zarobku? Oczywiście, dla pieniędzy można przecież wszystko.
Przyprowadził wóz z powrotem i wsadził na wóz skrzynie, które martwi wcześniej z niej ściągnęli. Krew całkowicie na nim zaschła, nieco starł jedynie tą z twarzy, ale bez wody i tak miało się to o kant dupy obił, a tej z wozu jakoś nie zamierzał już ruszać. Umyje się na miejscu, wielkie rzeczy. Płytka rana nieprzyjemnie piekła, ale nie zwracał na nią uwagi. Będzie miał wystarczająco czasu na rozczulanie się nad nią na wozie, kiedy będą wracać. Przed nimi kolejnych kilka godzin pasjonującej wędrówki identyczną trasą. Kiedy wszystko już było załadowane przesunął dłonią spokojnie po grzbiecie jednego z rumaka, po jego miękkim, śliskim futrze, kierując swoje kroki w stronę Akiego i woźnicy. Jego dłoń, która zsunęła się z rumaka, sięgnęła po kunaia. Woźnica był niepotrzebny. Zupełnie niepotrzebny. Niepotrzebne i problematyczne elementy się eliminuje, ale...
- Wracamy do Ryuzaku no Taki. Ty - prowadzisz. - Wskazał ostrzem kunaia na woźnicę. Przesunął spojrzeniem po Akim. - Wszystko w porządku? - Upewnił się. Jego mózg jeszcze nie zarejestrował, że dłonie chłopaka stały się szkarłatne od krwi i czarne od sadzy spalonych ciał.
Prawa człowieka? To jakiś egzotyczny rodzaj jedzenia?
Zapakowali się do wozu i wrócili do Ryuzaku, by zdać zleceniodawcy cały raport, odstawić pana "złego" straży (i nie mówię tutaj o Shikim) i... zamknąć sprawę.

[Aka]

Nie strzelali im w plecy, to nie było egzekucja. Podskoczyli do tych co nie powinni podskakiwać i dostali za swoje. Trzeba było zająć się zbieraniem rzepy. Pare dni i zostaliby łowcami smoków, albo chociaż strażnikami w mieście, a tak to gryzą piach. Ich wybór. Bezbronni i niewinni to oni na pewno nie byli. A już z pewnością przedsiębiorczy. Janusze biznesu, psia ich mać!
Zostali sam na sam. Aka czuł ledwo chamowaną chęć zabicia tego psa, patrzenia jak błaga o litość. Śmiał podnieść rękę na Uchihę, a kto podnosi rękę na klan, temu klan rękę powinien uciąć. Czarnowłosy jednak postanowił nie robić pochopnych rzeczy, których potem mógłby żałować. Teraz woźnica nie stanowił żadnego zagrożenia. Gdyby podciął mu gardło to właśnie teraz zachowałby się jak egzekutor. Niebieskooki spojrzał z obrzydzeniem na woźnicę. Gardził nim po całości.
- Straż zdecyduje co z Tobą zrobić. - burknął nieprzyjemnie Aka. Nie lubił tego gościa, ale nie zamierzał zniżać się do jego poziomu, choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nikt by im niczego nie udowodnił i tak czy siak zostaliby bohaterami. Przynajmniej na jeden dzień. Potem wszyscy by o nich zapomnieli.
W końcu ruszyli. Woźnica prowadził wóz z nożem na gardle. Dosłownie i w przenośni. Młody Uchiha siedział lekko... utmaniony? Tak, to chyba dobre słowo. Dopiero do niego docierało co zrobił. I tak prawdę powiedziawszy, nie czuł się z tego powodu wcale źle. Spodziewał się czegoś... innego. Nie czuł nic specjalnego, nie miał wyrzutów sumienia, a jednocześnie nie podobało mu się to, że w ogóle musiało do tego wszystkiego dojść. Bezsensowna śmierć, gówno warta, skończą jako pokarm dla dzikich zwierząt. W imię czego? Kilku miedziaków?
Chłopak spojrzał na Shikaruia, jednak odpowiedział dopiero po dłuższej chwili, jak gdyby zastanawiając się nad odpowiedzą.
- Ja? - uniósł brew, udając zaskoczenie. - Nie. Nie jestem ranny. - chyba Shikarui nie o to pytał. Aka oczywiście doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale to chyba nie było miejsce na takie pogawędki, na pewno nie w obecności człowieka, który jeszcze kilka minut temu chciał ich zabić. Nie wyobrażał sobie rozmów o takich rzeczach przy byle kmiocie. Jeszcze by wyszedł na słabego i uczuciowego. - Za to Ty krwawisz. Przyłóż coś do tej rany, obmyj, bo zakażenia dostaniesz i ci się rozbabra. - spojrzał na niego z ukosa, jak gdyby mówił do młodszego braciszka. Jak gdyby przed chwilą nie zabił dwójki ludzi.

[Ichirou]

Misja rangi C
52/45

---

Shikarui miał teraz okazję na sprawdzenia się w roli woźnicy. Efekt jego działań w dużej mierze zależał od jego doświadczenia. Jeżeli już wcześniej miał styczność z tego typu środkiem transportu lub przynajmniej jazdą na wierzchowcach, to z pewnością było mu łatwiej. W innym przypadku musiał się trochę nakombinować i namęczyć, odtwarzając z pamięci poszczególne czynności, które wykonywał dotychczasowy woźnica. W ostateczności mógł po prostu chwycić za lejce i pieszo prowadzić ciągnące wóz konie. Prędzej czy później sprowadził pojazd na zniszczoną polanę, nad którą roznosiła się woń krwi i popiołu.
Tamotsu jedynie leciutko skinął głową na słowa Aki. Z jednej strony jako jedyny wyszedł z tego cało, ale z drugiej mógł być świadom, jakie czekają go konsekwencje. Próbował co prawda zasugerować jakąś inną opcję dogadania się, no ale nie wyszło. Usłuchał się poleceń, zajął miejsce na wozie i poprowadził pojazd w kierunku kupieckiego miasta. Trudno było lepszą zachętę do współpracy niż ostrze przystawione do gardła.
Pozostawili za sobą krwawe pobojowisko i ruszyli w drogę powrotną. Tym razem obyło się już bez żadnych wyskoków. Nie było senności, nie było tez żadnych innych przedstawicieli przestępczej szajki.
Dobili do bram Ryuzaku, gdzie strażnicy dość szybko weszli z nimi dialog. Przystawiony nóż do woźnicy, czy rana Shikaruia wystarczająco zwracały uwagę członków służb porządkowych.
Zażądali wyjaśnień, które z pewnością otrzymali.
Spojrzeli po sobie w milczeniu, aż w końcu jeden z nich przełamał ciszę.
- Pójdę po kapitana - rzucił strażnik, a potem popędził w stronę centrum miasta. Skoro mieli do czynienia z przestępcą, należało sprawę rzecz jasna rozwiązać.
- Proszę o nie opuszczanie Ryuzaku do końca dnia. Być może będziemy musieli się z wami jeszcze skontaktować, żeby zweryfikować odpowiednie fakty.
Tak czy inaczej, przejęli woźnicę jak i sam wóz, zwalniając tym samym dwójkę shinobi z dalszych obowiązków. ***Zleceniodawca aktualnie znajdował się w dzielnicy targowej. Zamykał już swój interes, jako że słońce chyliło się ku zachodowi. Pojawienie się duetu bohaterów trochę go zdziwiło, w końcu ich podróż miała trwać znacznie dłużej.
- I co? I co? - zapytał nerwowo, oczekując odpowiedzi.
Szok nabrał na sile, kiedy otrzymał wieści na temat jego zlecenia?
- Tamotsu?! Ale jak?! - Zrobił w nerwach kółeczko wokół swojego stoiska, a potem szybko się namyślił i sięgnął po pieniądze, które następnie wręczył dwójce shinobi.
- Niech no ja go tylko dorwę... - wycedził rozzłoszczony, a zaraz po tym szybkim chodem ruszył w stronę siedziby straży, zostawiając Shikaruia i Akę samych sobie, bogatszych o pewną sumkę oraz o doświadczenia.

Podciągnąłem nieco dalej, żeby już nie przedłużać. Misja zakończona powodzeniem.

[Shikarui]

Nie uśmiechało mu się ślęczeć nad prowadzeniem koni, ale jak mus to mus. Wiedział, że Aka dopilnuje woźnicy, żeby ten niczego nie wywinął, choć spoglądając na to realnie, a nie tak optymistycznie to Aka bardziej w tym momencie bronił woźnicy przed Shikaruim, nie na odwrót. Czarnowłosego swędziały strzały, jak pewnego Rolanda z legend swędział kiedyś amulet, ale trzymał lejce, rączki miał zajęte, musiał się skupić na drodze. Tym bardziej, że chociaż akurat z końmi miał już do czynienia, to z prowadzeniem pojazdów nie. Jakkolwiek to brzmi. No, przynajmniej miał doświadczenie z zatrzymywaniem wściekle rozpędzonych rumaków, które niosły wóz jak dzikie przez sam środek miasta.
- Zajmę się tym jak dojedziemy. - To było tylko płytkie zadrapanie, nieprzyjemnie piekło, ale to wszystko. Zagoi się szybciej niż dojadą tak na dobrą sprawę. A na pewno przed weselem zdąży.
Parę godzin żmudnej podróży. Zaschnięta krew była nieprzyjemna, śmierdziała żelazem. Powywracane rzeczy na wozie, nóż na szyi woźnicy i przecięta szata tego, który aktualnie prowadził - to dla straży musiało wyglądać wręcz przecudownie. Shikarui nawet nie czekał na komendę straży - od razu zaczął zwalniać wóz i czekał, aż mężczyźni załapią, co się tu tak naprawdę odjaniepawla i jak wygląda sytuacja. Shikarui oddał im ich "więźnia", streścił całą sytuację i poinformował, że będą w tej i tej karczmie, a w razie czego na świadka powołać się na tego a tego. Szybka akcja, która w swojej szybkości trwała cały dzień. Po której powinno przyjść niezadowolenie, zawód, że nie byli w stanie wypełnić swojej misji, ale nic takiego u przedstawiciela rodu Uchiha się nie pojawiło. Mogli dowieźć towar, ale mieli zaufać woźnicy, że poda im dobrą lokalizację? Mogli jechać na ślepo - i błądziliby?
- Zapraszam do strażnicy. - Odpowiedział usłużnie swojemu byłemu pracodawcy, który miał niemalże mord w oczach. Sprawa już nie była jego. Zważył woreczek ryo w dłoniach i zgodnie z prośbą straży razem z Aką skierowali się do tutejszej karczmy, by jeszcze tego dnia przenocować w mieście kupców. Jedno było pewne - kupieckie miast nie przynosiły Shikiemu szczęścia. Właściwie żadne większe miasto tego szczęścia mu nie przynosiło. Być może to nie pech drzemał w miastach - ale w nim.
[/zt]

[Kami Noriko]

Do obrzeży Ryuzaku dotarła o zmierzchu. Należało teraz szukać miejsca do spoczynku. Dotarła właśnie do jakiejś samotnej chaty, w której paliło się światło, a ludzie ucztowali głośno u jej wejścia. Gospoda. Tego właśnie potrzebowała. Od razu ominęła huczne biesiadowanie tutejszej gawiedzi i przedostała się do właścicielki. Okazała się nią grubsza kobieta o twardym wyrazie twarzy. Zdecydowanie nie należało wchodzić jej w paradę. Założyłaby się, że niejeden osiłek bał się właśnie tej kobieciny. W obsłudze ludzi pomagały jej dwie młode kelnerki koło 15 może 16 lat. Może córki? Nie wnikała w to.
Dobry wieczór, chciałabym wynająć pokój, a przedtem zjeść coś ciepłego i napić się. Karczmarka powitała ją niemalże jak jedno ze swoich dzieci, właściwie nie wiedziała czemu. Może przypominała jej kogoś? A może fakt, że sama zawędrowała do tego przybytku sprawił, iż uznała, że przyda jej się pomoc. Zaoferowała jej najmniejszy z pokoi, gdyż zeszta była pozajmowana jednak posiłku i napitku jej nie odmówiła. Przegoniła z małego stolika w głębi sali jakiegoś pijanego dziada i poprosiła o spoczęcie. Noriko chętnie skorzystała i w końcu mogła odsapnąć. Do tej pory przemierzyła jedną prowincję, była daleko od domu, ale nie aż tak, żeby nie wrócić. Wyciągnęła notes i pożyczyła coś do pisania od gospodyni. Zaczęła rozrysowywać sobie i spisywać wszystkie rzeczy, które ją zaintrygowały podczas drogi.

[Kuroi Kuma]

Puk puk, jest tam kto?
Misja dla Kami Noriko
Ranga D
Post 1/xx Kobiecina też mi coś. Właścicielka karczmy to była twarda kobita, taka którą życie nauczyło, której dało już w kość i nie zadrze już po raz kolejny. Każdy zamierał widząc oczy przeskakujące po klientach, lustrujące wszystkich, szukających ewentualnych kłopotów. Nie był to strach, to szacunek w czystej tego słowa postaci. To ona trzęsła tą oberżą, lecz każdy tutaj wracał. Ta na pozór twarda kobieta miała też drugie oblicze, oblicze matki, która mogła zając się swoją rodziną, która cieszyła się widząc ją w komplecie. Ten sam ciężki wzrok padł na Noriko, bystre oczy przeszyły ją na wylot, już na samym początku wiedziały czy ma złe zamiary, czy kłamie, czy może jednak faktycznie chce odpocząć. Chwilę później uśmiechnęła się nieznacznie, to ten zabłąkany kącik ust uniósł się delikatnie, lecz jakże wyraźnie ku górze.
-Witaj dziecko. Pokój znajdziesz na górze, trzecie drzwi po lewej, możesz go opłacić rankiem, przy wyjściu - rzuciła i skinęła do kogoś na kuchni, przy przyrządził coś ciepłego.
Posiłek przybył niebawem, gdy Norkio korzystała z notesu. Parująca jeszcze zupa z kawałkami mięska i długim makaronem, do tego buteleczka sake razem z czarką i woda. To wszystko zaniosła jej młoda dziewczyna, dygnęła, zeszła z powrotem na dół. W pokoju było słuchać szum na dole, lecz nie przeszkadzał, to miejsce żyło, było głośne, grube bele stanowiące podłogę na piętrze dobrze wszystko wygłuszały. Był jednak względny spokój, właścicielka pilnowała wszystkiego do czasu.
Zbity talerz - jeden, drugi, chwilę później kubek. Dziewczyna mogła usłyszeć jakiś krzyk dochodzący z dołu, krzyk przerażenia, nie dało się tego pomylić z niczym innym.
-SPOKÓJ! - huknęła właścicielka, ściany prawie że zadrżały, ten głos pewnie słychać było w sąsiedniej prowincji. Kolejne uderzenie, zrobiło się cicho, głucho. W jednym momencie wszystko stanęło w miejscu, cisza zdawała się przerażająco przedłużać.

[Kami Noriko]

Wszystko trwało sobie w najlepsze. Pijaczyny piły w swoim gronie, wielcy portowi chłopi pili, bo zeszli na ląd, podróżnicy - jak oka - siedzieli z boku i wszystkiemu się przyglądali. Założyła opadający kosmyk za ucho i podparła szyję ręką, nieco masując tył i bok szyi. Co narysowała fragment patrzyła na karczmarkę i na to jak rozstawia ludzi po kątach. Tego typu szacunek ludzi wokół chciałaby kiedyś osiągnąć, jednak chyba nie była tego typu osobą. Nie była charyzmatyczna, bardzo asertywna i w ogóle raczej nie wyróżniała się z tłumu. Raczej brano ją za dziecko przez jej wygląd, ale do tego już zdążyła się przyzwyczaić. Nie widziano w niej realnego zagrożenia i sama też uważała, że nie stwarza zagrożenia. A przynajmniej nie takiego jakby chciała. Póki co była jeszcze słaba. Po raz kolejny opuściła głowę pogrążając się w swoich bazgrołach, kiedy otrzymała posiłek wraz z napojem. Odstawiła na chwilę notatki, by móc go zjeść gdy był jeszcze ciepły. Zupa, która przypominała ramen stała przed nią i kusiła zapachem. Wzięła w ręce pałeczki i łyżkę i zaczęła jeść. Była pyszna. Musiała przekazać swoje uznanie gosposi czy tutejszej kucharce, bo nie powstydziłby się tego nikt nawet w bardziej wyrafinowanych restauracjach w wioskach. Kiedy upiła ostatni łyk bulionu usłyszała przeraźliwy krzyk. O mało się nie udławiła, a cała sala zamilkła. Schowała notatnik do torby na pośladku, a sztućce odłożyła do pustej misji. Podniosła się i postanowiła sprawdzić czy nie potrzeba tam może jakiejś pomocy. Nie wątpiła, że gospodyni sobie poradzi, jednak co dwie głowy to nie jedna.
Przepraszam, czy coś się stało? Może pomóc? weszła do pomieszczenia z którego dobiegł krzyk a następnie zaległa cisza.

[Kuroi Kuma]

Puk puk, jest tam kto?
Misja dla Kami Noriko
Ranga D
Post 3/xx Chłopi, jakże grubiańskie określenie na tych, którzy tyrają w pocie czoła, gdy miasto w spokoju śpi, gdy mieszkańcy dopiero budzą się do życia, Ci portowi chłopi już dawno zdążyli wrócić z połowów ze świeżymi rybami. Czy Ci sami chłopi byli zdolni do wszczęcia bójki? Gdy tylko Noriko wyszła zerknąć na dół, gdzie działo się wszystko, co ciekawe mogła zauważyć, jak większość właśnie tych portowych, rosłych chłopów stoi tuż przy ścianie chcąc być jak najdalej od zamieszania, jak każdy z nich był cicho, jak nie odzywał się nie chcąc zebrać na siebie winy. Wielu z nich spuściło głowę, piło w ciszy, nawet nie wstali od stolików. Inni zerkali kątem oka na to co się działo, na jedną postać. Ktoś właśnie otworzył drzwi, wyszedł na zewnątrz. Postać w długim płaszczu, z kapturem na głowie.
Karczmarka zaś leżała na środku sali, obok niej były zbite dwie butelki, szkło było rozsypane wszędzie wokoło niej razem ze smugami krwi. Nie była martw, jedynie co to oszołomiona. Właśnie się podnosiła z kolan - powoli, spokojnie. Usłyszała pytanie dziewczyny z góry i westchnęła ciężko.
-Jeżeli umiesz dorwać tego... Bo ja już nie mam siły do tego chłopaka - rzuciła i machnęła ręką. Na jej ręku widniała rana - duży, rozlany siniak, a wokół niej powbijane odłamki szkła. Kobieta wyciągała powoli jeden po drugim i wkładała do kieszonki. Kim był wspomniany chłopak? Reszta baru powoli wracała do swojego rytmu, ale nikt z nich nie zareagował. Nie śmiał? Nie miał odwagi? Czy prosty chłopaczyna mógł mieć na tyle mocy by żaden z tych hardych chłopów, ani ta kobieta tętniąca spokojem nie mogli się mu przeciwstawić?

[Kami Noriko]

Cała sala zamarła, jednak nikt nie podniósł się z miejsca, żeby sprawdzić co było nie tak. Czy komuś nie pomóc. Ona sama już nie wiedziała czy z przyzwyczajenia chciała pomóc czy miała taką chęć, jednak reakcja była natychmiastowa. Podniosła się i stanęła w pokoju, gdzie napotkała widok niczym z jakiejś sceny mordu. W pierwszej chwili już myślała, że karczmarkę naprawdę zabito, jednak zaraz potem zobaczyła unoszącą się klatkę. A więc musiała być jedynie oszołomiona. Noriko w jednej chwili dostąpiła do niej i uklękła. W miejscu gdzie miała siniaki przyłożyła ręce, które natychmiast zalśniły zieloną poświatą. Nim to się stało jeszcze, powyciągała kawałki szkła.
Proszę się nie ruszać chwilkę. Uzdrowię Panią. powiedziała nim ta zaczęła podnosić się na kolana. Podała jej rękę i obie wstały. Może będę w stanie pomóc. Proszę powiedzieć co się stało i kogo miałabym szukać. uśmiechnęła się do niej ciepło, żeby trochę uspokoić kobietę. Nie mogła póki co więcej poradzić. Nie mogła przecież ścigać wiatru, musiała coś wiedzieć, jednak skoro ta kobieta miała z kimś problem, to chłopak musiał być naprawdę krnąbrny. Nie chciała nawet myśleć co ta z nim zrobi jak dorwie go w swoje ręce, jednak być może należało mu się. Gospodyni bardzo przypominała jej jakąś dobrą ciotkę, więc nie wierzyła, że miałaby złe zamiary. Poza tym za tak dobry posiłek chciała się jakoś odwdzięczyć, a być może była to sytuacja, w której uda się jej oszczędzić parę groszy, a na dodatek zrobić dobry uczynek.

chakra 100 - 8 = 92

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Podstawowa technika, którą posługują się medyczni shinobi. Użytkownik nakłada dłonie bezpośrednio w okolice rany rannego i przesyła swoją chakrę do porów skóry kończyn. Po chwili ta spływa do organizmu rannego, przyspieszając zasklepianie ran i naprawianie uszkodzonych naczyń krwionośnych. Co prawda nie zatamuje to rozcięcia tętnicy, ale może pozwolić na pozbycie się mniejszych obrażeń, ich częściowe zaleczenie może też spowolnić pogarszanie się stanu zdrowia pacjenta. Wszystko zależy od rany i samego użytkownika.

[Kuroi Kuma]

Puk puk, jest tam kto?
Misja dla Kami Noriko
Ranga D
Post 5/xx Karczmarka jednak żyła miała się... dobrze? Może poobijana, może w głowie szumiało, nie przejmowała się tym jednak za bardzo. Na jej twarzy nie widać było grymasu, powróciła do tego samego stanu, co poprzednio. Dziewczyna zaś postanowiła jej... pomóc? Na widok dłoni odsunęła odruchowo twarz, lecz widząc zieloną poświatę i twój wzrok odpuściła, rozluźniła się. Dopiero teraz uzdrowicielka widziała, że w oczach tej kobiety rozgrywała się wojna. Przegrana z dawna już bitwa, kopanie leżącego, który nie może się podnieść. Może nawet opłakiwanie tego, co się wydarzyło? Mogłaby przysiąc że ta sama harda kobieta robiła wszystko, by się nie rozkleić, że jej oczy drgały chcąc uwolnić z siebie wszystko, co do tej pory było skrywane gdzieś w mroku, odsyłane w zapomnienie.
-Dziękuję, ale nic mi nie będzie - powiedziała i złapała Twoją rękę oburącz i odwzajemniła uśmiech. Na chwilę jej oczy znowu były zimne, przeszywające - popatrzyła po gościach, którzy wracali już do formy i zaczynali rozmawiać tak samo, jak uprzednio. Odetchnęła głęboko i skinęła głową, by dziewczyna poszła za nią na zaplecze, a dokładniej małego przedsionka oddzielonego płachtą pomiędzy kuchnią, a barem.
-Nie wiem czy jesteś w stanie pomóc, ale - przerwała na chwilę, odwróciła wzrok ku górze, zaczęła skubać paznokieć u lewej ręki - To nie jest zły chłopak, on po prostu trafił w złe towarzystwo - znowu westchnęła, a Noriko mogło trochę się powolutku rozjaśniać - Pewnie siedzi teraz i chleje w porcie, jak zazwyczaj... Może... Może mogłabyś go tutaj przyprowadzić? Nic tego gamonia nie sprowadzi na dobrą ścieżkę, ale chociaż niech będzie w domu - tu, gdzie jest bezpiecznie, czy mogłabym Cię o to prosić? - wyglądała zupełnie jakby jej ulżyło, jakby ogromny ciężar spadł jej z barków i mogłaby zaraz odlecieć.

[Kami Noriko]

Ta kobieta była zdecydowanie zafrasowana całą sprawą. Musiało być to dla niej bardzo osobiste, gdyż jej wzrok zmieniał się z zimnego w roztargniony i tak na zmianę. Już chciała jej powiedzieć, że nie musi jej nic wyjaśniać, ale otworzyła się. Z tego co powiedziała wywnioskowała, że chodzić musiało o kogoś bliskiego - mąż, syn, brat...? Nie wiedziała, ale nie zamierzała się dopytywać. Nie uzyskała jednak odpowiedzi na wcześniejsze pytanie, a iść do portu i szukać jednego mężczyzny było niczym szukanie konkretnego źdźbła w stogu siana. Nawet kryterium picia raczej nie było to zawężające... Zdecydowanie robiła tam to większość chłopów, gdyż co innego mieli do roboty po przybiciu do portu albo kiedy nie mieli nic do roboty? Mężczyźni byli raczej prości w rozumowaniu i nie zastanawiali się nad tym jak inna osoba, która martwi się o nią, się czuje. Z pewnością karczmarka nie okazywała tego rozczulenia przy nim, bo to tylko by go zachęciło do dalszego postępowania nie tak jak powinien, jednak naprawdę się o niego martwiła.
Postaram się go sprowadzić tu. Proszę mi tylko powiedzieć kogo mam szukać i jak wygląda, żebym była w stanie go sama rozpoznać ewentualnie. położyła jej rękę na przedramieniu na pocieszenie. Choć tyle mogła zrobić i poszukać tego jegomościa. Musiał być blisko, bo cała sytuacja stała się dopiero co, więc nie zdążył daleko odejść. Jednak za jej radą pierwszym miejscem w jakim będzie szukała to porty.

[Kuroi Kuma]

Puk puk, jest tam kto?
Misja dla Kami Noriko
Ranga D
Post 7/xx Igła w stogu siana, czy też pijący facet w porcie. Faktycznie zadanie nie należało do najłatwiejszych, na chwilę obecną wskazówek było tyle, co kot napłakał. Minęło już na tyle długo, że facet pewnie zawędrował w jakieś dziwne, niekoniecznie przyjazne miejsce. Gdyby tak ruszyć za nim od razu, pewnie byłoby o wiele łatwiej. Karczmarka podniosła się z miejsca, otworzyła szafeczkę i wyjęła rysunek chłopaka. Pewnie trochę już nieaktualny, lekko wyblakły, przetarty. Złapała go oburącz przed sobą. Westchnęła ciężko - osoba najbliższa jej sercu, największy skarb jaki posiadała zwrócił się przeciwko niej, był prowodyrem jej smutku, żalu głęboko skrytego w sercu.
-To jest Akashi, przynajmniej taki był jakiś czas temu. Teraz trochę wydoroślał, urósł. Teraz jest nieco większy od ciebie, to jeszcze dziecko, a przynajmniej dla mnie zawsze nim będzie - pokazała Ci rysunek przedstawiający całkiem przystojnego szatyna z objawami pierwszego zarostu. Wystające kości policzkowe, ciemne, głęboko osadzone oczy, a do tego lekko zadarty nosek sprawiały, że nie jedna pewnie się za nim obejrzała - Często przesiaduje razem ze swoimi "kolegami" w dokach, albo łażą po plaży i zaczepiają ludzi - nie za bardzo chciała się rozstawać z rysunkiem, był bowiem jej wspomnieniem dobrych czasów zamkniętych w małym kawału papieru. Dla kogoś byłby to zwykły śmieć, nic nie znaczący pobazgrolony papier. Nie był to majstersztyk, ot pewnie wędrowny rysownik zarabiał sobie na życie i trafił do Ryuzaku. Czas wybrać się na łowy, bo cel coraz dalej.


Nastęny post tutaj