-No dobra, to wyruszam. Będę z cukrem najszybciej, jak się tylko da.- Powiedział Satoshi, po czym raźnym krokiem ruszył we wskazanym kierunku. Zupełnie nie dziwiło go, że kobiecie zależy na dowiedzeniu się, co się stało z dostawcą. Tak jak powiedziała, było po prostu taniej, zazwyczaj na partnerach biznesowych można było bardziej polegać, chyba że wydarzył się jakiś nieoczekiwany wypadek, jak najwyraźniej w tym przypadku. Satoshi wychwycił delikatną zmianę tonu, sugerującą, że może kobiecie chodzić o coś więcej, niż sam cukier, wzruszył jednak tylko rękami. Nie była to jego sprawa i szczerze mówiąc, nie specjalnie go obchodziła.
Idąc, Sabaku rozglądał się uważnie, szukając opisanego mu wozu dostawczego. *Czerwień i malunki, czerwień i malunki* (aż chce się dodać: "Byłoby prościej, jakbym nie był daltonistą!
). Na razie nie chciał zaczepiać i wypytywać przechodniów, bo jak każdy normalny facet, czuł wewnętrzną niechęć do przyznania przed samym sobą, że szybciej by było, jakby poprosił kogokolwiek o pomoc.
