[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Yoshimitsu]

Kaguya był tutaj teoretycznie w poszukiwaniu wiedzy, w praktyce wiedział jednak, że nie posiada umiejętności do szybkiego przeszukiwania, a każda jego próba będzie równała się z tym, że coś zostanie uszkodzone. Nie chciał tego, właściciele tego opuszczonego miejsca byli właśnie tutaj. Państwo Sanada, nawet jeśli o tym nie wiedzieli to Yoshi postanowił to uszanować. Wykonał wyraźny odmowny gest w kierunku Yuriko. -Przekaże to Państwu Sanada. W moim mniemaniu wszystko co tutaj jest, należy do Nich. Lekko skłonił głowę w kierunku swojej tymczasowej przywódczyni, zabrał co znalazł i ruszył w dom. Celem była Asaka i Shikarui. Trzeba było im to oddać. Im może się to bardziej przydać, a jeśli nie to tylko oni byli tutaj upoważnieni do niszczenia czegokolwiek.
Próbował znaleźć kogokolwiek co chwile mu zajęło. Nie mógł nawet głośniej powiedzieć i zapytać gdzie kto jest. Posiłkował się tym, że miejsce nie było zbyt duże. Wiedział gdzie jest Shins, a ten z pewnością wiedział gdzie jest Yoshi, skoro miał na sobie jego figurkę. Kaguya postanowił, że wystarczy tego dobrego i po prostu skierował się do korytarza, gdzie napotkał śmietankę towarzyską. Państwo Sanada chyba zbierali się do wyjścia. Białowłosy ruszył do Nich pewnym krokiem. Nie był cmentarną hieną, nie był poszukiwaczem skarbów. Był tutaj bo sytuacja i prawdopodobnie liderka rodu by tego wymagała.
-Znalazłem jakiś zwój. Powiedział delikatnie do Asaki bo to właśnie ją pierwszą zauważył.
-Oznaczony jest imieniem "Shinjiro". Nie wiem kto to, może Wy będziecie wiedzieć. Oddał swoje znalezisko jeśli ktokolwiek był Nim zainteresowany.
Chłopak miał mieszane uczucia względem tej sytuacji. Nie chciał urazić potencjalnych właścicieli ale z drugiej strony, misja przed jaką zostali postawieni zmazywała wszystkie moralne ramy. Przyjrzał się Sanadom nie wiedząc czy robi dobrze czy źle, zwyczajnie o to nie dbał. Po prostu był uczciwy. Chwila przemyśleń została przerwana przez czarnowłosego, który z impetem ruszył. Kaguya był nieco zmieszany całą sytuacją, podszedł bliżej, a okazało się że Shik biegnie na Shenzhena. Ciepło rozlało się po całym ciele, a na twarzy pojawił się mały uśmiech. Zabij, zabij, zabij! Gdyby tylko mógł odrąbać łeb gładkoskórego dziecioluba to by to zrobił już dawno ale wszyscy byli obrażeni i ubolewali nad śmiercią Sashy jednocześnie mając oko na działania mafiozy. Cóż Yoshimitsu nawet jeśli jest w stanie to nie zareaguje, nie będzie mu żal małego Sabaku, a swoje przemyślenia zostawi dla siebie. Ciekawe co na to Hikari, ciekawe czy Sanadzie też powie, że jest gorszy od mafii.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion słysząc że Yoichi nie miał mu do przekazania żadnej istotnej informacji odnośnie znalezisk, czy czegokolwiek innego od razu udał się po schodach na górę. Przyświecał sobie drogę kulą światła i otwierał wszystkie drzwi po kolei początkowo tylko zaglądając do wewnątrz. Większość z pokoi okazała się służyć jako sypialnie o stosunkowo malej powierzchni, jednakże meble będące w środku zdecydowanie do najtańszych nie należały. Najprawdopodobniej pokoje te należały dla służby, która na brak wygody nie mogła narzekać.
W śród wszystkich tych pokoi znajdował się jeden, który wyraźnie wyłamywał się z prostego schematu i krył się za znacznie obszerniejszymi podwójnymi drzwiami. Ten właśnie pokój Keion zostawił sobie na sam koniec i gdy miał wchodził by zacząć przeszukiwanie przyszedł Aka. Nie pytając które z pomieszczeń są już przeszukane od razu zaczął od najlepszego kąsku wydając przy tym polecenia. Widocznie czuł że Hayakawa swoim przybyciem wbił się ich grupie w paradę, ale medyk nie zamierzał z nikim konkurować, czy też odbierać zaszczytu odnalezienia informacji o Hanie. Dlatego też bez zwłoki podszedł do półki na zwoje i księgi uznając ze może być źródłem cennych informacji w przeciwieństwie do szafy, która wydawała się służyć do przechowywania ubrań. Aczkolwiek chłopak nie zamierzał zostawić nie sprawdzonej żadnej szafy, książki, zwoju, półki ani szuflady, oczywiście robiąc to szybko w miarę możliwości. Tym bardziej że Aka nawet sprawiał sobie trud szukania pod szafami i za szafami. Pytanie jednak czy było ich wystarczająco dużo i mieli wystarczająco dużo czasu by przejrzeć tak dokładnie wszystkie te pokoje w całym budynku, czy też Han dopadnie ich zanim zdołają znaleźć cokolwiek i się ukryć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Hikari]

Wszelakie zdatne do przeczytania zwoje i książki Hikari szybko przeleciał wzrokiem, ale nie znalazł tam niczego przydatnego. Same pamiętniki, tomiki poezji, czy też modlitwy do bóstw którymi w innym wypadku mógłby się zainteresować. Nie z powodu wielkiej wiary, bardziej ciekawości każącej poznawać świat, w to wliczała się przeszłość. Czy posiadali jakiegoś zapomnianego w obecnych czasach boga? Teraz nie znajdzie na to odpowiedzi, bo poszukiwał informacji związanych z Hanem. Tam był takowych brak, więc z pustą głową przeszedł do sprawdzenia pudełeczka na korbkę. W tym momencie z korytarza znajomym głosem usłyszał niepokojące wieści, Hakusei oraz Keira w grupie obronnej zostali ranni. Oni wciąż są na początku poszukiwań, beznadziejnie powolnych poszukiwań. W głowie nasiliły się myśli o wyruszeniu jako wsparcie, ale w obecnych warunkach pogodowych byłoby to głupotą. Nawet by się nie przebił, zakładając trafienie na miejsce. Po przeproszeniu małżeństwa postanowił pokręcić korbką, po której rozbrzmiała w pokoju krótka i przyjemna dla ucha melodia. Kiedy się skończyła miał je odkładać na miejsce tylko podskoczył od dziejących się cudów. Wieczko błysło, a pokój zamienił się w polanę? Zamiast sufitu miał przed różnokolorowymi oczyma poranne niebo, podłoga pokryta trawą, a nieopodal biegła zwykła ścieżka. W okolicy rosło kilka drzew, a przecież wciąż przebywali w budowli. Ledwie z siebie wydukał jedno słowo pod wpływem szokujących wrażeń.
- Cco?
Pierwszą kontrolowaną reakcją, którą zrobił Terumi było przetarcie oczu wolną ręką... Duchy wciąż pozostawały obecne, chciał spróbować kai, ale powstrzymał go tajemniczy głos narratora. Zrozumiał, że nie jest to genjutsu mające otępić ich zmysły tylko coś dużo bardziej skomplikowanego. Nad pozostałymi możliwościami przestał myśleć dając się pochłonąć wcześniej wspominanej ciekawości. W pewnym sensie po ostatnich wydarzeniach potrafił się utożsamić częściowo z autorem, zawsze wybierał samotność odrzucając bliskie osoby z prozaicznego powodu. Bał się ich straty, kiedy staną się zbyt bliskie sercu. Po wielu latach zrozumiał swój błąd myśląc o zmianach, na realizację zabrakło mu czasu.
- I jest tego autorem?
Dorzucił swoje przemyślenia przy pytaniu Asaki, kiedy pojawił się czerwonowłosy mężczyzna razem z Miki razem z najgorszymi scenami nagrania. Yogańczyk, który co tutaj wiele ukrywać najwyżej całował się kilkukrotnie w życiu nie przechodząc dalej poczuł się zgorszony. Pierwszy raz był świadkiem tak romantycznych wyznań, więc na policzkach zrobił się nawet czerwony. Ba, przy finałowych scenach przymknął oczy. Powinien częściej odwiedzać kino na romantyczne komedie, ale biedna miejscowość rodzinna nie posiadała takich bajerów. Otworzył je wraz z ostatnim słowem narratora, pomieszczenie wróciło w pełni do normy. Jeszcze jego umysł musiał powrócić do rzeczywistości, w czym pomógł Shikarui jednym prostym słowem przy katanie. Było skierowane do żony, ale przerwało dzwoniącą po uszach ciszę pozwalając działać. Natychmiast podszedł w ich kierunku wyciągając dłoń z znaleziskiem, zanim został poproszony.
- Należy do ciebie, wystarczy jedna niepożądana osoba widząca to.
W głowie posiadał delikatny mętlik, więc przekazawszy pudełeczko postanowił wyjść na świeże powietrze. Zaczął się zastanawiać dlaczego Antykreator stał się złem wcielonym. Prowadził normalne życie, wydawałoby się szczęśliwsze niżeli Hikari. Po tym nagraniu potrafiłby uwierzyć w kłamstwa historyczne, ale zniszczenie Kami no Hikage jest niezaprzeczalne. Gdzie wkroczył na ścieżkę zła? Pytanie, które rozpaliło pewien ogień do dalszego działania. Gorzej jeżeli ukrywał wioskę dla swoich wspomnień miłosnych, których się wstydził. Tą opcję tymczasowo pomińmy. Postanowił się rozejrzeć za Yuriko, którą ujrzał przez otwarte drzwi w dodatkowych budynkach. Już miał wchodzić do środka, kiedy usłyszał niepokojące odgłosy za plecami natychmiast się odwracając. Ich źródłem był pan Sanada, który postanowił wbiec na dach do chłopaka posługującego się piaskiem. Podczas wycieczki zwrócił na Sabaku pierwszy raz uwagę, czyżby to nie uczestnik turnieju próbujący niegodziwych czynów? Tak wspominała Misae, mógł go rozpoznać, bo jako jedyny posługiwał się na arenie tym kekkei genkai. Prawdopodobnie w każdej innej sytuacji by zareagował, ale obecnie przyjrzał się pozostałym świadkom dostrzegając chory uśmiech u Yoshimitsu. To zamieszanie go wkurwiło, ale postanowił splunąć kulką lawy w trawę i kontynuować marsz do dowódczyni zdać swój raport.
- Więc poszukujemy pudełek potrafiących przywoływać duchy? Znaleźliśmy pozytywkę z numerem trzy, w której mówił o swojej miłości. Tego chcemy się dowiedzieć?
Zupełnie zignorował ewentualne wrzaski powstające na zewnątrz, tylko westchnął chcąc wracając do roboty.

  Ukryty tekst

[Kaiko]

To było jasne, że kruszyna z wachlarzem nie leczyła Kaiko dla jakichś zysków. Dlaczego miałaby? Z pewnością nie wyglądał jak ktoś, kto mógłby być warty pomocy w zamian za coś cennego. Stare, chociaż zadbane ubrania, niechlujnie obcięte włosy tym samym kunaiem, którym rzucał do ryb w strumieniu i ogólna, raczej, przeciętność. Czy tak wyglądał ktoś zamożny? Czy tak wyglądał ktoś wpływowy? Kanamura doskonale rozumiał już, że ludzie pomagają mu bezinteresownie. Dlaczego? Cholera wie. To go zaskakiwało najbardziej. Jedni może widzieli w tym wspólną misję, ale Keira? Akahoshi? Hou? Wakana? Jaki oni mieli cel?
- Za późno, już postanowione. - odezwał się pogodnie na słowa białowłosej. Przecież wiedział, że nie musi się odwdzięczać. Nie zawarli żadnej umowy, nie znali się nawet i pewnie nie spotkaliby się więcej po opuszczeniu tej wioski potworów. Jednak nie o to chodziło, żeby spłacić jakiś dług. Był to jedynie pretekst, aby nagrodzić ten akt altruizmu. Kanamura miał też ochotę zrobić to z egocentrycznych powodów - aby uspokoić swoje ego, które nieznacznie, ale ciągle było drażnione przez zwykłe wymaganie pomocy. Ileż mógł żyć z dobroci innych? Jeżeli oni mu pomagali, to on też chciał im pomóc. W ten sposób nie byłby taki... bezużyteczny. Potrzebował jednak trochę czasu, aby zdobyć możliwości. W tym momencie, cóż, niewiele mógł.
Asaka i Shikarui, co dziwne, Sanada. Zupełnie jak dom. Moment Kaiko trawił tę informację, próbując pojąć ten dziwny zbieg okoliczności. Logika białowłosego zaczynała od najbliższych mu tematów, najbardziej znanych, a więc własnego domu. Świątynia Susanoo. Dom Sanada. Świątynie służyły do czczenia, więc bazując na nazwie, w Świątyni Susanoo czciło się, tak, dobrze myślicie, Susanoo. Więc skoro dom służył do mieszkania, a był Sanada to znaczyło...
Niezwykle miłym było to, że Asaka akurat wybrała wersję "Kaiki", aby zwracać się do niego. Niby nic, błahostka, ale Kanamura zdecydowanie lepiej czuł się, gdy nazywano go właśnie w ten sposób. Uśmiech zadowolenia trwał tak długo, aż wspomniane wcześniej przemyślenia dobiegły końca. Wtedy na twarzy młodzieńca pojawił się szok. Jakim cudem to był ich dom? Przecież to była zapomniana wioska. Czy może żyli jak on, w zapomnianym miejscu, zapomniani przez świat? Nie, to nie było możliwe, w końcu wydawało się, że Yoshimitsu ich zna. I nie tylko on. Zatem... mieli tutaj przodków? Tak czy siak, Kaiko nie zamierzał komentować tego dziwnego wydarzenia. Co miałby powiedzieć? Zapytać ich o zgodę na wejście do domu? Pochwalić za naprawdę robiącą wrażenie willę? Uświadomić, że w tamtym magazynie ich grupa mogła zabić garść krewnych Sanadów? Sytuacja była niezręczna i białowłosy wolał trzymać się z dala od tego domu. Rozumiał, że byli tutaj przeszukać wszystko, bo chodziło o sprawy wyższe i ważniejsze, ale... przecież mogli to zrobić Sanadowie, prawda? Już Han się na nich gniewał, że szperają mu w wiosce, więc po co denerwować, tym razem, sojuszników?
Czy tego chciał, czy nie, to musiał wejść do środka chociaż na moment, aby obejrzeć ducha jednego z kolegów Yuriko. Reakcja Kaiko naturalnie była taka, jakby zobaczył ducha, czyli zwyczajnie zdębiał i nie wiedział co zrobić. Dopiero nadchodzące słowa go uspokoiły i zrozumiał, że to żaden duch, a kolejna sztuczka z chakrą. To robiło się już absurdalne. Co jeszcze dało się robić chakrą? Znikać? Czytać w myślach? Kraść ciała? Cokolwiek teraz usłyszałby Kaiko, to i tak by uwierzył. Rozmowa z Hakuseiem się zakończyła, a każdy rozszedł się w swoją stronę. Białowłosy, zupełnie zagubiony, nieco smutnym wzrokiem wlepionym w plecy Yuriko, odprowadził ją tak daleko, aż mu znikła z pola widzenia. Co on miał robić? Nic mu nie powiedziała, a po prostu sobie poszła. Dotychczas Kanamura miał jasne wskazówki - trzymaj się na przedzie z Yoshimitsu, zostań ze mną, wejdź do magazynu. Albo walczył i nie potrzebował żadnych wskazówek. Teraz nie było z kim walczyć, ani nie było wskazówek. W dodatku nie czuł się swobodnie przeszukując ten dom. Wolał to zostawić reszcie - i tak ich było od groma. Zatem zaraz jak wszedł do środka, to wyszedł i postanowił tak po prostu obejść posiadłość dookoła, przechodząc obok czegoś, co kiedyś mogło być nawet stawem. Może nawet dalej nim było. Podczas tego spaceru oczywiście przyglądał się dokładnie wszystkiemu, dosłownie wszystkiemu, bo nie miał zielonego pojęcia czego powinien szukać. Kierował się w taki sposób, aby na końcu zajrzeć do środka osobnych budyneczków, stojących za domem Sanadów. Nie zamierzał wchodzić do środka, a jedynie zaglądnąć, rozeznać się w tym, co się w nich znajduje. Na razie jeszcze nieświadomym, że za jego plecami, na dachu, ma się rozegrać kolejna akcja skutecznie krusząca szczątkowe zaufanie wobec jakiegokolwiek ninja.



W skrócie: Kaiko wychodzi z domku i obchodzi go dookoła, zgodnie ze wskazówkami zegara, by na końcu zajrzeć do obydwóch budynków za domem.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Czując narastający strach, który kompletnie mnie podminował starałam się nie wpadać w panikę i zachować zimną krew, ostatnie czego teraz potrzebowaliśmy to spowalnianie siebie nawzajem.
- Nie zdążymy dotrzeć do zamku na czas, Han dogoni nas po drodze i zmiecie nas z powierzchni Oniniwy. Uważam że najlepsze co możemy zrobić to możliwie najbardziej zejść z jego drogi, on kieruje się teraz do zamku i niestety nie ma nic co moglibyśmy z tym zrobić, nie ważne czy po drodze nas zabije czy pójdzie bezpośrednio do swojego starego domu, trzecia grupa i tak nie będzie wiedzieć co się święci. Dziękujemy Sau-san, zrobimy wszystko aby znalezione informacje dotarły w odpowiednie ręce. - powiedziałam nieco roztrzęsionym głosem, jednak równocześnie wiedziałam że mam rację. Po wygłoszeniu mojej opinii postawiłam się Masako i zaczęłam ją ciągnąć w nieco innym kierunku, byle dalej od trasy jaką podążał Han. Nie zatrzymywałam się ani na sekundę, desperacko starając się jak najdalej odbiec od niebezpieczeństwa, równocześnie też starałam się obserwować Antykreatora aby wiedzieć jaka jest jego pozycja. Jeżeli znajdzie się w odległości mniejszej niż 90 metrów od nas to wracam do wizji sferycznej i gestem wskazuję Yoake i Masako aby zachowali ciszę, usiłuję również znaleźć jakiś budynek do którego moglibyśmy się dostać aby w nim przeczekać to co najgorsze.



Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町 Grupa I
Hikari, Yoshimitsu, Kaiko, Shins, Shenzhen, Shikarui, Asaka

Przeszukiwanie starego domu rodziny Sanada trwało - lecz niestety, dostępnych tam informacji i przedmiotów było względnie niewiele. Istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, że po tym tajemniczym wydarzeniu które zniszczyło miasto i okolice, ktoś tu już wcześniej był - i ogołocił dom z przedmiotów, które mogły mieć największą wartość. Możliwe też, że potomkowie rodziny Sanada przybyli tu jakiś czas później, i po prostu zebrali to co mogło im się najbardziej przydać, pozostawiając tylko te rzeczy które woleli zostawić pogrzebane... tylko kiedy mogło się to wydarzyć? Przed tym, jak Antykreator w jakiś sposób ukrył Oniniwę przed światem pod powierzchnią jeziora? Jak dawno to było? Chociaż poszukiwali odpowiedzi, im dłużej przeszukiwali - tym więcej nagromadzało się pytań.
Yuriko zaczynała zmierzać w stronę siedzib służby, lecz gdy jej Byakugan znalazł coś niespodziewanego w pomieszczeniu gdzie przebywali Hikari, Shikarui i Asaka - od razu zawróciła, przebiegła przez korytarz i weszła do pokoju. Na jej twarzy było widać nieludzkie skołowanie - w takim samym stopniu jak wcześniej, gdy słuchała o duchach od Hakuseia. W końcu teraz mogli zobaczyć je na własne oczy - i to w formie mobilnego obrazu, odtwarzającego wspomnienia tego samego człowieka, za którym podążali. Wcześniej, kiedy druga grupa otworzyła własną skrzyneczkę, Hyuuga mogła tylko obejrzeć ruchy z daleka, nie słyszała żadnych dźwięków ani nie była w stanie dokładnie się przyjrzeć. A teraz... to było co innego.
Mogli dokładnie spojrzeć na to, jak kiedyś wyglądał Han Sozo - lub, jak się przedstawił duch, Suzumura Shinjiro. Mężczyzna, chociaż był doświadczonym shinobi, nadal był człowiekiem potrafiącym kochać i czuć ludzkie emocje. Szlachecki bękart o uczciwym sercu, który potrafił przyznać się do własnych błędów i podążający za własnym sercem, potrzebujący czasu dla siebie by wszystko poukładać jak należy. Z perspektywy obserwatora, prawdopodobnie nikt nie porównałby tego mężczyzny, zwykłego wojownika i podróżnika, z pozbawionym duszy, żądnym krwi mordercą jakim w oczach społeczeństwa był Antykreator. Co musiało się wydarzyć, że jego serce zostało wyrwane i pożarte przez mrok? Dlaczego z taką nienawiścią stawał naprzeciw wszystkim shinobi, i starał się własnymi sposobami zniszczyć ten świat który wszyscy znali?
Prawie wszyscy obecni zdębieli, nie wiedząc nawet jak za bardzo zareagować. Pierwszym, który przełamał ciszę, był Shikarui, który podszedł do starej katany wiszącej na ścianie, i poprosił Asakę o pokrycie oręża kryształem - dla ułatwienia transportu, i zmniejszenia szansy że broń zniszczy się jeszcze bardziej w trakcie transportu. Białowłosa dokładnie to uczyniła, a wtedy też otrząsnął się Hikari - mężczyzna podszedł do duetu, i podał Shikaruiowi pozytywkę - prezent Shinjiro dla Miki. Trzymając te dokumenty, wszyscy ruszyli w stronę wyjścia. Na korytarzu dołączył do nich Yoshimitsu, który zebrał dokumenty i tomiki poezji podpisane imieniem Antykreatora, i również przekazał je duetowi.
W tym samym czasie, w pokoju Akihiko, Shenzhen zakończył przeszukiwanie półek z dokumentacjami. Zabrawszy jeden ze zwojów pochodzących z pamiętnika zmarłego już architekta, pustynny shinobi wyszedł poza budynek, aby dostać się na dach i rozpocząć wytwarzanie swoistego "punktu obserwacyjnego" - tym samym pozostawiając Shinsa samego przy biurku. Yakuza zaczął przeszukiwać szufladę i blat, poszukując jakiegoś sposobu żeby otworzyć drugą, zamkniętą szufladę - niestety jednak, nigdzie w okolicy nie dało się zauważyć żadnej formy klucza. Zresztą, skąd pewność że skrytka była zamknięta przez Akihiko, a nie kogoś innego? Równie dobrze klucz mógł być gdzieś daleko stąd - albo w ogóle nie istnieć... Lecz i na to gangster się przygotował: tworząc niewielkie figurki z gliny, wpakował je do zamka i zdetonował. Huknęło lekko, lecz nie na tyle by huk rozniósł się poza dom - ot, jak gdyby wybuch petardy zamkniętej w skrzynce.
Zamek został rozerwany.
A w środku szuflady, Shins znalazł niewielką, drewnianą skrzyneczkę, oznaczoną na górze symbolem "七" - siedem. Niestety jednak, jakkolwiek obejrzeć i jakąkolwiek siłą próbował otworzyć wieczko - było one zablokowane, bez możliwości otwarcia. Zamek trzymający kuferek był wkomponowany w skrzyneczkę, na dodatek był na tyle mały że nie dałoby się odblokować jej w taki sam sposób jak szufladę, nie niszcząc przy tym całego puzderka.
Kaiko, przechadzając się wokół budynku, mógł obejrzeć otoczenie domu Sanadów - niegdyś mógł on być pięknym ogrodem, lecz aktualnie bardziej przypominał zapuszczone bagno, przykryte wilgotnymi roślinami, błotem i porozrzucanymi głazami ze zniszczonego kamiennego płotu. Zapach powietrza potrafiłby co słabszych ludzi przyprawić o mdłości - zapach wilgoci i zgnilizny wpełzał w nozdrza i wręcz przewracał całą zawartość żołądka do góry dnem. Młodzieniec podszedł do budynków w których niegdyś mogli mieszkać słudzy - niestety, jeden z nich był całkowicie zawalony, zaś przy próbie szarpnięcia o drzwi prowadzące do drugiego, większego budynku, Kanamura mógł zauważyć że wejście było czymś zablokowane - jak gdyby za klamkę założono krzesło, lub podwoje zostały przywalone jakimś meblem bądź głazem. Na upartego pewnie dałoby radę przebić się do środka - ale wymagałoby to znacznego pokazu siły i wytrwałości.
Zauważył też, że wydarzyło się coś dziwacznego.
Kiedy Shenzhen zaczął wchodzić na dach, z budynku wyszli prawie wszyscy - najpierw Shikarui i Asaka, za nimi Yoshimitsu i Hikari. Yuriko nadal była wewnątrz domu, lecz zmierzała w stronę drzwi...
I wtedy, zanim Shenzhen był w stanie zareagować na niezwykłą szybkość Shikaruia, Sanada zdołał wskoczyć za nim na dach, i korzystając z miecza uderzyć go po ręce. Sabaku nie byłby w stanie zareagować, ani tym bardziej czegokolwiek uniknąć: czarnowłosy w swoich możliwościach fizycznych był po prostu drastycznie lepszy niż jego oponent. Co prawda inni, zwłaszcza Terumi, byliby w stanie zareagować... lecz po prostu postanowili tego nie robić. Jak gdyby dawali ciche przyzwolenie temu, co właśnie zrobił Sanada.
Pierwszy miecz opadł na ramię Shenzhena, jak gdyby żeby zmusić go do chociaż zasłonięcia się ręką - ostrze jednak nie przeszło przez rękę, powstrzymane przez Shikaruia. W tym samym momencie jednak poruszyło się ostrze trzymane w drugiej ręce Sanady...
Trysnęła krew. A na dach budynku upadło coś, co później okazało się być prawą dłonią Shenzhena.

---

Grupa II
Yoake, Tamaki, Masako

Uciekająca druga grupa zaczynała czuć na swoim ramieniu oddech śmierci. Poprzez oczy Tamaki dowiedzieli się, że w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą poszukiwali wiedzy na temat Antykreatora - teraz był on sam. I to w liczbie dwa. Co prawda nie był to on osobiście, a tylko jego klony, lecz w tym przypadku nie zmieniało to w ich sytuacji absolutnie nic: Han poruszał się z prędkością, z którą nie mieli szanse konkurować, a jego potęga była na tyle wielka, że sam jej cień był w stanie wywołać torsje u dowódcy ich składu, który teraz najwidoczniej przeklinał własne umiejętności sensoryczne. Żadna z perspektyw nie była dobra: jeśli będą biec w stronę zamku, będą mieli szanse ostrzec grupę trzecią o nadchodzącym zagrożeniu - lecz wtedy klon będzie w stanie do nich dotrzeć, i prawdopodobnie wyrżnąć całą czwórkę. Jeśli się ukryją, zapewne zdołają uniknąć śmierci, a przynajmniej na ten moment - w zamian jednak poświęcą trzecią grupę, która zostanie zaskoczona przez atak Hana.
Pozostawała jedna opcja, którą przedstawił Sau. Poświęcić czyjeś życie - w tym przypadku jego - aby dać dodatkowe chwile na ucieczkę dla pozostałych. W ten sposób oni powinni zdążyć dostać się do zamku i ostrzec trzecią grupę, zwiększając ich szanse przeżycia. W zamian stracą tylko jego jednego. Chociaż świadomość możliwości zgonu potrafiłaby u ludzi wywołać dreszcz przerażenia, łysy sensor zdawał się być wręcz... rozbawiony tą perspektywą. Jak gdyby cieszył się, że może zginąć na własnych warunkach, walcząc z człowiekiem który zniszczył całe życie które znał. Bo i w sumie tak było, jeśli wierzyć w jego słowa sprzed zejścia do tego przeklętego parowu.
-Nie bądź głupi - powiedział Sau, patrząc jak Yoake wyciąga katanę. - Feniksy wiedzą wszystko to, co i ja, a informacje które zgromadziliśmy tutaj leżą w waszych rękach. Moja śmierć nie będzie wielką stratą, a przynajmniej umożliwię nawianie waszej trójce.
Ostatecznie jednak, kiedy Masako i Tamaki zaczęły biec dalej, trzymając się budynków nieopodal drogi, Yoake pozostał pomiędzy stojącym z twarzą w stronę ratusza Sau, a uciekającym duetem. Brodacz spojrzał w stronę młodzieńca z kataną, uśmiechając się krzywo.
-Co, chcesz popatrzeć jak walczę z Hanem? Czy może spróbować pomóc go otoczyć? - Wyszczerzył lekko zęby. - To tylko klon. Może zdołam go jakoś rozwalić. Wiej.
Yoake pozostawał w takim punkcie, że dalej mógł dokonać wyboru - przez mgłę Han raczej go jeszcze nie zobaczy, więc mógł albo uciekać i ruszyć za Tamaki i Masako... albo ukryć się w budynku obok bądź na jego dachu, aby obserwować walkę - i spróbować pomóc.
Dziewczęta zaczynały widzieć już majaczący za mgłą kształt wielkiej budowli. Przez tę mgłę ciężko było określić, jak daleko jeszcze będą musiały biec - ale zauważyły, że na drodze siedzi wielki pies, który wcześniej służył Yoichiemu jako wierzchowiec.
Z mgły zaczynał wyłaniać się czyjś kształt - wyglądał na dość wysokiego, długowłosego mężczyznę. Sau uśmiechnął się i ryknął nagle na całe gardło:
-No witaj, Hanji, sukinsynu jeden! Gdzie moje wypłaty z Shiro Ryu za ostatnie miesiące, co!?
Następnie tylko uśmiechnął się pod nosem, patrząc jak sylwetka się zatrzymuje.
-Graj, muzyko.

---

Grupa III
Aka, Yami, Keion

Kiedy Yami zaproponował żeby Ayu wycofała się do zamku ze względu na nieprzyjemny zapach przegnitej maty tatami i wnętrza kamienistego przejścia, suczka tylko spojrzała w jego kierunku wzrokiem pełnym pytania "chyba nie mówisz tego na poważnie, nie?". Chociaż nie wyglądała, była ona doświadczonym ninkenem, który brał udział w licznych misjach - wliczając w to batalię z Pięcioogoniastym, który aktualnie - o ironio - był zapieczętowany właśnie w ciele Yumichiki. A jeśli wierzyć rozmowom toczonym wcześniej, miała ona również doświadczenie w walce z innymi demonami, jak na przykład Czteroogoniasty, który to Bijuu przecież był odpowiedzialny za utratę nogi przez rudowłosego członka Sunadokei. Taka lista doświadczeń raczej wystarczyła, by argumentować że raczej nie wycofa się ze swojej misji tylko dlatego, że w okolicy panuje nieprzyjemna woń. Ostatecznie jednak parsknęła cichym śmiechem, jak gdyby na poły rozbawiona, na poły wdzięczna za swoistą troskę ze strony młodzieńca z Shigashi no Kibu.
-Poradzę sobie, dzięki - powiedziała spokojnie. - Martw się o siebie, sądząc z tego smrodu, coś tu musiało zdechnąć - i to dobrą chwilę temu.
I rzeczywiście - jak się okazało, w przejściu znalazły się dwa zdekapitowane szkielety, z głowami ułożonymi pod pachami. W kieszeniach zniszczonych strojów Yami nie znalazł niestety niczego - na dłoni większego szkieleta zauważył jednak stary, złoty pierścień z symbolem podobnym do tego, który znajdował się obok nazwiska Suzumura przy wejściu. Musiał to być symbol heraldyczny tego starego rodu - i zarazem mon Antykreatora. Czy można było założyć, że były to ciała kogoś z rodziny Hana Sozo? Rodzeństwo, rodzice, kuzyni? Bardzo prawdopodobne, że zostali oni zamordowani przez samego Hana, a później ich truchła zostały ułożone w kamiennym przejściu, tak by nigdy nikt więcej ich nie odnalazł. Jak inaczej można było tłumaczyć fakt, że nigdy nie zostały pogrzebane?
-Parszywa śmierć - stwierdziła Ayu. - Ciekawe, że zostali ustawieni w taki sposób, jak gdyby to porzucenie w tym przejściu miało być ich swoistym pochówkiem...
Po wyjściu z tunelu, okazało się że Yami i Ayu znaleźli się w garderobie. Niestety, poza ubraniami nie było tam nic ciekawego, ale przynajmniej wiedzieli że znajdują się w budynku głównym. Po przejściu na drugą stronę i dosięgnięciu drzwi, okazało się że... wyszli w dość obszernym pokoju, który zdawał się być swoistym gabinetem. Był on utrzymany w zaskakująco dobrym stanie: meble nadal trzymały się całkiem nieźle, zwłaszcza półki, półeczki i gablotki ustawione po lewej i prawej stronie ściany naprzeciw głównych drzwi do pomieszczenia. Pomiędzy półkami, idealnie pośrodku ściany wisiał duży, kamienny znak, przedstawiający mon rodziny Suzumura i samo nazwisko. Na biurku widniało trochę papierów, w większości wyglądających na stare plany i rejestry - dotyczyły one handlem i zbiorami kokonów jedwabników, jeśli wierzyć trudnym do odczytania fragmentom atramentu na rozpadającym się papierze. Najbardziej w oczy rzucał się jednak piękny, odlany ze złota puchar - dzięki swemu kruszcowi, nadal utrzymał swój kształt i piękno, nawet jeśli przykryty był grubym kurzem i śniedzią. Dookoła walało się sporo takich wartościowych przedmiotów, jak również ozdobne włócznie, szeroki miecz (o kształcie sejmitara), a nawet... stary, lecz nadal utrzymany w dobrym stanie rulon jedwabiu.
Drzwi były otwarte na oścież - jak się okazało, gabinet wychodził idealnie na korytarz główny. Ayu poniuchała przez kilka sekund, po czym szczeknęła:
-Hej, Yoichi!
Chwilę później przez drzwi wkroczył sam wywołany, rozglądając się z ciekawością.
-O, Yami, Ayu! Czyli jednak znaleźliście jakieś przejście? - Uśmiechnął się. - Dobrze wiedzieć! Będziemy wiedzieć którędy pryskać, gdyby jakieś cholerstwo o nazwie Antykreator nam się tu przypałętało. Dołączył do nas Keion, właśnie z Aką przeszukują piętro. Znaleźliście coś ciekawego?
W tym czasie na piętrze, duet shinobi zaczął przeszukiwać wszystko co się dało na piętrze. W pobocznych pokojach ciężko było znaleźć cokolwiek, co mogłoby wskazywać na połączenie rezydentów z postacią Antykreatora. Nie było tam żadnych zapisków, niektóre pokoje nosiły nawet ślady nadpalenia lub, co gorsza - plam krwi. Najbardziej widowiskowe pobojowisko dało się zauważyć w sypialni ustawionej najbardziej na lewo (C12): praktycznie cały pokój był całkowicie rozszarpany, a na podłodze, meblach, ścianach, ba, nawet na suficie było widać stare smugi które niegdyś najpewniej płynęły w czyichś żyłach. Co ciekawe, nie było tam jednak widać ani śladu jakichkolwiek zwłok lub szkieletów tych, do których ta posoka mogła należeć - ot, po prostu pozostawiono nieuprzątnięte miejsce, gdzie równie dobrze ktoś mógł próbować bawić się w czarnego maga.
Istniała jednak jedna rzecz, która była względnie stała we wszystkich sypialniach.
Napisane przy wejściach imiona.
Wszystkie żeńskie. Czyżby te pokoje należały do kobiet, które służyły rodzinie? Chociaż, sądząc z tego jak bogato byly wyposażone te sypialnie, ciężko było uwierzyć że należały one do najzwyklejszych w świecie służek - po co im by były tak obszerne szafy i duże łoża?
... nałożnice?
Na drugim końcu korytarza zaś, w pomieszczeniu które zdawało się być przedłużeniem ścieżki głównej (C13), Keion znalazł... bardzo strome schody, które równie dobrze mogły być drabiną ze stopniami o szerokości schodów. Czyli było to przejście na jeszcze wyższe, drugie piętro - co takiego trzymanoby tak wysoko?
Aka zaś, od razu przechodząc do największej sypialni. Była ona bogato ozdobiona, idealnie pasująca do szlachciców którzy zamieszkiwali ten swoisty zamek. Łoże, które co prawda nienajlepiej przeszło próbę czasu, na swoje czasy musiało naprawdę imponować: gdyby się uprzeć, dałoby się na nim ułożyć całą gromadę ludzi. Nie mniej imponujący był sam tron, ustawiony w stronę wejścia do sypialni: wykonany z drzewa wiśniowego, fantazyjny, o oparciu przyjmującym kształt dzwonu doutaku, od którego biły promienie słoneczne. W sumie, słowo "suzu" oznaczało dzwon, więc miało to jakieś zahaczenie w heraldyce...
Kiedy Keion powrócił i zajął się przeszukiwaniem półek, Aka skupił się na poszukiwaniu czegoś... mniej oczywistego. I jak się okazało, jego ciekawość szybko została nagrodzona: z tyłu za tronem, w niewielkiej jamie, ustawiono coś co wyglądało jak solidny, metalowy sejf. Na ten moment nie dało się go otworzyć, zwłaszcza że wyglądało na to, że zastosowano w nim niezwykle nowoczesny sposób zamykania: zamek cyfrowy, bazujący na sześciu bębnach z cyframi od 1 do 9. Wszystkie bębny były ustawione na cyfrze 1, i - jak można się domyślić - drzwiczki nawet nie drgnęły, nieważne ile siły Uchiha spróbował użyć. Nie znając kodu, niestety nie dostaną się do środka.
Pod samym sejfem jednak widniał napis.
"Bez samogłosek".
Keion w tym czasie, przeszukując półki, znalazł kilka zwojów będących pamiętnikami właściciela pokoju - wyglądało na to, że należał on do młodzieńca o imieniu Suzumura Goro. Był to spadkobierca całego rodu, który większość czasu swojego życia spędzał na kwestiach związanych z jego profesją: albo uczestniczył w bankietach, albo towarzyszył ojcu na wyprawach biznesowych i w nadzorowaniu jego plantacji jedwabników, których niegdyś w okolicy musiały być dziesiątki. Rodzina byla naprawdę bogata, a ich imię było poważane przez wszystkich - jednak, sam Goro miał mieszane uczucia co do jednego, jedynego człowieka. Swojego starszego brata i bękarta ze strony ojca, Shinjiro - shinobiego, który jednocześnie był znacznie popularniejszy i milej widziany niż ktokolwiek inny z rodziny szlacheckiej, ale zarazem zachowującego się jak barbarzyńca, preferujący załatwiać wszystkie sprawy za pomocą swojej siły, zamiast używać mózgu. Pamiętniki wskazywały swego rodzaju zazdrość wobec bękarta, ale zarazem... był w tym również podziw.

Mapa zamku Suzumura
Mapa domu Sanada

[uhide=Shikarui,Tamaki Hyūga]Widzicie, że klony Hana, które przed chwilą znajdowały się w okolicy ratusza, ponownie ruszyły w trasę. Jeden z nich zaszarżował w kierunku zamku Suzumura - lecz ku swemu zaskoczeniu, został on zatrzymany okrzykiem ze strony Sau. Walka pomiędzy nimi zdawała się być nieunikniona: zważając na siłę Hana oraz niską odporność klona, całość zapewne skończy się na jednym trafieniu. Drugi klon zaś, w przeciwieństwie do swojego współtworu, zaczął iść szybkim marszem w stronę domu Sanada - zapewne nie będzie potrzebować dużo czasu żeby tam dotrzeć, ale gdy się pojawi, skończy się to źle. Oryginalny Han pozostawał na cmentarzu, a jego mina coraz bardziej przedstawiała gotowość do wymarszu.[/uhide]

Shenzhen - utrata prawej dłoni. Drastyczna przewaga statystyk ze strony Shikaruia niestety nie daje ci szans na reakcję, zwłaszcza że pozostali obecni nie palą się by go powstrzymywać.
Deadline: 11:45, 9 października.
Jeśli coś pokićkałem, albo zapomniałem wspomnieć - przepraszam, i dajcie mi znać.

[Shenzhen]

Siedząc tak na dachu, Shenzhen czekał aż pozostali wyjdą i będzie można do końca zebrać to co każdemu z nich udało się odnaleźć w tej zakurzonej norze, która lata świetności ma już dawno za sobą. Próbował coś dojrzeć, lecz niestety wysokość budynku, nie dawał tak spektakularnych możliwości wizji, jakich by się młody Sabaku spodziewał, więc w zasadzie skończyło się an wcześniej wspomnianym oczekiwaniu. Czasu co prawda nie było wystarczajaco, jednak postrzeganie jego upływu, w zalezności od tego co aktualnie się robi, znacząco różni się od punktu odniesienia. Siedząc na dachu płynie on zdecydowanie wolniej, niż na poszukiwaniach....
Z budynku, nagle wyjrzała sylwetka, którą Shenzhen już znał, był to wysoki człek, który nosił nazwisko identyczne jak właściciele domu, co równie dobrze mogło być dziwnym zbiegiem okoliczności, ponieważ wcześniej nie wspominał o tym byśmy gościli w jego rodzinnych stronach lub po [prostu nie podzielił się tym faktem w okolicznościach, w których Shenzhen mógłby to słyszeć. W zasadzie wyszedł wprost an widok Sabaku i to tyle..... co sam Sabaku mógł dostrzec. Shikarui zerwał się i niczym mignięcie i nagle znalazł się przy chłopaku dobywając jednego ze swych ostrzy. W tym momencie Shenzhen rozpoczął wydobycie prawie całych ilości piachu ze swej gurdy, jednak ten był za wolny by zatrzymać cios drugiego ostrza, który doszedł do celu i tylko przeszedł przez linię, wystawionego ramienia, generując rozprysk krwi i pozbawiając biednego Shenzhena dłoni.
Po zadanym ciosie piach miał za zadanie odtrącić Shikaruia przez swoją objętość na całej przestrzeni dzielącej tą dwójkę i tym samym okalając swego właściciela. W tym czasie sięgnął on też ostatnią dłonia do torby....
Reszta kruszcu, nadal miała się wydobywać z gurdy i spróbować pochwycić Sanade, tym samym zajmując całą powierzchnię dachu oraz z każdą kolejną warstwą unosić się by uniemożliwić Shikaruiowi wycofanie się. W końcu jak się powiedziało A, to trzeba też powiedzieć B. W przypadku Shenzhena było to raczej wykrzyczenie następującej kwestii:
- Zdradzieckie ścierwo!

Koalka nie patrz :x

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Wiadomość o Keirze musiała boleć. Nawet jeśli te ostatnie dwa lata minęły bez jej większego udziału w życiu samej Asaki, to była rodziną. Krew. Gęsta i ciepła, wołała z oddali. Sprawiała, że ciężko się było wyprzeć osób, na które się spoglądało. Shikarui spoglądał na przykład na Miki i zastanawiał się, czy jest do niej podobny. Te czarne, aksamitne włosy - jak kurtyna. Welon Śmierci. Łagodny szlif twarzy. To rodzinne? Powinien się do niej porównywać? Nie wiedział, co sądzić. Nie wiedział, o czym myśleć. O tej Keirze? Hakuseiu? O tym, że przeglądali zawartość tego domu? O Akim, który został w zamku czy może... o tym, że już naprawdę pora stąd wyruszać? Nie odpowiedział kompanii. Skinął głową w potwierdzającym geście na pytanie, które zadała Asaka. I zaraz skinął też w odpowiedzi na to, co powiedział Hikari. Nie to, że znał odpowiedź na to pytanie - w zasadzie to było to skinienie automatyczne bardziej. Bezwarunkowe (niemalże) w szoku, jaki ciągle okrążał jego ciało i płynął wraz z zamrożonymi żyłami. Tak, to był Han. I wyglądał zupełnie inaczej niż ten Han, którego mogli oglądać teraz. Nie rozumiał, jak ktoś mógł przeżyć tyle lat i nadal wyglądać... tak. Nie rozumiał, jak ktoś w ogóle mógł tyle lat trwać i nie ulegać czasowi. Jak jego włosy nie bielały, a skóra nie prezentowała sobą zmarszczek. Co się wydarzyło, że trzymał się tak dobrze i dlaczego też krył się przez tyle czasu. Szukał sposobu na realizację swojego planu? Chyba wszyscy się teraz zastanawiali, co właściwie w jego życiu musiało się wydarzyć, żeby zboczyć na taką a nie inną drogę - z tych, co mieli okazję zobaczyć ten hologram. Zabawne uczucie - nie móc odczytać ludzi, którzy stoją przed tobą. Tej Miki. Tego Hana. Bo byli tylko iluzjami, jego oczy pozostawały na to ułomne. Tak samo jak nie mógł zobaczyć ich pokładów chakry i wyczytać innych informacji. Widząc to, czym stała się Oniniwa i to, czym stali się jego mieszkańcy... czy trzeba szukać powodu, dla którego twój wzrok nie widzi już dobra, jakie chakra może sprowadzać, a dostrzegasz tylko jej zło? Gdyby nie chakra, gdyby nie ta niebieska energia, nawet jego życie wyglądałoby inaczej. Furia Jugo przestałaby istnieć. Dom byłby zwykłym domem - nie niebezpieczną dżunglą, w której dzień w dzień liczysz każdy oddech i starasz się przemykać kątem, na paluszkach, żeby nie obudzić bestii.
- Dziękuję. - Odezwał się cicho do Hikariego, przesuwając palcem po szkatułce, nim się obrócił, by opuścić pomieszczenie wraz z białowłosą.
Kiedy już się stąd wydostaną, będzie musiał bardzo mocno przytulić Asakę. Za to wszystko, co zrobiła, czego nie zrobiła i za to wszystko, co sama musiała tutaj przeżywać. I jeszcze za to, co za chwilkę zrobił.
Och, jak bardzo Shikarui nie lubił piasku. Jego PTSD dotyczące tego kruszczu było tylko o jeden stopień mniej poważne niż PTSD Ichirou z liderem Jaszczurem.
- Asaka - Shikarui przełączył się na widzenie sferyczne. Odezwał się cicho, ale wystarczająco głośno, żeby żona go usłyszała. Wiedział, że nie musi niczego więcej mówić. Czarnowłosy nie zamierzał zabijać Sabaku - gdyby tak było, jego głowa już leżałaby na ziemi zamiast jego rączki. Jednak odpowiedzią na atak był również atak. Białowłosa znała schemat zachowań i reakcji. Dlatego przywołał jej imię - jeśli nie ona i jej zatrzymanie dzieciaka, to zatrzyma go on. A jego reakcja była błyskawiczna wraz ze słowem.
Jeżeli zdążył, z mieczem zawieszonym tuż nad ramieniem Shenzena i przy jego szyi, to obrócił broń, by z całej siły przygrzmocić rękojeścią w skroń chłopaka, żeby go ogłuszyć. Krzyk w końcu był dla wszystkich niemile widziany (jeśli Asaka go nie zdążyła uciszyć sama, albo unieszkodzliwić). Jeśli nie to uskoczył do tyłu przed piaskiem, który wydobył się z gurdy Shenzena, oceniając jego szybkość, składność, moc. Jeśli był taki, jak piasek Ichirou - czarnowłosy zamierzał po prostu zeskoczyć na ziemię, obok swojej żony, Yoshimitsu i Hikariego i przygotować się odpowiedni na zmiecenie tej rysy na jego nerwach oczywistym chyba dla wszystkich jutsu. Albo liczyć na to, że to pozostali zareagują na akt Shenzena. Taki sprytny myk - wtedy jak atakujesz, to nagle nie jedną osobę. Jeśli jednak piasek Shenzena nie dorównywał Ichirou... to Shikarui nie szukał zwiększenia przestrzeni. I po uskoku, nieco w tył i w bok, skoczył na Shenzena, przecinając ostrzami jego ciało w gładkiej i śmiertelnie precyzyjnej kombinacji. Jak w tańcu. Praca nóg i rąk przypominała piękny taniec.
Jeśli wszystko zakończyło się pomyślnie - krzyk został urwany - czarnowłosy zeskoczył w dół tak czy siak, by stanąć przy niemal całej już grupie tutaj zebranej po zabraniu zwoju od Shenzena vel pamiętnika oraz jego rąsi. Może Mujin będzie miał z nią zabawę.
- Przepraszam. Nie lubię piasku. - Powiedział po prostu. I zwój wręczył w dłonie Yuriko. - Klon tu idzie. Uciekajcie. Zatrzymamy z Asaką na chwilę Hana. Po tym, co widziałem tutaj i Kami no Hikage wiem, że będzie chciał porozmawiać. - Wręczył jej zwój, który ukradł Shenzen. - Dziękuję wam za zrozumienie, nie chciałem go zabijać. Gdyby mi i Asace się nie udało, mam nadzieję, że znajdziecie sposób na zatrzymanie Hana. - Och, bardzo dramatyczne słowa, ale celowo - żeby dramatyzmu nadać. Shikarui wcale nie myślał o tym, że im się cokolwiek miałoby nie udać. - Oddam pozytywkę Hanowi. Nie zawiera cennych informacji, których nie dałoby się powtórzyć, a zarobi nam kilka chwil. - I kilka punktów sympatii, miał nadzieję. Chociaż Sanada wcale nie chciał się z pozytywką rozstawać. Była boleśnie bliska sercu. Relikt przeszłości, który umożliwia ożywienie duchów... ile on by oddał za taką technikę. Wyciagnął rękę do Hikariego. - Wybacz. Wyjaśnię ci, dlaczego, kiedy napijemy się sake w gorących źródłach przy świętowaniu zwycięstwa. - Hikari był bardzo impulsywny i miał tę bohaterską manierę. Jasna, wyraźna osobistość. Shikarui go raczej nie rozumiał. Tego jego napędu, by rzucać się do przodu i wypinać dumnie pierś. Nie oznaczało to, że tego nie szanował. Hikari prezentował sobą siłę - a przecież jej kult był wszystkim. Skinął również głową w kierunku Yoshimitsu i oglądnął się za chłopaczkiem, który postanowił pozwiedzać okolicę, a któremu Asaka uratowała rękę. Dobrze. Niczego nie żałował. Więc to musiało być godne.
Spojrzał na Asakę i skinął jej głową. Ruszył w kierunku cmentarza. Na początku drogi zapieczętował niektóre z otrzymanych przedmiotów w zwojach. Przełączając się na wizję teleskopową i omijając możliwie wszystkie zagrożenia.


Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Asaka]

Kiwnięcie głową Shikiego wystarczyło za potwierdzenie. Oto był Han. Młody Han, cholera wie ile czasu temu. Człowiek, który też się bał, człowiek, który miał uczucia, człowiek, z którym można się było utożsamiać.
- Na to wygląda – odparła Hikariemu, skoro już wiedzieli. Kto inny mógł być autorem, skoro nie osoba, która to wszystko czuła i mogła… przedstawić? Yuriko wydawała się równie zszokowana i skołowana co oni – a przecież miała z nim do czynienia przez tyle czasu. Z łatwością można było założyć, że nikt nie spodziewał się zobaczyć tutaj tego, co widzieli. Asaka nawet nie skomentowała zachowania Hikariego – to znaczy jego reakcji, tego jak poczerwieniał i zamknął oczy absolutnie speszony. W sumie to nawet się nie zdziwiła – był dobrze wychowany, kulturalny, ułożony.
- Shinjiro to… - zaczęła odpowiadać Yoshimitsu, który wręczył jej jakiś zwój, kładąc go na to, co już trzymała w rękach. Pozytywkę, katanę. Teraz na tym wszystkim jeszcze zwój. Trochę jak wół juczny, zdezorientowana nagłą reakcją Shikiego odsunęła się odrobinę, by mieć wgląd na to co się dzieje. Przyzwyczajona była do prędkości męża. Kiedyś nie była w stanie nadążyć za nim wzrokiem, ale kiedy tyle czasu razem się ćwiczy i trenuje, to jasnym było, że zaczyna mózg zaczyna zauważać. Ruchy Shenzhena w porównaniu do Shikiego były wręcz ślamazarne. Ale nawet ona miała problem nadążyć, kiedy Shiki wyciągnął swoje ostrza.
Widziała też, że Shenzhen zaczął operować piaskiem. A potem się wydarł. Nie potrzebowała zachęty od Shikaruiego, żeby zacząć działać. Nie potrzebowała, żeby wywoływał ją z imienia, żeby się ocknęła. Była tutaj, żeby go chronić – przed wszystkim, przed jego głupotą też, jak to mu już wcześniej powiedziała. Nie wiedziała co się stało, że Shenzhen tak go zdenerwował, ale jak dla niej to młody Sabaku zachowywał się bardziej niż podejrzanie. Wcześniej miał jakieś spięcie z Yoshimitsu, później przypuszczał do nich jakieś sugestie, cwaniakował, pokazywał swoją wyższość. Nie chciał współpracować, za nic mając grupę Hakuseia – bardziej martwił się o swój piaskowy tyłek. A później poleciał za nimi – cholera wie dlaczego. Nawet się nie wytłumaczył; coś, co Asaka zrobiła od razu, gdy spotkali się z Kaiko i Yuriko. A i Yuriko pytała czemu on za nimi leci. Nie wiedziała. Zanim jeszcze Shikarui zdążył zawołać ją po imieniu, ona już kucała; wszystko co trzymała w rękach upuściła na ziemię i złożyła jedną pieczęć nawet się nie prostując. Baran. I kryształowe więzienie koloru rubinów miało zamknąć Shenzhena w śmiertelnej pułapce. Akurat krzyki tutaj i teraz naprawdę mogły sprowadzić na nich niebezpieczeństwo. Poza tym nikt nie będzie podnosić ręki na jej męża.
Jakkolwiek się to nie skończyło – czy to ona zatrzymała Shenzhena, czy zrobił to ostatecznie Shikarui, białowłosa nie miała żadnych wyrzutów sumienia. Te były gdzieś tam zmartwione o Keirę. I o Shikiego – o jej własną rodzinę. Głośniej wypuściła powietrze przez usta.
- Shinjiro to Han – dokończyła wcześniejszą odpowiedź skierowaną do Yoshimitsu. Czyli zwój, który jej wręczył… należał wcześniej do Hana? A to niespodzianka…
Odpowiedź Shikiego, ta, że przepraszam-ale-nie-lubię-piasku nie wywołała na jej twarzy żadnych głębszych emocji. Nie uwierzyła mu za to, że właśnie to było powodem. No błagam, nie znali się od wczoraj, żeby kupiła taką ściemę. Musiało chodzić o coś innego – ale o co dokładnie…? Nie było czasu żeby się nad tym zastanawiać. Klon tu idzie. - Klon? Jaki klon? – nie zrozumiała z tego nic. Znaczy, wiedziała CZYM jest klon oczywiście, ale nagle jakiś klon się do nich zbliżał? Co. - Myślisz, że… - urwała. Jej mózg przetwarzał teraz to wszystko. To, żeby zatrzymać Hana. Kupić czas reszcie. Zająć Antykreatora wręczając mu jego starą pozytywkę. Chyba faktycznie lubił gadać – patrząc na to, że pozostawił za sobą wspomnienia pełne przemyśleń.
Skinęła głową w odpowiedzi na to, jak Shiki skinął jej. Też była gotowa to wyruszenia. Wręczyła pokrytą kryształem katanę Shikiemu, sama wzięła pozytywkę, skoro zwój otrzymany przez Yoshimitsu i dłoń Shenzhena wylądowały w zwoju. I była gotowa wyruszyć. Gdyby Shikarui dał jej znać, że ten tajemniczy klon jest gdzieś blisko – wtedy Asaka dla bezpieczeństwa pokryła się kryształem. Zrobiła to samo, jeśli byli już blisko cmentarza.

tldr:
1. Odpowiedź do Hikariego.
2. Próba powstrzymania Shenzhena przed atakiem na Shikiego.
3. O ile Natsu tego nie utnie, to zbieranko do opuszczenia hacjendy Sanadów.

  Ukryty tekst

[Hikari]

Autorem wiadomości był Antykreator, którego wygląd mógł poznać po raz pierwszy. Postanowił go zapamiętać, aby wiedzieć kiedy stanie przed nim twarzą w twarz. Wtedy nie będzie czasu się jakkolwiek zastanawiać, pozostanie tylko dzikie działanie. Niemal tak dzikie jak obecna scena na zewnątrz domu, gdzie się wszyscy zebrali i rozrabiali. Zaczęło się od ucięcia ręki posługującego się mężczyzny na dachu, którego kojarzył z zeznaniami od Misae. Nie zwrócił na niego szczególnej uwagi wcześniej, ale kiedy był aktualnie w reflektorach właśnie wygasającej sławy przyjrzał się mu dokładnie. Jedyny uczestnik turnieju, który posługiwał się piaskiem będący oskarżony o porywanie dzieci. Teraz w ramach zemsty również próbował go użyć, co uaktywniło wreszcie Terumiego. Zadziałał kiedy Asaka zaczynała kucać mając dość bycia biernym obserwatorem. Przyśpieszył występując przed szereg na jakieś dwa metry.
- Odsuń się!
Nakazał Shikarui'owi mając nadzieję, że posłucha tego zamiast wpaść pod ogień z złożoną już pieczęcią tygrysa. Brał pod uwagę możliwe próby zaatakowania jego pleców, więc był gotów się odwrócić i wypuścić drugą wielką ognistą głowę smoka w drugim kierunku. Ktoś podejrzany przejdzie do składania pieczęci poza Asaką to oberwie. Niszcząc wszelakie zagrożenia samodzielnie, po czym będą mogli się zająć dalej misją. Pierwotnym celem był Shenzhen, który miał zostać dosłownie zmieciony przez potężny i szybki ognisty pocisk. Z tego miejsca niestety dom również oberwał. Gdy pozbyli się zagrożenia przeszedł do wytłumaczenia swojego zachowania.
- Nie wiem co zrobił tutaj, ale słyszałem jak podczas turnieju próbował porywać dzieci. Podejrzewam przez to przegapił walkę o trzecie miejsce, ale teraz są ważniejsze rzeczy. Cała uwaga się skupi na tym miejscu, musimy stąd znikać.
Później przyszedł Shikarui, który dorzucił swoje trzy grosze odnośnie piasku. Musiał się z nim zgodzić, przez swoje beznadziejne doświadczenia z klepsydrą mimo coś mu nie pasowało. Kiedy się spotkali w pokoju Miki był niemal całkowicie nieobecny, teraz nagle stanął na nogi pełni sił. Skąd taka zmiana? Bo klon Shinjiro, bo tak brzmiało prawdziwe imię Hana zmierzał w ich kierunku? I postanowił go zatrzymać kupując chwilę czasu? Przez moment brałby to za słowa szaleńca, ale było w tym coś nienaturalnego. Klepsydra wspominała o ewentualnych powiązaniach, tylko czy mógłby pozwolić omotać się ich słowom? Nigdy w życiu, Terumi posiadał zbyt wielką dumę. Po ostatnim spotkaniu na zupę najzwyczajniej w świecie nie chciał im ufać. Teraz właściwie to przestał ufać komukolwiek. Yuriko z dowództwem wysyłającym ich aby poznawali miłosne audiowizualne pamiętniki, oczywiście Yoshimitsu i Shinsowi z znanych powodów, a także... Męskiemu przedstawicielowi w małżeństwie Sanada, który pełen wigoru go przeprosił proponując wyjaśnienie w przyszłości. Sam miał inny pomysł.
- Wolałbym usłyszeć teraz jakieś wyjaśnienie, bez problemu dogonię pozostałą grupę. Kierujcie się z Yukirin w kierunku następnego celu, zaraz do was dołączę. Wskażesz mi drogę prawda?
Złapał stanowczo wyciągniętą w jego kierunku dłoń, a potem spojrzał w kierunku posiadaczki byakugana kiwając jej głową aby ruszyła dalej. Oczywiście po sekundzie zarzucił wszelaki kontakt fizyczny lekko wzdychając, a kiedy zostali we trójkę zadał swoje pytania.
- Nie mam zamiaru was powstrzymywać, ale mam dosyć działania na ślepo. Mam tylko trzy proste pytania, co chcesz osiągnąć poprzez rozmowę z nim? Masz jakiś plan awaryjny gdyby spróbował was zabić? Wychodząc mu naprzeciw samotnie jesteście skazani wtedy na śmierć. Zdajesz sobie z tego sprawę?
Po jak miał nadzieję uzyskaniu odpowiedzi postanowił zaproponować całkiem śmiały plan na wszelaki wypadek.
- Pewnie to zabrzmi jak szaleństwo, więc zaproponuję to jednorazowo. Bezpośrednia konfrontacja skończy się śmiercią, więc mógłbym się ukryć nawet pod ziemią aby zareagować kiedy nie będzie się spodziewać. Nie wybaczę mu przykładowo zniszczenia Kami no Hikage, ale chciałbym go zrozumieć. Czy walka koniecznie musi być jedynym rozwiązaniem? Widząc zawartość pozytywki to pytanie gdzieś się pojawiało z tyłu głowy.

  Ukryty tekst

[Shins]

Chłopak wyciągnął pudełko z szafki i uważnie się mu przyglądnął. Mały zamek nie był możliwy do otwarcia w taki sam sposób, jak szuflada, co sprawiało, że stanął przed dosyć sporą zagwostką nad tym, jak dostać się do jego wnętrza. Na biurku oraz w jego okolicach nie było niczego, co mogłoby pomóc w otwarciu, ale dla pewności jeszcze raz - choć teraz już raczej pobieżnie - przejrzał rzeczy na swoim stanowisku. Całe jego skupienie na pracy zostało zakłócone najpierw przez tłum osób przechodzących przez pokój, a potem jakiś harmider i krzyki dobiegające z dachu. Odwrócił się na zewnątrz i dojrzał Hikariego formującego pieczęć, a następnie wypluwającego jedną ze swoich ognistych technik - "Co, do jasnej cholery?!" - pomyślał Douhito, mając złe przeczucia i podejrzewając, że odwala się coś, co mu się nie spodoba. Schował pudełko do jednej ze swych toreb (o ile się do którejś zmieściło) Wybiegł do reszty i ujrzał co się odwala na dachu. I mu się to nie spodobało - "Ktoś mi streści?" - zapytał liderki drużyny. Rozważał przyłączenie się do jednej ze stron, ale dysproporcja sił sprawiała, że po jednej głupotą byłoby się opowiedzieć, a po drugiej chyba nie miał ochoty.

Uwagi Shikaruina oraz Hikariego na temat tego, że należy stąd uciekać były trafne. Z całą pewnością trzeba było opuścić to miejsce. I to jak najszybciej - "Myślę, że teraz może być czas, na szybką ewakuację. Może jednak uciekniemy górą?" - zaproponował Shins Hyuudze, a w razie zgody stworzył 2 duże ptaki. Miał możliwość przewiezienia tylko 3 osób na jednym, a do przeprawy prawdopodobnie 4 osoby - "I może jednak zabrać tego tam" - wskazał na Shenzena, co do stanu którego nie miał pewności - "Za dużo nam nie pomoże, ale nawet jeśli jest martwy to chyba lepiej nie zostawiać tutaj ciał naszych" - zaproponował czekając na decyzję liderki.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Yami]

Psiak wydawał się mieć gdzieś stęchliznę na którą jeszcze chwilę temu tak narzekał zdawał się być niepocieszony tym, że chcę oszczędzić go przed tym co zaboli go bardziej niż mnie. Nie mniej jednak nie zamierzałem stawiać przy swoim dałem jedynie propozycję, która została odrzucona.
Znalezienie pierścienia z grawerunkiem symbolu rodowego powoli utwierdzało mnie w przekonaniu, że doszło do rzezi, którą musiała wykonać jedna z członków rodziny bądź najbliższego grona przyjaciół. Nie wiem jednak dlaczego do tego doszło, jeśli powodem miał być gniew wówczas nikt by nie zostawił ciał ułożonych z swego rodzaju szacunkiem, kości mogły wszak walać się wszędzie po podłodze. Dlaczego więc tak to się stało? Z żalu czy może ktoś został do tego zmuszony? W tej historii było więcej pytań niż odpowiedzi.
Jak się spodziewałem w garderobie nie było nic wartego uwagi. Gabinet zdawał się być bardziej trafnym miejscem do przechowania interesujących przedmiotów i dokumentów. Zbliżyłem się do biurka i zacząłem przeglądać dokumenty, które na nim się znajdowały lecz nie było nic wartego uwagi dlatego otworzyłem kolejne szuflady biurka szukając możliwego drugiego dna, które tak często można "znaleźć" w gabinetach możnych ludzi. W oczy rzucił się również zdobiony puchar, który z całą pewnością zostałby już dawno ofiarą szubrawców dlatego wątpię aby razem z innymi bogatymi rzeczami mogły stanowić jakąkolwiek poszlakę.
Wtedy Ayu szczeknęła a do pomieszczenia wszedł Yoichi.
- Jak widać. W tunelu znaleźliśmy szkielety dwójki osób, którym najprawdopodobniej oderwano głowy i umieszczono je pod pachami. Mieli na sobie pierścień z symbolem rodowym czyli 3 wachlarze obok siebie. Mam już swoje podejrzenia jednak to za mało aby mieć możliwość na wyciągnięcie jakiegokolwiek wniosku. - westchnąłem - Dlaczego wszyscy biegają jakby była to wycieczka krajoznawcza. - ponownie skupiłem się na szukaniu drugiego dna szuflad biurka. - A wy coś znaleźliście?

Niezależenie od znaleziska (które zabieram i trzymam w dłoni bo nie ma w pobliżu Shikaruia) lub nieznaleziska podnoszę się z miejsca i idę w kierunku drzwi.
- Trzeba ustalić które z pokoi mamy sprawdzić. Nie ma zbyt wiele czasu do stracenia. Do tego Shikarui i Asaka wciąż nie wrócili. Mam złe przeczucia, że ten idiota udał się na spotkanie z Hanem narażając siebie i Asakę...

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Keion]

Przeszukiwanie pokoi na piętrze przez dłuższy czas zdawało się być dość nie owocne, albo raczej znalezione rzeczy nie były tym czego tak naprawdę szukali. W większości pokoje dla służby nie kryły w sobie nic, poza łózkami i szafami, do których chłopak nawet nie zaglądał. Zaś za jednymi z drzwi ujrzał schody prowadzące jeszcze wyżej co od razu rozbudziło jego ciekawość, ale póki co wolał się skupić na pierwszym piętrze zostawiając to co wyżej na później. Tak też trafił do pokoju, który najwyraźniej do służby nie należał i wyróżniał się znacznym przepychem. Wraz z Aką od razu zaczęli przewracać pokój do góry nogami i Keion szybko natrafił na dziennik. Nie spodziewał się jednak ze za tronem będzie ukryty sejf i że brunet tak szybko na niego wpadnie.
Hayakawa jednak nie zamierzał się wtrącać towarzyszowi do jego zdobyczy i skupił się na czytaniu dziennika. Widząc jednak problemy z otwarcie sejfu na chwilę przerwał lekturę by z daleka przyjrzeć się zamkowi. Chociaż chłopak tego typu zamkach specjalnie się nie znał od razu się domyślił że otwarcie go wymaga podania sześciu konkretnych cyfr. Spodziewał się że ukryta w środku rzecz musiała być bardzo cenna dal właściciela, a to oznaczało warto próbować, jednakże mieli mało czasu. Chcąc pomóc Keion na szybko przeczytał zwoje jeszcze raz szukając jakiejś podpowiedzi, ale jedyne co jego zdaniem mogło okazać się podpowiedzią to był sam właściciel. -W żadnym z zwojów nie jest wspomniane nic o sejfie, ale wynika z nich że jego właścicielem najprawdopodobniej był niejaki Suzumaru Goro.-Powiedział do Aki zostawiając zabawę w zgadywanki na jego głowię, a samemu szukając dalej.
Jeśli udało mu się jeszcze znaleźć jakąś istotną informację od razu starał się o tym wspomnieć brunetowi wiedząc że każdy szczegół może być mu pomocny. Gdy już wszystko przeszukał w danym pomieszczeniu zamierzał udać się wyżej informując najpierw towarzyszy, żeby nie myśleli że zniknął w tajemniczy sposób. Oczywiście bardzo go interesowało co kryło się w sejfie, ale okoliczności nie pozwalały na to by ślęczały przy nim dwie osoby.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Sytuacja w ich niewielkiej podgrupie była bardzo napięta, nie bez powodu - zbliżanie się Hana, nawet jeśli w postaci klonów, było bardzo uczciwym ku temu powodem. Masako nie widziała nigdy, by sam widok chakry i czyjejś prędkości wywołał w niej torsje, a Sau nie wyglądał na kogoś, dla kogo jest to pierwsza misja. Przeciwnie wręcz, miał za sobą masę doświadczenia, tym bardziej zatem nalegała, by czym prędzej się oddalić z tego miejsca i ukryć w zamku, jednocześnie ostrzegając osoby przeszukującego obecnie. Przez myśli jej przebiegło, że zachowanie klonów, które opisywała Tamaki było... co najmniej niecodzienne - dotychczas spotkała się tylko z takimi, którymi trzeba było bezpośrednio sterować. Te zaś zachowywały się jak prawdziwe, świadome kopie Antykreatora, co było przerażające - bo mogło oznaczać, że są one w stanie używać jego technik. A jakoś nie podejrzewała, by byli chociażby jedną taką technikę przetrwać.

Kiedy zatem Tamaki pociągnęła ją za sobą, Masako schowała tylko rejestr z więzienia, przekazany jej przez Yoake - który najwyraźniej postanowił zostać z Sau. Może w dwóch rzeczywiście zdołają... nie pokonać, ale znacząco spowolnić Hana? Raiton Yoake był naprawdę potężny, więc... kto wie. Uchiha zdawała sobie sprawę jednak, że jej własne umiejętności pewnie nawet nie zostaną przez Hana odnotowane, więc skupiła się na tym, co mogła zrobić - obserwować i służyć za kuriera, którego priorytetem było wydostanie się stąd i przekazanie informacji dalej.

Wkrótce dobiegły już do zamku - na szczęście Tamaki, chociaż poprowadziła ich może nieco okrężną drogą, to ostatecznie zgodnie z oryginalnym planem, do maksimum wykorzystując prowokację, jaką zastosował ich dowódca. Gdy tylko Masako ujrzała wyłaniający się z mgły zarys wielkiego psiska, odszukała w głowie imiona ninkenów Yoichiego. Akira, Ayu i Aijin... więc to musiała być ta pierwsza?

- Akira? Tu Masako i Tamaki. Wycofujemy się do środka - Han się zbliża, Sau i Yoake zostali, aby go opóźnić! - powiedziała cicho, pewna że czuły słuch psa wychwyci jej głos bez większego problemu. Następnie czym prędzej skierowała się do środka, by poinformować osoby w środku o nadchodzącym zagrożeniu.

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. A jednak bycie wścibskim się opłaciło! Przynajmniej tak się wydawało po tym, co znalazł. Cholera, to był sejf. W tych czasach raczej rzadko spotkało się coś takiego, a już zwłaszcza z tak zaawansowanym system antywłamaniowym. Komuś naprawdę musiało zależeć na tym, by nikt niepowołany nie dostał się do środka. Nie trzeba było był ekspertem od zamków, czy innym ślusarzem, by domyślić się, że drzwi otworzą się dopiero po wybraniu odpowiedniego kodu. Tylko no właśnie - trzeba ten kod było znać.

Niestety, nie był to szyfr podstawieniowy, albo chociaż polialfabetyczny, żeby można było bawić się w łamanie klucza. Teoretycznie można było wpisać wszystkie 531441 kombinacje - ale najzwyczajniej w świecie nie było na to czasu. Trzeba było znaleźć jakiś unikalny kod, co w przypadku Akiego, który nie był zbyt dobry w rozwiązywaniu zagadek, mogło być sporym problemem. Może gdyby ktoś nie odszedł z ich grupy, biegnąc na spotkanie z pewną śmiercią, to wszystko wyglądałoby inaczej. Może zajrzałby do środka, albo pomógł głupiutkiemu Uchiha w otworzeniu pudełka. Ale nie, trzeba było jak debil lecieć do Antrykreatora, na miłą pogawędkę przy kawie.

Wziął głęboki oddech. To nie był dobry moment na denerwowanie i się popadanie w panikę. Trzeba było działać. Szybko zaczął wizualizować sobie możliwe szyfry. Najoczywistszym było oczywiście Goro Suzumura, choć oczywiście już samo nazwisko Suzumura przekreślało szanse na wpisania hasła SZMR = 19-26-13-18. Tak samo imię Shinjiro. Właścicielem gabinetu był najprawdopodobniej Goro, więc to z nim trzeba było szukać podobnieństwa. A może heraldyka i dzwon miały coś z tym wspólnego? Nie miał jednak czasu by się zastanawiać nad tym dogłębnie. Trzeba było próbowac.

Postanowił zobrazować sobie z czym ma do czynienia./akap]

I tutaj niestety był problem. Nic mu nie pasowało do wciśnięcia w brakujące człony. Być może wybrał zły początkowy człon? Ale doprawdy, nic innego nie przychodziło mu do głowy. Spróbował więc jeszcze jednej metody...

251718 - 251GR
718251 - GR251
141423 - NNW
963878 - SZMRGR
789637 - GRSZMR

Nic innego nie przychodziło mu do głowy w tym momencie. Wszystkie inne hasła nie zgadzały mu się cyferkowo - było zbyt duzo liczb, jak na sześć bębnów. Pozostawało mu liczyc na to, że to próbuje wybrać ma sens.

Jeżeli jednak żaden z powyższych kodów nie zadziałał, Aka miał zamiar spróbować jeszcze jednej rzeczy. A raczej jeszcze jednego zwierzaka. Hej, w końcu młody mógł się na coś przydać!
- Aijin! Chcesz się na coś przydać, przystojniaku? - zwrócił się uprzejmie do psiaka. - Ty masz lepszy słuch od człowieka. Pomożesz mi? -- zapytał psiaka, zbliżając się wraz z nim do sejfu. - Jeżeli dobrze rozumiem, to aby otworzyć drzwiczki trzeba wpisać dobry kod. A dokładniej rzecz biorąc - to bębny muszą być ustawione w odpowiedniej pozycji. Może... może "dobry" bęben brzmi jakoś inaczej od tego "złego"? Jak usłyszysz brzdęknięcie zapadki, to szczeknij! - poprosił psiaka. Jeżeli ten sposób by zadziałał, to Aka bardzo szybko byłby w stanie zastosować metodę agresywnego brute force'u na zamku i odgadnąć hasło.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst