[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. O dziwo nie myślał o tym, jak kretyńskim pomysłem było rozdzielenie się. Sądził, że każdy wie, jak może skończyć się osłabienie drużyny w takim miejscu. Szkoda było po prostu czasu i nerwów na przejmowanie się czymś takim. Musieli działać szybko. Czas ich gonił. Najgorsze było to, że bez Shikaruia nie wiedzieli, gdzie jest Han. Z tego co zrumieniał Aka, to Yoichiego najprawdopodobniej nie było na Kami no Hikage, dlatego nie potrafił odróżnić zapachu Antykreatora od dowolnego innego człowieka, czy raczej zwierzęcia - patrząc po tym, co się stało z niektórymi Juugo.

- Niech tak będzie. - skinął głową, przystając na nieco zmieniony plan Yoichiego. Prawdę mówiąc obojętne mu było, z kim idzie. Ważne, żeby w razie czego nie być sam. Zresztą... podobno psy są lepszymi kompanami, niż ludzie. Farciarze z tych Inuzuka, że zdołali wyszkolić gadające psy. Chociaż może to wcale nie była kwestia szczęścia?

- To ludzka krew? - spytał Yoichiego, chociaż raczej domyślał się odpowiedzi. Sama siedziba, choć wyglądała na nieco nadszarpniętą upływającym czasem, to jednak nie była zniszczona. Raczej nikt tu nie walczył - a przynajmniej nie przy użyciu dewastujących technik. Drewno na ścianach wyglądało pięknie nawet po upływie takiego kawału czasu. Chociaż... może dom wcale nie był opuszczony tak długo, jak się wszystkim wydawało. Dawno - to pojęcie względne. Nie oczekiwał jednak od Yoichiego precyzyjnych danych na temat zgonu. Zdaje się, że nawet nie był medykiem. Mniejsza z tym - trzeba było działać.

Aijin wskoczył na głowę chłopaka. Ten zaś uśmiechał się i sięgnął do tyłu, drapiąc psiaka za uszkiem. Upewniwszy się, że zwierzak jest bezpiecznie zawieszony na jego ciele, postanowił wraz z nim i Yoichim przesunąć się kilka kroków w przód. Yoichi stwierdził, że zacznie otwierać wszystkie drzwi na oścież. Kopniakiem. Calikiem dobra metoda, ale dosyć głośna. No i co, gdyby gdzieś była jakaś pułapka?

- Spójrz tutaj... - mruknął pod nosem. Trudno powiedzieć czy do Yoichiego, czy może jednak do Aijina. A może do samego siebie? Rzecz jasna miał na myśli ścianę, która swoją drogą trochę się odróżniała od reszty. Nie potrafił jeszcze powiedzieć czym, ale czuł, że jest tam coś... ciekawego. Trudno powiedzieć czy jego niewiedza wynikała z niewielkiej ilości światła, czy może mózg płatał mu figle. W każdym razie miał ciągle odpalonego Sharingana - dzięki niemu był w stanie w łatwy sposób dostrzec iluzję, o ile w ogóle kryłaby się w tym miejscu. Niestraszne też mu cienkie linki czy inne pierdoły. Na razie było jednak *coś*. Czymkolwiek owe coś było, to w niewątpliwy sposób przykuło jego uwagę. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że przecież członek klanu Inuzuka zadał mu pytanie.

- Sporo tego do przeszukania. Zacznijmy może od parteru. Weź lewą stronę, ja zajmę się prawą. Spotkamy się w tym gabinecie. Ja jeszcze tylko zerknę, co tutaj jest... - miał oczywiście na myśli ścianę, do której się zbliżył. Najpierw miał zamiar jej się przyjrzeć, a potem rzeczywiście przystąpić do przeszukiwania prawej strony zamku.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Hikari]

Hikari nigdy nie posiadał daru do iryojutsu, ale mógł ulżyć białowłosemu za pomocą swojego kekkei genkai. Brakowało temu jakiejkolwiek finezji, niemniej patrzymy na końcowy efekt prawda? Ramię zostało unieruchomione, więc nie powinno przeszkadzać przy walce drugą stroną ciała. Nagły ból mógł powodować brak balansu w kluczowym momencie. Za taką pierwszą pomoc przypisywał sobie jakieś długi, których nie potrafił przyjąć. Jeszcze będzie próbował podczas walki czegoś głupiego, na przykład ratować tyłek Yogańczykowi poświęcając swoje życie. Nie mógł dopuścić do czegoś takiego.
- Daj spokój, takiej drobnostki nie warto liczyć. Swoją drogą wystarczy samo Hikari.
Uśmiechnął się dość szczerze, kiedy chłopak skorzystał z pomocy aby się podnieść. Po krótkiej operacji szybko wrócili do grupy nie chcąc marnować więcej czasu. Podobnego zdania była Yuriko, która nawet nie marzyła o próbie konfrontacji z Hanem. Szczęśliwie teren został oczyszczony więc mogli przejść do tego z spokojem zaczynając od czyszczenia tabliczki z nazwiskiem... Sanada? Dobrze on czytał? Shikarui o tym wiedział? Wątpliwe, zupełnie nic nie wspominał poza należeniem do klanu. Przed wejściem do środka czuł delikatne opory moralne, ale Terumi dobrze znał swoje zadanie. Musiał przeszukać wnętrze w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek zgodnie z poleceniem. Nie zamierzał oponować, tylko się dostosować ufając swojej dowódczyni lekko wzdychając. Wszedł z bardzo niepasującym mu towarzystwem do wnętrza, gdzie Shins zabrał się natychmiast za największy pokój. Po raz pierwszy podjął akcję bez marudzenia, brawo. Nie czekając samemu ruszył korytarzem do pierwszego lepszego pomieszczenia. No prawie pierwszego lepszego, ominąłby kuchnię czy łazienkę.

  Ukryty tekst

[Yami]

O dziwo tym razem nie było nikogo, kto zbeształby mój plan, ba Yoichi był nawet zadowolony z mojego pomysłu. Chociaż raz poczułem się, że moje myślenie rzeczywiście może coś wnieść do zespołu. Ciekawe, że taki stan rzeczy udało się osiągnąć dopiero po odejściu Shikaruia i Asaki. Może był to zwykły przypadek a może kryło się za tym coś więcej. Nie mniej jednak można uznać jedno, odłączenie dwójki przyspieszyło podejmowanie przez nad decyzji i szybką realizację zadań.
- Liczę więc na was i na ciebie Ayu - powiedziałem kładąc dłoń na głowę psiaka głaszcząc włochaty łeb. - Bądźcie ostrożni i powodzenia.
Razem z psiakiem skierowałem się do siedziby służby. Nie sądziłem, że znajdę tutaj coś istotnego, nie w samym budynku. Bardziej interesowała mnie możliwość istnienia ukrytego przejścia do samego pałacu. Ten mógł łączyć się z bardziej istotnymi pomieszczeniami, gdzie mogła spoczywać drogocenna wiedza, wiedza, którą niejako chciała pozyskać Kokuou. Wszak to za sprawą przepełniających ją emocji kiedy tylko wzrok padł na tablicę tamtego dnia udałem się tutaj. Westchnąłem.
Pierwszą problematyczną przeszkodę szybko pokonała psica, bez żadnego słowa rozwalając w drobny mak ścianę. Podniosłem ze zdziwieniem brwi i uśmiechnąłem się lekko.
- Obym nigdy nie nadepnął na twój ogon.
Pomieszczenie do którego prowadził nowy otwór zdawało się być czymś na wzór pokoju jadalnianego czy może samej kuchni na co wskazywało palenisko. Sięgnąłem po najbliższą saszetkę otwierając ją próbując się utwierdzić w tym przekonaniu.
- Służba, którą stać było na własne przyprawy... Albo Rodzina Suzumura była obleśnie bogata albo dbali o swoich pracowników co nie często się widuje przy takich włościach.
Odłożyłem saszetkę i skierowałem się skupiłem wzrok na parzę drzwi Shoji. Zbliżyłem się i rozsunąłem drewnianą ściankę.
- Czy jesteś w stanie wyczuć gdzieś zapach stęchlizny? Jeśli rzeczywiście gdzieś znajduje się tu przejście do rezydencji tak możliwe, że znajdowała się tam spora ilość wilgoci a to może właśnie prowadzić do nieprzyjemnego zapachu.
Sam w międzyczasie zająłem się sprawdzaniem samych ścian i paneli, czy aby niektóre z nich nie są jakoś znacznie luźniejsze, bądź czy nie czuć z ich strony przepływającego powietrza.
Jeśli jednak nic na to nie wskazywało udałem się do kolejnego pomieszczenia i ponowiłem próbę odnalezienia przejścia.

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Tamaki Hyūga]

Słysząc wzburzony komentarz Sau zdecydowałam się nic nie mówić, mężczyzna najwyraźniej był co raz bardziej zdenerwowany panującą sytuacją i odbijało się to na jego zachowaniu. Przeszliśmy następnie do pomieszczenia w którym znajdowała się skrytka z sejfem i kiedy miałam już do niego wolną drogę to wyciągnęłam z niego tajemniczą skrzyneczkę. Nie zastanawiając się zbyt długo nad potencjalnymi implikacjami otworzyłam moje znalezisko.
W tym samym momencie jak uniosłam wieczko, oślepił mnie błysk światła. Kiedy tylko moje oczy poradziły sobie z ponownym przyzwyczajeniem się do otoczenia zauważyłam kolejne dziwne rzeczy. Wszystko wokół nas zaczęło się nieco rozmywać aby następnie uformować różne kształty. Nim się obejrzałam wyglądało to jakbym miała jakiś dziwny sen na jawie. Czyżby jakiś rodzaj genjutsu? Bardziej wyglądało to jak... Czyjeś wspomnienie. Na czas trwania seansu zdecydowałam się w pełni na nim skupić i omówić to z resztą dopiero jak już się skończy. Chłonęłam wszystko co widziałam, nie chcąc przegapić żadnych potencjalnie istotnych szczegółów.
Kiedy wspomnienie dobiegło końca i wszystko wróciło do normy rozejrzałam się po reszcie grupy.
- Dziwne, nie miałam bladego pojęcia że da się zapieczętować wspomnienia w taki sposób. Czy dobrze rozumiem że to było wspomnienie Hana? - powiedziałam i przypomniałam sobie równocześnie aby sprawdzić położenie Antykreatora. O dziwo mężczyzna nie wydawał się śpieszyć ku żadnej z grup i przycupnął na ławce na cmentarzu przy trzech grobach, które wyróżniały się tym że były o wiele bardziej zadbane niż reszta. Czyżby jego rodzina? Przyjaciele? Ktoś kogo widzieliśmy we wspomnieniu? Wyglądał on jakby walczył z samym sobą, jednak jakie były strony w tej walce? Korzystając z okazji próbuję również znaleźć jakieś napisy na nagrobkach w nadziei że uzyskam odpowiedzi na niektóre pytania.
- Han w dalszym ciągu jest na cmentarzu, zatrzymał się przy jakichś grobach. Wracając do ważnych kwestii. To pudełko jest oznaczone numerem pierwszym, co by wskazywało na to że musi takich być więcej, pytanie tylko w których budynkach szukać bo wydaje mi się że w tym nie ma więcej takich. - powiedziałam, przy okazji rozglądając się ponownie bo całym ratuszu, wiedząc już czego mam szukać. Jeżeli nie znalazłam żadnego kolejnego ukrytego pudełka to przeniosłam wzrok na kolejne budynki w okolicy, także w poszukiwaniu kolejnych pudełek ze wspomnieniami.





Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Może rzeczywiście jedna ręka zmieniała wiele w bliskim dystansie, ale czy aż tak, gdy walczyło się jednym mieczem? Możliwości spadały, ale technika wciąż była techniką. Nie dyskutował, bo właściwie Yoshimitsu miał rację. I nie miał żadnych oczekiwań wobec białowłosego, w zamian za udzieloną pomoc. Przeżyć to i Kaiko chciał, więc tutaj się spotykał ich interes. Kiwnął głową na znak zgody i przyjrzał się jeszcze ciałom Juugo, nim opuścili magazyn. Niby wiedział, że mają do czynienia z zmienionymi ludźmi, ale dopiero teraz zaczęło do niego docierać, że prawdopodobnie byli to niewinni cywile, mieszkańcy tej przeklętej wioski. Momentalnie poczuł się z tym faktem źle, spochmurniał i w milczeniu wyszedł, starając się nie myśleć o tej, bądź co bądź, masakrze jaką uskutecznili.
Kanamura nie miał zielonego pojęcia dlaczego ktoś z innej grupy się odłączył i zmierzał w ich kierunku, ale na ten moment nie było to istotne. Trzymał w ręce oba miecze i szedł równo z Yoshimitsu, rozglądając się czujnie po okolicy. Ból podczas marszu był nieco większy, ale dzięki gumie Terumiego ręka była wystarczająco usztywniona, by chociaż nie przeszkadzać w potencjalnym pojedynku. Chociaż nie chciał być zaskoczony przez Juugo, to i tak myślami wałkował inne tematy. Jednym z nich było to, kim właściwie był Han i co oznaczała jego wizyta tutaj? Kaiko spróbował się postawić w jego sytuacji. Co on zrobiłby, gdyby zastał myszkujących ninja w jego świątyni, jednej z niewielu pamiątek po Etsuyi? Zdecydowanie byłby zdenerwowany. To miejsce było dla niego, poniekąd, święte i to nie z powodów religijnych. Właściwie Kanamura nie wierzył w bóstwa, chociaż całe życie żył wraz z kapłanem Susanoo, w przybytku tego boga. Tylko... on był zaledwie Kaiko, cywilem co nie zna świata, a Han? Według legend i informacji, najgroźniejszy człowiek świata. Co on mógł zrobić, gdy wstąpiło się do jego świątyni?
Dotarli przed jakieś domostwo, które wyglądało zaskakująco dobrze. Białowłosy mógłby się nawet skusić o stwierdzenie, że ta zapomniana budowla trzymała się lepiej, niż jego nie aż tak stara świątynia. Jednak dało się od razu zauważyć, że rezydencja nie należała do nikogo biednego, a więc nikt nie szczędził na materiałach. Tak czy siak, Yuriko nie rozważała walorów estetycznych budowli, a zainteresowana była do kogo należała. Kamień głosił jasno "Sanada". No i Kaiko założył, że tak się nazywa dom, bo on nigdy nie słyszał o kamieniach z nazwiskami właścicieli. Skąd miałby o tym wiedzieć skoro żył w lesie? Jednak miał jakieś dziwne wrażenie, że gdzieś słyszał to całe "Sanada". Dzwony biły, ale w której świątyni?
Trochę był zawiedziony, że nie mógł przeszukać domostwa. Skoro Yuriko nie mówiła nic o wrogach, to z pewnością ich w środku nie było, zatem byłoby nawet rozsądniej, gdyby to on, nieco upośledzony motorycznie (i może psychicznie) zajął się tą sprawą. W końcu zawsze mogli zostać zaatakowani z zewnątrz. Tak czy siak, nie kłócił się. Grzecznie zamierzał słuchać się jedynej osobie, której jako-tako ufał. No i może Hikariemu też trochę ufał. Albo chociaż zaczynał, gdy ten mu pomógł i w zamian nie oczekiwał niczego, tak jak Yoshimitsu. Prawdę mówiąc, on postąpiłby wobec nich tak samo. To wskazywało, że ktoś chociaż w pewnym stopniu był po prostu ludzki. O ile Hikari naprawdę robił wrażenie miłego gościa, tak nieco dezorientujące było to w przypadku Kaguyi.
Już zdążył zapomnieć, że ktoś z innej grupy do nich zmierzał. Przypomniał sobie o tym, gdy ujrzał dwie znajome sylwetki. Osoby, które przedstawiały się Yoshimitsu. I ten mężczyzna, który złapał Sashę w objęcia, gdy ten został brutalnie zamordowany. Ale... jak się nazywali? Dotychczas Kaiko musiał zapamiętać tylko swoje imię i Etsuyi, bo na koniec zaczęli dzielić nazwisko, a teraz? W jeden dzień poznał więcej ludzi, niż przez kilka ostatnich lat życia w Antaiskich lasach. Oczywiście, że pozapominał niektórych. Przynajmniej tych, z którymi nie rozmawiał. Właściwie dopiero teraz miał moment, aby przyjrzeć się dwójce, o której pamiętał, że są małżeństwem. I tyle. Mężczyzna w czerni, uzbrojony, już wcześniej wzbudził w Kaiko szacunek, chociaż rozumiał, że przecież to nie broń czyni wojownika. Mimo wszystko nie wyglądał na słabego, miał spojrzenie, które wskazywało, że sporo przeszedł. Albo to białowłosy czegoś nie rozumiał. Jego żona zaś... kruszynka z komicznie wielkim wachlarzem na plecach. Zupełnie tak, jakby był on na dociążenie, by jej wiatr nie porwał. Albo żeby podczas dużego wiatru mogła na nim latać tak po prostu. Mimowolnie uśmiechnął się na wyobrażenie latającej na wachlarzu kobiety. To musiałby być zabawny widok. Zupełnie umknęło mu to, co mówiła. Nie usłyszał po co tu są, ani nawet kim są. Zwyczajnie się jej przyglądał. On nie był tak bystry, nie dostrzegł ich podobieństwa, chociaż było tak oczywiste. Zwyczajnie był zaskoczony, że jest taka malutka i ma taki wielki wachlarz.
I chociaż on miał dobry humor, mimo swojego urazu, to mąż kruszynki niezbyt. Upadł nagle na kolana prosto w błoto. Coś mu się stało? Kaiko patrzył zupełnie osłupiały, nie wiedząc co się dzieje. Oberwał? Może dostał z ukrycia? Już miał do niego ruszyć, już nawet zrobił pierwszy krok, gdy oczywiście jego żona dopadła do niego pierwsza. Zatrzymał się i zwyczajnie przyglądał, próbując zrozumieć o co chodzi. Nie potrafił pojąć, że mężczyzna zwyczajnie widział więcej, niż inni. I akurat zobaczył to, czego nie spodziewał się dostrzec. Rozmowa między małżeństwem wskazywała, że chyba nic fizycznie nie było czarnowłosemu. Kanamura postanowił się nie wtrącać, bo i tak nie wiedział co miałby wnieść swoją osobą do tej sytuacji. Przemilczał sprawę.
Czy miał problem? Owszem, w świątyni dach mu delikatnie przeciekał, a na Shuang Gou wydał całe pieniądze zbierane przez lata, więc nie miał na deski. To był chyba główny problem, jaki zaprzątał umysł białowłosego, który nawet nie znajdował się teraz w pobliżu świątyni. I nie zamierzał nawet do niej rychło wracać, wszak był zaproszony do Keiry. Nie mógł się doczekać tej wizyty, szczególnie, że Akahoshi i Kakita mieli również być. Wyśmienici szermierze, od których mógł się wiele nauczyć. A w dodatku Kensei obiecał go nauczyć władania Fuutonem. I jak tutaj nie wyczekiwać takiego momentu z uśmiechem? Tak czy siak, Kaiko chwilę tak wpatrywał się w białowłosą, próbując zrozumieć o co chodzi. Nie dosłyszał z tym iryojutsu, ale w końcu się domyślił.
- Pewnie. - odparł, wzruszając ramionami. I to był błąd. Ból przeszedł po jego ciele, a on aż się zgiął lekko. Niezręcznie się uśmiechnął, gdy impuls powoli ustępował. Za to nieznajoma zaczęła coś działać. Zielona chakra. Widział ją po raz któryś, a pierwszy raz to świętej pamięci Hou korzystał z niej, lecząc rannego strażnika karawany. Zatem białowłosemu znów ktoś pomagał. Jak on się tym wszystkim ludziom odpłaci? Rozumiał, że każdy z czystej grzeczności i kultury twierdził, że niczego w zamian nie chce, ale Kaiko i tak czuł się zobowiązany. Chciał wynagradzać dobroć. W końcu takie wartości należało krzewić w ludziach.
Białowłosa w końcu przestała korzystać z chakry, aby rozciąć gumę. Kanamura jedynie przyglądał się z najczystszej ciekawości, aż w końcu dostał kawałek gumy. Wręcz prosto do ust. O co chodziło? Spojrzał na Yuriko zagubionym wzrokiem, ale w końcu chwycił w zęby gumę i tak trzymał. Niezręcznie czuł się, gdy musiał obnażać swoje trójkątne zębiska. Był to jedyny jego kompleks. Dlaczego? Zwyczajnie ich nie lubił. Źle wyglądały. Jakby był bestią naprawdę pochodzącą z lasu, a nie człowiekiem. Coraz bardziej gubił się w tej sytuacji. Umysł momentalnie otrzeźwiał, gdy ogromny ból przeszedł po ciele Kaiko. Zęby zacisnęły się, bez problemu przecinając gumę, której powód umieszczenia w ustach stał się jasny. Dzięki temu białowłosy nie krzyknął, a jedynie wydał z siebie stłumiony odgłos, naprężając właściwie wszystkie mięśnie ciała. Impuls był drastyczny, ale ból szybko znikał, a szczególnie, gdy białowłosa znów zaczęła korzystać z chakry. Kanamura wypluł teraz już dwa kawałki gumy i ciężko oddychał. Wyrównywał oddech, dając się w pełni wyleczyć, starając się nie rozkojarzyć kobiety. W końcu zabieg miał dobiec końca. O ile się powiódł, to Kaiko od razu przerzucił jedno Shuang Gou do drugiej ręki i obrócił nią kilka razy, jakby testując.
- Dzięki, kiedyś się odwdzięczę, obiecuję. Tylko... jak się nazywacie? Ja jestem Kaiki... eee... znaczy Kaiko Kanamura, pochodzę z Antai. - i dosyć pogodnie się uśmiechnął, chociaż prawie wpadł we własną pułapkę. Nieomal przedstawił się swoim nieco zmienionym, fałszywym imieniem, jako że nie przepadał za prawdziwym. Tyle że Yuriko znała jego imię, więc nie mógł teraz skłamać. Po tych słowach, spojrzał na Yuriko, poważniejąc. Skoro był już w pełnej sprawności, to oznaczało, że powinni zająć się przeszukaniami. Chyba, że mieli zostać na straży?
- Co teraz? Idziemy pomóc w przeszukaniach? - zapytał jej, aby wszystko było jasne. Na ten moment, jeżeli naprawdę jego bark wrócił do normy, to był już w pełnej gotowości do walki. Plan prosty jak zwykle, gdy atak dało się zablokować, to go zablokować, nawet wskakując przed kogoś - w końcu dbał też o życia innych. Jeżeli ataku nie dało się zablokować, to zrobić unik, a jeżeli ktoś zostałby zaatakowany i nie dałoby się zablokować, to rzucić się na niego, by go zepchnąć z linii ofensywy.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu trzymał się wytyczonej formacji. Chciał żeby wszyscy mogli widzieć to co robi. Ułatwiało to sprawę wietrzącego wszędzie spiski Hikariego i uspokajało Yuriko. Dotarli przed jedną z większych rezydencji, a jego oczom ukazał się napis "Sanada". Zaraz, zaraz czy ten cały Shikarui nie miał takiego nazwiska? Momentalnie wzrok władcy kości spoczął na nowo przybyłym członku drużyny. Co jeśli mieli ze sobą związek? Co jeśli tutaj spoczywają ciała jego rodziny? Gdyby nie rozkaz Yuriko, Yoshi raczej poczekałby na wejście "Pana" domu i dopiero na widoczne zaproszenie dołączyłby ale teraz? Teraz okoliczności były inne i należało się spieszyć skoro ten złowrogi Han był tuż za Nimi.
Kaguya po wydaniu dyspozycji zamiast od razu wejść skierował się w kierunku żony Shika. -Chyba powinniście iść z Nami. Jeśli dobrze pamiętam, Shikarui przedstawił się jako Sanada więc jeśli to nie zbieg okoliczności, jesteście właścicielami. Lekko się ukłonił robiąc jednocześnie kilka kroków do tyłu aby w końcu się odwrócić i wejść zaraz za Shinsem i Hikarim do wnętrza budynku. Dohito od razu stwierdził, że idzie do najbliższego pokoju.
-Pospiesz się i dołącz później do mnie lub Terumiego. Kaguya wydał mu dyspozycje, co prawda nie byli w zwykłej sytuacji ale jednak... Szarża miała swoje przywileje. Przepuścił kolejnego ze swoich towarzyszy, który był wyjątkowo niezadowolony z przydzielonej mu kompanii. Nie zamierzał prowokować utarczki słownej więc zaufał, że ktoś tak doświadczony po prostu wie o tym żeby po zakończeniu przeszukania przechodzić do swoich współpracowników.
Kaguya machnął ręka w kierunku, w którym zamierzał pójść, a z jego ciała zniknęły wszystkie kości. Wróciły one do normalności bo teraz potrzebna była cisza i gracja, w której jednak mogły by przeszkadzać. Pokój, do którego zmierzał był po lewej stronie od największego pomieszczenia (pokój ze stołem i czymś przypominającym krzesła). Spodziewał się, że nie znajdzie tam wiele ale jednak warto było się łudzić. Starał się nie demolować niczego. Jeśli coś go zainteresuje po prostu po to sięgnie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Uchiha już miała odpyskować Sau, kiedy uznała, że sumie... nie ma to sensu. Pyskówki wcześniej już doprowadziły do problemów w grupie, więc nie było sensu ich zaogniać, na pewno nie z tak błahych powodów. Dlatego skinęła tylko uprzejmie głową, dalej wczytując się w drugi ze zwojów, który znalazły w archiwum, skupiając się na tym samym co wcześniej. Niedługo później jednak, kiedy weszły do biura burmistrza, stało się coś, czego Masako jeszcze w życiu nie widziała. Jej pierwszym instynktem było, że ktoś rzucił na nich genjutsu - jednak jej oczy nic nie wychwyciły, a wedle słów ojca, jej dojutsu na tym etapie powinno już być w stanie ją przed tym ostrzec. Z uwagą wysłuchała i oglądnęła całą scenę, jaka przed nimi się rozegrała, chłonąc wszystkie szczegóły, starając się je dopasować do układanki, obracając niczym mapę, na której stopniowo zaznaczała kolejne punkty, szukając sposoby na połączenie ich w spójny szlak. Delikatnie wzięła pudełeczko z jej rąk, również je oglądając i słuchając reszty.

- Tak... to musiał być on. Kto inny? - odparła Yoake, po czym szybko dopytała Tamaki. - Czyje groby ogląda? Widzisz? A co do tej pieczęci, rzeczywiście możesz mieć rację. Sprawdziłabym najpierw pokój Hana w posiadłości rodu Suzumura, tam gdzie powinna być trzecia grupa - zobacz, czy coś tam jest w następnej kolejności, jeśli możesz. Na piętrze, w teorii jedyny pokój z zasłoniętymi oknami, o ile przez te lata nic się nie zmieniło. - przypomniała Hyuudze, której wzrok chwilowo był o wiele bardziej przydatny, niż jej. Schowała pudełko razem ze zwojami, a następnie kontynuowała myśl. - Han wydawał się mieć dobry kontakt też z tą dziewczyną z rodu Sanada... - Masako urwała na moment, kiedy coś sobie uświadomiła. - ...czyli ludzi o tym samym nazwisku, co Shikarui-san i Asaka-san. - zadrżała lekko, zastanawiając się nad ilością podejrzanych okoliczności, jakie nagromadziły się wokół uprzejmego małżeństwa. Co jeśli Klepsydra miała rację? Niezbyt jej się podobało, być w jednej drużynie z potencjalnymi zdrajcami. Tyle, że to mogła być nadal zwykła zbieżność nazwisk - Sanada nie było chyba aż tak rzadkie, prawda? Potrząsnęła głową, by móc się skupić i dokończyć myśl. - Może też w pokoju tej Miki da się coś można znaleźć? Wydaje mi się, że powinniśmy teraz jak najszybciej udać się do posiadłości Hana, tutaj raczej wszystko obejrzeliśmy, a nasze informacje mogą być kluczowe dla reszty. Ja i Tamaki mogłybyśmy ruszyć do trzeciej grupy, a wy do pierwszej, za Shikaruiem i Asaką? I ostatnia rzecz - w jakim miejscu można znaleźć Feniksy, gdyby wszystko po drodze szlag trafił i trzeba by szybko się ewakuować? -

Wiedziała, że ostatnie pytanie to niemalże otwarte żądanie "powiedzcie, gdzie macie kryjówkę", no ale nie mogli dłużej zakładać, że uda im się ot tak wszystkim spotkać na obrzeżach Oniniwy i ruszyć wspólnie z powrotem. Możliwe, że ucieczka będzie o wiele bardziej rozproszona.

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Shenzhen przez chwilę zastanawiał się co począć dalej i tym sposobem jeszcze prze kilka chwil sterczał nadal an utworzonym przez siebie piaskowym podeście. Z jednej strony poszukiwania to coś co definiwołą cel trzech pomniejszych drużyn, z drugiej strony oddzielenie tej dwójki jest mocno interesujące. Nie chcąc jednak tracić czasu i pozwolić na rozpierzchnięcie się wszystkich, nim on sam podejmie decyzję, podleciał kawałek na swym kruszcu, tuż za Państwem Sanada, by potem ponownie zejść na ziemię, kiedy tylko przyszło im zbliżyć się do budynku. Tutaj, młody Sabaku był świadkiem iście prawdziwych retrospekcji gdy każdy starał się rozszyfrować zapiski, przy ornamentach i innych elementach fasady budynku. Część jednak wykazała się sporym zacięciem i bez zbędnej zwłoki przeszła do przeszukiwań. Jak się okazało, do budynku, dołączyła też reszta a w tej reszcie był rónież jego ulubieniec, którym to na początku samej wyprawy został Yoshimitsu, wykazując się groźbami bez pokrycia. Gdy ten tylko się zbliżył do Shikaruia i Asaki, Shenzhen chcąc zachować dobre maniery, uniósł lekko dłoń w geście powitania i obdarzył swego "ulubieńca" szczerym uśmiechem dodając:
- Ooo jeszcze żyjesz...
Nie zagłębiając się dalej w przyczynę tego zjawiska, stwierdził, ze bierne stanie z boku to jednak dosyć nudne zadanie, przynajmniej w momencie kiedy ma się przed sobą budynek, który faktycznie im szybciej się przeszuka tym lepiej, ponieważ będą wtedy wszyscy o krok bliżej zawinięcia, swoich shinobowskich tyłków z tej doliny. Za cel postanowił obrać sobie znalezienie odpowiedniego Washitsu, które miało pełnić rolę gabinetu. Powinno ono być dosyć proste w rozpoznaniu, tuż po uchyleniu rozsuwnych drzwi. Kiedy tylko, któreś z pomieszczeń posiadało, charakterystyczny, dla tych wymogów wystrój, Shenzhen, postanowił wejść i przeszukać dokładnie, jego wszelkie umeblowania.


Techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町 Grupa I
Hikari, Yoshimitsu, Kaiko, Shins, Shenzhen, Shikarui, Asaka

Pierwsza grupa, w końcu uporawszy się z grupą przeciwników stojących im na drodze, dotarli do celu swojej podróży: ozdobnego budynku na wschodniej granicy wioski. Co prawda tylko jeden z nich, Kaiko, został ranny, lecz ci którzy również walczyli na bliski dystans - czyli Hikari i Yoshimitsu - wcale nie wyglądali lepiej; ich ubrania były skropione szkarłatnymi plamami posoki, które bryzgnęły na nich gdy wbijali ostrza w ciała bogu ducha winnych Juugo. Tylko Shins i Yuriko zachowali względną czystość, jako że ten pierwszy nawet nie próbował przybliżyć się do placu boju, a ataki Hyuugi nie powodowały żadnych uszkodzeń zewnętrznych. Jedynym śladem walki na kobiecie były wytarte plamy krwi z dłoni, z momentu kiedy za pomocą tanto dobiła nieprzytomnego wroga.
Zbliżywszy się do domostwa i po odkryciu nazwiska osób w nim niegdyś mieszkających, grupa ponownie się rozdzieliła - tym razem na tych, którzy od razu przeszli do przeszukiwania budynku, oraz na tych którzy czekali na nowych przybyszy. Tymi okazał się właśnie duet Sanada, oraz będący niewiele za nimi Shenzhen. Na wiadomość o tym, że właśnie odnaleźli coś co mogło być domem jego przodków, Shikarui zareagował bardzo żywiołowo - poczuł wręcz, jak uginają się pod nim kolana. Dopiero po chwili zdołał się znów podnieść do względnego pionu - a i to głównie dzięki wsparciu Asaki. Białowłosa również udała się w stronę Kaiko, który przyzwolił na procedury medyczne na jego ręce. Jeden skan, kolejne bolesne chrupnięcie i pomoc zielonej chakry później, Kanamura poczuł dużą ulgę - i gotowość do dalszego działania, czy to przeszukiwanie, czy to walka.
Shenzhen, jak gdyby nigdy nic, wylądował na podwórzu i ruszył w stronę wejścia do domu. Yuriko lekko zacisnęła zęby, okazując zniecierpliwienie - ale nie skomentowała. Po prostu ruszyła ręką, żeby wszyscy pozostali również udali się do środka. Ona i Kaiko weszli pierwsi, sprawdzając tylko czy Shikarui i Asaka również zmierzają ich śladem.
Shins, korzystając z prawa pierwszeństwa, wszedł do pierwszego - i jak się okazało, największego pokoju w całym domu. Było to całkiem duże pomieszczenie w stylu washitsu, ze ścianami złożonymi z papieru shoji i nieco już leciwego drewna, podłogą wyłożoną trzymającą się jeszcze całkiem nieźle matą tatami, oraz wysoko ustawionym sufitem, aby nadać odpowiedniej przestrzeni. Na upartego dałoby się tutaj nawet trenować walkę - chociaż, wyglądało na to że pokój ten nie był dojo. Na jednej ze ścian Douhito mógł zobaczyć dwie pary drzwi - za nimi były najwidoczniej albo szafy, albo przestrzeń do składowania. W samym pokoju znajdowało się kilka mebli, w głównej mierze stary, podłużny stolik, który mógł kiedyś komuś służyć za biurko, oraz siedzisko przed nim. Na stoliku nadal leżały małe naczynka na atrament i kawałki węgla - czyżby mieszkaniec był artystą lub planistą?
Chwilę później, do tego samego pokoju wszedł Shenzhen.
W tym samym czasie, kiedy jeszcze wszyscy byli w zasięgu słuchu, będący w przedsionku zobaczyli jak powietrze niedaleko Yuriko nagle zawirowało - jak gdyby w jednym punkcie mgła zdecydowała się zacząć kotłować i zbierać w jeden, większy twór. Hyuuga spojrzała na to zjawisko, podnosząc ręce jak gdyby do pozycji obronnej, lecz gdy w końcu zrozumiała z czym mają do czynienia, pokazała pozostałym żeby się nie obawiali.
Na ich oczach pojawiła się nagle projekcja, przypominająca ducha. Sądząc jednak po wyglądzie przyodzienia i ogólnej budowie ciała, nietrudno było się domyślić kto to był.
-Hakusei - zaczęła Yuriko, patrząc na półprzezroczystą formę swojego kompana. - Jak postępy?
-Skłamałbym, gdybym powiedział że idealnie - odparł beznamiętnym tonem. - Wygląda na to, że mamy do czynienia z jakimiś dodatkowymi zabezpieczeniami, jakby ta mgła nie była wystarczającym problemem. Wokół siebie widzimy jakieś... zjawy, duchy zarówno ludzi, jak i wielkich bestii, które nie odpowiadają opisom Juugo.
Yuriko podrapała się po podbródku, zamyślona.
-... zjawy, huh.
-Tak. Wiemy na pewno, że to nie jest genjutsu, oraz że w przypadku ataku na takiego ducha, ten tylko się na moment rozpływa - jego obraz z chakry pozostaje taki sam. Wygląda jak jakieś fuuinjutsu lub ninjutsu - wiesz coś może na ten temat?
-Niespecjalnie... ale mogę mieć pewne podejrzenia - odparła Yuriko, patrząc prosto na hologram Hakuseia. - W drugiej grupie poszukiwawczej przed chwilą znaleźli jakąś skrzyneczkę, wewnątrz której była ukryta pieczęć fuuinjutsu - gdy się aktywowała, w pokoju zaczęły się materializować obrazy, podobne z opisu do tego o czym mówisz Ty. Może te duchy u was też są bazowane na czymś takim?
Hakusei na chwilę ucichł.
-... jest w tym logika - stwierdził w końcu. - Dobrze, rozpatrzymy więc i tę opcję. Macie jakieś problemy z Juugo, są ranni? Słyszeliśmy jakiś wybuch.
-Na ten moment... chyba nie, z rannych był tylko Kaiko, ale został właśnie podleczony. Z wybuchem to spytaj ich - tu wskazała na Shikaruia i Asakę. - Byli najbliżej. Co do Juugo - na razie nic, z czym byśmy sobie nie poradzili... chociaż, za chwilę możemy mieć tu gorąco.
Krótka cisza.
-A więc...?
Yuriko kiwnęła głową. Hakusei na chwilę opuścił głowę, po czym mruknął coś, co brzmiało jak wulgaryzm.
-W takim razie pospieszcie się, i zachowajcie ostrożność. Zrobimy co możemy, żeby zdjąć wam ogień z pleców.
Kiedy wszyscy zakończyli tłumaczenia i rozmowy z duchem Hakuseia, ten zniknął, pozostawiając grupę pierwszą nowemu celowi: przeszukaniu domostwa.
Yoshimitsu ruszył nieco głębiej korytarzem, aby dotrzeć do pierwszego większego pomieszczenia które nie wyglądało jak pokój codziennego użytku; omijając spore pomieszczenie w którym aktualnie szperał Shins, jak również wyłożoną kamieniem kuchnię, w końcu natrafił na kolejny większy pokój. Wyglądało na to, że trafił do jadalni połączonej ze swoistym salonem: pośrodku pomieszczenia znajdował się spory stół pokryty (zniszczonym już) grubym materiałem, ustawiony we wnęce w podłodze. Wyglądało na to, że niegdyś było to kotatsu, ale teraz już raczej do niczego nikomu się nie nada. Obok zaś, za półprzezroczystymi drzwiami shoji, widniały półki z różnego rodzaju zwojami: większość z nich wyglądała jak zwykłe książki i spisy poezji, przemieszane z dokumentacjami. Na niektórych zwojach dało się znaleźć małe znaczki, określające ich właściciela: "真次郎". "Shinjiro".
Do ostatniego zaś pomieszczenia, ustawionego niedaleko końca korytarza, powoli dotarł kroczący po starych deskach Hikari. Pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, była niewielka tabliczka powieszona przed samymi drzwiami: widniał na nich napis "美貴". Było to imię "Miki". Po przejściu przez drzwi shoji zaś, oczom Terumiego ukazało się niewielkie, lecz całkiem schludne pomieszczenie, którego znaczną część zastawiało drewniane łoże z materacem futonu - dość niespotykany rodzaj legowiska. Niedaleko okna na zewnątrz dało się zobaczyć mały stolik z krzesłem, na którym leżały różnego rodzaju flakoniki i słoiczki - najpewniej były to jakiegoś rodzaju perfumy i kosmetyki... jeśli nie liczyć jednego, małego pudełeczka z korbką, na którego wieczku widniał wyryty rylcem symbol "三" - trzy. Po bokach widniały kolejne półki ze zwojami i książkami, na ścianie zaś... wisiała nieco już zdezolowana, ale dalej ładnie wykonana drewniana katana.

---

Grupa II
Yoake, Tamaki, Masako

Chociaż początki przeszukiwania ratusza nie były najbardziej owocne, dalsza część okazała się... znacznie ciekawsza. Wyglądało na to, że w małej skrzyneczce odnalezionej przez Tamaki, znajdowała się jakaś forma pieczęci fuuinjutsu, która zareagowała na otwarcie wieczka... i wytworzyła w pomieszczeniu swoisty pokaz obrazów i świateł, wymieszany z nieznaną narracją bezosobowego głosu. Historia przedstawiana przez tę dziwaczną energię była... zadziwiająca. Pokazywała ona to, jak Oniniwa mogła wyglądać kiedyś, i to z perspektywy kogoś kto rzeczywiście tam kiedyś mieszkał w tamtych czasach. "Suzumura Shinjiro". Nieznane nikomu imię, lecz jego grzywa rudych włosów była bardzo łatwa do rozpoznania. Tamaki również mogła potwierdzić, że główny bohater tego... wspomnienia?... był tym samym człowiekiem, który aktualnie kończył swoje modły na cmentarzu na północy. Wygląd ten sam, co do koloru włosów - z jedynymi różnicami w postaci popękanej, szarej skóry, i czarnych białek złotych oczu Antykreatora.
Sau wyglądał, jakby co najmniej postrzelił go piorun. Tak jak wcześniej z łatwością okazywał gniew, zniecierpliwienie albo bezczelność, tak teraz na jego twarzy widniało wyłącznie skołowanie, wymieszane z szokiem i niepewnością. Uważnie przyglądał się wszystkim obrazom, które były zamknięte w tej tajemniczej pieczęci, i starał się porównywać to co widział z tym co wiedział.
Westchnął, zaś na jego twarzy w końcu pojawiły się jakieś obrazy gniewu.
-Ten rudy? Bez dwóch zdań - odpowiedział na pytanie Yoakego. - Kropka w kropkę jak to, gdy go widziałem w Kami no Hikage. Ale...
Podrapał się po podbródku, obserwując.
-... kiedy rządził jako lider Shiro Ryu, nosił twarz i imię tego sługi, Hanjiego...
Projekcja wspomnienia zakończyła się, a pieczęć ukryta wewnątrz pudełeczka powoli zgasła. Nadal była w środku, więc zapewne dałoby się to odtworzyć jeszcze raz - ale na razie nie miała mocy. Przynajmniej oznaczało to tyle, że będą mogli to wziąć ze sobą i odtworzyć później.
Sau kiwnął głową na pytanie Tamaki.
-Możemy bezpiecznie założyć, że tak właśnie jest - powiedział bezbarwnym tonem. - Pytanie tylko: skąd się to tu wzięło? I po jaką cholerę w ogóle tu zostawiał takie coś?
Łysy mężczyzna spojrzał na Tamaki, później na Masako, która również zaproponowała swoje rozwiązanie. Ostatecznie zaś pokręcił głową.
-Za chwilę Han ruszy, i najpewniej odwiedzi najpierw miejsca, w pobliżu których coś rąbnęło. Jeśli nie zaatakuje grupy defensywnej, najpewniej ruszy właśnie tutaj, w stronę ratusza. A jeśli to zrobi... jesteśmy martwi. Nie mamy czasu na rozdzielanie się, poza tym - grupa pierwsza ma sporo ludzi. Musimy udać się do zamku Suzumura, i to natychmiast. Kryjówki i następne pudełka najprędzej znajdziemy właśnie tam.
Westchnął na ostatnie pytanie.
-Umówiliśmy się że spotkamy się pod zamkiem. Jeśli jednak nas wyrżnie... po prostu wiejcie. Nawet jeśli macie szczątkową wiedzę - lepiej tak, niż żebyśmy wszyscy tu zginęli.
Podszedł w stronę drzwi, i pokazał Yoake żeby pomógł mu zdjąć rygiel. Wyglądało na to, że w okolicy samego ratusza nie widział żadnych Juugo... a przynajmniej na razie. To była najlepsza okazja, by spróbować uciec - jeśli nie "jedyna".

---

Grupa III
Aka, Yami, Keion

A więc nareszcie. Siedziba Hana została otwarta. I jej sekrety w końcu będą mogły zostać odnalezione.Najpierw jednak trzeba będzie się przebić przez tę całą parszywą atmosferę, która panowała wewnątrz budowli; chociaż ona sama prezentowała się wybornie i bogato, to zaciemnione wnętrze bez porządnego oświetlenia, generalna stęchlizna wisząca w powietrzu, no i rzecz jasna - ślady z czasów katastrofy, która musiała się przytrafić tej wiosce. Krew, zniszczone przedmioty, uszkodzone schody i barierki, walające się tu i ówdzie obiekty które mogły służyć jako narzędzia do samoobrony - jak na przykład nogi krzeseł i stołów... było tego mnóstwo. I co jedno, to gorsze.
Jedynym, który jeszcze nie znajdował się w budynku, był Keion - młodzieniec, który oddzielił się od swojego ugrupowania i ruszył w stronę zakazanego pałacu na uboczu Oniniwy. Naprzeciw niego stanął olbrzymi pies, pozostawiony przez resztę grupy trzeciej jako strażnik - lecz, gdy ten rozpoznał w nim kompana wyprawy, Akira ustąpił i spytał o podstawowe informacje co do jego własnego oddziału. Kiedy Keion przedstawił mu niewielkie tanto, które znaleźli z Shenzhenem w ruinach domu gier, zwierzak podszedł do obiektu i ostrożnie go obwąchał - jak gdyby szukając w nim czegoś niebezpiecznego. Ostatecznie jednak... tylko kichnął, i spojrzał na nóż z obojętnością.
-Jedyne co z niego czuję, to kurz. Nawet jeśli kiedyś był użyty do walki, to było to na tyle dawno temu, by wszelkie inne zapachy już zwietrzały.
Następnie kiwnął łbem.
-Sanada jednak poszli w stronę grupy pierwszej? Mówili coś początkowo, że zamierzają spróbować porozmawiać z Antykreatorem - jakkolwiek szaleńczo to nie brzmi... - Westchnął. - Cóż, w takim razie dobrze że dotarłeś tutaj bez problemów. Zaczęliśmy przeszukiwanie niedawno, Yoichi i Aka dopiero co weszli do zamku, a Yami zahaczył jeszcze o budynki służby. Idź do razu do środka - znajdą Ci jakąś robotę, im więcej przeszukujących tym lepiej. Ja zostanę na straży, nie potrzebuję zmiany.
W tym czasie, Yami udał się w stronę bocznych budowli wraz z towarzyszącą mu Ayu. Gdy młodzieniec spróbował położyć rękę na jej łbie, ta spojrzała na niego z ukosa. Nie musiała nawet mówić "nawet nie próbuj" - jej wzrok wyrażał wszystko. Z całej paczki czworonogów, akurat trafiła mu się ta która najwidoczniej nie lubi nikogo i niczego. Ale, trzeba jej przyznać, siłę to miała pokaźną: nie potrzebowała nawet żadnych specjalnych wzmocnień, by jedną z podstawowych technik klanu Inuzuka przebić się prosto do zablokowanego belkami pomieszczenia.
-Ano, tego zdecydowanie nie chcesz - mruknęła.
Yami podszedł do małej półki z przyprawami. Na jego stwierdzenie Ayu tylko westchnęła, i spojrzała przez okno.
-Wystarczy spojrzeć na rozmiary tego budynku - od razu widać, że nie jest to nic taniego. Musieli być naprawdę bogatą szlachtą... ciekawe tylko, w jaki sposób są powiązani z samym Antykreatorem. Jeden z nich? Ich współpracownik?
Yami rozsunął drzwi shoji, prowadzące do nastpnego pomieszczenia - wyglądało na to, że to tutaj było jakąś formą sypialni. Niegdyś to pewnie tutaj spali wszyscy pracownicy zatrudnieni przez rodzinę Suzumura... a przynajmniej część, bo raczej nie mieszanoby płci. Aktualnie jednak nie było tu już nic, co by się szczególnie rzucało w oczy - budynek musiał zostać opróżniony, gdy osadnicy opuszczali te ziemie. Albo został celem szabrowników. Ot, przegnite maty tatami, stare panele wyglądające jak shoji, palenisko z okrągłym, metalowym stojakiem na postawienie imbryka... nic nowego, nic ciekawego.
Na prośbę Yamiego, Ayu zaczęła obwąchiwać ściany. Kilka razy kichnęła, podrażniona kurzem, lecz nie zaprzestawała zadania...
-...ty czekaj - powiedziała nagle. - Ciężko się przebić przez smród tej maty, ale rzeczywiście - za jednym z paneli coś jest! Problem tylko w tym, że ten panel jest znacznie solidniejszy - jeśli go przebiję, mogę uszkodzić budynek. Gdzieś musi być przełącznik...
W tym samym czasie, Yoichi i Aka przyglądali się ponuremu przedsionkowi posiadłości, oceniając wszystko co widzą i co może mieć wpływ na dalsze śledztwo. Zapytany przez Akę, rudowłosy podszedł do ciemnych plam na podłodze i powąchał je.
-Ciężko powiedzieć - stwierdził w końcu. - Te plamy są tak stare, że zdążyły już dawno zwietrzeć. Sądząc jednak po tym, w jakim stanie jest otoczenie - możemy chyba spokojnie założyć, że ta krew jest ludzka.
Następnie, podczas gdy Aka zajmował się drapaniem niewielkiego psiaka który właśnie rozpłaszczył mu się na czubku głowy, Inuzuka pootwierał wszystkie pokoje za pomocą serdecznego kopniaka w drzwi - jeśli byłaby tam pułapka, to jej efekty raczej nie dosięgnęłyby kogoś zza drzwi - poza tym, po co pomieszczenia miałyby być pozastawiane pułapkami, skoro niegdyś ktoś tu mieszkał? I gdzie "niegdyś" oznacza "cholera wie ile czasu temu"? Gdyby byli tu jacyś wrogowie - Yoichi raczej na pewno by ich wyczuł. W końcu jego zmysły węchu zyskiwały już powoli status legendy, nawet pośród innych Inuzuka.
Kiedy Aka spojrzał na dziwaczną ścianę po prawej stronie, i powiadomił Inuzukę żeby on skupił się na lewej, a on pójdzie prawą, rudowłosy tylko skinął głową i ruszył w stronę pierwszego pomieszczenia. Po drodze tylko odwrócił się w stronę drzwi, by spojrzeć w kierunku wchodzącego Keiona, uśmiechnął się i powiedział:
-Ładnie tu, nie? Szkoda tylko, że połowa porozpieprzana - zaśmiał się. Następnie pokazał Keionowi schody. - Rzuć okiem na piętro, i pootwieraj wszystkie drzwi jakie znajdziesz. Przeszukamy dół, to przyjdziemy ci pomóc.
Aka zaś podszedł do pierwszego z pokoi po prawej - tego z dziwaczną ścianą. Jego Sharingan nie zauważał żadnych śladów iluzji albo pułapek - ktoś świadomym wyborem uznał, żeby ten pokój miał inną obudowę niż cała reszta. Aijin szczeknął, patrząc w stronę drzwi otwartych przez Yoichiego - wyglądało na to, że to pomieszczenie było puste.
A przynajmniej dopóki nie spojrzeć na ściany.
A na ścianach... znajdowało się olbrzymie malowidło, przyjmujące kształt rozległego drzewa. Gdy Uchiha zaś przyjrzał się bliżej - zauważył, że na każdym rozgałęzieniu znajdują się... imiona.
Imiona licznych pokoleń, należących do rodu Suzumura.
Ciężko było znaleźć ostatnie wpisy - na niektórych fragmentach malowideł dało się znaleźć ślady nadmalowywania, wycinania, a nawet wypalania niektórych elementów. Zapewne w ten sposób z drzewa genealogicznego pozbywano się tych, którzy zostali wydziedziczeni albo należeli do rodziny tylko przez przypadek. Na samym końcu gałęzi, dało się znaleźć właśnie jeden taki ślad wypalenia - podłużny, jak gdyby razem z nim pozbyto się znacznej dalszej części. W efekcie, ostatnim imieniem widniejącym na malunku, był 吾郎.
Goro.

Mapa zamku Suzumura
Mapa domu Sanada

[uhide=Tamaki Hyūga,Shikarui]Tamaki, Shikarui - zauważacie, że Han zgarnął fragmenty listowia i mchu z nagrobków, odsłaniajac wszystkie trzy imiona: Suzumura Goro, Sanada Miki, i Aragaki Hanji. Następnie złożył jedną pieczęć, a z jego ciała buchnęła chakra - dostatecznie mocna, by sprawić że po waszych ciałach przeszedł dreszcz.
Obok Hana pojawiły się dwa klony. Jednego posłał w stronę ratusza, drugiego - w stronę siedziby Suzumura. Sam zaś jeszcze pozostawał bez ruchu, jak gdyby medytował przed nagrobkami.[/uhide]

  Ukryty tekst

Deadline: 5:00, 4 października.

[Tamaki Hyūga]

Wysłuchałam odpowiedzi Sau i zastanowiłam się nad wszystkimi informacjami jakie cały czas do mnie napływały. Zastanawiało mnie również to jak bardzo zmienił się pod względem wyglądu Antykreator w porównaniu do tego jakiego go widziałam w tajemniczej wizji. Możliwe że Sau będący o wiele bardziej doświadczonym shinobi i znający najpewniej o wiele więcej różnych tajemnic tego świata będzie miał odpowiedź i na to pytanie.
- Co się stało z Antykreatorem? Wygląda nieco inaczej niż w tym wspomnieniu, jednak nie jest to ze względu na wiek. Jego miałka oczu są teraz czarne a nie białe a skóra popękana i poszarzała. Czy to efekt korzystania z jakichś technik, które umożliwiają wydłużenie życia? Nie jest to naturalne aby żyć tak długo jak on żyje przecież. - rzuciłam w stronę Feniksa po czym skupiłam wzrok na Antykreatorze i grobach.
Suzumura Goro, Sanada Miki, i Aragaki Hanji.
Wszystkie te imiona były naszej czwórce znane, brat Antykreatora, majordomus Suzumurów oraz dziewczyna którą musiało łączyć coś więcej z Hanem, jednak póki co nie mieliśmy wystarczająco dużo wiedzy aby być w stanie dokładnie określić jaka relacja łączyła tą dwójkę. Z rozmyślań wyrwało mnie to co następnie zrobił rudowłosy. Po złożeniu jednej pieczęci wokół mężczyzny nastąpił niemalże wybuch chakry na którego widok poczułam ciarki przechodzące wzdłuż moich pleców. Zaraz później dwa klony ruszyły przed siebie, jeden z nich kierował się centralnie w naszą stronę, drugi wydawał się podążać w kierunku starego domu Hana. Orginał za to nie ruszył się nawet z miejsca co mnie również zaskoczyło. Czyżby nie było nic ważnego w domu do którego udała się pierwsza grupa? Znaczyło to również tyle że grupa znajdująca się w zamku rodziny Suzumura jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie i nawet nie mają o tym bladego pojęcia, ponieważ nie ma z nimi nikogo kto by był w stanie wystarczająco wcześniej zauważyć zagrożenie.
- Nie dobrze, oj bardzo nie dobrze. Han zaczął działać, wysłał po jednym klonie do ratusza i zamku Suzumura. Nie możemy tam iść, to samobójstwo. Z resztą tutaj też nie możemy zostać. Co robić, co robić. -
powiedziałam nieco zestresowana rozejrzałam się gorączkowo po reszcie szukając jakiegoś pomysłu. - Nie wiem czy to dobry pomysł aby dalej pozostawać w małych grupach skoro Han już tu jest. Będzie mógł nas kolejno powybijać, jak kaczki. Najlepiej jakbyśmy w ogóle połączyli się również z grupą broniącą. Tylko jak skoordynować tyle oddzielnych grup w różnych częściach miasta? - dodałam, nieco sama się uspokajając i skupiając się na logicznym myśleniu oraz obmyślaniu kolejnych kroków które powinniśmy podjąć. Po przedstawieniu moich przemyśleń zaczekałam aż reszta grupy się wypowie a sama w tym czasie zdecydowałam się jak najdokładniej przejrzeć okolicę w poszukiwaniu skrzynek. Miałam nadzieję że były jeszcze jakieś pochowane w mieście, nie tylko w tych największych budynkach które od razu przyciągały uwagę. Liczyłam na łut szczęścia, ponieważ wiedziałam że jak zbliża się Antykreator to właśnie tego potrzebujemy.



Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Sytuacja szybko zaczęła się zmieniać już konkretnie na ich niekorzyść. Najbardziej wyraźnym tego znakiem dla Masako była zmiana zachowania Sau, który stracił dużą część swojej buńczuczności i stał dość skołowany, nim naprowadzili go z powrotem na szukanie rozwiązań. Masako doczytała szybko mały zwój i schowała go razem z resztą fantów do torby. Informacja Tamaki, że klon Hana już się tutaj zbliża, zmroziła jej na moment krew w żyłach, ale zaraz potem jakby popchnęła do działania - cokolwiek mieli robić, musieli robić to szybko.

- Han został ożywiony jakąś zakazaną techniką - to pewnie efekt uboczny. Yuriko san wspomniała o tym wcześniej. - odparła Tamaki, a potem reszcie. - Nie ma czasu. Biegnijmy do zamku, tamci nic nie wiedzą o zagrożeniu. W środku możemy spróbować użyć technik klonowania, albo ninjutsu dźwiękowego aby narobić trochę szumu i skonfundować Hana, może dzięki temu uda nam się znaleźć szybko dodatkową pieczęć i uciec. Kilka grup klonów mogłoby nam pomóc na tyle, by zyskać przynajmniej trochę czasu. Póki co jednak uciekajmy stąd. Tamaki, prowadź nas tak, by trzymać się jak najdalej od Hana. - skończyła, nieco się rządząc. Niestety, adrenalina tak na nią działała i nie miała za bardzo pomysłów, co innego w tej sytuacji można zrobić - na pewno nie mogli zostawić grupy trzeciej bez ostrzeżenia.

  Ukryty tekst

[Shins]

Shins rozejrzał się po pokoju. Nie wydał mu się on w żaden sposób szczególny, raczej taki mało ciekawy. Gdy oceniał, co warto przeszukać w pierwszej kolejności usłyszał rozmowę toczącą się w holu - wynikało z niej, że udało znaleźć się już coś ciekawego. Szczególną uwagę Shins poświęcił na wysłuchanie informacji o tej dziwnej technice. Było zastanawiające, że osoby takie jak Feniksy, a więc dosyć dobrze obeznane w świecie shinobi, nie wiedziały nic na temat zastosowanego jutsu. Warto więc się tym zainteresować, jeśli będzie możliwość poznania szczegółów dotyczących tego zjawiska.

Do pomieszczenia, które właśnie miał przeglądać Douhito wszedł jeszcze Shenzen - "No co tam? Chyba szybciej będzie, jeśli każdy weźmie się za przeszukiwanie innego pomieszczenia" - rzucił Shins nie patrząc na Sabaku i podchodząc do stołu zobaczyć, czy nie ma na nim nic ciekawego - "Ale jak wolisz mi pomóc, to weź ogarnij tę szafę, czy co to tam jest" - polecił przybyszowi wygodnie siadając na stołku - "No! W takich warunkach można pracować!" - powiedział do siebie Shins zadowolony, że ma gdzie usiąść i zaczął przeglądać czy nie ma czegoś ciekawego w pobliżu owego mebla.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Trzeba było tu nie przychodzić. Juugo mądry po szkodzie - a jakże. Trzeba było zostać w domu i porzucić sekrety. Porzucić... samego siebie. Gdyby tu nie przyszedł równie dobrze mógłby się nie nazywać tak, jak się nazywał. Mimo to to nie tego spodziewał się tu znaleźć. Przecież mogło być tutaj wszystko - tylko czemu akurat ten dom? Może to zbieżność nazwisk? To niemożliwe, żeby tylko jedyna rodzina na świecie nazywała się tak a nie inaczej. Tak, tak, to mogła być zbieżność nazwisk. Całkowity przypadek. Przypadek, że akurat rodzina Jugo, która nigdy nie była liczna, nazywała się tak a nie inaczej, piastując niczego sobie stanowisko - bo przecież tym domem można się było kiedyś, w przeszłości, poszczycić. Byle kto by w nim nie mieszkał.
Bodźce z otoczenia do niego docierały i je rozumiał, choć wyglądały jakby znalazł się pod wodą, a one dochodziły znad niej. Taka sama była wyciągnięta do niego ręka przez Asakę. Wyraźna dopiero, kiedy go złapała i zapewniła stabilność do tego, by wstać. Żeby się wynurzyć. Automatycznie podążył za Asaką. Zewnętrznie ciężko było nawet stwierdzić, czy jakiekolwiek słowa do niego docierają i czy nie wpadł w katatonię.
Nie wpadł. Za to wpadł w całkowite poczucie, że jest tutaj całkowicie niepasującym puzzlem. Bo co tyle lat starać się, na siłę, o dziwaczną aprobatę i akceptację. Po co udawać tyle czasu kogoś, kim się nie jest. Po co przewracać samego siebie do góry nogami i wpychać się w rolę, która nigdy, ale to nigdy nie była tak naprawdę spełnieniem. No po co to wszystko? Dla rodziny? Tak, no chyba tak. Gdyby to nie miało być dla Asaki - nie istniałoby. A może istniało, tylko w innym wydaniu? Nie. Istniałoby. Z nią czy bez niej, z kimś innym czy bez kogoś innego - istniałoby, bo to było ultimatum dla przetrwania w tym społeczeństwie. Ciekawe, ile fałszywej treści można przemielić w swoim życiu, żeby być w końcu zadowolonym z iluzorycznego obrazka?
Jego instynkt wył, nakazując pozostać w miejscu. Jego umysł wrzał, żeby pogrzebać to wszystko - razem z tymi, którzy próbowali obudzić stare duchy. Ten konflikt przypominał mu o wszystkim, czym nie był i o tym, że to tu i teraz całkowicie mu nie pasowało.
Oto było jego sumienie: to było bardzo, kurwa, złe, że wszyscy w tej wiosce wpierdalali się w "nie twój zasrany interes". I było to bardzo sprawiedliwe, że Han zamierzał ich doprowadzić do porządku. Zniewagi prosiły o krew. On by ich płazem nie puścił... ale był za słaby. A przed sobą miał osoby, które, cholera, nawet lubił. Pojęcie dobra i zła zawsze było dla niego interesujące. To, jak ludzie rozpatrywali te czyny. Jak widzieli mord za zły, a ocalenie za dobry. Jak dla nich Han był zły - a ci, którzy niszczyli jego spuściznę: dobrzy. Nie miało to żadnego sensu. Było moralnymi wymówkami, ponieważ ninja i cały świat kochał chakrę, którą władał. Ponieważ pozwalała im się czuć wyjątkowymi. Ponieważ... ach, no tak, ponieważ Han zabijał setki - i zabije ich pewnie więcej. Wielkie sprawy wymagały jednak wielkich poświęceń.
Kiedy Asaka pochyliła się nad Kaiko, czarnowłosy zatrzymał się w głównym holu i obracał tylko powoli, spoglądając na wszystko i wszystkich po kolei - na Hikariego z jego skrzyneczką i kataną, na Hana, na Masako i tamtą Hyuuge, na Akiego i Yamiego. Na grupę, która wyręczała Hana w przynajmniej częściowym niszczeniu wioski. Spoglądał i słuchał. Tak jak wcześniej niczego nie odpowiedział Shenzenowi i Yoshimitsu, tak teraz nie zwracał uwagi na Hakuseia - chociaż zarejestrował jego przybycie. Heh, śmieszna sprawa, bo kilka prostych słów Pana Kości wystarczyło, żeby rozmyć wcześniejsze wrażenie i gniew. A może teraz po prostu wszystko było rozmyte..? I nie miało już takiego znaczenia. Priorytety się pozmieniały. Poukładały w naprawdę syfiaste gówno.


Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Asaka]

Nie chciała żadnego odpłacenia za to, że pomagała Kaiko. Robiła to, bo potrzebował pomocy, a choć Asaka nie była zwykle taką altruistką, która pomaga wszystkim za darmo, to byli tutaj wszyscy we wspólnym celu. No i Kaiko nie zrobił niczego, przez co miałaby czuć do niego niechęć – a takie osoby też tutaj były. Jak Shenzhen chociażby. Aka mógł ją irytować, mogła być o niego bezsensownie zazdrosna, ale gdyby jemu coś się stało, to też pomogłaby mu bez wahania. W końcu przeprosił i chciał mieć znaczenie, dlatego się tutaj zjawił. A ten cwaniaczek Sabaku? Ach, był bezczelny i odstręczający. Smark, który myślał, że może wszystko – czyli jak większość młodszych shinobi, a on wyglądał na bardzo młodego.
- Daj spokój, nie zrobiłam tego, żebyś musiał się odwdzięczać – odparła Kaikiemu i uśmiechnęła się nieznacznie. Zwróciła wcześniej uwagę na te trójkątne zęby, ale poza tym nic na ich temat nie powiedziała, ani nie zrobiła żadnej miny. Skojarzyły jej się za to z tym, co widziała na Morskich Klifach, niektórzy ludzie miewali tam podobne. Nie miało dla niej znaczenia, czy chłopak nazywał się Kaiko czy Kaiki… Wyglądało to tak, jakby wolał tę drugą formę. Brzmiało jak pewnego rodzaju zdrobnienie jego imienia. Urocze. - Miło cię poznać, Kaiki-san. Jestem… Asaka, a to mój mąż Shikarui – zawahała się na moment, chciała się przedstawić z nazwiska jak zwykle, ale to, co tutaj się działo… Ach. Co ona chciała ukrywać? Nie miało to sensu. Hikari tu był, wiedział jak się nazywali. Poza tym Shikarui wcześniej też się chyba przedstawił, co Yoshimitsu tylko potwierdził, bo nie wszedł do budynku od razu, tylko ich zawołał. - Nie wiem czy to zbieg okoliczności. Może. Ale nie wierzę w takie przypadki – to odpowiedziała już Yoshimitsu, a gdy ten lekko się ukłonił, ona automatycznie też skłoniła głowę, bo oto wpojone od dziecka wychowanie wzięło górę. Yoshimitsu zaraz się odwrócił i Asaka wróciła do odpowiadania Kaiko. - Znaczy Sanada Asaka, tak. No. Więc, pochodzimy z Daishi. Z Seiyamy – uśmiechnęła się krzywo. Tam przynajmniej mieszkali, ale ani ona się w Seiyamie nie urodziła, ani tym bardziej Shikarui, chociaż oboje swoje korzenie mieli w tej prowincji. A Antai… Nie była nigdy w Antai. To przypomniało jej, że jest jeszcze tyle miejsc wartych odwiedzenia.
Wtedy też znikąd pojawił się Shenzhen. Zlazł jak gdyby nigdy nic z tej swojej piaskowej chmurki i Asaka mogła tylko w milczeniu kręcić głową, kiedy ją wyminął i wlazł przez bramę do środka posesji, a później skierował się do wnętrza budynku. Nawet nie chciało jej się strzępić ryja na dalszy komentarz, po prostu jej mina wyrażała więcej niż tysiąc słów. Zresztą mina Yuriko wyrażała mniej więcej to samo, o czym właśnie myślała Asaka. Wzięła pod ramię Shikiego i przeszła z nim przez bramę, idąc za Kaiko i Yuriko do środka budynku.
Wszędzie czuć było kurz. A gdy powietrze zawirowało, Asaka spięła się gotowa bronić się bądź atakować… tylko nie było takiej potrzeby. Wybałuszyła tylko złote oczy na ducha, który im się właśnie ukazał. Ducha imieniem Hakusei, który ot tak zaczął rozmowę z Yuriko. Stanęła obok Hyugi, ciągle trzymając przy sobie Shikiego i przysłuchiwała się rozmowie, marszcząc brwi, gdy usłyszała o rewelacjach o grupie, która znalazła coś w ratuszu.
- Rzeka przecinająca osadę to obecnie bagno, z którego unoszą się łatwopalne opary. Chcieliśmy przejść na druga stronę, ale zaatakowali nas Jugo. Wtedy podpaliliśmy rzekę i wszystko wybuchło, to był ten huk. Nikomu nic się nie stało, no oprócz tamtych… Swoją drogą uważajcie. Jeden z Jugo, który do nas przyszedł był… Nie był dziki. Wiedział co robi. I wycelował w nas jakąś chakrową energią, tak mocną, że nawet skruszył na koniec mój kryształ – odpowiedziała wywołana niemalże do tablicy, wiedząc, że Shikarui odzywać się nie będzie, bo w tym duecie to ona była od gadania. Hakusei wyłapał chyba aluzję Yuriko. O tym, że za chwilę mogą mieć gorąco. Chyba wszyscy tutaj wiedzieli, co kobieta miała na myśli. I Hakusei… też wiedział.
- Chodź, Shiki. Nie chcesz się czegokolwiek dowiedzieć o swoich przodkach? Ja bym chciała, gdybym miała okazję – nie to, żeby musiała. Rodzina jej ojca mieszkała w Seiyamie od dawna, Takanobu czasami wspominał swoich dziadków i historie, które oni mu przekazywali. Zaś rodzina jej matki niewarta była wspominania. Ot, zwykli ludzie, nic specjalnego. Poza tym matka prawie nic o nich nie mówiła, a jeśli mówiła, to Asaka i tak nic już nie pamiętała. Albo nic sensownego, bo to było tak dawno… Była jednak pewna, że to wszystko ma coś wspólnego z przodkami Shikiego. Dom wyglądał na taki, który należy do bogatej rodziny, a Shikarui pochodził z rodziny szlacheckiej, podupadłej na sam koniec, ale nadal… Koseki w przypadki nie wierzyła. Nigdy.
Tak czy siak łagodnie pociągnęła go za sobą, pozwalając sobie na delikatne uchylenie najbliższych drzwi, do malutkiego pomieszczenia, by tylko rzucić tam okiem, może było tam coś ciekawego, a później trzymając się lewej strony budynku, zerknęła prawdopodobnie do kuchni, ciekawa tego, jak kiedyś urządzane były domy. Nie sądziła, że znajdzie się tam coś, czego mogą szukać o Hanie, ale i tak rzuciła okiem na to, co tam jest, nie zagłębiając się w grzebanie po wszystkich szafkach. Ot otwarła jedną z nich na chybił-trafił i tyle, i poszli dalej korytarzem. Asaka szła tak, by nie iść tam gdzie Shenzhen. Typ ją po prostu irytował i chciała znaleźć się od niego jak najdalej. Yoshimitsu też wolała uniknąć, żeby po prostu nie sprowokować bez potrzeby już i tak rozedrganego czarnowłosego. Znała go wystarczająco długo, żeby wiedzieć, kiedy wszystko jest w porządku i nad sobą zapanuje, a kiedy nie. To był właśnie ten moment. I czy mogła go winić? Absolutnie nie. Sama… ach, trudno jej było powiedzieć jakby się czuła i jak reagowała. Ale wiedziała, że lepiej po prostu dmuchać na zime. Shikarui był, wbrew pozorom, niesamowicie delikatną porcelaną, którą łatwo było rozbić, gdy tknęło się ją nieostrożnie zbyt mocno. Mógł udawać silnego i twardego, ale tak naprawdę w głębi serca gdzieś tam nadal był zaszczutym chłopcem, który nie wie jak sobie poradzić z napierającą, syfiastą rzeczywistością.

tldr:
1. Rozmowa z Kaiko i odpowiedź do Yoshimitsu.
2. Wejście do budynku, rozmowa z Hakuseiem, po wszystkim odezwanie się do Shikiego.
3. Zerknięcie do pomieszczenia na prawo od wejścia do budynku.
4. Następnie przejście korytarzem w lewą stronę, zajrzenie do kuchni, otwarcie jednej szafki, wyjście.
5. Droga dalej, prawdopodobnie wejście do pomieszczenia, w którym jest Hikari.

  Ukryty tekst

[Yami]

Ayu nie była z tych towarzyskich zwierząt więc zobaczyłem wyostrzony wzrok cofnąłem rękę. Lepiej było nie prowokować sytuacji. Swoją droga chciałem to zrobić tylko i wyłącznie ze względu na fakt, że była zwierzęciem. Pominąłem wszystkie kwestie związane z tym, że potrafiła mówić a także myśleć jak człowiek. Był to również psiak ninja więc pewnikiem wiele w życiu przeszedł. Do czego zmierzam, gdyby ktoś chciał mnie pogłaskać po głowie, do tego jakiś obcy pewnikiem zrobiłbym to samo co Ayu spojrzał na niego zastanawiając się czy nie jest idiotą. Mój błąd...

Przeszukiwanie pomieszczeń szło sprawnie głównie dlatego, że nie było tutaj zbyt wiele rzeczy do oglądania. Na kwestię poświęconą taniości budynków odpowiedziałem z lekkim przekąsem. Co nieco wiedziałem o tym jak się zachowują co typowi bogaci ze względu chociażby na fakt, że pochodziłem z wyżej postawionej rodziny kupieckiej a więc miałem okazję kilka takich domostw i mentalności poznać.
- Różnica jest taka, że większość stawia solidne budynki dla służby gdyż te stanowią część krajobrazu posiadłości. Jeśli więc na terenach takiej osoby znajduje się rudera zwyczajnie uznaje się, że nie jest wystarczająco zamożny. Wnętrze nikogo nie obchodzi bo nikt nie będzie przecież odwiedzać domu plebstwa.
Westchnąłem. Pełno było takich ludzi i domostw. U mnie było nieco inaczej gdyż służba mieszkała w domu tylko w innej części skrzydła. Moja rodzina nie posiada krwi kogoś szlachetnie urodzonego, do wszystkiego doszła sama. Nie była to teraz rzecz o której można teraz gdybać. Są ważniejsze rzeczy do zrobienia jak choćby znalezienie przełącznika do ukrytego przejścia którą znalazła Ayu.
- Czyli jednak przeczucie mnie nie myliło. Pytanie teraz czy to tylko połączenie z pałacem czy może będzie prowadzić gdzieś indziej...
Wziąłem więc jedną z mat które zdawały się przeszkadzać i wrzuciłem do "kuchni" może pozwoli jej to wyczuć coś więcej. Następnie zacząłem zastanawiać się nad miejscem położenia samego przełącznika. Nie może znajdować się z dala od samego wejścia, nie może również znajdować się w oczywistym miejscu. Pytanie więc gdzie? Rozejrzałem się po pomieszczeniu i skupiłem wzrok na okolice paleniska. Coś nieoczywistego ale na wyciągnięcie ręki bez potrzeby szukania palcami? Przestawiłem więc stalowe palenisko i zacząłem szukać w tym miejscu badając rękoma ew. wnęk. Jeśli nic to nie da zacząłem szukać przy samych panelach. Jeśli jednak to nic nie da wyciągnę kunai z raikokenki prawego karwasza i podejdę do panelu wskazanego prze Ayu.
- Równie dobrze przełącznik może być z jednej tylko strony.
I nakładając na broń powłokę z wiatru w postaci znanej techniki Hien rozcinam panel pomijając belki nośne aby zrobić otwór przez który mógłbym przejść.

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst