[Event] Oniniwa: Grupa poszukiwawcza

[Shins]

Shins odczekał dłuższą chwilę leżąc na dachu i obserwując swoją pułapkę, by upewnić się, że przeciwnicy się nie uwolnią. I na całe szczęście okazało się, że się nie uwolnili, dzięki czemu chłopak mógł pochwalić się udaną interwencją. Zadowolony, że jednak poradził sobie z przeciwnikami zszedł do reszty drużyny, która także zakończyła walkę. Niestety nie obyło się bez strat, gdyż Kaiko miał uszkodzoną ręką. Sprawą od razu zajął się Hikari tworząc jakąś dziwną skorupę wokół uszkodzonej kończyny. Chłopak nie skomentował, jednak na jego twarzy można było zauważyć grymas mówiący "a nie mówiłem, że tak to się skończy?". Choć tak naprawdę i tak dobrze, że nikt nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Krótka informacja na temat tego, jak radzą sobie pozostałe drużyny była dosyć krzepiąca, gdyż wydawało się, że generalnie wszystko układa się zgodnie z planem... aż na końcu okazało się, że Han już tu jest. W tym momencie po ciele Shinsa przebiegł dreszcz. Zasadniczo wcześniej zdawał sobie sprawę z tego, że Antykreator może się pojawić, ale chyba nie do końca wierzył, że rzeczywiście przyjdzie. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. Jeszcze bardziej niż wcześniej trzeba unikać zbędnego hałasu i zwracania na siebie uwagi - "No to teraz definitywnie musimy się uwijać z przeszukiwaniem jak najszybciej. I w miarę możliwości jednak unikać stosowania technik, szczególnie takich, które łatwo zwracają na sobie uwagę. Mamy tyle szczęście, że ten wybuch powinien zainteresować Hana w pierwszej kolejności, więc może uda się cokolwiek znaleźć. W razie czego - nie proponowałem tego wcześniej, bo w tej mgle nic nie widać, ale jeśli zajdzie konieczność szybkiej ucieczki mogę zrobić ptaki transportowe, na których po prostu stąd wylecimy. Gdybyśmy się rozdzielili, a zacznie się robić gorąco, to jestem w stanie Was zlokalizować" - "te ostatni słowa skierowane były do wszystkich poza Hikarim, gdyż ten nie przyjął glinianego robaka - "ale podejrzewam, że jak już użyję tej techniki to będziemy po prostu stąd uciekać. Zbyt łatwo byłoby nas wykryć, bo podejrzewam, że w okolicy niewiele osób potrafi latać."

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Po tym jak wraz z Keionem wznieśli się na piaskowym tworze chłopaka, ich oczom ukazałą się niewielka grupka Juugo, którzy wbrew oczekiwaniom, kierowali się w stronę ratusza, najwyraźniej wyczuwając obecność ich grupy w tych okolicach. Z góry widok był nieco lepszy i zapewniał może nie tak pozorne ale w jakimś stopniu bezpieczeństwo. Normalnie Shenzhen najzwyczajniej w świecie przeleciał by nad tymi bestiami, nie robiąc sobie z ich obecność najzupełniej nic. Tym razem musiał mieć na uwadze to, że w przypadku uszczuplenia ich szeregów, może mieć większe problemy wydostać się z tego diabelskiego kotła, jakim stała się dolina krateru, w którym się wszyscy znajdowali. Przy założeniu, że przyjdzie im się przegrupować w okolicach zamku, wolałby mieć do dyspozycji umiejętności, jakimi wykazywała się młoda Hyuuga, a w zasadzie wolał mieć do dyspozycji jej oczy. Jakież to myślenie w tych kategoriach współpracy, było upokarzające dla Shenzhena, aż narastała w nim złość, której postanowił dać szybki upust i połączyć przyjemne z pożytecznym. Mianowicie, wykorzystując element zaskoczenia jaki dawała mu jego aktualna pozycja w powietrzu, wydobył z gurdy część piachu by utworzyć z nich pokaźnych rozmiarów ostre szpikulce, odpowiadające liczbie przebiegających Juugo, by następnie je utwardzić i skierować prosto na ich łby, mówiąc do siebie i chyba też Keiona:
- Niech sobie o to rozwalą, te swoje tępe łby, dzikusy.... - machnął ręką w ich kierunku, zwalniając szpikulce i kontrolując ich lot z pełną prędkością.
Miał na tym nieco odreagować swoje wymuszone decyzje, lecz czasu na dalsze pieklenie się, nie było za sprawą zbliżających się członków grupy trzeciej. Pytanie brzmiało tylko czemu dwójki? Czemu też tylko we dwójkę i co miał na celu zabieg z mostem? Shenzhen nie mógł sobie odpuścić zejścia do nich w sposób, by CI mogli łatwo zauważyć kto się zbliża. Obniżając lot, naturalnym krokiem zszedł na ziemię, stawiając ostatnie kroki, na podchodzącym pod jego stopy piasku, tak jakby schodził z płaskich schodów. Keionowi, oczywiście zostawiając sposobność normalnego zejścia z jego części, piaskowego podestu. Podszedł powolnym krokiem do dwójki grupy trzeciej, jednak nim zdążył wypowiedzieć jakiekolwiek słowa, Shikarui skierował je w stronę Sabaku jako pierwszy. Shenzhen jeszcze raz spojrzał na Shikaruia i Asakę, potem wymownie w stronę mostu a następnie raz jeszcze na Shikaruia i odpowiedział:
- Dziw mnie tylko bierze, że jeszcze nikt z Waszej grupy tego nie zrobił, bacząc na fakt, że o tym wiecie....
- Z drugiej strony bałbym się efektu, że po tej informacji zbyt mały strach, rozbudzi czyjąś arogancję i moje plecy już nie będą tak bezpieczne jak do tej pory - tutaj obdarzył Shikaruia uśmiechem, jakim już niejednokrotnie obdarowywał Saua
Shenzhen wiedział, ze sam Han to nie jest jedyny zagrożenie i tym bardziej nie jest on jeszcze zagrożeniem najbardziej aktualny. Natomiast dochodzący odgłosy z oddali gdzie swoje pozycje najprawdopodobniej jeszcze zajmowała grupa broniąca, Ci nie mogli narzekać na nudę a skumulowanie całej uwagi wroga tylko na jednym punkcie, może się okazać, ze owa wioska stanie się niebawem grobowcem, grobowcem wszystkich tych, którzy zdecydowali się tutaj przyjść.
- Niech trzymają się swojej roli, póki nie będą mogli opuścić pozycji - uśmiech nie schodził z twarzy chłopaka

Techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Jakkolwiek to było dopiero pierwsze przeszukiwane przez nich pomieszczenie w ratuszu, to jednak Yoake się trochę zawiódł. Nieczytelne nazwiska strażników i pochodzenie finansów ze strony dwóch rodzin szlacheckich, których nawet nie było czytelnych nazwisk. Tyle już wiedzieli po tym, jak w wiosce znajdowały się dwie duże rezydencje oprócz magistratu. Może nawet ciekawym było to, że miasto zyskało bogactwo na produkcji jedwabiu, ale co to ma do Antykreatora, jego potęgi i słabych stron? Że może lubić piękne, jedwabne stroje? Chłopak tupnął lekko w podłogę zaciskając zęby. Tracił czas. Tracił czas na głupoty, które do niczego nie prowadzą. Musiał iść dalej.

Musiał, więc to zrobił. Zabrał źródło światła i skierował się do magazynu. Po drodze spotkali się jednak w przedsionku z dwoma dziewczynami, które badały drugą stronę budynku. Otrzymali też wieści na temat przybycia Hana do miasta. To więc chyba potwierdzało tezę, że gdzieś w Oniniwie są informacje na temat Antykreatora, tylko może to nie był ten budynek? Może najciekawsze informacje znajdą się w tym wielkim dworze oddalonym od centrum? Nawet jeśli, to nie mogli tak odpuścić swojego zadania z przeszukaniem ratusza. Magazyn czekał. Tam też udawał się blondyn, widocznie przyspieszając swoje ruchy. Wiedział, że trzeba się sprężać w poszukiwaniach.

Skrót:
Tuptup do magazynu.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Masako pogrążyła się na moment w lekturze, szybko przebiegając wzrokiem dokument, ewidentnie traktujący o powstaniu wioski. Nie była to może zatrważająca krew w żyłach historia, dawała jednak istotny kontekst dla reszty i podsycała jeszcze najistotniejsze pytanie o powód jej upadku. Bogactwo, którego generowała musiało ją wsławić w okolicy, a okres prosperity nie powinien się skończyć aż tak nagle, prawda? Coś jednak było na rzeczy - Suzumura, szlacheckie nazwisko - rzucało jej się w oczy. Próbowała połączyć to jakoś z nagłym zniknięciem całej wioski. Ojciec powtarzał jej zawsze, że chciwość jest źródłem większości problemów świata - co jeśli możnowładcy Oniniwy próbowali wykorzystać kontakt Juugo z naturą w jakiś chory sposób - choć nie tak bardzo chory, jak jeden z liderów jej klanu - chociażby do zwiększenia jeszcze produkcji jedwabiu i przez to ci oszaleli, a wioska zamieniła się w ruinę? A może chodziło o coś innego? Niemal kątem ucha usłyszała informację Tamaki o nadciągającym mężczyźnie oraz anomaliach w wiosce. Kiedy to jednak do niej dotarło, wzdrygnęła się.

- Wedle dokumentów, wioska wzbogaciła się na produkcji jedwabiu, a jedną z ważniejszych rodzin szlacheckich była rodzina Suzumura. To jednak jeszcze nic nam nie mówi. - odparła reszcie, doczytując zwój do końca, chowając go i wyciągając następny, mniejszy - teraz skupiając się na rodzie Suzumura. Czuła, że miał on swój udział w tym, co zniszczyło wioskę. Yoake i Sau mogli dostrzec czerwone oczy z dwoma łezkami, przebiegające szybko tekst wzrokiem. - Jeśli jeszcze się tu nie skierował, to dobrze - mamy odrobinę więcej czasu... odrobinę. Ciekawi mnie jednak, czemu Sanadowie oderwali się od reszty, ale Shikarui-san na pewno już też wie o Hanie - może chcieli nas ostrzec? Tak czy inaczej, idę z tobą Tamaki. Sprawdź jeszcze, czy jest tutaj jakieś inne wyjście, gdyby była taka potrzeba, dobrze? Jak skończymy tutaj, może powinniśmy połączyć się z podgrupą trzecią? - poprosiła przyjaciółkę po drodze doczytując zwój, a następnie chowając go znowu ostrożnie do torby.

  Ukryty tekst

[Asaka]

Asaka uśmiechnęła się lekko, smutno do Yamiego, kiedy zwrócił się do Shikiego. Normalnie nie pozwoliłaby, żeby ktoś nazywał jej męża śmieciem, ale wiedziała, że chłopak chciał dobrze i była mu wdzięczna, że chociaż próbował. Tak jak Aka. W trójkę próbowali go przekonać, wszelkimi sensownymi argumentami – i nic. Chciała zostać z nimi. Pomóc im przeszukiwać ten zamek, posiadłość, czy cokolwiek to było (w końcu na początku Yuriko mówiła o posiadłości, a Asaka nie miała okazji jej widzieć). Serce jednak kazało jej zostać przy Shikim. W końcu… Właśnie na taką ewentualność przyszła tutaj razem z nim. Nawet pomimo tego, że była ciężarna.
Odezwała się dopiero, gdy już oddalili się od członków ich drużyny.
- Twoja misja jest tak samo idiotyczna jak misja Hana. Jeden i drugi uparty jak osioł na punkcie czegoś, co nigdy nie będzie miało miejsca. Han nie zniszczy chakry, ty nie przekonasz go, żeby przestał. A ja nie przekonam ciebie, żebyś pomyślał o przyszłości, zamiast tylko patrzeć na to, co jest tu i teraz – siebie byli warci, Han i Shikarui. Dwa zakute łby i Asaka – kobieta, której zależało na życiu swoim i męża. Problem polegał na tym, że jemu chyba nie zależało. Już mu to kiedyś powiedziała – że nie widzi sensu życia bez niego. A skoro on za wszelką cenę chciał w tym swoim bezsensownym marzeniu trwać i zabić samego siebie… Nie chciała wychowywać ich dziecka samotnie, bez ojca. Sama wiedziała jakie to życie i absolutnie nie chciała tego dla swojego syna. Albo córki. Chciała pełną, kochającą się rodzinę, która jednak myśli o innych jej członkach i nie zachowuje się tak pochopnie, jak w tej chwili zachowywał się Shikarui. Zobaczył Hana i jakiś pstryczek w głowie mu się przestawił, który niemalże całkowicie wyłączał instynkt samozachowawczy i zdrowy rozsądek, a to bardzo niedobrze. - Proszę cię jednak, żebyś się zastanowił, czy wychodzenie naprzeciwko Hana, zamiast zebranie informacji o tym, co tutaj jest takiego ważnego dla niego, że w ogóle się tutaj pofatygował sam, jest ważniejsze od życia twojego, mojego i naszego dziecka. Bo dla mnie nie ma nic ważniejszego niż ty i on, rozumiesz? – wiele osób się dziwiło, jak to się stało, że Asaka wyszła za Shikiego. Za takiego nieczułego drania, który myślał tylko o sobie. Och, odpowiedź była prosta: miłość się stała. A miłość była ślepa. Choć złote oczy kobiety wcale takie niewidzące nie były, bo widziała i wiedziała doskonale, jaki bywał Shiki. Jaki był dla innych. Nigdy jednak nie dla niej – bo dla niej był czułym i kochającym najpierw narzeczonym, a później mężem. I zawsze mogła na niego liczyć; nigdy nie porzucił jej w walce, a nawet jej pomagał, nawet jeśli to przez nią mieli kłopoty. Gdy trzeba było, to nie gonił na złamanie karku, tylko dostosowywał się do jej tempa i dbał, żeby nie była zmęczona. I żeby niczego jej nie brakowało. Był przy niej, gdy była szczęśliwa, był też, gdy była smutna. Pocieszał, gdy płakała, nawet jeśli nie zdarzało się to często. Ta laleczka, przedmiot jakim była… Nie wyrzucił jej nigdy, nawet wtedy, gdy się psuła, a przecież zepsute zabawki były nudne i trzeba je było wymienić na nowy lepszy model, prawda?
- Wydaje mi się, że nie poszedł z nimi żaden medyk. Chodźmy więc tam, skoro ci tutaj już wiedzą – ramię wyrwane z barku oznaczało, że ten ktoś nie przyda się w walce. Będzie mieć problem ze składaniem pieczęci, z bezpośrednimi uderzeniami… Byli osłabieni. A widocznie mieli problem, skoro doszło tam do walki. W chwili, w której stali pod ratuszem, a Shikarui zerkał w górę, żeby się rozeznać w sytuacji, ona delikatnie, znowu przejechała dłonią po metalowej zbroi na brzuchu, jakby chciała uspokoić tę małą istotkę, albo upewnić samą siebie, że była bezpieczna. Była. Przecież… nic się nie stało.
- Chyba sobie żartujesz – ani trochę nie zrobił na nią wrażenia pokaz, jaki zrobił tutaj Shenzhen – te piaskowe schodki, gdy mości książę schodził ze swojej piaskowej chmurki, a drugi, szarowłosy chłopak, musiał zeskoczyć sam. Prawdę mówiąc, to mina Asaki wyrażała w tej chwili obrzydzenie. - Tu wszędzie są Jugo, a ty możesz nad nimi przelecieć i ostrzec ich bez wdawania się w niepotrzebną walkę. Nam zajęłoby to znacznie więcej czasu – bezpieczne plecy. A to dobre. Nigdzie w tej wiosce nie było bezpiecznie. - Zachowaj swoje cwaniackie uśmieszki na koniec, bo to co się teraz tutaj zacznie, to dopiero początek, i na twoim miejscu wolałabym, żeby tamci ludzie byli gotowi – chłopaczek, bo na takiego wyglądał Shenzhen, był tym typem bezczelnego smarka, którego Asaka wprost nie znosiła. Pokręciła tylko głową. - A my idziemy do pierwszej grupy. Potrzebują medyka – niedługo się nad tym zastanawiała. Prawdę mówiąc trwało to tylko krótką chwilę i podjęła decyzję nawet zanim Shikarui w ogóle się odezwał.
Cokolwiek postanowił Shenzhen – Asaka odsunęła się od niego i odeszła z Shikim na bok, pozwalając się znowu prowadzić w stronę pierwszej grupy i rannego chłopaka, tak samo jak wcześniej – uważnie i ostrożnie, żeby się nie natknąć na niepotrzebne zagrożenie. A gdyby tylko Shikarui jej powiedział, że wróg się do nich zbliża, to kobieta bez wahania oblekła się kryształową zbroją. Już ponownie w drodze, odezwała się do niego, odpowiadając na to, co jej powiedział.
- Jeśli tylko mogę się przydać, to chciałabym mu pomóc, więc zaprowadź mnie tam – wytłumaczyła, swoją decyzję po cichu, wiedząc doskonale, że Shikarui i tak ją słyszy. - Wiem, że nie muszę. Tak jak nie musiałam tutaj w ogóle przychodzić. Ale nie wybaczyłabym sobie, gdybym cię teraz zostawiła samego i coś by ci się stało. Więc idę z tobą. Dlatego przemyśl jeszcze raz ewentualne konsekwencje, bo będziesz musiał z nimi żyć. A wierz mi, nie ma ludzi pozbawionych sumienia. I ty też nie jesteś, chociaż lubisz tak mówić – pamiętasz, Shikarui, jak to jest żyć godnie? Pytałeś o to. Kiedyś. Gdy się poznaliście… A Asaka odpowiedziała. Że żyć godnie to jest tak, by na starość móc spojrzeć sobie w lustro i powiedzieć, że niczego się nie żałuje. Chciałeś się nauczyć, jak to jest żyć godnie, czyż nie? No więc? Czy nauka została wyciągnięta?
Asaka nie wyglądała na szczęśliwą. Była raczej… Smutna. Zdeterminowana. Zawiedziona może. Jej głos nie niósł ze sobą tych zwykłych promyczków słońca.
- I nie chciałbyś jej przeszukać? Znaleźć tam czegoś, dowiedzieć się o nim więcej przed rozmową, która teraz nic nie zmieni? Nie znasz go, Shikarui. Jak chcesz przemówić do rozumu komuś, o kim nie wiesz prawie nic? Zapominasz, że ludzie są inni, skomplikowani. Ruszają ich sentymenty. A i Hana muszą ruszać, skoro ta zapomniana wioska jest dla niego tak istotna. Antykreator musi być bardzo sentymentalny i bez tych sentymentów i bodźców na nim nie zagrasz. Gdzie ta przebiegła bestia, którą poślubiłam? Tutaj nie ma miejsca na drugie szanse i poprawianie błędów, Shikarui. Trzeba zagrać wszystkim, co tylko mamy i możemy mieć w zanadrzu – gadała teraz, bo były to rzeczy, których wcale nie chciała poruszać przy innych. A teraz mieli na to czas, chwilę tylko dla siebie chciałoby się rzec. O… A Asaka by sobie nie wybaczyła, gdyby jednak nie spróbowała go przekonać i po prostu poszła za nim ślepo.

Dotyczy: Yami, Shikarui, Shenzhen, Keion
tldr:
1. Rozmowa z Shikim w drodze pod ratusz.
2. Rozmowa z Shenzhenem i (ewentualnie) Keionem.
3. Użycie zbroi jeśli konieczne.
4. Rozmowa z Shikim w drodze do grupy pierwszej.

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Naiwny Kaiko aż uśmiechnął się szerzej, gdy pięść potwora uderzyła w półksiężyc hakomieczy. Udało się, zatrzymał atak i mógł kontynuować swój. Już prawie przełożył hak przez szyję bestii, już prawie pętelka miała się zacisnąć, gdy dostrzegł coś dziwnego. Ręka Juugo się zmieniła. W miejscu łokcia było coś, co po chwili z impetem wsunęło się do środka. Jakże szybko zadowolenie zostało starte z buźki białowłosego. A to chrupnięcie z tej odległości, tuż pod uchem, było wręcz ogłuszające. Gdyby nie dławiący ból, pewnie nie wiedziałby co wydało taki dźwięk. Miecz natychmiast wypadł mu z dłoni, a ta zawisła, zaś on... nie był w stanie nawet dokończyć zamierzonego ruchu. Cierpienie było w tym momencie całkiem przydatne, bo jego skala sprawiła, że krzyczenie nie wchodziło w grę. Zacisnął swoje ostre zębiska, jedynie sycząc i warcząc, niczym bestia naprzeciwko, której stał. A która chwilę później nie stała naprzeciw niego. Yoshimitsu i Terumi w mgnieniu oka dokończyli dzieła, którego Kanamura nie był w stanie ukończyć. Jakaż to ironia, że akurat on, lubujący się w odbieraniu życia, nie potrafił go koniec końców odebrać.
Białowłosy z pewnością nie należał do zupełnie normalnych. Trwał w cierpieniu, ale to nie zmieniało faktu, że niezbyt się przejmował swoim staniem. Żył? Żył, a więc było wszystko w porządku. Nie miał zielonego pojęcia co się stało z jego ręką, ale stawiał, że jest zwyczajnie złamana. Kości się przecież zrastają, zatem nie było powodu do paniki. Ze skrzywioną od bólu miną spojrzał na leżący na ziemi miecz, by zaczepić jego hak o hak trzymanego Shuang Gou, a następnie zwyczajnie podrzucić do góry, aby złapać oba miecze w jedną rękę. Cieniutkie rękojeści i brak wystających na boki elementów oręża sprawiał, że mógł nawet trzymać po dwa hakomiecze w jednej ręce. Teraz jednak nie było powodu do dalszej walki, więc przytroczył oba ostrza po jednej stronie paska.
Nim zdał sobie sprawę, to Terumi znajdował się już obok niego. Nieco zamglone oczy Kaiko spojrzały niezrozumiale na ciemnowłosego, który poprosił go, aby usiadł. Chwilę zajęło mu przetrawienie tej prośby. W końcu kiwnął głową i usiadł tu gdzie stał - obok trupów Juugo. W tym momencie Kanamura był wewnętrznie rozdarty. Powinien być zadowolony z siebie? Sporo się w końcu udało. Jego własna technika przeszła test bezbłędnie, jego ciało wydawało się w idealnej formie, a on nie popełnił jako-tako żadnych błędów. Jedynie brakowało wiedzy, informacji, że bestia potrafi tak zmodyfikować ciało, aby dokonać ataku bez wykonywania zamachu. Było to niezmiernie fascynujące, bo w gruncie rzeczy - na tym polegała własna technika Kaiko. Chodziło o to, by wykonać atak bez wykonywania zamachu. I to zrodziło kilka pomysłów w białej głowie młodego szermierza. Koniec końców, gdyby nie jego towarzysze, to pewnie byłby martwy. To akurat do niego nie docierało, bo przecież żył. Nie potrafił zrozumieć tej drastycznej granicy między życiem, a śmiercią. Nie wydawało mu się to tak straszne, jak powinno. Znacznie bardziej zaaferowany był tym, że pierwszy raz stało mu się coś poważniejszego w trakcie walki. Złamany nos był, w gruncie rzeczy, niczym i nawet o tym zdążył zapomnieć. A teraz? Myślał, że złamano mu rękę i był tym faktem trochę zawiedziony. Nie dlatego, że po prostu oberwał, ale dlatego, że od tego momentu zmuszony był walczyć techniką jednego miecza, a przecież miał ćwiczyć walkę dwoma. I Kakita miał mieć na niego oko. Skoro stracił możliwość korzystania z jednej ręki, to... zawiódł? Była to bardzo przykra świadomość.
Z zamyślenia wyrwał go ponownie Terumi. Tym razem wypluwał coś... dziwnego? To, z czego zrobił most? Kaiko nie nadążał, ale też nie protestował. Właściwie nie wiedział co myśleć na ten temat. Ręka została usztywniona więc... chyba wszystko dobrze? Skorzystał też z zaoferowanej ręki i podniósł się na proste nogi. Ból wciąż mu doskwierał, ale teraz zdecydowanie mniej, gdy ręka nie zwisała tak po prostu. Był w stanie nawet uśmiechnąć się i to zaskakująco pogodnie, zważając na swój średni stan.
- Dzięki, jestem Twoim dłużnikiem yyyy... Terumi...? - nie wiedział czy to imię, czy nazwisko, czy pseudonim. Nie był nawet pewien czy dobrze usłyszał, a nie było czasu się przedstawić, więc wolał się upewnić. Spojrzał też na Yoshimitsu, z którego wciąż wystawało naprawdę wiele kości. - I Tobie też dziękuję. I też jestem coś winien. - dodał, kiwając mu głową w geście podziękowania. - No i zrozumiałem o co chodziło z tymi kośćmi. - zakończył, bo właśnie to była jego najświeższa myśl. Teraz dopiero załapał co miał na myśli Yoshimitsu, gdy mówił mu, że jego oręż "Yoshimitsu" jest jego kością. Nie domyśliłby się, że ma to tak dosłowne znaczenie. I po raz kolejny był pod ogromnym wrażeniem tego, jak wiele dało się dokonać chakrą. Jeszcze do niedawna chodzenie po wodzie wydawało mu się niesamowicie niezwykłą umiejętnością, a teraz okazywało się, że jest to dosłownie niczym.
Informacja o pojawieniu się Hana wstrząsnęła Yuriko. Co ciekawe, na reszcie drużyny nie zrobiła takiego wrażenia. O ile Kaiko po prostu nie rozumiał jaki człowiek i jaka siła kryje się za tym imieniem, tak nie do końca jasne było z jakiego powodu reszta jest tak spokojna, skoro ich "dowódczyni" miała dobry powód, aby pobladnąć. Zrozumiał jednak jedno - gonił ich czas. Chociaż grupa dywersyjna radziła sobie doskonale, to i tak musiał nastąpić moment, w którym będą zwyczajnie pod murem. I on powoli nadchodził.
- Tak się składa, że brak jednej ręki szczególnie mnie nie ogranicza... - postanowił wtrącić, aby było jasne, że nie ma co się nim przejmować. O ile ktokolwiek się przejmował. Dotychczas walczył jednym mieczem i to zazwyczaj trzymanym w jednej ręce i nawet więcej znał ruchów dla takiego ustawienia, niż dla podwójnych ostrzy. Teraz mogło mu iść nawet lepiej, niż wcześniej. - Nie mamy czasu do stracenia. Prowadź, Yuriko. - odezwał się do niej, by jasnym było, że jest gotowy wyruszać, pewnie podobnie jak reszta. Przy okazji Shins upewnił ich, że w razie czego ma plan awaryjny, który zakładał ucieczkę na ptaku. Cokolwiek to oznaczało, to brzmiało dosyć imponująco i efektywnie. W końcu niebo wydawało się, dla Kaiko, nietykalne.
Tak czy inaczej, skoro był gotowy, to wyciągnął znów swoją broń. Tym razem trzymał oba Shuang Gou w jednej ręce, by mieć je przygotowane w razie niespodziewanego. Wciąż miał w głowie to, że jest wyznaczony do trzymania przodu wraz z Yoshimitsu, więc o ile gdzieś by ruszyli, to szedłby zaraz obok niego, jakby zwichnięte ramię w ogóle nie stanowiło dla niego problemu. Teraz, gdy nie bolało aż tak, to w gruncie rzeczy rzeczywiście nie stanowiło. Jego plany się w ogóle nie zmieniły, wciąż opcji miał równie mało - albo unik, albo blok. I tyle.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion trochę panikował znajdując się przed zamkniętym ratuszem i wyczuwając że za ich plecami kręcą się jugo w nieznanej ilości. Szybko chciał znaleźć jakieś inne alternatywne wejście do ratusza, jednakże Shenzen miał inny plan, którym go znacznie zaskoczył. Chłopak nie spodziewał się że piaskowiec potrafi latać, co więcej wydawało się to dla niego nie być niczym nadzwyczajnym bo był w stanie zabrać również Hayakawe. Dwójka po chwili uniosła się w powietrze jakieś 20 metrów od ziemie, co znacząco poprawiło ich widoczność. Niemalże od razu dostrzegli zamek do którego wcale nie musieli iść na ślepo, ale Shenzen najpierw wolał się jeszcze nieco wyżyć na bestiach. Utworzył szpikulce z piasku i cisnął nimi w przeciwników z zamiarem zabicia. Keion zastanowił się tylko czy tak swobodne używanie technik nie kosztuje go zbyt wiele chakry i czy za godzinę lub dwie nie będzie już zdolny do poważnej walki. Jednakże nie była to jego sprawa i nie zamierzał wtykać nosa w to kto jak dysponuje swoją energią.
Nie odlecieli za daleko, gdy piaskowiec postanowił zejść na ziemię do dwójki shinobii, która powinna być wraz z grupą trzecią. Co prawda ciekawiło Keiona czemu się odłączyli, ale powodów mogło być wiele i mogły być równie błahe tak jak w ich przypadku. Nim zszedł na ziemię usłyszał jeszcze że Han się zbliża, ale piaskowiec jakoś się tym nie przejął i chyba nie zamierzał o tym nikogo innego powiadamiać. Widocznie uznał że jeśli komuś o tym powie ludzi zaczną dezerterować, ale przecież wcale tak nie musiało być, mogli by po prostu nieco lepiej się przygotować. Hayakawa pewnie sam pobiegł by dostarczyć tą wiadomość, ale dotarcie do grupy broniącej się mogło być dla niego zbyt trudne do wykonania i było by niepotrzebnym narażaniem się. -Shenzen może rzeczywiście powinieneś dać im znać kto nadchodzi, żeby się lepiej przygotowali. Pewnie nawet nie musisz się do nich osobiście fatygować.-Spojrzał na czarnowłosego oraz na jego piach, przypuszczając że dla kogoś kto może latać wysłanie zwykłej wiadomości to błahostka. Po czym spojrzał jeszcze na białowłosą kobietę, która miała bardzo dużo do powiedzenia i której również odpowiedź Shenzena się bardzo nie podobała.
Chwilę później para z grupy trzeciej ruszyła dalej zostawiając ich w miejscu gdzie stali, ale Keion nie widział powodu by tam zostać. Ciężko było przewidzieć co się zaraz stanie i czy na kogoś lub coś się nie wpadnie przypadkiem. Cofać się do ratusza nie było po co, więc jego jedyną opcją było udać się do zamku. Pytanie tylko co z Shenzem? Zamierzał pomóc innym czy też wolał udać się od razu do zamku mając resztę w nosie?
-Nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam tutaj stać, jeśli nie chcesz nikogo powiadamiać o Hanie to lepiej chodźmy od razu do zamku.-Rzucił do Shenzena i wskazał kierunek w którym wcześniej widzieli zamek. Mogli do celu polecieć na piasku lub spróbować dostać się tam na pieszo żeby oszczędzić trochę chakry, ale równie dobrze czarnowłosy mógł go tutaj zostawić zdanego na siebie i lecieć sam. Hayakawa nie wiedział co też może strzelić czarnowłosemu do głowy, który na ten moment wydawał mu się dość nieobliczalny.

//Edit ustalony z Natsu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Słowa Yamiego były szorstkie, lecz nie można było odmówić im racji. Shikarui zachowywał się skrajnie nieodpowiedzialnie - można go było wręcz posądzić o zdradę. W sumie to Aka nie spodziewał się po brunecie niczego innego. Wiedział, że w tym swoim poronionym móżdżku mężczyzna mógł sobie ubzdurać, że Han to wcale nie jest taki zły. Przecież ludzie umierają codziennie, więc co za różnica, czy wyrżnie się kilka tysięcy ludzi teraz, czy pozwoli im umrzeć naturalnie w ciągu 10 lat. No i w sumie nie ma dowodów na to, że Hanzo Suzumura wiedział o masakrze w Kami no Hikage. Znaczy się na pewno wiedział, ale nie ma na to dowodów. Gdzieś od jakiejś przekupki Aka słyszał, że jest nagroda pięćdziesiąt tysięcy Ryo dla kogoś, kto udowodni, że wiedział. Może tutaj zdobędą jakieś zapiski i zostaną bogaci?

Zresztą... logika jaką kierował się Sanada była bardzo pokrętna, niezrozumiała dla normalnych ludzi. Poniekąd Uchiha podziwiał Asakę, że potrafiła znieść pierdolenie od rzeczy swojego męża. Na jego miejscu strzeliłby mu w łeb jednego na otrząśnięcie się z tego amoku. Aka jednak już więcej nie komentował poczynań Sanady, bo mógłby tylko pogorszyć sytuację. Być może piękniejsza z Sanada będzie potrafiła przemówić mu do rozsądku, choć miał co do tego poważne wątpliwości. Pozwolił im więc odejść, a samemu udał się wraz z Yamim, Yoichim i jego psami w stronę pałacyku.

"Suzumura". Nazwisko Hana. Czy prawdziwe? Zapewne tak, bo powtarzało się już wiele razy. Teraz, gdy znajdowali się w wiosce, tak pilnie zresztą strzeżonej przez Antykreatora, mogli nabrać już całkowitej pewności. Nie było czasu jednak podziwać piękna zniszczonego pałacu, mieli tutaj misję do wykonania. Bez oczu Shikaruia musieli jednak zdać się na nos Inuzuki, a ten niestety nie pozwalał przeczesać całego domu w mgnieniu oka.

- Racja. Musimy się pospieszyć. Zajmiemy się zamkiem. - skinął głową, gdy usłyszał słowa Yamiego. Wydawało się to całkiem sensowną opcją z punktu widzenia czasowego, natomiast wyznawał zasadę, że rozdzielanie drużyny to idealny sposób na samobójstwo. A oni rozdzielali się już drugi raz. Westchnął jednak cicho i podszedł wraz psami oraz Yoichim do drzwi. - Cholera, ciężkie to. Pomożesz mi? - powiedział do Yoichiego, gdy próbował otworzyć drzwi. Wrota były naprawdę masywne. - Jest ktoś w środku? Czujesz coś? - dopytał Inuzukę, gdy w końcu mogli otworzyć drzwi. Pytanie może i trochę bezsensowne - zapewne mężczyzna by mu o tym powiedział, ale cholera - Aka był lekko zestresowany. W końcu wchodzili do dawnego domu Antykreatora. - Niech któryś psiak pójdzie ze mną. Weźmiemy prawą część. Ty i inny futrzak weźcie lewą, tak będzie najszybciej. - zasugerował. - Nie ma co bawić się w grzeczne przeszukiwanie. Musimy wywrócić ten domek do góry nogami. Czas nas goni. - stwierdził wchodząc do środka. I tak też miał zamiar postąpić - przeszukiwać wszystko co tylko wpadło mu w łapy. Wyjmować szafki, wysypywać z nich rzeczy, odsuwać meble, zdejmować obrazy - wszystko by odnaleźć ewentualne ukryte przejścia, schowki i inne rzeczy, które nie miały być odnalezione. Nie przejmował się tym, co właściciel domu o tym wszystkim pomyśli.
No bo co zrobi? Zawoła straż?

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

tldr:
1. Otwieranie drzwi.
2. Idzie na prawo z psiakiem.
3. Bardzo "intensywne" przeszukiwanie domu.

[Yoshimitsu]

Walka nieuchronnie zbliżała się ku końcowi, a sytuacja była całkiem niezła dla drużyny Yuriko. Wszyscy poradzili sobie z przeciwnikami z mała stratą jaką była kontuzja barku Kaiko. Trzeba było się przebijać w kierunku innych grup gdzie mogli znajdować się medycy. Kaguya wykończył swojego przeciwnika wykonując ogromną liczbę pchnięć. Niezdolne ramię było zbyt dużym obciążeniem i luką żeby Juugo mógł się osłonić przed atakiem i po prostu stracił swoje życie. Chłopak postanowił nie chować kości z Karamatsu i zostać cosplayem jeża na dłuższy czas. Rozejrzał się po całym magazynie widząc stłamszone Kanamure.
Yoshimitsu postanowił lekko zbliżyć się do rannego towarzysza zachowując całkowitą ostrożność żeby przypadkowo nie szarpnąć kogoś jedną ze swoich kości. -Przeszukujemy czy przebijamy się do drużyny mającej medyka? Wiedział, że ryzykiem jest marnowanie czasu na przebicie się do lekarza ale czy nie większym ryzykiem będzie posiadanie w drużynie kogoś rannego i tylko połowicznie zdolnego do walki? Decyzja należała do Yuriko, która chwilę po tym pytaniu poinformowała o obecności Hana. Wieść o tym, białowłosy przyjął obojętnie. Nie wiedział kim on jest, jakie ma możliwości. Jedynie trochę legend i baśni, które mogły być kłamstwem albo najprawdziwszą prawdą. Kaguya nie zamierzał rozwodzić się nad tym czy faktycznie ktoś opowiadał prawdę czy powtarzał kłamstwa. Teraz liczył się cel i ocalenie stawu barkowego siwego szermierza.
Hikari razem z Shinsem to był duet doskonały. Jeden narzekał na zbyt wolne załatwianie spraw, a drugi najchętniej położyłby się i odpoczął. Yoshi nawet tego nie komentował. Mijałoby się to z chęcią zakończenia misji w sposób szybki i w miarę bezpieczny. Wypluł trochę tej substancji, z której zrobił wcześniej most aby unieruchomić staw. Cóż tylko teraz mogli zrobić. Cała drużyna znów była razem, a Dohito zaczął w końcu przypominać człowieka, z którym "Pazur" przeżył niejedną ciężką przeprawę. Konkrety zamiast ujadania, tylko takich ludzi można było mieć za przydatnych. Skinął głową na plan o ptakach Shinsa. Zawsze trzeba mieć jak się ewakuować, a posiadanie kogoś o takich umiejętnościach jak Nendohito po prostu to ułatwiało.
Moment unieruchomienia Kaiko zniósł całkiem nieźle. Najwidoczniej był twardszy niż wygląda, a i sposób walki miał całkiem widowiskowy. -Przeżyj to zamieszanie i będziemy kwita. Odpowiedział na podziękowanie. Za każdym przydatnym członkiem zespołu wejdzie w ogień bo tego wymaga sytuacja. Uśmiechnął się lekko kiedy młodzieniec zrozumiał o co chodzi z wyjątkowością kośćca Kaguya. Przyglądał się chwile tworowi dzięki, któremu możliwa była pomoc dla Kanamury. Musieli ruszać, a Kaiko twierdził, że brak sprawnej ręki to nie jest problem. -No nie wiem. Jedna ręka wiele zmienia w walce na bliskim dystansie. Białowłosy nie wątpił w możliwości towarzysza. Trzeba było być ostrożnym do granic możliwości. -Yuriko przyjmę każdą decyzje ale musimy pamiętać o jego kontuzji. Skończył rozmowy i postanowił po prostu się dopasować. Jeśli będą mieli się przebijać do medyka to kościany wojownik wyjdzie na sam przód w celu wzięcia na siebie jak największej liczby wrogów, a jeśli decyzja będzie inna to... To po prostu zajmie miejsce w formacji, zaraz obok Kanamury. Jednak będzie on gotowy żeby zasłonić towarzysza własnymi kośćmi. Yoshi będzie bronił całej grupy nawet za cenę własnego życia.

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Zielone - grupa 1
Niebieskie - grupa 2
Pomarańczowa - grupa 3

Oniniwa 鬼庭町 Grupa I
Hikari, Yoshimitsu, Kaiko, Shins + Shenzhen, Shikarui, Asaka

Batalia w magazynie w końcu dobiegła końca. Jeszcze przed chwilą grupa najemników prowadziła starcie z tajemniczymi, oszalałymi Juugo, jedni przelewali krew drugich, a teraz... wszystko ucichło. Pokonane bestie w ludzkich skórach leżały teraz na zroszonym posoką klepisku, które miało zastąpić tutaj podłogę, a wraz z uciekającym z nich życiem, ich ciała... również zaczęły coraz bardziej przypominać ludzkie. Chociaż większość demonicznych aspektów wyglądu pozostała - jak na przykład rogi lub szaro-bure powłoki skórne - tak inne elementy zbliżyły sie wyglądem do ludzkiego. Przede wszystkim oczy, których białka ponownie przyjęły naturalną, białą barwę.
Podczas gdy Hikari doskoczył do Kaiko, dzielnie walczącego z potężnym bólem ręki, Yuriko zbliżyła się do ogłuszonego przez siebie przeciwnika, który po utracie kontroli chakry ponownie zmienił się w normalnego człowieka. Zacisnęła mocniej wargi, stając nad niemalże sparaliżowanym i nieprzytomnym oponentem - widać, że biła się z myślami. W końcu jednak podjęła decyzję, co zamierza zrobić: w sytuacji w której byli, nie mogli sobie pozwolić na pozostawienie jeńców. Dla oszalałego mężczyzny zdecydowanie większą litością będzie pozbawienie go życia.
Przyklęknęła więc, dobywając wiszącego przy jej pasku tanto. Odmówiła po cichu modlitwę do boga śmierci, Shinigami, po czym... pchnęła mężczyznę sztyletem od dołu w szczękę. Ostrze przebiło się przez miększe tkanki, i bez problemu dotarło do mózgu, zabijając go na miejscu. Bezboleśnie.
Hikari, korzystając ze swojej techniki klanowej, stworzył powłokę z gumy wokół ręki Kaiko, unieruchamiając ją - choć nie było to rozwiązanie perfekcyjne, i na pewno potrzebowało trochę pracy, z pewnością ograniczyło parszywe poczucie bólu które co jakiś czas przebiegało po ciele Kanamury. W tym czasie do grupy dołączył również Shins, który przedstawił swoją propozycję ruchu i ewakuacji. Yoshimitsu zaś wyraził prośbę aby znaleźć sposób na podleczenie rannego w ich grupie - w końcu nawet pomimo jego słów, brak możliwości korzystania z jednej z rąk był dla shinobiego okaleczeniem. Zwłaszcza, gdy jego specjalnością była walka dwoma orężami jednocześnie.
-Skoro Han tu jest, to nie możemy sobie pozwolić na opóźnienia - powiedziała Yuriko. - Shins, zachowaj ptaki na ostateczność - w tych warunkach rzeczywiście lepiej będzie upewnić się, że będziemy mieli szansę na ucieczkę. Co do Kaiko...
Uniosła głowę i rozejrzała się za pomocą Byakugana.
-... wygląda na to, że duet z grupy trzeciej oddzielił się od reszty, i aktualnie zmierza w naszą stronę. Na razie idziemy w stronę punktu docelowego - musimy zacząć przeszukiwanie jak najszybciej. Dołączą do nas za chwilę.
Z tymi słowami pokazała gestem, żeby wszyscy podeszli do budynku po drugiej stronie placu. Całe domostwo było otoczone nieprzesadnie wysokim murem, oddzielającym małe ogrody od placu na który prowadziły drzwi z magazynu. Niegdyś na tym placyku mógł kwitnąć handel różnymi towarami - a teraz... był po prostu pustą przestrzenią z czarnego kamienia.
Budynek, choć w porównaniu do pałacu rodu Suzumura niewielki, bo składający się tylko z parteru, był zachowany w bardzo dobrym stanie i nadal był w stanie choć trochę ucieszyć oko. Był on zbudowany w tradycyjny sposób, z drewna wzmacnianego i ozdabianego kamiennymi wspornikami, z drewnianymi ścianami do których wstawione były uszkodzone już okna z papieru shoji. Dach, złożony z ceramicznych dachówek, ułożony był pod odpowiednim kątem aby nie zatrzymywać nawet pojedynczych kropli deszczu: wszystko miało spływać poza drewniany ganek, pozostawiając głowy mieszkanców suche.
Wejście główne również zostało wykonane z papieru shoji, który zachował się w całkiem niezłym stanie; dlatego też otworzenie ich nie będzie problemem.
Yuriko podeszła do ozdobionego bramą torii wejścia na posesję, spoglądając na tabliczkę po boku. Cała była pokryta mchem, zasłaniając cokolwiek co mogło być tam napisane; jeśli wierzyć tradycji, było to nazwisko rodu który zamieszkiwał tę niewielką willę.
Zdarła więc mech.
I otworzyła szerzej oczy. Na tabliczce widniały dwa znaki kanji: 真田.
"Sanada".
-... ciekawe - mruknęła, po czym spojrzała na resztę grupy. - Wnętrze za drzwiami głównymi to tylko kilka pokoi, z czego największy znajduje się na wprost wejścia - drzwi są w głąb korytarza. Są też inne pomieszczenia, kwestia przejścia korytarzem. Przeszukajcie co się da - my z Kanamurą zostaniemy przy wejściu, i poczekamy na duet. Później dołączymy do was. Tylko prędko.
A więc trójka została posłana do środka. Drzwi rzeczywiście otworzyły się normalnie. Waszym oczom ukazał się więc taki oto budynek. Kto zamierza iść gdzie?
Asaka i Shikarui zaś, po średnio przyjemnym spotkaniu z Shenzhenem i Keionem (chociaż ten ostatni akurat najmniej tu zawinił), ruszyli pomiędzy budynkami w stronę domostwa do którego zmierzała grupa pierwsza. Na szczęście przemieszczając się w ten sposób dość znacząco mogli sobie skrócić drogę, przy okazji nie ściągając na siebie uwagi Juugo którzy nadbiegali od północy. Ostatecznie jednak bestie nie zamierzały szarżować za żadnym z zapachów (o ile za zapachami mogli gonić); zamiast tego, zdawało się że zmierzają w kierunku południa, jak gdyby w okolice bramy...
Duet Sanada przybliżył się więc do placu, przechodząc również obok pola bitwy które przed chwilą się uformowało. Budynek magazynu oberwał trochę po rzyci podczas pojedynku: tuż obok miejsca gdzie przechodzili, ujrzeli leżącego w plamach lawy, upieczonego żywcem Juugo. Okno były uchylone poprzednim wejściem Hikariego, więc nawet Asaka mogła zauważyć leżące w środku ciała - większość zabitych w walce, lecz jedno zdawało się wyglądać zupełnie jak człowiek. Parszywa sprawa.
Shikarui zauważył również, że za ich plecami, nad dachami, leniwie sunęła piaskowa chmura, na której stał Shenzhen. Zdawało się nawet, że idzie ich śladem?...
Kiedy dotarli na plac, Yuriko spojrzała najpierw na nich, później na Kaiko, następnie spojrzała Byakuganem na Shenzhena. Na jej twarzy pojawił się pytający wyraz.
-Widziałam że opuściliście swoją grupę i idziecie w tę stronę - powiedziała. - Co tu robicie? I czemu za wami leci... ten?

---

Grupa II
Yoake, Tamaki, Masako

Grupa przeszukująca ratusz miała... mieszane szczęście. O ile wyglądało na to, że Masako i Tamaki dorwały się jakichś informacji, o tyle Yoake i Sau zdawali się błądzić w niczym. Akaruidesu miał pełne prawo podejrzewać, że informacje o Hanie mogą się znaleźć w archiwach straży - przecież był on teraz jednym z największych zbrodniarzy świata, a takim nie zostaje ktoś kto nie miał historii powiązanej ze zbrodnią. A jednak... o nim samym nie było tam ani słowa. Ta świadomość widocznie zirytowała młodzieńca, który zebrawszy ze sobą dokument i źródło światła, wyszedł do przedsionka, zamierzając teraz udać się do magazynu. Sau, który najwidoczniej również niczego nie zauważył, po chwili wstał i również udał się do składu.
Wyglądało na to, że było to pomieszczenie stanowiące depozyt dla zakazanych towarów, odebranych bandytom z wioski. Nie było też tego bardzo wiele: ot, kilka półek pod ścianami, i większe składowisko beczek walające się tu i ówdzie.
Sau nagle otworzył szerzej oczy i złapał jakiś przedmiot, leżący na półeczce. Uśmiechnął się przy tym, na poły wesoło, na poły cynicznie.
-No proszę. Fajki ziołowe. Miło.
Włożył jednego do ust i odpalił go za pomocą świeczki. W tym samym czasie spojrzał na Yoakego, który zaczął przerzucać towary. Było tego... sporo. I większość zdecydowanie nie wyglądała na towary które powinny być w rękach praworządnego obywatela. W jednej z beczek młodzieniec znalazł cały zestaw różnego rodzaju sztyletów, noży i pałek - wykonanych tylko po to, by spełniały swoje zadanie wbicia się między czyjeś żebra, lub policzeniu takowych obuchem. W innej beczce, zaplombowanej, znajdowało się dużo wysuszonego tytoniu kizami, który szlachta mogłaby palić w swoich ekstrawaganckich fajkach kiseru. Jeszcze gdzie indziej leżały naczynia z jakimś podłym alkoholem, stworzonym zapewne przez bimbrowników bez pozwolenia miejscowych świątyń. Dokumentacji jednak - zero.
Nieco lepiej poszczęściło się Masako, która znalazła jakieś archiwum dotyczące miejscowej szlachty. Kiedy tylko Sau usłyszał nazwisko podane przez czarnowłosą, aż się zaperzył i wyszedł z magazynu, by stanąć obok dziewczyny.
-Nic nie mówi? NIC NIE MÓWI!? - powiedział takim tonem, jak gdyby Masako próbowała mu wcisnąć że Ziemia nie powstała z rąk Izanagiego i Izanami. - Suzumura to przecież nazwisko które przyjął Han, gdy udawał lidera Shiro Ryu! To nie tylko udowadnia że miał z nimi jakieś powiązania, ale też to że Han mógł niegdyś być szlachcicem! To jest spora wiadomość, krowia nać!
Kiedy zaś usłyszał o jakiejś skrzyneczce, Sau zmarszczył brwi i ruszył w ślad za Tamaki i Masako. Najwidoczniej również był ciekaw tego, co odnajdą.
-Yoake, jak skończysz pakować kontrabandę za pazuchę, to chodź tutaj - powiedział głośniej, żeby blondyn usłyszał jego wołanie. - Najprędzej coś znajdziemy tutaj, nie tam.
Kiedy cała czwórka była w komplecie, Yoake i Sau odsunęli półkę na książki, żeby ułatwić dostep do ukrytego za nią sejfu. W środku zaś, tak jak zauważyła Tamaki, znajdowało się niewielkie, drewniane pudełeczko ze znakiem symbolizującym cyfrę "jeden".
Kiedy je otworzyła zaś...
W środku na pierwszy rzut oka nie było absolutnie niczego. Dopiero na dnie grupa mogła zauważyć dość dużą, zaawansowaną w sztuce fuuinjutsu pieczęć. Kiedy tylko klapka się otworzyła, pieczęć błysnęła...
I ydarzyło się coś zaskakującego.
Pokój nagle zaczął się zamazywać, a w niektórych jego punktach zaczęły formować się kształty obiektów. Wizualne przedstawienie łóżka, zasłoniętego okna, szafy. Jak gdyby w pokoju pojawiły się widmowe formy mebli. Błąd w rzeczywistości, który połączył gabinet burmistrza z czyjąś sypialnią. W łóżku zaś... leżała jakaś osoba. Choć wyglądała realistycznie, była równie widmowa jak meble . Nie było to genjutsu, nie były to żadne iluzje, nie były to również żadne klony. To wyglądało bardziej... po prostu jak ruchomy obraz. W dzisiejszych czasach można by to było nazwać "bardzo zaawansowanymi hologramami", które wyglądały jak żywe, ale takimi nie były.
Chociaż wszyscy się widzieli i mogli rozmawiać ze sobą normalnie, kontakt z nowymi obiektami tylko sprawiał że się lekko rozmazywały. Usłyszeli również w swoich głowach jakiś głos, jak gdyby... tego, kto komentował to co widzieli.
Czy to było... jakieś wspomnienie?...

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=m5vEXnWQOH0[/youtube]

O tak, tego mi było potrzeba.
Pomimo tego, że słońce już dawno wzniosło się nad horyzont, sam dalej korzystałem z uroku swojego wielkiego łoża. Po raz pierwszy od dawna, czułem się zupełnie świeżo i swobodnie: kiedy powróciłem do Oniniwy zeszłej nocy, zanim jeszcze ruszyłem w stronę domu mojego rodu, na wszelki wypadek wybrałem się do pobliskich gorących źródeł, gdzie pozwoliłem sobie na długą i odprężającą kąpiel. Następnie, korzystając z umiejętności, które nabyłem przez wieloletnie już szkolenie shinobi, zakradłem się do własnej posiadłości poprzez okno własnego pokoju (umiejscowonego na drugim piętrze), i bez chwili zastanowienia padłem na futon. Nie wiem która była wtedy godzina, ale na pewno było już grubo po północy - całe miasto spało, wliczając w to nawet strażników. Cóż, to akurat tylko mi ułatwiło robotę.
W sumie, jakby tak pomyśleć, to nikt nawet specjalnie nie przywiązywał uwagi do tego, że mój pokój był jedynym pomieszczeniem z zasłoniętym oknem. Być może wszyscy pracujący w domu już się przyzwyczaili do tego, że pojawiam się i znikam niczym zachodni wiatr? W sumie, kiedy tylko otrzymywałem zlecenie, czy to od pośredników, czy to od mojego ojca, znikałem bez śladu praktycznie od razu, a swoich powrotów nigdy nie oznajmiałem z pompatycznością standardową dla członków rodzin szlacheckich.
Cóż, może dlatego że nigdy nie poczuwałem się do bycia szlachcicem.
Szlachta nigdy nie paliła się do bycia shinobi.
No, wystarczy tego lenistwa. Chociaż niechętnie, powoli się podniosłem do pozycji siedzącej i przeciągnąłem się potężnie, a następnie poczochrałem swoją grzywę szkarłatnoczerwonych włosów. Poczułem przy tym przyjemny chłód, przenikający z otwartego okna do wnętrza pomieszczenia: wietrzyk przemknął po moim nagim torsie, od razu wytrząsając ze mnie resztki senności. Wstałem i sięgnąłem po swoje domowe odzienie, składające się z tradycyjnych elementów stroju, tudzież biało-złotego kimono, zwykłej ciemnej hakamy i haori, również utrzymanego w biało-złotej kolorystyce. Chociaż nie czułem się w tym ubraniu najwygodniej, to jednak musiałem się jakoś prezentować pośród moich... rygorystycznych pod względem manier domowników.
Chociaż, pod względem manier i tak będę chyba już zawsze traktowany jak nieokrzesany barbarzyńca. Ha, żywot wojownika, mieszkającego pośród wyższych sfer.
Kiedy tylko odsunąłem drzwi shoji mojego pokoju, od razu usłyszałem głośniejsze wciągnięcie powietrza przez kogoś przechodzącego obok. Chyba się nie spodziewali. Obróciłem wzrok w stronę źródła dźwięku, by ujrzeć stojącego nieopodal mężczyznę w sile wieku, niosącego w rękach tacę z herbatą. Uśmiechnąłem się.
Stojący przede mną osobnik miał już na karku pewnie z pięćdziesiąt wiosen, ale i tak trzymał się bardzo dobrze: fizycznie był w znakomitym stanie, a jego twarz, choć poprzecinana już licznymi zmarszczkami, nadal kryła w sobie mnóstwo wigoru. Siwowłosy, z przenikliwymi oczami w kształcie migdałów i orlim nosem, patrzył na mnie aktualnie z zupełnym zaskoczeniem, jak gdyby nie podejrzewał że mogę być już w domu.
-Witaj, Hanji.
Aragaki Hanji. Stary majordomus, zatrudniony wiele lat temu przez mojego ojca w Shigashi no Kibu, służył już rodowi Suzumura od dawna, i był najbardziej zaufanym członkiem świty: to praktycznie na jego barkach spoczywało zarządzanie całą służbą, i wywiązywał się z tych obowiązków profesjonalnie i niezawodnie. Lubiłem Hanjiego również z jednego innego powodu: był zwykłym człowiekiem, i traktował innych jak ludzi, często ignorując konwenanse, którymi szlachta tak bardzo lubiła się zasłaniać. Praktycznie przez całe życie, to właśnie z nim zamieniłem najwięcej zdań i utrzymywałem najlepszy kontakt, nawet mimo tego że nigdy nie miałem większych utarczek z własnym rodem.
No, nie licząc matki. Ale to akurat wiem dlaczego.
-Pa... panicz Shinjiro! - Hanji ukłonił się głęboko. - Proszę o wybaczenie, nie miałem pojęcia że już powróciłeś z wyprawy! Gdybym wiedział, to już bym przygotował strawę...
Parsknąłem śmiechem, po czym podeszłem do Aragakiego i klepnąłem go po ramieniu.
-Nie bój nic, Hanji, wróciłem w środku nocy, więc nie chciałem nikogo budzić. A o śniadanie się nie martw, chcę coś zjeść na mieście.
Westchnąłem.
-Gdzie są wszyscy? Wydaje mi się, że wypadałoby żebym się przywitał.
Hanji ponownie się skłonił, tym razem lekko się uśmiechając.
-Tym razem paniczowi się upiekło - stwierdził, a w jego tonie usłyszałem nutki rozbawienia. - Lord Suzumura udał się wraz z głównym architektem na terytoria nowej inwestycji, mają rozplanować nie tylko plantacje, ale również całą osadę. Pani Suzumura udała się wraz z nim. Na terenach Oniniwy aktualnie przebywa jedynie panicz Goro.
Uśmiechnąłem się lekko i kiwnąłem głową. Cóż, rzeczywiście to mi znacząco ułatwia życie, zwłaszcza zważając na to że moja przerwa w Oniniwie nie będzie zbyt długa. Mój ojciec rzeczywiście już od jakiegoś czasu opowiadał o planach postawienia nowej osady, nazwanej Nawabari: jako jeden z największych producentów jedwabiu na terenach Daishi, mój ojciec często rozpatrywał nowe przestrzenie, w których mógłby tworzyć kolejne plantacje i zwiększać możliwości produkcji. Sam nigdy nie byłem zainteresowany ani zarządzaniem, ani produkcją, dlatego też (choć... nie tylko) wszystkie obowiązki dziedzica rodu Suzumura trafiły na mojego młodszego brata: aktualnie dziewiętnastoletniego, czystokrwistego szlachcica imieniem Goro. Byliśmy od siebie zupełnie różni, niczym ogień i woda: podczas gdy ja lubiłem dopuścić do głosu emocje i preferowałem swobodę oraz luźne podejście do życia, on był zawsze stonowany, bazowął na logice, tradycjach i konwenansach, zaś fach shinobi uważał za zwyczajnie barbarzyński. Co jednak ciekawe, nawet pomimo tych różnic dogadywaliśmy się całkiem dobrze, i nigdy nie było pomiędzy nami złej krwi.
Nawet jeśli, przez swoje poważne podejście do rodowodu, Goro czasem wbijał mi bardzo bolesną szpilę.
Przemyślenia przerwał mi dopiero Hanji.
-Jeśli zechcesz, paniczu Shinjiro, mogę Cię zaprowadzić do panicza Goro. Aktualnie spędza czas wolny w towarzystwie kilkorga gości.
Na chwilę zmrużyłem oczy, zastanawiając się nad tą opcją. Z jednej strony nie do końca chciałem się na siłę wtrącać, ale z drugiej... a nuż pozna się jakieś ciekawe osoby?
-... A, cholera, co mi tam. Prowadź.

---

Jak się okazało, na miejsce odpoczynku tudzież przedpołudniowego towarzyskiego spotkania przy herbacie Goro wybrał rodzinne ogrody, pośród których znajdowało się kilka dość malowniczych miejsc - ze specjalną drewnianą altaną na wybrzeżu wielkiego oczka wodnego jako wisienką na torcie. To właśnie w tym miejscu uwielbiali odpoczywać członkowie mojej rodziny, korzystając z uroku troskliwie hodowanego ogrodu i panującej wokół ciszy, tak różnej od hałasu ulic Oniniwy. Cóż, to była dość duża osada, praktycznie mająca już prawa miejskie, więc nie dziwota że mieszkańców tylko przybywało - a fakt, że w okolicy mieszkają aż dwa szlacheckie rody, tylko dodawał tej miejscowości reprezentacyjności i blichtru.
Oczywiście, pierwszą osobą która rzuciła mi się w oczy, był mój brat, Goro, jak zwykle elegancko odziany i o perfekcyjnym wyglądzie. Co tu dużo mówić, aura wyrafinowania generowana przez mojego brata była prawie oślepiająca. Podobnie jak jego rodzice, Goro wyróżniał się bardzo egzotyczną urodą, objawiającą się bladą cerą, delikatnymi, lecz wciąż męskimi rysami, włosami o barwie białego blondu oraz wyróżniającymi się oczami o złotych tęczówkach (jedynym aspektem fizycznej aparycji, która nas łączyła - wszyscy członkowie rodu Suzumura znani byli jako złotoocy). Do tego zawsze nosił wykwintne stroje, podkreślające jego status. Efekt? Dziedzic rodziny wyglądał niczym istny książę z bajki, który to obraz podtrzymywał również dzięki swoim nienagannym manierom, powściągliwości i uprzejmości, wymieszanym z niezwykłą charyzmą: praktycznie nie było kobiety, która potrafiła oprzeć się jego urokom, ba, czasem nawet się zdarzało że niektórzy mężczyźni... ekhm... zaczynali się chwiać w przekonaniach.
Oczywiście, wiele z tych aspektów przenosiło się również do jego życia codziennego - lecz o tym wiedzieli tylko mieszkający w domu Suzumurów, oraz niektórzy jego pracownicy. Niestety, jego uprzejmość i powściągliwość nie były fasadą: były jedynym sposobem, jako Goro znał na okazywanie emocji. W jego mniemaniu, tylko logika i zimne kalkulacje mają rację bytu, a wszystkie inne aspekty życia powinny być im podporządkowane. Dlatego też często dochodziło między nami do sprzeczek: czasem te decyzje, które według mojego brata były "najsensowniejsze", były zarazem bezlitosne lub kwestionalne moralnie, czego nie wahałem mu się wypunktowywać. Poza tym... cóż, Goro był perfekcjonistą, który uwielbiał wykorzystywać swój status i bogactwo do własnej rozrywki. Jednym z takich objawów był fakt, że dla samej zabawy zdarzało mu się bałamucić młode kobiety jako "przygody", a nawet przez jakiś czas utrzymywał dwie do trzech "nałożnic". Według rodziców, był to tylko element jego ekscentryczności, który poprzez te zabawy wyładowywał, żeby być idealnym reprezentantem na salonach.
A później się dziwili i traktowali mnie jak głupca, że nie robiłem tego samego. Momentami szlachta mnie wręcz brzydziła.
Użyłem następnej chwili, żeby przyjrzeć się pozostałym gościom. Tych była trójka: dwie kobiety i jeden mężczyzna, wszyscy w podobnym wieku do mojego i Goro. Mężczyzna i jedna z kobiet, obydwoje odziani w bogate, zielone stroje, rozmawiali aktualnie z moim bratem, rozprawiając na tematy biznesowe. Ostatnia z kobiet zaś, odziana w ciemnoczerwone furisode, choć sprawnie udawała że słucha tychże rozmów, nie zdawała się być zaintrygowana ani bogatymi przychodami wpływającymi do skarbca rodu Akirai, ani nowymi plantacjami budowanymi przez Suzumurów.
To właśnie ta ostatnia niewiasta najbardziej przykuła moją uwagę: według annałów tradycji, mogła ona uchodzić za istną boginię piękna. Naturalna, blada cera nadawała jej wygląd pięknej lalki hina, długie, kruczoczarne włosy opadały jej gładko na ramiona niczym płynny metal, niewielkie usta i zgrabnie podkreślone czarne oczy tylko nadawały jej niezwykłej... pociągającej tajemniczości.
... Zaraz, skądś ją kojarzę...
No, ale wracając. Głównym planem było przywitanie się ze swoim bratem, później będzie można myśleć o rozmowach z gośćmi.
-Witaj, Goro-ani - powiedziałem, wchodząc pewnym krokiem na altanę. Oczywiście, uprzednio zdjąłem sandały, żeby móc wejść czystymi tabi na idealnie wypolerowaną podłogę letniej budowli.
Dziedzic Suzumurów obrócił powoli głowę w moim kierunku, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Oczywiście, był on w dużej mierze inscenizowany i sztuczny – ale w spotkaniach towarzyskich coś takiego to akurat zupełna norma.
-Ach, Shinjiro-aniue – powiedział gładkim, przyjaznym tonem. – Wybacz, nie spodziewałem się że już powróciłeś, zaprosiłbym Cię od razu. Proszę, usiądź z nami.
Cóż, skoro zaprasza, to czemu miałbym odmówić.
-Jak mniemam, Twoja wyprawa zakończyła się powodzeniem? –spytał, kiedy już usiadłem i podano mi naczynko z zieloną herbatą. – Słyszeliśmy pogłoski o sporej batalii na pograniczu.
Wypiłem herbatę jednym haustem i parsknąłem śmiechem.
-A, tamto? Cóż, wystarczyło trochę pokombinować, i problem rozwiązał się sam. Mały pożar tutaj, kilka notek tam, odczekanie na burzę, i wróg był tak spanikowany że sam nie wiedział którędy uciekać.
Goro skinął głową, widocznie bez zainteresowania. Wzbudziłem za to ciekawość kogoś innego: pozostałej trójki. Duet z rodu Akirai nachylił się w moim kierunku, ze szczególnym zainteresowaniem na twarzy kobiety.
-Suzumura-dono, nigdy nie wspominałeś że masz brata – stwierdziła, uśmiechając się zarówno do Goro, jak i do mnie. – Nigdy też wcześniej nie mieliśmy okazji go zobaczyć, nawet mimo tego że bywaliśmy tu już dość często.
Goro westchnął. Oho, już wiem co nadchodzi.
-Suzumura Shinjiro, shinobi podlegający pod klan Kouseki. Mój starszy brat ze strony ojca.
Kobieta otworzyła szerzej oczy, a ja wypuściłem mocniej powietrze przez nos. Potrzebował aż dwóch zdań, żeby znowu o tym napomknąć, co?
-Bękart. W zamian za możliwość mieszkania z nami i używania rodzinnego nazwiska, nie ma praw ani tytułów z bycia szlachcicem.
Kobieta pokiwała głową, jak gdyby w pełni się zgadzając z taką sytuacją. Jej brat również zgodził się gestem, że według niego również było to najlepsze rozwiązanie: nie odcinać się całkowicie, lecz odebrać „nieczystej krwi” to, co nie należy do niej. W końcu nie wiadomo, kiedy taki kontakt z shinobi może się okazać użyteczny – na przykład, jeśli by doszło do poważniejszej walki, lub trzeba było wyeliminować wroga rodziny po cichu…
Westchnąłem ciężko, lecz i tak przyjąłem na twarz wyraz kpiącego uśmiechu. Dopiero co tu przyszedłem, a już miałem ochotę stąd odejść. Oczywiście, domyślałem się że Goro zagra tę kartę – bardzo często to robił – ale i tak, fakt że każdego ostrzegał o moim niezgodnym z konwenansami pochodzeniu był nieludzko irytujący. Chociaż… z drugiej strony, na swój pokręcony sposób, to mogło być też poratowaniem mnie od obecności wśród szlachciców – kiedy dowiadywali się o moim pochodzeniu, zwykli zupełnie mnie ignorować, albo opuszczać pomieszczenie w którym przebywałem. Może w ten sposób planował albo zwrócić całą ich uwagę na sobie, albo spróbować pokierować rozmową tak żeby wszyscy stamtąd poszli?
Ja zaś zwróciłem spojrzenie w stronę czarnowłosej. Ku memu zaskoczeniu – nadal patrzyła na mnie z ciekawością, a nawet delikatnym uśmiechem. Goro najwidoczniej też to zauważył, bo odchrząknął, żebym spojrzał w jego kierunku.
-Oczywiście, zapomniałem Ci przedstawić, aniue. Nasi goście to dziedzice rodu Akirai, Mikoto i Shuji, oraz Sanada Miki, pochodząca z ważnego rodu szlacheckiego w Seiyama. Jej brat, wybitny architekt, został zatrudniony przez naszego ojca do nadzoru budowy Nawabari, więc ród Sanada przenosi się do Oniniwy.
… Sanada… Miki?
Nagle otworzyłem szeroko oczy, podniosłem się do przykucniętej pozycji stojącej, i z zupełnym zaskoczeniem wskazałem palcem na odzianą w czerwone furisode dziewczynę.
-Zaraz… MIKI!? TO TY?!
Dziewczyna zachichotała, a ja tylko stałem tam, kompletnie otumaniony. Więc to stąd ją kojarzyłem. Kiedy jako dzieciak zostałem wysłany przez rodzinę do Seiyamy, abym został przeszkolony na prawdziwego shinobi, spędzałem większość czasu na treningach i misjach, lecz gdy miałem chociaż trochę czasu wolnego, szukałem nowych znajomości i kompanów do spędzania przerw. Duetem takich kompanów byli właśnie Sanadowie: starszy brat, Akihiko, oraz młodsza, Miki. Prawie zawsze widywałem ich niedaleko bogatszych stref, lecz gdy tylko mnie zauważali, od razu zabierali mnie ze sobą do różnych jadłodajni, albo spędzali ze mną czas w parkach bądź na placach do zabaw dla dzieci. W sumie, to byliśmy dziećmi, więc to nie dziwota. Akihiko zawsze był bardzo poważny, lecz przy tym potrafił robić ludziom dobre psikusy, zaś Miki… zawsze była zadziorna i pchała się jako pierwsza w różne kabały.
W życiu bym nie powiedział, że może z niej wyrosnąć tak piękna kobieta…
-Kopę lat, Shinji. Zastanawiałam się, kiedy będziemy mogli znów się spotkać.
Goro uniósł brwi w uprzejmym zaskoczeniu, lecz bardzo szybko został zajęty rozmową przez Akiraiów. Rzeczywiście – gdy tylko dowiedzieli się że jestem półkrwi, od razu zaczęli mnie aktywnie ignorować. Cóż, tym lepiej dla mnie – usiadłem więc niedaleko Miki, która uśmiechnęła się krzywo.
-Dzięki bogom że się zjawiłeś, Shinji – powiedziała wesoło, lecz na tyle cicho, by nie dotarło to do mojego brata. – Zaczynała mi się zbierać senność, pojawiają się tylko same nudne tematy…
-Myślałem że porwie Cię urok osobisty Goro – powiedziałem z krzywym uśmiechem, widocznie pozwalając sobie na lekką kpinę. Miki od razu to wyłapała i parsknęła śmiechem.
-Przyznaję, Twój brat ma dużo… intrygujących cech. Jest przystojny, charyzmatyczny, z charakteru jest szlachcicem z krwi i kości, potrafi też zauroczyć…
-Ale?
Miki uśmiechnęła się zadziornie. Dokładnie tak, jak pamiętałem.
-Jest nieludzko sztywny.
Wybuchłem śmiechem, ku zgorszeniu Akiraiów i Goro, którzy – ostatecznie – postanowili na chwilę opuścić altanę i porozmawiać podczas spaceru po ogrodzie.
-To fakt. Goro nigdy nie jest bezbronny – zawsze może przerzucić się na kij w dupie jako broń podręczną.
Miki parsknęła śmiechem. Nawet jej śmiech miał w sobie niezwykły urok.
-Więc. Słyszałem, że planujesz zamieszkać w Oniniwie?
Sanada skinęła głową.
-Dokładnie. Ze względu na współpracę z rodem Suzumura, Akihiko postanowił że część rodu przeniesie się tutaj, zaś on ze swoją małżonką zamieszkają w Nawabari.
-A Ty, planujesz tutaj pozostać?
Skinęła głową.
-Przez jakiś czas na pewno. Poza tym… miałam nadzieję, że poznam trochę świata, no i będę miała okazję spotkać się zarówno z Tobą, jak i z Suzumurami…
Toczyliśmy w ten sposób rozmowę jeszcze przez dłuższą chwilę. Miło było nadrobić cały ten czas od mojego opuszczenia Seiyamy, i w końcu zobaczyć w Oniniwie jakąś znajomą i przyjazną osobę, niemającą na imię Hanji.
Może w końcu mam jakiś powód, żeby częściej wracać do miasta?

Po odtworzeniu tego... wspomnienia?... obraz się urwał i zaniknął. Można to będzie odtworzyć jeszcze raz, bo pieczęć w pudełeczku dalej istniała - ale chwilowo nic więcej z tego się nie wyciągnie.
Możecie komentować i reagować zarówno w trakcie odtwarzania, jak i po jego zakończeniu.

---

Grupa III
Aka, Yami + Keion

Po rozdzieleniu się z Shikaruiem i Asaką, widocznie zmniejszona grupa musiała sobie teraz radzić z największą budowlą w całej osadzie. Cóż, co mogło pójść nie tak? To wcale nie tak, że bardzo prawdopodobne że Han będzie chciał również dostać się właśnie tutaj - zwłaszcza, jeśli to domostwo rzeczywiście niegdyś należało do niego, co sugerował napis przed budowlą. W takim przypadku tym bardziej musieli się pospieszyć - i jak słusznie zauważyli pozostali, im szybciej się za to zabiorą, tym lepiej. Yami zaproponował, żeby podzielić ninkeny pomiędzy ich trójkę, jako że w ten sposób wszyscy mogli mieć dostęp do znakomitego powonienia psów. Yoichi lekko kiwnął głową.
-Dobra myśl - powiedział spokojnie. - Chociaż ja nie będę potrzebować pomocy, bo sam mam równie dobry nos jak moi kompani. W takim przypadku mam jeszcze inny pomysł: Akira zostanie na straży, aby obserwować czy ktoś się nie zbliża do posiadłości. Ayu pójdzie z Tobą, Yami - chociaż nie jest najłatwiejsza w obyciu, potrafi rozmawiać i zrobi swoją robotę. Aka - my weźmiemy Aijina, bo będę w razie czego w stanie go zrozumieć.
Po ustaleniu tego względnie prostego planu, trójka zgodziła się rozdzielić. Akira, na polecenie Yoichiego, ruszył w stronę bramy i stanął bezpośrednio na środku: przy jego rozmiarach, porównywalnych z małym koniem, nie było możliwości żeby ukrył się za skrzydłami bramy. Yami, zgodnie ze swoim pomysłem, zamierzał przeszukać budynek w którym niegdyś mieszkała służba. Niespiesznym krokiem tuż za nim ruszyła Ayu, pozwalając sobie na obwąchanie okolicy. Aka, Yoichi i Aijin zaś ruszyli w kierunku głównej bramy do wielkiego budynku.
Budynku, w którym niegdyś mieszkał Antykreator.
Yami, po przybliżeniu się do budowli, od razu mógł zauważyć że jej stan był... opłakany. Podłużna budowla, przez wiele lat bez żadnych prac renowacyjnych, w wielu punktach najzwyczajniej w świecie się zawaliła. Uszkodzony dach mógł zdemolować wnętrze, sprawiając że przeszukiwanie będzie utrudnione... no ale, wiadomo - to była tylko możliwość. Drewniane belki były przegnite i w wielu punktach połamane, dębowe drzwi jednak dalej trzymały się porządnie na zawiasach. Niestety jednak, drzwi były zablokowane czymś od środka.
-No to trochę lipa - mruknęła Ayu. - Moment, zrobię nam wejście.
Wzięła niewielki rozbieg, po czym... zaczęła kręcić się wokół własnej osi, zmieniając się w swoiste wiertło. W tej formie wgryzła się w boczną ścianę, zostawiając za sobą idealnie okrągły otwór o średnicy półtora metra. Co prawda będzie ciasno, ale przynajmniej da się wejść. Jak się okazało - drzwi główne były zablokowane przez zawaloną belkę z sufitu. Razem z nią zawaliła się część piętra, blokując część pomieszczenia.
Reszta pokoju była zaś... zachowana we względnie dobrym stanie. Podłoga była wyłożona kamieniami - nie były to najwidoczniej sypialnie, a zwykły pokój w którym służba mogła spędzać wolny czas. Pośrodku pokoju znajdowało się podłużne palenisko, umiejscowione we wgłębieniu w posadzce. Przy ścianach stały różne półki i półeczki, na których znajdowały się niewielkie sakiewki - być może przechowywano tam przyprawy, lub inne tego typu pomoce domowe. Ściana naprzeciwko była przy samym murze posiadłości, więc nie było co liczyć że coś tam jest ukryte. Za to po prawej, w przestrzeni która nie była zawalona, widać było dwie pary drzwi shoji - prowadziły do innych pomieszczeń. Sądząc na pierwszy rzut oka - sypialni, w której wszystkie ściany były wyłożone ozdobnymi panelami, które miały wyglądać jak shoji - ale nimi nie były.
Yoichi i Aka zaś... zdobyli się na siły, aby otworzyć wielkie drewniane podwoje. Rzeczywiście wymagało to trochę wysiłku, ale dla chcącego nic trudnego: w środku budowli, pustej i ciemnej, w końcu pojawiły się pierwsze strumienie światła zewnętrznego. Nie było to jednak nic pozytywnego: od samych drzwi dało się zauważyć, że było tu coś nie tak.
Na pytanie Aki, Yoichi pociągnął kilka razy nosem. Chwilę później... kichnął.
-Pierwsze, co mnie uderzyło, to stęchlizna i smród kurzu - mruknął marudnie, wycierając nos. - Jakby jednak wniuchać się dokładniej, czuję zalegający, stary smród krwi. Wydarzyło się tu coś nieprzyjemnego, ale w samej budowli dawno nie było nikogo.
Po odrobinie wysiłku, w końcu otworzyli drzwi na oścież, by wpuścić jak najwięcej światła. Ich oczom ukazało się luksusowe, kamienne wnętrze, ułożone na zupełnie inną modłę niż tradycyjna: Posadzki były wyłożone beżowym marmurem, który następnie został przykryty długim, tkanym dywanem, prowadzącym od drzwi aż do wysokich, ozdobnych schodów, prowadzących na wyższe piętro. W rogach wielkiego pomieszczenia stały ozdobne kandelabry wielkości wieszaków na płaszcze, na których stały nadal niedopalone świece. Ściany były wykonane z drewna i papieru shoji, lecz zupełnie innej jakości niż cokolwiek co widzieli w życiu: drewno było bardzo ciemne, o lekkiej nucie czerwieni, ozdobniki shoji zaś były na tyle grube, by nie przepuszczać niczego co znajduje się po drugiej stronie. Co ciekawe, tylko jedna część ścian przedsionka się odróżniała - dokładniej, przy drzwiach po prawej, tuż obok wejścia.
Par drzwi było sporo - po dwa po lewej i po prawej stronie, plus jedne za schodami, prowadzące głębiej na wprost.
-Spójrz na to - mruknął Yoichi, pokazując palcem na rozchlapane tu i ówdzie ciemne plamy.
Krew.
-Ktoś kiedyś musiał tu walczyć - powiedział. - Może Han kogoś tu zabił, i później nigdy tu już nie wracał?
Na pytanie Aki, Yoichi kiwnął głową i następnie spojrzał wymownie na Aijina. Ten zaś szczeknął wesoło i doskoczył do czarnowłosego, wskakując mu na głowę i "rozplaszczając" się na niej.
Yoichi w tym czasie otworzył wszystkie drzwi, doskakując szybko, uderzając po prostu solidnym kopniakiem, i doskakując do następnych. Zdawało się, że był zupełnie pewien braku zagrożenia w którymkolwiek z pokoi... a dzięki temu mieli wgląd, co mniej więcej gdzie jest. Od lewej od drzwi głównych, po kolei pomieszczenia prezentowały się mniej więcej tak: w pierwszym dało się zobaczyć różne stojaki i manekiny, jak gdyby znajdowała się tam jakaś kolekcja. W drugim, głębiej na lewo, była dość spora sala bankietowa, w której widać było sporo starych, uszkodzonych mebli. Pośrodku, za schodami, najwidoczniej znajdował się duży gabinet; tam mógł niegdyś zarządzać właściciel tej budowli, i zarazem głowa rodu Suzumura. Na prawo, w głębiej położonych drzwiach, dało się znaleźć dziesiątki regałów z foliałami wszelkiej maści; biblioteka. Najbliżej na prawo zaś, w pokoju z inną ścianą niż wszystkie, było... absolutne nic. Nic... a jednak również coś. Coś na ścianach.
-... no dobra. W takim razie - trzeba się zająć przeglądaniem. Mamy do przejrzenia parter i co najmniej dwa piętra. Gdzie chcesz zacząć?
W tym samym czasie, w okolicach budynku nagle pojawiła się jakaś ludzka figura, na którą od razu zareagował stojący na czatach Akira. Stanął na prostych nogach i zjeżył się, aby zwiększyć swoje rozmiary i na pierwszy rzut oka wzbudzić zaniepokojenie u możliwego zagrożenia... lecz po chwili, gdy dobrze się wwąchał i przyjrzał, zauważył że rozpoznawał tę osobę. Był to Keion, który - po spotkaniu Asaki i Shikaruia - oddzielił się od Shenzhena, który postanowił olać prośby Sanadów by powiadomić grupę defensywną o obecności Hana, jak również nie zamierzał na razie zbliżać się w stronę zamku Suzumurów - w zamian poleciał za Sanadami. Szarowłosy więc zszedł z piaskowej chmury, i ruszył biegiem w stronę zamku, by nie ryzykować wykrycia przez wrogów.
Sprint trochę zmęczył Hayakawę, ale przynajmniej zdołał dostać się na taki dystans, by samemu widzieć już zarysy budowli - jak również zmierzającego w jego stronę wielkiego psa.
-Byłeś... z drugą grupą, jeśli dobrze pamiętam? - spytał pies, patrząc na młodzieńca pytająco. Byli niedaleko bramy głównej do zamku Suzumura. - Druga grupa została rozbita?

  Ukryty tekst

[uhide=Tamaki Hyūga]Widzisz, że Han dotarł do cmentarza, i rozgląda się po nim. Następnie podchodzi do trzech nagrobków utrzymanych w najlepszym stanie, i siada na niewielkiej ławce przed nimi. Póki co siedzi w milczeniu - a na jego twarzy widać konflikt.[/uhide]

Deadline: 23:30, 30 września.

[Shikarui]

Huuh Było bardzo wiele rzeczy, których nie chciał wypowiadać i mówić przy innych, a teraz, kiedy mógł, jego umysł był zbyt zajęty. Miał wrażenie, że ciągle piszczy mu w uszach. Jego serce było rwane z jednej strony w drugą i... i naprawdę nie sądził, że ta podróż będzie miała na niego aż taki impakt. Rozsypywał się. Kiedy tylko jakoś zebrał się do kupy i skupił zaraz pojawiał się następny szczegół, który sprawiał, że zwyczajnie w świecie się rozsypywał. Tak, nie był sprawiedliwy, tak, nie był wcale taki dobry, tak, był samolubny. Tak - Han był dla niego ważny. Aka miał rację - Shikarui po prostu spoglądał na to zupełnie inaczej niż wszyscy tutaj. Dla ludzi istotne było to, że Han tworzył wokół siebie masakry, doprowadzał do śmierci wokół. Shikarui niemal cieszył się, gdy płonęło Kami no Hikage. To był piękny i niezapomniany widok, który atłasem wyścielał jego klatkę piersiową, choć tak wiele rzeczy z późniejszych wydarzeń nie rozumiał i nie były wcale takie proste i przyjemne. Zamordowanie setek, tysięcy... co to niby znaczyło? Każdy musiał umrzeć - teraz, za rok, za 10 lat. Światem rządziła selekcja naturalna i kult siły, w którą Shikarui wierzył. Dla niego ważne było to, że Han chciał walczyć o rodzinę. Też chciał o nią zawalczyć. Różnica między tymi dwoma zakutymi łbami, jak słusznie Asaka zauważyła, była taka, że Shikarui naprawdę miał jeszcze o co walczyć. Suzumura walczył już tylko o duchy.
Czerwone oczy utknęły na Shenzenie. Jego mizerne ciało wydawało się jak pyłek na wietrze. Taki, który można strącić z ubrania, kiedy tylko na ciebie przypadkowo wpadnie. Można było oszukać wiele osób, ludzi, ninja, liderów. Ale nie można było oszukać jego oczu, dopóki jakaś sprawna iluzja nie wchodziła w grę. Shenzen był niewzruszony sytuacją wokół - wolał unosić się w powietrzu i robić nic - czarnowłosy nie zamierzał o tym zapomnieć. Tak samo jak nie zamierzał zapomnieć tego, że była to osobistość, z którą chyba nie warto było się komunikować. Co on w ogóle..? Czarnowłosy aż zmarszczył jedną brew, starając się pojąc, co marna podróbka Ichirou próbuje mu przekazać. Hę? Hęęę?
- Mów normalnie, bo nie rozumiem. - Odezwał się w końcu, nie potrafiąć pojąć dziwnego szyfru, jakim Shenzen próbował się komunikować. Dobrze, że chociaż pierwsza część przekazu była czytelna. Mógłby powiedzieć: "nie no, gościu, sorry, ale prowadzę pierwszą grupę i nie mogę tam biec", ale tak się składało, że powiedzieć tego nie mógł. Pozostawała więc czysta logika tego, dlaczego to akurat to Shenzen został o to, ekhem, "poproszony". To w końcu on tutaj mógł latać na szybkim piasku, którym łatwo było manewrować - nikt inny. I to on mógł w miarę bezpiecznie przelecieć nad głowami potworów. Tym nie mniej czarnowłosy miał to za nic. Nie chciał to nie. Jego kolega, o ile tak Keiona można było określić, powiedział wszystko i wyczerpał temat. Zresztą Asaka go poprawiła. Czy też na odwrót - Asaka podsumowała, Keion poprawił. Shikarui natomiast nie zamierzał sobie zawracać głowy pyłkiem na wietrze - bo i miał tutaj o wiele za dużo do zrobienia. I teraz zaczynał mieć też wrażenie, że ma również o wiele za mało czasu.
- Nie wmawiaj mi czegoś, czym nie jestem. - Jego słowa w żadnym wypadku nie były ostre, były bardzo miękkie. Asaka go bardzo wybielała. I bardzo lubiła patrzeć na niego o wiele jaśniej. Jednak akurat to, że Shikarui sumienia nie posiadał - Sanada nie pozostawiał co do tego wątpliwości. W innym wypadku naprawdę nosiłby ból w swoim sercu, z którym ciężko byłoby mu oddychać. Tymczasem oddychało mu się na co dzień bardzo dobrze. Dopóki nie zapuścili się w głąb wioski Diabła. Tak, Asaka chciała dobrze, ona zawsze chciała dobrze. Dla niego, dla siebie, dla dziecka. Dla przyszłości. Shikarui bardzo dobrze pamiętał, co według Asaki oznaczało godne życie - dlatego musiał się spotkać z Hanem twarzą w twarz. Inaczej żałowałby tego do końca życia - że zmarnował tę szansę, gdy czekał na nią tyle długich lat. Gdy wiedział, że sam tego człowieka nigdy nie znajdzie, dopóki on nie zechciałby znaleźć jego samego. - Czuję, że nie powinienem. Instynkt podpowiada mi, że to niewłaściwe. Zabiłbym tych, którzy chcieliby odgrzebać duchy mojego starego domu. - Shikarui nie był empatą - ale potrafił zrozumieć niektóre rzeczy. Potrafił je też często poczuć. Chciał coś ewidentnie dodać, ale jakaś myśl go oświeciła. Coś... bardzo istotnego wcisnęło się na pierwszy plan jego umysłu. Pamiętasz? Doobrze. Zanim jednak zdołał się szerzej rozejrzeć - oto był tuż przed nimi. Dokładnie to, czego chciał szukać.
Zatrzymał się jak zamrożony, spoglądając na napis na domostwie przed nimi. Nawet nie dosłyszał słów kobiety - Yuriko, tak? Tak, zdaje się, miała na imię. Nawet nie do końca widział, jak grupa wchodzi do tego budynku. Obrócił swoją głowę w kierunku drugiej grupy. A... tam? Wśród tych dokumentów... było... coś? Oj tak byczku. Tam było coś jeszcze bardziej wartego uwagi. Sehnzen przyleciał za nimi - a teraz nawet jego nie widział. Chciał sięgnąć wzrokiem dalej - do twierdzy, ale zatrzymał się na tym, co widział - i co słyszał. Sztywno, jakby ktoś nakręcił go jako nienaoliwioną, przerdzewiała maszynę, przeniósł wzrok na cmentarz. Dokładnie tam, gdzie klęczał Han.
Oczywiście.
Nogi się pod nim ugięły i opadł na błoto. Na moment wręcz zapomniał, jak się oddycha.
Co przed momentem powiedział..? Zabiłbym tych, którzy chcieliby odgrzebywać duchy mojego domu.
Spojrzał wzrokiem przedziwnym (szalonym) na wchodzących do domu.
Jeśli tak... to wszyscy ci Jugo... Czy byli wśród nich..?
Zebrał się sztywno, bardzo ciężko, z błota. Choć nadal miał wrażenie, że nogi ma jak z galarety. Jego świat przestał być stabilny. Rozjeżdżał się i rozłaził. Jego świat... właśnie wywrócił się do góry nogami. Powinieneś wiedzieć. Spodziewać się chociaż. Myśleć, myśleć! Gdzie ty masz głowę, Kochany? Przecież to wszystko nie w twoim stylu. Trąby wojenne już rozbrzmiały - więc jak mogłeś nie być gotowy na koniec świata?

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst

[Asaka]

Rozglądała się czujnie, kiedy przebiegali po cichu pomiędzy budynkami. Miała obok siebie najlepsze oczy jakie tylko mogła sobie wymarzyć, ale i tak starała się polegać na swoich, nawet jeśli mocno ograniczonych przez mgłę. Mieli szczęście – uniknęli spotkania z kolejnymi potencjalnymi przeciwnikami i mogli dość spokojnie przedostać się na placyk na zachodzie Oniniwy. Musieli tutaj stoczyć walkę, pierwsza podgrupa i… Ciało usmażone w lawie. Później kolejne przez okno budynku. A jedno z nich… Jedno nie wyglądało jak te wszystkie bestie a jak człowiek. Wiedziała, oczywiście, że to wszystko to ludzie, ale jednak inaczej się na nich patrzyło takich, a inaczej, gdy już wyglądali normalnie. Tym bardziej, że to gdzieś tam daleko była rodzina Shikaruiego. I wiedziała, że go to dotyka – tego pozbawionego sumienia człowieka. Jedna wielka bujda.
- Nie wmawiam. Z tym całym niesamowitym wzrokiem czasami zapominasz spojrzeć na to, co jest najbliżej. Kiedyś się przekonasz, że miałam rację – ona swoje wiedziała. I znacznie lepiej znała się na ludziach niż Sanada. Wiedziała dokładnie kogo poślubiła, a kogo nie i bywały takie sytuacje, drobne, z pozoru nic nie znaczące, które tylko ją utwierdzały w tym, że miała rację. A to, że Shiki potrzebował znacznie więcej czasu, by coś zauważyć i dojść do odpowiednich wniosków… Kiedyś zrozumie, tak. Była tego pewna. - To nie instynkt, a twoje wychowanie. Sumienie. To ono mówi o tym, co jest właściwe, a co nie – mylił instynkt z sumieniem. Asaka głębiej nabrała powietrza w płuca i powoli go wypuściła. - Mógł zrównać tę wioskę z ziemią i nikt wtedy by się już niczego nie dowiedział. A tego nie zrobił. To wręcz jak zaproszenie – zaproszenie, by dowiedzieć się o tym człowieku coś więcej. Być może zrozumieć jego motywy.
Dalszą rozmowę przerwało jednak zbliżenie się do nieco większej posiadłości, przy której stała Yuriko i białowłosy chłopak, który miał założoną na ramię gumę – znajomą, bo Asaka już kiedyś coś podobnego widziała – i pytanie kobiety.
- Chcieliśmy poinformować drugą grupę, że Han jest w wiosce, ale już o tym wiedzieli. Prosiliśmy tego od piasku, żeby przekazał to grupie Hakuseia. Nie był chętny. Wtedy też Shiki zobaczył, że potrzebujecie medyka, a tak się składa, że jestem iryoninja, więc uznałam, że pomożemy – wytłumaczyła się krótko, a wtedy też Asaka się odwróciła, jakby chciała coś zobaczyć. Coś, co Yuriko widziała. Tyle, że nic nie zobaczyła, mgła jej to uniemożliwiła. - Ten… czyli? Nie widzę.
Dopiero teraz zobaczyła, że Shikarui przez te ułamki sekund stał jak wryty, że się odwracał, a później… Błoto cmoknęło, kiedy lawendowooki opadł na kolana. Asaka w moment rozszerzyła w zaskoczeniu i przerażeniu swoje złote oczy i dała do niego susa, dotykając z lekkością jego ramienia. I kucnęła przy nim, próbując zrozumieć, co się tutaj dzieje. Kobieta rozejrzała się na boki, na moment zapominając o Kaiko, i jej wzrok zatrzymał się na odsłoniętej tabliczce. Sanada. Wlepiła wzrok w napis i rozdziawiła buzię. Byli tutaj. Kiedyś. Przodkowie jej męża – ostatniego z upadłego rodu. No… teraz była jeszcze ona. I ich nienarodzone dziecko.
To chyba to uczucie, kiedy teraźniejszość spotyka się z historią. A odczucie było takie, jakby ktoś uderzył cię delikatnie w policzek. Shikarui za to wyglądał, jakby ta historia mocno uderzyła go w brzuch. Asaka mocniej ścisnęła palce na jego ramieniu, chcąc dodać mu otuchy i przypomnieć, że nie jest tutaj sam. A później podała mu drugą dłoń, żeby pomóc mu wstać i tą drugą lekko przejechała po jego plecach.
- Shikarui, jestem tutaj. Oddychaj, spokojnie. Nic się nie dzieje. Chcesz tam wejść? Zobaczyć…? – przekonać się o tym, kim byli jego przodkowie? Ona pewnie by chciała. Przytrzymała go mocniej za dłoń i pociągnęła do białowłosego, dając też czas Shikiemu, żeby pozbierał myśli i szok. Bo tym musiało być to, co widziała na jego twarzy – szokiem. Może bólem. To był ten brak sumienia, tak? Asaka sama zaczęła się zastanawiać, czy ci Jugo tutaj… czy oni też nie byli z jej mężem spokrewnieni bardziej, niż to się wydawało na pierwszy rzut oka.
- Zgaduję, że to ty masz problem. Mogę zobaczyć? – odezwała się do białowłosego i zauważyła, że – ha! – trochę nawet są do siebie podobni. Białe włosy, choć te jej nosiły w sobie chłodny odcień, i złote oczy. Jeśli tylko chłopak jej na to pozwolił, to kobieta puściła dłoń czarnowłosego, złożyła pieczęć Tygrysa i przyłożyła obie dłonie, z których biła zielona chakra, nad bark chłopaka, a następnie przejechała tak nimi do końca jego ręki, zbierając informacje o tym, co dzieje się z jego ręką zakrytą przez gumę. Dopiero wtedy, wiedząc już dokładnie z czym ma do czynienia, mogła wyciągnąć kunai i spróbować przeciąć gumę. Jeśli i to się udało, a chłopak jej nie przeszkodził, zrobiła co trzeba – czyli zapewne dała mu kawałek pozostałej gumy, żeby go zagryzł i nie krzyknął, a następnie złapała za jego rękę, by mu ją nastawić i z użyciem siły wstawić w odpowiednie miejsce. Poprawiając to wszystko jeszcze jednym użyciem zielonej chakry, ale tym razem już jedną ręką.
Tak czy siak, niezależnie od tego, czy Kaiko pozwolił się wyleczyć czy nie, prędzej czy później białowłosa znowu ścisnęła dłoń męża, zupełnie jakby tym gestem chciała mu przekazać nieco siły. I delikatnie pociągnęła go za bramę i do wnętrza posiadłości.
Sanada wrócili do domu. Którego nigdy wcześniej nie widzieli.

Dotyczy: Shikarui, Yuriko, Kaiko
tldr:
1. Rozmowa z Shikim w drodze do grupy pierwszej.
2. Rozmowa z Yuriko.
3. Ogarnięcie sytuacji i rozmowa z Kaiko.
4. Ewentualna pomoc z ramieniem Kaiko – o ile ten się na tę pomoc zgodzi.
5. Niezależnie od powodzenia punktu 4. wejście do środka posiadłości Sanada z Shikim.

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion wcale nie był zaskoczony widząc jak Shenzen go olewa i bez słowa udaje się za parą z którą właśnie się minęli. Już wcześniej zrozumiał że czarnowłosy jest dość nieprzewidywalny, nie wiedział jaki ma to sens i po co to robi, ale nie zamierzał iść w jego ślady. Zamiast tego nie mając wielkiego wyboru zamierzał udać się w stronę zamku. Całe szczęście wcześniej gdy wzbili się w powietrze udało mu się dostrzec zarysy tej budowli i wiedział, gdzie powinien się teraz kierować. Nie zmieniało to faktu że musiał się przedzierać przez gęstą jak mleko mgłę, ale przynajmniej wiedział dokąd zmierza. Grupa, która obecnie tam się znajdowała powinna być uszczuplona o dwie osoby, więc potencjalnie nie powinni mieć nic przeciwko jeśli zaproponuje im swoją pomoc w przeszukiwaniu budynku.
Początkowo Hayakawa spokojnie ruszył po prostu maszerując, ale świadomość że jest sam w tak niebezpiecznym miejscu i w każdej chwili może natrafić na jakąś bestię nie dawała mu spokoju. Postanowił więc nie ociągać się i ruszyć biegiem, żeby czym prędzej znaleźć się na miejscu. Choć przez mgłę nie mógł biec tak szybko jak tylko potrafił to i tak wkrótce udało mu się dobiec do celu, a po drodze nie miał żadnych przygód z Jugo i nie słyszał niczego co by specjalnie zwróciło jego uwagę. Dopiero gdy się zbliżał zauważył że najpierw w mgle coś zamajaczyło, a później widział że coś jakby do niego zbliża. Od razu zatrzymał się, a że dystans nie był duży to zaraz zauważył jak z mgły wyszedł pies. Odetchnął z ulgą rozpoznając że towarzyszył on członkowi ich wyprawy, bardziej zdziwił go fakt że mówił. Wiedza Keiona o shinobi wciąż była znikoma, niedawno dowiedział się że są ludzie walczący wraz z psami, ale o fakcie ze ich psy potrafią mówić dopiero teraz. Spodziewał się że jeszcze nie jedno go zaskoczy, ale miał cichą nadzieję że na ten dzień to koniec niespodzianek.
-Wraz z Shenzenem oddzieliliśmy się od grupy żeby przeszukać jeden budynek. Niestety nic tam nie znaleźliśmy poza tym.-Pokazał zardzewiałe tanto, które wcześniej tkwiło w brzuchu jakiegoś nieszczęśnika bądź potwora. -Po wszystkim chcieliśmy dołączyć do naszych, ale zabarykadowali się w ratuszu, a my musieliśmy się spieszyć bo Jugo zwabione wybuchem biegły wprost na nas. Po drodze wpadliśmy na dwójkę Sanadaów, nie wiem dlaczego, ale Shenzen postanowił zmienić plany i lecieć za nimi, a ja przybiegłem tutaj.-Powiedział nie spiesząc się i dając sobie chwilę wytchnienia po sprincie, który dopiero zakończył. Miał tylko nadzieję że po drodze nikt nie wpadł na jego trop i za chwilę z mgły nie wyskoczy gromadka Jugo, ale póki co nic na to nie wskazywało. -A jak idą przeszukiwanie zamku? Dawno zaczęliście?-Zapytał spoglądając w stronę drzwi oraz wielkiej budowli. Przypuszczał że grupa miała już plan przeszukiwania budynku i nie chciał się im wtrącać, ale przynajmniej zaproponował pomoc. -Mogę też stanąć na warcie razem z tobą lub zamiast ciebie.-Dodał szybko czując się trochę speszony że prowadzi sobie pogawędkę z psem, ale skoro Inuzuka uważali ich za swoich towarzyszy to dlaczego on miałby unikać rozmowy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Przeszukania Yoake były niezwykle jałowe. Najpierw trafił do pomieszczenia straży, gdzie poznał niewiele poza nazwiskami dawno zmarłych strażników, a później w magazynie zobaczył tylko najzwyklejsze towary, które mógłby zakupić w pierwszym lepszym sklepie. Ale do tego nowe i niezniszczone, wystarczyło tylko wyłożyć trochę pieniędzy. Akaruidesu nie kręciło zbieranie badziewia, co innego, gdyby była to broń wysokiej jakości, a nie jakaś stuletnia kontrabanda. Tamaki jednak poinformowała wszystkich o ciekawym znalezisku w gabinecie burmistrza i blondyn czym prędzej poszedł tam, by pomóc dostać się do ukrytego puzderka. To, co zobaczyli, było zaskakujące. Dziwna wizja, znalezienie się w centrum wspomnienia. Ta pieczęć była niezwykłym narzędziem na przekazanie komuś wiedzy. Nie, nawet nie wiedzy, a wręcz wszystkiego. Znaleźli się w dawnych czasach Oniniwy i przeżywali te chwilę razem z jednym z członków klanu Suzumura...

- Czy... Czy to on? - Yoake spytał niepewnie. Nie miał pojęcia jak wygląda Antykreator, ale wiedział już, że ma rude włosy. Niby kolor włosów jest marnym wskaźnikiem tego, czy to dana osoba, ale Sau z nim współpracował, więc powinien znać jego aparycję. Szczególnie, że wywnioskował po słowach Tamaki wcześniejszych, że nie kto inny a Han Sozo wkroczył do wioski. Cała ta historia była ciekawa, szczególnie ze względu na sposób jej przedstawienia, ale dla Yoake liczyły się tylko twarde informacje. Rudowłosy to Suzumura Shinjiro, ale jego sługa nosił imię Hanji. Brzmi jak dobre źródło miana, którym przedstawił się Han Sozo organizacji, w której pochodził Sau. Seiyama i Nawabari. Nazwy znane, gdyż był to największe osady w regionie. Wygląda na to, że rodzina była bardzo, ale to bardzo wpływowa. Zaś Oniniwa bardzo, ale to bardzo stara. Skoro ród bogacący się tutaj stawiał stolicę klanu Juugo.

Pewne rzeczy się tu łączyły, tak jak to, że nowa rezydencja na uboczu miasta należała do rodu Suzumura, a więc pewnie ten dom szlachecki w centrum miasta to siedziba rodu Sanada. Yoake jakiś mały dzwoneczek coś świergotał w głębi umysłu na tę drugą nazwę, ale nie mógł sobie przypomnieć, gdzie to mógł usłyszeć. Czy Han to jakiś krewny Shinjiro, nazwany po jego przyjacielu i słudze, Hanjim? Czy coś stało się, co rozwścieczyło rudowłosego do tego stopnia, że porzucił dawne imię i przybrał nowe po jednej z niewielu bliskich mu osób? Chłopak był wyraźnie zszokowany i łączył wątki, ale wiedział jeszcze zbyt mało, by wyciągnąć poważną naukę z tego niezwykłego znaleziska. Feniksy powinny przeanalizować to wspomnienie dziesiątki razy w spokojniejszym miejscu, bo ten sposób zachowania informacji był niezwykle obrazowy i nie pozostawiający najmniejszych niedopowiedzeń. Ciekawe tylko, czy to prawdziwa wizja, czy może ktoś był w stanie coś takiego stworzyć swoim umysłem i zapieczętować w tym puzderku? No i, czy może w tej osadzie, a szczególnie w dwóch domach szlacheckich, jest tego więcej? Chłopak wydawał się być bardzo zamyślony.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Shins]

Po pokonaniu przeciwników w magazynie dalsza część drogi obyła się bez większych rewelacji. Miejsce, do którego dotarli okazało się posiadłością szlachecką. Przy wejściu nadal znajdowała się tabliczka z nazwiskiem właścicieli - Sanada. Shins był pewien, że gdzieś słyszał to nazwisko, ale nie był pewien dokładnie gdzie, co na chwilę zaprzątnęło mu umysł, jednak słowa liderki szybko go otrzeźwiły. Zgodnie z jej słowami wszedł do środka i zwrócił się do idących z nim Yoshimitsu i Hikariego - "Chyba szybciej będzie, jeśli będziemy szukali w różnych miejscach. Ja idę tam" - powiedział wskazując pierwsze pomieszczenie. Szansa, że znajdzie cokolwiek w takim pokoju były raczej małe, ale przynajmniej był blisko, więc nie musiał daleko chodzić. No i może będzie gdzie usiąść na chwilę.

  Ukryty tekst

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
• Czarny płaszcz
  

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst