Zajęła się Hikarim najdelikatniej jak potrafiła, cały czas próbując powstrzymać drżenie ramion. Nerwy, emocje, które nią targały, przesiąknięte wcześniejszym deszczem ubranie i chłód, jaki musiał tutaj panować, skoro ciągle błądzili we mgle, w niczym nie pomagały. Obecność Shikaruiego jednak jej pomagała, koiła, chociaż miała go na co dzień… To teraz był tutaj nieoceniony, żeby przytrzymać ją w całości, żeby się nie rozpadła. Żeby nie uciekła. Rozważała to przez chwilę, krótką chwilę, ale wiedziała jedno: że po tym nie mogłaby już w przyszłości spojrzeć sobie w twarz. Słuchała słów Hikariego, skupiając się cały czas na jego ranach – języku, boku, stopie. Na dłoni zresztą też.
Jun ledwo się trzymał na nogach. Gdy tylko Asaka odwróciła głowę, słysząc, że Shikarui wraca, przeraziła się jeszcze bardziej tym, co zobaczyła.
A co jemu się stało? I gdzie była reszta grupy dywersyjnej…? Na całe szczęście kończyła się już zajmować Hikarim, więc zaraz będzie mogła pomóc drugiemu poturbowanemu.
Odezwała się dopiero po chwili, gdy Shiki wspomniał, że grupa Hakuseia się do nich zbliża.
- Spotkaliśmy się z oryginałem na cmentarzu. Nie zaatakował nas chyba tylko dlatego, że ważyliśmy słowa. Powiedział, że znalazł świątynię i grobowiec Mędrca Sześciu Ścieżek. I że zdobył większość klucza, by się tam dostać. Chce wejść, przejąć jego potęgę i uwolnić świat od chakry – wymamrotała pod nosem, nie patrząc na twarz Hikariego, a na to, gdzie przykładała swoje dłonie obleczone zieloną chakrą.
- Musimy go powstrzymać – to nie było nawet „jeśli chcemy”, jakie wypowiedział Hikari. To było „musimy”. Bo jeśli Han zdobędzie cały ten klucz, czymkolwiek to było, to… To cały ich świat legnie w gruzach.
Nie spodziewała się jednak, że Shikarui nagle znajdzie się tak blisko niej i przygarnie ją do siebie tak mocno, jakby bał się, że ta faktycznie się za chwilę rozleci na kawałki.
Nie mieli na to czasu, nie mie… Złote oczy patrzyły przed siebie, na zbliżającą się grupę dywersyjną w prawie pełnym składzie. Prawie, bo jeden z nich siedział obok i za chwilę miała się nim zająć. Odszukała wzrokiem wysokiego Mujina, Toshiro i… Brakowało jeszcze kogoś.
Keira.
Keira nie przeżyła – usłyszała ukochany głos, który przerwał tę nagłą w jej głowie ciszę.
Keira nie przeżyła – jej umysł powtórzył te słowa, które wszyscy wokół mogli usłyszeć i białowłosej w moment zrobiło się zimno. Oczy miała rozszerzone w szoku. Serce zwolniło jej chyba tak bardzo, że wcale nie biło. Dłonie zadrżały jej jeszcze mocniej, ba, cała zadrżała, znajdując się w ramionach męża, gdy tak nierozumiejącym wzrokiem przypatrywała się drużynie w niepełnym składzie.
- K-Keira? – głos Asaki był teraz bardzo cichy, dla kogoś normalnego pewnie ledwie słyszalny, ale tutaj byli sami ninja, a ich zmysły były znacznie bardziej wyostrzone niż przeciętnego człowieka i na pewno usłyszeli to ledwie westchnienie.
- Jak to? Moja mała Keira, jak… Nie – nie. W jej oczach nie było łez. Było niezrozumienie, jakby wiadomości nie do końca do niej docierały. Zaczęła nawet kręcić głową, nie chcąc przyjąć do wiadomości gorzkiej prawdy, którą właśnie przekazał jej mąż. O tym, że jej ukochana kuzynka… że ona… że jej już…
- Jak? Dlaczego? Co ja… Co ja powiem rodzinie, co ja… - świadomość tego wszystkiego przypływała do niej z opóźnieniem. Szok. To był szok. O jedną niepotrzebną emocję za dużo. Łzy już zaczęły zbierać się pod powiekami. Oczy już zaczęły szczypać. Gardło już zaschło, ściśnięte z nerwów. Niewidoczny kryształ otaczający jej ciało pokazał się na drobną chwilę, po czym rozsypał się w pył. Jakby i on płakał.
I wtedy Shikarui puścił ją i zgiął się w pół, a złote oczy wyrażały jeszcze większy szok niż przed chwilą.
- Shiki! Shiki, co się dzieje! Co ci jest, co…! – myślała, że osiągnęła już tego dnia szczyt swojego przerażenia, ale… nie. Jeszcze nie. Jeszcze było trochę miejsca na te uczucia. Na całe szczęście Sanada dość szybko doszedł do siebie i powiedział tylko to, co już i tak było wiadome – że trzeba pomóc tym z zamku. A nie mogli do nich dołączyć, bo były tu osoby potrzebujące pomocy. Jak Jun. Hakusei rozkazał, by Kuroi został i pomógł Asace, lecz ten odmówił. Bo był inny medyk. Bo już dostawali pomoc. Samurai, którego imienia teraz nie pamiętała (znała je w ogóle?), z którym trzymała się jej kuzynka, zaczął coś mówić. Białowłosa nie zamierzała się z tym sprzeczać, zresztą nie bardzo nawet słuchała. Działała teraz bardziej na autopilocie i ze łzami przysłaniającymi jej widok nachyliła się nad Junem, by teraz do jego ran przyłożyć swoje pokryte zieloną chakrą dłonie. Za wszelką cenę chciała powstrzymać łzy, słabość, której nie chciała pokazywać, ale i tak, gdy przymknęła na moment powieki, mając nadzieję, że to pomoże, to te popłynęły po bladym policzku. Kobieta miała teraz wyraźny problem, by zaczerpnąć powietrze, była jednak zdeterminowana – tak jak wcześniej. I robiła co mogła, by Juna na nogi postawić.
- Moja mała Keira – wyszeptała raz jeszcze, nie do końca świadomie, mówiąc najwyraźniej cokolwiek, żeby móc skupić się na tym, co robiła. Powtórzyła to nawet jeszcze kilka razy, starając się wziąć w garść. Przecież czas na żałobę będzie później… prawda? O ile w ogóle to przeżyją.
- Yami jest w zamku – powiedziała, znowu, choć nikt oprócz Shikaruiego nie wiedział, że już wcześniej uczepiła się tej myśli i że najprawdopodobniej pozwalała jej działać.
tldr:
- Dokończenie leczenia Hikariego.
- Krótka rozmowa, zmartwienia i żale.
- Rozpoczęcie leczenia Juna.
Ukryty tekst
