Trybuna zachodnia

[Sayuri]

Wszystko się urwało, tak nagle, niespodziewanie. Prawdę podziawszy to pierwszy raz Sayuri zetknęła się z jakimkolwiek genjutsu. Poza tym, była jeszcze bardzo słabo wyszkolona, jej umiejętności to były dopiero pierwsze kroki, więc nie zdążyła się zorientować, co jest grane. Jej rodzice również padli ofiarą techniki, aczkolwiek ojciec nim zasnął, zdążył zdać sobie sprawę, że pada ofiarą genjutsu. Nie miał jednak już czasu zareagować czy pomóc córce i żonie. Praktycznie całe trybuny zasnęły i trzeba było liczyć na wsparcie tych, którzy nie dali sobie zamknąć oczu.
Czerwonowłosa nie wiedziała, kto ją wybudził, ale czy to miało jakieś znaczenie? Gdzieś dotarł do niej niewyraźny głos Azumy, ale nie zdążyła wyłapać chociażby słowa. Poczuła jednak delikatne szturchnięcie za ramię, na co odwróciła się ospale i spojrzała na swoich rodziców. Byli tu. Tu na trybunach. Na trybunach! No tak, przecież byli w Yinzin. Turniej! Przez moment przez głowę Sayuri przelatywało dużo pojedynczych słów, które ciężko było jej poskładać.
- Tak, tak. Wszystko dobrze. - powiedziała do rodziców, którzy siedzieli za nią i którzy również zostali wybudzeni. Nie wyglądali jednak na poddenerwowanych, na trybunach nie panował chaos, więc można było wywnioskować, że to nie był atak, a raczej... wypadek?
- Nic mi nie jest, dzięki za troskę, Azuma-kun. - odpowiedziała, posyłając chłopcom i nowej koleżance delikatny uśmiech. Mimo wszystko jeszcze przez chwilę musiała dojść do siebie. A w tym czasie na trybunach niedaleko nich pojawiły się nowe osoby. Sporo nowych osób i najwidoczniej jeden z nieznajomych znał mamę Ryujina, a chłopiec zdążył to szybko wyłapać. Poza tym, nowi przybysze dość głośno się ogłaszali, przynajmniej jeden z nich. I między nimi się wywiązała się krótka rozmowa. Okazało się, że nieznajomy zna również Ryujina, ale ten może go nie pamiętać, bo... to były jego narodziny? No nieźle! Sayuri spojrzała wymownie na Azumę, jakby właśnie próbowała łączyć wątki. Sagisa przybyła bez męża czy bez ojca Ryujina... a co, jeśli to był ojciec Ryujina?! Ciemne włosy, wpisywał się w obrazek.
- Yukari-chan... bo nie zdążyłam nawet ci odpowiedzieć, a coś mi chodzi po głowie, że jesteś z Karmazynowych Szczytów. To tak jak ja! Mieszkam w Kyuzo, a tyyyyy? - zapytała zaciekawiona, szczerząc się od ucha do ucha. Już doszła do siebie, czuła się normalnie i wrócił jej humor. Ale, mimo wszystko, miała oko na Ryujina, bo co obcy to obcy. Zwłaszcza, że ten nieznajomy pan miał chyba bardzo rozrywkowych i dowcipnych kolegów. Sayuri przyglądała im się przez chwilę swoimi białymi oczyma, po czym, bez wytłumaczenia, wyszczerzyła zęby od ucha do ucha, jakby chciała ich w ten sposób powitać.
- Patrzcie, ta pani z automatu wygrała! - mruknęła, wskazując na arenę, skąd niedawno uwolnione zostało genjutsu. Do jej uszu już dotarły wieści, bo jednak goście głośno komentowali dyskwalifikację Toshiro z racji złamania zasad. Jeden z walk nie dało się skomentować, bo na arenie wciąż panowała mgła. W walce, w której uczestniczyła mama Ryujina, za to było bardzo ciekawie. Hyuuga dążył do skrócenia dystansu, a tu Sagisa posłała w jego stronę falę ognia!
- Woooow. Twoja mama jest niesamowita, Ryujin-kun! - zachwyciła się Sayuri i gdyby mogła, otworzyłaby jeszcze szerzej oczy, ale już były tak szeroko otwarte, że szerzej się nie dało. W końcu w tej chwili wygrała inna przedstawicielka klanu Hyuuga, pokonując Kaguyę. Co prawda sama również została mocno ranna i wyglądała na wyczerpaną, ale dała sobie świetnie radę. Kościany przeciwnik wcale nie był łatwy. Jednak zwycięstwa Tamaki aż tak głośno nie komentowała, bo po prostu nie wypadało się przechwalać, czyż nie?

Dotyczy: Azuma, Ryujin, Yukari + wgap i wyszczerz do Ruia, Kjosza i Yamiego.

[Tohaku]

Mnogość bodźców zdecydowanie nie podobała się zamaskowanemu młodzieńcowi. Krótka konwersacja z Minoru, która została siłą rzeczy zakończona po wejściu na zachodnią trybunę — trzeba było znaleźć jakieś wolne miejsce. Narwany białowłosy, wydzierający się tak, że słyszała go cała widownia. Nawet wysokość, na której się znaleźli, bo wszystko wydawało się jakby bardziej zaludnione z tej perspektywy, w przeciwieństwie do tego, gdy stał przy barierkach i miał tłum za sobą zamiast przed sobą. Do tego dołóżmy jeszcze wygadanie Shinsa i fakt, że Tohaku miał już nieco nadwerężone nerwy przez wszystkie wydarzenia tego dnia, a dostaniemy cholernie niebezpieczną mieszankę. Na dodatek, coby to wszystko zgrabnie przypieczętować, Yoshimitsu przegrał. Podświadomie faworyzujemy znajome twarze, dlatego mimo że oboje walczących pokazało naprawdę niezłe widowisko, to jednak ostateczny werdykt dołożył swoją cegiełkę do tego wszystkiego. Cegiełkę, która zamiast podbudować tamę oddzielającą negatywne odczucia siedemnastolatka od reszty umysłu, celowo ją naruszyła sprawiając, że dzieliły go dosłownie sekundy od ataku.
Wprawienie ciała w ruch podyktowane tym, że mafiozo zdecydował wreszcie, w którą stronę ruszyć, pomogło, ale nieznacznie i na chwilę. Ciemnowłosy, teraz zmarkotniały i z tak samo obojętnym wyrazem twarzy jak wtedy, gdy zjawił się na północnej trybunie po raz pierwszy, podążył za dwójką towarzyszy, powłócząc nogami i z całych sił starając się, by nie wybuchnąć. Jeden, dwa. Dwie nowe osoby i trzecia, za którą nie przepadał. Z jakiegoś powodu chłopiec, którego psychika była chyba jeszcze bardziej popierdolona niż jego własne fobie, działał mu na nerwy. Fakt, razem z Shinsem pośmiał się, gdy tamten rzucił mieszek białowłosemu mafiozie, ale to by było na tyle. Ani jednego więcej dobrego wrażenia.
Nic nie mówiąc ciemnowłosy skinął jedynie głową nowo poznanym i przysiadł na którymś ze skrajów (tak, żeby nie być otoczony zbyt dużą ilością ludzi), w duszy dziękując jednemu z towarzyszy za przedstawienie go. Rozpoznał twarze i imiona Yuu i Shenzhena, których przecież jeszcze niedawno oglądał, ale nie miał zamiaru inicjować konwersacji. Drugi raz tego dnia musiał odbyć morderczy pojedynek z własną głową, by nie dać się ponieść potężnemu, morderczemu przypływowi. Choć jemu samemu wydawało się, że zachowuje się w miarę naturalnie, to zewnętrzny obserwator mógł dostrzec, że ręce Tohaku drżały, gdy cholernie spięty wpatrywał się w jakiś bliżej nieokreślony punkt na horyzoncie. Nie był w stanie skupić się na którejkolwiek z walk, bo sam właśnie odbywał walkę, próbując racjonalnością zepchnąć swoje fobie na dalszy plan. Był pewien, że trening, który otrzymał jeszcze w swojej ojczyźnie, skutecznie wyparł antrofobię, ale najwidoczniej grubo się mylił. Sześcioosobowe towarzystwo na tyle poważnie naruszyło jego siłę woli, że nawet gdyby chciał (a nie chciał, bo ten dzień robił się coraz bardziej kłopotliwy), to nie mógłby się swobodnie włączyć do rozmowy.

---

W wątku: Kamiyo Ori, Minoru, Shenzhen, Shins, Yuu.

[Yami]

Trybuna zachodnia podobnież jak i wschodnia, północna i południowa skupiła się na słodkim nieświadomym drzemaniu. Teraz kiedy byłem świadomy, że nie był to atak a wygłup jednego z walczących sam dałbym się złapać technice aby choć przez kilka chwil opuścić głowę i zasnąć. Wtedy również zasnąłby Kyoushi i Rui. Wszyscy byliby szczęśliwi nowymi siłami, jakie ta krótka chwila by nam zapewniła. Niestety rzeczywistość jest bardziej brutalna niż się człowiekowi wydaje. Podróż do zachodniego sektoru swoje trwała. Zastanawiające jest, że nie obraliśmy drogi przez same trybuny i nie zawędrowaliśmy na przeciwległą stronę areny przez sektor północny czy południowy. Jakoś nas samo zaciągnęło do tego sektora. Sam też nie zwróciłem uwagi, kiedy się tam znaleźliśmy. Wyłączyłem się. Bezmyślnie stawiałem kolejny krok za krokiem. Aż w końcu zmysły ponownie wróciły kiedy usłyszały stary znajomy wrzask zwiastujący "przybycie pomocy". Kyoushi rwał się do piedestałów chwały gdzie w rzeczywistości to Akarui zaczął prace nad wybudzaniem ludzi a ja? Ja w tym czasie spoglądałem na toczące się walki na arenie. Znaczy z chęcią bym je obserwował gdyby większość aren nie była skąpana w gęstej mgle. Jak ktoś planował w niej walczyć? Może ktoś miał takie same oczy jak Shikarui i mógł widzieć na sławne dziewięć kilometrów. Westchnąłem głośno a moje barki opadły. Niedługo zakończy się pierwsza tura walk na arenie. Pierwszy dzień dobiegnie końca a każdy uda się do zajazdów, w których się zameldowano. Gdzie udam się ja? Najpierw skoczę na długą kąpiel do onsensu, potrzebna mi długa, gorąca kąpiel.
Moje rozmyślania przerwał mi medyk, który zachęcał aby wykorzystał resztę wody na naszym przyjacielu, który ponownie zaczął się wydzierać. Czy jest sens marnować wodę aby choć na chwilę ostudził młodzieńca? To byłby już trzeci raz, trzecia próba w której próbuję dojść do tego stanu, w którym przestanie się wydzierać. Był Shinobim więc chyba nie będzie miał przeziębienia czy zapalenia płuc. To był Kyoushi. Energiczny, mokry Kyoushi. Taki właśnie teraz wyklarował się w moich myślach obraz. Postąpiłem krok w dół ku niemu. Gdyby ktoś na mnie teraz spojrzał najpewniej przeląkłby się niemiłosiernie. Powietrze zebrane w płucach opuściło ciało przez usta. Wydmuchiwane powietrze przybrało postać białej mgły zaś moje oczy najpewniej przybrały kolor szkarłatu niczym u demonów. Zwój cicho wysunął się z torby. Oczywiście nie sam, sięgnąłem po niego. Y-pose Kyoushi wciąż szczerzył się jak głupi. Jednak nieskończony strumień wody oblewał go od góry do dołu. To nie było jedno wiaderko na oprzytomnienie. O nie to był strumień jak w przypadku medytującego pod wodospadem. Trwało to kilka chwil. Na tyle krótkich, że chłopak nie powinien utonąć. Nie powinien...
- Następnym razem wybuch będzie bardzo boleśnie karany. <Kyoushi>
Powiedziałem to z bardzo surowym tonem głosu. Takim, że Kyoushi powinien mieć ciary po plecach. Mógł równie dobrze dostać ich za sprawą zimnej wody no ale wolę przyjąć opcję jego strachu. Koniec końców wyjdę na tego złego. Ciekawe ile tej z tej wody spłynie do areny.
Prawa ręka, która wciąż znajdowała się w torbie przelała część chakry do zwoju, który został rozwinięty przez lewą rękę. W wkrótce po tym zwój zaczął się samoczynnie zwijać.

[Kyoushi]

• Białowłosy wiedział dokładnie co się święci. Oni znów chcieli to zrobić. Nie wiedzieli, że tak nie wolno. Koty nie lubią wody, ani trochę. A szczególnie w takim klimacie jaki zastali tutaj, bo za ciepło to nie było. Teraz trzeba było zdecydowanie uważać by się nie zaziębić, a trzeciego oblania wodą by nie wytrzymał, więc na słowa Ruia zmarszczył widocznie brwi w jego kierunku. No nie pozwolili mu być sobą! Musiał się więc uspokoić i najlepiej obrazić. Poza tym wiedział, że Yami to szykuje… Po prostu odsunął się od zwoju i uciekł parę metrów dalej. Hm, to oczywiste, że uniknął tej wody, nie dał się w końcu kolejny raz tym durnym chwytem. Był na tyle szybki, że mógł sobie na to pozwolić. Posiadał także tak dużo percepcji, że doskonale wiedział o czymś co działo się w jego pobliżu nawet w tym gwarze – chociaż teraz gdy wszyscy posnęli było względnie cicho, więc tym bardziej. Będąc parę metrów obok, zwrócił się do Yamiego i Ruia:
  - Nie tym razem chłopaki, zapomnijcie. A i o mnie też zapomnijcie w takim razie, nic się na żartach nie znacie… - powiedział z miną jakby ktoś nie chciał oddać mu ulubionej zabawki. Założył rękę na rękę na klatce piersiowej i obrócił się na pięcie, wcale nie chcąc już tutaj być. W końcu też odezwał się do niego ten mały, Ryujin? Chyba tak, bo to z nim gadał później Akarui. Białowłosy w stronę dziecka popatrzył i zmrużył oczy:
  - Aleś ty mądry. Spokojna twoja główka, temu chłopu nic by się nie stało. To wielki pustynny medyk, to dla niego nic. - powiedział to nachylając się do malca i wciąż trzymając skrzyżowane ręce. Widocznie dla malca ujawniły się wszystkie trzy ostrza, którymi operował czerwonooki członek klanu Uchiha. Uśmiechnął się na koniec i mrugnął jednym okiem, by odejść od przyjaciół, którzy go wkurwili nie na żarty. To oblewanie wodą nie było dla niego niczym przyjemnym, stąd nie chciał kolejny raz się z tym mierzyć. Oddalił się nie mówiąc nic więcej poza…:
  - Jakbyście mnie szukali to… No to na pewno mnie znajdziecie. Zdrajcy. - ostatnie słowo powiedział na tyle głośno by usłyszeli, jednocześnie poszedł w swoją stronę stając gdzieś w wyższym rzędzie, z daleka od Bijuudersów, zdrajców, którzy wstydzili się swojego przyjaciela. Czy wciąż przyjaciela? Może już wystarczy? Może to już koniec. Stojąc tak z założonymi rękami rozglądał się po arenie w poszukiwaniu kogoś komu mógłby zrobić dzień jakąś głupotą. Miał aktualnie taką chęć i próbował się z tym zmierzyć. To że on cierpi nie znaczy, że ktoś inny musi się smucić.

Bijuuders i mały Sagisy

[Akarui]

Obrażalski Kyoushi robi furorę!

Cała sytuacja z ponowną groźbą nad głową Bijuudersowego wariata wychodziła jak zwykle - przekomicznie. Kyoushi wiedział, co może go czekać, więc wykorzystał swoją szybkość, by uciec z pola rażenia wodnego zwoju. Jego kocia natura aż krzyczała ze strachu przed kolejną kąpielą, może nawet trochę pobladł? Cóż, nastroszył grzbiet i prychnął na swoich przyjaciół, odgrażając się jakoby odejściem z ekipy. Aha, na pewno mu pozwolą!

Jeszcze na odchodne został zaczepiony przez tego rezolutnego chłopaka. Dziecko, cztery latka, a już potrafiło zrozumieć, czym może grozić upadek z tak wysoka. Cieszyło medyka, że Sagisa dała radę go tak porządnie wychować, a jednocześnie znalazła czas na udział w takim turnieju jak ten w Yinzin. Nawet Kyoushi zauważył inteligencję chłopczyka, nazywając go z przekąsem mądrym. Następnymi słowami jednak zaskoczył starego Tozawę, przedstawiając go jako wielkiego, pustynnego medyka. Mówiąc, że taka wysokość to dla niego nic. Aż się cieplej zrobiło na sercu lalkarzowi! Miło, że za tą fasadą obrażonego kociaka tliły się tak pozytywne myśli o przyjacielu. Uśmiechnął się do odchodzącego jak raczek Kyoushi'ego i wysłuchał jego ostatniego pożegnania.

Spojrzał na Yami'ego i spytał po cichu: - Myślisz, że przesadziliśmy? Panowie pewnie pokręcą głową przecząco, ale jakoś trzeba załagodzić sprawę. Nie można tak się gniewać na przyjaciół! Akarui założył ramiona na klatce piersiowej, po czym wystawił palce jednej dłoni w kierunku białowłosego. Nici chakry natychmiast połączyły się z fragmentami zbroi mężczyzny i jak nęci się rybkę, tak też lalkarz pociągał delikatnie swoimi sznurkami parę razy w swoim kierunku. Robiłto tak, by on to czuł, ale jednak by nie było to zbyt widoczne dla postronnych. A wszystko to okraszone dość głośnymi wyznaniami przeprosin i braterskiej miłości: - No chodź, Kyu, przepraszamyyyy... Kyu, przyjacielu, chodź do nas! Bez Ciebie to nie to samooo... Misiek, nie gniewaj się no! Żartowaliśmy, no chodź! No tak, niby żartując, ale jednak były w tym słowa prawdy!

Nazwa

Chakura no Ito

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Dotyczy: Yami, Kyoushi, słyszą prawdopodobnie wszyscy. Techniki raczej nikt nie widzi.

[Azuma]

Mężczyzna, który chwilę wcześniej wyciągnął Azumę z genjutsu, nie odszedł tylko zainteresował się ich najmłodszym kompanem. Jak się okazało, znał nie tylko jego, ale również jego mamę, która właśnie się pojedynkowała. Chłopiec właśnie zdążył wyrazić zaniepokojenie gdy Sagisa tracąc grunt pod nogami, wpadła do wody, ale na szczęście, ognista matka zdołała sobie z tym poradzić. Co więcej wyprowadziła groźny kontratak, który wytrącił oponenta z impetu ataku.
- Wow... Sagisa-san jest na prawdę silna... Widzisz, nie było się czego obawiać - odpowiedział malcowi, jednocześnie przyznając rację Sayuri, która również wyraziła uznanie dla działań jego matki. Sam Azuma z kolei zwrócił większą uwagę na Akaruia, który wciąż był przy nich. Pomoc, którą im okazał niewątpliwie zasługiwała na wyrażenie wdzięczności.
- Dziękuje za pomoc proszę Pana. Gdyby nie to... Pewnie dalej byśmy spali - zauważył, lekko skłaniając się w jego kierunku. Mimo, że wciąż był mały i mało kto liczył się z jego opinią, to wiedział kiedy należało okazać szacunek, wdzięczność, a nawet litość - tego ostatniego nauczyły go w szczególności dwie ostatnie misje. Działo się to chwilę po tym jak Akarui oblał swojego kolegę, który obrażony chcąc chwilę wcześniej zrzucić z trybun swojego kolegę, teraz odszedł na wyższe stanowiska. Ryujin chyba był wciąż przejęty tym co od niego usłyszał. On sam też trochę się zastanawiał, czy aby na pewno to był żart.
Niemal równocześnie ich nowa koleżanka podzieliła się porcją informacji o sobie. Na imię miała Yukari i pochodziła z Karmazynowych Szczytów. Mimo, że był to region sąsiadujący od pólnocnego-zachodu z Wietrznymi Równinami, to on sam nigdy tam nie był. W gruncie rzeczy nawet nie zdążył zwiedzić pozostałych prowincji jego własnego regionu. Jak się jednak okazywało - Sayuri lepiej się w tych terenach orientowała, bo jak potwierdziła, sama stamtąd pochodziła. Była to kolejna porcja informacji dotycząca nie tylko jego koleżanki, ale również i całego klanu Hyūga, co było warto zapamiętać.
- Patrzcie, Sagisa-san właśnie idzie po zwycięstwo - ciepło zauważyła Miyuki, która jednym uchem przysłuchiwała się całej tej wymianie zdań, równocześnie jednak w dalszym ciągu obserwowała walki. I za jej słowami, wszyscy spojrzeli w tamtym momencie, w odpowiedniej porze by zobaczyć jak kolejne fala ognia wytworzona przy użyciu ostrza, runęła na przeciwnika, najwyraźniej poważnie go też raniąc.
- Uuuuu... ała - cicho jęknął patrząc na to jak nagle "zmaterializował" się obok nich mężczyzna pełniący rolę sędziego. Wyciągnął on z wody nieszczęsną ofiarę Sagisy - nakrył go swoim płaszczem. Jego stan nie przedstawiał się najlepiej. - To był przedstawiciel waszego klanu? - spytał Sayuri, nie zapominając jednocześnie o pytaniu Yukari. - Nic nam się nie stało, ale gdyby nie pomoc tego Pana, ktoś by mógł nas okraść - zauwazył nieco ciszej, wymownie rzucając spojrzeniem na lewo i prawo. - Któryś z uczestników turnieju musiał użyć potężnego genjutsu, skoro zdołał uśpić prawie całą naszą trybunę - wyjaśnił dodatkowo rówieśniczce, co było odpowiedzią na postawione przez nią pytanie. - Sama tu jesteś, czy przyszłaś z rodzicami? Oni może dalej jeszcze śpią? - pozwolił sobie postawić jeszcze pytanie, co również dawało mu możliwość zaspokojenia ciekawości, jak się tu wśród nich znalazła sama.
- Widzisz, Twoja mama wygrała, przejdzie do kolejnej rundy - wyjaśnił malcowi, bo nie był pewien czy on sam wszystko rozumiał co się właśnie działo. Azuma przeniósł spojrzenie na sąsiednią arenę, która wciąż gęsto pokryta była mgłą. Zdołał jednak dostrzec pewne różnice - na jednym filarze dostrzegł kobiecą sylwetkę, która niewątpliwie należeć musiała do Masako. Im dłużej się przypatrywał tym większą miał pewność, że celuje ona z łuku. Kierująć się torem wystrzelonego pocisku, mógł zauważyć nadbiegające w jej kierunku dwie kolejne sylwetki. To musiał być jej przeciwnik i najwyraźniej klon. Strzała posłana z łuku, zdołała jedną z postaci ugodzić. Czy był on prawdziwy? Tego jednak nie wiedział. Działo się tam wciąz coś jeszcze, ale ta mgła... utrudniała mu zrozumienie co widzi. Odniósł wrażenie, że Masako czymś jeszcze rzuciła w kierunku oponenta, ale czy na pewno?
- Ciężko mi coś stamtąd dostrzec... Mamo jak jej idzie? - spytał Miyuki, która ze ściągniętymi brwiami śledziła ich poczynania. - Masako zniszczyła jednego klona... Najwyraźniej również ugodziła swojego oponenta, ale ten wciąż walczy - skrótowo wyraziła swoje spostrzeżenia, dalej się tam przypatrując. Azuma wzrokiem prześledził kolejne areny i jak się okazało - na innej Tamaka Hyūga wygrała z przedstawicielem klanu Kaguya. Ten prezentował ciekawe umiejętności - mógł wyciągać własne kości. Najwyraźniej bardzo ostre, licznie poraniły Tamake, ale ta mimo to nie poddała się i jakoś doprowadziła do zwycięstwa. On sam nie zarejestrował jednak końcówki, poświęcając uwagę innych walkom. Zauważył tylko jak dwójka zostaje przez medyków znoszona z areny na noszach. Chyba oboke byli nieprzytomni.
- Jak ta się walka skończyła... Co mu zrobiła? - zwrócił się z pytaniem do Sayuri, bo to ona mogła tu stanowić za ekspertkę tej walki. W końcu wywodziła się z tego samego klanu.

[Sagisa]

Kolejna nowa koleżanka okazała się mieć na imię Yukari i pochodziła z Karmazynowych Szczytów. Ryujin nie wiedział, ani co to, ani gdzie to, bo przecież miał tylko cztery lata. Mimo wszystko przywitał się z dziewczyną uśmiechem i zaraz wrócił do oglądania starć, bo oto walczyć miała jego mama!
- Hai! Jest tam! Ta z czerwonymi włosami! - odpowiedział na zadane pytanie, wskazując tę konkretną część areny. Zaczęło się! A potem były piórka, piórka, krótka drzemka i pobódka.
Oczywistym było, że zwróci uwagę na kilka nowych postaci, które zbliżyły się do barierek, by mieć lepszy widok na to, co działo się na dole. Trudno byłoby nie zauważyć tego wysokiego pana, który wręcz tryskał energią na prawo i lewo, a którego koledzy chyba chcieli nieco ostudzić. Chyba nie spodobało mu się oblewanie wodą, zwłaszcza przy panującym tu chłodku. A sam maluch dziwił się, dlaczego mama pakuje na wyprawę w środku lata ciepłe ubrania... Drugą wartą zarejestrowania rzeczą był pan, który zdawał się martwić o jego mamę, a to nasunęło mu pytanie, które oczywiście zadał. Reakcją mężczyzny było w pierwszej chwili zaskoczenie, zaraz jednak podszedł i dopytał, o kogo chodzi, a brunecik tylko energicznie przytaknął, potwierdzając domysły ciemnowłosego pana. Co zaskakujące, znał on nie tylko mamę, ale i samego Ryujina! Znał jego imię!
- Opiekował się pan? - powtórzył trochę niepewnie, w końcu mama raczej nie wspominała tamtego czasu. Wiedział właściwie tylko tyle, że jednego dnia urodził się on, a drugiego zmarła ciocia Tensa, którą mama rysowała w notatniku. - Dziadka Yoshiego też pan zna? Też pana uczył pływać, Akarui-san?
Oczywiście, że uścisnął dłoń mężczyzny, uśmiechnął się nawet nieco szerzej. Ten pan znał jego mamę, a nawet dziadka! Czyli wcale nie był nieznajomy, prawda? Zerknął jeszcze na arenę, gdy Sayuri wspomniała coś o pani, która "wygrała z automatu", by zauważyć ciemnowłosą kobietę kontrolującą coś, co wyglądało jak bardzo, bardzo ciemny piach. Ten szybko zniknął w zwojach, a płomiennowłosa zwróciła uwagę chłopca na ćwiartkę jego mamy.
- Oczywiście, że oka-chan jest niesamowita! Mówiłem, że jest super! - wyszczerzył się do reszty towarzystwa.
Oczywiście chwilę wcześnie zwrócił temu białowłosem panu uwagę, że nieładnie tak popychać kolegów i że może to być niebezpieczne. Mężczyzna zmrużył oczy, nazwał malca mądrym (co mu się nawet spodobało!), a potem stwierdził, że Akarui'emu nic by nie było, bo to "wielki pustynny medyk". Gdy nachylił się w jego stronę, mały zauważył trzy mieczyki przy jego pasie.
- Moja oka-chan też ma miecz, tak jak pan - stwierdził z uśmiechem. - A w domu ma inny, który się nazywa... raper? Jakoś tak. Ale nie pozwala mi go ruszać. Należał do mojej cioci.
Chodziło oczywiście o rapier, który Akarui mógł nawet skojarzyć. Maluch jednak nie znał się na broni, nic więc dziwnego, że przekręcił nazwę. Pan od mieczy postanowił opuścić towarzystwo, chyba naprawdę się obraził, skoro nazwał kolegów zdrajcami. Pan Akarui zachęcał go do powrotu, ale nie pobiegł za nim, nie ciągnął z powrotem, a przynajmniej Ryujin tego nie zauważył. Może lepiej, że nie zauważył?
Wygrywa Uchiha Sagisa! - rozległo się nagle, a brunecik momentalnie przylgnął do barierki, wypatrując matki. Nie widział jej, nigdzie jej nie widział. Ale przecież sędzia stał jeszcze na wodzie, więc nie mogła ot tak zniknąć, prawda? Wreszcie się pojawiła! Wynurzyła się z wody, wychodząc na brzeg po dłuższej chwili, ale wyszła!
- Całe szczęście! Martwiłem się, że nie wypłynie! - westchnął z ulgą, patrząc, jak kobieta opuszcza arenę. - Bo oka-chan nie umie pływać. Wiedział pan, Akarui-san? Dziadek mnie nauczył, ale oka-chan nigdy nie wchodzi do wody głębiej. Raz mi mówiła, że wypadła z łódki i prawie się utopiła, chociaż nie było tak głęboko.
Tak, wtedy zdecydowanie nie było głęboko, chociaż ona tego nie wiedziała... Przynajmniej nie w momęcie zderzenia z taflą wody. Ach, te szczegóły~~
- Widzisz, Azuma-onisan? Mówiłem, że moja oka-chan jest taaakaaa silna! - dodał jeszcze, wyszczerzając się do kolegi. Tak, powtarzał to już któryś raz z rzędu. A jednak miał rację.

W wątku: Ryujin-chan~~, Akarui, Yukari, Sayuri, Kyoushi, Azuma

[Akarui]

Wygrała! Woda! Zimno! Yyyyy.... Mózg paruje, arrrghhh!!!

Jednak może od początku. Kyoushi nie był skory do odpowiadania na zaczepki swojego kumpla, choć może to się zmieni? w nadciągających chwilach? W końcu to wszystko tylko żarty, trochę wody okraszonej uczuciami prawie że braterskimi! Nikt jeszcze nie zginął od drobnego dokuczania sobie nawzajem, prawda? Tym bardzije, że tym razem nic się nie stało, ot, zwykły straszak. W międzyczasie młodzieniec, którego wcześniej medyk zdołał uwolnić od iluzji, na tyle się ocknął, że postanowił podziękować swojemu wybawcy. Akarui odwrócił się do chłopaka i z uśmiechem na ustach odpowiedział krótko: - Nie ma za co, młody.

Mały Ryujin zainteresował się medykiem na tyle, by chcieć kontynuować rozmowę. Na dźwięk imienia swojego czy też dziadka aż mu się oczy zaświeciły. Uścisnął dłoń mężczyzny swoją drobną rączką i zaczął zalewać go kolejnymi pytaniami. Ten tylko się roześmiał, odpowiadając: - Hahah, nie, Ryujin-kun. Nie uczył mnie pływać... W głowie za to sobie dopowiedział: "Za to prawie zabił wzrokiem na wiadomość o śmierci Tensy..." Lecz po co młodemu w głowie mieszać? Na wspomnienie rapiera Akarui jedynie wypuścił trochę głośniej powietrze. Oczywiście, że pamiętał broń srebrzystowłosej. Podobnież uznała, że będzie świetną zabawką w rękach niemowlęcia, szalona kobieta...

Medyk wrócił wzrokiem na arenę w dosłownie ostatnim momencie walki. Ognista fala właśnie uderzyła w głowę przeciwnika Sagisy, a ta podcięta znów skąpała się w wodzie. Sędzia zeskoczył do nich, wyciągnął chłopaka i ogłosił zwycięstwo Kunoichi. Akarui aż mocniej zacisnął zęby na barierce, próbując wypatrzyć, w jakim stanie jest jego znajoma. Był jednak za daleko! Niepewność co do jej stanu dobijała go, musiał szybko dowiedzieć się, czy wszystko z nią w porządku! Wcześniej oberwała mocnym podmuchem powietrza lądując w zbiorniku wodnym. A jeśli się opiła? A jeśli miała połamane żebra? Albo krwawienia wewnętrzne? Na pewno przemarzła, a jest o wiele drobniejsza i mniej ognista od Shiroyashy! Medyk odwrócił się do stojącego obok Yami'ego i rzucił krótkie: - Musze iść! Potem w kierunku Kyoushi'ego, mówiąc to samo. Nawet niezależnie, czy zdołał się ubłagać i wrócił do przyjaciół czy też nie. Jedyna różnica, że gdyby był blisko, to położy dłoń na jego ramieniu, a ten poczuje ten uścisk i nerwowość ruchu. Akarui musi iść! Jego przyjaciele jeszcze nigdy nie widzieli go w takim stanie. Rozgorączkowany, zdeterminowany. Odwrócił się jeszcze do chłopaka i już trochę spokojniejszym tonem, powiedział: - Pójdę po Twoją mamę. Niedługo tu przyjdziemy, dobrze? Przyprowadzę ją, obiecuję!

I wybiegł z trybuny.

z/t

Dotyczy: Azuma, Ryujin, Bijuudersi. Zaraz wracam!

[Shenzhen]

Mały przyjaciej podziękował Shenzhenowi tak jak tylko potrafił za kolejną dawkę mądrości, któą z powodzeniem mógł przekuć w coś co pozwoli rozwinąć się zaróno jemu samemu jak i jego biznesowi. Trzeba przyznać, że miał niebywałe szczęście spotykająć chłopaka z samotnych wydm i mogąc znaleźć się pod jego "parasolem". Mógł czerpać jak i czuś się bezpiecznym bo bezpieczeństwo to coś co Shenzhen postanowił zapewnić małemu Kamyio zarówno przez czas turnieju jak i po nim.
Nim miało dość do dalszej części rozmowy, te dwuosobowe konwersacje postanowił zaburzyć, nie jeden lecz kilku osobników.
Pierwszym z nich okazał się chłopak bez wieku. Bez wieku, ponieważ wyglądał na młodego acz białę włosy to raczej cecha przeciętnego staruszka aniżeli młodego wojownika. Pytanie też czy był to faktycznie chłopiec, ponieważ nadnaturalnie długie rzęsy nie mogły być dziełem matki natury i najwidoczniej musiał tu zostać zastosowany jakiś zabieg z dziedziny kobiecej.
Cały ten ciąg logiczny został jednak przerwany kiedy Shenzhen pokojarzył chłopaka jako jednego z uczestników turnieju. Nie przyszło mu to z łatwością, ponieważ chłopak najprawdopodobniej walczył w tym samym momencie co on sam.
Czy przyszedł zrobić prosty rekonesans, czy też chciał możę w niezbyt uczciwy sposób pozbyć się pretendenta do wygranej całęgo turnieju, jakimiś szemranymi sztuczkami? A może spodobał mu się Kamyio i chciał go porwać ? Jedno jest pewne, trzeba było zachować ostrożność. Tak też Shenzhen postanowił zareagować następującymi słowami:
- Shenzhen z Atsui. A to mój mały przyjaciel - objął Makyio i przysunął go kilka centymetrów do siebie.
- Czemu zawdzięczamy tą wizytę?
Wiedział, ze mógł być to zwykły przypadek, ze chłopak znalazł się na tej trybunie i właściwie nie wiedział sam czego się spodziewał zadajać to pytanie ale dał tym samym sobie czas by dokłądniej przyjrzeć się temu starcowi w młodym ciele o damskich rzęsach.
Nim się mógł doczekać odpowiedzi nagle zobaczył nadchodzące kłopoty. Był nimi nie kto inny jak jego niedawny przeciwnik Shins. Dlaczego kłopoty? A no dlatego, ze bez pardonu postanowił dołączyć do tego zgromadzenia powodując, że wokół Shenzhena i Kamyio zaczął robić się niewielki tłum lecz nie to było njabardziej problematyczne.
Nie krępował się za bardzo i postanowił pochwalić Shenzhena za ostatni występ, ten jednak nie bardzo wiedział jak ma odpowiedzieć i w jaki sposób delikatnie wytłumaczyć mu, że najzwyczajniej w świecie się nawet nie zmęczył a ten nie był dla niego przeciwnikiem... Ludzie nie lubią słuchać o swoich brakach w wyszkoleniu o ile nie dojdą do tego sami. Czy Shins wyciągnął lekcje? Czy przekonał się o tym, że jeszcze sporo wody upłynie nim udoskonali swój warsztat w takim stopniu by stanowić w walce wyzwanie dla młodego Sabaku? NO cóż, teraz jednak Shenzhen mimo tego, że wiedział o tym iż góruje umiejetnościami, postanowił zebrać się na szczyt swej empatii i tym samym skinął Shinsowi głową mówiąc:
- Zapasu sił nie można mi było odmówić, dziękuję. Poprawna walka.
Następnie postanowił przedstawić im kolejnych dziwakó. Jeden z nich za to był chyba chory i mimo tego, że zdecydował się założyć maseczkę by nie zarazić innych to wykazał się skrajnie nieodpowiedzialną postawą, ponieważ w tak zatłoczonym miejscu z całą pewnością nadal było wysokie ryzyko, że sprzeda komuś to paskudztwo na, któe choruje. Shenzhen wolał trzymać się od niego na pewną odległosć ale przede wszystkim chronić przed nim Kamyio. Dziecięce organizmy są bardziej podatne a przecież maluch musi odznaczać się końskim zdrowiem jeżeli chce rozwinąć własną manufakturę i sieć sprzedaży dla swoich rękodzieł.

[Aira]

Sagisa wróciła na swoje miejsce, a walki powoli przybierały na sile, mój wzrok wędrował bardziej w stronę areny niż swojej rozmówczyni. Miałam nadzieję, że jej to nie przeszkadzało. Wtedy Uchiha powiedziała coś, co zmusiło mnie do refleksji. Nigdy tak nie postrzegałam medyków. Najczęstszą wizja świata kazała mi sądzić, że jeśli nie umiesz zadbać o siebie, to długo nie pożyjesz. Świat był okrutny i w beśpierdniej walce medycyna pozostawała bezbronna. Myśląc długo terminowo, medyk miał inne priorytety. To w jego rękach było inne życie. Nie przeciwnika, zazwyczaj sojusznika. To zaś wywierało presję. Jeden mały błąd i uśmiercisz niewinnego człowieka.
Chyba masz rację Saga-chan. nigdy tak o tym nie myślałam - odpowiedziałam, w końcu nie odrywając wzroku od areny. Niestety Uchiha nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie, które mnie nurtowało. Trudno, tyle czasu żyłam bez tej wiedzy, pożyję i jeszcze trochę. Na niespodziewaną prośbę, oczywiście zgodziłam się, nie miałam nic ciekawego do roboty, skoro małym zajmie się ktoś inny. Yuuki wróciła do mnie i wskoczyła na kolana. Jej futro było całkowicie wyświechtane. Sama suczka dawno się tak nie wybawiła. Pogłaskałam ją po główce, żegnając Sagisę.
Powodzenia, daj z siebie wszystko - rzuciłam na odchodne. Przez dłuższy czas robiłam dokładnie to o co poprosiła Saga. Wtedy jednak z nieba spadły pióra. To było dziwne. Może to część imprezy? chyba jednak nie. Yuuki ziewnęła, a moje powieki stały się ciężkie. Zasnęłam. Nie wiem ile czasu minęło nim się obudziłam. Nie do końca wiedziałam co się dzieje.

Nie wiem ile czasu spałam. Rozejrzałam się wokół siebie. Ludzie również wyglądali tak jakby dopiero co wstali. Walka jednak trwała. Przeraziłam się!
Notatki! - miałam robić notatki dla Sagisy a nie drzemać w najlepsze... Szybko postarałam się nadrobić zaległości. To jednak nie było zależne ode mnie. Ciekawe było, co się stało? Czyżby jakieś genjutsu? No nieistotne. Ludzie nie wpadli w popłoch, na całej trybunie panował spokój, więc nie było czego się bać. Dopiero do mnie docierało, że właśnie Sagisa wygrywała swoją walkę. Spojrzałam się na notatki, dużo ich nie było. Zrobiłam skwaszoną minę, że nawet tak prostej rzeczy dobrze zrobić nie potrafię.

[Sayuri]

Czasami trochę ciężko było nadążyć za tym, co się dookoła działo. Rozmowy z Azumą, Ryuujinem i Yukari oraz przysłuchiwanie się rozmową, jakie toczyły się między niedawno przybyłymi mężczyznami. Gdzieś między tymi słowami, Sayuri wyłapała, że mężczyzna, która znał Sagisę, jest medykiem. I to wychodzi na to, że nie byle jakim! Nim jednak mogła go podpytać o parę rzeczy, a nie chciała się wtrącać w połowę zdania, ten opuścił trybuny, informując, że idzie po mamę Ryujina i ją tutaj przyprowadzi. Bo kobieta wygrała pojedynek i to zasłużenie. Co jak co, ale też miała trudnego przeciwnika, który nie ustępował i to przez niego musiała udać się do szpitala. Dlatego Sayuri tylko odprowadziła mężczyznę spojrzeniem, zaraz spoglądając na Ryujina i uśmiechając się szeroko.
- Nic, a nic się nie myliłeś, Ryujin-kun! Chciałabym być w przyszłości taka silna, jak twoja mama. - zakomunikowała radośnie, mimo iż to przedstawiciel jej klanu przegrał. Nie była to przecież jej porażka. To turniej, tu wygrywa silniejszy czy sprytniejszy. Poza tym, Jun'ichi źle przyjął przegraną. Słowa stąd nie były wyraźne, ale jego zdenerwowanie dało się zauważyć na odległość. Cóż, nie w kwestii Sayuri była ocena jego zachowania, ale nie było to takie zachowanie, które się pochwalało. Decyzja sędziego jednak była wiążąca i z nią nie należało się wykłócać. To w końcu tylko turniej. Oczywiście potwierdziła też skinięciem głowy pytanie Azumy, który pytał o to, czy Jun'ichi jest członkiem jej klanu.
Co Tamaki zrobiła swojemu przeciwnikowi? No cóż, odpowiedź dla Sayuri była prosta, bo znała techniki swojego klanu, ale nie mogła ich od tak zdradzać, w tak szerokim gronie obcych ludzi. I mimo iż bardzo chciałaby powiedzieć Azumie, jak to się u nich wszystko działo, to praktycznie czuła baczne spojrzenie ojca, któremu nie umknęło pytanie chłopca. Dlatego postanowiła obrócić to w żart.
- No wiesz co, Azuma-kun? Chyba nie sądzisz, że zdradzę ci taką tajemnice! A co, jeśli na następnym turnieju staniemy do walki przeciwko sobie? Muszę cię czymś zaskoczyć! - powiedziała zadziornie, krzyżując ramiona na wysokości kaltki piersiowej i unosząc dumnie głowę do góry, na moment przymykając oczy. W sumie to mówiła całkowitą prawdę. To, co miał zauważyć, mógł wychwycić z walki, a szczegóły pozostawały już w kręgach członków klanu Hyuuga.
W tym czasie zakończyła się kolejna walka, ostatnia już. Wybrała w niej niejaka Uchiha Masako, którą Azuma również znał.
- I po pierwszym etapie. - mruknęła, układając dłonie na swoich kolanach. - To już kolejny przedstawiciel Twojego Rodu, który wygrał walkę. Teraz to już tym bardziej muszę dochować tajemnicy! - dodała z rozbawieniem, nawiązując do tego, że nie może zdradzić tajemnic klanu. W końcu powody miała naprawdę bardzo solidne. Wychodziło na to, że Uchiha byli bardzo mocnymi przeciwnikami.
- Panie Mieczniku! Panie Miecznikuuuuu! - zawołała, oglądając się za Kyoushim, który oddalił się od swoich przyjaciół. Nie znała jego imienia, a przynajmniej nie wpadło jej w ucho, jeżeli w ogóle się przedstawiał, a posiadał dość sporo ostrzy, więc postanowiła tak się do niego zwrócić, przy okazji wpatrując się w niego swoimi jasnymi, wielkimi oczyma. - Ale ma pan duuuuuużo mieczy! Nazywają się jakoś? - wołała, próbując namówić Kyoushiego do powrotu w ich strony. Teraz zapowiadała się dłuższa przerwa, więc dobrze byłoby jakoś zapełnić sobie ten czas. Na przykład opowieściami o super mieczach i wielkich przygodach!

Dotyczy: Azuma, Ryujin, Kyoushi

[Yukari]

Yukari przez chwilę była jakby nieobecna. Wpatrywała się w arenę, chcąc wyciągnąć jakiekolwiek na temat klanów, które właśnie toczyły między sobą walkę. Dwie z nich zostały już zakończone. Jak się okazało zwyciężczynią była mama Ryujina.-Ale Twoja mama jest silna! Masz ogromne szczęście, że masz od kogo się uczyć.-powiedziała z uśmiechem do chłopca. Ona sama nie miała tego przywileju. Wręcz przeciwnie, po śmierci ojca jej rodzicielka jakby nieco odsunęła się od matczynych obowiązków na rzecz domowego ogniska i rozpaczy po mężu. Czarnowłosa przyzwyczaiła się do takiej sytuacji, ale to nie zmieniało faktu, że czuła ukucie zazdrości widząc, że przy każdym nowo poznanej osobie tkwił ktoś starszy...
-Jestem dokładnie z Daishi. Może kiedyś po turnieju będziemy mogły się spotkać w naszej okolicy?-zapytała z uśmiechem. Perspektywa spotkania się z kimś w jej wieku była bardzo kusząca, tym bardziej że jak na razie nie miała wielu przyjaciół, jak już poznała kogoś, to przy pierwszej okazji zostawił ją na rzecz innych, zapewne ciekawszych osób.-Wiesz może kim był ten chłopak z niebieską skórą? Pierwszy raz widzę takiego człowieka i zastanawiam się czy czymś się pomazał na czas walki czy tak wygląda naprawdę.-teoria, którą wysnuła nie była zła, bowiem to może miało na celu wygenerowanie jakieś techniki? Raczkowanie w tej dziedzinie czasami sprawiało trudności, ale może jej koleżanka pomoże rozwiać jej wątpliwości?
Azuma z kolei był bardzo rozmowną osobą, przez co czarnowłosa momentami nie wiedziała do kogo zwraca się chłopiec...-Nie, na pewno nie śpią. Przyszłam tutaj z kolegą, niestety zauważył ciekawsze osoby na horyzoncie i już taka małolata jak ja mu przeszkadzała. Dlatego tutaj przyszłam. Mam nadzieje, że po turnieju razem wrócimy do domu...-ostatnie słowa były skierowane bardziej do siebie niżeli do kolegi. Sama nie wiedziała jak zdoła sama wrócić do domu, ale to nic. Przecież i tak na początku planowała przyjść tu całkowicie sama...

---

Sayuri, Azuma, Ryujin

[Kyoushi]

• Białowłosy przemawiając do malca już się oddalał, ale poczuł, że coś go chwyta. Nie wiedział dokładnie co to, ale czuł opór idąc w swoją stronę, stąd zerknął za siebie i niczego nie zauważył. „Co do kurwy?!” Pomyślał, podnosząc także wzrok. Wtem zobaczył, a co gorsza jeszcze usłyszał Akaruia, który ewidentnie nie chciał odpuścić swoich nitek marionetkarza. No nie, czerwonooki nie chciał zostawać niczyją marionetką! Nawet swojego przyjaciela. Nim do uwolnienia doszło, członek klanu Uchiha miał do pogadania jednak z maluchem, z którym uciął sobie pogawędkę jeszcze mając bok w bok Akaruia. „Sagisa Uchiha...”
  - Ooo, rapier, tak? To ciekawa broń, ja niestety nie jestem tak specjalny by móc nią walczyć. A wiesz, że ja też jestem z klanu Uchiha? Tak jak ty i twoja mama, fajnie nie? - zapytał małego wiedząc, że pewnie czymś się zainteresuje. W końcu mógł zrobić sfochowanął minę i odwrócić się od Ruia, a wtedy poczuć te nitki.
  - Dobra no już dobra, nie rób przypału Rui. Ale jeszcze będę obrażony, bo mogę. - powiedział oschle i chłodno. Nie zamierzał odpuszczać, ponieważ grubo przesadzili! Nie można tak traktować bohaterów wojen, oblewając koty wodą idzie się do piekła. Yami już sobie musiał tam wykupić miejsce, na pewno, bez dwóch zdań. W końcu i Akarui się oddalił, a on sam przykuł uwagę dziewczynki, która się odezwała do niego. Mhm, to na pewno do niego. Pan miecznik. Dobrze, że nie świecznik, chociaż z jego ognistym temperamentem, płomiennym zapałem i niedługo płonącą czupryną kto wie. Na te nawoływania małej od razu się odwrócił w jej kierunku z uśmiechem, bardzo pogodnym i naturalnym. Jej zaciekawienie do ostrzy było niezwykłe, nietypowe wręcz.
  - Oczywiście, że tak! Najlepsze miecze zawsze posiadają swoje imiona. Ten tutaj… - wtedy odpiął swoją pochwę od paska i trzymał tak jakby chciał ją pokazać, w pionie, gdy miecz pozostawał cały czas schowany – Ten oto miecz to katana o imieniu Mugen. Mam ją od bardzo dawna, gdy odziedziczyłem ją niejako po pewnym samuraju. Nie chcę być niemiły, ale się nie przedstawiłem – Kyu z klanu Uchiha, miło mi poznać. - po przedstawieniu teatralnie jak zwykle zwiesił głowę i ciało jak do ukłonu, z wysuniętą prawą ręką w bok, przy okazji cofając nogę za nogę. Kultura wymagała, a uśmiech nie schodził z twarz. Tej, która widziała już tak wiele, a jego krwiste oczy skąpane nie raz były we łzach i bólu.

Ryujin Sagisy, Akarui i Sayuri

[Shins]

Towarzystwo okazało się dosyć markotne - praktycznie nikt nie sformułował dłuższej wypowiedzi i ograniczyli się do mętnego przywitania. A niektórzy nie zaszczycili pozostałych nawet słowem. I jak tu się z takimi mrukami dogadać? Jak nawiązać z nimi kontakt, skoro od wejścia okazują brak zainteresowania rozmową? Shins miał zagwostkę, jednak daleki był od przejmowania się takimi szczegółami, jak to, czy inni chcą z nim gadać, czy nie. Jeśli on miał interes w rozmowie, gotów był zaryzykować niechęcią rozmówcy. Niemniej trzeba było znaleźć jakiś punkt zaczepienia, by ta rozmowa mogła się jakoś toczyć.

Lakoniczne wypowiedzi współrozmówców przeważnie były tylko powitaniem, jednak zaczepiony Shenzen targnął się na jakąś odpowiedź. Niezbyt miłą, szczerze mówiąc. Chłopak zdawał się lekceważyć Shinsa. Miał powody, by czuć się lepszym, to prawda. ale lekceważenie innych zawsze niesie ze sobą ryzyko. Teraz może niespecjalnie duże. Ale w przyszłości może to się odbić na Sabaku czkawką. Na komentarz władającego piaskiem chłopaka Shins jedynie zmarszczył brwi i postanowił nie kontynuować dalej tego tematu.

W tym czasie, gdy Shins próbował nawiązać rozmowę sytuacja na arenie bardzo szybko ulegała zmianie - mgła opadła dając podgląd na to, co dzieje się w walce między Yosuke a Masako, choć była to już końcówka walki. Od momentu rozwiania białej mgiełki ten pierwszy dosyć szybko przegrał swoją walkę. Również w ostatniej jeszcze toczonej walce wynik szybko się wyjaśnił - sędzia przerwał walkę po tym, jak Jun'ichi dostał techniką Katonu prosto na twarz. Chłopak wydawał się dalej skory do walki, ale werdykt już zapadł i nic nie mógł na to poradzić.

"Liczyłem na miłą pogawędkę, ale widzę, że pierwsza runda dobiegła już końca i nie będzie na to zbyt dużo czasu. No cóż, mówi się trudno" - westchnął chłopak - "Może będzie jeszcze okazja do porozmawiania w czasie następnej rundy" - powiedział trochę żałując, że walczący tak szybko zakończyli woje pojedynki uniemożliwiając mu pogadanie z zebranymi na tym wydarzeniu ninjami. Zdawało mu się, że poprzednia seria walk trwała znacznie dłużej, ale cóż. Mimo, że niemal się pożegnał, to jednak nie odchodził czekając, czy ktoś aby jednak nie postanowi włączyć się do rozmowy. Nie ma tego złego. Miał się spotkać z Yoshimitsu w knajpie, ale chyba będzie musiał odwiedzić szpital, bo prawdopodobnie Kaguya za szybko nie wyjdzie. To też bardzo komplikuje sytuację, ale cóż. Trzeba brać los jak leci.

Wątek: Tohaku, Minoru, potem także Shenzen, Yuu, Kamiyo

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Minoru]

Na zachodnią arenę wszedł razem z Shinsem oraz Tohaku w momencie, gdy druga z walk toczyła się ku końcowi. Pojedynek Yoshimitsu Kaguyi a Tamaki Hyugą toczyła się przez większość czasu w ukryciu, a jednak na sam koniec przedstawiciel klanu Kaguya pokazał coś niezwykle interesującego. Z jego ciała wystawało mnóstwo kości. To co na pierwszy rzut oka wyglądało na śmiertelne obrażenia, zdawało się nie wpływać na białowłosego, lecz przegrywał i było to widoczne gołym okiem. Trzeba było jednak znaleźć jakieś wolne miejsca.
Inicjatywę przejął od razu Shins, który w wyobraźni Minoru zaczynał jawić się jako nadpobudliwy młody mężczyzna, nie przejmujący się zdaniem innych. Oznajmił on wpierw, że jego przyjaciel przegrał walkę. Minoru powinien uśmiechnąć się pod nosem i dopiec swemu nowemu kompanowi, tylko że obraz wystających z ciała kości wciąż trwał zakorzeniony w jego głowie. Na propozycję spotkania z „Ori” i Shenzenem, z którym przegrał w pierwszej rundzie, przystał natychmiast. Nie było większej różnicy, nie znał tutaj nikogo. Gdy dotarli na miejsce i został przedstawiony wszystkim uniósł prawą dłoń na wysokość klatki, w geście powitania.
- Miło mi was poznać - z zaciekawieniem przyjął to, że jest tutaj chyba najstarszy ze wszystkich. Czyżby aż tak bardzo brakowało mu talentu, że nawet 10 lat młodsze osoby były lepsze od niego? Odwrócił głowę na bok, w kierunku areny, widział jak kolejne walki zaczynały zbliżać się do końca.
- Szybko poszło - przeszło mu przez myśl. Z tej rundy dowiedział się chyba mniej niż z poprzedniej. No może, oprócz tego, że sporo osób używało w walce żywiołu ognia, czyli problem dla niego. Widział jednak, że rozmowy nie kleją się za bardzo, dlatego też postanowił szturchnąć Shinsa, łokciem pod żebro, by zwrócić na siebie jego uwagę.
- Ten twój kolega, to zawsze wygląda jak postać wyciągnięta z horroru? Te kości wyglądały bardzo poważnie, jesteś pewien, że nic mu nie będzie? - Może ktoś mu wyjaśni na czym polegał cały ten trik, czyżby Yoshimitsu należał do Jashinistów i takie obrażenia nie sprawiały mu bólu?
Swój wzrok skierował również w kierunku Shenzena. Pamiętał go z pojedynku z Shinsem i bardzo zainteresował go sposób, w jaki walczył.
- Gratuluję wygranej. Sądzisz, że dasz radę w drugiej rundzie? Twoja kolejna przeciwniczka, zdaje się być całkiem szybka i jej umiejętności władania Katonem, również zdają się stać na dość wysokim poziomie. - Starał się wyprowadzić jakiś mały small talk. Coś co pozwoli mu ocieplić klimat, zwłaszcza, że był on raczej dość zimny, pomiędzy dwójką byłych przeciwników.

W rozmowie: Tohaku, Shins, Shenzen, Yuu, Kamiyo