Ryokan "Królik Inaby"

[Akarui]

Krótki dialog z Shodaime Shimakage został przerwany przez to, czego wszyscy oczekiwali. Sagisa w końcu się przebudziła. Na początku nie do końca mogła się odnaleźć, ale to normalne. Akarui nie chciał jej przerywać. Zaraz sama wszystko zrozumie. Z resztą, od razu okazało się, że jednak Hayami Akodo był jej w jakiś sposób bliski. Gdy dziewczyna tuliła swojego malca, młody samuraj ją przytulił i zaczął uspokajać. Natsume również chciał załagodzić wzburzone uczucia rudej, choć zwykłe słowa mogą być niewystarczające, by okiełznać sztorm, jaki powstaje w jej duszy...

Akarui chwilę czekał na rozwój wydarzeń. Gdy każdy już powiedział, co miał powiedzieć, sam postanowił działać. Wiedział, że uspokajanie może i miłe, może na nic się zdać. Przed Sagisą teraz ważne zadania, wyzwania i przed wieloma stoi sama. Celem Tozawy jest jej wzmocnienie. Nalał więc do wolnej czarki jeszcze gorącego naparu i postawił przy jej futonie, mówiąc: - Jesteś osłabiona i odwodniona. Wcześniej nie zjadłaś, napij się chociaż, ok? A potem znajdziemy coś ciepłego do jedzenia. Usiadł z powrotem na swoim krzesełku i spojrzał po wszystkich w tym pokoju. Wszystko teraz skupiało się na dziewczynie, jej przeżyciach i problemach. To nie jest dobra sytuacja na uśmiechy Akarui'ego. Musi zachować powagę, mówiąc kolejne słowa. Może zabrzmieć jak podrzędny terapeuta, ale nigdy nie chciał być tylko medykiem, a lekarz w tych czasach musi zajmować się też i psychiką: - Nie mówiłem wszystkiego Akodo. Nie wiedziałem, czy naprawdę się znacie. Wie tyle, że Tensa nie żyje. Jeśli jesteś gotowa, powinnaś sama to powiedzieć. Na głos. To może Ci pomóc, naprawdę. To może nie być miłe, ale na pewno oczyszczające, uwierz. W tym pokoju wszyscy chcą Cię wesprzeć, jesteśmy tu dla Ciebie.

[Sagisa]

Sny były ukojeniem dla duszy, nie mogły jednak wiecznie trwać. Wspomnienia, nieważne jak przyjemne, były tylko wspomnieniami, przeszłością, do której nie było powrotu. I choć w jednej chwili świat Sagisy zadrżał w posadach, choć przyszłość była niepewna, malując się w ciemnych barwach, musiała się z tym wszystkim pogodzić i żyć dalej. Każdego dnia ktoś umierał, kto inny zaś się rodził, takie było odwieczne prawo natury - nieustający krąg życia musiał trwać. Straciła siostrę, za którą do tej pory była w stanie pójść nawet w otchłań piekielną, teraz jednak miała też syna, o którym też musiała myśleć. Ryujin był zbyt mały, by poradzić sobie samemu, musiała się nim zaopiekować, w końcu miał tylko ją, własną matkę. Musiała żyć dalej choćby dla niego.
Mimo wszystko jej serce nadal przepełniał ból i żal po stracie. Nie potrafiła tak po prostu zapomnieć, zbyt wiele łączyło ją z Tensą. Poczuła okalające ją ramiona i westchnęła cicho. W pewnym sensie czuła się rozdarta. Wiedziała, że Hayami stara się dodać jej otuchy, zapewne już wiedział, o całym zajściu. Gdy jednak po chwili zadała to niezręczne pytanie, słysząc jego odpowiedź, zapałała gniewem. Czy on naprawdę sądził, że nie zdawała sobie z tego sprawy? Że nie miała bladego pojęcia o sytuacji? Zacisnęła szczękę, nadal pochylając głowę, ale po wzmocnionym uścisku na materiale otaczającym małego brunecika łatwo było poznać, że ledwo się powstrzymuje przed wybuchem. Gdyby nie było tu chwilowo jeszcze milczącego medyka i gościa w postaci samego cesarza, z pewnością by się nie hamowała. Była jednak na tyle dobrze wychowana, że wiedziała, iż takie zachowanie nie przystoi w towarzystwie. Mimo wewnętrznego bólu wolała przynajmniej na razie zachować to w sobie. W końcu już ktoś kiedyś zwrócił jej uwagę, że powinna się nauczyć panować nad emocjami.
Shimakage również powiedział kilka słów, choć bardziej odnosił się do duchowego stanu jej siostry. Okazało się też, że nie tylko ona oddała swe życie w tym mieście, kolejne dwie osoby utopiły się bowiem w onsenie, Saga wolała jednak nie poruszać tego tematu. Jedyną osobą w tym towarzystwie, która nie starała się jej pocieszyć, był właśnie Tozawa, który w zamian postawił przed nią czarkę gorącej herbaty. Przytaknęła na jego prośbę i delikatnie ułożyła Ryujina w koszu, otulając go kocykiem. Dopiero potem drżącą ręką sięgnęła po naczynie, z którego upiła kilka drobnych łyków.
Płyn rozlał w jej wnętrzu przyjemne ciepło, które jednak nie mogło przyćmić targającego jej duszą chłodu. Nie pozwoliła Hayamiemu ponownie się objąć, nie jego ramion pragnęła, tych upragnionych już jednak nie będzie jej dane poczuć. Zapatrzyła się w znajdującą się na dnie naczynia ciecz, wpatrując we własne, nieco zniekształcone odbicie. Gdzieś w głębi umysłu znów słyszała radosne nee-chan wypowiadane głosem siostry. Wraz z jej śmiercią utraciła wiarę w szczęście. Słyszała kolejne słowa Akarui'a, ale ich brzmienie przynosiło tylko gorycz. Powiedzieć to? Oznajmić światu prawdę, z którą nie potrafiła się pogodzić? Czy to naprawdę mogło jej pomóc, ulżyć? Jesteśmy tu dla ciebie.
Zacisnęła wargi, czując podchodzące do oczu łzy. Kilka kropel zmieszało się ze stygnącą herbatą. Było jej naprawdę ciężko, a z osób tu obecnych nikt nie wiedział jak bardzo, nawet Hayami. Czy to nie on jeszcze przed własną walką na arenie stwierdził, że Tensa zasłużyła na śmierć z ręki sędziego, gdy jej działania podczas starcia z przeciwnikiem doprowadziły go do stanu krytycznego? Czy myślał wtedy, jak ona odbierze jego słowa? Zdawał sobie sprawę, że tego samego dnia jasnowłosa rzeczywiście wyzionie ducha? Czy miało to dla niego jakiekolwiek znaczenie?
- Nee-san... ona... chciała być silna w oczach ludzi - zaczęła powoli, zaciskając palce na czarce. - Tym turniejem chciała udowodnić swoją wartość... Nie przegrała ani jednej walki... Bała się własnych słabości i często postępowała lekkomyślnie, ale ja mimo wszystko ją kochałam... Chciałam ją ratować, bo...
Gęste krople skapywały z jej rzęs, gdy zacisnęła powieki. Nie potrafiła zahamować drżenia warg, nie umiała też na głos dokończyć tego zdania. "Bo jest dla mnie kimś więcej, niż tylko siostrą". Tej jednej prawdy nie mogła wyjawić światu. Zakazane uczucie musiało spocząć w grobie wraz z Tensą, podobnie jak wszystko z nim związane. Miłość podsycana płomieniem nadziei musiała wygasnąć jak ów płomień, gdyż nadzieja przepadła wraz z gasnącym blaskiem tych fiołkowych oczu. I nic już nie będzie takie samo, nawet ona.

[Natsume Yuki]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=EsMTLkuMBp4[/youtube]

Słysząc słowa Hayamiego, Natsume na chwilę uniósł brwi. Poszukiwał sławy, co... ech, tak wielu ludzi poszukuje chwały i rozpoznania przez innych. W końcu była to jedna z cech standardowych, wysoko w piramidzie potrzeb - potrzeba akceptacji, dla niektórych nawet ważniejsza niż prywatne szczęście. Ale czy to wszystko nie było po prostu ulotne? Gdy człowiek w końcu zdołał dotrzeć do tego, czego tak długo pożądał i potrzebował, zazwyczaj dopiero wtedy zauważał, jak bardzo może mu to przeszkadzać w funkcjonowaniu. Że jest to radość pusta, bez przyszłości. Nie mówiąc już o tym, jak wiele trzeba było poświęcić, ile ludzi zranić i zrazić, jak dużo zostawić za sobą.
Jako dość sławny człowiek, z całego serca tego nie polecał.
-Sława nie jest w stanie przynieść radości, Akodo-san - powiedział cicho, a na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech. - Bycie w centrum uwagi ma więcej wad niż zalet. Często robisz sobie przeciwników, nawet o tym nie wiedząc. Społeczeństwo czeka tylko na najmniejszy błąd z Twojej strony. A Ty? W tym całym pędzie często zapominasz, po co to tak w ogóle robisz. I dopiero na końcu drogi zauważasz, że nie masz nic więcej. - Ucichł na chwilę, lecz po chwili na jego twarz znów powrócił normalny, serdeczny wyraz. - Co do treningów zaś, może byłbym w stanie pomóc. Trenował mnie jeden z najlepszych szermierzy wśród Samurajów, Ronin znany jako Zjawa. Być może potrafiłbym dać kilka wskazówek w trakcie pojedynku, aby pomóc Ci poprawić technikę.
Następnie pokiwał głową.
-Ano, dwa topielce - powiedział ze zmęczeniem. - Ale nic więcej nie mogę powiedzieć, niestety. Pewnie więcej dowiem się niedługo.
Następny komentarz skwitował tylko uprzejmym chichotem. Yinzin, huh. Kraina Samurajów. Mało który shinobi faktycznie tam się dostał i był w stanie przetrwać długo. Głównie przez to, że miejscowi niezbyt przepadali za ludźmi parający się tym moralnie wątpliwym zawodem, i zwykle po prostu siłą zmuszali ich do opuszczenia tychże okolic. Yuki w sumie odwiedził niegdyś Teiz, poszukując Zjawy właśnie, i tylko cudem zdołał się obronić przed grupą podchmielonych Samurajów i mieszkańców, którzy próbowali mu dokopać za samo bycie ninja. Huh.
-Klimatycznie, być może. Ale wątpię, że miejscowi patrzyliby na kogoś takiego jak ja przychylnie. Wyznawane zasady kształtują jednostkę, ale to jego zawód daje innym obraz, nieważne jak mylny mógłby być.
Gdy Sagisa się obudziła, Akarui i Hayami automatycznie skupili swoją uwagę na niej. Natsume zaś przymknął lekko oczy i uśmiechnął się, widząc troskę obu mężczyzn o rudowłosą - dziewczyna była osłabiona, ledwo się obudziła, jej duch był aktualnie rozdarty, ba, prawdopodobnie krwawił jeszcze bardziej niż grzbiet Yukiego podczas pirackich tortur. W takich momentach lepiej było nie wtrącać się w wewnętrzne sprawy, zwłaszcza tak delikatne. Natsume mógł przecież na wyjaśnienia poczekać, aż osoby zainteresowane będą w stanie składnie i bez emocji się o sprawie wypowiedzieć. Dlatego po prostu obserwował, siedząc spokojnie. I czekał.
A przynajmniej do chwili, gdy drzwi lekko się uchyliły. Przez nie usłyszał cichy głos, proszący o kilka sekund czasu. W czasie, gdy Tozawa pomagał Sagisie z herbatą, Yuki podniósł się z klęczek i podszedł do drzwi.
Stał tam jeden ze strażników miejskich.
-Shimakage-sama - zaczął, wykonując cesarski salut poprzez stanięcie na baczność, schowanie lewej ręki za plecy i uderzenie się prawą pięścią w pierś na wysokości serca. - Melduję, że turniej dobiegł końca. Zwyciężył Seinaru Kei. Oczekujemy na dekorację.
Natsume pokiwał lekko głową. Odwrócił się, by spojrzeć na pozostałych, po czym z westchnieniem zebrał swoje rzeczy i zaczął je umieszczać na odpowiednich miejscach.
-... i jeszcze jedno - dodał strażnik. - W onsenie utonęły wcześniej dwie osoby. Świadkami byli Asahi Ichirou oraz dwójka shinobi, którzy aktualnie stacjonują w tym ryokanie. Zawołać ich?
-Nie, nie trzeba - powiedział spokojnie, kręcąc głową. - Jak skończę z dekoracją, planowałem tutaj jeszcze na chwilę wrócić. Najwyżej ich odwiedzę, albo po prostu powiedz im że poczekam na nich.
Strażnik ponownie zasalutował i odszedł, pozostawiając Natsumego przy wyjściu wraz ze stojącym przy drzwiach Hideo. Yuki spojrzał przepraszająco w kierunku Hayamiego, Akaruiego i Sagisy, i skinął głową.
-Wybaczcie, obowiązki wzywają. Jeżeli to nie problem, będę mógł przyjść za jakieś pół godziny? No, chyba że wolicie spotkać się gdzieś w mieście, to zapraszam.
Z tymi słowami ponownie skinął głową.
-Niech wiatry Hyuo was prowadzą.
Z tymi słowami opuścił ryokan, kierując się na arenę. Cóż, czas zakończyć festiwal.

z/t

---

Chwilę później, Kitashi i Misae usłyszeli pukanie do drzwi ich pokoju. Gdy ktoś podszedł i je otworzył, zauważyli oni mężczyznę o zielonych oczach i popielatych włosach wystrzyżonych na coś w rodzaju irokeza, odsłaniający kilka blizn na jego głowie. Mężczyzna był odziany w standardowy mundur straży miejskiej Cesarstwa - czarno-złote haori, górę od czarnego keikogi na torsie, wąską hakamę na nogach oraz niskie sandały geta, mające nie utrudniać poruszania się. Dodatkowo wokół pasa miał zawinięte złote obi, do którego przyczepione były wakizashi i tanto.
-Chwała - powiedział na powitanie, prostując się, zakładając lewą rękę za plecy i składając prawą dłoń na głowicy wakizashi. - Z tego co się orientujemy, państwo są świadkami tej... niefortunnej sytuacji w onsenie, czy tak?
Gdy otrzymał odpowiedź, pokiwał głową i mruknął.
-Yuki Natsume-sama pragnie spotkać się z wami i porozmawiać o całej tej sprawie. Był w tym ryokanie, ale na chwilę musiał się udać na arenę. Powiedział że was odwiedzi, chyba że wolicie po prostu na niego poczekać przed ryokanem.
Gdy już ustalili opcję, strażnik zasalutował po cesarsku i ruszył w kierunku wyjścia z budynku.

  Ukryty tekst

[Kitashi]

To była ledwo krótka chwila, lecz chłopakowi zdawała się dłużyć niczym godziny. To co zrobił było krótkim, nagłym natchnieniem, które to stwierdziło iż najwyższy czas by pokazać uczucia względem drugiej strony, lecz po tym chłopaka zaczęły zjadać nerwy. Czy aby za bardzo się nie pospieszył, czy nie stracił tym pośpiechem tej więzi która ich trzymała wspólnie, czy nie sprawił że dziewczyna się od niego odwróci. Serce chłopaka waliło mocno niczym młot, zaś za mocno przygryziony z nerwów język wypuściła kilka kropel krwi , których to metaliczny smak uświadomił chłopakowi iż za mocno ściska język między swoimi kłami, jednocześnie puszczając go. Przedłużająca się cisza i brak reakcji ze strony Misae nie polepszały sprawy, powodując iż chłopak czuł jak gdyby serce zbliżało mu się do gardła. Oczyma ciągle śledził mimikę twarzy dziewczyny która to dopiero po dłuższej chwili uległa zmianie, której to chłopak nie zauważył, albowiem dziewczyna schowała swoją twarz wtulając ją w tors chłopaka. Kitashi nie wiedział jak to interpretować. Walczył w sobie nad objęciem Misae , ponieważ z jednej strony jeśli miała być to akceptacja tego krótkiego gestu to czy dziewczyna jednak nie powiedziałaby czegokolwiek? A jeśli było to pocieszenie z odrzucenia zalotów to czy przytulając ją nie schrzaniłby tego wszystkiego jeszcze bardziej? Z taką wewnętrzną walką trwał bez ruchu wpatrzony w jasne włosy dziewczyny aż ta nagle zerwała się na równe nogi sprawiając że chłopak zdziwiony z pozycji na boku obalił się na plecy i z sercem w gardle i wzrokiem wpatrzonym w Yamanakę usłyszał nie to czego się spodziewał, lecz słowa o źródle chakry która dziewczyna wyczuła. Zmieszane spojrzenie które chłopak szybko ukrył przymykając na moment oczy zmieniło się w pewne i spokojne. Mimo iż w sercu dalej ściskała go niepewność to skoro dziewczyna rzuciła temat na osobnika którego wyczuła to nie wypadało czepiać się tematu który akurat interesował chłopaka, skoro rzeczywiście rzeczą ważniejsza był morderca na wolności. Chłopak zgrabnym ruchem przeszedł do pozycji siedzącej by następnie wstać na równe nogi i podejść do dziewczyny, trzymając się jednak na półtora kroku od niej. Po odchrząknięciu z gardła chłopaka wydobył się już nie pełny emocji głos jakim przemawiał chwilę wcześniej do Yamanaki, ani też ściśnięty ze nerwów pisk, lecz spokojny i pewny głos.
-Gdzie go wyczuwasz?
Spytał zakładając ręce na piersi, by ledwo chwilę później usłyszeć pukanie do drzwi. Po upewnieniu się u Misae iż nie był to morderca z Onsenu chłopak otworzył drzwi i dojrzał mężczyznę ubranego w mundur straży których to wielu kręciło się po uliczkach hanamury w trakcie festiwalu. Ten przywitał się w dość specyficzny sposób i zapytał o powiązanie Kosekiego i yamanaki ze sprawą w onsenie, a chłopak by nie błaźnić się udając tutejsze powitanie powiedział po prostu.
-Witam, zgadza się.
Po chwili strażnik wyjaśnił powód swojego przybycia. Mimo iż chłopak nie widział cesarza w swojej własnej osobie, lecz na ogłoszeniu o festiwalu które to dostał od ojca wyraźnie widniało imię które to podał strażnik. Średnice chłopaka się zwęziły i szybko połączył fakty, cesarz, osoba rządząca wyspami, to on musiał być tym potężnym źródłem które wyczuła Misae. Chłopak kiwnął głową i po krótkim przemyśleniu za i przeciw stwierdził.
-W takim razie będziemy oczekiwać na jego wizytę.
Powiedział pewnym głosem po czym lekko ukłonił się strażnikowi jako podziękowanie i pożegnanie po czym zamknął drzwi. Chłopak uznał iż bezpieczniej będzie zostać w pokoju niż rzucać się w oczy, tym bardziej ze jeśli mieliby powiedzieć cesarzowi o mordercy, to lepiej aby pozostało to dla ich uszu. Chłopak odwrócił się w stronę Misae.
-To jego musiałaś wyczuć, samego Cesarza Natsume, Pamiętasz, to jego imię było napisane w tej ulotce o festiwalu.
Powiedział spokojnym tonem chwilowo wyprutym z wszelkich emocji. Skoro sprawa tak wyglądała chłopak wolał chwilowo odłożyć swoje uczucia i chęć dowiedzenia się co względem niego czuje Misae, oraz jaka będzie jej odpowiedź na dalszy plan. Najpierw musieli załatwić to co ważniejsze, a dopiero potem mogli przejść do spraw uczuciowych, tak by jedno nie wpływało na drugie. Chłopak sięgnął do swojego plecaka podróżnego po kimono, które to na siebie założył by jakkolwiek wyglądać skoro sam cesarz ma ich odwiedzić. spiął Kimono pasem i wyrównał wszelakie zagniecenia, by następnie zwyczajnie usiąść na futonie i czekać.

[Akarui]

Było tak, jak Akarui się spodziewał. Dziewczyna się rozkleiła. Sagisa musi się wypłakać, musi ulżyć swej duszy, żeby jej w tych łzach nie utopić. Tensa była dla niej kimś ważnym, była najbliższą rodziną. Medyk nie mógł się nawet domyślać, co tak naprawdę łączyło te dwie młode kobiety, w jej reakcjach widział wiec tylko tą siostrzaną miłość. Sam czegoś takiego nie znał. Był jedynakiem, choć wszyscy wokół myśleli, że ma spore rodzeństwo. Nigdy nie był samolubny, egoistyczny, nie stawiał siebie i swoich potrzeb na pierwszym miejscu, dzielił się wszystkim co miał. Nie zamykał się w sobie i nie unosił pychą. Zawsze potrafił się każdym zająć jak młodszym bratem czy siostrą. Mówi się, że jedynacy są zupełnie inni.

Nie wybiegajmy jednak tak daleko w kierunku Akarui'ego, nie on miał być w centrum uwagi. Sagisa w końcu zaczęła opowiadać o siostrze. Nie mówiła o jej śmierci, nadal te słowa nie mogły wyjść z jej ust. Tozawa jednak wiedział, że te w końcu wypłyną, widocznie musiał przyjść ich czas. A jeśli o czasie mówimy, ktoś zapukał do drzwi. Jakiś mundurowy miał coś do przekazania naszemu szanownemu Shimakage. Ten nas poinformował, że obowiązki go wzywają. Z Tego, co medyk zrozumiał, turniej właśnie się skończył, a wygrał niejaki Seinaru Kei*. Natsume zawrócił jeszcze do nas chcąc jeszcze raz się spotkać, na co dostał tylko krótką odpowiedź od Akarui'ego: - Oczywiście Shimakage-sama, zapraszamy. Na pewno tu będziemy.

Chwilę po wyjściu Natsume, Akarui dopił ostatni łyk jeszcze gorących ziółek i wstał. Podszedł do Sagisy, położył dłoń na jej ramieniu. Szukał kontaktu wzrokowego wiedząc, że może to być trudne. Starał się o to, by na jego twarzy rysował się delikatny uśmiech i spokój. Powiedział tylko krótkie: - Idę znaleźć Ci coś do jedzenia. Niedługo znów będziesz musiała nakarmić Ryujina, musisz mieć pokarm. Potem zwrócił się wprost do Akodo, już o wiele poważniej: - Strzeż ich, jak oka w głowie. Niedługo wrócę. - i wyszedł po ciepłe jedzenie, a przy okazji chciał sprawdzić, co z ciałem Tensy.


* - jeśli nie mogę tego wiedzieć, nie usłyszałem, proszę o informację.

[Hayami Akodo]

Blue skies, they turned to grey,
Sad sunrises in your eyes,
Am I living?

Na ten moment Hayami jedynie siedział i słuchał. Puścił wprawdzie Sagisę i ze spokojem się odsunął, wciąż jednak siedział obok - tak po prostu. Sagisa mogła przecież nie życzyć sobie jego przytulania akurat w tej chwili, kiedy opłakiwała starszą, utraconą na zawsze siostrę, prawdopodobnie popełnił tutaj błąd...ale mimo wszystko nie zamierzał jej teraz zostawiać. Jeśli dałeś słowo, zrób to, co do ciebie należy. W końcu mimo wszystko kochał szczerze dziewczynę, był też w stanie zaopiekować się jej synem...jeśli ona sama by chciała. Nie zamierzał jej niczego narzucać, jeżeli go odprawi i zdecyduje się jechać z samym Akaruiem, wtedy pożegna się z nią, jak należy, i ruszy za Seinaru na Hyuo, aby odkryć tą tajemnicę, która go dręczyła od samego początku. Co stało się z Shijimą? Dlaczego nie widział go potem na turnieju? Czy wyjechał bez pożegnania, rozgoryczony tym, co między nimi się działo? Czy znowu pokłócili się z Keiem o coś...ważnego? Ich relacje przypominały piękny, subtelny obraz namalowany akwarelą - teoretycznie wyglądał dobrze, ale wymagał niezwykłej precyzji i znajomości pociągnięć pędzla. Jedna fuszerka, jedna plama umieszczona pozornie w dobrym miejscu - i cały obraz nagle tracił na wartości i kolorach, stawał się nic nie wartą, zapomnianą płachtą płótna, gdyż nie było w nim ani malarskiego serca, ani talentu, ani wspomnień.
Tak, według filozofii Hayamiego z każdą rzeczą, z każdą minutą naszego życia wiązały się wspomnienia, i nie można było pozwolić na to, by je utracić. Słuchał uważnie słów Natsume i z niejakim zdziwieniem zdał sobie sprawę, że zaczął odczuwać żywą sympatię wobec tego człowieka.
Lód zawsze ciągnie do śniegu.
Uśmiechnął się smutno, słysząc: sława nie jest w stanie przynieść radości. Albo może inaczej: przynosiła, ale krótkotrwałą i chwilową, i tylko i wyłącznie jemu samemu i rodzinie. Chociaż czy jego matka byłaby z niego tak dumna, dowiedziawszy się o tym wszystkim? Jakie miałaby o nim zdanie? Z drugiej strony, czy nie miał żyć tylko na swój własny rachunek i koszt? Poprawił powolnym ruchem włosy, wzdychając. Czemu to wszystko było takie skomplikowane?

- Brzmi super, Natsume-sama - przyznał z prostotą. - Chętnie skontaktuję się z tobą po mojej wyprawie do Kaigan.

*Kiedy w drzwiach pojawił się strażnik, samuraj uniósł wysoko brwi. Nic jednak nie powiedział, po prostu uważnie słuchał, co do niego mówią. Zwyciężył Seinaru Kei... Na jego twarzy zagościł znów uśmiech, ale delikatny i łagodny, jakoś nie uznał za stosowne szczerzyć się głupio w obliczu żałoby. Mimo wszystko cieszył się, że skromny, ubogi pasterz z Teiz pobił tych wszystkich wspaniałych, wykwalifikowanych Shinobi, że się wykazał - i jeśli wieść o tym dotrze do pana daimyo, to pewnie jego czyny nie zostaną bez nagrody. Sława i chwała, która zdaniem Natsume dawała tylko samotność u kresu drogi, raczej nie mogła przynieść tego Keiowi, wierzył bowiem, że ich przyjaźń, ich trio, jakoś się utrzyma, no i przecież miał wszelkie dane po temu, żeby stworzyć dla siebie piękny, niebieski świat, w którym warto będzie przetrwać.
Ichirou Asahi. A więc szczep Sabaku znów wplątał się w jakąś skomplikowaną sprawę? To musiało być...intrygujące.
Tak czy inaczej, jego tam już wtedy nie było, zatem był niewinny i nie było potrzeby go w to mieszać, tak samo jak Yosuke. No właśnie...Yosuke. Co on teraz robi? Czy widział wszystkie walki? Czy spełnił polecenie chorego kuzyna i złożył Seinarowi to, co mu się należało?
Skoro Natsume miał tutaj wrócić, oznaczało to, że po prostu chce zamknąć tą sprawę do końca.

Strzeż ich jak oka w głowie.

- Oczywiście, Akarui. Oczywiście.

Chwilę później Tozawa i cesarz wyszli z pomieszczenia, przez co młody Akodo i Sagisa zostali sami z dzieckiem w pokoju. Hayami siadł na swoim futonie i zajął się czyszczeniem uważnie swoich broni za pomocą płaszcza. Starannie usuwał z katany i z ostrza yari wszelkie możliwe zabrudzenia, nie chcąc, by uległy jakimś uszkodzeniom czy innym problemom. Milczał przez długą chwilę, nie mając za bardzo pomysłu, co teraz powiedzieć. Moment później wszakże z jego ust wymknęły się słowa:

- Przepraszam.

Zmrużył na chwilę oczy, przesuwając niecierpliwie palcami po ostrzu yari. Był człowiekiem prostym, nieskomplikowanym, gdyby mógł po prostu na kogoś się rzucić z tą włócznią i go nią przebić, gdyby to cokolwiek rozwiązało...Walka zawsze była dobrym wyborem, ale Hayami teraz nie miał z kim jej stoczyć. Bogowie rozsądzili jego spór z Tensą w sposób naprawdę ostateczny, i najgorsze było to, że nie mógł się już od niego odwołać, choćby nawet bardzo chciał.

- Nie powinienem mówić...tego wcześniej - westchnął. - Ani tego na turnieju, ani tego przed chwilą. Tak czy inaczej, zostaje nam tutaj czekać na ich powrót. Ciekaw jestem, co się stanie, kiedy Natsume-sama wróci...Zaproponowałbym ci trening czy coś, żebyś się oderwała od złych myśli, ale wątpię, by Akarui w tym stanie ci pozwolił.

[Sagisa]

Nie łatwo jest pogodzić się ze stratą, zwłaszcza taką, która diametralnie zmienia otaczającą nas rzeczywistość. Sagisa kochała siostrę jak nikogo innego na świecie, a jej śmierć była tak niespodziewana, tak nierealna, że zdawała się tylko snem. A jednak to zdarzenie miało miejsce, było nieodłączną częścią rzeczywistości i nic nie mogło tego zmienić. Mimo wszystko bała się powiedzieć te słowa na głos, oznaczałoby to bowiem ostateczne przyznanie, że to nie tylko kolejny z jej koszmarów, że z tego snu się nie obudzi. Słowa jednak miały przynieść jej ulgę, a przynajmniej tak twierdził Akarui. Zaufała mu więc i pozwoliła sobie na wypowiedzenie tych kilku słów, które w ogólnym rozrachunku przestawały mieć jakiekolwiek znaczenie. Wszystko bowiem sprowadzało się znów do tych gęstych kropel skapujących z jej oczu.
Gdy rozległo się pukanie do drzwi, a zaraz potem ktoś je otworzył - odruchowo, dość śpiesznym ruchem przetarła powieki. Nie chciała zwracać uwagi swoim stanem kolejnym osobom postronnym, właściwie nie powinna już płakać. Może to zmęczenie powodowało, że w jej oczach wzbierały łzy? Nie miało to większego znaczenia.
Strażnik w drzwiach informował cesarza, że turniej został zakończony wraz ze zwycięstwem Seinaru Kei'a, co poniekąd delikatnie poprawiało jej nastrój. Mimo że nie widziała żadnej walki pasterza z Teiz, w duchu cieszyła się jego wygraną. Może gdyby nie okoliczności sama poszłaby mu pogratulować. Jak się nad tym zastanowić, to nie widziała niemal żadnej walki na turnieju. Przy rozpoczęciu pierwszych starć poprzedniego dnia starała się opuścić zatłoczone trybuny, gdyż źle się czuła, potem trafiła do szpitala i w ostateczności cała pierwsza ją ominęła. Z kolejnych walk widziała właściwie urywki, a najbardziej zapadła jej w pamięci scena upadającej po ciosach sędziego Tensy. A także wypowiedziane wtedy przez Hayamiego słowa.
Shimakage musiał ich opuścić, do jego obowiązków należało bowiem uhonorowanie zwycięzców i oficjalne zakończenie turnieju, zapowiedział jednak, że może wrócić i kontynuować rozmowę przy herbacie. Saga tylko delikatnie przytaknęła i skinęła mu głową, a potem nastąpiła chwila ciszy. Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy medyk wstał z miejsca i się do niej zbliżył. Dopiero dłoń na ramieniu wyciągnęła ją z odmętu myśli, uniosła więc spojrzenie, napotykając delikatny uśmiech bruneta.
- Dobrze, rozumiem - odpowiedziała cicho, choć nie była pewna, czy chce zostać z Hayamim sam na sam. Tozawa jednak mianował samuraja tymczasowym stróżem zarówno jej, jak i Ryujina, nie było więc sensu protestować. Odprowadziła zatem mężczyznę wzrokiem do wyjścia, patrząc jeszcze kątem oka na młodego Akodo. Siedziała tyłem do niego, ale to nie miało teraz znaczenia. Między nimi zawisła cisza, tak po prostu. Gęsta i bardzo dźwięczna cisza. W czasie gdy on zajmował się czyszczeniem broni, ona wpatrywała się w twarzyczkę śpiącego maleństwa. Zastanawiała się, co teraz będzie, czy poradzi sobie z jego wychowaniem. Wiedziała, że rodzice jej z tym nie zostawią, ubolewała jednak, że mały nigdy nie pozna ciotki. Gdy rozmawiała wcześniej z Akarui'm o dojrzewaniu w obecności dziecka, wyobrażała sobie Tensę biorącą w tym wszystkim udział, patrzącą na rozwój Ryujina wraz z nią. Teraz to wszystko było równie nierealne co pamięć o niej w jego maleńkim umyśle.
Krótkie "przepraszam" wyrwało ją z zamyślenia, przerywając panującą ciszę. Saga tylko zacisnęła delikatnie dłonie, starając się nad sobą zapanować. Zwykłe przepraszam nie mogło nic tu zmienić, nie załata wyrwy w jej sercu, nie cofnie tego, co już się stało. To jedno słowo jednak wzbudzało w niej gniew.
- Nie powinieneś - przyznała sucho, nadal się nie odwracając. - A jednak to powiedziałeś. Nie zastanowiłeś się, jak mogą to odebrać inni. Jak odbiorę te słowa ja. Dla ciebie Tensa swoją walką pokazała brak honoru. Ja widziałam tylko, jak omal nie została zabita przez jeden, głupi błąd. Uznałeś, że zasługuje na śmierć.
Obróciła się twarzą ku niemu, lecz nie zobaczył zeszklonych stalowych tęczówek. W jej oczach błyszczała czerwień krwi naznaczona czarnymi łzami. Klanowy dar będący jednocześnie przekleństwem. Moc okupiona krwią bliskich i wiecznymi bliznami na duszy. Już raz widział u niej sharingana, wtedy na statku, teraz jednak mógł zauważyć różnicę. Nie trudno było się domyślić, co wywołało tę zmianę. Ta czerwień aż nazbyt się wyróżniała na tle nieco pobladłej twarzy dziewczyny.
- Powinieneś się cieszyć, twoje życzenie się spełniło. Chciałeś jej śmierci i proszę - umarła. Zniknęła ostatnia przeszkoda na twojej drodze do celu. Z tym że tego celu już też nie ma, umarł razem z nią. Została tylko wyrwa, której nic nie załata. Ale co ty możesz wiedzieć? Przecież dla ciebie liczy się tylko twój samurajski honor. Cały czas tylko o nim mówisz, rzucasz te swoje frazesy, ale ostatecznie to tylko słowa. Sam nie jesteś w stanie dotrzymać złożonych obietnic. Mówiłeś, że będziesz mnie chronił, że będziesz przy mnie, więc gdzie byłeś, gdy cię potrzebowałam? Gdzie był ten pełen honoru samuraj? To Tensa zjawiła się w szpitalu, ona pomogła mi nad sobą zapanować, gdy patrząc na Ryujina pierwszy raz widziałam w nim Kazuo. Ona mnie uspokajała, mimo że cały czas powtarzała, że to wszystko jej wina, że mnie zawiodła. Przybrała miano ciemności, mimo że była moim światłem. Zawsze wiedziała, kiedy coś było ze mną nie tak, czuła to. Tak jak ja czułam to dziś.
Choć słowa wypowiadała na pozór spokojnym tonem, w tych krwistych oczach i mimice szatyn mógł zobaczyć wszelkie emocje nią targające. Nie krzyczała, już nie płakała, głos jej nie drżał. Dopuściła do siebie fakt, że nic już nie zmieni. Akarui miał rację - słowa rzeczywiście oczyszczały. Ona jednak miała jeszcze sporo do powiedzenia, raz przerwana cisza nie mogła ot tak powrócić.
- Twój ojciec miał szczęście, zginął w miarę szybko - kontynuowała tym samym spokojnym a jednocześnie jakby wypranym z emocji głosem. - Ścięli mu łeb i było po wszystkim. Nie musiałeś patrzeć, jak krew wypływa z jego ran, powoli gasząc blask w jego oczach. Nie musiałeś się starać utrzymać go przy życiu, bo już nie żył. Nie siedziałeś przy jego ciele, próbując wszelkich możliwych sposobów, by temu zapobiec. To po prostu się stało, w jednej chwili. Nie wiesz, jak to jest, gdy życie ukochanej osoby wycieka ci przez palce, gdy kończą się pomysły przeciwdziałania śmierci, gdy każda sekunda staje się godziną, a poszczególne uderzenia serca mogą się okazać tymi ostatnimi. Możesz sobie wmawiać, że rozumiesz, co czuję, ale to kłamstwo. Jak każda z twoich obietnic. Dla mnie popełniająca na każdym kroku błędy Tensa miała więcej honoru niż ty we własnym mniemaniu. Zabieraj więc ten twój pieprzony honor i znikaj. Nie jesteś mi nic winien.
Zdawała sobie sprawę, że wspomnienie śmierci ojca chłopaka jest nie na miejscu, zwłaszcza w takiej formie. Mimo wszystko miała gdzieś konwenanse czy zachowanie dobrej pamięci o zmarłych. Była pełna goryczy i musiała ją z siebie wyrzucić, a temu właśnie służyły słowa, które wypowiadała. Może i w ten sposób postępowała egoistycznie, ale nie obchodziło jej to. Przez większość swojego życia zachowywała się tak, jak oczekiwali tego inni. Przyszła pora, by w pełni wyraziła samą siebie.
Gdy tylko skończyła swój mały monolog, odwróciła się z powrotem w stronę śpiącego nadal synka, przymykając po drodze powieki. Odetchnęła głębiej i rozluźniła nieco spięte mięśnie, całą uwagę skupiając już tylko na Ryujinie. Nie obchodziło jej, co powie czy zrobi teraz Hayami. Powiedziała mu, co chciała, a reszta... cóż, wszystko traciło na znaczeniu.

[Akarui]

Miało być tak super. Miał się odprężyć i odpocząć. Miał popatrzeć na walki, poznać ciekawych ludzi, nauczyć się czegoś nowego i przeżyć to niezapomniane wydarzenie, jakim jest pełne zjednoczenie wszystkich mieszkańców Morskich Klifów pod jednym sztandarem i jednym dowódcą. Cóż, nie wszystko poszło po jego myśli. Wycieczka na Wyspy nie miała tak wyglądać, ale cóż poradzić? Przynajmniej parę punktów można uznać za zaliczone, prawda? Ciekawych ludzi poznał, na pewno. Tensa i Sagisa się do tego zaliczały. Szkoda tylko, że jedna nie żyje, a druga jest w ciężkim stanie psychicznym... Widział uroczyste mianowanie Cesarza Natsume i fartownie nawet mógł zamienić z nim parę słów, z nadzieją na kolejną rozmowę, fajnie, co nie? Szkoda tylko, że przez jakiś czas będzie przywiązany do tego miejsca. Takie pyszne żarcie, a taka mało zabawna przygoda...

Teraz jednak musiał się skupić na swoim obecnym zadaniu. Zdobył więc jedzenie i dowiedział się trochę na temat Tensy. Jej ciało zostało zabezpieczone i czeka na transport. Obsługa po wizycie tak dostojnego gościa, jakim jest sam Cesarz, bardziej ochoczo i aktywnie podchodziła do tematu. Przez chwilę nawet nie chcieli zapłaty za jedzenie, ale jednak udało się takową wcisnąć. Został jednak ostrzeżony, że następnym razem nie pójdzie mu już tak łatwo.

Chciał to słyszeć? Nie był pewien. Na pewno się przed tym nie bronił. Stał pod drzwiami i słuchał, jak Sagisa wyrzuca z siebie beznamiętnie kolejne historie z życia młodego samuraja. To było jasne jak słońce, że chciała mu dogryźć, wyżyć się na nim. A Akarui nie mógł jej powstrzymać. Wszystko, co jej leży na sumieniu, musi zostać wyrzucone, choćby krzywdziło do żywego, każdego. Ona teraz może sobie na to pozwolić, a Tozawa nie ma prawa jej tego zabraniać. Poczekał więc na dłuższą chwilę przerwy i dopiero wtedy wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Taca z nadal parującym jedzeniem wylądowała obok Sagisy, a Akarui jedynie lekko się uśmiechnął, mówiąc:- Same dobroci dla młodej mamusi. Smacznego. Po tych paru słowach położył rękę na czole malca, by sprawdzić temperaturę. Zbliżył dłoń do jego klatki piersiowej, by wyczuć oddech. Potem jeszcze pozwolił sobie na dotknięcie czoła Rudowłosej. Wiedział, że nic u niej nie wyczuje, ale musiał to sprawdzić. Może nie chciała dotyku, a może go teraz potrzebowała? Jeśli wszystko było w porządku i nic go nie zatrzymało, usiadł na swoim krzesełku i skupił się na piciu już chłodnej herbatki.

[Misae]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=u2oql-D ... 3&index=20[/youtube]

Kocham Cię, lecz każda miłość jest inna,
Kocham Cię, lecz czy powinnam wciąż czuć się winna...?
~*~

Kitashi na pewno oczekiwał, że dziewczyna coś powie. Jednak sama przez pustkę jaka panowała teraz w jej głowie nie wiedziała co takiego mogłaby odpowiedzieć. Uratowana przez dzwonek. Żałosne. Ale czy miała wtedy jakieś inne wyjście? Może i miała, ale po prostu go nie dostrzegała. Nie była dobra w podejmowaniu decyzji pod taką presją czasu. Szczególnie kiedy mogła niechcący zranić jego. Czuła jak potężna chakra powoli się oddala, ale ku nim przychodzi ktoś inny - już nie na takim poziomie. Nie odzywała się tylko dalej zdawała się nasłuchiwać. Miała wrażenie, że ta energia zbliża się do nich, ale dopiero pukanie utwierdziło ją w tym fakcie, że się nie myli.
Spojrzała na szatyna. Kiedy widziała, że chłopak oczekuje jej aprobaty skinęła głową, że może spokojnie otworzyć drzwi. Nie wyczuwała tamtej chakry więc miała nadzieję, że w końcu udało im się oddalić od zagrożenia. Może uda im się oszukać przeznaczenie i wyjść obronną ręką z tej całej farsy.
Wtedy to jej oczom ukazał się jakiś strażnik, który przywitał ich w dość oryginalny sposób. Ale z drugiej strony byli nowi w tym regionie i mogli nie znać typowego dla niego savoir vivre'u. Może oni też powinni odpowiedzieć podobnym ruchem? Kiedyś się dostosują. Na razie białowłosa w skupieniu słuchała tego co ma do przekazania. Aż otworzyła szerzej oczy. Wiedziała, że wyczuła bardzo potężną energię, ale nie sądziła, że aż taką. Serce zabiło jej mocniej na myśl, że przyjdzie do nich i że jest zainteresowany rozmową o zajściu w onsenie. Czyżby była szansa na sprawiedliwość? W tym ciemnym tunelu kłamstw pojawiła się jasna iskierka nadziei.
Dziewczyna skinęła głową Kitashi'emu odprowadzając go wzrokiem na jedno z łóżek. Odetchnęła głęboko.
-Pójdę się nieco ogarnąć... ale spójrz. Spóźniliśmy się na uroczystość, więc sam cesarz postanowi się do nas pofatygować - odparła uśmiechając się półgębkiem zmuszając się do zabawowego tonu. Nie chciała wyglądać jakby stało się coś złego. Po prostu musiała zmyć z siebie to wszystko. Złapała pod ramię czyste ubrania i udała się do łazienki.
Zrzuciła zaraz za progiem, gdy tylko zamknęły się drzwi odzienie pozwalając by bezwładnie opadło na podłogę. przeczesała dłonią włosy i ruszyła się myć. Mocniej i mocniej wycierając swoją skórę zdawała się próbować zmyć z niej coś więcej niż brud, szczególnie, że tego od wizyty w onsenie było ze świecą szukać. Nie spieszyła się. Zamierzała wyjść dopiero kiedy poczuje, że Natsume się do nich zbliża - chyba nigdy jak wtedy nie cieszyła się ze swoich zdolności sensorycznych i nigdy tak jak wtedy nie było jej za siebie wstyd. Chociaż tyle, że jako kobieta mogła wyjaśnić swoją długą obecność w łazience ilością rzeczy, które jako kobieta musiała zrobić - nie mogła przecież witać jak ostatni rozbity emocjonalnie menel, którego ze względu na niezliczoną tego dnia ilość łez, którą ukazała na światło dzienne. To nie tak powinno wyglądać. Nie to sobie nawzajem obiecali. No nic. Zaczęła się przyzwyczajać, że odkąd przekroczyli próg hanamury wszystko zaczęło stawać na głowie i daleko im było do normalności. Tego przyjmnego wspomnienia stabilności, które teraz zdawało się być infantylną mrzonką minionych dni.

[Hayami Akodo]

Will I change? The time will tell.
Why am I astonished? What is this hell?
So maybe I should stop this time and draw the line and see the light.


Popatrzył na Sagisę przeciągle. Rozumiał wszystko, rozumiał żałobę, ból po stracie ukochanej siostry, w której Sagisa złożyła tak silny zasób uczuć, jednak jej zachowanie, ta wypowiedź...Jak miał na to teraz zareagować? W jego oczach pojawiło się najpierw zaskoczenie (dwie łezki? Tak szybko? Tak jak u...niej?), potem ból, następnie wściekłość, wreszcie żal i gniew, które jednak na końcu przerodziły się w dziwny spokój.
W tej sytuacji wszystko już chyba zostało powiedziane, a gwałtowny szkarłat i niebezpieczna czerń, które zderzyły się ze złotem, powiedziały mu aż zbyt jasno, co tu się dzieje. Chociaż...czy miał prawo powiedzieć, że cokolwiek rozumie?
W głowie miał niesamowity mętlik. Niedawny kac, bójka w izakayi, chaos związany ze spotkaniem z Yosuke, wspomnienia walk, krwi i pobytu w szpitalu, złączone z szumem fal i pokojem bieli Yinzin oraz twarzą Shijimy, przewijającą mu się z przerażającym uporem, głosy braci, odpowiedzialność mówiły jedno: spieprzyłeś, Hayami.
I nigdy bardziej nie spieprzyłeś, jak teraz.
Jedyne, co mógł w tej sytuacji zrobić, to zastosować się do jej żądania. Choć formalnie teraz powinien wyjść z gniewem i wściekłością, targany rozgoryczeniem, poczuciem winy i huraganem myśli, z których jedna była głośniejsza od drugiej, a żadna nie chciała dać mu chociaż na chwilę spokoju, to jednak wstał powoli. Równie wolno, bez pośpiechu pozbierał wszystkie swoje rzeczy. Spojrzenie, które posłał Sagisie, było smutne, przepojone żalem, poczuciem winy i zarazem goryczą. Nie tak wyobrażał sobie ich rozstanie. Nie tak to wszystko miało się ułożyć. Mieli wrócić razem, a teraz...Co miał teraz zrobić?

Zabieraj więc ten twój pieprzony honor i znikaj. Nie jesteś mi nic winien.

Cóż, skoro nie był już jej nic winien, mógł odejść. Był wolny. Ale naprawdę nie chciał, nie pragnął tej wolności...
Zacisnął na chwilę wargi. Nie było już odwrotu. Ukłonił się nisko Sagisie i jej dziecku. Ciekawe, jak zareagowałby na to wszystko mały, gdyby był już zdolny cokolwiek rozumieć? Jak zrozumiałby całą tą sytuację? Tak czy inaczej, nie miało to już znaczenia. Skoro rozkazano mu odejść, powinien to uczynić jak najszybciej. Zwrócił się do Tozawy, a jego twarz była kamiennie spokojna. Nie widać już było na niej ani uśmiechu, ani tej pogodnej, młodzieńczej energii, z jaką rozmawiał z nim poprzednio.
Gdzieś w dali, wśród mgieł, przewrócił się w jego umyśle kolejny biały pionek.

- Sagisa życzy sobie, bym ją opuścił, więc to czynię. Opiekuj się nią dobrze, Akarui-san - poprosił spokojnym, cichym głosem, w którym mimo wszystko dało się usłyszeć swego rodzaju ciepło; taką temperaturę mógłby mieć letni, spokojny wieczór, kiedy wszystko udaje się spać, odpocząć po trudnym dniu. - Być może jeszcze zjawię się w Sogen.

To rzekłszy, posłał długie spojrzenie i krwistowłosej, i jej maleństwu, po czym złożył przed nią ze spokojem wakizashi. Skoro nic już ich i tak nie łączyło...
Nie było w nim żadnych złych emocji, nie było gniewu, po prostu...Czy sam potrafiłby nazwać te emocje? Czy potrafiłby powiedzieć, co właściwie się z nim teraz dzieje? Chyba nie.
Poza tym, że miał świadomość, że chyba właśnie - z własnej głupoty, z własnej winy - nadszarpnął więzi łączące jego i Sagę, że najprawdopodobniej je zniszczył, i że tego mimo wszystko głęboko żałował?

Daremne żale, próżny trud.
Bezmyślne złorzeczenia...

- Żegnaj, Saga.

Wyszedłszy, zasunął za sobą cicho panele. Odetchnął ciężko, mrużąc na chwilę powieki, i oparł się o ścianę.
Co tak naprawdę czujesz, Hayami? O czym myślisz?
Pytania te pozostały na razie bez odpowiedzi. Po długiej, długiej niczym wieki chwili czerwonowłosy młodzieniec oderwał się od ściany. Koniec. Nie powinien tu stać i roić sobie niepotrzebnych snów. Nie powinien o tym myśleć, nie teraz...
Udał się do recepcji i na swoją własną prośbę, dzięki uprzejmości recepcjonistki, naniósł pewne poprawki na list. W ostatecznym brzmieniu wyglądał on następująco:

  Ukryty tekst

Poprawiwszy treść listu, Hayami Akodo upewnił się, że uregulował wszystkie należności, które winien był hotelowi, i opuścił ryoukan. Przez chwilę targała nim chęć, by ujrzec ciało Tensy i pożegnać się z nim, ale...Nie był godzien. Mimo wszystko.
Słodkie usta Sagisy, ich uśmiech, echo słów Yami-kun z dawno już zapomnianego dzieciństwa łkały mu w głowie, kiedy wyszedł na ulicę, w tłum roześmianych, radosnych ludzi.

Coś się kończy.
Coś się zaczyna.

________________________________________________________________________________________________
zt --- > Park Kaito
-500 ryou - Hayami zostawia pieniądze kuzynowi na podróż

[Sagisa]

Powoli godziła się z faktami. Dopuszczała do siebie myśl, że tak jak wczoraj coś się zaczęło, tak właśnie dziś się kończyło. Życie za życie - to nie była uczciwa wymiana, nie dla niej. W jej odczuciu traciła o wiele więcej, niż zyskiwała, ale nie miała już na to wpływu. Nikt nie miał. Wszystko to stawało się po prostu częścią przeszłości. Bliskiej przeszłości, ale jednak przeszłości.
Została sam na sam z Hayamim, mając u boku tylko śpiącego synka. Panującą między nimi ciszę przerwał samuraj, a płomiennowłosa nie umiała pozostawić jego słów bez echa. Sęk w tym, że za kolejnymi padającymi z jej ust zdaniami szła gorycz, którą przelewała z siebie na rozmówcę. O ile można go określić tym mianem, biorąc pod uwagę, że to głównie ona mówiła. Po prostu tego potrzebowała. Potrzebowała powiedzieć na głos wszystko, co leżało jej na sercu. W tej chwili nie myślała nad tym, czy zrani w jakiś sposób młodego Akodo, chciała go po prostu uświadomić w jego własnych błędach, ich konsekwencjach. Pragnęła po prostu zaznać ulgi, o której wspominał Tozawa.
Widziała w jego oczach zaskoczenie, które ustąpiło boleści, żalowi, a nawet złości. Nie przejmowała się jego emocjami, Te słowa miały napełnić ją spokojem i tak też się stało. Gdy skończyła, skupiła swoją uwagę na Ryujinie, słyszała jednak, jak chłopak zbiera swoje rzeczy. W międzyczasie wrócił też Akarui, stawiając przed nią talerz z ciepłym posiłkiem. Hayami wyjaśnił krótko, że młoda matka nie życzy sobie jego obecności, a on zamierza to uszanować. Widziała, jak kładzie coś przy niej i wychodzi, dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że oddał jej wakizashi. Uniosła na niego spojrzenie w momencie, gdy się żegnał, sama jednak nic nie odpowiedziała, patrzyła po prostu jak zamyka drzwi. Spojrzała na medyka, który sprawdzał raz jeszcze stan małego. Brunecik poruszył się niespokojnie przez sen, jakby wyczuł obce ręce, nadal jednak się nie obudził. Gdy dłoń mężczyzny wylądowała na jej czole w celu sprawdzenia temperatury, nie protestowała.
- Akarui-san, czy ja... dobrze postępuję? - spytała cicho. Nie mogła wiedzieć, że słyszał jej monolog, jednak z zachowania samuraja mógł wywnioskować, co tak właściwie działo się pod jego nieobecność. - Teraz, kiedy już nie ma Tensy... czuję się zagubiona. Jej śmierć... to boli, a ja już nie wiem... Co powinnam teraz zrobić?
Spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem. Mimo spokoju w głosie dało się w nim wyczuć nutkę niepewności. Ale czy była ona dziwna w jej sytuacji? Straciła siostrę, w której miała oparcie. Przyjaciel, który przyrzekał bronić ją i jej syna, nie wywiązał się z obietnicy i zostawił ją właściwie samą. Na jej wyraźną prośbę, jak nie żądanie, ale jednak zostawił. Teraz jedyną osobą, która mogła jej pomóc, okazywał się właśnie siedzący przed nią medyk. Właśnie dlatego to właśnie do niego kierowała swoje pytania. Nie wiedziała tylko, czy będzie on w stanie na nie odpowiedzieć.

[Yōsuke]

Nie trwało to długo, ta cała droga do Króliczka Inaby. Tłumy przerzedziły się, porozchodziły do ryokanów, izakay, domów, czy najzwyczajniej w świecie poszli pakować wszystkie rzeczy, szykując się do odjazdu z Hanamury. Dla większości tych ludzi, zwykłych, przeciętnych ludzi, były to zapewne wakacje życia. Jedyne w swoim rodzaju, jedyne w ich życiu. Mało ludzi odrywa się od życia codziennego tylko po to, żeby udać się na koronację, jak i turniej, co jest nielada wydarzeniem, bo w końcu ile razy w życiu można obejrzeć coś takiego, jak koronacja? No właśnie.

Gdy tylko wszedł do budyneczku, Pani z recepcji pomachała do niego tak, żeby poinformować mu, że chce z nim pogadać, może randka? Wątpię. Gdy tylko podszedł do uprzejmej blondyneczki, ta wyszeptała mu, że jego kuzyn, Mister Hayami Akodo, zostawił dla niego liścik z czymś ekstra, ekstra. Takim brzeczącym ekstra. Zapewne na jakąś podróż, czy coś. Wziął list, jak i mieszek, chowając to drugie do kieszeni. Idąc w górę, rozpieczętował list, czytając go powoli, co tam mu Hayami nabazgrolił tym swoim okropnym pismem. Jashinie. Ratuj mnie.

- Wyroki Bogów są niezadbane, bla bla bla - mruczał pod nosem - Niezbadane znaczy się - poprawił szybko, mamrocząc do siebie pod nosem. Nie miał problemu na ślepu trafić do pokoju, znał tę drogę na pamięć, bo w końcu… No miał w miarę dobrą pamięć, jeśli chodzi o takie rzeczy. - Sagisa zmarła… - jego twarz nagle zbladła, dłonie się spociły. Jak to… Sagisa zmarła..? Że tak nagle?
- ...siostra Sagisy zmarła… - w tym momencie odetchnął. Lepiące oczy, gigantyczne zmęczenie i charakter pisma Hayamiego to okropne połączenie. Gdyby tylko troszkę pomyślał, oczywistym by było, że to niemożliwe, że Sagisa zmarła i z całą pewnością jego kuzyn nie przyjąłby tego z takim spokojem. W końcu to Yosuke miał jej pilnować. Hayami czekałby tu z jakąś ekipą, żeby się odegrać na biednym Yośku za to, że jej nie upilnował. Cholerny świat.
- A więc muszę ruszać do Kaigan z chłopakami, zjeść coś, iść spać i ruszać do Kaigan - podsumował, otwierając drzwi do swojego pokoju. Sagisa, Ryujin… I jakiś koleś. Ale pewnie nie chciał zrobić nic złego, skoro był tu Hayami… No i ten koleś nadal był przy życiu.

- Dzień dobry - powiedział do nich, nie dając po sobie znać, że w ogóle wie, co wydarzyło się przez ten czas.
Nie wyglądał na wielce zadowoloną osobę. Wiecie. To jego standardowe “kocie” zachowanie. Niby milusi, niby fajniusi, ale czasami po prostu potrzebuje czasu dla siebie. Tym bardziej, że jest strasznie zmęczony. Spoglądał tylko czasami na nich, uśmiechając się niemrawo.
- Chyba pora na mnie, wybacz Sagisa, że tak krótko tu byłem i nie miałaś szans mnie jakkolwiek poznać - powiedział ciepło do dziewczyny, po czym zapakował wszystkie swoje rzeczy, składając pościel na łóżku.
- I Ty także wybacz, nieznajomy kolego - ukłonił się lekko do chłopaka, po czym zarzucił swój czarny płaszcz na barki, zakładając kaptur na czerwoną czuprynę. - Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze kiedyś - machnął do nich, po czym zatrzasnął za sobą drzwi bardzo cicho.
- A teraz trzeba iść po chłopaków - wyszeptał pod nosem, ziewnął sowicie ze słyszalnym zmęczeniem i ruszył w stronę portu do zapewne czekających już na niego kuzynów.

z/t

[Akarui]

Przynajmniej stan fizyczny obojga był w porządku. Sagisa nadal zmęczona i roztrzęsiona, ale Ryujin spał i był spokojny. Żeby tylko to wszystko nie było otoczone tą głębią depresji, smutku i przygnębienia, byłoby całkiem sielankowo, prawda? Niestety, nie było. I nie zapowiadało się na jakiekolwiek zmiany. Szczególnie w chwili, gdy czerwonowłosa odprawiła z kwitkiem młodego samuraja. Akarui słyszał ostatnie słowa, jakie młoda matka adresowała do Hayami'ego, nie było to nic przyjemnego. Jednak zachowanie chłopaka, któremu (z tego co medyk zdążył zauważyć) zależało na dziewczynie było jeszcze dziwniejsze. Czy odezwała się w nim złość? Czy słowa Sagisy były aż tak prawdziwe i raniące? Czy może był to przykład samurajskiego zachowania prosto z ich kodeksu? Zwolniony ze służby, dzięki i nara. Szatyna zatkało, nawet słowem nie odezwał się do wychodzącego mężczyzny. Bo i co miał mu powiedzieć?

Widać było, jakie emocje targają zmęczoną dziewczyną. Niczego już nie była pewna a po wyrzuceniu stąd Hayami'ego Akarui został jej jedynym oparciem. Ten obcy człowiek. Gdyby nie to, że jest lekarzem, może i on zostałby wyproszony? Na nic takie rozmyślania, gdy to Sagisa potrzebowała odpowiedzi na swoje pytania: - Znaczy się... Wtem kolejna osoba weszła do pokoju. Widać kolejny znajomy pakował się i odchodził. Co to za legowisko w tym pokoju było?! Ot, wszedł, spakował się i wyszedł. Akarui odprowadził go wzrokiem, dopiero usiadł przy dziewczynie i wziął w dłonie jej chłodną rękę. Chciał dać jej trochę swojego ciepła, z którym zawsze podążało wsparcie. Celem pobocznym było sprawdzenie tętna. Patrząc dziewczynie w oczy w końcu wiedział, co ma powiedzieć: - Słyszałem część z tego, co mu mówiłaś. Jeśli była to sama, szczera prawda, to byłaś jedyną osoba na świecie, której stan pozwala na mówienie tak krzywdzących rzeczy. Jeśli jednak Twoje życie w końcu się unormuje, jeśli wszystko będzie na właściwych torach, Ryujin będzie zdrowy i skończysz opłakiwać śmierć Tensy, powinnaś go znaleźć i przeprosić.

Położył jej rękę na posłaniu i sięgnął po tacę z jedzeniem, umiejscawiając ją na swoich kolanach. Wtedy też kolejny raz zwrócił się do dziewczyny: - W tej chwili jednak nie ma nic ważniejszego od zdrowia Twojego i Ryujina. Więc jak natychmiast nie zaczniesz jeść, to jak mamusię kocham, sam Cię nakarmię, zrozumiano? Ostatni zwrot miał być już bardziej humorystyczny, ozdobiony drobnym, ciepłym uśmiechem z przymrużeniem oczu i podniesieniem łyżki z nadal parującą potrawką na wysokość ust Sagisy. Miał nadzieję, że dziewczyna podąży tą ścieżką i choć spróbuje odwzajemnić ten lekki dowcip. Bo jeśli nadal będzie tu panował taki morowy nastrój, to ktoś zwariuje!

[Natsume Yuki]

Turniej w końcu można było uznać za zakończony. Podobnie jak i całe to wydarzenie, związane z jego koronacją. Nażeszkurwareszcie, jakby to powiedział jego stary przyjaciel. Natsume nigdy nie przepadał za takim gwarem, i obecność na tak wielkich imprezach była dla niego zwyczajnie męcząca. A co dopiero, gdy cała okoliczność oscylowała wokół jego osoby! W takim przypadku nie pozostawało nic, jak po prostu zrobić wszystko by się gdzieś schować i to przeczekać. Pozostaje tylko żal, że takiej możliwości Yukiemu nie pozostawiono - uczestniczysz, to w końcu Twoja impreza, musisz pokazać siebie i Twoje Cesarstwo z jak najlepszej strony. Zachciało się rządzenia? No to cierp!
A żeby tego było mało, fakt - o ile Senat zorganizował całe wydarzenie, to osądzenie większości dziwnych sytuacji które podczas niego wystąpiły spadło na jego barki. Dwójka topielców w onsenie, jedna śmierć w ryokanie, przemytnik próbujący przerzucić alkohol przez bramę, korzystając z jego imienia... ech, tyle syfu, a wszystko zostawiono do posprzątania dla niego. Na litość, czy nie można było tego zostawić straży miejskiej? Strzelał, że w tych kwestiach mieli oni znacznie większe kompetencje niż pustelnik z lodowej wyspy, który jakimś cudem dostał koronę...
Teraz jak nigdy tęsknił za swoją pagodą w środku lasu w Hyuo. Przy tym wszystkim tamto miejsce wydawało się istną ostoją spokoju.
Po raz kolejny tego dnia, Natsume podszedł do "Królika Inaby". Tym razem jednak planował porozmawiać z dwójką świadków wydarzenia w onsenie - Sagisę, Hayamiego, Akaruia i Ryujina lepiej zostawić, niech trochę odpoczną po tych wszystkich przeżyciach. Świadkowie zaś nie powinni czekać - im szybciej czegoś się dowiemy, tym szybciej można będzie popchnąć śledztwo, i tym szybciej je zakończyć.
Natsume spokojnie wkroczył do recepcji, tym razem nie wzbudzając już takiego szumu jak poprzednio - skoro się spodziewali, że powróci, to i mogli się na to przyzwyczaić. Yuki spojrzał na stąpającego za nim Hideo i uniósł pytająco brwi. Ranmaru od razu ruszył przodem, prowadząc go do pokoju gdzie mieli mieszkać świadkowie.
Uprzejmie podszedł do wskazanych przez Ranmaru drzwi i zapukał o drewnianą framugę.
-Witam. Tu Yuki Natsume. Czy mogę wejść?

[Misae]

Misae nie wiedziała ile siedziała w łazience. Była pewna natomiast czegoś zupełnie innego. Od bardzo dawna nie była tak ładnie przygotowana. Dokładnie rozczesała włosy lekko je upinając i pozwalając by długie pasma opadały na jej ramiona i pierś. Pierś, którą przykrywały jej codzienne, czyste odzienie - niestety to wystawniejsze po całym dniu było już nieco mniej świeże i przed kolejnym wyjściem powinna je wyczyścić - o tym również pamiętała i odświeżając swoją wyjściową yukatę powiesiła ją w łazience tak aby nie przeszkadzała jej towarzyszom, którzy mogliby chcieć skorzystać z łazienki.
O czym myślała w czasie tych wszystkich rytuałów piękna jakim poddała swoje ciało, które stało się gładsze, niż było do tej pory - co wcale prostym nie było... no ale my nie o tym. Bardziej o myślach, które plątały się po głowie białowłosej... wiecie jaki był sekret? Skupiała całą swoją uwagę na tym co robiła oddalając od siebie wspomnienie na temat tego co działo się przez ten zdawać by się mogło krótki czas w jakim byli w Hanamurze. Nie chciała rozprawiać już na temat zajścia w onsenie - o tym porozmawia z cesarzem, o zniknięciu dwóch braci - byli dorośli i miała nadzieję, że trzymają się razem - zawsze byli razem więc pewnie w zupełnie nowym miejscu raczej nie zdecydowaliby się rozchodzić na własną rękę.
Jednak przede wszystkim nie chciała się zastanawiać nad tym co zaszło między nią a Kitashim' kilka chwil wcześniej. Na to przyjdzie jeszcze czas, ale teraz... to nie było to. Musiała być w pełni skupiona i dojść do tego czy to co zrobił chłopak było szczere - nie żeby uważała, że Koseki mógłby ją wykorzystać... ale nie wiedziała ile w jego geście było fizyczności, a inne tego czego od tak dawna szukała... może po prostu była zbytnią romantyczką jak na swoje czasy? Może za bardzo goniła za marzeniem, którego mało kto jest w stanie doścignąć?
Nie musiała na szczęście się tym przejmować. Już ze sporej odległości poczuła potężną chakrę, która wchodzi na teren ryokan i powolnym krokiem zbliża się do ich pokoju. Nie miała problemu by rozpoznać w niej tą samą energię, którą wyczuła wcześniej... wtedy połączenie faktów, nie było takie trudne. Ostatni głęboki wdech i mogła wyjść z łazienki kierując swoje kroki w stronę drzwi. Skinęła tylko głową do bruneta, kiedy za drzwiami odezwał się głos. Z potężnym ninja był jeszcze ktoś nieco słabszy... no jednak spójrzmy prawdzie w oczy - przy takiej mocy wszyscy wydawali się słabi. Yamanaka nacisnęła klamkę powoli otwierając drzwi. Nie miała gdzie się spieszyć, to był moment kiedy wszystko miało się powoli zacząć układać.
-Zapraszam Yuki-sama - powiedziała z ukłonem po czym pociągnęła odsłaniając mu wejście do wnętrza pokoju -Nazywam się Yamanaka Misae, a mój towarzysz to Koseki Kitashi. Bardzo nam miło pana poznać - uniosła swoje dwukolorowe tęczówki i jej oczom ukazał się... ktoś znacznie młodszy niż zakładała... wydawał się być w wieku Kitashi'ego, może był niewiele starszy. Wiedziała, że zdarzają się młodzi geniusze, ale nie spodziewała się, że nowy cesarz do nich należy... tak powinni byli być na czas i zobaczyć ceremonie, wtedy nie musiałaby stać i się dziwić... teraz jednak mamy to co mamy. No dobra. Pora się mobilizować bo teraz czeka ich dość ważna rozmowa. Kunoichi gestem dłoni zaprosiła bruneta aby się rozgościł.