Dom Atasuke

[Atasuke]

Jest to niewielki dom jednorodzinny położony kilka kilometrów od osady Kōtei, nieopodal jednego z niewielkich lasów znajdujących się w okolicy. Sam budynek nie wyróżnia się niczym szczególnym. Zbudowany z drewna, na planie kwadratu, pokryty słomianym dachem. Konstrukcja nie jest bardzo wytrzymała, ale wystarczająca, by przetrwać typową pogodę prowincji Sogen. Najbliższy teren wokół domu stanowi polana z nielicznymi kamieniami oraz krzewami. Roślinność tuż przy domu jest utrzymywana w takim stanie, by zapewnić nieutrudnione użytkowanie budynku, jednak im dalej od ścian, tym roślinność ma większe pole do popisu, by rosnąć, tak jak pozwalają jej warunki. Główne drzwi prowadzą do dużego pokoju, w którym znajduje się stolik z krzesłami, kuchnia oraz niewielka przestrzeń do przyjmowania gości z matami oraz małym stoliczkiem i zestawem do parzenia herbaty. Z głównego pomieszczenia można przejść do trzech innych pokoi. Jeden z nich przystosowany jest do czynności higienicznych. Drugi prowadził do pokoju matki, w którym znajdowało się tylko łózko i szafa. Trzeci zaś był pokojem Atasuke. Wystrój również był raczej surowy. Piętrowe łóżko, które wcześniej dzielił z bratem, szafa na ubrania i biurko. Jedyną rzeczą, która nie była standardem, była sztaluga z płótnem, na której Atasuke tworzył swoje dzieła.
----------- Atasuke wrócił właśnie z spaceru. Usiadł przy drzwiach wejściowych i ściągnął buty, spoglądając na matkę. Ta siedziała przy stole i, patrząc przez okno, wpatrywała się w niebo. Kołysała się lekko do przodu i tyłu. Nie zwróciła nawet uwagi na chłopaka. Młody Kagawa również nie odezwał się do niej ani słowem. Zapalił ogień pod kuchenkę i zaczął grzać wodę na herbatę. Po kilku minutach siedział naprzeciwko matki, trzymając w dłoniach czarkę wypełnioną gorącym napojem. Przed kobietą również stało naczynie, zupełnie nieruszone. Atasuke pił powoli, delektując się każdym łykiem. W końcu jednak nie wytrzymał i wstał gwałtownie od stołu. Zabrał napój ze sobą i wszedł do swojego pokoju. Rozłożył przybory i zabrał się za malowanie. Puste płótno zaczęło wypełniać się farbami.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 1/15
,,Krytyczny przypadek" Piękny, spokojny dzień, połączony ze świergotem ptaków nie zwiastował niczego nowego. Matka chłopaka, zajmowała się swoimi sprawami, shinobi z kolei skupił się na swoich malunkach. Dzień miał przebiec niemalże jak każdy inny, z tym wyjątkiem, że dzisiaj na ziemiach swojej posiadłości mieli gościa. Niska, blond włosa dziewczyna, stanęła na ganku, obserwując swoje otoczenie. Jej świątynny strój miko powiewał na wietrze, w czasie gdy ta zbliżyła swoją prawą dłoń do drewnianej konstrukcji. Za nim jednak wykonała kolejny ruch, wcześniej zerknęła przez okienko, wypatrując domowników. Jej wzrok powędrował w kierunku kobiety, która siedziała przy stole. Chcąc zwrócić na siebie uwagę, dziewczyna lewą dłonią, w które mocno trzymała zwój pomachała do rodzicielki, która to po dłuższej chwili otworzyła frontowe drzwi. Gdy tak się stało, przybyszka nie wchodząc do środka, postawiła na ziemi zwój, zaś sama wycofała się na długość czterech kroków.
- Nazywam się Misae Tachibana, zlecono mi powiernictwo misji zleconej przez Takamatsu Nakamurę, głowę osady, znajdującej się niedaleko stąd w kierunku wschodu. Wszystkie potrzebne informację znajdują się w środku, jednakże nie są one dla pani oczu, lecz shinobiego, który tu mieszka. Co prawda chodziłam po kilku domach, szukając idealnego kandydata, jednakże.... Wiele osób dzisiaj nie ma w domostwach, a część z nich nie nadaje się do tego zadania - kończąc mówić, desperacko wykonała tradycyjny pokłon i po pochyleniu głowy dość nisko, kontynuowała przemowę - Proszę, pomóżcie nam, Takamatsu-sama nie może dłużej czekać!
Po wypowiedzeniu tego zmartwionym tonem, zmrużyła mocno oczy, czekając na reakcję domowników. Również gdyby wytężyć słuch to dałoby się usłyszeć świątynne modlitwy wypowiadane szeptem przez kapłankę.

[Atasuke]

Kolejny obraz powstawał powoli, wręcz w mękach. Atasuke co chwilę zastanawiał się, czy każde kolejne machnięcie pędzlem jest tym, o co mu chodzi. Jego tortury zostały przerwane przez dźwięk otwieranych drzwi. Chłopak odłożył malarski ekwipunek na swoje miejsce i wyszedł ze swojego pokoju. Postać, którą zauważył tuż za progiem lekko go zaskoczyła. Nigdy wcześniej nie miał takich gości. W ogóle goście to była rzadkość. Dom stał na uboczu i nikt nie zapuszczał się w te okolice bez konkretnego celu. Młody Kagawa przysłuchiwał się więc dokładnie temu, co miała do przekazania niezapowiedziana blondynka. Podczas wypowiedzi Tachibany odebrał zwój z ręki matki i obracał go w dłoniach, czekając, aż dziewczyna skończy. Chłopak nie kojarzył w ogóle wioski ani mężczyzny, o którym mówiła, jednak zlecenie było zleceniem. Potrzebował pieniędzy. Zarówno na życie, jak i na przybory malarskie. Coś jednak mu mówiło, by nie ufać tej kobiecie. Trauma z dzieciństwa przypominała o sobie. Zastanawiając się, dlaczego wysłali młodą dziewczynę w celu znalezienia pomocy, chłopak otworzył zwój i wczytał się w jego treść. Starał się skupić na spisanych słowach, a nie na cichych modłach kapłanki, które docierały do jego uszu.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 3/15
,,Krytyczny przypadek" Młódka po zobaczeniu chłopaka widocznie się rozweseliła. Z delikatnym uśmiechem oraz pogodnymi, bursztynowymi oczyma, przyglądała się jak chłopak czyta zwój. Z drugiej strony, gdy matka jako pierwsza za niego chwyciła, ta chciała interweniować, co pokazała po napiętych mięśniach prawej ręki. Gdy jednak sprawa zakończyła się pomyślnie, rozluźniając ciało w ciszy czekała, aż chłopaczyna doczyta resztę treści. Gdy ten skończył, odwróciła się na pięcie i podeszła do linii drzew.
- Na wszelkie pytania, odpowiem po drodze. Jeśli jesteś zdecydowany, ruszajmy, nie ma chwili do stracenia - mówiąc to wskoczyła na pobliskie drzewo, po czym wskazała ręką na wprost siebie - Wystarczy byś podążał za mną, ta droga zdecydowanie będzie szybsza - zaproponowała trasę Atasuke, a następnie bez zbędnych pytań, czy czekania ruszyła do przodu, co jakiś czas odwracając się za siebie, by zobaczyć czy shinobi za nią nadąża. Młódka specjalnie szybka nie była, lecz ewidentnie należała do frakcji ninja. Czy był to powód do obawy? Niekoniecznie, gdyż przez cały czas ton jaki używała należał do miłych do słuchania. Melodyjny głos nie brzmiał wrogo oraz nie miał złych intencji, jedynie gdzieniegdzie słychać było jak wielką wagę przywiązywała do zlecenia. W razie gdyby Atasuke nie chciał wskoczyć/wejść na drzewo, ta by mu wyjaśniła, co i jak, poprzez powiedzenie ,,Szybciej dotrzemy tam poprzez poruszanie się na gałęziach, mam nadzieję, że umiesz to zrobić, zupełnie jak ja". Jednakże, nie miała go w planach zmuszać, chciał biec na ziemi, była to tylko i wyłącznie jego sprawa. Natomiast gdy się zatrzyma, Tachibana poczeka, aż ruszy dalej.

Do wszystkich młodych i uzdolnionych!
Wioska Rusutsu potrzebuję pomocy. Mieszkanka wioski imieniem Yui jest ciężko chora i w związku z tym potrzebujemy pomocy, przy zapewnieniu jej komfortu. Ciężki stan dziewczynki po urazie spowodowanym przez przygniecenie głazem, odcisnął na niej piętno, jakim jest brak możliwość chodzenia. Jako lider nie mogę pozwolić by jeden z naszych mieszkańców cierpiał, jednakże większość pochłonęły przygotowania związane z weselem, które będzie miało miejsce za dwa miesiące. Również by zapewnić dostatek społeczności, większość naszych ludzi jest zmuszona ciężko pracować. Proszę zatem w imieniu wioski, by chętny lub chętna, udzielili nam pomocy przy Sonozaki. Jej ojciec dniami i nocami czuwa przy niej wraz z oddelegowaną opiekunką, lecz Ci mają swoje obowiązki, które muszą wykonać. Twoja pomoc byłaby nieoceniona, gdyż odciążenie tej dwójki to mój priorytet, który muszę spełnić, by zająć się innymi sprawami.
Z wyrazami szacunku i wdzięczności,
Takamatsu Nakamura

[Atasuke]

Cała sytuacja zaczynała się rozjaśniać. Tekst zwoju był obszerny i jasno prezentował, jaka jest sytuacja i co będzie od niego oczekiwane. Przynajmniej ogólnie. Szczegóły pewnie pozna na miejscu. Nazwiska brzmiały dla niego obco. Nie kojarzył żadnej z tych osób. Tak samo wioska była dla niego enigmą. Nie słyszał o niej ani nie przypominał sobie, by kiedykolwiek przez nią przechodził. Może kiedyś ją minął i nawet się nie zorientował? Wszystko się okaże na miejscu.
-Wychodzę, nie wiem kiedy wrócę. Jedzenie jest w spiżarni, odpowiednio zabezpieczone. Poradzisz sobie? - zadał pytanie matce, choć nie liczył na jakąkolwiek odpowiedź od niej. Atasuke zebrał wszystkie potrzebne na wyprawę rzeczy i opuścił dom. - Do zobaczenia.
Chłopak wskoczył na drzewo, stając obok Misae. Nie spodziewał się, że jest tak zwinna. Szybko jednak przeszedł nad tym do porządku dziennego i starał się za nią podążać, przeskakując z gałęzi na gałąź. Na początku nie odzywał się do dziewczyny, w końcu jednak jego ciekawość wzięła nad nim górę.
-Czy mogłabyś mi powiedzieć co się stało Yui? I jak wygląda jej typowy dzień? Chciałbym wiedzieć po prostu na czym ma polegać moje zadanie dokładnie. - Atasuke zapytał się poważnym głosem, starając się zachować pewien dystans, pomimo tego, iż dziewczyna szybko przeszła na rozmowę na ty i w ogóle się nad tym nie zastanawiała. -I nazywam się Kagawa Atasuke, przepraszam najmocniej za mój brak manier.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 5/15
,,Krytyczny przypadek" Po pożegnaniu się z matką, ruszyli przez las w kierunku wspomnianej przez dziewczynę wioski. Ich droga miała przez chwilę potrwać, lecz ten czas mogli spożytkować na zadawanie pytań, o których wspomniała Tachibana. Ta, wykonując nie pierwszą swoją misję, wyglądała, jakby styczność z sytuacją miała nie po raz pierwszy. Mimo uroczej aparycji była zdecydowana, zaś jej słowa zawsze wyrażały pewność siebie i wiarę we wszystko co mówiła, innymi słowy wyczuć można było bijącą od niej szczerość.
Z początku panującą ciszę jedynie zakłócały dźwięki otaczającej ich natury. Śpiewające ptaki, a także okoliczna zwierzyna wydawała się być ich jedyną muzyką. Do czasu, oczywiście, aż w górę wzięła ciekawość chłopaka. Ten chcąc większej ilości informacji, zapytał Misae o kilka rzeczy, zaś ta skacząc z gałęzi na gałąź dała sobie chwilę do namysłu. Widoczne zastanowienie, a także wzrok utkwiony przez siebie, trwał krócej niż powiedzenie ,, Do widzenia".
- Jakiś czas temu, wraz z ojcem poszła w góry. Mieli nazbierać kilka ziół, a także przynieść trochę materiału dla wioski. Także wiadomo, iż jej ojciec jest fanem polowania. Podobno pod nieuwagę jego, Yui-chan poszła się bawić. Jest dzieckiem jeszcze, nie dziwię się, jednakże w czasie tego oddaliła się od niego. Znalazł ją później pod stertą kamieni, prawie martwą. Mówią, że część góry się osunęła, a ona najprawdopodobniej spadła. Okoliczny medyk im pomógł, dziewczynka przeżyła, jednakże potrzebuję dużej ilości medykamentów, także jej prawa noga.. - przerwała na chwilę, chcąc przełknąć nagromadzoną w ustach ślinę. Jej dłonie zacisnęły się w pięści, zaś jej wzrok nieco pochmurniał - Została bez czucia
Po wypowiedzeniu tych słów, wcześniej spokojna Misae, opuściła głowę i się uciszyła. Przeskoczyła kilka drzew, lecz wciąż nie chciała odpowiedzieć na ostatnie pytanie. Jej dłonie, co jakiś czas rozluźniały się od zbyt dużego nacisku, po czym znowu zaciskały. W końcu przystanęła i wskazała kierunek przed sobą - Większość czasu spędza w łóżku, nie odzywa się prawie w ogóle, Twoim zadaniem będzie zebranie potrzebnych ziół, a także ułatwienie jej życia. Chcą by zaczęła chodzić, jednakże wymyślenie sposobu będzie należało do Ciebie, do pomocy będziesz miał Tanakę-sama, który zajmuje się hodowlą zwierząt, a także uchodzi za miejscowego drwala - poprawiła dłonią opadające na jej twarz kosmyki, a następnie zerknęła w kierunku Atasuke - Wybaczam Ci Twój brak manier, a także przepraszam, że tyle mi to zajęło. Resztę drogi proponuję przebyć w ciszy, nie chcemy się natknąć na tamtych gości - przemówiła szeptem, a następnie zaczęła podążać w kierunku, który wskazała wcześniej palcem. Również od tego momentu jej podróż przez korony zieleni stała się cichsza, zaś usta zamknięte na niewidzialną kłódkę wyrażały skupienie i czujność. Czyżby jednak coś im groziło?

[z/t Wioska Rusutsu]

[Atasuke]

Atasuke w końcu powrócił do domu po dwóch dniach nieobecności. Stresował się trochę tym, jak poradziła sobie matka w tym czasie. Dom stał cały, a przez okno chłopak zauważył swoją rodzicielkę żywą, więc nic strasznego się nie wydarzyło. Odetchnął z ulgą i powoli wszedł do środka, witając się z nią. Odłożył swoje rzeczy na bok i zabrał się za przygotowanie jedzenia dla siebie i matki. Kobieta nawet się z nim nie przywitała i dalej wpatrywała się przed siebie, jednak kiedy pojawił się posiłek to szybko go skonsumowała.
Kagawa posprzątał po sobie, wziął sztalugę i wyszedł na zewnątrz, by oddać się swojemu hobby, chociaż na krótką chwilę. Czekała go jeszcze wyprawa do Kōtei w celu uzupełnienia zapasów. Zarówno prywatnych, potrzebnych mu podczas zleceń, jak i do domu. Po godzinie spakował się na podróż i ruszył spokojnym krokiem do osady rodu Uchiha, którzy byli jego przełożonymi.

z/t

[Atasuke]

Atasuke wrócił do domu po krótkiej przygodzie, którą przeżył wraz z Kaiho w mieście. Odnalezienie zaginionego męża okazało się nie być tak trudne, choć po drodze przewijały się różne pesymistyczne scenariusze. Ostatecznie wszystko skończyło się nie najgorzej, a Atasuke wracał do domu bogatszy o te kilka Ryo i nową znajomość.
Matka jak zwykle siedziała w domu, pogrążona w swoich myślach, nie zwracając uwagi na otaczające ją środowisko. Kagawa nie przejmował się nią za bardzo. Chwilę tylko zatrzymał wzrok na jej maskowatej twarzy, jednak nie odezwał się ani słowem. Zrobił sobie szybki posiłek i udał się do swojego pokoju. Było wczesne popołudnie i chłopak nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić. Ostatecznie wyszedł na zewnątrz, by coś potrenować.

  Ukryty tekst

[Mei]

Misja rangi C dla Atasuke
Liczba postów: 1/30
,,Dzień zaślubin" Było wczesne, wiosenne południe na zewnątrz zrobiło się ciepło, a wszędzie wokół panowała cisza i spokój. Jednakże ten stan miał się utrzymać tylko przez godzinę. Podczas niej, nikt nawet nie próbował do niego zagadać. Jak powszechnie wiadomo zwierzęta nie miały rozwiniętego aparatu mowy, zaś rodzicielka oddała się własnej zadumie. Dopiero wraz z wybiciem odpowiedniego czasu, gałęzie nieopodal chłopaka zaczęły nienaturalnie szeleścić i cichnąć. Zupełnie jakby ktoś w jego kierunku zmierzał. Gdyby mieli wietrzny dzień, można byłoby przypuszczać, iż to wina wiatru, lecz lekki powiew nie był w stanie doprowadzić do takiej symfonii. Ptaki tego dnia również nie śpiewały, zupełnie jakby pospiesznie odfrunęły. Kilka z nich, które się ostały, odleciało z trzepotem skrzydeł w przestworza, spłoszone przez nieznane zagrożenie. Jak się po chwili okazało powodem ich nagłej reakcji była dziewczyna dobrze znana chłopakowi. To z nią spędził kilka dni w wiosce Rusutsu, lokalnie pomagając mieszkańcom osady. Ci wtajemniczeni w całą historię na pewno od razu domyślili się o kogo chodzi, zaś dla niewtajemniczonych chodziło o nikogo innego jak Misae Tachibana.
Tym razem zamiast pojawić się w stroju świątynnym, przybyła w czarnej koszulce o długich rękawach, a także w szarych spodniach przypominających alladynki. Na biodrach miała widoczny, skórzany pas, podtrzymujący dużą torbę z tyłu, zaś na stopach uplasowały się ciemne sandały z materiałem, aż za kostkę. Blond włosy tego dnia związała w dwa kucyki, zaś na buzi standardowo pojawił się promienny uśmiech - Mam nadzieję, że nie masz planów na kolejne trzy dni - zwróciła się w stronę chłopaka, miękko lądując na twardym podłożu - Miałam wcześniej wysłać wiadomość, lecz sądziłam, iż bardziej ucieszysz się ze znajomej twarzy, niż zlepku liter. Zgodnie z obietnicą, zostałeś zaproszony na ślub Ryoko Nakamury - poinformowała go, nie czekając na odpowiedź, po czym buzią zwróciła się w kierunku budynku - Powinnam porozmawiać z Twoją mamą, aby ją zapewnić, że wrócisz w jednym kawałku, czy wolisz zrobić to sam? - zapytała po chwili, nie wiedząc nic o jego relacjach z rodziną. O matce wiedziała ze względu na pierwsze ich spotkanie, lecz gdziekolwiek by spojrzała nigdzie nie zobaczyła jego ojca. Na jej buzi pojawiło się widoczne zainteresowanie, lecz można było je przypisać do poprzedniego pytania.
Głos - Tachibana

[Atasuke]

Atasuke spędzał poranek na zewnątrz. Doszedł już do pełni sił po tych kilku dniach wzmożonego treningu i czuł się pełen energii. Powinien coś z nią zrobić, jednak nie do końca miał pomysł. Rozważał udanie się do wioski i dopytanie się o jakieś zadanie w siedzibie rodu Uchiha, jednak nie do końca chciało mu się ruszać do osady. Jego rozmyślania zostały jednak przerwane przez nienaturalne odgłosy, które dochodziły z pobliskiego lasu. Młody shinobi wzmógł swoją czujność, jednak na razie tylko obserwował miejsce, z którego jego zdaniem dochodziły dźwięki. Po kilku chwilach na obrzeżu polany pojawiła się Misae, którą Atasuke bez problemu rozpoznał. Na jego twarzy pojawił się szczery i miły uśmiech. Wstał i wyszedł naprzeciw kapłance.
-Witaj, Misae-san - przywitał się uprzejmie chłopak, lekko się kłaniając. - Miło cię znów widzieć. Nie mam żadnych planów na najbliższe dni i jest to dla mnie ogromny zaszczyt, że zechcieliście mnie zaprosić na zaślubiny. - Atasuke nie musiał się już dłużej zastanawiać nad tym, co będzie dziś robił. Wyglądało na to, że ma mieć zajęcie nawet na trzy dni. Kagawa oznajmił, że sam powiadomi matkę i że musi zabrać jeszcze ze sobą swój ekwipunek i jakieś bardziej odświętne odzienie.
Chłopak zostawił kapłankę samą na polanie i szybko pobiegł do środka. -Wychodzę. Nie będzie mnie przez kilka dni. Zapasy jedzenia są w spiżarni. Większość rzeczy jest zdatna od razu do zjedzenia - rzucił do matki, nie zatrzymując się nawet, by na nią spojrzeć. Ta i tak nie zwracała uwagi na swojego syna. Atasuke zebrał wszystkie potrzebne rzeczy i opuścił swój dom.
-Myślę, że możemy ruszać - zwrócił się do Misae, gotów do podróży.
Kiedy byli już w drodze, postanowił zagadać do dziewczyny, by umilić sobie drogę. - Coś się zmieniło w wiosce od czasu, kiedy tam byłem?

[Mei]

Misja rangi C dla Atasuke
Liczba postów: 3/30
,,Dzień zaślubin" Po przywitaniu chłopaka, dziewczyna również mu się pokłoniła, zupełnie jakby słowa pozostały zbędne. Uśmiechnięta od ucha do ucha, cieszyła się, iż nie została zbyta przez młodzika. W końcu tamtego dnia, obiecała mu, iż załatwi zaproszenie, które liczyła, że zostanie przez niego przyjęte. A skoro wyglądało na to, iż nie ma żadnych planów, entuzjastycznie klasnęła w dłonie - Atasuke-san, cieszę się, że jednak będziesz z nami w tym radosnym dniu. Ryoko na pewno będzie zadowolona takim obrotem spraw, w końcu tyle jej o Tobie opowiedziałam... - zaśmiała się, delikatnie gładząc czubek głowy. Z powodu swojej otwartości lekko się zawstydziła, najwidoczniej nie mając w planach zdradzać się takimi informacjami. Jednakże, skoro te ujrzały światło dzienne, odruchowo odwróciła wzrok, co by większe rumieńce nie pojawiły się na jej młodej twarzy. Jakby nie patrzeć oboje byli w podobnym wieku, lecz każde z nich obrało inną ścieżkę. Misae jako kunoichi służyła w świątyni, natomiast Atasuke wykonywał zlecenia dla swojego klanu.
Gdy poinformował ją o swoich zamiarach, ta skinęła w odpowiedzi głową, a następnie oparła się o drzewo, czekając, aż chłopak wróci. Tym samym, gdy ponownie wyszedł ze swojego domu, ta tkwiła w tym samym miejscu, przyglądając się okolicznej roślinności. Z początku wydawało się, iż go nie zauważyła, pogrążona we własnych myślach oderwała się od kory, dopiero gdy do niej zagadał. Natychmiastowo wspięła się na połowę rośliny, by stanąć stabilnie na grubszej gałęzi - W takim razie ruszamy - rzuciła pospiesznie i skoczyła w głąb lasu, licząc, że za chwilę kompan do niej dołączy.
- Właściwie to nic, poza wystrojem. Wszędzie jest pełno kwiatów oraz wstążek, świątynia również błyszczy na tą specjalną okazję - odpowiedziała na jego pytanie, skacząc z jednego miejsca w drugie - Jednakże wielu mieszkańców jest niespokojnych. Ludzie zaczęli się obawiać o swoje życie, a wszystko przez lokalizację wioski. Słyszałeś o nadchodzącej wojnie? Tej pomiędzy Uchiha a Kaminari? Najwidoczniej bitwa będzie w niewielkiej odległości od osady... - zapytała pochmurnie, zastępując uśmiech spokojnym wyrazem twarzy. Jej oczy wydawały się pogrążone w aktualnej sytuacji, która dla wioski Rusutsu była wyjątkowo niekorzystna.
Głos - Misae

[Atasuke]

Chłopak zastanawiał się chwilę, czemu Misae tak się zarumieniła w jego obecności. Czyżby coś do niego czuła? Atasuke nie zaprzeczał temu, że była bardzo ładna i też się chłopakowi podobała, jednak żadne takie myśli nie przeszły mu wcześniej przez głowę. Założył, nie do końca pewien w tym momencie czy słusznie, że skoro Misae pracowała jako kapłanka, to podjęła jakieś śluby czystości lub coś podobnego. Kagawa uznał, że pytanie o coś takiego wprost byłoby całkowitym nietaktem i odsunął ten temat na dalszy plan, kiedy ruszyli lasem w stronę wioski.
-Nic mi o tym nie wiadomo. Ostatnie kilka dni spędziłem w domu, poświęcając większość czasu treningowi, więc żadne wiadomości, ważniejsze i te mniej, do mnie za bardzo nie docierały. - Wieść o wojnie trochę przestraszyła chłopaka. Znał swoje możliwości i był pewien, że w wirze tak chaotycznej walki, raczej nie przysłużyłby się nikomu. Może mógłby wykonać jakiś zwiad lub rekonesans, ale to nie tak, że można sobie wybrać, co się chce robić. Szczególnie w czasie wojennej zawieruchy. - W takim razie nie powinniśmy długo przebywać w trasie. Poza tym, nie mogę się doczekać, by zobaczyć udekorowaną wioskę i poznać młodą parę.
Atasuke chciał sprawnie zmienić temat, starając się utrzymać raczej radosną atmosferę. Na pewno przyjdzie jeszcze czas, by porozmawiać o obecnej sytuacji politycznej. Najbliższe dni i tygodnie pewnie nie będą za wesołe, więc po co dodawać sobie smutku, kiedy takie szczęśliwe wydarzenie czeka tuż przed nimi.
-A jak czuje się Yui-chan? - spytał Misae o dziewczynkę, której pomógł ostatnim razem. Miał nadzieję, że jest w lepszym stanie i nastroju niż poprzednio, kiedy ją poznał.

[Mei]

Misja rangi C dla Atasuke
Liczba postów: 5/30
,,Dzień zaślubin" Wieści co prawda się roznosiły, lecz nie były wysyłane bezpośrednio do domów. Jeśli ktoś się odciął pozostawał postawiony pod ścianą, nagle dowiadując się jak patowa była aktualna sytuacja. Uchiha i Kaminari zamierzali przelać krew, zaś ochotnicy zbierali się, aby ich w tych działaniach wesprzeć. Nic dziwnego, iż ślub został zorganizowany w takich okolicznościach. Historycznie duże grono osób, dochodziło do takich wniosków, co by przed zakończeniem żywota spędzić kilka ostatnich chwil z ukochanym. Osada może i wiodła spokojny żywot, lecz posiadając kilka wyszkolonych jednostek doskonale orientowali się w świecie. Misae tutaj nie była wyjątkiem, co udowodniła Kagawie, poprzez używania tak popularnego wśród shinobich ninjutsu.
- Może to i lepiej - przeskoczyła na drugą gałąź, po czym się zatrzymała - Z resztą wioska i tak ma swoje problemy. Wcześniej nikt Ci tego nie chciał mówić, ale skoro jesteś z nami tak blisko, to Cię nieco oświecę. Widzisz nasza osada pozyskała wrogów, którym zależało na przywłaszczeniu naszego dobrobytu. Jest to w zasadzie grupa heretyków, która otwarcie twierdzi, że te ziemie należą do nich. Wielokrotnie nas najeżdżali, aż wszystko ucichło. Myślimy, że szykują się do czegoś większego lub czekają na najlepszą okazję. Dlatego jako gość wesela zachowaj czujność, inaczej możesz wpaść w niebezpieczeństwo - powiedziała chłodnym tonem, chcąc podkreślić powagę swoich słów. Akurat, gdyby spojrzał na nią zobaczyłby w jej oczach zmartwienie oraz smutek, a to wszystko na myśl, iż może mu się stać krzywda. Teoretycznie był członkiem ich społeczeństwa, kimś kogo większość ludzi traktowała na równo, co dane mu było zobaczyć po ostatnim zleceniu.
- Z kolei wojna... - postanowiła kontynuować wątek - Toczy się na granicy Sogen z Antai. Po tym jak Uchiha zaatakowali mur, teraz przeszli do ofensywy z Kaminari. Możliwe, że wiele okolicznych osad zostanie zniszczonych. Bitwy takie jak te zawsze zbierają swoje żniwo, dlatego proszę... Mimo wszystko nie idź na pole walki - powiedziała skruszonym tonem, wiedząc w duchu, że nie ma prawa oto prosić. Z resztą wypowiedzenie tych słów przyszło jej z niezwykłym bólem, który wykwitł na jej twarzy. Starała się ukrywać wewnętrze emocje, lecz nie była w tym biegła, wszakże jako kapłanka miała zupełnie inne obowiązki. Droga ninja jedynie została jej przekazana przez naturalne predyspozycje oraz poboczna droga, która w ostateczności miała przejść na pierwszy plan.
Po pokonaniu większości drogi, postanowiła również poruszyć kolejne kwestie, które zostały poruszone. Również starała się rozchmurzyć, przez co potrzebowała dłuższej chwili, aby zebrać się do kupy. Gdy delikatny uśmiech na nowo zawitał na jej buzi, coś ewidentnie się zmieniło. Zupełnie jakby niedawne wyrazy przeszły do krainy wspomnień - Z pewnością ich polubisz. To wspaniali ludzie, trochę zbyt beztroscy i niezdarni, ale w środku - dotknęła swojej klatki piersiowej - Są dobrymi ludźmi, zawsze chętnymi do pomocy - dokończyła z uśmiechem, zerkając od czasu do czasu na twarzyczkę towarzysza - Yui z kolei ma się dobrze. Twoja pomoc okazała się dodać jej nadziei. Już teraz stawia kroki samodzielnie. Stara się bawić z innymi dziećmi, więcej się uśmiecha. Według medyków za rok będzie w stanie przejść operacje i możliwe, że stanie na nogi. Cudowna wiadomość, prawda? - na jej twarz wkradło się nieco kolorów, rozświetlając jej twarzyczkę. W międzyczasie drzewa zaczęły się przerzedzać, aż nie pozostało nic poza płaskim oraz równym terenem. Było to kwestią czasu, za nim przedrą się przez połacie ziemi, by dotrzeć do znanego im miejsca. Póki co mogli co najwyżej podziwiać w dalszej odległości malujące się drzewa, które podpowiadały im, że tuż za nimi czekali na nich mieszkańcy.
Głos - Misae

z/t -> tutaj