Shinobi War PBF Naruto

Osobiście byłbym zdania, że wspomagacze dodatkowe do możliwości używania razem z głównymi, poza pewnymi wyjątkami (głównie z bijuu). Dodatkowo - odpowiednie połączenia balansowałyby różnorodność we wspomagaczach głównych. Oczywiście przy jakiś boostach i balansach można by odpowiednio zakazać.

Jeśli zakazuje się fizycznych wspomagaczy dodatkowych niezależnie od tego jaki mają wspomagacz główny, to pakt powinien być tak samo zakazany dla wszystkich wspomagaczy. Są też czasem blokady logiczne, jak np. dwugłowy pies + ciężarki, albo soma + ciężarki (muszą być 2 zestawy, czy jak?). Generalnie w ogóle Soma to nieporozumienie, że ten klan musi być na wspomagaczu bo jest zasilny, nie mając jakiegoś supertrybu.

Ogółem wszystko by miało sens, gdybyśmy ograniczyli wspomagacze dodatkowe do wspomagaczy głównych z top 200 PA w takiej pewnej logice. Samuraj mógłby użyć ciężarków, podobnie Juugo, podobnie Bijuu i SM, oba mogłyby używać różnych rzeczy na 1. poziomie - paktu, ciężarków, ale przy drugim poziomie, już trzeba solo. Przykład też RNY - teraz daje 240 PA, więc blokowałoby ciężarki, ale gdyby zeszło poniżej 200 PA, już by odblokowało korzystanie z ciężarków, żeby wyrównać do tej mocy.

Tak jak w sumie SM1 wymaga summona, a SM2 już człowiek wchodzi samodzielnie.

- Gdyby nie strach, wszyscy bylibyśmy trupami. A to, że boję się gorszego jutra sprawia, że walczę o lepsze. Strach jest potrzebny, to prawda. - Dorzucił na koniec rozmowy o lękach i o tym, czy były, a na pewno były, potrzebne w życiu. Podobne historie, podobne umiejętności, podobne poglądy. Ayumu i Son trafiły na siebie jak dwie bliźniacze dusze, które poznawały siebie w tym zadaniu, a wzajemne wsparcie wręcz tym bardziej motywowało do skutecznego go wykonania. Chyba nigdy wcześniej Terumi nie trafił na shinobi, który byłby tak ceniony, a jednocześnie tak do niego podobny, mimo że poparzony nie współpracował z kupcami i wioskami, a zwykłymi ludźmi. A ten tu stoi wręcz na straży Shigashi no Kibu, potężnego miasta kupieckiego, a myśli bardzo podobnie. - Cieszę się, że ciebie także Shimoya-sama oddelegował do tego zadania. - Dorzucił, ale zmierzał ku końcowi pogawędek.

Uważnie słuchał o ograniczeniach seniora i relokował się wraz z przewodnikiem. Właśnie rozumiejąc to, że wykryta chakra to nie mapa terenu, proponował znalezienie miejsca nad wejściem do kopalni - tak, żeby mieć dobry widok na to co się dzieje i szybki atak. Mogliby znaleźć miejsce w linii prostej w dalekich krzakach, wtedy też by widzieli, ale sami odsłoniliby się przed atakiem. Natomiast z góry, wtedy pikując z impetem można wyeliminować całą grupę.
- Tak, dokładnie dlatego chciałem się ustawić nad zejściem. Na ile to możliwe bez alarmowania nikogo. - Przyznał szczerze. Zastanawiał się tez nad innymi rzeczami, a mianowicie oczekiwany transport wcale mógł się tutaj nie pojawić, a z drugiej strony, mogliby mieć dużo kolejnych przeciwników, którzy mogliby być silniejsi, a wtedy walczyć z połączoną grupą. Ale dalej, element zaskoczenia to element zaskoczenia. - Tak, nie możemy czekać za długo. Z drugiej strony, zastanawiam się, czy nie powinniśmy uderzyć dokładnie wtedy, gdy wykryjesz przeciwnika. Jak daleko sięgasz swoimi umiejętnościami? Walka z dwoma grupami na raz to ryzyku ALE... - Podkreślił to jedno magiczne słowo, które zawsze negowało pierwszą część zdania. - Ale jeśli druga strona weszłaby w twój zasięg wykrywania, jeśli szybko poradzimy sobie z nimi, będziemy mieli tylko tamtych drugich, którzy będą w zasięgu i łatwi do wytropienia. Jeśli usłyszą walkę zbyt daleko, mogą za wcześnie zawrócić. - Zmysł taktyczny chłopaka rozważał najróżniejsze opcje. Będą zmęczeni na drugą walkę, jeśli się jej doczekają, ale przynajmniej nie okaże się, że mają drugie tyle przeciwników w tym samym czasie, o nieznanych zdolnościach. - Jeśli nie nadejdą, niezmiennie atakujemy za 20 minut. - Dodał, zgadzając się na plan Sona.

A w międzyczasie nie pozostało wiele więcej jak zająć ostrożnie pozycję, stąpając cicho i w ukrytych miejscach, ściszać głos do dyskusji i obserwować przewodnika, który mógł sprawdzać, czy ktoś się do nich zbliża, a także po prostu teren, czy nie czeka ich strażnik czy pułapka. Atmosfera robiła się gęstsza. Gdyby znalazł miejsce, z którego będą mieli dobry punkt do obserwacji i ataku, przygotowałby sobie zwój, żeby być gotowym odpiąć i zapieczętować w nim przy pomocy podstawowego Fuuin no Jutsu ciężarki i wejść od razu na pełnej we wroga z pełną szybkością i elementem zaskoczenia. Rozmowa z drugim wojownikiem wiele mu dała. To, jak zbieżne mieli poglądy doprowadzało do sytuacji, że w skrajnym przypadku Ayumu będzie gotowy poświęcić życie dla Sona, bo wiedział, że ten będzie kontynuował jego misję na tym świecie, walcząc o dobro i sprawiedliwość. A miał umiejętności i środki, żeby to zrobić.

Ta walka bardzo dużo zweryfikuje w życiu Terumiego. Po latach wygnania z rodzinnego domu, teraz walczy o jakiś skrawek ziemi. Znowu, ale to nie jest oddział Uchiha Takeru w Kotei, gdzie niewyżyty skurwiel znęcał się nad członkami oddziału, gdy tamci zadawali dobre pytania. To nie jest też front w Ryuuzaku, gdzie niezorganizowane koszary w Sarufutsu wysłały grupę ludzi ze zdrajcą, który doprowadził do śmierci masy dobrych shinobi. Tu walczył po stronie człowieka, któremu Rada ufała bezgranicznie, a dowodząc mu swojej sprawności, mogłaby zaufać też jemu. Mógłby potencjalnie znaleźć tu nawet dom, akceptację, wygodę, uznanie. To wszystko zależało od tej misji. Ale czy sam Ayumu tego chciał? Życia na usługach? Chyba nie był jeszcze na to gotowy.

Niezależnie od tego, co się dzisiaj stanie, jak się ta walka dzisiaj potoczy, jeszcze trochę wody będzie musiało upłynąć w rzekach, zanim Ayumu znajdzie swój dom. Był pielgrzymem, ale dokąd? Czy wieczna wędrówka dawała mu więcej odpowiedzi i korzyści, czy więcej pytań i zmartwień? Kolejny raz miał tylko kolejne pytania. A teraz potrzebne są odpowiedzi. Czy druga grupa się pojawi? Co będzie potrafił osobnik w jaskini? Albo ci na obrzeżach? Czy zasłużyli na śmierć? Masa pytań, na które tylko to, co w przyszłości, przyniesie odpowiedzi. A to już niedługo, bo czas mijał, a Son dalej nie dawał sygnału do ataku. Czekanie tutaj mogły być najdłuższymi chwilami w życiu od czasu czekania w Kotei na główne uderzenie sił zza muru na defensywę Zjednoczonych Sił. Ale teraz byli daleko od tego miejsca, i to oni byli napastnikami...

Dobra, ale tak na poważnie - rzeczy jak przeszczepy/zdobywalne na graczu, na nie. Skracanie wypraw zaczynaniem z mniej PH - w sumie fajny pomysł, nie trzeba na nowej postaci koniecznie robić 2 lat wypraw (z przerwami) po 3 UN i wspomagacz, pod nowy build.

Nick postaci: Ayumu
Link do karty postaci: viewtopic.php?f=32&t=11210
Powód porzucenia konta: memberlist.php?mode=viewprofile&u=3299

Wszystko super fajnie, ale to będzie skakanie po tematach, szukanie przy postach zawsze tych statusów, gdy będzie ich 10+ to za dużo.

Generalnie fajnie by było na zaawansowanym technicznie forum przynajmniej na tyle, by mieć od razu na boku rollup do tematu ze statusami, bo to jest udręka, gdy jest za dużo znaczących SK (słów kluczowych). Najlepsze są keywordy, które są aktywowane tylko konkretnymi efektami, np. w technikach Bukijutsu. Ale Tai/Buki, też nie chcemy w tej formie jak jest, a tutaj nie ma za bardzo pomysłów dostosowywalnych do forum, więc chyba trzeba by odłożyć to do czasu lepszej realizacji.

Ayumu podziękował, biorąc mały zwój od swojego kompana. Też się nigdy za bardzo nie przejmował tym, żeby je zgubić, ale zazwyczaj walka miała jedno miejsce. Tutaj, jak się miało zarazk okaże, będzie dużo przeciwników. Ale o tym jeszcze nie wiedział dokładnie, bo byli jeszcze przed zeskanowaniem otoczenia. Wyszli natomiast w międzyczasie na powierzchnię, gdzie ukazał się piękny widok z ładną naturą i skałkami. Nic tylko osiedlić się, założyć rodzinę... Nie. Czas, by rozbić parę mafijnych łbów i skazić tę ziemię krwią. Poparzony westchnął tylko pod nosem na tę myśl, trochę pogodzony ze swoim losem najemnej pięści, nawet jeśli w dobrym celu. Zabijał tych złych, niby. Chociaż dla drugiej strony to on pewnie był tym złym, a oni robili co mogli, by wyżywić swoje rodziny i polepszyć swoje życie. Trochę nie było wyjścia w tym momencie, ale to akurat zadanie, w przeciwieństwie do wielu poprzednich, nie było tylko pomocy pojedynczej osobie. To, tak jak walki w Kotei i Północnym Ryuuzaku, walka w imieniu całej społeczności. I wygrywając ją, mógł zdobyć potężnych i wpływowych przyjaciół w postaci Rady Shigashi.

- Prawda, piękny widok. Czasem jako shinobi odwiedza się piękne krainy, tylko szkoda, że często wiąże się to z przelaną krwią. Ale obaj robimy to dla lepszego świata. - Zamyślony powiedział, oglądając teren. Wydawał się być przez moment wręcz rozmarzony, po czym wyraźnie się ostrząsnął. Musieli się wziął do roboty, tej właśnie najbrudniejszej. Eliminacja wroga bez względu na ich historię, cele, umiejętności. Byli tylko trybikami w maszynie, postawionymi po złej stronie. Ale trybikami. To tylko szkody uboczne w osiągnięciu celu. Dwudziestu zwykłych ludzi, kilka innych na bokach i jeden silniejszy... Czy to jest cena, którą muszą zapłacić w swoim człowieczeńśtwie, żeby Shigashi mogło być wolne? Ayumu był gotowy. Nie do końca był człowiekiem od wielu lat, od momentu, w którym został wygnany z rodzinnej wioski. Nie, od momentu, gdy zabił własnego brata. Od tego czasu był duchem, który przemierzał ten kontynent, od czasu do czasu wpływając na losy ludzi. Był jak Yokai. Teraz dla tych ludzi był Oni, złym olbrzymem sprowadzającym na nich nieszczęście. Ale Son zadał mu jedno pytanie, na które Terumi nie miał problemu odpowiedzieć...

- Czy się boję? Tylko świata opanowanego przez zło. - Powiedział. Ryzykował swoje życie zbyt wiele razy. W zbyt głupie sposoby. Nie bał się konsekwencji swoich działań, śmierci, kalectwa. Bał się, że to, co robi, nie będzie miało żadnego znaczenia, że nie uda mu się pomóc światu w żaden sposób. Że w tym przypadku, mafia zwycięży tę wojnę, a po opanowaniu Shigashi, zapuści swe zdradzieckie macki na inne regiony, nawet w jego tak niedalekie rodzinne strony, zajrzy w stronę wioski Terumi w Yusetsu. Pomyślał chwilę nad planem.

- Dwudziestka, jak to powiedziałeś, zwykłych, nie powinno być przeszkodą dla mojego kwasu. Jest w stanie sobie poradzić z drewnem i stalą, a także z ludzkim ciałem, jeśli nie jest odpowiednio wprawione. - Powiedział Ayumu, nieco przykucając z jakiegoś powodu. - To nie będzie śmierć przyjemna dla nich, ani dla nas. Smród rozpuszczanego ciała, krzyki agonii, zdeformowane zwłoki. Ale pójdzie na raz na sporym obszarze. Swoją drogą, o ile się skupię i będę widział jak się ruszasz w tej chmurze, mogę cię osłonić przed negatywnym działaniem. - Przedstawił swój plan na grupę przeciwników tych najprostszych. - Ile jest tych na bokach? Lepiej będzie to wszystko oczyścić, zanim zabierzemy się za tego w jaskini z większym poziomem chakry. Jest tam jakaś opcja do zaatakowania z góry przed wejście? - Mieli przewagę względnego zaskoczenia. Gdyby ktoś pilnował, był sensorem lub miał Doujutsu, pewnie już zaszłaby mobilizacja. Gdy zaatakują tych przed wejściem, już będzie po zaskoczeniu, więc muszą wyeliminować jak najwięcej w pierwszym rzucie. Było ich dwóch na jakieś dwa tuziny, przewaga liczebna na niekorzyść, ale umiejętności i siła rażenia... Tym mogli wyrównać. Pierwsze krzyki, odgłosy walki zwabią wszystko inne, a mogą też spowodować ucieczkę tego, który tam czeka. Chyba, że... Tu naszła pewna myśl do głowy, - Chyba, że czekamy też na ten towar? Przejęcie i atak na kontrahenta, co mogłoby ostudzić entuzjazm we współpracy... To mogłyby być dwie pieczenie na jednym ogniu. - Trochę nie wierzył własnym myślom, że właśnie zaproponował mord i rabunek na kolejnej grupie, ale jeśli to wsparcie dla mafii się utnie... A przejmie dla strony Rady, to mógłby być akurat spory sukces. Jeśli im się uda.

Wiele osób dziś zginie. Ale była to wojna. I to wojna rozpoczęta przez Hibiki, która jest w stanie tych ludzi poświęcić, dla spełnienia własnej, osobistej ambicji rządzenia tym miastem. Zamiast zostać przy mafii jako podziemnym przedsiębiorstwie, rzuciła się na rządzenie. I teraz Ayumu zrobi wszystko, żeby wyszło jej to bokiem. Niektórzy by powiedzieli, że zrobią dla pokoju wszystko, niezależnie od tego ile mężczyzn, kobiet i dzieci musiałoby zabić, ale dla tego poparzonego Terumi, wystarczyli tylko wrodzy shinobi i strażnicy. Ale dalej, dla pokoju i dobra większości, mógł posunąć się do wielu poświęceń, bo tak jak dla Hibiki, dla niego śmierć tych ludzi służących Akiyamie to było poświęcenie, na które był gotów.

Misie kochane, tak na dobrą sprawę wszystko poza Akimichi (czyli bramy, Juugo, Inuzuka) z propozycji Musa zreworkowane, a to temat raczej na oddzielny temat, że tak powiem. Może czas na przejście do wprowadzonych?

Wychodziło na to, że dobrało się dwóch shinobi, którzy skupiali się na walce wręcz. Zasadniczo to bardzo dobre wieści do walki w ciasnych pomieszczeniach, gdzie nie decydował zasięg, a szybkość skrócenia dystansu, gdy tego przeciwnika się już zauważy. Brakowało do takiego terenu umiejętności Dotonu, no ale może się okazać, że samo bicie po mordach i inne destrukcyjne techniki wystarczą, by ze starcia wyjść zwycięsko. Wychodzi na to, że jak przyjdzie co do czego, to swoimi ciałami wejdą w przeciwnika, a technik pewnie użyją do zawalenia kopalni. No i nawet nie było w tym nic złego ani podejrzanego. Po prostu, tacy się trafili.
- Z tego co mówisz, mamy dość podobny wachlarz umiejętności, tylko używamy innych dziedzin do naszej walki wręcz. - Spuentował. No może pominął swoją pieczęć, ale sam z kolei tamten umiał wykrywać chakrę, więc może są kwita. Zresztą pieczęć nie była umiejętnością, a raczej dziwną mocą, która uwalniała się z jego ciała.

Dochodzili pomału do wyjścia z tunelu, gdzie jak przewodnik oznajmił, miał być las i niedaleko kopalnia. To dobrze, bo przy dostosowaniu nachylenia ciała do tunelu, nie szło się zbyt wygodnie, by unikać, żeby w coś nie przywalić, nie zawadzić, nie potknąć się. Ot, takie uporczywe było chodzenie tunelami przy tym wzroście i tych rozmiarach. Nie mógł się więc doczekać przynajmniej tymczasowej zmiany otoczenia, ale mieli jeszcze czas, plus jeszcze będzie czas na zwiad specjalnym zmysłem snesorycznym Sona, z kim mają do czynienia. Misja mogła nie być łatwa, ale gdyby miało być łatwo, to Ayumu nie byłby dalej shinobi, a zająłby się czymś zupełnie innym, gdzie mniej ryzykowałby życiem. I tak oto z przemyśleniami dochodził też do momentu, gdy towarzysz zapytał go o klan Terumi.

- To prawda, klan Terumi jest podzielony na dwa szczepy. Dużo jest tam różnic, zarówno kulturowych politycznych, ale najważniejszy jest sam fakt podejścia do walki. Sęk w tym, że w tym podziale wyróżnia się część Yogan, którzy posługują się lawą i część Sanjin, którzy posługują się gorącą parą i kwasem. Tak to wygląda z grubsza, a same umiejętności bojowe przekładają się na różnice w temperamentach, polityce i sporze o to, która strona jest silniejsza. - I to ogółem było tyle, co można było powiedzieć każdemu, ale też każdy na ogół to znał. - Jednak nie byłem tam od... Chyba dwunastu lat? Szmat czasu. Może nawet więcej. Nie postawiłem nawet nogi w prowincji. To co widzisz na mojej twarzy, to nieuleczone rany od kwasu. - Odruchowo delikatnie dotknął. - Pochodzę z części Sanjin, ale jak mówiłem na audiencji, nie reprezentuję ich. Odebrałem podstawy, które udoskonaliłem samodzielnie, połowę swego życia spędzając w podróży. Dlatego ciężko mi coś o nich opowiedzieć. Jeszcze parę lat i może zdecyduję się na powrót odwiedzić rodzinne strony. Ale póki co, podróżuję.

Zbliżali się do końca tunelu i na dobrą sprawę, z gadania sobie w najlepsze, Ayumu zaczął się przygotowywać odruchowo na tryb bojowy. Rozciągał kończyny, sprawdzał ekwipunek w torbie i kieszonkach kamizelki. Niby kopalnia jeszcze za jakiś czas, ale w lesie mogą czekać już pierwsze niespodzianki. A nie lubił on niespodzianki, którymi w sumie usiane było jego życie. Bitwa o Kotei, walka w Okayamie, wymiana z mafiozą z Ryuuzaku. Wszystko to było w pewien sposób niespodzianką, a on, nieprzygotowany, mimo że wychodził cało, to jednak odmieniony. Tutaj chciał wyjść niezmienny z tego starcia. Wykonać zadanie, które mu zlecono i utrzymać siebie i Sona przy życiu. Mieli cali i zdrowi wrócić do Shigashi, likwidując tylko wrogą kopalnię, służącą za tajne przejście. Tylko tyle i aż tyle. Nasłuchiwał już coraz bardziej, czy nie nadchodzą jakieś dźwięki z boków, czy z oddali. Nie chciał dać się zaskoczyć.

Oprócz nasłuchiwania, Ayumu zaczął także przygotowywać sobie w głowie różne scenariusze, w zależności od tego, na jakiego wroga trafi. Wszystko było podobne, unikanie technik, lufa na twarz i do przodu, do kolejnego. Miał nadzieję, że się to uda, ale jako, że był dość silny i szybki, to to mogło się powieść. Defensywa przeciwnika - neutralizacja kwasem, ofensywa przeciwnika - unik. Problemem było genjutsu, ale tu liczył na towarzysza i na to, że po prostu będzie za szybki, żeby dać się złapać. Tak, zdjęcie ciężarków przed walką to na prawdę dobry pomysł, szczególnie, że obaj je wykorzystują i mogą obaj schować je w jednym zwoju i wyjąc po walce. Miał szczerą nadzieję, że nie będzie musiał użyć tej nowej mocy uzyskanej w Ryuuzaku, ale kto wie, cały dzień przed nimi. Póki co przygotowany był zarówno na najlepsze, jak i na najgorsze. Ale upewniał się w duchu, że dadzą radę i pokonają wroga. Zrobią krok do uwolnienia Shigashi.

- Chyba czas skupić się na zadaniu i zachować ostrożność. - Powiedział finalnie do towarzysza, w miarę jak zbliżali się do wyjścia z tunelu, nie wiedząc co ich tam będzie czekać. Znaczy, będzie czekać ich las, ale mogą być pułapki, ukryci wrogowie (choć w tym przypadku Son powinien móc ich wykryć), czy cokolwiek innego, na przykład brak drzew, których oczekują. To by było spore zaskoczenie, bo tego nikt nie oczekiwał. Ale gdyby przeciwnicy wiedzieli o przejściu, to pewnie Ayumu i Son mieliby towarzystwo tutaj, pod ziemią, a nie dopiero jak wyjdą na górę.

Zbroja Terumi -

Proponuję alternatywne podejście z większą zmianą w technice Kairiki Muso. Wrzucamy to na niską rangę że skalowaniem, jak Inuzukę, blokujemy to z bonusami z Taijutsu. Dostajemy zastąpienie of +10 do +50 używanych Taijutsu, więc technika nie daje bonusu. Zakaz ulepszania w WT jak Chakra Kogeki.

Wtedy
Technika Kariki Muso nie daje więcej stat niż Taijutsu, ale jest od Tailepsza bo ciągła i skaluje się z SC, przeniesiona niżej otwiera klan dla bambików.

Zbroja daje przy klanowej S +50, czyli tyle co ciężarki (przypomne że one dają 40 szybkości i 10 wytrzymałości).

Zbroję do tier 3, bo daje tylko +50 przy S klanowej.
Zeskalować koszt rang Kairiki Musi z poziomem używanym, żeby to nie był bonus +100 za koszt D. Koszt S na top poziomie ograniczy automatycznie czas trwania.

Ogółem nerfi klan, otwiera bambikom, zajmuje wspomagacz.
W chwili obecnej (bez reworku wspomaga czy) można użyć klanowki + zbroja + chakra flow + tai/buki + ciężarki + wspomagacz. W zaproponowanej zmianie i zablokowania z ciężarkami, dostajemy +20 we wzmocnieniu klanowki że zbroją, tracimy 100 na taki/buki + ciężarkach. Wychodzi na -80 na randze A od tego co można teraz.

Ciężka płytowa to nie ciężarki, nie zrzucisz żeby korzystać z czegoś innego.

Ogółem tutaj dobrym pomysłem jest skalowany summon, niekoniecznie z propozycji Shinsa, szczególnie w obliczu podniesienia progów misji.

Rozdzielenie tieru i i tieru 2 nie ma zbytnio sensu jeśli nie można ich używać razem. Główny i dodatkowy ma więcej sensu.

Z Soma to problemem są nieograniczone turowo bez kosztowe staty, tam zamiast do 60, one powinny się kończyć na +25 na S i nie być wspomagaczem.

To co Son mówił, o nawet możliwym ataku i zmianie reguł gry, w sumie miało sens, bo na wojnie, a szczególnie z Mafiami, reguły się zmieniały. Tak samo jak dzikich można było trzymać za murem w ich krainie, ale w końcu zniszczyli go i weszli, chociaż poprzedni atak przypuścili kilka lat wcześniej. Świat się zmieniał. Nigdy wcześniej nie było nawet muru przez środek miasta, a teraz jednak był. Jeśli nie było nigdy ataku od zewnątrz, nie oznaczało, że go już nie będzie, a po prostu ciągle mógł się wydarzyć. Czasy się zmieniają i nic nie jest oczywiste ani stałe. Tak trzeba było podchodzić właściwie do jakiegokolwiek elementu życia i nigdy nie spodziewać się, że coś się zna, czy coś, co się wydarzyło, wydarzy się ponownie, a coś co nigdy nie miało miejsca, dalej się nie wydarzy.

Tak na dobrą sprawę Ayumu nie odrzucał wzmocnienia muru od tako, jako że nie powinno się go wcale pilnować. Pytał o to głównie dlatego, że bardziej spodziewał by się skrytego ataku z jednego z ukrytych przejść, czy działań partyzanckich, albo czysto infiltracyjnych - wpuszczając po prostu osobę przez bramę, podszywając się pod najemnika chcącego pomóc Północnemu Shigashi, podczas gdy atkualnie wbić im kunai w plecy. Takich zagrywek oczekiwał, bo mafia, która zajmowała się wyłudzeniami, lichwą i skrytobójstwami, mogła mieć mało doświadczenia w otwartej wojnie, a ogromne w ukrywaniu i walce miejskiej. Ale teraz, z dużymi funduszami, możliwością zatrunienia specjalistów, w tym medyków i inżynierów z pustyni, wszystko mogło wyglądać inaczej. Akiyama pozorowała bycie miastem, pretendentem do przejęcia całego miasta, a nie tylko jego połowy. Ale tą połową robili poligon doświadczalny, w którym pokazywali jak dobrze się żyje i że nawet sceptycy mogą im zaufać. Gdyby po prostu siłą przejęli władzę nad całością, ktoś pokusiłby się o skrytobójstwo Hibiki. Teraz, gdy ona staje się ukochanym władcą południa, takie skrytobójstwo by szkodziło objęciu władzy na jej terenie, robiąc z niej męczennika i dając mandat rządzenia następcy. A może nawet powrót do podziału mafii i znowu kilkustronnego konfliktu wyniszczającego całe miasto.

- Akurat sytuacja ma ten plus, że może zweryfikować i oddzielić uczciwych ciężko pracujących ludzi od szukających łatwego zarobku na innych. Szkoda tylko, że aż takim kosztem. - Już spuentował właściwie ich dyskusję.

Podążał jak cień za swoim przewodnikim, korzystając ze świateł rozmieszczonych pochodni. Nie wiedział, ile będą tędy szli, gdzie wyjdą, czy dotrą do kopalni. Ale akurat Son miał taką pozycję, że nie bał się zdrady, która spotkała go w Ryuuzaku. Póki mieli jeden cel, mogą na sobie polegać. Jako, że shinobi z Shigashi był sensorem, nie zostaną też zaskoczeni - zresztą skąd? W tunelu? Musiałby się wybitnie zaczaić na nich jakiś Dotonowiec, może taki jak Osamu, z którym Ayumu był w grupie szturmowej podczas bitwy o Kotei. Im dłużej szli, tym bardziej Ayumu wchodził jednak w bojowy nastrój, a tłamsił myślenie i rozwazania nad światem, życiem i tym, co się tutaj wokoło dzieje.

- Masz może pożyczyć mały zwój? - Wypalił nagle, bo zorientował się, że takiego nie nosi. Cóż to za gapiostwo było z jego strony. Ale fakt faktem, musiał w końcu poruszyć temat dotyczący walki. Nie wiedział nic umiejętnościach towarzysza, oprócz tego, że wykrywa chakrę. Dużo w sumie tych wykrywających w różne sposoby ostatnio spotykał. Son, sztab w Sarufutsu, Yamanaka Kinoko... Jakby dużo więcej niż kiedyś, ale może to dlatego, że zaczął w końcu pojawiać się w większych społecznościach, a tam takie umiejętności były w cenie. - W Shigashi odbyłem trening z ciężarkami i teraz noszę je codziennie, ograniczają mój potencjał zwykle, ale gdy walczę, zdejmuję, by pokonać swoje limity na jakiś czas. - Zaczął tłumaczyć po co mu ten zwój. - Gdy walczę na powierzchni, nie ma problemu je zrzucić i zebrać, ale w takich tunelach jak tutaj czy w kopalni, wolałbym ich nie zostawiać, tylko zapieczętować. - Przeszedł do sedna. - Przyspieszenie związane brakiem ciężarków, wspieram strumieniami gorącej pary z mojego ciała. Jak dasz mi znać, że zbliżamy się do wroga, mogę to sobie przygotować wcześniej, by od razu ruszyć z pełnymi możliwościami. - Opowiedział o swojej standardowej taktyce walki. Przyspieszenie, walka wręcz, skracanie dystansu. Ale musiał opowiedzieć też coś o drugiej swojej stronie. Nie robiłby tego z jakimś mniej znaczącym Shinobi, ale wszystko co tu się stanie, może zostać zaraportowane do rady. To jedna rzecz. A druga, to tak silny shinobi, jeśli się go wystraszy, może go próbować powstrzymać i jedna ze stron może ucierpić lub zginąć. - Jeszcze jedno. W moje ciało wstrzyknięto pewien specyfik... Tymczasowo mogę zwiększyć swoje możliwości, ale jest to chyba związane z jakąś obcą chakrą. Sam potrafię być nieco brutalny w walce, ale jeśli wyzwolę i to... Lepiej mnie wtedy nie atakować. Powinieneś być w stanie przemówić mi do rozumu, ale pacyfikacja siłą może się źle skończyć dla któregoś z nas. - Opowiedział o swoim znaku diabła, który nosił na sobie. Pieczęci, która mogła wyzwolić w nim niekontrolowaną jeszcze moc, ale znacznie zmieniającą losy walki. - I używając tego wszystkiego walczę w zwarciu. Kwasem topię defensywy przeciwnika, poprawiając to uderzeniami wręcz. Nie jest to ambitny styl walki, niezbyt wyrafinowany, ale sprawdza się. Szczególnie, gdy naszym celem jest zdobycie i eliminacja, a nie skrytobójstwo. - Tutaj opisał z grubsza swój niezwykle prosty styl, żeby Son wiedział, czego oczekiwać. Teraz już wiedział, co Ayumu potrafił. - A czego można się spodziewać po tobie? - Tak o to dążył do wymiany informacji. To mogła być dobra współpraca...

Historia Sona była niezwykle ciekawa. Nie był to człowiek urodzony do wielkich czynów, nie miał łatwego startu i nikt go nie przymuszał do treningu. Zrobił to sam, żeb przetrwać, więc pewnie robiąc to dla siebie, mógł poszerzać dalsze granice i osiągnąć dużo więcej, niż robiłby w służbie klanu. To co mówił od razu wzbudziło w Ayumu masę szacunku do Sona. Osoba wykorzystywana przez mafie, i to nie jedną, a wszystkie trzy, tym bardziej miała interes, by z nimi walczyć i pokonać. Sensor wydał się być teraz osobą wielce zdeterminowaną w tym celu i mającą ogromne umiejętności i wiedzę, który ten cel mogą dopełnić. Dodatkowo, wyglądało na to, że Son też rozumiał pogląd Ayumu, który wygłosił na temat dzikich i tutaj nić wzajemnego porozumienia się zawiązała między nimi. Oby tylko ta nić nie przerodziła się w wisielczy sznur.

- A więc doskonale wiesz, o co walczysz. Mam nadzieję, że to będzie ostatnia wojna z mafią i uda się ich wykończyć na dobre. Należy się to temu miastu. - Rzucił, podsumowując historię towarzysza. Wykorzystany przez mafię, nauczony przez życie, a teraz, z potężnym patronem, gotowy, by uderzyć i zemścić się na ludziach, którzy uprzykrzyli jego życie. Ale tutaj było coś, co zastanowiło dwudziestopięciolatka. Gdy mafie były podzielone, rada była słaba i przekupna. Dlaczego ci teraz, zdolniejsi i zorganizowani, nie objęli władzy wcześniej? Dlaczego nie pomogli oczyścić mafii słabszych, z podzielonymi skarbcami i środkami. - Musiałeś wiele przejść, żeby znaleźć się w tym miejscu, w którym teraz jesteś. Cieszę się, że jesteśmy po tej samej stronie. Ale w kwestii rady... Zaraz. Były jakieś ataki na miasto od strony murów? - Ayumu miał zapytać o kwestię radnych, ale zastanowiły go te umocnienia z worków, dobrze uzbrojona straż i wprost umocnienie, jakby szykowali się inwazji. Było to dziwne, biorąc pod uwagę, że wojna jest rzekomo cicha. Spodziewał się bardziej ludzi zakradających tunelami, którzy by wszczynali jakieś działania partyzanckie.

Tak też teraz, podejrzane mu się wydawało, że przewodnik w postaci shinobi z Shigashi prowadzi go do bramy. Jeśli tylko wyjdą w kierunku wspomnianych kopalni, od razu może wydać się to podejrzane i zaalarmować Akiyamę, co by spowodowało cięższą walkę, niż taką, która pewnie teraz ich czeka. Jeśli Rada wysłała swojego najsilniejszego poplecznika, Sona, do tego zadania, to jednak musiało to być zadanie nie tylko ważne, ale i trudne. Utrudnianie go dodatkowo nie byłoby potrzebne. Obawy Ayumu jednak zostały momentalnie rozwiane, gdy skręcili w boczną uliczkę i weszli w nieco bardziej ukryte drzwi. To miało dużo więcej sensu. To, że są śledzeni, było dość oczywiste. Ich przeciwnikiem jest mafia, która mimo zmienionej twarzy, przez dziesiątki lat działała w cieniu.
- Pewnie stale cię śledzą, znając twoją pozycję. A jak dołączył do ciebie taki piękniś jak ja, to ktoś na naszym tropie był bardzo oczywisty. - Rzucił oczywistą wzmiankę, która nic nie zmieniała. Ale docierali w końcu do dziury w ziemi, gdzie było jedno z tajnych przejść po stronie rady.

Może i Son miał rację, że podzielone po równo miasto miało takie przejścia po obu stronach i było sprawiedliwie, jeśli o nie chodzi, ale tak jak on, tamci pewnie też znali miasto. I wiedzieli o tym przejściu, chyba, że było dosyć nowe. Ale nie wszyscy musieli wiedzieć. Podstawowe jednostki używane do śledzenia mogły być bardzo mało znaczące i mało poinformowane z wielu powodów: żeby nie wpaść w niepowołane ręce, ani żeby nie być podejrzanymi. Praktycznie każdy mógł być tu wysłannikiem mafii, bo do niedawna było to jedno miasto. A pewnie jest multum technik, które pozwoliłoby się im porozumieć przez mur, nawet bez potrzeby chodzenia jakimiś tunelami. I właśnie gdy do jednego z nich schodził Son, zrobił to popisowym zeskokiem. Cóż za flex. Ayumu chciał zrobić to samo, być tak samo fajny i efektowny jak tamten, ale po prostu zszedł po drabinie. Dlaczego? Na pewno nie przez to, że pierwszy wizerunek użyty na Ayumu został użyty także na sesji D&D prowadzonej przez Inosia, gdzie grając druidem, żeby odciąć drogę pościgu, odciął 2 metry drabiny i nosił ją ze sobą na plecach, aż potem się okazało, że w sumie nawet nadarzyła się sytuacja do użycia tego kawałka. Oj nie. Było to dlatego, że po prostu skacząc w ciemność, nie chciał swoim cielskiem upaść na towarzysza.
- Pewnie byś uniknął, ale nie chciałem wylądować na tobie. - Powiedział spokojnie po tym, jak jego czas został zajęty przez schodzenie po drabinie w dół. W miarę możliwości (w końcu miał rękawice), efektownie zsuwając się jak jakiś popielny typ w śród Mrocznych Dusz. - Zastanawia mnie, gdzie była obecna rada, gdy tamta poprzednia padała. Skoro była tak niekompetentna, to czy nie mogli ich zastąpić? Przynajmniej częściowo? - Czuł, że i za tym jest historia do opowiedzenia. Rozumiał, że są to sprawy rodzinne rodzin kupieckich, ale oni powinni najlepiej rozumieć, że pieniądz i kontrola nad działalnością to coś, co powinno kierować poczynaniami, a nie pierworodność chociażby. W wielu innych krainach, kupcami zostają ci, którzy nie odziedziczą majątku i muszą sobie radzić, swoją przedsiębiorczość budując mając praktycznie nic. Cóż więc powstrzymywało tutaj, żeby ci kompetentni chociaż rządzili z tyłu, gdy tamte głowy i tak zostały ścięte przez mafię, może niekoniecznie tą, z którymi się dogadywali, ale jednak mafię. Gdyby nie pozwolili na ich działalność, pewnie ciągle by żyli.

Kopalnie nieczynne ułatwiały sprawę. To oznaczało, że nie będzie tam niewinnych osób, tylko i wyłącznie przedstawiciele mafii. Jedynej pozostałej przy funkcjonowaniu mafii Akiyama. Może nie oznacza to, że należy zabijać wszystkich, bo przecież mogą, skuszeni pieniędzmi, pracować dla nich ludzie bez umiejętności walki, ale jeśli ktokolwiek stawiłby opór, Ayumu nie będzie miał sumienia. Poparzony był zaopatrzony w notki wybuchowe, miał siłę mięśni i swoje Kekkei Genkai. Może wystarczy to na kilka przejść, szczególnie, jeśli będą strategicznie rozlokowane. Na dobrą sprawę Shinobi i tak mieli łatwo przejść na zewnątrz, a tunele kluczowe były dla wolnych i istotnych rzeczy. Skarbów, broni, posłów. Prowizoryczna demolka powinna utrudnić korzystanie z tych zespołów tunelowych na przynajmniej jakiś czas. Na tyle długi, by utrudnić już zaplanowane operacje.

- Rozumiem. - Sktwitował ze skinieniem głowy dane, które otrzymał na temat kopalni. Nie musiał dyskutować więcej na ten temat, dostał odpowiedź, która go w zupełności zadowalała. Szkicowały mu się w głowie plany, co ma robić, nie potrzebował też aż tak wsparcia innych osób. Ale nie spodziewał się, że dostanie wsparcie i to jeszcze takie. Son, reklamowany jako ich najsilniejszy wojownik. Ciężko było powiedzieć, czy to było ze względu na to, że zadanie jest trudne, czy też ze względu na to, że nie ufają mu i chcą go pilnować, a ten shinobi byłby w stanie go szybko wyeliminować, gdyby coś poszło nie tak. Tu trzeba ufać, ale kontrolować. Z drugiej strony, to ogromna szansa - jeśli z takim towarzystwem się wykaże, to Rada z pewnością doceni jego starania.

- Dziękuję za przyjęcie. Zrobię co w mojej mocy, by wykonać powierzone zadanie. - Powiedział, skłaniając się w stronę rady. Ale dalej nie było tu jakiegoś uniżenia, a jedynie grzeczność. Poczuł, że tak należy względem władców osady. Gdy wojownik do niego wyszedł i wyciągnął dłoń, Ayumu śmiało ją uścisnął. Poparzony nie był może najsilniejszy, szczególnie bez użycia klanowej techniki, ale był to męski uścisk. - Nie mogę się doczekać współpracy. - Powiedział na rozpoczęcie nowej przygody z innym shinobi. Sonem.

Niedługo później, załatwiwszy wszelkie formalności, opuścili pomieszczenie rady, by udać się na pacyfikację kopalni (wujek). Wojownik z Shigashi zagadał i okazał się być, przynajmniej na pozór, normalnym facetem, a nie jakąś bezmyślną maszyną do zabijania. Zagadał o dzikich. Popularny temat, a Ayumu wcale nie ukrywał nigdy, że bronił Kotei. Wręcz stało się to podstawą jego tożsamości i wpisem w ninja-CV, reklamującym jego umiejętności. No i miał opaskę na pamiątkę tamtych chwil.
- Kulturalnie trochę się różnią od nas, ale to dalej ludzie. Zjednoczeni we wspólnej sprawie i bardzo różnorodni. Wielu z nich nosiło tatuaże, czy pymitywne ozdoby, ale niespecjalnie różnili się od nas rozumowaniem. Znali nasze zwyczaje i przygotowali się na ten atak. Wyglądało, jakby oni znali nas, a my ich nie. - Zaczął tutaj od jednego ze spostrzeżeń. - Ale było ich wiele. Zjednoczyli się, bo uciekali przed czymś za murem. Nie wiem, co to mogło być, ale skoro tak potężna armia nigdy wcześniej się nie zebrała i nie zaatakowała Muru, musiało ich to bardzo zmotywować. - Opowiadał Terumi, idąc korytarzami siedziby, schodami na dół, by wyjść na zewnątrz. Czekał ze swoim ostatnim spostrzeżeniem, aż będą na zewnątrz i nie będzie tylu obcych uszu. Wyglądało to, jakby w każdej chwili miał mówić dalej, ale coś go hamowało.

- Traktowaliśmy ich jak dzikusów, ale walczą o swoje rodziny i swój lud. Oni nie są tymi złymi. To nie tak, że popieram ich wojnę, nawet po Kotei wróciłem na front w dawnym Sogen. Zagarnęli kawał ziemi, ludzie stracili domy. Dlatego z nimi walczę. Ale szanuję ich bardziej, niż tych, co wzbogacają się krzywdą biednych, wymuszeniami i przemocą na tych, którzy nie mogą odpowiedzieć. - Tutaj niepopularna opinia była o tyle ciekawa, że może Shigashi było daleko od frontu. Ale w Ryuuzaku swobodnie mogliby go za to zabić. Ale dla Ryuuzaku z kolei Ayumu pracował, walczac z dzikimi. Więc miał swoją opinię, ale głosił ją w miejscu, gdzie inni nie mieli wyrobionego zdania. - A walka w Kotei to masakra. Uchiha byli tragicznie zorganizowani, siły wroga przeważające, zjednoczone. Szczep Gazo, który pochodził zza muru, tak na dobrą sprawę w żaden sposób nie przedstawił mozliwości wroga. Trujące węże na dziesiątki metrów, sterowanie olbrzymami, zrośnięte bliźniaki, jakieś dziwne twory z parzącej chakry... Mieli siłę, ale też z każdą nową umiejętnością mieli element zaskoczenia. Jeszcze to błoto... Przemierzyłem wiele pięknych krain, ale Sogen na pewno nie jest jedną z nich. - Opowiadał o bitwie. - To była masakra. Nie mówiąc już o tym, że na naradach pokojowych, jeden z naszych zaatakował Króla Dzikich. Ledwie uszliśmy z życiem zanim bitwa się na dobre rozpoczęła. Gdy po długim czasie zarządzili odwrót do Sarufutsu, ledwie się przebiłem. To było piekło. - Opowiadał dalej, ale z tym piekłem jakby urwał.

- A ty jak trafiłeś do Shigashi? Urodziłeś się tu i szkoliłeś, czy jesteś przybyszem z zewnątrz? - Zagadnął towarzysza. Wiedział już, że jest sensorem i dobrze walczy, dlatego mógł sobie pozwolić na coś bardziej osobistego, a niekoniecznie związanego z profesją. Nie spieszył się jakoś specjalnie, bo nie musieli koordynować działań z innymi. Wręcz im bardziej będą widoczni teraz, jako mający jakiś cel, tym większa szansa, że jakiś szpieg zobaczy i ogarnie, że coś się święci, gdy najsilniejszy wojownik Shigashi wybywa na misję.

No cóż. Ayumu nie powiedział nic, ale nie potrzebował żadnego noclegu od nikogo. Włóczęga jak on potrzebuje kawałka ziemi, na którym mógłby rozłożyć swoje wielkie ciało, a jakoś odpocznie i będzie w pełni gotowy. Nie chcieł ich jednak blokować z ich gościnnością, mógł czerpać benefity od bogatych, o ile nie byłyby kosztem innych, którzy potrzebują bardziej. Boken spoglądał na poparzonego nieufnie i patrzył się spode łba, a nawet ostatecznie wyraził swoje zdanie, że nie ufa nowemu przybyszowi. Gdy Boken to mówił, oczy wielkoluda mierzyły go i bez żadnych słów można było zrozumieć, że nieufność jest obustronna.

- Dziękuję za to ciepłe przyjęcie. - Odpowiedział Terumi, skłaniając się lekko na słowa Borsuka, gdy ten sprostował Bokena i w imieniu rady nazwał Ayumu wręcz bohaterem. Miał już sprawę gościnności załatwioną, ale była też sprawa jego zadania. Tyle, że zanim do niej doszło, to chwile potrwało. Satoshi Shimoya jednocześnie pasował i nie pasował osobowością do żółwia, który go reprezentował na herbie. Z jednej strony, żółw nie przedstawiałby takiej długiej nawijki, jeszcze nie takiej wolnej. Ayumu gubił się w tym, o czym ten człowiek, że tak można się wyrazić aż wprost, pierdoli. Jakie Yusetsu, jakie zabawy, jaki wypoczynek, jaki impet? DO BRZEGU CHOLERO, DO BRZEGU. Wręcz krzyczały myśli Ayumu, a oczy rozszerzały się i przez pięćioryjówki, mandarynki, przeszły do rozmiaru dojrzałych pomarańczy. Światło aż go raziło przez źrenice rozszerzone samą nawijką.

Próbował, na prawdę próbował przyjmować do siebie te wiadomości. Ale, szło to jak po gruzie. Przy tej nawijce... Ta gestykulacja. Nie no, po prostu nie. Cały ten słowotok, który wchodził w niego. I nawet gdy się skończył, to Borsuk zadał mu pytanie, a Terumi układał to sobie wszystko jeszcze w głowie. Czy takie zadanie by mu odpowiadało? Jakie zadanie? Co było tym zadaniem? A, kopalnia. No tak. Przerwanie operacji w kopalni. Chwilę zajęło, zanim poskładał to wszystko do kupy, zanim przeanalizował słowotok radnego.

- Przerwanie operacji kopalni. W porządku, podejmę się tego. Czy ta kopalnia jest aktywna? Chcecie zablokować przejście? Czy przejąć działalność kopalni? W przypadku wybica tych z południowego Shigashi, będę mógł wejść na ślepo i zabijać wszystkich, kogo napotkam, łącznie z górnikami. Ale z zespołem, ktory uwzględniłby kogoś z Doujutsu, możemy spróbować zmapować tunele, zawalić w odpowiednich miejscach i zabeczpieczyć teren na wasz użytek, odcinając go od tuneli z południa. - Zaproponował Ayumu. Wojny wygrywa gospodarka. Zablokowanie kopalni to jedno. Przejęcie byłoby podwójnym sukcesem. - Ale jeśli jest to już tylko tunel, to jak najbardziej mogę wejść, oczyścić go i zawalić. Ale dobre zestawienie użytkowników Dotonu i Dojutsu mogłoby utrzymać później przjęty teren. - Zaproponował, zgadzając się nie tylko na współpracę, ale dorzucając porady taktyczne. Fakt faktem, przejście na pełnej tunelem i na ślepo wybijanie każdego człowieka na jakiego się natknie brzmi obiecująco, ale strategicznie, to tylko ludzie, a miejsce dalej pozostanie. I od swoich podziemi będą mogli tam dalej przejść, robiąc nowy tunel czy odgarniając kamienie.

Dużo tu mogło być podejść, bo w tej wojnie z pewnością liczyło się wiele kwestii. Spokój dla mieszkańców i zapewnienie swojej strony, że jest tą słuszną. Stworzenie wizji takiej, żeby druga strona zazdrościła i próbowała przekroczyć mur, żeby wesprzeć kogoś innego. Ale tak na dobrą sprawę, wszystko rozbijało się o Hibiki. Jej osoba była tym, co jednoczyło południowe Shigashi, ale z drugiej strony, zabicie jej wydawało się niemożliwe. Drugą sprawą mogłoby być odcięcie jej finansowania, ale to też graniczyło z cudem - trzeba by było przejąć cały skarbiec. Tutaj atak na kopalnię odcinał jeden ze sposobów na transport z zewnątrz, ale nie jedyny. Poza tym, ciągle mieli zwykłe bramy i mury. To nie jest tak, że tam jest tylko ta kopalnia, żeby się dostać do południowego Shigashi, po prostu tak się to robiło potajemnie.

Póki nie ma pokoju, Shigashi nie będzie atrakcyjne dla kupców, ale pokazanie kontroli może przywrócić część handlu zagranicznego. W dodatku, jeśli uzyskają kilka dużych sukcesów w mieście, można by było poprosić o pomoc sąsiadów, którym nie byłyby na rękę rządy mafii. Może Unia akurat chciałaby zagarnąć kontrolę nad miastem, ale szczepy, jak właśnie oba podzielone Terumi, mogłyby mieć wystarczającą siłę do przeważenia szali, a niewystarczającą do zdominowania Shigashi. Jeśli Ayumu udowodni swoją wartość, to może poruszy ten temat, bo gdyby pojawiały się tutaj elitarne siły innych klanów i wspierały finansowo, jako inwestycję w szansę na zagarnięcie skarbca mafii, wszystko mogłoby się zmienić. Ciężko to było przyznać, ale nawet wsparcie szczepu Yogan do zalania lawą podziemnych przejść byłoby w sam raz. Cięższe do przebicia niż zwykłe zawalania skałami. No ale nic, poza tym. Ayumu był tylko wyrzutkiem. Nie reprezentował Terumi, a i prawdopodobnie nie zostałby przez nich wysłuchany. Nie był też w strukturach Shigashi, żeby cokolwiek proponować. Ot, był najemnikiem na zlecenie, chociaż chciał dobrze.

Drzwi zamknęły się za jego plecami bezszelestnie, jakby celowo nie chciały odciągać uwagi od tego, co działo się w środku. Tu nie było miejsca na nieistotne dźwięki. Tylko głosy tych, którzy decydują, i cisza tych, którzy słuchają. Ayumu spojrzał uważnie na herby i symbole na nich, ale symbole te nie obchodziły go. On sam także nie nosił symbolu Terumi, ani nie starał się o jego przywrócenie. Nie bez powodu. Klany zawodziły. Organizacje zawodziły. Ludzie ciągle ich potrzebowały. Ale Ayumu był na miejscu tam, gdzie najsłabsi i najbiedniejsi.

Sprawdzał wzrokiem wszystkich członków rady. Trzech mężczyzn o raczej dobrej posturze i sugerujących na dbanie o siebie, piękna kobieta, która pewnie musiała ciężko wywalczyć sobie miejsce głowy rodziny, gdy wśród kupców to mężczyźni wiedli prym. I ten ohydny Kruk, jeszcze z tym oceniającym wzrokiem. Ten się wybitnie nie spodobał poparzonemu, jakoś mu źle z oczu patrzyła. Ale każdy kto się tutaj znalazł musiał mieć wpływy, pieniądze i umiejętności. No i znajomości. Nikt od tak nie włada wioską, szczególnie kupiecką, szczególnie walczącą z poteżną mafią z środkami pieniężnymi trzech.

Przyjrzał się też mężczyźnie z długim warkoczem do ziemi. To musiał być jakiś ochroniarz, albo bardzo zaufany człowiek, skoro był tutaj, z Radą, a jednak nie zasiadał jako jeden z nich. Miał też jakąś taką aurę wojownika i lepiej byłoby z nim nie zadzierać. A może też być cennym sojusznikiem. Wilk z kataną miał jakiś taki samurajski sznyt, co sugerowało honor, ale równie dobrze mogło to być luźne skojarzenie. Żółw miał tego prawdopodobnie ochroniarza, więc może na przykład sam nie miał nic wspólnego z byciem shinobi.

W końcu nadszedł moment, gdzie poprosili go o jego wypowiedź. W końcu, co by to była za audiencja, jakby przybysz nie mówił nic? Taki jest cel, wysłuchać przybyszów, poddanych i inne takie. Z zaleceniem podszedł bliżej do stołu rady, górując nad ich siedzącymi sylwetkami.
- Inimikidao Hanami-sama, szanowna rado. Nie wiem ile zostało przedstawione w raporcie. Wiecie już, że nazywam się Ayumu. Przez ostatnie lata walczyłem tam, gdzie nie było panów, lub gdzie obrońcy brakowało. W lesnych ostępach kontynentu, na froncie z Dzikimi. Jestem weteranem z Kotei po tym, jak upadł mur, a nawet tam rzuciłem się w wir walki, na pierwszą linię, do grupy szturmowej. - Przedstawił pokrótce swoje dotychczasowe dokonania i kim w zasadzie był. Był prostym człowiekiem i mówił to z pokorą, nie żeby się chwalić, ale żeby przedstawić, kim jest. - Powrót po ponad roku do Shigashi no Kibu było dla mnie zaskoczeniem, a Yamanaka Kinoko-san zasugerowała, że powinienem udać się na audiencję, jeśli chciałbym jakoś pomóc. - Zacisnął pięść. - I jak widać, chcę pomóc. Nie mam zamiaru stać obojętnie jak mafia, która jakiś czas temu prowadziła wymuszenia i przestępczą działalność w jednej dzielnicy, sięga po całe miasto. - Trochę nie był pewien, czemu sta Yamanaka skierowała go na rozmowę z całą radą. Jak się zastanowić, to wystarczyłaby jedna osoba, albo jakiś urzędnik. No ale też był określony jako mający dużą ilość chakry, no może chodziło o porównanie do cywila. Kontynuował dalej.
- Urodziłem się w klanie Terumi, potrafię panować nad uwolnieniem wrzątku. Potrafię także walczyć wręcz. Nie pomogę wam z odbudową miasta, ale możecie mogę pomóc tam, gdzie odywają się starcia. Mogę osłabić nawet silnego wroga. Jestem szybki i, choć nie jestem mistrzem w żadnej dziedzinie, umiem walczyć wręcz. Mogę być tarczą dla waszych strażników i toporem opadającym na głowy smoków, które przekroczą mur. - Przedstawił swoje umiejętności. - W Shigashi no Kibu poddałem się ciężkiemu treningowi, który udoskonalił umiejętności walki. Niemal dwa lata temu, w tutejszej świątyni. Jestem coś winien temu miastu, a wy jesteście w sytuacji, w której możecie odebrać ten dług.

Wielkolud kończył powoli mówić, badając ich wyrazy twarzy. Czuł się nie na miejscu, bo nie miał pojęcia, że będzie mówił z władcami osady od tak. Nie rozmawiał nawet z Shirei-kanem klanu Terumi, gdy był mały, a tu, takie o, prosto z ulicy. I go przyjęli. Miał zamiar dowieść swego słowa. Jeśli ktokolwiek tutaj miał wiedzę nad zdolnościami Futtonu, a zapewne miał, bo Yusetsu było bardzo niedaleko, to wiedział, co przedstawiciele Terumi umieją. Przyspieszanie własnego ciała, kwas wyżerający defensywy. To, co robił Ayumu, to po prostu esencja tego. Nie potrafił wiele więcej, ale to czym się charakteryzowali Terumi, to umiał na bardzo dobrym poziomie...

Dręczyła go tylko jedna kwestia. Otóż to, co otrzymał w Ryuuzaku, ta dziwna pieczęć. To powodowało u niego zmianę zachowania i wzmożoną agresję. Niby pomaga z własnej nieprzymuszonej woli, więc nikt nie powinien się w to wgłebiać, ale z drugiej strony, gdy wpadnie w szał, nie chciałby, żeby ktoś wziął go za wroga. Może wyjdzie swobodna okazja jeszcze w droze rozmowy, bo uważał, że to ważne, ale z drugiej strony, nie chciał odkrywać wszystkich swoich kart.

Skłonił się lekko po swojej wypowiedzi, by okazać szacunek, ale nie było to ani dworskie, ani wyrafinowane. Trochę jakby chylił głowy przed starszym człowiekiem mijanym na szlaku.

Mieszkańcy po obu stronach są szczęśliwi... To złudzenie było niezwykle istotnym elementem tej układanki. Na jak długo? Jeśli mur runie, jedna bądź druga strona rzuci się na drugich. Mordując tych słabszych. Ale były tu zmiany. Na pewno od poprzedniego pobytu, strażnicy byli lepiej wyposażeni i ogółem, prezentowali się poważniej. To była szansa - w końcu brak przekupnej straży zmniejszał przestępczość, a uczciwi i pracowici obywatele mogli wtedy osiągnąć sukces. Nie potrzebowali oni wtedy obietnic, złotych gór, a także złotych posągów smoka. Potrzebowali sprawiedliwości, która ochroni ich przed przestępcami. Nic więc dziwnego, że mogło być im lepiej. Z drugiej strony darmozjady liczące na połączone mafijne skarbce pewnie też się cieszyły, ale było to zgubne. Teraz może zorganizowani, ale za jakiś czas, ktoś pewnie wpadnie na pomysł podkradzenia pieniędzy, które już zostały złupione na innych mafiach, które te miały z łupienia mieszkańców. Nieskończony krąg. A pomyśleć tylko, co mogłyby osiągnąć rody kupieckie, gdyby zgarnęły finanse z mafii. Z umiejętnością operacji złotem na skale kontynentu, z korzystnymi transakcjami, z ich wiedzą handlową. Shigashi mogłoby stać się nie tylko miastem dobrym do życia, ale też potęgą.

Ayumu wielokrotnie dziękował Kinoko, uważnie jej wysłuchując. Dość dużo się od niej dowiedział na temat tego, co działo się w wiosce i jak wyglądał ogół tej nieciekawej sytuacji. Nie wiedział, jak dokładnie jest po drugiej stronie muru, ale o tym pewnie się dowie od Rady Pięciu, którzy mogą mieć dla niego zadanie. Dowiedział się natomiast, że walka toczy się na bokach konstrukcji dzielącej Shigashi Północne od Shigashi Południowego, jak najmniej przeszkadzając mieszkańcom. No i że Akiyama ma swoje przejścia. Ważne informacje. Ayumu zastanawiał się, jak może pomóc najbardziej. Jego umiejętności nie obejmowały skrycia się ani tropienia, ale gdyby został wysłany w oddziale straży z kimś, kto dostrzeże cel, to jego szybkość, umiarkowana siła i osłabianie przeciwnika mogło zdziałać cuda nawet prze nierównej walce.

Po jakimś czasie dotarł nareszcie do siediby Rady. Nie spieszył się, nie biegł, ale szybkim równym krokiem na swych długich krokach uważnie obserwował miasto, przez co może nie był tam najszybciej, ale też się nie zmachał i mógł dostrzec te wszystkie zauważone rzeczy dotyczące straży. No i przemyśleć sprawę. Przed siedzibą napotkał dwóch strażników.
- Jestem Ayumu. - Przedstawił się, wyciągając papier z bramy. - Yamanaka Kinoko skierowała mnie tutaj, gdybym chciał pomóc P... Shigashi. - Nie był stąd, ale nie podobał mu się ten podział. Nie chciał powiedzieć Północnemu Shigashi. Wolałby, żeby było całe i zjednoczone. Bez rozlewu krwi. O tym, co może zrobić, raczej zadecydują w środku. Ale póki co widział, że wioska dba o swoich ludzi, żeby dobrze było tym, którzy pozostali i czuli się bezpiecznie. I dla takich zwykłych ludzi Ayumu poświęcał się przez ostatnie lata, walcząc z przestępcami i najeźdźcami. Nie powinno być inaczej i w tym momencie.

Badał też wzrokiem strażników. Jeśli tacy trzymali tutaj pieczę nad mieszkańcami, to powinni być w stanie sprostać wysłannikom Akiyamy. Jeśli oceni ich zdolności i siłę teraz, będzie wiedział, z czym się można spotkać po drugiej stronie muru. Gdyby jedna strona przeważała, już dawno byłoby po wojnie, a nie jest. Z jakiegoś powodu mafia musiała się odgrodzić od rodzin kupieckich, a rodziny kupieckie musiały jakoś sobie radzić, by się bronić. Wydawać by się mogło, że rygor, odsiew plew i rezygnacja tych, którzy szli na łatwy zarobek spowodowała, że strona Północy została z ludźmi bardzo zdeterminowanymi i to takimi, którzy potrafili o siebie zadbać. I może to też wpłynąć na Shinobi - dobór dobrze wyszkolonych, którzy też panują nad swoimi emocjami, zamiast takich, co są żądni krwi i dręczą słabszych. Tak, potężne cielsko Ayumu i jego zwiększone możliwości panowania nad swoimi emocjami udowadniały, że znalazł się we właściwym miejscu. Może sam nie wygra tej wojny, ale może przyczyni się, do przeważenia szali na korzyść północy, jesli zostanie i im pomoże, a taki miał zamiar.

Dodatkowo, Terumi jakoś nie mógł się doczekać spotkania z Radą. Jakoś tak nigdy wcześniej nie był przez władcami regionu. Może i region podzielony przez wojnę domową, ale to ciągle najwyższa władza w całym regionie Shigashi no Kibu. I z czasem mogą zostać obaleni, albo mogą zostać jedyną pełnoprawną władzą. Jeśli staną się włodarzami i umocnią to, co osiągnęli w Północnym Shigashi, a także rozszerzą na cały region... Zdolni, przedsiębiorczy ludzie, dobrze wyposażona i zdeterminowana straż pozbawiona korupcji, być może dobre przeszkolenie. Z przejęciem skarbców Mafii, na prawdę, mogliby nawet zagrozić Yusetsu podzielonemu na trzy kraje. A z drugiej strony, dla kupców liczył się zysk. Pokonanie i dominacja oznaczały stratę partnera handlowego. A więc potężne handlowe Shigashi mogłoby sprawić, by na świecie było bezpieczniej, a ludziom żyło się lepiej. Mieli by rynek zbytu dla towarów, bez przymusowych haraczy i gróźb wobec rodzin. To piękna wizja. Rozpościerała się w głowie poparzonego, który czekając na akcpetację strażników rozmasował swe dłonie.

Znaleziono 261 wyników

Re: Wspomagacze

Re: Opuszczona kopalnia

Re: Na pewno się tego nie spodziewaliście

Re: Na pewno się tego nie spodziewaliście

Re: Skórki na kunaie - v2

Re: Opuszczona kopalnia

Re: Klany fizyczne - wielkie podsumowanie, wielkie wyrównywanie

Re: Opuszczona kopalnia

Re: Wspomagacze

Re: Opuszczona kopalnia

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy