Shinobi War PBF Naruto

<- Z: Wietrzne Równiny, Sogen, Szlak transportowy <-

Przeprawa przez Wietrzne Równiny była dość długa i powolna. Pomimo tego, że młody Nara stara ze wszystkich sił starał się pokonać ten dystans w jak najkrótszym czasie, to jednak konieczność uważania na większe skupiska ludzi - tych podejrzanych - powodowała, iż czasem musiał zmieniać obraną trasę. Nie zamierzał bowiem wpadać na innych shinobich, ani na ludzi, którzy wyglądali na wysoko postawionych i pochodzących z Midori, wszystko za sprawą ostatnich wydarzeń. Miał wrażenie, że po powrocie do Yokukage byłby znów postawiony przed Radą i dostałby jeszcze większe ograniczenia niż te, które zostały na niego nałożone wcześniej. Nie miał nic przeciwko kontynuowaniu podróży u boku Minamoto, jednakże zakaz opuszczania prowincji, czy nawet dalszych treningów związanych z mocą, jaką oferował Rokubi, wydawały mu się irracjonalne. Dlatego właśnie zachowywał szczególną ostrożność i uważał, by nie zauważył go ktoś znajomy. Nadrabiał kilometry, tracił dodatkowe godziny, ale przynajmniej dotarł niepostrzeżenie na teren Prastarego Lasu. Ponieważ znajdował się już w miejscu, które doskonale znał, mógł zwolnić i zacząć regenerować utracone siły, a ponieważ zbliżała się noc, znalazł też bezpieczne schronienie na wysokim drzewie i to właśnie na nim się zdrzemnął.
Gdy się obudził, poczuł delikatną wilgoć oraz ciepło promieni słonecznych, które padały na jego buźkę. Rosa na trawie mieniła się milionami kolorów, wprawiając Takashiego w naprawdę błogi stan, uwielbiał tego typu widoki. Las pachniał naprawdę piękne z samego rana i pobudka w takich okolicznościach była czymś wyjątkowym. Nagle bohater poczuł pod pupą coś dziwnego. Siedział z wyprostowanymi nogami, opierając się plecami o potężny pień drzewa, kiedy niespodziewanie gałąź pod nim zaczęła pękać. Delikatne, ale zyskujące na intensywności dźwięki pękającego drewna docierały coraz częściej do jego ucha, a nim się zorientował, spadał już na dół, gałęź nie była w stanie już go utrzymywać, rozwaliła się.

Nazwisko i imię: Takashi Nara
Ranga misji: Wyprawa rangi B
Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożeń?: Tak i nawet się cykam
Link tematu: Zaraz będę tutaj
Uwagi: Wyprawa ma na celu opanowanie kolejnego stadium mocy ogoniastej bestii

<- Z: Wietrzne Równiny, Sogen, [Event] Ostatnia Bitwa o Kōtei <-

Ucieczka ze strzeżonego budynku nie należała do najłatwiejszych. Gdyby nie fakt, że ochroniarze Takashiego byli nieświadomi jego wybudzenia się, cała akcja byłaby prawdopodobnie niemożliwa. Korzystając z okazji, młody bohater ze spokojem i zimną krwią przebrał się, zabrał swój ekwipunek i nawiał przez okno, starając się jak najbardziej ograniczyć wydawane dźwięki. Musiał zachowywać się cicho i szybko, uchylone okno mogło być bowiem źródłem hałasu z zewnątrz, dlatego od razu po zaczerpnięciu świeżego powietrza nadeszła pora na sprint. Koncentracja chakry w nogach była tutaj kluczowa, bowiem trzeba było pokonać w pierwszej kolejności pionową ścianę, która łączyła okno z uliczką. Błyskawiczne rozeznanie w terenie podczas drogi w dół. Wokół kręciło się całkiem sporo ludzi, ale pozostawała nadzieja, że nikt nie zwróci na czarnowłosego szczególnej uwagi. Po zejściu było już znacznie łatwiej, dzięki wyostrzonym zmysłom i zwiększonej koncentracji bez problemu udało mu się uniknąć kontaktu z ludźmi, którzy mogliby stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Szerokim łukiem omijał pojedyncze jednostki i tych, którzy z daleka wyglądali jak członkowie jakichś rodów, raczej trzymał się na uboczu, bądź wtapiał się w większe grupy ludzi, to pozwoliło mu bez problemu przedostać się przez miasteczko i dojść na jego obrzeża, gdzie odczuwał znacznie większy komfort i spokój, mógł w końcu odetchnąć z ulgą.
Jego celem był powrót do Midori. Nie mógł od razu wrócić do własnego domu, gdyż wiązało się to ze sporym ryzykiem, choć rozważał podjęcie się go i spróbowanie, zależało mu bowiem na czystych ciuchach i wzięciu prysznica. Nadal nie był tego pewny, ale miał jeszcze sporo czasu na przemyślenia, czekała go przecież długa podróż. Warto było przygotować się do wędrówki.

Dokąd: Midori
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo

-> Z/t Prastary Las, Midori, Szlak transportowy ->

<- Poprzedni post przed przerwą: tutaj <-

Ciemność. To właśnie ją młody bohater zapamiętał najbardziej z wydarzeń, w których dane mu było uczestniczyć. Był też chaos, poza tym ogień, pot, łzy, mnóstwo krwi, zmęczenie, niedowierzenie, różnorodne emocje, ale na tle tego wszystkiego najbardziej wyróżniała się ciemność. To ona pochłonęła nagle wszystkie migocące w Kōtei światełka, które mieniły się różnymi barwami na polu bitwy. Takashi, który był tam jedynie byle jakim pionkiem, starał się przechylić szalę zwycięstwa na stronę Zjednoczonych Sił. Jego wkład może i był niewielki, jednakże same chęci miały duże znaczenie, tak przynajmniej on sam uważał. Otoczony wrogami, szybującymi w powietrzu technikami dystansowymi, tańczący gdzieś pomiędzy ognistymi pociskami i wiązkami błyskawic, brodzący w kałużach wody i błota, stawiający opór napastnikom - młody Nara z każdą następną chwilą nadwerężał swoje możliwości, chcąc wydobyć z siebie jak najwięcej. Chciał nawet zaczerpnąć rezerw, do których dostęp miał w pewnym sensie ograniczony. W chwili, gdy gdy jego własne zasoby energii znalazły się na wyczerpaniu, nadeszła pora, w której zamierzał sięgnąć po dodatkowe, które skrywał głęboko we wnętrzu własnego ciała. To właśnie wtedy jego organizm powiedział głośne "NIE!. W zasadzie, to nie był to jego organizm, a wspomniana moc, która się w nim znajdowała. Rokubi. Demon od samego początku jego pobytu w Kōtei był przeciwny całemu przedsięwzięciu i samej jego, w sumie ich obecności tutaj. Obawiał się o bezpieczeństwo jinchūriki, choć tak naprawdę chodziło mu o samego siebie i o własne cztery litery. Próbował przekonać bohatera do odwrotu, ale ten nie zamierzał odpuścić, więc kiedy tylko nadarzyła się okazja i tamten był wykończony, ślimak wykorzystał sytuację, by pozbawić go przytomności i zupełnie wykluczyć z dalszych wydarzeń. Właśnie wtedy nastała ciemność.
Ciężko stwierdzić, ile to wszystko trwało, ale chłopak na pewno był nieprzytomny kilkanaście godzin. Gdy się ocknął, znajdował się już w zupełnie innym miejscu niż to, które zapamiętał jako ostatnie - różnica była w sumie diametralna i widoczna na pierwszy rzut oka. Wcześniej otaczał go opisany wyżej chaos, a teraz otoczenie wydawało się spokojne i harmonijne. Ninja obudził się w Sarufutsu, jednym z najlepiej prosperujących miasteczek w Sogen. Znajdował się w budynku, który przypominał zwykły blok mieszkalny, ale z pewnością nim nie był. Leżał w wygodnym łóżku, jego rany były oczyszczone i zabandażowane, ciało umyte i zapielęgnowane, ktoś z pewnością nad nim czuwał i poświęcał mu uwagę. Czuł się znacznie lepiej, nie odczuwał już zmęczenia i jakichkolwiek negatywnych uczuć związanych z wcześniejszym eksploatowaniem organizmu. Nie wiedział nawet, że znajduje się w Sogen, ba, nie był nawet pewien, że cały czas jest na terenie Wietrznych Równin, choć krajobrazy za oknem jednoznacznie na to wskazywały. Kiedy już sobie to uświadomił, doszedł do wniosku, że bitwa musiała się skończyć, choć nie znał jej rezultatu i skutków. Nie wiedział też, jak wielu z jego towarzyszy poległo, jemu na pewno udało się przetrwać. Zaraz... na pewno?
- A może to tylko głupi sen? Albo właśnie tak wyglądają zaświaty? - pomyślał i w ramach braku pewności uszczypnął się w lewe ramię.
Zrobił to na tyle mocno, że wywołał tym niemały ból, dlatego syknął sobie cicho pod nosem. Chwilę po tym usłyszał za drzwiami rozmowy, nie kojarzył głosów i nie był w stanie zrozumieć wszystkiego, ale zrozumiał najważniejsze. Ze zlepku słów, które dotarły do jego uszu, był w stanie wywnioskować, że za drzwiami pomieszczenia, w którym odpoczywał, znajdowali się strażnicy, najprawdopodobniej rodu Nara. O jego obecności w Kōtei rada miała nie wiedzieć, przecież zabronili mu tam być, a ponieważ Lei-sama była na miejscu, musiała się tego dowiedzieć, czyli prawda wyszła na jaw.
- Cholera! - czarnowłosy zaklął cicho pod nosem, zdając sobie z tego sprawę.
Po tym przekleństwie przyłożył prawą dłoń do ust, by uciszyć samego siebie, nie chciał, by ktokolwiek wszedł do pokoju, wolał na razie, by strażnicy nie byli świadomi jego wybudzenia. Wiedział, że musi za wszelką cenę wydostać się z budynku i ewakuować, w przeciwnym razie rada będzie chciała go uziemić tak, jak było poprzednim razem.
- Nie dam im się znowu zamknąć. - skwitował krótko w myślach.
Bohater wytężył swoje zmysły i zaczął się zachowywać najciszej, jak tylko mógł. Podniósł się z łóżka, zrzucił coś w rodzaju piżamy, którą miał na sobie, po czym założył swój ubiór, który złożony był na jednym z krzeseł stojących przy ścianie z drzwiami. Cichutko się przebrał, założył niezbędne elementy wyposażenia, które również tam były - pewnie jakieś protokoły bezpieczeństwa - a następnie zbliżył się do okna, by je otworzyć. Rozejrzał się po okolicy, a ponieważ było czysto, ulotnił się bezszelestnie, oddalając się od tamtego miejsca. Musiał uciekać.

-> Z/t Wietrzne Równiny, Sogen, Szlak transportowy ->

9 lat to naprawdę długi okres czasu, szczególnie dla PBFa. Nie jestem tutaj od początku, ale jestem całkiem sporo (z przerwami, no ale życie pisze czasem różne scenariusze, o czym każdy z nas doskonale wie). Z całego serca chciałbym napisać: sto lat, sto lat! Tę formułkę zazwyczaj głośno śpiewamy przy tego typu uroczystościach i właśnie tego chciałbym życzyć naszemu SW. Bywa różnie, są dramy, są śmiechy, ale są też PHcze, misje i mnóstwo treści, których pisanie sprawia nam ogromną frajdę, a przecież o to w tym chodzi.

Jest sporo sytuacji, które przychodzą mi do głowy na myśl o Shinobi War. Ta, którą zapamiętałem szczególnie, to event w Oniniwie, pod koniec którego otrzymałem moc szcześcioogoniastego. Byłem nowicjuszem, bambikiem, który chciał po prostu walczyć u boku silnych gości, z kolei Rokubi był wisienką na torcie, zupełnie się takiego prezentu nie spodziewałem.
SW to też ludzie, z kilkoma mam kontakt prywatny i jest to więcej, niż tylko rozmowy o "dżutsu", "kotrze" itp. Gdy myślę o SW, myślę również o tych ludziach.

Życzę wszystkim nam, żebyśmy spotkali się w jeszcze większym gronie przy dziesiątej rocznicy i przy każdej następnej!

Odbieram 90 PH i 9x skrócenie treningów po 625 znaków.

Całe szczęście bohaterom udało się znaleźć środek transportu, który pozwolił im przedostać się w samo centrum pola bitwy, do miejsca, w którym Kyoushi rozprawiał się z wrogim jinchūrikim. Wszystko za sprawą sanitariusza, na którego się natknęli, pokierował on ich do członka grupy szturmowej, z którym dwójka wcześniej walczyła ramię w ramię, najwidoczniej ich ponowne spotkanie było gdzieś tam zapisane w gwiazdach. Członek klanu Kōseki miał pomóc im w pokonaniu dużej odległości i w powrocie do wywiązywania się z ich obowiązku, mowa rzecz jasna o stawianiu swojego życia na szali w walce z nieprzyjacielem. Niestety, Miuro nie mogła im towarzyszyć, rany i zmęczenie uniemożliwiły jej dalsze działanie, a ponieważ jej stan nie był krytyczny, leczenie mogło poczekać, byli bardziej wymagający pacjenci. W związku z tym Osamu oraz Takashi zdecydowali się, że ponownie rozdzielą drużynę i jako dwuosobowy zespół ruszą dalej.
Rokubi, swoją drogą, zupełnie przestał się odzywać, jego obecność rozpłynęła się w powietrzu, a cała złość ulotniła się. Taka sytuacja zdarzała się już wcześniej i nie było w tym niczego złego, działo się to w pewnym stopniu na korzyść młodego Nary. Bohater chciał przyczynić się do zwycięstwa i zrobić cokolwiek, by wspomóc swojego towarzysza po fachu, który toczył jedną z najważniejszych bitew. On nie był tak wyszkolony, nie potrafił jeszcze w pełni korzystać z mocy bijū, ale nie zamierzał odpuszczać. Dlatego właśnie, pomimo braku chakry i lekkiego wycieńczenia wskoczył na kryształowego smoka i kontynuował swoją misję.
Gdy tylko znaleźli się w miejscu, gdzie rozgrywała się prawdziwa jatka, zorientował się, że niebieski kot wpadł w tarapaty. Wyglądało to tak, jakby radził sobie ze znacznie potężniejszym od siebie wrogiem, jednakże otaczały go małe płotki, które nieco mu przeszkadzały. Takashi od razu zaczął składać pieczęci, dzięki którym wypluć mógł z ust pokaźny strumień wody, miał od osłonić wielkiego Nibiego od działania ognistych technik, nawet na chwilę, a może na dłużej. Na razie nie korzystał z chakry swojego demca, chciał zachować to na później.

tldr

Zdecydowanie się na działanie razem z Osamu i kryształowym gostkiem. Wspieranie Kjudasza na dystans za pomocą wodnego strumienia, który ma go chronić przed ognistymi kulkami wrogów.

Znaleziono 1029 wyników

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Szlak transportowy

Re: Zgłoszenia po misje

Re: Takashi Nara

Re: Szlak transportowy

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Takashi Nara

Re: 9. rocznica powstania Shinobi War

Re: Prośby do administracji

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: [EVENT] - Grupa Szturmowa