Targowisko

[Nana]

Well, jeśli chłopak chciał w jakikolwiek sposób oszukać Nanę to totalnie mu się udało. Wpadła jak śliwka w kompot. Nie przypuszczała tutaj zasadzki. Zgubienie dzieci było czymś tak powszechnym i ludzkim, że nie spodziewała się niczego innego. Takie sytuacje zdarzały się dosyć często, zwłaszcza jak kazano dzieciom opiekować się dziećmi. Przynajmniej tak jej się wydawało.
Przeszukanie terenu od początku wydawało jej się dobrym pomysłem. Zaczną tam gdzie zgubił siostrę i będą rozszerzać pole poszukiwań stopniowo. Przynajmniej taki był jej plan. Bez marudzenia szła za chłopakiem w kierunku Rynku. Rzeczywiście miejsce było zatłoczone, jednak nie spodziewała się nieczego innego. Taki stan mógł bardzo pokrzyżować ich misje poszukiwawczą, ale dziewczyna nie zniechęcała się zbyt szybko. Wykonała kilka pieczęci, a koło niej w kłębach mgły pojawiły się 4 takie same Nany.
- Rozdzielimy się, będzie szybciej - zaczęła - kiedy któryś z klonów ją zauważy od razu będziemy wiedzieć.
Stwierdziła wysyłając klony w trzy inne lokalizacje. Wszystkie Nany skrupulatnie szukały małej dziewczynki w okolicy. - My zostaniemy tutaj, gdyby wróciła Cię szukać - dodała na koniec.

chakra: 90%

Nazwa

Bunshin no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Baran → Wąż → Tygrys

Zasięg

Obszar danej prowincji, w której znajduje się gracz

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (za 2 iluzje)

Dodatkowe

Brak własnej woli; niematerialne

Opis Prosta technika Ninjutsu, która polega na stworzeniu iluzji nas samych. Przy jej pomocy – w zależności od Kontroli Chakry – jesteśmy w stanie stworzyć od jednej do kilkunastu iluzji, które wyglądają jak my i wykonują nasze polecenia wydawane drogą mentalną. Oczywiście iluzje nie są materialne, więc każde uderzenie w nie kończy się ich rozwianiem w małym, błyskawicznie znikającym obłoku dymu. Warto również zauważyć, że iluzje nie wydają żadnych dźwięków, dodatkowo nie rzuca swym "niematerialnym" ciałem cienia, a także nie potrafią poruszać żadnych przedmiotów.

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
7/15
Misja D dla Nana Coś Nana musiała mieć w głowie, kiedy decydowała się na pomoc młodemu chłopcu. Czy może to była wizja nagrody, czy litość czy nawet całkowicie bezinteresowna chęć pomocy. Motywy się nie liczą, liczą się czyny. Czy ważne że ktoś miał złe intencje, skoro ostatecznie jego akcje doprowadziły do poprawy jakości życia? Pewnie miało, dla niektórych na pewno miało. Dla tego małego jegomościa nie znaczyło to nic. Otrzymał pomoc, miał w końcu kogoś kto zechce dopomóc go w jego niedoli. Czemu nie poszedł do strażników? Albo ninja podległych tej prowincji? Taka opcja zawsze przecież była, ale może miał jakiś alternatywny motyw. W sumie strażnicy mogliby zabrać ich do ich rodziców albo zatrzymać do ich przybycia. A kłopotów chciał raczej uniknąć, więc miało to sens.
- Wooooo... - wydukał chłopak, po tym jak dziewczę stworzyło swoje kopie. Nieposiadające własnej woli, wykonujące tylko wolę swojego twórcy. Do poszukiwań całkiem użyteczne. Nana wysłała swoje klony w przestrzeń. W kilka różnych stron. Ludzie zwrócili uwagę na sam fakt stworzenia klonów, ale ci dalej nie za bardzo. Klony były niestety tylko iluzjami, dlatego powpadały na ludzi i zniknęły tak gwałtownie, jak się pojawiły. Nana nie mogła sterować ich ruchami gdy nie były w zasięgu jej wzroku. Młody chłopak, początkowo patrząc na dziewczę z ognikami podekscytowania w oczach, teraz nieco przygasł. Rozczarowanie? Tak można chyba nazwać to uczucie.

[Nana]

Nana nie należała do osób, które łatwo się poddawały. Jeśli już obrała jakiś cel zrobiłaby wszystko, żeby go wykonać. Oczywiście nie chciała wyjść też na niedołęgę, zwłaszcza w oczach młodego chłopaka. Logiczne, nie? Zamyśliła się nieco, kiedy klony szybko poznikały. No trudno, ważne, że spróbowała. Miała jeszcze kilka innych pomysłów.
- Chodź, wejdziemy na tamten budynek - wskazała palcem jeden z płaskim dachem i drabiną. Nie zamierzała dawać chłopakowi czasu na rozmyślanie o jej nieudanych klonach. Lepiej, żeby miał coś do roboty. Chwyciła go za rękę pociągając za sobą. Nie chciała przecież zgubić go w tłumie. Budynek nie był wysoki, ale targowisko znajdowało się na płaskim terenie. Powinni byli widzieć z niego znacznie więcej niż spośród tłumu. W końcu Nana nie należała do wysokich. 'Niewielka', ale nigdy nie 'mała' - żeby było jasne. Ogromne tłumy źle na nią wpływały. Wydawało jej się tak duszno. Chciała odetchnąć świeżym powietrzem, mieć lepszy widok i wydostać się z tego ścisku!
Podbiegła wraz z chłopakiem do budynku. Wskazała mu na drabinę, jeśli zamierzał do niej dołączyć. Mógł oczywiście poczekać na dole. Sama skupiła chakrę w stopach i zwyczajnie wbiegła po ścianie na górę. Odetchnęła głęboko cudnym powietrzem i zaczęła się rozglądać za małą zgubą.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
9/15
Misja D dla Nana Początkujący ninja często mają takie epizody, w których popełniają sporo błędów i na ich podstawie dopiero się uczą. Ba, każdemu kiedyś pewnie technika Katon wybuchła w twarz, poraził go własna błyskawica. Każdy na pewno wpadł do wody ćwicząc jak się po niej chodzi, albo dostał w twarz przez nieudane kawarimi. Jak to powiedział pewien mądry człowiek "Porażka jest największym nauczycielem".
Nana musiała szybko odzyskać swoją reputacje w oczach młodego. Nie mógł przecież wyłapać niekompetencji. Znaczy się odnieść takiego wrażenia. Trzeba było przecież trzymać poziom u zwykłych ludzi. U niechakrowego plebsu. Dlatego też postanowiła się wspiąć na jakiś wysoki budynek. Tutaj wysokich budynków było pod dostatkiem, może nie takich które dachami smyrają chmury od dołu albo góry. Ale kilka pięter żeby spojrzeć na okolicę targu z góry? To już raczej na pewno tak. A z góry łatwiej chyba byłoby znaleźć jedną osobę. Po kolorze włosów. Ubraniu... No kryteria na pewno jakieś były.
- Hmh. Pewnie, możemy. - odpowiedział zachędony dobrym pomysłem. Niestety przy żadnym budynku drabiny nie było. Wskakiwanie na żywca po ścianie byłoby niebezpieczne, gdyby nie to że Nana była ninja. Zakazana sztuka chodzenia do ścianach umożliwiła dwójce dotarcie na samą górę. Co prawda Nana musiała pomóc chłopakowi wejść, ale na szczęście znajdowały się miejsca w których można było odstawić chłopaka, a on sam wydawał się zaskakująco zwinny i atletyczny sam z siebie.
Duet znalazł się na górze. Dwupiętrowy budynek pozwalał na całkiem dobrą obserwację otoczenia z góry. Chłopak przez chwilę wydawał się mocno zmartwiony sytuacją w której musiał podejść do krawędzi i spojrzeć na dół, ale szybko się przemógł. I zaczął się rozglądać.
- Miała taką różową sukienkę. I brązową kamizelkę. Bez kapelusza. I ten... spinki takie. Koraliki znaczy się... No takie no, na włosy no. Ozdoby jakieś. Błyszczące. - powiedział, wierzgając się w niezdolności do znaelzienia odpowiednio słowa. Co go obchodziły jakieś pierdoły na włosach? No teraz jeśli miały pomóc mu znaleźć dziewczynkę, to raczej powinny.
Duet szukał małej około 10 minut. Bezskuteczne do tej pory. Owszem zdarzały się jakieś małe istoty płci żeńskiej, ale znaleziska szybko były przez chłopaka spławiane. Nie, to nie ona. I nie ona. I kolejny raz nie ona. Nana mogła poczuć, że młodego powoli pochłaniała irytacja... I wtedy Nana zauważyła niewielki błysk światła. Figlarny promień słońca odbił się od czegoś. Dziewczynka. Z tyłu ciężko bylo powiedzieć jaka, ale miała faktycznie różową sukienkę. Szła obok kogoś. Jakiejś postaci w płasczu. Na obrzeżach rynku, po drugiej stronie od nich.

[Nana]

Pomysłów miała kilka. Na szczęście jeszcze jej się nie skończyły. W najgorszym wypadku pozostałoby im szukanie w zwyczajny sposób. Chodzenie od osoby do osoby i pytanie czy ktoś nie widział małej dziewczynki. Oczywiście byłaby to żmudna praca i trwałaby z pewne dużo dłużej, ale normalni ludzie też musieli sobie jakoś radzić. Póki co jednak obrali za cel budynek. Wejście na górę okazało się trochę kłopotliwe, ale świetnie sobie poradzili. Nana była dumna ze swojego towarzysza. Widok był zaskakująco dobry, jednak tłumy ludzi nie ułatwiały poszukiwań. Łatwo było kogoś przeoczyć.
Skupiali się i szukali przez dosyć długi czas. Dziewczyna wyczuwała powoli przychodzące zmęczenie i zniechęcenie chłopaka, jednak skrupulatnie je ignorowała. Sama, nie przestawała się rozglądać. W końcu udało jej się zauważyć owoc ich pracy.
- Tam jest! - Wykrzyknęła wskazując palcem odległe miejsce. Kim był jej towarzysz? Z tak daleka nie była w stanie ocenić. Zerwała się na równe nogi. Nie było czasu taszczyć ze sobą na dół chłopaka, straciliby zbyt dużo czasu. - Jak ma na imię ona i ty? - Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie znała tak podstawowych informacji. Na pewno ułatwiłoby to jej przekonanie małej do siebie. Kiedy chłopak odpowiedział ruszyła przed siebie. - Poczekaj tutaj na mnie - dodała jeszcze na odchodne. Nie zamierzała rzucać się w tłum ludzi, na pewno zgubiłaby dziewczynkę w ślicznej sukience. Postanowiła pójść trochę na około. Rozpędziła się i skoczyła na dach budynku obok. W taki sposób biegła w stronę małej - górą.

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
11/15
Misja D dla Nana To była właściwie kwestia kilku chwil. Momentu w zasadzie, momentu w którym wszystkie wątki połączyły się w jedno. Niby trybki obracające się w odpowiednie strony dopiero po dołożeniu ostatniego zaczęły działać. Niby kostki domina, które zostało uzupełnione i może stworzyć całość przez popchnięcie jednego elementu. Tak było i teraz. Fakty zostały skojarzone, charakterystyki tak samo. Nana znalazła wszystkie cechy i elementy które miały na dziewczę wskazywać. I natychmiast też ruszyła ku tej osobie.
- Gdzie? Gdzie? - zapytał zaskoczony takim nagłym wskazaniem, szukając wzrokiem w miejscu gdzie Nana pokazała palcem - Ona Chise, ja Sakamoto. - odpowiedział młody. Coś jeszcze krzyknął, ale Nana już go nie usłyszała. Leciała w powietrzu, prosto na dach obok. Dobrze dla niej że takowy był, gdyby zrobiła jeszcze kilka skoków to pewnie wylądowałaby na ziemi na dole w formie placka. Po reszcie budynków trzeba było zejść. Seria skoków pozwoliła Nanie na uniknięcie upadku i wylądowanie na ziemi, bezpiecznie. To znaczy się no, na kolejnych budynkach. Niższych już, okalających plac targowy. I które sprytnie wykorzystała Nana, żeby iść do przodu i szybko dogonić dziewczynę, która właśnie weszła w jakiś zaułek pomiędzy dwoma budynkami. Z tym mężczyzną w czarnym płaszczu. Ostatecznie dziewczę znalazło się na budynku mniej więcej nad nimi. Mężczyzna prowadził dziewczynkę za dłoń. A sama uliczka swoją drogą nie była wyludniona, ani ciemna ani nawet usiada bandziorami. Była bardzo czysta i zadbana, jak większość osady. Nawet niektóre sklepy na niej były otwarte. Ot uliczka jak każda inna. Duet szedł jednak w stronę przeciwną do rynku, co ciekawe.

[Nana]

Cel był jasny. Nana nie chciała tracić ani chwili. Liczyły się dosłownie sekundy. Jeśli straci dziewczynkę z oczu będą musieli zaczynać od początku. Na samą myśl o traceniu jeszcze więcej czasu na szukaniu dziecka jeżyły jej się włosy na karku. Krzyknęła jeszcze coś w stylu 'dzięki' na odchodne. Zdawała sobie sprawę, że chłopak wołał za nią, jednak była już zbyt daleko, żeby go usłyszeć. Oczywiście ani jej śniło, żeby teraz się zatrzymać. Była w ruchu, biegła do celu. Zręcznie pokonywała przeszkody. Dopisywało jej też trochę szczęścia. Miała talent do kłopotów. Ostatnio kiedy skakała z 1 piętra skręciła kostkę. Nic przyjemnego. Tym razem udało się w jednym kawałku. Im bliżej dziewczynki się znajdowała tym jeszcze bardziej się spieszyła. Pęd powietrza i adrenalina dobrze na nią wpływały. Tęskniła za tym uderzeniem szybkości, zimna i samozaparcia. Prawie jak w Hyuo podczas ucieczki przed misiami polarnymi! - żarcik.
- Chise! - krzyknęła w stronę małej. Skoncentrowała chakrę w stopach, żeby móc bezpiecznie zejść z budynku po ścianie. - Przysyła mnie Sakamoto. Wszędzie Ciebie szukaliśmy - dodała, żeby jej przypadkiem nie wystraszyć. Kim była zamaskowana postać? Kimś niebezpiecznym czy może rodzicem? Nana podeszła do dwójki jak już tylko znalazła się na ziemi.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
13/15
Misja D dla Nana Sakamoto został pozostawiony na łaskę samego siebie, bez realnych szans na możliwość szybkiego zejścia samemu. Nie wydawał się do tego taki skory, może jakimś cudem zsunie się po dachach albo ktoś poda mu wysoką drabinę? Ciężko co prawda o drabinę w odpowiedniej długości całkowicie przypadkowo leżącą tuż obok, ale szanse jak najbardziej na to były. Małe, ale były. Nana tymczasem pognała za jedynym śladem który mieli. Biorąc pod uwagę że Sakamoto tylko by ją spowalniał, to nie było też opcji żeby kunoichi go ze sobą wzięła. Trzeba było ją złapać jak najszybciej i sprawdzić co z tym tajemniczym mężczyzną. Albo kobietą, jeszcze nie było to widoczne. Ale czy miało to jakiekolwiek znaczenie? To mogło być przecież preludium do porwania albo jeszcze gorzej.
Głos Nany rozległ się z góry, przynajmniej dla ich perspektywy. Dziewczynka odwróciła się gwałtownie i zobaczyła schodzącego z góry ninje. Faktycznie wyglądała jak z obrazka, odziana tak jak powiedziano. Słodycz w formie czystej. Chyba że nienawidziło się dzieci, wtedy była to kolejna przeszkoda na drodze, którą można było potraktować z kopa. Ten ktoś także się odwrócił. Mężczyzna na początku epizodu średniego wieku z długimi włosami. W kapturze. Zdjął go. Ubrany nie tyle elegancko, co przyzwoicie. Normalnie. Jak obywatel średniej klasy. No, może trochę z twarzy źle mu patrzyło. Aż tak sympatycznie nie wyglądał.
- Pani zna mojego brata? - zapytała Nanę, wlepiając w nią swoje oczka i odsuwając się nieco od mężczyzny.
- Znasz jej brata? - dopytał mężczyzna nieco bardziej podejrzliwym tonem, już nieco bardziej bezpośrednio. Niby każdy mógł sobie deklarować, że zna brata szwagra żony kochankę teścia. Ale czy mogli to potwierdzić chociażby?

[Nana]

Nana nie miała zbyt dużej styczności z dziećmi. Nigdy nie musiała się żadnym opiekować. Wydawały jej się raczej miłe i słodkie. Ewidentnie miała do nich słabość. Czyżby instynkt macierzyński? Czy po prostu nie zdawała sobie sprawy jakie wkurzające mogły być? Kiedyś na pewno przekona się na własnej skórze. Póki co śliczna dziewczynka w końcu znajdowała się przed nią. Nieźle się naszukali tego małego dzieciaka! Nana była raczej zdziwiona, że im się udało. Gdzieś tam po drodze sama zaczęła wątpić, że ją znajdą. W końcu osada nie była mała, a kręciło się tutaj dużo różnych mniej lub bardziej przyjaznych ludzi. Przy okazji poznała trochę okolicę. Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Niestety znalezienie dziecka nie było jeszcze końcem.
- Tak. Pomagam mu Cię szukać. Jeśli wrócisz tutaj za róg powinnaś go zobaczyć na dachu budynku - wskazała palcem miejsce, o którym mówiła - Przynajmniej tam go zostawiłam - dodała po chwili, co jeśli spróbował sam schodzić i zrobił sobie krzywdę? Co za utrapienie!
Miała nadzieję, że mała jej posłucha. Posłała jej jeden z tych miłych i ciepłych uśmiechów. Nana była młoda i zdecydowanie wyglądała bardziej przyjaźnie niż ten mężczyzna stojący obok, którego doszczętnie zlała. Nie było go w planach, więc póki się nie wtrącał był jej obojętny. Oczywiście do czasu.

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
15/15
Misja D dla Nana Słysząc o swoim bracie, dziewczę natychmiast wykazało żywe zainteresowanie całkowicie obcą jej starszą kobietą. NInja dodatkowo. Przychodzi znikąd i od razu wie, że ta ma brata? I do tego zna dokładnie jego imię? Ten tutaj mężczyzna mógł się dowiedzieć o jej krewnych chociażby dlatego, że sama mówiła. Coś w stylu "zgubiłam rodziców i brata". No i tak mógłby. A jednak tutaj pojawia się kobita której dziewczyna nie zna, ale która zna rodzeństwo. Wnioski nasuwały się same.
- Na dachu? Gdzie? Gdzie?! - powiedziała z dzikim entuzjazmem, biegnąc natychmiast za róg i szukając wysoko swojego brata. Nana mogła przymrużyć oczy i faktycznie on tam był. Na tym samym dachu na którym został zostawiony samemu sobie. Siedział na dachu, a jego sylwetka była ledwo widoczna na tle czerwonych dachówek.
- Hmmmmmm... to on? - zapytała dziewczynka, przykładając dłoń do czoła i wlepiając wzrok w ten dach... zraz potem przechodząc na kolejny. I jeszce kolejny. I jeszcze kolejny.
- No cóż, to zostawiam ją w twoich rękach. Myślałem żeby zabrać ją na posterunek straży, ale chyba nie ma potrzeby. - powiedział jeszcze mężczyzna, chyba lekko speszony że Nana nie raczyła nawet odpowiedzieć na niego. Ba, jak gdyby go nie zauważyła. Wzruszył jedynie ramionami i odwrócił się, odchodząc w swoją stronę. Nieco szybciej niż tempo w ktorym szedł z dziewczynką. Ucieczka od kompromitacji, najwidoczniej. Musiało go to bardzo, ale to bardzo boleć.

[Nana]

Nana nie miała kontaktu z wieloma osobami. Tak na prawdę oprócz przymusu nie rozmawiała prawie z nikim. Interakcje międzyludzkie były jej trochę obce. Tak więc ignorowanie mężczyzny przyszło jej z wielką łatwością. Nie widziała w tym nic złego. Oczywiście wypadało podziękować, przeprosić lub chociażby coś wytłumaczyć. Ta jednak w ogóle nie poczuła, że zrobiła coś dziwnego i mało kulturalnego. Gdy mężczyzna ewidentnie się speszył i odszedł wciąż go ignorowała, nie specjalnie. Całą uwagę poświęcała małej. Przynajmniej tyle!
- Ciężko go stąd zobaczyć - westchnęła podążając za nią. Rzeczywiście sama musiała wytężyć wzrok. - Chodźmy do niego. Na pewno się zamartwia - dodała jeszcze schylając się. - Chodziłaś kiedyś po ścianie? - zagadnęła z uśmiechem. Podobno dziewczynka interesowała się ninja, co nie? Jeśli mała się zgodziła wzięła ją na barana i wróciła do jej brata w taki sam sposób jak tutaj przyszła. No może nieco ostrożniej. Szkoda by było uszkodzić taką śliczną zgubę. Weszła po ścianie na budynek i skakała z dachu na dach. Jeśli nie, zaprowadziła ją trzymając za malutką rączkę.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
17/15
Misja D dla Nana Tajemniczy nieznajomy sobie poszedł, zostawiając waszą dwójkę same. Biorąc pod uwagę hierarchię można było powiedzieć, że to Chise została zostawiona w rękach Nany. Cóż więcej można było zrobić? Próbować śledzić tego mężczyznę, gdyby zaszło podejrzenie że może stanowić jakieś zagrożenie. Na przykład próbować zabrać inne samotne dziewczynki albo chłopców? Ale nie, nie było do tego nawet jakiegokolwiek powodu. A tym bardziej Nana, gdzie chciała po prostu zabrać dziecko ze sobą do jej brata. A propos dziewczynki, ta po nawiązaniu z nią dalszego dialogu, ta radośnie odpowiedziała.
- Tak, chodźmy! I nie, nie miałam. A zawsze chciałam chodzić i skakać jak ninja! - pogodności nie było końca. Wiadomo, kto nie chciałby latać jak ptak? Biegać po budynkach, strzelać kulami ognia? Być wolnym, szybkim i ratować życia? No pewnie że każdy by chciał. Oczywiście, że każdy by chciał. Ale nie każdemu było dane. Ale teraz była okazja to poczuć. Dziewczynka oplotła rączki wokół szyi Nany, trzymając się tak mocno jak tylko się dało. Dodatkowa pomoc Nany w utrzymaniu jej na plecach na pewno była więcej niz wskazana, przecież gdyby młoda spadla podczas skoku to prawdopodobnie nie dałoby się jej uratować. Nawet gdyby upadła na kupę siana.
- Woaaaaaaaah! Ale fajnie! - krzyczała podczas skoków, tylko i wyłącznie pełna radości. Ach, te dzieci. Całkowicie nieświadome tego, że mogą zginąć. Nieświadome sytuacji niebezpiecznych czy potencjalnie zabójczych. Tym lepiej dla nich, świat wkrótce zrewiduje jej entuzjazm i sprowadzi na ziemię. Tymczasem po kilku skokach i szybkim biegu, Nana znalazła się przy budynku, na dachu którego zostawiła Sakamoto. Ten zdołał mimo wszystko jakoś zejść samodzielnie. Jego lekko trzęsące się nogi i pobrudzone ubrania mogły raczej świadczyć, że w pewnym momencie zderzył się z rzeczywistością. Twardą, brudną rzeczywistością.
- Braciszku! Braciszku! Skakałam na niebie. I było fajnie. Robiła "Wziuuuuuum" i ja też robiłam "Wziuuuuuum" na jej plecach! - krzyknęła do swojego brata, podbiegając i rozkładając rączki. Widok który niejednemu skradłby serce albo roztopił lud je skuwający. Sakamoto natychmiast padł na kolana i wziął ją w swoje objęcia. Kochający brat, co tutaj więcej powiedzieć? On powiedział.
- Dobrze. Dobrze. Przynajmniej dobrze się bawiłaś. - powiedział, mocno ją tuląc, i po dłuższej chwili zostawił ją i wyprostował się. Złapał ją za rączkę i zwrócił się do Nany,
- No, ten... dziękuję bardzo. Z całego serca. Uratowałaś mnie. I ją. Ten, weź to. Nie czułbym się dobrze gdybym nie dał. - powiedział, wolną ręką sięgając do sakiewki przy pasie i wyciągając nieco mamony. I wystawił ją w stronę Nany. - Moje oszczędności. Niewiele, dałbym więcej jakbym miał. Chise-chan jest warta wszystkiego. Raz jeszcze, dziękuję. - powiedział, odkiwnął głową raz jeszcze i z dziewczynką w dłoni, ruszył ku rynkowi. Chise jeszcze pomachała wesoło Nanie i ruszyła ze swoim braciszkiem.
Koniec misji

[Nana]

Nana z uśmiechem pędziła w stronę chłopca. Cieszyły ją okrzyki szczęścia małej dziewczynki. W końcu kiedyś też taka była. Beztroska i łatwo zadowolona. Cała sprawa szybko się skończyła, nie było aż tak źle jak spodziewała się Kunoichi. Przy okazji zwiedziła też trochę miasta. Wystarczająco, żeby zdecydować, że życie w dużej osadzie nie było jej pisane. Tęskniła za naturą i świeżym powietrzem. Tłok nie był jej pisany. Podziękowała chłopcy i przyjęła nagrodę. Głupio było brać kasę od dzieciaka, ale sama nie miała zbyt wiele, a przed nią jeszcze długa podróż. Kto wie? Może uda jej się zwiedzić cały świat?
Pożegnała się i odeszła z targowiska. Kierunek był jej obojętny, ważne że przed siebie.

zt

[Kisuke]

Szybki rzut oka na płaszcz swojej towarzyszki i chłopak dostrzegł, że była to całkiem pojemna rzecz. Tamaki musiała korzystać z wielu sprzętów, skoro potrzebne jej było tyle kieszonek, kabur i torba. Przydatność i pojemność tej ostatnie Kisuke miał okazję przetestować, gdyż od dawna korzysta z tego samego. Do środka wchodzi praktycznie wszystko czego potrzebowałby ninja w różnorakich sytuacjach.

-W sumie to nie mam zbytnio doświadczenia ze znajdowaniem misji. Raz udało mi się coś na szlaku znaleźć przypadkiem, a później sama się potoczyła dość długa sprawa. Sądzisz, że w takim tłumie będzie łatwo coś znaleźć?- Do tej pory Kisuke był zajęty właściwie wyłącznie sprawą Remnahyou. Natrafił na niego w lesie, a później kontynuował próbę odnalezienia bandyty razem z Akiko. W jaki sposób zazwyczaj szuka się zleceń? Czeka na tajemniczego gościa w karczmie? Może przypadkiem jest się zaczepionym przez jakiegoś człowieka? Tego nie był pewien, ale nie był zbytnio szczęśliwy, gdy musiał lawirować między tłumem ludzi na targowisku.

[Tamaki Hyūga]

Spacerując wśród ludzi na targowisku rozglądałam się w poszukiwaniu czegoś bądź kogoś kto przyciągnąłby mój wzrok i wyglądałby obiecująca dla nas, poszukujących jakiejś misji do wykonania. Słysząc słowa Kisuke sama zastanowiłam się nad misjami które ja wykonałam i tym w jaki sposób na nie trafiłam. Po chwili zastanowienia doszłam do wniosku że chyba rzeczywiście wszystkie moja misje bądź zlecenia same znajdowały mnie a nie ja je znajdowałam. Odciągnęłam Kisuke nieco na bok abyśmy nie stali w przepychającym się we wszystkie strony tłumie i podrapałam się po głowie.
- Hmmm, rzeczywiście, ja też nie przypominam sobie abym sama znalazła jakieś zlecenie, zawsze same się napatoczą. - odpowiedziałam chłopakowi rozglądając się po targowisku, sama już nawet nie wiedząc czego szukać. Zdecydowanie nie podobało mi się to że nie wiedziałam co zrobić aby znaleźć jakieś zadanie do wykonania. To nie była osada mojego klanu abym mogła tak o po prostu pójść sobie do siedziby władzy i zapytać się tam o jakieś oczekujące na śmiałka zlecenia. - No nie spodziewałam się że największym wyzwaniem okaże się samo znalezienie misji a nie misja sama w sobie. - powiedziałam nieco rozczarowana całą sytuacją.