Szpital

[Yasuo]

Rzeczywiście, moje zachowanie było kary godne. A bo to pierwszy raz? Ostatnimi czasy popełniłem bardzo dużo błędów, których niesamowicie żałowałem. Ten mógł być kolejnym. Ale jak to się mówi: "Jeden błąd to błąd... A kolejne to już statystyka". Czy jakoś tak to szło. Kobieta zaproponowała mi trochę wody. Nie był to co prawda alkohol, ale woda też była dobra. Jedynie pomoże mojemu organizmowi dojść do siebie, ale psychiki nie uleczy, a tego chyba potrzebowałem najbardziej. Sake też by nie wyleczyło, ale przynajmniej przez chwilę bym się tym totalnie nie przejmował. Pokiwałem jednak głową, dając Ayame znak, żeby przyniosła mi trochę wody. Nie to, że chciałem ją wykorzystywać. Po prostu stwierdziłem, że woda mi się przyda. A to była w końcu jej praca. No i sama to zaproponowała. Kobieta wyszła. Ja jednak nie mogłem zasnąć. Co prawda byłem zmęczony. Organizm jeszcze nie doszedł do siebie, chociaż już nic mu nie zagrażało. Być może i bym się przespał, przy okazji przegapiając cały turniej. No, ale nie mogłem zasnąć. Myśli chodziły mi po głowie i skutecznie przeszkadzały w zaśnięciu. Po prostu, zbyt dużo myślałem o tym co się stało wcale nie tak dawno temu, ale też i o tym, co miało miejsce w odległej już przeszłości.
W końcu kobieta wróciła. A może by tak przestać ją postarzać? Była mniej więcej w moim wieku. Z pewnością była miejscowa. Znaczy... taka typowa. Taka jak większość kobiet na Yinzin. Oczywiście także wyjątkowa, bo każdy człowiek jest wyjątkowy i nawet bliźniacy nie są tacy sami. Ale było w niej dużo typowych cech. Chociażby akcent i sposób bycia grzeczny, ułożony. O jej urodzie też mógłbym powiedzieć słowo, ewentualnie dwa. Potrafiłem docenić kobiece piękno. Docenić, co nie znaczy wykorzystać. Nie proponowałem przelotnych romansów każdej napotkanej dziewczynie. Nie oświadczałem się każdej kobiecie, którą widziałem na oczy, licząc, że jakaś w końcu powie magiczne "Tak". W sumie, kobieta, w której byłem zakochany była daleko stąd. Być może miała mnie głęboko w dupie (chociaż to mogłoby być nawet miłe), bo w przeciwnym razie nie zrobiłaby tego co zrobiła. No, ale jakiś jeden, niewinny komplement można by było powiedzieć. Można by było obdarować tą Ayame takim komplementem. Z tym, że póki co nie miałem do tego całkowicie głowy. Póki co wystarczyło mi to, że jest i że się mną zajmuje. Chociaż, cóż... to czemu zaradziła to był tylko "wierzchołek góry lodowej". Oczywiście uleczenie ciała było ważne, a może niekoniecznie? Gdybym tak umarł, to nie miałbym takich problemów jakie mam i jakie mnie dręczą.
Przeżyłem, a to oznacza, że nie dane mi było uciec przed zmartwieniami i problemami do "Krainy Wiecznych Łowów". Musiałem więc podjąć tą rękawicę i jakoś spróbować z nimi żyć. Ewentualnie jakoś się ich pozbyć lub je stłumić na jakiś czas. Czy ta dziewczyna mogłaby mi w tym pomóc? Warto było zapytać. Najpierw jednak zagaiłem zwyczajną rozmowę, odpowiadając na jej słowa (chociaż to nie było pytanie):
- Spokojnie usnąć? Powiada, Pani? - Rozłożyłem tylko ręce w geście bezradności. - Zaprawdę wiele bym dał, żeby móc zasnąć.
Wypiłem wodę, która została mi dostarczona. Sake to to nie było, ale zamawiając ten jakże szlachetny trunek, trochę nie kontaktowałem ze światem, więc być może nie miałem na niego na prawdę ochoty? W sumie mogłaby też jakiś sok pomarańczowy czy inny przynieść... na kontynencie często taki pijałem. No, ale póki co, zwykła woda. Też mogła być. Wlałem ją do gardła. Zimna, orzeźwiająca i niemalże podnosząca na duchu. No prawie, a "prawie robi wielką różnicę". Ugasiła moje pragnienie. No i suche gardło doczekało się lekarstwa. Mogłem więc kontynuować.
- No i w sumie... niezbyt pamiętam co się ze mną działo przez ostatnie kilkadziesiąt minut, więc jeśli powiedziałem lub zrobiłem coś co Panią uraziło, to przepraszam.
Czasem zdarzały mi się takie "wyskoki". Warto było przeprosić. Siedziałem na łóżku, ale po chwili wstałem.
- Jeszcze raz. Ineko Yasuo.
Ukłoniłem się, a następnie szybko usiadłem jednak. Nie byłem jeszcze w pełni sił.
- Sęk w tym, że nie jestem w stanie zasnąć. Za dużo negatywnych myśli lata mi po głowie. Jak muchy lub inne latające badziewie. Może ma Pani coś na sen? Ewentualnie, może rozmowa by mi trochę pomogła?
Pewnie by pomogła. Zawsze człowiekowi było lżej jak się już wygadał. Może i mi także coś takiego pomoże? Może dzięki temu spojrzę na problemy "w innym świetle", "z innej perspektywy". Może. W każdym bądź razie, warto spróbować, nieprawdaż? Z tym, że liczyłem się z tym, że Ayame nie zechce ze mną rozmawiać. A może zechce, ale nie będzie miała czasu, bo inni pacjenci pewnie wkrótce się pojawią, o ile już się nie pojawili. W końcu turniej trwał w najlepsze i jeden przegrany samuraj - przegryw życiowy - nie mógł zatrzymać tego wydarzenia. Nikt nie będzie na niego czekał. Ciekawe tylko co tam się działo. Może warto się tam przejść, żeby zobaczyć chociażby finał jeszcze? A może nie warto?

[Sagisa]

Szła przed siebie. Stawiała nogę za nogą, choć mięśnie coraz bardziej jej kostniały. Czy można się było temu dziwić, skoro była przemoczona do suchej nitki? Niby było lato, ale na Yinzin wcale nie było ciepło. Ledwie kilka stopni na plusie, więc wyraźnie odczuwała wszędobylski chłód. Zwłaszcza ten wśród murów areny.
Więc szła, kierując się na zachodnią trybunę. Tylko że miała wrażenie, jakby korytarz specjalnie się wydłużał, a podłoga ciągnęła ją ku sobie. Wciąż miała ciężki oddech, z ust, tych drżących z zimna ust wydobywała się para, mimo wszystko szła. A przynajmniej się starała. Potknęła się o jakiś wystający kamień, a może to były jej własne nogi? Nie wiedziała już sama. Zatrzymała się jednak, podpierając o ścianę, i spróbowała wziąć głębszy oddech. Zabolało.
- Wszystko w porządku, proszę pani? - usłyszała nagle męski głos i już mieła odpowiedzieć, że nic jej nie jest, że po prostu idzie do syna, nie zdążyła jednak. - Pani jest cała mokra! Ichika, okryj panią płaszczem, bo się wyziębi!
- Tak, ojcze - drugi głos, po którym poczuła na ramionach gruby materiał. Gruby i ciężki, została jednak podtrzymana, więc nie padła pod jego ciężarem. - Ojcze, to chyba uczestniczka turnieju. Szła od strony wyjścia na arenę.
Uniosła spojrzenie na młodego chłopaka o długich, ciemnych włosach, potem zaś przerzuciła je na starszego mężczyznę z lekko siwiejącą już brodą. Obaj byli samurajami, a przynajmniej to wywnioskowała z ich ubioru i przytroczonej do pasa broni. Mężczyzna zadecydował, że odstawią ją do szpitala, by sprawdzić, czy za mocno się nie wyziębiła. Nie miała siły protestować, pozwoliła więc się prowadzić.
Tak oto trafiła tutaj. To już drugi raz gdy przyjechała na turniej, również drugi, gdy trafia do szpitala. Tym razem jednak nie miała urodzić dziecka, a po prostu pozwolić lekarzom zbadać swój stan zdrowia. No i dać sobie czas na ogrzanie organizmu. Ryujinowi nic nie będzie, ma przecież przy sobie Airę i Yuki, do tego dwójkę nowych kolegów i ich rodziców. Był bezpieczny, nie musiała się martwić. A jednak wolała być teraz z nim...

Czas leczenia: 3h
Link do zdarzenia: Arena

[Kakita Ayame]

Kobieta odetchnęła z ulgą, ale tylko w duchu, widząc, że Yasuo się uspokoił i nie zamierza ciągnąć tematów angażujących napoje alkoholowe. Widać było, że coś go nurtuje może stąd pytanie o spokojny sen.
–Myślę, że w tym wypadku każdy sen byłby wskazany, choć oczywiście spokojny najbardziej zgodziła się. Owszem alkohol pomagał się wyluzować i zasnąć czy też sam odłączał w pewnym momencie zmysły, ale miał swoją cenę. Po obudzeniu było tylko gorzej. Nie dość, ze nie rozwiązywało to problemów to jeszcze człowiek winił siebie za sposób rozwiązywania problemu. Sama co prawda nigdy nie doprowadziła do takiego stanu, to byłoby nawet nie do pomyślenia co by się wtedy stało. Już zupełnie nie mogłaby się nikomu pokazać zaczynając od rodziców kończąc na wszystkich innych wokół.
Potem dostała zapytanie o coś na sen. To nie powinien być problem, nawet przy takiej utracie krwi. W końcu po to tu była.
A jeśli chodzi o rozmowę… cóż nie była kompetentna. Była raczej medykiem od ciała niż od gnających myśli niczym uciążliwe owady. Jeśli chodzi o nią to jej myśli były raczej podobne do strumieni, czysty ukierunkowany i dość prosty. Czasem przyspieszał a czasem występowała z jasno wytyczonego koryta, ale generalnie nie były zbyt skomplikowane. Nie miała doświadczenia w takich wypadkach. Zarumieniła się nieznacznie, nie miała problemów w konwersacji, ale sam na sam z obcym mężczyzną to mogło być niestosowne. Nie tylko mogłoby, a nawet było Gdyby był ninją z kontynentu to może jeszcze dałoby się wybaczyć. - Przyniosę tabletki.- powiedziała wymijająco. Nie chciał być niegrzeczna, ale nie miała pomysłu jak mogłaby z tego wybrnąć z twarzą. –Mogę poprosić sanitariusza, jeśli ma pan potrzebę porozmawiać. mężczyzna powinien lepiej zrozumieć mężczyznę.

[Akarui]

Szpital! Na pewno tam kierują po walce!

Szedł przed siebie. Szybkim, energicznym krokiem. Nie chciał biegać, nie chciał zwracać niepotrzebnej uwagi na siebie, jeszcze ktoś by go zatrzymał. Szedł w kierunku, gdzie kierowała się Sagisa schodząca z areny. Zaglądał do kolejnych korytarzy i pytał ludzi, czy nie widzieli płomiennowłosej, przemoczonej dziewczyny. Dopiero dwóch samurajów, starszy z siwą brodą i młody, z długimi, ciemnymi włosami, zdołali skierować go na odpowiednią trasę. Po drodze już widział ślady wody na posadzkach, jednak nie zdołał jej dogonić. Była już w szpitalu, przed którym stał Akarui.

Wparował jak do siebie, choć to było dość niegrzeczne i nie w jego stylu. złapał pierwszą pielęgniarkę za ramię i zaczął tłumaczyć: - Hej, przed chwilą tu weszła uczestniczka turnieju. Czerwone włosy, cała mokra. Jestem jej lekarzem. Powaga jego miny okazała się wystarczająca, by skierowano go do odpowiedniej sali. Zdołał tez dostać informacje z oględzin. Na szczęście, nic nie zagrażało jej życiu. Była tylko przemarznięta, zmęczona i miała bóle klatki piersiowej, choć nie wykryto żadnych innych obrażeń. Stanął przed wejściem, chwilę łapiąc oddech. Zapukał, lecz nie dostał odpowiedzi. Otworzył drzwi i w końcu ją zobaczył.

Leżała na wznak pod kocem. Na czole miała ciepły kompres a włosy zwisały jej za łoże, by mogły choć trochę wyschnąć. Oddychała równo, dość głęboko, jak w spokojnym śnie. Lekarze i pielęgniarki z Watarimono dobrze się nią zaopiekowali. Część jej ubrań, kabury i broń były rozwieszone przy oknie. Po wakizashi co chwila spływała pojedyncza kropla wody. Sagisa spała. Medyk zamknął drzwi i na paluszkach podszedł bliżej. Zdjął jej kompres z czoła, zamoczył w ciepłej wodzie stojącej w misie przy łóżku, porządnie wyżął i delikatnie położył z powrotem. Dopiero po tym usiadł na krześle obok łóżka. Założył nogę na nogę, splótł ramiona na piersiach i obserwował dziewczynę, czy nadal równo oddycha, czy nie ma skurczy, dreszczy, czy wszystko z nią w porządku. Czy długo jeszcze będzie spała...

Troszkę to trwało. Tozawie w tej ciszy oczy same zaczęły się zamykać. W pewnym momencie jednak coś się zmieniło. Usłyszał lekki ruch, pomruk. Dziewczyna zaraz otworzy oczy. Sam nie chciał się spieszyć. Wolał, by kobieta sama się wybudziła, na pewno się rozejrzy. Dopiero, gdy go zobaczy, Akarui uśmiechnie się do niej i przywita: - Ohayo, Saga-chan. Jak się czujesz? ich pierwsze spotkanie twarzą w twarz od czterech długich lat...

[Yasuo]

Najbardziej wskazany byłby sen spokojny. Co ja poradzę, że nie mogę zasnąć? Chciałbym bardzo, ale nie mogę. Poprosiłem o tabletki i o chwilę rozmowy. Kobieta lekko się zarumieniła. Nie umknęło to mojej uwadze. W sumie mogłem podejrzewać co myśli. Jest zapracowana. No i niektóre kobiety na Yinzin miały bardzo dziwny zwyczaj, który zabraniał im przebywać sam na sam z obcym mężczyzną. Nie były przez to zbyt towarzyskie i przez to być może miały problemy ze znalezieniem męża. Może się mylę? Przebywając na kontynencie, już prawie zdążyłem o tym zapomnieć. Pani Lekarz zdołała mi to jednak dokładnie przypomnieć. Czy ona też należała do tego typu kobiet? A kim ja byłem, żeby to oceniać? Nie było to ani dobre, ani złe, tak szczerze mówiąc. Dla mnie to zupełnie obojętne, chociaż w obecnej chwili lekko uciążliwe. Wiele osób miało swoje fanaberie. Ayame chwilę później oznajmiła, że przyniesie tabletki. Pokiwałem potwierdzająco głową.
- Poproszę i dziękuję.
To wszystko co powiedziałem zanim wyszła. Chwilę poczekałem, leżąc na łóżku i wpatrując się w sufit. To mogłoby być nawet piękne przeżycie duchowe, gdyby tylko sufit był nocnym niebem. Podziwiać gwiazdy i rozmyślać nad bezsensem życia. Czy może być coś piękniejszego? Ale nie był. Sufit był sufitem i niczym więcej. Chociaż na dobrą sprawę mogliby ten szpital zorganizować pod gwiazdami. Byłoby trochę zimno i ciężko byłoby doleczyć grypę, ale przynajmniej byłoby to dużo ciekawsze przeżycie. Bo co ciekawego było w jakimś kawałku betonu (ewentualnie drewna)? Ayame po chwili wróciła.
Przyniosła ze sobą te tabletki. To dobrze. No i w końcu postanowiła odpowiedzieć na moją prośbę. Nie takich słów jednak oczekiwałem. To tak jakbym oświadczył się Pannie Oashisu, a ona zaproponowałaby małżeństwo z jej bratem. Westchnąłem tylko. A mogłem coś innego zrobić? Szczerze mówiąc, nie wyobrażałem sobie tej rozmowy. Zwłaszcza, że trochę znałem mieszkańców tej wyspy. Oczywiście nie personalnie, ale tak ogólnie miałem pojęcie o społeczeństwie Yinzin i Teiz. W końcu tutaj się urodziłem i chociaż długo mnie nie było, to jednak 17 pierwszych lat swojego życia spędziłem w osadzie samurajów. Jakoś nie miałem okazji otwierać swojego serca przed obcym facetem. Zwłaszcza, że mieszkał na Yinzin. Tutaj mężczyźni musieli być twardzi i surowi. Mylę się?
- Jakoś nie mam ochoty rozmawiać z sanitariuszem. Niech Pani wybaczy.
Jeśli była tutaj wychowana, to powinna mnie zrozumieć. Nie chciałem jej stawiać w niezręcznej sytuacji, ale chciałem jej zadać dwa pytania. Dlatego po prostu zapytałem:
- A mógłbym zadać Pani dwa pytania? Chciałbym poznać Pani zdanie.
Jeśli się nie zgodziła, to po prostu połknąłem tabletki nasenne i spróbowałem usnąć (co mi się oczywiście udało). Jeśli jednak się zgodziła, to postanowiłem zapytać.
- Pierwsze pytanie: Niech sobie Pani wyobrazi, że jest pacjent, który zachorował na bardzo groźną i bardzo zakaźną chorobę, a Pani jest jedynym medykiem w wiosce. Czy podjęłaby Pani leczenie, jeśli wiedziałaby, że najprawdopodobniej nie uda się Pani go uratować i najprawdopodobniej Pani się sama zarazi i umrzecie oboje? Czy jeśli na świecie istniałyby tylko takie choroby, to czy zmieniłaby Pani zawód?
Postanowiłem przedstawić to pytanie w sposób obrazowy, tak by Ayame lepiej zrozumiała o co mi chodzi. Ja byłem w podobnej sytuacji. Byłem lekarzem. Moim pacjentem była każda osoba w potrzebie. Chorobą natomiast - złoczyńca, który ją porwał lub próbował zabić. Z tym, że ten rzezimieszek władał chakrą, a chakra jest potężniejsza niż każdy, nawet najszybszy miecz. Jeśli doszłoby do walki, to pewnie bym zginął, a razem ze mną - ofiara. Czy tylko tacy złoczyńcy istnieli na świecie? Z pewnością nie. Byli też bandyci, którzy nie posiadając żadnej mocy, i tak krzywdzili ludzi. Ale czasem było ich dużo. Bardzo dużo. Czy to był dobry powód, żeby zrezygnować ze ścieżki samuraja?
- I drugie pytanie. Czy jeśli przegrałaby Pani w turnieju, to wróciłaby Pani na trybuny z chęcią obserwowania innych zmagań i jednocześnie naraziłaby się Pani na śmiechy innych widzów?
Nie mogłem wprost powiedzieć, że chodzi o turniej, który właśnie się rozgrywał w osadzie samurajów, ale myślę, że Ayame zrozumiała co miałem na myśli. Westchnąłem ciężko. To był wstyd. Spodziewałem się jednak czegoś gorszego. Z pewnością moi rodzice zaraz tutaj przyjdą i od razu zaczną tą swoją "rodzicielską gadkę". Nie miałem najmniejszej ochoty uczestniczyć w tym cyrku. Muszę tylko wydobrzeć i jak najszybciej opuścić wyspę. Bez pożegnania oczywiście. A może jednak nie? Może jednak rozmowa z rodzicami by mi trochę pomogła? Wysłuchałem odpowiedzi Ayame, a następnie zażyłem tabletki i usnąłem.

[Yosuke]

Pomoc udzielona mu została błyskawicznie. Nie był krytycznie ranny i raczej nie wymagał natychmiastowej pomocy, ale mimo wszystko tutejsi medycy spisali się na medal, podchodząc profesjonalnie do kolejnego z pacjentów. Rany po oparzeniach oraz postrzale w nogę szybko zostały opatrzone. Dalej czuł pulsujący ból od strzały, którą oberwał. Na całe szczęście nie dostał w kolano! Nie mógłby zostać wtedy podróżnikiem przygód! A przynajmniej tak słyszał. Jakiś strażnik mu chyba coś takiego wyznał.

Teraz Hoshigaki w spokoju mógł odpoczywać, w oczekiwaniu aż jego siły witalne będą miały czas się odnowić. Do kolejnych walk było jeszcze sporo czasu, dlatego mógł wreszcie się uspokoić i po prostu wbić swój wzrok w sufit. Raczej nie przywykł do tak długiego nic nie robienia, ale słuchał lekarzy, którzy polecili mu przez jakiś czas pozostać w budynku. Szkoda ryzykować możliwością wystąpienia poważniejsze kontuzji, która mogłaby mu później ciążyć przez resztę życia.

Czas leczenia: 24h
Link do zdarzenia: Arena

[Tamaki Hyūga]

Leżałam spokojnie i napawałam się odpoczynkiem, który był mi zdecydowanie potrzebny zanim nadejdzie czas na kolejne walki. Teraz przynajmniej wiedziałam czego mogę się spodziewać po moim przeciwniku. Ekko wyraźnie preferował dłuższy zasięg i w swojej walce trzymał dystans od przeciwnika jakim był samuraj. Wiedziałam że najwyraźniej teraz mi przyjdzie ganianie go po arenie ale możliwe że dzięki sztuce shinobi będę miała pewną przewagę w przeciwieństwie do tego Yasuo. Z resztą samuraj wydawał się z początku podchodzić bardzo lekceważąco do walki, ja tego błędu nie zrobię.
Moje przemyślenia zostały przerwane przez medyków, którzy wnieśli Yosuke. O proszę czyli jego walka z Masako również już się skończyła.
- Jak ci poszło Yosuke-kun? - zapytałam się chłopaka kiedy medycy już opuścili pomieszczenie.

[Yosuke]

Zdziwienie Yosuke musiało być bardzo zabawne. Szerzej otworzył oczy widząc tutaj Tamaki oraz jej stan. Ta jednak wydawała się już pogodzona z ranami jakie odniosła, nie wyglądała również na umierającą, a i chęć na rozmowę wskazywała, że nie było z nią tak źle, jak początkowo Hoshigaki sądził.

-Mogło być lepiej- Powiedział, wzdychając, odrobinę z bólu. Nie przywykł do poparzeń jego ciała, raczej miał awersję do gorących rzeczy, tym bardziej do jutsu z zakresu Katonu.

-Masako była dużo lepsza niż ja. Łukiem skontrowała większość moich klonów, zaś na mnie zachowała notkę wybuchową oraz kulą ognia- Dodał po chwili, podsumowując w jednym zdaniu całą swoją ostatnią walkę. Nawet jego wielokrotne dywersje nie pozwoliły mu na zaskoczenie Uchihy. Może gdyby nie ten wybuch, łuczniczka dalej mogłaby sądzić, że prosto na nią pędzi prawdziwy Yosuke, a nie tylko jego klon.

-A jak twoja walka? Widzę, że trochę oberwałaś- Zapytał, będąc ciekawy czy udało jej się pokonać swojego przeciwnika. Jej wygląd, gdy ją zobaczył po raz pierwszy, był pewnie mylący. Z całą pewnością nie była głupią dziewczynką, którą każdy może pokonać. A taka ilość odniesionych ran tylko udowadniała, że była bardzo twarda.

[Tamaki Hyūga]

Wysłuchałam streszczenia walki Yosuke i Masako i pokiwałam głową. Szkoda że chłopak przegrał, jednak był jeszcze młody i Masako najwyraźniej miała sporą przewagę doświadczenia nad Rekinkiem. Słysząc komentarz Hoshigakiego odnośnie mojego stanu podniosłam oba ramiona nad kołdrę aby pokazać chłopakowi zabandażowane już rany.
- Cóż muszę przyznać że było ciężko. Mój przeciwnik okazał się walczyć, nie uwierzysz, ale własnymi kośćmi! Miałam również drobne problemy z jego Uwolnienim Wiatru, jednak w końcu udało mi się dostać wystarczająco blisko żeby walczyć w zwarciu. Co prawda wtedy też nie ustępował mi pola ale koniec końców udało mi się jakoś go pokonać. Nie jestem w sumie pewna w jakim stanie skończył Yoshimitsu ale musiał zostać mocno poharatany w środku po tych wszystkich moich technikach jakimi go potraktowałam. Teraz tylko mam nadzieję że lekarze tutaj doprowadzą mnie do formy przed walką drugiej rundy. No ale tak właściwie to najbardziej mnie wykończyło użycie takich ilości chakry. Nie byłam w stanie ustać na nogach ani chwili dłużej po ogłoszeniu werdyktu z walki. I tak właściwie to nie jestem całkowicie pewna czy wygrałam ale wydaje mi się że mój przeciwnik stracił przytomność dosłownie tuż przede mną. - odpowiedziałam pogodnym głosem chłopakowi.

[Yosuke]

Yosuke uważnie słuchał, jak Tamaki opowiada dokładnie przebieg swojej walki. Opis jej przeciwnika był bardzo ciekawy, osoba walcząca przy pomocy własnego układu kostnego to bardzo ciekawy przykład. Prawie tak jak Pan Sonoda, który walczył, używając nici z ciała. Ten świat kryje wiele niesamowitych wojowników, a każdy z nich prezentuje zupełnie inne podejście do walki.

-Wygrałaś? To wspaniale- Ucieszył się chłopiec, a na jego twarzy zawitał olbrzymi uśmiech. To wspaniała wiadomość, że nawet mimo tak trudnego przeciwnika, walczącego świetnie zarówno w zwarciu, jak i na średnim dystansie, była w stanie pokazać, że jest od niego lepsza.

-Przed kolejną rundą powinni dać wam jeszcze sporo czasu. Wydaje mi się, że raczej niewiele z pojedynkujących się osób byłaby w stanie walczyć dwie walki z rzędu- Powiedział, licząc na to, że sędziowie pomyślą o stosownej przerwie. Przyda się to nie tylko walczącym, którzy potrzebowali oczywistej przerwy, ale również całej ludności zgromadzonej na trybunach. Emocje, dawkowane w odpowiednich porcjach tylko wzmogą pozytywne odczucia co do całego turnieju. A skoro na coś takiego wpadł 12-latek, to tym bardziej kilku starszych z samurajów powinno to dostrzec.

-Też miałem problemy ze zmęczeniem po wykorzystaniu dużej ilości chakry. Gdyby nie to, byłbym w stanie uniknąć tej ostatniej kuli ognia i złapać Masako w kleszcze, atakując z dwóch stron- Podobnie jak Hyuuga, tak i on przyznał się, że głównym problemem pod koniec walki okazało się zbyt duże szastanie różnymi jutsu, które powodowało duże zmęczenie.

[Tamaki Hyūga]

Pokiwałam głową zgadzając się ze słowami Rekinka, napewno będzie jakaś przerwa przed kolejną rundą turnieju, nie kazaliby przecież walczyć nierównej walki, niektórzy skończyli swoje walki w o wiele gorszym stanie niż inni.
- Myślę że napewno będzie jakaś przerwa teraz, podejrzewam że na dzisiaj to koniec z walkami i jutro wznowią je na kolejną rundę. Cieszę się że miałam okazję przyjrzeć się jak walczy ten Ekko, mam przynajmniej jakiekolwiek pojęcie, czego się spodziewać po moim przeciwniku, w przeciwieństwie do mojej pierwszej walki. Co prawda on też najpewniej widział moją walkę ale na szczęście spora jej część działa się pod osłoną gęstej mgły wywołanej moją techniką, więc mam nadzieję że da mi to pewną przewagę, zwłaszcza że ten Ekko wydaje się preferować walkę na dystans. - zgodziłam się z Yosuke po czym sama dodałam nieco od siebie po czym rozejrzałam się w poszukiwaniu Harishama bądź Masako.
- Myślisz że Harisham-san albo Masako-san zaraz przyjdą tutaj z nami posiedzieć a później razem wrócimy do Ryokanu? - zapytałam się jeszcze Rekinka jak w zasięgu wzroku nie było ani Uchihy ani Hōzukiego.

[Yosuke]

-Ekko to nie był ten, któremu samuraj podłożył walkę? Wydaje mi się, że tam poszło jakieś spore oszustwo. Ten cały Yasuo powinien go po prostu pociąć na plasterki. A ten nie dość, że najpierw bawił się mieczem treningowym, a na koniec po prostu nie trafił atakiem. CELOWO! I na koniec po prostu podniósł rękę, przyznając się do porażki. Coś mi tam wyjątkowo nie pasowało. Ale to może też znaczyć, że ten cały Ekko jest po prostu jakimś cwaniakiem, który nie posiada za grosz honoru. Uważaj na niego- Yosuke nieco się wzburzył na sam dźwięk tego imienia. Przypomniał sobie zakończenie tamtej walki i do tej pory nie mógł uwierzyć, że taka sytuacja działa się tuż pod okiem sędziów i nikt z tym nic nie zrobił.

-Mgła? To witam w klubie- Zaśmiał się. Wygląda na to, że ich taktyka w walce, przynajmniej częściowo się pokrywała. Po chwili dodał -Ja próbowałem Masako kilkukrotnie złapać, ale mój Suiton nie był wystarczająco szybki na nią. Jakby tego było mało, całkiem sprawnie była w stanie określać, które z moich klonów to zwykłe podróbki. Całkiem fajne te jej oczy, pozwalają sporo widzieć w trakcie walki. Chociaż przyznam, że mgły się wystraszyła, raczej nie przywykła do walki, w której nic nie widzi. A Ty jak sobie radzisz z widocznością we mgle? Liczenie kroków mocno się przydaje, ale trzeba być ostrożnym. Prosto było wpaść na kolumnę albo do wody-.

[Tamaki Hyūga]

Teraz jak Yosuke o tym wspomniał to sama się nad tym zastanowiłam i było w tym trochę racji. Samuraj zdecydowanie nie wydawał się podchodzić do walki na poważnie.
- Coś w tym jest ale ja nie mam zamiaru nikomu oddawać walki po dobroci. Ekko będzie musiał się nieźle nagimnastykować żeby wygrać, już ja o to zadbam. - odpowiedziałam Rekinkowi na wzmiankę o moim przyszłym przeciwniku, po czym słysząc że chłopak również włada tym samym żywiołem co ja a do tego nawet zastosował podobną taktykę w swojej walce uśmiechnęłam się do niego serdecznie. - A widzisz Yosuke-kun, tak się składa że moje oczy również pozwalają mi na więcej, nie tylko udawanie niewidomej. Potrafię się bez problemu poruszać i widzieć, nawet spowita taką gęstą mgłą, dlatego też wykorzystuję ją w walce z moimi przeciwnikami, chociaż muszę przyznać że liczenie kroków wydaje się być bardzo pomysłowe. - powiedziałam radośnie do Yosuke.

[Yosuke]

Determinacja białookiej była budująca. Yosuke nie wątpił w nią ani przez chwilę, a mimo to, zapewnienie, że nie ma ona zamiaru odpuszczać walki było bardzo pocieszające. A jeszcze bardziej budujące będzie jej zwycięstwo nad tym kombinującym turniejowym oszustem.

-O proszę, widzę, że całkiem pożyteczne są w takim razie te twoje oczy. Moje, niestety, pomimo tego, że nie wyglądają normalnie, to jednak pozwalają tylko na tyle co zwyczajne ludzkie- Powiedział, kilkukrotnie mrugając, jakby chciał, żeby Tamaki spojrzała prosto na jego rybio wyglądające oczy.

-Jakoś trzeba sobie radzić w walce. Stanie na otwartym terenie, podczas gdy przeciwnik ma przewagę, zarówno zasięgu jak i wzroku to kiepski pomysł. No i na dodatek dałem się jeszcze złapać na chwilę w jej iluzję. Na "całe szczęście"...- Zaczął opowiadać, robiąc znak cudzysłowu palcami w powietrzu -... dostałem strzałą , co szybko mnie wyswobodziło, bo już myślałem, że całkiem się zapadnę w tej ziemi. Nawet nie przypuszczałem, że ból może być tak efektywny przeciwko genjutsu. A właśnie! Jak już przy tym jesteśmy. Wiesz o co chodziło z tymi piórkami i przerwaniem walk? Ktoś musiał chyba nieźle odwalić-.

[Sagisa]

Zbadali ją. Wykazali kilka stłuczeń, po których ewentualnie może mieć siniaki, a poza tym ogólne wycieńczenie i wyziębienie organizmu. Werdykt: leż i odpoczywaj. Cóż, jak mus to mus. Zdjęła więc z siebie mokre ciuchy, choć nie obyło się bez pomocy pielęgniarki, a potem wsunęła się w ciepłą pościel na samej, lekko jeszcze wilgitnej bieliźnie. Mokre ubrania zostały rozwieszone do wyschnięcia, sprzęt zaś odłożony gdzieś na bok. Pielęgniarka położyła jeszcze ciepły kompres na czole płomiennowłosej i wyszła. A Saga została sama.
W głowie miała mętlik, jeszcze do końca nie dotarło do niej, co tak właściwie stało się na tej arenie. Przed oczami miała wizję jej własnego płomienia uderzającego w twarz zamaskowanego chłopaka, reszta zaś... zlewała się w jeden wielki ociekający wodą szum. Wtrącenie sędziego kończyło pojedynek, a to sprawiło, że napędzająca ją adrenalina po prostu opadła, dopuszczając chłód i zmęczenie. Mimo wszystko, widząc obrażenia przeciwnika, czuła się jakoś dziwnie. Zaryzykowała, postawiła wszystko na ten jeden atak niemożliwy do uniknięcia na tak krótkim dystansie, ale nie była dumna z efektów. Nie chciała robić Jun'ichiemu aż takiej krzywdy.
Próbując ogarnąć własne myśli, poukładać w głowie ten mętlik, w pewnej chwili po prostu zasnęła. Sama nie wiedziała, jak długo trwała w nieświadomości, w końcu jednak zaczęła się przebudzać. Pierwszym, co poczuła, był kompres na czole, o dziwo wciąż ciepły. Westchnęła cicho. Sięgnęła do niego, wysuwając nagie ramię spod koca, po chwili zaś podniosła się do siadu, dopiero wtedy otwierając oczy. Chciała odłożyć kompres do miski, zastygła jednak w połowie ruchu. Nie była sama. Uniosła spojrzenie na krótko przyciętego mężczyznę, który zaraz się uśmiechnął i przywitał.
- Akarui-san? - wypaliła zaskoczona jego obecnością. Mimo wszystko na jej ustach pojawił się uśmiech, jakby po wiekach spotkała zaginionego przyjaciela. - Co ty tu robisz? Przyjechałeś na turniej?
Całą swoją uwagę skupiła na postaci medyka, nawet nie zauważając, że właściwie siedzi przed nim na wpół naga, a on ma wgląd w każdy najdrobniejszy szczegół jej naznaczonego cienkimi bliznami ciała. To w tej chwili było najmniej istotne.