Szlak transportowy

[Azuma]

Poprzedni wątek: Posiadłość rodzinna Azumy

Zgodnie z danym wczoraj słowem, pojawił się przy murach osady czekając na współtowarzyszy. Azuma rozstał się z Ame i Anzou dość wcześnie wczorajszego dnia i miał nadzieję, że każdy zdążył się odpowiednio przygotować do wyprawy. Miał też nadzieję, że któryś z chłopaków zdecydował się na zakup mapy Sogen, bo bez tego będą rzeczywiście musieli się zdać na dobrą wolę tutejszych handlarzy lub innych podróżników.
Czekając na nich jednocześnie rozmyślał nad tym co może ich tam spotkać. Azuma nie do końca orientował się czego może się spodziewać. Wynikało to nie tylko z jego jeszcze dość małej wiedzy, ale również z okoliczności w jakich dochodziło do 'tego zebrania'. Celem ich podróży była wioska, dość zasadniczo oddalona od Kotei. Oznaczało to tyle, że organizatorom nie zależało na uwadze władz osady, co też skłaniało do pomysłu, że dzieje się to poza wiedzą najwyższych władz Sogen. Czy tak w rzeczywistości było?
- Musimy się tego dowiedzieć. Dowiedzieć i zgłosić jeżeli będzie trzeba - w roztargnieniu kopnął kamień, który dość mocno poturlał się po mocno ubitym szlaku. Wciąż było jeszcze wcześnie, na szlaku poza nim i strażnikami, nie było żywej duszy. Stąd nie bardzo przejmował się takim zachowaniem. Nie istniało niebezpieczeństwo, że tymi wygłupami zrobi komuś krzywdę.

[Anzou]

Białowłosy po dokonaniu zakupów, spędzeniu nocy w karczmie był gotowy na nieznane. Był cholernie podekscytowany faktem, że te chwile spędzi w towarzystwie swojego przyjaciela - Azumy. Młodzieniec będzie musiał mieć na niego oko, jednak co do jego umiejętności Anzou jest pewny. Wie, na co go stać. Albo inaczej, wie, na co go było stać i do czego jest zdolny. Minęło trochę czasu od ostatniej wspólnej walki zabójczego duetu AA. Teraz, grupka się powiększyła o Ame, czyli Trio AAA jest gotowe do walki o godne imię Uchiha? Czy Kaminari jest na to gotowy? Tak wiele pytań, niewiadomych, a odpowiedzi w chwili obecnej brak. Białowłosy dostrzegł swojego kumpla i wyjął z plecaka zakupioną mapę.
- Wyspałeś się, Azuma? Patrz, co kupiłem!
Powiedział Anzou i się uśmiechnął jednocześnie przekazując małemu Azumie mapę. Niech prowadzi całą trójkę do wioski, w której jeszcze nigdy nie był!
- Nie mam pojęcia, co się dzieje, ani w co się pakujemy, jednak wiem, że damy sobie radę, Azuma. Zawsze sobie radziliśmy. Teraz jesteśmy zdecydowanie silniejsi. Skupiłem się na tym, by uzupełnić swoje braki, wiele mi brakuje do ideału, jednak... jak teraz kogoś strzelę Reberu, to raczej nie będzie to zbyt przyjemne.
Anzou od razu postawił karty na stół. Uchiha musiał wiedzieć, na co może liczyć w sytuacji zagrożenia. Musiał też wiedzieć, że Kaminari będzie walczył przy jego boku, do samego końca. Ta relacja była bardzo specyficzna, jednak była prawdziwa.

[Ame Uchiha]

Ame szybko oddalił się od znajomych, ale tak na prawdę nie miał żadnego planu na ten dzień. Zamierzał tylko odpocząć po męczącej misji i na wszelki wypadek wylizać rany. Nie to, że w szpitalu go nie zaopiekowali, ale skoro planowali robić coś niezwykłego, to lepiej mieć pewność, że jest się w idealnej kondycji. Spędził więc noc w domu i przespał pół dnia i całą noc jak niemowlę. Tak mu się to spodobało, że w zasadzie to spał dłużej niż całą noc. Sen był tak dobry, że przez kilka minut po obudzeniu nie wiedział gdzie jest i który mamy rok. Zaczął swoją codzienną rutynę - śniadanko i higiena. Gdy tak szamał ryż przypomniała mu się ważna rzecz. Był umówiony z Azumą i Anzou na tę akcje, co nie wiedzieli o co chodzi i gdzie to jest. Wiedział, że był już spóźniony. Szybko nałożył na siebie wszystko co było mu potrzebne. Sprawdził czy ma cały sprzęt i pobiegł do bramy. Na miejscu zastał już chłopaków. Miał wrażenie, że Azuma był już znudzony, bo kopał jakieś kamienie.
- Cześć, przepraszam za spóźnienie. - rzucił kładąc dłoń na potylicy, lekko czesząc tył swojej fryzury. Wyglądał tak jak wcześniej, nie licząc tego, że miał bardziej nieobecne spojrzenie i podkrążone oczy. Takie jakby spał właśnie albo dwie godziny albo koło osiemnastu. Ciężko poznać.
- Jak tam, macie mapę? Dowiedzieliście się czegoś? - starał się odwrócić uwagę od wyglądu i spóźnienia przechodząc do konkretów.

[Anzou]

Kaminari czekał wraz z Azumą na pojawienie się Ame. Czas spędzony z przyjacielem zawsze leci szybko, więc Białowłosy nie miał żadnej pretensji do spóźnienia ze strony jednego Uchihy. Każdemu się zdarza. Grupa w końcu była w komplecie, Anzou po cichu liczył na to, że Azuma lub Ame ustali coś, być może ktoś z ich rodzin coś wiedział na ten temat, jednak na to się raczej nie zapowiada. Młody Kaminari był już na Murze i widział dzikie ludy. Wiedział też, jak wiele niebezpieczeństw czai się po drugiej stronie, jednak nie wszystko, co poza granicami jest złe. Każdy zasługuje na szansę. Nie można wiecznie żyć przeszłością. Anzou i Azuma to idealny przykład. Pomimo różnic, pomimo tylu złych rzeczy na linii Kaminari - Uchiha mimo wszystko są w stanie sobie zaufać i razem wykonywać zlecenia. Wszystko jest możliwe, niczego nie można wykluczać. Wystarczy być w tym wszystkim ostrożnym i z dystansem podchodzić do pewnych kwestii, analizować fakty. Tyle i aż tyle.
- Przykro mi, ale ja sam nic nie ustaliłem. Myślałem, że Wasze rodziny coś wiedzą... Co do mapy, tak, kupiłem Mapę Sogen i przekazałem ją Azumie. Chyba możemy ruszać, prawda?
Zapytał Anzou z lekkim ogniem w głosie. Jego obsesja na punkcie Muru znowu brała powoli górę. Nie wiedział, co go tam czeka, nie wiedział, co czeka go w wiosce, do której zmierza, jednak wszystko musi mieć jakiś sens. Podróż raczej nie będzie męcząca i obejdzie się bez większych komplikacji. Mapa z pewnością ją ułatwi. Kaminari był gotowy do tego by ruszyć z całą grupą w nieznane. Ku przygodzie.
- Stresujecie się? Mam nieodparte wrażenie, że wydarzy się coś, czego jeszcze w życiu nie doświadczyliśmy...
Anzou chciał rozpocząć otwartą dyskusję. Nie miał problemu z tym, by komunikować się ze swoimi rówieśnikami. Grali do jednej bramki. Ame był bardziej podejrzliwy, ale fakt istnienia samego Azumy chyba nieco uwiarygodnił Białowłosego w oczach Uchihy...

[Azuma]

Cierpliwie czekając na przybycie Anzou i Ame, nie spodziewał się najpierw ujrzeć tylko tego pierwszego. Myślał, że razem przyjdą, choć jak się głębiej nad tym zastanowił, nie umiał wyjaśnić dlaczego tak pomyślał. Może z tego powodu, że przy poprzednim spotkaniu z Anzou, proponował mu możliwośc zatrzymania się w rodzinnej posiadłości? Nie wnikał już głębiej w tą sprawę, przyjrzał się w zamian rzeczy jaką Kaminari trzymał w ręce.
- Mapa? Świetnie! Dziękuje Anzou-kun - entuzjastycznie podziękował, przyjmując podarek. Dość szybko skrawek papieru poszedł w ruch. Nie patyczkując się z nią, Azuma rozwinął pergamin na ziemi, uważnie lustrując poszczególne punkty. Już po chwili zlokalizował cel ich wyprawy. - Zobacz… to będzie tutaj - mruknął nie odrywając wzroku od kartograficznego dzieła. Palcem wyraźnie kreślił drogę jaka dzieliła ich od celu. - Droga będzie wiodła przez las.. a właściwie brak drogi, bo sami wytyczymy przejście - zauważył akurat w chwili przybycia Ame. Starszy kuzyn Azumy przeprosił za spóźnienie, co spotkało się z lekkim przytaknięciem Azumy jako wyraz zrozumienia i nie roztrząsania dalej tej sprawy.
- Mamy, Anzou-kun kupił. Własnie wytyczyłem ścieżkę. Po południu powinniśmy tam dotrzeć - spostrzegł, ostatni raz spoglądając w dzielący ich na mapie obszar. Nastepnie zwinął podarunek i wsadził mapę Sogen do torby.
- Ja również nie próżnowałem, ale jeżeli mam być szczery… Wolałbym, żeby tylko na wielkim gadaniu się skończyło. Mam jakieś… niemiłe przeczucie - zdradził lekko się krzywiąc przy tym wyrazie szczerości ze swojej strony. - Podpytałem ojca, jest shinobim. Niemniej on sam nie wiele więcej wie od nas. Nie zna szczegółów, wie tylko że te zdarzenie oczerniające Uchiha nie jest jednorazowym incydentem. To najwyraźniej zaplanowana akcja - chłodno spostrzegł, pozwalając by każdy z nich przetrawił ta informację wewnętrznie i miał czas na wyciągnięcie jakichś wniosków.
- Dobra, nie tracmy więcej czasu. Ruszajmy - zaproponował, a gdy nie spotkało się to z protestem chłopaków, cała trójka wymaszerowała w kierunku Shikimury. - Jak zgłodniejecie to mówcie. Ulepiłem dla nas kilka kulek ryżowych z rana - rzucił, kątem oka zerkając na Ame, bo to ten z ich całej trójki wyglądał na najmniej wyspanego i jednocześnie być może głodnego bo z uwagi na pośpiech, będącego bez śniadania.

• 3x [z/t] - Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

[Nana]

Nana wyruszyła w drogę. Zostawiła mur za sobą. Czy zamierzała tam powrócić? Na pewno! Miejsce wywarło na niej duże wrażenie. Było ciekawe, inne i niebezpieczne. Teraz jednak skupiała się na swoim treningu. Podróż była dla niej ciekawą odmianą. Chętnie skorzystała z pobliskiego szlaku transportowego idąc przed siebie. Nie dłużyło jej się, lubiła spędzać czas na świeżym powietrzu. Ile szła? Ciężko powiedzieć. Nie spieszyła się, robiła przerwy, odpoczywała po ciężkiej walce z bestiami za murem. Na szczęście nie odniosła ran. Tak na prawdę była jedynie zmęczona. Dlatego traktowała podróż jako formę spaceru i odpoczynku. Tak dla zdrowia!

zt
Dokąd: Kaigen
Przez: Midori
Środek transportu: pieszo
Czas podróży: 60 min

[Jun]

Misja Rangi - C - 15/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Ryuujin -
- Szlak Transportowy -
- Rachu ciachu i po strachu -

---

" Czyste sumienie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=0HTAKT- ... g&index=28[/youtube] Zobaczenie muru na pewno było ciekawym przeżyciem. Jeszcze ciekawszym musiało być przejście się po jego szczycie i dostrzeżenie tego, co znajduje się po drugiej stronie, ten dziki, nieznany świat, przed którym bronią wszystkich żyjących po tej stronie muru, shinsengumi.

Nie zapowiadało się na pełną rozmów podróż, niestety, ale to okazja, by wykorzystać to do rozmyślań i planów na temat tego, co uczynisz później, jeżeli tylko będziesz miał okazje, w końcu miałeś przed sobą jeszcze wiele, tyle było do spróbowania, tyle do odczucia, poza tym - kto wie, co spotka was po drodze. Ostatecznie obraliście kierunek, wychodząc z lokalu. Ona wyszła za tobą, niezbyt chętna. Szedłeś pierwszy, ona natomiast szła za tobą, starając się utrzymać mniej więcej równe tempo. Zupełnie jakby była obojętna na to gdzie i po co idzie, jakby nie miało to zupełnie znaczenia, czy idzie... Czy nie idzie... Koniec końców nie udaliście się od razu do wyjścia. Był jeden przystanek, który musiałeś, chciałeś odwiedzić, bo ciągnęły cię do niego niedawne wspomnienia... Czyżbyś już tęsknił za głosem Kaiho? Zatrzymaliście się przed wejściem na moment. Wyjaśniłeś jej dlaczego, mgliście, ale więcej wyjaśnień nie potrzebowała - o ile potrzebowała jakichkolwiek. Niemrawo kiwnęła głową, pokazując ci, że nie ma nic przeciwko... Albo jej to nie obchodzi. Ostatecznie weszła razem z tobą i trzymała się na uboczu.

To była twoja słodka tajemnica, dlaczego ich szukałeś, może potrzebowałeś spotkania z przyjaciółmi, a może chciałeś ich jeszcze raz zobaczyć, upewnić się, że wszystko to, co między wami zaszło nie było tylko nieprzyzwoitym snem, a rzeczywistością. Sugu niemrawo przyglądała się twoim poczynaniom i wraz z tobą skończyła przy ladzie. Gdy zadałeś swoje pytania tutejszym pracownikom - i rzecz jasna otrzymałeś odpowiedź... To wtedy dziewczyną stuknęła w ladę ręką. Był to zaskakujący gest, jakiego przedtem nie doświadczyłeś z jej strony. Nie mocno, nie ze złości. Zwracała na siebie uwagę. Ułożyła wtedy też dłonie we kształt kubka, kufla, czy czegoś podobnego. To chyba proste...

Niezależnie od tego co wydarzyło się dalej w lokalu - ruszyliście w podróż i skierowaliście się do bramy miasta. Przy niej zostaliście zatrzymani przez strażników, którzy wielu pytań nie zadawali - ot standardowe, kto, po co i dlaczego. Nie zdawali się nikogo poszukiwać, ani czegoś szukać. Wykonywali swoją standardową pracę, jak każdy dobry strażnik bramy...

Po opuszczeniu miasta jakoś godzina drogi minęła dosyć spokojnie, dziewczyna natomiast znów, szturchnęła cię i ułożyła dłonie w kufel, czy też kubek. W jej oczach było nieznacznie więcej życia niż poprzednio, w mieście.

Mężczyzna
Sugu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Oj tak... zobaczyć mur, świat ze szczytu muru i ten który leżał za nim, ten tajemniczy, zakazany i pełen niebezpieczeństw... to musi być magiczne uczucie, a szczęściarze, którzy mieli okazję odwiedzić to miejsce i zobaczyć to na własne oczy na pewno na długi czas zapamiętają ten dzień gdy postawili swoją stopę na tym cudzie architektury. Bo w końcu tak niesamowita budowla tym właśnie była, cudem który wyszedł z pod ludzkich rąk i który nie tylko powala swą monumentalnością, lecz również chroni nasz cywilizowany świat przed potwornościami znajdującymi się po drugiej stronie. Cud na miarę bogów. Gdyby coś się z nim stało to byłaby prawdziwa katastrofa czyż nie?
No ale nie zawsze miało się to co się chciało i nie zawsze to co się chciało było tym czego się potrzebowało. Ja chciałem, naprawdę liczyłem że zobaczę mur jednak potrzebowałem pieniędzy wobec czego dostałem kobietę. Zabawne. Na swój sposób oczywiście ale niestety sama podróż na zabawną się nie zapowiadała. Dziewczyna której chciałem pomóc, by pomóc przy okazji samemu sobie zdawała się nie mieć chęci na nic. Była, a przynajmniej sprawiała wrażenie obojętnej, na wszystko. Nawet gdy wspomniałem o przystanku w pewnej karczmie jej wskazywała, jakby miała to kompletnie gdzieś.
Dopiero gdy byliśmy już w środku zaskoczyła mnie swą prośbą o to by się napić. Niby nic prawda? A jednak mimo wszystkich przemyśleń jakie pojawiły mi się w głowie tu się uśmiechnąłem. Nie był to rzecz jasna szeroki i promienny uśmiech, a raczej delikatny i smutny. Byłem smutny i zadowolony jednocześnie. Dopytałem więc Sugu na co ma chęć, wymieniając po kolei nazwy konkretnych dostępnych tu herbat, wody, alkoholi. Ot, aby mogła napić się tego na co miała chęć jeszcze póki mogła mieć wybór.
Gdy opuszczaliśmy wioskę strażnicy nieco mnie też uspokoili swoją spokojną pracą, bo zwiastowało to nam spokojną podróż do celu. Shitchi, wioska na mokradłach. Nie brzmiało to najprzyjemniej jednak z drugiej strony kto wie, skoro mieszkali tam jacyś ludzie to może jednak jest tam coś urzekającego.
Odwróciłem się gdy ponownie zostałem zaczepiony przez dziewczynę i tu już nieco weselej się do niej uśmiechnąłem niż wcześniej sięgając po manierkę z wodą.
- Proszę. - zdawała się być szczęśliwsza, jakby to opuszczenie wioski naprawdę dobrze jej zrobiło. Spoglądając na nią gdy piła zaśmiałem się lekko zasłaniając usta kawałkiem rękawa.
- Hahahaha, wybacz hahaha, po prostu widzę, że chyba jesteś szczęśliwsza z dala od tamtej wioski, a skoro Ty jesteś szczęśliwsza to i ja również. - wytłumaczyłem by mój śmiech nie został przypadkiem źle odebrany - Naprawdę się cieszę i ty chyba też na myśl, że wracasz do rodziny.
Tylko co musiało się tam stać, że byłaś taka smutna...może na siłę coś sobie wmawiam, w końcu niektórzy mogą nie czuć się komfortowo z dala od rodziny albo może tak jak ja lubi podróżować... Na szlaku byłem dosyć spokojny w końcu nic nie zapowiadało byśmy musieli szykować się na jakieś nieprzewidziane problemy. Pan Buc mówił, że swoje problemy zatrzyma na miejscu, straż również nie informowała o żadnym zagrożeniu w mniej lub bardziej otwarty sposób. Jednak ze względu na swoją obietnicę część uwagi skupiałem na naszym otoczeniu, ot tak zapobiegawczo nasłuchiwałem oraz co jakiś czas rozglądałem po okolicy niby po prostu zerkając na Sugu by posłać jej uśmiech.
Ciekawe, czy to od urodzenia nie mówiła, czy jakiś wypadek. Z drugiej strony wypadek? Musiała by być największym pechowcem świata by przez wypadek stać się niemową. Ehhh... taka ładna, cóż za szkoda. Pewnie miła by cudowny głos. Dlaczego na to pozwoliliście? Wiem, że czasem bywacie kapryśni ale spójrzcie na nią. Przy najbliższej kapliczce pomodlimy się do was ale prosiłbym was o więcej opieki nad nią.
I tak jak w myślach w rozmowie z bogami powiedziałem tak też uczyniłem, przy najbliższej kapliczce jaką spotkam z Sugu przytrzymam się chwilę chwilę, a raczej ja zatrzymam ją i wzrokiem wskażę kapliczkę.
- Spójrz Sugu, to kapliczka poświęcona Susanoo, władcy wiatrów. Jako jeden z niewielu bogów dobrowolnie zstąpił na ziemię gdzie pokonał ośmiogłowego potwora mieszkającego w górach by ludzie mogli się tam osiedlić. Choć jego ulubioną kraina są nasze równiny. To tu najczęściej można wyczuć jego obecność w powietrzu. Stąd nazwa Wietrzne Równiny. Złóżmy do niego wspólną modlitwę dobrze? Podziękujmy mu za dobro którego doświadczyliśmy i skierujmy nasze prośby. Wystarczy w myślach przesłać swoje intencje, ja tak zawsze przemawiam do bogów i zazwyczaj działa. - na koniec mrugnąłem do niej lekko rozbawiony po czym złożyłem ręce i pochyliłem głowę składając dzięki za wszystko co mnie spotkało jak i prośbę o opiekę nad Sugu. Gdy skończyłem zerknąłem dyskretnie w jej stronę i jeśli i ona skończyła, o ile się skusiła, to ruszyliśmy dalej.

[Kaiho]

Stara, dobra Kyo dzielnie niosła torby zarówno za siebie jak i za Kaiho, któremu towarzyszyła. Sroga zima pizgała każdemu po równo - i za to ją można było kochać! Jak i za to kochało się to paskudne miasto, jakim było Sogen. Wita cię słodyczą ust, tylko po to, by pożegnać plaskaczem w twarz. Chociaż tym razem... tym razem jakoś wychodziło się stąd lżej. Lekkość miała to do siebie, że wydawała się człowiekowi dobra, pozytywna. A potem ktoś, kogo spotykasz na ławce w parku podchodzi do ciebie i pyta - mogę się wyspowiadać? Wiesz, miałem ciężkie życie. Płynęło przez niego wiele smutków. Ale dziś - dziś czuję się lekki. Dziś nie mam obaw i nie mam już smutków. To taki dzień, w którym człowiek może umrzeć. To nie była lekkość, która niosłaby ze sobą uśmiech na ustach. I można dywagować nad tym, czy więc nie była gorsza (a może lepsza?) od ludzkich zmartwień i smutków.
Nie płynęły słowa między nim i wilczycą, kiedy szedł szlakiem. Pocieszał go tylko wiatr kołyszący drzewami, które nagie, pozbawione liści, nie miały się nawet jak przed nim obronić. Dziwne, że to właśnie te wielkie, stare dęby łamały wichury, a trawa ledwo uginała się pod jego dotykiem jak kochanka pod ciepłą dłonią. Gięła się i szemrała, wydawała się wręcz chichotać, gdy wiatr czesał te zielone włosy ziemi. Wichura, przed którą ludzie chowali się do domów, dla niej była ledwo pieszczotą. A dla Kaiho był to po prostu zimny wiatr, przed którym broniło się obejmowaniem rąk wokół kruchych ramion. Drżeniem ciała i myślą, że przyjemnie byłoby się zakopać pod skórę przed kominkiem i tak przezimować. Przespać.
Mimo tego, jak miły i serdeczny był Atasuke, Kaiho dobrze wiedział, że to miasto będzie mu się kojarzyło tylko gorzej. Wiedział, że nigdy nie pójdzie już do karczmy O no Shi. Że nie będzie chciał przejść się parkiem, do którego poszedł, żeby wyczyścić myśli. I że te przykre słowa strażnika wbiją się do jego głowy jak kolejna szpila. Można udawać - to nie ma znaczenia. Że przecież skoro jedni o tobie zapominają, bo jesteś jedną z wielu anonimowych twarzy, to ty też możesz zapomnieć. Musisz zapomnieć. Ale po cichu może o mnie pomyślisz, kiedy innej oddasz te czarne oczy..?
[z/t]

Dokąd: Antai
Przez: drogę, lasy, pola i łąki. Może nawet rzekę.
Środek transportu: ręce
Czas podróży: 30min

[Jun]

Misja Rangi - C - 17/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Ryuujin -
- Szlak Transportowy -
- Rachu ciachu i po strachu -

---

" Ryk " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RDMXVvHSnJ0[/youtube] Spokój... Gdy tylko opuściłeś osadę, zdawałoby się, że go nabrałeś, choć to właśnie niepokój, coś zupełnie przeciwnego powinno napełnić twoje serce i myśli, przecież drogi - nigdy nie były bezpieczne i nie wiadomo co na nich czyhało, ale czy przejmowałeś się tym w ogóle? Na pewno tak.

Może to właśnie miasto, tudzież osada działała na nią przygnębiająco. Bardzo możliwe, że tak, bo powoli, ale powoli odzyskiwała nieco ze swojego "blasku" jeśli można to tak nazwać. Nie była na tyle "odmieniona" by ucieszyć się z twoich słów, ani stwierdzenia o powrocie dla rodziny, zupełnie jakby to nic nie znaczyło. Przekręciła tylko głowę, dając ci do zrozumienia, że dotarły do niej twoje słowa, ale nic więcej. Dopiero gdy oddawała ci manierkę, zauważyłeś spore zaczerwienienie, bardziej zakrawające o fiolet, skrywające się pod jej rękawem, który to delikatnie się odsunął, gdy oddawała ci swoją manierkę. Wcześniej tego nie dojrzałeś, bo i nie było okazji, ze względu na jej znacznie bardziej flegmatyczne ruchy w mieście, niż teraz.

Ożywiała się i to było faktem, pan buc najpewniej zatrzymał swoje problemy w Kotei, ale was nawiedziły nowe. Czkawka, która nie chciała ustąpić, nie dopadła cię, a ją, już któryś raz. Do tej pory była zupełnie milcząca i raczej nie zapowiadało się na zmiany, bo gdy mogła, to trzymała usta ściśnięte, nie jakoś mocno, ale na pewno nie zamierzała wydawać z siebie więcej niż jakieś sapnięcie. Pewny jednak byłeś, że zaczynała cię obserwować. Patrzyła może nie tyle z nutą zainteresowania w oczach a bardziej oceniająco. Oczywiście żadne słowa z jej strony nie padły.

Podróż trwała już jakiś czas, na pewno nie dalibyście rady dojść na miejsce w ciągu jednego dnia. To było oczywiste, do kapliczki - tak się zdarzyło, że dotarliście gdy już się ściemniało. Gdy przerwaliście marsz, nie do końca rozumiała, co tutaj zaszło, gdy wskazałeś kapliczkę i zacząłeś mówić to zaczęła słuchać - miałeś naprawdę wrażenie, że słucha, jakby kolejne kilka godzin dodało jej więcej "życia". Nie mniej wyglądała na zmęczoną, nie twoimi słowami a samą drogą. Ciekawe czy znała tę historię i to jakimi wiadomościami ją raczyłeś. Ponoć była stąd, a tutejsi zwykle wiedzieli takie rzeczy, lecz właśnie, czy to samo tyczyło się osób z odległych wsi? Możliwe, że czcili mniejsze bożki. Wspólna modlitwa... Była czymś, czego się nie spodziewała. Warto było dziękować bogom za wszelkie dobro, jakiego doznaliśmy.

Z początku, sprawiała wrażenie kogoś, kto zwyczajnie się zawiesił, dopiero po chwili, niechętnie złożyła dłonie tak, jak zrobiłeś to ty. Ciężko powiedzieć co rzeczywiście mówiła do bogów, ale przynajmniej z zewnątrz. W tej chwili byliście podobni, bo oboje nic nie mówiliście, ona jednak... Odezwała się, ale nie tak jakbyś tego oczekiwał. Spostrzegłeś kilka łez, które zaraz potem zamieniły się w cały potok, towarzyszyło im z początku pociąganie nosem i łkanie, kończące się na zwyczajnym wyciu. Głuchym wyciu, wybrakowanym, jakby coś się nie zgadzało. Dopiero wtedy, gdy wyła, spostrzegłeś dlaczego. Nie miała języka.

Jak padła na kolana, tak nie chciała już wstać, a wycie nie ustawało. Przez moment miałeś wrażenie, że i Susanoo odpowiedział, bo nagle się rozpadało i to straszliwie. Co było powodem takiego stanu? Któż to wie. Nie byłeś jednak lekarzem, by określić wszystko dokładnie, ale może dokładniejsze oględziny udzieliłyby ci więcej informacji, możliwe, że jeszcze inne tajemnice skrywała. Deszcz na pewno nie poprawił sytuacji i mróz... Stał się bardziej dokuczliwy.

Mężczyzna
Sugu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Czy mogłem przewidzieć to co się stało? Czy nie zauważyłem czegoś co mogłoby by mnie naprowadzić na właściwy tor i zapobiec temu wszystkiemu? Nie wiedziałem. Jak ostatnimi czasy często zacząłem się łapać na tym jak ja niewiele wiem, a przez tą niewiedzę doprowadziłem do tej tragedii.
Z początku nie wiedziałem co się wydarzyło, skąd łzy i płacz jednak nie musiałem długo czekać na "odpowiedź". Mój mózg zaczął z wolna łączyć kropki choć nie było to łatwe gdy serce jednocześnie się krajało jak i ryczało z furii. Nie stałem długo bezczynnie, choćbym chciał nie mogłem. Objąłem ją i przytuliłem jej głowę do swojej piersi. W co wy pogrywacie?!
Zazwyczaj byłem pokorny wobec bogów i ich dziwnych decyzji jednak w tym momencie szalałem z furii wewnątrz siebie widząc, że ta młoda kobieta nie straciła głosu, jej go odebrano. Odebrano jej coś czego nikt nie powinien nigdy próbować skraść. Próbowałem ją uspokoić, zastanawiając się nad tym jak daleko jesteśmy od jakiejś możliwej karczmy, a jak daleko od miasta. W normalnej sytuacji moglibyśmy rozbić obóz ale obecnie nie bardzo było to możliwe.
Nie puszczałem jej, nie mogłem...z oczu i mi powoli zaczęły spływać po policzkach łzy jednak nie ryczałem. To nie była jeszcze odpowiednia chwila na ryk. Trzymałem to w sobie. Płomień nienawiści. Pierwsza osoba jaka przyszła mi na myśl był Pan Buc. Miałem ochotę pognać do miasta i siłą wywlec go na szlak żeby wszystko wyjaśnił ale były kilka problemy które mi to uniemożliwiały. Pierwszym z nich było to, że nie mogłem dziewczyny tak zostawić samej sobie na szlaku, a drugim była noc...
Jedną dłonią delikatnie ująłem jej rękę aby odsłonić to co dostrzegłem wcześniej, ten wręcz fioletowy ślad. Musiałem się upewnić, że to było to co myślałem. Czy ten ślad był śladem przemocy której już niedługo ktoś wielce pożałuję.
- Sugu.... - dziewczyna mogła poczuć że mój uścisk stał się pewniejszy, mocniejszy, oczywiście nie na tyle by sprawić jej ból jednak na tyle by mogła zrozumieć, że nie ma już uśmiechniętego i wesołego Ryuujina - Czy to był tamten mężczyzna?
Moje spojrzenie było dalekie od wszystkich innych jakie do tej pory kiedykolwiek prezentowałem. Było lodowate i spokojne, a za razem pełne furii i nienawiści. Czułem się tak po raz pierwszy w życiu.
Jeśli nie odpowiedziała mi za pierwszym razem, to po chwili chłodnym i wyzbytym z jakichkolwiek emocji głosem spokojnie je powtarzałem, a widząc że nie za bardzo zbiera się aby wstać zwyczajnie biorę ją na ręce i idę w przeciwnym kierunku do wioski, aż nie znajdę karczmy która powinna gdzieś się na szlaku znaleźć. Ewentualnie jeśli mijaliśmy jakąś to się do niej cofam by wynająć jeden pokój dla dziewczyny.
Będą już w pokoju odkładam ją na łóżko, a sam siadam na podłodze wyciągając z torby niewielki czarny zwój który rozwijam i odpieczętowuje z niego dziesięć kartek papieru, pędzel oraz atrament. Następnie spoglądam na dziewczynę i jeśli mi nie potwierdziła wcześniej, że winny jest buc to podsuwam jej cały ten sprzęt.
- Jeśli potrafisz napisz mi kto to zrobił Sugu. Narysuj. Cokolwiek, a ja zrobię resztę. - powtórzyłem właściwie to co powtarzałem wcześniej, aby dowiedzieć się kto to zrobił... Nie miałem zamiaru odpuścić.
Jeśli już mi "powie' i okaże się że to Pan Buc to następnie sam chwytam za pędzel i atrament by przygotować pięć pieczęci. Jedną z nich umieszczam na drzwiach pokoju dziewczyny tłumacząc.
- Dzięki temu nikt nie zdoła wejść do tego pokoju, będziesz tu bezpieczna. Zdrzemnij się Sugu, tu ci zostawiam też jedzenie gdybyś była głodna. Ja zaraz wrócę tylko urządzę sobie krótką pogawędkę z pewną osobą. O nic się nie martw. - po tych słowach udaję się do wioski z powrotem uprzednio umieszczając trzy notki na tylnej ścianie karczmy w której się zatrzymaliśmy i jedną na jakimś drzewie w okolicy. Natomiast sam na spotkanie z panem Bucem gnam pod postacią tysiąca papierowych motyli by być jak najszybciej na miejscu, a następnie by się rozproszyć po wiosce i przeszukać ją w celu odnalezienia mojego celu. Jak go znajdę to motylki zbierają się w jakimś ustronnym miejscu bym mógł się zebrać do kupy.

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 19/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Ryuujin -
- Szlak Transportowy -
- Rachu ciachu i po strachu -

---

" Ryk " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RDMXVvHSnJ0[/youtube] Nie byłeś wróżbitą, a i wieszcz z ciebie żaden, to i przewidzieć takiego obrotu zdarzeń - nie mogłeś. Nie mniej - coś tutaj nie grało i teraz, wiedziałeś już co. Nie byłeś z tego tytułu szczęśliwy, no bo któż by był? Zaprawdę ironia była to niezwykła, że kazałeś jej dziękować za otrzymane dobro... Tylko czy w ogóle miała okazje doświadczyć prawdziwego dobra, za które miała dziękować?

Bogowie zawsze poruszali się ścieżkami, które nie były znane zwyczajnym śmiertelnikom. Nie mniej - ludzie nie modlili się bez powodu, nie dziękowali bez powodu. Byli zachłanni, zawsze i chcieli czegoś w zamian, tym razem doznałeś olśnienia, którego być może potrzebowałeś. W co sobie pogrywali... W grę, w której tak samo ona, jak i ty, byłeś pionkiem. Starałeś się być dobrym... Człowiekiem, po prostu. Być tym oparciem w najtrudniejszej chwili, jakiej doświadczała, albo nawet i nie tej najgorszej, ale najbardziej bolesnej, nie na ciele, ale na duchu. Byłeś tutaj i chyba to się liczyło, tutaj, przy niej, nawet jeśli znaliście się krótko.

Jakże smutną osobą trzeba być, by nie protestować w objęciach kogoś obcego... Teraz mogłeś, właściwie zrobić co chciałeś i podejrzany przez ciebie ślad - rzeczywiście był tym, czym myślałeś, że był. Nie było tutaj wielkiej filozofii ani medycznych historii, ot ślad, siniak, dość pokaźny, a możliwe, że było ich więcej. Pytałeś - ale co z tego skoro nie była w stanie ci odpowiedzieć, a emocje, żal, strach i wewnętrzny ból wyraźnie zajmował ją zbyt mocno by zwrócić uwagę na twoje pytania i udzielić ci jasnej odpowiedzi. Najprościej było uznać, ze nie odpowiedziała ci wcale, bo nie mogła w obecnym stanie. Twój lodowaty wzrok może i dotarłby do niej gdyby nie łzy, które przysłaniały jej wizję i wyraźnie zmuszały do zamknięcia oczu.

Kilka dłuższych minut musiało wystarczyć, by się uspokoiła. Wyraz jej twarzy można było opisać krótko, bowiem jedynie jednym słowem. Apatią. Był to wyraz pełen żalu, ale też i pozbawiony jakichś większych emocji, które już z siebie wyrzuciła w postaci ryku i płaczu. Chciałeś iść w inną stronę i nie było z tym większego problemu, aczkolwiek sama karczma nie znajdowała się po drodze do miasta, z którego szliście. Ostatni drogowskaz wskazywał i sugerował, że z tamtego miejsca, jest jeszcze trochę drogi, a od samej kapliczki - jeszcze bliżej. Do samej osady, do której się mieliście kierować, było jeszcze daleko, dlatego zatrzymanie się po drodze nawet idąc w tamtą stronę, nie byłoby większym problemem, jakby nie patrzeć.

Padało i było zimno. Oboje równo mokliście i jakby się tak zastanowić, to dziewczyna wcale nie była przygotowana na trudne warunki. Może dlatego, że nie miała ostatecznie żadnego bagażu. Z każdą chwilą robilo się coraz ciemniej a światełko lampionu na horyzoncie wyraźnie odznaczało znajdujący się na drodze zajazd a raczej - płotek oddzielający go od drogi, którą szliście. Lecz w jakim był stanie i ilu było gości... Ciężko powiedzieć, bo mrok powoli przejmował otaczający was świat. Ironicznie - światłem w mroku były krople deszczu, które dźwięcznie odbijały się od wszystkiego, co was otaczało.

Mężczyzna
Sugu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Deszcz... tak często niegdyś utożsamiałem go z płaczem bogów. Mówiłem sobie zgodnie z tym co wpojono mi w klasztorze, że gdy bogowie ubolewają nad człowiekiem którego nie dali rady ochronić wtedy całe niebo płacze. Dobre sobie. Byli bogami, a nie zdołali ocalić tej kobiety przed losem tak strasznym, że na samą myśl o tym gotowało się we mnie.
Cholerny deszcz... Przeszło mi przez myśl gdy chwyciłem za rakusu aby wyswobodzić się z niego i opatulić nim biedaczkę. Nie było to co prawda wiele, daleko było temu skrawkowi materiału do choćby koca ale to było wszystko co na tą chwilę mogłem jej dać. Nie żałowałem tej decyzji, choć nienawidziłem zimna, a te momentalnie wzięło mnie w swoje objęcia niczym stęskniona kochanka swojego od miesięcy niewidzianego lubego. Zęby zastukały mi z zimna mimo płonącej we mnie nienawiści ale w zasięgu wzroku widziałem już cel. Miejsce w którym będę mógł zapewnić dziewczynie nieco ciepła, dach i strawę. Objąłem ją ramieniem by zapewnić jej jak i sobie nieco ciepła z naszych ciał.
- Chodź Sugu, już niedaleko tam się schronimy. - rzuciłem beznamiętnie wciąż z tym lodowym spojrzeniem. Każdy krok na przód był trudniejszy gdyż deszcz sprawiał, że w tak zimne noce człowiek sztywniał znacznie szybciej, a ponadto była to walka z samym sobą by nie rzucić się niczym wściekłe zwierzę w tył by dać upust swojej nienawiści. Jednak nie byłem zwierzęciem, byłem smokiem. Moim najważniejszym obowiązkiem na tą chwilę było zadbać o Sugu.
Gdy w końcu dotarliśmy do celu szybko przeleciałem wzrokiem po gościach tu obecnych. Chciałem ocenić jakie są szansę wolnego pokoju oraz co to za ludzie. Choć po chwili zdałem sobie sprawę, że druga kwestia była nie istotna. W końcu wyglądać mogli na kupców, a w rzeczywistości być takimi samymi łotrami jak ten który skrzywdził dziewczynę. Chyba z obawy przed tym trzymałem ją blisko siebie, nawet podchodząc do karczmarza wciąż obejmowałem biedulkę ramieniem.
- Potrzebujemy pokoju. Jedna noc, coś ciepłego do jedzenia na zaraz i coś na rozgrzanie na teraz. - przedstawiłem swoje oczekiwania dość prosto i szybko, nie byłem w nastroju na dopytywanie i uprzejmości co było widać już na pierwszy rzut oka.
Jeśli dostaniemy pokój sile się na delikatny uśmiech do dziewczyny gładząc ją lekko po głowie i po wypiciu oraz zjedzeniu udajemy się do pokoju.
Będą już w pokoju odkładam ją na łóżko, a sam siadam na podłodze wyciągając z torby niewielki czarny zwój który rozwijam i odpieczętowuje z niego dziesięć kartek papieru, pędzel oraz atrament. Następnie spoglądam na dziewczynę i jeśli mi nie potwierdziła wcześniej, że winny jest buc to podsuwam jej cały ten sprzęt.
- Jeśli potrafisz napisz mi kto to zrobił Sugu. Narysuj. Cokolwiek, a ja zrobię resztę. - powtórzyłem właściwie to co powtarzałem wcześniej, aby dowiedzieć się kto to zrobił... Nie miałem zamiaru odpuścić.
Jeśli już mi "powie' i okaże się że to Pan Buc to następnie sam chwytam za pędzel i atrament by przygotować pięć pieczęci. Jedną z nich umieszczam na drzwiach pokoju dziewczyny tłumacząc.
- Dzięki temu nikt nie zdoła wejść do tego pokoju, będziesz tu bezpieczna. Zdrzemnij się Sugu, tu ci zostawiam też jedzenie gdybyś była głodna. Ja zaraz wrócę tylko urządzę sobie krótką pogawędkę z pewną osobą. O nic się nie martw. - po tych słowach udaję się do wioski z powrotem uprzednio umieszczając trzy notki na tylnej ścianie karczmy w której się zatrzymaliśmy i jedną na jakimś drzewie w okolicy. Natomiast sam na spotkanie z panem Bucem gnam pod postacią tysiąca papierowych motyli by być jak najszybciej na miejscu, a następnie by się rozproszyć po wiosce i przeszukać ją w celu odnalezienia mojego celu. Jak go znajdę to motylki zbierają się w jakimś ustronnym miejscu bym mógł się zebrać do kupy.

  Ukryty tekst

[Jun]

Misja Rangi - C - 21/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Ryuujin -
- Karczma na szlaku -
- Rachu ciachu i po strachu -

---

" Dębowy przystanek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RDMXVvHSnJ0[/youtube] Mróz, chciałoby się powiedzieć, że w swojej dobroci... Dobroci? Czy aby na pewno nią ona była, a nie zwykłym żalem nad krzywdą jakiejś biedaczki? Podzieliłeś się tym, co miałeś, ale jaka to była dobroć, gdy teraz dwie osoby cierpiały z zimna, choć co prawda obydwie robiły to równo, to czy właśnie w czymś takim, dzieleniem cierpienia na dwoje - kryła się dobroć? To przecież powiększanie tragedii...

Do karczmy rzeczywiście nie było daleko i musieliście iść naprzód, mimo każdej kropli, która gdy spadała, utrudniała kolejne kroki. Niestety - ale deszcz nie ustał. Dotarliście na miejsce, mijając wiszący lampion, który bujał się na wietrze, jakby miało go zerwać. Wkroczyliście do środka - niczym dziwnym był widok ludzi, którzy tak jak wy schronili się w środku, najpewniej już wcześniej przed wami. Wydawało się tu przytulnie. Drewniana budowla, drewniany wystrój i wykończenia przynosiły na myśl górski domek jakiegoś drwala, nawet dla tych, którzy nigdy takiego miejsca w swoim życiu nie odwiedzili. Kilkoro bywalców faktycznie zasiadało przy stolikach, niezbyt przejmując się kolejnymi gośćmi, którzy przekraczali powoli próg. Ze środka, cały ten deszcz zdawał się zupełnie nie istnieć... Czy to zasługa grubych drewnianych ścian?

O pokoju - no po spojrzeniu na ludzi trudno powiedzieć - wszak żaden z nich nie miał wypisane, że jakiś wynajął - kto wie ilu z nich opuści budowlę gdy deszcz skończy padać. Sam budynek nie był duży i raczej - jeśli wszyscy rzeczywiście wykupywali tutaj miejsca, mogło ich zabraknąć. Sugu - jak nie trudno zauważyć - nie odzywała się, raczej pozostawała w pełni pasywna. Karczmarz gdy tylko usłyszał twój ton, przyjrzał się tobie uważnie, potem dziewczynie - wymownie uniósł brew. Nawet nie miał ochoty ci odpowiadać. Sięgnął po klucz i położył go na blacie. Nim jednak odsunął dłoń z klucza, wyciągnął drugą rękę – Za pokój... To będzie... — I podał ci faktyczne koszta pokoju. Może nie tyle, że sprawiał wrażenie gbura, co twoje zachowanie, nazwijmy to - ucieczką, bo tak można to było odebrać, nie było miło przyjęte. W końcu jak to wyglądało. Dwójka ludzi w czasie deszczu, gburowaty chłopak, młoda - smutna dziewczyna. Jak nic uciekli razem od jej ojca, albo spotkała ich inna, może nie tyle tragedia - co nieprzyjemność.

W kwestii na rozgrzanie - mężczyzna się nie zastanawiał. Wszak byliście jego klientelą, która płaciła. Ot - wyciągnął butlę, czy też inny pojemnik z Sake i zaczął je nalewać, skorzystał z twojej sytuacji i darował sobie kieliszki - walił do faktycznych kubków. – Zapłacisz rano. Jedzenie będzie niedługo — Odwrócił się w kierunku kuchni, gdzie pracowała jakaś kobieta. Kiwnął do niej głową, najpewniej skoro nie wybrałeś, to wybrał za ciebie, coś zwyczajnego, możliwe, że nawet nietaniego... Choć kto wie, nie dowiesz się, póki nie spróbujesz, albo nie zapytasz. - Przed czym uciekasz, co? Widziałem takie sytuacje nie raz i mówię ci, że skończy się tylko na tym, że ciebie uznają za przestępcę, a ją pozbawią rodzinnego nazwiska... Choć nie wygląda na bogatą... Nawet trochę ziemi potrafi być wartę więcej niż szczenięce błędy. — Mówił, jakby doskonale wiedział o sytuacji, w jakiej się znaleźliście, choć tak naprawdę był tak bardzo daleko od prawdy...

Karczmarz
Mężczyzna
Sugu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin]

Świata nie da się zmienić od tak, krzywd już wyrządzonych nie da się cofnąć, a cierpienia nie da się po porostu wymazać. Czasem jedyne co możemy zrobić to stanąć obok i wziąć na siebie część tego ciężaru który dźwiga druga osoba. W końcu jeśli rozłożymy ciężar odpowiednio to mimo, że on nie zniknie to przestanie stanowić aż tak problem. Tak przynajmniej mi się wydawało.
Gdy dotarliśmy do karczmy, gdy przekroczyliśmy jej próg myślałem, że poczuje ulgę związaną ze schronieniem się przed mrozem i deszczem jednak niestety nic takiego nie poczułem gdyż moje myśli wciąż krążyły wokół jednego. Nie wiedziałem kto ale ktoś musiał zostać ukarany za krzywdy wyrządzone tej dziewczynie. Rzuciłem więc okiem po zebranych i ruszyłem do baru trzymając dziewczynę blisko siebie obejmując ją ramieniem jakby w ten sposób naprawdę dało się ją ochronić przed wszystkimi tutaj.
Chwyciłem za czarkę z sake i jedną podałem dziewczynie, jeśli nie chciała to sam wypiłem obie, jedną za drugą i już miałem iść do pokoju gdy nasz gospodarz zdecydował się nieco pogawędzić. Nie musiałem mu nic mówić, bo i co tak naprawdę go to interesowało? Przecież to nie jego problem nawet gdybym faktycznie był w takiej sytuacji. Dwójka nieszczęśliwie zakochanych która ucieka by móc być razem, a których rodziny nigdy by się na to nie zgodziły.
- Uciekaliśmy przed zimnem i deszczem. Tylko przed tym, poproszono mnie abym odprowadził ją do rodziny i to też czynie. - odpowiedziałem na chwilę przenosząc wzrok na Sugu. Po co właściwie mu to mówiłem? Może po prostu brakowało mi rozmowy z kimś, nie wiedziałem i w sumie nie zagłębiałem się nad tym.
- Ale dziękuję za radę będę miał pana słowa na uwadze, a skoro już rozmawiamy chciałbym zapytać czy może się orientuje pan wioska Shitchi leżąca na mokradłach, mówi to panu coś? - liczyłem na jakieś informacje, może plotki, cokolwiek w końcu karczmarze ze względu na swoją profesję czasem wiedzieli więcej niż nie jednemu mogło by się wydawać - Jasne. Raz jeszcze dziękuję.
Podziękowałem nie zależnie od tego czy coś mi o tej wiosce powiedział czy też nie, natomiast jeśli chciał sprecyzowania pytania to dopytuje ile czasu nam jeszcze zajmie dotarcie, czy działo się coś tam ostatnio, następnie jeśli zdołał mi coś powiedzieć to wyciągam kilka monet z kieszeni i kładę mu na ladzie czekając na posiłek. Gdy już go przygotują to zajmujemy jakiś najbliższy wolny stolik i czekam aż dziewczyna zje podchodząc raz jeszcze do karczmarza jednak cały czas mając oko na Sugu.
- Przepraszam, jeszcze jedno. Mężczyzna o brązowych włosach, z lekką bródką i poziomą blizną pod oczami przechodzącą przez nos, nosi miecz przy pasie. Czy słyszał pan o nim? Zapłacę za każdą informację. - słowa karczmarza odbijały się echem w mojej głowię, a szczególnie: "... ciebie uznają za przestępcę... ". Gdy chwilę się nad tym zastanowiłem to była to prawda. Byłem gotów rzucić się z powrotem do miasta, żeby zabić tego człowieka, nie myśląc absolutnie o tym jakie może mieć to konsekwencję. W końcu gdybym zrobił to co planowałem i ktoś by to zobaczył, uwięził bym dziewczynę w pokoju swoją techniką, a sam mógłbym w trafić do więzienia, a w najgorszym wypadku na stryczek. Choć pewnie prędzej by mnie spalono...
Właściwie to ten niepozorny człowiek na swój sposób mnie uratował. Zrozumiałem, że nie mogę działać tak lekkomyślnie. Wymierzę kare komu trzeba, co do tego nie miałem wątpliwości, jednak musiałem działać zgodnie z prawem inaczej czym bym się różnił od tych którzy ją skrzywdzili?