Szlak transportowy

[Uchiha Izanami]

Nie ma, nie ma wody na pustyni
Misja rangi D [1/15]
Kaguya Kugi Mężczyzna powinien mieć obeznanie w terenie, jak uważał Kaguya Kugi, nawet będąc rdzennym mieszkańcem pustyń Sabashi, nie było to łatwo. Trakt po raz kolejny był przysypany zwałami piasku, a burza, jaka miała miejsce niedawno była wstarczająco silna, żeby podsypać drogowskazy tak mocno, że ciężko było jakikolwiek wypatrzeć z daleka. Mimo podróży, krajobraz nie wydawał się zmieniać - piasek, wydmy, czasem jakiś obsuszony krzak. No i więcej piasku. Jedynie słońce uparcie mknęło po nieboskłonie zmierzając swoją typową wędrówką ze wschodu na zachód. I straszliwie przy tym przygrzewało.

Gorąco, teren po którym ciężko się chodziło oraz monotonność krajobrazu nie pozwalała na jakiś sensowny progres jeżeli chodziło o wędrówkę. A jednak Kugi brnął przed siebie, pchany znanym tylko sobie celem, nie zważając na niebiezpieczeństwo podróży - jadowite stworzenia, brak wody i pożywienia, a także dobrze mu znany skwar w ciągu dnia i mróz w nocy.

Niemniej chłopak czuł, że się zagubił w swojej podróży i kiedy dotarł do rozstajów - drogowskazu wskazującego kierunki na wschód - ku Shigashi no Kibu (w odległości jeszcze wielu kilometrów), oraz na północ i zachód - ku oazom. Ta oaza na północ była około kilometra od rozwidlenia, na zachód w odległości około pięciu. Kierując się na wschód, Kugi musiał wiedzieć, że przez dłuższy czas nie znajdzie tam oazy, ale na pewno są takie w okolicy traktu w niedalekiej przyszłości - w końcu był to główny trakt przecinający Sabishi. Jednak należało przejść jeszcze trochę drogi.

Osobnik, którego spotkał Kugi w dalszej części swojej podróży, pojawił się zza wydmy. Ubrany w czarny płaszcz, o młodym wyglądzie i z kataną przytroczoną do boku. Wyraźnie bardzo się pocił i było mu gorąco w czarnym płaszczu. Z całą pewnością nie wyglądał na osobę mieszkającą w Sabishi - czerwona, poparzona skóra od słońca, a także ubranie wskazywało na to, że przybywał z innego miejsca - być może Shigashi. Kugi zapytał osobnika o to skąd ten idzie, ale nie doczekał się odpowiedzi.

- W-wody… - odpowiedział chłopak i zachwiał się na nogach. Po kilku sekundach osunął się na piasek i stracił przytomność.

Znając życie na pustyni, Kugi mógł być świadomy, że chłopiec może zginąć leżąc w piasku. Do nocy zostało kilka godzin i prawdopodobnie chłód przebudziłby chłopca, a do oazy nie było daleko, więc chłopiec pewnie by tam dotarł. Jednak była możliwość, że wycieńczony młodzieniec zginie, a jego ciało rozszarpią sępy.

[Kugi Kaguya]

Sytuacja w której znalazł się Kugi Kaguya była wręcz tragiczna. Przez kilka godzin, a może nawet i dni, tułał się po pustyni bez najmniejszego celu i przyczyny. Myślał że gorzej już być nie może... a jednak, może. Chłopiec który miał okazać się wybawieniem, stał się jeszcze większą kulą u nogi. Cóż... jak pech to pech. Osobnik wyglądał wręcz tragicznie, był poparzony, odwodniony, a gdyby jeszcze tego było mało, właśnie stracił przytomność.
-No i pięknie. Czemu to akurat mnie musiało spotkać.- parsknął sam do siebie.
Miał dwa wyjścia... albo pomoże nieznajomemu i będzie robił za niańkę, albo zostawi skurczybyka i pójdzie w w swoją drogę jak gdyby nigdy nic, tym samym zostawiając go samego sobie. Choć druga opcja wydawała by się mniej kłopotliwa, Kugi postanowił pomóc chłopcu wziąć się w garść. Nie mógł go tak zostawić, przecież to jeszcze dzieciak.
-Yarre, yarre!- Powiedział sam do siebie spoglądając a to na chłopaka, a to na krajobraz, który swoją drogą nie zachęcał do dźwigania na swoich plecach dodatkowego balastu. Był po uszy w gównie. Nie wiedział co ma zrobić. Nie miał przy sobie wody więc nie miał jak mu pomóc.
- Myśl Kugi, Myśl... - Starał się wszystko dokładnie przeanalizować.
-Skoro ten gość wybiegł stamtąd... to znaczy że tam nic nie ma. Więc zostaje albo iść na północ lub zachód... Do świtu jeszcze parę godzin więc chyba czekanie nie ma sensu, zresztą nie mogę zwlekać gdy ten chłopak jest w takim stanie. Jest odwodniony, potrzebuje wody i to jak najszybciej.- Szybka analiza Kugiego wydawała się być całkiem prosta i logiczna.
- Ej! ty kolego! Ocknij się, to nie hotel pięciogwiazdkowy- Parsknął do nieznajomego starając się go ocucić, lekko potrząsając go za barki. Miał cichą nadzieję że to doprowadzi chłopaka ładu i nie będzie musiał go dźwigać na plecach... Niestety tak też się nie stało. Nie miał wyjścia. Pomimo strasznego skwaru Kugi wziął chłopaka na swój grzbiet i zaczął iść
- Na zachód! No to w drogę..

[Uchiha Izanami]

Nie ma, nie ma wody na pustyni
Misja rangi D [3/15]
Kaguya Kugi Kaguya, choć jego szczep pochodził z pustynnego Sabishi, nie był przygotowany na tego typu sytuacje. Zagubiony na pustyni, bez wody i z najnowszym bagażem w postaci chłopca.

W czasie, kiedy Kugi próbował oczucić młodzieńca, mógł się mu dokładniej przyjrzeć. Wyglądał młodziej niż wcześniej się wydawało Kugiemu - chłopiec mógł mieć około trzynastu, czternatu lat. Rysy były delikatne, nos drobny, a pełne usta lekko rozchylone. Skóra wydawała się być blada intensywnym opalaniem w przeciągu ostatnich godzin lub dni, a włosy o jasnym odcieniu były rozrzucone na piasku.

Potrząśnięcie chłopca jednak, wbrew założeniom Kugi, zadziałało i chłopiec otworzył swoje oczy. Wyraźnie był wykończony, a jego spojrzenie było mętne i ciężko było mu się skupić.

- Gdzie…? - powiedział młodzieniec. Jego głos był chrapliwy i wydobywał go z trudnością, jakby jego gardło było pełne piasku. Przez chwilę patrzył na Kugiego i próbował na nim skupić swój wzrok. - Kim…? W-wody… - jękną, podnosząc się z trudem do pozycji siedzącej. Chłopiec na pewno musiał mieć gorączkę i należało go schłodzić, lub chociażby posadzić w cieniu. Jego dłoń powędrowała do katany, która była przytroczona do jego pasa i dotyk pochwy oręża wyraźnie chłopca uspokoił.

Plany Kugiego na temat niesienia chłopca, ze względu na fakt, że ten się ocknął, mogły się zmienić, tym bardziej, że nie chciał chłopca nieść.

[Kugi Kaguya]

Miał już zamiar brać go na swe barki, kiedy to chłopak właśnie otworzył oczy. Co za ulga. Jeden kłopot mniej. Kugi Kaguya nie miał ochoty nosić tego chłopaka na rękach gdyż sam był już lekko zmęczony, a dodatkowy wysiłek w taki upał nie jest wskazany.
Nieznajomy ocknął się i wygadywał jakieś głupoty. Widać było że jest w lekkim szoku i sam tak naprawdę nie wie gdzie się znajduje. Jego odruch ręką, która szybko powędrowała na rękojeść katany też o czymś świadczyła. Może i wygląda na niepozornego dzieciaka ale styczność z walką to on już miał i to nie raz, w swoim krótkim życiu.
- Spokojnie... Chce ci pomóc. Straciłeś przytomność, chcę ci pomóc - Powtarzał w kółko aby w jakikolwiek, nawet najmniejszy sposób, nie wystraszyć chłopca. Nie chciał wplątać się w jeszcze większe kłopoty niż dotychczas, więc postanowił być nadzwyczaj miły dla niego, tak dla niepoznaki.
- Niestety nie mam ani mililitra wody, wiec Ci nie pomogę ale skoro już się ocknąłeś może powiesz mi skąd wracasz i czemu jesteś w tak kiepskim stanie? Gdzie są twoi rodzice? Czemu sam zapuszczasz się w tak odległe od miasta miejsca? - Zasypał go
gradem pytań. Chciał się dowiedzieć o dzieciaku jak najwięcej, wtedy będzie myślał jak mu pomóc.
- Słuchaj skoro przyszedłeś ze wschodu to znaczy że przez długo długo nic tam nie ma, prawda? Więc może pójdziemy na północ, bądź zachód i postaramy się znaleźć jakąś oazę i coś do picia? Co ty na to? Kugi wiedział że oaza może być nawet kilkanaście kilometrów stąd, gdyż tak naprawdę sam się zgubił i nie ma pojęcia gdzie ów miejsce może się znajdować. Nie chciał niepokoić chłopaka, więc mu o tym nie wspomniał, lecz wiedział że jeśli szybko jej nie znajdą będą musieli choć na chwilkę znaleźć jakieś miejsce gdzie będzie można schronić się przed promieniami słońca...
- Znasz te tereny?- Dorzucił jeszcze w nadziei że młodzieniec będzie miał jakiekolwiek pojęcie o tym miejscu.

[Uchiha Izanami]

Nie ma, nie ma wody na pustyni
Misja rangi D [5/15]
Kaguya Kugi Chłopiec nie odpowiedział od razu. Przez chwilę ściskał w rękach katanę, jakby to miało go uspokoić. Na wieść, że nie ma wody, wyraźnie się stropił, jednak nic na to nie powiedział. Spróbował przełknąć ślinę i oblizał językiem swoje spieczone i popękane wargi.

- Och… z Shigashi - odpowiedział chłopiec w końcu, na pytanie skąd przyszedł. - S-są oazy po drodze, ale… nie ośmieliłem się… - dodał nerwowo, odwracając się w stronę, z której przybył, jakby oczekiwał coś tam zobaczyć. Odetchnął z ulga, kiedy było tam tylko niebieskie niego i żłóty piasek. Jednak nie zaczął za bardzo odpowiadać na pytania Kugiego, czując wyraźny dyskomfort z tego, że są zadawane w takiej ilości i tak szybko, poza tym opowiadanie historii swojego życia nieznajomym bywa niebiezpieczne.

Na wieść, że pójdą znaleźć oazę, chłopiec się zaniepokoił, ale trochę ulgi również malowało się na zmęczonej twarzy chłopca. Oaza w tym momencie oznaczała życie dla obu podróżnych. Na wieść, że pójdą, postarał się podnieść do pozycji stojącej i natychmiast się zachwiał. Udało mu się jednak utrzymać na nogach i był już gotowy, żeby wyruszać. Ściskał pochwę do miecza w dłoniach, uspokajająco.

“Rozwidlenie”, które było po prostu dorgowskazami wbitymi w piasek i podsypanymi po ostatniej burzy piaskowej tak, że wystawały jedynie pół metra nad piasek, znajdowało się tuż obok. Kugi mógł ponownie spojrzeć na nie i ponownie odczytać, że owszem, tak jak wspomniał chłopiec, na wschodzie jest Shibashi no Kibu, a na północy w odległości jednego kilometra jest oaza, tak samo jak na zachodzie, jednak odległość do zachodniej oazy wynosiła pięć kilometrów.

- W ogóle nie znam tutejszej okolicy - wychrypiał chłopiec podążając za Kugim, jakąkolwiek ten wybrał drogę. - J-jestem z Shigashi. I… po prostu przechodzę przez Sabishi.

Shigashi no Kibu było krajem kupieckim, który był w bardzo dobrych stosunkach z Sabishi. Było bogate, prowadziło handel ze wszystkimi i wszystkim. Przede wszystkim stamtąd sprowadzano istotne towary dla Sabishi, które pozwalały przeżyć wygodniej w tym pustynnym kraju. Sabashi za to eksportowało tam mechanizmy głównego klanu, który rządził krajem, a także rzadkie zioła uprawiane tu i ówdzie.

[Kugi Kaguya]

Niestety chłopak również jak Kugi nie znał okolicy w której się znajdowali. Cóż... nie pozostało by im nic innego jak prowizorka, gdyby nie to że Kaguya kątem oka dostrzegł, prawie zakopany w piasku, znak drogowy na którym widniał napis "oaza -1 kilometr" Musieli kierować się na północ, a przynajmniej w tamtym kierunku był skierowany znak. Od razu na twarzy Kugiego pojawił się uśmiech.
- Zobacz, znak. Oaza jest dość blisko, to tylko jeden kilometr. Dasz rade dojść o własnych nogach? Czy mam cię wziąć chociażby pod rękę. - W jego głosie było słychać wyraźny entuzjazm, a że cel był na wyciągniecie ręki, Kugi chciał dojść tam jak najszybciej jest to możliwe. Też powoli ta wyprawa zaczęła go męczyć. Od kilku godzin brak wodny jednak robi swoje, tym bardziej że znajdują się na pustyni.
- Shigashi, powiadasz? Czy to nie aby miasteczko handlowe? - Odparł w stronę młodego chłopca. Coś już słyszał na temat tego miasta. Podobno można nabyć tam sporo przeróżnych rzeczy i to za rozsądną cenę. Pewnie w niedalekiej przyszłości Kugi będzie musiał się tam wybrać i sam zobaczyć to na własne oczy.
- No to w drogę, szkoda czasu na stanie w miejscu.- Po tych słowach ruszył przodem w kierunku północy, zerkając delikatnie na chłopca.

[Uchiha Izanami]

Nie ma, nie ma wody na pustyni
Misja rangi D [7/15]
Kaguya Kugi
Obaj chłopcy ruszyli przez pustynię. Tym razem Kugi zwrócił większą uwagę na drogowskaz, który był jedynym wyznacznikiem rozstajów na trakcie i skierował się ku oazie, która znajdowała się nieopodal, kierując się na północ. Kiedy Kugi tam się wrócił, miał słońce za plecami, ale wyraźnie po lewej stronie. Już dawno przecięło ono połowę nieboskłonu i zaczęło chylić się ku zachodowi. Zostało maksymalnie kilka godzin do jego zachodu.

Kugi prowadził, ale nie mógł się spieszyć, bo chłopiec za nim miał wyraźny problem. Szedł powoli, powłócząc nogami i potykając się o piasek pod nogami. Niewiele odpowiadał, ale to już Kugi mógł zauważyć wcześniej. Na pytanie o Shigashi - czy jest to miasteczko handlowe - odpowiedział.

- Też. Kraj też- i to byłoby na tyle, jeżeli chodziło o gadulstwo ze strony chłopca.

Normalnym krokiem droga do oazy powinna zając około dziesięciu minut. Biorąc pod uwagę trudny teren - samemu Kugiemu zajęłaby do dwudziestu minut. Niestety, kiedy mając przy sobie chłopca, podróż jednego kilometra zajęła ponad dwadzieścia minut. Głównie dlatego, że młodzieniec potykał się i przewracał trzy razy po drodze. Był bardzo zmęczony. A droga w górę i w dół wydm była bardzo trudna i męcząca.

W końcu jednak, kiedy weszli na kolejną z wydm, zobaczyli oazę.

Opisz już tutaj, opis oazy w opisie oazy

[Suzu]

No więc wio! Suzu nie trzeba było dwa razy powtarzać, na to właśnie miała nadzieję - na sprawny wyjazd z osady, bez dalszego odkładania i czekania. Pierwsza zajęła więc miejsce na pace, obiecując sobie jednak, że jak pojawi się okazja to na pewno zasiądzie też i na koźle. Ich zleceniodawca był fajny i z pewnością miał wiele ciekawych historii do opowiedzenia, a wszak droga przed nimi długa. Tak, tylko maniery Kazuo miał zupełnie niepotrzebne, bo nieprzyzwyczajona do takiej kurtuazji Zielonowłosa ostatecznie dygnęła śmiesznie w odpowiedzi na jego ukłon, uśmiechając się z rozbawieniem. Nie było to dygnięcie zgrabne i powabne, raczej przywodziło na myśl kogoś, kto omal nie potknął się o własne nogi. Uściski dłoni były zdecydowanie prostszą opcją.
- Nie boimy się dzikich zwierząt - zapewniła, skoro tego mogli spodziewać się po drodze - Mamy nawet plan, by kiedyś wyruszyć na poszukiwania wielkich skorpionów. W oazach mówi się, że to tylko legenda, ale w bajkach często kryje się taki orzeszek prawdy, więc trzeba kiedyś sprawdzić.
Spotkanie z taką bestią brzmiało jak coś, czym Suzu mogłaby się chwalić do końca świata. Arashiemu natomiast przydałby się taki pieszczoch do marionetki, choć Zielonowłosa nadal nie bardzo wierzyła, by faktycznie mógł zrobić z niego użytek. Rozmarzyła się na chwilę, wciśnięta w swój kawałeczek przestrzeni na kołyszącym się lekko wozie. Poprawiła też kaptur by dokładnie krył jej głowę przed słońcem. Jak na razie było wspaniale i nawet nie przejmowała się brakiem dachu nad głową, bo dzięki temu przynajmniej mogli widzieć dobrze dookoła siebie. Ta myśl natomiast przypomniała dziewczynie, że wypada zacząć się rozglądać i wypatrywać zagrożeń. Wprawdzie tak blisko osady nic im raczej nie zagraża, ale jednak przezorny zawsze w bamboszach. Lewo, prawo, lewo... znowu prawo i znowu lewo... Obejrzała się za siebie i popatrzyła ponad końskimi grzywami. Ziewnęła przeciągle.
- Oooo, zapomniałabym. A to świetna okazja, by zapytać! - ożywiła się nagle Suzka, przypominając sobie o czymś ważniejszym nawet niż skorpiony Arashiego - Panie Kazuo! Pan dużo podróżuje, na pewno wiele pan widział i o niejednym cudzie słyszał. Nie obiło się czasem panu o uszy nic na temat... - uroczysta pauza - kolorowego piasku? Nie takiego jak ten tutaj dookoła, piaskowy piasek. Ale zielony, czerwony, fioletowy... To dla mnie bardzo ważne!
Miała nadzieję, że coś słyszał. Naprawdę. Z takim wyczekiwaniem zaczęła wpatrywać się w plecy przed sobą, że na chwilę wypadło jej zupełnie z głowy obserwowanie otoczenia. Jak to dobrze, że Arashi był tu z nią. Zapowiadali się na doskonały zespół, normalnie perła pustyni.

[Rindou Arashi]

Wszystko zapowiadało się bardzo dobrze. Cudowna pogoda, sympatyczny kupiec nie wymagający zbyt dużej formalności i pełen niespodzianek, niebezpieczny trakt. Arashi uśmiechnął się pod nosem i przyjrzał się towarom kupca. Nie było ich zbyt dużo, jednak podróżował sam, więc zapewne i na tym całkiem nieźle zarobi, patrząc na to, że stać go na zatrudnienie dwójki shinobi. Być może prowadzi ekspresowe dostawy?? Wszystkie produkty były dobrze znane chłopakowi, zdarzało mu się pomagać przy budowaniu nowych domów, kiedy to któryś z sąsiadów wykonywał jakieś cięższe prace a narzędzia, no cóż, można śmiało powiedzieć, że był specjalistą. W końcu to właśnie dla takich jak on powstawały, aby mogli ich używać w swoich warsztatach, szykując przeróżne drewniane kukiełki.
Nim zdążył się wygodnie rozsiąść na wozie, jego kuzynka rozpoczęła zasypywać kupca przeróżnymi pytaniami. Zielonowłosy umościł się na wozie, podkładając sobie zwój pod głowę. Leżał, przyglądając się powoli płynącemu niebu. Zaskakującym było jak spokojne potrafi być niebo na tak nieprzyjaznej, spalonej ziemi. Chmury nie zdarzały się zbyt często, jednak każda była przyjemna chwilą wytchnienia od palącego w twarz słońca. Po przewiązaniu sobie białej chustki w koło twarzy, Arashi przymknął oczy, wsłuchując się w toczącą się dyskusję.
- Słyszałem opowieści, że żyją daleko na wchodzie, gdzie nie zapuszcza się prawie nikt. Jednak nigdy nie widziałem żadnego dowodu. Kiedyś na pewno ruszę to sprawdzić. Sprowadzę jakiegoś do pustynnych osad i pokażę, że to nie są bajki. - rzucił w eter, cały czas oglądając swoje powieki od spodu. Brakowało tylko chłodnego wiaterku, aby wyprawa zamieniła się w relaksujący wypoczynek. Kolejne pytania był już trochę mniej interesujące, a przynajmniej dla Zielonego, który już odbywał tę rozmowę z Suzką, dlatego też przewrócił się na bok, poprawił swój dobytek, aby w razie czego być gotowym do akcji, po czym rozkoszował się błogim lenistwem. Nie wiadomo kiedy przyjdzie mu kolejna taka chwila, więc korzystał póki mógł. W końcu właśnie rozpoczynają wyprawę swojego życia!!

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

10 Na dobrą sprawę można było i próbować wyłożyć się na okrytych płachtą skrzyniach. Leżeć i... podziwiać błękit nieba? Tego, pod którym w pełnym słońcu nikt nie miał odwagi wychylić nosów z domostw, chyba że jakiś wielki desperat - albo samobójca. Nie było "przyjemnie ciepło", kiedy wyjechaliście z cienia - było upalnie. Jak zawsze w tych okolicach. Mieszkając tutaj tyle lat można się było przyzwyczaić. Przywyknąć do klimatu na tyle, że stawało się jedność z pulsem życia pustyni, która tylko dla ignorantów była jałowym, martwym piaskiem. Konie parsknęły, machnęły ogonami. Mężczyzna nie popędzał ich do biegu, nie było takiego sensu. Wjechaliście na drogę, kamyczki i piasek gruchotał pod kołami, a wraz z drżeniem powozu drżało wszystko, co było nim przewożone. Metal obijał się cicho o metal, ale dzięki umiarkowanemu tempu nie był to hałas, który wstrząsałby umysłem. Wpasowywał się w tło i tworzył swoistą kołysankę. Dopiero gdy konie się rozgrzały, zachęcił je do kłusa paroma wstrząśnięciami lejców i cmoknięciami.
- To całe szczęście, że się nie boicie, bo trasa, którą jedziemy, obfituje w dziką zwierzynę. Oczy szeroko otwarte, wojownicy! Liczę na was! - Zagrzał ich do walki, chociaż nie na poważnie - z uśmiechem na ustach, gdy obejrzał się na waszą dwójkę, opierając łokciem o wezgłowie. - W mieście kupieckim na pewno znajdziecie jakieś zlecenia, by upolować te bestie. Ich jad na pewno jest cennym towarem. Pancerze pewnie też. - Wink winknął brewkami w waszą stronę. Więc co, legenda? A może tylko bajka?
- Opowiadam bajki, wiecie? Tysiące zasłyszanych historii, bajek i legend nauczyły mnie jednego - w każdej z nich jest ziarno prawdy. - Odwrócił się przodem do wozu, by kontrolować trasę. Konie nie musiały nawet znać jej na pamięć - po prostu jechały udeptanym traktem, który tutaj pozbawiony był skrętów i rozdroży. Przynajmniej chwilowo, bo już zaraz woźnica lekko pomagał swoim czteronogim towarzyszom z obraniem konkretnego kierunku. - Chcecie usłyszeć bajkę o Skorpionie i Żabie? - Wyglądało na to, że chwilowo nic złego nie mogło się stać. Nie trzeba było mieć oczu Hyuuga, żeby widzieć świat wokół jak na talerzu. Parujący od gorąca, nieprzyjazny dla tych, którzy nie potrafili się po nim poruszać. Tylko wydmy, pojedyncze kaktusy i oddalające się coraz bardziej miasto, które w końcu zaczęło majaczyć tylko wspomnieniem.
- Kolorowy piasek? - Dopytał ze zdumieniem. - Niech no pomyślę, czy słyszałem o takim... - Mężczyzna zamilknął na moment. - Słyszałem o czarnym i białym piasku. Walczyli ze sobą jak dwa węże, wiecznie zamknięte w klątwie Uroborosa. Skazane na los pożerania siebie wzajem, ale nim zdołały się zniszczyć - zawsze się regenerowały. - Zaczepił lejce o podołek i sięgnął do sakwy, szukając tam czegoś - w końcu znalazł. Fajkę, którą zaczął nabijać tytoniem, co rusz przerywając, by poprawić tor biegu koni. - Słyszałem też o piasku czerwonym, który przybrał tę barwę, kiedy tysiące żołnierzy wylało swą krew na złoty piasek. Podobno można go znaleźć gdzieś na Samotnych Wydmach. - Ponoć w każdej bajce i legendzie było ziarno prawy. Tylko jak duże? Jak duże...
Miast już nie było za wami widać. Upał stawał się coraz bardziej uciążliwy i rozmowy prędzej czy później musiały umilknąć. Konie również zwolniły. Nie było sensu forsować ich po trudnym terenie, gdzie znikały już ubite trakty i szlaki i trzeba było polegać na własnym zmyśle orientacji. Jeden z koni zwolnił - spowolnił więc i drugi. Aż w końcu się zatrzymał.
-No, co jest? - Mężczyzna zacmokał parę razy, ale koń zarżał niespokojnie i wierzgnął kopytem w piachu.

[Rindou Arashi]

Tak jak zielonowłosy zakładał, Piasek o zmienionej barwie istnieje i można go odnaleźć na świecie. Nie zdziwiło go to, w końcu zdarzyło mu się słyszeć o plażach z drobnym, białym piaseczkiem, czy też pochodzącym z czerwonego piaskowca, z którego niektórzy mieszkańcy pustyni budują domy. Bardziej zainteresowało go zdanie kupca o wielkich istotach. Czy one na prawdę istnieją? Czy na prawdę ludzie na nie polują i wykonują z nich pancerze? Dlaczego więc nie natknął się na żadne wiarygodne źródło. Czyżby źle szukał? W takim razie będzie musiał wypytać w kupieckim mieście jak już do niego dotrą. Nim jednak to się stanie, trzeba wykonać swoją pracę, na szczęście ta nie zdawała się być jakoś szczególnie trudna, w końcu w jaki sposób można wpaść w pułapkę na otwartej, pustynnej przestrzeni?? No właśnie, w cale nie było to takie skomplikowane, jak zdawać się mogło, szczególnie, biorąc pod uwagę mieszkający nieopodal klan Sabaku. Ci byli specjalistami w przygotowywaniu zasadzek, na szczęście jedna z nich była po jego stronie.
Kiedy wóz zaczął zwalniać, Arashi instynktownie podniósł się ze swojego wygodnego miejsca i chwycił za zwój. Wolał mieć swojego drewnianego wojownika pod ręką, kiedy tylko coś miałoby się wydarzyć. Wstał na równe nogi i spojrzał najpierw przed siebie, a chwilę później przejechał wzrokiem po horyzoncie. Czy natrafi na coś zaskakującego? Coś co może go zaniepokoić? Ostatnim z miejsc jest sam piasek na którym stoją, już raz stracił karawanę przez znajdujące się pod spodem niespodzianki i wolał nie robić tego po raz kolejny. Jedną ręką obejmował swój zwój, a drugą trzymał w okolicach kabury, aby w razie czego szybko do niej sięgnąć. Miał nadzieję, że to nic poważnego i zaraz będą mogli ruszać dalej. Jednak zwierzęta od tak się nie zatrzymują...
Przepraszam za malutki post. Obiecuję, że następny będzie dłuższy :C

Percepcja : 82

[Suzu]

Było... zwyczajnie. Popołudniowy upał panujący na pustyni nie mógł ich zaskoczyć, dla ludzi z pustyni to stan zupełnie naturalny. Dopóki słońce nie schowa się na noc w objęciach piasku czeka na nich duchota i skwar, i krycie głów by nie złapać słonecznej choroby. Suzu podniosła kołnierz swego płaszcza tak, by przesłonić nim usta i nos. Plus był taki, że nie oddychała już tym, co wznosiło się spod końskich kopyt. Minusem zaś fakt, że jej uśmiech zniknął właśnie jak to zachodzące słońce. Ale był tam. Słońce też tak naprawdę wcale nie gaśnie, prawda...?
- Się robi! - zawołała Suzu, uderzając w równie niepoważny ton co pan Kazuo, ale pięść dziewczyny nie powędrowała z entuzjazmem w górę, bo ruch ten zamarł jakoś w połowie, gdy zleceniodawca wypowiedział swoje kolejne słowa.
Dziewczyna otworzyła buzię ze zdumienia. Z jednej strony nie powiedział niczego wprost, te "na pewno" i "pewnie" brzmiały bardziej jak wnioskowanie niż potwierdzona informacja, ale... ale Suzu nie zwróciła na to uwagi. Opuściła tę swoją rękę, która nie doczekała się tryumfalnego wyprostowania ku słońcu, po czym skierowała porozumiewawcze spojrzenie w stronę kuzyna.
- Arashi - szepnęła z przejęciem - Zawsze mówili, byśmy zapomnieli o wielkich skorpionach, bo to bajka. Myślisz, że zostaliśmy oszukani?
Rzecz w tym, że szept nigdy dziewczynie specjalnie nie wychodził. W ogóle nie szło jej tam, gdzie należało wykazać się subtelnością. Całe szczęście, że kuzyn Ichirou był zbyt zapracowany by wiedzieć, na co wyrosła jedna z jego ostatnich żyjących, bliskich krewnych. Wątpliwe by biedaczek przyjął to dobrze. Tymczasem zleceniodawca bez problemu słyszał każde ociekające oburzeniem słowo.
I wypada tu dodać, że mężczyzna na koźle znacznie awansował w oczach Zielonowłosej. Z gościa-który-może-mieć-coś-ciekawego-do-opowiedzenia został chodzącą (jeżdżącą?) kopalnią wiedzy i opowieści. Gwiazdy znów zabłysły w oczach dziewczyny i nie miało to nic wspólnego z pozycją słońca na nieboskłonie.
- Zamieniam się w słuch! - zapewniła, nawet jeśli Arashi nie był zbyt zainteresowany, ona nadrabiała to za ich oboje.
Może to dobrze. Gdyby ten cały Kazuo ostatecznie okazał się nie być tym, za kogo się podawał, wypada by chociaż jedno z nich zachowało trzeźwość osądu. I już na pewno nie będzie to Suzka. Ona słuchała uważnie każdego słowa i już snuła fantazje o chwili, gdy kroczyć będzie ze skrzydłem z białego piasku po prawej stronie i po lewej z czarnego. Klątwa Uroborosa? To jakaś technika? Może jakiegoś Sabaku? Zapyta po powrocie do domu. Nawet się nie zorientowała, że w sumie to usłyszała tylko kolejne bajanie.
- Taki czerwony to się nie liczy. Bo barwiony przez... no, człowieka. To równie dobrze można użyć innych barwników i samodzielnie sobie zrobić piach w kolorach tęczy. Ale znaleźć naturalny taki, ooo, to jest dopiero wyzwanie - wyjaśniła swoje motywacje, nie zawsze chodzi tylko o osiągnięcie czegoś, równie ważne mogą być też metody do tego prowadzące.
I choć upał dawał się dziewczynie we znaki, ta nie zamilkła całkowicie, trajkocząc dalej o różnych zupełnie nieważnych sprawach, aż do chwili gdy ich konie postanowiły się zatrzymać. Suzu pytająco uniosła głowę zakładając, że z jakiegoś powodu było to planowane, ale krótki komentarz z ust pana Kazuo wyprowadził ją z błędu.
- Dziwne - mruknęła pod nosem, odruchowo sięgając po gurdę - Gdyby coś je wystraszyło, starałyby się oddalić od niepokojącego miejsca.
Może po prostu były bardzo spragnione? Albo upał za mocno dawał im się we znaki, nie były przecież przystosowane do życia na pustyni jak wielbłądy. Nikt nie wyszedł z żadnym pomysłem, Suzka oparła więc rękę o krawędź wozu i przesadziła ją lekkim susem, by z gurdą na plecach wylądować na sypkim piachu. Mogła użyć techniki do obserwacji, nic nie wskazywało jednak na to, by było to konieczne. Ostrożnie podeszła więc do przodu, starając się być poza zasięgiem końskich kopyt. Czujnie przy tym zerknęła pod wóz i nóżki wierzchowców, gotowa w razie czego odskoczyć i osłonić się piaskiem poprzez wykorzystanie reberu.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

13 - Tak trzymać! - Suzu nie uniosła swojej pięści ku niebu, ku słońcu, zwiastując swe zwycięstwo, którego jeszcze nie było, ale z pewnością rychło nadejdzie. I tak jego pięść zawisła na nieboskłonie, jak zapowiedź Glorii, która nie uznawała wyjątków i która nie brała pod uwagę żadnego marginesu błędu, widząc świat takim, jakim był - banalnie prostym. Takim, jakim stworzyła go Gaia. Męska ręka wyglądała tak pewnie, jakby nic nie mogło jej złamać, nic nie mogło jej wzruszyć. Jeśli to nie była dobra myśl na to, że nie było na tym świecie rzeczy, którym nie dało się podołać, to... co mogło nią być? Myśl o skorpionach? O kolorowym piasku, który gdzieś tam leżał i czekał na to, by napełnić gurdę Suzu? Świat był piękny i takim pięknem rysował się w jasnych, dziewczęcych oczach. Kolejny paradoks? Przecież te oczy widziały już dostatecznie wiele brudu.
Niektórzy mają dar, by widzieć piękno nawet pod grubą warstwą kurzu. Dar, by emocje budzić.
- Na tym świecie jest tyle cudów, że lepiej na wszystkie słowa patrzyć przez palce i samemu szukać odpowiedzi! - Tyle ksiąg, tyle mądrości w nich zapisanych i tylu mędrców, z których każdy głosił swoją prawdę. Komu tu ufać? Byle nie popadać w paranoję - jeśli potrafiło się zadawać pytania czysto retorycznie, bez wpadania w panikę, jeśli potrafiło się brać poprawki na margines błędu, na który Gloria poprawki nie brała, świat stawał się nagle o wiele bardziej ciekawym miejscem. Pięknym i pełnym tajemnic, które czekały na odkrycie, a nawet jeśli wielu już odkryło je wcześniej - to co z tego? Dla nas jest to odkrycie jedyne w swoim rodzaju. Pogawędka była na tyle sympatyczna, że woźnica nie zaczepiał relaksującego się Arashiego. Zerknął na niego jedynie, by skontrolować, czy ten żyje, ale widząc, że ten spada w górę, tonąc w niebieskim oceanie, dał sobie spokój. Uśmiechnął się jedynie pod nosem, sam do siebie, przyjemnie i miło. Kazuo po prostu miał coś przyjemnego w spojrzeniu. Coś, co budziło emocje. Kto by pomyślał, że z takim talentem można się urodzić? Mężczyzna zaczął swoją opowieść, której chciała posłuchać Suzu, tylko najpierw nasunął chustę na twarz. Kurz unoszący się spod końskich kopyt i piach, który zawiewał, unoszony lekkimi podrygami powietrza, nie przeszkadzał tak na wozie, jak przeszkadzał na samym przedzie.
- Pewnego razu nad brzegiem rzeki spotkała się żaba i skorpion. Oboje chcieli przedostać się na drugą stronę. Dla żaby, która była świetną pływaczką przeprawa nie była niczym nadzwyczajnym. Skorpion jednak nie był stworzeniem wodnym postanowił więc przekonać żabę, aby mu pomogła. Długo ją namawiał jednak żaba twierdziła, że nie może mu pomóc, gdyż zna sztuczki skorpiona i obawia się, że ten ją ukąsi swoim śmiercionośnym żądłem w trakcie przeprawy. W końcu skorpion powiedział: "Droga Żabko, przecież ukąszenie cię podczas przeprawy przez głęboką rzekę byłoby z mojej strony bardzo głupim zachowaniem! Przecież sam mógłbym zginąć w rwącym nurcie!" Ten argument przekonał żabę. Pozwoliła skorpionowi wejść na swój grzbiet i wskoczyła do wody. Gdy byli na środku rzeki skorpion wykonał gwałtowny ruch odwłokiem i śmiertelnie ukąsił żabę. Gdy oboje zaczęli tonąć żaba z wyrzutem zapytała: "Dlaczego to zrobiłeś?!" Przecież przez to oboje zginą. Skorpion odrzekł krótko: "Nic nie mogę na to poradzić, Droga Żabko. Taka już jest moja natura." - Kazuo nie śpieszył się z opowieścią. Nadawał jej odpowiednie pauzy, odpowiednie wcięcia, odpowiednio modulował głos. Bajka snuła się wolnym tłem dla rzeki szumiącej w uszach i wysokich kłosach traw, gdzie spotkały się dwa stworzenia - jedno stworzone do tego, by pływać, a drugie... no właśnie. Do czego stworzony był skorpion?
- O nie, droga panno! Ten piasek w żadnej mierze nie jest barwiony przez człowieka! - Oburzył się Kazuo. - Legendy powiadają, że stał się czerwony, gdy krew rozrywanego przez ojca boga Kagutsuchi opadła z niebios na ziemię i tam zrodzili się kolejni bogowie.
Konie były niesamowitymi zwierzętami. Zresztą - jak spora ilość zwierząt. Potrafiły wykryć zagrożenie nawet, gdy shinobi go nie dostrzegał. Posiadały zmysł, który był dla człowieka nie do opanowania, nie do pojęcia. I ten zmysł sprawił, że zwierzęta się zatrzymały i dalej nie chciały ruszyć. Kazuo nie poganiał ich, widząc to i nie zmuszał, by mimo swojej niepewności szły dalej. Zwłaszcza, że zobaczył, że unieśliście się i zaczęliście sprawdzać teren. Sam zaczął się czujnie rozglądać wokół, ale przede wszystkim - rozglądać wokół koni i na piach przed nimi. A piach? Jak piach - niczym się nie różnił od najzwyczajniejszego na świecie.
Suzu zauważyła to pierwsza, kiedy spojrzała pod nogi zwierząt - to, jak nienaturalnie głęboko zapadły się w piachu. Osiadły na ziemi i wydawały się zapadać jeszcze głębiej z każdym kolejnym ruchem. Zaczęły rżeć niespokojnie, unosiły nogi, aż jeden z nich próbował się cofnąć.
- Wooaah, spokojnie! - Zamiast się cofnąć - ruszony z lekkiej górki wóz pojechał do przodu i zmusił konie do poruszenia się o dwa kroki w przód. Koła wozu osiadły głębiej w piachu.

[Suzu]

Wóz kołysał się jednostajnie, potrząsając złożonym na nim sprzętem i dwójką zielonowłosych shinobi, którzy postanowili wreszcie opuścić rodzimą piaskownicę i poszerzyć własne światy. Każde z nich miało własne plany i marzenia, każde ambicje do spełnienia. Oboje wiedzieli też, że nie ważne co takiego znajdą na zielonych - a kolor ten już sam w sobie wiele obiecywał - terenach, i tak powrócą tutaj, do krainy nieskończonego piachu i słońca.
- Huh? Dlaczego on to zrobił?! - zawołała oburzona mniej więcej wtedy, gdy kupiec to samo pytanie wypowiedział w imieniu bajkowej żaby.
Bajka była niezwykle trafiona, nawet trochę za bardzo. Suzu, zielona jak ta żabka, zadumała się na chwilę, co nie zdarzało jej się zbyt często. Nie raz już zdarzyło jej się przejechać na ludziach, którzy poprosili o pomoc, choć oczywiście nigdy tak poważnie. I zazwyczaj ludzie ci mieli jednak jakiś cel. Ale tak utonąć razem? Poczochrała dłonią włosy pod kapturem, próbując to jakoś sobie ułożyć w łepetynie. Nie rozumiała takich ludzi, po prostu nie mieściło jej się to w głowie. W końcu konstatacja była prosta.
- No to zginę kiedyś jak ta żaba. Ale to i tak lepsze niż spędzić życie, unikając wszystkich, bo ktoś może okazać się skorpionem - zdecydowała, uśmiechając się pod swoim kołnierzem, w oczach nie miała śladu wątpliwości ani lęku.
Jeżeli czegoś rzeczywiście się bała, było to życie w nudzie i beznadziei, bez jakichkolwiek poruszeń. No jak to tak? Spoglądać wstecz i widzieć ciąg takich samych, szarych dni, ze świadomością, że dokładnie to samo jeszcze przed tobą. Czy to rzeczywiście można było nazwać życiem?
No i też trochę, tak troszeczkę, lękała się własnej matki, ale o tym teraz wolała nie myśleć.
- A jakim zwierzęciem by pan siebie opisał, panie Kazuo? - zapytała z ciekawością, zdążyła go już polubić, ale nie miało to przecież nic wspólnego z poznaniem.
Obróciła się też do Arashiego i zmierzyła go pełnym namysłu spojrzeniem, próbując przypasować jakiegoś zwierzaka. Kot...? Niee, chyba nie. Zastanawiała się nad różnymi ptakami gdy ich zleceniodawca kontynuował dalej temat czerwonego piasku.
- Oj, a ja myślałam, że chodzi o ten czerwony piach po Kaguyach! - oto Suzu, promyczek pustyni, mistrzyni podejmowania niezręcznych tematów - Hm... no jak to taki boski piach to pewnie znalezienie będzie niełatwe, albo wszystko już rozkradli, albo trzymają w wielkiej tajemnicy. Albo to i to po trochu. Przynajmniej jest jakieś wyzwanie... - przypuszczała, że gdyby ten piach był do znalezienia, ktoś z jej klanu już by się z nim obnosił, więc szanse marne, ale kto wie, i z pogoni za mirażem może wyniknąć ciekawa przygoda.
A skoro mowie o przygodzie, to ich beztroska ich wyprawy właśnie została zaburzona. Zielonowłosa nie musiała się specjalnie przyglądać by stwierdzić, że coś jest nie tak z piachem. Był zbyt luźny, zapadali się... W tej bardziej optymistycznej wersji przechodzili po prostu przez "suche ruchome piaski". W przypadku tej gorszej opcji... przeniosła spojrzenie na Arashiego i skinęła mu głową, niech będzie gotów do walki jeśli coś wypełznie im spod stóp.
- Panie Kazuo, na mój znak proszę ruszyć konie. Tylko bez pośpiechu... - nie patrzyła już na nich, koncentrując się na piaszczystym podłożu pod kopatymi i wozem.
Mniej energii kosztowałoby ją wykorzystanie własnego piasku do stworzenia chodnika, na razie jednak musiała uczynić stabilny grunt z tego, co próbowało pochłonąć ich dobytek. Przelewając chakrę nadała podłożu twardość ściany, pozostawiła jednak luzem górną warstwę piachu, by zwierzęta mogły same wydostać swe nogi po odnalezieniu stabilnego oparcia dla kopytek. Jeśli tylko ich problem nie wynikał z ingerencji innego Sabaku, wszystko powinno pójść wedle woli Zielonowłosej. Taka była w końcu siła ich rodziny, pustynia poddawała się życzeniu swych ukochanych dzieci. A przynajmniej Suzu wierzyła, że byli w tym miejscu wyjątkowi. Popchnęła trochę wóz od tyłu, by koniom łatwiej było wydostać go z chwilowej pułapki.
- Dobra, teraz do przodu! - zarządziła.
Utwardzony chodnik miał być jedynie tak szeroki, by kopyta ani koła wozu nie grzęzły już w piachu, na tyle zaś długi, jak tylko była w stanie uczynić. Jeśli było to za mało by przejść niebezpieczny teren, kolejną "płytę" dziewczyna utworzyła już z piasku pochodzącego z własnej gurdy, co pozwoliło jej na zaoszczędzenie energii. Kontrola piasku w takim zakresie wymagała od niej sporo, a przecież przed nimi jeszcze długa podróż. Nie mogła wywalić wszystkiego w tym miejscu.

  Ukryty tekst

[Rindou Arashi]

Pierwsza przeszkoda pojawiła się na drodze zielonowłosej drużyny. Arashi od razu rozeznał się po okolicy, a kiedy stwierdził, że są bezpieczni, rzucił okiem pod wóz. To tak musiała tkwić przyczyna postoju. Nie mylił się, od razu dostrzegł poruszający się, lekki piasek, który wciągał końskie kopyta. Ruchome piaski to zmora, gdyż nie znasz dnia ani godziny kiedy cię zaatakują, jednak dla nich była to kaszka z mleczkiem. Marionetkarz nawet nie musiał informować swojej kuzynki, Suzu doskonale wiedziała co należy zrobić, dlatego też postanowił on jedynie nie przeszkadzać, służąc w razie czego swoim wsparciem. O ile sama przeszkoda nie była problemem, gdyż dziewczyna się tym zajmie, Zielonego interesowało coś innego, w końcu jechali traktem, a to z kolei oznaczało, że raczej nie zdarzają się tutaj takie niespodzianki. Postanowił nie tracić horyzontu ze swojego wzroku, wypatrując ruchu. Czegoś co oznaczałoby ingerencję osób trzecich. Nawet kiedy już wóz opuści piaski i wróci na swoje dawne tory, ten jeszcze przez chwilę obserwuje oddalające się okolice. Zajmuje on swoje siedzące miejsce dopiero, kiedy niebezpieczne piaski znikną za horyzontem.