[Event] - Miasteczko Sarufutsu

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Zielonowłosy starał się być miły i delikatnie, z resztą jak zawsze. Jak przy swoich koleżankach, pacjentach w szpitalu, czy też przeciwnikach. Rzadko kiedy zależy mu na zrobieniu krzywdy. W jego, dosyć idealistycznej wizji świata, ludzie dążą do poprawiania warunków życia swoich ale też i pozostałych członków społeczności, ale co ważne, krzywdząc pozostałych. Dlatego też nie naciskał na Nanę, jeśli potrzebowała, robił krótką przerwę w trakcie wypowiedzi, starał się dać jej przestrzeń do tego, aby zaaklimatyzowała się z przekazywanymi wiadomościami.

Niestety, jak się okazało, ludzi byli różni i różnie przyjmowali wieści. Już po chwili Tetsu, który dosyć dobrze rozumiał i czytał ludzi, uświadomił sobie, że ciągnięcie tematu może nie było dobrą decyzją. Niestety, urwanie jej w trakcie mogłoby zakończyć się jeszcze gorzej, dlatego też dobrnął do końca swojej opowieści, a następnie zabrał się za uzupełnienie płynów. Nana nie była osobą, która potrzebowała słowa otuchy. Tetsuro widział w jej reakcjach narastającą wściekłość, tylko czy dotyczyła ona jego, czy może całej tej sytuacji... Już po chwili się przekonał.

- Tetsuro.. - odpowiedział jej na proste pytanie. Już raz się przedstawił, ale może wtedy była zbyt zaskoczona całą tą sytuacją i obrotem spraw. Dlatego też bez problemu wyjawił swoje imię po raz kolejny. Później nastąpiła dziwna chwila. Nana postanowiła spojrzeć naszemu bohaterowi w oczy, a następnie objęła jego umysł swoją iluzją, przedstawiając mu wizję ostatniej bitwy. To jak jej matka walczy tam i umiera, jak jej oko przestaje działać. Czy to była jego wina? Czy może ktoś inny z pionu medycznego popełnił błąd? A może sama decyzja o operacji była błędem? W końcu warunki mieli paskudne a przeszkolenie niewielkie. No ale taka decyzja została podjęta, i to przez samą Kamino, która, z tego co słyszał, wyszła sama z tym pomysłem. Wizja była paskudna a śmierć... No cóż, jak śmierć... Tetsuro sam święty nie był, osłaniając ich odwrót, w tym ucieczkę Nany, usiekł swoimi marionetkami kilkunastu, jak nie kilkudziesięciu dzikich a potem używał ich ciał jako marionetek. No ale taka była wojna, problemem nie byli ludzie w nich walczący, którzy po prostu wykonywali rozkazy, a Ci którzy je wydali.

Zielonowłosy myślał, że będą mogli jeszcze chwilę porozmawiać, może wyjaśnić to co mu pokazała, jednakże Nana poszła dalej. Zaczęła od niewielkiego całusa w policzek. Tetsu poczuł jej delikatne i miękkie usta i momentalnie spalił się delikatnym rumieńcem, to był jeden z pierwszych jego takich kontaktów. Buzujące w nim emocje, które od kilku dni tłamsi także nie pomagały się opanować. Na szczęście nim zdążył zrobić coś głupiego, młoda Uchiha wylała na niego kubeł zimnej wody. A więc nie byli przyjaciółmi, groziła jemu, oraz jego przyjaciołom. Nie mógł tego od tak pozostawić bez komentarza.

Kiedy tylko Nana zrobiła krok, aby się oddalić. Tetsuro wyprostował palce chwytając dziewczynę wypuszczonymi z nich nićmi chakry. W ten sposób unieruchomił ją, a następnie delikatnie pociągnął tak, aby jej głowa oparła się na jego ramieniu a on mógł jej wyszeptać kilka ciepłych słów do uszka.

- Uważaj, żeby cena twojej zemsty nie była zbyt wysoka. Nie tylko twoje oczy skrywają tajemnice... - po tych słowach puścił ją. Nie tylko dlatego, ze chciał aby odeszła, czuł także, że jeszcze chwila i kunoichi wyrwie się z jego nici, a wtedy konflikt może eskalować bardziej. Dlatego też postanowił skorzystać z zaskoczenia i okazji i po prostu ją puścić i dać jej odejść. Być może to wystarczy, aby choć trochę ją nastraszyć i przegnać myśli o zemście. Przecież ona nie miała dowodów na nic, a on sam nic złego jej nie zrobił. To było niedorzeczne...

Po tych słowach dał jej odjeść. Samemu także wstał ze skrzyni, prewencyjnie trzymając jednak dłoń tuż przy torbie na biodrze, w której miał zwój. Trochę zaryzykował, więc wolał być czujnym, jeśli przypadkiem kunoichi postanowiła by zrobić coś głupiego. Jeśli jednak odejdzie, to Tetsuro wraca do Osamu i kontynuuje swoje poszukiwania siostry. Było jeszcze tyle rzeczy do zrobienia a przecież niedługo mieli wracać do domu. Więc musi odnaleźć siostrę, potem ustalić czy jest tutaj Ario, a jeśli tak to przekazać mu list, ostatecznie też będzie trzeba zająć się dzieciakiem, o którym wspominał Taisho, chociaż do tego śpieszyło mu się najmniej. Nie do końca rozumiał o co chodziło...

  Ukryty tekst

[Nana]

Zamrugała kilkakrotnie słysząc jego imię. Ponownie.
- No tak. Tetsuro - powtórzyła zdając sobie sprawę, że już jej się przedstawił. Przejechała dłonią po długich włosach w nerwowym geście przerzucając je przez ramię. Świetna robota. Teraz na pewno już ogarnął, że jesteś psycholką - pomyślała.

Kiedyś rzuciłaby się na niego w pierwszej sekundzie. Bez sumienia, bez opamiętania. Byłoby jej obojętne kim był, czy miał rodzinę. Zaatakowałaby go bez mrugnięcia. Obojętnie co miał do powiedzenia, czy rzeczywiście był winny. Nie zastanawiałaby się nad konsekwencjami. Nie brałaby pod uwagę, że znajdowali się w obozie liczącym sobie dziesiątki shinobi. Potraktowano by ją jak zdrajcę, jak jej matkę. Może rzeczywiście czas spędzony pod okiem Katsumi trochę ją zmienił? Miała wrażenie, że widziała już za dużo; że przeszła na tyle wiele, że nic nie było w stanie ją złamać. Była pusta. Złość buzowała w tętnicach przyspieszając puls ale nie na tyle, żeby zapomnieć o rzeczywistości. Przynajmniej początkowo. Musiała odejść. Inaczej na pewno spotkanie z nieznajomym skończyłoby się walką, która i tak była pewnie nieunikniona. Dawała mu szansę. Czas na przygotowanie. Obydwoje wiedzieli, że nie mogła tego tak zostawić. Może pojedyncze wspomnienie było dla Tetsuro wystarczającą karą. Może nie znaczyło dla niego nic. Nikt nie gwarantował sukcesu tak ryzykownego zabiegu. A jednak skutki bolały. Niepowodzenie nigdy nie było przyjemne.

Wstała, bo tak było lepiej. Zacisnęła dłonie w pięści robiąc zaledwie jeden krok w przód. Opanuj się - mówiła do siebie w myślach wyobrażając już sobie jak własnymi, smukłymi dłońmi dusiła chłopaka na tej jebanej, drewnianej skrzyni. Wystarczył kolejny krok, gdy nagle poczuła opór. Warknęła pod nosem nagle zaskoczona. Nieświadomie wróciła krok w tył, jej ciało oparło się o bark chłopaka. Jego słowa rozbrzmiały w jej głowie, ciepły oddech drażnił skórę. Od zawsze miała problem z odróżnieniem dobra i zła. Wrogowie i przyjaciele zbyt często zlewali się w jedną całość. Tak jak wtedy, gdy było jej obojętne czy stała w szeregach Saisei czy była podwładnym Antykreatora.

Trzy szybkie oddechy później uścisk nici zelżał. Wraz z odzyskaną władzą nad własnym ciałem odskoczyła od niego jak oparzona. Teraz to jej policzki zabarwiły się na ładny różany kolor, gdy parsknęła cicho pod nosem. Nie bała się go. Chyba nie potrafiła się już bać. Coś jednak w jego tonie sprawiało, że czuła respekt. Może nie same słowa, a jego ryzykowne, stanowcze zachowanie.

- Chcesz umrzeć czy jak - warknęła zmieszana odwracając się do niego bokiem, mając nadzieję, że nie widział jak piekły ją policzki. Bliskość innej osoby była dla niej czymś obcym. Nie miała z nią problemu, dopóki sama kontrolowała sytuację. Teraz jednak, gdy role się odwróciły, była zaledwie młodą dziewczyną, której przeznaczenie zgotowało ciężki los. Jej oczy momentalnie wróciły do normalnego ciemnego koloru. Zaskoczył ją na tyle, że kompletnie wybił z rytmu.

Rzuciła mu mordercze spojrzenie nie mogąc się na takiego idiotę gniewać. Życie było mu chyba nie miłe, jeszcze ją prowokował. Co za. Parsknęła cicho kręcąc w niedowierzaniu głową.
- Widziałeś kiedyś osobę, która nie ma nic do stracenia? - Zaczęła cicho patrząc na niego poważnie. Podeszła do niego ponownie zmniejszając dystans. Jeśli wstał stanęła tuż przed nim; jeśli wciąż siedział, pochyliła się, żeby ich twarze znajdowały się na podobnym poziomie. - Dla takich osób nie ma zbyt wysokiej ceny - dodała uśmiechając się delikatnie. Oddaliła się kilka kroków w tył ruszając w swoją stronę.
Zatrzymała się po chwili spoglądając na niego przez ramię.


- Do zobaczenia, Tetsuro. Następnym razem zaatakuję bez wahania. Bądź gotowy.

[Kyoushi]

Białowąs bez wąsa był jeszcze niezbyt ogarnięty w tym co się naprawdę w tej chwili działo, jednak zdołał się otrząsnąć, gdy w tle słyszał ujadającego diabła na czterech łapach. Gdy tak sobie słodko gaworzył z niejakim pseudo-Shirei-kanem, nie mógł uwierzyć, że był tak ludzki, chyba pierwszy raz w historii ich rozmów, a także tak bezsilny. To było coś niespotykanego. Stracił ducha walki, który powinien być niepodważalny. Ha tfu, ten lis jeszcze za wszystko zapłaci, a dzicy zostaną spopieleni. Kjoszo się nie łamał. Ta niewinna porażka nie zmieniła jego wojowniczego nastawienia i charakteru. To kolejny krok, w którym musi wziąć udział i dopiąć zemsty.
- Kurwa, dobra. Jeszcze sprowadzę tu hołotę całego kontynentu, a jeśli nie to sam splądruje ziemie, które należały do Uchiha wraz z ziemiami dzikich. Popamiętają co zrobili do kurwa siódmego pokolenia. - wtem ujawniły się panie, które planowały nic innego jak wymoczenie jego pytonga w oliwie, w której miało być smarowane jego ciało, by nie rozłożyło się aż tak szybko. To też był niezły pomysł by tak kompleksowo zająć się pieprzonym bohaterem. Sam jednak dostrzegł w międzyczasie coś na tyle ciekawego, co przykuło jego uwagę poza tymi roznegliżowanymi prostytutkami. Był to łeb Masahiro, który wyłonił się zza progu, widząc jak patrzy z niedowierzaniem. Białowłosy na jego widok uśmiechnął się złowieszczo od ucha do ucha sygnalizując P O T Ę Ż N E zmartwychwstanie. To nie był koniec białowłosego demona.
To jednak nie było najciekawsze, bo to co miało być puentą dopiero nadchodziło. A raczej już w niedługiej chwili nadbiegało. Gdy Masahiro zasłonił dłonią usta by nie krzyknąć niczym ponętna niewiasta na widok swojego bohatera, wbiegła najpiękniejsza istota życia samego Shiroyasha. Tak, to była siwowłosa Yamanaka, która gdy tylko go zobaczyła, pokryła się w strumieniu łez. Słyszał co szepnęła. Jego słuch był zbyt wyczulony na wszelkie bodźce by to przegapić. Na jej widok i słowa, że ma zginąć, uśmiechnął się jeszcze delikatnie i rozłożył ramiona w geście, w którym po prostu na nią czeka. Czeka na ten uścisk, którego oczekiwał. No, może poza ciosem, który mógł też dostać przez to, że tak ją zmartwił. Gdy kobieta dobiegła, rozpychając się za nieznośnym psem, odpychając po drodze starucha i prostituty, wbiegła w niego jak taran, wskakując tak mocno, że nawet on musiał wykonać delikatny krok w tył, by chwycić ją mocno w pasie, chociaż wcale nie musiał. Oplotła go tak szczelnie, że mógł jedynie kwiknąć.
- Uwierz mi, że nie planowałem zniknąć z powierzchni ziemi, a jednak... Ale po co od razu te groźby, uśmiechnij się - rzekłszy sam się uśmiechał, gdy była wciąż w niego wtulona. Brudnego i zakrwawionego obcą krwią, ale wyglądało na to, że jej to wcale nie przeszkadzało. On czuł tylko to ciepło, które z niej biło o raz balony, które wtulały się w niego. Równie przyjemne uczucie. Jego prosta głowa była bardzo zero-jedynkowa, więc nie wysilał się na bardziej niejednorodne myśli.
- Ni antykrator, ni kyuubi mnie może zabić. Pamiętaj, złego diabli nie biorą, a takiego drugiego jak ja nie ma - rzekłszy, gdy naciagała mu twarz, by upewnić się, że to na pewno on, a on wpatrywał się w łzy, które nie przestawały płynąć. Był bardzo zaopiekowany, więc i wszystkie prostytutki mogły się rozejść. Nici dzisiaj z olejowania ptysia. A na jej ustach w końcu pojawił się magiczny, przepiękny uśmiech. To była ona, jego Miśmae. Wspaniała i jedyna, delikatnie tylko nadopiekuńcza.
- No, ale na teraz koniec tego niedowierzania. Mamy robotę do zrobienia moja droga. By chuj tego lisa strzelił. Muszę urosnąć w siłę i wiem kto może mi w tym pomóc. Wiem też kto może mi towarzyszyć poza tobą w walce z tym przesilnym skurwielem. - Ichirou. To o nim myślał, gdy to mówił. Mafioza Souei. Z nim był zbyt dobry kontakt, ale czy w tym czasie książę pustyni nabrał do niego zaufania? Oby, bo Kjosz był dawno kupiony. - A i nigdy więcej martwienia się o mnie. Nie pora jeszcze na umieranie. - rzekłszy pozbierał się i mrugnął do Masahiro. Ten Uchiha, który miał być Shirei-kanem musiał przestać się teraz cieszyć. Musiał wziąć sprawy w swoje ręce i ratować klan, a Niebieskopłomienny koci Jinchuuriki musi ratować klan od zewnątrz, zaciągnąć posiłki...

[Mijikuma]

- Tak, żartuję. - Mówię surowo, tym samym odpowiadając na oczywiste pytanie siostry. Jestem w pełni świadomy tego jak mocno niekorzystna byłą moja odpowiedź, lecz samo pytanie już było na tyle głupie i nie na miejscu, że nie potrafiłem odnieść się w jakikolwiek inny sposób. Zamiast tego, nieco pogrążyłem siostrę w głębszej rozpaczy, na którą patrzyłem bez krzty emocji - zdążyłem się z ich wypruć chwile temu, kiedy szwendałem się po mieście bez celu i przeżywałem.
- Tata nie żyje. Muszę poznać szczegóły jego śmierci, lecz z pewnością poniósł honorową śmierć za nasze życia. Cieszę się, że cię widzę, lecz teraz musisz być silna. Przekaż wieść matce i się nią zaopiekuj, ja jeszcze muszę gdzieś się udać. - Powiedziawszy to, przytulam jeszcze siostrę, rzucam pożegnalne spojrzenie Kubomi i odchodzę od tej dwójki w poszukiwaniu Ai. Myśl o tym pojawiła się błyskawicznie i nagle, przez co nie mogę przestać o tym myśleć. Dokładniej o jej ojcu, który przecież był w oddziale razem z moim tatą i powinien wiedzieć co się z nim stało.
Udaję się więc z powrotem do centrum miasteczka, gdzie działo się najwięcej, toczyły się niezliczone rozmowy będące wynikiem całej wojny. Szukam Ai i gdy ją znajduje, dostrzegam też tą prawdziwą osobę, której szukam. Decyduje się ponieść swe kroki w ich stronę, będąc raczej zdania, że zdołali wymienić się już czułościami, można przejść do poważniejszych kwestii.
- Hej, znowu - witam się z Ai, obdarzając ją przyjaznym spojrzeniem, które szybko przerzucam na jej ojca i kłaniam się w geście szacunku.
- Dzień dobry, jestem synem Uchiha Sakurako. Widziałem, że byłeś z nim w oddziale, wiesz pewnie też jak umarł. - Jedną wypowiedzią przedstawiłem cały swój problem odnośnie tej sprawy i patrzę szkarłatnymi ślepiami na tatę Ai, który w tej chwili jest dla mnie najważniejszy. Bowiem od tego co usłyszę, zależy cały mój plan działania na przyszłość.
Nim jednak ktokolwiek zdołał odpowiedzieć czy się do czegokolwiek odnieść, podchodzi do mnie posłaniec wzywający mnie przed oblicze samego Masahiro, nie mówiąc jednocześnie czego sprawa ma dotyczyć. Wzdycham ze złości, lecz proszę go o chwilę, przerzucając niemal błagalne spojrzenie na samego ojca Ai, chcąc by ten przekazał mi wieści z pola bitwy. Gdy ten odpowiada, niezależnie od odpowiedzi, kłaniam się zarówno jemu jak i Ai i odchodzę w kierunku miejsca, gdzie przebywał sam Masahiro.

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Na uboczu całego zamieszania związanego z Kuroi'em działa się inna, dosyć ciekawa scena. Próba dwóch całkowicie różnych charakterów. Mimo to, że wielu miejscach się różnili, mieli też kilka podobieństw, które teraz powoli wychodziły na jaw. Kiedy Tetsuro dostrzegł rumieniec na twarzy dziewczyny, sam delikatnie też zarumienił się na policzkach. Teraz, z tą lekko wstydliwą miną, nie wyglądała już groźnie, teraz była uroczą dziewczyną. Tetsu uśmiechnął się w głębi siebie, a więc pod tą twardą skorupą jest jednak delikatna Nana. Ciekawe...

- W ciągu ostatnich dni polubiłem ryzyko. - odpowiedział na jej kąśliwy komentarz. Udział w wojnie zmienił w chłopaku sporo, zobaczył jak potężne byty chodzą po świecie, ale zrozumiał też swoją własną siłę. Przez wiele lat w spokoju siedział w swoim domu, opiekując się dziadkiem i siostrą, nie wiedząc jaką siłę reprezentują inni shinobi. Karmił swoją wyobraźnie historiami o Ichirou, budując w głowie obraz bohaterów przenoszących góry na ramionach, teraz rozumiał, że był to jedynie ułamek wszystkich. Dodatkowo, poczuł się on pewniej, zrozumiał, że jego umiejętności plasują go dosyć wysoko w tym rankingu herosów. Oczywiście nie zakładał, że dziewczyna zaraz rzuci się na niego z bronią, próbując go zabić, zachowywał czujność, ale jednak spodziewa się, że jest to tylko grożenie spowodowane utratą gruntu pod nogami.

- Widziałem... Trzy dni temu wielu takich ludzi, widziałem też tych, którzy mają wszystko do stracenia, niewiele się różnią od siebie. - widział jak walecznie walczą dzicy, widział też obrońców Sogen, obie te strony dawały z siebie wszystko. Tym razem wygrała strona dzikich, ale czy to jest reguła? Czy tak będzie zawsze? No i kogo oni reprezentowali, czy przybyli tutaj bo nie mieli nic do stracenia? A może byli tak dobrze przygotowani i walczyli z taką zaciekłością, bo właśnie walczyli o coś. Coś czego obrońcy Sogen nie są świadomi. Być może ta luka w informacji spowodowała, że przegrali, nie docenili przeciwnika i upadli pod jego naporem.

Interesująca kobieta z tej Nany, dosyć szybko potrafiła zmienić swoje nastawienie, znowu wracając do swojej wojowniczo-buntowniczej formy. Znowu podeszła bliżej i spojrzała mu prosto w oczy, Tetsuro także zawiesił wzrok na jej twarzy, przyglądając się i wyczekując co zrobi. Znowu zaprezentuje mu jakąś wizję z użyciem swojego tajemniczego oka? A może ma jeszcze inny plan? Kunoichi chciała dokończyć swoją myśl, którą zaczęła poprzednim zdaniem. Tetsuro delikatnie uśmiechnął się, a kiedy zaczęła oddalać się, jeszcze na chwilę złapał ją nićmi, tak aby na sekundę się zatrzymała, samemu nachylając się w stronę jej głowy i składając jej delikatnego całusa na szyi. Poczuł, jak nosem przesuwa jej długie włosy, aż w końcu dotknął jej miękkiej skóry. Jak ktoś może być tak delikatny, jednocześnie będąc tak groźnym.

- Teraz jesteśmy kwita. - powiedział jej, kiedy odsuwał głowę od jej szyi, wpatrując w jej oczy i się uśmiechając. Po raz kolejny dał jej odejść, zakańczając ich interakcje, tylko czy właśnie tego chcieli?

[Misae]

Nie docierało do niej przez jaki tłum musiała się przebić aby dostać się do Kjosza. Jedno zmartwychwstanie i nagle stawał się człowiek otoczony przez najważniejszych ludzie w klanie (tych, którzy jeszcze zipali), jakieś kobiety, które miały się do niego dobrać i jeszcze psisko. Żadne z nich jednak nie stanowiło prawdziwej przeszkody jeśli chodziło o walkę aby dostać się do kota.
Serce waliło jej jak młot. Gdy rozłożył ręce w oczekując jej uścisku już nie miała wątpliwości co zrobi. Wpadła na niego niczym rozpędzony powóz, z taką siłą, że aż cofnął się o krok aby oboje nie runęli na ziemie. Nie przeszkadzałoby jej to. Jedyne co się liczyło to to, że odwzajemnił uścisk i oplótł swoje ramiona w jej pasie. Przyciskała jego ciało tak mocno do swojego, że miała wrażenie, że w tym momencie zmienili się w jedność.
-Gdzie byłeś? Szukałam jakiegokolwiek śladu chakry… przepadłeś - pytała z policzkiem przyciśniętym do boku jego szyi. Nie przeszkadzało jej, że zapewne zaraz będzie tyle z jej czystych ubrań. Liczyło się, że Kyoushi żył. Że ten szalony, nadpobudliwy, o niskim stężeniu krwi w alkoholu, wiecznie uśmiechnięty kot żył i miała go w swoich ramionach, czując go przy sobie
-Śmierdzisz jak tyłek Tomoe… - stwierdziła w pewnym momencie z drobnym parsknięciem śmiechu. Zdecydowanie przyda mu się kąpiel, ale to potem. Teraz nawet na moment jej uścisk nie zelżał. Zupełnie jakby za moment miało się okazać, że to wszystko była iluzja i wcale go nie było przy niej. Chyba serce by jej pękło.
Nabrała pewności, że to on, gdy zobaczyła jego uśmiech. Czuła się jakby pierwszy raz od momentu gdy zniknął na polu bitwy mogła odetchnąć pełną piersią. Po trzech dniach kiedy jej wnętrze było martwe, pojawił się on, by swoim szaleństwem wypełnić pustkę.
Objęła go ponownie jedną ręką za szyję aby utrzymać równowagę z nogami dalej splecionymi wokół jego tali. Uszczypnęła go w policzek.
-Zawsze się będę martwić, kołku - stwierdziła natychmiast, wyswobadzając jego skórę spomiędzy swoich palców, nie mniej nie zamierzała się rozczulać. Był jedną z najważniejszych osób w jej życiu, za niego sama by umarła, więc jak mogłaby się nie martwić. Ale zamierzała zamiast pogłębiać się w smutku wykorzystać energię i motywację, którą zdobyła.-Po prostu następnym razem cię nie posłucham i uratuję ci skórę - powiedziała dziarsko z szelmowskim uśmiechem. Nie zamierzała hamować go swoją troską. Co to to nie. Po prostu będzie stała przy jego boku i siała chaos razem z nim. Przy jej kocie.
-Powiedz mi tylko co mam zrobić - dodała gdy powiedział że ma plan na pokonanie lisa. Dobrze założył, że bedzie obok by walczyć u jego boku. Teraz tylko musiała się dowiedzieć jakie zadanie jej znalazł.
-Czy ta krew jest twoja? - zapytała na koniec, dalej trzymając go w uścisku. Wolała wiedzieć czy pitrzebna mu była pomoc medyczna. Niby nie wyglądał na kogoś kto potrzebuje być zawinięty w bandaż, ale dla samego spokoju ducha wolała zapytać.

[Kyoushi]

Przywitanie na jakie zasługiwał bohater. To był piękny dzień mimo tego, że niedawno przegrał walkę. Jedną z niewielu w swoim życiu. To było naprawdę uwłaczające, jednak nie zaprzątał sobie już tym dłużej głowy, póki w jego ramionach była ona. Nieposkromiona i szczęśliwa, która przedarłaby się do niego choćby przez środek góry, gdyby tylko ni stąd ni z owąd pojawiła się tuż przed nią.
- Sam chciałbym znać odpowiedzi, nawet Matatabi nie wie do końca gdzie byliśmy, ale także straciła całkowicie dostęp.. Chętnie się dowiem gdzie mnie wyrzuciło. - tylko teraz niby jak, skoro Katsumi naprawdę nie żyje, a ona była ostatnia osoba którą widział i która mogła maczać w tym palce. Dowodów jednak na to brak. Mimo to, w głowie trochę miał namieszane, ale fizycznie było bardzo dobrze, szczególnie przy tak dużej bliskości Misae, którą miał niemal ukrytą pod kimonem. Kolejna jej kwestia jeszcze bardziej rozbawiła białowłosego.
- Nie chcę wiedzieć dlaczego w ogóle wąchasz jego tyłek - zaśmiał się jeszcze raz, jednocześnie nie przestawał jej przytulać, dopóki sama nie odpuściła. Po chwili go uszczypnęła, ale udał, że prawie tego nie poczuł, jedynie przymknął jedno oko, to bliższe zaatakowanemu policzkowi. W końcu także przeszli do konkretów, które przecież musiały się tu znaleźć.
- To co potrafisz najlepiej, wspierać, komunikować i siać postrach, a resztę zrobię ja. Piszesz się?? - zapytał, jednocześnie znając odpowiedź. Innej jednak nie oczekiwał, bo przecież to był niemal monolog, gdy mogli rozmawiać między sobą. Pozostało wrócić do wariatów, którzy są mu potrzebni do wykonania tego nie ludzkiego zadania, pewnie jednak po drodze będzie musiał samemu wykonać inne. Zawsze jest coś za coś, chyba że jego misja chwyci kompanów za serce i postawi ich przed realnym i bardzo wymagającym wyzwaniem, które kochają wraz z nadchodzącym z nim ryzykiem. Zupełnie tak jak on.
- Niezupełnie, drasnal mnie tylko, ja pozbawiłem go całego ramienia, dlatego nie wiem jak to się stało, że przegrałem i zniknąłem z miejsca bitwy... - to wszystko na pewno także słyszał Sugiyama. Jednak to było także zamierzone, im szybciej to się skończy tym szybciej będzie mógł stąd ruszyć w poszukiwaniu kompanów i kolejnym przygodo, które już czekają na pieprzonego białowłosego szermierza.

[Nana]

Ryzyko było uzależniające. Sama doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Kiedy adrenalina paliła w naczyniach krwionośnych wzmagając tętno. Walka, ryzyko i zabawa, bo dla niektórych shinobi była to jedyna forma rozrywki. Jedyna możliwość na wylądowanie uczuć i emocji. Tych mniej pozytywnych.

Byli od siebie całkiem różni. Tetsuro przypominał kogoś kim mogłaby się stać, gdyby Hiro nie pozbył się jej przybranych rodziców; gdyby miała szansę na normalne dzieciństwo. W Hyuo każdy dzień był walką o przetrwanie. W pojedynkę jak i w grupie. Dlatego nie potrafiła nic innego. Tylko walczyć. Samotność często okazywała się jedynym towarzystwem. Wraz z mrozem i chłodem wzburzonych fal otaczających wyspę. Było w tym coś pięknego i uspokajającego. Teraz jednak, odkąd przybyła na ląd wszystko otaczał jedynie ogień. Ogień wojny, walki i myśli. Palił wszystko i wszystkich na swojej drodze. Ona wciąż pozostała. Na jak długo? Musiała wykorzystać pożytecznie czas, który jej darowano. Bohater, któremu zawdzięczała życie już po raz drugi. Czy przewracałby się teraz w grobie wiedząc, że zamierzała się mścić. I to może właśnie na tych wszystkich ludziach, których obronił?

Tetsuro miał ciepły uśmiech. Taki, pod naporem którego topniało pewnie wiele dziewczęcych serc. Nie zamierzała dać się zwieźć. Byli wrogami, nawet jeśli do tego momentu walczyli po tej samej stronie. To co stało się z Kamino nie miało zostać zapomniane. Nie dopóki oddychała. Może i wydoroślała na tyle, żeby nie rzucać się na obcego chłopca w akcie desperacji i nie próbować go zamordować po środku wioski. Nie zmieniało to jednak faktu, że podjęła już decyzję. Uprzedziła go, nie mógł mieć jej nic za złe. Przy następnym spotkaniu staną do walki. Jaki miał być jej wynik? Do walki, ale czy tylko.

Odwróciła się robiąc ponownie jeden krok. Nici zatrzymały ją w miejscu. Warknęła tym razem już znacznie wkurzona. Mogła darować mu raz. Spięła się momentalnie w odruchu szarpiąc ramionami, próbując się uwolnić. Świetnie idiotko, odwracaj się plecami do przeciwnika częściej - skarciła się w myślach za lekceważenie chłopaka. Może i wydawał się łagodny, był jednak shinobi. Dopiero, gdy poczuła jego ciepły oddech na skórze zamarła. Wstrzymała na krótką chwilę oddech. Nie ruszyła się przez dosłownie te kilka sekund, gdy jego usta dotknęły wrażliwej skóry. Przyjemny dreszcz przebiegł wzdłuż kręgosłupa. Nieświadomie odchyliła lekko głowę w bok, żeby miał łatwiejszy dostęp do odsłoniętego skrawka jej szyi.

Zmrużyła powieki wpatrując się w niego ze złością. Odruchowo przygryzła dolną wargę czując jak skóra na szyi parzyła. Policzki wciąż zabarwione na różany kolor kontrastowały z zaciśniętymi dłońmi w pięści.

- Pierdol się - syknęła, chociaż kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. Rozbawiona, jak by całą tą sytuacją była jakąś walniętą komedią. Musiała odjeść, i też tak zrobiła, ale czy rzeczywiście obydwoje tego chcieli? Ruszyła przed siebie szybkim krokiem nie odwracając się za siebie.

Zt

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Kobiety... Nie było to zagadnienie, z którym Zielonowłosy miał wiele styczności, a przynajmniej w kontekście romantycznym. Zawsze jakoś tak było mu z tym nie po drodze, inne, ważniejsze rzeczy były do zrobienia. A przynajmniej tak mu się wtedy wydawało, teraz, po tej krótkiej chwili, zaczynał rozumieć co tracił i jak wiele go ominęło. Te kilka sekund bardzo blisko Nany było jednocześnie bardzo ekscytujące, jak i przerażające. Ta niepewność tego co się wydarzy, jak zareaguje i co dalej... Były to nowe, jeszcze nie odkryte przez chłopaka światy. Ta chwila trwała sekundy, choć w głowie Zielonowłosego zdecydowanie dłużej. Gdy dziewczyna odsunęła szyję, nie wiedząc czemu, poczuł dziwne uczucie, które spowodowało, że nacisnął on ustami delikatnie mocniej na jej skórę. To jednakże trwało tylko chwilę, gdyż szybko opanował się i zrobił krok do tyłu. Kiedy Nana odsunęła się, mogła dostrzec rumieniec na jego twarzy, który mimo poważnej, może lekko zadziornej miny, nie był niczym skryty. Uśmiechnął się, widząc, że na nią zadziałało to wszystko równie.. zaskakująco?

Na jej słowa już nie odpowiedział. Nie zamierzał jej też dalej zatrzymywać. On sam nie do końca wiedział co się wydarzyło, będzie musiał na spokojnie to wszystko sobie przemyśleć. Z lekkim rumieńcem przyglądał się jak Nana znika w tłumie. Następnie wziął dwa głębsze wdechy i napił się resztki wody, która mu została. Całkowicie nie spodziewał się, że tak to się potoczy. Czy tak powinno być, czy może zrobili coś nie tak? Pewnie przyszłość to zweryfikuje. Jeszcze przez chwilę Tetsuro wpatrywał się w przestrzeń, w której zniknęła kunoichi, a następnie wrócił do pozostałych. Tam przecież czekał na niego Osamu.

Gdy Tetsuro wrócił do swojego towarzysza z Sabishi, Kaguya mógł dostrzec lekki rumieniec malujący się na policzkach chłopaka. Tetsuro jednakże nie wspominał nic o tym, jedynie przeprosił go skinieniem głowy, że tyle to trwało. Musiał Nanie odpowiedzieć na kilka pytań, no a przecież w trakcie bitwy wydarzyło się sporo.

- Przepraszam, już jestem. Sprawa załatwiona, chodźmy poszukać Yuriki, a potem zajmijmy się tym, o co prosił Taisho-sama. Wiesz o kogo mu chodziło, kiedy mówił "Młody Nara"? - Tetsuro nie znał wszystkich członków delegacji, ale raczej obiłoby mu się o uszy, jeśli podróżowałby z nimi ktoś będący poza unią. A może chodziło mu i Shinichiego? On chyba reprezentował klan Nara a miał ręce jak Dohito... Miał nadzieję, że w tej kwestii Osamu słuchał bardziej niż Tetsuro i wie co mają zrobić w nadchodzących kilku dniach. Zielonowłosy za to znał bardziej Kuroi'a, więc mógł zapewnić, że on się zajmie tą częścią zadania. Z takimi myślami ruszył szukać siostry. No może nie do końca, gdyż jednak ta Nana delikatnie utknęła w jego głowie... Ale to tylko na moment! A przynajmniej na to liczył...

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei
ZAKOŃCZENIE Pierwszy dzień po dotarciu pod Sarufutsu był pełen emocji i pracy. Tu i tam pojawiała się pewne niesnaski i kłótnie, nawet niemalże dochodziło do rękoczynów, ale nie było to nic niezwykłego w tej sytuacjo. Każdy, po uświadomieniu sobie przegranej i utraty domu, był w dużej mierze na skraju załamania nerwowego. Szczególnie członkowie klanu Uchiha, których nerwy były wyjątkowo zszargane.

Ktoś musiał jednak zająć się sprawami organizacyjnymi. Szczególnie, jeżeli chodziło o zajęcie się nowo przybyłymi ludźmi. Była to końcówka mieszkańców Kotei, która nie została ewakuowana wcześniej z Kotei, oraz całość wojsk, które tam walczyły. Szczęśliwie, większość ludzi z Kotei i okolicy była przeniesiona tutaj wcześniej. Mieli przydzielone już kwatery w domach w mieście lub w niewielkich szałasach pod miastem. To zbiorowisko szałasów wyglądało bardzo jak obóz uchodźców pod Kotei wcześniej.

Organizacyjne obowiązki zostały rozdzielone osobom, które najlepiej się do tego nadawały. Stary Sugiyama zajmował się jeszcze sprawami politycznymi, gdzie dołączył do niego Masahiro. Uchiha Kurou zebrał kilkoro ludzi i na łące pod miasteczkiem przygotowywali stos pogrzebowy.

Zajęcie się sprawami organizacyjnymi ludzi zlecono Sugiyama Orochiemu. Oczywiście, jego ojciec zrzucił mu na głowię o wiele za dużo, ale ojciec nigdy nie miał dla niego litości. Głęboko wierzył, że syn nadaje się do tej pracy i młodszy miał go po prostu nie zawieść.

Roboty było dużo, ale po przejęciu jednego namiotu na sztab dowodzenia, Orochi powoli angażował coraz więcej osób do pracy. Osoby, które znał i które znały jego z czasów jego pracy w Siedzibie Władzy bardzo szybko do niego przylgnęły i zaczęły orbitować wokół niego. Bardzo sprawnie też znalazł pomoc administracyjną w Hoshi, której talenty organizacyjne dorównywały jedynie niechęci Orochiego do biurokracji i papierkologii.

Sztab dowodzenia powstał, a w nim zaczęły powstawać listy żołnierzy, ninja oraz mieszkańców, którzy tutaj przybyli. Sporządzone wcześniej listy - te sprzed walki - zostały do sztabu dostarczone. Do zachodu słońca, wszystko zaczęło działać tak, jak powinno.

Jedna grupa zajmowała się odhaczaniem i zapisywaniem nazwisk ludzi, którzy do nich podeszli, robiąc przy tym spis ludności. Dalej odsyłano ich do drugiej grupy, która kojarzyła ze sobą rodziny oraz przydzielała miejsca do spania. Tymczasowe, stałe - różnie. Dość szybko, jako grupa trzecie dołączyli do nich młodzi shinobi i kunoichi z Sarufutsu - młode, naburmuszone Uchihy z okolic - niechętnie wykonywujące rozkazy tych z Kotei. Orochiemu udało się jednak ich sobie zjednać i dzięki temu młodzieńcy prowadzili ludzi do ich nowych kwater oraz załatwili listy mieszkańców Kotei, którzy przybyli tu wcześniej.

Jeszcze łatwiej można było łączyć rodziny i część osób mogła zamieszkać ze swoimi rodzinami, które dostały domy w miasteczku. Wiele rodzin z Sarufutsu przyjęło do siebie ludzi z Kotei. Część osób dostawała szopy, które budowano tutaj od jakiegoś czasu. Reszta dostawała namioty - albo dla rodzin, albo miejsce w dużym, wspólnym namiocie - szczególnie, jeżeli było się żołnierzem albo ninja bez rodziny w cywilu.

Z dnia na dzień listy stawały się pełniejsze, powstawało więcej szop, część ludzi odeszła do swoich domów. Coraz mniej osób mieszkało w namiotach, postawiono drewniany szpital, kuchnię i jadalnię. Powoli się zadomawiano.

Grupa Gazo, która trzymała się razem i szeptała do siebie została zaangażowana przez Orochiego do tworzenia map. Powstały dzięki temu mapy obozu pod Sarufutsu, aktualizowane za każdym razem, kiedy nowy budynek został postawiony. Powstała ogromna mapa okolić oraz mapa nowej granicy, która nadal stanowiła ogromne kontrowersje.

Co jakiś czas zaglądała do sztabu kapitanka straży Sarufutsu - około 18-letnia Uchiha, bardzo poważna. Pojawiał się Stary Sugiyama, pracując razem z synem i okazjonalnie się kłócąc. Uchiha Kurou, z Rady Klany, został wysłany do Ryuzaku, razem z małżonką pana feudalnego - Takedy, aby zorganizować spotkanie z liderami. Oddziały Ryuzaku wyruszyły razem z nimi, jedynie niewielki oddział został, aby pomóc bronić nowej granicy.

Niedługo dołączyli do nich uciekinierzy z Cesarstwa. Niewielka grupa pomagała budować domy, inni ramię w ramię stanęli z shinobimi Uchiha i Ryuzaku - na straży granicy. Ninja trzech krain coraz bardziej się między sobą mieszali, czy się to komuś podobało czy nie.

Nowy Shirei-kan klanu Uchiha był przede wszystkim wśród ludzi, pracując w pocie czoła i pomagając, gdzie się dało. Czasami pomagał stawiać domy, czasami pomagał roznosić jedzenie i spotykał się z rannymi. Odpowiadał na pytania, a szczególnie z bardzo trudnym dla niego pytaniem:

- Ale dlaczego jesteśmy tutaj? A co, jeżeli tu też przyjdą? Nie możemy wycofać się głębiej?

Prawda, którą przekazywał Masahiro ludziom była trudna. Znał ją początkowo od Starego Sugiyamy, a potem od samego Ryuzaku, kiedy uczestniczył w poważnej rozmowie z wysłannikami kupieckiego miasta, panem Takedą i Yuki Mikoto.

- Nie możemy iść dalej na południe. Za granicami Ryuzaku nas nie przyjmą i mamy chronić granic. Inaczej nie mamy co liczyć na jakąkolwiek pomoc. Nie dano nam innego wyjścia.

Zanim jednak to spotkanie miało miejsce i zanim Masahiro wyjaśniał ludziom, jak źle obecnie wyglądała sytuacja, zanim Sarufutsu się rozbudowało, zanim inne klany wróciły do domu - odbył się symboliczny pogrzeb wszystkich tych, którzy zginęli w Ostatniej Bitwie o Kotei.

Dzień po przybyciu ostatnich osób do Sarufutsu był słoneczny i ciepły. Wczesnym rankiem ludzie zebrali się na łące pod miasteczkiem, gdzie był ułożony wielki stos pogrzebowy, gdzie powinno być ułożone i spalone ciało poległego Uchiha. Wokół stosu stało kilkoro ninja klany Uchiha w pełnym rynsztunku, gotowych do użycia Katon: Gōkakyū no Jutsu, flagowej techniki pokazującej dorosłość członka klanu Uchiha. Tym jutsu tradycyjnie zapalano stos pogrzebowy. Przy stosie stał Uchiha Masahiro oraz kapłan Susanoo, który miał prowadzić ceremonię.

Brakowało tylko ciała.

Ciało, które miało zostać spalone stało obok Masahiro - Shiroyasha Kyoushi żył i, chociaż był trochę zmarniały, miał się dobrze. Chwilowo tak, jak lider klanu był poważny i wyprostowany, świadomy powagi tej chwili.

Ludzie zbierający się na łące podchodzili do stosu, kładąc tam kwiaty, lub dorzucając patyki. Nie mieli dużo przy sobie, ale chcieli oddać hołd poległym. Coś od siebie, co mogłoby pomóc zmarłym wyruszyć z dymem do zaświatów.

Kapłan Susanoo, w ceremonialnych szatach, zaczął ceremonię od modlitwy. Następnie prosił duchy przodków i innych, poległych Uchiha, aby przyjęli zmarłych w zaświatach. Ci, którzy stali wokół stosu, kiedy kapłan skończył, złożyli pieczęcie i użyli Katon: Gōkakyū no Jutsu, podpalając stos pogrzebowych. Ten zajął się ogromnym ogniem niemal od razu, strzelając iskrami i wznosząc się do nieba, jakby płomienie chciały sięgnąć niebios.

Na to Masahiro wystąpił przed ludzi - stanął naprzeciwko, ze stosem płonącym za jego plecami i wygłosił kilka słów.

- Żegnamy dzisiaj naszych towarzyszy broni, naszych krewnych i przyjaciół. Ludzi, którzy zginęli przez atak na nasz dom. Ludzi, którzy też ten dom stracili, którzy, chociaż z innych miejsc, nasz dom bronili. Nie mamy ze sobą ich ciał, możemy mieć tylko nadzieję, że nasi przeciwnicy potraktują ich z szacunkiem. Mimo tego mam nadzieję, że ta ceremonia pozwoli im odejść w spokoju, przyjmując nasze podziękowania za poświęcenie, którego dokonali i świadomości, że dzięki temu żyjemy. Postarajmy się jak najlepiej to wykorzystać i pamiętajmy w naszych sercach o tych, którzy odeszli. Shiroyasha Kyoushi teraz chciałby powiedzieć kilka słów o naszej byłej liderce, Uchiha Katsumi.

- Była tą która chciała mnie zniewolić, ale nawet to się nie udało. Chciała zbyt dobrze dla wszystkich, swoim kosztem psia mać. Kochała mnie, a ja ją, jak matkę, która martwiła się o syna marnotrawnego, próbując go chronić w klatce, żeby nie dosięgnęło go zło tego świata. Niech jej ziemia lekką będzie, a tego który pozbawił ją tchu... Idę po ciebie skurwielu.

Tłum niemal zafalował, a jego słowa odbiły się echem i były powtarzane. Nie tylko on pragnął zemsty.

Kiedy Kyoushi zakończył, kapłan znów przejął ceremonię, wznosząc kolejne modły nad dopalającym się stosem, oddając dusze przodkom. Chociaż to był tylko symbol, wielu ludzi wzruszyło się, żegnając się ze swoimi bliskimi w ten sposób.

Po dopaleniu się stosu, ceremonia zakończyła się, a zwykły zgiełk obozu uchodźców z Kotei powrócił. Niedługo potem delegacja innych nacji wyruszyły z powrotem do swoich prowincji, a ptaki zostały rozesłane po całym świecie, niosąc ze sobą informację.

Kotei zostało stracone. Niechaj bogowie mają nasz świat w swojej opiece.

---

Koniec Eventu: Ostatnia Bitwa o Kotei

[Anzou]

Ostatnia nadzieja, którą miał nastolatek na szybkie pozyskanie tego, co potrzebowała obecnie przywódczyni klanu padło jak Mur. Czasami bywa i tak, że nie wszystko idzie po myśli, że nie każdy jeden element życia wychodzi tak jak tego się oczekuje. Trzydniowe ciało, faktycznie może nie być najlepszym dawcą organów. Chłopak się na tym nie znał, tudzież nie zamierzał dyskutować.
- Masz rację. To nie jest dobry pomysł. Poradzę sobie jakoś, niedługo, w przyszłości. Dziękuję za pomoc i... wszystkiego dobrego w tych pojebanych czasach.
Skomentował bardzo spokojnym głosem nastolatek i odszedł w swoją stronę. Teraz trzeba było ruszyć do domu, na nowo zorganizować się w klanie Kaminari, zregenerować i podjąć kluczowe decyzje. Czy pierdolone Dzikusy, które zdeklasowały siły Shinobi będą kontynuować natarcie? Na chwilę walki mogą ustać, ale nie świadczy to w zupełności o niczym. Na chwilę obecną Hana i Chino były priorytetem. Nastolatek postarał się odnaleźć swoją szefową oraz młodszą Kaminari i przekazać im, że rusza do domu. Musi się zregenerować, potrenować i ruszyć ku nowej przygodzie, która nazywa się Chino i postawienie jej na nogi. Lekko nie będzie. Kolejna bitwa w życiu stoczona, niestety... PORAŻKA.

z/t do stolicy Kaminari

[Kubomi]

Tak jak jak i wszyscy żołnierze biorący udział w bitwie i Kubomi się zgłosiła, by zaznaczyć na listach, że przeżyła. Po… niefortunnej rozmowie ze swoim towarzyszem broni postanowiła darować sobie próbę budowania nowych relacji, najwyraźniej jej poczucie humoru i zdystansowanie do tej tragedii było… bardzo złe. Dlatego przez kolejne drzwi odpoczywała, zbierała siły i zajmowała się swoimi uszkodzonymi marionetkami, które prędzej czy później potrzebowały doprowadzenia do stanu pozwalającego na użycie ich w bitwie. Planowała być gotowa na powrót do Shigashi i zaraportowania tego co się dowiedziała u swoich mocodawców mafijnych.
Na samym pogrzebie, była z boku, nie czuła się związana z tymi wszystkimi ludźmi. To nie był jej dom. Szczerze mówiąc, była tutaj z obowiązku i pracy. Ale nie chciałaby ktoś zauważył, że się nie pojawiła. Jednak, gdy tylko skończyła się jego formalna część, odbiła się od najbliższego drzewa, mając zamiar wrócić do swoich zajęć i najpewniej szykować się do powrotu do Shigashi. Jej rodzina jej potrzebowała. Wpierw pójść po swoje rzeczy zostawione w kuźni, w której chwilowo pomagała.

[Misae]

To co mówił Kyoushi było interesujące i zastanawiające. Może miało to związek z tym czymś dziwnym co zrobiła Kamino sprawiając, że pojawili się na polu bitwy? A może było to jakieś zagranie lisa? Było tak wiele pytań, ale pewne było jedno.
-Odkryjemy tą tajemnicę - zapewniła go bez cienia zwątpienia. Choćby miało minąć to nieważne jak długo i tak uda im się dowiedzieć co wydarzyło się wtedy na polu bitwy.
Na komentarz o tyłku Tomoe uszczypnę go w policzek jeszcze raz rozbawiona. Nie zamierzała się zagłębiać ilu krotnie zdarzyło jej się obudzić z Tomoe śpiącym na jej poduszce, rozpychającym się jakby był co najmniej tygrysem. Tyle razy ile kopnął ją, szturchnął albo przywalił łapką w twarz. Nagle zyskiwał jakąś niebotyczną moc.
Gdy powiedział czym ma się zająć na jego wyprawie pokazała swoje białe ząbki w szerokim uśmiechu. Była gotowa spełnić każdą rolę i jak zawsze rozbawiło ją jak bardzo wierzył w jej umiejętności. Zawsze jej rumieńce płonęły drobnym ogniem, gdy wychwalał jak groźna była. Nawet jeżeli wiedziała, że jedno jego skinienie palcem i by ją pokonał nigdy nie pozwolił aby poczuła się słabsza. Nigdy nie sprawił, że czuła się gorsza czy by odstawała. Akceptował jaka była i sprawiał, że jej czuła się wspierana. Wiedziała, że czego by nie wymyśliła, on by stał z nią ramie w ramię i ją wspierał. Nic więc dziwnego, że teraz kiedy trzymała go w ramionach nie chciała go puścić.
-Zawsze. Choćby nie wiem co, zawsze się piszę - uśmiechnęła się jeszcze szerzej gdy jej kolorowe oczy nie opuszczały jej.
-Dobrze, że jesteś cały - stwierdziła w końcu, a jej pełne pewności spojrzenie oznaczało obietnicę, że Lis zapłaci kiedyś za krzywdy, których się dopuścił.
Do końca nocy późna rozmawiała z Kjoszem, ciesząc się, że żyje i do niej wrócił. Opowiedziała mu o części rzeczy, które wydarzyły się w jej życiu by nadrobić stracony czas. Potem wróciła do pokoju, który Masahiro im zapewnił.

Kolejne dwa dni spędziła rozmawiając z rodzicami, starając się pomagać komu mogła i spędzając czas z bliskimi. Na pogrzebie
-Na moim pogrzebie też tak ładnie będziesz przemawiał? - zapytała z przekąsem gdy skończył się pogrzeb. Uśmiechnęła się do niego delikatnie. Był to ostatni przystanek przed resztą podróży. Choć na moment zamierzała spotkać się z jej przyjaciółmi nim będzie musiała wrócić do domu. Jej życie gdy rozpędzilo się kilka lat temu nie chciało zwolnić aby dać jej złapać oddech. Po rozmowie z bliskimi spakowała manatki, Tomoe i wzięta pod pachę przez Kjosza wyruszyła wraz z nim


ZT + Kyoushi

[Takashi]

<- Poprzedni post przed przerwą: tutaj <-

Ciemność. To właśnie ją młody bohater zapamiętał najbardziej z wydarzeń, w których dane mu było uczestniczyć. Był też chaos, poza tym ogień, pot, łzy, mnóstwo krwi, zmęczenie, niedowierzenie, różnorodne emocje, ale na tle tego wszystkiego najbardziej wyróżniała się ciemność. To ona pochłonęła nagle wszystkie migocące w Kōtei światełka, które mieniły się różnymi barwami na polu bitwy. Takashi, który był tam jedynie byle jakim pionkiem, starał się przechylić szalę zwycięstwa na stronę Zjednoczonych Sił. Jego wkład może i był niewielki, jednakże same chęci miały duże znaczenie, tak przynajmniej on sam uważał. Otoczony wrogami, szybującymi w powietrzu technikami dystansowymi, tańczący gdzieś pomiędzy ognistymi pociskami i wiązkami błyskawic, brodzący w kałużach wody i błota, stawiający opór napastnikom - młody Nara z każdą następną chwilą nadwerężał swoje możliwości, chcąc wydobyć z siebie jak najwięcej. Chciał nawet zaczerpnąć rezerw, do których dostęp miał w pewnym sensie ograniczony. W chwili, gdy gdy jego własne zasoby energii znalazły się na wyczerpaniu, nadeszła pora, w której zamierzał sięgnąć po dodatkowe, które skrywał głęboko we wnętrzu własnego ciała. To właśnie wtedy jego organizm powiedział głośne "NIE!. W zasadzie, to nie był to jego organizm, a wspomniana moc, która się w nim znajdowała. Rokubi. Demon od samego początku jego pobytu w Kōtei był przeciwny całemu przedsięwzięciu i samej jego, w sumie ich obecności tutaj. Obawiał się o bezpieczeństwo jinchūriki, choć tak naprawdę chodziło mu o samego siebie i o własne cztery litery. Próbował przekonać bohatera do odwrotu, ale ten nie zamierzał odpuścić, więc kiedy tylko nadarzyła się okazja i tamten był wykończony, ślimak wykorzystał sytuację, by pozbawić go przytomności i zupełnie wykluczyć z dalszych wydarzeń. Właśnie wtedy nastała ciemność.
Ciężko stwierdzić, ile to wszystko trwało, ale chłopak na pewno był nieprzytomny kilkanaście godzin. Gdy się ocknął, znajdował się już w zupełnie innym miejscu niż to, które zapamiętał jako ostatnie - różnica była w sumie diametralna i widoczna na pierwszy rzut oka. Wcześniej otaczał go opisany wyżej chaos, a teraz otoczenie wydawało się spokojne i harmonijne. Ninja obudził się w Sarufutsu, jednym z najlepiej prosperujących miasteczek w Sogen. Znajdował się w budynku, który przypominał zwykły blok mieszkalny, ale z pewnością nim nie był. Leżał w wygodnym łóżku, jego rany były oczyszczone i zabandażowane, ciało umyte i zapielęgnowane, ktoś z pewnością nad nim czuwał i poświęcał mu uwagę. Czuł się znacznie lepiej, nie odczuwał już zmęczenia i jakichkolwiek negatywnych uczuć związanych z wcześniejszym eksploatowaniem organizmu. Nie wiedział nawet, że znajduje się w Sogen, ba, nie był nawet pewien, że cały czas jest na terenie Wietrznych Równin, choć krajobrazy za oknem jednoznacznie na to wskazywały. Kiedy już sobie to uświadomił, doszedł do wniosku, że bitwa musiała się skończyć, choć nie znał jej rezultatu i skutków. Nie wiedział też, jak wielu z jego towarzyszy poległo, jemu na pewno udało się przetrwać. Zaraz... na pewno?
- A może to tylko głupi sen? Albo właśnie tak wyglądają zaświaty? - pomyślał i w ramach braku pewności uszczypnął się w lewe ramię.
Zrobił to na tyle mocno, że wywołał tym niemały ból, dlatego syknął sobie cicho pod nosem. Chwilę po tym usłyszał za drzwiami rozmowy, nie kojarzył głosów i nie był w stanie zrozumieć wszystkiego, ale zrozumiał najważniejsze. Ze zlepku słów, które dotarły do jego uszu, był w stanie wywnioskować, że za drzwiami pomieszczenia, w którym odpoczywał, znajdowali się strażnicy, najprawdopodobniej rodu Nara. O jego obecności w Kōtei rada miała nie wiedzieć, przecież zabronili mu tam być, a ponieważ Lei-sama była na miejscu, musiała się tego dowiedzieć, czyli prawda wyszła na jaw.
- Cholera! - czarnowłosy zaklął cicho pod nosem, zdając sobie z tego sprawę.
Po tym przekleństwie przyłożył prawą dłoń do ust, by uciszyć samego siebie, nie chciał, by ktokolwiek wszedł do pokoju, wolał na razie, by strażnicy nie byli świadomi jego wybudzenia. Wiedział, że musi za wszelką cenę wydostać się z budynku i ewakuować, w przeciwnym razie rada będzie chciała go uziemić tak, jak było poprzednim razem.
- Nie dam im się znowu zamknąć. - skwitował krótko w myślach.
Bohater wytężył swoje zmysły i zaczął się zachowywać najciszej, jak tylko mógł. Podniósł się z łóżka, zrzucił coś w rodzaju piżamy, którą miał na sobie, po czym założył swój ubiór, który złożony był na jednym z krzeseł stojących przy ścianie z drzwiami. Cichutko się przebrał, założył niezbędne elementy wyposażenia, które również tam były - pewnie jakieś protokoły bezpieczeństwa - a następnie zbliżył się do okna, by je otworzyć. Rozejrzał się po okolicy, a ponieważ było czysto, ulotnił się bezszelestnie, oddalając się od tamtego miejsca. Musiał uciekać.

-> Z/t Wietrzne Równiny, Sogen, Szlak transportowy ->

[Tetsurō]

---

Fabułka

---

Kręcąc się po rozkładającym się obozie, gdzie jeszcze nie wszyscy mieli szansę zrozumieć co i jak ma się dziać, gdzie mają mieszkać, co właściwie mają robić, Tetsuro, trochę w trakcje rozmowy z Osamu, który dotrzymywał mu towarzystwa, trochę oderwany myślami z powodu ostatniego spotkania z Naną, usłyszał znajomy głos. Natychmiast wiedział, że to jego - żywa i mająca się dobrze - siostra. Wołała go. Chwilę później usłyszał dźwięk rozsypywanych kawałków rzeźbionego drewna i metalu. Kiedy się odwrócił w jej stronę, Yurika już biegła, porzucając za sobą swoją marionetkę, w trakcie naprawy której była. Marionetka ponownie się rozsypała, a dziewczyna, ze łzami w oczach, planowała się rzucić na zielonowłosego. Widząc nadciągającą siostrę, chłopak jedynie uśmiechnął się i rozłożył ręce, chcąc ją mocno przytulić na powitanie. Uderzyła w niego niczym taran, niemal wytrącając z równowagi. Siostra wtuliła się w niego tak mocno, że mógł się obawiać tego, że zgniecie mu żebra. Szczęśliwie, była delikatna, niemal eteryczna, więc udało się tego uniknąć. Tetsuro od razu wtulił siostrę w siebie i położył dłoń z tyłu jej głowy, chowając ją w swoich ramionach. Bardzo się o nią martwił, kiedy tylko dostrzegł, że żyje, poczuł ulgę.

- Myślałam, że zginąłeś!

- Bez przesady, nie tak łatwo mnie zabić. - Zaśmiał się, po czym odsunął ją od siebie tak, aby spojrzeć jej prosto w oczy.

- Tak, ale jak idiota poszedłeś na front. Idiota! - odpowiedziała, krzywiąc się i uderzając go swoją małą piąstką w pierś. - - Masz pojęcie, jak się o ciebie martwiłam? Masz pojęcie, jakby było, gdybym sama musiała wracać do domu? Co ja bym powiedziała Saori-sama?

-Cieszę się, że nic ci nie jest. Choć o twojej marionetce nie można powiedzieć tego samego. - Wskazał skinieniem głowy na porozrzucane części.

Naburmuszyła się nieco, widać było, że jeszcze emocjonalnie nie przeżyła tego wszystkiego. Obawa o śmierć Tetsuro, teraz informacja, że żył - to było sporo. Pewnie potrzebowała trochę czasu. A może nie było to takie aż trudne, ponieważ na wspomnienie o marionetce, oderwała się całkowicie i podbiegła do niej.

- No nie, dwie godziny już ją składałam...

- Poszedłem na front, bo byłem tam potrzebny, W szpitalu już nie było dla nas roboty, a miałem jeszcze sporo siły. Nie mogłem od tak się wycofać wiedząc, że wielu z nich ciągle walczy na oparach chakry. - poszedł za nią w stronę marionetki, uśmiechając się i patrząc jak Yurika zabiera sie za sprzątanie części. Przypomniało mu to trochę czasy, gdy wpadała do rodzinnego warsztatu i rozrzucała losowo części, chcąc skupić na sobie uwagę jego oraz ich dziadka, który surowym okiem starał się czegoś nauczyć Tetsuro.

- Spokojnie, zaraz Ci ze wszystkim pomogę. Opowiadaj lepiej co się działo w mieście, na pewno pomogłaś wielu cywilom. -
Wyciągnął rękę, wypuszczając nici chakry i chwytając w ten sposób rozrzucone części. Chciał zebrać je w jedno miejsce, aby później Yurice było łatwiej je spakować do kupy.

Dziewczyna przez chwile była skupiona na pozbieraniu swoich części marionetki, próbując dopasować kawałki, dopóki Tetsuro do niej nie podszedł. Spojrzała wtedy na niego, wydawało się, że nieco oderwana od rzeczywistości, a następnie pokręciła głową.

- Niby tak, ale... myślałam, że będzie inaczej - przyznała cicho, opuszczając ręce, trzymając w dłoniach kawałki marionetki. - Ludzie... nie chcieli iść. Wielu nie chciało, inny się przepychali. Było ciemno i deszcz. Deszcz. Nigdy w życiu nie widziałam takie burzy! To było... straszne...

Nie dziwię się, w końcu to jest ich dom. Dlatego tak wiele ryzykowali i chcieli tu zostać. My też pewnie siedzielibyśmy w Ningyo-shi do ostatniej sekundy. W szpitalu mieliśmy to samo, mimo naszych nalegań, aby zostali i zaleczyli swoje rany, wielu walczących wracało do walki kiedy tylko ich rany zostały zasklepione. - To nie było nic dziwnego, zapewne gdyby Unia była zagrożona, on także stał by w pierwszej linii i bronił pozostałych, taki jest przecież obowiązek ich jako członków klanu.

- Taisho-sama zarządził, że jutro po pogrzebie ruszamy w dalszą drogę, więc jeżeli poznałaś tu kogoś, z kim chcesz się pożegnać, to niewiele czasu zostało. - Zmienił trochę temat rozmowy, chcąc przekierować jej wspomnienia na coś przyjemniejszego, w końcu było tutaj wiele interesujących osób, więc może i ona miała okazję poznać kogoś wartego zapamiętania.

- Ja... wiem, że jestem kunoichi i powinnam... ale nie wiem. Nie wiem, czy chciałabym zostać czy... - powiedziała dziewczyna niepewnie, przygryzając wargę. Przez chwilę wpatrywała się w ziemię, po czym usiadła pod drzewem i zaczęła składać z powrotem marionetkę. Jej twarz wyrażała wiele uczuć, ale nie było odgadnąć co tak naprawdę myśli. Ostatecznie się uśmiechnęła, patrząc na brata.

- Spokojnie, będziemy mieli jeszcze sporo czasu po drodze do rozmowy, więc na spokojnie ułóż swoje myśli. Mi także ta bitwa otworzyła oczy na wiele rzeczy, mam wiele przemyśleń, które muszę poukładać w głowie, o wiele muszę zapytać Saori-sama, ale na to przyjdzie jeszcze czas. Teraz odpocznij, należy ci się. No i doprowadźmy twoją kukiełkę do porządku. - Pomógł jej wstać z ziemii i zabrać części tak, aby mogli przenieść się w jakieś ustronniejsze miejsce, gdzie będą mogli rozłożyć tymczasowy warsztat i zająć się naprawą kukiełki. Być może ktoś tutaj ma jakiś warsztat już rozłożony, w końcu wozy, czy machiny wojenne używane przy strzelaniu z murów także się psują.

- Nieważne. Wszystko dobrze. Wracamy do domu. Taisho-sama... jest naprawdę... no. Tego... Och i... spotkałam Ario-sana! - dodała nagle.

- O! Dobrze wiedzieć. Przekazałaś mu, że mam dla niego list od Saori-sama? Mówił może, gdzie w razie czego go szukać? -
A więc stało się, w końcu, bo tak długiej wędrówce, udało się odnaleźć tego, do kogo skierowane było ich zadanie poboczne. Tetsuro już kilkakrotnie zapomniał, że ten list miał dostarczyć, na szczęście wygląda na to, że ostatecznie zadanie zostanie wykonane.

Dziewczyna pokiwała głową, faktycznie się teraz uśmiechając.

- Tak, powiedziałam. I to on mnie tutaj zaciągnął, żebym nie pobiegła do ciebie, bo jak idiota się oddaliłeś... no... Był niesamowity, wiesz? Jeszcze nie widziałam, żeby ktoś... tylu ludzi... to on przeniósł wszystkich ciężko rannych przez miasto. Za pomocą nici. I... pochwalił mnie. Moją kukiełkę.

- No wiadomo, że pochwalił, spróbowałby nie, to by mu sam Sakamoto powiedział co o nim myśli - Tetsuro uśmiechnął się na wspomnienie dziadka. Był surowy, często choleryczny, no ale coraz bardziej rozumiał, że staruszek chciał dobrze i po prostu w ten sposób chciał przygotować ich na świat, który odebrał im rodziców.

- Poza tym ,gdybyś widziała jak twój braciszek wywijał na polu bitwy, to byś już tak nie myślała. - Czy był zazdrosny? Raczej nie, po prostu chciał aby Yurika wiedziała, że on także nie próżnował i dawał z siebie wszystko w tych ciężkich chwilach.

Na chwilę się uciszyła i rozejrzała wokół, jakby się bała, że ktoś podsłucha.

- Jest naprawdę... fajny, wiesz? Jak... marionetka. Nie spotkałam nikogo takiego. Chyba poszedł z Sugiyamą Orochim, wiesz takim cholerne przystojnym facetem. Ale nie jestem pewna gdzie...

- Co to znaczy, że jak marionetka? W sensie, ma taką twarz bez emocji? - Ten temat dosyć mocno go zaciekawił. Dlatego też od razu zmienił ton i skupił się na jej słowach.

- W każdym razie będę musiał poszukać go w wolnej chwili i przekazać mu ten list. Przy moim awansie Saori wspominała, że coś tam potrafi. Zobaczymy czy jest taki fajny jak z nim pogadam. - uśmiechnął się do siostry i sięgnął do torby, w której miał zwój z zapieczętowanymi narzędziami. Skoro mieli już miejsce, to pora zabrać się za robotę.

- Nie wiem, czy z wyglądu. Z... zachowania. On... on jest inny niż inni. Nie wiem. Taki jakby nie stąd. A może stąd? Nie wiem, wzięłabym go na linki z chakry i... dobra, nieważne. Ale ci mówię. Jest inny - wyjaśniła dziewczyna i zabrała się za robotę razem z bratem. Bardzo szybko też skupiła się na niej na tyle, że nie myślała o całej reszcie. Najważniejsza była dla niej jej własna marionetka.

No i tak też minęła ta rozmowa między rodzeństwem. Dopiero po chwili przypomnieli sobie, że przecież był z nimi jeszcze Osamu, no ale ten pewnie rozumiał, że rodzeństwo musiało porozmawiać o rzeczach ważnych i tych mniej. Na sam koniec Yurika zreflektowała się i dostrzegła ich znajomego, przepraszając go i witając się. Oczywiście wspomniała także, że cieszy się, że widzi go w całości. Później Tetsuro przeprosił towarzysza na moment, gdyż chciał udać się z siostrą do warsztatu, nie tylko naprawić jej marionetki, ale także zająć się swoimi, które troche ucierpiały w trakcie ostatniej bitwy.

---

Nastał wieczór, po wszystkich naprawach przyszło do wykonania ostatniej rzecz, którą miał na liście przed wyruszeniem z tego miejsca. Tetsuro rozpytał się wśród strażników, gdzie może znaleźć Sugiyamę Orochiego, gdyż to z nim miał przebywać Ario i został skierowany do jednego z namiotów, w których było dosyć tłoczno od ludzi. Załatwiali tutaj jakieś różne sprawy, zapewne związane z rozrastającą się osadą. Zapewne ciężko byłoby odnaleźć obiekt docelowy, ale Saori opisała go dosyć dobrze, dzięki czemu, i dzięki jego charakterystycznym, rudym włosom, udało mu się dotrzeć do odpowiedniej osoby.

- Ario Kunisaku? Jestem Ishara Tetsuro. Saori-sama poprosiła mnie, abym przekazał Ci ten list, jeśli przypadkiem wpadłbym na ciebie w Kotei. - sięgnął do swojej torby, z której wyciągnął otrzymaną od liderki klanu przesyłkę. Nie wiedział co jest w środku, pieczęć zaklejająca kopertę była nienaruszona, więc sekrety zawarte w wiadomości były nietknięte. Tetsuro odczekał chwilę, dając swojemu potencjalnemu rozmówcy czas na przeczytanie wiadomości.

- Nie wiem dokąd planujesz udać się dalej, ale jeśli chcesz przekazać odpowiedź, to będę zmierzał z powrotem do Ningyo-shi, więc mogę ją zabrać ze sobą. - Zerknął na Ario, starając się zrozumieć słowa jego siostry. Był niczym Marionetka? Dlaczego? O co w tym chodziło...

Tetsuro
Yurika