Szczyt Muru

[Jun'ichi]

Poprzednia lokacja
_________

Misja rangi C
Kagutsuchi
7/30
Szaleństwo lub odwaga Strażnik który odebrał całą waszą czwórkę z karczmy, uśmiechnął się jedynie kiedy usłyszał pytanie które mu zadałeś. Wprawdzie nie wyglądał na zbyt pewnego siebie, może nie miał jeszcze zbyt dużego stażu ale nie wyglądał też na żółtodzioba, miał w oku pewien błysk, coś co mówiło Ci, że skrywa w sobie pewne talenty. Ostatecznie poprowadził on Was na Szczyt Muru, z którego rozpościerał się widok na tereny których strzegliście, a właściwie przed którymi strzegliście to, co znajdowało się za waszymi plecami. Kilka metrów dalej stał cel podróży - Shirogane Tsuki, dowódca Zwiadowców. Z zamyślenia wyrwał go wasz przewodnik, który przedstawił kolejno rekrutów oraz na koniec Ciebie.
- Pozwoliłem sobie wezwać też Brata Nakatomi, bowiem z tego co widziałem jest już zaznajomiony z naszymi rekrutami. Może uzna Pan za stosowne poznać jego zdanie na ich temat. - po tych słowach strażnik skłonił się i zniknął w mgnieniu oka, zaś wy pozostaliście przed obliczem niebieskookiego mężczyzny. Z początku obserwował was uważnie, zwłaszcza rekrutów po czym podszedł do Ciebie dość blisko.
- Nakatomi-san, co was łączy z tymi rekrutami? Nadaje się to do czegoś? - rzucił dość krótko, patrząc Ci przenikliwie prosto w oczy.
- Jasne że się nadajemy! Jesteśmy najlepszym trio na kontynencie! - wtrącił się nagle Twój nowy znajomy, ponownie robiąc z siebie głos całej trójki. Dowódca zwrócił ku niemu głowę, przemilczał chwilę po czym znowu spojrzał na Ciebie, czekając na opinię, rekomendację lub ostrą krytykę jaką mogłeś im zapewnić. Nasuwało się jednak pytanie... czemu Tsuki-sama chciał ich widzieć? Czy posłałby po nich gdyby miał lepsze rzeczy do roboty? I po co właściwie była Twoja opinia, skoro byłeś wciąż dość nisko w hierarchii Shinsengumi? Wypadało chociaż chwilę zastanowić się nad odpowiedzią na te pytania, zanim wyrazi się opinię na temat tej trójki, bowiem mogło się za tym kryć coś więcej niż przypadek.

- strażnik który Was sprowadził
- Shirogane Tsuki - dowódca Zwiadowców
- rekrut który oblał Cię niechcący piwem

[Kagutsuchi]

Strażnik, który został wysłany aby doprowadzić całe towarzystwo do Tsukiego okazał się być niezbyt wylewnym w komentarzach. Musiał to być jeden z najbliższych pracowników Sokoła nawet jeśli tylko był szeregowym członkiem tej szlachetnej organizacji. Uśmiech, który dał więcej odpowiedzi czarnowłosemu niż mogłoby się wydawać. Zanim mógł to w jakikolwiek sposób skomentować dotarli już na Szczyt Muru, a tam już czekał dowódca. Nakatomi zgodnie ze swoimi zamiarami wykonał skłon i stanął niemal na baczność przed swoim przełożonym.
Wysłaniec krótko wyjaśnił dlaczego jeden ze zwiadowców został tutaj przyprowadzony. Zachował się on wyjątkowo wspaniałomyślnie dając okazje na małe zatuszowanie sytuacji, która miała miejsce w karczmie. Spojrzenie Sokoła było bardzo przenikliwe, a jego obecność była bardzo mocno wyczuwalna. -Tsuki-Sama. Nie mogę powiedzieć o rekrutach czegoś więcej niż to, że są bardzo energiczni i zdeterminowani żeby dołączyć do Naszego grona. Ogar zrobił małą pauzę biorąc nieco głębszy oddech. -Łączy Nas jedynie małe nieporozumienie, które zresztą zostało już wyjaśnione bez żadnego problemu. Wyjaśnił całą sprawę mając jedynie nadzieje, że nie przysporzy to świeżym okazom problemów.
Oczekiwał jednak najgorszego. Ostrej reprymendy lub jakiejś kary. Zachował się niegodnie i powinien przy pierwszej okazji przeprosić tych młodych ludzi. Lekko pochylił głowę po udzieleniu odpowiedzi. Jedyne co mógł teraz zrobić to czekać na dalszy rozwój sytuacji. Zmartwienie wymieszane z ciekawością jak zostaną przyjęci rekruci wypełniały umysł Ogara, a Dowódca mógł zrobić z Nimi na dobrą sprawę wszystko.

[Jun'ichi]

Misja rangi C
Kagutsuchi
9/30
Szaleństwo lub odwaga Dowódca przez dłuższą chwilę trawił informacje które mu przekazałeś, lustrując rekrutów od stóp do głów, jednego po drugim. Wreszcie odwrócił się i odszedł na miejsce, gdzie stał gdy przyszliście na mur. Tam znowu stanął zwrócony w kierunku dzikich terenów za murem i westchnął głęboko jakby lekko zmartwiony.
- Nie mam zamiaru wnikać w byle sprzeczki, byle to nie kolidowało z zadaniami jakie będą wam przydzielane. - po tych słowach zwrócił wzrok na Ciebie i gestem dłoni poprosił abyś podszedł bliżej. Kiedy to zrobiłeś, wskazał wzniesienie na horyzoncie, przewyższało las niemal trzykrotnie, było równie zielone i pokryte gęstą roślinnością.
- Nasi zwiadowcy natknęli się na dość nietypową sytuację kiedy wracali z ostatniej misji. Za tym wzgórzem natknęli się ogromne zapadliska, na dnie których mieściły się całe drzewa. Nie zbadali tego dokładniej, ledwie o tym wspomnieli ale... nie daje mi to spokoju. Wprawdzie zapadliska nie są niczym niezwykłym, ale było ich kilka i mam co do tego złe przeczucia. Jeśli to nie są zjawiska naturalne, a wywołane przez... kogoś, strach pomyśleć jakie mogłoby to nieść za sobą konsekwencje. Powstanie takiego zapadliska pod murem, mogłoby naruszyć jego trwałość, a może nawet spowodować zawalenie sporej części. Sam wiesz Nakatomi-san jak ważne jest dla nas by nie dopuścić do takiej sytuacji. Sprawa nie jest nagląca, dlatego uznałem że będzie dobrym sprawdzianem dla nowych rekrutów, których musiałbym przydzielić do kogoś bardziej doświadczonego, ale skoro już zdążyłeś się z nimi zapoznać... - tu odwrócił się do Ciebie i uśmiechnął delikatnie.
- Zaprowadź ich do Zbrojowni, niech wyposażą ich jak należy, sam również weź co trzeba. W razie kłopotów, ktoś z muru zauważy flarę. Zbadajcie te zapadliska, zbierzcie informacje, najwięcej jak się da. Twoim zadaniem dodatkowym jest przetestowanie tych młokosów. Sprawdzimy czy potrafią spożytkować swój nadmiar energii.

[Kagutsuchi]

Kagutsuchi przekazał wszystko co miał do przekazania na ten moment, a bardzo wygodne było dla Niego to iż mógł zatuszować sprawę z karczmy. Zgodnie z prośbą podszedł bliżej do swojego przełożonego i wysłuchał jego słów. Szczątkowe informacje o dziwnych zapadliskach nieco skonsternowały Ogara. Nikt nie wiedział co tam może być... Czy czaili się tam mieszkańcy zza Muru? Szalone bestie żądne krwi? Do tych zmartwień dołączała jeszcze gromadka rekrutów. Jeśli dadzą radę wrócić to okażą się silni i przydatni, a jeśli nie? Pewnie nikt za Nimi nie zapłacze, a Nakatomi wiedział, że akurat życie kogoś z jego talentami jest ważniejsze niż pierwszych lepszych awanturników.
-Zgodnie z rozkazem. Zbadać je tylko czy od razu wyjałowić? Spojrzał całkowicie szczerze na Tsukiego. W zasadzie czarnowłosy nie wiedział czego od niego oczekiwano. Jeśli ma je zbadać to wypadałoby żeby ktoś był w stanie zająć się badaniem. Nie chciałby też doprowadzić do sytuacji, w której ktoś nie będzie zadowolony ponieważ zwierzęta ruszą w kierunku Muru z powodu utraconych miejsc do życia.
Od razu po otrzymaniu odpowiedzi na swoje pytanie odwróci się w kierunku rekrutów jednocześnie wykonując gest ręką oznajmiający wymarsz. -Zapraszam, musicie się przebrać. Kierunek: Zbrojownia. Tak jak chciał Sokół, dzieciaki zostaną przygotowani na swoją pierwszą i możliwe, że ostatnią wyprawę za Mur. Kiedy będą w okolicach swojego celu, Nakatomi puści ich przodem tak żeby każdy z Nich mógł usłyszeć co ma do powiedzenia.
-Nie wiem czy słyszeliście. Jesteście teraz pod moją komendą, Naszym zadaniem jest zbadać dziwne zapadliska. Jeśli uda się ustalić kto lub co za tym stoi będzie świetnie. Zbierajcie swój sprzęt, a i ostatnia sprawa. Nazywam się Kagutsuchi Nakatomi, Ogar Sekcji Zwiadowczej. Moglibyście mi powiedzieć coś o swoich umiejętnościach? Zapytał grzecznie i z powagą odpowiednią do tej sytuacji. Nie miał już w pamięci tego co między Nimi zaszło, a im szybciej się dogadają tym lepiej dla wszystkich.

zt

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 3/30 Łatwiej powiedzieć, a trudniej zrobić. Tłum rządził się swoimi prawami, jednym łatwiej było się w niego wtopić, innym zaś szło to zdecydowanie trudniej niezależnie od ubioru. Bo co tu dużo mówić, ale szczupła, nieco wyższa (jednak w porównaniu do średniej), a do tego przyodziana w długie, czarne włosy kobieta nie była kimś, kogo spotykasz na swojej drodze każdego dnia. Pewnie nie jedna osoba odwróciła wzrok za Naną tylko po to, by spojrzeć, by docenić jej wygląd i wrócić do swoich zajęć. I to nie tak, że każdy ją musiał zapamiętać, ale na pewno było to o wiele prostsze, niż jakiemuś szarakowi, o twarzy niepodobnej do nikogo. Takiej, na którą nawet nie zwrócisz uwagę, nawet jeśli na Ciebie wpadnie. Jej zdolność klanowa tym bardziej nie ułatwiała sprawy - zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, że Uchiha na murze byli dosyć liczni i wielu mogło ją rozpoznać. Czy ktoś jednak będzie dochodzić czy jest stąd, czy może jednak z wioski? Raczej nikt nie będzie przypadkowej Uchiha wypytywać jak tu się znalazła, bowiem to właśnie ten dar w tych warunkach był - możnaby powiedzieć - dosyć popularny. Wszystko było względne oczywiście, ale jak nie tutaj czy wioskach w Sogen, to gdzie?
-Mamy miejsce dla podróżnych, jednak panuje tam dosyć spory ścisk. Można też wynająć jakiś pokój, nie jest zbyt tanio i wygodnie, ale przynajmniej odrobina prywatności - chłopaczek gestem ręki wskazał w oddali na większą salę, przy której widoczny był dym unoszący się z komina. Ognisko rozpalone w środku musiało być sporych rozmiarów co by sugerowało, że i pomieszczenie jest duże i wymaga dużej ciepłoty. Spanie w chłodzie nie należało do najprzyjemniejszych, a i przynosiło tylko więcej trupów...
-Możemy zobaczyć, widok jest oszałamiający - rzekł nieco speszony widząc wpatrzone w siebie dwoje wielkich, ciemnych oczu. To jak to było z tym wtapianiem się w tłum? Podrapał się po skroni i zaraz obrał dogodną ścieżkę, dzięki której mogli znaleźć się na murze. Słońce widoczne jeszcze było na horyzoncie, powolutku chowało się za linią oddzielającą niebo i ziemię, obok nich nie było zbyt wielu ludzi - ot jeden strażnik dziesiąt metrów po jednej stronie, drugi tyle samo po drugiej. Budowla wydawała się nie mieć końca, ciągnąć się w dół ku nieskończoności. Jeden fałszywy ruch i można było znaleźć się po drugiej stronie, lecz bez możliwości powrotu. Staliście sobie tak we dwójkę przyglądając się w sumie dużej połaci lasu. Tereny nieznane, tereny badane przez zwiadowców, tereny dzikie i nieokiełznane. Kusiły, nęciły, były tym co zakazane, do czego nie wolno było się zbliżyć.
-W ciągu godziny, może nieco później zrobi się chłodniej. Możemy tu zostać, albo wybrać się gdzieś jeszcze. Co panienka powie?

[Nana]

No więc wszystko poszło po jej myśli. Udało jej się nawet przekonać Strażnika, żeby oprowadził ją po okolicy. Chłonęła wiedzę niczym gąbka oglądając się na prawo czy na lewo. Wszystko wydawało jej się mega ciekawe, głównie dlatego, że było dla niej całkiem nowe. Dziwna sprawa. Miejsce gdzie pełno ludzi pilnuje jakiegoś ogrodzenia. Czemu mieli takie zdanie? Co było po drugiej stronie? Nana nie umiała powstrzymać ciągle napływających pytań. Była z natury ciekawska. Miała specyficzny charakter. Pomimo tego, że na co dzień potrafiła być miłą i uroczą Kunoichi, często zdarzały jej się mniej przyjemne sytuacje. Nosiła w sobie ogromny gniew i złość, których nigdy do końca nie umiała się pozbyć. Wiedziała, że tak na prawdę była potworem, dobrze zakamuflowanym w ciele dziewczyny. Może dlatego tak bardzo ciągnęło ją na drugą stronę? Chciała znaleźć zrozumienie, poznać inne potwory.
Nana pokiwała głową ze zrozumieniem. Pewnie skorzysta potem z tego miejsca na nocleg. Nie, żeby miała coś przeciwko spaniu na dworze, całkiem często jej się to zdarzało. W podróży między wioskami czasami nie dotarła do żadnego miejsca noclegowego przed zmrokiem. Spanie gdzieś pod drzewkiem na łonie natury pasowało jej jak najbardziej. Zdecydowanie bardziej ceniła sobie towarzystwo leśnych zwierzątek niż obleśnych mężczyzn w karczmach. Była też dosyć przyzwyczajona do niskich temperatur, w końcu wychowała się w Hyuo. Mróz i śnieg były dla niej czymś normalnym. Chociaż obecnie noce zaczynały być coraz chłodniejsze i szczerze żałowała, że zmieniła swoje ciepłe futro na czarne kimono. Może i bardziej pasowała do otoczenia, ale tęskniła za swoim mięciutkim i ciepłym misiowym futerkiem.
Nana zaklaskała w dłonie ciesząc się jak mała dziewczynka. Od razu chwyciła Strażnika za rękaw i pociągnęła w stronę muru. Nie chciała marnować ani chwili.
- Jestem Nana, tak w ogóle - gdzieś po drodze ją oświeciło, że zapomniała się przedstawić. Widok był rzeczywiście cudowny, aż zapiszczała z zachwytu. - Pójdziemy na drugą stronę? - Zapytała cicho spoglądając ukradkiem na Strażnika. Jeśli jej odmówi, już rozważała, czy nie pójść dalej samemu. Bo czemu nie?
Mogłaby całkiem przywyknąć do posiadania własnego chłopca. Fajna sprawa. Chyba go sobie zatrzyma na zawsze. Będzie mógł nosić jej bagaże, jak kiedyś jakieś będzie miała. Nauczy się go gotować i polować. Będzie jej pilnował jak Nana sobie utnie drzemkę. Tak zdecydowanie! Postanowiła, że jej nowy, personalny Strażnik pójdzie z nią wszędzie! - Wy, Strażnicy nie chodzicie czasami za Mur?

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 5/30 Mur nie był może ekscytującym miejscem, ale na pewno był na swój sposób wyjątkowy. Ludzie byli tutaj głównie z własnej, nieprzymuszonej woli, pracowali więc dla siebie, nikt nie musiał ich do niczego przymuszać. Znali ryzyko, znali niebezpieczeństwo. Dalej jednak przypominało to zwyczajną osadę. Ludzie w większości wiedli spokojne życie po tej odpowiedniejszej stronie muru. Wielu przyzwyczaiło się do tego, sposobu życia, to trochę jak z Pustynią i Cesarstwem. Warunki jakie tam są bywają potworne, koszmarne, a jednak ludzie potrafią się przystosować i uznawać ten stan za naturalny. Możliwość dostosowania się do każdych warunków była kluczem do przetrwania. Zwłaszcza na murze, gdzie po drugiej stronie mogło czyhać dosłownie wszystko, gdzie wychodząc poza bezpieczny obszar bramy trzeba było spodziewać się ataku z każdej strony.
-Isei - przedstawił się krótko strażnik, dziwiąc się jednocześnie że dziewczyna zachowuje się tak dziecinnie. Ile miała lat? Była już dorosłą kobietą, a jednak dalej wyglądało to jakby obudziło się w niej dziecko czemu w sumie trudno się dziwić. Nieznane budziło ciekawość - tą pierwotną, tą dziecięcą. Co takiego mogło się czaić po drugiej stronie? Jak wiele jest przed tobą ukrywane. Zakazane kusiło najbardziej, zwłaszcza do momentu, gdy pozostawało ukryte i nieokiełznane jak tereny za Murem. Za plecami naszej dwójki szła sobie jeszcze jedna osóbka - niska kobieta z przytroczonym łukiem do pleców, która także wybrała się na przechadzkę po murze, by obejrzeć chociaż raz jak to tak naprawdę wygląda.
-Ja głównie jestem od porządku w wiosce i patrolowania Muru, raportowania czy nic się nie dzieje tam po drugiej stronie. Są też zwiadowcy, którzy zapuszczają się na drugą stronę, by sprawdzić tamte tereny. Postronnych się tam nie wpuszcza, bo i tak pewnie nie wróciliby wcale, a po co sobie robić niepotrzebne problemy - wzruszył ramionami przekazując w sumie tyle ile sam wiedział. Był najniżej w hierarchii, trudno powiedzieć czy wiedział wszystko co się wyprawiało po drugiej stronie. W tym też momencie pomiędzy drzewami po drugiej stronie poruszyło coś się niespokojnie wydając z siebie nienaturalny ryk. Coś przypominającego ranne zwierzę, które zawyło z bólu, a temu wszystkiemu towarzyszyło trzask pękającego drewna. Wszystko to trwało dosłownie chwilę, ale przeszywało całe ciało. Tam coś było i nie było z tego zadowolone. Wszystko działo się może sto, dwieście metrów od granic muru, czyli zdecydowanie za blisko. Strażnik odruchowo zerknął w tamto miejsce próbując coś wypatrzeć, kobieta która poprzednio się przechodziła także dopadła do muru i wyglądała przez niego próbując dostrzec owe stworzenie.
-A miał być taki spokojny dzień. Muszę to zgłosić, trzeba to jak najszybciej sprawdzić - był nieco przerażony, jednak po sylwetce sprawiał wrażenie opanowanego. Zdradzało go lekkie drżenie dłoni. Z miejsca ruszył do stróżówki, lecz potem popatrzył na Nanę. Miał jej pilnować, ale w sumie czemu nie mogła pójść zgłosić tego razem z nim.

[Nana]

Nana była pełna podziwu dla strażników, którzy decydowali się pracować na Murze. W końcu co z tego mieli? Pieniądze? Dumę? Ani jedno ani drugie nigdy ją zbytnio nie interesowało. Nowe jutsu, nowa siła, to już inna bajka. Każdy miał jednak swoje marzenia i cele. Dla niej uwiązanie w jednym miejscu wydawało się bardzo ograniczające. Niczym zwierzę uwięzione w klatce. Rozumiała jednak ich postawę. Życie w Hyuo również nie było proste i przede wszystkim uczyło ludzi pokory. Tam nie liczyły się pieniądze czy władza. Przede wszystkim ceniono sobie umiejętności przetrwania w każdych warunkach. Mrozy były srogie. Każda noc była dużym niebezpieczeństwem. Ludzie zdecydowanie bardziej potrafili wszystko docenić. Mur okazał się jej ulubionym miejscem w całym Sogen. Może dlatego, że najbardziej przypominał jej Hyuo? Reszta krainy wydawała jej się zepsuta, pełna przepychu. Jak gdyby żyjące tam osoby zapomniały czym było cierpienie. Może ktoś powinien im o tym przypomnieć. Nana niestety była jeszcze na to za słaba, znała swoje możliwości. Ale kto wie. Któregoś dnia jeszcze im wszystkim pokaże czym był b ó l.
Isei rzeczywiście miał rację. Ocenił ją całkiem poprawnie. Nana miała trochę dziwną osobowość. Czasami zachowywała się jak przystało na jej wiek, a kiedy indziej bywała bardzo dziecinna. Straciła rodzinę kiedy była zaledwie małą dziewczynką i większość życia spędziła sama. Obcowanie z innymi było dla niej nie lada wyzwaniem. Miała problemy, żeby dostosować się do ludzkich norm. Na szczęście Strażnik nie miał jeszcze okazji poznać jej kiedy była wkurzona i miejmy nadzieję, że taka okazja nie nadejdzie.
Dziewczyna wysłuchała go w milczeniu. Hierarchia i zadania poszczególnych Strażników były dla niej całkiem obce, więc rzeczywiście była zaciekawiona. Mieli swój własny system działania, całkiem mądrze. Przy tak dużej grupie osobników pracujących w jednym miejscu podział obowiązków wydawał jej się najlepszym rozwiązaniem. Każdy znał swoje miejsce i wszystko miało swój własny porządek.
- Przy naszym następnym spotkaniu będziesz nimi wszystkimi rządził - zażartowała szturchając go delikatnie, jak gdyby byli przyjaciółmi od zawsze. Pewnie takie spotkanie miało nigdy więcej nie nastąpić, ale kto wie? Życie było przecież długie i często nieprzewidywalne. Tak jak właśnie w tym momencie. Ledwo skończyła mówić do Isei'a, a coś dziwnego wydarzyło się za Murem. Nana zmarszczyła brwi i nosek przyglądając się z daleka. Zwierzę? Potwór?
Kunoichi zlustrowała Strażnika, który starał się zachować twarz. Widocznie właśnie dla takich momentów kazano mu patrolować Mur. Chwyciła go za dłoń i ścisnęła delikatnie. Wiedziała, że miał dylemat. Z jednej strony miał się nią opiekować z drugiej wzywał go obowiązek.
- Chodźmy razem - dodała uśmiechając się do niego. Miała nadzieję, że doda mu tym trochę otuchy. - Prowadź! - Ruszyła za nim, żeby nie tracić czasu. Niestety sama nie znała drogi, musiała całkowicie zdać się na Isei'a. Przez chwilę przemknęło jej przez myśl, żeby po prostu samemu ruszyć w dół i sprawdzić co się tam działo. Nie chciała jednak ingerować w zadania Strażników i pozwolić sobie na totalną samowolkę. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Jeszcze Ci zwiadowcy, o których wspominał, wzięli by ją za wroga czy coś. Nie szukała przecież dodatkowych problemów.

[Kuroi Kuma]

Krew, którą po sobie pozostawisz
Nana - misja C 7/30 Trudno powiedzieć co było klatką. Czasami nawet wolność mogła się okazać iluzoryczna i to właśnie ona nakładała na kogoś łańcuchy zniewolenia. Gdy jedni są przywiązani do danego miejsca przez dom czy rodzinę, tak inni nie mogą zapuścić nigdzie korzeni nie z własnego wyboru, lecz przez niezdolność do takiego czynu. Czują się niepewnie nie zmieniając miejsca przez długi czas. Niby właśnie to bezpieczne miejsce sprawia, że potrzebują uciec, że muszą się gdzieś przenieść. Ktoś powie że tym jest prawdziwa wolność, że można wyruszyć każdego dnia, każdej chwili w każdej miejsce... tylko co jeśli to nie jest kwestia chcieć, a musieć? Co jeśli coś w głowie mówi Ci że nie możesz tu zostać, że wszyscy zaczynają ci się dziwnie przyglądać. Umysł potrafił płatać dziwne figle. Nie było ludzi zdrowych, tylko niezdiagnozowani.
Słysząc żarcik strażnik uśmiechnął się nieco, chociaż był to gorzki uśmiech. Nutka goryczy była w nim aż nazbyt wyczuwalna, jak zbyt słona zupa, którą jesz, by nie sprawić gospodarzowi przykrości. Być może miał swoje za uszami, może nawet narozrabiał za bardzo i to właśnie na murze znalazł swoje bezpieczne miejsce, gdzie nikt go nie będzie ścigać. Może i dostawałeś tutaj czystą kartę, lecz ludzie zawsze będą pamiętać i wytykać palcami za twoimi plecami. To ten co przydusił żonę, to ta co dzieciaka z domu wyrzuciła. Słowa potrafią ranić mocniej niżeli pięść. Ta sprawiała ból tylko na chwilę, słowa zostawały w głowie na zawsze.
Widząc jej zaangażowanie tylko skinął głową i skierował się z nią w dół, ku bramie. Ich wędrówka chwilę potrwała, jednak zejście w dół nie było tak szybkie jak mogłoby się wydawać. Na dole pewnie już wiedzieli, że coś jest nie tak, lecz to właśnie obserwatorzy mogli potwierdzić albo zanegować wszelkie obawy. Nana z Iseiem znaleźli się na dole, czekał tam już oddział składający się z trzech osób. Jeden z nich stał na baczność, wyprostowany niczym sprężyna, dwóch z nich za to nie wyglądało zbyt dobrze. Jeden stał prosto, lecz był blady jak ściana. Drugi zaś cóż... gdy dwójka stanęła tuż przy oddziale nasz ostatni członek "ekspedycji" odwrócił się, padł na kolana i zaczął wymiotować.
-Kolejny się otruł, ta kuchnia mnie kiedyś kurwa zabije - rzucił ogar, który zebrał tą ekipkę, przyglądał się teraz nowoprzybyłym czemu zaprzątają mu głowę.
-Coś dużego, niezbyt daleko od muru, nie było widać co
-Żeby to moją matkę wieprz wydymał, świetnie, a ten mi się zatruł. Wchodzisz na jego miejsce - zakomenderował, by po chwili ten blady dołączył do swojego kolegi i także zaczął wymiotować -Zmiana planów, dołączacie oboje, wyruszacie natychmiast. Obyście się dobrze przygotowali
-Ale
-Żadnych ale, bo będziesz łapać to, co z nich wypada własnymi rękoma - Ogar łypnął wzrokiem na Iseia, który zamknął się w moment i nie zamierzał dalej dyskutować. Ukradkiem tylko zerknął na Nanę przepraszającym wzrokiem, oczekując że może ta coś zdziała i wybroni się z tej dziwnej sytuacji tylko że... to była jedna z niewielu okazji, by dowiedzieć się co jest po drugiej stronie. Jeżeli nie podjęła tematu Ogar podprowadził trójkę zdolną do służby pod bramę, dał znak do jej otwarcia. Delikatne promienie słońca wdarły się przez stalowe wroga, droga była wolna. Na wyjściu Isei otrzymał jeszcze zestaw flar sygnalizacyjnych, podstawowe wyposażenie zwiadowców, które zawsze trzeba było mieć przy sobie.

Jeżeli się wykłócasz zostajemy tutaj, jeżeli nie idziemy do wątku tego.

Dla sprawdzającego

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Już na starcie pojawiło się pewne problematyczne wydarzenie. Jedna grupa pozostała bez lidera i trzeba było kontynuować akcję bez niego. Albo liczyć na to, że wróci w przyszłości i uratuje grupę w kluczowym momencie. Na szczęście dla grupy prowadzonej przez Yujime, ten nie zniknął. Trzymał się dobrze i dziarsko szedł do przodu, subtelnie informując jego ludzi, by szli za nim. Ot rozdzielenie się grupy już na samym starcie. Przez jakiś czas kompania Yujime i Koneko szła obok siebie, by następnie rozdzielić się, idąc w dwa zupełnie różne kierunki. W tym momencie każda z grup pozostała sama sobie. Koneko ze swoim oddziałem bojowym, oddział medyczny bez ich lidera, magazynowy pewnie już zdążył trafić na swojego szefa, a oddział murowy - trzymał się dobrze. Nikt nikogo nie wezwał. I nawet strażnicy nie zwracali na nich uwagi. No, może zwracali, rejestrowali ich obecność, ale niekoniecznie reagowali. Bo na co mieliby? Na wzorowych wręcz członków ich organizacji?
Infiltracja obiektu przeszła szybko i sprawnie, teraz tylko trzeba było prosić bóstwa wszelakie o nienapotkanie nikogo istotnego w przeciągu najbliższych kilku minut. Grupa spokojnie szła długimi, wijącymi się korytarzami, spiralnymi schodami również pasujące do wężowych analogii. Z każdym kolejnym stopniem grupa zbliżała się do swojego celu, jakim był szczyt Muru. Tymczasem droga była uciążliwa i pełna klaustrofobicznych lokacji. Korytarze - może dwie osoby się zmieszczą, za każdym razem gdy grupa z kimś się mijała, to trzeba było zmienić formację na "jeden za drugim", by ta osoba z naprzeciwka się zmieściła. Ot urok budownictwa stworzonego do prowadzenia działań militarnych. Przynajmniej dało się oddychać, pionowe szpary zastępujące okna dawały zarówno powietrze, jak i spadek temperatury. A zimno mimo wszystko było. Taka pora roku, taka pogoda.
I ostatecznie grupa doszła na samą górę, na sam szczyt. Jak często ninja wspinał się na takie wysokości? Jak często stawało się na najwyższej budowli wzniesionej przez ludzi? No właśnie. Widok - zapierający dech w piersiach. Z jednej strony - zielony dywan trawy i bardziej gęsty dywan drzew. Świat żywy i szeroki, ciągnący się do horyzontu. Na samym dole dało się zobaczyć pomniejsze budynki, małe mrówki uwijające się szybko przy pracy. Konie, nieco większe mrówki. Z drugiej strony
- szeroki pas wypalonej ziemi. Ciągnący się tak szeroko, jak sam mur. Ile to mogło być? Kilometr do przodu? Dwa? Nie było tam nawet trawy, nawet byle porostów. Surowa ziemia. Dopiero dalej zaczęły pojawiać się pierwsze oznaki życia. Krzaki. Chwasty. Kwiaty. Drzewa. Z zewnątrz dziki ląd nie wyglądał specjalnie.
- Po drugiej stronie wszystko chce cię zabić. - powiedział Yujime, patrząc się na "dziką" stronę, w jakiś bliżej nieokreślony punkt. Przykładając dłoń do czoła, by zasłonić i tak mizerne promienie słońca. Nie żeby to cokolwiek dawało, ale nadal.
- Kogo me oczy widzą? Stary Yu! - jakiś donośny głos rozległ się ze strony wejścia na Mur, tego samego, którym kilka chwil wcześniej weszła ekipa. Ktoś stal w drzwiach, nonszalancko opierając się o framugę. Ktoś stosunkowo młody, albo na takiego wyglądał. Na plecach nosił coś, co wyglądało jak ogromny tasak. Yujime odwrócił się i stanął jak wryty.
- Akurat jak mówimy o zabójczych rzeczach. - natychmiast poszedł i z cierpkim uśmiechem wystawił rękę w stronę mężczyzny. Ten oczywiście uścisnął ją w silnym geście powitania. Obydwaj mieli na sobie dość pasywno-agresywne uśmiechy. W stylu "dobrze cię widzieć, ale najchętniej bym cię zapierdolił, bez żadnych wyrzutów sumienia".
- Myślałem, że nadal leżysz w szpitalu.
- Na lekach można zajść daleko. Zresztą Tsuichi to niezła bestia, postawi na nogi nawet trupa. - uśmiechnął się szeroko, ukazując piękną kolekcje zębów. Zaskakująco... ostrych. Jak u rekina, albo innej bestii. Bardzo ładne, bez wątpienia. Ale jakby nimi ugryzł, to pewnie by rozszarpał. Duet pogrążył się w rozmowie, a grupka "całkowicie przypadkowych" członków organizacji - czyli grupa najemników w przebraniu - mogła się rozejrzeć. Pooglądać. Przyglądnąć się temu mężczyźnie, który chyba nie miał standardowych insygniów przynależności do strony Uchiha...

Post 36h od teraz, do 11:10 17:06

[Nana]

Przeżywała totalne deja vu. Ile czasu minęło odkąd ostatnio tutaj była? Nie aż tak dużo, żeby wszystko zapomnieć. To właśnie w tym miejscu wykonywała swoją ostatnią misję. Szła tymi samymi krętymi schodami, wtedy jeszcze w towarzystwie Iseia, strażnika, który zginął kilka chwil później po drugiej stronie Muru. Nie, żeby za nim jakoś specjalnie tęskniła. Tak na prawdę byli sobie obcy. W końcu cała grupa bambików dotarła na samą górę, a widok, chociaż znany, wciąż zapierał dech w piersiach. Nana zdała sobie sprawę, że chyba nigdy się do niego nie przyzwyczai. Ogrom Muru robił największe wrażenie, kiedy stało się na jego szczycie. Wszystko w dole wyglądało na takie małe, niepozorne. Nana starała się nie podziwiać widoku za bardzo, żeby nie wyglądać jak typowa turystka. Przecież było to coś co strażnicy oglądali codziennie. Starała się przybrać normalną, odrobinę znudzoną pozę. Rzuciła okiem na horyzont i rozejrzała się dookoła, żeby sprawdzić ilu potencjalnych wrogów czaiło się na szczycie Muru.
Zadrżała delikatnie czując wiatr wiejący w jej plecy. Była przyzwyczajona do takiej pogody, albo nawet gorszej. W Hyuo mróz i zimny, nieprzyjemny wiatr czy śnieg były czymś całkowicie normalnym. Zwykłą codziennością. Była tak daleko od krainy ze swojego dzieciństwa. Czemu postanowiła wybrać się w podróż i czemu los przyprowadził ją właśnie do Sogen? Kto wie, może właśnie zdarzenia na Murze były tego powodem. Przeznaczenie? Starała się być realistką i nie wierzyć w takie zabobony, jednak czasami wierzyła w takie bzdety. Oczywiście nie zamierzała się przyznawać, nawet przed samą sobą. Założyła kilka niesfornych pukli włosów za ucho, które wyrwały się przez podmuch wiatru.
1, 2, 3 sekundy później odezwał się jakiś nowy przystojniak. Nana zerknęła na niego ukradkiem. Jej uwagę przykuł miecz. Pechowo, bo specjalizowała się przecież w walce z dystansu. Niestety na szczycie muru nie było zbyt dużo miejsca, żeby się ukryć, spowolnić walkę lub zwiększyć dystans. Całe więc szczęście, że ich nowy dowódca postanowił wziąć przybysza na siebie. Widocznie się znali. Jednym uchem słuchała ich wymiany zdań. Jej uwadze nie umknęły dziwne, ostre zęby. A co to? Powietrze cuchnęło niechęcią, pięknie. Panowie widocznie za sobą nie przepadali. Grunt to zachować pozory, postanowiła zagadać do Sukuny stojącego nieopodal. Reszta oczywiście również mogła ją usłyszeć, przyłączyć się do rozmowy.
- Ostatnio z grupą zwiadowczą musieliśmy uciekać przed bestiami - mówiła dostatecznie głośno, żeby nowoprzybyły ją usłyszał, swobodnym, naturalnym tonem, jak gdyby rozmawiali o pogodzie. - Okropne potwory przypominały trochę wilki - dodała wskazując jakieś odległe miejsce za Murem. Jeżeli mieli sprawiać wrażenie członków straży, musieli odpowiednio się zachowywać. Przechwałki, pogróżki czy nawet swobodna rozmowa wydawała jej się odpowiednia. Rzuciła jeszcze lekki, pokrzepiający uśmiech w stronę Renkuro i Anzou. Wolała mieć wszystkich w zasięgu wzroku tak na wszelki wypadek. Była też gotowa ruszyć na ratunek 'staremu Yu', gdyby ten nie radził sobie w rozmowie z nieznajomym. Miała kilka pomysłów jak go zagadać. Nie chciał jednak wtrącać się na wyrost, jeśli nie było to potrzebne. Może ten zacząłby coś podejrzewać od nadmiaru poświęcanej mu uwagi? Westchnęła przeciągając się, wyglądała jak strażniczka przygotowująca się do nowego dnia. Szczerze? Zbroja całkiem przypadła jej do gustu, może mogłaby ją sobie zostawić?
Skrót: Dotarcie na szczyt, sprawdzenie otoczenia, oględziny nowego jegomościa + zagadnięcie Sukuny

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Sukuna]

---

Przełknąłem ślinę widząc pierwszy stopień schodów jakimi była ta misja. Stopień, którym było tymczasowe opuszczenie jednego z kapitanów oddziałów, a przede wszystkim niewiadoma – co się kryło za tym nagłym rozkazem? Może nic szczególnego, jednak mina „posłańca” mówiła raczej jakby było to coś poważnego. Cóż, nie mogliśmy już w żaden sposób na to wpłynąć, nie myślałem nawet o zlekceważeniu jakichkolwiek rozkazów. Należałem do grupy „murarzy”, a więc moim dowódcą był Yujime, za nim też skierowałem swe kroki. Starałem się nie pokazywać zainteresowania przestrzenią i korytarzami, które mijaliśmy, byleby nie przyciągnąć zbyt skondensowanej atencji, która mogła przynieść za sobą pytania, na które ciężko byłoby mi odpowiedzieć. A każde zawahanie mogło kosztować życiem i powodzeniem całej operacji.
Struktura korytarzy mi w tym szczególnie pomagała, gdyż były one na tyle wąskie, że nikt nie patrzył na innych i nie myślał o niestworzonych możliwościach, tylko każdy z nas próbował się zwyczajnie przecisnąć korytarzem – szczęście dla nas, że żaden Akimichi nie zwerbował się do najemników, bowiem ciężko byłoby go przecisnąć przez te wijące się przejścia.
Nie wiem ile czasu minęło zanim ponownie trafiliśmy na otwartą przestrzeń, tym razem jednak kilkaset metrów nad powierzchnią (tak przynajmniej mi się wydawało, wzrok bywa zwodniczy), gdzie każda osoba wyglądała jak znikomy i niczym niezagrażający punkcik, który niczym nie różnił się od innego punkcika. Jeśli bogowie istnieją, to nic dziwnego, że ci nie skupiali się na ludzkich problemach – z tej perspektywy każdy z nich wyglądał niepozornie, nijako, a przy tym identycznie.
Westchnąłem cicho i wróciłem myślami „na ziemię”, żeby przypadkiem nie sprawić wrażenia kogoś, kto przesadnie zwraca uwagę na takie detale. Wypuściłem nieco płycej powietrze – ono również nieco się zmieniło na tej wysokości. Poprawiłem sobie włosy, które nachodziły mi na oczy i spojrzałem przez ramię na mężczyznę, który widocznie znał się z naszym dowódcą. Wiedziałem, że jakikolwiek przejaw agresji by nas zdemaskował, więc szybko opanowałem swoje „pierwotne” instynkty i z obojętnością w oczach rzuciłem mu jeszcze kilka spojrzeń. Podziękowałem w myślach Nanie, która zaczęła rozmowę, była ona mi absolutnie potrzebna.
- Dobrze, że nic wam się nie stało – odpowiedziałem, w myślach jednak będąc gdzieś indziej. Nie ominąłem faktu o spiłowanych zębach nieproszonego gościa, nie był to częsty widok, dlatego szczególnie rzucał się w oczy. – Słyszałem o nich, lecz co historia to straszniejsze to poczwary, w niektóre z nich naprawdę ciężko uwierzyć. – Wzruszyłem ramionami, w pełni wczuwając się w rolę i prowadząc bezceremonialną rozmowę na temat blisko nijaki. Czasem spoglądałem kątem oka ku naszemu dowódcy, by w razie potrzeby wesprzeć go własnymi technikami, nie robiłem tego jednak za często i przede wszystkim nieregularnie, żeby ostrozęby nie miał poczucia bycia obserwowanym.
Zerknąłem w bok też na dwójkę białowłosych, którzy również byli w moim oddziale. Miałem szczerą nadzieje, że każdy z nas wyjdzie bez szwanku i nie będziemy musieli opłakiwać nikogo. Było to co najmniej zabawne, jeszcze kilka dni temu Nany i Anzou absolutnie nie znałem, nie miałem pojęcia, że istnieją na tym świecie, dziś zaś zależało mi na tym, by ich płuca oddychały, serce biło, mózg pracował.

---

tl;dr: Dotarcie na szczyt razem z resztą, przemyślenia, pokryjoma obserwacja nieproszonego gościa, rozmowa z Naną

  Ukryty tekst

[Anzou]

Komplikacje przy realizowaniu planu to coś, czego nie da się uniknąć. One wystąpią, prędzej czy później, ale wystąpią. Młody Kaminari trzymał się swojego przywódcy i był gotowy na wykonanie każdego rozkazu z jego strony. Jeszcze przed przebraniem się chłopak zlustrował każdego członka jego zespołu, który mimo niepozornego wyglądu może być całkiem silny. Anzou po wykonaniu kilkunastu misji wiedział, że pozory mylą. Pozornie mała dziewczynka była w stanie swoimi nićmi przebić jego ciało. Czy trzeba coś więcej tłumaczyć? Sam Białowłosy nie odzywał się, nie miał takiego zamiaru. Milczenie jest złotem! W trakcie maszerowania młodzieniec starał się cokolwiek zapamiętać, jednak kręta droga, niezwykle wąska sprawiała, że dla jego umysłu było to raczej niemożliwe. W tej części Muru sam Kaminari jeszcze nie był. Chwila marszu i cała grupa znalazła się na samej górze, na samym szczycie. Białowłosy nie zachwycał się widokiem, mimo tego, że robił on piorunujące wrażenie. Anzou nigdy nie był tak wysoko. Ta budowla to po prostu dzieło inżynierów z całego świata. Wspaniałe dzieło. Wtedy Kaminari usłyszał rozmowę swoich towarzyszy. W celu utrzymania wiarygodności postanowił również dorzucić coś od siebie.
- Nie tylko na stworzenia trzeba uważać. Rośliny też mogą być groźne.
Podsumował całą rozmowę dwoma krótkimi zdaniami. Tak na dobrą sprawę nie było za bardzo o czym rozmawiać. Niedługo pewnie wszystko się zacznie, więc trzeba zachować największą czujność. Anzou pozostaje więc w skupieniu by w razie jakiegokolwiek zagrożenia mieć czas na reakcję. Upadek z takiej budowli to MUROWANA śmierć.

Skrót: marsz na szczyt, krótka rozmowa, skupienie.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Renkuro czuł pewne obawy o to czy plan się powiedzie gdy jedna z czterech drużyn zostanie bez dowódcy. Nie mógł niestety nic zrobić, jedyna opcja jaką miał to grać swoją rolę, i liczyć że tamci sprytnie wybrną z problematycznej sytuacji i ich nie zabiją jakąś swoją wpadką.
Kuglarz powoli szedł wraz z pięcioosobową grupą na szczyt muru. Spacer był na swój sposób nurzący. Chłopak od wyjścia z wozu był spięty i gotowy do akcji, a tutaj kolejne minuty płynęły bez jakiegoś wyraźnego działania. Ot wtapiali się w miejscowy krajobraz, udając potulnych strzegących muru ludzi. Nic po za tym, żadnych wybuchów, walk czy rozkazów mogących jakoś przyczynić się do zwycięstwa ich sprawy. Powolny marsz krętymi schodami doprowadził ich do pierwszego z celów wędrówki. Chłopak z pustyni, łamanej na miasta kupieckiego, nigdy w życiu nie był ani tak wysoko, ani nie mógł podziwiać tego typu krajobrazów. Bardzo szybko podreptał do skraju fortyfikacji przyglądając się temu co widział na dole. Potężny mur oddzielający podludzi od ludzi, z tego co można było zauważyć miał przed sobą wypaloną ziemię. Dlaczego ktoś podjął takie a nie inne kroki? Biorąc pod uwagę sens słów przywódcy z klanu czerwonookich, można wnioskować że musieli zrobić to obrońcy chcąc się odseparować od wszystkiego, nawet od roślinności, którą też postrzegano jako zagrożenie. Władca kukieł podrapał się po głowie. Nie do końca przekonywała go wizja krwiożerczych roślin mogących skrzywdzić człowieka, lub taką konstrukcję.
W tym momencie jego rozważania przerwało pojawienie się dziwnego jegomościa, notabene całkiem dobrze uzbrojonego. Miał dziwne kły i ogólnie można powiedzieć chyba dziką aparycję. Renkuro mało nie podskoczył słysząc przybysza który pojawił się jakby znikąd i zagadnął Uchihe. Bardzo szybko doszedł jednak do wniosku że nie stanowi dla nich zagrożenia, przynajmniej na razie, i zdecydował się wrócić do tego co robił. Czyli z nudów podziwiał widoczki. Słuchał również rozmowy trójki towarzyszy. Zdecydował się jednak nie brać w niej udziału. Nie miał nic ciekawego do powiedzenia, więc wybrał milczenie.

---

Streszczenie działań:

• Renkuro się rozgląda na szczycie muru

Czakra i używane techniki:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

~It's time for the main event~ Zabawa trwała w najlepsze. Grupa mogła popodziwiać widoki, piękne słońce zasłonięte chmurami, oddychać świeżym, mroźnym powietrzem. Mogła popodziwiać maszyny oblężnicze, dumnie stojące na całej długości Muru w regularnych odstępach. Mówiąc "maszyny oblężnicze", szanowny narrator miał na myśli oczywiście balisty. Ogromne kusze przyczepione do murów, nabijane ogromnymi bełtami. Ewidentnie zasługa Ayatsurich z jakiejś Sekcji, albo był to ich wkład w zbudowanie Muru. Beczki z wodą rozstawione obok tych balist pozwalałyby na ugaszenie pragnienia, ale pewnie była tam deszczówka. Coś jeszcze z interesujących rzeczy? Nie, chyba nic. Niestety na łysym murze nie było nic interesującego poza wymienionymi wyżej elementami. Może właśnie dlatego dowódca zaczął się angażować w rozmowę z jego znajomym?
- A tak, znam. Głupie skurwiele. Wiecie, że dzicy łapią ich za szczeniaka i sobie trenują? Jak Inuzuka, mają całe hodowle. - odpowiedział dziewczynie mężczyzna zwany... w sumie nie nazwany jakkolwiek. Ot mężczyzna, który jest niebezpiecznym zębiaczem. I był biegły w kulturze Muru, na pewno. Brak jakichkolwiek oznak bieli w jego ubiorze jasno jednak sugerował stronę konfliktu, w jakiej uczestniczył. Nie było też na nim żadnych oznaczeń, żadnych symboli. Jakby nie do końca należał do tego miejsca, mimo że jego ubiór był faktyczną zbroją organizacji.
- A ty skąd to wyjąłeś? Z dupy chyba. - Yujime kontynuował rozmowę naturalnym tonem. Kpiącym, wulgarnym i sceptycznym. Czyli, jak się okazało, takim pozwalającym na zachowanie uwagi mężczyzny jeszcze na trochę. Każda chwila była przecież ważna, prawda?
- Nie, poważnie mówię. Tatami z Badawczej dał mi cynk. Złapali jednego i był zaznaczony. Przygarnęli go sobie za małego. - odpowiedział, całkowicie pochłonięty przekonywaniem swojego towarzysza. Tymczasem mrówki na dole się uwijały, starały się pracować. Wykonywały swoje mrówcze ruchy, podczas gdy władcy świata na samej górze zajmowali się staniem i podziwianiem widoków.
- Opaskę załóż. Chyba, że czekasz na opierdol od ojczulka.
- Pfffff. - parsknął jedynie, ale wyciągnął z torby przy pasie opaskę, której mu brakowało. Sądząc po symbolu przypominającym łódkę, był chyba z Sekcji Morskiej? Chyba tak się nazywała. Numerek z kolei i był bardzo wysoki, chyba ostatni możliwy - Jakby mnie to obchodziło. Protektor wziął go do siebie na zebranie Grandmasterów. - odpowiedział z uśmiechem, ponownie szczerząc swoje zęby. No Proszę, komuś trafiła się naprawdę gruba ryba. R Y B A. Bo ryba jest w wodzie, a on jest z Sekcji Morskiej. Śmieszne, prawda?
Boooom! Eksplozja na samym dole nie wstrząsnęła co prawda samym murem, ale powietrze wokoło nie było już takie twarde. Fala powstała po wybuchu szybko dotarła na górę, wzbijając w powietrze kurz i brud. Szczególnie dużo było go na samym dole. Dosłownie wystrzelił z dolnej części Muru. Grzmot dotarł do uszu dosłownie w tym samym momencie. Potężny, paraliżujący wybuch. Obecni na murze skrzywili się instynktownie. Do czego można było porównać ten wybuch. Beczka notek? Kilka skrzyń? Ale czy ktoś rozstawił te notki na samym dole? Prawdę znali oczywiście Yujime i spółka, ale nikt więcej z tego obszaru. A już na pewno nie tajemniczy mężczyzna.
Yujime drgnął i jednym płynnym ruchem wyciągnął notkę z torby, kierując ją na swojego rozmówcę. Ale nie był to wystarczająco szybki manewr. W ułamku sekundy Yujime upadł na ziemię, pchnięty pięścią swojego "towarzysza". Upadł to lekkie słowo, został na nią popchnięty, równie niespodziewanie, jak pojawił się sam wybuch. Mężczyzna sięgał po swój miecz na plecach.
- A KURWA NIE DLA PSA! MNIE NIE OSZUKASZ, JEBANY PODRABIAŃCU! - krzyknął z wyraźnym szaleństwem w oczach. Jak ten człowiek mógł w dosłownie chwilę z rozsądnego człowieka stać się pełnym rządnym krwi człowiekiem? To była chwila, ułamek sekundy. Który o dziwo starczył mu do powalenia "podrabiańca" na zimny kamień Muru.

36h od teraz. Do 9:00 dnia 19.06. Wszyscy znajdujecie się 3m od Yujime. Stoicie obok siebie. Na razie nie ma potrzeby mapki. Pytania zapraszam na PW/Discorda.

Zębaty
Yujime