Świątynia Amaterasu

[Tohaku]

Wzniesiona z rozmachem świątynia przykuwa oko nawet najbardziej zagorzałych ateistów. Choć budulcem są kamień i piaskowiec, jak w większości pozostałych budynków w osadzie, to misterne wykończenie i dbałość o szczegóły zdecydowanie potrafi zachwycić. Cóż, można się tego spodziewać z uwagi na to, że rzeźba znajdująca się nad wejściem (będąca czymś na kształt słońca) jednoznacznie pokazuje, komu jest poświęcony ów przybytek.
Wnętrze zniewala równie ogromnym przepychem. Liczne filary podtrzymują bogato zdobione sklepienie, a nieco za ołtarzem znajduje się posąg bogini wraz z jej głównymi atrybutami. Prawa dłoń, delikatna jak artysta, który ją wykuł, dzierży równie misternie wyciosany, legendarny miecz — Kusanagi no Tsurugi. W drugiej zaś można zobaczyć święte lustro, Yata no Kagami, a dla dopełnienia wizerunku szyję Amaterasu ozdabia naszyjnik z mistycznym klejnotem, zwanym Yasakami no Magatama.
Oprócz tego, że można się zachłysnąć całym tym rozmachem, to sama atmosfera również nie pozostaje dłużna. Mistycyzm jest niemalże namacalny, gdy nozdrza są drażnione przez mocny zapach piaskowca zmieszanego z kadzidłem i potem. Potem, bo niestety rzadko kiedy można nacieszyć się ów przybytkiem w samotności. Tłumy pielgrzymów i rdzennych mieszkańców chętnie odwiedzają to miejsce, by pomodlić się i złożyć swemu bóstwu najróżniejsze dary.

[Atari Sanada]

Słońce królujące pośród bezkresnych piasków często płatało figle. Upał mieszał w głowach i stęsknione umysły często uciekały w świat wyobrażeń. Dziewczyna w bambusowym kapeluszu spędziła tu sporo czasu, lecz nadal nie była w stanie konkurować z tą potężną siłą promieni nacierających prosto z nieba. Właściwie nie sądziła, aby kiedykolwiek udało się jej choć trochę zbliżyć się do odporności tubylców. Spojrzała na beczkę z której smród zaczął nasilać się i nieco zmieniać. Jej myśli powędrowały w stronę racjonalności. Czy widziała tutaj kiedykolwiek rybę? Zeskoczyła więc nieśpiesznie i z przyzwyczajenia otrzepała swój tył. Piasek był absolutnie wszędzie i lepiej było kontrolować to gdzie się znajdywał. Ku jej zaskoczeniu nie napotkały jej dłoni szorstkie drobinki, a mokra bliżej niezidentyfikowana maź. Wspomnienia o domu czmychnęły, choć gdy była zajęta próbą wytarcia mokrej ręki o nogawkę usłyszała niepokojący przedzierający się ponad wszystkie - dźwięk. Spokojne życie zaburzone przez rozgardiasz. Strażnicy będący na służbie już ruszyli w stronę świątyni, a podróżnicza przez krótką chwilę zastanawiała się co robić. Naciągnęła bambusowy kapelusz mocniej, tak by cień skrywał niemalże całą jej twarz. Lewy nadgarstek oparła o boken, który przymocowany był do paska zaraz obok katany. Wyszła na pełne słońce, czując jak temperatura zwiększa się drastycznie. Cień w tym miejscu był niczym przerwa podczas długiego biegu. Idąc otworzyła bukłak z wodą i wypiła solidny łyk, pozwalając suchym ustom nieco się nawilżyć. Miała dość ponure przeczucie, że jeśli sprawy pójdą w niekorzystnym kierunku może nie mieć okazji napić się przez dłuższy czas. Zamieszki bywają problematyczne.

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[3/30]

---

Całe życie Sanady legło w gruzach, gdy poznała prawdziwą zawartość beczki, którą jeszcze przed chwilą raczyła swoim samurajskim siedzeniem. No dobra, może hiperbolizuję, ale moment, gdy dłoń zanurzyła się nieco w rzadkiej brei, nie znajdując niczego, za co mogłaby chwycić, był momentem zderzenia się z rzeczywistością. To już nie Teiz, panienko, to pustynia. Tak właśnie ciemnowłosa przypomniała sobie, że przecież nigdy nie widziała ryby w tych stronach, a młody, bystry umysł pewnie prędko dopowiedział sobie powód takiego stanu rzeczy. Na szczęście nagły rozgardiasz zakłócił konsekwentnie zbliżającą się melancholię, a dziewczyna bezzwłocznie ruszyła w stronę źródła problemu, po drodze kojąc spieczone gardło i wargi.
Już z kilkudziesięciu metrów mogła słyszeć wibrujące pośród piaskowcowych mieszkań zawodzenie. Gdzieś po bokach tłumy starców i staruszek roniły rzewnie łzy, jęcząc jakieś niezbyt zrozumiałe pośród ogólnego zamieszania słowa. Główne skupisko znajdowało się jednakże tuż przy wejściu do przybytku, gdzie zarówno mężczyźni, jak i kobiety skakali sobie do gardeł. Wśród licznych obelg (tak właśnie rysowała się bogobojność niektórych) można było usłyszeć zdania takie jak: "jak mogłeś, parszywcu?!", "świętokradztwo!", "zgnijesz w więzieniu" czy "ty wychodziłaś ostatnia, nierządnico!". Pozornie przypadkowe słowa mówiły jednak znacznie mniej niż to, co przy odrobinie szczęścia można było dostrzec nad wojującą gawiedzią. Pomnik Amaterasu — a raczej to, co z niego zostało — był doszczętnie zdemolowany. Z całego boskiego lica i ciała został kawałek talii i półtora nogi, przez co utrzymywał się w pionie chyba tylko dzięki sile modlitwy.
Tymczasem kilku członków straży, którzy zjawili się na miejscu zdarzenia kilka chwil wcześniej niż Sanada, przeciskało się przez gęste pospólstwo, rozpychając się łokciami na prawo i lewo. Czasem któregoś z nich dosięgały rzucane na ślepo ciosy, ale już po jakimś czasie tłum zaczął się nieco przerzedzać, pośród siłowych prób rozwiązania problemu. No, częściowo siłowych, bo oprócz tego nad wszystkie dźwięki wybijały się donośne krzyknięcia, nawołujące do zachowania spokoju. Najpierw schłodzić nieco gawiedź, a potem zdefiniować problem. Dobrze, że przynajmniej funkcjonariusze zachowywali się rozsądnie w tej sytuacji.

[Atari Sanada]

Gorąc jaki panował w mieście był męczący, może dlatego młoda podróżniczka często łapała się na swoim lenistwie wywoływanym temperaturą i skrajną nieuprzejmością dnia i nocy. Na domiar złego, wszędzie było sucho, a to powoduje, że pył i piasek wzbijał się w powietrze z każdym mocniejszym powiewem, przejazdem wozu, czy biegnącym dzieckiem. Pewnie przydałaby się jakaś maseczka. Nie trudno było więc zgadnąć, że rozsierdzony tłum otulony pył mgiełką piasku, niczym dziecko derką. Ze zbiorowiska można było usłyszeć wiele zwrotów, które nierzadko wszczynają większą burdę. Atari obserwując dokładnie poczynania strażników, próbowała je naśladować. Co prawda jedynie po części, ponieważ złapała swój bambusowy kapelusz w palce, tak aby ten nie został strącony, kiedy przeciskała się bliżej epicentrum konfliktu. Strażników nie było za wielu na ten moment więc mogło się okazać, że podróżniczka przysłużyłaby się miejscu w którym spędziła ostatnie lata.
Uniosła podbródek napotykając oczami zrujnowany posąg bóstwa. Był zrujnowany niemalże doszczętnie, a to nie było prostym zadaniem, szczególnie tak imponującej i masywnej konstrukcji, być może nawet w grę wchodziła jakaś technika, którymi posługują się shinobi. Atari nie należała do tych, którzy rozważają ideologie i zagłębiają się w religijne doktryny. Nie można było nazwać jej niewierzącą, w końcu sama zanim ruszyła w swoją tułaczkę, modliła się do morskich spienionych bałwanów, burzowych chmur i sieczączych mrozem wichrów. Wszyscy rybacy to robili, głównie ze strachu. Widywała kilka świątyń Watatsumiego morskiego boga w Teiz, lecz żadna z nich nie była tak imponująca i potężna jak ta tutaj. Szare ślepia badawczo rozejrzały się po bliskich gapiach, starając się jak najbardziej przyjrzeć gawiedzi. Szczególnie tym, którzy niejako wychodzili ostatni i oskarżali się wzajemnie. Skupiła się aktywując swoje zdolności sensoryczne, tłum był liczny, ale być może coś odbiegało od normy.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[5/30]

---

Trudno było jakkolwiek przejmować się pchającym się do nozdrzy, wszechobecnym pyłem, gdy sytuacja u bram świątyni była tak chaotyczna. Ludzie dobitnie pokazywali swoją pobożność i prawdziwą naturą, sypiąc wulgaryzmami i kuksańcami na lewo i prawo. Sanada, na swoje nieszczęście, była pacyfistką i bez dłuższego zastanowienia postanowiła pomóc nielicznym strażnikom przerzedzić rozwścieczoną gawiedź. Wszędobylskie bodźce docierały do niej tak szybko, że pewnie dopiero po jakimś czasie zauważy na swojej delikatnej skórze kilka nowych siniaków — obecnie po prostu nie było na to czasu. No, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Liczna zbieranina z każdą chwilą stawała się już coraz mniej liczna, aż wreszcie ciemnowłosa mogła względnie swobodnie dotrzeć do wrót przybytku, by w pełni rozeznać się w sytuacji.
W czasie, gdy dziewczyna przyglądała się zrujnowanemu pomnikowi, jakimś cudem udało jej się uniknąć fałszywych oskarżeń i wytykania palcami. Pewnie dlatego, że przemoc jak zwykle okazała się całkiem skutecznym środkiem uspokajającym, przez co już tylko nieliczni wciąż skakali sobie do gardeł, podczas gdy cała reszta zbiła się w kilka małych grupek, z których każda oblegała innego strażnika. Splątane ze sobą zdania opuszczały ich rozedrgane usta w tak szybkim tempie, że niezbyt wiele dało się z tego zrozumieć, ale na szczęście dwudziestoparolatka miała w zanadrzu znacznie mniej zawodny zmysł. Chwila skupienia wystarczyła, by jej umysł zaczął odbierać mniej namacalne, liczne bodźce.
Początkowo nie wyczuła nic wyróżniającego się (oprócz staruszki zawodzącej, że to całe wydarzenie było "boską karą", ale to raczej odebrały jej uszy, a nie zdolności sensoryczne), głównie przez to, że mózg potrzebował chwili, by przerzedzić gęstą, zbitą masę, w której nie dało się odróżnić jednego człowieka od drugiego. Dopiero po kilkunastu sekundach coś zaczęło się dziać, a to coś było całkiem osobliwą sygnaturą, która znajdowała się jakieś dwadzieścia metrów przed nią. No, znajdowała się tam przez ułamek sekundy, bo oddalała się gwałtownie, jak po linijce śledząc prostą wyznaczoną przez oś Sanada-zdemolowany posąg (oddalony o mniej więcej piętnaście metrów), by już po chwili zniknąć z pola widzenia trzeciego oka.

[Atari Sanada]

Przepychanina trwała krótki czas, lecz należała do tych brutalnie intensywnych. Kilka nowych siniaków przyodziało kobiece ciało zamaskowane w zbyt dużych fałdach ubrań. Nieprzyjemne kiśnięcia drażniły, lecz przyjmowane były z pokorą. Atari było śpieszno. Nie zatrzymała się nawet wtedy, gdy czyiś łokieć - chcąc bądź nie chcąc - uderzył ją poniżej kości policzkowej zostawiając tam zaczerwienienie, które zapewne niebawem zmieni się w dorodną śliwkę. Dziewczyna odruchowo przeleciała językiem po zębach szukając uszczerbku, którego szczęśliwie nie było.
W końcu udało się jej dotrzeć do epicentrum całego zamieszania, które powolnie ustępowało, kiedy głowni wichrzyciele oblegli strażników niczym muchy truchło, a reszta gapiów zrezygnowana wracała skąd przybyła. Wydawało się, że nie dojdzie do mordobicia, sytuacja względnie opanowana. Takie sceny są więc zwykle nużące i nie warte uwagi. Szczęśliwie dla służb porządkowych miasta. Nie mniej sama Atari, która rozmasowując swój policzek skupiła się na licznych punciakach energii, które ją otaczały. Nie było to proste zadanie, a upadł i zaduch nie pomagały. Krótki skan otoczenia, który o dziwo przyniósł efekt. Jedno skupisko energii wyróżniało się i przez ulotną chwilę było w zasięgu, naprzeciw zrujnowanego posągu. Dłoń kobiety opadła z policzka, a ta swoimi szarymi oczyma spojrzała w stronę strażników zdających się tonąć w krzykaczach. Właściwie tonąć może być nawet bezpośrednim stwierdzeniem, bo otoczeni o obłapieni pewnie mieli trudności z oddychaniem. Nie miało więc sensu informowanie ich o możliwej poszlace. Ruszyła więc prędko, ale nie pędem wymijając posąg i składając połowę pieczęci szczura skupiając swoje zdolności sensoryczne jeszcze bardziej. To mogło ją przysporzyć o ból głowy, szczególnie, że wykrycie takiej masy pojedynczych ogników chakry i wyodrębnienie w niej jednej nigdy jeszcze się jej nie udało, ale do odważnych świat należy. Być może tajemniczy uciekinier nie oddalił się jeszcze zbyt bardzo i Atari będzie mogła skupić się tylko na jego energii.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[7/30]

---

Ciężko stwierdzić, czy podejście Sanady było słuszne. Całkowite zaniedbanie własnego ciała po to, by spełnić jakąś bliżej nieokreśloną misję, którą sama sobie przydzieliła. Z jednej strony może szlachetne, zgodne z wychowaniem i kulturą, które otaczały ją na Teiz, ale większość niesamurajskich jednostek nazwałoby ją po prostu głupią. Tak naprawdę nie miała powodu, by pomagać mieszkańcom Antai. Choć bawiła tam już od paru dobrych lat, to wciąż była tylko gościem dla bardziej konserwatywnych jednostek, no ale cóż, podjęła decyzję i zabrnęła na tyle daleko, że widocznie nie zamierzała z tego rezygnować. Może nawet nie zrezygnowałaby niezależnie od sytuacji, ot, ze zwykłego poczucia honoru i odpowiedzialności.
Koniec końców decyzja została podjęta. Parę chwil skupienia i pierwsza poszlaka została wyłowiona z tłumu niewyróżniających się cywilów. Sygnatura prędko oddalającej się osoby jednoznacznie wskazywała stronę, w którą należało się udać, więc dziewczyna ruszyła w pościg, rzeczywiście — jak się wydawało — nie zwracając niczyjej uwagi. Strażnicy byli zajęci opędzaniem się od nazbyt rozentuzjazmowanego tłumu, a zawodząca gawiedź stopniowo zaczynała się rozchodzić, godząc się z losem posągu przy wtórzy żalu wymalowanego na twarzach. O ile moment podjęcia akcji był odpowiedni, to niestety, ale złożenie pieczęci okazało się błędem. O ile postać, która jeszcze niedawno zniknęła z radaru, mignęła na chwilę w podświadomości Sanady, to szybko została ona przytłoczona przez natłok wszechobecnych bodźców. Sto metrów w prostej linii to zgoła średni dystans, ale jako promień obejmował całkiem spory obszar. Setki, o ile nie tysiące mdłych sygnatur, słabszych i silniejszych, dotarły do jej mózgu i sprawiły, że żołądek podszedł do gardła, a w głowie porządnie się zakręciło. Już nie wspominając nawet o temperaturze, która wewnątrz świątyni była równie wysoka, co na zewnątrz. Dlatego chcąc nie chcąc ciemnowłosa musiała zrezygnować z takich poszukiwań, ale przynajmniej poszlaka stałą się jeszcze bardziej jednoznaczna, gdy znalazła się za posągiem.
W ścianie przy podłodze ział dość spory, nieregularny otwór. Wciąż jeszcze nieco zamglonym spojrzeniem dwudziestoparolatka mogła zauważyć krzywo wyciosane schody, które zaczynały się jakiś metr od dziury i prowadziły na dwa-trzy metry w głąb. Dalszy tunel był słabo widoczny z tej perspektywy, ale wystarczająco, by zobaczyć gasnące światło przy wylocie od strony posągu wyglądające tak, jakby jego źródło stopniowo się oddalało. Tym samym tempem, którym chakra zniknęła z pola widzenia dodatkowego zmysłu Sanady.

[Atari Sanada]

Fala słabości uderzyła umysł Atari. Ludzie nieobdarzeni zdolnościami sensorycznymi prawdopodobnie nigdy nie uświadczą podobnego uczucia, lecz porównywalne jest ono do mdłości. Dziewczyna więc przystanęła na moment czując jak jej wizja rozjeżdża się i zlewa w plamy kolorów. Dłoń momentalnie zerwała pieczęć, a dodatkowy zmysł przygasł tak samo szybko jak się pojawił. Kilka następnych kroków było chybotliwych, lecz mimo to dość pewnych. Atari używała swoich zdolności stosunkowo często i nie było to pierwsze "zachłyśnięcie" - jak zwykła to sama nazywać - jakie odczuła. Istnieje jednak szansa na to, że przywyknie to tego i będzie w stanie operować nawet swoim zmysłem w absolutnie zatłoczonych przestrzeniach przez indywidua. Należało więc testować swoje umiejętności kiedy nadarza się okazja. Poławiacz bowiem nie tylko harpun musi mieć ostry ale i umysł - choć pewnie głównie sprowadzało się to do tego, aby uświadomić rybakom, że połowy w stanie nietrzeźwości to nienajlepszy pomysł.
Gdy tylko wizja i zmysły powróciły do podróżniczy okazało się, że udało się jej zrobić kilka losowych kroków i to w dobrym najwyraźniej kierunku. Dziura w ścianie ziała wręcz chłodniejszym powietrzem, przez co stawała się jeszcze bardziej zauważalna. Niedbale ociosane schody były tu zagadką, gdyż świadczyły o dość integralnym jestestwie schodów z całą świątynią. Ukryta sieć korytarzy? Być może, bardzo mało prawdopodobne, by ktokolwiek to zrobił z jakichkolwiek przyczyn zadawał sobie trud aby stworzyć kamienne schody tylko na tą okazję. Bambusowy kapelusz obrócił się po raz ostatni w stronę okupowanych strażników, chciałaby im powiedzieć o swoim odkryciu, ale obecnie jest to niemożliwe. Blade światło majaczące gdzieś wgłębi oddalało się, dlatego trzeba było podjąć decyzję. Atari ponownie skupiła się na wyczuwaniu chakry i ruszyła po schodach sunąc dwoma palcami po ścianie. Zeszła ostrożnie jakby oczekiwała jakieś pułapki, stare tajemnicze korytarze zawsze je miały, prawda? Zeszła niżej pozwalając swoim oczom przywyknąć do ciemności i sunąć palcami po ścianie ruszyła ostrożnie stąpając i wybierając grunt. Gdziekolwiek błędny ognik się kierował, robił to w pośpiechu i niechlujnie zostawiając za sobą masę poszlak, na które silnie liczyła młoda adeptka sztuk detektywistycznych.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[9/30]

---

O ile w normalnym, mniej zaludnionym miejscu kilkukrotne użycie swojej niecodziennej umiejętności nie wpłynęłoby jakkolwiek na Sanadę, to co innego, gdy robiła to w mieście. Tusza kłębiąca się pod świątynią była jeszcze do zniesienia, ale setki ludzi przemieszczających się po ulicach czy w swoich domach, które wyczuła po złożeniu pieczęci — wręcz przeciwnie. Kilkadziesiąt rozproszonych ognisk znajdujących się za przybytkiem przypomniało ciemnowłosej, że przecież znajdowało się tam dość spore osiedle, swoją drogą bogate, pewnie przez niewielki dystans dzielący je od ważniejszych punktów osady. No, ale mniej więcej tyle zdążył przyswoić umysł, nim został przytłoczony dramatyczną ilością bodźców. Szósty zmysł musiał zostać przerwany. Nudności, zawroty głowy i krótkotrwałe oszołomienie utrudniały dalsze działanie, ale na swój sposób dziewczyna zabrnęła wystarczająco daleko, żeby zobaczyć ziejącą w ścianie dziurę. Nie polemizujmy do czego rybakom potrzebny był ostry umysł. Może rzeczywiście było to prawdą, a może był to tylko wymysł chwilowo odurzonego mózgu? Nie mnie to oceniać, bo podróżniczkę szybko opuściły teizańskie metafory, a nawiedziły rozmyślania nad tym, co widziała przed sobą.
Pospiesznie oceniwszy sytuację (pewnie przez niedawne osłabienie, wszechobecny skwar i kuszący chłód tunelu), Sanada postanowiła nie informować strażników o swoim odkryciu. Przelotne, zamglone spojrzenie najwidoczniej nie dostrzegło tego, że w trakcie tych kilku chwil gawiedź raz jeszcze zdążyła się mocno przerzedzić, przez co żołnierze mieli nieco więcej luzu. Mieszkańcy wykrzykiwali najróżniejsze hasła pod wpływem nerwów, ale zdecydowana większość z nich była na tyle patriotyczna, by doceniać tę ciężką i nierzadko niebezpieczną pracę. No ale nic, ciemnowłosa skorzystała z chwili zamieszania, by wślizgnąć się do przestronnej świątyni i najwidoczniej zamierzała rozwiązać tę zagadkę do końca, stąpając ostrożnie po schodach.
Ściana była równie niedbale wyciosana co stopnie pokonywane przez dwudziestoparolatkę. Tunel w ogóle sprawiał wrażenie dość świeżego, niewymiecionego jeszcze wiatrem czy jakąkolwiek inną, zewnętrzną siłą. Piaskowiec, stanowiący dół, był przykryty grubą warstwą żwiru i piasku, podobnie jak pozostałe trzy płaszczyzny. Nie wspomnę już o tym, że "pomieszczenie" było dość ciasne. Raptem po metrze z każdej strony dla osoby średniej budowy i tyle. Zdecydowanie coś tu było nie tak.
Stojąc na drugim od dołu schodku Sanada, oprócz nietypowego otoczenia mogła dostrzec niedaleko (jakieś pięćdziesiąt metrów) przed sobą oddalające się światło pochodni, raz na jakiś czas oblewające ciepłym blaskiem długie, jasne włosy ów tajemniczej perso... BAM! Ostrożna-nieostrożna stopa zsunęła się z ostatniego stopnia i ciemnowłosa zwyczajnie upadła na ziemię, tym razem swym samurajskim siedzeniem racząc brudną posadzkę, a nie beczkę. Najwidoczniej wcześniejsze rozkojarzenie i fakt, że wciąż była rozpraszana przez gęsty tłum przed świątynią sprawił, że choć była ostrożna, to jednak niewystarczająco. No cóż, zdarza się, na szczęście upadek był dość miękki i dziewczyna wyszła z niego praktycznie bez szwanku. Z kolei na nieszczęście echo bokkena, który stuknął o jeden ze schodów, potoczyło się tunelem i zaalarmowało dzierżącą pochodnię osobę. Obejrzawszy się szybko przez ramię puściła się biegiem (dość szybkim biegiem) przed siebie, znacznie sprawniej niż wcześniej zbliżając się do majaczącego w oddali punkciku, będącego zapewne drugim wylotem ów przejścia.

[Atari Sanada]

Chłodne powietrze uderzało w twarz podróżniczki stojącej nad wyłomem. Gęsta, wilgotna w zapachu fala otulała ciało w sposób kojący, a każdy krok wgłąb ciemności powodował mrowienie na karku. Spocone ciało przechodził lekki dreszcz nagłej zmiany temperatury. Skóra spięła się jakby został wylany na nią kubeł lodowatej wody. Było to dziwne doświadczenie, ale z pewnością w jakimś stopniu relaksujące. W tak gorącym miejscu, każda odrobina niższej temperatury była nagrodą najwyższego sortu. Nie mniej rozproszenie w obecnej sytuacji było niewskazane, nie ważne jakie przyjemności napływały na ciało, Atari była bowiem w środku pościgu, detektywistycznej zagadki i wściubiania nosa w nie swoje sprawy.
Palce sunące po ścianie rozsypywały kruchą powierzchnie, która zdawała się być wręcz nierealistyczna. Krok za krokiem, ostrożnie posuwała się w dół schodów lekko ślizgając się na żwirze i piachu. Tunel więc nie wyglądał na integralny, być może został stworzony, a to by oznaczało, że wykonał go ktoś posługujący się imponującą kontrolą żywiołu. Gdzieś z tyłu głowy Atari poczuła, że mogła popełnić spory błąd nie informując strażników. Pogrążyła się w myślach, a te okazały się zdradzieckie. Nierówne schody przyprószone piachem i żwirem zniknęły spod jej stóp. Chwile później uderzyła tyłkiem prosto na same dno, czując jak żwir wbił się w skórę przez spodnie i w kilku miejskich uczynił kilka piekących dziurek. Najgorszy był jednak trzask jakiego dokonał boken stukający o schody. Dźwięk poniósł się echem i ścigana persona zaalarmowana puściła się w szaleńczym biegu przed siebie kołysząc blaskiem światła i znikając z pola widzenia z każdym kolejnym uderzeniem serca. Kalkulacja w głowie dziewczyny była szybka. Istniały dwie drogi, podejść do sprawy na chłodno, powiadomić strażników za pomocą klona wskazującego wejście do dziury i powolne poruszanie się naprzód za poszlakami, które z pewnością zostawiła śpiesząca się osoba. Druga droga zaś zakładała absolutne zignorowanie logiki i bezpieczeństwa. Wszczęcie pościgu natychmiastowego i prędkiego licząc, że nie zgubi się uciekiniera. W obecnej chwili jednak, Atari nie widziała dwóch dróg. Adrenalina uderzyła w jej ochładzane przez tunel ciało. Poderwała się prędko i pobiegła prosto za uciekającą osobą, krzycząc naturalne dla sytuacji. - Zatrzymaj się! - Tak jak gdyby zwrot ten kiedykolwiek zatrzymał ściągana osobę. Trudno jednak oceniać młodą podróżniczkę w chwili, gdzie decyzję należało podejmować prędko. Umysł działa nieco bardziej tunelowo pod presją czasu i w sytuacjach stresujących. Dziewczyna pobiegła więc za umykającym blaskiem światła mając w głowie to, że w ciasnym tunelu narażona jest na wszelkie zasadzki. Wbiegała nawet prawdopodobnie w paszcze wieloryba.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[11/30]

---

Chłód dobiegający z wnętrza tunelu nie był takim chłodem typowym dla innych części świata. Ot, o jakieś dziesięć-piętnaście stopni niższa temperatura niż w świątyni i na zewnątrz. Wciąż ciepła, ale wystarczająco różna, by dać poczucie orzeźwienia i skusić swoją przyprószoną piaskiem macką. No ale nie tylko po to, by nieco odpocząć od upału, Sanada zdecydowała się zejść po schodach. Głównym i zdecydowanie bardziej szlachetnym powodem była chęć wyjaśnienia tej przedziwnej zagadki, która napsuła krwi rozchodzącym się już spod przybytku mieszkańcom. No ale ledwie przez myśl ciemnowłosej przebiegła nieśmiała myśl, że może jednak powinna była poprosić strażników o pomoc, a jej stopa zsunęła się ze zdradliwego schodka, by obić dwudziestoparolatce tyłek i dobitnie zawiadomić ściganą osobę o nieproszonym gościu.
Szczęśliwie upadek nie był zbyt poważny, toteż samurajka mogla się dość szybko pozbierać i zdecydować na dalsze kroki. Opcje były dwie, ale podniecony adrenaliną mózg wybrał tę mniej rozważną. Ach, adrenalino, ty dwulicowa suko. Z jednej strony prowadzisz ludzi na wyżyny sprawności fizycznej i umysłowej, a z drugiej od czasu do czasu nakłaniasz ich do głupoty. No cóż, podobno każda moneta ma dwie strony, choć tym razem może miało się okazać, że cudownym trafem wylądowała ona na boku? Przecież biegnąc po wsparcie Sanada mogła stracić cenny czas i zgubić uciekiniera (uciekinierkę?), a nie była stuprocentowo pewna, że ów osoba zostawiła za sobą jakiekolwiek poszlaki. No, nie licząc oczywiście perfidnego przejścia wydrążonego w ścianie.
Tak więc, rzucając iście sztampowym zdaniem, podróżniczka pobiegła za podejrzanym (podejrzaną?), nie oglądając się za siebie. Zdawała sobie sprawę z tego, że sporo ryzykowała, wszak tunel mógł być nafaszerowany licznymi pułapkami, ale jednak wyglądał dość świeżo. Coś, co mogłoby zaskoczyć shinobi, potrzebowało znacznie misterniejszego, bardziej czasochłonnego przygotowania. Tymczasem nasza bohaterka, wciąż lekko rozproszona nowymi sygnaturami, które z każdym metrem znikały i pojawiały się na jej "radarze", pędziła ile sił w nogach za jasnowłosą osobą. Tylko co to za pościg, skoro wydawało się, jak gdyby dystans w ogóle się nie zmieniał? Wciąż dzieliła ich odległość jakichś siedemdziesięciu-osiemdziesięciu metrów, bo uciekinier (uciekinierka?) zdążyło nieco się oddalić, gdy Atari zbierała się z posadzki. Co więcej osoba ta obróciła się przez ramię, na krótką chwilę ukazując męską twarz, by dziwnym, nienaturalnym ruchem wolnej ręki machnąć w stronę ciemnowłosej, jakby na odchodne. Dopiero ułamek sekundy później Sanada mogła dojrzeć dwa małe, białe pociski, które w mniej niż sekundę pokonały połowę dzielącego ich dystansu. Chyba nikt nie chciałby dostać czymś lecącym z tak dużą prędkością.

---

Dla Sanady.

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

Różne skupiska energii pojawiały się i znikały z każdym kolejnym pokonanym krokiem. Sensoryczny zmysł łapał wiele niepotrzebnych sygnatur, nie mogąc dopaść dokładnie tej, która najbardziej interesowała młodą podróżniczkę. Wąski korytarz dawał złudzenie odległości. Blady blask światła zdawał się być znacznie bliżej niż rzeczywiście był. Coś przeskoczyło w głowie dziewczyny i wszelkie ogniki chakry zniknęły, przestały rozpraszać.
Echo biegu rozbijało się o wąsko rozstawione ścianki posypując z nich więcej piachu i żwiru. Echo dobywające się spod stóp zamieszanej w całą sprawę Atari i persony, która uciekała. Pomnażane w potędze dźwięki uderzały i uderzały coraz mocniej, tak jakby w tunelu miało miejsce przejście wojska. Szaleńczy pościg i równie szaleńcza ucieczka nabierały jak dziurawa łajba. Atari pochyliła się nieco biegnąc i ściskała nerwowo rękojeść bokena. Szare oczy próbowały wyczytać cokolwiek w panującej ciemności, a umysł miał głęboką nadzieje, że nie nastąpi na żadną luźną płytkę powodującą zapadnięcie się całego tunelu. Chociaż to fałsz. Nie wiedzieć czemu umysł Atari wyobrażał sobie bardziej nastąpienie na płytkę i wielki głaz ścigający ja zza jej pleców. Pani pseudo detektyw skarciła się za tak irracjonalną myśl i gnała dalej ściskając boken tak bardzo, że krew całkowicie odpłynęła z kostek w ręce. Wtedy dostrzegła postać, była daleko i każdy ruch czytało się z wielkim trudem. Białowłosy uciekinier obrócił się i machnął od niechcenia. Serce dziewczyny zabiło mocniej, tak jakby chciało przebić sie przez klatkę piersiową. Tunel o sypiących się piaskiem i żwirem ścianach mógł teraz posłusznie wedle woli pana zamknąć się i zmiażdżyć dziewczynę. Atari znała zdolności władania piaskiem i może dlatego przez chwilę oczekiwała naprawdę nieprzyjemnego, tragicznego w skutkach wyniku wykonanego gestu. Kolejne kroki i nic nie zmieniło się. Ściany nie zacisnęły, a sufit nie posypał. Ulga długo nie trwała, bowiem chwile później usłyszała przecinające powietrze pociski wyłaniające się z ciemności dzielącej Atari a ściganego białowłosego. Białe punkty leciały z zatrważającą prędkością i musiały być czymś niezwykle niebezpiecznym. W końcu rzucenie czegoś z taką prędkością, na taką odległość było imponującym czynem. Czynem, którym młoda podróżniczka nie powinna być teraz zachwycona, a przerażona. Odbicie pocisków byłoby trudne i być może nawet niewykonalne, a poza tym mogły być one napędzane jakąś nieprzyjazną niespodzianką. Szarooka nabrała więcej powietrza do płuc i nie zwalniając nawet na moment puściła się w ślizg, licząc na to, że piasek i żwir pomoże jej przeszurać się pod zagrożeniem. - Heey! Chce tylko zadać parę pytań! Stój! - Wykrzyczała w swoim nieco zdradzającym płeć głosem, tak jakby ta magiczna wiązanka miałaby spowolnić sytuację, ostudzić nastrój i pozwolić dwójce usiąść przy stole i zamienić kilka spokojnych zdań. Bycie ściągającym to niełatwe zadanie.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[13/30]

---

Trzeba było pochwalić Sanadę za rozsądek. Dobrze widziała swój cel i postanowiła pozbyć się niepotrzebnych bodźców, które z każdym krokiem napastowały jej umysł. Jeszcze chwilę temu to, w połączeniu z nierównym podłożem i nieco zbyt dużą szybkością, by obciążony mózg zdołał nadążyć sprawiało, że nie biegła tak sprawnie, jak by mogła, gdyby zewsząd nie otaczały ją najróżniejsze sygnatury — słabsze czy silniejsze. Już nie wspominając o tym, że dudnienie kroków stawało się nieznośne i aż trudno było uwierzyć, że nikt z zewnątrz tego nie usłyszał. Choć dziewczyna tego nie widziała to strażnicy, którym wreszcie udało się w pełni rozproszyć tłum, zaczynali przeszukiwanie świątyni. Nie widziała również, że robili to dość nieudolnie, rozglądając się za poszlakami centymetr po centymetrze zamiast najpierw przyjrzeć się zniszczonemu posągowi.
Zresztą, nawet gdyby wiedziała, to obecnie była zajęta czymś znacznie ważniejszym niż rozważanie na temat kompetencji ów jednostek. Mężczyzna nie zwalniał, ba, zdawał się minimalnie oddalać z każdą mijającą sekundą, a światełko na końcu tunelu stawało się coraz to bardziej oślepiające. Aż chciałoby się zostać w tym nieco chłodniejszym wyłomie, ale uciekinier niestety nie podzielał tego podejścia. Po kilkunastu sekundach jednak okazało się, że chyba chciał ulżyć szarookiej, zatrzymując ją w niższej temperaturze, bo machnął dłonią i dosłownie ułamek chwili po tym do kakofonii kroków dołączył świst przecinanego powietrza, gdy dwa pociski z zabójczą prędkością mknęły w stronę Atari.
Jej reakcja była jak najbardziej prawidłowa, ale nieco za wolna, na co złożyły się dwa czynniki. Po pierwsze mózg wciąż do końca nie wydobrzał z poprzedniego napływu informacji i spowolnił reakcję, z niewielkim opóźnieniem rejestrując nadlatujące niebezpieczeństwo. Po drugie, jakby nie patrzeć, Sanada była znacznie szybsza od przeciętnego człowieka i delikatnie szybsza od swojego umysłu. Potknięcia na nierównej posadzce mogły wprawiać w zakłopotanie, ale mogły też przyczynić się do czegoś znacznie niebezpieczniejszego, jak w tym przypadku. Jako tako zdążyła wykonać swój ślizg, ale tak się tylko wydawało, dopóki dotkliwy ból nie zaatakował jej prawego barku. O tyle dobrze, że uniknęła lwiej części zagrożenia i nie minęło nawet kilka sekund, nim pociski gruchnęły z głuchym łoskotem w schody po drugiej stronie tunelu. Nie wiedziała czy strażnicy to usłyszeli, czy nie, no i pewnie nie za bardzo ją to obchodziło, bo piekący ból zaatakował ze zdwojoną siłą przez wszechobecny pył i piach. Rana była płytka i nie krwawiła zbyt mocno, ale w zamian bardzo chętnie przyjmowała wszechobecne świństwo dostające się do niej przez ubranie. Słowem: nic, co mogłoby zagrażać życiu ciemnowłosej, ale mogło mocno ograniczyć jakieś bardziej dynamiczne ruchy tą ręką.
Tymczasem, niezależnie od tego czy mimo wszystko postanowiła wykrzyczeć kolejny sztamp w stronę uciekiniera, ten ani myślał się zatrzymywać. Korzystając z chwili rozkojarzenia, która niewątpliwie dorwała dziewczynę po krótkim nokaucie i niezdarnym z tego powodu ślizgu, sprawnie pokonał dystans dzielący go od wyjścia i już niebawem zniknął w jasnym, pustynnym słońcu. Do pogrążonej teraz w nikłym, odległym świetle dziewczyny dotarł nieprzyjemnie zwielokrotniony echem, męski krzyk.
— Kto tam?! — zawołał ów głos, należący pewnie do jednego ze strażników, którzy zaaferowani niecodziennym hałasem czym prędzej znaleźli się za statuą i bez ładu czy składu próbowali sobie jakkolwiek wyjaśnić zaistniałą sytuację. Fakt, mieli sporo do przyswojenia. Kilkumetrowa dziura w schodach po białych pociskach to jedno, ale długi, pozornie świeży tunel za posągiem to znacznie mniej codzienne zagadnienie.

---

Nie dla Sanady.

  Ukryty tekst

[Atari Sanada]

Wszystko działo się szybko, znacznie za szybko dla organizmu młodej podróżniczki w bambusowym kapeluszu. Kilka uderzeń serca, pompującego krew przesiąkniętą adrenaliną. Stukot kroków rozlegający się echem po całym korytarzu niczym trzaski burzowych chmur. Przecinające powietrze dwa prędkie pociski, świszczały tak jakby chciały najpierw rozerwać bębenki Atari. Wytrenowane mięśnie spięły się, umysł przekazał polecenie wślizgu. Nim jednak bodziec dotarł do odpowiednich członków było już nieco za późno na to, aby w pełni uchylić się przed nadciągającym zagrożeniem. Podróżniczka pochodząca z Teiz miała w krwi poławiaczy wielorybów, a nie szlachetnych bojowników jakim byli samuraje. Brakowało jej niezwykle wiele do prawdziwych dzierżycieli katan.
Pocisk rozdarł rękaw z taką samą łatwością jak skórę i mięśnie Atari. Poczuła palący ból, tłumiony częściowo przez adrenalinę. Pęd z jakim otrzymała ranę zmieniła jej pierwotny plan. Wślizg jaki miała dokonać zmienił się w przeturlanie się. Kilka koziołków całkowicie umorusało jej ciało w kurzu i pyle, z głowy zleciał bambusowy kapelusz, który teraz dyndał zawieszony na szyi przez cienki, biały sznurek. Siedziała, opierając większość ciężaru na jednym z ud. Wolna dłoń powędrowała mimowolnie w stronę rany. Czubek palca dotknął krwawiącego miejsca i od razu odsunął się. Ciemne włosy opadały na umorusaną twarz, a szare oczy wlepiały swoje spojrzenie w plecy znikającej w świetle osoby. Bolało. Nie tylko ciało, które miało w wielu miejscach stłuczenia i przetartą skórę. Nie tylko tocząca szkarłatem przecięta skóra. Bolała ją jej własna duma.
Męski głos rozległ się w tunelu. Dziewczyna prędko nasunęła na swoją głowę kapelusz i odwróciła głowę w stronę niedbale ociosanych schodów. - Nazywam się Atari. Ścigałam kogoś, kto mógłby odpowiedzialny za to co stało się na górze. - Odpowiedziała niezbyt głośno licząc na to, że wszędobylskie echo rozniesie jej głos na tyle, że strażnik usłyszy. - Niestety zbiegł. - Dodała po chwili i opierając się sprawną ręką podniosła się z ziemi. Otrzepała gruntownie swoje odzienie i spojrzała na swoją zabrudzoną ranę. Niedobrze. Nawet niegroźne rany narażone na brud mogą okazać się śmiertelne. Nie myślała długo, wyciągnęła swój bukłak, które odkorkowała za pomocą zębów. Poluzowała swoją górną część stroju i zsunęła z siebie rozcięty i przesiąknięty krwią rękaw prezentując chłodnemu tunelowi skrzętnie owinięte bandażem piersi i wiele blizn, które zdobiło jej ciało. Biel jej brzucha raziła wręcz w oczy. Mimo swojej jasnej karnacji nabrała na twarzy, karku i rękach nieco koloru. Nienarażone na złowieszcze słońce części ciała pozostawały blade niczym ośnieżone góry Teiz. Woda polała się po ranie wypłukując część pyłu i cieknąć stróżką aż do zwolna opuszczonych palców. Rozwodniony szkarłat kapał wsiąkając w piasek, a młoda podróżniczka oczekiwała na strażników. Nie było sensu biec dalej, nie dogoniłaby uciekiniera nawet na prostej linii. Był za szybki, liczyły się teraz tylko poszlaki, które mógł zostawić w swojej szaleńczej próbie zgubienia Atari. Ah, zapiekło mocniej. Adrenalina powoli schodziła, a rana bardziej dawała o sobie znać.

[Tohaku]

Na materacu
C — Atari Sanada
[15/30]

---

Adrenalina, przytłumiony umysł, półmrok i dotkliwy ból. Te cztery czynniki zaważyły o tym, że poławiaczka źle zinterpretowała ranę na swoim barku. Fakt, rozcięcie było szerokie jak palec i piekło przez wszechobecny piach, ale dość płytkie, a na pewno na tyle, by nie dotrzeć do mięśni. No ale fakt, w umniejszeniu cierpienia nie pomagał fakt, że zgrabny ślizg zmienił się w przekoziołkowanie kilku metrów. Draśnięcie obtarło się jeszcze bardziej, a ból — na przekór wciąż pulsującej w żyłach adrenalinie — stał się wręcz nieznośny, gdy wszelkie wredne drobinki czym prędzej wdzierały się do krwiobiegu.
Jakby tego było mało, to za plecami dziewczyny zjawił się kolejny problem. Strażnicy. No bo jak wyjaśnić taką samowolkę? Nikt nie widział, by ktokolwiek wchodził do świątyni, a obecność obcego w tunelu była diablo podejrzana. W czasie, gdy poławiaczka z Teiz przemywała ranę wodą, choć trochę zmniejszając ryzyko jakiegoś paskudnego zakażenia, "rozmówcy" jakby milczeli, tak naprawdę naradzając się cichaczem, co zrobić z tym fantem. Pewnie w trakcie swojej służby mieli wiele razy do czynienia z dość osobliwymi wydarzeniami, ale na pewno nic nie było tak abstrakcyjne jak to. Dopiero za chwilę Atari miała się dowiedzieć, że została uznana za wandala, gdy ten sam stanowczy głos, zapewne należący do przywódcy tej konkretnej grupy mężczyzn, potoczył się echem po piaskowcowych korytarzach.
— Rzuć broń — na wszelki wypadek — i nie ruszaj się. Jesteś aresztowany. — Bez chwili zawahania cztery pary kroków zaczęły dudnić w zmęczonym umyśle ciemnowłosej, gdy strażnicy zaczęli się do niej zbliżać równym truchtem (znacznie wolniejszym niż białowłosy uciekinier). Fakt, było to nieostrożne, wziąwszy pod uwagę fakt, że w przejściu panował mrok, a Sanada była potencjalnie niebezpieczna, ale dla tak patriotycznych osób ważniejsze było schwytanie złoczyńcy niż własne bezpieczeństwo. Ponadto lekkie zbroje i włócznie dodawały im pewności siebie, podobnie jak wyćwiczona formacja. Dwóch z przodu i dwóch kolejnych kilka metrów za nimi, coby w przypadku pułapki nie stracić całego oddziału.
Sytuacja wydawała się opłakana. Mimo szczerych chęci dwudziestoparolatka została uznana za bandytkę, na dodatek pozwalając uciec prawdziwemu podejrzanemu. Rana pulsowała coraz to bardziej dotkliwym bólem, gdy poziom adrenaliny spadał, a woda zaczynała brutalnie wymywać wszelkie obce ciała. No i tak naprawdę ciężko będzie udowodnić swoją niewinność. Tunel prawdopodobnie kończył się już poza wioską, gdzie zdradliwe piaski bardzo szybko zasypywały wszelkie ślady. Uznanie Atari za osobę, która zniszczyła posąg, było w tym wypadku tym bardziej logiczne.