Bezkresna pustynia

[Yamanaka Inoshi]

- Bezkresna pustynia -

---

Opuściłeś niegdyś bezpieczną osadę rodu Haretsu? Na pewno zdajesz sobie sprawę z niebezpieczeństw jakie czyhają na wszystkich którzy odważą się zapuścić na te nieprzyjazne skąpane w słońcu i zatopione w piasku ziemie? Zawsze można trafić do bezpiecznej oazy, nie tutaj, tutaj oazy są wykorzystywane do najmniejszego skrawka ziemi, woda, żywność to towar luksusowy o który nie można od tak poprosić trafiając na oazę, przynajmniej nie za darmo. W piasku potrafią chować się jadowite skorpiony tudzież węże z których jadu produkowane są tutejsze trucizny z których słynie ta jakże niegościnna pustynna prowincja. Wszędzie gdzie nie spojrzysz rozciąga się piasek, z drugiej strony też piasek a nawet i na wzniesieniach jest tylko piasek. W oddali skupiając się na jeszcze bardziej oddalonym południu można dostrzec kaniony skalne.

[Nao]

Staruszek wydawał się kompletnie beztroski, jakby kompletnie go nie ruszało, że właśnie wyruszyli na sam środek pustyni. W dodatku południe nie było w żaden sposób zagospodarowane przez mniejsze oazy w których można było uzupełnić zapasy, oczywiście za odpowiednią, mocno wygórowaną cenę. Zapowiadało się całkiem ciekawie...
- Nie przypominam sobie, bym zgodziła się na coś innego niż podróż i odstraszanie bandytów. Widzisz moja delikatna skóra może nie podołać tak ciężkiemu wyzwaniu jakim jest wycinanie kaktusów Akikasu - sama.
Powiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy, z lekką ironią w głosie. Nie chodziło o to, że nie chce mu pomóc. Po prostu testowała jego cierpliwość. Póki co kurdupel był całkiem dobry.
Później już się raczej nie odzywała. Droga była daleka a pogoda powoli zaczynała się zmieniać. Zatraciła się kompletnie w swoich prywatnych rozważaniach. Swoich planach i marzeniach. Intensywnie rozmyślała nad orężem. Ten temat nieustannie powracał ze zdwojoną siłą. Właściwie tylko z tego względu nie pogoniła staruszka gdy ten się przysiadł bez pytania.
W końcu, po jakimś czasie była już zupełnie obudzona. Mimo wciąż wczesnej pory, postanowiła oszczędzić nieco sił. Zapewne nie ważyła więcej od staruszka, dlatego wgramoliła się na małego osiołka i oparła plecy i wystający futon. Wiedziała, że teraz zmęczenie jeszcze jej nie dokucza, ale po całodniowym marszu w upale - zacznie. Dlatego musiała oszczędzać swoje siły, ale także i zwierzaka, dlatego na zmianę maszerowała i siedziała. Nie chciała w końcu by zmęczone zwierze pozbawiło ich zapasów wody.
Nie szastała również swoimi zasobami, wiedziała że nie ma ich wiele, dlatego zamiast wypić porządną dawkę wody, wolała upić mały łyk co jakiś czas. Tak by zaspokoić pragnienie i nie odwodnić nadto organizmu. Człowiek jej postury w normalnych warunkach powinien dostarczać około półtora litra płynów dziennie. Na pustyni, co najmniej dwa razy tyle. Dlatego brak oaz stanowił dość spory problem.
Póki co, nie zamierzała jeść. Słonawe mięso mogło spowodować większe pragnienie, dlatego postanowiła ograniczyć swoją dietę do maksymalnie dwóch posiłków dziennie. W ten sposób jej umysł pozostanie skupiony a ciało nie będzie osłabione. Mimo dość młodego wieku, podróżowała już po pustyni, może dlatego wiedziała jak się zachować i przygotować.
- Akikasu - san, dlaczego po prostu nie kupisz tego kaktusa od jakiejś podróżnej karawany?
Zapytała w końcu, po dość długiej przerwie milczenia. Była ciekawa czy to kwestia finansów, skąpstwa czy raczej wyjątkowości tego gatunku kaktusa. W końcu podróżne karawany handlowały dosłownie wszystkim, czym się dało. Ludzie z pustyni płacili krocie za towar który był tutaj nie dostępny, a w tych stronach brakowało naprawdę wiele. Tutejsze ziemię nie pozwalały na uprawę zbyt wielu roślin, ciężko było też hodować tu zwierzęta, które zaspokoiły by całkowicie potrzeby mieszkańców. Tak przynajmniej uważała. Nigdy nie zagłębiała się w temat gospodarki dostatecznie głęboko, ale z obserwacji mogła wywnioskować, że pustynia nie należy do zbyt hojnych terenów. Ludzie po prostu nauczyli się żyć z tego co mieli, ale na pewno sporą rolę odgrywały podróżne karawany kupieckie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 16/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Początek wyprawy " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OGtgj0dIY-0[/youtube] Staruszek zaśmiał się bawiąc się jednocześnie swoim wąsem, przyśpieszył odrobinkę swojego osiołka który nie za bardzo chciał zwiększyć tempo w którym podróżowali.
- Ah... Hari, nie rób mi tego, dlaczego nie chcesz przyśpieszyć - Westchnął ciężko przechylając się nieznacznie i spoglądając na osiołka bliżej. Osiołek zaczął wydawać z siebie żałosne odgłosy po których mężczyzna nieco się speszył i odpuścił dalsze przyśpieszanie stworzenia.
- Chcesz być piękna to cierp moja droga, poza tym im szybciej to zrobimy tym szybciej wrócimy. - Nie odwracał się w twoją stronę podczas gdy wkraczaliście na wydmowe wzniesienie w oddali. Droga trwała w najlepsze a słońce wznosiło się coraz wyżej było już jasno, temperatura również uległa zmianie i zaczynało się robić strasznie gorąco. Maseczka którą nałożył na siebie alchemik zaczynała działać, przynajmniej odrobinę i chroniła go jako tako przed promieniami słońca. Sama droga przebiegała bez większych kłopotów, przynajmniej początkowo.
- Dlaczego nie kupię? - Zapytał zaskoczony mężczyzna, nie spodziewał się usłyszeć takiego pytania, pytania na które odpowiedź powinna być jasna i prosta. Dla niego było to pytanie na które nie trzeba odpowiadać, tym bardziej dziwił się, że dziewczyna je zadała.
- Bo akurat te kaktusy są bardzo drogie i kupno ich by mnie zrujnowało, nie zarobiłbym nic na sprzedaży. - Powiedział sięgając do torby po bukłak z wodą, wziął łyka odkładając go po chwili na miejsce. W oddali można było dostrzec rysującą się wielką ścianę a z całkiem sporawą szczeliną pomiędzy, Coś na wzór kanionu. Zatrzymał się i wskazał palcem na tamten teren. Do tej pory minęło dużo więcej czasu, słońce już dawno minęło najwyższy punkt i zaczynało zachodzić, najgorętsze pory minęły i przychodził czas na ochłodzenie pustynnego klimatu.
- Musimy się gdzieś zatrzymać na noc, prawdopodobnie tam będzie najlepiej. Co proponujesz? - Obrócił się do kobiety serwując jej swoje spojrzenie które oczekiwało jakiejś odpowiedzi. Tak naprawdę zależało mu na jak najszybszym załatwieniu sprawy, co najważniejsze nie mogli " zajechać " osłów bo bez nich byliby tutaj zgubieni.

Akikazu

[Nao]

Nao się nie odezwała. Jeżeli opłacało się staruszkowi wynajmować ochroniarza i dreptać taki kawał drogi zamiast kupić - to tak faktycznie być musiało. Podróż trwała w najlepsze, najgorsze godziny upałów mieli już za sobą a słońce powoli kończyło swoją odwieczną wędrówkę, skłaniając się powoli i ospale w stronę linii horyzontu. Nie tylko dziewczyna wiedziała, że marsz przez pustynie w nocy to istne samobójstwo. Staruszek zaproponował pierwsze miejsce spoczynku, jednak Nao nie za bardzo się ten pomysł podobał.
- Jeżeli to jest przejście przez wąwóz to będzie to droga użytkowana przez zwierzaki. Wolę nie zostać obudzona przez stado hien czy dzikich kotów.
Powiedziała niemal natychmiastowo próbując skupić wzrok na odległym terenie.
- W tych rejonach skały są raczej kruche, powinniśmy znaleźć jakąś małą wnękę w tej ścianie która uchroni nas od potencjalnego deszczu i wiatru. Ale najważniejsze to rozpalić ogień. Nie zostało wiele dnia a po zmroku ciężko będzie nazbierać chrustu na ognisko. Myślę, że powinniśmy znaleźć coś na ścianie zamiast pchać się w nieznany kanion, nie wiadomo co znajdziemy w środku a czasu jest niewiele.
Przerwała na moment i popatrzyła na starszego jegomościa.
- Chyba, że znasz ten teren, ale wtedy raczej byś nie pytał mnie o zdanie...
Coraz bardziej miała wrażenie, że dziadek wcale nie zna drogi i idzie tędy pierwszy raz. Bo w końcu po cholerę by się pytał o zdanie Nao odnośnie miejsca spoczynku? Jeżeli znałby okolicę, to zapewne nocował w tych rejonach, dalej raczej by nie uszedł.
Coś jej tu ewidentnie nie grało...
Coraz bardziej nabierała wrażenia, że dziadek nie jest tym za kogo się podaje. Z natury była raczej nie ufna, dlatego jej szósty zmysł odludka - wariował. Musiała mieć tego kurdupla na oku, kto wie kim jest i czy aby na pewno idą po kaktusy. W końcu na środku pustyni nie mogła liczyć na pomoc strażników... Poczuła jak przez jej ciało przechodzi dreszcz. Aż się lekko wzdrygnęła na myśl, że dziadek prowadzi ją w pułapkę a ta cała bajka o kaktusach faktycznie jest tylko bajką...
Taką ładną i młodą dziewczynę można przecież było sprzedać za całkiem niezła stawkę. Wtedy nawet by się zgadzały jej wątpliwości odnośnie zakupu kaktusów.
Czuła, że tej nocy się nie wyśpi. Jak mogła by zmrużyć oko, skoro było tak wiele pytań bez odpowiedzi?
A może to tylko jej bujna wyobraźnia zaczynała mocno szaleć przez całodzienny skwar i wizję nocy na środku pustyni. Temperatury nocą były zupełną odwrotnością tych za dnia.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 18/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Wieczór " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OGtgj0dIY-0[/youtube] - Tak, ale i tak musimy jakoś przez ten wąwóz przejść, jednak nie dzisiaj. - Odparł rozglądając się po długiej półce skalnej rozciągającej się po horyzont. Dalej słuchał zdania swojej współpracowniczki, skoro została na tą chwilę jego szefową ochrony to również powinna się wykazać, w końcu nie zatrudnił jej by ujeżdżała jego osła a by rzeczywiście się przydała.
- Hai... Masz rację, rozejrzyjmy się za czymś, nie możemy jechać w nocy, będzie zbyt zimno. - Mówił a następnie przyłożył dłoń do czoła tworząc z niej swoisty daszek, próbował wypatrzeć miejsce przy którym mogliby się zatrzymać. Rzeczywiście po kilku chwilach udało mu się wypatrzeć coś co przypomina jaskinie jednak nie jest wystarczająco głębokie by rzeczywiście nią być, chroni jednak przed przebywaniem na otwartym terenie a i miejsca na obóz jest wystarczająco.
- Tam, po prawej stronie, widzisz? - Wskazał palcem na dostrzeżone przez siebie miejsce. Stwierdzenie dziewczyny odnośnie znajomości tych terenów było prawdziwe, nie znał tych terenów, zwyczajnie wiedział gdzie i czego ma szukać.
- Troszkę znam... Właściwie znam do tego miejsca. Za tą ścianę nigdy nie wyjechałem. - Mówił powoli ruszając w stronę wskazanego przez siebie miejsca.
Kto wie co czai się po drugiej stronie, być może jej obawy są słuszne, albo miał coś innego na celu mówiąc na początku, że wynajmie kogoś innego. Wszystko to może być elementem większego spisku albo i nie i zwyczajnie szukasz dziury w całym. Kilka niedopowiedzeń nie zawsze świadczy o czyimś podstępie... Ale czy aby na pewno?
Po jakiejś godzinie dojechaliście na miejsce gdzie też Aki zaczął się zabierać za przygotowanie obozu i miejsca pod ognisko. Tym samym wskazał na ciebie jeszcze chwilę wcześniej.
- Dokończysz przygotowywanie ogniska? - Zapytał podczas gdy przygotowywał posłania które miały chronić ich przed całkiem chłodną i skalistą twardą ziemią. Od razu wiadomym było, że spędzicie tutaj całą noc, a zadanie ochrony od początku należało do ciebie, co więc uczynisz by zapewnić bezpieczeństwo i sobie i Akikazu w trakcie chłodnej nocy.

Akikazu

[Nao]

Pan oczywisty. Oczywiście, że będzie za zimno - pomyślała, mając wrażenie, że wyszczekała te słowa na głos. Całe szczęście (lub nie) jej usta nie drgnęły ani o milimetr. Podążyła za wzrokiem staruszka, zmarszczyła brwi, przymrużyła oczy próbując skupić wzrok na odległej skale. Faktycznie, wyglądało to jak naturalne zagłębienie. Być może wystarczająco głębokie by ochronić przed wiatrem, lub co gorsza - deszczem. Ten co prawda mógł być zbawieniem na środku pustyni, ale jednocześnie mógł być czymś znacznie gorszym niż skwar w południe.
- Fakty... - przerwała w pół zdania nie mogąc uwierzyć, że miała cholerną rację. Ten stary kurdupel faktycznie nigdy nie był w miejscu do którego podążali! A niech go!
Wcześniejsze dreszcze delikatnego strachu i paniki momentalnie zniknęły. Miała ochotę roztrzaskać mu tą wredną jadaczkę. Chyba nie zdawał sobie sprawy, że ryzykował nie tylko swój stary żywot, ale także jej. Westchnęła głośno i spojrzała gniewnie na starca.
- Świetnie. Cieszę się, że mówisz to teraz. - Odburczała łapiąc za lejce i ruszając do przodu, nie przejmując się kurduplem. To był ten moment kiedy patrzysz w oczy łysemu osiłkowi i twój gniew jest tak wielki, że mimo ogromnej przepaści postury i tężyzny fizycznej - jesteś pewny, ale tak pewny, że mógłbyś go zabić, choćby samym wzrokiem.
- Będą jeszcze jakieś niespodzianki? - Zapytała, raczej sama siebie aniżeli dziadka. Przynajmniej nie chciała usłyszeć żadnej pozytywnej odpowiedzi na jej pytanie.

Po niecałej godzinie marszu, w niemal zupełnej ciszy - w końcu dotarli. Zagłębienie zapowiadało się obiecująco. Zresztą... nic innego im nie pozostawało. Było za późno na ruszenie do kanionu czy szukania innej groty. Miała świadomość, że takie kaniony nie są okupowane wyłącznie przez okoliczną zwierzynę. Wąwóz to idealne miejsce strategiczne dla bandytów, uciekinierów. Teren zapewnia idealną widoczność a wielka skała - jedyną drogę handlową. Być może dlatego obawiała się wchodzenia tam po zmroku. Niezależnie od siły przeciwnika - byłby na swoim terenie. To ogromna przewaga.
Spojrzała na starca w odpowiedzi i bez słowa ruszyła w poszukiwaniu chrustu. Węgla było niewiele, wolała go nie wykorzystywać bez większej potrzeby. Dwie grubsze gałęzie i niewielki stos mniejszych powinien bez problemu utrzymać temperaturę do ranka. Szczególnie w takim zagłębieniu skalnym.
Po zebraniu chrustu zabrała się do rozpalania ogniska. Nie było to zbyt trudne zadanie posiadając krzesiwo. W innym przypadku, mogłoby być różnie...
- Jutro będzie mała zmiana planu. - Zaczęła i przerwała na dłuższy moment spoglądając w ogień.
Nie potrafiła wytłumaczyć tego irracjonalnego niepokoju który jej towarzyszył. Nie należała do strachliwych osób, ale teraz nie podróżowała sama. W karawanie byli łatwym celem, szczególnie w towarzystwie osłów.
- Mam złe przeczucia. Nie znasz tych terenów. Dlatego zrobimy po mojemu. Ale o tym jutro.

W nocy spała raczej płytko. Długo nie mogła usnąć a kiedy już to zrobiła, budziła się co chwilę a to przez dziwny szelest a to przez mroźny powiew wiatru. Trafniejszym byłoby powiedzieć, że czuwała.
Zbudziła się o wiele wcześniej niż zwykle. Przypilnowała by starzec jeszcze spał. Zwinęła futon, zabrała dwa bukłaki z wodą i bezszelestnie, a przynajmniej najciszej jak potrafiła, wyszła z obozu. Wszystko przygotowała tak, by w razie przebudzenia dziadka wyglądało to jak zbyt szybka pobudka i gotowość do podróży, a potajemne wymknięcie - wytłumaczyć potrzebą. W drodze które prowadziło do zejścia na szlak właściwy ułożyła z pozostałości chrustu cztery nie do końca pełne znaki które jednak nadal byłyby w pełni zrozumiałe dla starca. 歩く見る, co oznaczało pokraczne "idź, obserwuję". Może przesadzała, ale wolała rozejrzeć się samotnie. W najgorszym razie zostałaby pogoniona w diabły bez wypłaty. Do wioski nie było aż tak daleko.
Skupiła chakrę w nogach i wdrapała się na szczyt skały, obrała najwyższy punkt kanionu by nieco się rozejrzeć. Jeżeli dobrze wyliczyła godzinę z delikatnie ustępującego mroku - powinna mieć najwyżej godzinę przed przebudzeniem starucha. Taką przynajmniej miała nadzieję.
Futon na plecach był nieco nieporadny, ale dwa zestawy do spania - wzbudziły by bez wątpienia wątpliwości. Dlatego zabrała swój ekwipunek ze sobą. Tak było rozsądniej - przynajmniej w jej mniemaniu.
Próbowała pozostawać - w miarę możliwości - w zasięgu który umożliwiał zauważenie kurdupla schodzącego ze skały.
On jej napędził stracha? Niech sprawdzi jak to jest być dzień od osady w kompletnej dziczy bez żadnej ochrony. Ma za swoje wredny dziadyga.

---

Zabrany cały widoczny ekwipunek z osła prócz bukłaków, tych wzięła tylko dwa.
Reszta ekwipunku standardowo, jak było.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 20/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Poranek?" [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_pglk[/youtube] Czy to było coś dziwnego? Zatrudnić ochroniarza do wyprawy gdzieś gdzie nigdy przedtem się nie postawiło nogi? Taka rola ochrony, nie zadawać zbyt dużo pytań tylko siepać jeśli trzeba i wykonywać polecenia. Takie role były im przypisywane od początku i dla mieszka ryo czasem lepiej nie kombinować zbyt wiele. Tak naprawdę czy mogło to zrobić tobie jakąś różnicę? Jeśli przynajmniej wie gdzie jedzie to dojedzie na miejsce, prawda? A jeśli nie? To i tak wygrasz bo dostaniesz zapłatę, po co wydziwiać. Tak przynajmniej pomyślałby nie jeden, ty jednak nie byłaś jak oni, miałaś swoją własną agendę, cele i wartości które nie pozwoliły ci siedzieć w tym wypadku cicho i nie zrobić niczego. Stary był podejrzany, czyż nie?
- Nie jestem fanem zmiany planu, nie tak się umawialiśmy - Odparł starzec ogrzewając dłonie nad ogniskiem. Słuchał dalej tego co mówiła do niego dziewczyna jednak trudno mu było to wziąć na poważnie.
- Czyli się boisz, to dobrze, nie rzucisz się w pustynię jak szalona. - Uśmiechnął się lekko ignorując dalszą część zdania, bo tak naprawdę jak mądrym mogłoby być opuszczenie jego, osoby która chociaż trochę zna te tereny, na tyle by tutaj dojechać i udać się gdzieś samotnie licząc na szczęście lub jakieś wielkie objawienie... W końcu nastała noc która dla staruszka mijała spokojnie, spał w najlepsze i nie robił sobie nic ani z wiatru ani innych odgłosów, spał całkiem mocno. Miał w końcu ze sobą strażniczkę która miała się zająć wszelkimi problemami.
Dziewczyna postępowała wedle swojego własnego planu, zostawiła Akiemu wiadomość a następnie udała się w swoją własną stronę, czy to z powodu braku zaufania lub jakiegoś innego... Weszła na szczyt, jeden z najwyższych punktów jakie mogła wypatrzeć. Nie była w stanie zobaczyć ani miny ani tego jak klął Akikazu gdy tylko się obudził. Mimo to po niedługim czasie dostrzegła w okolicy coś... Jednak raczej nie to czego się spodziewała. Gdy tylko zajrzała do wnętrza wyrwy mogła dostrzec po jej drugiej stronie, skryte w cieniu dwie postacie, wyraźnie na coś czekające. Z tej odległości wydawały się nie wielkie, trudno spostrzec jakieś szczegóły. Obydwie były ubrane w ciemne stroje, kompletnie nie pasujące do podróży po pustyni, jednak taki materiał dobrze trzymał ciepło. Z twojej perspektywy jednak było strasznie gorąco bo słońce zdążyło już wzejść i grzać w najlepsze a ty masz tego pecha, że jesteś w najwyższym punkcie w okolicy.

  Ukryty tekst

Akikazu

[Nao]

Dziadek nie był zachwycony zmianą planów. W sumie to wyglądał na nieco oburzonego. Ale co Nao obchodziło jego zdanie? Miała go ochraniać, takie było jej zadanie. To, że dziewczyna miała wątpliwości co do samego staruszka, nie miało w jej mniemaniu większego wpływu na jej decyzję. Być może byłaby mniej ostrożniejsza gdyby nie te niedopowiedzenia. Starzec szybko ją podsumował, ale to nie wyprowadziło jej z równowagi i ani trochę nie zmieniło jej planów. A plan był prosty - przeżyć.

W końcu nadszedł czas. Spakowała się i wymknęła niepostrzeżenie z obozu. Może w perspektywie przyszłości będzie to błędna decyzja, ale wtedy - uważała, że była najwłaściwsza. Zostawiła mężczyźnie wiadomość, by ten czasami nie zaczął jej szukać, lub co gorsza - żeby nie zaczął wracać. O nie! Musiała zdobyć te pieniądze... Za wszelką cenę.
Wspięła się na wysoką formację skalną i zaczęła błądzić wzrokiem po okolicy. Interesował ją głównie kanion, ale zarys otaczającego ją terenu mógł być pomocny nie tylko podczas ewentualnej potyczki, ale także dalszej podróży. Wypatrywała większych obszarów w wąwozie, to tam mogła znajdować się woda, a zapasy - mimo iż prawie pełne - można będzie uzupełnić.
Wtedy dotarło do niej, że jej wątpliwości mogły się sprawdzić. Mogło się okazać, że wcale nie popadła w paranoję. W dole, niecałe sto metrów dalej - zauważyła dwa cienie. Niemal niewidoczne postacie skryte w cieniu wąwozu, które ewidentnie wyczekiwały.
W pierwszej kolejności jej uwagę zwróciły stroje, które znacznie odbiegały od przyjętych w tych rejonach. Czerń raczej nie była dobrym kolorem na wędrówkę po pustyni. To mogłoby oznaczać, że Ci ludzie rezydują w pobliżu. Oczywiście jej pierwszy traf był łatwy do odgadnięcia - bandyci. Analizowała teren, odległość, obserwowała cienie, ich zachowanie, czy się poruszali.
Czuła jak krople potu zaczynają spływać po skroni. Zaczęło robić się całkiem gorąco. Ale wiedziała, że to nie był dobry moment na ujawnienie swojej pozycji. Czym jest wytrzymanie kilkunastu minut w pełnym słońcu kiedy ryzykuje się własne życie? Od jej decyzji mógł zależeć ich wspólny los. Brała to pod uwagę przy planowaniu ewentualnego natarcia. A raczej obrony z zaskoczenia, bo nie miała zamiaru reagować do momentu nadejścia Akikaku. Tylko płatni mordercy najpierw działają, a później pytają. W takim wypadku Nao raczej wolałaby wrócić sama do wioski. Brzmi to okrutnie, ale życie nauczyło ją dbać w pierwszej kolejności o swoje bezpieczeństwo, dopiero później - ludzi których praktycznie nie znała.
Zakładała jednak, że ów cienie są zwykłymi bandytami, a Ci nie zabijają bez słowa. Miała więc czas na reakcję i to nie byle jaką. Miała ogromną przewagę.
Ułożyła kilka planów które zamierzała wcielić w życie w zależności od rozwoju sytuacji. Jej pozycja pozwalała niemal na dowolność w zakresie ataku.
Wyczekując na pojawienie się staruszka, zaczęła zbliżać się maksymalnie do cieni, jednak bardzo powoli i ostrożnie, tak by przypadkiem nie zdradzić swojej pozycji. Zakradała się uważając na kamienie a nawet gałązki. Pozostawała nisko na nogach i cały czas miała potencjalnych agresorów na oku. Wszystko to oczywiście wysoko nad ich głowami.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 22/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Poranek? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_pglk[/youtube] Kim byli ludzie których dostrzegłaś w cieniu skał? Ubrani nie na tą pogodę a na przebywanie w chłodnym, bądź też zimnym miejscu, być może do podróży pod osłoną nocy by nie dostrzegł ich nikt niepowołany. Tylko oni sami wiedzieli z jakich powodów są w tym, nazwijmy to kanionie. Zdecydowałaś się ich przez chwilkę poobserwować. Zastanawiałaś się czy zaatakować już teraz czy może poczekać na tamtą pierdołę. Póki co nie sprawiali zagrożenia, póki co. Niemniej jednak czy można ich pozostawić samym sobie licząc, że natrafi na nich ktoś inny? Wiele planów, wiele możliwości. Najważniejszy z nich jednak zakładał, że to właśnie Akikazu pojawi się w końcu na horyzoncie i to właśnie wtedy nastanie odpowiedni moment na przeprowadzenie ataku.

Skradałaś się najciszej jak mogłaś... O ile można to nazwać skradaniem bowiem widok nie wiele brakowało byś została przez nich zauważona. Na twoje szczęście byli bardziej skupieni na obserwowaniu ścieżki niżeli szczytu. Ostatecznie po pewnym oczekiwaniu mogłaś dostrzec jak na ścieżkę wchodzi staruszek prowadząc za sobą drugiego osła. Rzecz jasna jechał na jednym z nich i gdybyś była bliżej dostrzegłabyś wyraźnie niezadowolenie na jego twarzy. Obserwował drogę przed sobą jednak w dalszym ciągu dzieliła go od przeciwników spora odległość, byli ukryci, ze swojej perspektywy nie mógł ich widzieć. Ty natomiast jeśli zeszłaś nieco niżej byłaś w stanie podkraść się do nich na mniej więcej pięćdziesiąt metrów. By dalej zmniejszyć odległość która was dzieliła musiałabyś wybiec im niemal naprzeciw przez środek ścieżki pomiędzy skałami.

Akikazu

[Nao]

Nao wyczekiwala na pojawienie się staruszka. Najpierw jednak zmniejszyła odległość do kompletnego minimum, by nie zostać wykryta. Co prawda przeciwnicy wciąż byli dość daleko ale była to odległość która pozwala na zobaczenie więcej szczegółów. Schowana za niewielką skałą wyczekiwala aż staruszek zbliży się nieco bardziej, jednocześnie obserwowała reakcje nieznajomych postaci. Nie mogła zaatakować do póki nie miała pewności że dwa skryte cienie to faktycznie bandyci. Nie zwykła atakować ludzi którzy nie zagrażają otoczeniu, a Ci mimo iż wyglądali na bandytów - mogli być zagubionymi wędrowcami.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 24/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Kim oni są? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_pglk[/youtube] Akikazu szedł dalej ścieżką pomiędzy dwiema dużymi ścianami gdzie z jednej strony chowałaś się ty a z drugiej dwójka bliżej nieznanych osobników. Na swoje szczęście Akikazu nie szedł sam, miał ze sobą dwa osły które ciągnęły jego podróżny dobytek a w tym narzędzia do pracy przy kaktusach oraz jedzenie i wodę.

Dwójka mężczyzn po drugiej stronie od której dzieliło cię jakieś pięćdziesiąt metrów widząc zbliżającego się bliżej staruszka przybrała odpowiednie pozycje. Obydwaj przygotowali kunaie w swoich dłoniach. Z tej odległości już mogłaś zobaczyć, że coś jest wyraźnie nie tak. Gdy wąsiasty starzec był wyraźnie widoczny obaj wykonali zamach i rzucili kunaie z czymś doczepionym do rękojeści, nie poleciały one jednak w kierunku starca a nad niego, na skały które znajdowały się wyraźnie po obu jego stronach, zarówno po lewej jak i prawej. Szybko nastąpił nieoczekiwany wybuch. Skały z jednej oraz drugiej strony kanionu zaczęły się powoli walić i spadać mniej więcej na staruszka i ścieżkę po której szedł. Wyglądało na to, że raczej nie będzie w stanie na tyle przyśpieszyć ani zareagować wystarczająco szybko by uniknąć spadających głazów.

W tej samej chwili jeden z ubranych na czarno mężczyzn zdecydował się ruszyć po skałach w górę, ich obecne ułożenie pozwalało mu bez zbędnych ceregieli wdrapać się wyraźnie wyżej skąd miał widok na spadające kamienie oraz to czego dokonali... Drugi natomiast ruszył na drugą stronę, zmniejszając tym samym odległość do ciebie. Po przebyciu paru metrów nie było możliwości by ciebie nie zobaczył, mogłaś dostrzec jak wyciąga z pochwy, która dyndała przy jego pasie trochę nieznacznie zakrzywiony miecz długości katany. Jego wzrok wtopił się w ciebie, początkowo nie odzywał się w twoją stronę, warknął tylko by zaraz zwrócić uwagę swojego kompana.
- Mamy towarzystwo, miał nie mieć obstawy! - Powiedział podnosząc głos.

Nieznany
Akikazu

[Nao]

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 26/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Kim oni są? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_pglk[/youtube] Dziewczyna obserwowała poczynania przeciwników, coś jednak sprawiło, że nie ruszyła się, podjęła decyzję, że zamierza jeszcze zaczekać w chwili w której zaczęło się robić niebezpiecznie nie tylko dla niej ale i dla kupca z którym miała podróżować. Niebezpieczeństwo przychodzi szybko i niespodziewanie jak to mówią, tak też było tym razem coś nie pozwoliło jej działać, może to wina tego, że cała sytuacją ją przytłoczyła lub też wciąż nie była pewna intencji kupca, to już wie tylko ona sama...
Kunaie poleciały w stronę głazów które zawaliły się na ścieżkę i jak na tą chwilę grzebiąc pod nimi przechodzącego człowieka i jego oślą świtę. Nao została sama z dwójką oponentów. Jeden znajdował na skale, nieco wyżej obserwując ze swojej pozycji jak wygląda sytuacja ze spadającymi skałami, obserwował czy Akikazu uciekł czy też nie. Przeszkodził mu w tym jednak jego towarzysz który zwrócił uwagę na kogoś nie proszonego w tym miejscu. Dziewczyna była zadziwiająco szybka, ledwo co zdążył zareagować po wypowiedzeniu swoich słów. Wyrzucony w jego stronę kunai z notką sprawił, że chciał wykonać unik i rzeczywiście próbował.
Kunai jednak nie leciał zbyt szybko, dostrzegł to, już myślał, że znalazł słaby punkt swojej przeciwniczki, w tej chwili jednak natknął się na kolce za swoimi plecami które nie pozwoliły mu pochylić się do tyłu. Notka wybucha załatwiając sprawę gościa z zakrzywionym mieczem. Nao miała wystarczająco szybkie ręce i reakcje by być w stanie wyczuć odpowiedni moment który unieszkodliwi przeciwnika na zawsze. Tak też się stało. Notka wybuchła w idealnej odległości odrzucając go na bok bardzo ciężko rannego, nie był w stanie dalej walczyć. Poszło szybko i łatwo, czyż nie? Jedną z rzeczy która ściągała uwagę na waszą ścieżkę był teraz krzyk który roznosił się po całej jej odległości, rozpaczliwy i przeraźliwy.
Drugi z oponentów natomiast nie zamierzał czekać, W chwili w której dziewczyna wykonała swoje poczynania on stanął na jednej z mniejszych wystających półek, sięgnął szybkim ruchem pod swoją szatę wyciągając z niej zwój. Przyłożył do niego dłoń i już w tej chwili pojawiła się w niej wyrzutnia, nie było to nic bo wyrzutnia shurikenów z której niedługo potem wystrzeliły w stronę dziewczyny. Było to bite trzydzieści gwiazdek rozstrzelone po kilkudziesięciu metrach w jej kierunku. Dalej natomiast próbował wdrapywać się wyżej by znaleźć się na szczycie skały, a co za tym idzie w punkcie który pozwalał na idealną obserwacje całej ścieżki.
Samą ścieżkę wciąż spowijała ciemność a ponad nią, na skałach po obu stronach było już dosyć jasno, słońce docierało wszędzie bez najmniejszego problemu.

  Ukryty tekst

Nieznany
Akikazu

[Nao]

Nao atakowała by zabić, taki miała zamiar. Nie można więc się było dziwić, że jej podstępny plan udał się w stu procentach a jej przeciwnik z zaskoczoną twarzą został ciężko ranny. W oddali widziała drugiego napastnika który wyciągnął prawdopodobnie zwój z którego coś odpieczętował. Wyglądało to całkiem niepozornie ale młoda Igarashi wiedziała, że nie mogła pozwolić sobie na lekceważenie przeciwnika. Akikasu wymagał natychmiastowej pomocy, dlatego musiała uporać się z zagrożeniem w możliwie najszybszy sposób.
Nie przestała biec, nie chciała wytracać prędkości która mogła być pomocna przy kolejnym ataku na przeciwnika. Złożyła ponownie pieczęć ptaka a z ziemi wyrósł tym razem tylko jeden kolec. Impet przebicia nie był imponujący ale na pewno wystarczył by krew przebitego właśnie - ledwo dyszącego przeciwnika, udekorowała okoliczne skały. Po prostu go dobiła. Z zimna krwią i bez grymasu. Miała nadzieję, że jej przeciwnik dostrzeże jej ruch. Była niemal pewna, że nie zmieni to jego prób ataku, ale chciała zasiać w nim ziarenko strachu i niepewności.
Wszystko trwało zaledwie chwilę, Nao kontynuowała bieg po wybuchu notki, gdy tylko przeciwnik dotknięty wybuchem dotknął podłoża, aktywowała kolejny raz technikę pozbawiając go życia, w tym samym czasie lub mocno zbliżonym - wyleciały w jej stronę shurikeny. Nie kilka a kilkanaście, jednak mocno rozrzucone po terenie. Zwykłe shurikeny były praktycznie nieszkodliwe, chyba że jej przeciwnik był by z rodu Majii. Wtedy to ona mogła by się stać celem podstępu. Oczywiście brała taką sytuację pod uwagę, jednak czasu nie było zbyt wiele na szczegółową analizę. Postanowiła kontynuować swój plan szybkiego natarcia i ewentualnej obrony gdyby shurikeny nagle zamierzały zmienić naturalny tor lotu. Rozpędzona wyskoczyła i odbiła się z gracją od wystającego kolca który chwilę wcześniej powstrzymał unik nieżywego już przeciwnika. Odbiła się i zanurkowała w przód "na szczupaka", zmniejszając jednocześnie potencjalną powierzchnię uderzenia shurikenów. Było ich sporo, ale były zbyt szeroko rozrzucone, dlatego Nao zakładała raczej jednego, góra dwa pociski które ewentualnie znalazły by się na jej drodze. Dobyła kozik i skupiła chakrę wyczekując momentu obrony, w razie gdyby faktycznie shuriken znalazł by się na jej drodze - po prostu by go wysadziła.
Po wylądowaniu ruszyła dalej w jego kierunku, dobywając lewą dłonią niewielką bombkę oślepiającą którą zamknęła w pięści. Miała zamiar dobiec do przeciwnika i zrobić szybki zamach na przeciwnika prawą ręką, tym samym wyrzucając bark do przodu i przekręcając całe ciało jak podczas ataku dużym orężem - tak by przeciwnik widział ją przez moment z profilu. Wtedy wypuściła małe zawiniątko i zanim oręż dotknął by przeciwnika - aktywowała technikę dotonu - wskakując pod ziemię. Próbowała przemieścić się jakieś cztery metry w przód. Zakładała, że unik przed tak krótkim atakiem będzie raczej nie długi, stąd niewielka odległość. Po za tym - liczył się czas. Po wejściu w ziemię aktywowała wybuch bombki i wyszła z ziemi dopiero kilka metrów dalej - w jej mniemaniu - za przeciwnikiem. Gdyby tak się stało - miała zamiar po prostu do niego doskoczyć jednym susem i poderżnąć gardło tnąc poniżej krtani z lewej do prawej.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 28/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Bezkresna pustynia -
- Maść na wszystko -

---

" Kim oni są? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qthu7Z_pglk[/youtube] Nie mogłaś zastanawiać się zbyt długo, wszystko to musiało dziać się bardzo szybko, niemal w mgnieniu oka albo i dwóch. Czymże byłoby przejęcie się rannym wrogiem, słabością która zapewniłaby swobodny cios w plecy na który nie było możliwości byś pozwoliła. Jedna pieczęć, złożona w chwili pozwoliła ci na stworzenie kolca który dobił leżącego, czy jest w tym jakiś brak honoru? Leżał a wyrastający kolec zwyczajnie go przebił, nawet nie miał siły się bronić, krzyki ustały i nie trzeba było się już nim martwić. Ot, taki spotkał go los. Wszystko to w trakcie biegu, na całe szczęście nie rozproszyło cię to na tyle byś nie mogła zwrócić uwagi na pozostałe rzeczy które się w koło ciebie działy. Wyrzutnia którą dysponował znajdujący się na skałach przeciwnik rzeczywiście rozstrzeliłaby się na wszystkie strony gdybyś wciąż pozostawała w odległości trzydziestu, lub dwudziestu metrów od niego.

Widział, że jesteś szybka i też zamierzał to wykorzystać. Szybkie natarcie to skuteczna metoda, w tym wypadku jednak sprawiło, że bezpośrednio na ciebie leciało więcej niż " kilka " shurikenów. Odbiłaś się od swojego kolca, mimo to nieco zabrakło ci siły by wybić się wysoko. Przez co zwyczajnie nie znalazłaś się tam gdzie chciałaś. Zabrakło ci nieco odległości by doskoczyć do ściany a co dopiero by znaleźć się na wysokiej półce. Dziesięć metrów, tyle ci zabrakło... Siła wydaje się czymś o czym można zapomnieć, do czasu, czasu takiego jak ten. Shurikeny które leciały w twoją stronę zwyczajnie sięgnęły celu, nie wszystkie. Część poleciała gdzieś w bok, inne zostały odbite a kilka wysadzonych w trakcie lotu. Większość serii zwyczajnie cię ominęła, pozycja w której wykonywałaś skok pozwoliła ci uniknąć niechcianych ran i zadrapań.

Już wtedy straciłaś wizję swojego oponenta. Był na górze, na samym szczycie co skutecznie sprawiło, że stał się dla ciebie niewidoczny już po krótkiej chwili w której ruszył dalej przed siebie...

Doleciałaś na swoje miejsce, powrót do normalnej pozycji z ziemi nie trwał długo, musiałaś się podnieść, nie było innej możliwości. Nie dosięgnęłaś go, to nie mogło być tak proste. Byłaś szybka i miałaś wiele możliwości i umiejętności, wysokość jednak w tej chwili była twoim największym przeciwnikiem. Będąc pod ścianą nie mogłaś widzieć tego co robi na szczycie patrząc pionowo w górę. Czy ucieka pod osłoną pełnego słońca czy może robi coś innego... Chwilowo wygląda na to, że jest bezpiecznie, nie ma go, jak długo jednak tak pozostanie?

Nieznany
Akikazu