Tsutsuji

[Tsutsuji]

W Y G L Ą D
Podobno z pozoru wyglądam na sympatyczną, ale prędzej czy później na wierzch wychodzą cechy, które świadczą o mym niemałym szaleństwie.
Ciągle podążam swym wzrokiem w bok; ciemnobrązowe oczy błądzą niby bez celu, wszystko spowodowane jest tym, że najzwyczajniej na świecie nie potrafię patrzeć w oczy innych ludzi; w takich sytuacjach stresuje się, często przygryzam pełne, malinowe usta do krwi; w takich sytuacjach spojrzenia są jeszcze bardziej natarczywe, bo mało kto robiłby sobie samemu krzywdę nawet tak niewielką i pozornie nic nieznaczącą. Wiecznie podkrążone oczy spowodowane brakiem snu są kolejnym z atrybutów, które charakteryzują moją buzię.
Ma mimika jest naprawdę bogata; ze wszelkich sił staram się ukryć wszelkie negatywne czy pozytywne uczucia w samym środku własnej podświadomości; prędzej czy później jednak wszystko wychodzi na jaw — kpiarsko zmarszczony niewielki nos, wysoko uniesione do góry wyraziste brwi czy nieprzyjemny uśmiech często goszczący na bladej i nieopalonej twarzy; automatycznie przynosząc na myśl kogoś, kto ma bardzo wysokie mniemanie o sobie i swoich czynach. Zdarza się, że tej całej pozie towarzyszy gorący, różowy rumieniec rujnujący wszelkie opinie, jakie można wyciągnąć, patrząc na me nastoletnie lico.
Ciemne, grube i proste włosy opadają łagodnymi falami na plecy; najczęściej są one jednak związane w dwa grube i dość nisko zapoczątkowane warkocze sięgające swoimi końcówkami wysokości pasa.
Moja skóra jest bardzo jasna, miejscami prawie zielonkawa i prześwitująca aż do niebieskich żył; swym wyglądem i strukturą trochę przypomina papier, czego naprawdę bardzo nie lubię. Ciała nie zdobią żadne kolczyki, pieprzyki czy znamiona, nie posiadam również unikalnych blizn czy skaz — jedynym czynnikiem znacząco wyróżniającym moją osobę w tłumie jest tatuaż smoka umiejscowiony na plecach; zielony stwór przeplata się pomiędzy zakwitłymi gałązkami drzewa wiśniowego.
Poruszam się nerwowo; kuleje na jedną nogę i nie jest to spowodowane kontuzją, bardziej zwyczajem, którego nie jest w stanie się oduczyć; jestem przez to ignorowana, uważana za kalekę nie wyglądam na kogoś, kto stwarza zagrożenie; czasem zdarza mi się wykorzystać ten pozornie niepożądany zwyczaj do zrealizowania własnych celów; zyskuje dzięki niemu niemały efekt zaskoczenia.
Głos mój jest ciężki, ale i przyjemny; daleko mu do piskliwych i typowo kobiecych barw, którymi cechuje się zdecydowana większość dziewcząt w mym wieku, jednak całkowicie nie zwracam, uwagi na to, w jaki sposób mówię; nigdy nie krzyczę, artykułuje słowa na tyle dobitnie by dotrzeć do większości ludzi.
Nosze się dumnie; chodzę wyprostowana, z wysoko podniesioną głową, dodatkowo delikatnie zadzieram nos do góry; dzięki temu wydaje się trochę wyższa, nawet jeśli mierzę jedynie sto sześćdziesiąt cztery centymetry wzrostu.

UBIÓR:
Z wiekiem stałam się obojętna na modę; będąc młodszą, zależało mi na tym, by zawsze robić jak najlepsze wrażenie na innych, szaleństwo, ambicja i pedantyzm dotyczył każdej sfery życia; po latach ograniczał się już tylko do wiedzy i umiejętności; zabrakło czasu na rodzinę i życie towarzyskie, w tym wszystkim również na ubrania.
Lubię klasyczne stroje; w mej szafie dominuje czerń, biel, szarość i czerwień. Najczęściej zakupuje kilka wariantów kolorystycznych tej samej rzeczy, by potem móc krzyżować je dowolnie. Nie pozwalam sobie na to by jakakolwiek część stroju krępowała ruchy; szerokie rękawy również odpadają, bo pracuje z lawą i gorącem, a w takich warunkach niełatwo o zapalenie.
Czarna koszulka z kratkowanymi plecami i ciasno przylegającymi do skóry rąk rękawami oraz obcisłe czerwone materiałowe spodnie to rzeczy, które nakładam najczęściej. W kuźni jest wystarczająco ciepło i nie potrzebuje innych elementów ubioru, zresztą nie jestem zmarzluchem i nigdy nie należałam do osób, które szybko marzną.
Chociaż nie interesuje mnie moda, to uwielbiam kimona; moim ulubionym jest jedno zdecydowanie niezbyt tradycyjne, bo odsłaniające naprawdę sporą część pleców. Ma ono długie, czarne rękawy i pięknie ciągnie się aż do ziemi. Dodatkowo często zawiązuje na nim kawałek białego materiału, dokładnie na wysokości bioder. Niestety nie posiadam zbyt wielu okazji do zakładania go częściej niż dwa czy trzy razy do roku.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
tatuaż na plecach; wiecznie zaróżowione policzki; delikatnie naderwany kawałek ucha; pogryzione usta; literka A na szyi.

CHARAKTER:
Uwielbiam znikać; nagle i niespodziewanie pojawiać w czyimś życiu, by narobić w nim bałagan i zniknąć jak bańka mydlana czy sen nad ranem. Wiele razy sparzyłam się na ludziach — ufam niewielu i potrzeba wielkiego zaangażowania i przeogromnego samozaparcia, żeby wytrzymać ze mną na początku jakiejkolwiek znajomości; pomimo to, nie odtrącam każdego i nie spisuje wszystkich ludzi na straty, ufam, że zawsze znajdzie się ktoś, kto wyciągnie do nas rękę, z kim się dogadamy i będziemy grali na tych samych falach — nie widzę sensu w zawieraniu znajomości niekorzystnych i totalnie niepotrzebnych — lubię czerpać profity z każdej sytuacji, zawsze staram się wyciągać wnioski i analizować wszystkie ruchy swoich przeciwników, ale także ich słowa.
Nie mam problemu z kłamstwem i kłamcami, przez te wszystkie lata życia pod jednym dachem z apodyktyczną matką musiałam nabyć umiejętność łgarstwa na zawołanie, umiejętność ta zresztą przydała mi się również w życiu późniejszym, kiedy podążałam sama przez kraj.
Jestem konkretna i szczera, chociaż nie odczuwam potrzeby paplania jak najęta, to problemem nie jest dla mnie wyrażanie własnych — nie zawsze dobrych i miłych opinii. Wiadome jest, że małe kłamstewko tu i tam nigdy nikomu nie zaszkodziło, ale zawsze pamiętam o tym, jak łatwo jest pogubić się we własnych bajkach.
Bardzo nie lubię, kiedy ludzie mają inne zdanie ode mnie — zdecydowanie wszystko utrudnia natura choleryka, bardzo wybuchowa i nieokrzesana natura, której nie dały rady poskromić lata uczenia zasad manier i dobrego zachowania. Chociaż staram się powstrzymywać to czasem boje się, że dojdzie do rękoczynów — moją intencją nigdy nie jest obrażanie czy krzywdzenie, nie widzę sensu w bezcelowej mordo bitce, ale w nerwach działam całkowicie inaczej — czasem nieirracjonalnie i zdecydowanie zbyt dziko.
Moje ambicje są równie wielkie co temperament, nie uznaje pracy na pół gwizdka, dlatego każde z moich dzieł musi być dopracowane w stu procentach, jestem w stanie poprawiać je do skutku albo całkowitego zniszczenia — moje bronie muszą być najzgrabniejsze, najmocniejsze i najskuteczniejsze. Każdy z mych rysunków musi być perfekcyjny, w innym przypadku jest mi wstyd zaprezentować go przed moim mistrzem, który uczy mnie sztuki kucia. Nie boje się żywiołu ognia i czuje przeogromną satysfakcję, kiedy przy pomocy dłoni tworze kolejne dzieła sztuki. Przez to wszystko niewiele śpię i mogę być trochę bardziej drażliwa, wybucham gniewem, nagle wychodzę z pomieszczenia bez słowa, bo coś idzie nie po mojej myśli.

NAWYKI:
Mocno marszczy brwi, gdy jest z czegoś niezadowolona; często zarzuca warkocz na plecy; przygryza wargi do krwi, kiedy jest bardzo zdenerwowana;

HISTORIA:
Moja matka nigdy nie była normalna; w jej głowie istniał idealny obraz rodziny — ojca, matki, gromadki rozbrykanych chłopców i mnie, chłodnej i dystyngowanej tej, która zostanie w domu, gdy rodzice na starość będą sobie gorzej radzić tej, która urodzi im piękne, zdrowe wnuki i przekaże geny szczepu Terumi dalej. Sama nie była shinobi, nie wyobrażała sobie także, by jej córka miała walczyć i nadstawiać karku za naszą społeczność; zaplanowała mą przyszłość wiele lat przed moim urodzeniem, niestety nie uwzględniła tego, że coś może się nie udać.
Najgorsza była obojętność, ta cholerna obojętność, która tak dotkliwie dotykała mych rodziców — jedynymi osobami, które nastawiały dla mnie karku, którym rzeczywiście na mnie zależało, byli moi bracia, bracia, którzy żyli jak chcieli, na których matka nigdy nie kładła nacisku Ci, którzy żyli życiem, którym ja powinnam.
Do dziesiątego roku życia nie potrafiłam z nią walczyć; nie potrafiłam sprzeciwić się kobiecie, dla której podobno powinnam być całym światem. W towarzystwie owszem byłam oczkiem w głowie mamusi, ale gdy wracaliśmy do domu, zmieniała się w postać bez uczuć, człowieka, któremu zależy tylko na dobrej opinii i tym by zawsze wyglądać na idealną rodzinę. Ta cała otoczka sprawiała, że stawałam się coraz dziwniejsza i oddalałam od bliskich, potrafiłam milczeć tygodniami, bo każdy mój sprzeciw był ignorowany.
Najstarszy brat, Musukari widział jak bardzo cierpię, z zazdrością patrzyłam na braci uczących się wspólnie nowych technik, kiedy ja zajmowałam się nauką gry na Koto, zasadami dobrych manier, dbaniem o to, by zawsze być wyprostowaną, pięknie uśmiechniętą i zadowoloną, bo panienkom nie wypada robić min i narzekać. Oni korzystali z życia.
Przełom nastąpił, kiedy Musu podarował mi katanę i wbrew sprzeciwom matki, wbrew zasadom panującym w domu na przekór wszystkiemu postanowił, że będzie mnie szkolił. Treningi były ciężkie, w świetle dnia zajmowałam się przyziemnymi sprawami, zadowalałam matkę każdym swoim gestem i słowem, wszystko, byleby nie dowiedziała się o naszej wspólnej tajemnicy, w nocy zaś szłam w zaparte, a broń stała się mą najlepszą przyjaciółką. Taki stan rzeczy utrzymywał się przez rok, do dzisiaj nie wiem, jak nam się to udało — matkę zjadała pycha, cieszyła się z tego, że udało jej się ujarzmić złośnicę; ukochana córka stała się pokorna, a ona mogła realizować swój idealny plan, plan, w którym nie miałam zamiaru uczestniczyć.
Kiedy myślałam, że wszystko wreszcie się układa; miałam to, co chciałam, mogłam dzielnie ćwiczyć i walczyć, robić to, co kochałam najbardziej na świecie, mój domek z kart upadł. Wystarczyła jedna sekunda, jedna chwila by Musukari odszedł z tego świata. Do dziś nie wiem, do czego dokładnie doszło na tamtej misji, kiedy powiedziano mi, nie byłam w stanie normalnie funkcjonować, każda pojedyncza myśl, wspomnienie sprawiały przeogromny ból — straciłam brata, mentora i człowieka, który częściowo uwolnił mnie spod ciężaru obowiązku; trwał u mego boku i był w stanie zrobić dla mnie wszystko. Jednego byłam pewna, nie chciał dla mnie życia zaplanowanego przez matkę.
Miałam dwanaście lat i poznałam prawdziwe znaczenie ogromnego bólu i pustki w sercu.
Jego śmierć okazała się klątwą; miesiąc po miesiącu, rok po roku traciłam kolejnych braci. Każdy z nich ginął na misji, równie niespodziewanie, w bardzo młodym wieku. Traciłam nadzieje na poprawę, wszystko znów wracało do starego porządku; poddawałam się matce, bo życie traciło sens, bracia byli wszystkim, co miałam, każda pojedyncza ostoja znikała z mego życia w niewyobrażalnie szybkim czasie.
Matka również popadała w obłęd, stała się zaborcza i wściekała za każdym razem gdy, chociaż wspomniałam o którymkolwiek z synów, których straciła. Wspomnienia bolały ją równie mocno; nie potrafiła funkcjonować z moją osobą pod jednym dachem, dom stał się pusty i przepełniony żałobą, a ja tylko przypominałam o utraconych synach — postanowiła wydać mnie za mąż.
Ojciec był od zawsze obojętny; nie obchodziło go nic oprócz świętego spokoju; wystarczyło, że było mu ciepło i woda nie kapała mu na głowę, właściwie nie przejął się utratą synów, losami córki równie mocno się nie zainteresował, a moja matka — odżyła, jakby nareszcie odzyskała tak bardzo upragniony spokój.
Wtedy postawiłam się ostatni raz; miałam szesnaście lat, zero doświadczenia, żadnej rodziny, do której mogłabym się udać, ale uciekłam. Spakowałam swoje rzeczy, zabrałam katanę i pod przykrywką nocy uciekłam.
Tułaczka okazała się jeszcze cięższa, niż myślałam, na szczęście według mojej matki do obowiązków młodej kobiety, a potem żony należało gotowanie — w czasie swojej edukacji poznałam rośliny i zioła, które rosły dziko. Gdy docierałam do miast, kradłam, zdesperowana posuwałam się do różnych mniej i bardziej moralnie akceptowalnych czynów — najważniejsze było to, by przeżyć, a nie bycie prawą i sprawiedliwą.
Swoje miejsce odnalazłam w malutkiej wioseczce, pewien kowal zaproponował azyl w zamian za pomoc przy chorej matce — mam zapewniony dach nad głową, jedzenie i co najważniejsze dzieli się on ze mną swoją wiedzą na temat broni oraz walki. Z upływem lat, chociaż doceniam broń podarowaną mi przez brata, to powoli dostrzegam wszelkie jej niedoskonałości. Moim marzeniem jest stworzenie czegoś pięknego, jeszcze lepszego i silniejszego, czegoś, co pomoże mi wznieść się na sam szczyt.

W I E D Z A

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Posiada wiedzę głównie o swoim szczepie i jego cechach, spowodowane jest to tym, że jej matka skupiała się na innych aspektach życia,
POSTACIE:

U M I E J Ę T N O Ś C I

KEKKEI GENKAI:
Youton i Futton
NATURA CHAKRY:
Katon
STYLE WALKI:
Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA
  10
  WYTRZYMAŁOŚĆ
  20
  SZYBKOŚĆ
  40
  PERCEPCJA
  20
  PSYCHIKA
  1
  KONSEKWENCJA
  9

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:
90
KONTROLA CHAKRY
D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI E
  • ---
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    D
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    D
    RAITON
  KLANOWE

Youton D
JUTSU:
Ninjutsu:
E:
Wszystkie
Katon:
D:
-Katon: Hōsenka no Jutsu
Doton:
D:
-Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
-Doton no Jutsu
-Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
-Doton: Doryūsō
Youton:
D:
-Youton no Jutsu: Reberu Di
-Yōton: Gomudama
-Yōton: Gomunawa

E K W I P U N E K
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): katana, którą dostała w prezencie od brata; materiałowa torba;

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):5 kunai i 5 shurikenów

R O Z L I C Z E N I A
PIENIĄDZE: link
PH:10 link
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Tsutsuji]

done c:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Tsutsuji]

Poprawione.
A co do katany to spoko, mi odpowiada.

[Papyrus]

Akcept, witamy na pokładzie.

  Ukryty tekst