Przedszkole

[Irie]

Misja rangi D
7/15 Z bardzo optymistycznym humorem udałeś się we wskazane miejsce, oczywiście w myślach przeklinałeś wszelkie dzieciaki świata. Mniejsza jednak, podróż zajęła ci niewiele czasu, w ciągu 15 minut byłeś już na miejscu "zbrodni". Naokoło niewielkiego budynku stała grupka ludzi, w większości były to dzieciaki. Jedynie nieliczne nie straciły dobrego humoru, reszta przeżywała atak skorpionów niczym apokalipsę zombi. Zwróciła się do ciebie jedna z kobiet, prawdopodobnie była nauczycielką. Zwykła kobita nieco przy kości o czarnych włosach, niebieskich oczach oraz okularach na nosie. - Czy to ty jesteś tym, którego wezwano? - Zagadnęła niepewna, widocznie to zarządzała całą sytuacją jak i pilnowała maluchów. - Właśnie my wzywaliśmy pomoc, gdyż nagle pojawiły się tutaj skorpiony. Nie wiadomo skąd one się tutaj znalazły. Mam parę grubych rękawiczek, nie wyobrażam sobie ich zbierać gołymi rękoma - Podniosła dłoń w której trzymała grube rękawiczki przez które chyba nawet pies by się nie przegryzł.

[Jun]

Do położonego bliżej centrum osady, rejonu, szedł dłuższą chwilę, ale potem było już z górki, znał drogę, którą musiał przebyć, by dojść do owego przedszkola, mimo iż nigdy specjalnie tam nie zaglądał, bo i nie miał po co. Pierwszą rzeczą, która rzuciła mu się w oczy, była grupka dzieciaków, stojących wokół budynku, do którego zmierzał, no, może nie wszyscy, ale zdecydowana większość, była dziećmi. Suzaku podszedł bliżej, by przyjrzeć się całej tej sytuacji z bliska, przynajmniej na zewnątrz nie było widać skorpionów, które to ponoć zaatakowały to miejsce, być może już stąd uciekły, bo wyczuły że coś im za dobrze idzie ta "inwazja", na budynek pełen potomstwa innego, silniejszego gatunku?
Wtem podeszła do niego pewna kobieta, która urodą i zgrabnością nie grzeszyła, a szkoda, bo Yotsuki mógłby mieć w końcu jakieś zajęcie, prócz ratowania świata... znaczy się bachorów. Rzuciła ona cień... tfu, światło na sprawę, którą miał się zająć. "Czyli jednak, skorpiony nie opuściły tego miejsca? Cóż zatem, trzeba je zmusić." pomyślał młodzieniec, choć szczerze powiedziawszy nie wyobrażał sobie czegoś takiego. Zwykłe skorpiony, okupujące przedszkole? Czyżby kosmici wykorzystywali je, by nas zdominować? A może zapalony naukowiec, z wężowymi technikami, znów rozrabia? Niebieskowłosy wiedział jedno - jeżeli tego nie sprawdzi, to nigdy się nie dowie, no i przy okazji nie wykona zadania.
- Dzięki, ale nie potrzebuję rękawic. Wykurzę te poczwary (nim zdążą złożyć jaja), nie powinno to zająć dużo czasu. - powiedział, nie potrzebował rękawiczek, które podała mu kobieta, ponieważ miał własne, skórzane, mogły więc one ochronić go przed ukłuciem skorpiona. Zdjął jedną z tychże rękawic i pogrzebał ręką w torbie, jak gdyby szukając czegoś. Na początku chciał się rozejrzeć w środku, nie wchodząc jednak do budynku, wykorzystał do tego okna, oraz drzwi, przez które starał się ocenić sytuację, oraz sprawdzić ilość i rozproszenie skorpionów.

[Irie]

Misja rangi D
9/15 Kobitka chciała ci wręczyć rękawice jednakże ty mężnie odmówiłeś ich przyjęcia twierdząc iż poradzisz sobie bez nich. Czarnowłosa zawahała się, otworzyła usta chcąc zaprotestować. - Ale...jesteś pewien? - Spytała niepewnie. Nie powinno to ją przecież dziwić, w końcu jesteś wojownikiem, który jest zaznajomiony z przeróżnymi sztuczkami. Chyba nie miała do czynieni z prawdziwymi shinobi, jednak nie naciskała widząc twoją pewność siebie. Po chwili skupiła się na dzieciach. - Bądźcie grzeczne, nie rozdzielajcie się - Rzekła do nich. Nagle podeszła do niej mała dziewczynka w blond włosach, pociągnęła nauczycielkę za ubranie ze zmartwioną miną. - Em..przepraszam. Nie wiem gdzie jest moja siostrzyczka.. Chciałam ją znaleźć ale nigdzie jej nie widzę - Rzekła nieco sepleniąc. No to chyba mamy zaginionego bachora. Spanikowana nauczycielka zaczęła liczyć dzieciaki choć nie było to prostym zadaniem....
Zacząłeś swoje zadanie od skrupulatnego rozejrzenia się. Zaglądałeś przez okna i drzwi, zdołałeś dostrzec kilka skorpionów szwendających się bez celu po podłodze. Mogłeś także dostrzec jednego z dzieciaków, które kuliło się ze strachu na niewielkim stoliku. No to się porobiło.

[Jun]

Kobieta, mimo odmowy przyjęcia rękawiczek, ze strony młodzieńca, nadal chciała mu je dać, chociaż może mniej pewnie, niż poprzednio. Tak jakby było to coś dziwnego, że shinobi nie chciał pancernych rękawic, przeciw-skorpionowych, być może naprawdę nie słyszała nic o ludziach oswojonych z mocą chakry? Tyle że było to nieco dziwne, zważywszy na to, iż mieszkała w osadzie jednego z klanu ninja i w ogóle, w tym świecie, a może miała swój własny, wyimaginowany świat, bez przemocy, wojen i shinobich? A któż by to tam wiedział?
- Mam swoje, własne rękawice, które dają mi odporność na ataki skorpionów i innych owadów, rozmawiasz ze specjalistą od tego typu spraw. - powiedział prześmiewczo, zachowując jednak pozorną powagę, oraz pokazując skórzane rękawice, niestety jego wersja nie chroniła palców, oby tylko kobieta nie zaczęła się tym zbytnio przejmować, najwyżej Suzaku umrze, cóż taki świat.
Młodzieniec po rozeznaniu się w terenie, miał już plan i byłoby cudownie, gdyby nie mała dziewczynka, która się zgubiła i broniła się teraz dzielnie przed owadami, siedząc na stole... To nieco komplikowało sprawę, ale nie powinno być źle, o ile plan się powiedzie. Otóż przechodząc do działania, wyglądało to mniej więcej tak, że młodzieniec wszedł przez drzwi, a spod jego odzienia wyleciało pięć ptaków, rozproszyły się one, i zaczęły latać blisko skorpionów, by przyciągnąć uwagę jak największej ich ilości. A w tym czasie Yotsuki biegusiem doskoczy do dziewczynki, omijając większe grupy, bądź też drepcząc pojedyncze okazy skorpionów, co powinno się udać, zważywszy na to, że skorpiony z reguły nie są aż tak szybkie, jak człowiek. Następnie złapie on zaginioną i poleci z nią do najbliższego wyjścia, może to być nawet okno, o będzie ono odpowiednio duże.

Chakra: 100%

Wykorzystane Jutsu:

Nazwa

C1: Shī Wan

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Dowolny

Koszt E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (za 5 małych / 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

20g gliny za małego, 100g za średniego, 200g za dużego.

Opis Najsłabsze wybuchowe twory, którym można nadać rangę C1. Twory charakteryzują się tym, że przypominają wyglądem zwierzęta. Wyróżnić możemy kilka kategorii:

• owady, pająki – lądowe typy bomb. Dostępne jedynie w wersji małej.
• ptaki – powietrzne typy bomb. Dostępne jedynie w wersji małej i średniej.
• ptaki transportowe – bomby charakteryzujące się znikomą siłą, która jest w stanie zaszkodzić jedynie w przypadku bezpośredniego kontaktu. Nie jest to jednak ich przeznaczeniem, a transport jak wskazuje nazwa. Dostępne jedynie w dużej wersji.
• ryby, meduzy – morskie typy bomb, wykorzystywane do atakowania celów podwodnych bądź znajdujących się na powierzchni wody. Bomby mogą być także w tym przypadku wykorzystywane jako miny wodne. Dostępne we wszystkich wersjach.
• węże, stonogi – podziemne typy bomb, które mogą zostać wykorzystane do unieruchomienia przeciwnika. Charakteryzują się one większymi rozmiarami, a przez to i siłą wybuchu. Dostępne jedynie w wersji średniej i dużej.

Wykorzystana chakra: 10% (5 glinianych ptaków - wersja mała)

[Irie]

Misja rangi D
11/15 Przedstawiłeś się jako specjalista, zapewne nie kłamałeś, tym sposobem uciąłeś tą rozmowę i kobita nic więcej od siebie nie dodała pozwalając ci całościowo działać na własną rękę.
Wszystko byłoby pięknie gdyby nie to, że jeden z dzieciaków zagubił się w ferworze ucieczki i został w przedszkolu. Instynktownie schronił się wchodząc na coś wyższego niż podłoga po której łaziły te przebrzydłe skorpiony. Postanowiłeś jednak działać szybko. Wszedłeś drzwiami, spod połów ubrań wyfrunęły białe ptaszki które rozproszyły się i zaczęły dekoncentrować zwierzaki. Te były jednak zbyt durne by podążać za tworami, zauważywszy je z bliskiej odległości po prostu zaczynały grozić swoim jadowitym kolcem i zastygać w bezruchu. Przynajmniej w ten sposób były one zajęte. Ty zaś niczym bohater pobiegłeś w stronę dziewczynki, po drodze zdeptałeś kilka sztuk skorpionów ciesząc się z grubych podeszew butów. Doskoczyłeś do dzieciaka, złapałeś go i ruszyłeś w stronę najbliższego okna, które było otwarte tak jak i wszystkie inne. Wyskoczyłeś, cała grupka dzieciaków zaczęła wiwatować i podbiegła do ciebie. - Jest pan naszym mistrzem! - Zaseplenił jakiś chłopczyk wśród okrzyków. Odstawiłeś dziewczynkę, która chyba nie bardzo wiedziała co się właściwie stało. Zostałeś bohaterem dzieci, być może któreś pójdzie w twoje ślady? W każdym razie misja jeszcze się nie skończyła.

[Jun]

Tak jak młodzieniec zamierzał, tak też zrobił i wszystko przebiegło gładko, bez żadnych ukłuć ze strony stawonogów, udało mu się też wynieść zagubionego bachora z budynku. Pozwoliło mu to na spokojne działanie, bez niepotrzebnego martwienia się o cudze dzieci, a raczej o to, jak wytłumaczyć ich rodzicom, poświęcenie ich pociech, bez próby bezpiecznej ewakuacji takowych. Dla niego byli oni przeszkodą, choć zazwyczaj ograniczał niepotrzebne ofiary do minimum, jak uczył go dziadek, to jednak w sytuacji większego zagrożenia, gdyby ktoś mu zawadzał w wykonaniu zadania, a Suzaku nie widziałby żadnego sensu w ratowaniu tej osoby, uznałby ją za ofiarę dla dobra innych. Nie mógł tego zrobić w tym przypadku, bo wolał uniknąć konsekwencji, ale też dlatego że była to misja małej wagi, a jego "przeciwnicy" nie stanowili dla niego jakiegoś większego zagrożenia.
- Czas na fajerwerki. - powiedział nieco ciszej, niż zazwyczaj, po czym na jego twarzy pojawił się dość specyficzny uśmieszek. Ptaki ustawiły się tak, by wybuch jak najmniej uszkodził budynek, młodzieniec złożył pieczęć, a wtedy wszystkie jego twory eksplodowały. Wybuch miał na celu wypłoszyć, ogłuszyć, oraz ogólnie unieszkodliwić skorpiony.

Chakra: 90%

[Irie]

Misja rangi D
13/15 Uratowałeś dzieciaka jednak nie był to dla ciebie nadzwyczajny wyczyn, ot po prostu zadanie do wykonania, a że nadarzyła się okazja do pomocy to pomogłeś. Mała ferajna wybuchła radością lecz nie zważałeś na nią, liczyła się aktualna misja. Uśmiechnąłeś się, czułeś zbliżające się fajerwerki, aktywowałeś swoją technikę zaraz o odpowiednim rozstawieniu ptaków. Rozległ się wybuch. I tyle. Jeśliby zajrzeć do środka, można dojrzeć rozrzucone skorpiony, w dużej większości martwe, inne zaś uszkodzone, z niektórych nic nawet nie zostało. Raptem jakieś 3 były zdolne do poruszania się. Ściany były czarne lecz nic większego im się nie stało, podobnie jak z meblami, jedynie kilka zabawek zostało zniszczonych. Całkiem niezły stan. Pozostało jeszcze pozbyć się ostatnich trzech i właściwie koniec, mogłeś być wolny. Dzieciaki wydały dźwięk podziwu i zaczęły się radować, wybuchy najwyraźniej mocno im się spodobały

[Jun]

Wybuch nie koniecznie należał do tych najgłośniejszych, no i nie ma się co dziwić, Suzaku nie chciał przecież zniszczyć całego budynku, tylko intruzów, którzy się w nim znaleźli, mimo wszystko, wystarczyło to, by dzieci podekscytowane eksplozją, zaczęły wydawać okrzyki radości. Złotooki ignorując zachowanie bachorów, podszedł bliżej drzwi i zajrzał do środka, w celu sprawdzenia skuteczności swych działań. Okazało się, iż użycie ptaków było dobrym rozwiązaniem, ponieważ przed zniszczeniem uchroniło się większość mebli, a na podłodze walały się większe, bądź mniejsze kupki tego co zostało ze skorpionów. Żywe, ostały się tylko trzy osobniki, których żywot miał się zaraz zakończyć, ponieważ Suzaku już szedł, by zniszczyć je butem, trochę ich szkoda, bo niedawno dostał tę parę sandałów shinobi, ale nie miał ochoty pierniczyć się z tymi skorpionami. Teraz wystarczyło już tylko posprzątać, odebrać nagrodę i życie mogło toczyć się dalej.

z/t

//Przepraszam za słabej jakości post, winą tego są zamykające się powieki i chęć położenia się spać ;/

[Irie]

Misja rangi D
15/15 Wykonałeś swoje zadanie niemal w zupełności, pozostało jedynie dokończyć dzieła i dobić pozostałe żywe skorpiony. Nie miałeś zamiaru się z nimi bawić lub przystać na używanie tych nieznośnych rękawic, byłeś bowiem wyposażony w buty które nadawały się doskonale ku temu celowi. Ruszyłeś do pomieszczenia i w krótkiej chwili rozdeptałeś skorpiony niczym zwykłe robactwo. Po tym zaś pozbierałeś resztę uważając na ich kolce jadowe po czym powrzucałeś do jakiegoś zabawkowego wiaderka, który nawinął ci się akurat pod rękę. Właściwie tyle. Wykonałeś to wszystko trochę niekonwencjonalnie jednak efekt był podobny, niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Na końcu jeszcze zinfiltrowałeś dokładnie cały budynek by nie przeoczyć żadnego szkodnika. Niczego nie znalazłeś i dzieciaki mogły znów poczuć się bezpieczne. Wszyscy ci podziękowali, zaś maluchy prosiły cię o kolejny występ kiedyś w przyszłości.
Koniec misji

[Mahiro]

Mahiro już drugi raz był zmuszony do wizyty w szpitalu. Było to dla niego niesamowicie bolesne. Oczywiście mentalnie. Frustracja z tego powodu narastała z każdą myślą o dwukrotnych odwiedzinach w tym punkcie medycznym. Młody Haretsu szukał sposobu na uspokojenie się. Zdecydował się więc na spacer. Podczas swojej spokojnej wędrówki całkowicie odciął się od otoczenia. Do tego stopnia, że zapomniał jak wyglądają jego ubrania. Na szczęście chodzi o tą górna część. Poszarpana i zniszczona od eksplozji koszulka. To samo tyczyło się jego prawej rękawiczki. Wypadałoby by to zmienić. Idealna okazja na zakup nowych ciuchów i odstresowanie się. Blondyn opuścił więc swój własny świat, w którym był zatopiony przez cały spacer i wrócił do rzeczywistości w poszukiwaniu sklepu odzieżowego. Problem w tym, że jedyne co było blisko to przedszkole tuż obok niego.

[Uchiha Masako]

Bum, bum, BUM! Misja Rangi D [1/15] Mishiro Przemierzałeś sobie teren niedaleko przedszkola, zastanawiając się nad swoim pechem, przez który skończyłeś już dwukrotnie w szpitalu podczas krótkiego okresu czasu, kiedy ujrzałeś z naprzeciwka grupkę ludzi, wyglądających na jakichś robotników - o czym świadczyły dość wyraźnie ich pobrudzone ziemią, proste ubrania oraz wózek z kilofami, łopatami i rozmaitymi innymi narzędziami, jaki ciągnęli ze sobą. Dyskutowali o czymś zawzięcie, a im bliżej byli, tym wyraźniej do ciebie docierał temat dyskusji.

-...niesz podpory, to zleci się nam to na głowę! Potrzebujemy kupić materiały gdzieś z Shigashi! - perorował o czymś brodaty, krępy mężczyzna, usiłując przekonać starszego od siebie kolegę, wysokiego i żylastego, z krótką kozią bródką na twarzy poznaczonej upływem czasu.

- Za drogie. Musimy to inaczej załatwić. Jak przesuniemy podpory, to część tunelu może się zawali, ale przy okazji powinno to obluzować główną partię zatoru. Chyba, że masz lepszy pomysł. - odparł starszy, emanując autorytetem dookoła siebie.

- Ten, a może by tak... jakiego shinobi zatrudnić? - spytał nieśmiało najmłodszy z grupy, chłopak zaledwie o parę lat starszy od ciebie.

- Shinobiego? Do rozwalania kamieni? Chybaś na głowę upadł, jaki shinobi ci się na coś takiego zgodzi? - zrugał go pierwszy z mówiących.

Grupka była już dość blisko ciebie i mogłeś zauważyć, że niektórzy zerknęli na ciebie, lekko zaciekawieni twoim pokiereszowanym wyglądem.

[Mahiro]

No tego to całkowicie się Mahiro nie spodziewał. Przedszkole znajduje się tuż obok niego. Jakieś dzieci, panie przedszkolanki ewentualnie dyrektor ale ekipa budowlana? Mimo początkowego zdziwienia młody Haretsu miał zamiar olać panów majstrów. Chcąc nie chcąc nie mógł jednak nie usłyszeć rozmowy jaka się między nimi wywiązała. Powoli bo powoli dochodziła do niego myśl, że być może zaraz przedstawią mu ofertę współpracy krótkoterminowej. Dlatego właśnie blondyn stał w miejscu i uważnie obserwował co zaraz zrobią. Na każde zerknięcie w swoją stronę odpowiadał złowrogim spojrzeniem, które miało być jasnym sygnałem aby drugi raz tego nie robił. W końcu jednak puściły mu nerwy. Jego celem uspokojenie się. Niestety takie obczajanie wzrokiem nie działało kojąco na Mahiro. Raczej przyniosło odwrotny efekt. Było to jak dolewanie oliwy do ognia. Coś nie podoba zasrańcy? - powiedział spokojnie i z nutką agresji w kierunku ekipy robotników.

[Uchiha Masako]

Bum, bum, BUM! Misja Rangi D [3/15] Mishiro Zgromiłeś wpierw wzrokiem tych spośród towarzystwa mularskiego, którzy się na ciebie gapili, rzucając im nieme wyzwanie. Pomimo twojego obszarpanego wyglądu, agresja na twojej twarzy musiała być na tyle wyraźna, że paru nawet odwróciło spojrzenia, wbijając je w ziemię przed sobą lub w przestrzeń po drugiej stronie ulicy. To jednak nie wystarczyło, by cię uspokoić. Zaatakowałeś werbalnie, co zwróciło uwagę najstarszego z grupy. Zerknął na ciebie również po czym podniósł ręce w uspokajającym geście.

- Spokojnie, chłopcze. Nie szukamy zwady. - odparł ugodowym tonem, po czym westchnął lekko. - Nie będziemy cię niepokoić... chociaż... - zawiesił głos, jakby nad czymś się zastanawiając. - Chyba, że znasz jakiegoś shinobi Haretsu lub Dohito, który nie pogardziłby pracą przy Mauzoleum. Mamy problem z wyjątkowo twardą skałą i potrzeba nam kogoś znającego się na eksplozjach. A ty - nie obraź się - wyglądasz, jakbyś kogoś takiego znał. - uśmiechnął się do ciebie przyjaźnie.

[Mahiro]

Przez całą wypowiedź najstarszego pana majstra blondyn cały czas mierzył go wzrokiem. Sprawiał przy tym wrażenie niezainteresowanego propozycja ale uważnie słuchał. Trochę się spodziewał czegoś podobnego jednak tak jak teraz jak i wcześniej nie wiedział czy taka propozycja będzie dla niego korzystna. Część o szukaniu kłopotów całkowicie zignorował. Nie widział dalszego sensu w kontynuowaniu tematu. Z początku chciał odmówić. Przypomniało mu się wtedy jednak jak został pokonany przez innego członka swojego klanu. Chciał się uspokoić a cała ta frustracja i złość, która go dręczyła przez ostatnie chwile wróciła. Zdecydował się wyładować te emocje właśnie na wspomnianej skale. Ej, gdzie jest ten kamień? - spytał wkurzony aby następnie od razu dodać: Wysadzę go!!! - w tym przypadku można było wyczuć podekscytowanie w głosie Mahiro. Oczywiście była zaakceptowanie propozycji złożonej przez głównego majstra. Tylko taka w stylu młodego Hartesu.

[Uchiha Masako]

Bum, bum, BUM! Misja Rangi D [5/15] Mishiro Dla osoby postronnej - w co wliczała się zapewne większość czeladniczej czeredy przed tobą - twoja porywczość i błyskawiczne najwyraźniej zmiany nastrojów zapewne mogła budzić przynajmniej lekki strach. Mimo to, naczelny majster, czy jak go tam reszta zwała - w każdym razie lider całej grupy i twój główny rozmówca nie wydawał się być w najmniejszym stopniu nawet tym poruszony. Cholera wie, może po prostu odchował gromadkę dzieciaków i wiedział, jak postępować wybuchowymi nastolatkami? Pytanie tylko, czy umiał postępować z nastolatkami dosłownie wybuchowymi. W każdym razie rozpromienił się na twój natychmiastowy entuzjazm i kiwnął głową.

- Bardzo mnie to cieszy! Mam rozumieć, że jesteś... Haretsu, tak? Nie widzę na twoich dłoniach ust, które mają Dohito. -upewnił się najpierw, po czym podrapał po brodzie. - Po prawdzie to na dzisiaj niby skończyliśmy robotę i najwygodniej by nam było zacząć jutro z samego rana, ale... widzę, że potrzebujesz się rozładować. Jeśli chcesz, to możemy się tam udać od razu. Mauzoleum jest jakieś trzy, cztery kilometry od wioski. Stąd będzie niecała godzina drogi. -

Tobie pozostawała decyzja, czy idziesz od razu, czy też umawiasz się z nimi nazajutrz. Tak czy inaczej, efektem tego końcowym było zapewne dotarcie do Mauzoleum, gdzie spoczywali zasłużeni mieszkańcy Tsurai...

[z/t]