Lokum Kazukiego

[Kazuki]

Szesnastolatkowi wciąż nie było dane żyć w luksusach tak jak kiedyś. Co prawda Ryuzaku no Taki dbało o to, by shinobi mieli godne miejsce do życia, ale nie mógł tego porównywać do swojego poprzedniego domu. Spora rezydencja, bujne ogrody i prywatny basen zmieniły się w skromną parcelę z jednopiętrowym, drobnym domkiem. Nie jest brzydki, skądże. Nawet jest całkiem przyjemny dla oka. Mieszkanie w nim będzie jak raj w porównaniu do tego, co Kazuki przeżywał przez dwa ostatnie lata. Cóż, szlajanie się po alejkach i utrzymywanie się z kradzieży znacznie różniło się od godnych warunków życia zapewnionych przez osadę, czyż nie? Wróćmy do opisu budowli. Jest ona wykonana niemalże w całości z ciemnego drewna. Jedyny wyjątek od reguły stanowi dach w charakterystycznym dla Japonii stylu, pokryty ceramiką. Z zewnątrz mieszkanie wydaje się dość ciasne, jednak wszystko zmienia się po wejściu do środka. Co prawda nie jest to obszerność hotelu, ale dla jednej osoby w zupełności wystarczy. Najpierw trafia się do małego korytarzyku z kilkoma starodawnymi obrazami i małą lampą naftową gdzieś na półce w rogu. Stąd można się dostać do trzech pozostałych pomieszczeń w mieszkaniu. Na lewo znajduje się skromna sypialnia. Ot, jednoosobowe łóżko, szafka nocna i okno, nic ponadto. Na wprost znajdziemy kuchnię - kolejne okno, kilka blatów, palenisko rozgrzewane węglem znajdującym się pod nim oraz mały stolik z jednym krzesłem. Na prawo zaś łazienka, wyposażona w prowizoryczny natrysk, kilka białych ręczników i dziurę w podłodze dla potrzeb fizjologicznych.
Kazuki przekroczył próg swojego nowego mieszkania i zaciągnął się mocno. Zapach drewna połączony z "nowością" sprawił, że przez moment zakręciło mu się w głowie. Zapewne dom został niedawno wybudowany, intensywność węchowych doznań szybko minie, porwana przez wiatr. Trzymając w dłoni cały swój dobytek, spakowany w prowizorycznym plecaku przeszedł się po wszystkich pomieszczeniach, uprzednio ściągając buty. Wreszcie siadł na łóżku, oparł się o ścianę i westchnął melancholijnie.
- A więc to tu zaczyna się moje nowe życie, co? - mruknął do siebie, machając lekko nogami zwisającymi z łóżka. Trwał w tej pozycji przez dłuższą chwilę, aż wreszcie nachylił się do tobołka, by go rozpakować. Kilka par bielizny, kilka podobnych zestawów strojów, zarówno tych domowych, jak i "roboczych", trochę suchego prowiantu, no i... tyle. Początkowo chciał zabrać coś jeszcze ze swojego starego domu, ale ostatecznie zrezygnował z tego pomysłu. Blizny dalej się nie zagoiły i samo przebywanie w tamtym budynku sprawiało mu wiele przykrości - na tyle, że porzucił go dla życia na ulicy. Jakiekolwiek wspomnienie rodziców pewnie na nowo otwarłoby dotkliwe rany. Nie roztrząsał tego dłużej. Kolejnym krokiem w nowe życie było wyjście na ulice wioski. Miał zamiar się gdzieś przejść - tam, gdzie go nogi poniosą. Dobrze jest poznać swoje okolice, czyż nie?

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [01/15] Nowe miejsce zamieszkania Kazukiego było z pewnością przytulnym domkiem. Ryuzaku no Taki zadbało o skromne, aczkolwiek wygodne lokale, które mogłyby zostać wynajęte dla młodych ninja z całego świata. Nie były wstawiane tutaj żadne luksusy, a cały projekt stawiał na użyteczność oraz prostotę. Władze dobrze wiedziały, że młodzież wykonująca ten niebezpieczny fach, raczej nie będzie przesiadywać całymi dniami wewnątrz mieszkania. Te miały być jedynie miejscem odpoczynku między zajęciami, których akurat w kraju kupieckim było pełno.
Młodzieniec nie zachwycał się zbyt długo domkiem. Ba, wcale się nie zachwycał. Jego obojętne spojrzenie nie zmieniło się nawet na chwilę. Szybko jednak podjął decyzję, że powinien poznać również okolicę, w której przyjdzie mu mieszkać w najbliższym czasie. Jak to było w Ryuzaku no Taki - dróżki między domkami łączyły się najpierw w jedną większą, a później ta większa dopiero docierała do głównej. Taki projekt zabudowy sprawiał, iż między domostwami nie przechodziły tłumy ludzi robiących raban. A jednak pierwsze co dotarło do uszu blondyna zaraz po opuszczeniu nowego mieszkania, to właśnie jakiś zgiełk, którego jeszcze jakiś czas temu nie było.
- Nawet nie pokazuj mi się w domu! Jak Ty wyglądasz?! Powinnam była od razu sprzeciwić się babce! Wyglądasz jak pierwsza lepsza dziwka z ulicy! Wiadomo było, że nie zasługujesz na rodową pamiątkę! Masz ją przynieść do wieczora inaczej Twoje rzeczy wylądują na zewnątrz! - takie krzyki usłyszał Kazuki, a ich źródłem była kobieta, która stała naprzeciwko. Zapewne też była sąsiadką z naprzeciwka młodzieńca. Ów delikwentka wyglądała jak pierwsza lepsza przedstawicielka płci pięknej, która przekroczyła wiek pięćdziesięciu lat. Ciemne włosy były ścięte w krótką, schludną fryzurę. Naprzeciw niej stała wyższa o głowę dziewczyna. Miała może z dziewiętnaście lat. Kolor jej włosów był identyczny, jednakże fryzura się różniła. Włosy były w zupełnym nieładzie. Długie raczej do samego pasa, lecz związane w potargany, gęsty kucyk. Grzywka odstawała na wszystkie strony, ale jednak skutecznie zasłaniała całe czoło. Na jej prawym policzku była przyklejona plastrem gaza, zaś jej lewe oko nosiło już schodzące ślady podbicia. Jej warga była pęknięta, lecz krew dawno zdążyła zaschnąć. Stan ubrań również nie był najlepszy. Czarne buciki były jedynym elementem, który wyglądał jak powinien. Czarne zakolanówki były częściowo podarte, zaś bordowa, krótka spódniczka była delikatnie brudna w jednym miejscu. Jej czarna bluzeczka z krótkim rękawem miała braki w ostatnich kilku guzikach przez co miała głębszy dekolt niż powinna. Biust dziewczyny jednak do najobfitszych nie należał, więc nie było to wielkim problemem.
- Oszalałaś?! Przecież wie... - nie zdążyła dokończyć, gdyż dostała otwartą ręką od starszej kobiety.
- Spróbuj jeszcze raz na mnie podnieść głos! - po tych słowach rozkrzyczana sąsiadka Kazukiego odwróciła się na pięcie i weszła do swojego domu, zaś młoda i solidnie poobijana dziewczyna upadła na kolana i spuściła głowę w dół. Ryuzaku no Taki właśnie takie było. Pełne różnych ludzi i różnych problemów.

[Kazuki]

Wyjście na zewnątrz przywiodło do nozdrzy i ust młodzieńca przyjemną woń świeżego powietrza. Wtedy zorientował się, że mieszkanie zapewne jeszcze nie było wietrzone, co tłumaczyłoby intensywny zapach drewna, kurzu i nafty. Już miał się obrócić na pięcie, by otworzyć okna, gdy jego obojętny wzrok został przyciągnięty przez scenę, która rozgrywała się naprzeciwko niego. Cisza i spokój zmieniły się we wrzaski jakiejś starszej kobiety. A miało być tak pięknie, co? - mruknął do siebie w myślach. Plan się częściowo zmienił. Zamierzony spacer ustąpił miejsca chwilowemu zastojowi, gdy oglądał ten spektakl. Wzrok ani na moment nie utracił chłodnej obojętności, ale w sercu poczuł delikatne ukłucie. Może nawet trochę współczuł dziewczynie, kto wie? Sam nigdy nie doświadczył takiej sytuacji, od rodziców otrzymywał zawsze wszystko to, co najlepsze - miłość i zrozumienie, żeby nie wspominać o rzeczach materialnych. Ta dziewiętnasto-dwudziestolatka najwidoczniej nie miała tyle szczęścia. Jej stan jeszcze nie był tak tragiczny, widział ludzi pokiereszowanych znacznie gorzej, między innymi podczas wydarzeń w Antai. Tylko, że tam udział brali shinobi i kunoichi - ta prawdopodobnie nie była jedną z nich. A tu proszę, włosy w nieładzie, gaza po jednej stronie, limo po drugiej, pęknięta warga, ubranie niezadbane. Tylko buty jakby kontrastowały z tym wszystkim i w umyśle Kazukiego na ułamek sekundy pojawiła się całkowicie zbędna myśl: Dlaczego? Nie było to jednak istotne, istotniejsze było podjęcie decyzji o swoich dalszych czynnościach.
Nie wiedział, kto był sprawcą obrażeń, dla ułatwienia sobie życia założył po prostu, że ktoś dziewczynę pobił i okradł - a z tym nie mógł nic zrobić. Już miał się obracać na pięcie i wyruszyć na zaplanowany spacer, po prostu olewając całą sytuację, ale nastolatka, na swoje nieszczęście, coś próbowała odpyskować. Szybki policzek i szybka groźba od starszej kobiety. Cóż, tak się córki nie powinno traktować. W sumie nie dowiedział się wprost czy te dwie były ze sobą spokrewnione, ale tak wynikało z wypowiedzi starszej z nich. Ostatecznie blondyn nie mógł odwrócić się od tej sytuacji. Teraz już można było zobaczyć w jego oczach iskierkę współczucia, a sam czuł, że lód na sercu jakby się skraplał. Podszedł do nieznajomej i stał tak niczym kat, nie wiedząc za bardzo co powiedzieć. Pewnie nie wyglądało to dobrze, ale co się dziwić, skoro od dłuższego czasu nie rozmawiał z kimkolwiek dłużej niż kilka chwil? Wreszcie jednak garść słów opuściła jego usta.
- Emm... Mogę jakoś pomóc? - Głos był raczej pusty, choć można było w nim wyczuć małą iskierkę ciepła. Kazuki dalej nie wiedział czy robił dobrze. Od dziecka wpajano mu, że nie warto wścibiać nosa w nie swoje sprawy. Trudno, najwyżej potem będzie żałował. Z opóźnieniem jeszcze przyszło mu do głowy, że może warto by było wyciągnąć do niej pomocną dłoń (dosłownie) i tak właśnie zrobił.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [03/15] Boczne alejki terenów mieszkalnych Ryuzaku no Taki były zupełnie inne, niż te główne ścieżki przecinające osadę. Nie było tutaj tłoku, nie było czuć woni setek ludzi, których temperatura nie oszczędzała, a hałas był sporadyczny. Wciąż w oddali dało się słyszeć jakieś pokrzykiwania zachęcających kupców lub ogólny gwar od rozmów na ulicach, lecz w porównaniu z centrum wioski, to był zupełnie inny świat. W ten sposób Kazuki znajdował się właśnie jedynie w towarzystwie klęczącej na ziemi dziewczyny. Nikogo więcej nie było. Nastała nagła cisza, która wydawała się być spotęgowana poprzez wcześniejszy krzyk. Delikatny wiatr nie był w stanie nawet potargać włosów, jednak przyjemnie orzeźwiał powietrze tego ciepłego dnia.
Młodzieniec w swej obojętności nie był całkowicie zatracony. Początkowa decyzja o niewtrącaniu się w nieswoje sprawy została zmieniona. Coś go tknęło. Na tyle mocno, aby spróbować chociaż pomóc nieznajomej, ale jednocześnie na tyle lekko, aby nie wymuszać na sobie jakiegoś opiekuńczego zachowania. Dziewczyna nie zareagowała na niego kiedy podszedł. Przez dłużące się kilka sekund, nie reagowała również na niego, kiedy odezwał się do niej. W końcu podniosła głowę, powoli i mocno, a później nawet nie siliła się na utrzymanie jej odpowiednio. Opadła jej do tyłu i tak z zadartą twarzą wpatrywała się prosto w oczy Kazukiego. Jej warga ponownie krwawiła. Rana zapewne odświeżyła się od ciosu w twarz. Sama nieznajoma wyglądała teraz jakby duch opuścił jej ciało. Jedynie utrzymywała powieki otwarte, gdyż reszta ciała zdawała się być pozbawiona sił. Nogi pokrzywione na boki, tak że siedziała na jednej stopie, zaś ręce leżały na udach. Przez sekundę patrzyła pustym wzrokiem na blondyna, aż w końcu uśmiechnęła się i prychnęła. Zaśmiała się?
- Możesz mi pomóc. Albo pomożesz mi się zabić, albo odzyskać medalion. Sam decyduj, ja mam dosyć. - powiedziała półgłosem, jakby rzeczywiście nie miała już sił na cokolwiek. Nawet nie wycierała krwi, która powoli zaczynała spływać na brodę. Słowem - wyglądała na ktoś, kto stracił wszelkie chęci do życia. Nie dbała już o nic.

[Kazuki]

Odległy, ledwo słyszalny gwar z głównej ulicy był teraz jakby jeszcze cichszy, pewnie przez jeszcze nie tak dawne wrzaski starszej kobiety. Do tego dochodził szum delikatnego wiatru, który dodatkowo zagłuszał przekrzykiwanie się kupców. Mimo, że nie poruszał włosami blondyna, to i tak odruchowo odgarnął je wyciągniętą wcześniej ręką, nie wiedząc za bardzo jak się zachować po braku reakcji i przy niezręcznej ciszy. W końcu jednak coś przerwało zakłopotanie, a mianowicie dziwaczny ruch głową, która potem niemalże oparła się na karku nastolatki. Dwa obojętne spojrzenia się spotkały, choć gdyby tamta poświęciła dłuższą chwilę na przyjrzenie się, mogłaby dostrzec u "rozmówcy" nutkę współczucia i... zaraz zaraz, czy to było obrzydzenie? Najwidoczniej tak. Krew zbyt bardzo przypominała Kazukiemu o wydarzeniach z Antai. Co prawda nie w takim stopniu, by na jej widok wymiotował lub panicznie się bał, po prostu nie przepadał. Gdyby padło na którąś z dwóch pierwszych opcji zapewne nie zostałby shinobi, czyż nie? Wreszcie coś w rodzaju prychnięcia definitywnie przerwało ciszę. Zaraz po tym dane mu było usłyszeć pozbawiony nadziei głos. Mieli wiele wspólnego - zarówno wzrok, jak i ton może nie były identyczne, ale bardzo podobne. No, mimo wszystko on brzmiał troszeczkę cieplej.
Trawił słowa nastolatki przez dłuższy czas. Nie miał zamiaru uganiać się za jakimś medalionem. Mógł znacznie lepiej spożytkować ten czas. Z drugiej strony nie zamierzał jej ani zabijać (ba, nawet taka myśl mu nie przeszła przez głowę), ani pozostawiać na pastwę losu. Wreszcie usta, a w sumie struny głosowe dały istnienie kolejnym słowom.
- Przemilczę pierwszą opcję. Co do szukania medalionu - nie za bardzo mi się chce. - Teraz już w połowie pusty i w połowie znudzony głos zabrzmiał dość brutalnie. Dopiero po dłuższej chwili dokończył, poprzedzając to cichym westchnięciem. - Ale nie mam zamiaru cię też tak zostawić. Chodź, pomogę ci się ogarnąć, MOŻE - zaakcentował mocniej to słowo, by nie wzbudzać niepotrzebnej nadziei - znajdę jakiś opatrunek czy coś. - I po tej wypowiedzi powstały trzy opcje. Jeżeli dziewczyna się zgadza i jest w stanie o własnych siłach dojść do jego domu, prowadzi ją tam i wskazuje łazienkę, by potem rozpocząć poszukiwanie czegoś, co mogłoby posłużyć za chociażby plaster. Jeżeli się zgadza, ale nie ma sił, chłopak iście gentlemańsko zanosi ją tam i przynajmniej pomaga zatamować krwotok, przemyć twarz oraz włosy, cokolwiek. Jeżeli jednak dziewczyna nie przyjmuje "oferty", Kazuki po prostu odwraca się na pięcie i idzie na upragniony spacer, dokładając świeżą kostkę lodu do zmrożonego serca. To jej życie i nie ma prawa o nim decydować, prawda?

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [05/15] Dziewczyna może i zauważyła to drobne obrzydzenie, lecz z pewnością nie dała tego po sobie poznać. Wyglądała jak ktoś, kto nie przejąłby się w tym momencie najgorszą obelgą skierowaną w jego stronę. Zwyczajnie w tym momencie jej obojętność przekraczała nawet skalę Kazukiego. Blondyn nie był obojętny wobec życia, a ona w tym momencie jak najbardziej. Gdyby tylko pośmiertnie mogła się ucieszyć, to może i by się ucieszyła, jeżeli ktoś byłby na tyle łaskawy, aby zakończyć jej życie. Nawet zaproponowała to młodzieńcowi, ale ten odmówił. Nie zamierzał też pomóc w odzyskaniu medalionu. Lewa brew podniosła się w niezrozumieniu, ale szybko opadła. Swoją drogą - pomijając całą niechlujną otoczkę, to dziewczyna była naprawdę ładna. Zgrabna, wysoka, o jasnej karnacji, z pełnymi ustami i dużymi, czarnymi niczym węgiel oczyma podkreślonymi przez gęsty firmament długich rzęs. Tylko ta mina psuła cały urok. I te obicia.
Kazuki nie musiał jej nieść, gdyż nieznajoma sama się podniosła. Powoli, mozolnie, ale stanęła na własnych nogach. Była niższa o zaledwie kilka centymetrów od samego chłopaka. Nieśpiesznie się za nim skierowała. Przystanęła na sekundę, gdy ujrzała, że blondyn prowadzi ją domu naprzeciwko. Ponownie prychnęła i weszła zaraz za nim. Nie rozglądała się po mieszkaniu, a jedynie, wpatrzona w plecy młodego ninja, stawiała posłusznie krok za krokiem.
- Sąsiad, huh? Mam nadzieję, że polubimy się. Przepraszam za najście. - ponownie półgłosem odezwała się, chociaż bardziej to brzmiało jakby mówiła do siebie. Nawet bezgłośnie zaśmiała się. Gdyby nie mocniejsze wydmuchnięcie powietrza nosem, to nie dałoby się tego nawet po niej dostrzec, gdyż usta nie wygięły się w uśmiechu nawet na moment. Weszła do łazienki i przymknęła drzwi. Nie zamykała ich, jedynie pociągnęła dłonią w swoją stronę. Zrobiła to na tyle niedbale, że nadal były uchylone. W tym momencie Kazuki zaczął przeszukiwanie swojego lokum z nadzieją (a może obojętnością?) że znajdzie cokolwiek, co mogłoby się nadawać na opatrunek. Niby był to jego dom, ale nie znał go. Znajdowało się tutaj podstawowe wyposażenie, a nawet w rogu kuchni leżał niewielki worek z ryżem. Niestety w żadnym pomieszczeniu nie dało się znaleźć opatrunków. Znalazł za to przynajmniej pięć zestawów różnych poszewek na poduszki i koce oraz kilka prześcieradeł. W szafkach była też dratwa z grubą igłą w nią wbitą, no i tyle z rzeczy, których mógł się nie spodziewać. Przechodził akurat z jednego pomieszczenia do drugiego, kiedy ujrzał stojącą w drzwiach do łazienki dziewczynę. Stała w samej bieliźnie, z mokrymi włosami zawiniętymi w ręcznik. Czysta i bez gazy na policzku, która zakrywała z pewnością swego czasu nieprzyjemne otarcie na skórze.
- Mogę uprać i wysuszyć ubrania? Śmierdzą potem. Jeżeli nie, to co teraz? Mam wypierdalać? - nie słychać było w jej głosie jakichś wyrzutów. Zwyczajnie, beznamiętnym tonem zadała trzy pytania i czekała półnaga na odpowiedź.

[Kazuki]

Kazuki do tej pory twierdził, że nie może być nikogo bardziej obojętnego niż ktoś, kto stracił rodzinę. W tym momencie jednak nie wiedział co było gorsze. Zmarli rodzice czy matka tyranka. Sądząc po stanie dziewczyny raczej to drugie. Niecodziennie spotyka się kogoś, kto został pozbawiony całkowicie chęci do życia. Sam kiedyś próbował popełnić samobójstwo i może przez to pozostał mu ten "gen pomocy" gdzieś z tyłu głowy. Pewnie też dlatego pierwsza opcja zaproponowana przez brunetkę nawet nie przeszła mu przez myśl. Poddanie się nie było rozwiązaniem, nie ma ucieczki od rzeczywistości. Nigdy nie wiadomo czy tam po drugiej stronie nie będzie gorzej, prawda? Dobra, koniec tego roztrząsania, nie ma co snuć teorii, bo dziewczyna się podniosła i postanowiła o własnych siłach dojść do domu szesnastolatka.
Poprowadził ją spokojnym krokiem, nie chciał narzucać szybkiego tempa, bo dalej nie wiedział jak bardzo źle z nią było. Gdy już weszli do domu po fakcie sobie przypomniał, że powinno się przepuszczać kobiety w drzwiach. Cóż, ta wydawała się na tyle obojętna, że chyba puściła to mimochodem. Kolejne prychnięcie i kolejne słowa. Całkowicie niepotrzebne słowa. Nadzieja matką głupich. Nie odpowiedział i w ciszy zabrał się za przeszukiwanie lokum. Obojętny wzrok omiatał pomieszczenie po pomieszczeniu. Worek z ryżem, kilka zestawów pościeli, no i dratwa z igłą. Nic szczególnego, opatrunku nie udało się znaleźć, ale przynajmniej teraz już wiedział, co się znajduje w jego mieszkaniu. Miał wejść do sypialni i poczekać, aż dziewczyna skończy przywracanie się do porządku, ale nie było takiej potrzeby, bo wyszła niemalże jak na zawołanie. Odwrócił się na pięcie i męski gen nakazał zlustrować ją wzrokiem od stóp do głów. Nie było źle, ale mimo wszystko już po chwili puste oczy Kazukiego spoczęły na oczach brunetki. Uczono go, by nie przeklinać, ale całkowita wstrzemięźliwość to przesada. Czasem trzeba, chociaż kobiecie i tak nie za bardzo wypada, czyż nie? Niezauważalnie się skrzywił i wzruszył ramionami.
- Jeśli tak bardzo chcesz, to możesz wypierdalać. - Ostentacyjnie zaakcentował ostatnie słowo. - Ale nie mam nic przeciwko upraniu i wysuszeniu. Rób co chcesz. - W głosie nie dało się już wyczuć wcześniejszej nutki współczucia ani obrzydzenia, powrócił zwykły, beznamiętny ton. Teraz wyglądała znacznie lepiej. Po tym wszystkim obrócił się i wszedł do pokoju, gdzie usiadł na miękkim łóżku, oparł się o twardą ścianę i miał zamiar poczekać, aż brunetka skończy.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [07/15] Założenie Kazukiego, że cała obojętność dziewczyny jest spowodowana jedynie matką tyranką, było dosyć optymistyczne. Mogła mieć setki innych kłopotów, a to mógł być jeden z nich wszystkich. Młodzieniec musiał dosyć nisko cenić wytrzymałość psychiczną brunetki, skoro wystarczyła kłótnia z rodzicielką, aby doprowadzić ją do tak skrajnego stanu. To nie było jednak w tym momencie ważne, gdyż blondyn i tak nie miał zamiaru mieszać się w problemy nieznajomej, ani nawet wysilać się z pomocą. Zapewne nawet nie robił tego dla niej, a jedynie dla własnego poczucia, że postąpił odpowiednio. Tak czy siak - dziewczyna otrzymała jakąkolwiek pomoc.
Może i miał szesnaście lat, a brunetka o kilka więcej, a jednak pozwalał sobie oglądnąć jej ciało. Skoro już rzucił na nie okiem, to co zobaczył? Otóż zgrabną, smukłą sylwetkę z przyjemnym dla spojrzenia wcięciem w talii jakie było wyjątkowo pożądane przez niejedną przedstawicielkę płci pięknej. Płaski brzuch, a ponad nim niewielkie piersi. Nie była płaska, ale natura również jej nie obdarowała obfitym biustem. Oczywiście miała na sobie bieliznę, czarną bieliznę co, swoją drogą, pasowało do jej jasnej karnacji, czarnych oczu i czarnych włosów, które akurat były ukryte pod ręcznikiem i zaledwie kilka kosmyków z niego wystawało. Na ramionach miała kilka drobnych siniaków. Na brzuchu również ze dwa, podobnie na lewej nodze.
- To skorzystam. - rzuciła krótko i odwróciła się, ukazując spory, fioletowy siniak wielkości dłoni znajdujący się na plecach. Kazuki spokojnie wszedł do swojego pokoju i usiadł na łóżku w oczekiwaniu, aż jego nietypowy gość zrobi co ma do zrobienia. Minęło zaledwie kilka dobrych minut, nie więcej niż dziesięć, kiedy stanęła w drzwiach do pokoju nadal w samej bieliźnie, lecz tym razem bez ręcznika na głowie. Wilgotna, czarna fala włosów opadała jej na plecy, ramiona oraz twarz. Przyklejały się do skóry i swobodnie schnęły.
- Wywiesiłam ubrania na framudze otwartego okna. Nie masz nic przeciwko? - zapytała i podeszła bliżej. - Mogę usiąść? Minię chwila zanim wyschną. - dodała po chwili, lecz nie czekała na odpowiedź. Od razu westchnęła i postanowiła wtrącić jeszcze kilka zdań. - Pomogłeś mi, jestem Ci coś dłużna. Kolejna osoba, u której mam dług. Jak masz brudne ubrania, to mogę je uprać. Umiem też trochę gotować o ile masz jakieś składniki. W mieszkaniu masz czysto, więc sprzątać nie muszę. - wymieniła kilka możliwości i czekała na odpowiedź blondyna. Jej twarz straciła nieco z obojętności. Wzrok wciąż miała pusty, a głos wyprany z emocji, lecz zdawała się być teraz jedynie zrezygnowana, przybita rzeczywistością.

[Kazuki]

Owszem, założenia Kazukiego były dość optymistyczne. Głównie dlatego, że nie widział nic poza kłótnią z matką. Całą swoją wiedzę na temat dziewczyny posiadał jedynie z tej marnej ilości informacji. Nie snuł domysłów, nie utrudniał sobie życia przesadnym rozmyślaniem. Po prostu straciła sens życia przez swoją rodzicielkę. Krótko i wygodnie. Poczucie obowiązku gdzieś z głębi jego serca zostało spełnione, więc już nawet nie za bardzo zależało mu na losie dziewczyny. Pewnie gdzieś pomiędzy grubą warstwą lodu a sercem tliła się jeszcze jakaś iskierka współczucia, ale nie na tyle gorąca, żeby cokolwiek poczuł.
Szybka lustracja przyniosła jedynie krótką opinię, że pomijając niezadbanie dziewczyna nie wyglądała źle. Ładna twarz, ładne ciało, czego chcieć więcej? Jednak nie zachwycił się, nie podniecił ani nic z tych rzeczy. Jeszcze nie spotkał kobiety na tyle pięknej, by sama aparycja przełamała jego beznamiętność. Dobra, nie ma sensu dalej się rozwodzić nad jego aseksualnością. Brunetka zdecydowała, że jednak nie będzie spierdalać i poszła robić pranie. Spodziewał się, że nie będzie jej przez przynajmniej pół godziny, a tu proszę, wróciła już po kilku minutach. No cóż, dłuższa chwila dla siebie chyba nie była mu w tym dniu dana. Tym bardziej, że rozpoczęła kolejny "monolog". Ech, gdybym miał coś przeciwko to bym już wcześniej cię stąd wywalił. - Przetoczyło się przez umysł, który już zaraz był zmuszony podać instrukcje dla strun głosowych.
- Możesz. - Ciche burknięcie rozległo się po drugiej części wypowiedzi. Blondyn przesunął się nieco w bok, a brunetka niemal od razu po tym kontynuowała trajkotanie. Standardowe gadanie o długach i takich tam. Nie bardzo uśmiechało mu się zapamiętywanie, kto jest mu coś winny, a kto nie, więc całą jej "mowę" skwitował prostą odpowiedzią.
- Nie masz żadnego długu. - Tylko tyle. Beznamiętny głos zakończony kolejnym, melancholijnym westchnięciem. Wpatrywał się w sufit wiedząc, że jeszcze przez jakiś czas się od niej nie uwolni. Wątpił, by ubrania wyschły tak samo szybko, jak je uprała.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [09/15] Dziewczyna zaraz po usłyszeniu pozwolenia skierowała się, aby usiąść obok Kazukiego. Odgarnęła włosy na bok i również oparła się o ścianę. Nie skomentowała braku długu. Widocznie nie chciała sobie dokładać problemów. Ułożyła ręce wzdłuż ciała i przymknęła oczy. Można było spodziewać się, że za chwilę znów zacznie o czymś mówić, ale nie tym razem. Minęło kilka minut, a ona dalej milczała. Nie odzywała się, jeżeli nie chciał tego blondyn. W dalszym ciągu nie znali swoich imion, ale widocznie żadnemu nie było to do szczęścia potrzebne. Relacje dwóch zobojętniałych osób należały z pewnością do dziwnych i nietypowych. Zupełna cisza. No, może nie tak zupełna. Była wystarczająca, aby Kazuki mógł słyszeć regularny oddech brunetki. I nic więcej. Spokój. Aż nagle głowa dziewczyny opadła na ramię młodzieńca. Musiała zasnąć, ale nie na długo, gdyż natychmiast podniosła się znów do prostej pozycji. Spojrzała jedynie na sekundę na twarz szesnastolatka, jakby szukając w niej jakichś oznak niezadowolenia, ale postanowiła nawet nie odzywać się. Widocznie zdążyła zrozumieć jakim typem człowieka jest blondyn. Oparła się ponownie i w milczeniu siedziała, oczekując na wyschnięcie ubrań.

[Kazuki]

Nareszcie nadszedł upragniony spokój, urozmaicony jedynie miarowym oddechem tej dziwacznej dwójki. Niecodzienna relacja, trzeba przyznać. W miarę przystojny nastolatek siedzący obok w miarę ładnej nastolatki, a między nimi cisza. Nawet gdzieś tam w umyśle Kazuki uświadomił sobie, jak nienaturalnie to musiało wyglądać. Ale w tym momencie odpowiadała mu ta nienaturalność. Zatopił się w melancholii i rozmyślaniach na tyle, że niemalże podskoczył, gdy głowa brunetki opadła na jego ramię. No, tego się nie spodziewał, ale nie zareagował w żaden sposób. Po drgnięciu dalej trwał w tej samej pozycji, aż ta się obudziła. Przypomniał sobie, że chciał wcześniej przewietrzyć mieszkanie. Dalej wypełnione było zapachem drewna, nafty i po części mokrych włosów, choć trochę z tego zdążyło się ulotnić dzięki konieczności wysuszenia ubrań. Pozostało tylko drugie i ostatnie okno - to, które znajdowało się kawałek przed nimi. Wstał bez żadnej zapowiedzi, otworzył je, a powiew świeżego powietrza na ułamek sekundy tchnął go jakby nowym życiem. Nie trwało to jednak ani chwili dużej. Z niezmienionym wyrazem twarzy powrócił na posłanie i ponownie ułożył się w tej samej pozycji. Zaiste pojebana sytuacja.

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [11/15] Cisza. Spokój. Miarowy oddech dwójki. Podobno pozostawienie dwóch atrakcyjnych osób ze sobą na dłuższy czas zawsze skutkuje jednym. Bzdury. Blondyn i brunetka siedzieli od ładnych kilkunastu, a może już nawet kilkudziesięciu minut w milczeniu. Nie odezwali się do siebie ani słowem. Kazuki otworzył okno, a świeże powietrze nieco orzeźwiło dziewczynę, która już nie zasnęła. W sumie wiatr na mokrą głowę nie wpływał najlepiej, ale kto by się przejmował? Żadne z dwójki nie pomyślało nawet o tak błahej sprawie. Czy tak wyglądały wymarzone momenty w relacjach dwóch zobojętniałych osób? Jak tacy ludzie wchodzą w jakieś zażyłe relacje z innymi? Kto wie.
Nagle wydarzyło się coś niesamowitego. W przestrzeni godziny byłoby to fenomenem. Dziewczyna wreszcie wstała i bez słowa udała się gdzieś. Chwilę chodziła po mieszkaniu, aż w końcu dało się usłyszeć przymknięcie drzwi od łazienki. Brunetka znikła na pięć, może sześć minut. Stanęła w wejściu do pokoju ubrana w czystą, chociaż lekko pogniecioną spódniczkę i czarną bluzkę, która też miała wiele zagnieceń. Wciąż jednak dekolt był nieco zbyt głęboki, gdyż brakowało guzików. Brakowało jedynie podkolanówek, które trzymała w ręce. No i butów, które gdzieś leżały. Niegrzecznym było chodzenie po czyimś domu w butach.
- To chyba wszystko. Dzięki za... - w tym momencie otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, ale przerwała sobie. - ...za wszystko. Mam nadzieję, że nie spotkamy się. Nie wydaje mi się, abyś czerpał z tego przyjemność. Miłego dnia, żegnaj. - powiedziała i wzięła w ręce buty, które założyła dopiero przed samymi drzwiami. Następnie powolnym krokiem wyszła i skierowała się w swoją stronę. I nie był to z pewnością dom naprzeciwko. Kazuki mógł już liczyć na to, że przez resztę dnia będzie miał spokój, lecz po chwili usłyszał pukanie. Głośne pukanie do drzwi. Kogo niosło?

[Kazuki]

Dziewczyna wreszcie wstała, chociaż w tej chwili nie robiło to blondynowi różnicy. Była tak zobojętniała jak on, więc przez większość czasu nie zakłócała zbędnie ciszy. Jednak mimo wszystko ta dziwna sytuacja zaczęła go męczyć. Z niewiadomych przyczyn źle się czuł z tym, że spędził tyle czasu z jakąś osobą i zamienił z nią ledwie parę słów - na samym początku. Jednak skierowanie się brunetki do innych części mieszkania, a ostatecznie do łazienki, uwolniło go na kilka minut od towarzystwa.
Ponownie stanęła w korytarzyku. Ubranie dalej nie zachwycało, ale i tak wyglądała znacznie lepiej niż wcześniej, na ulicy. W sumie Kazuki nie był pewny czy żałował podjętej decyzji, czy też się z niej cieszył. Chyba jednak to drugie, gdyż spędzenie ponad godziny z innym człowiekiem po dwóch latach samotności chociaż trochę zaczęło go przyzwyczajać do "społeczeństwa", jeżeli można je porównać do beznamiętnej dziewczyny. A co do niej, znowu się odezwała, dziękując mu. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem ktoś mu podziękował. Pewnie w którymś momencie przed wydarzeniami z Antai. Potem był tylko nazywany złodziejem, sierotą i innymi, coraz mniej przychylnymi określeniami.
- Nie ma za co - rzucił pusto jak zwykle i po dłuższej chwili, gdy brunetka ubierała buty, dodał. - I też dzięki. - Za co? Sam nie był w stu procentach pewien. Coś po prostu nakazało mu to wypowiedzieć. Może gdzieś w głębi duszy cieszył się z tego, że otrzymał odrobinę wątpliwej atencji. Nieważne. Było, minęło. Pewnie ich drogi już więcej się nie skrzyżują.
Chwilę po odejściu dziewczyny wstał, by w końcu wyruszyć na upragniony spacer. Zasiedziałe kości chrupały donośnie, gdy kierował się w stronę drzwi. Już wyciągał rękę w celu wyjścia na zewnątrz, a tu proszę, kolejny problem. Głośne pukanie. Odruchowo podniesioną dłoń schował do kabury, a palce zacisnęły się na chłodnym kunai, by w razie czego móc zareagować na coś niespodziewanego. Lewa zaś otworzyła "intruzowi", który na wstępie został potraktowany chłodnym, obojętnym wzrokiem. Raczej nic mu nie groziło, ale przezorny zawsze ubezpieczony, prawda?

[Isei]

Misja rangi D - Kazuki [13/15] Kazuki miał w sobie tyle grzeczności, aby odpowiedzieć na podziękowanie od brunetki. Ta jednak nie uczyniła tego samego. Może uznała to za sarkazm? Kto wie. Odeszła bez słowa, a młodzieńcowi los nie dał chwili na zastanowienie się nad tym. O ile tak obojętny umysł nawet chciałby podjąć ten zbędny temat. Pukanie wywołało natychmiastowy odruch u blondyna. Sięgnął do kabury i objął dłonią zimną stal. To zastanawiające jak różne objęcia sprawiały, że czuliśmy się bezpieczniejsi. W objęciach matki, a obejmując broń. Otworzył drzwi, a kto stał po drugiej stronie? Sąsiadka, ale nie ta, która wyszła przed chwilą. Nowym "gościem" Kazukiego była widziana i słyszana wcześniej kobieta, która potraktowała dziewczynę uderzeniem w twarz. Mogłoby się wydawać, że obojętny wzrok młodzieńca był nieco nieuprzejmy, lecz na twarzy "intruzki" wcale nie malował się uprzejmy uśmiech. Raczej była to mina lekkiego rozdrażnienia i pewnej determinacji, a to skryte pod rzekomą warstwą normalnej mimiki.
- Witam. Jak mniemam jesteś nowym sąsiadem? Jestem Sachiko Masukawa. Wybacz za to wcześniejsze przedstawienie na ulicy. Obserwowałam później co zrobi moja uciążliwa córka i widziałam, że zaoferowałeś jej pomoc. Muszę Cię jednak o coś prosić - nie rób tego nigdy więcej. Nie pomagaj jej. Odkąd straciła ojca, to stała się taka... dziwna. Musi wziąć się wreszcie w garść. Straciłam nadzieję na konwencjonalne metody. Żadna rozmowa z nią nie działa. Nie zrozum mnie źle - nie jestem złą matką, ale muszę zaradzić coś. - w tym momencie nagle sobie przerwała, jakby zdając sobie sprawę, że odbiega od tematu i zbytnio się rozgaduje. W końcu nie znali się, a ona opowiadała o prywatnych sprawach. Zapewne przez poczucie winy, nie chciała uchodzić za tą złą, więc tłumaczyła się. - Możesz mi obiecać, że nie będziesz jej pomagał już nigdy więcej? - w końcu zapytała. Nowe metody wychowawcze stawały się coraz dziwniejsze.

[Kazuki]

Kazuki w żadnym stopniu nie przejął się brakiem odpowiedzi ze strony dziewczyny. Przez te dwa lata nauczył się, że do życia nie potrzebował czyjejś sympatii - byleby nie narobić sobie zbyt wielu wrogów. Poza tym, halo, akcja działa się tutaj, na Ziemi, nie miał czasu na roztrząsanie motywów tamtej. Palce przesunęły się delikatnie po szorstkiej, chłodnej stali, by upewnić chwyt. Nigdy nie wiadomo, kto mógł zawitać u progu.
Jak się okazało, chwycenie za broń było zupełnie niepotrzebne. Kolejne większe uderzenie świeżego powietrza przywiało wraz ze sobą jedną z aktorek wcześniejszego przedstawienia. By być bardziej konkretnym - matkę dziewczyny, której przed chwilą pomógł. Pusty wzrok wbił się w jej oczy, niezmieniony wyraz twarzy nie przedstawiał żadnych emocji poza kompletnym wyjebaniem. Inaczej w umyśle młodzieńca, bo zaczynał go denerwować ten dzień. Najpierw brunetka, a teraz jej rozgadana rodzicielka. Umierać, nie żyć. Gdzieś tam w pamięci zanotował sobie jej imię i nazwisko, a nuż się kiedyś przyda. Na tym zakończył słuchanie. Przez pozostałą część monologu nie za bardzo skupiał się na jego treści. Rozważał, czy na spacer powinien udać się w prawo czy w lewo. Przecież to decyzja, która mogła zmienić losy świata. Efekt motyla i takie tam. W końcu jego myśli zostały zatrzymane przez nagłą ciszę. Czyżby skończyła mówić? Najwyraźniej tak. Wtedy też blondyn wyszedł przed próg, zamknął za sobą drzwi i jak gdyby nigdy nic ruszył spokojnym krokiem w stronę, z której dobiegało mniej dźwięków. Pragnął wreszcie zaznać spokoju, nie zaszczycił starszej kobieciny nawet jednym, drobnym słowem. Po co się kłopotać?