Sierociniec

[Ayato]

Dosyć spory budynek, nieopodal centrum miasta. Wielkością można go porównać do małej szkoły, w której skład wchodzi 2 klasy i kilka mniejszych pomieszczeń. Sierociniec cały jest wykonany z drewna. Miejscami wygląda na stary i lekko zniszczony. Są to pozostałości po pożarze, który miał miejsce kilka lat temu. Budynek w większości został odnowiony. Duży wkład w jego renowację miało miasto, które poświęciło na dom dla dzieci sporo pieniędzy. Dookoła budynku mieście się spory ogródek. Przy kamiennym chodniku ustawione jest kilka ławek. Przesiadują na nich opiekunki, gdy dzieci bawią się na prostych huśtawkach, czy skaczą po wysokich drzewach, które w lecie rzucając cień na okolice.
Wewnątrz budynku można znaleźć, prostą ale i sporą kuchnie, która dziennie wydaje posiłki dla sporej gromadki urwisów. Znajduje się ona nieopodal sypialny dla dzieci. Spore pomieszczenie z dwupiętrowymi łóżkami. Na każdym kolorowa pościel, która jest prana raz w tygodniu. Osobno kibelek i łazienka, dzieci o każdej porze dnia i nocy maja do nich dostęp. Ostatnim równie ważnym pomieszczeniem jest świetlica. To tam najczęściej dzieci spędzając swój wolny czas na zabawie i rysowaniu i grach.
Skoro mowa o dzieciach. W sierocińcu mieszka gromadka dwudziestu, beztroskich urwisów. Dzięki dobrym warunkom życia i przyjaznej atmosferze, którą zapewniają dwie pracujące tu na stałe opiekunki, wiele osób chwali sierociniec i mieszkające w nim dzieci.

[Reika]

Sierociniec okazał się być całkiem zadbanym budynkiem, ze sporym terenem zielonym wokół niego, który teraz przykrywała warstwa śniegu. Wszystkie alejki i ławki były starannie odśnieżone, a sam budynek prezentował się nie najgorzej. Widać było, że miasto dba o to miejsce i pomaga jak tylko może, żeby mieszkające tu dzieci miały jak najlepsze warunki. Przynajmniej tyle dobrego. Idąc alejką do budynku, kunoichi przyglądała się świeżym budowlom ze śniegu. Na samą myśl o tym, że miałaby się babrać w tym lodowatym świństwie, aż nią zatrzęsło. Cholerna zima i ten jej śnieg. Jeszcze tylko brakuje, żeby poślizgnęła się na lodzie i obiła sobie jeszcze bardziej już obolały tyłek po jeździe na oklep. Dlatego starannie omijała zamarznięte kałuże i dokładnie sprawdzała, gdzie stawia stopy. Miała nadzieję, że ta grupka dzieci nie okażę się bandą małych potworów, która chętnie ją wykończy w trybie natychmiastowym. Kilka razy miała okazję niańczyć dziecko, ale było tylko jedno, a tutaj będzie miała do czynienia z całą gromadą. Jeśli to przeżyje, to będzie znaczyć, że poradzi sobie w przyszłości i nic jej już nie będzie straszne. Lubiła dzieci, ale każda cierpliwość też miała swoje granice, więc liczyła na to, że uda jej się je czymś zainteresować. Zapewne od razu po jej ubiorze poznają, że jest ninja, więc spodziewała się różnych pytań i próśb o pokazanie sztuczek. No ale zobaczy się na miejscu. Póki co, stanęła przed wejściem do sierocińca. Powinna zapukać? Jeśli opiekunka była tylko jedna, to raczej nie powinna zostawiać dzieci samych, dlatego też Reika weszła do środka, chyba że drzwi były zamknięte, to wtedy będzie musiała zapukać. Tak czy inaczej, będzie musiała porozmawiać z właścicielką tego przybytku i poinformować ją, że przyszła tu w sprawie ogłoszenia, aby zastąpić chorą opiekunkę. To będzie ciekawe doświadczenie.

[Ayato]

Misja D
5/15+ Gorące powietrze zawiało Ci prosto w twarz, gdy otworzyłaś drzwi. Przyjemny zapach ciepłego posiłku unosił się w powietrzu. Wszystkie rozmowy i głośne śmiech nagle ustały. Poczułaś na sobie masę spojrzeń. Było ich tak wiele, że można było poczuć się lekko skrępowanym. Wszystkie dzieci z uwagą przyglądały Ci się od stóp do głów. Wyglądały przy tym nieco zabawnie. Wiele z nich miało sztućce w buzi, inne nieco wybrudzone, bo nie trafiły z jedzeniem do ust.
Bez większych problemów mogłaś policzyć wszystkich małolatów, którzy siedzieli przy stole. Była ich dokładnie dwudziestka. Wyglądały na dzieci w różnych przedziałach wiekowych. Najwyższe wyglądały na około czternaście, może piętnaście lat. Twarz każdego z dzieci wyglądał niewinnie niczym u aniołka.
Powoli zbliżyła się do Ciebie, starsza kobieta. Na jej twarzy widniało już kilka zmarszczek. Czarne niczym węgiel włosy miała zawinięte w niewielki kok, przez który sprawiała wrażenie wyższej niż w rzeczywistości była. Obdarzyła Cię delikatnym, pogodnym uśmiechem i stanęła tuż przed Toba. Była nieco niższe, by patrzeć Ci w oczy musiała zerkać lekko do góry.
-Witaj. W czym mogę pomóc? – spytała, ręką zapraszając Cię do środka. Wolnym krokiem ruszyła w stronę swojego biurka, które stało na drugim końcu sali. Usiadła na nieco zniszczonym, czarnym krześle, po czym wskazała Ci na miejsce tuż obok. Kątem oka zerknęła na dzieci, kończące swój obiad i grzecznie odkładają brudne naczynia na wózek. Chyba mogłaś na spokojnie odetchnąć z ulgą, bo nie wyglądało, na to by miała to być banda małych potworów, czy jakiś przestępców.

[Reika]

Reika uśmiechnęła się szeroko, gdy poczuła przyjemne ciepło, wydobywające się z wnętrza budynku, gdy tyko otworzyła drzwi. Dobrze, że mieli tutaj ciepło i nie marzli, co było bardzo ważne, bo przecież na dworze panowała zima. Kunoichi szybko zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się. Wygląda na to, że wpadła w porze obiadowej i wszystkie dzieci, a była ich dwudziestka, zajadały teraz spokojnie posiłek. Uśmiechnęła się do nich, gdy wszystkie oczy nagle się w nią wlepiły. Nie było to dziwne, skoro każdy gość, był tutaj ciekawym zjawiskiem, więc i ona została zlustrowana z góry na dół i z powrotem. Wytrzymała te spojrzenia ze stoickim spokojem.
- Dzień dobry i smacznego. - Odezwała się do wszystkich.
Już miała zapytać o opiekunkę, kiedy ta sama do niej podeszła, na co Reika uprzejmi się jej ukłoniła, jak nakazywały tego zasady dobrego wychowania, zwłaszcza że była od niej starsza, więc tym bardziej należało jej się okazanie szacunku poprzez ukłon.
- Dzień dobry. - Odpowiedziała na powitanie i ruszyła do biurka, by usiąść na wskazanym przez kobietę miejscu. - Przyszłam w sprawie tego ogłoszenia o zastępstwo za chorą opiekunkę.
Podała kobiecie kartkę, którą oderwała z tablicy ogłoszeń. Miała nadzieję, że było nadal aktualne, bo szkoda byłoby naginać taki kawałek na darmo, do tego z obolałymi nogami i dupskiem. Co więcej, Reika nie przyszła tu z chęci zarobku, bo nawet nie miała zamiaru przyjmować zapłaty, ale ze zwykłej ciekawości i chęci sprawdzenia się w roli opiekuna młodszego pokolenia. Może kiedyś przyjdzie jej wziąć ucznia, albo wychowywać własne dzieci, to będzie miała już pewną praktykę i to od razu z różnym przedziałem wiekowym. Takie doświadczenia były bezcenne. Pytanie tylko, czy ta gromadka ją polubi. Nastoletni mieli to do siebie, że w pewnym wieku buntowali się jak tylko mogli, więc tutaj może być ciężko, chyba że uda się znaleźć wspólny język, w końcu była od nich tylko kilka lat starsza. Cóż, zobaczymy.

[Ayato]

Misja D
7/15+ Małe dzieci, chociaż często nieświadome potrafią wyczuć dobre intencje w głosie innych. Tak też było, gdy życzyłaś im smacznego. Wszystkie uśmiechnęły się szeroko i poderwały ze swoich krzesełek. W jednym momencie zawołały jednogłośnie, pochylając przy tym swoje głowy.
-Dzień-do-bry! Dzię-ku-je-my! – sposób w jaki odpowiadały, był naprawdę uroczy i na swój sposób zabawny. Błyskawicznie wrócił do swoich zajęć, nieustannie lustrując cie spojrzeniami. Z ich oczu biła wyraźna ciekawość. Małe dziewczynki podbiegały by cię tylko lekko dotknąć jednym palcem, a później czym prędzej uciekały, mocno przyciskając do siebie lalki. Wszystkie dzieci chichotały między sobą i wyraźnie o tobie rozmawiały. Od czasu do czasu były słychać różne uwagi na twój temat, dotyczące wyglądu ale i nie tylko.
Kobieta uśmiechnęła się wyraźnie w twoim kierunku. Bez wątpienia było jej bardzo miło, gdy ukłoniłaś się. Wyglądała na nieco zaskoczoną tym faktem, jakby w ogóle się tego nie spodziewała. Chyba delikatnie nawet się zaczerwieniła z tego wszystkiego.
-Nie często mamy tutaj gości. Jak się nazywasz? – odparła biorąc od ciebie kartkę i przyglądając się jej z uwagą. Zamilkła na moment i zerkała na ciebie od czasu do czasu, jakby chciała cię w ten sposób ocenić. Dzieci nieśmiało podchodziło i przyglądały ci się z niezwykła uwagą, ale tylko lekko się poruszałaś od razu uciekały, nie chcąc zostać nakryte. -Tak, jest aktualne. Widzę, że dzieci już Cię polubiły. – zaśmiała się cicho, obserwując jak małe urwisy kręcą się wokół. Co innego był z nieco starszym towarzystwem. Kilkoro nastolatków siedziało przy stole, nie wykazując żadnego zainteresowania zaistniałą sytuacją. Rozmawiali między sobą, czasem wyglądając przez okno. -Pewnie ciekawi Cię co będziesz miała robić? – spytała opiekunka wstając z miejsca i dokładnie przyglądając się całej sali, wypełnionej dziećmi w różnym wieku.

[Reika]

Reika najpierw się zdumiała, a potem rozpromieniła, gdy dzieci poderwały się ze swoich miejsc i odpowiedziały chórem na jej powitanie. Co jak co, ale tego na pewno się nie spodziewała i była mile zaskoczona, że dzieci są tak dobrze wychowane. Urocze maluchy. Wyglądało na to, że zgłoszenie się tutaj na mały wolontariat było strzałem w dziesiątkę. Kiedy małe dziewczynki podchodziły do niej i tykały ją paluszkami, uśmiechała się do nich ciepło, ale nie robiła żadnych gwałtownych ruchów, nie chcąc ich straszyć. Zamiast tego zajęła się opiekunką sierocińca, która do niej podeszła i poprowadziła ją do swojego biurka. Wyglądało na to, że zasady dobrego wychowania kunoichi i na niej zrobiły wrażenie, a to na pewno zaplusowało w tym momencie.
- Nazywam się Azura Reika. - Przedstawiła się opiekunce. - I chętnie podejmę się zastępstwa, aby spróbować swoich sił z dziećmi. Życie shinobi to nie tylko walki.
Kiedy usłyszała, że dzieci już zdążyły ją polubić, obróciła głowę i uśmiechnęła się do nich. Cały czas kątem oka podpatrywała wcześniej, jak do niej podchodzą, a potem uciekają, gdy tylko się poruszyła. Naprawdę urocze maluchy i skore do zabawy. Nastoletni zaś pozostali przy stoliku i zajmowali się rozmową we własnym gronie, kompletnie nie interesując się sytuacją, co było dla Reiki całkiem zrozumiałe. Ona w ich wieku też już bardziej się izolowała, spędzając czas głównie z przybranym bratem niż z rodzicami. Skinęła głową na pytanie opiekunki i również wstała ze swojego miejsca, aby ewentualnie za nią podążyć. Rozpięła też futrzany kołnierz kamizelki, bo było tu wystarczająco ciepło na takie okrycie.
- Będę wdzięczna za instrukcje. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Lubię dzieci, ale nie jestem pewna, jak bardzo mogę się z nimi spoufalać. Nie chciałabym je zbytnio odtrącać od siebie, ale z drugiej strony obawiam się, że mogą mi na głowę wejść, jeśli będę zbyt pobłażliwa.
Opiekunka będzie najlepiej wiedzieć, jak z nimi postępować, dlatego każda jej rada odnośnie dzieci, będzie dla Reiki bardzo cenna, gdyż będzie opierać się o własne doświadczenia i wieloletni staż pracy.

[Ayato]

Misja D
9/15+ Czarnowłosa kobieta przez moment przyglądała się odizolowanej grupce dzieci. Okres buntu bywa bardzo okrutny. Dzieci w tym wieku są gotowe zrobić wszystko by zabłyszczeć wśród rówieśników czy nawet postawić na swoim. Opiekunka wyglądała na nieco zmartwioną, gdy z uwagą się ich obserwowała. Wyraźnie westchnęła zanim ponownie się do Ciebie odezwała.
-Piękne imię, Reiko. – zaczęła, obdarzając Cię przy tym delikatnym, promienistym uśmiechem. –Muszę zając się kilkoma sprawami. Przygotować pranie i nieco posprzątać. Nie mogła jednak zostawić ich samych. Te małe urwisy zniszczyłby wszystko. Popilnujesz ich dopóki nie wrócę? – spytała powoli oddalając się od biurka w głąb sali, gdzie szybko została otoczona przez wesołą gromadę małych dzieci. Z radością poinformowała je o ich nowej opiekunce, a małe urwisy zaczęły skandować Twoje imię na całą sale. Kobieta, zaśmiała się słysząc ich reakcje. Szczerbate urwisty nieco sepleniły, przekręcając nieco słowa. Opiekunka stanęła tuż przed Tobą.
-Obiecałam im, że po obiedzie wyjdą na dwór troszkę pobiegać i pobawić się we śniegu. Musisz tylko przypilnować, by nie wyszły poza teren ośrodka. – mruknęła przypominając maluchom o obietnicy. Dzieci szybko podłapały temat i zaczęły krzyczeć.
-Na pole! Na pole! – pomiędzy słowami wręcz nie było przerwy na oddechy. Wszystko wrzeszczały na jednym ciągu. Wyglądały na strasznie nakręcone i nie bardzo miały ochotę rezygnować z tego pomysłu. Gdyby to od nich zależało, już wybiegłyby przez główne drzwi i tarzały się w białym puchu. Ostatnie zdanie niestety należało do Ciebie. Chociaż kilkoro nastolatków już czekało przy uchylonych nieco drzwiach. Ich twarze wyglądały bardzo poważnie, jakby nie mieli zamiaru zawracać, a jeśli się nie zgodzisz, to sami wyjdą.
W między czasie, opiekunka wyszła innymi drzwiami na korytarz, zabierając przy tym spory wózek wraz z talerzami, wielkim worem z resztkami obiadu i dzbankiem ciepłego kompotu, powierzając Ci tym samym opiekę nad całym sierocińcem, a raczej dziećmi zamieszkującymi go. Wraz z trzaskiem drzwi, w pomieszczeniu rozległo się ciche „powodzenia!”

[Reika]

Kunoichi podziękowała uprzejmie za komplement odnośnie swojego imienia, po czym skinęła głową ze zrozumieniem, gdy opiekunka powiedziała jej, co musi zrobić. No tak, była teraz sama i nie mogła przecież zostawić dzieci bez opieki, a jednocześnie zajmować się wszystkim wkoło nich. Pranie, sprzątanie i tak dalej samo się nie zrobi, tak więc Reika będzie musiała wziąć na swoje barki całą gromadę dzieci i zająć się nimi do czasu, aż kobieta nie uwinie się ze swoją pracą.
- Chętnie ich popilnuję. - Odpowiedziała z uśmiechem i spojrzała na maluchy. - Mam nadzieję, że sobie z nimi wszystkimi poradzę.
Stanęła nieco na uboczu, gdy kobieta została otoczona maluchami i przedstawiła ją, jako nową opiekunkę. Słysząc swoje imię na całą salę, Reika uśmiechnęła się szeroko do nich i pogłaskała po główkach najbliższe maluchy, które się jej nawinęły. Opiekunka zaś miała chyba dla niej jeszcze jakieś instrukcje, ale nie było to to, czego się spodziewała i na co liczyła, ale skoro kobieta nie wytyczyła żadnych granic w postępowaniu z dziećmi, to kunoichi zada się na swój instynkt macierzyński, którego jeszcze nie miała okazji wykorzystać wobec takiej wesołej gromadki. Kiedy jednak usłyszała, że obiecano dzieciakom wyjście na dwór, o mało się nie skrzywiła na wspomnienie zimnicy za drzwiami. Cóż, będzie musiała to przeboleć. Jak trochę pobiega za dziećmi, to pewnie zrobi się jej cieplej, tak więc może nie będzie tak źle.
- W porządku, w takim razie trzeba dotrzymać tej obietnicy. - Uśmiechnęła się szeroko do dzieci, po czym dostrzegła, że nastoletni już prawie wychodzi za próg. Pokiwała na nich palcem, żeby się wrócili i podeszli bliżej. - Ej, ej! Chciałabym was prosić, żebyście pomogli mi ubrać ciepło maluchy. Same sobie nie poradzą, a ja mam tylko dwie ręce. Wyjdziemy wszyscy razem.
Miała nadzieję, że dzieci znały się już na tyle dobrze, że umiały pomagać sobie nawzajem, bo to się bardzo przydaje w takich sytuacjach, gdy są ze sobą już zżyte. Oczywiście ze strony Reiki była to prośba, a nie rozkaz, bo raczej nie chciała, żeby nastoletni zaczęli jej się tu buntować. Jak nie będą chcieli, to sama się wszystkim zajmie, ale oni będą musieli poczekać, aż skończy. Zaprowadziła więc dzieciaki do szatni i zabrała się za pomaganie im w ubieraniu butów, szalików, czapek, kurtek i rękawiczek. Lepiej, żeby nikt więcej się tu nie rozchorował. Gdy już wszyscy będą poubierani, Reika wypuści całą zgraję na dwór, zastanawiając się, czy będą jej potrzebne do pomocy klony, żeby upilnować wszystkie pociechy.

[Ayato]

Misja D
11/15+ Radość jaka zapanowała w pomieszczeniu, gdy się zgodziłaś na wyjście była wręcz niesamowita. Małe dzieci zaczęły biegać dookoła, krzycząc z szczęścia. Ich wesołe wrzaski były na tyle głośne, że panująca tu atmosfera udzielała się każdemu. Nawet na twarzach starszaków było widać wesołe uśmiechy, wywołanych przez młodszych rówieśników. Tak niewiele potrzeba by uszczęśliwić biedne, pozbawione rodziców dzieciaki.
Głośne westchnięcie, rozbrzmiało w sali, przygłuszając nieco krzyki dzieciaków. Starszaki wyraźnie nie mieli ochoty przystać na Twoją propozycje. Wyraźnie kręcili głowami, lekko zniechęceni faktem, że po raz kolejny muszą się zajmować młodszym rodzeństwem. Chyba tak można ich nazwać. Wszyscy tutaj zachowywali się trochę jak jedna wielka rodzina. Szczególnie można było to zobaczyć w szatni. Większość dobrała się w pary. Głównie starsze dziewczynki, ale było też kilku chłopców, którzy pomagali innym dzieciom, rozmawiając i śmiejąc się przy tym. Wyglądało to, jakby nie robili tego pierwszy raz.
Wyjątek stanowiła niewielka grupka chłopców, która czekała przy drzwiach na to, aż podejdziesz i je otworzy. Czterech nastolatków, ubranych w grube zimowe bluzy, przyglądało Ci się spod byka. Mieli dosyć nieprzyjemne spojrzenia, jak na ich wiek. Szczególnie jeden, który wyglądał na przywódcę grupy. Wszyscy unikali go jak ognia. Swoimi czarnymi oczyma dokładnie obserwował całą szatnię, szukając okazji do zaczepki.
Kątem oka mogłaś dostrzec, jak przebiegał obok niego mały dzieciak, z wesoło podskakującym pomponem na jego czerwonej czapce. Szybko został otoczony przez grupkę nastolatków, którzy zabrali mu jego sympatyczną czapkę i powiesili na wysokim wieszaku do którego nie dosięgał. Podskakiwał chcąc ją ściągnął, gdy tamci drwili z niego. Całą sytuację załagodziła, jakaś starsza dziewczyna, która spoliczkowała bezlitosnego młodzieńca i oddała czapkę chłopczykowi.
-Ulepi pani z nami bałwana? – usłyszałaś delikatny głosik, dochodzący gdzieś z dołu. Obok twojej nogi stały trzy malutkie dziewczynki. Wyglądały na pięć, może sześć lat. Ubrane w ciepłe zimowe kurtki, trzymały się za ręce. Spoglądały wysoko do góry, ale ciężko określić, czy z takiego bliska w ogóle widziały Twoją twarz. Ty zaś mogłaś im się doskonale przyjrzeć. Ich uśmiech były słodkie, ale lekko szczerbate. Policzki delikatnie zarumienione zarówno z gorąca jak i lekkiego zawstydzenia.

[Reika]

Reice aż zrobiło się ciepło na sercu, kiedy zobaczyła to, co zaczęło się dziać w szatni. Pomimo lekkiego pomruku niezadowolenia ze strony starszych dzieci, spora część podopiecznych dobra się w pary i pomagała w ubieraniu tym młodszym. Widok był naprawdę budujący, dlatego też kunoichi z uśmiechem zabrała się za te dzieci, które nie miały pary, albo były za małe, żeby sobie nawzajem pomóc. Kątem oka dostrzegła, że przy drzwiach dostało kilku starszych chłopców i czekało aż reszta się uwinie, żeby wreszcie mogli wyjść. Wystarczyło, że raz na nich spojrzała, żeby stwierdził, że źle im z oczu patrzy i że na pewno będą sprawiać kłopoty. Nie myliła się. Zarejestrowała cały incydent z czapką i interwencję starszej dziewczyny, co było kolejnym dowodem na to, że dzieci mimo wszystko potrafią nawzajem się o siebie troszczyć i w razie czego stawać w obronie. Postanowiła jednak mimo wszystko zająć się sprawą tego chłopaka, który wyglądał na przywódcę całej tej małej bandy. Nim jednak podjęła jakieś kroki w tej sprawie, usłyszała w dole głosik. Spojrzała w dół i uśmiechnęła się ciepło do trzech małych dziewczynek, po czym kucnęła przed nimi, żeby nie musiały zadzierać główek do góry.
- Pewnie, że tak. - Odpowiedziała z entuzjazmem. - Ale będę musiała się rozdwoić, albo i roztroić. Jak wyjdziemy na dwór, to pokażę wam pewną sztuczkę.
Po tych słowach wstała i ogarnęła wzrokiem, czy wszystkie dzieci były gotowe do wyjścia, po czym ruszyła do drzwi i nakazując im zrobić jeszcze zbiórkę przed sierocińcem, zanim zaczną się bawić, otworzyła drzwi aby je wypuścić. Specjalnie zablokowała ramieniem wyjście temu starszemu chłopakowi, aby go przytrzymać. Spojrzała na niego chłodnym wzrokiem.
- Jeśli jeszcze raz zobaczę, że na mojej zmianie dokuczasz tym, którzy nie mają siły żeby Ci oddać, to osobiście spuszczę Ci łomot na oczach całej grupy i pokażę im, jakim jesteś słabeuszem.
Po tym ostrzeżeniu zabrała ramię i pozwoliła chłopakowi przejść, natomiast udało jej się jeszcze zaczepić tą starszą dziewczynę, która wcześniej spoliczkowała chuligana.
- Niezły liść. - Pochwaliła ją z uśmiechem. - Ale na drugi raz może złapać Cię za rękę i Ci ją wykręcić, więc lepiej przywal mu z kolana w krocze. Bardziej go zaboli.
Poklepała dziewczynę z uśmiechem po ramieniu i wyszła za ostatnim dzieckiem z sierocińca, żeby dołączyć do zgromadzonej grupki, która miała się zebrać na drodze, czekając na to, co powie. Szybko je policzyła, żeby się upewnić, że wszystkie są, po czym opatuliła szczelniej szyję futrzanym kołnierzem, czując nieprzyjemny ziąb cholernej zimy.
- No dobrze moimi mili. - Odezwała się do nich. - Jak już zapewne zauważyliście, jestem ninja, a skoro ja jestem jedna, a was dwudziestka, to pozwolę sobie przywołać moich pomocników, aby móc się z każdym z was pobawić, jeśli tylko będziecie tego chcieli.
Po tych słowach uśmiechnęła się do dziewczynek, które wcześniej ją zaczepiły, by następnie złożyć jedną, jedyną pieczęć. Już po chwili na oczach dzieci powstało pięć klonów, które przybrały wygląd Reiki. Wszystkie się szeroko uśmiechnęły i przedstawiły się jako ''Reika'', żeby rozbawić maluchy.
- A teraz możecie się rozejść. - Pozwoliła z uśmiechem. - Kto chcę Reikę do pomocy przy lepieniu bałwana, albo bitwie na śnieżki, czy zabawy w ganianego, niech sobie jedną weźmie.
Tak więc dzieci mogły skupić się teraz na zabawie, a klony dołączyły do nich, zapewniając im dodatkową rozrywkę i pomagając w babraniu się śniegiem. Prawdziwa Reika zaś ruszyła z dziewczynkami, które wcześniej już ją sobie tak jakby zaklepały, ale podczas lepienia z nimi bałwana, stale kątem oka obserwowała grupę starszych chłopców. Klony zaś miały za zadanie monitorować dzieci i pilnować, żeby żadne nie wyszło poza teren sierocińca.

  Ukryty tekst

[Ayato]

Misja D
13/15+ Chłodny powiew wiatru wpadł do środka, przez wielkie drzwi wejściowe. Wraz z nim płatki śniegu wesoło zatańczył dookoła was i powoli opadły na ziemie. Przyjemna, ciepła atmosfera została rozwiana przez zimową rzeczywistość. Dzieci wybiegły na dwór, radośnie wyciągając dłonie ku niebu. Na kolorowe rękawiczki, łapały płatki sypiącego śniegu. Przez zimne krople deszczu mrużyły delikatnie oczy, mimo to nie przeszkadzało im to się dobrze bawić.
Zatrzymałaś się wraz z czarnowłosym młodzieńcem w drzwiach. Z początku podjął próbę obojętnego przejścia obok Ciebie. Widząc jak mu nie pozwalasz i skutecznie blokujesz go w przejściu, skierował w Twoją stronę zimne spojrzenie. Nie odpuścił nawet na moment. Wyglądał, jakby w ogóle się nie przejmował. Prychnął cicho pod nosem, gdy go puściłaś. Coś tam jeszcze zamruczał, ale nie było Ci dane tego usłyszeć.
Gdy wyszłaś na zewnątrz, dzieci zebrały się razem. Uspokoiły się na moment, z uwagą obserwując jak tworzysz klony. Przez moment wydawały się nieco wystraszone, ale szybko klony rozeszły się z maluchami jak świeże bułeczki o poranku. Utworzyło się kilka grupek po dwie, trzy osoby, oraz klona.
Na twoje nieszczęście, chłopak który sprawiał najwięcej problemów zdołał umknąć twoim spojrzeniom i zniknął gdzieś w wysokich śnieżnych zaspach. Wraz z nim, zniknęło jego kilku kolegów, oraz dziewczyna, która wcześniej pobiła chłopaka.
Poczułaś chłód rozpadającej się gałki na twojej głowie. Kilka innych przeleciało tuż obok, o mało nie uderzając w dziewczynki. Zimny śnieg wplątał się w twoje włosy i wpadł za kołnierz. Poczułaś jak powoli roztapiał się i lodowata woda spływała Ci po plecach. Zza kilku choinek dobiegały ciche chichoty, dumnych z siebie sprawców całego zdarzenia.

[Reika]

Reika nie spodziewała się, że chłopak weźmie sobie do serca jej słowa, ale wolała go najpierw ostrzec, żeby potem bez problemu wymierzyć karę, którą mu wcześniej obiecała. No ale zobaczymy. Równie dobrze mógł jej nie doceniać jako kobiety, ale szybko się zdziwi, gdy zobaczy jak wielki błąd popełnił, jeśli odważy się złamać jej zasady. Tak więc powiedziała to, co miała do powiedzenia i wypuściła chłopaka wraz z innymi, aby ostatecznie stanąć na zewnątrz i zapoznać dzieciaki ze swoimi sympatycznymi klonami. Z początku chyba się przestraszyły, ale już po chwili zdały sobie sprawę, że są tak samo sympatyczne jak sama Reika, więc rozeszły się z małymi grupkami, żeby się pobawić. Tymczasem oryginalna kunoichi zaczęła lepić bałwana z dziewczynkami, starając się nie zwracać uwagi na to, jak cholernie jej zimno w ręce, bo rękawiczki zaczęły jej przemakać. Nagle zdała sobie sprawę, że straciła z oczu tego chuligana i jego grupę. Szybko rozejrzała się za nimi, ale nie dostrzegła ich, do tego nie widziała też dziewczyny, która wcześniej dała mu po ryju. Czyżby chciał się teraz na niej odegrać i gdzieś ją zaciągnął? Zanim jednak ruszyła za nimi, dostała śnieżką w głowę. Odwróciła się w stronę choinek, skąd leciały śnieżne pociski i przywołała jednego ze swoich klonów, żeby osłaniał dziewczynki, klonowa Reika zajęła pozycję i zaczęła sama rzucać śnieżkami, ale w gałęzie choinek, żeby śnieg, który zalegał na nich, spadł figlarzom prosto na głowy.
- Zaraz wrócę. - Powiedziała do dziewczynek. - Ta Reika wam pomoże dokończyć bałwana.
Kiedy jej klon odpierał ataki rozchichotanych dzieci, a reszta pilnowała pozostałej gromadki, kunoichi ruszyła tropem starszej grupy, starając się wychwycić ich ślady. Musieli zniknąć gdzieś za zaspami, bo jeszcze przed chwilą ich widziała, a przecież nie mogli się tak po prostu zapaś pod ziemię. Jeśli spróbują zrobić krzywdę tej dziewczynie, to osobiście przetrzepie im tyłki.

[Ayato]

Misja D
15/15+ Na dworze chociaż wiele się działo dookoła, to z pomocą kilku klonów świetnie sobie radziłaś ze wszystkim. Na twarzach chyba wszystkich dzieciaków widniały szerokie, od ucha do ucha uśmiechy. Wyglądały na szczęśliwe mogąc beztrosko bawić się w śniegu. Twoje towarzystwo tylko jeszcze bardziej urozmaicało całą zabawę. Nawet chłopcy, którzy zaczęli obrzucać Cię śnieżkami, tylko pogrążyli się w zabawie z klonem, który odpowiedział na ich wyzwanie.
Wyjątek stanowił jeden chłopczyk, który samotnie spędzał czas na zimnej ławce. Patykiem rysował jakieś wzorki na śniegu. Nie wyglądał jednak na przygnębionego, bardziej na znudzonego. Jakby prosta zabawa mu po prostu nie wystarczała.
Zaczęłaś poszukiwania pozostałych brakujących dzieci. Chłopca i dziewczynki, którzy zniknęli gdzieś zaraz po wyjściu na dwór. Ślady w śniegu powoli znikał pod kolejnymi warstwami sypiącego puchu. Nie trudno jednak było wywnioskować, że prowadzą aż za budynek. Idąc dalej było słychać jakieś mało wyraźne krzyki i jęki, które tylko nasilały się im dalej szłaś.
Chłopak i dziewczyna spędzali czas na dworze razem. Bez wątpienia ta druga, nie była tutaj z własnej woli. Leżała na lodowatej ziemi, nie mogąc się ani trochę ruszyć pod ciężarem czarnowłosego chłopaka, który ją przygniatał. Mrucząc coś do niej pod nosem, przyciskał jedną ręką jej twarz do śniegu, a drugą nacierał śniegiem jak tylko mógł. Wyraźnie było widać, że robił to nie pierwszy raz. Ubrania dziewczyny od śniegu przybrały barwę białą. Miała go dosłownie wszędzie, dostał się nawet pod ubrania, gdzie topił się wywołując nieprzyjemny chłód. Gdy tylko otwierała usta, by spróbować zawołać o pomoc, chłopak zatykał jej usta lodowatym puchem.
Z drugiej strony budynku, na dwór wyszła opiekunka. To niesamowite jak czas szybko leci na dobrej zabawie. Owinięta w ciepły szalik, rozejrzała się dookoła. Dzieci wyglądały na szczęśliwe ale, na widok klonów poczuła się lekko zdezorientowana. Nie miała pojęcia która dziewczyna jest prawdziwa. Niepewnie podeszła do jednego z klonów.
-Dziękuję Ci za wszystko. Z resztą sobie już poradzę. – mruknęła z uśmiechem, wyciągając w stronę sztucznej Reiki, białą kopertę z niewielkim wynagrodzeniem.

[Reika]

Dzieciaki bawiły się w najlepsze w obecności klonów, które nie tylko dotrzymywały im towarzystwa, ale przede wszystkim dbały o ich bezpieczeństwo i pilnowały, aby nie wyszły poza teren sierocińca. Od czasu do czasu liczyły też maluchy, żeby wiedzieć, że nikogo nie brakuje. Oczywiście brakowało, ale tym to już się zajmie prawdziwa Reika, która ruszyła po śladach aż za budynek przybytku. Tymczasem na zewnątrz wyszła nieco zdezorientowana opiekunka, która nie bardzo wiedziała, jak ma zareagować na rozdzielenie się kunoichi. W końcu jednak zdecydowała się podejść do jednej z Błękitnowłosych, która okazała się być klonem. Twór spojrzał na opiekunkę, a potem na kopertę, po czym wskazał jej palcem gdzie zniknął oryginał.
- Prawdziwa jest tam. - Odpowiedział klon. - Starszy chuligan sprawia problemy.
Jeśli kobieta dobrze znała swoich podopiecznych, to zapewne już się domyśliła, kogo klon miał na myśli. W każdym razie replika Reiki nie przyjęła zapłaty i ponownie skupiła się na dzieciach, z którymi się obecnie bawiła, dając opiekunce szansę, żeby poszła sprawdzić, jak się sprawy mają za budynkiem. A jaki się miały?
Kiedy tylko Reika podeszła do rogu budynku, usłyszała szamotanie się, więc ostrożnie wyjrzała, aby sprawdzić co się dzieje. Gdy zobaczyła chłopaka, przygniatającego dziewczynę do ziemi i nacierającego ją śniegiem, zagotowało się w niej. Skupiła odpowiednio chakrę, a bandaże, które oplatały jej przedramiona pod karwaszami, ożyły nagle i zaczęły się rozplatać. Jedno pasmo białego płótna błyskawicznie ruszyło do przodu i oplotło obie nogi chłopaka w kostkach. Reika szarpnęła do tyłu i ściągnęła chłopaka z dziewczyny. Nim jednak zdołał się zorientować co się dzieje, drugi bandaż oplótł mu oba nadgarstki i chłopak został związany jak prosiak na rożen. Kunoichi przez chwilę patrzyła na niego gniewnie, po czym przyciągnęła go bliżej siebie, tak że szorował całym ciałem po śniegu, który wdzierał mu się na twarz, a on nic nie mógł z tym zrobić.
- Ostrzegałam Cię. - Powiedziała do niego chłodno, po czym zwróciła się do poszkodowanej dziewczyny. - W porządku? Będzie trzeba o tym wspomnieć waszej opiekunce. Powinna wymierzyć sowitą karę temu brutalowi.

  Ukryty tekst

[Ayato]

Misja D
17/15+ Słowa klona zdecydowanie poruszyły kobietę. Wyraźnie przejęła się całą sytuacją. Liczyła na to, że uda Ci się bez większych problemów uporać z dziećmi. Niestety nie zawsze jest tak pięknie i kolorowo, jak mogłoby się wydawać. W pośpiechu ruszyła, by załagodzić cała sytuację. Zostawiając wszystko jeszcze na moment klonom, pobiegła za budynek.
Młodzieniec wrzeszczał i krzyczał, gdy za jego kołnierz wpadał zimny śnieg. Próbował się szamotać i wiercić, ale na niewiele się to zdało. Jedynie obrócił się i zamiast lecieć na placach, zatrzymał się tuż przed Tobą, ze śniegiem w zębach. Spojrzał na Ciebie z pogardą i splunął na twoje buty.
-Ty głupia… - zaczął lecz nie dane było mu skończyć. Chłodne słowa sprawił, ze przejął się delikatnie i zachował resztę tylko dla siebie. Chociaż nie trudno było się domyśleć co miał na myśli. Odwrócił wzrok gdzieś na bok. Tym razem niestety przegrał, ale w przyszłości jeszcze nie raz spróbuje się odgryźć na słabszych rówieśnikach. Takie typy szybko nie odpuszczają.
Dziewczyna podniosła się z ziemi i otrzepała ze śniegu. Najpierw jednak szybko otarła twarz z łez, które spływały po jej policzkach. Nie chciał pokazywać się w takim stanie. Wolała byś zapamiętała ją silną, taką jaka była w szatni. Pociągnęła cicho nosem i ze spuszczoną głową podeszła do Ciebie. Kątem oka dostrzegła stojącą za Tobą opiekunkę.
-Chyba nie będzie trzeba. – brzmiała strasznie cicho, a na twarzy była cała czerwono. Delikatnie kiwnęła głową, wskazując na kobietę. Wyglądała dziwnie. Ciężko było powiedzieć co właśnie myślała. Podziw, szok, a może przerażenie. Każda z tych cech pasowała idealnie.
-Zajmę się resztą, proszę. – zwróciła się do ciebie, wpychając Ci kopertę do rąk. Pochyliła się nad młodzieńcem i złapała go za ucho. Nie była zadowolona z jego zachowania i z pewnością czekała go surowa kara. –Wrócisz do domu? – mruknęła do dziewczyny i powoli wrócili przed sierociniec, gdzie wciąż bawiły się pozostałe dzieci. –Wracamy do środka! – zawołała, a maluchy pożegnały się z klonami i pośpiesznie wrócił do ciepłego ośrodka.

Koniec.