Domek Shinji'ego

[Shinji]

Gdzieś za osadą, w lesie, wśród dziczy do której rzadko kto się zapuszczał, wśród drzew i chaszczy, był położony niewielki staw. Na którego środku leżały dwie wysepki, na mniejszej i bardziej skalistej rosło małe drzewko, a na większej, do której wchodziło się przez kamienny mostek, prócz kilku mniejszych drzewek i jednego większego które było podpierane przez bale, stał skromny domek, zbudowany i urządzony w japońskim stylu. Tylko szczyt dachu miał szare dachówki, a reszta była zrobiona ze słomy i gliny, był on podtrzymywany drewnianymi balami, bez których od razu by runął. Drewniane ściany domu, w których było tylko jedno okno, z tyłu domu, które oświetlało małą sypialnię, miały przesuwane drzwi z papieru, typowe dla tego typu domków. W środku były trzy pomieszczenia, jednym z nich była mała łazienka, w której była tylko drewniana wanna, którą można zamknąć i poczuć się jak w saunie, oprócz niej była też umywalka oraz toaleta. Drugie pomieszczenie było niedużym pokojem które pełniło rolę sypialni, było tam tylko łóżko, szafa i komoda oraz druga, mniejsza komoda na sprzęt shinobi. Ostatnie i największe pomieszczenie to był pokój gościnny połączony z niewielką kuchnią, w którym Shinji spędzał będzie najwięcej czasu, który przeznaczy na siedzenie w tej przytulnej, schludnej chatce na zboczach osady, wśród dziczy...

[Shinji]

Młodzieniec przybył w nocy, był tak zmęczony że ledwo mógł otworzyć oczy, więc nie przyglądając się nawet swojemu nowemu domowi, który dostał od władz osady, poległ na swym nowym, twardym łóżku. Gdy nastał świt, a ptaki za oknem zaczęły już ćwierkać, powoli otworzył oczy i patrząc gdzieś w drewniany sufit, zaczął myśleć o długiej podróży do tego miejsca oraz o tym co go tu czeka. W końcu powoli wstał, ubrał się i poszedł przemyć twarz. Zobaczył że w kuchni było trochę ryżu, zjadł go jakby nie miał nic w ustach przez co najmniej miesiąc. Gdy już przeglądną swój przybytek, wyszedł z domu i usiadł na mostku patrząc na wodę. - Na początek muszę przejść kilka porządnych treningów, by wrócić do formy - pomyślał, po czym wolnym krokiem skierował się w stronę Polany z Jeziorem...

[Shinji]

Szedł wolno, od strony osady, był bardzo podekscytowany tym że kupił nowy sprzęt ninja. Chciał go jak najszybciej wypróbować na jakiejś z misji, nie mógł nawet myśleć o tym by jego nowa broń się kurzyła. W końcu wydał na nią całe oszczędności, przeszedł już przez kamienny most i przykucnął blisko wody. Spoglądając na nią zastanawiał się o tym jak będzie wyglądał jego pierwszy przeciwnik na tych terenach. Był zmęczony, więc wszedł do domu i od razu do kuchni, gdzie nie było prawie nic do jedzenia. Miał szczęście że na targu zdążył zakupić ryż, warzywa i trochę mięsa. Zaczął gotować na wolnym ogniu ryż, a mięso z warzywami posiekał i upiekł. Za pół godziny miał już gotowe danie, które zjadł z apetytem, a gdy umył naczynia, poszedł się zdrzemnąć.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[1/15]
Misja dla Shinjiego. Rozpoczynający się dla wszystkich udaną pracą poranek dobiegał końca, co z kolei zwiastowało porę lunchu. Krótki odpoczynek należał się wszystkim z paroma wyjątkami. Shinobi należeli do jednych. Również pewne funkcje zwykłych mieszkańców nie pozwalały na dłuższą przerwę. Ciągły ruch w mieście powodował, że rynek obracał się niczym najlepszy mechanizm. Trybiki musiały zostać naoliwione, toteż wymagały ciągłego dbania. Taka osoba najpewniej szczodrze i dobrotliwie nagradzała każdy zespół w handlu.
Rzecz wdrożona miała zostać dość staromodnie. Jak na obecne czasy, gdzie kolebką interesu był handel rzeczami wartościowymi. Także czarny rynek. Lecz to już swoją drogą. Do mieszkania młodego Uchihy zmierzał staruszek. Poczciwy i nie tak stary, jak jego określenie. Wydawać się mogło, że faktycznie ciało miało problemy z określeniem swojego wieku. Zatem facet dostał polecenie wyciągnięcia młodego człowieka i niejako znalezienie mu zajęcia. Każda para rąk była potrzebna do pracy i szkoda, aby tak młody i rozwijający się organizm cierpiał z powodu zastoju. Sam obiekt całej misji drzemał w najlepsze, a przecież niedawno wrócił z zakupów. Popołudniowa sjesta trochę się przesunęła. Ale nie szkodzi. Wkrótce do jego uszu dobiegło dudnienie od strony drzwi, a wraz z nim stłumione wołanie osoby.
- Shinji, jesteś tam? Shinji!? - drobna natarczywość ze strony mężczyzny nie pozwalała pozostawić tego aż do rezygnacji. Tym samym zmuszała, aby podjąć się jej działaniu. Już z oddali coś wydawało się nie takie, jakie powinno. Sam odzew miał wskazać pierwszą poszlakę, jakoby oboje się znali. Któż to mógł być? Rozsądek podpowiadał, żeby skonfrontować się z ów człowiekiem, ponieważ oko ludzkie najszybciej da znać pamięci, gdzie szukać.
Po tym, jak Shinji zechce wpuścić niezapowiedzianego gościa, to w prosty sposób odkryje, że ów postać to znajomy rodzic jednego z chłopaków z sąsiedztwa. Ubiór świadczył o trybie pracy, jaką się trudnił. Prowadzony interes miał zarówno swoje dobre i złe strony. Nic pyszniejszego od cukrowych wyrobów w Ryuzaku no Taki nikt inny nie produkował. Za to trzeba było liczyć się z bardzo ograniczonym polem dystrybucji. Kwestia jego odwiedzin szybko została nakreślona i przygotowana.
- Miło cię widzieć Shinji. Składa się tak, że potrzebowałbym sprawnej pary rąk. Co ty na to? Pomógłbyś staruszkowi? - mężczyzna przejawiał całkiem przyjazną postawę i rzetelnie podszedł do negocjacji. Sam fakt, że pofatygował się samemu i zostawił interes pod opieką żony powinien coś znaczyć. Cukiernia Watari była znana chłopakowi, gdyby tak sięgnął głębiej pamięcią i doszukał się powiązania z synem pana Watariego, Kensuke.

Info MG: Mam nadzieję, że takie wkręcenie postaci pomoże ci wczuć się w rolę. Możesz swobodnie dodać coś od siebie, ale także rozsądnie wyznaczając sobie granice. Poprowadzę raczej wszystko, dlatego w każdej chwili możesz pytać o jakieś szczegóły. Tym bardziej gdyby były niejasności w chaotycznie napisanym tekście.
A na razie, jeśli zdecydujesz się na błyskawiczną reakcję, to od razu możesz wyjść z tematu - z/t i pokierujemy się dalej.

[Shinji]

Zza okna było słychać tą samą grupę ptaków, która śpiewała tu codziennie, oraz kilka innych zwierząt, znajdujących schronienie wśród dziczy. Było zbyt późno na spanie dla takiego shinobi jak Shinji, co nie przeszkadzało mu spokojnie chrapać w swoim wygodnym, cóż przynajmniej dla niego łóżku. Spał twardo i nie zamierzał wstawać, pewnie ta sytuacja ciągnęła by się do wieczora gdyby nie to że ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Dudnienie było tak mocne, że zbudziłoby nawet kogoś kto był w genjutsu, Shinji nie mogąc uciszyć tych dźwięków, chowając głowę pod poduszkę, w końcu otworzył oczy i z ociąganiem wstał z łóżka. Siedząc ubrał szybko, oczywiście w miarę możliwości swoje ubranie i poszedł w stronę dźwięku który zakłócał jego sen. Otworzył drewniane drzwi i zobaczył przed sobą poczciwego starca, którego dokładny wiek trudno było określić, a ubiór wskazywał na to że był on cukiernikiem. - Witaj, widzę iż przybyłeś do mnie, wejdź więc - zamknął drzwi i wskazał miejsce gdzie miał usiąść staruszek. - Jestem Shinji, a więc, powiesz mi wreszcie co Cię tu sprowadza? - Miło cię widzieć Shinji. Składa się tak, że potrzebowałbym sprawnej pary rąk. Co ty na to? Pomógłbyś staruszkowi? Shinji chwilę się zastanowił, ale w końcu odpowiedział - Aktualnie nie mam nic do roboty, więc w sumie mógłbym Ci pomóc. Ale na czym polegała by ta pomoc? Usiadł i zaczekał na odpowiedź gościa.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[3/15]
Misja dla Shinjiego. Dzień nie najgorszy, jak na porę sprawującą pieczę nad okolicznymi krainami. Tym bardziej przebieg dotychczasowej kariery, z uwzględnieniem na stwierdzeniu ‘rozpoczynająca się’, podlegała różnorakim czynnościom. Musiał przygotować się na najemniczą robotę, aby w późniejszym czasie liczyć na pracę w grupie. Decyzja, co do większych przedsięwzięć wymagała zaistnienia. Dlatego Shinji musiał mieć na uwadze każdy aspekt dziejący się naokoło niego. Takich sposobności, jak ta mogło się od czasu do czasu pojawić więcej. Toteż staruszek dowiedział się od kogoś o drobnym shinobi, który podejmie się tego i owego.
- No to mamy umowę. - odparł ochoczo do chłopaka i wyciągnął ku niemu potężną dłoń z równie mocnym, jak się okaże uściskiem. Nie zdążyli raczej usiąść, a cała rozmowa przeprowadzona została w przedsionku mieszkania. Jej krótkość nie wymagała niczego więcej, bowiem na zewnątrz stał wózek okryty narzutą ze wszystkich stron. Wyglądał sprawnie i dbale. Jego nieskazitelność zapewniała dobry transport dla towarów, które istniały wewnątrz. Następnie, gdy Shinji zdążył się przygotować do wyjścia i podążył za panem Watarim ten zamierzał poinstruować go o kwestii zarządzania jego dobytkiem. Odkrył jedną z płacht bocznych i pokazał piętrzące się na platformach smakołyki. Dwa wspaniałe torty znajdowały się na samym dole i zajmowały sporą przestrzeń. Trzy tace wyżej to już mniejsze drobiazgi, jak tylko części ciast i kruchych wypieków. Szykował się jakiś bal? W każdym razie chłopak musiał zwrócić szczególną uwagę, żeby niczego nie naruszyć. Podczas prowadzenia wózka raczej nic nie powinno zakłócić ich stabilności. Wyjmowanie będzie o wiele trudniejsze, co jest oczywistym następstwem, kiedy chodziło o poczęstunek.
- Kawałek podążę za tobą, żeby wdrążyć Cię w temat. Potem będę musiał wrócić do cukierni. Instrukcje zapisałem na kartce, więc sobie poradzisz. - powiedział na zakończenie i bacznym wzrokiem nakazał przejście na przód wózka i złapanie za rączkę. Pieszy zaprzęg mógł na razie ograniczyć się do marszu i uważania na innych uczestników ruchu ulicznego. Po raptem trzystu metrach Watari nakazał chłopakowi zatrzymanie się i odkrycie bocznej płachty. Stanęli przy budynku z prawej strony. Lokal wydawał się użytkowy, a krzątająca się wewnątrz obsługa musiała zostać jakoś zawołana. Na kartce przystanek ten miał oznaczenie, jako mniej pilne. Ich zamówienie opiewało jednak na całą tacę pyszności z samej góry. W wozie z boku znalazła się ku temu drewniana drabinka wielkości stołka. Mężczyzna pozwolił działać Shinjiemu, oczekując że ten załapie intencje i całą koncepcję zajęcia. Jeśli jednak mu się nie uda, to przejdzie do wytłumaczenia i praktycznego pokazania.

[Shinji]

Ptaki przestały już ćwierkać, widocznie poleciały szukać pożywienia i innych rzeczy potrzebnych im do życia. A w domu gdzie właśnie odbywała się krótka rozmowa w sprawie misji dla naszego bohatera, po której uwarunkowaniu, Shinji uścisnął dłoń z staruszkiem, którego uścisk nie był tak słaby jak się mógł wydawać. Shinji mimo tego iż wiedział że nie potrzebuje broni do tego zadania, wziął swoją torbę i tantō. Wyszedł z domu, przed którym młody shinobi zobaczył stojący, okryty narzutą wózek, który wyglądał całkiem solidnie oraz sprawnie. Mając taki wózek oraz znając tutejsze drogi nikt nie powinien się obawiać o to że jego zawartość zostania w jakikolwiek sposób uszkodzona. Pod jedną z bocznych płacht, na platformach leżały smacznie wyglądające, wyroby starego cukiernika. Miał prowadzić ten wózek tak by nie naruszyć jego zawartości, co przy drogach którymi mieli iść nie było specjalnie trudne. Shinji został poinformowany że starzec tylko jakąś część drogi będzie podążał razem z nim i w tym czasie spróbuje wyjaśnić chłopakowi co i jak, a to czego nie zdąży powiedzieć zostało już napisane w instrukcji. Shinji w końcu złapał rączki pieszego zaprzęgu i pomaszerowali wzdłuż drogi, nie szli długo, bo po około trzystu metrach zatrzymali się przy budynku po ich prawej stronie. Shinji zdjął boczną płachtę i zanim obsługa z budynku zdążyła podejść shinobi stanął na wskazanej przez starca drabinie. Ostrożnie, z samej góry ściągnął tacę i bardzo powoli podał ją kilku osobom z obsługi.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[5/15]
Misja dla Shinjiego. Znaczenie dobrze prosperującego interesu sprawiało, że był popyt na spontaniczne i częste zatrudnianie nie tylko zwykłych chłopaków ale przede wszystkim shinobi. Oczywiście przyjęło się tak, że byli oni na wagę złota, ale mimo to w poczciwy sposób i w pocie czoła wykonywali pracę za tyle samo. Niczym to nie przeszkadzało, kiedy można by wymienić dużo niedogodności tego świata. Społeczeństwo niekiedy potrzebowało umiejętności wyszkolonych ninja, a to opłacało się jak nigdy. Stawka wraz z ryzykiem rosła, co też w obecnie sytuacji Shinjiego niewiele mu daje.
Pan Watari nie musiał już odzywać się słowem. Ucieszyło go, że dobrał odpowiedniego chłopaka, który z poświęceniem przyjmie drobną posadę rozwoziciela. Od tego zacznie, a potem będzie go rozpoznawał, jako szanującego się shinobi. Kto wie. Shinji w pocie czoła zsunął tacę, która wypełniona była ciasteczkami w różnym kształcie i o różnej konsystencji. Jedne kruche, inne miękkie i wyraźnie lepiące. Gratka dla koneserów słodkości. Służba równie szybko zawołana doprowadziła Uchihe przez lokal i na zaplecze. Wskazali mu blat, aby położyć metalowe naczynie, a sami zajęli się zapełnianiem wyciągniętych, mniejszych pojemników. Czwórka osób sprawnie wymieniała się obowiązkami i roznosiła po pomieszczeniu zabrane podstawki. Wkrótce były puste, a do Shinjiego pofatygował się facet o niecodziennej urodzie i w schludnym fraku.
- Bardzo dziękuję za dostarczone zamówienie. Proszę, przekaż panu Watariemu, że jego cukiernia nie ma sobie równych. - zakomunikował niską intonacją i przeszedł do bardziej formalnych obowiązków. Tutaj nasz ninja musiał również wykazać się rozsądkiem i sprawdzić zamówienie. Kartka opiewała na pewien rachunek, który powinien zostać uzupełniony o dwa podpisy oraz wpłaconą cukierni należność. Zaraz potem chłopak mógł wrócić do Watariego, aby on także sprawdził, jak mu poszło.
- I o to właśnie chodziło. Na mnie już czas. Jak uporasz się ze wszystkim to przyjdź do mnie do pracowni, odstawić wózek i odebrać nagrodę za pracę. - pomachał nastolatkowi i czym prędzej oddalił się w kierunku cukierni.
Wszystko zdawało się jasne, toteż wystarczyło kierować się wskazówkami i informacjami z listy. Na karcie widniały jeszcze trzy pozycje. Dwie nieoznakowane, a jedna bardzo pilna. Którą wybrać, kiedy znajdowały się po przeciwnych stronach sąsiedztwa?

[Shinji]

Była słoneczna, bezchmurna pogoda a lekki wiaterek poruszał liśćmi pobliskich drzew, których było coraz mniej, od kiedy wyruszyli z domu Shinjiego i szli wzdłuż drogi. Budynek przy którym obecnie się zatrzymali był średnio zamożnym, sporym przybytkiem jednego z pobliskich kupców. A mimo iż obsługa wyszła by odebrać zamówienie od cukiernika, wciąż większą jej część można było zauważyć przez duże okna dworku. Shinji został zawołany przez służbę, do lokalu, lecz zanim zdążył się obejrzeć, szybko przeszedł kilka pomniejszych pomieszczeń, nie licząc salonu od razu po przejściu przez drzwi i już był na zapleczu. Gdzie to obsługa kazała położyć tacę którą z uwagą niósł Uchiha i zaczęli przekładać smakołyki z niej do innych, pomniejszych tac, które zapewne miały trafić bezpośrednio na stół. Shinjim natomiast zajął się mężczyzna w eleganckim wieczorowym stroju, pochwalił on wypieki pana Watariego, oraz podziękował za dostarczenie zamówienia. Na co Shinji odrzekł - Nie ma za co, w końcu takie mam zadanie, przekażę też panu Watariemu iż wychwalał pan jego wypieki i cukiernię. A teraz jeśli można, przejdźmy do formalności. Sprawdził jeszcze raz zamówienie które było oznaczone na kwotę 200 ryo, podał facetowi rachunek, wraz z długopisem. - Tu są dwa miejsca do podpisu, oraz należność która wynosi 200 ryo. Po wypełnieniu formalności mężczyzna jeszcze raz podziękował za fatygę, a Shinji szybkim krokiem przeszedł wcześniej zapamiętaną drogę, za wyjściem czekał na niego staruszek. Który wypytał młodego shinobi, o to jak mu poszło, a po upewnieniu się iż Shinji na prawdę nadaje się do tej fuchy, oznajmił mu iż musi już wracać, a gdy ukończy zadanie ma przyjść do cukierni, by odłożyć wózek oraz odebrać nagrodę za solidnie wykonane zadanie. Po pożegnaniu się z cukiernikiem, zamyślił się na chwile. Już wiedział co miał robić gdy już jest na miejscu, wszystko zdawało się łatwe i jasne, wyjął kartkę by zobaczyć ile ma jeszcze zamówień. Były na niej trzy pozycje, jedna z nich była bardzo pilna, a najgorsze było to iż każdy z podanych adresów, był położony po przeciwnej stronie. Postanowił więc iść wzdłuż zamówień, tak by skończyć na cukierni i zatoczyć koło. Na pierwszym miejscu był jeden z nieoznakowanych punktów, potem kolejno pilne i znów nieoznakowane zamówienie. Chwycił więc za rączki od wozu i powędrował w kierunku pierwszego celu.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[7/15]
Misja dla Shinjiego. W miarę czasu nowo przyjęta praca wejdzie każdemu w nawyk. Nie jest to szczyt marzeń i tym bardziej nic skomplikowanego. Wystarczyło wypełnić podpunkty niczym w instrukcji, a sukces był gwarantowany. Jedynym powodem, dla którego należało zachować ostrożność to produkty w wozie. Na drodze, jaką właśnie rozpoczął Shinji przemierzały większe zaprzęgi konne oraz grupy ludzi. O ile piesze jednostki usuną się z drogi, to lepiej pilnować się skrajnie jednego pobocza. Po pokonaniu kolejnej partii dystansu chłopak musiał skręcić, a co za tym szło natrafił na skrzyżowanie. Malownicze rozwidlenie było zasłonięte z prawej strony, zaś naprzeciwko pędziła dorożka. Z lewej parskały konie, a woźnica najwyraźniej zamierzał w pewnym momencie ruszyć. Ostrożność dotyczyła tu każdego, jednak czynnik ludzki bywa omylny i nieprzewidywalny. Co najlepiej zrobić, żeby nie czekać i nie wpaść na żadne niebezpieczeństwo? Nawet drobna zwłoka powodowała, że czekający klienci mogą okazać swoje niezadowolenie. Niezbyt dobrze będzie to świadczyć o cukierni pana Watariego.
Do celu pozostała połowa drogi. Wraz z obranym planem zatoczy łuk, który nie sprawi, że będzie musiał wracać dwa razy tą samą drogą. Po pokonaniu większej trudności nastanie moment obejrzenia budynku, pod którym należało wypakować kolejną porcję specjałów. Lista pokazywała, że miał to być tort z wisienkami. Tym razem budynek sprawiał wrażenie mieszkalnego. Tabliczka powinna zawierać to samo nazwisko, które Shinji miał w spisie. Ważnym było, żeby zapakować zamówienie do kartonika tak, jak tego sobie życzyli. Domyślać się można jedynie, jakoby to tort urodzinowy. W takim razie zachować dyskrecję czy w prost oznajmić, że to wyrób cukierniczy? Widać nawet w pracy rozwoźnika czekają do podjęcia decyzje i wybory. Czyż nie z tym zmagali się również shinobi? Przed Uchihą czekało nie jedno wyzwanie w dość codziennych zajęciach.

[Shinji]

Dróżka, którą podążał, biegła przez polanę na której rosła niska roślinność, a drzew nie było praktycznie w ogóle. Można było usłyszeć na niej dźwięki wydawane przez różnego rodzaju owadów, sama droga była na tyle szeroka że mogły koło siebie jechać dwa duże wozy. Nie było na niej żadnych wartych wspomnienia nierówności, dzięki temu Shinji mógł maszerować bez strachu o towar który przewoził. Jedynie gdy przejeżdżał koło niego wóz, to musiał zejść na bok drogi, dzięki czemu mógł nieprzerwanie dążyć do celu. Po pewnym czasie natknął się na skrzyżowanie, na którym musiał skręcić w lewo. Na przeciwko niego biegła dalej ta sama droga którą tu przybył, po prawej stronie tamtejszą drogę zasłaniał las który zaczynał się na skrzyżowaniu. Na lewym zakręcie stał duży czterokołowy wóz, zaprzężony w dwa konie, jeden z nich był czarny, a drugi siwy, oba wyglądały na młode i silne. Na wozie siedział woźnica który ewidentnie na coś czekał, ale Shinji nie wiedział czy ma iść czy nie. W końcu odstawił wózek tak by mógł go widzieć i podszedł do woźnicy, wcześniej patrząc na prawo czy aby przypadkiem nikogo tam nie było. Witam, jeżeli nie przeszkadzam chciałbym zapytać się czy mogę pierwszy przejść, śpieszę się, bo muszę dojść na czas z zamówieniami. Nie zajmie to długo czasu. Po tym jak ustalił z mężczyzną że może iść, jeszcze raz popatrzył czy ktoś nie nadchodzi z innych stron, podszedł do wózka, chwycił za rączki i bezpiecznie pomaszerował dalej. W końcu ujrzał kilka budynków, wybudowanych wzdłuż drogi, średniej wielkości domy mieszkalne. Dom do którego zmierzał Uchiha był odrobinę większy od reszty, miał białe ściany i czerwone dachówki, oraz odpowiednio duże okna i drewniane drzwi. Postawił wózek przed ogrodzeniem i wyjął kartkę z zamówieniami, na adres, pod którym właśnie się znajdował, był zapisany wiśniowy tort, który znajdował się na środkowej półce wózka. - To zapewne tort urodzinowy, wolałbym zapakować go do kartonowego opakowania, które były na wózku, by nie zepsuć niespodzianki - pomyślał Shinji, wyjął drabinkę i postawił ją przy wózku, a następnie wszedł na nią i zdjął nakrycie, potem ściągnął pusty blat z wierzchu. Na środku było jeszcze więcej wypieków niż wcześniej, na pustym teraz już blacie, którego zawartość dostarczył z panem Watarim. Wśród mniejszych wypieków takich jak ciastka i babeczki, stał dumnie owy tort. Uchiha wziął jeden z kartonowych, białych opakowań i ostrożnie by nie uronić ani kropli, zapakował zamówienie, w wspomniane wcześniej opakowanie. Wziął rachunek, długopis, oraz tort i ruszył w stronę domu.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[9/15]
Misja dla Shinjiego. Gdzie nie sięgnąć okiem były budynki, a tutejsza społeczność mieszkalna obfitowała w domy mieszkalne, więc nic dziwnego, że pośród zabudowań kłębiły się różne miejsca typu sklepiki i inne lokale rozrywkowe. Brukowe w większości uliczki zapewniały stabilny grunt, który z kolei dla niewprawnego piechura mogły okazać się zwodnicze. Wolna przestrzeń faktycznie zasiana była bujną roślinnością. Pasy zieleni jakie pojawiały się przy budynkach stanowiły ogródki lub coś co imitowało temu podobną florę. Dzika trawa z kolei stanowiła miłą część odpoczynku i jakby sięgnąć wzrokiem w jedną ze stron to dostrzeże się jakąś parę na łonie natury. Niestety gwar miejski trochę temu przeszkadzał. Mimo to główną część otoczeni należało poświęcić Shinjiemu, który postanowił brawurowo zażegnać niepotrzebnemu tłokowi na skrzyżowaniu. Drogi wkrótce powinny stać się mniej tłoczne, kiedy przyjdzie zmierzać do następnych punktów. Warto było jednak chwilę poczekać i to dało klarowną sytuację.
- Cóż... skoro to tak ważne. Śmiało! - wąsaty facet zmierzył Uchihe i jego wózek, co spowodowało że zgodził się na ów uczynek. Poczekał miast pchać się przed karetę, która już dawno oddalała się pośród rzędu budynków, hen hen.
Skręcając chłopak musiał już tylko uważać na czekających go gdzieniegdzie przechodniów, aż nie dotarł do wyznaczonego punktu. Jasnym było, że wszystko zrobił według instrukcji i należycie podszedł do sprawy. Nic co znajdowało się w wózku nie było strasznie pochowane. Miał tam wszystko, co mogliby sobie zażyczyć klienci. Zapakować? Oczywiście - są torebeczki, kartoniki i rękawiczki. Trzeba było jednak pomóc klientowi, który w większej mierze nie chciał się narzucać i nie wiedział, co za usługi serwuje przewoźnik. Pukanie do drzwi mogło spotkać się tylko z nadejściem jednego z domowników. Była to kobieta, której głowę zakrzątała praca domowa, ale mimo to powitała gościa. Shinji w łatwy sposób powiadomił o przesyłce, na co kobieta zareagowała wręcz paniczną dyskrecją. Wyszła na zewnątrz, zamykając drzwi i niezwłocznie zgodziła się na propozycję.
- Proszę. Dobrze by było, gdyby nie wydało się. To niespodzianka. - zakomunikowała i poczekała na wręczenie jej tortu. W międzyczasie położyła należność na blacie powozu. Formalność z podpisem i Shinji znowu mógł się pakować do dalszej drogi. Jeszcze dzisiaj musiał zaliczyć dwa miejsca, co powinno mu zająć mniej niż godzinę. W mig uwinie się z zamówieniem i porozmawia z panem Watarim o należności. Wszak nagroda nie ominie nikogo, kto sumiennie podszedł do powierzonego mu obowiązku. Wyręczanie przy pracy znajomego staruszka tym bardziej dobrze świadczyło.
Ruszył więc dalej, gdzie wedle planu miał zahaczyć o pilną dostawę, a potem o tą bez znaczenia w kwestii uwagi. Gdyby nie to, że na drodze zaczepił go chłopak. Całkiem zziajany i wyglądający równie znajomo, co właściciel cukierni. ów młodzieniec w wieku Shinjiego to nie kto inny jak syn pana Watariego, Kensuke. Kilak razy mogli ze sobą grać w różne gry.
- Shinji-kun... - przywitał się z Uchihą, nadal łapiąc oddech. Miał ze sobą plecak na stelażu, który musiał mu służyć do przenoszenia wypieków ojca.
- Przysyła mnie tato. Prosił, żeby cię znaleźć i wziąć od ciebie ciasteczka, a Tobie przekazać, żebyś pilnie zajął się zamówieniem, tym oznaczonym na liście. - odczekał na reakcję shinobi, żeby przejść do dzieła i wypakować potrzebne smakołyki. Wszystkie trzeba było zapakować do woreczków i umieścić w plecaku. Potem mogli się pożegnać, a Shinjiego czekał szybszy marsz do wyznaczonego miejsca. Okazało się, że to spory budynek stojący bez sąsiedztwa. U bramy prowadzącej na podjazd stała ochrona, a dalej przy drzwiach wejściowych niecierpliwiący się facet, wyglądający jak obsługa. Zamożna rezydencja sprawiała wrażenie, jakoby potrzebowała co najmniej czterech zapełnionych wózków. Ponownie atmosfera wyglądała, coby miała odbyć się uroczystość. Ów mężczyzna w stroju kelnera powitał go, ale to nie on sprawił, że dalej sytuacja potoczyła się dość nieoczekiwanie dla Shinjiego. Kobieta odpowiedzialna za cały porządek rozpoznała wózek cukierni Watari.
- Wielkie nieba, wreszcie. Co tak długo? Wszystko musi być gotowe przed czasem, a taka zwłoka niczego nam nie ułatwia. Szybciutko wypakuj te wszystkie wspaniałości. Za nie jestem skora wybaczyć drobne uchybienia. No już, już, ruchy. Idziesz ze mną! Zrobimy też coś z tym ubraniem na Tobie. - charyzmatyczny i bezpodstawny ton nakazał, aby Uchiha nie spierał się z dosadnie wyglądającą panią domu. We trójkę wraz z pakunkiem przeszli na tył domu, gdzie znajdowało się małe wejście rewizyjne. Tam na zapleczu przyszykowano dla Shinjiego podobnie wyglądający frak do narzucenia na siebie. Przystrojony miał wyjść na salę, gdzie kłębiło się sporo ludzi. Wszyscy pochłonięci rozmową, ale również jedzeniem przystawek. Brakowało już tylko roznoszenia deseru. Zaprzęgnięty chłopak musiał zatem podjąć się tego wyzwania i z tacą ciastek przejść się po sali. To samo uczynił pierwszy i jedyny kelner tego domu.

[Shinji]

Lekko zimnawy wiaterek, powiewał pomiędzy budynkami, na pustych przestrzeniach bujnie rosła roślinność, dzięki której miejsce to wyglądało jak z bajki. Ludzie tutaj wiedli powolne, spokojne życie, nie brakowało tu niczego z podstawowych zasobów potrzebnych do funkcjonowania. Korki powoli ustawały, a tym czasem Shinji podszedł do drzwi i zastukał, otworzyła mu kobieta, wyglądała na zajętą, zapewne pracami domowymi, miała na sobie biały fartuch, co tylko potwierdzało jej brak czasu. - Dzień dobry, jestem tutaj w sprawie przesyłki - powiedział chłopak z lekkim, ale niestety udawanym uśmiechem, który wyglądał bardzo naturalnie. Kobieta jakby kopnięta piorunem, szybko zamknęła drzwi, a Shinjiemu który jeszcze nie zdążył zrozumieć o co jej tak na prawdę chodzi, wskazała palcem by był cicho. Dopiero gdy podeszli do wózka, z którym tu przyszedł, oznajmiła iż to niespodzianka i nikt z jej domu, nie może się dowiedzieć. Więc Uchiha podał jej rachunek i wskazał gdzie i co ma podpisać, po tym jak już wszystko ustalili, podał jej kartonowe opakowanie, z wiśniowym tortem. Kobieta podziękowała i ruszyła jak gdyby nigdy nic do domu. Młodzieniec, przeczytał adres do którego miał się teraz udać i schował kartkę, łącznie z rachunkami i innymi tego typu rzeczami, których przypadkowi ludzie nie musieli oglądać. Wziął wózek i pomaszerował brukowymi uliczkami, pozostały mu jeszcze tylko dwa zamówienia, jedno bardzo pilne, drugie mniej, ale zamówienie to zamówienie i nie mógłby wrócić do pana Watariego bez skończenia pracy. Nie minęło jeszcze nawet dziesięć minut, jak zaczął iść, a zza uliczki wyszedł i zaczepił go, zdyszany chłopak, który wyglądał znajomo. Był to syn cukiernika od którego Uchiha dostał zadanie, przywitał się z chłopakiem, który był w jego wieku. - Co cię tutaj sprowadza Kensuke? Czyżby wieści od twojego ojca? Spytał Shinji z zaskoczeniem. Kensuke zaczerpnął powietrza i oznajmił iż musi wziąć z wózka kilka ciastek, które nasz bohater miał zapakować do plecaka, który syn staruszka miał przy sobie, oprócz tego powiedział jeszcze że trzeba jak najszybciej zająć się zamówieniem, które było oznaczone jako pilne. Chłopcy zdjęli pokrywę z wehikułu, wzięli woreczki i zaczęli pakować wskazane przez Kensukiego słodycze. Po skończeniu tej czynności, pożegnali się i ruszyli, każdy w swoją stronę, ponieważ każdy z nich miał ważne zadanie do wykonania. Shinji musiał przyśpieszyć kroku by szybciej dotrzeć pod wskazany adres. Za niedługo zobaczył spory budynek, który stał sam, po lewej stronie drogi, którą zmierzał młodzieniec. Przy bramie była ochrona która wpuściła go gdy wyjaśnił po co tu przybywa, przed dużym budynkiem stał facet, zapewne kelner, który powitał go, a zaraz za nim wyszła zamożnie ubrana kobieta, zapewne pani domu. Powitała go, spiesznie powiedziała że nie ma czasu, była oburzona że Shinji nie przyszedł szybciej i zasypała go rozkazami którym nie mógł odmówić. Szybko zdjął pokrywę i wypakował ostrożnie większość znajdujących się w wózku słodkości, które wziął i poszedł za panią rezydencji. Na zapleczu kazała mu przebrać się w czekający na niego frak i mimo iż tego nie chciał, musiał to zrobić. Gdy już się przystroił kazano mu wejść na salę, na której odbywało się właśnie przyjęcie, wszyscy dobrze ubrani goście, byli pochłonięci rozmowami i degustacją przystawek jakie im serwowano. Brakowało jednak deserów, który miał rozdawać właśnie młody Uchiha, wraz z kelnerem który przywitał go przed budynkiem.

[Senju Toshio]

Marna to pociecha (D)
[11/15]
Misja dla Shinjiego. Kąsające uwagi kobiety zanikły gdzieś w przestrzeni pod wpływem dalszych wydarzeń. Kompan Shinjiego, którego pracą było podleganie i służenie wszystkim na bankiecie, dość wyraźnie dawał do wiadomości, aby zachował spokój i zwyczajnie uśmiechał się do gości. Nie trzeba było wdawać się w rozmowy, bowiem mieli jedynie rozdawać przekąski. Wystarczyło czekać na zawołanie i ot cała idea kelnerowania. Mimo wszystko Uchiha był nie z tego świata. Ninja pośród zwykłych ludzi, którzy nigdy styczności jako takiej nie posiadali. Tym bardziej nałożony frak nie wydawał się pomagać na tyle, aby zakryć trzymane przy sobie tanto. Broń odznaczała się, co spowodowało, że już pierwsi ludzi zwrócili podniosłą uwagę na młodzieńca. Względnie obarczyli go swoimi spojrzeniami. Wahali się względem poczęstunku, jaki dzierżył na tacy w dłoni. Dwójka kelnerów weszła jednocześnie, lecz tylko od drugiego chłopaka byli skorzy do wzięcia wypieków. Po tamtej części sali poniosły się opinie na temat skosztowanych smakołyków i tylko kwestią czasu było, że reszta także zechce spróbować. Do ucha Shinjiego doszły pierwsze rozmowy bliższych osób. Nikt nadal nie raczył do niego podejść. Zabrzmiał basowy głos wąsatego jegomościa, który raczył opowieścią damy i pana w swoim gronie.
- Zaledwie dwa dni temu dostałem zlecenie, którego podjąć musiał się shinobi. Nie w sposób pojąć tego, że zatrudnieni od dawna pracownicy po prostu rozłożyli ręce. - rzekł trochę z oburzeniem, ale i wyjawił problematyczność związaną z trudnościami w swoim fachu, które dotąd nie zdarzały się w ogóle. Coś w stylu: w dobie dzisiejszego postępu... blabla bla. Jedna z kobiet szybko mu przytaknęła, uważając, że to bardzo niedobrze. Że odmieńcy jacyś. Zawrzała dyskusja, poruszająca i podpadająca o dyskryminację. Zmartwienia bogatszych ludzi były ponad to, co znała zwykła gawiedź. W każdym razie godny tytułu niemal barona, wąsaty mężczyzna dostrzegł Shinjiego. W dodatku zza kulis oglądająca zajście pani domu wydawała się żałować swojej decyzji i posłania Uchihy w takim ubraniu. O czym ona myślała? Karygodne pożałowanie własnej siebie zmusiło ją do wyjścia i zażegnania własnego błędu. Nie zdążyła jednak, bo baron pstryknął palcami, aby przywołać chłopaka z tacą. Jemu było wszystko jedno, jak wyglądał kelner od poczęstunku. Skrzywione miny reszty zmieniły się, gdy wszyscy dostrzegli smakołyki na tacy. Cała sala zdążyła już podzielić się opinią o smakowitości i pyszności wypieków. Toteż właścicielka przybytku ochoczo musiała odpowiedzieć zatrzymującym ją osobom w czym tkwił sekret. Niezła rekomendacja dla cukierni Watariego. Shinji nadal stał przy pulchnym wąsaczu i w zasadzie nic więcej nie miał do roboty. Do pomieszczenia wpadało dużo światła powodując, że zawieszone na szyjach naszyjniki wysadzane różnorodnymi kamieniami oślepiły Uchihe na kilka chwil.
Mimo braku koncentracji każdy w sali mógł usłyszeć wtargnięcie nieproszonego gościa. Ogromnego psiska, które ciągnęło za sobą młodą osobę. Pies w jednej chwili przewalił się przez cała salę, taranując wszystko na swojej drodze. Ludzie z ledwością odskakiwali, a wielu zostało obsypanych wystrzelonymi w powietrze przekąskami. Sztućce również poszły w ruch, co zwiastować mogło pewnego rodzaju niebezpieczeństwo. Nikt z tu obecnych nie wydawał się mieć odpowiednio niskich kwalifikacji, żeby parać się z powstrzymaniem zwierzaka. Czy Shinji potrafił znaleźć w sobie odrobinę wartości i zażegnać kryzys? Do niczego nie był zmuszany, zaś przyjęcie zostało już wystarczająco zdewastowane. Azaliż marna to pociecha, gdyby udało się powstrzymać niechcianą istotę?

[Shinji]

Sala była duża, wystrojona i bardzo szykowna, nie było to jakieś tam małe przyjęcie, lecz prawdziwa biesiada. Zjechało się tu większość bogatych ludzi, którzy mieszkali w pobliżu osady w Ryuzaku no Taki. Było tu bardzo dużo stolików przy których siedziało po cztery osoby. Ludzie rozmawiali na różne tematy, związane w większości z problemami bogaczy. Shinji wchodząc na salę, zdumiał się, gdyż nigdy wcześniej nie widział aż tyle osób w jednym pomieszczeniu. Nie musiał robić tu nic specjalnego, ponieważ jego zajęcia ograniczały się do roznoszenia wypieków z cukierni, gdy ktoś go zawołał. Ale zwykli ludzie mimo iż miał na sobie ubrany wcześniej frak, wiedzieli że nie należy do takich jak oni, choćby dlatego iż nosił przy sobie broń białą, którą zakupił około dwa dni temu, w sklepie z narzędziami shinobi. Więc goście woleli wołać kelnera który tu pracował, niż Shinjiego, by spróbować smakołyków, które dostarczył młodzieniec. A gdy już zebrane tutaj osoby, które skosztowały wypieków pana Watariego, powiedziały o ich wspaniałości, tym którzy jeszcze nie próbowali, to niektórzy nie chcąc czekać zanim kelner domu, przestanie być oblegany przez gości na drugim końcu sali, zaczęli nieśmiało na początku, wołać także i młodego shinobi, by przyniósł im poczęstunek. Stał akurat przy pewnym bogaczu z wąsem, który to żalił się iż musiał zatrudniać pewnego ninja, ponieważ jego pracownicy nie mogli podołać pracy. Kobieta która była w jego gronie, także wyraziła swoją złą opinię, na temat takich ludzi jak Shinji. Ogólnie rzecz biorąc nasz młodzieniec zobaczył jak ludzie bogaci postrzegają shinobi, którzy dla nich wykonują zlecenia, nie był tym zadowolony, ale nikt nie pytał go o zdanie, w końcu nie był gościem, tylko jednym z kelnerów. Shinji zauważył iż najwyraźniej pani przybytku, żałując że dała mu takie zadanie, chciała wyszła z sali, nie wzbudzając podejrzeń. Co jej się nie udało, ponieważ wąsaty jegomość, zawołał naszego bohatera, do siebie, co nie spotkało się z dobrą opinią ludzi w jego gronie, ale gdy zobaczyli co niesie ze sobą Uchiha, od razu zaczeli dyskusję na temat wypieków, a pani domu musiała wytłumaczyć iż te pyszności pochodzą z cukierni pana Watariego, co pewnie poprawi mu renomę. Nagle otworzyły się drzwi i mimo blasku światła, które na moment odwróciło uwagę gości, usłyszeli że do sali wkracza nie co innego jak pies, ciągnący kogoś za sobą. Pies miał około metr wysokości, a więc tak duże psisko, praktycznie taranowało wszystko na swojej drodze, a że szedł przez całą salę i ludzie odskakiwali od zwierzęcia, to jeszcze bardziej wzmocniło efekt zamieszania. Shinji przepychając się przez gości, upuścił gdzieś swoją tacę, a może została po prostu porwana przez kogoś odskakującego? Nie zważając na to, zamierzał złapać psa, co nie było takie łatwe, ponieważ psisko było dobre kilka metrów przed nim, a między nimi przelewał się tłum ludzi. W końcu jednak udało mu się chwycić za obrożę, a po kilku chwilach udało mu się jakimś cudem uspokoić zwierzaka.