Wielkie Bagna

[Ryukuro]

Wielkie na kilkadziesiąt kilometrów Sogeńskie bagna. Powietrze jest tutaj gęste i wilgotne. Niemal lepkie. Komary obłażą każdą odsłoniętą część ciała. Zapach gnijących roślin zmieszany z aromatem stojącej, mętnej wody wdziera się do nozdrzy, wywołując nieprzyjemne mdłości. Często pojawia się tutaj delikatna mgła skrywając zdradliwe kałuże i zapadliska, które mogą w każdej chwili pochłonąć nieostrożnych wędrowców. Rozległe połacie bagien rozciągają się po horyzont, tworząc labirynty ścieżek i małych wysepek.
Co jakiś czas można usłyszeć głośne bulgotanie wydzielających się tu i ówdzie gazów. Ziemia jest tu często zdradziecka. Na pozór puste i bezpieczne polany dające wytchnienie mogą okazać się grząskimi gruntami. Niewielu miejscowych zamieszkuje te nieprzyjazne tereny. Zwykle są to małe wioski po kilka domów. Jedyne co różni poszczególne fragmenty tych bagien to nasycenie ilością drzew. Na granicach bagna rosną znacznie liczniej, ale im głębiej tym ich ilość maleje. W pewnym momencie jedyne widoczne drzewa to nieliczne nieliczne, skarłowaciałe, których kora jest popękana i nasiąknięta wodą. Mimo ogólnej ponurej atmosfery można znaleźć tutaj wiele cennych ziół i grzybów.
Bagna przecina wielka rzeka z dużym kamiennym mostem i jeden jedyny utwardzony trakt. Poza nim mogą bezpiecznie poruszać się tylko łowcy, miejscowi i shinobi. Osoby bez doświadczenia łatwo mogą zaginąć bezpowrotnie. Gdy wybuchał wojna trzech nacji te bagna stały się naturalną granicą na której przebiega front Uchiha i dzikich. W czasach pokoju ograniczona możliwość schodzenia z głównej ścieżki sprawiała, że często pojawiali się tutaj bandyci polujący na pozbawionych opieki wędrowców.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi, Matsukata i Hana w końcu dotarli do miejsca, w którym stacjonował batalion F. Uchiha bardzo dokładnie przyjrzał się już z daleka całej scenerii i otoczeniu. Wychodziło na to, że sporządzający mapę całkiem dobrze wywiązali się z ze swojego zadania, bo widok nie odbiegał zbytnio od tego, co w swojej głowie wizualizował sobie dziewiętnastolatek. Centralnym punktem po stronie wojsk Uchiha było obozowisko, lepiej lub gorzej chronione palisadą. To był dom dla wielu z tych ludzi przez ostatni czas. Zdecydowanie zbyt długi czas.

- Już wkrótce dupami zaszczekają tutaj dzicy - odpowiedział zamaskowanemu towarzyszowi, zdobywając się na nieznaczny uśmiech.

W miejscu tym morale i dyscyplina zdecydowanie nie należały do najlepszych. Tsuyoshi wyglądał na shinobiego, Hana również mogła budzić ciekawość (Matsukatę znali), a jednak nikt specjalnie nie zwrócił na nich uwagi. Jeden ze strażników nie wstał. Organizacja była niezbyt dobra, ale trudno się było dziwić. Ci ludzie tkwili tu beznadziejnie, bez szans na jakąś dobrą zmianę - chyba że akurat przyszedłby rozkaz o zluzowaniu ich albo odesłaniu w inne miejsce frontu. Panujące tu warunki sprawiały, że trudno się było im dziwić.

Jeden z żołdaków był na tyle "miły" żeby wyjaśnić mu, jak mają się sprawy. Wychodziło więc na to, że Tsuyoshi miał dowodzić nie tylko trzyosobową grupą shinobi, ale również całym oddziałem (batalionem F), który tutaj stacjonował. To w sumie było logiczne - w końcu raczej nikt nie oczekiwał od niego dokonania przełomu we troje. To znaczy w sprzyjających warunkach mogłoby się to udać, ale byłoby to bardzo trudne. W każdym razie Uchiha Akoraito skinął głową i faktycznie udał się na strażnicę, żeby od razu oglądnąć pole walki i tę makabryczną scenerię. Oczywiście nie zwymiotował, mimo że widok był nieprzyjemny. Zima 390/391 roku i wojna z Kaminari i Inuzuka przyzwyczaiły go do widoku zwłok w słabym stanie. Teraz zacisnął tylko zęby, pokręcił głową i zszedł z powrotem do miejsca, w którym siedziała największa grupka żołnierzy.

- Widziałem. Cóż, dzicy zachowują się jak dzicy - skwitował tylko - w takim razie tak, ja tutaj dowodzę. Nazywam się Uchiha Tsuyoshi, jestem Akoraito, a moim zadaniem jest zakończenie tej mizerii. Razem ze mną jest tu znany wam Matsukata oraz moja klanowiczka, Hana. Zepnijcie się i przygotujcie, bo od jutra wprowadzam nowe porządki. Dowództwo obiecało mi osobiście, że jak tylko utworzymy przyczółek, przyjdą z odsieczą i zmasakrują dzikich. Rozpędzimy więc dzikusów na cztery strony świata i nie będziemy już musieli gnić na tym przeklętym bagnie - powiedział tak, żeby wszyscy siedzący przy ognisku słyszeli. Jego słowa na pewno szybko się rozniosą. Był ciekaw ich reakcji, był jednocześnie świadom tego, że mogą po prostu nie dowierzać. Nie wiedział kim była poprzednia dowódczyni, ale na pewno nie była to pierwsza lepsza kobieta - a jednak skończyła tam, gdzie skończyła. Dlatego zapewne mocno podupadło w nich morale. Wiedział, że musi zacząć od jego poprawy. Od obiecania lepszej doli i końca tego koszmaru oraz pokazania, że nie jest pierwszym lepszym, niekompetentnym gościem.

I miał na to plan. Miał też już w głowie prawie gotowy plan przejęcia mostu i prowadzących do tego kroków, ale wciąż musiał lepiej wybadać sytuację. Póki co jednak udał się w samotności, do swojej niewielkiej kwatery na niesmaczną kolację. Zjadł ją bez smaku (matka na pewno ubolewałaby nad tym, że ma tak marną strawę), ale nie narzekał. Musiał jak najlepiej zrozumieć swoich żołnierzy. Poza tym bardzo dokładnie, kilkukrotnie przeczytał raport, z rozłożoną obok na stole mapą. Dłuższą chwilę zajęło mu zastanowienie się nad tym, jak podejść do niektórych, kluczowych elementów tej układanki. Wiedział jednak jaki ma plan na najbliższy czas. Nie mógł jednak zwlekać, bo było już ciemno i żołnierze powoli udawali się na spoczynek.

Pierwszym i podstawowym zadaniem, jakie sobie postawił było odzyskanie zwłok shinobich. Jeśli im się uda, to znacząco poprawi to morale wojsk Uchiha i sprawi, że ludzie zaczną go traktować jak kogoś, kto naprawdę może pomóc im wyrwać się z tego piekła.

Wezwał do siebie wszystkich oficerów polowych oraz Matsukatę i Hanę.

- Dla tych, którzy jeszcze mnie nie widzieli, jestem nowym kapitanem tego grajdołka. Uchiha Tsuyoshi, Akoraito. Moim zadaniem jest zdobycie mostu i zamierzam je wykonać. To zresztą jest celem nas wszystkich, bo tylko tak możemy się wyrwać z tego piekła. Ale do rzeczy. Dzicy nie wiedzą jeszcze, że przybyliśmy, więc trzeba kuć żelazo póki gorące. Tej nocy, mniej więcej godzinę-półtorej po północy chcę wykonać drobnego wypadu na przedpole. Celem jest odbicie ciał naszych kompanów. Plan jest taki. Ja w całkowitej ciszy zakradnę się do pali, po czym jednym ruchem techniki zetnę je wszystkie. Poupadają na ziemię, owszem, ale tym biedakom raczej niewiele to zaszkodzi. Wtedy na pewno narobi się hałas, więc zdetonuję bomby dymne po dwóch stronach ściany, żeby nieco się schować. I wtedy trzeba będzie działać szybko. Chciałbym, żeby pozostający wtedy za mną Matsukata (w odległości zasięgu swojego łańcucha) łańcuchem jak najszybciej przyciągnął ciała. Ja też może jedno-dwa zdołam ściągnąć z pali, które będą na ziemi, więc spokojnie. Hana, ty będziesz obok Matsukaty i będziesz mnie osłaniać, obserwując otoczenie sharinganem. Pamiętaj, jak zobaczysz obcego, wal w niego z Goukakyuu. I potem w następnego. Co do reszty... to panów oficerów proszę teraz o bardzo ciche zrekrutowanie piętnastu-dwudziestu najlepszych tarczowników i dziesięciu włóczników i wydanie im jeszcze teraz podwójnych racji żywnościowych. Tarczownicy mają pozostawać w obozie, w gotowości do osłonięcia mnie albo Matsukaty i Hany, gdyby zrobiło się zbyt gorąco, chociaż pewnie sam pozabijam te psy, jeśli tylko wyściubią łby za bardzo. Co do włóczników to ich rolą jest po prostu przejęcie ciał od Matsukaty i wciągnięcie ich do obozu, a po wszystkich pochowanie w jakimś skrawku ziemi. Oczywiście do momentu obalenia pali wszystko robimy w maksymalnej dyskrecji. Potem natomiast liczy się już tylko i wyłącznie szybkość i sprawność. Jak ciała będą bezpieczne, wszyscy robią natychmiastowy odwrót, ja ostatni. Jakieś pytania?

Jeśli wszystko było ustalone, odesłał resztę i poszedł na wieżę wartowniczą, żeby obserwować otoczenie obozu. Tej nocy i tak nie zaśnie, a chciał jak najlepiej rozeznać się w sytuacji. O umówionej godzinie stawił się natomiast przy wyjściu z obozu.

Nazwa

Katon: Tenrō Kaken

Ranga

B

Pieczęci

Smok → Tygrys

Zasięg Max.

1.5m

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (+ 1/2 na turę)

Statystyki

Siła

140

Szybkość

Użytkownika

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Oparzenie II

Opis Specyficzna technika Katonu, polegająca na emisji skoncentrowanego strumienia ognia z jednej z dłoni użytkownika. Efektem jest stały płomień o kształcie przypominającym ostrze. Działa on niczym jak potężny palnik krótkiego zasięgu - jest w stanie ciąć drzewa, skały, obiekty martwe, a przede wszystkim ludzkie ciało. Można nim blokować ostrza, odbijać bronie miotane albo podpalać łatwopalne obiekty. Twórca może stworzyć krótsze ostrze, jednak nie może zmienić rozmiaru raz stworzonego.

[Ryukuro]

~ 6/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Żeby narysować mapy, którymi tak się zachwycał Tsu pewnie niejedna osoba zginęła. Być może dlatego nie miał już pod swoimi skrzydłami żadnego zwiadowcy. Żołnierze a szczególnie strażnicy nie wzięli jego słów na poważnie. Nowy dowódca to albo nowy plan, który może zadziałać, albo powtarzanie starych błędów. Słuchacze przy ognisku jedynie niemrawo coś odmruknęli i unieśli ręce w geście powitania. Każdy obiecywał zdobycie mostu i co najwyżej dochodzono do połowy. Potem następował kontratak dzikich i postępy były niwelowane a wszystko wracało do punktu wyjścia.
Oczywiście nie znaczyło to, że nie interesowało ich kto obejmował przywództwo i jak wyglądają posiłki. Wiele osób obracało się by zawiesić oko na nowej ekipie i ich ocenić. Większość żołnierzy wydawała się jednak zawiedziona tym kogo zobaczyli. Na papierze wyglądało to jak niezłe wsparcie, bo aż trzech shinobich. W detalach było gorzej. Jednego z nich już znali i wiedzieli, że walczy porządnie. Mimo to trzymali od niego dystans. Nikt nie wyszedł go powitać. Plotki, które dotarły do Tsu mówiły coś o tym, że ten sympatyczny Matsukata ma tytuł lokalnego rzeźnika. Podobno na polu bitwy zdarzało mu się zachowywać bardzo dziwnie co przerażało wielu żołnierzy. Nikt jednak głośno nie mówił o co chodziło. Akorita jako dowodzący był odebrany neutralnie. Niewysoki tytuł i w życiu nie słyszeli o Tsuyosh. Nic specjalnego. Przybycie Hany odebrano najgorzej. Dziecko nie było kimś kogo się spodziewali po miesiącach zbierania oklepu.
Stając przed trudnym zadaniem młody Uchiha zdecydował się zacząć od pokrzepienia nastrojów swojego wojska. Oficerowie, którzy usłyszeli plan spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. Takie działanie nie zmieniało niczego w istocie problemu jakim był most, ale faktycznie nabite na pal zwłoki były przerażające i demoralizujące więc czemu nie. Zgodzili się na operację nie wnosząc żadnych uwag. Wojsko może i było mocno poharatane, ale nadal działało jak dobrze naoliwiona maszyna. Wsparcie, które otrzymali faktycznie wyglądało jak troszkę powyżej średniej.
Tej samej nocy trzy cienie bezgłośnie wyskoczyły z okopów i popędziły po trakcie. Tsu, Hana i Matsukata bez problemu dotarli do pali. Bohater zebrał swoją chakrę i ściął je wszystkie za pomocą techniki Katon: Tenrō Kaken. Zwłoki upadły na ziemie powodując sporo hałasu. Część z nich wisiała na tyle długo, że w połączeniu z warunkami w regionie zwyczajnie zaczęło gnić. Skutkiem tego było to, że podczas transportu potrafiła komuś odpaść jakaś kończyna. Żołnierze w okopach spięli mięśnie w oczekiwaniu na reakcję przeciwnika gotowi do wykonania swoich zadań. Shinobi złapali jedno ciało potem drugie, a potem jeszcze kolejne. Proces transportowania zwłok odbywał się błyskawicznie.
Tsu korzystając z okazji mógł się lepiej rozejrzeć po polu bitwy. I wtedy przypomniał sobie co powiedział mu zamaskowany towarzysz na trakcie. Jak narzekał na dzikie zwierzęta żywiące się na zwłokach poległych. Po paru sekundach do jego nozdrzy trafił obrzydliwy smród. Pole na które wkroczyli było pełne rozkładających się zwłok. Wszędzie leżały połamane włócznie i strzały. Śmierć nie wybierała. Obok siebie leżeli zarówno dzicy ubrani w skóry jak i żołnierze Uchiha. Rozwleczone pokaleczone ciała były wszędzie. Nawet pod ich butami.
Żywi przeciwnicy oczywiście byli na polach. Czuł na sobie ich wzrok. Gdy dłużej patrzył w ciemność widział jak powoli wystawiają głowy z okopów i ich obserwują. Nie atakowali. Pozwolili im zebrać wszystkie zwłoki i się wycofać. Prawdopodobnie byli już nauczeni doświadczeniem, że nie było warto atakować w przypadku takich prowokacji. Uchiha byli za blisko swoich linii i mogli szybko się wycofać. A po co marnować amunicję. Ogólną ich liczbę trudno oszacować, ale raczej było ich kilkunastu może więcej. Za samą kamienną ścianą na środku drogi albo nikogo nie było albo byli tam nad wyraz cicho.
Operacja okazała się sukcesem i bezpiecznie wrócili do obozu. Zwłoki zostały szybko pogrzebane, ponieważ ich fetor był nie do wytrzymania. Tsu mógł jednak spokojnie iść spać i zregenerować swoją energię. Następnego dnia rano zbudził go jeden z oficerów polowych głośnym pukanie. Niewiele wyjaśniając i niewiele sobie robiąc z różnic w hierachii zabrał go na skraj obozowiska. Stała już tam grupka gapiów, którzy w milczeniu na coś patrzyli.
-Niech Pan to zobaczy na własne oczy. Zrobili to w nocy parę godzin po waszym wypadzie.
Uchiha popatrzył na przedpola na których był parę godzin wcześniej. Tam gdzie wczoraj znajdywały się pale na których były nabite zwłoki teraz .... znajdywały się pale na których nabite były zwłoki. Oczywiście nie te same, ale świeże zwłoki ponownie przyozdabiały okolicę. Różnił je dwie rzeczy od poprzednich. Widać było, że to zwykli żołnierze a nie jak tamci ważne postacie. Drugą różnicą było to, że o ile wcześniej tylko dowodząca Kunoichi nosiła na sobie ślady tortur jakim był krwawy orzeł, tak teraz cechowało to wszystkie ofiary. Nawet z tej odległości było widać, że to nie były jedyne obrażenia jakie im zadano. Jasnym było, że ci biedni wieśniacy zostali skatowani gorzej niż robiły to mafie w Shigashi. Niektórzy mafiozi na pewno nauczyliby się od dzikich paru nowych chwytów.
- Wcześniejsze zwłoki to były ich symbole zwycięstwa. Tak jak my wieszamy łeb niedźwiedzia nad kominkiem. To ... to co innego. To barbarzyński zupełnie niepotrzebny nikomu akt przemocy, którego jedyny celem jest z Pana zaszydzić. No i najwyraźniej okazuje się też, że mają w swoim obozie jeńców.
Chciał jeszcze coś dodać, ale w tym momencie coś zaczęło się dziać na polu bitwy. A dokładniej na barykadach z wozów. Kilkadziesiąt metrów od Tsu miały miejsce sceny, które wywołały okrzyki oburzenia wśród zebranych żołnierzy. Był świadkiem jak dzicy wspięli się na swój własny mur i powiesili na wozach kilka ciał. Rozciągnięte ręce i nogi linami a usta zatkane szmatami. Tylko to nie były zwłoki. Ci ludzie żyli. Na jego oczach przeciwnicy z sześciu osób zrobili żywe tarcze. Wychudzone odarte z ubrań ciała pełne nieopatrzonych ran. Wychudzone to nawet złe słowo. To były żywe szkielety. Część z nich próbowała się bezradnie wić a inni opuszczali pogodzeni z losem. Wielu nosiło ślady po przypalaniach rozgrzanym metalem. Oficer polowy ścisnął bark Tsu.
- Jeśli tam pójdziesz to zginiesz. Odpuść i zamiast tego wymyśl jakiś jebany plan, który sprawi, że w końcu wybijemy tę zarazę. Jak będziesz się tylko bawił w podchody to skończysz jak oni.

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Odzyskiwanie zwłok odbyło się sprawniej i szybciej, niż przypuszczał. Połączenie dobrego planu z kompetentnymi shinobi sprawiło, że uporali się z tematem bez strat własnych, a nawet bez większego zagrożenia ze strony wroga. Ciała co prawda nie były w najlepszym stanie, ale udało się zdjąć ten znak hańby i grozy i pochować nieszczęśników. Wydawało się więc, że wszystko poszło świetnie. Morale sił Uchiha się poprawiło i wszyscy mogli z nieco większą odwagą spojrzeć w przyszłość.

Do czasu.

Następnego ranka, w zasadzie skoro świt, obudził go jeden z oficerów. Zaprowadził go na skraj obozu, żeby pokazać mu makabryczny spektakl. Dzicy chyba wręcz lubowali się w okrucieństwach, bo nie tylko umieścili nowe ciała na palach, ale też wystawili żywe tarcze. Nawet Tsuyoshi, który spodziewał się z ich strony wszystkiego najgorszego, został zaskoczony gorliwością, z jaką działali. Pokręcił głową z niedowierzaniem. Czuł, że znowu rozbudzili w nim pokłady złości. Potrafił jednak nad nimi panować. Wyzwoli je już niedługo, podczas walki. Teraz jednak potrzebował sprawnego, niezaćmionego nienawiścią umysłu.

- Tak też zrobimy. Pół godziny po śniadaniu chcę widzieć wszystkich żołnierzy na głównym placu. Oczywiście oprócz tych, którzy pełnią wartę. Wydajcie też wszystkim potrójne racje żywnościowe i odrobinę alkoholu, o ile cokolwiek zostało. I jeśli są, to wszystkie inne "rarytasy". Albo wygnamy dzikich dzisiaj, albo nigdy - powiedział zdecydowanym tonem Tsuyoshi. Tak, tutaj nie było już czasu na zwlekanie. Pewnie w innych warunkach dałby sobie jakiś okres przygotowawczy, rozpoznawczy, ale tutaj nie było na to przestrzeni. Jedyne co by zyskał to kolejni polegli i jakieś potyczki na bagnach, które nie dałyby sukcesu. No i przede wszystkim straciłby element zaskoczenia. A tutaj tylko tak dało się wygrać. Jednym, przytłaczającym, potężnym uderzeniem z zaskoczenia. Z wykorzystaniem możliwości jego oraz dwójki jego kompanów.

Po tej rozmowie Uchiha wrócił do siebie. Wziął do ręki cokolwiek, czym mógł rysować po mapie i zerkając co chwilę na raport o stanie sił, zaczął nanosić na nią strzałki oznaczające kierunki uderzenia i oznaczenie sił. Przychodziło mi tu bez trudu, wyglądał jak jakiś natchniony malarz - ale nie było w tym tak naprawdę nic niezwykłego. Już od momentu, kiedy otrzymał tę mapę w Sarufutsu i pierwszy raz na nią spojrzał, zaczął intensywnie myśleć nad planem działania. Teraz miał już na tyle dużo informacji, że w głowie miał to poukładane. Wystarczyło tylko przelać to na papier.

Później wyszedł, zjadł śniadanie z żołnierzami i wrócił znowu do swojego pomieszczenia. Kiedy stawili się oficerowie, których wezwał podczas śniadania, wezwał też Matsukatę i Hanę.

- Dziękuję za przybycie. Nie będę owijał w bawełnę, po mojej przemowie do żołnierzy na placu wykonamy decydujący atak na stanowiska dzikich. Dalsza zwłoka może tylko pogorszyć naszą sytuację i pozwolić lepiej się przygotować wrogowi, jeśli poznałby moje umiejętności.

Przede wszystkim, dzielimy siły na trzy grupy:
- Grupa A: nasze główne siły uderzeniowe, które oskrzydlą przeciwnika i go zmiażdżą. 80 włóczników, 7 ciężkozbrojnych i 3 gońców. Przy tej grupie będę ja, Matsukata i Hana, ale o naszej roli jeszcze wspomnę;
- Grupa B: 41 włóczników i 1 goniec. W odpowiednim momencie zaatakują oni od frontu, traktem, żeby związać siły wroga;
- Grupa C: wszyscy łucznicy, doko i tarczownicy oraz 1 goniec. Ich zadaniem będzie głównie wiązanie sił przeciwnika ostrzałem oraz tym samym osłona pozostałych grup. W odpowiednim momencie, gdy okopy będą już w większości oczyszczone, podejdą do przodu i obejmą zasięgiem swojego ostrzału most.
Każda z grup dostaje też po jednej chorągwi, żebyśmy się mniej więcej widzieli.

No dobra, więc plan jest taki. Po pierwsze, zaczynam ja na naszym lewym skrzydle, czyli od strony wysuszonej ziemi. Za pomocą Katonu wybiję szybko tych z dzikich, którzy będą w okopach, tam gdzie są te pale z dotonu. Kiedy będą one czyste, pod osłoną łuczników okop ten zajmie Grupa A pod osłoną łuczników z grupy C. W tym czasie ja z Haną zniszczymy stanowisko obrony dzikich u nasady mostu, co też powinno nam zająć niedużo czasu.

Wtedy następuje druga faza ataku, znowu cały czas pod osłoną łuczników. Grupa A, wiedziona przez Matsukatę, wychodzi z zajętych okopów i oskrzydla przeciwnika, tak jak tutaj na tych strzałkach, wpadając do okopów i robiąc z nich sieczkę. W tym samym momencie Grupa B zaczyna atak frontalny, którego zadaniem jest dezorganizacja przeciwnika i atak od dwóch stron. Oba ataki przeprowadzamy pod osłoną intensywnego ostrzału łuczników z grupy C, którzy albo chowają się za umocnieniami albo za tarczami tarczowników, jeśli jest to niezbędne do zachowania zasięgu. Po tym ataku okopy powinny zostać zajęte, a wszyscy przeciwnicy na tym brzegu rzeki zneutralizowani.

I w tym momencie zacznie się trzecia faza ataku. Tu trzeba się spodziewać kontrataku wroga mostem. Do tego czasu ja i Hana będziemy go pilnować, ale jak tylko sytuacja w okopach będzie opanowana, to jak najszybciej powinni do nas dołączyć łucznicy, przygotowując się na kontratak wroga. Powinni się ustawić w odległości paru metrów od wjazdu na most, chroniąc się za tarczownikami. Grupa A i B, jak tylko skończy wyżynanie przeciwników, ma też się zebrać w tym miejscu, nieco przed łucznikami. Mam nadzieję, że ich obecność nie będzie już jednak kluczowa. Dlaczego? Bo liczę, że dzicy przeprowadzą szalony kontratak przez most. Jeśli tak zrobią, zostaną unicestwieni przez katon mój oraz Hany. W tym momencie trzeba się też najpóźniej spodziewać obecności tego shinobi od demonów oraz shinobi od suitonu. Ale spokojnie, damy sobie z nimi radę. Jeśli dobrze pójdzie, to załatwimy ich na moście.

No i na koniec, jeśli już kontratak dzikich spłonie w ogniach Katonu, to pozostanie szarża przez most i zdobycie przyczółku. Ja i Matsukata będziemy szli pierwsi, być może oczyścimy nieco przedpole. Ale jeszcze zobaczymy, wszystko wyjdzie już w trakcie walki. Do tego czasu zbyt wiele rzeczy może pójść inaczej, niż planujemy, żeby snuć tutaj dywagacje na ten temat. I musimy zachować elastyczność. Dlatego ja oprócz walki będę kontrolował wzrokiem wszystko wokół i w razie potrzeby wyślę gońców do dowódców każdej z grupy z nowymi rozkazami.

Matsukata, twoim głównym zadaniem będzie pozostawanie na szpicy ataku razem z ciężkozbrojnymi z Grupy A. To ty będziesz młotem, który połamie ich kości, razem z ciężkozbrojnymi. Nie hamuj się przy oskrzydlaniu okopów. Tnij, siecz, zabijaj. Od tego, czy zdołamy szybko oczyścić okopy i zwrócić się znowu frontem w kierunku mostu zależy, czy będziemy wrażliwi na kontrataki. Jasne, ja i Hana powinniśmy jakiś czas utrzymać tej pieprzony most, szczególnie że jest długi i zanim przez niego przejdą, sporo minie, ale wciąż, im szybciej zrobisz swoją robotę, tym będziemy bezpieczniejsi.

Hana, ty będziesz moją prawą ręką. Będziesz robiła to, co mówię. Osłaniaj mnie, jeśli zobaczysz że nie widzę jakiegoś zagrożenia. Twoimi zdaniami będzie po pierwsze zniszczenie barykady razem ze mną, a później kontrolowanie tego mostu. Ale będę ci wszystko mówił na bieżąco. Nie odstępuj mnie na krok, dobrze?

Jakieś pytania? Wszystko jasne?

Po odpowiedzeniu na ewentualne wątpliwości, skierował się z całą grupą na plac, bo prawdopodobnie był już czas na to, żeby zaadresować swoje słowa do żołnierzy. Nie liczył na cuda, wiedział że jedną przemową nie sprawi, że porwie za sobą tłum ludzi siedzących w tych śmierdzących okopach od dawna. Liczył na to, że dzięki temu dostrzegą w nim kogoś zaangażowanego i zdeterminowanego do osiągnięcia celu.

Kiedy nadszedł już czas, stanął prosto, wyprężył pierś, odgarnął włosy i powiedział:

- Żołnierze! Zebrałem was tutaj, żeby powiedzieć, że za godzinę zaczynamy generalny szturm na pozycje wroga. Ale nie będzie to taki szturm, jak dotychczas. Tym razem powiedzie was do boju silny i kompetentny shinobi w mojej osobie, który sam oczyści wam przedpole do ataku. Przeprowadzimy wojnę błyskawiczną - mamy plan, będziemy zorganizowani, silni i zniszczymy wroga! Nie wiem, z jakich powodów jest tutaj każdy z was. Przymusowy pobór, walka za Sogen, zemsta - pewnie zależy gdzie ucho przyłożyć. Ale mogę wam w tym miejscu obiecać jedno. Dzisiaj będzie koniec tej męki, gnicia w bagnach, jedzenia tego świńskiego żarcia i patrzenia, jak męczą naszych towarzyszy! Dzisiaj wieczorem będziemy ucztować na zapasach dzikich! - ostatnie słowa już wykrzyczał, pokazując pięścią w kierunku mostu, a właściwie tego, co było za nim. Nie wiedział, czego się spodziewać, ale musiał to zrobić. Jeśli chociaż co piąty dzięki tym słowom zyska nową nadzieję, to znaczy że przemówienie miało sens. Przede wszystkim jednak musiał pokazać wszystkim, że wierzy w to co robi i mówi to, w co wierzy.

- W ciągu godziny wszyscy mają być gotowi. Pełny rynsztunek, zajęcie pozycji. Grupa A na lewej flance, Grupa B na środku, grupa C w odwodzie. Tak, jak to omówiliśmy. Ja zaczynam przedstawienie - powiedział jeszcze do oficera. Sam zaś poszedł na wieżę obserwacyjną. Gdy przyjdzie odpowiedni czas, sam stawi się na dole. Na razie jeszcze analizował po raz dwudziesty już chyba przedpole i to, co miało się na nim wydarzyć.

Kiedy nadszedł już czas ofensywy i Tsuyoshi upewnił się, że wszyscy zajęli stanowiska bojowe, wyszedł przed bramę i aktywował sharingana. Ostatni raz omiótł wzrokiem otoczenie, maksymalnie skupiony. Zaraz później sprintem skierował się na lewe skrzydło, za półkolisty, kamienny murek. Wątpił, żeby ktokolwiek ostrzeliwał samotnego biegacza, ale zerkał na możliwe pociski, które mogły nadlatywać.

- Dobra, to zaczynamy - pomyślał, po czym zawiązał pieczęci: wąż, szczur, wąż, tygrys i wystawił głowę ponad kamienny murek.

- Katon: Haisekishō - szepnął i zaczął wypuszczać z płuc chakrę, która stała się dymem. Jego celem było spowicie nim całego znajdującego się naprzeciw niego okopu, co biorąc pod uwagę zasięg techniki powinno się spokojnie udać. Przy okazji ograniczył on w ten sposób bardzo mocno pole widzenia wrogów, zapewniając ochronę sobie samemu. Kiedy już był pewny, że spowił dymem wszystko, co chciał, przerwał jego wypuszczanie i pojedynczym pociskiem Katon: Hōsenka no Jutsu podpalił dym i ukrył się z powrotem za murkiem. Kiedy doszło do eksplozji, omiótł wzrokiem otoczenie. Jeśli plan się udał i zauważył, że mogli ruszać dalej, machnął ręką do grupy A, żeby wpadli razem z nim do okopów, w których nie powinno być już nikogo zdolnego do walki. Uważał przy tym na to, żeby nie dostać strzału od flanki.

Mapa pokazana oficerom i shinobi:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 7/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Poranny widok nie zachwycał w przeciwieństwie do racji żywnościowych, które zostały wydane żołnierzom. Alkohol, suszone owoce i wiele tym podobnych dobroci znalazło się żołądkach żołnierzy. Tsu podjął decyzję. Jedno potężne uderzenie miało doprowadzić do przełamania w tym piekle. Wiedział jednak, że to było ryzykowne zagranie. Jeśli uderzenie zostanie zatrzymane i złamane to brak odwodów w obozie może sprawić, że dojdzie do rzezi na wycofujących się żołnierzach. W obozowisku została jedynie ekipa medyczna czekająca w pogotowiu na przyjmowanie rannych z frontu oraz kilkanaście osób z logistyki. Przedstawił swój plan oficerom, którzy nie mieli żadnych uwag. Pokiwali głowami na znak poparcia.
-Brzmi jak dobry plan.
Żołnierze również zareagowali z entuzjazmem. Burza oklasków i wiwaty były tego najlepszym potwierdzeniem. Dzisiaj ich los miał się zmienić. Dzisiaj mieli napisać legendę i otworzyć bramę do odbicia dawnego Sogen.
-Tsuyosh! Tsuyosh! Tsuyosh!

Poranne słońce dopiero wspinało się po nieboskłonie gdy Tsu wyszedł przed bramę obozu. Poranna mgła zniknęła na dobre a on szybko przemierzył trakt i stanął na pozycjach wyjściowych do ataku. Jego oczy zamieniły się w czerwone. To była bitwa, którą miał zamiar wygrać. Wszyscy czyli dwie setki wojowników było przygotowanych by wykonać swoje zadania. Panowała absolutna cisza. Bohater napiął mięśnie i ruszył do przodu. Tuż za nim był jego wolniejsza prawa ręka Hana. Minął palisadę i sprawnie przedostał się w kierunku pozostałości kopuły. Obserwatorzy dzikich w okopach zaczęli się niezgrabnie poruszać trącając swoich towarzyszy. Jeden z nich nawet zdążył sięgnąć po swój łuk i wystrzelić niecelną strzałę, która śmignęła gdzieś w przestrzeń nie sięgając swojego celu. Sporą część czasu Tsu byli poza efektywnym zasięgiem średnich łuków. Uchiha wkroczył w niego ł dopiero podchodząc do kopuły. Ale wtedy równocześnie to dzicy znaleźli w zasięgu jego techniki. Zebrał powietrze w płucach mieszając je z czakrą. Szybkie pieczęcie i chmura ciężkiego pyłu objęła swoim zasięgiem całe północne okopy. Następnie technika niskiej rangi by odpalić mieszanakę i bum.
Olbrzymi wybuch wstrząsnął polem bitwy. Technika wysadziła wszystkich około dwunastu dzikich, którzy się tam znajdywali. Mniej więcej tylu ich widział gdy zaczynali się tam kotłować wstając na równe nogi. I równocześnie mniej więcej j na tyle poległych składały się latające po polu bitwy fragmenty ciał. Nikt tego ataku nie przeżył. Wybuch zabił wszystkich zebranych. Był tak potężny, że dosyć istotnie poszerzył okopy tworząc tam raczej bardziej dziurę niż okopy. Wyglądało na to, że lewe skrzydło zostało oczyszczone. Wielki ryk podniósł się za plecami Tsu. Żołnierze z grupy A z bojowymi okrzykami rzucili się do przodu. Prowadzeni przez Matsukate ruszyli zgodnie z poleceniem żeby zająć wysadzony teren. Ryk kilkudziesięciu mężczyzn był ogłuszający.
Po stronie dzikich zabrzmiały rogi wojenne. Czarnowłosy zgodnie z planem ruszył razem z Haną do przodu wskakując do dziury w polu bitwy. Dzięki temu, że nie stał frontalnie do barykady mógł zobaczyć dużo z rzeczy, które były na moście. Na barykadzie i koło niej stało kilku włóczników. To musiała być ekipa odpowiedzialna za jej utrzymanie. Dalej około 10 metrów za nią stała grupa łuczników. Około 20 dzikich z łukami. Byli ze sobą bardzo zgrani. Prawie równocześnie podnieśli łuki nad głowę i posłali w powietrze strzały. Pierwsza salwa trafiła w biegnących z grupy A. Wiele pocisków spudłowało, ale kilka celnie raziło paru nieopancerzonych żołnierzy. Nie mogło to jednak zatrzymać potężnej nawały wojska, która zmierzała prosto do okopów. Łucznicy sięgnęli do strzały i zaczęli przygotowania do posłania kolejnej salwy w powietrze.
-Teraz zdobywamy most?
Krzyknęła do niego Hana ledwo dotrzymująca mu kroku. Była wolniejsza, ale nadrabiała pewną miną. Była śmiertelnie poważna zdając sobie sprawę z powagi sytuacji. Wtedy do uszu bohatera dotarł jeszcze kolejny głos. Matsukata prowadzący natarcie grupy A za plecami Tsu krzyknął do niego:
- Uważajcie na strzały!
Tymczasem po drugiej stronie traktu w okopach po prawej paru dzikich wstało i wystrzeliło swoje strzały prosto w Tsu i Hane. Kilkanaście pocisków chaotycznie lecących przed siebie mogło być na pewno sporym zagrożeniem dla dowódcy. To była cena za prowadzenie natarcia.

Ofiary:

• około 12 dzikich w okopach po lewej - wszyscy martwi
• około 5 osób trafionych strzałami w grupie A

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Uchiha oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że aktualnie w obozie nie został prawie nikt - poza logistykami i medykami, którzy potrafiliby się pewnie obronić przed słabszym przeciwnikiem, ale to tyle. Na pewno nie będą w stanie pomóc w sytuacji pełnoskalowego ataku. Świadomie więc zdecydował się na tak ryzykowne zagranie. Było to spowodowane głównie tym, że gdyby znowu oddelegował niemałą część sił do obrony obozu, to impet jego uderzenia by się mocno wytracił i pewnie w końcu by ugrzązł, a może i musiał się wycofać pod wpływem kontrataku dzikich. Musiał postawić wszystko na jedną kartę, ale był też pewny, że się uda - jeśli tylko on będzie po pierwsze dobrze dowodził, a po drugie dobrze walczył jako shinobi.

Pierwsza część jego planu została szczęśliwie wykonana tak, jak sobie to zaplanował. Żołnierze dzikich zgromadzeni w okopie nie mieli żadnych szans. W jednym, krótkim momencie zostali wyeliminowani z walki na dobre, a najprawdopodobniej również zabici. Dobrze dobrana technika Katonu była w stanie załatwić sprawę tak, jak sobie tego życzył Tsuyoshi. Znakomicie.

Zaraz potem ruszyła fala wojaków z grupy A, na czele z Matsukatą. Z relatywnie niskimi stratami zmierzali do zdobytego okopu. To było tylko jakieś dwadzieścia-trzydzieści metrów, więc zanim łucznicy wystrzelą drugą salwę, prawie wszyscy powinni być już bezpieczni w okopie - przynajmniej na to liczył Akoraito. Kiedy już tutaj będą, od razu płynnie powinni przejść do drugiej fazy ataku.

Ale najpierw trzeba było nie dać się zabić.

- Uważaj, Hana - krzyknął tylko, złapał dziewczynę za bluzkę i natychmiastowo wciągnął do zagłębienia w ziemi, samemu również się schylając. Kiedy tylko strzały świsnęły gdzieś na nimi, zwrócił się do niej.

- Na razie po prostu zniszczymy stanowisko dzikich na moście. Musisz mi w tym pomóc. Przygotuj się, wykonasz silniejszą wersję Goukakyuu, tak jak ćwiczyliśmy. Wyplujesz ją na mój znak w kierunku tych barykad na moście. Celuj w barykady, jeśli trafisz w ludzi to tylko będzie bonus. Potrzeba mi po prostu wzniecenia tam nieco ognia, to tyle. Zaraz po wystrzeleniu Katonu znowu się schowaj do okopu i resztę zostaw mi - powiedział szybko.

Zniszczenie stanowiska dzikich u nasady mostu (tak, jak to przewidział w planie) było w tym momencie kluczowe. Bez tego nacierająca Grupa A będzie narażona na ostrzał od swojej lewej flanki. Nawet jeśli walki będą miały miejsce w okopach, to i tak spowodowałoby to niepotrzebne, bolesne straty. Dlatego właśnie Tsuyoshi razem z Haną musieli się teraz dobrze spisać jeśli chodzi o most. Swoją drogą, w tym momencie strzelanie powinni już rozpocząć nasi łucznicy - z Grupy C. Powinni zasypywać te okopy wroga, które znajdują się po prawej i centralnej stronie i nie są jeszcze atakowane. Pal licho, czy kogoś ustrzelą. Ważne, żeby tamci bali się wychylić i strzelać sami. Na razie jednak Uchiha nie miał czasu na to, żeby słać gońców albo kogokolwiek poganiać.

Tsuyoshi wyściubił głowę ponad okop i omiótł wzrokiem teren. Stwierdził, że będzie raczej za małym celem, żeby ktoś do niego strzelał - chyba że jakiś łucznik wyborowy, ale szansa na spotkanie takiego w tym miejscu była minimalna. Poza tym wszyscy wrogowie pewnie skoncentrują się teraz na Grupie A, która jednak była większym celem.

- Przygotuj się, na trzy się wychylasz i strzelasz. Pomagaj sobie sharinganem - powiedział, po czym, jeśli stwierdził że jest do dobry moment, odliczył - raz... dwa... trzy! Teraz! - po tych słowach jeszcze raz sprawdził otoczenie, czy jakaś zabłąkana strzała nie mknie w ich kierunku, by wciągnąć Hanę z powrotem do okopu. Jeśli jednak się udało i trafiła ona w barykadę, a w konsekwencji wznieciła tam trochę ognia (nawet mały płomyczek - co powinno się jego zdaniem stać bez żadnego problemu), mógł przejść do działania.

Jego rola była natomiast następująca. Nie wychylając się z okopu (wystarczył mu kontakt wzrokowy z ogniem), zawiązał trzy pieczęcie: Pies → Dzik → Tygrys.
- Patrz na to, Hana. To bardzo przydatna technika. Katon: Hiuchi Yagura - powiedział półgłosem i przesłał impuls swojej chakry do ognia, który płonął na barykadzie, tworząc tam prawdzie piekło. Tornado płomieni buchnęło na wszystkie strony pochłaniając wszystkich tych, którzy byli na barykadzie (taka przynajmniej była jego intencja). Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, to los włóczników na barykadzie był przesądzony w ułamku sekundy. Co jednak szalenie istotne, możliwości użytej techniki pozwalały mu na to, żeby jeszcze bardziej rozszerzyć tornado i błyskawicznie skierować ich na grupę dwudziestu łuczników, która kryła się za ich plecami w niedalekiej odległości - zanim ci zdążą jakkolwiek zareagować. Dzięki treningom w dziczy i wielokrotnemu powtarzaniu tej techniki był w stanie oszacować dobrze jej zasięg i wiedział, że jest on wystarczający, a samo jutsu zbyt szybkie, żeby udało im się umknąć.

Jeśli faktycznie ogniste piekło pochłonęło obrońców mostu, dalej powinno pójść już nieco łatwiej. Grupa A powinna oskrzydlić tych nielicznych (chyba?) obrońców, którzy znajdowali się za kamiennym murem i wyczyścić również okopy na prawej flance. Jednocześnie do walki powinna się włączyć Grupa B, dopełniając dzieła zniszczenia. Uchiha oczywiście chciałby w tym pomóc, ale nie mógł wszystkiego zrobić sam. To zadanie powinien doskonale wykonać Matsukata wsparty przeważającą masą żołnierzy. Okopy szybko i sprawnie powinny zostać zdobyte. Sam Tsuyoshi i Hana musieli mieć jednak ciągle baczenie na to, co dzieje się na moście. Dlatego gdy Grupa A zaczęła natarcie oskrzydlające, on korzystając z tego wyszedł z okopu, spoglądając co się dzieje na drugim końcu mostu (oczywiście cały czas uważał na ewentualne strzały). Szukał też sharinganem jakiegoś większego źródła chakry w tamtym miejscu. Od drugiego końca rzeki dzieliło go sporo, bo trzysta metrów (czyli pewnie z jakieś 5 razy tyle, co od obozu Uchiha do mostu), więc było chwilę czasu przed ewentualnym kontratakiem.

Mapa pokazana oficerom i shinobi:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 8/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Szarża obrońców cywilizacji mknęła do przodu uskrzydlona widokiem niezłego rozpoczęcia walki przez ich dowódcę. Stojący po drugiej stronie cywilizacyjnego sporu dzicy podnieśli łuki do góry i wystrzelili drugi raz swój śmiertelny grad pocisków. Deszcz z nieba ponownie stanowił zagrożenie. Do sporawej dziury w ziemi wbiegło już kilkudziesięciu z wojów. Najpierw Matsukata z ciężkozbrojnymi a za nimi wielu włóczników Jednak natarcie ponad 80 osób było rozciągnięte na sporej przestrzeni. Gdy pierwsi wskakiwali do zagłębiania ostatni dopiero byli w połowie drogi. Do tego nawet poszerzenie okopów i de facto zamienienie ich w dziurę w ziemi nie mogło zapewnić ochrony przed deszczem pocisków, który leciał z nieba. Fortyfikacje pomagały chronić się przed celowanym ogniem płaskotorowy, ale nie stromotorowym. Był on bardziej niecelny, ale również bardziej problematyczny gdyż trudno go uniknąć. Z tego powodu w głośnych krzykach kilka kolejnych osób padło rażonych pociskami. Ta salwa tak samo jak poprzednia jednak nie zatrzymała grupy A. Była ona za duża by przejąć się małymi stratami podczas natarcia.
Za to Hana i Tsu mogli się bez problemu skryć przed pociskami, które leciały na wprost. Zwyczajnie padli na ziemię unikając trafienia. Trudno powiedzieć czy Hana sama zdecydowałaby się na taki unik czy podjęłaby inną próbę ochrony swojej osoby, ale dzięki interwencji swojego rodaka bezpiecznie przetrwała. I wszystko szło sprawnie aż do momentu kiedy otrzymała polecenie uderzenia katonem w barykadę. Jej jednołezkowy sharingan spojrzał na Tsu. W oczach dziewczyny można było wyczytać niepewność i targające nią silne emocje.
- Ale na tej barykadzie są jeńcy! To nasi!
Jednak już po ułamku sekundy zdając sobie sprawę, że niewiele może tutaj zdziałać wykłócając się z przywódcą skinęła głową i na swój znak wykonała kilka pieczęci wypluwając kulę ognia prosto w drewnianą barykadę. Widząc co się święci kilku z jej obrońców próbowało odskoczyło do tyłu. Kilku innych dzielnie utrzymało pozycje pochylając głowy. Paru przytomnych jeńców wojennych coś zaczęło krzyczeć w przerażeniu. W pełni poprawnie stworzona duża technika Goukakyuu śmignęła do celu zadając konstrukcji pokaże uszkodzenia. To musiała być ciężka śmierć dla schwytanych w niewolę. Zginąć spalonym żywcem przez technikę wykonaną przez swoich rodaków i to jeszcze nie mając żadnych szans na chociaż spróbowanie uniku. Dziewczyna ponownie skryła się w okopie.
Teraz była kolej Tsu. Złożył pieczęcie i spożytkował powstały ogień. Jeden z najpotężniejszych płomieni jaki może zostać stworzony przez człowieka buchnął wysoko w powietrze z miejsca spopielając wszystkich obrońców i całość drewnianej konstrukcji. Uchiha jednak jeszcze nie skończył swojego dzieła zniszczenia. Siłą woli pchnął rozszalałe ogniste tornado w kierunku łuczników.
I wtedy koło nich pojawił się mężczyzna w średnim wieku. Był dobrze zbudowany z gołą klatką piersiową. Na plecach miał skórę z niedźwiedzia. Wcześniej musiał kucać koło balustrady mostu kryjąc się przed niepożądanym spojrzeniem. Teraz prostując się kończył składać sekwencję pieczęci a z jego ust wystrzeliła do przodu woda. Potężna tarcza powstała z ogromnych ilości wody odgrodziła szalejące tornado od strzelców. Gdy dwie techniki się ze sobą zderzyły w powietrze wyleciały absurdalne ilości pary. Ogniste tornado w całości znikło w powstałym płynie. Technika obrońcy jednak też ucierpiała. Prawie całość powstałej wody została wypalona i zmieniła swój stan skupienia. Jedynie jej bulgoczące resztki wylały się z mostu na ziemię.
Obydwie techniki się wzajemnie zneutralizowały. Widok na to co się działo na moście został zasłonięty parą. Sama kamienna budowla u swojego wejścia głośno pękła czyniąc zapewne długą rysę. Gdy najpierw buchało tam gorąco zdolne spalić zamki a następnie rozgrzane kamienie zostały zalane wodą to most musiał to odczuć. Jeszcze się nie walił i nie miał dziur na wylot, ale pewnym było, że jego pierwsze kilka metrów nie jest już w najlepszym stanie. Kolejny mocniejszy atak na pewno doprowadzi do uszkodzenia.
W tym czasie dwójkę shinobich minął Matsukata a za nim jego wojownicy. Kolejny etap planu Tsu właśnie był płynnie wdrażany w życie. Grupa A zakotłowała się w dziurę a następnie wybiegła kierując się prosto na bronione przez wroga okopy. W tym samym czasie drużyna B z okrzykami ruszyła do przodu mknąc przez główny trakt i już po chwili zabezpieczając regiony wielkiej skały za którą nikogo nie było. Za nimi w niebo wzbiła się chmura strzał a następnie swobodnie opadła na fortyfikacje. Dzicy widząc zabójczy powietrzny atak natychmiast z powrotem się schowali. Sharingan pozwolił mu dostrzec, że trójka z nich z różnych powodów nie zdążyła się skryć i strzały ich sięgnęły. Trudno powiedzieć czy padli martwi czy jedynie ich drasnęło tak samo jak trudno było ocenić ilu jego własnych ludzi zginęło od strzał a ilu zostało rannych.
Gdy omiatał wzrokiem pole bitwy mógł dostrzec, że kilkoro osób z grupy A zamiast brać udział w szturmie próbowało pomóc swoim postrzelonym towarzyszom broni i sprawdzali kto przeżył. I wtedy w jego uszach zadźwięczał róg dzikich. Nagle po lewej stronie na błotnistym terenie w okolicy mniej więcej połowy długości pola bitwy pojawił się ruch. A potem kolejny i jeszcze kolejny. Wśród kałuż, rozkładających się zwłok i błocku po kolana kilkoro brązowych postaci wstało i rzuciło się pędem w kierunku grupy C. Sytuacja była jasna. Dzicy w nocy nie tylko nabili ludzi na pale, ale również rozmieścili kilkoro własnych żołnierzy na ziemi niczyjej. To nie był duży atak. Raczej samobójcza szarża 7 wojowników. Dwóch z nich przypominało z opisu bersekrerów o których słyszał. Odziani w specyficzne skóry z dwuręcznymi toporami w rękach. Ich włosy zasłaniały zwierzęce łby. Pozostała piątka to zwykli włócznicy. Z absolutną ciszą na ustach zbliżali się do postawionego muru z tarcz, który powstał gdy ich ujrzeli. Tsu musiał dziękować Bogom, że nie wpadł na głupi pomysł wykorzystania tarczowników w inny sposób. Bardziej martwiący mógł być fakt, że zarówno tarczownicy jak i łucznicy nie posiadali broni do walki wręcz. Podobnie zresztą jak goniec.
Jeśli chodzi o sam most to para wodna prawdopodobnie jeszcze będzie się unosiła przez kilka sekund. Przy okazji spojrzał na długą konstrukcję oceniając jaka jest szansa na pojawienie się wsparcia. Na razie nie widział nikogo kto by nadchodził. W około połowie jego długości była ustawiona kolejna już mniejsza barykada dodatkowo w odróżnieniu do tej już zniszczonej pokryta skórami.

Ofiary: (na zielono dochodzące w danej turze)

• około 12 dzikich w okopach po lewej - wszyscy martwi
• około 5 osób trafionych strzałami w grupie A
  
• około 4 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 8 dzikich broniących barykady - wszyscy martwi
• prawdopodobnie 3 dziki w okopach po prawej trafionych strzałami

Segment informacji dla admina o niewidocznych rzeczach i mechanicznych aspektach:

  Ukryty tekst

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Sytuacja niestety nieco się skomplikowała, i to z dwóch powodów. Po pierwsze, jego technika Katonu, która miała szansę całkowicie zlikwidować wrogie stanowisko u nasady mostu została skontrowana przez użytkownika Suitonu, który akurat znalazł się we właściwym czasie we właściwym miejscu. Po drugie, za plecami grupy A, od północnego, lewego skrzydła, nagle pojawiło się kilku wojowników, którzy ruszyli do samobójczej szarży w kierunku grupy C, mimo że nie widzieli czy za palisadą nie było kogoś jeszcze. W innych okolicznościach Uchiha zacząłby się pewnie zastanawiać jak to możliwe, że ataki wroga są tak dobrze skoordynowane i wymierzone idealnie czasowo (gdyby tamci zaatakowali nieco wcześniej, nie natrafiliby na wrażliwą grupę C). Zastanawiałby się też jak to możliwe, że pominął tych ludzi jego sharingan oraz posterunki obserwujące. Cóż, nie było jednak na to czasu. Trzeba było działać.

Musiał zmienić plany, ale w pierwszej kolejności chciał kupić sobie jeszcze trochę czasu za cenę kilku straconych sekund. Sięgnął mianowicie do torby i wyciągnął z niej 3 kunaie z przywiązanymi notkami wybuchowymi. Dwa z nich rzucił w miejscu, w którym ostatni raz widział użytkownika Suitonu, a trzecią gdzieś obok, ale bardziej w kierunku barykady. Jako że para wodna ukryje nadlatujące pociski Tsuyoshiego, była duża szansa, że będzie w stanie tamtego skutecznie wyeliminować z walki. O ile oczywiście będzie miał na tyle szczęścia, żeby trafić. Miał nadzieję, że notki nie uszkodzą mostu, miały w końcu znacznie mniejszy zasięg, niż Katon, którego użył przed chwilą. Zdetonował je w momencie, gdy te wleciały we mgłę i od razu powiedział do Hany:

- Sprawdź, czy coś widzisz sharinganem i od razu mi krzyknij, jeśli tak - wydał krótkie polecenie.

Trzeba było jeszcze zmodyfikować plan ataku, bo niestety wróg dokonał tego nieszczęsnego kontrataku. Dlatego od razu przypadł do gońców, którzy powinni być jeszcze niedaleko niego, razem z grupą A (w końcu na pewno nie znajdowali się w czołówce natarcia).

- Biegnij do grupy B i powiedz, że mają jak najszybciej zawrócić, pomóc grupie C z tamtymi wariatami. Jak to zrobią, mają się stawić obok kamiennego murku razem z grupą C - powiedział szybko do pierwszego z nich, po czym zwrócił się do drugiego:

- Biegnij do Matsukaty. Ma tu do mnie wrócić, natarciem grupy A niech kieruje teraz oficer. I tak sobie poradzą, jest ich dużo - powiedział i klepnął go, żeby biegł jak najszybciej do shinobiego. Niestety, jeśli okaże się, że ten parszywy suitoniarz nie oberwał, to Uchiha nie przebije się ze swoim Katonem. Przyda mu się więc ktoś, kto w inny sposób wyprawi upierdliwego wroga na tamten świat.

Po rozesłaniu rozkazów, Tsuyoshi wrócił do Hany, żeby obserwować most i jego okolice. Miał nadzieję, że więcej nieprzyjemnych niespodzianek go nie spotka.

Mapa pokazana oficerom i shinobi:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 9/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Dziki shinobi na posterunku nie miał wielu miejsc w których mógłby stacjonować. Okopy na ziemi niczyjej były niczym innym jak spowalniaczami dla agresorów. Dlatego punktem z którego trzymał pieczę nad polem bitwy była oddalona o kawałek od barykady pozycja łuczników. A samobójczy atak dzikich był no właśnie samobójczy. Nie zakładali, że są w stanie wyjść z żywi z takiej misji niezależnie od tego kogo spotkają na swojej drodze. Dźwięk rogu inicjującego do ataku dochodził z okopów po lewej, które wydały sygnał do ataku po tym jak grupa A rozpoczęła szturm w ich kierunku. Powód dla którego nie zostali dostrzeżeni wcześniej to fakt, że byli to specjaliści. Stąd aż dwóch z nich było tą legendarną jednostką o której opowiadali żołnierze. Przeleżeli część nocy i poranek zupełnie nieruchomo niczym na polowaniu za murem. I to leżąc na plecach w głębokich po kolana błotnych kałużach dodatkowo poprzykrywani zwłokami. Nad poziom bagna wystawały jedynie ich twarze odpowiednio okryte ciałami. To było jak leżenie z poduszką na twarz tylko bardziej makabryczne. Nikt nie mógł dostrzec ich ciał nawet jakby się po nich przeszedł.
Młody dowódca batalionu F widząc swoją sytuację zdecydował się odrobinę zmniejszyć działa, które wytaczał. Zamiast potężnych czakrowych technik zdecydował się cisnąć trzema kunaiami z notkami prosto w mgłę. Nie miał jednak wielkiej siły oraz nie znał się na seido. W związku z tym zasięg rzutu Tsu to było jedynie 17 metrów. Z tego powodu musiał wybiec z okopu przeskakując kilkanaście metrów by móc cisnąć pociskami tak jak chciał. Uwalony błockiem doskoczył do swojej nowej pozycji i rzucił kunaiami.
Sutinowy mężczyzna w skórach niedźwiedzia jednak nie stał jak kolek i od razu po wypluciu swojej techniki zmienił swoją pozycję chroniąc się bezpiecznie przed takimi atakami. Kunai w niego wymierzony się jednak nie zmarnował. Tak samo jak dwa pozostałe. Łucznicy pod osłoną mgły zaczęli się wycofywać do tyłu. Nie uszli jednak dalej niż kilka metrów. Byli wolniejsi niż shinobi, który skrócił dystans potrzebny do efektywnego rzutu. Papierowe bomby dzięki szybkiej reakcji wleciały pomiędzy nich czyniąc spore spustoszenie. Trzy wybuchy paru z nich dosłownie rozerwały na kawałki a wielu odrzuciło z śmiertelnymi poparzeniami. Gdy mgiełka opadła na ziemię można było ujrzeć jak z 20 łuczników jedynie 7 stało dalej na nogach a dwóch było poważnie rannych na ziemi skrzecząc w niebogłosy. Ciasny most był niezwykle problematycznym miejscem do obrony w przypadku tego typu ataków. Jeden z ocalałaych łuczników zaczął pędem się wycofywać prawdopodobnie chcąc donieść swoim o ważnych informacjach z pola bitwy. Hałasy z walki na pewno dotarły do obozu po drugiej stronie, ale ktoś musiał im dać szczegółowe informacje o nowym potężnym użytkowniku ognia. I o tym, że plaża powoli upadała.
Tsu po swoim manewrze wrócił do dowodzenia i posłał dwójkę gońców w różnych kierunkach. Na szczęście jego oficerowie polowi nie wygrali swoich stanowisk w karty tylko wiedzieli jak się pracuje na takim placu zabaw. Z grupy B całkiem szybko odłączyła się połowa czyli około 20 osobowa grupa, która zbaczając z głównego traktu wdała się w pościg za samobójczymi łowcami. Dosyć szybko rozpętała się tam mała ale bardzo dzika bitwa. Być może nawet dziksza niż w innych częściach frontu. Jeden z włóczników po paru nieudolnych próbach sforsowania prowizorycznego muru z tarcz siłą zdecydował się odrzucić włócznię i złapać jedną tarczę oburącz próbując ją pociągnąć w swoim kierunku. W końcu z sukcesem ją wyrywając z rąk obrońcy. Inny berserk korzystając ze swojej siły kopnął tarczę tak mocno, że obalił ją wraz z tarczownikiem. Następnie rzucił się do przodu przebiegając po nim i w szale wywijając dwuręczną bronią sieknął kilka osób.
Mimo tego, że było to niebezpieczne zjawisko na tyłach a większość z zebranych nie miała dużych możliwości do samoobrony to nie byli oni pozostawieni sami sobie. Czarnowłosy bardzo młody chłopiec w wieku podobnym do Hanny, który prawdopodobnie był łucznikiem Doko wspierającym oddział C bohatersko wyskoczył ze swoim łukiem przed szereg tarczowników. Szybko posłał podpaloną strzałę prosto z jednego włóczników zabijając go na miejscu. Oddelegowane siły z grupy B bardzo szybko dotarły zajmując dzikusów walką. Dzięki czemu nikt nie dał rady przedrzeć się bezpośrednio do łuczników. A jakiś czas później goniec przekazał oficerowi grupy B, że mają jako całość zająć się tym problemem i druga połowa tego oddziału zawróciła zaniechując szturmu i skupiając się w pełni na opanowaniu sytuacji.
- Nie powinnam im pomóc?
Zapytała Hana wskazując na samobójców. Do Tsu doskoczył zawrócony z natarcia Matsukata. Mimo maski na twarzy można było po jego oczach wyczytać, że jest zdziwiony i zaciekawiony. Bez ceregieli wypalił.
-Jestem skonfundowany twoimi poleceniami. Mam prowadzić natarcie czy masz dla mnie coś ciekawszego? W ogóle widziałem, że spotkałeś Mokrego Niedźwiedzia czy jak się tam ten dzikus nazywał. Zaraz jak wypali ze swoją pokazową techniką się dowiesz dlaczego gniliśmy w tym gównie tyle miesięcy. Jak ja kurwa marzę żeby go samemu położyć.
W czasie rozmowy drużyny w okopach rozgorzała walka. Kolejna fala strzał nadleciała zmuszając dzikusów do niewychylania głów na powierzchnię. Mimo tego i tak wnosząc po krzykach salwa przyniosła krwawe żniwo. Kilka strzał celnie wpadło z góry wprost do fortyfikacji. Ostrzał dowodził, że grupa C nie tylko dalej żyje, ale jeszcze ma się na tyle dobrze, że jest w stanie wykonywać przedstawione przed nimi zadania. Na szczęście łucznicy byli akurat tymi żołnierzami, którzy mieli ciut większe wyszkolenie niż pionki z włóczniami. Potrafili funkcjonować w trudnych warunkach.
Do samych okopów pierwsza podbiegła ciężkozbrojna piechota. Jeden z nich z odwagą przyjął na swój pancerz pchnięcie włócznią dzikusa. Ostrze zadźwięczało zsuwając się z potężnej zbroi. Nic dziwnego. Gdyby było one łatwe do zniszczenia to nie kosztowałyby 3500 monet w sklepie. Zawodowiec w odpowiedzi sieknął kataną drzewiec włócznia łamiąc ją. W innym miejscu jeden szturmujący włócznik padł martwy dźgnięty przez dzikiego obrońcę prosto w brzuch, który dał jeszcze radę ciąć w nogę innego przeciwnika a potem samemu wyzionął ducha przez atak z innej strony. Zdobywanie okopów zajmowało czas, ale w przypadku parokrotnej przewagi Uchiha była to jedynie kwestia czasu. Grupa A powoli, ale metodycznie otaczała wszystkie okopy.
W tym czasie Hana zgodnie z poleceniem korzystając z tego, że mgła opadła wypatrywała ważnych elementów na polu bitwy. Nie była głupia i wiedziała, że priorytetem jest wypatrzenie wrogich shinobich. I bardzo szybko złapała Tsu za ramię wskazując palcem za wodę po prawej stronie od mostu. Sutinowiec wraz z jak się okazało towarzyszką, która również musiała się podobnie jak on skrywać na moście zeskoczył na taflę wody od strony plaży z okopami. Wcześniej pod osłoną mgły przebiegli się po zewnętrznej stronie mostu prostopadle do wody. Dzięki temu ataki, które leciały na moście nie mogły ich trafić.
Mokry niedźwiedź zatrzymał się około 10 metrów od plaży. Cały czas od kiedy tylko pojawił się w zasięgu wzroku składał pieczęci. Najwyraźniej przygotowywał się do jakiejś bardziej złożonej techniki. W tym czasie jego towarzyszka zatrzymała się dopiero 5 metrów od plaży. Ugryzła się w palec i zaczęła składać swoje pieczęci. Kobieta była bardzo młoda. Miała delikatne rysy twarzy zupełnie nieprzystające do surowych warunków zza murem. Charakterystyczne niebieskie oczy tylko dodawały jej uroku. Pewnie gdyby urodziła się w lepszym miejscu byłaby dobrze wydana za mąż i podbiła wiele serc. Jej zielone odzienie było przyozdobione masą futer i wypchanych głów zwierzęcych. To na co można zwrócić uwagę to fakt, że wszystkie te zwierzęta zostały zabite za młodu. Małe niedźwiedzie, szczeniaki wilków i tak dalej. To co rzucało się najbardziej w oczy to jedyne stworzenie w ubiorze zabite w kwiecie wieku czyli lis. Miała założony lisi łeb z tyłu głowy.
Znajdywali się oni 15 metrów od mostu. Most miał 10 metrów szerokości. A pozycja Tsu była oddalona od mostu o około 10 metrów. Czyli dystans dzielący go od nich to około razem 30 metrów dodatkowo rozdzielone kamiennym mostem.

Mapa z umieszczeniem wrogich shinobich

Pochodnia to ty a te dwie róże na wodzie to oni.

Ofiary: (na zielono dochodzące w danej turze)

• około 12 dzikich w okopach po lewej - wszyscy martwi
• około 5 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 4 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 8 dzikich broniących barykady - wszyscy martwi
• prawdopodobnie 3 dziki w okopach po prawej trafionych strzałami
  
• 11 dzikich łuczników na moście zabitych
• strat w grupie C i B oraz u samobójców na razie trudno ocenić - jest za daleko
• strat w grupie A i dzikusów w okopach na razie trudno ocenić - jest zamieszanie

Segment informacji dla admina o niewidocznych rzeczach i mechanicznych aspektach:

  Ukryty tekst

Lisi demon

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Sytuacja była bardzo rozwojowa, ale wydawało się, że najbardziej niebezpieczne groźby związane z niespodziewanymi kontratakami ze strony Dzikich zostały zażegnane. Grupa B (częściami) zawróciła, żeby wspomóc Grupę C. Grupa A natomiast kontynuowała zajmowanie okopów. O ile Tsuyoshi dobrze orientował się w sytuacji, do oczyszczenia zostały już tylko okopy na prawym skrzydle, gdzie Grupa A, nawet pozbawiona wsparcia Matsukaty powinna zdusić bezproblemowo wroga w walce wręcz - chociażby ze względu na swoją przewagę liczebną. Nie mógł jednak ze swojej pozycji wszystkiego dostrzec, więc działania na prawym skrzydle musiał w dużej mierze zostawić na barkach oficerów oraz odwadze i sprawności żołnierzy. Wydawało mu się jednak, że wszystko powinno pójść zgodnie z planem.

- Nie, potrzebuję cię tutaj - zwrócił się do Hany - włóczników, łuczników i tarczowników jest tylu, że sobie poradzą. My mamy ważniejsze zmartwienie, czyli shinobi wroga. Dobrze się spisujesz, a o wszystkim pogadamy po bitwie i wtedy wszystko ci wyjaśnię, obiecuję - powiedział, starając się dać dziewczynie do zrozumienia, że jego decyzje są przemyślane i nie przychyla się do tego co ona mówi, bo ma powód. Ale nie było teraz czasu na takie dyskusje, dlatego mogła liczyć jedynie na krótkie zapewnienie.

Wracając do bitwy - zadziałały też jego notki wybuchowe. Co prawda nie trafił on Suitoniarza, ale skutecznie rozbił w ten sposób oddział łuczników, którzy nie mieli zbyt dużych szans, żeby uniknąć wyłaniających się z kłębów pary wodnej notek. Co niezmiernie istotne, Suitoniarz nie chował się, postanowił przyjąć walkę. Być może był on wiedziony tym, że szeroka rzeka stanowi idealne środowisko do pojedynku dla kogoś takiego, jak on. Cóż, nic nie można było z tym zrobić. Próba wciągnięcia go w głąb lądu i tak się pewnie nie uda, a w tym czasie zdąży on ściągnąć posiłki z obozu.

Dość szybko pojawił się też obok niego Matsukata. On również wyraził swoje wątpliwości, ale Tsuyoshi doskonale je rozumiał, dlatego kiwnął tylko głową i podjął temat:

- Tak, mam ciekawsze zadanie niż rozrywanie na strzępy jakichś pachołków. Jesteś mi potrzebny do rozerwania na strzępy tego tam... właśnie, Mokrego Niedźwiedzia. Co? Chciałeś go już wcześniej utłuc? To właśnie stwarzam ci okazję, bo przed moim Katonem pewnie będzie się w stanie obronić, więc będzie twój. Tylko nie leć na niego od razu, dopiero na mój znak. Najlepiej zajdź go nieco od boku, żeby się nie nadziać na jakieś techniki przy frontalnym ataku. Ale to zaraz - powiedział pewnie, mając wiarę w umiejętności, rozgarnięcie i posłuszeństwo towarzysza. Miał świadomość tego, że potencjał Matsukaty nie został jeszcze w pełni wykorzystany, ale za moment nadarzy się ku temu doskonała okazja.

No i właśnie, była jeszcze jedna rzecz. Obok shinobiego pojawił się jeszcze ktoś. Jakaś młoda, piękna dziewczyna. Wszystko wskazywało na to, że również była ona shinobi, bo zaczęła wykonywać coś, co przypominało próbę przywołania. Była tą osobą kontrolującą demony, czy jeszcze kimś innym? Zapewne zaraz się o tym przekonają.

I wtedy w szkarłatnych oczach Uchihy można było dostrzec błysk. Ta dziewczyna... gdyby tylko udało się wziąć ją do niewoli! Byłaby wspaniałym trofeum, z którym mógłby wrócić do Sarufutsu! Mokry Niedźwiedź oczywiście też, ale biorąc pod uwagę to, że Matsukata tak szczerze go nienawidził, to nie miał zamiaru go w żaden sposób hamować. Oczywiście przebieg walki może uniemożliwić pojmanie kobiety żywcem, ale... kto wie?

- Dobra, ruszamy - powiedział do Hany i Matsukaty i wyszedł z okopów, żeby przemieścić się sprintem bliżej centrum pola bitwy, gdzieś w okolice kamiennej ściany i traktu. Podjął taką decyzję z tego względu, że trójkę shinobi walczących dla Uchiha oraz dwójkę dzikich shinobi dzielił jeszcze (pod kątem) kamienny most i w trakcie wymiany ciosów mógłby on zostać uszkodzony, a tego mógłby już nie wytrzymać.

Kiedy tylko zauważył, że Suitoniarz skończył przygotowania do swojej techniki, sam przerwał biegi i złożył kilka pieczęci. Oczywistym było dla niego, że cokolwiek planował tamten, będzie to wymierzone albo w grupę A walczącą w okopach albo w ich trójkę, choć bardziej prawdopodobna była ta pierwsza opcja. Trzeba było więc nieco podgrzać atmosferę i dlatego, korzystając z tego, że Katon: Gōryūka no Jutsu było techniką jednocześnie potężną i nie wymagającą szczególnego przygotowania, złożył jedną jedyną pieczęć tygrysa i posłał potężnego, ognistego smoka w kierunku Suitoniarza, starając się zneutralizować jego wodny atak, a może i nawet go przełamać i zadać tamtym jakieś obrażenia (w zależności od tego, w kogo celował i pod jakim kątem spotkały się techniki). Potem nie robił już nic więcej poza dobiegnięciem z towarzyszami w miejsce, które sobie zaplanował. Chciał jeszcze sprawdzić, jakim arsenałem dysponuje tamta dziewczyna i wtedy wydać odpowiednie polecenia. Nie chciał się narażać na to, że kolejna z jego technik zostanie w dość łatwy sposób zneutralizowana, tym bardziej że powoli zaczynał już odczuwać skutki ubywającej chakry. Miał już w głowie oczywiście wstępny plan co do tego, co zrobi i jak kim pokieruje, ale musiał chwilę zaczekać. Zupełnie jak pięściarz, który jest już naprężony do potężnego ciosu, ale czeka jeszcze tylko na to, aż jego przeciwnik sam będzie chciał wyprowadzić cios i w ten sposób się odsłoni, dając mu szansę na to, żeby wyprowadzić zabójczy atak.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 10/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Sytuacja na polu bitwy była względnie wyklarowana. Wszystkie grupy obydwu stron były związane walką za wyjątkiem łuczników z C. Ci zaprzestali ostrzału w momencie kiedy w okopach byli wojowie obydwu stron. Czekali też na rozstrzygnięcie walki z samobójcami, którzy ich tam zatrzymali. Hana z dużym wahaniem pokiwała głową ze zrozumieniem. Nie zgadzała się z tym planem. Uważała, że jej obowiązkiem jest wziąć udział w walce a nie towarzyszyć Tsu, ale rozumiała, że coś musiało stać za taką a nie inną decyzją dowódcy.
Tymczasem grupa samobójcza zgodnie ze swoją nazwą walczyła w dużo bardziej dziki sposób niż inni dzicy. Działy się tam dantejskie sceny. Jeden dziki cisnął swoją bronią w przeciwników a następnie dobywając nóż myśliwski niczym zwierzę skoczył na wroga. Nabił się na włócznię jednego z nich następnie ... biegł dalej do przodu. Ostrze broni wyszło przez jego plecy a on doskoczył do włócznika i wbił mu w twarz nóż. Potem nim rzucił trafiając kolejną osobę i z gołymi rękami próbował dotrzeć do jeszcze kolejnego włócznika Uchiha. Tym jednak razem otoczono go i zadźgano. Ewidentnie cała ta grupa była odurzona i walczyła zupełnie porzucając jakąkolwiek obronę i racjonalność. Obydwaj berserkowie w dwóch osobnych miejscach zgromadzili wokół siebie wielu przeciwników. Zupełnie im nie przeszkadzało, że byli otoczeni. Z wrzaskiem skakali w jedną czy to druga stronę tnąc siekierami na lewo i prawo. Ich potężne mięśnie pozwalały im gruchotać i rozcinać nieopancerzonych poborowych. Młody Doko podpalił kolejną strzałę podpalając kolejnego z dzikusów nim narobił więcej szkód. Walka miała trwać tam jeszcze troszkę czasu.
- Super to ustalmy zasady. Jak go dogonię to nie wpierdalasz się między nas. Zaufaj mi. Czegokolwiek nie zobaczysz nie reaguj nawet gdybym biegał z odciętą ręką.
Krzyknął Matsukata. Tsu wydał polecenie do ataku i cała trójka zgodnie wyrwała się do przodu. W tym czasie Sutinowiec cały czas składał pieczęci, aż w końcu tuż obok niego z wody wyskoczył ogromny smok. Fala wody w specyficznym kształcie poleciała w kierunku lądu. Bestia po utworzeniu lecąc półkolem wzdłuż plaży trafiła w kilku żołnierzy grupy A odrzucając ich zwłoki na różne strony. Dowódca batalionu F razem z kompanami minął most i znajdując się w odpowiednim zasięgu wypluł ognistą technikę, która również przypominała smoka. Mokry Niedźwiedź widząc ten atak lekko na tyle ile mógł skorygował siłą woli lot swojej mitycznej bestii tak by te zderzyły się łbami. Nie było to trudne gdyż Tsu sam biegł wzdłuż plaży. Niestety dla Uchihy potężna technika korzystająca jeszcze przy okazji z przewagi żywiołów zgasiła jego płomień w kształcie smoczej głowy. Co prawda była osłabiona o siłę uderzenia, ale nadal to wystarczało by być niebezpieczną techniką lecącą teraz prosto na niego.
W czasie gdy to się działo również niebieskooka dziewczyna skończyła swój ciąg pieczęci. Przyłożyła rękę do wody i bum. Przed nią pojawiły się dwie sześciometrowe postacie. Demoniczne przywołańce miały bandaże zasłaniające oczy i jedynie przepaski biodrowe. Jeden z nich dzierżył długi miecz przypominający powiększone zanbatō. Drugi miał w łapach dwie wielkie kamy. Dziewczyna wyrwała zza pasa flet i zagrała głośną melodię. Ta była sama w sobie piękna i pewnie mogłaby przyciągnąć uwagę wielu koneserów sztuki, ale równocześnie poza poruszeniem serca doprowadziła do poruszenia się demonów. Dzikuska wbiegła po plecach miecznika stając mu na ramieniu. Demon skoczył do przodu stając na brzegu. Drugi z nich pochylił się i rzucił się do przodu mijając się z wodnistym smokiem. Zamachnął się jednym ostrzem a następnie bez trudu rozciął na pół trzech włóczników, którzy właśnie próbowali dostać się do okopu. Olbrzym skoczył w bok i drzewcem drugiej broni przydzwonił w jednego ciężkozbrojnego. Po polu bitwy rozległ się głośny dźwięk przypominający uderzenie dzwonu. Metalowa puszka z ludzką zawartością śmignęła nad okopami i zaryła się głęboko w błotnistej ziemi niczyjej.
Krzyki przerażenia wojowników były dowodem na skuteczność kawalerii dzikich jaką była dwójka shinobich. Sytuacja znowu się powtarzała. Jak oni biedni zwykli ludzie mieli się mierzyć z działami tego kalibru. Jak mieli stawić czoła wielkim smokom z czakry i wody albo żywym demonem. Co gorsza pozostałości ekipy łuczniczej otrzepały się po laniu, które zebrali przed chwilą i wrócili do gry. Jeden z nich jak wcześniej wspomniano biegł już z powrotem do swojej osady. Dwóch nadal był rannych. A pozostała szóstka wstała i zaczęła strzelać z łuku do członków grupy A. Sześć pocisków śmignęło na wprost i dwa z nich odnalazły swoich adresatów. Hana widząc to rzuciła głośno swoją propozycję.
- Rozdzielmy się! Ja spróbuję zająć most!
Obecna sytuacja Tsu wyglądała tak, że mijał po swojej lewej osmolone wejście na most. Jego towarzyszy byli tuż obok niego. 10 metrów przed nimi leciał w ich stronę wielki wodny potwór. Osłabiony zderzeniem z katonową technikom z którego jednak wyszedł zwycięsko dalej był niebezpieczny. Demon miecznik był w linii prostej około 25 metrów dalej. Czekał aż minie go ogon wodnego smoka by móc rzucić się razem z swoim towarzyszem do rozsiekiwania przeciwników. Pomiędzy nogami potworów kotłowali się wojownicy z jednej strony próbujący dalej zdobyć okop a z drugiej nie za bardzo wiedzący jak ugryźć te dwa duże problemy. Sutinowiec dalej stojąc w wodzie wyczekiwał reakcji nacierającej drużyny pod przewodnictwem Tsu.

Ofiary: (na zielono dochodzące w danej turze)

• około 12 dzikich w okopach po lewej - wszyscy martwi
• około 5 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 4 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 8 dzikich broniących barykady - wszyscy martwi
• prawdopodobnie 3 dziki w okopach po prawej trafionych strzałami
• 11 dzikich łuczników na moście zabitych
  
• strat w grupie C i B oraz u samobójców na razie trudno ocenić - jest za daleko (walka trwa 2 tury)
• strat w grupie A i dzikusów w okopach w wyniku szturmu na razie trudno ocenić - (walka trwa 2 tury)
  
• straty w grupie A po ataku wodnego smoka i olbrzymów 8 włóczników i 1 ciężkozbrojny
• W grupie A 2 trafionych strzałami przez łuczników z mostu

Mapa

Segment informacji dla admina o niewidocznych rzeczach i mechanicznych aspektach:

  Ukryty tekst

Lisi demon

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi nie mógł już robić nic innego poza skupieniem się na walce z Mokrym Niedźwiedziem oraz jego młodszą towarzyszką. Walki toczyły się zarówno przy osadzie, gdzie grupa C i B stawiały czoła kilku odurzonym przeciwnikom oraz w okopach, gdzie Grupa A powinna już być bliska osiągnięcia swojego celu. Kluczowa była jednak chyba potyczka shinobich, bo od tego kto tu zwycięży zależy wszystko inne.

- Hana, Goukakyuu! - krzyknął tylko do Hany, sam był gotowy do wykonania techniki, gdyby Hana nie zdążyła z wykonaniem jutsu albo po prostu było ono za słabe. Raczej nic takiego nie miało szans się wydarzyć, bo młoda Uchiha była już całkiem sprawna w Katonie (co Tsuyoshi wiedział), a technika Suitonu zauważalnie osłabła. Tuż przed zetknięciem się ognia i wody odskoczył mocno w bok, ale bynajmniej nie dlatego, żeby się uchronić przed uderzeniem (bo pewnie by nie zdążył), ale żeby mieć lepszy widok, jak i łatwiejsze możliwości kontrataku.

- Dobra, leć na most! - rzucił do Hany, kiedy już wykonała technikę. Ich flanka była teraz niebezpiecznie odsłonięta, więc musiał kogoś tam oddelegować, a kilku łuczników z pewnością nie będzie stanowiło żadnej przeszkody dla wyszkolonej kunoichi. Sugestia dziewczyny była więc trafna. Tym razem nie zamierzał się opierać.

Uchiha miał teraz jednak nadal spore zmartwienie na głowie. Był to Mokry Niedźwiedź i kobieta z fletem, która kontrolowała dwa okropne demony. Uchiha nie był zdziwiony, bo słyszał już o takich dzikich, ale teraz pierwszy raz spotkał się z nimi oko w oko.

- Matsukata, leć na Niedźwiedzia! - krzyknął do shinobiego, czując się jak gdyby spuszczał ze smyczy jakiegoś piekielnego ogara. Sam przeszedł do wyciągnięcia w końcu najsilniejszych kart ze swojej talii. W tym momencie nie było już miejsca na wahanie czy kalkulacje. Trzeba było szybko i skutecznie zniszczyć wroga, który zagrażał bardzo mocno Grupie A.

Uchiha Tsuyoshi zmarszczył brwi, popatrzył na dziką dziewczynę stojącą na plecach swojego szkaradnego sługi zza światów i pospiesznie zawiązał trzy pieczęcie, a mianowicie: Szczur → Pies → Tygrys.

- Katon: Zukokku! - powiedział, a z jego ust wystrzelił z ogromną prędkością ognisty pocisk, który wycelował w ziemię pod stopami monstrum. W tym momencie powinna nastąpić niszczycielska detonacja, która - miał nadzieję - pochłonie dziewczynę i potwora. Wiedział, że kula ognia nie pochłonie Grupy A (a przynajmniej nie powinna, może zahaczy co najwyżej kilku ludzi, ale ci i tak zginęliby od demona), ale dla niej, która będzie w samym epicentrum eksplozji, będzie ona wyrokiem śmierci. A jeśli nie i będzie ona tak potężna że to przetrwa, to będzie to chyba znak, że faktycznie przegrywają tę bitwę. Co prawda jeśli mu się uda to prawdopodobnie zmniejszy znacznie szanse na wzięcie tej dziewczyny w niewolę, ale w tym momencie nie było to najważniejsze. Losy bitwy wciąż się ważyły, a brak zdecydowania mógł kosztować go porażkę. Najwyżej złapie kogoś po drugiej stronie mostu, albo... kiedyś indziej. A może jednak się uda? Cóż, to się okaże.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 11/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Wodnisty osłabiony smok nadal był zagrożeniem. Nie dużym, ale mogącym być problemem gdyby trafił w kogoś z ekipy. Hana od razu zrozumiała, że to jej zadaniem jest go anihilować. Kiwnęła głową zadowolona, że przyznano jej w końcu samodzielną misję. Złożyła pieczęcie i posłał wielką kulę prosto w falę. Nastąpił wybuch i tym razem to ognista technika okazała się górą. Kula ognia poleciała jeszcze kilka metrów do przodu i zniknęła na granicy zasięgu niewiele przed wrogą kunoichi.
- Panienka to twoja robota! Ja załatwię gościa a potem zaatakuję obóz!
Rzucił na pożegnanie zamaskowany wojownik. Samemu po minięciu mostu gwałtownie skręcił w kierunku rzeki. Schował katanę do kabury a potem wolną ręką zaczął ciskać wyjmowanymi z torby kunaiami w kierunku Mokrego Niedźwiedzia. Kilka z nich widowiskowo wybuchło. Przeciwnik zmuszony do wycofania się pod niekończącym się ostrzałem zaczął przemieszczać się w kierunku centrum rzeki. Matsukata nie zamierzał mu odpuścić i puścił się w pogoń. Obydwie postacie szybko zaczęły się oddalać z pola walki.
Sama Hana również odbiegła od Tsu zamierzając przebić się przez most. Cisnęła dwoma kunaiami w rannych dzikich a następnie posłała trzecią już dzisiaj ognistą kulę prosto w pozostałych łuczników. Tym samym oczyściła jeden z ostatnich punktów oporu po tej stronie rzeczy. Pozostałe drużyny bowiem też już powoli kończyły ze swoimi obowiązkami. Nagle dziewczyna zachwiała się i przyklękła. Tsu wiedział, że osiągnęła swoje limity. Była cała, ale musiała odpocząć. Jej kontrola czakry wyznaczała granice jej możliwości. Na szczęście była w bezpiecznym miejscu.
W tym samym czasie grupa C i B wymordowała do końca naćpanych samobójców i mogła ruszyć dalej. To co jednak najważniejsze to sytuacja najpotężniejszego shinobi na polu bitwy i równocześnie dowódcy całego batalionu. Mistrz ognia i posiadacz legendarnych czerwonych oczu. Jego przeznaczeniem było zmierzyć się na tych wielkich bagnach z przywódczynią armii dzikich. Dziewczyna, która jeszcze oficjalnie się nie przedstawiła kierowała swoją melodią dwoma potworami.
Tsu złożył pieczęcie i posłał w kierunku swojej przeciwniczki jedną z najmocniejszych technik jakie istniały na świecie. Potężna kula ognia wystrzeliła do przodu. To był jednak dopiero początek makabrycznego tańca, który mieli odbyć we dwoje w tym pozbawionym boga miejscu. W jednej chwili potwór z mieczem rzucił się do przodu a dzika zaklinaczka wybiła się z jego ramienia do tyłu. Gdy pocisk doleciał do bestii nastąpił wielki wybuch. Kilkoro biedaków z włóczniami, którzy otaczali okopy akurat od strony plaży musiało niestety zapłacić najwyższą cenę. Gdyby nie to, że melodia w pełni przyćmiewała zmysły tych demonów to ten teraz na pewno krzyczałby z bólu.
Gleba z bagna w obszarze kilku metrów od miejsca wybuchu zamieniła się w popękaną i wysuszoną. W ziemi zionął głęboki na kilka metrów wielki krater do którego wlewała się woda z rzeki. Około 3/4 okrągłego śladu po technice było na lądzie. Gdyby nie ta woda w kraterze to wyglądałby jak zejście do piekła. Czarne pokryte żywym ogniem ściany prowadzące ku głębi ziemi. Płomienie pozostałe po technice buchały na kilka metrów w górę. Te na samym jego dole były gaszone wodą, ale te rozmieszczone wyżej wesoło podgrzewały atmosferę. Gorące powietrze paliło płuca. Na jego dnie cały osmolony leżał olbrzym. Bydle jednak nadal dychało. Jego wytrzymałość pozwoliła mu przetrwać nawet tak brutalny cios. To była kwestia czasu nim się pozbiera. Ale na chwilę obecną leżał w wielkiej dziurze szybko zalewany wodą z jeziora.
Dzika z lisią głową na swojej nie odniosła obrażeń. Nie ustępowała szybkością i percepcją Tsu. Znajdywała się tuż na skraju krateru. Gorące powietrze, które w nią buchnęło, wielkie płomienie kawałek przed twarzą, zamienienie podłoża z błota na twarde i łatwo się rozsypujące oraz co najważniejsze świadomość tego, że kawałek bliżej i mogłaby zginąć sprawił, że na kilka chwil przestała grać. Dlatego też drugim z olbrzymów z kamami, który próbował po łuku dobiec do Uchihy nagle się zatrzymał. Sam Tsu minął most i był teraz 5 metrów od krateru, który miał 10 metrów. Po jego prawej stronie na wysokości okopów oddalony o około również 10 metrów był drugi z demonów.
W tym czasie grupa A skończyła już swoje boje. Cały okop został oczyszczony. Po tej stronie rzeki nie było już żadnego dzikiego nie licząc kunoichi od olbrzymów oraz biegającego po wodzie suitonowca. Pierwszy etap misji został zakończony. Teraz należało tylko się przedostać przez puste 150 metrów mostu żeby dotrzeć do stojącej w centrum bieda barykady. Następnie drugie tyle i stał już obóz dzikusów. O ile grupa B i C zbytnio się nie napociła i widząc sukcesy z głośnymi krzykami ruszyła w stronę mostu by kontynuować walę o tyle największe zgrupowanie było nieźle przeorane. Licząc najnowsze ofiary ponad połowa z nich była zabita lub ciężko ranna. Dowódca polowy nadal dumnie stał z chorągwią na trakcie. Pozostała szóstka ciężkozbrojnych, która ukryła się w okopach czekając na dalsze rozkazy nadal była gotowa do walki. Już patrzyli jak pomścić swojego kolegę oraz wspomóc Tsu. Ale otrzymane straty i jeszcze widok demonicznych olbrzymów i ciskanych na lewo i prawo potężnych technik skutecznie łamało morale kośćca grupy.
Poborowi włócznicy z tego zgrupowania zaczynali się wycofywać. Mimo zdobycia okopów pojedyncze jednostki porzucały broń i uciekały w kierunku obozowiska. Kilkoro osób puściło się biegiem w kierunku bagien wzdłuż plaży ewidentnie dezerterując. Wiele osób próbowało odnaleźć swoich rannych kolegów ignorując wszystko na około. Kilka drużyn zaczynało cofać się na pozycje wyjściowe czyli pod okopy z których ruszyli do walki. Niektórzy nie wytrzymywali i zaczynali się dziwnie zachowywać. Ktoś nawet posunął się nawet do symulowania swojej śmierci by tylko uniknąć dalszej walki co dostrzegł Tsu swoim sharinganem. Inny jakby w transie dziabał dzidą leżącego przed nim definitywnie martwego dzikiego. Jeszcze ktoś zwyczajnie zemdlał widząc jak czołga się do niego inny żołnierz gubiąc przy tym wnętrzności z otwartego brzucha.
Zasadnicza większość żołnierzy po tym jak wyniosła się z zdobytych pozycji okopów to zaczynała się przeorganizowywać na tyłach. Zgubieni koledzy się odszukiwali lub dołączali do innych grup. Oficer polowy grupy A widząc co się dzieje przytomnie rozpoczął przesuwanie się pod wielką skałę na środku pola bitwy czyniąc tam punkt zborny. I tam zaczynał gromadzić swoich podwładnych próbując zapanować nad rosnącym bałaganem. Poza moralami sytuacja w której co druga osoba wypadła z obiegu oznaczało, że co druga drużyna była pozbawiona dowódcy co sprawiało, że niektórzy nawet zmotywowani do dalszego boju biegało jak kurczaki z uciętymi głowami nie wiedząc co ze sobą począć.
Gdyby Tsu zamierzał wydawać jakieś rozkazy mógł to zrobić bez żadnego problemu, ponieważ dwóch wolnych gońców trzymając się w bezpiecznej odległości pozostawało do jego dyspozycji.

Ofiary: (na zielono dochodzące w danej turze)

• około 12 dzikich w okopach po lewej - wszyscy martwi
• około 5 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 4 osób trafionych strzałami w grupie A
• około 8 dzikich broniących barykady - wszyscy martwi
• prawdopodobnie 3 dziki w okopach po prawej trafionych strzałami
• 11 dzikich łuczników na moście zabitych
• straty w grupie A po ataku wodnego smoka i olbrzymów 8 włóczników i 1 ciężkozbrojny
• W grupie A 2 trafionych strzałami przez łuczników z mostu
  
• 7 włóczników z grupy A friendly fire
• 8 dzikich łuczników z mostu zlikwidowanych przez Hane
• cała 7 dzikich z grupy samobójców nie żyje
• 4 tarczowników w grupie C i 6 włóczników z grupy B
• Podsumowanie 3 tur walk grupy A - 19 włóczników
• Pozostałych 17 dzikich w okopach po lewej nie żyje lub ciężko ranni
  
  
  Podsumowanie strat (ciężko ranni i zabici):
  Grupa A - 1 ciężkozbrojny, 45 włóczników (19+7+2+8+5+4)
  Grupa B - 6 włóczników
  Grupa C - 4 tarczowników
  Dzicy - 44 (17+7+8+12) 19 łuczników (8+11)

Segment informacji dla admina o niewidocznych rzeczach i mechanicznych aspektach:

  Ukryty tekst

Lisi demon

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi chwilowo nie był w stanie wykonywać swoich dowódczych obowiązków i był zmuszony zaufać w dobre wyszkolenie i organizację oficerów. Musiał się całkowicie skupić na walce z wrogą wojowniczką, bo okazała się ona być znacznie silniejsza, niż przypuszczał. Prawdę powiedziawszy, był nawet zaskoczony jej szybkością i wytrzymałością jej tworów, niemniej jednak przecież nie wybierał sobie przeciwników. Najwyraźniej dzicy doskonale zdawali sobie sprawę z wagi, jaką miało utrzymanie tego mostu i oddelegowali do jego obrony jednych ze swoich zdolniejszych shinobi i kunoichi. Jak zawsze w takich sytuacjach - nie wszystko (albo prawie nic) nie idzie tak, jak sobie to można zaplanować i trzeba się było dopasować do zmienionych okoliczności. Taka była niestety specyfika pola bitwy. Zwycięża nie tyle najsilniejszy, co ten, kto potrafi się najlepiej dostosować do zmieniających się okoliczności.

Uchiha odczuł już spory ubytek chakry, dlatego natychmiastowo sięgnął do torby po bojową pigułkę żywnościową, którą pospiesznie włożył do ust, rozgryzł i połknął.

- Nie chciałem tak szybko tego pokazywać, ale chyba tego nie uniknę - wycedził przez zęby ze zmarszczonymi brwiami obserwując, jak jego przeciwniczka bez większego kłopotu uniknęła śmiercionośnej techniki. Byli teraz około piętnastu metrów od siebie, czyli bliżej niż podczas poprzedniego ataku. To dobrze. Będzie jej znacznie ciężej uniknąć kolejnego ataku, który już przygotowywał.

Złożył jedną, prostą pieczęć - pieczęć tygrysa i zgromadził powietrze w płucach. Dokładnie tak, jak robił to wiele razy podczas treningów. Dokładnie tak, jak zrobił to dzisiaj już kilkukrotnie - podczas wykonywania poprzednich technik. Tym razem jednak przygotował coś autorskiego. Coś, czego zgromadzeni tu ludzie, w tym shinobi do tej pory z całą pewnością nie widzieli.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryukuro]

~ 12/17 ~

~ Uchiha Tsuyosh ~
Wojenna Uchiha - B

Mimo rangi ledwie Akority Tsu co rusz wyciągał z repertuaru potężne ataki, które był bardzo problematyczne dla wroga. Nie inaczej było tym razem. Ognisty krater pomiędzy przedstawicielami dwóch stron zajadłego sporu cywilizacyjnego rozdzielał ich tak samo jak kiedyś mur rozdzielał dzikich od kontynentu. Buchające do góry płomienie były zdradliwe i tworzyły filary ognia dosyć mocno utrudniające widoczność. Jednak sharingan pozwalał mu z łatwością obserwować co robiła jego przeciwniczka wyłapując informacje pomiędzy buchającymi płomieniami. Dziewczyna szybko się ogarnęła rozumiejąc, że walczy z niebezpiecznym przeciwnikiem.
Prawie równocześnie ona nabrała powietrza w płuca i uniosła flet a Tsu zdecydował się rzucić na stół kolejną bardzo potężną technikę tym razem jego autorstwa. Poruszali się z podobną prędkością. Gdy wygrywała pierwsze nuty on już wypluwał ognisty pocisk. Na polecenie kunoichi demon z kamami skoczył do przodu planując posiekać parszywego Uchihe a poobijany sześciometrowy demon z krateru wstał na proste nogi i spróbował wyskoczyć do tyłu tak by stanąć pomiędzy walczącymi. Sama dziewczyna odskoczyła do tyłu żeby zrobić mu miejsce. Chciała jak najszybciej zwiększyć dystans od niebezpiecznego czarnowłoswego. I to był jej błąd.
Nie widziała, że Tsu wykonał technikę. Przez buchające między walczącymi płomienie i to, że atak to też były płomienie znalazła się w niefortunnej sytuacji. Dostrzegła go będąc już w powietrzu po wyskoku. Szybka technika wykonana małą liczbą pieczęci świsnęła nad głową olbrzyma miecznika gdy wstawał. Gdyby to była dłuższa sekwencja pieczęci może by się na nim zatrzymała. Dziewczyna dopiero w locie zorientowała się, że leci na nią atak. Nim opadła na ziemię i zdążyła wykonać unik ognisty łeb już przed nią był. Niczym taran uderzy zabijając ją na miejscu. Jej ciało zostało spopielone w ułamkach sekund. Technika poleciała dalej i zaryła się w ziemi wykopując kolejny głęboki krater w bagnach. Obydwa demoniczne przywołańce rozpłynęły się w małej ilości dymu. Jakby nigdy nie istniały.
Oficjalnie pierwszy najtrudniejszy etap zdobywania mostu został zakończony. Przedpola zdobyte. W tym czasie jego zamaskowany towarzysz wypędził suitonowca kawałek od brzegu i obydwoje zgodnie przeszli do walki w zwarciu. Obydwoje mieli w tym swój interes. Najemnik specjalizował się w walce w bliskim kontakcie i ataki dystansowe za pomocą kosztowanych notek i żelastwa służyły mu tylko żeby wywrzeć presję na osobie, która zostawiona sama sobie mogłaby skontrować ogniste techniki Tsu. A za to jego przeciwnik nie chciał przedłużać walki wiedząc, że pierwsze fortyfikacje upadły. Chciał to zakończyć jak najszybciej a nie bawić się w berka. No unikaniem ataków dystansowych kogoś, kto miała całą zbrojownie pochowaną w swojej torbie musiało być frustrujące. Logiczną odpowiedzią było zmniejszyć dystans do kogoś kto tak dobrze radził sobie w walce na odległość. Zwykle takie osoby były słabsze w konfrontacji twarzą w twarz. Mokry Niedźwiedź za pomocą swojej techniki pokrył dłonie wodą, która przybrała kształt kończyn modliszki. Wyskoczył niczym kobra próbując zranić Matsukate. Ten ledwo wykonał unik i w odpowiedzi pochwycił za pomocą łańcucha nogę przeciwnika. Jedno było pewne. Walka jeszcze troszkę potrwa.
Gdy młody Akorita cieszył się ze swojego zwycięstwa podbiegło do niego sześciu ciężkozbrojnych. Z wyczekującymi spojrzeniami popatrzyli na dowódcę batalionu czekając na dalsze rozkazy. Oddział B i C powoli gromadził się przy wejściu na most również czekając na rozkazy. Bałagan panował tylko w grupie A, która próbowała się przeorganizować. Trzeba było rozwiać stare dziurawe jak sito przez braki kadrowe drużyny, wyznaczyć nowe, zająć się rannymi rozrzuconymi po całym polu bitwy i tak dalej. Ogarniecie się tej grupy musiało zająć troszkę czasu. Cały plan jaki Tsu przedstawił oficerom właśnie został wykonany. Tylko co dalej? Pewnym pocieszeniem było to, że nastoletni Doko łucznik z zespołu C podszedł do Hany oferując jej swoją pigułkę żywnościową co postawiło ją na nogi. Dziewczyna była gotowa do walki a przynajmniej na tyle na ile taka pigułka mogła to zrobić.
- I co teraz?

Ofiary: (na zielono dochodzące w danej turze)

• Podsumowanie strat (ciężko ranni i zabici):
  Grupa A - 1 ciężkozbrojny, 45 włóczników (19+7+2+8+5+4)
  Grupa B - 6 włóczników
  Grupa C - 4 tarczowników
  Dzicy - 44 (17+7+8+12) 19 łuczników (8+11)

Segment informacji dla admina o niewidocznych rzeczach i mechanicznych aspektach:

  Ukryty tekst

Lisi demon

Oficer w budynku władz/ Oficer polowy w obozie
Matsukata

Hana Uchiha