Dom Chise i Ichiro

[Chise]

Po rozmowie z Shigą znalazła się w swoim pokoju, nawet jeśli nie na długo. Większość rzeczy miała spakowane, ale nie zamierzała zabrać nawet połowy rzeczy przygotowanych przez matkę. Była w trakcie przeglądania ich, gdy przyszła za nią Toshiko, trzymając w dłoniach jakieś dwa duże pudła.
- Tak? - zwróciła się do niej dziewczyna, do skrzyni wkładając pierwsze kilka osobistych rzeczy, które musiała wziąć tak czy siak.
- Mam coś dla ciebie - powiedziała kobieta, po czym z westchnieniem położyła pudła na łóżku i ułożyła obok siebie. Zainteresowana Uchiha podeszła do niej, by sprawdzić co tam ma.
- To właściwie moje kimono. Miałam je na weselu twojej ciotki, wiele lat temu. Ale jest zadbane i myślę, że pora je przekazać dalej, zwłaszcza, że ja.. Już i tak nie pasuje do mężatki - wyjaśniła z delikatnym żalem. Przesunęła dłońmi po delikatnym materiale, haftowanym w zawiłe wzory pełne kwiatów i wyczuła pas obi, jednolity i ciężki.
- Oh, wtedy to zrobiło furorę.. Byli tacy, co twierdzili, że wyglądałam ładniej od panny młodej, choć lepiej nie powtarzać tego ciotce - zachichotała na to wspomnienie, po czym przysunęła do siebie drugie kimono - A to jest dla Aidena. Któregoś dnia jak Cię nie było to kazał przyjść krawcowi i zdjąć z niego miarę.. No i teraz także będzie wyglądać porządnie. Bo jego pewnie zabierasz, prawda? - dziewczyna się zawahała.
- Chyba nie ma sensu go targać w tak daleką podróż, do ludzi, których nawet nie zna. Tutaj mu będzie lepiej, ale.. Dziękuje - po czym uściskała rodzicielkę mocno. Mimo wszystko, w sredu poczuła ukucie. Jak ona będzie wyglądać w tym pięknym kimonie i krótkimi włosami? Nawet żadnego kanzachi nie założy.. Nie chciała jej jednak sprawiać jej kłopotów i zmartwień i wzięła ze sobą. Pozostało tylko spakować resztę gratów i mogli się zbierać.

/zt

[Chise]

Przybycie Chise do domu, mimo dalekiej podróży, nie było żadną niespodzianką. Miesiąc drogi w jedną stronę, miesiąc w drugą, kilka dni w Daishi.. I można było z całkiem niezłą dokładnością wyliczyć kiedy się można było jej spodziewać.
Większym zaskoczeniem było to, kto się nie pojawił. Nieobecność Jashinisty definitywnie nie była czymś spodziewanym, w końcu od dwóch lat podróżowali i mieszkali razem, niemal nieodłącznie. Domownicy byli więc równie zaskoczeni tym, że Shiga został w Daishi co Uchiha kiedy pierwszy raz o tym usłyszała. Nie można było jednak powiedzieć, by wszyscy byli z tego niezadowoleni. Zwłaszcza Toshiko nawet nie udawała tego, że jest jej z tego powodu przykro, bo biedna kobieta była już niemal przekonana, że będzie musiała córkę wydać za jakiegoś dzikusa Jashinistę, co nawet nie pochodzi z Sogen. Teraz ta wizja oddaliła się i nie ukrywała radości z tego powodu.
Najbardziej z jej powrotu ucieszył się Aiden. Niby nie widziała go tylko dwa miesiące, a i tak wydawał się jakiś wyższy i jeszcze szczuplejszy. Gdyby nie znała Nani to uznałaby, że chłopak się przez czas jej nieobecności głodził, ale chyba po prostu wchodził w okres intensywnego wzrostu i tak to się odbijało na jego sylwetce.
Niedawno wróciła, ale nie zamierzała zostawać na dłużej. Nawet nie rozpakowywała bagaży, a jeszcze tego samego dnia powiedziała rodzince o swoich planach, co wywołało mieszaną reakcję. W większości jednak pozytywne. Koniec końców, Mur nie był na końcu świata, a i służba była dość zaszczytna i przydatna, więc na pewno było to lepsze niż szwendanie się bez celu jak to robiła przez dwa lata. Przez koło tydzień pozwoliła sobie na odpoczynek w domu i przygotowanie do dłuższego wyjazdu. W końcu, na Murze miała być co najmniej pół roku, ale nie chciała przyjeżdżać z całymi skrzyniami rzeczy. Wystarczyła niewielka torba. Nie zapomniała spakować także prezentu od Shigi - jego technik spisanych w zwojach. Cześć z nich była na poziomie przekraczającym jej możliwości, będą musiały poczekać na swoją kolej.
W wyniku wielu rozmów i kłótni stanęło też na tym, że razem z nią pojedzie Aiden. Wyspiarz zdecydowanie sprzeciwił się siedzeniu w domu, gdy jej miało nie być tyle czasu i ostatecznie postawił na swoim, Uchiha musiała więc też zadbać o jego wyposażenie. Przy okazji okazało się, że w czasie tych dwóch miesięcy chłopiec odebrał poważne nauki w zakresie czytania i pisania, choć nadal nie było to w doskonałym stanie. Chise obiecała, że nie zaniedba jego edukacji, zanim wyjechała i pożegnała się ze wszystkimi czule. W dniu jej wyjazdu żegnała ją tylko Nani i Seirei, stojący w progu domu aż sylwetka dziewczyny z jej podopiecznym znikła im z oczu.


/zt

[Ichiro]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mLXQltR7vUQ[/youtube]

---

Z domu zostałem wysłany po sprawdzenie co tam z Chise, jak się miewa i jak właściwie wygląda jej życie na murze. Nie poznałem dokładnych odpowiedzi na pytania zadanie mi przez rodziców, ale dowiedziałem się dość, aby przyjść i opowiedzieć im co u ich najstarszej córy, w sumie to jedynej. Niestety, przez parę spraw takich jak wykonywanie misji rozładunkowych i poszukiwania czarnego pierścienia, miałem ze dwa dni obsuwy. Wiedziałem, że nie spowoduje to większych problemów, ale będę musiał przez to powiedzieć rodzicom co robiłem, a jakoś nie bardzo się do tego paliłem. Przez to też prawdziwy powrót do domostwa rodowego był dla mnie taki nieprzyjemny i ostatnią noc spędziłem w klubie Radnych, a nie tutaj. Głównie to było powodem, dla którego po wejściu na teren rodziny nie skierowałem się do budynku, tylko na mieszczące się dookoła niego podwórze. To tu spędzałem większość czasu na treningach Taijutsu z ojcem.

Starałem się być w dalszej części tego wielgachnego podwórka, wiedziałem jednak doskonale, że będę doskonale widoczny przez okna budynku. A informacja ta trafi zapewne do rodziców za pośrednictwem służby, która mnie zobaczy. Liczyłem jednak, że zanim to się stanie, minie trochę czasu, bo przecież była jakaś cholernie poranna pora, z karczmy wyproszono mnie, bo interes dopiero co się otwierał, podejrzewałem więc, że jest może jakaś siódma rano. Miałem więc sporo czasu na trening. A że nie tak dawno temu spotkałem Chise, która teraz poziomem przerastała mnie o niebo i ziemię, to czułem wręcz obligację do poprawienia swoich osiągów fizycznych. W końcu przysiągłem samemu sobie, że nie mogę być słabszy od mojej siostruni, którą tak mocno kochałem.

  Ukryty tekst

Zmęczony zwaliłem się na ziemię. Nie jak szczupak, ale spadłem na dupę tak szybko, że poczułem nieznośny ból w tamtych okolicach. Szlag, pomyślałem, a następnie zacząłem oddychać miarowo. Chciałem się uspokoić. Ile już tak trenowałem? Godzinę? Naaa, pewnie więcej. Wiedziałem, że do tej pory rodzice powinni być poinformowani o moim powrocie, jako że jednak nie chciałem biec jak potulny baranek na przywitanie, siedziałem te kilka minut.

- Paniczu Ichiro, czy łaskawy panicz chciałby udać się na śniadanie? - Szlag, znowu się zaczyna...

[Ichiro]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=i_UD-zxgRUs[/youtube]

---

Podniosłem się powoli z ziemi. Cały czas patrzyłem przed siebie, znaczy się gdzieś daleko, w chmury. Nie chciałem jednak utrudniać słudze jego sytuacji. Dobrze wiedziałem, że będzie stał obok mnie nawet cały dzień, jeśli zajdzie taka potrzeba. Ojczulek wymagał dyscypliny, może nie żelaznej, ale raczej nie zrozumiałby tego, że po kilkudniowej nieobecności jego syn jest opuszczany tylko dlatego, że trenuje albo siedzi na podwórku. Na młodego Ichiro zawsze trzeba było mieć oko, co było dla mnie wraz z wiekiem coraz prostsze do zaobserwowania. Nigdy sam, taki cenny byłem dla staruszków. Jakby ze złota mnie wykonali po prostu.

Odwróciłem się, i ujrzałem znajomą twarz. Kasuhiro, starszy sługa w naszym domu. Kiwnąłem krótko głową, w sensie, że pójdę na śniadanie. W czasie spaceru do domostwa zdążyłem zadać parę pytań. Przede wszystkim interesowało mnie gdzie są moi rodzice. Matka, jak to kunoichi w stanie spoczynku, była w domu. Ojciec, aktywny shinobi, akurat był na misji. Wydało mi się to nieco dziwne, bo przecież dopiero co wyruszałem w podróż na Mur, w którą on sam mnie wyprawił. Czyżby nie zależało mu na usłyszeniu raportu ode mnie? Cóż, może chodziło o sprawę większej wagi i został poproszony przez lider o uczestnictwo w misji. W sumie taka prośba to jak rozkaz, więc powinien odnaleźć się idealnie.

Po wejściu do domu od razu skierowałem się do pokoju, w którym jadaliśmy. Byłem potwornie głodny, i dopiero teraz ten fakt zaczynał do mnie docierać. Najwidoczniej trening spowodował cofnięcie się apetytu, i bardzo dobrze, bo nie byłem w stanie trenować na pełnej, jeśli wcześniej najadłem się do pełna. Teraz, kiedy wkroczyłem do jadalni, uradowałem się niezmiernie, widząc stół uginający się od specjałów. Zanim jednak przystąpiłem do jedzenia, musiałem przywitać się z matką. Kobieta siedziała i najwidoczniej oczekiwała na moje pojawienie się. Dosiadłem się więc, a następnie przywitałem krótko, lecz miło. Zamieniliśmy kilka słów. Wszystko u mamuńci grało, mogłem więc przystąpić do jedzenia.
* * * Kilka godzin później znowu byłem na podwórku i trenowałem. Najedzony i po odpoczynku byłem gotowy do dalszych zmagań w postaci fizycznego wymęczenia swojego organizmu.

  Ukryty tekst

[Ichiro]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=r8U8zRUuJ4k[/youtube]

---

Byłem padnięty, odwaliłem w końcu dwa treningi w ciągu jednego dnia. Prawda była taka, że statystyka nie była jakaś niesamowita, bo w sumie pierwszy rozpocząłem o bardzo porannej porze, miałem potem przerwę na śniadanie i odpoczywałem sobie, a dopiero następnie udałem się na pole, aby wykonać około południowy sparing z moim kompanem treningowym, znaczy się sługą ojca. Było grubo po południu, ale dzień dla mnie był jeszcze młody. Miałem zamiar zjeść porządnie, a następnie pójść spać. Drzemka godzinna, tego było mi trzeba. Jak więc pomyślałem, tak zacząłem robić. Skierowałem się do domu, aby tam zjeść. Oczywiście razem z rodziną, znaczy się matką, a także najbliższymi ze sługów. Była to chociażby niańka, która pracowała w naszym domu odkąd sięgam pamięcią. A właściwie to nawet wcześniej, bo przecież wychowywała Chise, a mnie jeszcze wtedy na świecie nie było. Potem zajmowała się mną. Właściwie to przez te pierwsze lata życia mam więcej wspomnień z nią niż z rodzicami. Ktoś mógłby powiedzieć, że taki żywot ninja. Ja powiedziałbym, że taki żywot dzieci, których rodzice za bardzo preferują misje nad obowiązki życia codziennego.

Kiedy wszedłem do pomieszczenia, w którym jedliśmy obiad, otoczyłem wzrokiem salę. Matka, niańka, służący ci sami co zwykle. Żaden nowy widok, powiedziałbym, że rutyna, i to taka, która zaczyna wyżerać duszę oglądającemu. Nie miałem nic przeciwko przebywaniu w domu kiedy byli w nim rodzice, nie chodziło o żadną zawiść czy coś takiego, bardziej pragnąłem wyjechać na parę tygodni, żeby uwolnić się od wszechobecnych oczu. Wiedziałem, że jestem pod stałym nadzorem i nawet gdybym uciekł z domu, to pewnie po jakimś czasie znalazłby mnie jakiś posłaniec z listem, w którym dostałbym polecenie powrotu. Westchnąłem ciężko, poirytowany usiadłem obok matki, i wziąłem misę z ryżem. Zacząłem dokładać sobie inne specjały, które tak skrzętnie dla mnie przygotowano, a następnie poczekałem na znak od mamy, i zacząłem jeść. Nie śmiałbym przecież zrobić tego bez jej zgody, bo znowu suszyłaby mi głowę pół dnia, jaki to jestem nieposłuszny, a może i niewdzięczny.

- Dziękuję. - powiedziałem łagodnie, kiedy już skończyłem. Do mamy nie musiałem zbyt wiele mówić, szczególnie o Chise, bo ustaliliśmy, że ten temat załatwimy kiedy wróci ojciec. Powiedziałem tylko, że wszystko u niej dobrze, a nawet aż za dobrze, co spowodowało mieszane uczucia i dziwny wyraz twarzy matuli. Nie drążyłem więc więcej tematu, bo spodziewałem się, że i tak kiedy opowiem im wszystkie szczegóły o tym jak odzyskała wzrok, że jest teraz Akolitą, i inne takie tam, to rozpocznie się festiwal dziwnych spojrzeń, niedowierzania, a z czasem wymuszonego ciśnienia na mnie, żebym był coraz silniejszy. Wiedziałem też, że teraz, kiedy trenuję, matka obserwuje mnie bacznie, i pewnie zwraca uwagę na każde pierdolety, które potem przekaże ojcu, a ten wytknie mi je podczas sparingu czy obserwowania moich zmagań.

Wstałem, a następnie udałem się do swojego pokoju. Miałem w planach zdrzemnąć się, co zresztą już zaplanowałem. Po drodze spotkałem kilka sług, jednego poprosiłem, żeby obudził mnie za godzinkę lub coś koło tego.
* * * Do tego treningu też potrzebowałem wsparcia, w postaci partnera treningowego. Osu, czyli chłopak, który wcześniej był moim towarzyszem, nie mógł jednak się stawić, dlatego wziąłem ze sobą jego starszego brata. Typ ten był już dorosły, i tak jak swój braciszek, wyglądał na umięśnionego i silnego chłopa. Dobrze, będzie jakieś wyzwanie.

  Ukryty tekst

[Ichiro]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=PvvDj2fnKoQ[/youtube]

---

Obudziłem się w swoim łóżku. Kiedy zasnąłem? Nie pamiętałem. Właściwie to trudno było mi ustalić szczegóły poprzedniego wieczoru. Ostatnim wspomnieniem, które teraz miałem w głowie, to trening z bratem Osu. Trochę mnie zmęczył tamten gość, musiałem nieźle się napracować, żeby w końcu przełamać jego blokadę. Dodatkowo był to któryś już z kolei trening tamtego dnia. Czy to możliwe, że po prostu zemdlałem w jego czasie? Nie, pamiętam, że gratulował mi sukcesu na sam koniec. Może po prostu położyłem się na trawie, żeby odpocząć, a potem zasnąłem? Mogło tak być. Słudzy mogli przynieść mnie do mojego pokoju, i najwidoczniej to zrobili, bo nie pamiętałem w ogóle, żebym do niego wchodził po obiedzie.

Po przebudzeniu się, jeszcze zaspany, od razu wstałem. Nie miałem czasu na pierdolety. Skoczyłem w kierunku szafy, z której wyciągnąłem treningowe szmatki, nie chciałem przecież zapocić moich wyjściowych ciuszków. Ubrałem się w jakieś stare spodnie, a na tors nie włożyłem niczego. I tak miałem zamiar ćwiczyć walkę wręcz, więc uznałem za bezsensowne wkładanie ubrań, które i tak potem zdejmę, bo będą całe mokre. Gotowy więc, wyszedłem z pokoju, a następnie szybko, lecz nie robiąc przy tym zbędnego hałasu, zszedłem z piętra, na którym znajdował się mój pokój, na parter. Ominąłem sługów, którzy przygotowywali teraz śniadanie i jadalnię. Obudziłem się wcześniej niż zazwyczaj - to dobrze, miałem więcej czasu na szlifowanie swoich umiejętności. Wyskoczyłem więc, niczym kamyk wystrzelony z procy, na dwór.

-Osu! - krzyknąłem donośnie. Chłopiec miał pokój niedaleko drzwi na podwórze, więc powinien mnie usłyszeć. I tak musiał być na nogach, a sądziłem, że lepiej jest asystować mi w treningu niż sprzątać parter czy przygotowywać śniadanie. Gotowanie, jakkolwiek pasjonującą sztuką by nie było, na pewno ustępowało Taijutsu. Wiedziałem, że Osu równie jak ja lubi się czasem trochę ponapieprzać, a że trenując ze mną sam się uczył, pomyślałem, że powinien zareagować radośnie na moją prośbę. Nie minęło wiele czasu, aż ujrzałem chłopaka, który biegł w moim kierunku. - Tylko weź ochraniacze, dzisiaj ciebie sponiewieram!

Wiatr zawiał, a ja poczułem chłód. Może przesadziłem z moim ubiorem na ten moment? Ech, nawet jeśli, to nie ma grzyba, że wejdę na piąte piętro po jakąś starą koszulę do treningu. I tak nie będzie oglądał tego ojciec, bo jest na misji, a skoro go nie ma, to mogę sobie łamać te nudne zasady. Mama nie zareaguje na taką pierdołę.

  Ukryty tekst

Odesłałem Osu do siebie i powiedziałem, żeby odpoczął, bo chciałbym z nim znowu trenować w południe. Zmęczony przysiadłem na ziemi, aby odpocząć. Zdawało mi się, że słyszałem jakiś szmer czy dwa, ale nie było to teraz w gronie moich tematów, które mnie interesowały. Po paru minutach miarowego oddychania wstałem. Dobrze, że nie trenowałem Ninjutsu, w innym wypadku byłbym zajechany jak koń szmaciarza. Miałem już odwrócić się w stronę domu i skierować tam, gdy nagle usłyszałem znajomy głos za moimi plecami.

- Powinieneś mniej się skręcać i wyprowadzać cios szybciej. To oszczędziłoby ci energii i mógłbyś trenować jeszcze trochę. - Cholera, mógł nie wracać akurat teraz.

[Hikari]

~ Asystent śledczego ~
Misja rangi C 1/30+
Ichiro Uchiha

Poranek, przeminął dość przyjemnie, nie trzeba było zupełnie niczym się przejmować. Nawet nakazem ojca co do stosownego ubrania, chociaż Ichiro przypomniał sobie o tym postanowił to zignorować. Szkoda zakładać ubrania, które zaraz się zdejmie. Gdyby człowiek pomyślał wziąłby je przynajmniej aby rzucić na trawę dla wytłumaczenia. Szykowały się zapewne kłopoty po treningu, a teoretycznie powinien być dumny z syna, który stara się wciąż rozwijać swoje umiejętności. Możliwe, że nawet był, bo wpierw zaczął mu udzielać rad. Oczywiście młodzieniec wolał sobie tego uniknąć i wyglądało na to, że los się do niego uśmiechnął. W tym kierunku biegł sługa wraz w towarzystwie chłopaka, na oko rówieśnika. Był strasznie zadyszany, widocznie się śpieszył, ale dlaczego?
- Mój panie, przybył posłaniec od Katsumi-sama do Ichiro.
Tutaj pokłonił się i odstąpił na bok, zapewne aż nie mu nie rozkażą odejść, albo odprowadzić gościa. Ten obecnie miał zagrać główną rolę w tym małym przedstawieniu, ale wyglądało jakby się stresował. Spotkanie z głową rodziny szlacheckiej dla kogoś prostego mogło powodować takie objawy, mimo to nie zapomniał o swoich obowiązkach jakim był ukłon wyrażający szacunek.
- Mmam nadzieję, że nie przeszkadzam wam zbyt bardzo, ale Katsumi-sama mówiła iż sprawa jest pilna.
Przełknął głośniej ślinę przy okazji prostując się. Nie chciał zabierać za przedłużać, ale co poradzisz jak stres dopadnie? Nic.
- Chodzi o sprawę morderstwa miejscowego kowala. Zna pan pewnie rodzinę rodzinę Akiryu, ostatnio zaczęli sprzedawać broń z kantaiskiej stali. Nigdy nie byli zbyt bogaci, ani raczej aż na tyle zdolni. Liderka bardzo chciałaby aby Ichiro pomógł śledczemu mającemu zbadać tą sprawę. Ma przeczucie, że będzie to dla niego dobre doświadczenie u boku kogoś dużo bardziej doświadczonego, a także może okazać się przydatny.
Ponownie się ukłonił i czekał w tej pozycji z zamkniętymi oczami na jakąkolwiek odpowiedź. Młodziak.

[Ichiro]

Siedziałem na ziemi zmęczony, ale nie było też w tym niczego przeciążającego mnie w stopniu ogromnym. Prawda była taka, że trenowanie Taijutsu jakkolwiek nie utrudniało życia, to po wszystkim nie trzeba było wielkiego czasu na regenerację. Szczególnie na moim poziomie. Takie ciosy, które teraz prezentowałem, mogły co najwyżej powalić cywila albo średniaka przeciętniaka słabiaka ninjaka - takiego jak ja. Niemniej jednak cieszyłem się z tego, że zaczynałem robić jakieś postępy, bo najmniejsze skojarzenie z Chise ukazywało mi jak prędko mnie przegoniła. Uśmiechnąłem się szeroko, od ucha do ucha. To dobrze, że siostrzyczka była już taka silna.

Oczywiście odpoczynek mój musiał zostać zepsuty. Kogo jak kogo, ale ojca to się nie spodziewałem. Staruszek najwidoczniej był na prostej misji albo odwalił ją najprędzej jak się dało, żeby mieć możliwość spotkania się ze mną, a dopiero później przesłuchania mnie. Z jednej strony czułem niewdzięczne spojrzenie matki w moim kierunku, kiedy się z nią spotykałem na wspólne posiłki. Na pewno chciała coś wiedzieć o swojej córce, jednakże z drugiej strony gdybym wypaplał jej wszystko zanim wróci staruszek, miałbym wciry od niego. Ech, a ja i tak byłem kochany i doceniany przez rodziców. Takich luksusów Chise nigdy nie doświadczyła.

- Dobrze, ojcze. Następnym razem będę szybszy. - mówiłem spokojnie, nawet wesoło. Czego by tu nie ukrywać, nie widziałem się z tatą od kilku dni i bycie złym tylko dlatego, że wytykał mi jakieś usterki w mojej technice atakowania to głupota. I tak nieźle, że mnie uczył Taijutsu. Chise na przykład nie miała takiej możliwości i szkoliła się w Kenjutsu na własną rękę. Właściwie to było śmieszne, taka ślepa z mieczem, dopóki nie ujrzałem jej w akcji.

Obróciłem się w kierunku taty, ale nie zdążyłem nawet wstać, gdy przybył do nas sługa i jakiś drugi chłopak. Jak się okazało, był to posłaniec od Katsumi Uchiha - naszej liderki. Tej samej z resztą, która wysłała niedawno ojca na misję. Komunikat, który nam przekazał był krótki, jednakże dał mi troszkę do myślenia. Ja miałem zrobić coś dla klanu? Taki szczyl jak ja? Do tej pory myślałem, że tylko ojciec mógł wyruszać na zadania klanowe. Do moich obowiązków należał trening, a poza tym mogłem w wolnym czasie pomagać na własną rękę okolicznym mieszkańcom osady. Zdziwienie najwyraźniej zarysowało się na mojej twarzy dość mocno, bo ojciec wyłapał je i odezwał się przede mną.

- Kowal z rodu Akiryu. Trochę zdolni, ale bez szału. - mruknął ojciec, jednak cisza, która panowała wokół nas, była idealnym medium do usłyszenia jego słów głośno i wyraźnie. Ojciec do tej pory nie mówił nic, jedynie kiwał głową, tylko ja zgrabnie wstałem z ziemi i zacząłem klepać się po tyłeczku, żeby oczyścić spodnie. - No tak, skoro Katsumi Uchiha nalega, żeby mój syn wyruszył na misję, nie mam serca, a być może nawet i prawa, aby odmówić. Dajcie nam tylko kilka minut. Chciałbym zamienić z Ichiro kilka słów... No i dobrze by było, gdyby się jakoś odział i zaopatrzył przed wyruszeniem w drogę.

Ojciec pił oczywiście do mojego ubrania, znaczy się spodni startych i zużytych, i brakującej koszuli. Ja, nieco zawstydzony w środku, ale uśmiechnięty szeroko i wyglądający na zadowolonego na zewnątrz nie miałem chyba wiele do gadania. Powiedziałem tylko "niech tak będzie". I pobiegłem szybko na górę. Zrozumiałem zamiar ojca, wbiegłem więc na górę. Szybko wytarłem się i ubrałem w jakieś codzienne ubrania. Zbiegłem na dół i spotkałem tam czekającego ojca w drzwiach. Nie było żadnego sługi dookoła. Czyli się przygotował do krótkiego raportu.

- Tato, u Chise wszystko gra. Na murze ją cenią i w klanie chyba też, bo dostała awans na Akolitę. Ale to nic w porównaniu z tym, że ona odzyskała wzrok. - oznajmiłem szybko ojcu. Dostrzegłem zdumienie, ale kontynuowałem dalej, wiedząc, że pojmie. - Pamiętasz tamtego wielkoluda, który z nią podróżował? To medyk, najwidoczniej najwyższej rangi, bo albo jej wszczepił oczy, albo uaktywnił tamte.

Tata jakoś przetrawił tą informację, a następnie dał mi w rękę ryżowe kulki. No tak, śniadanie. Uścisnąłem go na pożegnanie, a następnie zbiegłem do posłańca do liderki. Oznajmiłem mu, że jestem gotowy, a następnie spytałem co właściwie mam robić.

[Hikari]

~ Asystent śledczego ~
Misja rangi C 3/30+
Ichiro Uchiha

Po pierwszym zdaniu nastąpiła chwila ciszy, która dla niektórych obecnie zgiętych w pół młodych chłopaków wydawała się niczym wieczność. Oczywiście nie przerywał swojego ukłonu aż właściciel domostwa skończy swoją wypowiedź, a nawet wtedy pozostawał w niej do skończenia swojej kwestii.
- Dziękuję Panie, będę czekać przy bramie aby przekazać resztę informacji.
Wyprostował się i odszedł w siną dal zostawiając rodzinę samą mogącą wymienić kilka zdań w sam na sam, ale to nastąpiło dopiero po nałożeniu przez Ichiro odpowiedniego stroju. Przecież nie może się pokazać z nagim torsem oraz podartych spodniach na mieście. Sam wolał zapewne również tego uniknąć, jeszcze zostałby wzięty za zboczeńca i napadnięty. Po rozmówieniu się następnie z ojcem mając śniadanie u boku można było wyruszać na przygodę prawda? Tylko lepiej je zjeść zanim dojdzie się do miejsca morderstwa, mogą być tam brutalne widoki na które nie jest przygotowane ciało. Przy bramie czekał posłaniec od liderki, który na widok młodego Uchihy lekko się ukłonił. Tym razem już bez niepotrzebnego wcześniej stresu, ale wciąż z szacunkiem.
- Niestety mogę udzielić tylko szczątkowych informacji, jestem tylko dostarczycielem wiadomości.
Podrapał się z tyłu głowy lekko zawstydzając jak niewielka jego rola jest w tym wszystkim.
- Katsumi-sama prosiła abyś udał się do kuźni Akiryu. Tam powinien na ciebie czekać już śledczy przydzielony do tej sprawy. Dostałem tą mapę na wszelki wypadek, którą miałem przekazać.
Okazuje się iż budynek ten był położony w drugiej części wioski. Nie można tego nazwać dzielnicą biedoty, chociaż dla kogoś z domu pięciopiętrowego oczywiście. Ot zwykli mieszkańcy, którzy nie posługiwali się chakrą, a musieli wykonywać najzwyklejsze czynności. Pracować w karczmach, na polu, czy wielu innych przeróżnych miejscach. Po przekazaniu tego posłaniec się pożegnał, a nam nie pozostało nic innego jak ruszyć w drogę. Po dojściu na miejsce Ichiro zastał niespodziewany widok. Gospodarstwo wyglądało jakby przeszło jakąś powódź, na ulicach wszędzie wciąż mokro, a wewnątrz lepiej nie mówić. Całe to miejsce było zamknięte od przestrzeni publicznej za pomocą wbitych głównie tabliczek z napisem zakazującym wejścia oraz mężczyzną pilnującym terenu.

Z/T --> Kuźnia rodziny Akiryu