Szpital

[Kaito Ishikawa]

Kampania 6/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Stając na wysokości zadania rzuciłaś się biegiem do ratowania pacjenta, który stracił przytomność i nie oddychał. Swoją energią naturalną starałaś się za wszelką cenę przywrócić mężczyźnie funkcje życiowe, choć nie było to łatwe, jednak nie niemożliwe. Twoja chakra wniknęła w płuca mężczyzny oraz w jego ledwo bijące serce i po kilku sekundach z powrotem udało ci się rozwiązać ten jeden problem. Na szczęście po dokonanych oględzinach zorientowałaś się, że Yamanaka nie miał zmiażdżonej krtani czy innej części znajdującej się w okolicach ściskanego gardła. Z raną przy udzie również świetnie sobie poradziłaś, pozostało właściwie zaopiekowanie się plecami, na których miały widnieć rozległe rany. Z czym również poradziłaś sobie bez przeszkód, korzystając z okazji, że leczony był nieprzytomny i nie sprawiał dodatkowych problemów. A na koniec wręczona pigułka ze skrzepniętą krwią dokonała tego czego po niej można było oczekiwać. Po tych wszystkich zabiegach stan pacjenta był stabilny.

Masanobu poradził sobie ze swoim pacjentem, który został skutecznie unieruchomiony, sukces również był po stronie Kudo czy Demisu, która po pozwoleniu na ucieczkę pacjentowi ze stresem pourazowym przejęła pacjenta Hattoriego, który musiał skupić się na mężczyźnie odpowiedzialnego za wywołanie wielkiego zamieszania.

Po kolejnej godzinie mogliście odetchnąć z ulgą ponieważ zostało wam już tylko odesłanie pacjentów do sal, gdzie powinni w spokoju już całkowicie wydobrzeć. Największym problemem z pewnością mógł się okazać transport mężczyzny, którego stan psychiczny stał pod wielkim znakiem zapytania. Jednak kłopotliwy był Yamanaka, który odzyskał przytomność, a którego wyleczyłaś ponieważ nie chciał zostać w szpitalnej placówce. Czy uda ci się go przekonać ?

Archiwum Głosów

Blondyn
Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito
Hattori Masanobu - KLIK

[Minari]

Minari w pocie czoła dawała z siebie wszystko, aby tylko ocalić swojego pacjenta. Bez znaczenia, że jeszcze niedawno wyzywał ją i jej Klan. To w tym momencie było całkowicie poza nią, ale wcale nie oznaczało, że jej nie dotknęło. Zapewne odchoruje to później, gdy znajdzie czas dla siebie, ale na obecną chwilę skupiała się tylko i wyłącznie na tym, żeby być dobrym medykiem. Udało jej się przywrócić mężczyźnie z Kanu Yamanaka funkcje życiowe, więc mogła odetchnąć nieco z ulgą i zająć się jego ranami. Zdecydowanie pomagał fakt, że był nieprzytomny, ponieważ w innym przypadku zapewne nie pozwoliłby do siebie podejść. Jego rany były poważne i głębokie, dlatego starannie zaczęła zasklepiać najpierw te najgłębsze partie, tamując jednocześnie krwotoki, a potem dopiero doleczać pozostałe warstwy zarówno mięśni, jak i skóry. Trochę to jej zajęło, ale ostatecznie dała radę. Pigułka ze skrzepniętą krwią, którą podała pacjentowi, uzupełni jego niedobór krwi i znacznie poprawi jego stan, wzmacniając organizm.

Korzystając z okazji, że mężczyzna nie odzyskał jeszcze przytomności, Białowłosa przemyła mu ciało, zmywając krew i brud. Mogła całkowicie skupić się na nim jednym, ponieważ sytuacja była opanowana i każdy z medyków miał przydzielonego osobno podopiecznego, aby doprowadzić go do porządku. Gdy Yamanaka został doprowadzony do porządku i wszyscy inni także uwinęli się ze swoją pracą, można było pomyśleć o tym, aby przetransportować pacjentów do sali na rekonwalescencję. Niestety, aż tak łatwo nie mogło być do samego końca, bowiem mężczyzna odzyskał przytomność i odmówił dalszego przebywania w Szpitalu, chcą go po prostu opuścić. Minari westchnęła ciężko i podeszła do blondwłosego mężczyzny.

- Pana rany są świeżo zaleczone i potrzebują trochę czasu, żeby wszystko dobrze się zregenerowało. - Powiedziała spokojnie i uprzejmie. - Jeśli teraz Pan wyjdzie, rany na nowo się otworzą i znów będzie Pan potrzebować pomocy medycznej.

Jeśli słowa troski i rozsądku do niego nie przemówią, Minari nie pozostanie już nic innego, jak przejść do ostateczności. Bardzo nie lubiła obarczać ludzi swoimi troskami i problemami, z reguły cierpiąc w samotności, jednak tym razem może nie mieć wyboru, więc jeśli Blondyn nadal będzie się rzucać, przekaże mu te oto ostatnie słowa. Jeśli jednak podziała pierwsza wypowiedź, tej Blondyn już nie usłyszy, bo nie będzie takiej potrzeby.

- Ktoś z Pana Klanu zabił mojego ojca, a mimo to nie obarczam Pana winą, nie ubliżam Panu i zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, żeby z powodzeniem uratować Panu życie, zamiast pozwolić umrzeć. - Powie to opanowanym, chociaż przepełnionym smutkiem tonem. - Nie wszyscy są odpowiedzialni za nasze krzywdy i nie należy traktować ich tak samo tylko dlatego, że łączą ich więzy Klanowe. Jest Pan shinobim, który powinien z rozsądkiem oceniać sytuacje, a nie kierować się własnymi uprzedzeniami, które szybko mogą Pana zgubić.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 7/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Najpierw w ruch poszła logika i ostre jak brzytwa argumenty z którymi nie można było dyskutować, jednak blondyn nie próbował z nimi dyskutować po prostu prychnął na ciebie i wstał o własnych siłach z łóżka. Płynnie przeszłaś do próby ukazania, że tak na dobrą sprawę jesteście do siebie podobni, przeszliście podobne, trudne do przepracowania wydarzenia w życiu. Niestety i ten argument nie podziałał, wszystko co powiedziałaś odbiło się od tego mężczyzny jak od ściany, w jego oczach widziałaś tylko czystą niechęć.

Pacjenta jednak trzeba było zatrzymać nim przedsięwzięłaś odpowiednie środki przed mężczyzną stanął sam

zły Hyuga Raikuro.

- Kolejny białooki, zejdź mi z dro... - Yamanaka urwał w połowie zdania
Asystent shirei-kana przybrał marsową minę, która mogła wzbudzać w ludziach strach, ty sama poczułaś jak przechodzą cię po skórze dreszcze, a co dopiero mógł czuć mężczyzna ? Zwłaszcza, że nagle zrobiło się jakoś tak mroczniej, chłodniej, atmosfera zrobiła się bardzo gęsta.
- Klan Hyuga wyleczy cię...- Raikuro postąpił krok w kierunku błękitnookiego, który cofnął się o ten sam krok -...klan Hyuga zapewni ci należytą opiekę... - kolejny krok do przodu i kolejny do tyłu - ...A jak jeszcze raz usłyszę, z twoich ust, narzekanie na klan Hyuga, obelgi pod adresem klanu Hyuga, przypominanie o wojnie klanowi Hyuga... - asystent Reiko-dono, postąpił krok, ale słowa wypowiedział z tak wielką siłą, że Yamanaka postąpił aż trzy kroki do tyłu, a i pewnie zaszedł by dalej, ale wpadł na własne łóżko -... to osobiście udam się z tobą do Saimin i utniemy sobie w trójkę rozmowę, ja, ty i szanowna Yamanaka Arisu... To jak ? Pozwolisz nam się w pełni uleczyć ?
Yamanaka cały zbladł, głośno przełknął ślinę, po czym odpowiedział członkowi twojego klanu:
- Ttttak proszę pana, oooooczywiście proszę pana, ddddam się wyleczyć, bbbęęęde już gggrzeczny. Bardzo przepraszam za swoje zachowanie.

Po tym incydencie nie było już najmniejszego kłopotu, aby wszyscy pacjenci znaleźli się w odpowiednich salach. A kiedy już się uporaliście z tym zadaniem, w dalszym ciągu czekał na was skryty za rogiem Raikuro.
- Idziemy do twojego gabinetu, chciałem z wami porozmawiać. Demisu zostań i doglądaj pacjentów proszę - rzekł pomocnik Reiko-dono
- Raikuro... - wypowiedział na głos imię przyjaciela, główny lekarz, który nie był zadowolony z faktu, że ktoś mu się panoszy po szpitalu.

Hyūga Raikuro - KLIK
Hattori Masanobu - KLIK
Blondyn

Archiwum Głosów

Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito

[Minari]

Niestety, nie podziałał argument odnośnie ponownego otwarcia się ran, na co Blondyn po prostu prychnął pogardliwie, więc Minari przeszła do ostateczności i wypowiedziała kolejne słowa. Te, których chciała uniknąć. Ze wszystkich tu obecnych, tylko Hattori znał jej historię i przekonania, a choć mógł się z tym nie zgadzać, to mimo wszystko zawsze starał się jakoś ją chronić. Choćby wysyłając w teren innych medyków, a ją zatrzymując w Szpitalu. Teraz jednak nie było innej możliwości i Białowłosa musiała zmierzyć się nie tylko z bolesną przeszłością, ale też z własnym stresem i lękiem. Dlatego gdy nawet wspomnienie o ojcu i próba przemówienia do rozsądku po prostu spłynęły po Yamanace, Minari zrobiła przerażoną minę. Nie mogła uwierzyć, że ktoś mógł być tak mocno pochłonięty przez własne uprzedzenia, że nawet nie dbał o swoje zdrowie.

I wtedy pojawił się obok Hyuga Raikuro. Patrząc na jego twarz, Minari przeraziła się jeszcze bardziej, jednak jego gniew nie był skupiony na niej, a na Blondynie z Klanu Yamanaka. Po kilku słowach asystenta Shirei-kana, mężczyzna momentalnie się cofnął przerażony, a groźba wylądowania na dywaniku u jego własnej Liderki sprawiła, że momentalnie spotulniał i był gotowy poddać się wszelkim czynnościom medycznym, jakie jeszcze pozostały. Nim to wszystko zakończyło się i uspokoiło, Minari nie było już w pomieszczeniu, więc nawet nie słyszała, że Raikuro przybył do Szpitala w jej sprawie. To wszystko, co dzisiaj się wydarzyło, zwyczajnie ją przerosło i dłużej nie potrafiła już tłumić emocji. Najpierw pojawienie się Yamanaka, te wszystkie rzucone w jej stronę obelgi, potem atak tego ze stresem pourazowym i wykrzyczenie tego, co się wydarzyło, obezwładnienie agresora i jej desperacka walka o życie pacjenta, który na koniec miał wszystko totalnie gdzieś i chciał opuścić Szpital, nie bacząc na konsekwencje. Wisienką na torcie był Raikuro i jego zimny gniew, który dał się odczuć wszystkim obecnym w sali. Za dużo.

Białowłosa ukryła się w pierwszej pustej sali i zasunęła za sobą drzwi. Dłonie trzęsły jej się niekontrolowanie, a po policzkach spływały łzy. Sama Minari ledwo łapała oddech, jakby była bliska ataku paniki. Widziała jak przez mgłę, a słyszała jakby miała przytkane uszy. Dźwięki z zewnątrz prawie do niej nie docierały. Był tylko emocjonalny ból, który rozdzierał jej serce. Medyczka opierając się plecami o ścianę, osunęła się powoli w dół i usiadła na podłodzie, obejmując ramionami kolana. Szlochała cicho z opuszczoną głową i starała się ze wszystkich sił zapanować nad drżącym ciałem. Teraz, gdy nie mogła skupić się już na ratowaniu ludzkiego życia, żal, smutek i ból całkowicie nią zawładnęły, a dzisiejsze spotkanie z agresywnym Yamanaka sprawiło, że wspomnienia ojca wróciły ze zdwojoną siłą. Nie potrafiła dłużej tego tłumić w sobie i potrzebowała jak najszybciej oczyścić myśli. Cierpiała, ale w samotności, usuwając nadmiar tego wszystkiego wraz ze łzami.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 8/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Blondyn

Mężczyźni nie postąpili dwóch kroków, kiedy Raikuro odwrócił się i zapytał Hattoriego:
- A gdzie Minari ?
Możliwe, że przełożony widział jak wycieńczona psychicznie weszłaś do pobliskiej, małej klitki na miotły, jeżeli tak było to nie dał po sobie znać.
- Mówiłem, że dziewczyna oddana jest pracy, pewnie poszła doglądać innych chorych, nie samych Yamanaka tutaj mamy. - odparł pewnym siebie głosem Masanobu
Widocznie asystentowi Reiko-dono w zupełności to wystarczyło ponieważ odparł
- Dobrze więc, chodźmy, później jej wszystko przekażesz w moim imieniu, a właściwie to w imieniu Reiko-dono, ale to już w twoim gabinecie.
Tyle mogłaś usłyszeć, ze swojej kryjówki, ale czy usłyszałaś ? Czy emocjonalny kocioł jaki ci dzisiaj zgotowano pozwolił, aby przez warstwę burzy emocji przedostały się jakiekolwiek słowa z zewnątrz ?

Siedziałaś na podłodze, zamykając się na zewnętrzne bodźce, ale czy to dobrze ? W tym momencie, nie miałaś żadnej tarczy, cała twoja uwaga skupiona była na dzisiejszych wydarzeniach. Emanujący silną aurą gniewu Raikuro. Nie zważający na swój stan zdrowia niepokorny Yamanaka, który miał w sobie więcej złości niż zdrowego rozsądku. Złamany wojownik, zmuszony do pożegnania chłopca, w którego oczach z pewnością nie mogło być wojny, gniewu czy złości, a raczej ulga, że jest z kimś, z rosłym mężczyzną, który zaopiekował się nim jak własny ojciec. Właśnie, tata... Pamiętasz jeszcze jak tata brał cię na kolana ? Jak czesał ci włosy ? Jak trzymał cię mocno za rękę podczas niedzielnych spacerów, gdy zlękniona stada ptaków, chowałaś się za jego plecami ? Jak patrzył na ciebie spojrzeniem pełnym miłością gdy mówił "moja mała córeczka" ?

Zamknęłąś się z własnym umysłem... Z niezapomnianymi wspomnieniami, które na zawsze z tobą zostaną.

Hyūga Raikuro - KLIK
Hattori Masanobu - KLIK

Archiwum Głosów

Yamanaka z PTSD
Jun
Kudo Nemunari
Kaito
Blondyn

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM ! GRATULACJE !

[Minari]

Nawet jeśli ktoś zauważył jej zniknięcie, to nie szukano jej, więc póki co nie była pilnie potrzebna i mogła przeznaczyć ten czas, żeby się uspokoić. Potrzebowała tego, bowiem w tym momencie była na tyle roztrzęsiona, że i tak nie byłoby z niej żadnego pożytku. Szlochała cicho, w myślach odtwarzając kolejne wspólne chwile z ojcem. Minęło dziesięć lat od jego śmierci, ale ból wcale nie zelżał. Nadal czuła ten sam przejmujący smutek, żal i pustkę. Nie potrafiła jednak obwiniać i czuć negatywnych emocji. Jej ojciec był shinobi i zginął tak, jak przystało na ninja. Na misji. Broniąc swojego Klanu. Miał rozkazy i swoją powinność, tak jak druga strona konfliktu. Temat tej wojny był trudny zarówno dla jej Klanu, jak i Yamanaka. Do tej pory chyba nie wyjaśniono, kto tak naprawdę zaczął i co tak naprawdę się stało, ale jedno było pewne. Każda ze stron miała prawo się wtedy bronić.

Po dłuższej chwili zabrakło jej łez i powoli zaczęła się uspokajać. Wzięła kilka głębszych oddechów i przetarła twarz, starając się wreszcie pozbierać z tego wszystkiego. Potrzebowała tej chwili i pomogło na tyle, że mogła na nowo się opanować i wrócić do dalszej pracy. Zebrała się z podłogi, otrzepała ubranie i jeszcze raz przetarła twarz. Zapewne miała czerwone i podkrążone oczy, ale na to była prosta wymówka, więc nie powinno być tak źle. Opuściła więc swoją kryjówkę i w pierwszej kolejności poszła obmyć twarz zimną wodą. To zdecydowanie pomoże jej odświeżyć się i zamaskować niedawny płacz. Wróci też do swoich obowiązków i postara się uśmiechać tak, jak dawniej.

Przechodząc obok gabinetu Zarządcy Szpitala, Minari użyje Byakugana, aby sprawdzić, czy Hattori był w środku i czy jest sam. Nie chciała mu w żaden sposób przeszkadzać, jeśli nadal był u niego Raikuro, więc gdyby rzeczywiście tak było, to spokojnie oddali się za swoimi obowiązkami. Tylko jeśli okaże się, że jej przełożony jest już sam w gabinecie, Minari dezaktywuje Byakugana i zapuka, a gdy usłyszy pozwolenie, wejdzie do gabinetu i zamknie za sobą drzwi. Była to winna, bo bez uprzedzenia opuściła swoje stanowisko.

- Hattori-sama, chciałam przeprosić za swoje zachowanie... - Powiedziała ze smutkiem i ukłoniła się, w geście przeprosin.

Czy czekała ją reprymenda? Z pewnością. Kara? Bardzo możliwe. Była jednak gotowa zmierzyć się z konsekwencjami tego, co się wydarzyło. Nic nie usprawiedliwiało jej zachowania, ale po prostu nie potrafiła nad tym panować. Na co dzień to się na zdarzało, ale w takich przypadkach jak dzisiaj, na to już nie miała wpływu.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 1/..

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Miejsce Zlotu

Sporo czasu upłynęło zanim w końcu wyszłaś ze swojej kryjówki. Z poczucia obowiązku i ludzkiej przyzwoitości udałaś się w kierunku gabinetu Hattoriego. Jednak nie postąpiłaś nawet trzech kroków, kiedy sprzątacz Kaito zaczepił cię na korytarzu:
- Pani Minari mam dla pani liścik od pana Hattoriego, który dostałem jak wychodził ze szpitala. Swoją drogą już żem myślał, że pani poszła do domu. Czy coś się stało ? - dodał na końcu poczciwy mężczyzna widząc lekko podkrążone i spuchnięte od płaczu oczy.

Gdy już uporałaś się z Kaito, przeszłaś do liściku od pana Hattoriego.

Raikuro w imieniu Reiko-dono podziękował nam za opiekę nad Yamanakami. Osobiście widział ile trudu nas to kosztowało, był wielce rad, że nie dolewaliśmy oliwy do ognia w nie łatwej już i tak politycznnej sytuacji. Raikuro kazał ci przekazać, że za dwa dni o świcie masz zjawić się przy głównej bramie naszej osady to właśnie wtedy udacie się drużyną w miejsce zlotu.

P.S. Wiem, że dzisiaj nie było łatwo, takich dni pewnie będzie jeszcze sporo. Jutro masz wolne, odpocznij należycie przed podróżą. Na miejscu może być równie trudno.

Po przeczytaniu listu mogłaś udać się do domu albo zrobić dowolną rzecz na jaką miałaś ochotę. Najważniejsze, że jutro masz wolne, które rzeczywiście dobrze było z pożytkować gdyż pojutrze miałaś udać się na obszary poza wioską. Zwłaszcza ostatnie zdanie z liściku od twojego przełożonego wskazywało, że rzeczywiście należało się odpowiednio przygotować do podróży. Wszak z pewnością nie tylko klan Hyuga przygotowuje się do podróży, aby odpowiednio zadbać o miejsce w którym będzie rozmawiał ich lider. Yamanaka, Koseki, Jugo, tajemnicza organizacja, a może jeszcze inne stwory, nie mogłaś przewidzieć co dokładnie pod nogi rzuci ci los.

Kaito

[Kaito Ishikawa]

Kampania

Lato 395 roku Minari Zlecenie Specjalne D - Miejsce Zlotu

Z/T