Dzielnica Biedoty - Kirahji

[Ichirou]

Staranie, by nie rzucać się w oczy, było dla Ichirou pewną odmianą. Przez lata to on zwykle był tym, który wręcz szukał widowni i poklasku. Nie chodził dyskretnie w cieniu. Taką rolę przyjmowali ostatnio ludzie w jego otoczeniu, pełniący funkcję ochrony Shirei-kana, nie on sam. A jednak, była w tym jakaś ironia. Może nawet pewna rozrywka. Przynajmniej dopóki sytuacja nie zaczęła się komplikować.
W głowie układał sobie nowe przypuszczenia. Być może Toshimaru, desperacko próbując wykaraskać się z długów, wpadł na pomysł zdobycia posążka - czy to przez kradzież, czy jakiś inny sposób. Jeśli figurka rzeczywiście była cenna i należała do kogoś niebezpiecznego, to Tomiko mogła za to zapłacić życiem. Wszystko zaczynało nabierać sensu, choć wciąż nie było to pewne. Oczywiście istniał też najprostszy scenariusz - że to sam Toshimaru był winny śmierci swojej kobiety. Że po prostu narobił długów, spanikował i zrobił coś głupiego. Na pewno bywały takie przypadki. Ale Ichirou wolał nie wyciągać pochopnych wniosków.
Problem polegał na tym, że w tej chwili nie miał żadnego sensownego tropu na Toshiego. Gość przepadł jak kamień w wodę. Jedyną osobą, która mogła rzucić więcej światła na sprawę, był facet z blizną. Dlatego Ichirou postanowił wydobyć od niego informacje. Nie teraz, nie od razu - czekał na odpowiedni moment, odpowiednie miejsce. Tymczasem zajął spokojnie miejsce w kącie knajpy, udając, że po prostu przyszedł tu odpocząć.
Niestety, został wyłapany szybciej, niż zakładał.
Gdy tajemniczy mężczyzna podszedł do jego stolika i rzucił groźbę o posążku i terminie do jutra, Ichirou przez ułamek sekundy rozważył, czy nie zrzucić Henge i nie przejść od razu do bezpośredniej konfrontacji. Ale knajpa była pełna ludzi. Tłum, świadkowie, chaos - to wszystko mogło skomplikować sprawę bardziej, niż pomóc. Postanowił więc pociągnąć dalej swoją rolę.
Podniósł ręce w obronnym geście, starając się wyglądać na przestraszonego i nieporadnego.
- Dobra, przepraszam! - powiedział szybko, lekko podnosząc głos, jakby rzeczywiście był zdenerwowanym młokosom. - Wujek się strasznie boi, wysłał nas, żebyśmy... no wiesz...
Zamilkł na moment, jakby szukając słów. Potem kontynuował, starając się brzmieć szczerze i bezradnie.
- Ale serio nie wiemy, gdzie szukać. Toshi przepadł, posążka nie ma... - urwał, patrząc na mężczyznę z wyrazem desperacji na twarzy. - Naprawdę nie wiesz, co z nim? Może razem go poszukamy? Gadałeś może wcześniej z jego kobietą?
Przyjął ton odpowiedni do sytuacji - mieszanka strachu, bezradności i naiwnej szczerości. Dokładnie to, czego można by oczekiwać od prostego cwaniaczka z dzielnicy biedoty, który wpadł w coś większego, niż jest w stanie ogarnąć. Teraz pozostało tylko czekać na reakcję.