Kompleks Mieszkalny (Wolne Pokoje: 4/5)

[Narubi]

Kenjutsu rangi C: Omotegiri

Po przeczytaniu zwoju zabrałam się za trening pierwszej z technik. Na pierwszy ogień poszła technika, która podobała mi się najbardziej, czyli technika pozwalająca obalić przeciwnika na ziemię siłą samych ciosów mieczem, nawet jeśli ten wykonuje bloki. Ciekawa sztuka, która w odpowiednich rękach staje się zabójczą bronią. Postanowiłam więc się tego nauczyć. Trochę nietypowo, bo zaczęłam od stworzenia iluzyjnego klona (Kasumi Jusha no Jutsu). Klon ten oczywiście był niematerialny, więc nie mogłam go obalić. Nie mógł też zablokować moich ataków, jednakże był po prostu celem. Technika wymagała siły i precyzji, więc postanowiłam po prostu ćwiczyć ruchy. Oczywiście nie miałam pewności czy wykonuję to poprawnie, bowiem klon był niematerialny, jednak był dość dobrym sparingpartnerem. Ćwiczyłam na nim kombinację, celując klonowi w głowę i w głowę i w głowę ... a potem zmieniłam i tą samą kombinację wykonywałam na ramię, potem na klatkę piersiową ... Z perspektywy trzeciej osoby wyglądało to tak, jakbym zwyczajnie uderzała w powietrze. Nic dziwnego. Tak też trenowali inni szermierze. W chwili, gdy nie mieli z kim trenować sami musieli wymachiwać bronią w powietrzu. To samo jeśli technika była zbyt niebezpieczna dla zdrowia towarzysza. Ja natomiast posiłkowałam się swoim własnym klonem. Trenowałam tą kombinację przez dłuższy czas. Jakiś tydzień ... czy może dwa? Raz nawet udało mi się spotkać dość doświadczonego samuraja. Najpierw on mi pokazał jak wykonać poprawnie tą technikę. Później ja pokazałam mu. On mnie bez problemu obalił. Mi natomiast się nie udało, ale to dlatego, że był po prostu zbyt silny, a ja technikę miałam dobrą. Pochwalił mnie i odszedł. To był finalny test nauki tej techniki, który pomyślnie zdałam.

Ranga: C, Czas Trwania: 3h 45 min, Czas Zakończenia: 17:21

[Narubi]

Kenjutsu rangi C: Mikazukigiri

Po opanowaniu Omotegiri przyszła pora na teoretycznie defensywną technikę Kenjutsu. Podobno dobrze wykonana potrafiła zablokować jednocześnie kilka nadchodzących z różnych stron ataków. Jednakże pewnie wszystko zależało od przerwy między tymi atakami. Oczywiście nie wszystkie ataki były w tym samym momencie, chyba, że były idealnie ze sobą skoordynowane. Ważna też była szybkość. Nawet idealnie skoordynowane ataki dało się tym zablokować, jeśli było się dużo szybszym niż przeciwnicy. A przynajmniej tak mi się wydawało. Kolejnym wariantem tej techniki mogło być po prostu ciachanie powietrza wokół, tworząc coś na wzór śmigła, wirującego z taką częstotliwością, że ataki przeciwników zwyczajnie będą nieskuteczne. Jednak takie podtrzymywane jutsu bardzo wyczerpało organizm. Podobno można było też tym ciąć. No pewnie. Przecież to wymachiwanie ostrym mieczem. Idealne do cięcia. Stworzyłam więc 4 iluzyjne klony i postanowiłam wykorzystać je do nauki. Najpierw spróbowałam pierwszego wariantu. Klony mnie otoczyły i zaczynały ciąć niematerialną bronią w losowych odstępach czasu. Chociaż tak na prawdę to ja podświadomie te odstępy kontrolowałam. Nauka tej techniki w ten sposób była bardzo ciężka. Zauważyłam kolejny mankament tego wariantu. Nie można było tego wykorzystać, jeśli się nie widziało co jest za plecami i to powodowało, że technika ta była niekoniecznie tak skuteczna jak mi się wydawało. Drugi wariant, ten ciągły, natomiast mógł temu zapobiec. Zaczęłam więc wykonywać cięcia na wszystkie strony wokół siebie, próbując osiągnąć odpowiednią prędkość. Klony ustawiły się tak, bym je widziała i zaczęły "losowo" atakować. To co chciałam osiągnąć to taki rezultat, gdzie mój miecz będzie ciągle stykał się z niematerialną bronią moich klonów. Ćwiczyłam oba warianty tej techniki, aż po jakimś czasie w końcu wybrałam ten, który wydawał mi się najbardziej właściwy i postanowiłam go dopracować, włączając technikę w arsenał moich technik. Jeśli żaden z tych sposobów nie działał to postanowiłam udać się do biblioteki i poszukać jakichś dodatkowych informacji, by ostatecznie opanować tą technikę. Ile czasu mi to wszystko zajęło? Jakiś tydzień może.

Ranga: C, Czas Trwania: 3h 45 min, Czas Zakończenia: 21:57

[Narubi]

Trenowałam, jadłam, spałam i jakoś żyłam. Zwoje oddałam do biblioteki. Czas mijał. Milisekundy, sekundy. Następnie godziny i dni. Tygodnie i miesiące. Na zewnątrz liście przybierały odcienie żółci, czerwieni i pomarańczu. Usychały i spadały na ziemię. Był to znak tego, że Lato przegrywało walko o dominację i musiało ustąpić dużo silniejszej Jesieni. A czym było lato? Lato było czasem radości. Słońce radośnie patrzyło na świat znajdujący się poniżej i ogrzewało go swymi promieniami słońca, powodując wszechobecną radość. Wszystko się zieleniło, a w powietrzu czuć było zapach kwitnących kwiatów. Ptaki i inne leśne stworzenia radośnie oznajmiały, że jednak świat nie jest aż taki zły. Oczywiście jeśli ktoś nie miał na głowie jakiejś wojny czy walki o przetrwanie. Wtedy nie mógł się oczywiście cieszyć zbawienną obecnością słońca. Taki to był popieprzony świat. To wiosną bowiem, która poprzedzała to cudowne lato doszło do przerażającej walki Uchiha i Senju. Ja jednak nie miałam o tym zielonego pojęcia. Nie miałam też pojęcia o tym, że moja najukochańsza przyjaciółka i pierwsza miłość mojego życia, Iwaru-sama, dumna członkini klanu Ranmaru tak po prostu została zabita. Szykowałam się na to, by odwiedzić Ją podczas Jej urodzin, które miała w maju. Koniec końców mi się to nie udało. Byłam zbyt przybita ostatnimi wydarzeniami z własnego życia. Otarłam się o śmierć. Straciłam także drugą miłość swojego życia. Itori-sensei zwyczajnie mnie porzuciła. Podobno miało to wszystko się wyjaśnić. Ale tak jak nadeszła jesień, tak mój nastrój zaczął się psuć. Jesień bowiem była czasem przemijania. Liście traciły swój żywy, zielony kolor i przybierały piękne bo piękne, lecz martwe barwy żółci i czerwieni. Spadały z drzew i martwe leżały na ziemi. Podobnie moje dobre, jeśli można było to tak nazwać, samopoczucie umierało z dnia na dzień i za każdym razem jak patrzyłam na różnokolorowe liście leżące na ziemi to przypominałam sobie zarówno o Iwaru i o o tym, że jednak Jej nie odwiedziłam i o Itori. Wspomnienie tej drugiej jednak było dużo bardziej bolesne. Ona zwyczajnie mnie nienawidziła, podczas, gdy ja Ją niesamowicie kochałam. To ona zadała mi ranę przez którą prawie umarłam. Nie miałam Jej tego za złe. Po prostu strasznie mnie to bolało. Nie dlatego, że miałam ranę. Z raną sobie poradzili. Podczas treningów moich dwóch nowych technik rana trochę mnie bolała, bo jednak były to nadwerężające ciało techniki, więc udałam się do szpitala. Pokazałam im ranę, a oni nie pytali o szczegóły. Nie wydałam ani Itori ani Otoroshi. Nie było takiej potrzeby. Powiedziałam, że strasznie mnie to boli i utrudnia mi treningi. Medycy dali mi silne środki przeciwbólowe i widząc, że rana nie zagraża już memu życiu i jest dobrze zszyta i opatrzona zezwolili na dalsze treningi. Trenowałam więc dalej. Oczywiście polecono mi, bym się co jakiś czas stawiała na kontrolę, co także robiłam. Używali wtedy jakichś słabych medycznych technik, przyspieszając gojenie się rany. Blizny jednak nie potrafili usunąć. Blizna mi została. Ból jednak minął. Teraz jednak, tej jesieni, bolało mnie serce. Myślałam o Itori i o tym co się wydarzyło, a moja psychika ulegała zmianom. Oczywiście zmiany te zachodziły już od jakiegoś czasu, niemniej jednak uwydatniały się właśnie tej jesieni. Ze zmianami szła też zmiana wyglądu. Swój nowy wygląd zaczęłam obmyślać już od wiosny, od tego nieszczęśliwego dnia. Jednak wprowadzanie zmian trochę zajmowało. Po pierwsze przefarbowałam włosy na kolor srebrny i regularnie je skracałam, by miały odpowiednią długość. Nie wiedziałam dlaczego wybrałam taki kolor. Być może dlatego, że przypominał mi siwiznę starców. Ci natomiast byli bardzo mądrzy. Być może chciałam być tak mądra jak oni. Być może także była to oznaka mojej żałoby, ale żałoby zmieszanej z nadzieją. A być może po prostu zdecydowałam się na ten kolor z tego powodu, że zwyczajnie pasował mi do nowych ciuchów. Zrezygnowałam bowiem z mundurów. Kiedyś dumnie je nosiłam. Był to strój pełen dumy, wyrażający wyższość nad innymi strojami. We mnie natomiast nie było krzty dumy. Dlatego kupiłam coś bardzo skromnego. Od jakiegoś czasu też miałam znowu problemy z jedzeniem. Czasem przypominałam sobie o Itori i od razu traciłam apetyt, popadając w smutek. Straciłam więc na wadze. Tego jesiennego dnia leżałam sobie na łóżku i nic nie robiłam. Nie chciało mi się trenować. Próbowałam zasnąć, lecz także nie mogłam. Z właścicielką tego kompleksu rozmawiałam sporadycznie. Ona chyba już pogodziła się ze stratą męża. Współczułam jej. Był poranek i to pewnie przez to przeklęte słońce nie mogłam udać się do mniej lub bardziej cudownej krainy snu. Ubrałam się (patrz. avatar) w swoje nowe ciuchy i zjadłam przyniesione śniadanie. Czekałam. W sumie nie wiem na co. Być może na ducha świętego, a być może na zbawienie, a być może po prostu na śmierć. Odnalezienie Itori zaprzątało mi głowę. Musiałam w końcu do zrobić. To był dobry plan. Jeśli Itori mi przebaczyła i dalej darzyła mnie tym samym dziwnym uczuciem co na początku, to nasze wspólne spotkanie byłoby całkiem miłe. Jeśli natomiast ciągle mnie nienawidziła i to, że przeżyłam wprawiłoby Ją w złość to trudno. Moje życie nie trwałoby wtedy tak długo, by zdążyć się tym przejmować. Poniosłabym śmierć praktycznie od razu. Albo Itori sama by rozwiązała moje problemy, chociażby jednym słowem czy jednym uśmiechem czy jednym gestem ... albo uwolniła mnie od nich, uwalniając moją głowę od zbędnego ciała jednym błyskawicznym cięciem. Tak czy siak wychodziłam na plus. Życie strasznie mi ciążyło i pragnęłam umrzeć, ale to moje nędzne życie należało do Niej i nie miałam prawa tego kwestionować. Musiałam przeżyć, by Ona mogła mnie zabić. Nikt inny nie mógł tego zrobić! Nawet ja sama. Siedziałam na łóżku, rozmyślając.

[Narubi]

Strasznie mi się nudziło tego poranka. No po prostu nie miałam co robić. Czułam, że ból serca znowu zacznie się odzywać. Taki nierzeczywisty i dlatego dużo straszniejszy. Takich ran nie dało się łatwo wyleczyć. Musiałam coś zrobić. Będąc już ubrana i po śniadaniu, umyłam zęby i postanowiłam się przejść. Nie chciałam jednak chodzić bez celu, więc szybko obmyśliłam miejsce, do którego się udam. Miałam zamiar pójść do sklepu. Dokładnie tam, gdzie zaczęła się moja przygoda z Itori. Do tego starego i miłego człowieka. Chciałam z nim zamienić jedno słówko, chociażby przywitanie i usłyszeć coś miłego. On chyba jako jedyny był po mojej stronie. Wyleczył mnie, więc raczej nie byłam mu obojętna. Chciałam też kupić sobie katanę. Moje tanto było fajne, to prawda, jednak polubiłam trzymanie w dłoni dłuższego miecza. Chciałam upiec te dwie pieczenie na jednym ogniu. Ubrałam też swoje dwie kabury i włożyłam tanto do kabury przy pasie. Kto wie? Może znowu zmuszona byłam walczyć? Miałam okropnego pecha. Wyszłam.

z/t: tutaj

[Narubi]

Po skończonej misji wróciłam do siebie. Od razu poprosiłam właścicielkę o to, by pomogła mi jakoś ogarnąć ranę. Kobieta chyba mnie lubiła. Od czasu tragicznej śmierci jej męża byłam tutaj jedyną osobą, która chcąc nie chcąc dotrzymywała Ayumi towarzystwa. Oceniła więc ranę bez słowa, w sumie to nie odzywała się nigdy zbyt dużo, pokiwała głową potwierdzająco. Dała mi do zrozumienia, że rana ta nie wymaga ani szycia ani wizyty w szpitalu. Dostałam opatrunek i coś do jedzenia. Reszta tego szalonego dnia zleciała mi dość szybko. Podobnie jak szybko zleciały mi kolejne miesiące. Nim się obejrzałam nastał 1 grudnia i jedynie Ayumi złożyła mi życzenia i przygotowała urodzinowy tort. Razem go zjadłyśmy. Pożartowaliśmy pierwszy raz od dość długiego czasu. Popiłyśmy sokiem. Miałam bowiem urodziny. Pierwszy prawdziwy dzień zimy był bowiem dniem moich urodzin. Jednakże nie miałam znajomych. Bardzo chciałabym go spędzić z Kin'yu, Iwaru, Itori ... Saito, Panią Shirome i innymi fajnymi osobami. Nie miałam jednak takiej możliwości. Byłam sama ... no dobra ... z Panią Ayumi. Niemniej jednak ... czułam samotność, która wokół mnie narastała ... chciałam zaprosić znajomego właściciela sklepu, który opatrzył mnie po tym jak Itori ... niemniej jednak wstydziłam się. Tak samo jak wstydziłam się zaprosić Panią Shirome. Strasznie potem sobie plułam w brodę. Mogłam zaryzykować ... No, ale nie zaprosiłam. Trudno. Nie znałam tych ludzi aż tak dobrze, żeby to zrobić. Po pewnym czasie już o tym zapomniałam i powróciłam do normalnego życia. Wykonywałam drobne zlecenia, by zarobić trochę pieniędzy. Nie chwytałam się żadnych grubszych akcji. Zbyt ceniłam swoje życie i zbyt mocno chciałam odnaleźć Itori. No, po prostu ... bardzo chciałam. Nie wiedziałam jednak jak tego dokonać. Co ja mogłam? Nie wiedziałam nawet od czego zacząć. A dni mijały ... Nagle stwierdziłam, że muszę udać się do sklepu ... brakowało mi ciepłych ubrań ... Pożyczyłam płaszcz od Ayumi i udałam się na zakupy.

z/t: tutaj

[Narubi]

Po zakupie ubrań, które jakoś dotaszczyłam do domu, postanowiłam znowu się poobijać. Oddałam płaszcz, który miałam na sobie Pani Ayumi i zajęłam się swoimi ciepłymi ubraniami. Miałam teraz ich dostatecznie dużo. Poukładałam je w szafie. I ... czas mi zleciał. Dni znowu mijały. Nie wiedziałam ile minęło już czasu odkąd zakończyłam wizytę u Pani Shirome. Nie zjadłam wtedy pigułki prowiantowej. Znowu była na swoim miejscu i czekała aż będzie musiała zostać użyta. Nie chciałam jednak jej jeść. Niczego też nie wysadziłam, a jeśli chodzi o ranę ... zagoiła się. Cóż ... Pewnego zimowego poranka jednak siedzenie w domu znudziło mi się i postanowiłam wyjść z domu. Ubrałam ciepły płaszcz, który wyglądał bardzo podobnie do mojego "letniego" płaszcza i wyszłam. Nie miałam jakichś konkretnych planów ... Oczywiście wcześniej zjadłam sute śniadanie. Od czasu do czasu jadłam takie posiłki, jednak moja waga niespecjalnie się zmieniała.

z/t

[Meido]

Po przybyciu do Shigashi no Kibu udałam się wprost do swojego pokoju. Strasznie dużo czasu minęło odkąd ostatnio tam byłam. Wyruszyłam gdzieś tak zimą, a przybyłam dopiero na wiosnę. Długo prawda? Ayumi-sama z początku mnie nawet nie poznała.
- Tak? O co chodzi? - zapytała kobieta, gdy tylko mnie zobaczyła. -... Narubi?
Moje imię zostało wypowiedziane z takim jakby niedowierzaniem i po pewnej pauzie, w której oczywiście kobieta bardzo intensywnie rozmyślała. Ale tak. To byłam ja.
- Dzień dobry. - ukłoniłam się, a następnie opowiedziałam całą historię. Kobieta wysłuchała mnie z niemałym zainteresowaniem, jednak nie oceniała moich zachowań. Nie oceniała też zachowań innych osób. Co jakiś czas kiwała głową. Widać było, że nasz kontakt może się bardzo poprawić. Być może już pogodziła się ze śmiercią swojego męża. - Pieniądze doszły?
Pytanie o pieniądze może nie było jakieś takie wybitnie inteligentne, ale musiałam się dowiedzieć czy nie zostałyśmy oszukane. Oczywiście nawet jeśli by tak się okazało, to nic nie mogłabym z tym zrobić raczej. Niemniej jednak ... ciekawość ciągle zostawała.
- Tak, doszły. - odpowiedź mnie zadowoliła. - A Ty, skoro zmieniłaś się w pokojówkę, to może czasem mi pomożesz?
Ayumi uśmiechnęła się, a ja skinęłam głową. Nie było to dla mnie żadnym problemem.
- Zrobić coś do jedzenia? Pewnie jesteś głodna.
- W gotowaniu nie jestem dobra, więc poproszę. - odwzajemniłam uśmiech i po jakichś 30 minutach już obie zasiadłyśmy do wspólnego stołu. Od jakiegoś czasu po prostu mieszkałyśmy tutaj same. Właścicielka ośrodka raczej nie miała innych klientów, ale jednak nie zamierzała zamykać tego ośrodka. Być może ze względu na męża, a być może ze względu na mnie. Albo jakiś sentyment ... a może po cichu liczyła na to, że jednak będzie miała innych pensjonariuszy? Moje pieniądze na pewno jej jakoś pomogły. Po zjedzeniu posiłku, podziękowałam i jeszcze raz ukłoniłam się, a następnie udałam do swojego pokoju, by się rozpakować.
"Wróciłam" - pomyślałam i poszłam się położyć.

I tak mijały mi sekundy. I tak mijały mi minuty. Godziny zamieniały się w dni, a dni w tygodnie. Potem w miesiące ... wiosna zamieniła się w lato. Ja ciągle pracowałam jako pokojówka i dorabiałam sobie trochę grosza. Miałam też trochę czasu, by sobie poczytać Pamiętnik Iwaru. Wpis piąty mówił o członku klanu Hoshigaki i o tym, że rodzina Iwaru opuściła Kantai. Wychodziło na to, że Iwaru nie była specjalnie doinformowana. Przecież Ród Ranmaru przebywał obecnie na Hyou. A o członkach Hoshigaki też słyszano, nie? Przeprowadzony włam ... to brzmiało trochę niepokojąco, niemniej jednak Iwaru zawsze była szalona i to do niej było bardzo podobne. Co ten Hoshigaki jej nagadał? Że niby będzie najsilniejszy? Cóż, może i jego słowa się sprawdzą. Kto wie? Czas pokaże. Kolejny wpis, to już szósty, prezentował to jaka Iwaru rzeczywiście była. Zabawna i to bardzo. Napisała, że jest nieśmiertelna. To oczywiście nie było prawdą, chociaż uśmiechnęłam się, gdy tylko to przeczytałam. I nagle ścisnęło mi serce. Co jeśli ona rzeczywiście nie żyje? Co ja zrobię bez Iwaru? Czytałam jednak dalej. No i nagle ... w Pamiętniku pojawiło się moje imię. Pamiętała o mnie! Naprawdę pamiętała!
"W grudniu, Iwaru. W grudniu!"
Zaproszenia na urodziny swojej przyjaciółki jednak nie dostałam. Coś więc na prawdę musiało się stać. Coś poważnego. I nagle ostatni wpis. Ten powiedział mi jednocześnie bardzo dużo i jednocześnie bardzo mało. "Kruki" - to była jakaś dziwna organizacja. Iwaru chciała się z nimi spotkać. Niemniej jednak nic mi to nie mówiło. Nie wiedziałam nic o tej organizacji, niemniej jednak to był dość potężny trop. Jeśli udałoby mi się ją odnaleźć, to może Iwaru także by się znalazła? Kto wie?

Czas mijał i noce zmieniały się w dnie. Tego letniego dnia, wstałam i przeciągnęłam się. Ubrałam coś na siebie, bowiem w samej bieliźnie, w której przyszło mi spać nie wypadało pokazywać się Pani Ayumi. Tym czymś oczywiście był mój uniform pokojówki. Inne rzeczy zostały pochowane w szufladach. Odnalazłam kobietę krzątającą się gdzieś w ogrodzie i zaraz się jej ukłoniłam jak to miałam w zwyczaju.
- Dzień dobry.
- Witaj, Meido - odpowiedziała, puszczając mi oczko. Czasem ze mnie żartowała, posługując się moim pseudonimem zamiast prawdziwym imieniem. Przez ten czas stałyśmy się sobie dość bliskie. W końcu wspólne mieszkanie i wspólna praca bardzo zbliżała ludzi, a ja przecież byłam pokojówką, nie? Mamą jej nazwać co prawda nie mogłam. Babcią też nie wypadało, chociaż to już prędzej. Była po prostu dobrą szefową, która traktowała mnie z szacunkiem i ciepłem. Może to jej ciepło było chłodniejsze niż to, którym promieniowała Aya, ale było. Tak ... o Ayi też dużo myślałam. Jakżebym mogła o niej zapomnieć?

[Papyrus]

Kolejny dzień wyjątkowo ciepłego lata w mieście kupieckim. Dogodna lokacja kompleksu mieszkalnego, aktualnie już tylko, Pani Ayumi sprawiała, iż cały zgiełk Shigashi no Kibu był słyszany jakby zza ściany. Plusy budynku na uboczu osady. Minusem było to, że mało kto wiedział o tym wspaniałym miejscu, a co dopiero podróżnicy, którzy wciskali się od razu w samo centrum hałaśliwej wioski. To zapewne było jednym z powodów braku większej ilości lokatorów. Był za to jeden stały - Meido, która odrzuciła swoje dawne imię i nazwisko na rzecz pseudonimu.
Wszystko zapowiadało się zupełnie zwyczajnie, ale jak to była - żaden dzień nie jest w pełni normalny. Tym razem było podobnie. Już z oddali słychać było, że ktoś się sprzecza z kimś, chociaż drugiego rozmówcy jakby nie było słychać. Z czasem odgłosy narastały, aż dwójka osób pojawiła się na ulicy. Pani Ayumi nie zwróciła nawet uwagi na przechodniów i zajmowała się pielęgnowaniem swojego ogrodu, który oddzielony był od problematycznej dwójki niewielkim płotkiem. Jedna z osób była całkiem wysoką kobietą, a raczej dziewczyną o długich, czerwonych włosach. Wyglądała na maksymalnie dwadzieścia pięć lat - nie więcej. Jej oczy były błękitne, skóra widocznie opalona i lekko rumiana, a barwa ust malinowa. Ubrana była w ciemnozielone obuwie ninja; szarozieloną, krótką spódniczkę, pod którą były czarne szorty; białą koszulę z krótkim rękawem zapinaną na złote guziki, a na to zakładała kamizelkę w stonowanym kolorze zieleni ze złotymi oblamówkami. Pod szyją jako dodatek miała luźno związaną czarną wstążkę, a na dwóch warkoczykach, które opadały na jedno i drugie ramie miała malutkie, czarne kokardki. Widać było, że jest kunoichi również przez jej ekwipunek - tanto przy pasku, jedna sakwa, jedna kabura z boku i trzy małe zwoje za plecami. Obok niej szedł naprawdę wysoki mężczyzna - płeć dało się wywnioskować jedynie po głosie. Ciężko było cokolwiek powiedzieć o jego posturze, gdyż ukrywały ją dziwaczne ubrania. Ciemnoszare, szerokie spodnie, spod których wystawały stopy odziane w czarne obuwie ninja, a resztę zakrywał czarny płaszcz z głębokim kapturem, który był zarzucony na głowę. Dłonie ginęły gdzieś w długich rękawach odzienia. Twarz mówiła równie mało. Owinięta niemalże cała bandażem barwionym na czarno w taki sposób, że usta były ukryte i jedynie wystawał koniec nosa, chociaż jego grzbiet już owijał kolejny pasek materiału. Dało się jednak określić kolor oczu - ciemne, zapewne ciemnobrązowe lub nawet czarne, lecz błyszczące. Osoba ta wydawała się być z pewnością kimś w dojrzałym wieku, lecz jej głos nie pasował - był zupełnie młodzieńczy, niemalże nastoletni. Ah ci podróżnicy.
- To szaleństwo. Czemu się tak uparłaś na tę wojnę? Nikogo nie znasz z żadnego z tych rodów. Jesteś głupia, że chcesz się na to wybrać z czystej ciekawości. - odzywał się wysoki mężczyzna, aż w końcu przystanęła dwójka przed samym kompleksem mieszkalnym Pani Ayumi. Czerwonowłosa złapała się jedną ręką za głowę i głęboko westchnęła. Była widocznie poirytowana.
- Bo mam taką, kurwa, ochotę. Nie musisz iść ze mną i nawet lepiej żebyś nie szedł skoro masz mi tak truć głowę swoim biadoleniem. Jak nie chcesz, to nie idź, a nie, do cholery, będziesz próbował zgrywać rozważnego. Zajmij się swoimi sprawami. Udajesz starszego i rozsądniejszego. Nie zapominaj kto ma większe doświadczenie. Wiem co robię. Mam przeczucie, że to moja okazja. - mówiła dosyć głośno, chociaż nie krzyczała. Widać było, że puszczają jej nerwy i jak rozmowa się przeciągnie, to może wybuchnąć.
- Dobra, zapamiętam to sobie. Wytłumacz mi tylko jedno - czemu po stronie Yukich i Ranmaru, a nie po neutralnej stronie, o której opowiadał ten gość z Kruków? - przez bandaże jego głos wydawał się nieco niewyraźny i stłumiony przez co zapewne nieprzyzwyczajony słuchacz mógłby mieć problemy ze zrozumieniem. Szkarłatnowłosa wydawała się znać go od lat, więc z pewnością nie miała najmniejszych problemów w komunikacji. No, oprócz podzielonych zdań.
- Nie interesuje mnie tamto. Chcę zobaczyć jak wygląda prawdziwa bitwa i jak sobie w niej poradzę. To prawdziwy test moich zdolności bojowych. Ty wracaj do swojego Kaigan. Ja zostaję tutaj na dwa dni zgodnie z planem, a później zamiast powrotu do Daishi wyruszę na Hyuo. Do zobaczenia. - po tych słowach machnęła chłopakowi, a może mężczyźnie ręką na pożegnanie i zbliżyła się do płotku. Pani Ayumi, chcąc czy nie, musiała usłyszeć, że dziewczyna chce zostać na przynajmniej dwa dni w Shigashi no Kibu, więc domyślała się powodu zatrzymania akurat przed jej posesją.
- Przepraszam! Słyszałam, że tutaj mogę wynająć wygodny pokój na kilka dni. Chciałabym od razu go zająć. Jestem nieco zmęczona podróżą. - odezwała się z promiennym uśmiechem w stronę staruszki, a ta pokiwała głową na potwierdzenie.
- Witam serdecznie. Oczywiście, mam wolne pokoje. Jak rozumiem - dla jednej osoby, prawda? - czerwonowłosa kiwnęła głową, a Ayumi uśmiechnęła się serdecznie. - Dobrze, skoro panienka jest zmęczona, to pójdę natychmiast przygotować pościel. Meido, mogłabyś zaprowadzić tą panią do środka i ugościć ją herbatą? - nie czekała na odpowiedź, gdyż doskonale wiedziała, że jej jedyna stała lokatorka jest skora do pomocy. Uśmiechnęła się jedynie na znak wdzięczności i ruszyła do środka, chociaż wcześniej oczywiście musiała obmyć ręce, gdyż były brudne od pielęgnowania ogródka. I w taki sposób Meido i czerwonowłosa nieznajoma zostały same.

[Meido]

Dwójka kłócących się ludzi nie była niczym dziwnym. Często się ktoś z kimś kłócił, zwłaszcza w takich trudnych czasach. Ludzie byli różni i różne mieli poglądy zwłaszcza na tematy trudne. No i ta dwójka kłócących się ludzi nagle stanęła przed tym hotelem, w którym przyszło mi mieszkać.
"Może wezmą chociaż pokój" - myślałam, życząc Pani Ayumi jak najlepiej. Niech kobieta zarobi. Podziwiałam przy tym urodę dziewczyny. Rzeczywiście bowiem wyglądała naprawdę ślicznie. O tym drugim osobniku nic jednak nie mogłam powiedzieć oprócz tego, że jego wygląd był naprawdę dziwaczny. Tym jednak co naprawdę zwróciło moją uwagę to były trzy słowa, które wyłapałam z tej całej awantury. "Ranmaru", "wojna" i "Kruki" oznaczały, że szykuje się coś wielkiego. Mężczyzna sprzeciwiał się udziałowi dziewczyny w tym przedsięwzięciu, a przynajmniej tak to wyglądało. Ja jednak nie mogłam powstrzymać narastających we mnie emocji. Aż cała wewnętrznie drżałam i dostawałam wypieków, być może nawet gorączki. Puls mi się podniósł i nie wiedziałam co powinnam zrobić czy powiedzieć. Funkcjonowanie w takim stanie było pewnie dość trudne, prawda? Pojęłam właśnie, że Iwaru zapewne wplątała się w dość dziwną sprawę, a ja miałam właśnie okazję, by zdobyć trochę informacji. Wiedziałam także, że zapewne zmienią one moje życie w jakiś sposób. Strasznie się denerwowałam. Mogłam dusić w sobie te emocje i pytania, które wymyślałam już w głowie i które chciałam rzucić w stronę rudowłosej nieznajomej. Mogłam też wyrzucić z siebie ich potok, zrażając dziewczynę do siebie i do Pani Ayumi. Mogłam też być po prostu zabita za wścibstwo i niewygodne pytania. Dziewczyna zdawała się emanować niesamowitą pewnością siebie i mocą. Jej słowa, zwłaszcza te niecenzuralne, nie były słowami kogoś kto pragnie tylko uciekać. Ona chciała siać zniszczenie. A ja? A ja zwyczajnie nie chciałam się stać takim obiektem do zniszczenia, bowiem w swoim obecnym stanie nie przeżyłabym walki z tą osobą. Ciężko by mi było w ogóle podnieść na nią broń, a jeszcze trudniej zapewne trafić lub uniknąć jej ataku.
- Co? - zapytałam zdziwiona, bowiem "rozkaz" Pani Ayumi wyrwał mnie z zamyślenia i przywrócił do rzeczywistości. Ściągnął mnie po prostu na ziemię. Musiałam poprosić o powtórzenie, bowiem w istocie nie dosłyszałam. Byłam totalnie wyłączona, aż do czasu kiedy mnie ponownie włączono. - Herbata? Jasne.
Ukłoniłam się w kierunku nieznajomej i dałam jej znak, by się za mną udała.

Zmierzałyśmy w stronę jadalni. Ja co prawda także byłam lokatorem, ale pomagałam Ayumi z własnej nieprzymuszonej woli, w ten sposób się maskując. Właścicielka ośrodka nie zdradziła mojego prawdziwego imienia, za co byłam jej wdzięczna. No i dzięki udawaniu pokojówki, mogłam podsłuchać tą interesującą rozmowę, prawda?
- Nie jestem dobra w gotowaniu - powiedziałam nieznajomej, gdy już byłyśmy na miejscu i gdy już wskazałam jej miejsce, gdzie może spocząć. - Ale myślę, że z herbatą sobie poradzę i jej nie przypalę. Przepraszam.
Ukłoniłam się ponownie. Oczywiście nie miałam jej za co przepraszać, ale było to takie "przepraszam" używane jako pożegnanie czy coś w tym rodzaju. Niektórzy ludzie bowiem przepraszali za to, że muszą kogoś na chwilę opuścić. Ja opuściłam kobietę na chwilę, by móc jej przyszykować herbatę. Udałam się do kuchni, a było to miejsce dla mnie niemalże piekielne ("Piekielna Kuchnia" szefa Amaro kappa). Wolałam tam nie wchodzić, bowiem rzeczywiście nie potrafiłam gotować. Nalałam do garnka wodę i rozpaliłam w piecu. Garnek postawiłam na ogniu, a następnie wzięłam najpiękniejszy kubek jaki znalazłam i nasypałam do niego liści herbaty. Poczekałam jakieś 10 minut aż woda zaczęła wrzeć i ostrożnie ściągnęłam garnek z pieca. Wzięłam go przez szmaty, bowiem żeliwne naczynia bardzo szybko się nagrzewały. Nalałam wody do kubka i zostawiłam chwilę, by się zaparzyło. W międzyczasie odstawiłam naczynie i zimną wodą zgasiłam ogień. Prawdopodobnie coś zepsułam i piec nie będzie działał, bo mokre drewno zwyczajnie się już nie zapali. Ale taka byłam. Przepraszam.

Wzięłam tą herbatę i udałam się w stronę jadalni, gdzie na herbatę czekała nowa lokatorka. Szłam bardzo ostrożnie, a emocje ciągle we mnie wrzały. To był prawdziwy cud. W Pamiętniku Iwaru wspomniana była organizacja "Kruków". Iwaru była Ranmaru. A teraz ja miałam przed sobą kogoś kto może coś wiedzieć zarówno o sytuacji Ranmaru jak i o tej dziwnej organizacji. Modliłam się tylko o to, by z tego wszystkiego nogi nie zaczęły mi się plątać. Mogłabym się wywalić i rozlać herbatę. Wtedy byłaby wtopa, bo musiałabym znowu ją robić, a piec przecież był zepsuty. No i byłabym mokra, poparzona i poobijana. No i bym się ośmieszyła. Jakoś jednak doniosłam ten napar do jego adresatki i położyłam przed nią na stole.
- Proszę i niech Pani mi wybaczy, że tak długo to trwało. Jestem dużo lepsza w przygotowaniu pościeli, a Pani Ayumi świetnie gotuje i pewnie zrobiłaby lepszą herbatę i jeszcze jakieś ciasto czy przekąskę. Muszę z nią pogadać o tym, bym na przyszłość mogła zajmować się innymi rzeczami.
Oczywiście bredziłam. Dziewczyna pewnie nie chciała słuchać takich głupot jak robienie herbaty, posiłków czy przygotowanie pościeli. Chociaż nasz status był taki sam, bowiem ja także byłam przecież klientem tego hotelu, to jednak ja widziałam w sobie kogoś w rodzaju służby. Szło się zapomnieć, prawda?
- A Pani widzę, że jest bardzo odważna, nie? Nie dość, że pakuje się Pani w coś bardzo niebezpiecznego, to jeszcze głośno o tym mówi. Podczas wojny wszyscy chcą kogoś zabić i ze śmiercią trzeba się liczyć ... ale nie obawia się Pani śmierci w podróży? Ktoś coś usłyszy i zechce Panią zlikwidować?
Nagle ugryzłam się w język i poczerwieniałam. Brzmiało to tak jakbym chciała kobietę pouczać. W rzeczywistości jednak nie miałam czegoś takiego na myśli. Chciałam po prostu jakoś poruszyć ten temat ...
- Proszę mi wybaczyć. - ukłoniłam się raz jeszcze - Nie powinnam tego mówić. Chyba mam gorszy dzień ... albo jestem skończoną idiotką. Albo i jedno i drugie.
Przy niej czułam się jak "nikt". Tak prawdopodobnie było. Byłam nikim, jednak nie powiedziałam tego. Nie chciałam się już nad sobą użalać.
"Podsłuchałam Pani rozmowę. Przepraszam. Proszę mnie nie zabijać!" - taka oto myśl pojawiła się w mojej głowie. Nie wiedziałam co mam robić. Zamilkłam i spuściłam wzrok. Widziałam podłogę i swoje nogi. Czekałam na słowa kobiety. Jakieś jej polecenia. Może nawet jakieś odpowiedzi albo chęć rozmowy. Cokolwiek ...

[Papyrus]

Szkarłatnowłosa ruszyła za fałszywą pokojówką bez słowa. Nie odparła nawet na zapewnienia Meido odnośnie jej fatalnych zdolności w zakresie gotowania. Zwyczajnie usiadła na krześle, a raczej rozłożyła się na nim wygodnie i głośno westchnęła ze zmęczenia. Odrzuciła głowę do tyłu i pozwoliła swoim długim do bioder włosom swobodnie zwisać za oparciem drewnianego mebla. Siedziała tak nawet w momencie, w którym Narubi wróciła z herbatą. A trochę jej to zajęło. Wygaszanie pieca zimną wodą wzniosło trochę pary i dymu, więc w kompleksie lekko zaśmierdziało spalenizną, lecz pouchylane okna w pomieszczeniach załatwiały sprawę. Wracając do nieznajomej, według Meido, piękności. Miała przymknięte oczy i mogło się wydawać, że zasnęła, lecz podniosła głowę, gdy tylko usłyszała stuknięcie naczynia o blat stołu.
- Szczerze? Nie chce mi się pić, ani nie jestem głodna, więc lepiej, że to akurat Ty robisz herbatę. Niegrzecznym byłoby odmówić Pani Ayumi. O tyle jestem spokojniejsza. - zdawało się, że do starszych osób ma szczególny szacunek. Wzięła kubek z naparem i siorbiąc upiła łyk. Jej mina nie zmieniła się. Była zupełnie zwyczajna. Napiła się jeszcze ze trzy łyki, a później odstawiła herbatę. Prychnęła ze śmiechu na słowa pokojówki.
- Niech spróbuje mnie wyeliminować. To nie byłby pierwszy raz kiedy ktoś próbuje mnie zabić. - odparła z cwaniackim uśmieszkiem i poprawiła pozycję na krześle, aby nie siedzieć w tak... rozłożysty sposób. - Jedni mówią odważna, jedni szalona, jedni głupia. Pewnie po trochu z wszystkiego. Lubie mocne emocje i mam niewyparzoną gębę, a to mieszanka wybuchowa. Wybieram się na wojnę, bo chcę się sprawdzić i poczuć zagrożenie. A gadam o tym głośno, bo nie boję się innych. - dodała po chwili z ledwo zauważalnym uśmiechem. Jedynie kąciki ust były podniesione. Znów napiła się herbaty. Przewróciła oczyma jak tylko Meido znów zaczęła się odzywać. Odstawiła dosyć gwałtownie kubek i wskazała wskazującym palcem prawej ręki na twarz stałej lokatorki kompleksu.
- Słuchaj, to Ci się przyda. Kiedyś pewien chłopak mi powiedział, że nadużywane słowa tracą na wartości. Rozumiesz? Tak jak na rynku - kiedy czegoś jest dużo, to traci to swoją cenę. Jak ciągle mówisz, że kochasz coś lub kogoś, to te słowa tracą na znaczeniu. Tak samo jest z przeprosinami. Przepraszasz za wszystko. To słowo staje się wyświechtane. Wycierasz nim sobie mordę, aż w końcu straci ono zupełnie na wartości. Przeprosiny to prawdziwa skrucha za swoje uczynki i zachowanie, a zwrot grzecznościowy. - znów mówiła twardo, tak jak wtedy do tego dziwacznego mężczyzny, który był jej towarzyszem. Opuściła dłoń w momencie zakończenia wypowiedzi i rozluźniła się. Słychać było jak Pani Ayumi krząta się po budynku i coś robi, aż w końcu pojawiła się w jadalni po dłuższej chwili.
- Proszę, pokój przygotowany. - szkarłatnowłosa zostawiła kubek z herbatą i ruszyła za staruszką powolnym, spokojnym krokiem. Na jej twarzy był znów ciepły uśmiech.
- Za chwilę wrócę dopić. - rzuciła do Meido i rzeczywiście po jakichś pięciu minutach wróciła. Właścicielka kompleksu zaś zapewne udała się znów na ogród, gdyż nie przyszła do jadalni. Dziewczyna usiadła na swoim miejscu, które zajmowała wcześniej. Nie miała przy sobie już paska z ekwipunkiem. Również rozpięła nieco bluzkę oraz kamizelkę, by poczuć się luźniej, chociaż nadal nie odsłaniała zbyt wiele.
- Swoją drogą, to jestem czegoś ciekawa. Czemu udajesz pokojówkę? Nie umiesz gotować, a herbatę parzysz jak małe dziecko. Coś zrobiłaś w kuchni, bo czuć było smród dymu. Do tego warto dodać, że Pani Ayumi raczej nie stać na pokojówkę i nie jest jej potrzebna w dosyć niewielkim kompleksie. W dodatku jakbyś była prawdziwą pokojówką, to nie zlecałaby Ci ugoszczenia mnie kiedy ona przygotowuje pokój na gościa. Kim Ty jesteś? - mówiła w taki sposób, jakby była zupełnie pewna swoich słów. Na koniec uśmiechnęła się w zadziorny sposób i, nie spuszczając wzroku z Meido, napiła się łyka herbaty. Wyglądało to tak, jakby była gotowa, że dziewczyna może ją zaatakować po odkryciu jej sekretu. Co dalej?

[Meido]

Słuchałam z zainteresowaniem tego co ma mi do powiedzenia "piękna nieznajoma". Była to taka osoba jaką i ja byłam kiedyś. Ordynarna i skora do ryzyka i prawdopodobnie o niesamowicie silnej psychice istota i wielkiej mocy, która tą psychikę i całe jej jestestwo podpiera. Taka zapewne była. Chciała przetestować swoje umiejętności i z pewnością nie myślała o tym, że ktoś ją kiedyś może zabić.
- Proszę tylko na siebie uważać ... - wyrzuciłam w odpowiedzi tak bardzo zdawkowej. A potem mnie tylko pouczyła, że nie powinnam tak ciągle przepraszać, bowiem te słowa po pewnym czasie stracą na wartości. Być może rzeczywiście wycierałam nimi sobie mordę. Ciężko mi było stwierdzić czy zachowywałam się tak z grzeczności czy było to całkowicie irracjonalne, ale może dobrze by było zmienić to zachowanie chociaż odrobinę? - Rozumiem. Nie będę tak ciągle przepraszać.
Pokiwałam głową, tak jakby potwierdzając swoje własne słowa. A potem pojawiła się Ayumi i oznajmiła, że pokój dla nowej lokatorki jest już gotowy. Kobieta powiedziała, że zaraz wróci. Wiedziałam jednak, że wcale nie przychodzi tutaj dopić tą herbatę. Zamierza dalej ciągnąć rozmowę ze mną. Trochę się stresowałam, ale postanowiłam usiąść na wolnym miejscu, innym niż to na którym siedziała ona i spokojnie poczekać aż ta piękność się rozgości i rozpakuje czy cokolwiek innego tam robiła. - Nie przeszkadza Pani, że postanowiłam sobie usiąść? - rzuciłam tak na sam "początek", chociaż początek to wcale nie był. Jeśli odpowiedź była przecząca, to natychmiast wstałam. Klient nasz pan, prawda? Jeśli natomiast była twierdząca, to ... no, po prostu siedziałam. No i nagle pojawiła się dość kłopotliwa kwestia. Kobieta mnie odkryła i przejrzała moje kłamstwa. Nie wiedziałam czy powinnam jej odpowiedzieć. W końcu ukrywałam się, nie? Nie powinnam pierwszej lepszej nieznajomej zdradzać szczegółów ze swojego życia. Postanowiłam jednak zacząć od tych najmniej istotnych kwestii i tym samym dać sobie trochę czasu do namysłu. Zaczęłam więc:
- Jeśli chodzi o ten dym ... - podrapałam się po głowie z zakłopotaniem. Dostałam wypieków, puls mi się podniósł. Jeszcze trochę i w ogóle bym się zesikała z tego stresu ... - To wstyd się przyznać, ale chyba zniszczyłam piec. Jak przygotowywałam Pani herbatę ... z góry przepraszam, że jest gorzka, o cukrze nie pomyślałam ... - no i znowu to "przepraszam". Wymsknęło mi się, ale tym razem był powód. W istocie nie wiedziałam czy gość słodzi czy nie i zapomniałam o to zapytać. To był błąd. - No więc jak robiłam tą herbatę, to musiałam rozpalić w piecu, by zagotować wodę. A jak już rozpaliłam i zagotowałam, to trzeba było wygasić ogień i po prostu zagasiłam go zimną wodą i dlatego ten dym i para. Ayumi-sama mnie chyba za to zabije.
Następnie przeszłam do tematu herbaty, pokojówki i tego typu rzeczy:
- Nieczęsto parzę herbatę. Piję albo wodę albo robi to Pani Ayumi. Czasem ja sama, ale nie jestem jakimś mistrzem parzenia herbaty. W sumie to w ogóle nie znam się dobrze na kuchni. Jestem pokojówką, a nie kucharką. Potrafię myć podłogi i ścierać kurze. Ścielić łóżka ... ale kuchnia to zupełnie nie moja bajka. Brak mi talentu. A co do mojej pracy tutaj. W rzeczywistości nie jestem pracownikiem tego skromnego hotelu. Jestem jego lokatorem, zupełnie jak Pani. No, ale skoro pracuję jako pokojówka, a chwilowo jestem bezrobotna, to pomagam Pani Ayumi za darmo. Nie dostaję za to zapłaty. A czy moja pomoc jest tutaj potrzebna? To już musiałaby Pani zapytać mojej "szefowej".
Zaakcentowałam słowo "szefowej" i ujęłam go w "palcowy" (bo wykonany za pomocą palców) cudzysłów. To była rzecz jasna przenośnia. Byłam wolnym człowiekiem i wcale nie musiałam pomagać. Jednak lubiłam Panią Ayumi i dlatego jej pomagałam i nie miałam problemów z wykonywaniem jej poleceń. Tak jakby więc była moją szefową. Teraz jednak zaczynały się kwestie dość trudniejsze. Dlaczego to ja miałam zrobić herbatę? Dlaczego gościa nie przyjęła "szefowa"? Ja bym dała radę sobie bez problemu z pościelą, a ona zrobiłaby coś dobrego do jedzenia. Dlaczego więc? Wyjaśnienie mogło być prostsze niż się wydaje.
- Myślę, że właścicielka chciała po prostu, bym to ja z Panią tutaj siedziała i dlatego mi to zleciła. Dlaczego chciała? Może dlatego, że obie jesteśmy jej klientkami, a jako lokatorki tego ośrodka powinniśmy się ze sobą zapoznać? A może po prostu wiedziała, że tak na prawdę ja bardzo chcę z Panią porozmawiać i mi to umożliwiła?
Byłam staruszce bardzo wdzięczna za tą możliwość. Po tych słowach zamilkłam. Powiedziałam bardzo dużo i musiałam poczekać aż moja rozmówczyni zwyczajnie to przetrawi i jakoś zareaguje na moje słowa. Później zamierzałam jej wyjawić więcej szczegółów z mojego życia. Chciałam jej powiedzieć o tym, że kiedyś byłam shinobi, a teraz już nie jestem, a przynajmniej udaje, że nie jestem. Wtedy już wiedziałam, że nie uniknę tego tematu. Z jednej strony nic więcej bym nie mówiła, ale jednak wypytywanie o tą całą wojnę i te całe "Kruki" było strasznie podejrzane. Zwyczajna pokojówka nie powinna się interesować takimi rzeczami, nie? Ale ja nie byłam zwyczajną pokojówką i by dostać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, musiałam się zdemaskować.

[Papyrus]

Szkarłatnowłosa pokiwała głową przecząco, że nie przeszkadza jej, iż Meido usiadła. Dlaczego miałoby? Nie robiło jej to większej różnicy. Stoi, siedzi, jej sprawa. Dziewczyna była jedynie lokatorką i to dosyć zwyczajną, a nie jakąś księżniczką, by zwracać uwagę na takie drobnostki. Lekko westchnęła na kolejne słowa pokojówki. Napiła się kolejnego łyka herbaty. Już prawie ją kończyła co dało się usłyszeć po stuknięciu naczynia o blat stołu. Nieco odsunęła od siebie kubek i ponownie wyłożyła się na krześle, odrzucając głowę do tyłu. Jej wzrok był wlepiony w sufit, chociaż oczy były mocno zmrużone. Tak naprawdę nie wiadomo było czy coś widzi. Dało się jednak bez problemu zauważyć, że jest wyczerpana. Kto wie skąd wracała. Może z misji? Może z wielomiesięcznej wyprawy? Wyglądała schludnie - jakby dopiero wyszła z mieszkania, a nie podróżowała przez dłuższy czas. To mogło świadczyć o jej sile.
- I tak nie słodzę. - rzuciła od niechcenia. - Zniszczyć piec gotowaniem wody na herbatę. Masz dziewczyno talent. - dodała z drobnym uśmieszkiem i niczym wyłączona słuchała dalszej opowieści, lecz wtrąciła się po chwili. - Jak zalałaś piec zimną wodą, to mógł popękać. Ale pewnie nie popękał, nie zdążyłby się, aż tak nagrzać. Jak chcesz go zgasić, to rozgrzebujesz drzewo na żarzące się węgielki. Z czasem same zgasnął. Wodą to można zalać ognisko. No i przy piecu masz zawsze takie lufciki. Jak je zamkniesz, to nie będzie ciągu powietrza i ogień sam się zgasi. Taka rada na przyszłość. Tyle to wie nawet dziecko. - dodała znużonym tonem. Tym razem już nie przerywała Meido w dalszej opowieści, a raczej tłumaczeniu się. Nie była tym zupełnie poruszona. Nawet milczała przez dłuższą chwilę, gdy dziewczyna już skończyła mówić. W końcu podniosła głowę prosto, przetarła twarz dłonią i klepnęła się dwa razy w policzki z obu stron na otrzeźwienie. Nie były to takie delikatne klepnięcia, gdyż niemalże natychmiast wyskoczyły jej na twarzy niewielkie rumieńce.
- Tak się składa, że tamten zabandażowany dziwak, z którym się kłóciłam jest z bogatej rodziny. Bardzo, kurwa, bogatej. Mają służbę, więc wiem jak wygląda pokojówka z prawdziwego zdarzenia. Służba jest szkolona jednakowo oprócz ogrodników i kucharzy. Czy jesteś lokajem, czy służącą, czy pokojówką - umiesz to samo, a nazwa jest jedynie przeznaczeniem. Tak jak z narzędziami. Są noże do krojenia, noże kunai i katany. Wszystkie potrafią kroić, ale mają różne zastosowania. Ty jesteś samozwańczą pokojówką. Jak chcesz być taką z prawdziwego zdarzenia, to naucz się przynajmniej parzyć herbatę. Nikt nie będzie Ci kazał gotować jak ma kucharza. - po tych słowach znów się napiła herbaty. Odstawiła kubek i lekko zaśmiała się, gdy usłyszała co powiedziała Meido. Podrapała się po głowie, złapała za policzki i naciągnęła skórę na boki w głupkowatej minie.
- Pani, pani, pani. Czy wyglądam tak staro? Nazywam się Chiyoko, ale i tak wszyscy mówią mi albo Chi, albo Yoko. Jak wolisz. A Ty? Meido? - puściła swoje policzki i potarła je z uczuciem. Widocznie zabolały ją od tego trzymania oraz naciągania. - Skoro jesteś tylko zwyczajną pokojówką, to o czym zwyczajna pokojówka tak bardzo chciała ze mną porozmawiać? - zapytała z szyderczym uśmiechem. Czekała na to, aż jej rozmówczyni pęknie i wygada się kim jest tak naprawdę. Wydawało się, że nie tyle ją to interesuje, co lubi mieć rację. Lubi stawiać na swoim i kiedy wszystko idzie po jej myśli - zgodnie z tym, co powie. No, ale tak się jedynie wydawało. Prawda mogła być zupełnie inna. Osobowość to nie jest coś, co można ot tak zdefiniować. Można opisać ją w stu procentach zgodnie w warunkach naturalnych, ale wystarczy, że doda się jedną zmienną, a cały charakter może stanąć na głowie. Taką sytuacją mogło być zagrożenie życia, śmierć bliskiej osoby, stres lub inne czynniki. To wszystko wciąż wpływało na to kim byliśmy. I nie zawsze dwa razy wobec jednego wydarzenia zachowywaliśmy się tak samo. Osobowość ciągle się zmieniała, chociaż szkielet zostawał ten sam.

[Meido]

Zagryzłam zęby. Kobieta miała rację. Byłam beznadziejną pokojówką. Naprawdę brakowało mi doświadczenia w tym zawodzie i w duchu dziękowałam za wszystkie udzielone mi rady.
- Ma Pani rację. Nie jestem zawodową pokojówką i nie odbyłam żadnego kursu w tym zakresie i wszystko co umiem to po prostu wynik tego, że jestem chyba samoukiem. - Nagle przypomniała mi się przeszłość i to jak się wtedy traktowałam. - Kiedyś porównywałam się do kunaia, którego wojownik wyrzuca w kierunku wroga i nie przejmując się, porzuca ten nóż jak zwyczajny śmieć. Chciałam jednak zmienić się w taką Katanę, która zawiera duszę wojownika i nigdy nie zostanie porzucona. Myśli Pani, że jestem śmieciem, prawda?
Szybko omiotłam wzrokiem moją rozmówczynię. Rzeczywiście nie wyglądała staro. Była jeszcze młoda i piękna i pewnie podobała się niejednemu mężczyźnie i kobiecie. Mnie się podobała. Cały jej styl bycia to było coś z czym mogłam obcować aż po grób i koniec swojego istnienia. Trochę przypominałam mi Itori-sensei. W sumie być może był to ten sam typ kobiety. Potężna niewiasta, która wie czego chce i nie boi się niczego. Do tego jest piękna, mądra i robi co chce i mówi co chce. Nawet jeśli tymi słowami są zwyczajne przekleństwa. Te ordynarne słowa były bardzo urocze. Naprawdę! Widać los chciał, bym obcowała z takimi właśnie osobami i może przejęła od nich te cechy w myśl zasady "z kim przystajesz takim się stajesz".
- Wcale nie uważam, że wygląda Pani staro. Wręcz przeciwnie. Jest Pani bardzo młoda i bardzo piękna. Jednak "Pani" to zwrot grzecznościowy, ukazujący szacunek. Myśli Pa ... - ugryzłam się w język i po chwili się poprawiłam - Myślisz, że nie powinnam go nadużywać? Nie mówię tego dlatego, że próbuję stać się pokojówką z prawdziwego zdarzenia, ale dlatego, że po prostu taka jestem od dłuższego czasu i ciężko mi to zmienić.
No i w końcu przyszła ta pora, kiedy to musiałam zdradzić swoją własną tożsamość. Nie było sensu tego ukrywać. Oczywiście najpierw zaczęłam od czegoś bardzo prostego. Mianowicie od imienia. Używałam pseudonimu, więc nie powinnam zdradzać byle komu swojego prawdziwego imienia, niemniej jednak ... w obecnej sytuacji po prostu nie mogłam dłużej okłamywać Chiyoko.
- Meido to pseudonim. "Pokojówka". Używam go zamiast imienia i nazwiska. Chociaż biorąc pod uwagę moje umiejętności ... powinnam się nazwać "Sainōnai" (Beztalencie). Miło mi Panią poznać, Chiyoko-san. Jestem Narubi. Narubi Namida. Tylko proszę o dyskrecję.
A później nastała pora na wyjawienie całego sedna problemu i pewnej części mojej historii i tożsamości. Zaczęłam więc:
- No więc ... kiedyś byłam shinobi i tak jak Pani zabijałam i nieraz otarłam się o śmierć. Pewien wypadek jednak spowodował, że straciłam większość swojej siły i teraz jestem słabsza niż przeciętny Dōkō. Dlatego właśnie pracuję jako pokojówka. To po prostu moja nowa droga życia. Jednocześnie jednak próbuję odzyskać dawną siłę i zdobywam wiedzę ... - nagle coś sobie uświadomiłam. Powiedziałam za dużo, nie? Zaczęłam bać się o swoje życie. Może było to trochę irracjonalne, ale bałam się. Tak po prostu czułam się jak szpieg, który wykrada ważne dane i który właśnie został zdekonspirowany. Ja także "wykradłam" pewne informacje, podsłuchując kłótnię dziewczyny z jakimś dziwnym gościem. - Błagam ... niech mnie Pani nie zabija ... jestem niegroźna ... Nie chciałam podsłuchiwać ...
Spróbowałam się opanować i po chwili dałam radę kontynuować:
- Można powiedzieć, że się ukrywam i liżę rany. Nie dosłownie, bo nie jetem ranna, lecz w przenośni. Jako pokojówka może nie stracę głowy dla kogoś tak szybko, jeśli wie Pani co mam na myśli. Po prostu. Może pożyję trochę dłużej. Wróg prędzej zabije osobę uzbrojoną po zęby niż zwyczajną pokojówkę, nie? Mnie to co najwyżej może zgwałcić. Zgadzam się, o ile przeżyję! Muszę żyć ...
Nagle uświadomiłam sobie, że mam przecież torbę ze sprzętem ninja. Gdyby wróg odnalazł te przedmioty to mogłoby się skończyć nie tylko na gwałcie, ale też na poderżniętym gardle. Prawda? To było straszne. Personalnie nie obawiałam się własnej śmierci, jednakże biorąc pod uwagę obietnice złożone Itori-sensei i Ayi po prostu nie mogłam sobie pozwolić na ucieczkę z tego świata do wieczności. Nie zanim nie wypełnię tych obietnic.
- Proszę poczekać chwilkę - poprosiłam dziewczynę i jeśli tylko dostałam zgodę, to udałam się do swojego pokoju.

Po chwili już wracałam z tym jednym przedmiotem, po który się udałam. Pamiętnik Iwaru trzymałam przyciśnięty do piersi jak jakiś największy skarb.
"Przepraszam , Iwaru-sama. Muszę jednak to pokazać, bo może ona pomoże mi Cię odszukać." - pomyślałam i gdy już doszłam do stołu, to o ile Chiyoko ciągle tam siedziała, przeniosłam książkę do prawej dłoni i wręczyłam kobiecie. Oczywiście nie obyło się bez słów wyjaśnienia:
- To Pamiętnik Iwaru Waneko - mojej przyjaciółki, jednej z dwóch najdroższych mojemu sercu.
Było to istotne o tyle, że moje wyjaśnienia otwierały drogę do poznania wiedzy skrywanej przez Yoko.
- Ostatnio widziałyśmy się parę lat temu, kiedy Iwaru opuszczała Kantai i udała się do Ryuzaku no Taki. Próbowałam ją odnaleźć i jakieś pół roku temu poczyniłam lekki postęp w swoich poszukiwaniach. Odnalazłam poniszczony, opuszczony budynek, który niby był domem Iwaru. No, ale to była ruina nieużywana od miesięcy. Iwaru tam nie było. Zostawiła nawet swój pamiętnik. Dziwne prawda?
Wzięłam głęboki oddech, by po chwili wznowić swój monolog:
- Proszę zwrócić uwagę na ostatni wpis. - poczekałam aż dziewczyna przeczyta wspomnianą przeze mnie (zakładając, że to zrobi) stronę i kontynuowałam. - "Kruki". No i Iwaru jest bratanicą obecnego lidera klanu Ranmaru, a w jej żyłach płynie ta szlachetna krew.
Nie robiąc nawet przerwy na oddech, mówiłam dalej:
- I tak miałam zamiar wybrać się na Hyou w tej sprawie, ale teraz tym bardziej powinnam, nie? Ona może wszak mieć kłopoty, a ja muszę dopilnować by nic jej się nie stało! - to ostatnie niemalże wykrzyczałam - A nawet jeśli nic złego się nie dzieje, to chciałabym ją odnaleźć i spotkać. No i ... wiem, że niewiele mogę, ale po śmierci moich rodziców czuję się niejako związana emocjonalnie z Klanem Ranmaru i jeśli klan ten ma kłopoty, to muszę się stawić. Kocham ich jak własną rodzinę, a najmocniej kocham Iwaru.
Oczywiście kochałam wiele różnych osób, niemniej jednak wśród wszystkich posiadaczy Tsūjitegana to Panna Waneko była moją ulubioną. Nagle sobie coś uświadomiłam. Za bardzo się rozgadałam. Z bycia osobą pokorną i niezdarną zmieniłam się w jakąś pieprzoną wojowniczkę. Wygadywałam bzdury o ratowaniu innych, miłości ... Chyba wstąpił we mnie jakiś dziwny bojowy duch. Ja miałabym kogoś uratować? Dobrze będzie jeśli nie będę plątać się między nogami.
- Wiem, że pewnie przypłacę tą decyzję życiem, niemniej jednak ... A zresztą. Proszę przyjąć, że jestem po prostu ciekawa. Proszę mi udzielić jakiś informacji.
Oczywiście ciągle istniała ta niepewność. Co jeśli coś mi się pomyliło i Chiyoko wspomaga w walce nie tą stronę konfliktu? No cóż ... wtedy zapewne pożegnam się z życiem bardzo szybko, nie? Nie bałam się jednak i próbowałam osiągnąć swoje cele.

[Papyrus]

Chiyoko na pytanie czy uważa Meido za śmiecia wzruszyła jedynie ramionami. Zapewne nawet nie zastanawiała się nad nią i było jej to zupełnie obojętne czy pokojówka ma jakieś znaczenie, czy nie. Szkarłatnowłosa interesowała się głównie sobą, więc nawet nie zastanawiała się bardziej nad znaczeniem egzystencji Narubi. Lekko uśmiechnęła się jednak, gdy usłyszała komplementy. Zapewne takiej odpowiedzi oczekiwała. Z pewnością lubiła być chwalona.
- Myślę, że powinnaś wiedzieć kiedy warto zapytać o imię, a kiedy uparcie używać "Pani". Przynajmniej w tak luźnych relacjach jak nasza. - odparła od niechcenia. Później wysłuchała jak pokojówka przedstawia się. Na koniec machnęła jedynie ręką, jakby na zbycie. - Nikomu nie powiem, bo i tak nie mam komu. Nie posiadamy wspólnych znajomych, ani nikt pewnie mnie o Ciebie nie zapyta. Nie masz się czym martwić. No i skoro wyjawiłaś mi swoje nazwisko, to w sumie mogę dodać, że jestem z Rodu Kouseki. - po tych słowach już dała w spokoju wygadać się Narubi odnośnie jej prawdziwego "ja", a nie tego, które przyjęła aktualnie. Yoko była zadowolona z siebie, z tego, że udało jej się rozgryźć fałszywą pokojówkę. Przy okazji podarowała jej trochę drobnych rad, które pozwolą jej ulepszyć swoje "przebranie". W takiej formie może i oszukałaby większość zwyczajnych ludzi, ale z pewnością nie osoby, które rzeczywiście wiedzą jak służba z prawdziwego zdarzenia wygląda. A przecież o to chyba chodziło, prawda? W każdym razie Chiyoko nieźle została zaskoczona jak nagle Meido zaczęła błagać ją, by ta jej nie zabijała. Otworzyła szerzej oczy, rozbudziła się i rozchyliła usta, nie do końca wiedząc co począć. Podniosła nawet dłonie jakby w zapewnieniu, że nie zamierza niczego złego. Od tej pory była znacznie bardziej uważna. Nic nie powiedziała, dalej pozwalała mówić Narubi. Nawet poczekała, aż ta wróci znów do jadalni, by mogła w spokoju dokończyć całą swoją opowieść. Przyjęła ostrożnie pamiętnik i otworzyła go bez wahania. Na szybko czytała wpisy i co jakiś czas odrywała wzrok, by spojrzeć na pokojówkę i skupić się na tym, co mówi. Zgodnie ze wskazówką skupiła się też na ostatnim wpisie, który obejmował temat Kruków. Uśmiechnęła się delikatnie, lecz nadal nie przerywała, nie wtrącała się. Czekała. No i w końcu kolejnymi dziwnymi słowami Meido zakończyła swoje wypowiedzi. Yoko chwilę milczała. Nawet dłuższą chwilę. Widać było, że jest trochę zmieszana i zaskoczona.
- Po jaką cholerę mam Cię zabijać? Twoja śmierć przysporzyłaby mi tylko problemów, a gówno bym z tego miała. To po pierwsze. Po drugie - powiem Ci tyle, ile sama się dowiedziałam. Byłam w Sogen i Yusetsu i spotkałam te całe Kruki. Nie wiem do końca kim są, ale zdaje się, że sporo wiedzą. Opowiadali, że niedługo nastąpi jakiś atak na Ród Yuki. Nie pamiętam dokładnie o co chodziło. Mowa była o zagrożeniu innym niż Novum Ordo, czyli Ród Hozuki i jego zniewolone przydupasy. Nie wiem. Jakaś baza czy coś. W każdym razie Kruki zbierają ludzi chętnych, aby wspomóc Ród Yuki w walce przeciwko jakiemuś Bestii - bo tak na niego mówią kimkolwiek on jest. Na Twoim miejscu wybrałabym się tam, bo od pewnego czasu Szczep Ranmaru mieszka na Hyuo. Uciekli tam po tym, jak zmienił się lider Hozukich i zaczął te bzdury z Novum Ordo. Yuki udzielili im azylu, więc teraz jak ten cały Bestia zniszczy Yukich, to i Ranmaru też. No i skoro zależy Ci na tej przyjaciółce z Ranmaru, to warto pomóc jej przeżyć. W dodatku trop prowadzi też do Kruków. Ja zostanę w Hyuo i będę czekać na atak Hozukich. Cholera wie kiedy to nastąpi. - i po tych słowach dopiła ostatni łyk herbaty. Odstawiła kubek z dala od siebie, a następnie podniosła się, przeciągając i rozprostowując. - Zrób z tymi informacjami co chcesz. Ja idę spać. Radzę Ci jednak trochę znormalnieć, bo na razie jesteś nieźle stuknięta. Cześć. - i jak gdyby nigdy nic wyszła z jadalni. Ruszyła do swojego pokoju i zamknęła się w nim na klucz. Było jeszcze wcześnie, a Chiyoko i tak zapewne zajęła się snem. Narubi zaś dostała wszelkie cenne informacje jakie mogła potrzebować. Dwa tropy, które łączyły się w jeden. Lepszej okazji mogła nie mieć.

//No i to tyle. Koniec mojej roboty tutaj. Meido ma informacje, które potrzebowała. Resztę działasz sam.

[Meido]

Okazało się, że Chiyoko wcale nie zamierza mnie uśmiercić. To było nawet miłe z jej strony. Chociaż tak po prawdzie to może ja byłam po prostu trochę przewrażliwiona i wszędzie spodziewałam się swojej śmierci. Wysłuchałam informacji, które przekazała mi dziewczyna.
- Nie wiem czy się kiedyś jeszcze zobaczymy - powiedziałam na pożegnanie - Ale przeżyj i dokop im! Żegnaj.
Gdy tylko odeszła, ja zaczęłam wnikliwie analizować te informacje. Oczywiście wiedziałam o tym, że rodzina Iwaru zamieszkuje teraz Hyou. Novum Ordo ... w sumie nie wiedziałam co to takiego. Nic mi to nie mówiło i nie mogłam to do niczego dopasować. Informacja ta jakoś chyba nie została zapisana w mojej głowie. W sumie podobnie było z Kouseki. Nazwa tego klanu także nie była mi znana. Istotne jednak były te "Kruki" czyli organizacja, która zamierza wesprzeć Yukich i Ranmaru w walce z Bestią i agresorami. Niby nie były to jakieś konkretne informacje, ale przynajmniej wiedziałam co się działo, a wydarzenia te były bardzo istotne. Nie tylko dlatego, że każdy inteligentny człowiek powinien wiedzieć co się w świecie dzieje, ale także dlatego, że dla mnie to była sprawa osobista. No i pomyśleć, że gdyby ta dziewczyna akurat nie zaczęła kłócić się przed ośrodkiem Pani Ayumi, to nie dotarłaby do mnie ta informacja. Miałam szczęście, a może i też pecha. Przecież to była dla mnie praktycznie pewna śmierć. Z pewnych przyczyn, od razu po rozmowie z Chiyoko, poszłam szukać Pani Ayumi.

Znalazłam ją dość szybko.
- I jak? - zapytała mnie. Pewnie chodziło jej o nowego gościa.
- Gość właśnie udał się prawdopodobnie do swojego pokoju. Zaparzyłam jej herbatę. - nie wspomniałam jednak o tej wpadce z piecem. Nie było takiej potrzeby, no i jednocześnie były ważniejsze rzeczy, które zaprzątały moją głowę. Dokładnie rzecz ujmując, była taka jedna osoba. Moja przyjaciółka Aya, która gdzieś tam przebywała w Ryuzaku no Taki. Skoro zamierzałam udać się na tak bardzo niebezpieczną i ryzykowną wyprawę, to musiałam jednak się pożegnać, w razie gdybym nie wróciła. Oczywiście Ryuzaku no Taki było mniej więcej po drodze, jednakże nie chciałam tracić czasu i stawić się punktualnie. Oczywiście nie wiedziałam kiedy to ma nastąpić, jednakże Chiyoku zrobiła sobie dwa dni odpoczynku, więc miałam minimum te dwa dni w zapasie. Nie mogłam się spotkać z Ayą. No i ... nie chciałam jej denerwować. Zaraz pewnie zaczęłaby mnie przekonywać, żebym tego nie robiła. To spotkanie mogłoby być bolesne zarówno dla mnie jak i dla niej. Zamierzałam załatwić to listownie.
- Wyruszam na Hyou - powiedziałam, a Ayumi zrobiła wielkie oczy. Później jednak powróciły one do normalnego stanu, co prawdopodobnie świadczyło o tym, że właśnie pojęła co zamierzam. - Mam prośbę.
- Jaką?
- Mogłaby Pani wysłać w moim imieniu list do mojej przyjaciółki z Ryuzaku no Taki? Aya mieszka w sierocińcu, ewentualnie czasem przebywa w tamtejszym szpitalu.
- Pewnie. Pomagasz mi za darmo, to mogę tyle dla Ciebie zrobić, Narubi-chan.
Użyła mojego prawdziwego imienia i zwrotu jakim dorośli obdarowują dzieci. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Nie byłam jeszcze dorosła. Dorośli mieli problemy, a ja jako dziecko wcale nie musiałam się nimi przejmować i mogłam je zrzucić na kogoś innego. W rzeczywistości jednak nie mogłam, jednak to i tak było miłe uczucie. Dała mi kopertę, kartkę i długopis. Starsze osoby miały to do siebie, że zazwyczaj miały dobre wyposażenie. Nie w sensie broni i tego typu podobnych rzeczy, chociaż i te się czasem zdarzały. Zawsze jednak miały wszystko co było potrzebne, a ja właśnie potrzebowałam kartki, długopisu i koperty. Szybko wypisałam list na otrzymanej kartce:

Droga Ayu

Bardzo Cię przepraszam za to, że tak długo milczałam i w ogóle Cię nie odwiedzałam. Musiałam uporządkować swoje sprawy i jakoś obrać nową ścieżkę życia. Myślałam i myślę jednak o Tobie bardzo często. Jesteś moją ukochaną przyjaciółką.

Dzisiaj jednak podjęłam decyzję. Wyruszam na Hyou. Moja druga ukochana przyjaciółka - Iwaru - zaginęła. Pragnę ją odnaleźć i trop prowadzi właśnie na tą wyspę. Iwaru należy do Szczepu Ranmaru, a szczep ten, sprzymierzony z Rodem Yuki stoi u progu wojny. Wojny, w której muszę uczestniczyć. Mam ku temu dwa powody. Po pierwsze, być może dowiem się co się stało z Iwaru i być może ją odnajdę. Po drugie, od śmierci mojej mamy i taty, uważam rodzinę Iwaru za swoją własną i muszę im pomóc. Jeśli bym tego nie zrobiła, to już nigdy nie mogłabym w nocy usnąć. Jeśli to zrobię, to najprawdopodobniej usnę snem wiecznym i już nigdy się nie obudzę. To chyba lepsza opcja, prawda?

Strasznie się boję, ale proszę Cię o jedno. Uśmiechnij się i chociaż nie będzie mi dane zobaczyć Twojego uśmiechu, to sama świadomość tego, że to zrobisz powoduje, że chce mi się krzyczeć z radości! Twój uśmiech jest magicznym światłem, które rozprasza mrok strachu! Twój uśmiech jest magicznym napojem, którego kropla wystarczy, by tysiąc żołnierzy walczyło z mocą 10 tysięcy!

Bardzo martwię się jednak o Twoje zdrowie. Nie wymyśliłam jeszcze sposobu jak Cię wyleczyć i jeśli przyjdzie mi umrzeć, to już raczej go nie wymyślę. Jednakże byłam w gorących źródłach w Ryuzaku no Taki i właścicielka powiedziała, że wody w tych źródłach mają właściwości lecznicze. No i że dodawana do nich specjalna sól jeszcze te właściwości zwiększa. Może spróbujesz się wybrać do tych źródeł? Proponuję Ci strefę VIP. Standardowa cena to 30 Ryo bez jedzenia i 40 Ryo z jedzeniem, a do dyspozycji masz zimną wodę pitną, prywatną szatnię, prywatne gorące źródła i saunę na dwie godziny. Powiedz jaka jest sytuacja i być może dostaniesz jeszcze rabat. Nie powinno Ci to zaszkodzić, a być może poczujesz się lepiej, a choroba trochę ustąpi.

W kopercie umieściłam trochę Ryo, byś mogła opłacić te gorące źródła. Przynajmniej jedną wizytę. Niestety nie mogę przesłać więcej, bo niewiele mam, a muszę jeszcze zakupić parę rzeczy, by przygotować się do walki. Te pieniądze możesz przeznaczyć na co tylko chcesz. Są Twoje.

Dorzucam jeszcze coś trochę obrzydliwego. Kilka kosmyków moich włosów, byś miała po mnie jakąś pamiątkę.

To niestety wszystko co chciałam Ci przekazać w tym liście. Nie bądź na mnie zła. Do zobaczenia.

Będę Cię kochać zawsze. Nawet po śmierci.

Kochająca Narubi.

Pisząc to, początkowo czułam się dobrze, jednakże ostatnie słowa tego listu napełniły mnie bólem i smutkiem, tak, że prawie się rozryczałam. Zdałam sobie sprawę, że to już koniec tego listu, a koniec tego listu oznaczał to, że już nigdy niczego do Ayi nie powiem. Nie zamierzałam bowiem wracać z Hyou. Ta wyspa miała stać się moim grobem. Umieściłam kartkę w kopercie i wrzuciłam do koperty 38 Ryo. Następnie nożem, który leżał w pobliżu odcięłam sobie trochę włosów, które następnie zawiązałam w supeł i także umieściłam w kopercie. Gdy już list został przygotowany, zaniosłam go do Ayumi. Oddałam także długopis. Kobieta obiecała, że to ona zajmie się wypisaniem odpowiedniego adresu i dostarczeniem listu gdzie trzeba i że tym akurat nie muszę się przejmować.

- Idę do sklepu - rzuciłam krótko, a Ayumi pokiwała tylko głową. Oczywiście nie wybierałam się jeszcze na spotkanie przeznaczeniu. Póki co jedynie sklep. Jak tylko wrócę ... to popakuję się i wyruszę. Opuściłam więc ośrodek.

z/t