Hotel "Marmur"

[Akashi]

Rozmowa po drodze była dość ciekawa zwłaszcza jej ostatnie momenty i słowa, które wypowiedziała Motoko, młodzieńcowi zrobiło się zwyczajnie głupio, zwłaszcza że to była pierwsza dziewczyna, z którą spędził jakąś wspólną noc, a do tego ona dość dokładnie mogła obadać jego ciało, każdy jego aspekt, nawet małe drzewo między nogami, które rosło, gdy ona ściskała je w ręce.
– Niestety muszę odmówić tej propozycji, te widoki zostawię dla jednej osoby. – powiedział zawstydzony młodzieniec, gdy jego partnerka z nocy znikła za zakrętem. Łatwo się można domyślić, że to właśnie ją miał na myśli. Bez znaczenia jak atrakcyjna w tym momencie była właścicielka hotelu, fioletowo-włosy zwyczajnie nie obchodziła, może każdego innego zwykłego mężczyznę tak, ale dla kultysty była tylko ładnym opakowaniem i niczym więcej. Dalsza droga do pokoju mija w ciszy, przynajmniej ze strony młodego niedoświadczonego chłopaka, który jedynie rozmyślał o tym, jak uchronić Motoko przed niebezpieczeństwem, z mordercy i psychopaty zostaje dzielnym rycerzem chcącym chronić kobiety, takiej zmiany to nawet w serialach nie zagwarantują. Drzwi były takie same, jak je zostawili, a chłopak, który ich pilnował,stał dzielnie na warcie, Akashi bez większych oporów otworzył drzwi i poczekał na Riri aż obejrzy sobie miejsce zbrodni i ciało martwej. – Mogę je przykryć? – zapytał młodzieniec, jeżeli kobieta mu na to zezwoliła, chłopak podniósł ciało i położył je na podłodze pokoju i czymś przykrył. Gdy Riri wypowiedziała imię i nazwisko ofiary, z młodego kultysty zeszło powietrze, poczuł olbrzymią ulgę, związana z imieniem tej kobiety.
– Rozumiem, da się zrobić bez najmniejszego problemu. – powiedział chłopak, szeroko się uśmiechając, a w jego oku pojawił się blask. W końcu jakaś okazja, by komuś przyjebać i to tak legalnie bez problemu ze strażą. – Polecam porozmawiać jeszcze z facetem mającym pokój obok, może wiedzieć coś więcej o tym zajściu. – dodał po chwili, zabierając karteczkę z informacjami, jakie przekazała mu Riri i opuścił pokój, kierując się na wyższe piętro do pokoju 301. Wędrówka tam nie była całkiem trudna, zwłaszcza że większość ludzi jeszcze spała. Pukanie do drzwi trochę trwało, ale w końcu ktoś otworzył praktycznie identyczna kobieta. – Nie jestem tutaj w sprawie budzenia, nie zawracałbym sobie głowy takimi sprawami. Pani Kin Yoshida? Pozwoli pani, że wejdę do środka. – wypowiedział chłopak z trochę inną miną niż zazwyczaj, tym razem malowała się na niej powaga i lekka groza, nawet zbytnio nie czekał na pozwolenie na wejście do środka, tylko po prostu wszedł. – Niech Pani lepiej usiądzie. – powiedział, przerywając swoją wypowiedzieć, a gdy kobieta przybrała pozycję siedzącą. – Pani siostra, Motoko Yoshida, została zamordowana dzisiaj w nocy. Przybyłem tutaj, ponieważ szukam pani narzeczonego, jest mi winien parę odpowiedzi, tak jak Pani. – wypowiedziała z wielką oschłością w głosie, gówno go obchodziło czy kobieta zacznie płakać, czy nie, ale jej reakcja mogłaby wiele wyjaśnić, jakby ona miała coś wspólnego z jej śmiercią, zapewne nie zareaguje zbytnio gwałtownie, w końcu będzie wiedziała, że jej siostra nie żyje. – Co robiłaś dzisiaj w nocy i gdzie twój narzeczony? – ponowił pytanie, gdyby kobieta nie załapała wcześniej z powodu szoku i zwyczajnie czekał na jej odpowiedź, nie zamierzał bawić się w pocieszyciela, a tym bardziej zostawać czyjąś zabawką bez swojej zgody i chęci na to.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

9/15 Chyba przyjęła całkiem pozytywnie twoje słowa, Motoko, bo usłyszałaś jej szczery śmiech, nim zanurzyłaś się w korytarze hotelu.
Chodząc po tym miejscu bardzo szybko nabierało się wrażenia, że jest się w złej przestrzeni - i o złym czasie. Coś tutaj sprawiało, że wszystko wydawało się po prostu większe, może to ten przepych tutaj panujący..? Chociaż nie, przepych sam sobie nie powalał, na każdym rogu nie stały drogocenne wazy z dynastii Antykreatora, złoto przecież wcale nie przelewało się w malowidłach na ścianach, więc w sumie skąd ten dziwny pomruk malutkości, który wpełzał za kołnierz, kiedy tylko zostawało się samemu na korytarzu..? To jak gra z potworami spod łóżka - wydaje ci się, że je kontrolujesz. Wiesz, że tam są, dlatego je pilnujesz, co noc zapalasz świecę i sprawdzasz, czy czają się pod materacem, czy może skryły się tym razem w szafie - nie ma ich, uf - i tej nocy udało ci się z nimi wygrać. Więc skąd ciągle ten niepokój..? Wszystko działo się w kącikach oczu - i kiedy próbowałaś skupić na tym spojrzenie całkowicie się rozpływało. Na szczęście informacje o tym, że ofiara miała na imię Motoko ułatwiło w powrocie do normalności - całe to zdarzenie wciągnęło cię w takim tempie, że nawet nie dało się zauważyć, jak przeminęło dziwne roztargnienie i stagnacja, która trzymała twoje kostki, gdy wędrowałaś w tą stronę.
- Rad jestem, że się panience podoba. - Barman uśmiechnął się do ciebie pięknie i uprzejmie, tak jak każdy w tym hotelu się zresztą uśmiechał - ci ludzie nie pasowali do zewnętrznego świata jak ten budynek. Oderwani od rzeczywistości wraz z tym zalążkiem raju.
Mężczyzna, obok którego usiadłaś, wcale nie był taki brzydki. Dobrze zbudowany, ze wczorajszym zarostem na mocnej szczęce - uosobienie tak zwanej męskości - tylko cienie pod oczami, mizerota jego "ja", niszczyła cały wizerunek, a wydawał się nawet przyjemnym, chociaż rzeczowym gościem o krótko przyciętych, myszowatych włosach i piwnych oczach.
- Właśnie zmarła siostra mojej narzeczonej, raczej nie może mi... pani pomóc. - Spojrzał na ciebie i zawahał się ewidentnie, czy powinien nazywać cię per panią czy może jeszcze panienką.

Riri jak najbardziej przytaknęła, żebyś zakrył zwłoki, przecież ze zwyczajnego szacunku dla zmarłego tak wypadało. Teraz w jej rękach było posprzątanie tego i uciszenie plotek, które z prędkością światła na pewno już rozchodziły się po hotelu, skoro tamta sprzątaczka udała się z recepcjonistką do pokoju służby... ale to już nie było twoje zmartwienie. Twoim jedynym zadaniem było skupienie się na znalezieniu osoby odpowiedzialnej za ten bajzel.
- Tak, to ja... ale co pan... och! - Kobieta wydała z siebie odgłos oburzenia, kiedy wtargnąłeś do jej sypialni nie czekając nawet na pozwolenie, potrącając ją właściwie, bo swoim ciałem blokowała wejście - była zdecydowanie drobniejsza od swojej bliźniaczki, niższa, ale przynajmniej była żywa. - Co pan najlepszego wyrabia?! - Zdezorientowana, ciągle trzymając jedną dłonią drzwi, nawet ich nie zamknęła, idąc tuż za tobą. Twoje wtargniecie rozbudziło ją na tyle, żeby zrzucić z ramion ostatki snu, z którego to snu ją zresztą wyciągnąłeś. Jej piękno? Ach, nie należała do tych cudownych kobiet, może bardzie klasyka w stylu Mary-Rin Mon-Roe, kojarzysz taką aktorkę z Sogen..? - w każdym razie gdzie tam jej było do Motoko, prawda? Jedni lubili starsze, a ty zdecydowanie miałeś fetysz na dzieci. Chociaż ja na dziecko, to trzeba było przyznać, że Wielbicielce dżdżownic niczego nie brakowało - miała na czym usiąść no i miała czym dmuchać, jeśli dodać do tego jeszcze jej temperamenty charakterek, to stanowiła całkiem niezły obiekt polowań.
- Usiąść?! Nie będę siad... - Tak, gotowa była się z tobą kłócić, na szczęście byłeś szybszy i nie pozwoliłeś jej rozwinąć słowotoku. Szok zasznurował jej usta. - Moja... za... co pan mówi? Jak to "zamordowana"? - Wytrzeszczyła na ciebie oczy, zamierając w całkowitym bezruchu. Trawiła informację, która do niej w żadnym wypadku nie docierała. - Ja... spałam... narzeczony wcześnie wstaje, poszedł pewnie do baru albo na spacer... - Mówiła przyciszonym głosem. Wycofała się parę kroków, szukając dłonią w tyle fotela, na który osiadła jakby wyssana z sił.

[Motoko]

Nie chciała po raz kolejny się zagubić, czy to w hotelowych korytarzach, czy też we własnym umyśle, który niechybnie odleciał zaraz po tym co powiedziała przez co jakiekolwiek słowa wypowiedziane przez Akasiego nie były zarejestrowane. Z każdą minutą w hotelu nabierała coraz to więcej podejrzeń, że jest on naprawdę oderwany od rzeczywistości, o której zapomniała. Saga, Tensa i jej narzeczony, wszyscy zostali w tyle, choć na szczęście Mo potrafi spoglądać za plecy, dosyć systematycznie, dlatego właśnie rozpamiętywała ich postury, starając się pamiętać ich oczy, bo przecież to zawsze było cechą charakterystyczną u każdego człowieka. Właśnie dlatego patrząc się w załamanego mężczyznę miała ochotę spojrzeć w jego ślepia, uprzednio oczywiście uśmiechając się promieniście do barmana.
Gra pozorów.
Jedyne co jej zostało jeśli chciała w jakiś sposób wyciągnąć od niego informację to kolejne wcielenie się w kogoś innego. Nie mogła stwierdzić, czy była to chęć zapomnienia o własnych problemach, czy zwyczajnie jedyne wyjście, które widziała w tej sytuacji, tylko czy było to tak istotne? Grunt to skuteczność, a przecież dzięki swoim młodzieńczym względom i urokowi mogła jakoś zadziałać, prawda? PRAWDA?
- Och. W takim razie przepraszam najmocniej...Moje wyrazy...współczucia. - odnalezienie odpowiednich słów do sytuacji czasem sprawiało jej problem, choć chyba nie trzeba wcale mówić o tym, że dzięki tym pauzom mężczyzna mógł stwierdzić, że naprawdę mu współczuje, w końcu miała tyle empatii. - Skoro tak wygląda sytuacja, to chyba warto poprosić o coś mocniejszego, gustuje Pan? - zaproponowała niewinnie, wręcz jakby podchodziła powolutku do rozpłakanego niedźwiadka, który zaraz może stać się rozgniewanym potworem, a nie stworzeniem. Kątem oka spojrzała na barmana i pokazała głową w stronę mężczyzny, żeby ten mu nalał kielonek, samej sobie odmawiając, bo przecież co też ona jako nastolatka mogła wypić, najwyżej soczek, choć z Sagą bardzo pomyślnie postawiły opór tej bezpodstawnej zasadzie. Co by nie było przecież w ich wieku już przechodziło się przez śluby, rodziło dzieci, tylko czy to również obejmowało Shinobich i Samurajów, którzy zwyczajnie ginęli z dnia na dzień?
Załamanie mężczyzny, który rzekomo nienawidził się z siostrą swojej narzeczonej dawał wiele do myślenia. Był to trop, którego Motoko nie mogła sobie odpuścić obwąchać, tym bardziej, że myśli przestały jej uciekać na boczne tory, kiedy musiała faktycznie skupić się na mężczyźnie.

[Akashi]

Informacja o stracie kogoś bliskiego zszokowała kobietę, co trochę wycofywało ją z grona podejrzanych. Przecież aż tak dobrą aktorką nie mogła być. Prawda? Zresztą, kogo to obchodzi, zdechnie prędzej czy później, albo z czyjąś pomocą albo sama.
– Rozumiem, że Pani nic o tym nie wiedziała? – Zapytał dla pewność, po czym pomógł usiąść kobiecie, bo jeszcze ona się przypadkiem zabije siadając i wtedy młody kultysta będzie mieć problemy, których zbytnio nie chciał. – Chcę by Pani zgłosiła się do właścicielki hotelu, możliwe, że będzie posiadać więcej informacji. – Dodał po chwili, po czym sam oparł się o ścianę i rozglądał po pokoju szukając interesujących go rzeczy, oczywiście jakiś poszlak, które mogły świadczyć o jej udziale w tym morderstwie, albo jej narzeczonego.
– Widziałaś, że twoja siostra miała kochanka? Prawdopodobnie on jest odpowiedzialny za jej śmierć, jeden ze światów zeznał, że kłóciła się z nim dwa dni temu i w noc, w którą zginęła również się z kimś kłóciła. Masz jakieś podejrzenia, kto to mógł być? I czy mogę się trochę rozejrzeć po pokoju? – Powiedział, fioletowo-włosy patrząc uważnie na kobietę i jej zachowanie. Jeżeli zgodziła się na jego propozycje przeszukanie pokoju, dokładnie przepadał wszystko, co tylko mógł z wyjątkiem kobiety, ona go nie interesowała, a potem, jeżeli chciała, a on zdobył odpowiednie informacje odprowadził ją do panienki Riri, a sam poszedł szukać jej narzeczonego, albo mężczyzny, którego kobieta wskazała za kochanka siostry.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

10/15 Mężczyzna już trzymał w rękach szklankę, opróżnioną, ale barman bardzo skrzętnie, kiedy tylko skinęłaś głową, napełnił ją na nowo. Czym? Cholera wie. Znasz się, tak m się zdaje, na alkoholach tyle, co nic, a kryształowa flaszka, z której nalewał, nie była niczym podpisana. Może był to jakiś tutejszy specjał... a specjałów musieli mieć tutaj sporo i to mocnych, skoro Akashiego tak pozamiatało, że wbił się do przypadkowego pokoju i skończyłaś w jego ramionach. Pan Bussho Arato, bo tak na imię miał siedzący przy tobie jegomość, nie śmierdział jednak alkoholem. Albo nie pił zbyt długo, albo wszystkie zapachy zagłuszała ostra woń tytoniu, która musiała być zmieszana z jakimiś ziołami, która go otaczała - spokojnie, nie mam na myśli takiego zioła.
- Dzięki. - Mężczyzna nie miał nawet siły zdobywać się na większą kurtuazję - ze wszystkich osób to właśnie on zdawał się być teraz wrakiem człowieka, porozwalanym na milion kawałeczków, których nie sposób sklecić. - Współczucie to marna rekompensata za stratę członka rodziny. - Skomentował krótko, chociaż bez wyrzutów, pociągając łyk trunku. - Aż boję się pomyśleć, jak żona zareaguje.

Pomogłeś jej usiąść, jakże szlachetnie z twojej strony! Tak samo szlachetne było ostrzeżenie jej o nadchodzącej złej wiadomości z twoich ust. Te małe, maleńkie gesty, pokazywały, że wcale nie byłeś takim pozbawionym serca potworem, za jakiego uchodzić chciałeś - nawet jeśli w większości czyniłeś tak tylko po to, żeby ułatwić samemu sobie życie i zadanie, które ci powierzono.
- Nie, nie... o... o śmierci? - Podniosła na ciebie spojrzenie, ale zaraz je opuściła, biegając wzrokiem na boki. - Ja... nie wiem co powiedzieć...
Zacząłeś sobie, niby mimochodem, wędrować to tu, to tam, szukając interesujących rzeczy - czyli tych, które jakkolwiek mogłyby naprowadzić na śledztwo i... och, widzisz? Zeszyt na biurku. Otworzony, obok niego ołówek, a z samego zeszytu - wyrwana kartka. Identyczne kartki jak tamta, na której napisano notatkę, lekko pożółkłe od starości, o takiej samej fakturze.
- K... kochanka? - Znów uniosła na ciebie spojrzenie. Wydawała się być kompletnie rozkojarzona. Zaciskała dłonie kurczowo na szlafroku. - Nie mam pojęcia, o nikim mi nie mówiła... O zgrozo... - Osunęła się bez sił na oparciu fotela, podpierając dłonią głowę. - Ależ proszę... jeśli to tylko ma jakoś pomóc... - Głos niewiasty przy końcówce prawie się załamał. Zakryła dłonie twarzą, chociaż dobrze wiedziała, że to nie pomoże oddzielić się od okrutnej prawdy.
Odprowadziłeś kobietę do właścicielki hotelu, a sam poszedłeś w kierunku baru, gdzie, jak już wiedziałeś, znajdował się mąż (przyszły mąż) Yoshidy. I była tam też Motoko, która całkiem nieźle i pogodnie sobie z tym mężem ćwierkała.

[Motoko]

Nie przeszkadzała jej woń, która otaczała mężczyznę, można powiedzieć, że nawet jej pasowała do tego obrazka pełnego nieszczęścia. Mężczyzna nie był wystarczająco wcięty, żeby dziewczyna mogła go zacząć wypytywać, jednakże jego aktualny stan dawał wiele do życzenia, oczywiście pod względem estetycznym. Barman poszedł kapkę dalej, a Motoko skupiła się na słowach narzeczonego siostry zmarłej. W pewnym sensie coś jej nie grało, bo ewidentnie mężczyzna przeżywał jej śmierć, co przeczyło słowom osób z usługi, być może naprawdę to on był tym kochankiem? Jedynym wyjściem było sprawdzenie tego drogą elokwencji i dyplomacji! 'Jak ja nienawidzę tej roboty.'
- Domyślam się... - stwierdziła cicho, zaraz zdejmując swoją maseczkę radości, przybierając na powrót swoją posągową, oschłą neutralność, co było praktycznie wyczuwalne od razu. - W prawdzie jestem tutaj z całkiem innego powodu, chciałabym się dowiedzieć, skąd Pan ma informację o Motoko i kiedy ostatni raz Pan ją widział? - zarzuciła w niego pytaniami jak profesjonalny shinobi kunaiami, nie dając nawet możliwości do przyjęcia tego, że w ciągu kilku sekund przestała już być taką przyjemną nastolatką. Jedynym co jej zostało w tej sytuacji to właśnie wypytać mężczyznę, który definitywnie miał coś za uszami, bo przecież z byle powodu by nie płakał za kobietą. Jej własne imię, które również miała martwa kobieta w jakiś dziwny sposób brzmiało w jej ustach, a może to zwyczajne wrażenie w głowie? W każdym razie, z pewnością nie chciałaby znajdować się w takiej sytuacji jak ona.
- Wiem, że mieli Państwo romans, proszę nawet nie przeczyć, jak inaczej wytłumaczy mi Pan ten żal, który teraz Pana trawi? - zarzuciła mu cichym, choć bardzo dosadnym głosem, dając mężczyźnie do zrozumienia, że jest podejrzewany o morderstwo. Nie była pewna swoich słów, choć starała się robić całkiem inne wrażenie, mając cały czas na względzie obserwację jego reakcji, które zdradziłyby chyba najwięcej.
Mówiąc te słowa spod przymrużonych oczu, zauważyła w wejściu Akashiego, który już tym razem nie paradował bez górnej części kimona.

[Akashi]

Słuchając żalów kobiety i opowiadając jej wszystko pozwoliła przejrzeć młodzieńcowi swój pokój oraz jej narzeczonego, kto by się tego spodziewał, że tak łatwo to pójdzie, ale zresztą, każdy z początku się upiera się, co do swojego, a jak zabierze się mu to, na czym mu zależy staję się bezbronny niczym dziecko. Piękne chwile, ale cóż. Młodzieńcowi niezbyt zależało na poprawie stanu kobiety, zresztą i tak nie mógł go poprawić, przeglądanie pomieszczenie nie było trudne, niezbyt wiele tutaj rzeczy, które mogą wydać się interesujące i mieć jakieś powiązanie z sprawą, która go już powoli wnerwiała. Bingo, na biurku znajdował się stary notes, a w nim była wyrwana strona, a papier pasował idealnie do tamtej kartki.
- Czyj to notes? – Zapytał się chłopak pokazując go kobiecie. – Mogę coś sprawdzić? – Dodał po chwili i nawet nie czekał na odpowiedź, wziął kawałek, ołówka, węgielek czy cholera wie, co tam mieli na biurku i zaczął pocierać go o następna stronę, tak by odkryć, co było napisane na wyrwanej kartce. Jeżeli już rozszyfrował zawartość kartki zabrał notes ze sobą i odprowadził kobitę do Riri.
- Upraszam byś została tutaj do mojego powrotu, inaczej przy następnym spotkaniu nie będę taki miły. - powiedział młodzieniec idąc w stronę baru, gdzie miał znajdować się narzeczony kobiety. Po paru minutach przekonał się, że to prawda, a i by było tego mało znajdowała się tam Motoko, miał wyraźna nadzieje, że go nie zauważyła. Zamierzał stanąć gdzieś przy wejściu i poczekać spokojnie na rozwinięcie się sytuacji, ciekawiło go jak ona będzie wyglądać i mógł popatrzeć na czarnowłosego aniołka siedzącego przy barze, cóż ona bardziej przykuwała uwagę chłopaka i sprawiała, że zapominał o całym świecie i tym, co miał zrobić oraz co znajdowało się w notesie. Więc oparł się ze spokojem o ścianę przy wejściu.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

11/15 Rozglądanie się po pokoju, cóż... mogłeś przeszukiwać równie dobrze prywatne rzeczy przyszłej pary, ale chyba akurat to nie przypadłoby mieszkance tego pokoju do gustu. Znajdowały się tutaj ciuchy, walizka, prywatne rzeczy, kosmetyki i perfumy, zarówno te damskie jak i żeńskie - wszystko to, z czym małżeńska para przyjechała. Na wieszakach, zawieszonych na szafie, wisiała kolorowa suknia ślubna i eleganckie kimono na ślub dla pana młodego - naprawdę planowali wesele, cóż... teraz zamiast na wesele przyjdzie im pójść na pogrzeb.
- Mojego męża. - Odparła zmęczonym głosem kobieta. Zmęczonym? Raczej załamanym. - Proszę. - Otworzyłeś notatnik, ale niczego ciekawego w nim nie było - jakieś bazgroły, jakieś notatki dotyczące najwyraźniej prowadzonego przez parę biznesu - nic dotyczącego sprawy, to z całą pewnością, zero jakichś prywatnych notatek. Tylko, zaraz, ta wyrwana kartka... wziąłeś ołówek, a właściwie węgiel, leżący obok i przejechałeś nim po stronie znajdującej się pod tą wyrwaną kartką, żeby sprawdzić, co było napisane na brakującej stronie.
Napis głosił: Żegnaj, Motoko.
Wejście do baru zastało cię wiadomą sytuacją - Motoko oraz mężczyzna rozmawiający ze sobą - i to słodycz, jaką dziewczę oblewało mężczyznę, bardzo szybko zmieniła się na typową dla niej rzeczowość, chciałbym powiedzieć: tą znaną tobie, ale... w ogóle jej nie znałeś.
Motoko, chyba twoja nagła zmiana nie zrobiła na mężczyźnie większego wrażenia - nie to, że był tak pijany od alkoholu, raczej był tak pijany własnymi myślami, że nie wyłapywał niuansów gry aktorskiej, ale akurat zmiany twojego tonu ciężko by było NIE zauważyć. Wargi Arato wygięły się nieprzyjemnie.
- Już chyba cały hotel o tym plotkuje. Ciężko się nie dowiedzieć. - No tak, to akurat prawda. Jednocześnie jakieś takie marne alibi, co nie? - Wczoraj po południu. - Odwrócił się od ciebie, krzywiąc jeszcze bardziej i już chciał pociągnąć łyka akoholu, kiedy zadławił się niemal swoją śliną, słysząc następne oskarżenia. - Słucham?! - Zapytał z oburzeniem. - To siostra mojej przyszłej żony, jak śmiesz coś takiego mi zarzucać?

[Motoko]

Przez chwilę bardzo przypominał jej ją samą, choć nie mogła pozwolić mu na odejście w całkiem inny świat, ten równoległy, który przewlekle powtarzał swoją mantrę, odbierając możliwość skupienia na rzeczywistości. Gdyby choć trochę się postarała być może nawet i znalazłaby całkiem inny sposób wyciągnięcia od niego informacji jednak strzelenie garścią mocnych słów często było najmocniejszym sposobem na wyciągnięcie z marazmu. Tak też było w jego przypadku. Praktycznie automatycznie zmienił swoją postawę na bardziej butną, wręcz agresywną. Motoko nie przestraszyła się. Nawet nie wycofała na milimetry, ciągle utrzymując swoje przymrużone, podejrzliwe spojrzenie na obruszonym mężczyźnie.
- W takim razie zechce mi Pan powiedzieć skąd się wzięła ta notatka w jej pokoju? - zarzuciła w niego pytaniem, zauważając, że stojący przy ścianie Akashi trzyma w ręku jakąś księgę i to nie tą którą Riri niosła do pokoju, była jakby mniejsza. Wystarczyło dodać karteczkę i przedmiot, który dzierżył przeklęty mężczyzna i wysnuła pewnego rodzaju aluzje, kompletnie niepodparte na niczym konkretnym. W istocie nie sądziła, żeby to on był winny śmierci kobiety, choć oczywiście nikogo nie można wykluczać, jednak robiła odpowiednią minę do gry, którą sama rozpoczęła przybierając z początku dosyć sympatyczne wrażenie. Same słowa odnośnie kartki, która z początku ją tak przeraziła były jedynie przypuszczeniem niepodpartym niczym konkretnym, ot zwyczajne skojarzenie, a wszystko to za sprawą notatnika trzymanego w rękach przeklętego.
- Gdzie się Pan znajdował dzisiaj w nocy i o której Pan wstał? Czy jest ktoś kto może poświadczyć o Pana słowach? - wystawiała przeciwko niemu kolejne pytania, choć w głębi duszy kibicowała, żeby potrafił się porządnie wytłumaczyć, bo zwyczajnie nie odczuwała w nim winny, choć czy ma prawo w ogóle wydawać takie osądy? Nie znała go, a każdy motyw mógł być wystarczająco mocnym, żeby zabić. Wystarczyła tylko szarpanina i mocne pchnięcie.
- Czy ktokolwiek podejrzewał, że mają Państwo dobre stosunki? Jeśli nie, to kogo by Pan wskazał na drugą osobę, z którą Motoko miała romans? - zaproponowała w pewnym sensie dając mu do zrozumienia, że nie uważa go za stuprocentowego winnego, a jedynie jednego z wielu. Przecież to nie w jej kwestii było decydować kogo zabić, chociaż może ta równowaga polegała właśnie na tym, żeby w pewnych sytuacjach wykazać się odpowiednim rozsądkiem prowadzącym do sprawy? Tylko czy mogła kierować się rozsądkiem, gdy wszystkie emocje, które bardzo dobrze znała, w postaci kontaktów z płcią przeciwną, pozwalały jej na tą oschłość i logikę? Przecież emocjonalność wykluczała się wraz z trzeźwością opanowanego umysłu, prawda? Dlaczego w takim razie Samurajowie mieli dzieci jak chociażby jej ojciec...

[Akashi]

Młodzieniec ze spokojem obserwował scenę, która rozgrywała się przed jego oczami, cichą jej nazwać nie można praktycznie spokojnie mógł usłyszeć słowa dziewczyny jak i mężczyzny, cóż tak to bywa w emocjach. Kolejne słowa lały się jak potok, a on zwyczajnie sobie stał i czekał na odpowiedzi moment by przywitać się dość dobitnie z mężczyzną, który i tak nie musi być winnym, ale sprawiłby olbrzymią przyjemność gdyby nim był. Chłopak czekając na to, co nieuniknione przeglądał notes mężczyzny sprawdzając jego charakter pisma z odkrytym pożegnaniem, przecież jego żona też miała do niego dostęp, tak jak i każdy, kto posiada kluczę do pokoju i wie, kiedy nie ma w nim gości. I raczej notesu z tak ważnym dowodem nie zostawiłby na biurku, jak już to w jakiejś szufladzie albo gdzieś schował, a nie. Wszystko coraz bardziej tu śmierdziało. Gdy mężczyzna skończył odpowiadać na pytania dziewczyny, fioletowo-włosy, odbił się od ściany i ruszył w ich stronę, w dość brutalny sposób postanowił się przekonać czy ten namiętny kochanek mówi prawdę. Jak znalazł się za jego plecami, rzucił notes na bar przed nim, a drugą ręką wyjął ze swojej torby kunai, który przyłożył mężczyźnie do gardła.
– Bądź grzeczny to nie zaczniesz się dusić swoją krwią. To twój notes prawda? – Zapytał się Akashi wskazując drugą ręką na niewielki stary zeszyt, po czym go otworzył i zaczął przekładać strona po stronie aż do ostatniego miejsca, gdzie było pożegnanie.
– Możesz to wyjaśnić? Kartka znajdująca się przy ciele, pochodziła z twojego notesu. – Powiedział, posyłając ciepły uśmiech w stronę Motoko, cóż nawet grożąc komuś można zrobić dobre wrażenie prawda? Przynajmniej on liczył na coś takiego, ale miał nadzieje, że się nie przeliczy, ale chociaż miał większą pewność, że mężczyzna nie skłamie, ale też większą szansę, że ktoś w końcu wezwie po niego straż. Kolejne problemy z prawem, niezbyt mile widziane w promieniu dobrych paru mil, tak samo jak przedstawiciele prawa oraz porządku. Tutaj ma panować bezprawie.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

12/15 - Jaka notatka? - Czuł się atakowany. I to było po nim widać od razu. Dostał mocnego kopa, który go obudził wystarczająco mocno, żeby trud poranka, żałoba, którą przyjął na ramiona, spłynęła po nim jak wczorajszy sen - i teraz byłaś już tylko ty i twoje chore w jego oczach oskarżenia - patrzył na ciebie jak na wroga publiczne numer jeden, jak na nienormalną, po której można spodziewać się dosłownie wszystkiego, dlatego lepiej uważać na najmniejszy krok czyniony w twoim kierunku. Naprawdę nie wiedział o jakiej notatce mowa czy może po prostu blefował? - Co to kurwa ma być? Oskarżasz mnie o zabicie siostry?! - Jeszcze trochę i mężczyzna wybuchnie. Jego twarz już zrobiła się nieco czerwona od intensywnych emocji, jakie w nim wzbudziłaś. A to miał być dopiero początek tej karuzeli. - Jaki znowu ro... - Nie dokończył. Zamarł w bezruchu, chociaż już dźwigał się z krzesła i... pewnie chciał protestować już o wiele bardziej rzeczowo niż tylko słownie, lecz do gry postanowił wtrącić się Akashi i przyłożył chłodną stal kunaia do szyi nieszczęśnika, który skutecznie ostudził jego temperament. Arato zamarł w bezruchu, zerkając na mężczyznę za jego plecami - jemu nieznajomego mężczyznę zresztą - i chociaż polecenie takie nie padło, to bardzo grzecznie i powoli spowrotem zajął swoje miejsce, starając się rozprężyć mięśnie, żeby nie sprawiać wrażenia, jakby gotów był podjąć walkę - niestety marnie to wychodziło, wola wolą, ale emocje w momencie bycia całkowicie przypartym do ściany, były zbyt silne, żeby mięśnie od tak zaczęły słuchać się umysłu. Jego spojrzenie zeszło z Ciebie, Akashi, na notes, który rzuciłeś na blat. Barman zapobiegawczo odsunął się do tyłu, unosząc ręce.
- Proszę się uspokoić, albo będę zmuszony zawiadomić straż. - Odezwał się pracownik, cofając krok do tyłu.
- Mój. - Odpowiedział gardłowo Arato. I po tym zamilkł na dłuższą chwilę, zaciskając z całych sił szczękę. Coś ukrywał. Musiał coś ukrywać, chyba inaczej by się tak nie spinał, prawda? Silny argument w postaci kunaia przy szyi dosyć szybko rozwiązała mu język. - Mieliśmy romans. Ja i... i Kin. Byłem wczoraj u niej w nocy... chciałem zostawić jej tą kartkę i zakończyć ten romans. Pokłóciliśmy się. Trochę poszarpaliśmy... ale ja nigdy... bym jej nie skrzywdził.

[Motoko]

Faktycznie, mężczyzna był wyprowadzony z równowagi, a Motoko już szykowała się do ewentualnej obrony, którą wykorzystałaby w sposób nader korzystny, oczywiście na jego niekorzyść. Ręka na rękojeści znalazła się dosłownie w ciągu kilku sekund i tylko obecność nieśmiertelnego, a raczej jego kunaia przy szyi mężczyzny spowodowała, że mięśnie w ręku dziewczyny nieznacznie się rozluźniły.
- Nie będzie potrzebna żadna straż, badamy sprawę z polecenia właścicielki, dlatego istotna jest dyskrecja. Proszę się nie ruszać z miejsca. - zwróciła się w stronę barmana, który definitywnie był gotów wylecieć z mokrymi gaciami poza swoje miejsce pracy. - Pani Riri z pewnością nie byłaby zadowolona gdyby Pan opuścił stanowisko. - zwróciła się do niego zjadliwymi słowami i kpiącym, lekkim uśmieszkiem, który i tak chyba był mu obojętny, w końcu prawie nie wyskoczył na drugą orbitę. Widocznie takie sytuacje, kiedy w grę wchodzi jakaś broń, są dalsze niż w statusie 'pożądane i widziane'. Zaraz jej wzrok został utkwiony w mężczyźnie, który ewidentnie miał spory problem przed przyjaznym przyznaniem się do własnej winy...romansu, a co z resztą?
- Widzi Pan, a ja tutaj się starałam przyjaźnie...Zawsze ta brutalność, ale chyba chciał Pan powiedzieć Motoko. - po raz kolejny to słowo zabrzmiało w ustach, które nigdy jakoś nie przepadały za przedstawianiem się pełnym imieniem. Znowu panowała nad sytuacją, a przynajmniej takie miała wrażenie, kiedy mrużyła niebezpiecznie oczy i powoli zaczęło do niej docierać, że wizja jego mózgu wylewającego się na jej buty, nie jest taka zła.- Teraz skoro już rozjaśniliśmy sprawę Waszego romansu, może mi Pan przybliżyć, czy Pańska narzeczona miała jakiekolwiek możliwości do podejrzewania Pana o to? Jak skończyła się Wasza szarpanina i oczywiście co zastał Pan w pokoju, kiedy wrócił od swojej ukochanej siostry narzeczonej. - ostatnie trzy słowa były przesiąknięte jadem, który Mo musiała wypuścić z siebie, bo też oczywiście zawsze, ale to zawsze, jakiś facet musiał namieszać kobiecie w głowie. Bardzo dobrze pamiętała to uczucie, kiedy wręcz ściskało ją w piersi na myśl o tym, że najdroższy ją zostawi, dlatego spełniała jego wszystkie zachcianki... Chęć ścięcia głowy mężczyźnie w tym momencie była w istocie kusząca, jedynie błyszcząca broń, w której kątem widziała odbicie swoich iskrzących od nienawiści, szkarłatnych oczu. Nie patrzyła się na Akashiego, bo w tym stanie mogła również sobie przypomnieć, że ten znalazł się w jej łóżku i zwyczajnie nie zginął, kiedy zatapiała w jego ciele swój miecz, a to doprowadziłoby do kolejnego starcia, tym razem bardziej zaciekłego, a przecież jeszcze nie rozmyślała, dlaczego ten żyje. Poziom nienawiści do facetów w ciągu jednej sekundy wzrósł wręcz do granic jej cierpliwości, wystarczył tylko jedno złe słowo, a mężczyzny flaki, czy też jelita, wylewałyby się na piękną marmurową posadzkę.

[Akashi]

Rozwiązanie, tak blisko końca, końca tego, kto zabił. Kto zawinił, nie zawinił człowiek, lecz jego uczucia, uczucia względem drugiej osoby, względem tej, do której nie powinno się ni czuć, względem tej, która powinna być przyjacielem i nikt więcej. Lecz między tym jest cienka granica, granica między Przyjaźnia, a miłością, miedzy życiem, a śmiercią. Kto ile razy ją przekroczył i nie zaznał bólu? Chyba nie ma takiej osoby, który nikt nie została tym dotknięta. Dotknięta parszywym losem. Młody kultysta, ten, który dotykał ostrzem gardła mężczyzny, wystarczyłby jeden lekki ruch by ten padł i dołączył do swej ukochanej, za, której śmierć odpowiadał. W tym momencie młodzieniec nawet nie zamierzał się odzywać, zwyczajnie trwał trzymając kunai przy szyi przyszłego narzeczonego? Trupa? Cholera wie, obie opcje są tak samo możliwe jak i niemożliwe. Jeszcze ten barman, parszywy barman od feralnego trunku, ale gdyby nie on nigdy ta dwójka by się nie spotkała i nawiązała….A właściwie, co mieli nawiązać? Przecież nic ich nie łączy, kto by chciał blisko siebie mieć kogoś przeklętego o nieznanej przeszłości.
– Barman, nalej mi trochę wody. Zaschło mi w gardle.– Powiedział chłopak, lekko obracając kunai w ręku i kierując go czubkiem w stronę gardła mężczyzny delikatnie dociskając do skóry, by lekko ją naciąć., Po czym odsunął go delikatnie i znowu przyłożył bokiem, zostawiając niewielką ranę na ciele mężczyzny.
-Powiedz mi, co ty za gówno mi wczoraj podałeś? – Przypomniał sobie młodzieniec o tym, co chciał wyjaśnić z barmanem rano, może to nie najlepsza okazja, ale cóż lepsza to niż nic. Zawsze może się czegoś dowiedzieć i rozluźnić atmosferę, popijając ze szklanki zimną wodę. Chęć śmierci byłą w chłopaku spora, mimo tego, że wolał tego nie robić i mieć więcej potencjalnych ofiar, ale cóż, raz się żyje prawda?
-Zabieramy go do Riri, czy zabijamy? – Powiedział fioletowo-włosy ponownie dociskając kunai do szyi przyszłego narzeczonego w końcu jemu płacili za głowę sprawy morderstwa, a nie za sprowadzenie go żywego. Zwłaszcza, że odpowiedział już na wszystkie pytania, które zadała mu Motoko. Tylko jak odniesie się do tego dziewczyna, On był gotowy iść za nią choćby do grobu, z którego i tak by wyszedł. Prędzej czy później.

[Shijima]

Grupowa misja rangi C

I know of lies by the truths I've been told
The biggest one is that we're not growing old

13/15 Barman jeszcze nie panikował, ale słowo jeszcze było bardzo trafne - nie należał do tych osób, które na co dzień widzą broń i przemoc, nic więc dziwnego, że oparł się o blat za swoimi plecami i wolał nie ruszać, posłusznie skinąwszy głową w stronę Motoko - jasne, polecenie panienki Riri, oczywiście... nie, wątpię jakoś, żeby gość to przyjął do siebie. Aktualnie raczej miał gdzieś na czyje polecenie pracujecie, bylebyście tylko schowali niebezpieczne zabawki do kabur i opuścili to miejsce w trybie now. To, czy jego pracodawczyni będzie zadowolona z jego kolejnych kroków chyba najmniej aktualnie się dla niego liczyło.
- Tak... właśnie tak... - Potwierdził zmieszany - zresztą cała ta sytuacja siadała na nerwy, hej, każdy mógłby się przejęzyczyć i nazwać swoją zmarłą kochankę imieniem własnej żony, prawda? Z całą pewnością każdy. Ciekawe, czy w łóżku też je mylił. - Ja... nie wiem... pchnąłem ją na ścianę i wyszedłem... nie wracałem do pokoju na noc...
Proszę bardzo, jaka dzielna z was była para detektywów, kto by pomyślał! Bardzo ładnie i gładko się uzupełnialiście, kiedy jeden badał jedną stronę medalu, druga szła badać tą drugą - takim sposobem obejrzeliście to kuriozum ze wszystkich stron i mogiście wydać jednoznaczny osąd: gość był winny. Zwłaszcza, że jakoś specjalnie się nie bronił, tylko w sumie kto by się bronił, kiedy miał przystawioną broń do szyi, która jeszcze lekko dociskała się do jego gardzieli? Mężczyzna syknął z bólu, gdy ostrze przecięło naskórek z chirurgiczną wręcz precyzją, Akashi dobrze wiedział, jak naruszyć strukturę tkanki, żeby od razu nie uszkodzić całego pacjenta pomimo tego, że o medycynie wiedział tyle co nic. Nie szkodzi. Tutaj zdolności do opatrywania były mu niepotrzebne, korzystał za to z innych, tak samo jak korzystała Motoko - z tego pajęczego zmysłu, który podpowiadał, w którą stronę iść, gdzie i kiedy zboczyć, czemu lepiej się przypatrzeć. Nikt wam tutaj przecież nie poda jak na talerzu winnego, jego trzeba było znaleźć, a okazało się to chyba dość proste, prawda..? Klasyczny wątek - kłótnia z kochanką, szarpanina, potem wypadek. Szukanie odpowiednich słów było zbędne, pozostawało tylko teraz zadecydować, co zrobić z kimś, kto zabawił się cudzym kosztem, jak to inaczej nazwać? Pobawił się Motoko w łóżku, szybko mu się znudziła, bo przecież dla niego to był tylko nic nie znaczący romans i postanowił wrócić do żony.
Barman sięgnął po szklankę i napełnił ją wodą z drewnianej beczki, wyciągając w twoim kierunku - trochę wody polało się po ziemi, ale chyba aktualnie nikomu to nie przeszkadzało... może prócz samemu barmanowi, którego ręce zaczęły się trząść jeszcze bardziej.
- Specjał tutejszych włości ze spirytusu ziemniaczanego... - Odpowiedział przestraszony.
- Zabijamy? Nie, błagam! Ja naprawdę niczego nie zrobiłem Motoko! Przysięgam!

[Motoko]

Właśnie dlatego Mo przez cały czas utrzymywała swój kąt oka na barmanie, sprawdzając czy ten nie robi żadnych gwałtownych ruchów, w końcu sama była zdolna przeskoczyć bar i zwyczajnie go zabić. Dlaczego? Otóż to on, jak się okazało po czasie zapoczątkował jej rozchwianie emocjonalne, a to już był pewien występek, który nie pozwalał jej osiągnąć równowagi. Takie przypadki tępi się od ręki. Jednakże nagle całą uwagę nastolatki przykuł mężczyzna, który drżał przed niemalże dziećmi, bo przecież w stosunku do niego byli bardzo młodzi.
- Co robiła Pańska narzeczona, kiedy Pan wychodził? - kolejne pytanie wypłynęło z ust dziewczyny, która skupiła się stuprocentowo na przerażonym mężczyźnie, który okazał się być winnym uczuć. Najgorszy typ ze wszystkich. Pomyślała dziewczyna, niemalże z uciechą patrząc, jak po jego szyi toczy się szkarłatna krew, niemalże się oblizała! - Pchnął Pan ją na ścianę po tym jak wręczył do ręki kartkę z pożegnaniem? - jej zirytowanie tą plątaniną, która ewidentnie nie miała sensu w tym przypadku, była przez cały czas kontrolowana ostatkami sił cierpliwości, dzięki której ręka jedynie oplotła rękojeść miecza. Dobrze, że nie miała pojęcia o tym oddaniu swojego przeklętego, nieśmiertelnego towarzysza z nocy, bo z pewnością głębokość ewentualnego cięcia skierowanego w stronę mężczyzny by się znacząco pogłębiła, przebijając również wnętrze jednookiego chłopaka.
- Słyszał Pan jej błagania po odepchnięciu, jakieś prośby, szła za Panem? - dopytywała dalej, nawet nie starając sobie obrazować biegu wydarzeń, które jak na jej chłodne podejście były i tak już nieźle porąbane. Mimo wszystko musiała się go wypytać odnośnie tych błahostek, które sama uważała za kompletne dno zakochanych dziewczyn, a przecież sama taka byłam. Nagłe zamknięcie na chwilę oczu i głęboki, choć cichy oddech świadczył jedynie o tym, że wysiłek jaki trzyma ją w ryzach powoli się kończy, bo zwyczajnie widziała w tym zbyt dużo własnej przeszłości.
- Zamknij się. - warknęła w jego stronę oschle, przenosząc zaraz spojrzenie na Akasiego, który już wypytał barmana, a ten mu odpowiedział. - Dobrze, możemy pójść na spotkanie z narzeczoną. - przytaknęła oschle, już opanowana, bo przecież nie dajmy się zwariować, nie godziło się tak brudzić piękny bar, a w szczególności narażać barmana, którego równowaga została definitywnie naruszona, lepiej przyozdobić już zakrwawiony pokój. Wstała ze stołka i pozwoliła Akashiemu wraz z jeńcem iść przed sobą. Sama przystanęła na chwilę przy barze dając im odejść i rzucając jedno pytanie do mężczyzny. - Czy pamięta Pan może coś ciekawego z ubiegłej nocy?Tego dżentelmena, który tutaj siedział z jakąś kobietą, jego narzeczoną bądź samą jej siostrę? - chyba warto wiedzieć coś więcej, w razie gdyby ten miał ciekawe informacje. Po uzyskaniu odpowiedzi ruszyła za dwójką mężczyzn.