Mglisty las

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #4

Mężczyzna, który objawił się wręcz znikąd, zagadnął dwójkę przyjaźnie. Z jego krótkiej wypowiedzi można było wywnioskować, że pragnie zaoferować im zlecenie. Misje były sposobem utrzymania dla każdego ninja. Niektórzy jednak lubili wyzwania, trening i innego rodzaju testy. Wykonywania takich zadań było więc dla nich idealnym rozwiązaniem. Mogli spełnić swoje ambicje, a przy okazji zarobić trochę pieniędzy. Dodatkowo doświadczenie wyniesione z misji bardzo często owocowało w przyszłości. Można było natknąć się na trudnego przeciwnika, ale po potyczce z nim znaleźć luki w swojej defensywie i podkręcić ofensywę. Również sama wiedza, która docierała do aktywnych zawodowo ninja, niejednokrotnie była nagrodą. Ostatni czynnik to rozgłos - w końcu niektóre sylwetki dzięki wykonaniu tony horrendalnie trudnych zleceń zyskiwały coś, co towarzyszyło im nawet po śmierci. Sławę. Podobno dla niej warto umrzeć.
Para zareagowała całkiem podobnie. Oboje nie byli pewni, jednak dało się dostrzec osobę bardziej chętną do tego typu zadania. Był to, nic dziwnego, chłopak. Hoshigaki prawdopodobnie z natury lubił testy. Wcześniejsze siłowanie na rękę, niechlubne dla niego, mogło pójść w niepamięć, jeśli wykaże się teraz. No i ogólnie pewnie podchodziło mu takie robienie dla innych, wykonywanie zleceń. Dziewczyna natomiast bardziej zainteresowana mężczyzną odezwała się cicho. Saice nie można niczego zarzucić - ich rozmówca faktycznie wyglądał dobrze. Był w kwiecie wieku - miał dwadzieścia kilka wiosen. Jego brodę zdobiła broda, oczy miał niebieskie jak ocean, a na głowie bujną czuprynę. Loki, bo taką formę przybierały włosy, jak cały jego zarost, miały barwę brunatną. Rysy miał delikatne, ale głos rzeczywiście przyjemny.
- Jestem przyjacielem pewnego bogatego kupca. Niedawno ten krezus został obrabowany z bardzo cennego materiału - łusek rekina. Nie wiem czy orientujecie się, po ile stoją one na rynku, ale według mego ziomka te dzięki wyjątkowej barwie miały cenę trzykrotnie wyższą. Zainteresowani byli, ale łuski szybko skradziono. Idę je odzyskać, ale potrzebuję obstawy. Wyglądacie młodo, ale pewnie potraficie obchodzić się z podstawowymi sztukami, a także mieliście do czynienia z bronią. - rzucił. Wszystko co wiedział musiał usłyszeć, gdy dwójka się siłowała i przekomarzała. Również kabury obecne u dwójki dawały jasny komunikat. - Zapłacę wam, stawkę podzielimy na troje, żebyście nie mieli pretensji.
Przybysz zachował się rzeczywiście w porządku. Dał jasny komunikat, gdyż nie chciał wrobić Saiki i Seikiego. Młodzi ninja w końcu mogli uważać siebie za słabeuszy i podnóżki u jego osoby. Co prawda nie wiedzieli nic o jego zdolnościach, ale jego wiek mógł robić swoje. No, nieważne zresztą. Dwójka musiała podjąć decyzję. Albo idą za mężczyzną, albo żegnają się z nim.
- Byłbym zapomniał. Jestem Akito i mieszkam na tej wyspie. Okolicę znam dobrze, dlatego nie powinniśmy zostać zaskoczeni, w razie walki. - powiedział. Zadanie, z tego co przedstawił, miało sprowadzić się do odzyskania łusek. Towar mógł równie dobrze zostać "odkradziony" i nic więcej. Jednak faktycznie, istniało ryzyko potyczki. Z drugiej strony czy złodzieje byli gotowi na spotkanie trójki ninja? - To jak. Mogę na was liczyć?

[Saika]

Łuski rekina... Cóż po tym słowie od razu jej wzrok padł na Seikiego, który przecież mógł nie chcieć pomagać barbarzyńcom, którzy okaleczają jego krewniaków. Z jednej strony bała się, że to zdyskwalifikuje ich misjodawcę, a z drugiej strony obawiała się o to, że chłopak może zaatakować mężczyznę. Nim ryboludź zdążył cokolwiek powiedzieć Saika szybko się odezwała. W końcu nadarzyła im się okazja jakich mało - niczym grom z jasnego nieba pojawia się misjodawca, kiedy ci mówili właśnie o trudniejszej misji.
Tak, zgadzamy się. Pochodzenie przystojniaczka wywarło na niej pozytywny wpływ. Bowiem była to wyspa, na której głownie znajdowała się osada Hoozuki. A skoro ten był shinobi, to bardzo prawdopodobnym było, że i on jest jej kuzynem. Jeśli Seiki miałby jakieś ale, natychmiast zamyka jego gębę dłonią, trzymając za górną i dolną wargę między zębiskami. Trudniejsza misja dawała jej pierwsze widzialne oznaki ekscytacji. Możliwość pokonania przeciwnika tym bardziej. Samej nie chciałby jej zapewne, dlatego obecność Seikiego będzie kluczowa w tym momencie. Następnie podążyli w wyznaczonym przez mężczyznę kierunku, rozpoczynającym ich następną przygodę.

[Hoshigaki Seiki]

Zainteresowanie możliwym zleceniem szybko przerodziło się w ciężkie do opisania uczucie, które po dłuższej chwili można było chyba nazwać irytacją przechodzącą we wściekłość.
Łu... - zacząłem mówić, kiedy nagle dłonie Saiki znalazły się między moimi zębami i nie pozwoliły wydusić z siebie ani słowa więcej.
Bleglellga! - wymamrotałem usiłując wyrwać się z jej dziwnego chwytu. Zanim zdążyłem wyrazić swoje niezadowolenie, mężczyzna ruszył już w drogę, a my pozostaliśmy lekko z tyłu.
Oszalałaś? Mam pomagać komuś w obrocie łuskami rekinów? A może zaczniemy handlować kośćmi Hoozukich, o ile w ogóle je macie? Też tak chętnie poszłabyś za pierwszym lepszym gościem, gdyby takie dał ci zlecenie? - rzuciłem zeźlony do Saiki, nie rozumiejąc w ogóle jakie motywy nią kierowały kiedy zgodziła się przyjąć zlecenie.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #7

Dwójka ninja miała zgoła odmienne zdanie. Saika była za. Trudno jest powiedzieć, co spowodowało jej aprobatę. Uroda mężczyzny, a może samo zlecenie? W końcu odnalezienie tajemniczych łusek było dla niej jedynie przyjemnością, a w towarzystwie takiego przystojniaka... Zdecydowanie na tak, z wszystkimi konsekwencjami. Seiki za to z początkowego nastawienia do nieznajomego, pogodnego i raczej pozytywnego, przeszedł do złości. Nie mógł jednak wykrztusić z siebie niczego konkretnego, i to dosłownie. Jego towarzyszka zasłoniła mu usta swoimi dłońmi, aby Hoshigaki nie mógł wyrazić swojej dezaprobaty. Ten jednak nie ustawał i po chwili udało mu się wypowiedzieć bliżej nieskonkretyzowane wypowiedzenie: "Bleglellga".
Plan dziewczyny powiódł się. Dzięki jej zabiegowi ich zleceniodawca nie usłszał pretensji Seikiego. Gdy już wyruszył i zostawił ich za sobą, dopiero wtedy skrzeloczłek postanowił przemówić Saice do rozsądku. Dziewczę musiało odpowiedzieć na uwagę towarzysza. W końcu w takiej atmosferze wspólna misja była zadaniem bezsensownym. Jednak, być może ku zdziwieniu dwójki, Akito zatrzymał się i odwrócił. Chociaż zdecydowanie ich wyprzedził, nagle przystanął, tuż po wypowiedzi Seikiego. Następnie z wciąż pogodną twarzą powrócil do nastolatków. Zdawał się nie przejmować słowami wypowiedzianymi przez chłopaka i pełen wigoru kroczył.
- Ach tak. Więc jesteś ze szczepu Hoshigaki, młodzieńcze? To zgoła zmienia postać rzeczy. Będę wam musiał powiedzieć całą historię. Nie bierzcie mnie za barbarzyńcę - sam jestem przyjacielem wodnych zwierząt. Rekin, którego zabito i zabrano mu łuski, był moim przywołańcem. Teraz chcę je odzyskać i oddać rodzinie mojego już ex-summona. Ashara był dobrym stworzeniem i nie zasługuje na taki los. - oznajmił. Następnie, po chwili pauzy, ponownie się odewał. - Rozumiem więc, że mogę na was liczyć? W końcu mamy wspólny cel.

[Saika]

Jak mogła się spodziewać Seiki nie był zadowolony. Nie mogła mu się dziwić, jednak taka okazja nie zdarza się często. Zlecenie przyszło samo do nich, a ten mężczyzna nie wydawał się złą osobą, choć jej postrzeganie mogło być zaburzone. Na słowa chłopaka jedynie spuściła głowę, bo z pewnością zareagowałaby w ten sam sposób. Nie mogła jednak pozwolić, żeby zlecenie przeszło im koło nosa, kiedy ten zaczął ją właśnie podgrzewać na samokształcenie.
Ja... wiem... Ale dzięki temu będziesz mógł dowiedzieć się kto obraca takimi rzeczami. Wiem, że to nie jest wymarzone zadanie, ale sam dopiero mówiłeś o cięższych zleceniach, a co to jest teraz? Nikt nie mówił nigdy, że będzie przyjemnie, poza tym będziesz mógł liczyć na pomoc w walce z tymi handlarzami jakby co! mówiła do niego przyciszonym głosem, kiedy w słowo szedł jej zleceniodawca. Jego wersja nie trzymała się kupy - najpierw mówił o handlarzu, a teraz chciał oddać łuski rodzinie swojego przywołańca? Spojrzała na niego podejrzliwie, zastanawiając się czy rzeczywiście dobrze zrobiła, zgadzając się na misję. Tym razem czas na odpowiedź dała Seikiemu, który w tej sytuacji był poszkodowany i należało mu się, by móc powiedzieć co o tym myśli.

[Hoshigaki Seiki]

Zanim zleceniodawca do nas zawrócił, odtrąciłem rękę Saiki i spojrzałem na nią wyraźnie zdenerwowany.
Dowiem się kto, ale jednocześnie im pomogę? Świetny pomysł. - warknąłem, kiedy nagle podszedł do nas mężczyzna.
Po wysłuchaniu jego nowej wersji wydarzeń, założyłem ręce na klatce piersiowej i spojrzałem na niego spode łba.
Najpierw byli na te łuski kupcy ale ktoś je ukradł, teraz nagle rekin okazuje się być twoim przywołańcem, którego zabito. Udowodnij to i przywołaj rekina. Jeśli tego nie zrobisz, porozmawiamy zupełnie inaczej. - po tych słowach spokojnie opuściłem ręce i zacisnąłem pięści.
Zastanawiałem się, jak w tej sytuacji zachowa się Saika. Nie brałem pod uwagę tego, że mnie zaatakuje, ale mogła z pewnością spróbować mnie powstrzymać, gdybym chciał ruszyć na mężczyznę. Teraz kiedy sytuacja stała się bardziej napięta, zacząłem zwracać większą uwagę na szczegóły wyglądu mężczyzny. Wprawdzie nosił buty typowe dla shinobi, ale mógł je przecież ukraść. Gdzie była jego opaska? Shinobi raczej nie chowali takich rzeczy przed innymi. Coraz więcej wskazywało na to, że gość chce nas wykiwać, dokładnie tak jak jeden z poprzednich misjodawców. Temu musiałem z całą stanowczością zapobiec.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #10

Dwójka pomimo sytuacji pozytywnej, i tak kłóciła się między sobą. Zarówno Saika, jak i Seiki nie wierzyli mężczyźnie. Pomimo tego, że był on przyjacielski, przedstawił się, czego nie zrobili młodzi ninja, a także przedstawił im oficjalną i nieoficjalną wersję zlecenia, ci woleli go podejrzewać. Dziewczyna jednak nie miala zamiaru zwracać na to uwagi i przekonywała dalej Hoshigakiego. Zarówno ryboczłek, jak i Akito mieli dosyć jej słów. Uwagi, które wygłosiła, były po prostu mało sensowne. Może chciała przekonać chłopca do swojego zdania, nie biorąc uwagi na rzetelność argumentów?
- Handlują tym wszyscy w Kantai, dzieci. Nie miejcie do mnie pretensji. Ludzie łapią się łatwego zarobku, a od kiedy wody są bardziej przejrzyste i dysponujemy lepszymi broniami, polowanie nawet na tak drapieżne ryby ma sens. Wystarczy wynająć shinobi władającego Raitonem i złapać rybę na bliskim dystansie. - powiedział spokojnie. Jednak, gdy Hoshigaki wygłosił swoją tyradę, mężczyzna przybrał z goła inny wyraz twarzy. Wyglądał na zirytowanego. Zgrzytnął delikatnie zębami, a następnie odezwał się, prawie że oburzony. - Nie potrafisz połączyć tych dwóch wersji? Zabić summona może mój przyjaciel-dureń, który próbuje wszystko sprzedać. A teraz pod płaszczykiem znajomości chcę odzyskać te łuski. Powiedziałem wam, co zamierzam z nimi zrobić? Chciałem po prostu odejść na koniec, nie informując przy tym nikogo. Przyjaciel dowiedziałby się, że towar zaginął, zapłatę byśmy otrzymali, a rekinia familia byłaby szczęśliwa.
Następnie spojrzał spode łba na na Seikiego, złożył ciąg pieczęci i ugryzł się w palec. Chwilkę później dotknął ręką podłoża i nie wiadomo skąd, obok grupy pojawił się rekin. Zwierzę przez chwilkę wyglądało okej, jednak po paru sekundach zaczęło się poruszać. Brakowało mu wody. Nagle summon zniknął wśród chmury dymu, jednak przedtem uderzył Hoshigakiego płetwą w głowę. Brodacz zaczął się śmiać. W końcu, otarłszy łzy i wśród radości odezwał się do dzieciaków.
- Należało ci się, Hoshigaki. Moglibyście się chociaż przedstawić? Nie wiem jak mam się do was zwracać, a na takiej misji może się to nam przydać. - wypalił. - Gotowi do ruszenia? Czy jednak nie chcecie odzyskać tych łusek?

[Saika]

Gadała od rzeczy, ale nie chciała stracić danego im zlecenia. Była jednocześnie świadoma tego, że postępuje nie do końca poprawnie, przez co już więcej postanowiła się nie odzywać, żeby nie pogorszyć sprawy między chłopakami. Zleceniodawca jakby czytał jej w myślach i zaraz wyjaśnił zirytowany sytuację. Nie była ona taka oczywista jakby się jemu mogło wydawać i wcale nie trzymała się kupy jak dla niej. Nie chciała się jednak dzielić swoimi przemyśleniami.
Na potwierdzenie swoich słów, shinobi przywołał chowańca, który bez wody wyraźnie nie czuł się dobrze. Natychmiast zapragnęła zanieść go do wody, lecz nim cokolwiek zrobiła, ten zniknął w kłębie dymu.
Saika, Hoozuki Saika... powiedziała cicho, ale jej ton wskazywał lekkie oburzenie całą sytuacją. Nikt się jednak nią nie przejmował, co dodatkowo ją wkurzało, bo lubiła być w centrum uwagi. Tej dobrej uwagi. Na ostateczną decyzję czekała z ust samego Seikiego, gdyż to on jeszcze oficjalnie się nie zgodził. Kiedy spogląda na nią w poszukiwaniu odpowiedzi, daje mu porozumiewawcze spojrzenie, że to on ma zdecydować. Godziło to w jej dumę, ale choć tyle mogła zrobić biednemu, poszkodowanemu rekinowi.

[Hoshigaki Seiki]

Poirytowany oczekiwałem na wytłumaczenie całej sytuacji jak należy i na szczęście naszego zleceniodawcy, rekin został przywołany. Dzięki temu mogłem mieć prawie pewność, że wersja druga jego opowieści była prawdziwa i warto było mu pomóc, aby ukoić ból rekinów po utracie pobratymca.
Seiki, nazwisko już widzę znasz. Jak się tak kręci i mąci to później nie ma się co dziwić, że wychodzą takie nieporozumienia. Następnym razem wal prosto z mostu jaka jest sytuacja. - odpowiedziałem mężczyźnie, masując dłonią głowę w miejscu, gdzie zostałem pacnięty ogonem rekina.
Niech będzie, pomożemy ci. Powinniśmy wiedzieć coś jeszcze zanim dotrzemy na miejsce? - spytałem licząc na to, że misja będzie dość prosta i nie napotkamy żadnych trudności aż do samego jej końca. Jak to jednak mawiali, nadzieja matką głupich więc spodziewałem się komplikacji, jednak nie wiedziałem jeszcze jak dużych. To właśnie dzięki temu zaczynałem czuć lekkie podniecenie, dreszczyk emocji i oczywiście nutkę rywalizacji między mną a Saiką, która zapewne zechce popisać się przed zleceniodawcą. Ciekawiło mnie czy po misji ucieknie z nim w siną dal i narobią sobie dzieciaków, czy może kariera shinobi będzie dla niej ważniejsza i pozostanie ze mną.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #13

Brodacz spojrzał na Seikiego, jakby ten urwał się z innego świata. Po chwili jego twarz wróciła do normalnego wyrazu, jednak widać było, że ma mu coś do powiedzenia. Kiedy już Hoshigaki się wysłowił, ten machnął ręką i postanowił ponownie odezwać się do człowieka-ryby. Cóż to za dziwne połączenie. Jakiś niedorozwinięty okaz ewolucji? A może po prostu specjalna, wyższa forma człowieka? W końcu Seiki czuł się dobrze zarówno na wodzie, jak i pod nią. Nie pływał może jak prawdziwy rekin, ale zdecydowanie szybciej niż przeciętny człowiek. To się nazywa szczęśliwy gen.
- Błagam cię! - powiedział śmiejąc się Akito. - Bo ninja lubią ratować świat i pomagać ot tak? Większość ludzi z naszego fachu tak już ma, że nie potrafi obejść się z użyciem emocji. Ogólnie każdy skrytobójca woli zadania bardziej realistyczne. Bo sami przyznacie, że coś takiego nie jest często spotykane. No ale nieważne. Powiedzmy, że jestem bardziej doświadczony niż wy.
Następnie, gdy ten ze skrzelami zadał mu pytanie, podrapał się po brodzie, zrobił zamyśloną minę i pokręcił głową. Najwidoczniej nie było żadnych palących kwestii do omówienia. Mimo tego nagle poruszył całym ciałem, jakby ze zdziwienia złapał go dreszcz i postanowił się odezwać. Instrukcje, misja, te sprawy.
- Słuchajcie, Saika, Seiki. Tamci goście ukradli łuski. Na pewno nie są w stanie walczyć czysto, albo wręcz, z kimś takim jak my. Albo po wykryciu nas uciekną, albo zastosują podstęp. Las, w którym jesteśmy, jest ich kryjówką. Mogę ich wykryć, bo posiadam zdolności sensoryczne, jednak na razie są poza moim zasięgiem. Pamiętajcie, że obecna tutaj mgła jest zarówno naszym sprzymierzeńcem, jak i zdrajcą. Jeśli nie będę skupiony, a coś zagłuszy bandytów, to koniec. Pewnie ustrzelą nas, albo rzucą bombę dymną. Musicie być więc gotowi na nagłe uskoki. Walkę z tymi najtrudniejszymi zostawcie mnie, wy możecie rzucać bronią, a jeśli czujecie się pewnie to walczyć w zwarciu. - powiedział. Poinstruowanie młodych zdawało się być dla niego ważne, bo dodał kolejne rady. - Pamiętajcie, że możecie użyć Kawarimi no Jutsu z drzewami. To chyba najprostsza forma ucieczki przed czymś, co was dosięgnie, nawet jeśli jesteście szybsi od wiatru. Pniaków, stosów drewna i roślin waszych gabarytów można tutaj znaleźć tonę. Dbajcie o siebie, nie chcę mieć was na sumieniu.
Następnie ruszył przed siebie, w tempie całkiem znośnym. Poruszał się, jak większość ninja, długimi skokami. Nie był zniewalająco prędki (Szybkość 30), ale chyba tylko testował dzieciaki, czy dorównają w jego tempie. Nic już nie mówił. Młodzi ninja też powinni lepiej ruszyć - czeka ich długa droga.

[Hoshigaki Seiki]

Nasz misjodawca należał do tych bardziej rozgadanych, jednak nie przeszkadzało mi to w żadnym stopniu. Większa ilość informacji była jedynie przydatna, aczkolwiek nie dowiedzieliśmy się niczego, czego już nie mielibyśmy w głowach. Przytaknąłem jedynie mężczyźnie i spojrzałem na Saikę,a by sprawdzić czy również ona jest gotowa do drogi.
Kiedy wszystko było już ustalone, ruszyliśmy za mężczyzną, który albo był mniej więcej tak szybki jak my, albo po prostu dostosował się do naszych możliwości, to jednak nie było specjalnie ważne, przynajmniej na tą chwilę.
Saika, jeśli przyjdzie nam walczyć, to będzie dobra okazja do sprawdzenia naszej współpracy. Im wcześniej zaczniemy działać razem, tym szybciej osiągniemy w tym konkretne efekty. - powiedziałem do Saiki, biegnąc tuż obok niej, kilka metrów za zleceniodawcą.
Ciebie nic nie tknie, więc może dla niepoznaki powinnaś po prostu szarżować na wroga, a wtedy ja mógłbym zaatakować was oboje. Tobie i tak nic nie zrobię, a on raczej nie będzie miał już jak uciec skoro ty go czymś zajmiesz. Oczywiście to wersja bardzo ogólna, ale chyba wiesz co mam na myśli. Jeśli masz inne pomysły, wal śmiało. - zaproponowałem, licząc na owocną współpracę z dziewczyną.

[Saika]

Ich starszy kolega był sensorem. Ciekawą miał umiejętność, gdyż jeszcze nie spotkała w swoim krótkim życiu takiej osoby. Była to dobra okazja do poznania tej umiejętności jak i do pierwszej realnej walki. Nie tylko przekomarzanki. W głowie kłębiło się jej milion myśli i jeszcze trochę pytań, które mogłaby zadać, jednak powstrzymała się. Dostała nauczkę swoim wcześniejszym zachowaniem, ale nie zamierzała się poddać. Wysłuchała dokładnie całego monologu mężczyzny, a na koniec jedynie kiwnęła głową.
Współpracę? Zamierzam ponownie pokazać ci gdzie twoje miejsce, jeśli chodzi o walkę. I bez twojego przyzwolenia zamierzałam stawiać na walkę wręcz. Był to jej niewątpliwie największy atut. Jak było wiadomo sztuka ninja opierała się na taijutsu i liczyła na to, że i ci bandyci okażą się tego typu ludźmi. Jeśli wśród bandytów byli ludzie używający ninjutsu mogło być gorzej, gdyż do takiego osobnika będzie musiała się w jakiś sposób zbliżyć i wtedy zaatakować w zwarciu. Jeśli myślisz, że stałeś się nagle ważniejszy, bo chodzi o rekiny, to się mylisz. Zamierzam pokazać ci ile jestem warta! odwróciła się na pięcie, idąc z podniesioną głową za starszym mężczyzną. Czuła, że oboje mężczyzn bardzo nie docenia jej umiejętności, a na taką zniewagę nie mogła sobie pozwolić.

[Kin'yu]

Łuski rekina - Seiki & Saika - #15

Drużyna przemieszczała się. Brodacz rozpoczynał pochód, natomiast dwójka wodnych ninja ruszyła za nim. Hoshigaki i Hōzuki wraz z ich kapitanem tworzyli swoistą literkę V. Pozycja ta była bardzo dobra. Przede wszystkim, na przedzie musiała być osoba najszybsza. Dzięki temu mogła odpowiednio uniknąć ataków. Dodatkowo jej percepcja, jeśli była wysoka, mogła uchronić całą drużynę przed niespodzianką. Czy to atak, czy zniszczony teren, kapitan musiał reagować na tyle dobrze, aby reszta miała czas na unik. Brodacz nie bez powodu dowodził młokosami. W końcu był starszy, a z tego co się wydawało, silniejszy.
Saika i Seiki rozmawiali. Można to było porównać do przekomarzania się, ponieważ dziewczyna słownie naśmiewała się z ryboczłeka. Podczas całej tej sytuacji czuła się najsłabszą stroną. Nie przez jej zdolności, siłę, czy wytrzymałość, ale pozycję w grupie. Konwersację podtrzymywał brodacz i Hoshigaki. W zasadzie to oni decydowali, co będzie się dziać. Akito jako zleceniodawca i dowódca, a rekino-człowiek kierował się głównie przekonaniami. W końcu mogły mu one przeszkodzić w wykonywaniu misji. Mordowanie i okradanie krewniaków zdecydowanie nie należało do moralnych czynów. Ninja zazwyczaj nie mieli oporów przed tego rodzaju czynnościami, ale może Hoshigaki był wyjątkiem. Nieważne z resztą, w końcu ruszyli.
Trójka przemieszczała się w zadowalającym tempie. Akito jednak przyśpieszył (Szybkość 45). Dwójka musiała zdecydowanie zwiększyć swoje tempo, aby nie pozostać w tyle. Nie mówił nic jednak, ani nie zdawał się być czymkolwiek poruszony. Zagrożenia nie widać, nie słychać. Mimo sprzeczki między dzieciakami, brodacz nie reagował. Nie dało się usłyszeć jego śmiechu, chociaż pewnie wywołało to u niego uśmiech.
Droga zdawała się być cały czas taka sama. Drzewa, jakiś wyznaczony trakt i mgła. Wszędobylska mgła.

[Hoshigaki Seiki]

Tak jak myślałem, Saika bardzo wczuła się w tą misję, a może lepiej byłoby powiedzieć, że uznała ją za wyzwanie któremu musi podołać. Nie przeszkadzało mi to, wiedziałem że w ten sposób oboje damy z siebie wszystko bo ewidentnie rywalizowanie między sobą zmuszało nas do większego wysiłku i przynosiło lepsze efekty.
Ile jesteś warta? Dla mnie jesteś bezcenna. Gdzie ja bym znalazł drugą taką rywalkę? - zażartowałem uśmiechając się dość specyficznie, co spowodowane było moją nienaturalnie rozbudowaną szczęką.

Po pewnym czasie podróży, brodaty przewodnik postanowił zwiększyć tempo i tym razem okazało się ono być nieco zbyt duże. Poza tym podróżowanie w takim tempie przy takich warunkach nie było zbyt bezpieczne, dawało mało czasu na reakcję w razie niebezpieczeństwa. Z drugiej strony mężczyzna był sensorem więc powinien wykryć niebezpieczeństwo.
Hej! Zwolnij trochę! - zawołałem za mężczyzną, licząc na to że wrócimy do poprzedniego tempa.
A co jeśli w okolicy rozstawione są pułapki? Wtedy nawet twoje zdolności sensoryczne na niewiele się zdadzą więc może lepiej uważajmy gdzie biegniemy? - zasugerowałem w obawie przed niebezpieczeństwem. On był silny i pewnie zdołałby uniknąć zagrożenia, Saiki nic nie tknie ale ja? To mnie najbardziej martwiło.

[Saika]

Słowa Seikiego były co najmniej dziwne. Ton ich wypowiedzenia, jak i same słowa były niejednoznaczne, przez co na jej twarzy ponownie zawitał rumieniec. Jej serce szybciej zabiło, ale nie było to spowodowane zauroczeniem, o nie. Dotąd go widziała jedynie jako wkurzającego rywala i nie ceniła go jako kompana ewentualnych misji, tylko owe misje były raczej okazją do sprawdzenia umiejętności. Kto lepiej sobie poradzi, kto będzie lepszy, kogo umiejętności są większe. Błacha sprawa dla innego, ale dla niej było niesłychanie ważne. Była osobą, która bardzo ceniła sobie umiejętności i ze względu na ambicję połączoną z dumą dawało mieszankę wybuchową. Dlatego tak zależało jej na misjach i polepszaniu siebie. Gdy w ten sposób spojrzała na Seikiego, też wydawał się jej ważny w jej dotychczas krótkiej karierze ninja.
G-G-Głupku! Nie mów takich rzeczy wprost! powiedziała natychmiast i od razu odwróciła głowę od niego, patrząc w kierunku biegu. Gdy senpai zaczął przyspieszać, zdecydowanie została w tyle (szybkość 20). Nie zamierzała się jednak poddać i nie powiedziała słowa narzekania. Seiki najwyraźniej zauważył to i to on podjął rozmowę. Czyżby on...? Nie, to niemożliwe. Przecież miał taki sam stosunek do niej jak ona do niego. Byli rywalami, co skłaniało ich do dawania z siebie 110 procent. Dlaczego więc kiedy o tym myślała cała się rumieniła? Wyrzuciła z głowy te myśli dla dobra misji.
Seiki ma rację. Na nic się zda nasza współpraca jak zostawisz nas tak w tyle. zgodziła się ze swoim przedmówcą, nie zwalniając swojego maksymalnego tempa.