Posiadłość Reiko

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Zagrodziłaś drogę liderowi, ten zamarł w połowie kroku, uśmiechnął się rozbrajająco
- Ach... Jednak nie przejdę. - odpowiedzał ze smutkiem w głosie, jednak nie zamierzał naciskać, pamiętał o swojej złożonej obietnicy.
Jednak gdy powiedziałaś, że jeśli będzie z nim wszystko w porządku to przychylisz się do jego prośby, lider wielce się rozpromienił. Posłusznie wrócił, pozwalajać ci się przebadać pod każdym kątem.

Długo i skrupulatnie, przebadałaś shirei-kana, jednak nie wykryłaś nic niepokojącego. Mogliście wyjść, jednak musiałaś być tą niedobrą, która zmuszona jest do pilnowania czasu. Jedno piętnastominutowy spacer, a drugie siedzenie nad stawem godzinę czy dwie.

Ogłosiłaś dobre nowiny, lider niemalże jak poparzony stanął na równe nogi i powędrował do innego pomieszczenia. Po chwili udając się zanim, ujrzałaś, że twój pacjent w oka mgnieniu naszykował się do wyjścia.
- Będę czekał na ciebie przed głównym wejściem - rzucił w twoją stronę i już go nie widziałaś

Ubrana zeszłaś do niego, na dole czekał jednak zmartwiony sługa Watanabe, który na twój widok odczuł zauważalną ulgę
- Panienko Minari, Reiko-sama chce wyjść na zewnątrz, proszę go ubłagać o zostanie, ja niestety nie jestem w stanie - poprosił cię błagalnym tonem
Zanim zdążyłaś odpowiedzieć, na to wszystko wszedł... Kushin
- A co tu się wyrabia ? Reiko znowu robisz jakąś samowolkę ? Wiesz jak ostatnio Minari było przykro przez ciebie, chcesz, żeby znowu płakała ? - zaatakował lidera mały robaczek
- O ! O ! O ! Reiko-sama, nawet larwa zgadza się ze mną, że koniecznie musisz zostać w środku - wszedł w słowo Kushinowi sługa Kenichi
- Dziadygo ! Zważ na język, bo przysięgam, użyje na tobie swojej zakazanej techniki - ostrzegł maluch Watanabe, który tylko prychnął na groźby.
Zeszłaś z ostatniego stopnia.

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Zagrodzenie wyjścia okazało się na szczęście wystarczające, żeby powstrzymać Lidera przed opuszczeniem pokoju. Przynajmniej na razie, ponieważ była skłonna zgodzić się na jego prośbę, ale pod warunkiem, że rzeczywiście jego stan zdrowia będzie dobry. Słysząc to, Reiko ucieszył się niesamowicie i z ochotą poddał się rutynowemu badaniu, na co Minari uśmiechnęła się do niego serdecznie. Temperatura okazała się być w normie, a jej zielona chakra nie wykryła nieprawidłowości, co naprawdę dobrze rokowało. Reiko też zdawał się odzyskiwać siły, więc na obecną chwilę było wszystko w porządku. Minari jednak zdawała sobie sprawę, że gorączka jest podstępna i może jeszcze o sobie dać znać, jednak świeże powietrze i ruch, mogą w tym momencie zrobić więcej dobrego, niż złego, zwłaszcza jeśli Lider ciepło się ubierze i nie będzie siedział godzinami w jednym miejscu.

Gdy więc zawyrokowała, że wszystko jest w porządku, Lider wystrzelił niemal jak z procy i poszedł się szykować do wyjścia. Minari chwilę stała jak kołek, wyraźnie w szoku, po czym najzwyczajniej w świecie zachichotała, mocno rozbawiona. Skontrolowała tylko, czy Lider ubiera na siebie odpowiednią ilość warstw odzieży, po czym skinęła głową na jego słowa i sama poszła się ubrać. Chwyciła tylko swoją ciepłą pelerynę z rękawami w kolorze beżu i biały szal, którym owinęła ramiona i szyję, by następnie zejść na dół po schodach do holu.

Na dole czekało jednak na nią małe zamieszanie. Widząc zatroskanego Watanabe i słysząc jego słowa, Minari już chciała go uspokoić, gdy do akcji wstrzelił się Kushin, robiąc totalną demolkę wyrzutów samemu Reiko, a następnie jeżąc się na Staruszka, bo poleciały z obu stron wyzwiska, a nawet groźba zakazanej techniki. Minari westchnęła ciężko, schodząc ze schodów, po czym podeszła do nich.

- Panowie, proszę. Chciałabym coś powiedzieć. - Odezwała się głośno i stanowczo, najpierw kładąc uspokajająco dłoń na ramieniu Staruszka, a następnie schylając się i biorąc na ręce Kushin’a, by przytulić go do siebie jak małe dziecko. - Panie Watanabe, Przywołaniec ma na imię Kushin, a określenie “larwa” jest dla niego obraźliwe. To samo do Ciebie, Kushin-san. Pan Watanabe od lat dobrze dba o naszego Pana i nazywanie go “dziadygą” jest bardzo przykre, zwłaszcza dla mnie, gdy to słyszę. Wszystkim nam zależy na zdrowiu Reiko-sama i każde z nas ma swoje zadanie do wykonania. Proszę, współpracujmy ze sobą i szanujmy siebie nawzajem.

Dała im chwilę na przetrawienie tych słów. Nie oczekiwała cudu, ale może chociaż trochę zastanowią się, że takie obrzucanie się błotem nie było przyjemne zarówno dla nich samych, jak i dla postronnych. Białowłosa bardzo chciała, żeby współpraca przebiegała w spokoju. Nikt nie kazał się lubić, ale każdemu należał się szacunek, zwłaszcza że każde z nich miało ważne zadanie, które pomagało Reiko wrócić do zdrowia.

- Jeśli zaś chodzi o naszego Pana, to Reiko-sama czuje się dzisiaj znacznie lepiej, a wczorajszy, całodniowy odpoczynek i dobrze przespana noc wróciły mu siły. - Tutaj spojrzała na Staruszka, który był mocno zaniepokojony tym, że Lider chce wyjść. - Moje badanie nie wykryło niczego niepokojącego, więc zgodziłam się na spacer i będę wszystkiego doglądać. Trochę ruchu na świeżym powietrzu może pomóc w powrocie do zdrowia, zwłaszcza że tym razem Reiko-sama ubrał się odpowiednio do pory roku.

Tutaj spojrzała na samego Lidera dość wymownie, ale z lekkim uśmiechem na twarzy, po czym skupiła się na Jedwabniku, którego trzymała na rękach, a którego posmyrała pieszczotliwie palcem pod brodą.

- A Ty, Kawalerze, musisz mi powiedzieć, jak Ci się udało wczorajsze spotkanie. - Zagadała do niego ciepło. - Ale to wieczorem. Teraz przekaż proszę Panu Hattori, że Reiko-sama czuje się dzisiaj bardzo dobrze i wróciły mu siły. Na razie nie ma śladu po gorączce.

Po tych słowach cmoknęła go w polika i odstawiła na podłogę. Jeśli nic więcej nie będzie do rozstrzygnięcia i wyjaśnienia, to ubierze buty i będzie gotowa do wyjścia na zewnątrz.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Watanabe z początku ucieszył się, gdy zabrałaś głos, jednak im dalej w las tym stawał się coraz bardziej markotny, było po nim widać, że nie podziela twojej opinii, ale nie narażał się na wygłoszenie swojej opinii, tylko głośno westchnął. Kushin też nie był zadowolony z faktu, że wychodzicie z Reiko, pustą przestrzeń wykorzystał sam Reiko, który przemówił kipiącym z satysfakcji głosem
- "Prawda może milczeć długo, ale gdy w końcu przemówi, ucisza wszystko." , to jest lekcja dla was do przerobienia

Spojrzałaś wymownie na Reiko, wasze spojrzenia spotkały się, w oczach miał samozadowolenie, uniósł lekko podbródek i mocniej szarpnął swoim szalem tuż przy szyi.

Kushin chciał iść z wami, co też głośno zakomunikował
- Dobra Watatsuki, nie martw się idę ich przypilnować - przekręcił imię sługi mały robaczek
- Liczę na ciebie Kutoni - odpowiedział Kenichi
Jednak zaskoczyłaś wszystkich w tym i Reiko-dono, gdyż ucałowałaś Kushina, którego całkowicie zbiło z pantałyku, przekazałaś mu dwuzdaniowy raport i odprawiłaś go z kwitkiem. Kushin nie dowierzając co się właśnie wydarzyło stał w progu jeszcze kilkanaście sekund, zdążyliście odejść z liderem kilka metrów zanim w końcu nieobecny Kushin powiedział na głos:
- Dziewczyny to mnie jednak lubią fiu fiu !
Robaczek ulotnił się, a wy zostaliście absolutnie sami na spacerze.

Wasze nogi zaprowadziły was nad staw wokół którego można było spokojnie zatoczyć koło. Było widać po Reiko, że jest bardzo zadowolony i ten mały spacer, sprawia mu dużo radości. Jednak aura tego łobuzerskiego chłopca, zdołała już gdzieś ulecieć.
- Bardzo ci dziękuję, że wczoraj przy mnie zostałaś, potrzebowałem tego, aby... - nie dokończył machnął ręką i zmienił temat -... Twój zabieg bardzo mi pomógł, dawno tak się nie zrelaksowałem. Jeśli nie miałabyś nic przeciwko z pewnością poprosiłbym o taki, jak już wrócę do gabinetu. Co jak mam nadzieję za niedługo się już stanie. A teraz powiedz mi coś o sobie. Jak to się stało, że wkroczyłaś na drogę shinobi i z niej nie zeszłaś ? Raikuro mówił coś o delikatnym kwiecie, nie rozumiejącym brudu tego świata. Muszę przyznać, że to chyba szczyt jego możliwości poetyckich.
Zakończył Reiko lekko uśmiechając się

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Ani jeden, ani drugi nie odezwał się po jej przemowie, ale było widać po Staruszku, że ma jakieś zastrzeżenia, które ostatecznie zachował dla siebie. Natomiast odezwał się sam Reiko, który przywołał bardzo ciekawy cytat, który idealnie pasował do sytuacji. Minari odniosła wrażenie, że chyba zdobyła tym nawet lekkie uznanie Lidera. Uśmiechnęła się natomiast do niego jeszcze szerzej, gdy padła kwestia jego odpowiedniego ubioru, a ten wymownie pociągnął za szal przy szyi. Nieme porozumienie zostało odebrane należycie. Tymczasem Watanabe i Kushin spuścili z tonu, a słysząc jak przekręcają swoje imiona, Minari aż parsknęła śmiechem i zachichotała.

- Watatsuki i Kutoni...też ładnie. - Powiedziała z rozbawieniem. - To dobry początek, Panowie. Dziękuję.

Minari nie miała pojęcia, o co chodziło Kushin’owi z tym pilnowaniem ich, bo od pilnowania to tutaj akurat była teraz ona, ale niestety, będzie musiał obejść się smakiem. Załatwiła to w szybki i prostu sposób, odsyłając go ze słownym raportem dla Hattori’ego i dając jeszcze na koniec buziaka w polik, który dosłownie na chwilę go zamurował. Dzięki temu ona sama mogła spokojnie wyjść z Reiko, zanim ten się pokapował, co właściwie się stało. Uwielbiała Kushin’a, ale po wczorajszym wieczorze uznała, że może Lider będzie chciał porozmawiać o trapiących go rzeczach i nie chciała, żeby Jedwabnik był przy tym obecny. Nie myliła się, bo przychodząc nad staw, Reiko zaczął właśnie od tego, dziękując jej za to co zrobiła.

- ...wrócić do równowagi? - Dokończyła za niego. - To zrozumiałe, że w chwilach smutku i zwątpienia potrzebujemy wsparcia i pocieszenia. Zrobiłam tyle, ile mogłam i cieszę się, że pomogło.

Słysząc o tym, jak wiele dał jej zabieg i że Reiko prosiłby o kolejny, gdy już będzie mógł wrócić do gabinetu, Minari uśmiechnęła się i zapewniła, że dostanie go, kiedy tylko będzie potrzebował, choćby miało to być każdego kolejnego wieczoru, dopóki tutaj będzie. Tymczasem została zaskoczona, bo Lider zapytał o nią samą i o jej drogę shinobi, a gdy wspomniał słowa Raikuro, Białowłosa aż otworzyła usta ze zdumienia. Czy naprawdę mówili o Raikuro?

- Och...tak powiedział? - Zapytała, po czym westchnęła z zakłopotaniem. - Rzeczywiście ładnie i poetycko.

Wyglądało na to, że ich szczera rozmowa z Asystentem dała mu naprawdę wiele do myślenia i naprawdę przebiła jego surową zbroję, którą nosił na co dzień. Teraz miała okazję pokazać samemu Liderowi, jaka naprawdę jest i mieć nadzieję, że również okaże trochę zrozumienia. Czy się odważy? Wtedy nie miała wyboru, bo została postawiona pod ścianą, z groźbą utraty odznaki. Tutaj miała wybór, a widać było, że Reiko cenił sobie szczerość, więc może nie będzie tak źle, skoro zdołała skruszyć samego Raikuro.

- Moja droga shinobi zaczęła się tak, jak u większości członków naszego Klanu. - Zaczęła po chwili wahania. - Miałam wielkie marzenia zostać silną i wspaniałą Kunoichi, stojącą na straży naszych praw. Mój dziadek, Hyūga Kazuma, od najmłodszych lat uczył mnie podstaw, gdy rodzice przebywali na misjach. Byłam taka dumna, gdy dostałam swoją pierwszą odznakę ninja. Wszystko zmieniło się dziesięć lat temu, gdy podczas konfliktu z Klanem Yamanaka zginął mój ojciec. Ta strata była tak bolesna, że całkowicie złamała mojego ducha walki. Wtedy złożyłam sobie przysięgę, że nigdy nie odbiorę nikomu życia. Zwyczajnie nie byłabym w stanie. Same potyczki, bójki i sparingi zaczęły mnie odpychać, nie mogłam po prostu patrzeć, jak ludzie robili sobie krzywdę. Odmówiłam dalszego szkolenia i zeszłam ze swojej ścieżki shinobi, ale tylko częściowo.

Tutaj zrobiła chwilę przerwy, żeby wziąć dwa głębsze oddechy. Patrzyła przed siebie, na drogę, którą spacerowali. W jej oczach był smutek, ale łzy nie pojawiły się. Póki co trzymała się, mając świadomość, że mówi do Lidera Klanu.

- Nie chciałam być całkowicie bezużyteczna, dlatego matka zaproponowała, żebym zapisała się na praktyki w Szpitalu. - Pociągnęła wątek dalej. - Wtedy też znalazłam swoje nowe miejsce, gdzie czułam się komfortowo. Zamiast krzywdzić, mogłam pomagać i ratować ludzkie życie. To był inny rodzaj walki, który stał się naprawdę bliski mojemu sercu. Stałam się dobrze wykwalifikowanym medykiem i zapracowałam sobie na szacunek Pana Hattori. Z czasem poznał moją historię i dzięki temu zyskałam jego ochronę. Gdy jakiś medyk był wysyłany z misją w teren, wybierał zawsze innych, tych bardziej bojowych. Przez lata pracowałam w Szpitalu, nie biorąc zleceń, więc nigdy moje akta nie wypłynęły na wierzch, żeby się mną zainteresowano. Aż dostrzegł mnie Raikuro-sama.

Wetchnęła z rezygnacją, ale uśmiechnęła się lekko. Tak czy inaczej, to co potem przeżyła, było jakimś doświadczeniem dla niej i na pewno chociaż trochę ją wzmocniło, nawet jeśli musiała przejść przez własne lęki i wylać morze łez.

- Widząc moją biegłość w sztuce medycznej uznał, że będę dobrą kandydatką, aby wraz z innymi wyruszyć do Mikunigaoka, aby rozbić obóz i przygotować go na Twoje przybycie podczas spotkania Liderów. - Kontynuowała, zmierzając już prawie do sedna. - Nie zdawał sobie jednak sprawy, że nie mam doświadczenia w polu. Wtedy zaatakowało nas Senrankai. Z przerażeniem patrzyłam śmierci w oczy, gdy zamachowiec oblepiony notkami wybuchowymi, zamierzał je zdetonować, jednak Raikuro-sama ocalił mnie przed wybuchem, kosztem własnego zranienia. To był pierwszy raz, gdy patrzyłam na krwawe starcie, jak towarzysze, jeden po drugim ginęli na moich oczach, a ja nie byłam w stanie nic zrobić...przerosło mnie to i pozbawiło przytomności. Okazałam słabość, za którą Raikuro-sama był gotów mnie odesłać. To była trudna i szczera rozmowa, ale najwyraźniej zrozumiał, że nie każdy jest twardy i silny, ani dobry we wszystkim. To dobry człowiek. Surowy, ale dobry. Ostatecznie obiecałam, że wezmę się w garść i postaram się być większym wsparciem dla towarzyszy, jednak nadal nie potrafię krzywdzić i zabijać, nawet mając świadomość, że stoi przede mną zły człowiek...nie potrafię...

I w tym momencie umilkła, nie będąc chwilowo w stanie nic więcej powiedzieć. Tak, to była jej słabość, na którą obecnie nie była w stanie nic poradzić. Nie była w stanie nawet spojrzeć w twarz Liderowi. Była Hyūgą, ale przez to wszystko czuła, że nie jest kompletna i godna swojego nazwiska. Teraz Reiko mógł zrozumieć, jak bardzo wpłynęła na Minari śmierć bliskiej osoby i dlaczego wcześniej okazała mu takie zrozumienie.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Reiko słuchał ze skupieniem, było po nim widać, że nie robi tego z przymusu, ale z chęci poznania twojej histori. Pozwolił mówić ci nieprzerwanie, razem z tobą cieszyć się tą zimową, a jednak słoneczną pogodą. W końcu skończyłaś mówić, wyrzucając z siebie wszystko to co ciążyło ci na sercu kilka miesięcy, a może już kilka lat ? Po dłuższej chwili Reiko przemówił:
- Wojna to największa potworność, jaką ten świat stworzył. Gdy pył bitewny opadnie, nie wygłodniali walki wojownicy patrzą na siebie wilkiem, a przerażeni ludzie, którym udało się przeżyć. Nie, to nie jest żaden z cytatów, a moje własne przemyślenia. Dlatego dąże do pokoju, jest dla mnie bardzo ważny, jest ważny dla kolejnych pokoleń, którym można oszczędzić podobnych tragedi. Strata kogoś bliskiego to naprawdę wielki cios, to moment w którym całe nasze dotychczasowe życie wywraca się do góry nogami, a świat w swej brutalności, gorączkowo nakazuje nam ponownie je zbudować... - Reiko westchnął ciężko, po czym ciągnał dalej - ...słyszałaś już pewnie setki, jeżeli nie tysiące pocieszeń i dobrych rad jak żyć albo jak próbować żyć. Z pewnością nie miałbym nic nowego do dodania w temacie. Sama pewnie doskonale wiesz, że to samemu należy odnaleźć we własnej głowie i duszy spokój, starając się przy tym nie oszukiwać samej siebie. Po prawdzie jako osoba, która ma własne jak widać nie przepracowane demony wychodzę na hipokrytę, ale teorię znam bardzo dobrze.

Lider poruszył kwestię, która go trochę zasmuciła, a trochę rozbawiła
- Raikuro dobry... Raikuro surowy, ale dobry... hmmm... Jak mu to przekaże to z pewnością będzie zadowolony, że ktoś docenia jego styl. Znaczy się też go sobie cenie... - usłyszałaś w głosie shirei-kana jakby musiał zmuszać się do wypowiedzenia ostatniego wyrazu, czyżby coś się zadziało pomiędzy mężczyznami ?

Przechodząc po raz kolejny wokół stawu, twój pacjent odniósł się jeszcze do jednej rzeczy:
- Dziękuję... Heh... Dosyć sporo ci dziękuję... - Reiko uśmiechnął się szerzej, na swoją uwagę rzuconą do ciebie -... Oczywiście jest za co, tym razem jednak chciałem ci podziękować, że podzieliłaś się ze mną tą historią, swoją historią. W wielu miejsca wyczuwam wielki ból, a w innych zdezorientowanie i niepewność w działaniu. To odważne mówić na głos o rzeczach, które nam doskwierają, które mogły okazać się bronią w rękach słuchacza. Jeszcze raz dziękuję za zaufanie, którym mnie obdarzyłaś.

Śnieg powoli topniał, tak samo jak tafla pozostałego lodu, który unosił się na stawie. Dzięki czemu mogliście lepiej przypatrzyć się rybą, które nieruchomo znajdowały się na dnie tego małego zbiornika wodnego. Zrobiliście kilka kroków i... Reiko nagle zatrzymał się, jakby coś się stało, spojrzałaś na niego i zorientowałaś się, że jest jakiś dziwnie pobudzony.
- Spójrz...- wyszeptał w twoją stronę, nachylając się, aby wskazać ci jednego z karpi- ... Ten, widzisz ? Ten z niebieskimi plamami na ogonie

Ulubieniec Reiko

Podekscytowany stawiał kroki zbyt pochopnie przez co podszedł do ciebie bliżej niż chciał. Pochylił się nad tobą jeszcze bardziej, przez co przestrzeń pomiędzy wami, przestała istnieć. Dzięki temu mogłaś poczuć zapach jego ciała, czysty, ciepły, z ledwie wyczuwalną nutą ziół, w żadnym wypadku nie przypomniał ciężkiego, nachalnego, który towarzyszył osobą chorym, był to raczej zapach spokojny wręcz... kojący.
Reiko zorientował się dużo za późno, wyprostował się, schował rękę, widziałaś, że właśnie uświadomił sobie jak blisko ciebie właśnie się znalazł.
- Wybacz - po chwili przemówił szeptem i choć zauważyłaś, że wrócił do utrzymywania odpowiedniego dystansu to w jego oczach dalej mogłaś dostrzec ogromne zainteresowanie jedną z ryb.

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Słysząc, że Reiko dąży do pokoju, Minari spojrzała na niego z nadzieją w oczach. A więc to tego miało dotyczyć spotkanie Liderów? Próby zawiązania pokoju z sąsiadami? Byłaby to naprawdę budująca perspektywa, dająca bezpieczeństwo i stabilizację, zamiast ciągłego strachu i niepewności. Białowłosa miała nadzieję, że rozmowy pójdą po myśli Shirei-kana.

- Pokój... - Wypowiedziała to słowo niczym modlitwę. - Byłoby wspaniale mieć świadomość, że za granicami mamy sojuszników, którzy nas wesprą, a nie tylko sąsiadów, którzy w każdej chwili mogą wbić nam nóż w plecy...

Jeśli zaś chodziło o rady, jak żyć po stracie bliskiej osoby, to owszem, słyszała ich wiele. Właśnie dlatego tak mocno ceniła sobie ich rodzinną tradycję z Koi, bo siadanie nad stawem i patrzenie na złotego karpia ojca, a także mówienie do niego, naprawdę mocno pomogło jej przetrwać. A to, że straciła wolę walki, to inna kwestia. Zastąpiła ją czymś innym, w czym czuła się naprawdę dobrze i dzięki temu nadal pozostawała pomocna Klanowi. Nie poddała się całkowicie, tylko starała się żyć dalej, odnajdując na nowo radość i szczęście.

- Myślę, że zostanie medykiem i poświęcenie się ratowaniu życia, było dobrą decyzją. - Odpowiedziała i uśmiechnęła się ciepło. - Czuję ogromną radość, gdy mogę ocalić kogoś przed śmiercią i mieć świadomość, że bezpiecznie wróci do swojej rodziny, która na niego czeka. To dodaje skrzydeł i sprawia, że niczego nie żałuję. Gdybym nie wybrała drogi medyka, nie byłoby mnie tu teraz...

Widać było, że kwestia Raikuro wywoływała u Lidera dość mieszane uczucia, ale nie miała prawa dociekać, mogąc się tylko domyślać. To co stało się wtedy w obozie nadal jej ciążyło, jednak nie była osobą, która mogłaby tu cokolwiek zmienić, ani mieć w ogóle jakąś siłę przebicia. Postanowiła jednak sprostować swoją kwestię.

- Nie mówiłam o stylu, chociaż widać jak bardzo zależy mu na tym, aby nasz Klan był prawy i silny. Mówiłam o tym, że pod tą mocną, surową zbroją, którą się otacza, jest człowiek, który potrafi otoczyć ochroną i okazać wsparcie oraz współczucie. - Po chwili jednak zrobiła zakłopotaną minę i uśmiechnęła się niepewnie. - Albo to po prostu ja tak działam na ludzi...

Słysząc kolejne podziękowania, tym razem za podzielenie się swoją historią, Minari spojrzała na Lidera z lekkim zdumieniem. Jego słowa o zaufaniu i słabościach, które mogą być bronią w rękach słuchającego, trochę nią wstrząsnęły, ale nie dlatego, że obawiała się, że Shirei-kan może to jakoś wykorzystać. Po prostu była zdumiona, że uznał, że mogła mu wcale tego wszystkiego nie powiedzieć. Owszem, miała wątpliwości, ale bardziej obawiając się przygany i prawienia morałów, które mogłyby zaboleć.

- To ja powinnam podziękować, Reiko-sama. - Odpowiedziała mu i skłoniła głowę. - Jesteś naszym Liderem i Przewodnikiem, dla wielu też Autorytetem. Fakt, że zechciałeś wysłuchać mojej historii naprawdę wiele dla mnie znaczy, zwłaszcza że masz dobre serce i jesteś otwarty na ludzi, którzy Cię otaczają. Naprawdę bardzo to szanuję i doceniam.

W pewnym momencie Reiko gwałtownie przystanął, więc zaalarmowana Minari od razu na niego spojrzała zaniepokojona. Okazało się jednak, że patrzy na staw, a po chwili nachylił się, żeby pokazać jej jednego z Koi, który akurat był w pobliżu. Białowłosa podążyła wzrokiem za wskazywanym palcem i rozpromieniła się jak słoneczko, widząc trzykolorowego karpia. Białe łuski mieszały się z czerwonymi i niebieskimi, tworząc wspaniałą mozaikę, która cieszyła oko.

- Och...Jest piękny. - Powiedziała z zachwytem. - Czy ma dla Ciebie szczególne znaczenie, Reiko-sama?

Była tak zafascynowana karpiem, że nie zdawała sobie sprawy jak blisko siebie byli, dopóki nie poczuła jego zapachu. Był przyjemny, kojący i mimowolnie przyciągał ją do siebie. Musiała mocno się powtrzymać, żeby nie wtulić się i nie zatonąć. To ją przeraziło, bo raz, nie wolno jej było samej się angażować w cokolwiek, dwa, miała do czynienia z samym Liderem. Powoli jednak zaczęła zdawać sobie sprawę, dlaczego dziewczęta tak za nim wzdychały. Był wysoki, dobrze zbudowany, przystojny i czarujący. Mając okazję trochę lepiej go poznać, dochodziło jeszcze dobre serce, wrażliwość i otwartość. Trudno było go nie pokochać. Musiała jednak się oprzeć, bo przysporzy jej to tylko smutku i cierpienia, gdy już Dziadek znajdzie dla niej odpowiedniego kandydata na męża. Aż przypomniała jej się historia pewnej Kunoichi, która z żalu odebrała sobie życie, nie mogąc zdobyć przychylności Shirei-kana, którego szczerze kochała.

- Nie szkodzi, Reiko-sama. - Odpowiedziała mu na przeprosiny, uśmiechając się z lekkim zakłopotaniem, by ostatecznie przykucnąć na skraju stawu, żeby lepiej przyjrzeć się kolorowemu Koi.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Reiko pokiwał głową na twoje słowa po czym podzielił się z tobą:
- Zgadza się, lepiej patrzeć przed siebie i tam doszukiwać się czyhających przeciwników niż cały czas zerkać przez ramię. Zwłaszcza, że wiele czynników nam sprzyja. Jednak jak potoczą się rozmowy, czas pokaże, najważniejsze, że jak na razie wszyscy chcą przybyć, nikt nie odrzucił propozycji. Chęć nawet rozmowy przy czarce herbaty jest już jakimś małym krokiem w kierunku spokojniejszych granic wewnątrz Karmazynowych Szczytów... Dajmy temu spokój, nie będę zanudzał cię polityką.

Poruszając się po wątku twojej kariery, dostrzegłaś skupienie lidera, który patrząc na staw jakby zastanawiał się nad odpowiedzią, którą chciałby udzielić. Trwało to może kilka sekund, a może trochę dłużej, ale w końcu zwrócił swoją twarz w twoim kierunku i rzekł:
- To dobra ścieżka, klan Hyūga potrzebuję również shinobi i kunoichi, którzy potrafią również życie ratować, nie tylko je odbierać.
Ton jego głosu był spokojny, wyważony, bez patosu.

W oodali mogłaś dostrzec wartowników, którzy zmieniali się na swojej warcie. Reiko-dono przypatrywał im się z wielką uwagą, na chwilę uruchomił nawet swojego byakugana, ale po to tylko aby zaraz go wyłączyć.
- Raikuro... Tak... Wierzę, że zależy mu na sile klanu - nie patrzył na ciebie, nie rozwijał dalej tematu, jednak w tym temacie zaczęła towarzyszyć mu lekka oschłość.

Na twoje podziękowania głowa rodu, lekko zdziwiła się, niespodziewała się ich usłyszeć i pośpiesznie uniosła dłoń i szybko pomachała w geście prośby o przerwanie. W ruchu tym mogłaś zauważyć chęć zdystansowania się od pochwał
- Wysłuchanie kogoś nie jest zasługą to obowiązek... - Lider odszedł na chwilę w stronę stawu, kucnął i z uwagą przyjrzał się tafli wody, dopiero wtedy kontynuował wątek -...Jeżeli już dziękować to raczej za szczerość, rzadko spotyka się człowieka, który ją zachowuje, zwłaszcza podczas konwersacji z przełożonym.
Gdy skończył mówić, wstał, kontynuując spacer.

Słysząc twój zachwyt, Reiko-sama z uśmiechem skinął głową:
- Tak, to jest pierwszy, którego tutaj wpuściłem po odbudowie stawu
Shirei-kan przykucnął obok ciebie, jednak tym razem zachowywał już wyraźnie większy dystans niż wcześniej. Uwaga lidera prawie w całości została pochłonięta przez staw i karpie.
- Uwielbiam ten ich spokój - twój pacjent powiedział bardziej do siebie niż do ciebie
Zanim którekolwiek z was zdążyło coś powiedzieć, z budynku wyszedł sługa Watanabe, którego surowy, czujny ton doszedł do waszych uszu:
- Reiko-sama !
Shirei-kan przymknął oczy, uniósł brwi, westchnął, a dopiero po tym spojrzał na ciebie
- Mój lojalny sługa... Wystarczy na dziś, nie chcę byście znowu musieli się o mnie martwić. Wracajmy Minari, dziękuję za spacer.
Reiko wstał, pomachał słudze i czekająć aż też wstaniesz, udał się z tobą do posiadłości

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Słuchała z uwagą tego, co Reiko mówił odnośnie spotkania. Fakt, że wszyscy Liderzy zgodzili się przybyć, napawało optymizmem. Pytanie tylko, czy rozmowy potoczą się równie pomyślnie i osiągną porozumienie, dla dobra Karmazynowych Szczytów. Minari miała nadzieję, że tak. Skinęła jednak głową, gdy Reiko postanowił zakończyć ten wątek. Co prawda temat ewentualnego pokoju nie był wcale nudny, ale zdawała sobie sprawę, że nie była osobą, która powinna drążyć bardziej kwestię polityczną.

W dalszych sprawach też nie miała już nic do powiedzenia, więc milczała, idąc spokojnym krokiem i patrząc przed siebie. Temat Raikuro wydawał się być dość czuły dla Lidera, więc tym bardziej Białowłosa nie zamierzała się już odzywać. Gdy zaś Reiko uznał wysłuchanie jej za obowiązek i z dystansem przyjął jej szczere słowa. Zdała sobie sprawę, że powiedziała zdecydowanie za dużo i wycofała się całkowicie z dalszej rozmowy.

Przez chwilę podziwiała jeszcze kolorowego Koi, który okazał się być pierwszym mieszkańcem stawu, co czyniło go takim wyjątkowym. Na jej twarzy błąkał się lekki uśmiech, gdy tak wpatrywała się w karpia, ale szybko zniknął, gdy usłyszała surowe wołanie Staruszka Watanabe. Przez to wszystko straciła poczucie czasu, jednak będąc cały czas w ruchu, nie byli tak narażeni na chłód, jakby siedzieli cały czas w jednym miejscu, więc nic złego nie powinno się stać. Mimo to, westchnęła i podniosła się na równe nogi, by wraz z Reiko wrócić do Posiadłości.

Gdy weszli na piętro, Minari zniknęła w swoim pokoju, by zdjąć zimowe okrycie i zabrać się za przygotowanie świeżego naparu. To, że Reiko na obecną chwilę nie miał żadnych objawów wcale nie znaczyło, że gorączka odpuściła. Profilaktycznie lekarstwo mu nie zaszkodzi, a wręcz jeszcze trochę go wzmocni. Gdy mikstura była gotowa, zaniosła ją do pokoju Lidera.

- Przyniosłam lekarstwo, Reiko-sama. - Poinformowała go i postawiła naczynie na stoliku przy posłaniu. - Jak się czujesz? Byłoby dobrze trochę odpocząć po spacerze.

Rutynowo sprawdzi, czy Lider nie ma podwyższonej temperatury i czy wszystko na pewno jest w porządku. Jeśli wyrazi chęć odpoczynku, to nie będzie mu przeszkadzać, chyba że zechce, aby została i dotrzymała mu towarzystwa, to wtedy przysiądzie w seiza. Zapewne Staruszek zaraz wparuje z gorącą herbatą i da im do wiwatu, ale postara się jakoś znieść jego reprymendę.

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Będąć w środku lider odpowiedział zgodnie z prawdą:
- Czuję się dobrze, ale jestem trochę zmęczony, wezmę lekarstwo i spróbuję się przespać.
Tak też się stało, shirei-kan zażył wszystko co mu podsunęłaś pod nos z wdzięcznością, po uśmiechnął się lekko i wygodnie rozłożył na materacu próbując zażyć leczniczego snu. Sprawdziłaś jego ciało pod kątem nawrotu choroby, czoła miał trochę cieplejsze, ale w sumie nie wiadomo czy od spaceru czy może ostatnie podrygi choroby. W każdym razie nie było to nic czym musiałaś się przejmować, zwłaszcza, że przed chwilą Reiko-sama przyjął leki.

Dalsza część dnia upłynęła spokojnie, bardzo spokojnie, lider zasnął mocnym i długim snem, najwidoczniej odsypiał jeszcze chorobę. Doglądając go od czasu do czasu kontrolowałaś czy jego stan jest normie. Na szczęście nic nie wskazywało, że jego stan miał ulec pogorszeniu na co szczególnie ucieszył się staruszek Watanabe, który wieczorem zaprosił cię na wspólną herbatą, wypytując niby od niechcenia jak ma się lider. Było widać, że informację nie tylko wprawiły go w dobry nastrój, ale również pomogły odegnać część jego surowych rys twarzy.
- Czy to oznacza, że najgorsze mamy już za sobą ? Dobry stan, spacer, dobry stan po spacerze, pozostało tylko wypatrywać jak nasz pan będzie w pełni sił, zgadza się ? - zapytał staruszek Kenichi
Po chwili pocierając palce o palce dodał z ciężkim westchnięciem
- Tak bardzo chciałby, żeby już było po wszystkim. - rzekł sługa ze smutkiem w oczach, upijając łyk herbaty

Po rozmowie ze sługą zaglądając do lidera, odkryłaś, że go nie ma
- Wchodzisz ?
Usłyszałaś tuż przy uchu, odwróciłaś się, za tobą stoi lider, spojrzałaś na jego rękę, trzymał w niej książkę, głoa rodu dostrzegła twoje spojrzenie.
- Lepiej się czuję pomyślałem, że coś poczytam, zmęczenie się czytaniem, żeby później nie zasypiać pół nocy.
Podzielił się z tobą Reiko, po czym udał się do łóżka, zanim jednak pogrążył się w lekturze, pozwolił abyś sprawdziła jego stan zdrowia [/color][/b]- bez zarzutu, pomyślałaś.
- Twoja skrupulatność i pracowitość jest godna podziwu - rzekł lider

Zajmując się raportem w końcu zjawił się on... Kushin, który dziarskim i energicznym krokiem zjawił się się w twoim pokoju
- Cześć ! Przybyłem ! Jak udał się spacer ? Wszystko w porządku z Reiko ?! I gdzie mój całus na przywitanie ? - wypalił niespodziewanie robaczek
Można było bardzo łatwo domyśleć się, że zależy mu na zachowaniu tej waszej małej "tradycji".

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Minari skinęła głową, gdy Lider wyraził chęć odpoczynku, czując się trochę zmęczonym po spacerze, dlatego też przeprowadziła rutynowe badanie, upewniając się, że wszystko jest w porządku, a gdy Reiko wypił lekarstwo i ułożył się do snu, zostawiła go w spokoju, pozwalając odpocząć. Spał długo, jednak Minari była tym faktem zadowolona, bo to oznaczało, że organizm Lidera sam regenerował się i wzmacniał. Jeśli po drodze nie będzie miał żadnego silniejszego nawrotu choroby, to była spora szansa na to, że wreszcie wróci do zdrowia. Od czasu do czasu zaglądała do niego po cichu i upewniała się, czy wszystko na pewno jest w porządku. Trzymała rękę na pulsie.

Kiedy Staruszek Watanabe zaprosił ją na herbatę, aby porozmawiać o stanie zdrowia swojego Pana, Minari podeszła ostrożnie do tego tematu i zdecydowanie nie wyciągała pochopnych wniosków. Nie chciała też robić mu złudnej nadziei, żeby potem się nie rozczarował. Widać było jednak, jak bardzo mu zależy na wyzdrowieniu Reiko.

- Trochę za wcześnie, żeby to ocenić, Panie Watanabe. - Odpowiedziała Staruszkowi. - Po pierwszym “spacerze” gorączka zaatakowała dopiero na następny dzień i był to najsilniejszy jak do tej pory atak. Jeśli przez następne dwa, trzy dni nie będzie się działo nic niepokojącego, to możemy mieć nadzieję, że choroba odpuszcza. Tak czy inaczej, widać po Reiko-sama, że odzyskuje siły, a to bardzo dobry znak. Robię co mogę. Bądźmy dobrej myśli.

Widząc jego smutek w oczach i mocną chęć, żeby jego Pan wreszcie wyzdrowiał, Minari wyciągnęła rękę i chwyciła lekko za dłoń Staruszka, ściskając pocieszająco. Tak, ona też by chciała, żeby Reiko wrócił do zdrowia i robiła co w jej mocy, żeby właśnie tak się stało. Chwilę jeszcze dotrzymała mu towarzystwa, dopijając herbatę, by następnie wrócić do swoich obowiązków. Powoli trzeba było szykować się do snu, więc Minari chciała zrobić ostatni obchód, aby upewnić się, że stan Lidera nadal jest dobry. Okazało się jednak, że Reiko nie było w pokoju, a nim zaczęła się zastanawiać, czy wyszedł za potrzebą, czy gdzieś jeszcze indziej, usłyszała przy uchu jego głos. Dreszcz, który przeszedł jej po kręgosłupie sprawił, że aż zesztywniała, czując podjeżdżające do góry serce. Nie, nie przestraszył jej, to było inne uczucie, którego na obecną chwilę nie potrafiła określić. Spojrzała na Shirei-kana, nie zdając sobie sprawy z lekkich rumieńców na policzkach i odsunęła się, żeby go przepuścić, widząc jednocześnie, że niesie książkę.

- Gdybyś nadal miał problem z zaśnięciem, Reiko-sama, to proszę wołać. - Odpowiedziała na jego słowa o czytaniu do snu. - Powtórzymy wczorajszy zabieg.

Ostatni raz na dzisiaj przeprowadziła rutynowe badanie, jednocześnie używając też leczniczej chakry, aby jeszcze bardziej wzmocnić organizm Reiko. Póki co, wszystko było w najlepszym porządku, ale sama Minari odetchnie dopiero jutro, jeśli ten stan nadal się utrzyma. Słysząc o swojej skrupulatności i pracowitości, spojrzała na Lidera i uśmiechnęła się lekko, jednak w jej oczach przebijał się smutek i niepewność.

- Wybacz, jeśli zbyt często Cię dzisiaj dręczę, Reiko-sama. - Odezwała się. - Ale nie chciałabym przegapić ewentualnego nawrotu gorączki. Wygląda na to, że wszystko jest na razie w porządku, ale z doświadczenia już wiemy, że to podstępna choroba i lepiej być czujnym.

Przyniosła mu jeszcze porcję lekarstwa i zostawiła w spokoju, żeby mógł poczytać. Sama zaś wykąpała się i wróciła do swojego pokoju ubrana w nocne kimono. Pozostało jej już tylko sporządzić raport dla Hattori’ego, ale niewiele było do napisania, poza tym, że stan Reiko nadal jest bardzo dobry i nie widać nawrotu choroby, ale trzyma rękę na pulsie, na wypadek kolejnego ataku. Miała jednak nadzieję, że jeśli już coś się pojawi, to nie z taką siłą jak ostatnio. Reiko wyraźnie wracały siły i szkoda by było, żeby kolejny atak znowu go osłabił. Akurat kończyła pisać, gdy zjawił się Kushin. Słysząc jego słowa, zachichotała.

- Myślałam, że całusy to tylko na pożegnanie. - Droczyła się i wyciągnęła do niego ramiona, żeby mógł się przytulić. - Reiko-sama był bardzo zadowolony, że mógł wyjść chociaż na trochę. Pokazał mi nawet swojego ulubionego Koi, którego jako pierwszego wpuścił do stawu. Na razie wszystko z nim dobrze i nie ma śladu po gorączce. Zobaczymy jaka sytuacja będzie jutro. A jak tam u Ciebie? To co z tym Twoim spotkaniem? Wszystko się udało?

[Kaito Ishikawa]

Post Fabularny - Kampania

Zima 395 roku Karmazynowe Szczyty Minari

Lider pokręcił głową, dodając:
- Nie dręczysz, czyń swoją powinność, po prostu jeszcze nie doszedłem jeszcze w pełni do siebie. A sam zabieg, jeżeli jesteś w stanie robić go codziennie przed spaniem, będę zobowiązany, dzięki niemu czuję się bardzo odprężony. A u ciebie wszystko w porządku ? Jak to mówią: "Szewc bez butów chodzi", podejdź bliżej, sprawdzę czy nie masz gorączki - żartem i gestem ręki przywołał cię do siebie
Najpierw ty sprawdziłaś ręką czy nie ma gorączki, a jak już skończyłaś to lider subtelnie ujął twój kark i przyciągnął do siebie, aby czołem dotknąć twojego czoła, po chwili ocenił:
- Wszystko w normie, bardzo się cieszę, nie chciałbym, aby moja uzdrowicielka pochorowała się przeze mnie.

Kushin z początku urażony, że nie dostał całusa, w końcu przełamał się i wskoczył ci w ramiona (robaczek był urażony całą jedną sekundę).
- To świetne nowiny, mistrz Hattori trochę się zmartwił waszym wyjściem, ale powiedział, że ci ufa. Jak widać, nie pomylił się. O ! To widziałaś Susano ! Ha ! Tak go nazwałem, przez te jego niebieskie kropeczki, ale Reiko nie przypadła ta nazwa do gustu... Co do randki... - Kushin zaczerwienił się lekko -... była bardzo udana, zabrałem ją nad rzekę, mam takie swoje ulubione miejsce... - ciągnął dalej lekko onieśmielony -... Od niej też dostałem buziaka hihihi... Jutro też się widzimy. - opowiedział ci przywołaniec Hattoriego
Po samym robaczku było widać, że było to dla niego bardzo duże wydarzenie, które obfitowało w same dobre dla niego momenty.


----------------------------


Następne dni mijały bardzo, ale to bardzo powoli w posiadłości lidera. Podczas których shirei-kan nie dość, że nie miał nawrotów choroby to jeszcze gołym okiem było widać, że ma coraz więcej sił. Na tyle dobrze już się czuł, że nawet poprosił, aby sługa przyniósł mu pracę do domu. Nie był w stanie już bez niej żyć, jednak na tyle była absorbująca i wyczerpująca, że niejednokrotnie odkrywałaś, że Reiko zasypiał nad swoimi dokumentami. Najczęstszym obrazem jakim można było napotkać to ty robiącą swoje robótki, a Reiko uzupełniający dokumenty. Między wami panowała cisza, ale to była dobra cisza, nie krępująca, nie uwierająca, a dająca przyjemność z wzajemnego towarzystwa.
- Zrobisz coś dla mnie ? Chciałbym coś mieć, co będzie przypominało mi nasz wspólnie spędzony czas - któregoś dnia powiedział do ciebie shirei-kan, widząc jak kolejna robótka wychodzi z spod twoich dłoni.

Wieczorem odbywały się zabiegi po których lider odpływał i udawał się do krainy snu, choć już niejednokrotnie twierdził, że bardzo lubi ten masaż to jednak reakcja jego ciała, które całkowicie odprężało się było najlepszym dowodem na to, że tak rzeczywiście jest.

Kushin dalej przychodził i dalej... Był tym samym Kushinem, który jak już się pojawił to nie było nawet mowy, aby ktoś go nie zauważył czy nie usłyszał, trudno było ocenić czy to był jego charakter czy robił to specjalnie. W każdym razie był w tym wszystkim naturalny, przynosząc do posiadłości powiew świeżości oraz jasne promyki słoneczne.


----------------------------


Tak o to przyszedł w końcu czas pożegnania, Reiko specjalnie sprowadził jednego z shinobi, który miał za zadanie zanieść twoje rzeczy przez wskazane przez ciebie miejsce. Gdy już wychodziłaś w tradycyjny sposób pożegnałaś ze sługą Watanabe, który był na górze posiadłości. Na dole przy drzwiach czekał na ciebie Reiko. Pożegnaliście się w sposób tradycyjny tak jak nakazywała etykieta, jednak po tym wręczył ci coś do ręki, spojrzałaś co to i ujrzałaś ręcznie robiony, bez zbędnego przepychu talizman z motywem koi
- Użyłem drewna, które pochodzi ze zdobień stawu. - wyjaśnił shirei-kan
Postąpił krok w twoją stronę, dostrzegłaś, że przez chwilę wahał się jednak w końcu wyciągnął nieznacznie ramiona w twoją stronę
- Czy...
Urwał dziwiąc się samemu sobie, jednak nie cofnął się, pozostawiając ci wybór...

GRATULACJE ! WĄTEK FABULARNY ZAKOŃCZONY !

Słowniczek

Chikushō - ちくしょう — „kurde!”, „do cholery!”.
Ken kō o oatae kudasai - 健康をお与えください - Proszę o zdrowie
Hanafuda - 花札 - tradycyjne japońskie karty
Seiza - 正座 - formalna pozycja klęcząca
Ōkuninushi-no-Mikoto - 大国主命 - Bóstwo uzdrowienia, ochrony życia i szczęścia.
Kōshin - 庚申信仰 - Bóstwo ludowej praktyki ochrony zdrowia i długowieczności.
Fusuma - 襖 - ruchomy, rozsuwany panel służący do aranżowania przestrzeni wewnętrznej tradycyjnego domu japońskiego, spełnia również funkcję rozsuwanych drzwi
Tatami - 畳 - tradycyjna mata japońska, używana do pokrywania podłogi
Shikibuton - 敷布団 - tradycyjny materac do spania
Makura - 枕 - miękka poduszka z ziaren
Takamakura - 高枕 - podpórka pod szyję
Kakebuton - 掛け布団 - watowany koc z jedwabiu lub bawełny, stosowana w chłodne dni.
Seishin - 静心 - ciche serce
Hitoe - 一重 - cienkie, jednowarstwowe kimono
Su - 酢 - Ocet
Netsubyō - 熱病 - Choroba gorąca

Występujące postacie

Hyūga Reiko - KLIK
Kushin - KLIK
Watanabe Kenichi
Hattori Masanobu - KLIK


Staruszek z ulicy
Strażnik posiadłości
Hyūga Raikuro - KLIK
Takayama Yumi - KLIK
Hyūga Ryuunosuke - KLIK
Kizaki Gensai - KLIK
Daimaru Fuu - KLIK

[Minari]

Wyglądało na to, że jej masaż relaksacyjny naprawdę zbawiennie podziałał na Lidera, bo ten wyraził chęć dalszych zabiegów, o ile oczywiście nie będzie to dla niej kłopot. Minari uśmiechnęła się na to, przypominając sobie, jak Reiko bił się wczoraj z myślami, nie będąc zdecydowanym, czy to aby na pewno właściwe, a teraz proszę.

- To dla mnie żaden kłopot, Reiko-sama. - Odpowiedziała mu. - Przyjdę później, gdy zmęczy Cię lektura.

Kiedy jednak zapytał o nią samą i żartobliwie powiedział, żeby podeszła, aby mógł sprawdzić, czy sama nie ma gorączki, Białowłosa najpierw zamrugała ze zdumieniem, a potem zachichotała i podeszła niczego nieświadoma. Spodziewała się, że tak jak ona przez cały ten czas, Reiko po prostu położy dłoń na jej czole. Jakież więc było jej zdumienie, gdy poczuła jego dłoń na karku, by następnie zostać przyciągniętą jeszcze bliżej. Gdy zetknęli się czołami i Lider wypowiedział swoje słowa, w tym momencie Minari przepadła niczym kamień w stawie. Już nie miała siły opierać się temu wszystkiemu, zwłaszcza że Reiko wcale jej tego nie ułatwiał, dlatego też poddała się tej chwili i przymknęła na moment oczy, czując przyjemne ciepło na sercu. Jej zawstydzenie było widoczne gołym okiem, ale pomimo tego na jej ustach błąkał się niewinny, ciepły uśmiech.

- Całe szczęście, bo musiałby mnie wtedy zastąpić sam Hattori-sama. - Odpowiedziała z rozbawieniem.

Tak więc gdy wróciła do siebie i sporządziła raport, Kushin zastał ją uśmiechniętą i radosną. Obdarzyła Jedwabnika ciepłym przytulasem i z szerokim uśmiechem wysłuchała tego, co miał do powiedzenia. Słysząc o jego udanej schadzce, rozpromieniła się jak słoneczko i ponownie uściskała robaczka.

- Cieszę się, Kushin-san. - Powiedziała mu radośnie. - Życzę Ci powodzenia i dużo szczęścia.

Chwilę jeszcze cieszyła się obecnością Jedwabnika, by ostatecznie przekazać mu raport dla Hattori’ego i odesłać z wieściami. Przygotowała się do snu, ale zanim się położyła, wróciła jeszcze do pokoju Lidera, aby uraczyć go obiecanym zabiegiem. Tym razem Reiko mógł jednak poczuć subtelną różnicę, bo oprócz odczuwanego odprężenia, dało się też odczuć większą czułość w dotyku Minari. Niemniej, efekt był ten sam i Lider bardzo szybko pogrążył się w spokojnym śnie.

Następne dni przyniosły Białowłosej wyraźną ulgę. Gorączka nie powróciła, a sam Reiko z dnia na dzień był coraz silniejszy. Wyglądało na to, że najgorsze rzeczywiście było już za nimi i pozostało już tylko zadbać o to, żeby Lider wrócił do całkowitej formy. W pewnym momencie poprosił nawet Staruszka Watanabe, aby przyniósł mu raporty, żeby mógł nad nimi posiedzieć i powoli wrócić do pracy. Ilekroć Minari zastawała go śpiącego nad dokumentami, wzdychała bezradnie i z troską okrywała go kocem. Najczęściej jednak przesiadywali razem. Ona zdążyła wyszyć swój poprzedni obrazek i zabrała się za zupełnie nową wizję, która powstała jej w głowie, zaś Reiko w skupieniu pracował nad tym, co regularnie miał dostarczane ze swojego gabinetu. Słysząc pewnego dnia jego pytanie, uśmiechnęła się niewinnie.

- Owszem, ale to niespodzianka. - Odpowiedziała z rozbawieniem.

Tak, pracowała jeszcze nad czymś, ale to już przebywając w swoim pokoju, żeby Reiko nie miał możliwości zobaczyć, co to takiego. Te ostatnie dni były naprawdę wspaniałe, bo widząc jak Lider wraca do zdrowia, wszystkim zdecydowanie poprawiły się humory. Staruszek Watanabe był już znacznie bardziej spokojny i wyrozumiały, a Kushin nadal był tym jasnym słoneczkiem, które zawsze wprowadzało do posiadłości jeszcze więcej radości. Minari uwielbiała go i za każdym razem okazywała mu dużo czułości w postaci ciepłego przytulasa. To były cudowne chwile dla Białowłosej, ale niestety, nadszedł czas powrotu do domu...

Tego dnia Minari z wyraźnym smutkiem pakowała wszystkie medykamenty, a także swoje rzeczy. Gdy zjawił się sprowadzony przez Lidera shinobi, aby pomóc z bagażem, Białowłosa powierzyła mu cały sprzęt i poprosiła, aby dostarczył wszystko do Szpitala Panu Hattori. Jeśli zaś chodziło o rzeczy osobiste, to miała ze sobą niewielki tobołek, który przewiesiła sobie przez ramię. Zostawiła po sobie porządek w pomieszczeniu, które zajmowała, po czym stanęła przed Staruszkiem i ukłoniła się grzecznie.

- Dziękuję za pomoc, troskę i opiekę, Panie Watanabe. - Podziękowała, po czym wręczyła mu obrazek, który zdążyła skończyć, będąc tutaj. - Proszę znaleźć dla niego dobre miejsce. Na pamiątkę...

Gdy zeszła po schodach, na dole czekał na nią Lider. Cieszyła się, że wrócił do zdrowia, ale jednocześnie czuła ogromny smutek z powodu pożegnania. Ukłoniła się mu z szacunkiem i podziękowała za gościnę, by na koniec wyprostować się i spojrzeć na niego. Gdy do jej dłoni trafił własnoręcznie zrobiony talizman z wymownym dla nich motywem, Minari zrobiła najpierw zdumioną minę, by na koniec rozpromienić się.

- Jest piękny...dziękuję, Reiko-sama. - Powiedziała szczerze wzruszona, po czym sama wyjęła swój podarek i przekazała go Shirei-kanowi. - Pomyślałam, że ucieszyć się, mogąc mieć swojego ulubieńca zawsze przy sobie, nawet będąc z dala od stawu.

Była to złożona, biała chusteczka, z dobrego gatunkowo materiału. Jej niezwykłość polegała na tym, że jeden z jej rogów był ozdobiony kolorowym haftem. Przedstawiał Koi, którego Reiko pokazał jej w stawie. Jego białe, czerwone i niebieskie łuski były doskonale odzwierciedlone. Miał nawet charakterystyczne plamki na płetwach i ogonie, zupełnie jak oryginał. Obok karpia, został jeszcze wyszyty okrągły, zielony liść i wspaniały, różowy kwiat lotosu. Mimo tak małego rozmiaru, szczegóły były doskonale zachowane, tworząc piękną całość. Była przekonana, że Lider doceni ten prezent, a widząc jak podchodzi bliżej i wyciąga w jej stronę ramiona, nie zastanawiała się długo i po prostu wtuliła się na chwilę. Nie mogąc dłużej powstrzymać łez, pożegnała się i opuściła Posiadłość, wracając do domu ze złamanym sercem.

[zt]