Siedziba straży

[Kisho]

Widać było, że mają zupełnie inne podejście do sprawy. Cóż, różne charaktery, więc i inny tok myślenia. Masaru najzwyczajniej chciał jak najszybciej odnaleźć towarzysza, a Kisho, myśląc bardziej perspektywicznie i mając na uwadze to, co się stało i co może jeszcze się stać, wolał rozwiązać problem u źródła. Szkoda tylko, że jego pomysł niezbyt spodobał się zainteresowanemu. Nie zamierzał się jednak kłócić czy spierać, a od razu przeszedł do konkretów:
- Co więc proponujesz? Od czego zaczynamy poszukiwania? - spytał wprost, licząc, że skoro uparcie tkwi przy swoim to i zapewne na coś już wpadł.
Kisho nie dokońca był przekonany rozwojem sytuacji i wciąż nie wiedział dlaczego Masaru aż tak się cieszy. Przecież uniewinniono go jedynie tutaj, w mieście kupieckim. Nadal ciąży na nim wyrok, zresztą tak samo, jak i na Noakim wystosowany przez ich rody. Czerwonooki chyba zapomniał, że i bez listu gończego z Ryuzuki miał na głowie dwóch zabójców... Najwyraźniej kwestią opcjonalnego spotkania kolejnych łowców głów będzie musiał zająć się sam brązowo-bląd włosy kolega, wiecie, tak w międzyczasie, gdy będzie pomagał w poszukiwaniach.

[Chise]

Misja B
11/45



Tym razem sytuacja się odwróciła i to Masaru miał prawdopodobnie jakiś plan. W innym wypadku pewnie by się nie opierał tak silnie wypełnieniu polecenia Kisho, by zacząć od oczyszczenia się z zarzutów. Poza tym, jego podekscytowanie i entuzjazm były wręcz podejrzane. Kiedy spotkał go w karczmie, był przygaszony i zagubiony, nie wiedział gdzie zacząć. Teraz był rozemocjonowany jak pies gończy na tropie. Mało brakowało, a by stójkę zrobił.
- Mam pewien trop, ale sam nie dam rady - zaczął tajemniczo, składając przed sobą ręce - Kiedy byłem w celi, miałem towarzysza. No i on.. Pomijając szczegóły oczywiście.. Słyszał o pewnych ludziach, do których niedawno dołączył Senju. Pewnie to byłoby nic dla nas, mizerny trop, gdyby nie jedna drobnostka. Otóż w tej opowiastce ten Senju miał czerwone znamię, zaczynające się na policzku i chowające aż pod ubraniem. Naoki miał dokładnie takie same! To nie może być przypadek - pstryknął palcami u dłoni nerwowo, widocznie jedna kwestia nie dawała mu spokoju - Nie wiem dlaczego to zrobił, ale na pewno nie zostawię tego nie zakończonego. Musi być jakieś wyjaśnienie - dodał zdeterminowany. Na pierwszy rzut oka nie wyglądało to jednak pozytywnie. Kiedy ktoś zostawia swojego rannego towarzysza pod opieką dzieci z ulicy, a potem nie zjawia się, a za to pojawiają się takie informacje.. Cóż, wieść o tym zapewne nie wpływała na morale pozytywnie, mógł czuć pewien niepokój. Może jego przyjaźń od samego początku była nieodwzajemniona, a jego bliski tylko go wykorzystał i na dodatek wpakował w bagno? Kto wie, może i nawet załatwił przy tym jakieś własne porachunki? To jednak na razie były pytania bez odpowiedzi, którą mogli uzyskać tylko w jeden sposób.
- Wiem nawet, gdzie jest człowiek, który go widział. Może to poprowadzi nas dalej - kiwnął na niego głową, kierując się w stronę wyjścia - Ma na targowisku swoje stanowisko, sprzedaje jakieś drogie i podejrzane preparaty i przedmioty.. Taka trochę ciemna strefa, bo nie wiadomo, na co się trafi i czy nie znajdzie się poprzedni właściciel. Ale, zawsze to jakiś punkt wyjścia, prawda? - zakończył już na zewnątrz, wzrokiem szukając drogi na największy w Ryuzaku targ.


Zapraszam

[Meijin]

Misja rangi B
11/x

W istocie jakiś mały pożar, w jednej, znajdującej się w Ryuzaku restauracji, absolutnie nie wpływał na kształt świata zewnętrznego. Takich restauracji było na świecie tysiące, gdyby wszyscy ludzie za każdym razem płakali nad każdą pojedynczą tragedią, to by oszaleli. Na szczęście dla nich, mało ich to obchodziło. Jednakowoż dla osób blisko związanych z "Shinobi" wydarzenie to było tragedią, to był prywatny koniec świata, w ich przypadku "innego końca świata nie będzie".
Jednakże ten punkt gastronomiczny obsługiwał mieszkańców Ryuzaku, a więc władza musiała się zainteresować czy dalsze funkcjonowanie restauracji nie będzie zagrażało życiu gości. I gdy tylko Rika opuściła restaurację, a następnie oddaliła się te kilka metrów, do środka weszło dwóch typowych krawężników, pewnie mieli sprawdzić, czy "Shinobi" może funkcjonować, czy należy ją zamknąć.

Rika, z wiadomych względów, była siedzibie straży znana. Nie byłoby też dziwnym, gdyby jej rozmówca spod restauracji poinformował recepcję, że dziewczyna może ich odwiedzić. Z tego powodu kunoichi nie musiała nawet szukać odpowiedniej osoby, gdy tylko przekroczyła próg, pewien mężczyzna podszedł do niej i powiedział. -Witaj młoda damo. Pan Kizo na ciebie czeka. Zaprowadzę Panienkę, proszę za mną. Dojście do odpowiedniego gabinetu okupione było koniecznością wejścia po schodach, skręcenia w lewo, minięcia 5 par drzwi, a potem przeciśnięcia się przez jakąś gromadę strażników i cyk, był i on, gabinet pana Kizo, osoby zajmującej się tą sprawą. Kiedy stanęliście przed drzwiami, twój prywatny concierge powiedział. -To tutaj. Może Panienka wejść. Następnie mężczyzna ukłonił się i poszedł w swoją stronę, zapewne tam skąd przyszliście. No cóż... Nie pozostało nic innego jak wejść.

Powiedzieć, że gabinet był najwyżej średni, to nic nie powiedzieć, on był po prostu brzydki i nudny. Trzy krzesła przy biurku, na jednym siedział Kizo, a dwa naprzeciwko niego, zapewne dla gości, były wolne. Do tego stolik, dwie małe szafki oraz niewielkie okno. Surowy klimat uzupełniały białe, nieudekorowane i troszkę odrapane ściany. Na widok Riki, mężczyzna uśmiechnął się. -Witaj, czekałem na ciebie, dobrze, że jesteś, powoli zaczynałem się obawiać czy coś ci się nie stało. Wskazał ci krzesło, dając do zrozumienia, iż oczekuje od ciebie, że sobie usiądziesz. Nim przeszliście do rzeczy, zapytał kurtuazyjnie. -Chciałabyś się czegoś napić? Dopiero wtedy pozwolił ci mówić.

Słuchał bardzo uważnie, czasami coś sobie skrobał w tym jego notatniczku. Gdy wspomniałaś, że pożar ten jest podobny do poprzedniego, mężczyzna zamarł, wyprostował się, następnie podniósł na ciebie wzrok i rzekł. -Podobne? Hmm, faktycznie, bardzo prawdopodobne. Możliwe, że to jakieś porachunki, może jakaś konkurencja?Wypalił, po czym pogładził się po brodzie. Kontynuował. -Zastanawiające jest to, że Ichi i jego znajomi pojawili się w naszych papierach dopiero w momencie przygotowań do otwarcia restauracji, tak jakby wcześniej nie istnieli, przynajmniej nie w Ryuzaku... Może przypadkiem dowiedziałaś się o nim czegoś więcej? Czyli straż nie wiedziała z kim ma do czynienia. Zapewne, gdyby wiedzieli, że Ichi jest ex-przestępcą, to nie pozwoliliby mu na tak swobodne funkcjonowanie, a w szczególności na prowadzenie działalności gospodarczej. Kizo wstał i podszedł do okna, łącząc swoje dłonie za plecami. Wpatrywał się w widok i zaczął mówić. -Co do twojego pytania, to mówisz, że w byli ubrani w czarne płaszcze? Faktycznie z godzinę temu ktoś zgłaszał, że grupa, najprawdopodobniej pięciu osób w płaszczach, biegła na północ, jakby w stronę granicy. Co jednak interesujące, ponoć nieźli coś dziwnego na plecach... Z drugiej strony, jeśli chodzi o jakieś dziwne przestępstwa, hmmm, niech pomyślę... Kizo odwrócił się w stronę szafki z aktami i zaczął ją dokładnie przeglądać. Po chwili może minucie czy dwóch, znalazł jakiś plik, przejrzał go i powiedział. -W ostatnim czasie było cicho. Najwcześniejsze z najbardziej podejrzanych zgłoszeń jest sprzed tygodnia. Grupa trzech osób napadła, pobiła i okradła farmera na południe od Ryuzaku. Potem, również trzyosobowa grupa, najprawdopodobniej ta sama, nie zapłaciła za nocleg i jedzenie, grożąc właścicielowi, że jak to zgłosi, to go dopadną. Również miało to miejsce na południe od Ryuzaku. Mężczyzna przerwał i napił się wody. -Przepraszam, zaschło mi w gardle... O czym, to ja... Ah, no tak. Mamy więc kilka dowodów łączących te wydarzenia. Jednakże sama widzisz, że w okolicach Ryuzaku byli od dłuższego czasu. Tylko czy na pewno są oni powiązani z pożarem? Gdybym miał działać, mając tak niewiele danych, to stwierdziłbym, że są to niepowiązane ze sobą wydarzenia. Strzelałbym, że jest to jakaś wroga konkurencja. Jednakże zawsze jest cień możliwości, że planowali tą akcję już długi czas, dlatego nagle z trzech osób zrobiło się pięć, ale nie jestem przekonany. Mężczyzna wychylił resztę wody, przetarł usta zewnętrzną częścią dłoni i zakończył swój monolog słowami. -I tyle. Poczekam jeszcze na raporty ludzi z terenu. Nie wyprosił cię, wręcz przeciwnie, chciał się nawet o coś zapytać. -Jesteś akolitką, służysz osadzie, dlatego chciałbym wiedzieć, co ty myślisz. Jak ty oceniasz całą tą sytuację?

Legenda:

-Strażnik Kizo
-Prywatny concierge
I z tych nieobecnych:
-Szef przestępca
-Twój przyszły chłopak: kucharz

[Rika Kari Matsubari]

Rika miała w straży najlepszy możliwy status. Status, przysługujący przyjaciołom rodziny regularnie przychodzącym w gościnie. Niby gość, o którego trzeba dbać, a jednocześnie taki, który czuje się jak u siebie w domu. Akolitka poznała już niejeden zakamarek tego budynku, a jednak przywitał i odprowadził ją... prywatny concierge! Szkoda, że sama nie znała takiego słówka, bo gdyby skojarzyło z tą sytuacją pewnie zrobiłoby jej się jeszcze milej. Prywatny concierge...
Kiedy odprowadził ją pod same drzwi gabinetu Kizo, weszła do środka na ponowne spotkanie ze stróżem. Przywitała się, nie szczędząc mu delikatnego uśmiechu i rozejrzała nieco po wnętrzu. Było tam mniej więcej tak, jak się spodziewała. Czyli surowo. Gabinet Kizo niczym nie różnił się od innych tego typu. Miał być przede wszystkim funkcjonalny, a owa mania funkcjonalności chyba przysłoniła nadciągającą potrzebę remontu. Przecież potrafię o siebie zadbać - pomyślała na jego przywitanie. Nie chciała jednak tego mówić, bo byłoby to zbędne stawianie oporu.
-Poproszę wody. - odpowiedziała na przesympatyczne pytanie. Oczywiście, że chciała soczku. Tamtego Pod Uwędzonym Dzikiem nie dokończyła, choć i tak wydawał się jakiś dziwny. Jesteś taka słodka, bo zawsze jadłaś dużo słodyczy. Przywołała w myślach słowa babki Akane i pozbyła się ich jak aplikacji za przeciągnięciem palca w lewo lub w prawo. Lubiła Kizo, ale nie wydawał się zbyt słodki i nie sądziła, by miał sok. Poza tym woda jest poważna, a panienka Matsubari chciała taka być. Podzieliła się swoimi rewelacjami i odpowiadała na kolejne pytania.
-Ichi i przynajmniej część obsługi "Shinobi" rzeczywiście przybyła z innej prowincji. Wspominał mi o tym. Niestety nie wiem skąd dokładnie. - powiedziała zgodnie z prawdą, przyznając stróżowi wyimaginowany punkt za trafną dedukcję.
A kolejne punkty już na niego czekały, bowiem stróż przejął inicjatywę i sam podzielił się informacjami, które do tej pory zebrał. Pięć osób ubranych w sposób podobny do oprawców kierował się ku północnej granicy i nieśli coś dziwnego. Wcześniej, w odstępstwie przynajmniej tygodnia od dzisiejszego pożaru trójka podobnie ubranych ludzi zaatakowała farmera. Prawdopodobnie ci sami ludzie odmówili zapłaty w noclegowni, w której przebywali. Miała mętlik w głowie. Była pod wrażeniem ilości informacji, którymi dysponował. To była prawdziwa władza, budząca jej szacunek. Dłuższą chwilę miała problem z przyswojeniem tego wszystkiego. To były tylko czarne płaszcze i Kizo miał rację, że to mógł być przypadek. Konkurencja? W sumie dlaczego nie. To realne, choć Matsubari wiedziała, że mylne. Wiedziała na tyle dużo, by nie lekceważyć czarnych płaszczów. Przed miesiącem także doszło do pożaru, a przecież miała podstawy, by podejrzewać o tę zbrodnię obcych przybyszów. Gdzieś przez ten miesiąc, a prawdopodobnie nawet dłużej, musieli przebywać. Funkcjonowanie po przeciwnej stronie od tej, którą zamierzali uciekać miało jakiś sens... chyba. Zwątpiła we wszystko, gdy Kizo zadał jej pytanie i czekał na opinię. Nie była pewna co myśleć, a spośród tego nie wiedziała o czym powinna mówić. Aaaa! To pytanie powinno sprawić jej wielką satysfakcję. Być jak gorąca kąpiel po udanym, pracowitym dniu. I to wiesz, taka z bąbelkami. Zamiast tego uderzył ją straszny stres.
-Niech pomyślę... - sięgnęła do torebki i wyjęła mapę Ryuzaku, rozkładając ją na stole. Zyskała w ten sposób dużo czasu, by jakoś to sobie poukładać. - niepokoją mnie te czarne płaszcze. Dlaczego atakowali na południu, a teraz mieliby uciekać na północ? No i ich ilość się nie zgadza. Nie wiem też co mogliby nieść, ale chyba prędzej jakiś rabunek, niż ludzi porwanych w Shinobi. Łatwiej jest uwierzyć w pomysł z restauracjami. W pobliżu jest ich kilka. Może warto tam zajrzeć, porozmawiać... sama nie wiem. Na pewno nie ma ludzi, aby zbadać każdy trop. Wiem jak jest. - i owszem, wiedziała. - może mogłabym rozejrzeć się za czymś na północy? Nie mam dziś nic do zrobienia, a nawet jeśli nie pomogę przy "Shinobi", może uda się rozwiązać zagadkę tego rabunku. - zaproponowała ze szczerą nadzieją, że Kizo na to przyzwoli. Właściwie była tego niemal pewna, bo nie mogli oprzeć poszukiwań na takich poszlakach, a ona mogła się przydać. Wybrała ścieżkę, która wedle jej wiedzy była najbardziej prawdopodobna i poprosiła o nią. Zupełnie tak jakby ukroiła sobie sernika akurat po tej stronie, z której nie widać rodzynków. Nigdy nie wiesz, co jest w środku, no ale...
Jeśli uzyska zgodę, zapewni że poinformuje o tym, co uda jej się znaleźć i pożegna się. Następnie pożegna pana Concierge, czy jakoś tak i uda się do Lasu Pamięci. A konkretniej, do Domku Małej Księżniczki.

[Meijin]

Misja rangi B
13/x

Czy ten swoisty lokaj był przeznaczony tylko dla niej? Możliwe. Czy jednak nie był to zwykły strażnik którego poproszono o przyprowadzenie Riki do gabinetu? Czyż Kizo nie wykorzystał przypadkiem swojego podwładnego, aby szybciej załatwić swoje sprawy? Co prawda Kizo był jednym z wielu "dowódców" komórki straży, ale jednak dzięki temu miał swój gabinecik, miał kilku podwładnych i przede wszystkim nie był zwykłym krawężnikiem! Jego obecne stanowisko nie miało jakiejś oficjalnej nazwy, ale wysilmy się i nadajmy jakąś. Ja proponuję "dowódca oddziału terenowego Ryuzaku, oddział centrum".
Mężczyzna oczywiście nalał dziewczęciu wody i rozpoczęli rozmowę.

Mętlik w głowie był czymś normalnym, Rika Kari pewnie nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wygląda praca w straży. To nie tylko bezpośrednie działanie w terenie, ale również tworzenie raportów i przekazywanie informacji. Dzięki temu mógł ją zaskoczyć swoją wiedzą. Co prawda zdobycie jej było związane z koniecznością ciągłego czytania i sporządzania raportów, ale w takich chwilach było to bardzo przydatne. Gdyby Kizo był leniem, to nie mógłby się podzielić z Riką tą wiedzą. No, ale też nie awansowałby na to stanowisko...
W każdym razie tylko Kizo i wielu innych na tym samym stanowisku co on wiedzieli jak żmudne to jest zadanie, kiedy siedzisz o 3 w nocy przy biurku i przepisujesz jakiś raport, tylko po to, bo kiedyś może się on okazać przydatny.

Dziewczynie można było przyznać rację tylko częściowo. W istocie pracowników było zbyt niewielu, aby zająć się każdą, nawet najmniejszą, sprawą. Jednakże Rika zapomniała o najważniejszym fakcie, że sprawa ta nie dotyczyła Ryuzaku praktycznie wcale, ot mały pożar, na który nie warto marnować zbyt wielu zasobów. Mimo to Kizo pozwalał jej mówić, uznał, że przerywanie Rice, kiedy ta proponuje jakieś konkretne rozwiązania, byłoby nierozsądne. W końcu była dość zasłużoną akolitką, bardzo doświadczoną jak na swój wiek.
Gdy dziewczę wypowiedziało ostatnie słowo, mężczyzna pogładził się po czole i rzekł. -Naprawdę wierzysz w to porwanie? Nie mnie to oceniać, ale weź pod uwagę, że nie jest tak łatwo porwać osobę, a następnie przebiec z nią przez miasto. Przecież porwani musieliby być nieprzytomni, a tacy ludzie są baaaaaaardzo ciężcy, chyba, że... Kizo przerwał, nie chciał insynuować, ale no właśnie czy całe to porwanie na pewno odbyło się w "normalnych" warunkach? Możliwości jest bardzo wiele... Mężczyzna kontynuował. -Co do tych czarnych płaszczy to prawdopodobne, że jest to jakaś grupa shinobi, niekoniecznie nasza, co już samo w sobie jest niepokojące. Każde działania podjęte przez ninja innych osad na naszym terenie, powinny być zgłaszane do władz Ryuzaku... W każdym razie. Tak, masz rację. Nie mamy wystarczająco dużo ludzi, ale też pamiętaj, że z punktu widzenia straży miejskiej próba rozwiązania tej sytuacji jest nieopłacalna. Gdybyś była pierwszą lepszą osobom, to bym ci powiedział, że nic się nie da zrobić. Jednakże ty pomagasz nam, to my pomożemy twojej skromnej osobie. Szczególnie jak widzę, że bardzo ci zależy na rozwiązaniu tej sytuacji. Mogę ci obiecać, że wyślę jednego funkcjonariusza, żeby porozglądał się za innymi podobnymi restauracjami. Po prostu sprawdzi, czy to konkurencja jest winna podpaleń... Wiedz też, że nie jestem jakimś szefem straży, mam pod sobą tylko niewielką grupę strażników... Co do ciebie, to będziesz robiła to, co ci się żywnie podoba, nie będę ci rozkazywał, bo to nie jest misja... Przynajmniej niezlecona przez nas. Swoje ostatnie słowa podkreślił, jakby dając Rice do zrozumienia, że domyśla się, że jej motywacja do rozwiązania tej sprawy ma jakieś zewnętrzne pobudki. Na koniec mężczyzna rzucił. -Powodzenia Riko. Wiem, że dasz radę. Nie bez powodu jesteś akolitką, pamiętaj o tym.

Legenda:

-Strażnik Kizo
I z tych nieobecnych:
-Szef przestępca
-Twój przyszły chłopak: kucharz

I zrobiliśmy sobie z/t ->http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 6&start=75

[Nakagome Tsukuyo]

Brak złapania całego kompletu był... Niezadowalający dla Tsukuyo, jednak bądź co bądź, wciąż miała "pierwszą zdobycz dnia"! Konkretniej małą, biedną i zapłakaną dziewczynkę, której ręce był już dla formalności związane regulaminową liną. Granatowowłosa bez większego przejęcia wzrokiem innych ludzi, kierowała się do siedziby swojej pracy, trzymając jedynie kryminalistykę, by ta jeszcze nie uciekła, gdy tylko odwróci wzrok... Brak zdobyczy byłby jednak dość... Niesatysfakcjonujący. Na szczęście, nic takiego się nie stało, a ona sama uraczyła złapaną grobowym milczeniem, które nie ustępywało - nawet w obliczu zbliżania się do siedziby straży.
W końcu dotarli... Potężny kompleks budynków właśnie majaczył się przed ich oczami, kamień i drewno, główny budulec tradycyjnych budynków. Dla samej Nakagome był to już widok standardowy - w końcu była tu każdego dnia, nawet jeśli jej stan zazwyczaj na to nie pozwalał. Zawsze gotowa do służby. A teraz właśnie przybywa tutaj, by wsadzić dziecko do aresztu i wrócić do pełnionych, pracoholicznych obowiązków. Bez słowa minęła innych strażników i skierowała swoje kroki, w kierunku tymczasowego aresztu - ktoś inny zajmie się resztą.

[Tohaku]

Służba nie drużba
D — Nakagome Tsukuyo
[11/15]

---

Jak widać płacz i zawodzenie młodziutkiej złodziejki nie zmiękczyły żelaznego serca panienki Tsukuyo. Umorusana dziewczynka najwidoczniej doszła do podobnego wniosku, bo już po kilku minutach pokutnego marszu zrezygnowała nawet z łkania i cicho, ze spuszczoną głową szła za strażniczką. Był to widok dość nietypowy, więc paru ciekawskich gapiów spoglądało nieprzychylnie na tę dwójkę, od czasu do czasu mrucząc pod nosem różnorakie obelgi w stronę strażników. Cóż, nie dość, że darmozjady nie łapią prawdziwych przestępców, to jeszcze wiążą małe dzieci za najlżejsze — zapewne — przewinienia. Oczywiście nie była to opinia uniwersalna, tylko nieliczni (a wśród tych nielicznych znajdowała się granatowowłosa) stosowali tak drastyczne metody, ale to wystarczyło, by gawiedź pałała jeszcze większą nienawiścią do tego zawodu. No ale cóż, wyzwiska wyzwiskami, nikt nie śmiał się podważyć autorytetu siedemnastolatki widząc jej służbowy strój.
Dzięki temu niecodzienny duet bez przeszkód dotarł do siedziby straży. Parę pierwszych korytarzy przeszły równie spokojnie jak ulice w osadzie, ale w drodze do aresztu zostały zatrzymane przez jednego ze starszych, wyżej postawionych komendantów. Był to mężczyzna może nie barczysty, ale na pewno dobrze zbudowany, z zadbaną brodą i czujnym wzrokiem. Zarówno jego podwładna, jak i młodociana zdobycz poczuły na sobie jego pytające oczy.
— To już kolejna taka sytuacja, Tsukuyo-san — powiedział z nutką znużenia w głosie, przenosząc niezbyt przychylne spojrzenie na młodszą strażniczkę. — To jest jeszcze dziecko, na dodatek przerażone. Naprawdę nie ma potrzeby stosować tak drastycznych środków. — Po tym przykucnął przy dziewczynce i rozwiązał jej nadgarstki, spoglądając na nią uspokajająco. Gdy do dłoni znowu mogła dopłynąć krew, mężczyzna wstał.
— Oczekuję wyjaśnień. — Krótkie polecenie, gdy przepełniony dezaprobatą wzrok wbił się w czerwone oczy panienki Tsukuyo, a komendant splótł ręce na piersi. Tymczasem przestraszona złodziejka rozmasowywała obolałe nadgarstki, wciąż nieco przygarbiona i zastraszona, ze wzrokiem wbitym w kamienną posadzkę.

[Nakagome Tsukuyo]

Podróż przez korytarze siedziby odbywały się bez zbędnych komplikacji, jednak po kilku w końcu zostały zatrzymane przez komendanta. Najpewniej zapowiada się rozmowa, która odbywała się już wielokrotnie – a ich skutki widać jak na dłoni, po raz kolejny się powtarza. Tak jak i za poprzednimi razami, Tsukuyo znowu czuła na sobie pytające i dezaprobujące spojrzenie, na które niespecjalnie reagowała. Zdążyła już się przyzwyczaić do tego typu spojrzeń w jej kierunku, brakuje jeszcze gniewnego, choć może pod wpływem jej monotonnych odpowiedzi, takie też się pojawi?
- Jest przede wszystkim przestępcą, panie komendancie. – odpowiedziała, wykonując przy tym salut, nie zmieniając swego wyrazu twarzy o choćby cal, w czasie przedstawiania swojego punktu widzenia. Słysząc polecenie podania wyjaśnień, skierowała swoje oczy na osobę wyżej postawioną, nawiązuj kontakt wzrokowy. – „Artykuł 174, paragraf 1. Kto dokonuje odebrania cudzej własności w celu zawłaszczenia, podlega karze pozbawienia wolności lub grzywnie. A także paragraf 4. W przypadku kradzieży, uznanej za mniejszej wagi, podlega karze czasowego ograniczenia wolności lub grzywnie". Zgodnie z tym artykułem i paragrafami, zareagowałam na próbę kradzieży. Ta młodociana kryminalista dokonała jej na mojej osobie, konkretniej na środkach spożywczych, które zakupiłam. Zareagowałam więc adekwatnie do prawa i prowadziłam ją właśnie na tymczasowy areszt. To wszystko.– odpowiedziała swoim monotonnym tonem, cytując z pamięci prawo, które użyła do podkreślenia i wyjaśnienia tego, co zrobiła. Gdy skończyła wypowiedź, znowu odwróciła wzrok w kierunku bliżej nieokreślonym, czekając na odpowiedź swojego rozmówcy, dalej stojąc w pozycji na baczność.

[Tohaku]

Służba nie drużba
D — Nakagome Tsukuyo
[13/15]

---

Komendant jak najbardziej się tego spodziewał, ale i tak westchnął z rezygnacją, machnięciem ręki zbywając recytację granatowowłosej tuż po tym, jak wreszcie skończyła mówić. Dłoń położył na ramieniu dziewczynki, tym prostym gestem starając się choć nieco osłodzić ogarniający ją strach, gdy słuchała poważnych, trudnych słów.
— Spocznij — rzucił krótko, po czym kontynuował: — Doskonale zdaję sobie sprawę z tego prawa, Tsukuyo-san, ale oprócz sztywnych regułek mamy jeszcze coś takiego jak najzwyklejsze bycie człowieczeństwo. — Te oschłe słowa doprawione nutką irytacji mogły zabrzmieć dość tajemniczo dla chłodnej maszyny, ale mężczyzna nie zamierzał się tłumaczyć. Zamiast tego ponownie przykucnął przy złodziejce i spojrzał ciepło prosto w jej przestraszone, wciąż jeszcze nieco oszklone oczęta.
— Czy to prawda? — zapytał łagodnym, nieoficjalnym głosem, na co maleństwo przytaknęło i raz jeszcze załkało cichutko.
— Przepraszam, proszę pana, ale byliśmy bardzo głodni — odpowiedziała dziewczynka słabym głosem, nerwowo pocierając swoje dłonie. — Już nie będę, ale proszę, nie chcę do więzienia. — Błagalny wzrok przeniósł się na komendanta, w którym już teraz widziała znacznie przyjemniejszego przyjaciela niż w Tsukuyo. Drobne, wychudzone ciałko trzęsło się nieznacznie.
— Byliście? Kto był? — zapytał tamten łagodnie, spoglądając pytająco zarówno na łowcę, jak i zdobycz.

[Nakagome Tsukuyo]

Reakcja komendanta była standardowa… Tsukuyo jedynie odwróciła się w jego kierunku oraz złapanej kryminalisty, gdy tylko usłyszała polecenie spoczęcia. Niespecjalnie rozumiała słowa wyższego stopniem, jej skromnym zdaniem egzekwowanie prawa wymaga skuteczności, nie moralności – jednak to nie jest jej problem… Na razie wpatrywała się swoim martwym spojrzeniem w scenę wyjętą z jakieś bajki dla dzieci, czy przedstawienia teatralnego. Osobiście nie widziała powodów do uspokajania kryminalistów, ale jeśli Pan Komendant lubi głaskać zwierzęta (choć jedynie położył rękę na ramieniu), to nie będzie ingerowała w to. Jedynie spojrzała na swojego przełożonego, gdy padło kolejne pytanie.
- Poza nią była jeszcze piątka młodocianych kryminalistów. Otoczyli mnie w zaułku i rzucili się, by dokończyć kradzież, więc ich obezwładniłam i natychmiastowo rzuciłam się w pogoń za nią, skoro trzymała ukradzione jedzenie. Niestety uciekli, nie byłam w stanie i nie miałam specjalnych środków, by aresztować i przyprowadzić tutaj 6-osobową grupę. – odparła obojętnym tonem, chowając w tym czasie niewielki koszyk z pączkami do kieszeni, zdając sobie sprawę, że paradowała z nim i złapaną… Cywile najpewniej ciekawi widok, jednak to nie jest ważne.
- Rozumiem, że Pan się nią zajmie, Panie Komendancie? – zadała jeszcze pytanie, chcąc się upewnić, że ta akcja jest właściwie zakończona.

[Tohaku]

Służba nie drużba
D — Nakagome Tsukuyo
[15/15]

---

Procedura była standardowa dla obojga. Nie pierwszy raz Tsukuyo sprawiała kłopoty swoją przesadną bezwzględnością i nie pierwszy raz czuło się, że jakiekolwiek próby umoralniające nie mają najmniejszego sensu.
— Baliśmy się i nie wiedzieliśmy, że ta pani — tu głos zadrżał, gdy dziewczynka zerknęła przerażonym wzrokiem na granatowowłosą — jest strażniczką. Tam, gdzie żyjemy, tylko tak można się bronić... — Tuż po wypowiedzeniu ostatnich słów raz jeszcze wybuchnęła płaczem, na co komendant objął ją mocno, starając się choć nieco uspokoić. Gdy już to mu się udało, wstał i otrzepał swój mundur z wszechobecnego pyłu, przenosząc wzrok na chłodną siedemnastolatkę.
— Służba to jedno, moralność to drugie — zaczął kolejny wywód, który pewnie i tak nie dotrze do strażniczki tak, jakby tego oczekiwał. Mimo to kontynuował: — Naszym zadaniem jest strzec porządku w osadzie i być wsparciem dla mieszkańców, a nie przeszkodą. Właśnie przez takie akcje większość cywilów pała do nas niechęcią, Tsukuyo-san. Nie zawsze warto egzekwować prawo aż do takiego stopnia, szczególnie w przypadku młodych osób, które wystarczy po prostu naprowadzić na dobrą drogę. Jestem zawiedziony, po raz kolejny. — Monolog został zakończony zmęczonym westchnięciem i odprawą w postaci machnięcia ręką.
— Wiesz, gdzie masz się zgłosić po wynagrodzenie. — Mężczyzna oddelegował granatowowłosą kilkoma prostymi słowami. Jakby nie patrzeć nie mógł jej odmówić wykonania obowiązku, więc pieniądze były jak najbardziej na miejscu. Po wszystkim z powrotem zwrócił się do dziewczynki.
— Chodź, znajdziemy twoich kolegów i pokażemy im, że nie taki diabeł straszny, jak go malują, prawda? — Uśmiechnął się życzliwie, na co obdartuska odpowiedziała mu tym samym, brudnymi dłońmi ocierając łzy z oczu i przytakując energicznie. Strach jakby gdzieś odpłynął, gdy komendant ruszył z małą egzekwować prawo na swój własny, bardziej ludzki sposób.
Ostatecznie trudno powiedzieć, które myślenie było właściwe, ale jednak w tym kontekście to mężczyzna był wyższy rangą, a więc trzeba było uznać jego słowa za absolutne, nawet jeśli nie do końca się z nimi zgadzało. Kto wie, może wreszcie któreś z takich przemówień ruszy chłodne serce strażniczki i sprawi, że stanie się choć minimalnie mniej bezwzględną osobą? Czas pokaże...

---

Misja zakończona powodzeniem!

[Nakagome Tsukuyo]

Standardowa rozmowa ze strażnikiem wyższej rangi, było czymś, co Nakagome mogła już wpisać w rutynę dnia. Ona egzekwuje prawo, spotykają się, umoralniające monologi, brak skutku i zapętl. Może nie było to widać na jej obojętnej twarzy, jednak nie przepadała z tego typu konwersacjami, właściwie nie przepadała za konwersacjami - ale to inna sprawa. Po prostu nie była typem osoby, która widziała błąd w swoim postępowaniu - które koniec końców, spełniało swoje zamiary. Po co budzić zaufanie, skoro można strach? Efekt i tak jest taki sam... Nie oczekiwała jednak, że inni zrozumieją to, co robi. Liczyło się przede wszystkim to, że służy sprawiedliwości, a jej lojalność wobec Ryuzaku jest niezachwiana. I taka też pozostanie.
Sama Tsukuyo obecnie wykonywała rutynowe patrole po korytarzach siedziby, nie mając na dzisiaj już innych obowiązków - a także zadań. Niestety, skończyły się już jej pączki... Najpewniej po prostu kupi je w drodze powrotnej, idąc na obiadokolację. Lepszego momentu nie znajdzie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 1/?

---

- Rok 388 - Jesień -
- Nakagome -
- Ryuzaku no Taki -
- Wdowa -

---

" Wszystko złoto co się świeci " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UQRSPl0 ... U&index=38[/youtube] Służba nie drużba. Każdy wiedział, że strażnicy dzielili się zarówno na tych dobrych jak i tych złych. W przypadku Tsukuyo było jednak znacznie ciekawiej - ona wiedziała co jest dobre i jak należy postępować. Nie było w tym niegodziwości - jedynie chłodne kalkulacje i oceny ryzyka. Ryzyko było duże. Taka już była ta praca - ryzykowna i niebezpieczna, byle utrzymać porządek na ulicach i bezpieczeństwo.

Był ranek. stawiłaś się w pracy jak zawsze. Przeszłaś korytarzem w siedzibie strażników mijając wielu z nich, część którzy również dopiero rozpoczynali służbę. Nawet kilka znajomych twarzy z nocnej warty pojawiło się na korytarzu. Wyglądali na zmęczonych, jak to bywa po nocnej warcie. Przypominałaś sobie wtedy, że ulice były bardzo spokojne od kiedy tylko opuściłaś dom. Odruchowo patrolowałaś już w trakcie drogi do pracy - to się nazywało przywiązanie i dedykacja swojej pracy. Wieczór właściwie też był spokojny. Nie mieli żadnych naglących zadań, żadna szajka również nie szykowała się do skoku - zwyczajna rutyna. Z rozmów pomiędzy kolegami po fachu wyłapywałaś pewne informacje odnośnie zajść w trakcie nocy, już wtedy gdy kroczyłaś do miejsca w którym przywdziewałaś mundur. Była to jedna ze spokojniejszych nocy w przeciągu ostatnich tygodni. Zaczęłaś się przebierać w mundur, zakładałaś już jego górną część gdy usłyszałaś głos jednej z koleżanek – Tsukuyo, kapitan chce się z tobą widzieć. Jak skończysz się ubierać idź do jego biura. — Tak oto kobiecy głos wyrwał cię z przemyśleń odnośnie dzisiejszej trasy patrolowej. Nie byłaś pewna czego mogą od ciebie chcieć ci na górze. Mogło chodzić o to co wydarzyło się ostatnio. A może to już przyszła pora na awans?

[Nakagome Tsukuyo]

Niebieskowłosa w typowej dla Siebie ciszy, zakładała na siebie mundur służbowy – właśnie upewniła się, że jej zakolanówki są dobrze założone i zaczęła już zakładać bluzę do uniformu. Kobiecy głos, który nagle się odezwał, wystarczył, by chwilowo zaprzestała swoją czynność i skupiła się na informacji, którą właśnie usłyszała. Nie minęła chwila, a ponownie wróciła do zakładania odzienia.
- Dobrze. Zaraz skończę. – zakomunikowała swoim standardowym, monotonnym, wręcz robotycznym tonem, biorąc w ręce płaszcz służbowy i w dość sprawny i wyuczony sposób, zakładając go na siebie. Pozostało poprawienie chusty, wyprostowanie miejsc, w którym się zgiął, zapięcie guzików i była praktycznie gotowe. Skończywszy czynność, która chwilę jej zajęła, odwróciła się na pięcie – opuszczając po przejściu kilku kroków, pomieszczenie, w którym się znajdowała, obierając natychmiastowo za swój kierunek docelowy, biuro kapitana.
Zastanawiała się, jaka jest przyczyna wezwania… Być może kolejne pouczenie, po ostatnich jej działaniach? Może kolejne rozkazy, do których nadaje się krwiożerczy pies, którym jest? A może awans? W zasadzie – wszystkie te opcje były dość prawdopodobne. Nie martwiło to jednak w żaden sposób Tsukuyo, już dawno przestała się martwić takimi rzeczami, po prostu słuchała i akceptowała – w większości przypadków – to, co mieli jej przełożeni do powiedzenia. Czy to pouczenie, czy to rozkaz… Wypełniona tymi przemyśleniami, charakterystycznym, wojskowym krokiem kierowała się do biura kapitana, by usłyszeć powód wezwania.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 3/?

---

- Rok 388 - Jesień -
- Nakagome -
- Ryuzaku no Taki -
- Wdowa -

---

" Wszystko złoto co się świeci " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UQRSPl0 ... U&index=38[/youtube] Miasto było duże, handel odbywał się w nim codziennie, czasami przybywali nawet ludzie ze specjalnymi zadaniami dla straży. Byli nimi więksi kupcy z regionu, a innym razem przyjezdni którzy otrzymali pozwolenie na prowadzenie handlu w konkretnych godzinach, a jeszcze innym - kotek do ściągnięcia z drzewa. Miałaś jednak stuprocentową pewność, że kot nie dotyczyłby wzywania ciebie. Wzięli by do tego jakąś milszą osobę, albo głupszą. Odczucia miałaś na ten temat takie, jakie chciałaś.

Nim wyruszyłaś w kierunku biura jeszcze upewniłaś się, że każdy z guzików na mundurze jest odpowiednio zapięty, kołnierz odpowiednio podwinięty, no i czy nie masz na swoim stroju jakichś dodatkowych nieprzewidzianych plam - straszliwie niefortunnym byłoby pokazać się ze złej strony, chociaż z drugiej strony... Który to byłby już raz? Swoim specyficznym krokiem ruszyłaś więc, zostawiłaś za sobą pomieszczenia szatniane. Kapitan urzędował w budynku obok, tam gdzie znajdowali się wszyscy ważni i ważniejsi powiązani ze strażą. Wyszłaś więc na zewnątrz kierowałaś się tunelem pomiędzy dachami dwóch baraków, męskim i żeńskim. Obie drogi, od obu baraków prowadziły w to samo miejsce. Główny budynek który mijałaś wchodząc na tereny należące bezpośrednio do straży. Teraz wchodziłaś od tyłu, bo główne wejście z przodu, będące z drugiej strony było tym bardziej reprezentatywnym - i dla ludzi i dla straży. Tamtędy nie wprowadzano aresztantów, dla nich była specjalna droga do aresztu, jeszcze gdzie indziej. Teraz nie miała znaczenia topografia ziem strażników. Otworzyłaś drzwi do budynku i musiałaś pokonać korytarz, kilku urzędników minęło cię w drodze, aż w końcu stanęłaś przed drzwiami w szerszym niż inne korytarzu. Tutaj znajdowali się dowódcy jednostek, dywizji i kapitanowie zmian. Szłaś do swojego.

Sunęłaś ręką drzwi które bez żadnego ociągania się, ani skrzypienia - otworzyły się. Gabinet jak to gabinet - znałaś go już dobrze. Liczne wizyty sprawiły, że bez najmniejszego problemu mogłaś wyróżnić poszczególne książki i zwoje w biblioteczce, nie służbowej, a bardziej prywatnej. Przy ścianie znajdowało się jedno biurko, przed nim dwa krzesła, jedno odstawione do stolika obok. Za nim jedno, na którym zasiadał mężczyzna - nie miał na sobie zbroi, a mundur podobny do twojego, wyróżniały go jednak odznaczenia. Dobrze wiedziałaś jak wygląda. Twoje oczy widziały go nie pierwszy raz - wiedziałaś też kto to był - to jeden z kapitanów. – Jesteś wreszcie. Siadaj. Jest jeden temat który musimy omówić dosyć szybko. Potrzeba do niego kogoś takiego jak ty. Chyba nie ma osoby bardziej pasującej do tego niewielkiego zlecenia od ciebie. — Odłożył pióro, skończył zapisywać jakiś zwój. Odłożył go na bok i splótł palce przyglądając się właśnie tobie, twoim reakcjom i początkowemu nastawieniu.

– Tak się składa, że rozwijamy naszą instytucje i by móc prowadzić lepsze, dokładniejsze szkolenia, dla większej ilości strażników, oraz rzecz jasna zapewnienia większego bezpieczeństwa na drogach okalających nasze miasto... Nadążasz? Tak się składa, że upatrzyliśmy sobie pewne miejsce... — Nachylił się odrobinę w twoim kierunku – Jest jedynym które nada się dla naszej operacji, zapewni dodatkowe możliwości i wpłynie pozytywnie na rozwój miasta... Obecnie znajdują się tam pola ryżowe. Należą do kobiety, która gdzieś tam ma swoją farmę. Przejęła ją po mężu, farmerze i drwalu, zginął w lesie ze dwa dni temu - prowadził nielegalną wycinkę... Przechodząc do sedna... Potrzebny jest akt własności tych terenów. Muszę mówić więcej? Myślę, że za załatwienie tej sprawy pomówimy o czymś więcej niż tylko należnym ci żołdzie — Cofnął się z biurka do swojego oparcia. Obserwując jego twarz widziałaś wyraźnie, że jest zdeterminowany do zakończenia tej sprawy. Choć z drugiej strony nie wyglądał również na zadowolonego.

Kapitan

  Ukryty tekst