Farmy

[Seinaru]

Seinaru kontynuował swoją niewielką rewizję. Rozejrzał się po pokoju i znalazł tam kilka interesujących rzeczy. Chociaż... o wiele bardziej interesujące będzie to zapewne do uroczej mieszkanki tego niewielkiego domku. Niewielka znajda pałętająca się pod nogami miała jednak zbyt wiele uroku, aby móc skupiać się na różnych szpargałach leżących dookoła.
- Ale Ty jesteś słodki, ti ti ti... - Mówił do niego samuraj, gdy piesek bawił się w przeciąganie lalek. Wprowadził tutaj mnóstwo ożywienia, a piwnica nagle z ponurego składu popękanych porcelanowych ciał stała się psim placem zabaw. Taka jest właśnie moc szczeniaczków! Kei starał się mieć go na oku, do momentu gdy dotarł on do łóżka na którym leżał zdechły kot.
- Przestraszyłeś go? - Zwrócił się do sierściucha.
- Przestraszyłeś go mały bąblu? Trzeba go zabrać do jej pani. - Owinął kociaka w koc czy prześcieradło na którym leżał i wepchnął sobie za pazuchę znalezione listy. Był już gotowy do wyjścia. Chwycił drugą ręką szczeniaka i tak obładowany żywymi i martwymi zwierzętami wyszedł w końcu z piwnicy z powrotem na piętro. Lampę zgasił przy wyjściu i zostawił ją na dole. Gdy znalazł się już na górze zacząć nawoływać staruszkę, aby o wszystkim jej opowiedzieć. O tym, że sprawcą dziwnych hałasów w piwnicy był mały szczeniaczek, o zgonie jej kota i przede wszystkim o zakamuflowanym pokoju. Jeśli dobrnie do tego momentu bez przerywania, wówczas wręczy staruszce listy, aby sama mogła podjąć decyzję co z nimi zrobić.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
17/30

Wszystko w piwnicy zostało już wyjaśnione, a Seinaru mógł z czystym sumieniem opuścić piwnice. Szczenię wyraźnie było zafascynowane tym, że ktoś coś do niego mówi przez co nawet się uspokoiło i usiadło na podłodze i merdało ogonkiem, cóż najwyraźniej nic nie rozumiał z tego co młody samuraj próbuje mu przekazać, a on najwyraźniej nie czuł się winny śmierci starego kota, równie dobrze mógł tutaj dokonać żywota w sposób naturalny bez pomocy malca. Powoli szykowałeś się już do wyjścia, zawinąłeś kota w koc na, którym leżał, a listy schowałeś pod swój strój. Trzymając trupa w jednej ręce i szczeniaka w drugiej, postanowiłeś wyjść z piwnicy i odnaleźć starszą Panią. Największą przeszkodą na drodze do tego celu okazały się schody, które niezbyt chciały współpracować i uginały się jeden za drugim co jakiś czas trzaskając, ale jednak nie stanowiło to największego problemu dla tak sprytnego chłopaka. Starsza Pani była tam gdzie mówiła wcześniej, a mianowicie kuchni swojego domu gdzie szykowała herbatkę dla jej bohatera ratującego koty z mrocznej piwnicy.
- O już jesteś, a ten malec skąd się tu wziął? - powiedziała staruszka, kładąc na stoliku kubek z herbatą dla Ciebie.
- No już siadaj siadaj i się napij. Ach prawie zapomniałam, znalazłeś mojego Mruczka? - zapytała się po chwili zapraszając Cię do stołu i samej przy nim siadając naprzeciw miejsca przygotowanego dla Ciebie.

[Seinaru]

Obładowany wszędzie gdzie tylko było można, Seinaru wyszedł wreszcie z piwnicy. Cóż, schody były już poniszczone po jego zejściu, jednak w razie potrzeby, aby nic nie ucierpiało (piesek <3), posłużył się techniką chodzenia po ścianach, aby przylepić się stabilnie do podłoża i nie chwiać jak pijany zając w kapuście.
I co? Okazało się że piwnica, nawet z przerażającymi na pierwszy rzut oka lalkami nie była taka straszna, a jej głównym bossem był słodki puppy, którego samuraj trzymał teraz pod pachą. Gdy wszedł do kuchni i zobaczył staruszkę postawił jednak zwierzątko na ziemi, aby mogło sobie swobodnie pohasać w cieple.
- Znalazłem go w piwnicy. To chyba on wydawał te dziwne dźwięki. Dostał się do środka pewnie przez ten otwór w ścianie, który prowadzi na zewnątrz. Mały rozrabiaka... :3 - Kei patrzył na niego rozczulony, odpowiadając babci na pytania.
- Może mu pani dać coś do jedzenia, na pewno jest głodny... - Teraz musiał jednak przejść do smutniejszej wiadomości.
- Tak, znalazłem pani Mruczka. - Położył delikatnie zawiniątko na ziemi i odkrył zwłoki futrzaka. Wyglądał smutno i żałośnie, a Keiowi zrobiło się go po prostu żal. Bo nasz brunet lubił nie tylko pieski.
- Nie wiem czy przestraszył się szczeniaka, czy po prostu coś mu się stało, ale niestety nie żyje. - Pochylił głowę nad kotkiem i czekał aż staruszka przyjmie to do wiadomości. Dla kogoś samotnego taka informacja o śmierci ukochanego pupila może być naprawdę tragiczna.
- Bardzo mi przykro... Znalazłem jednak jeszcze coś. - Usiadł już przy stole i wyciągnął zza pazuchy znalezione listy.
- W piwnicy ten piesek chował się w jakimś zamurowanym pokoju. Było tam niewielkie przejście. Powiększyłem je i w środku znalazłem zwierzaki, a także to... - Wskazał wzrokiem na listy, które położył przed chwilą na stole. Poczekał na herbatę i na to, aż kobieta się z nimi zapozna.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
19/30
Starsza Pani była niezwykle zdziwiona tym co jej mówiłeś o szczeniaku i pokoju, najwidoczniej nie pamiętała by coś znajdowało się dodatkowego w piwnicy, ale takie uroki starości. Szczeniak wyraźnie nie przejmował się waszą rozmową ani smutnymi wiadomościami jakie miałeś przekazać starszej Pani, co chwilę albo się turlał, albo wywracał bo źle wszedł w zakręt podczas biegu. Na wygłodzonego nie wyglądał, najwyraźniej smakowały mu babcine wyroby, które znalazł w piwnicy. Jednak tak jak powiedziałeś starsza Pani dała coś do jedzenia pieski i to jakie rarytasy soczysty kawał baraniny, praktycznie o takich samych rozmiar jak on sam. To się chyba nazywa uczta bogów na pewno psina nie narzekała siłując się z kawałem mięcha. Gdy odwijałeś koc starsza Pani aż usiadła ze smutku, nie musiałeś nic mówić sam widok martwego zwierzaka wystarczył.
-Ten kot, bez niego jestem całkiem sama. - powiedziała, staruszka przez łzy nawet nie zwracając najmniejszej uwagi na twoje następne słowa ani to co położyłeś na stole. Najwyraźniej jest przekonana, że została już całkowicie sama, bez nikogo bliskiego, a jeżeli jej mąż ukrywał te listy zapewne nic nie wie o swojej córce i myśli, że ona też jest martwa. Cholera wie jakich kłamstw naopowiadał jej mąż za życia, mimo że o zmarłych nie powinno mówić się źle.
-Co to jest? Mógłbyś mi wyjaśnić, wzrok już nie ten. I skąd to masz? - dodała niedługo później po tym jak zauważyła listy na stole, a wcześniejszych informacji o pokoju w piwnicy najwyraźniej nie zakodowała.

[Seinaru]

Kobieta była w widocznym szoku i potrzebowała chwili, aby dojść do siebie. Nie tylko Seinaru silnie przywiązywał się do wszystkich zwierzaków, a wyglądało na to, że babcia teraz naprawdę jest sama. Kei czekał przy stole aż tamta ochłonie, obserwując z uśmiechem pałaszującego mięcho psiaka. Oh my! Co to za był za rozczulający widok! Z wgapienia wyrwała go dopiero znowu staruszka, która zwróciła uwagę na leżące na stole listy. Nie tłumaczył jej jednak, że już jej o tym mówił. Po prostu powtórzył.
- W piwnicy było zamurowane pomieszczenie. Tam znalazłem Mruczka i tego psa, dostali się do środka przez niewielki otwór. W środku normalny pokój z łóżkiem i meblami, a na stoliku te listy. - Podsunął jej, chociaż powiedziała już, że zapewne nie będzie w stanie ich przeczytać.
- Ostatni jest chyba z całkiem niedawna. To jakaś dziewczyna, pisze tutaj o swoim życiu. Proszę posłuchać. - Streścił jej to co był na każdym, który przeczytał, a na koniec na głos przeczytał jej ten ostatni, najświeższy.
- Tak to wygląda. Pani wie może od kogo są te listy? Chyba ktoś zamierza przyjechać do pani w odwiedziny... - Powiedział do niej na koniec, schylając się i wyciągając rękę aby pogłaskać szczenię. Nie mógł się powstrzymać.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
21/30

Wszystko było skończone, kot odnaleziony, ale niestety martwy, co zmartwiło starszą Panią i wprowadziło w niewielkie załamanie, czego owocem były łzy smutku na jej policzkach, według niej własnie wtedy straciła ostatnią bliską jej osobę. Przykre zdarzenie, któremu nie dało się zaradzić, ale sam kot wyglądał już na dość starego, liczna siwa sierść, która dawała oznaki o jego podeszłym wieku. Jednak to nie wyglądało na koniec, bowiem w piwnicy był ukryty pokój schowany za ścianą dotonu, a może ktoś zwyczajnie zniósł meble z góry i je tam ukrył by nie przywoływać złych wspomnień. Wszystko było możliwe, nawet niewielki cud, zmartwychwstanie niepogrzebanej córki, która zniknęła przed laty bez żadnych wieści. Sama treść listów dotyczyła przeważnie przeprosin i próśb o wybaczenie tego co zaszło. Każde następne słowo powodowało coraz większy potok łez u babci, która raczej niewiele z tego rozumiała. Wszystko w tym momencie było dla niej wielce szokujące i przerażające, trzeba mieć nadzieje, że jej serce wytrzyma natłok tych wszystkich nowych informacji. A twój nowy przyjaciel, najwidoczniej był w swoim małym świecie gdzie obecnie królowała barania, która pałaszował non stop, samemu po chwili zmieniając się w niewielką beczułkę niezdolną do ruchu, jedyne co robił to przewracał się na boki. Jednak w ostatniej kopercie było coś więcej poza samym listem, niewielkie obrazek przedstawiający młodą dziewczynę o czarnych włosach i ładnych kształtach, na oko niewiele starsza od Ciebie. W sumie obraz w piwnicy przestawiał mała dziewczynę, więc mogła być to Ona.
-Ale jak...ona przecież spadłą z klifu, zginęła. Nikt nie odnalazł jej ciała... - bełkotała staruszka, przez łzy co powodowało, że słowa jej były ciężkie do zrozumienia.
- Proszę... proszę odnajdź ją i sprowadzać do domu. - dodała po chwili zwracając się w twoją stronę, wręcz błagając. Niewiele brakowało by padła przed Tobą na kolana.

[Seinaru]

Ah, takie płaczący bełkot czasem naprawdę doprowadzał go na skraj. Rozumiał wzburzenie staruszki, jednak niczego poza tym. W czasie gdy ona wpadła w sentymentalną histerię, Seinaru skupił wzrok na uroczym szczeniaczku, który w mig ukoił jego nerwy. Pogłaskał go po najedzonym brzuszku i zaśmiał się nawet, gdy widział że piesek jest teraz naprawdę szczęśliwy. Pomoc zwierzęciu sprawiła mu o wiele więcej satysfakcji, niż gdyby pomagał całemu szwadronowi schorowanych babć.
- Odnaleźć...? - Tyle na razie wyciągnął z jej słów. Wyglądało na to, że dziewczyna ze zdjęcia to ktoś bliski sercu starszej pani, a do tego obecnie uważana za zaginioną lub zmarłą. Wyglądało więc na to, że podstarzały kocurek to nie jedyna rodzina staruszki, jaka chodziła po tym świecie. Samuraj teraz po prostu nie mógł się wycofać.
- Już, spokojnie... pomogę... oczywiście że pomogę swojej sąsiadce. - Uspokoił ją od razu i uśmiechnął się życzliwie. Zanim jednak ruszy w świat na poszukiwania, wypadałoby dowiedzieć się czegoś więcej.
- Więc Pani wie co to za dziewczyna? - Ufff... dobrze że do ostatniego listu dołączono zdjęcie. Kei miał tylko nadzieję, że jest ono jeszcze w miarę aktualne.
- Z ostatniego listu wynika że niedługo sama ma przybić do tutejszego brzegu. Nie lepiej na nią po prostu poczekać? Zna adres, bo słała tutaj listy. W przeciwnym wypadku mogę się po prostu udać pod adres nadawcy... do Ryuzaku? - Spojrzał na ostatnią kopertę. W sumie to nie był drugi koniec świata.
- Tylko że transport łodzią to zawsze sto ryo... - Nie żeby nie miał kasy jak lodu, ale żeby tak pokrywać wszystkie koszty i tak oddając komuś przysługę? Ne.

[Akashi]

Misja C Dla Seinaru
23/30


Wszystko zmierzało ku kresowi, starsza pani była wyraźnie zdesperowana i lekko oburzona tym, że wolałeś zajmować się szczeniakiem, niż wysłuchać jej słów. Jednak chociaż usłyszałeś słowo klucz "odnaleźć". Sama dziewczyna według listów znajdowała się, a raczej mieszkała w Ryuzaku, niby to nie daleko, ale wynajem łódki swoje kosztuje, czyż nie? Babunia była wyraźnie, szczęśliwa twoją dalszą chęcią pomocy, zwłaszcza że wiele osób na twoim miejscu wzięłoby zapłatę za nieudaną misję ratunkową i ruszyło dalej w świat zostawiając staruszkę samopas z jej problemami i samotnością, ale ty byłeś inny rycerz w białej zbroi, chcący nieść pomoc innym, jednak czasami niesienie pomocy swoje kosztuje.
-100ryo? - zapytała niepewnie staruszka, podnosząc się z krzesła i kierując swój krok w stronę niewielkiej szafki, która powoli otworzyła i wyjęła z niej wielki słój, stworzony z ciemnego szkła, a może zwyczajnie pomalowanego. Jednak jedno jest pewne, jego zawartość była inna niż zwyczajne ogóreczki kiszone, a dokładniej były to pieniądze. Babunia wyciągnęła z niego 100ryo i ponownie podeszła do stołu.
-Proszę, mam nadzieje, że wystarczy na pokrycie wszystkich ko..- chciała powiedzieć coś więcej, jednak paskudny kaszel przerwał jej resztę wypowiedzi. Jak to się mówi, starość nie radość, a staruszce było bliżej na tamten świat, niż na pozostanie na tym.
-Zaopiekuje się tym malcem do twojego powrotu. - powiedziała, po tym jak straszny kaszel jej przeszedł, chyba niczym nie ryzykujesz zostawiając go tutaj, a na brak przysmaków malec nie będzie narzekać, a ty nasz drogi bohaterze będziesz mógł się skupić na zadaniu, a nie szczeniaku.
Jeżeli postanowiłeś wziąć pieniądze i opuściłeś dom, a następnie ruszyłeś w stronę portu, na twojej drodze stanęła Ci już znajoma postać, która widziałeś już wcześniej parę razy, ale teraz stała na twojej drodze, tak jakby na Ciebie czekała, chcąc albo Ci przeszkodzi, albo powiedzieć coś czego nie wiesz. Jedno jest pewne, na razie nie planuje nic mówić i znajduję się od Ciebie jakieś 20m dalej, stojąc przy samym wejściu do osady portowej.

Seinaru z/t do osady portowej

[Seinaru]

No i wydało się. Kei był bardzo zadowolony z tego, że Yuri została rozpoznana, choć trochę niecodziennym badaniem organoleptycznym. Niemniej jednak, dodało to Seinaru pewności, że z dwóch dróg jest na tej właściwej, dobrej i szczerej.
- Jasne, zawsze możemy pójść do mnie, tam jest bezpiecznie. Albo gdzieś do osady portowej... nie wiem, razem zdecydujemy. - Kei prowadził tą grupkę, nie lubił zbytniego ociągania się i stania w miejscu. Był do tego również baaardzo ciekawy, dlatego nie mógł przemilczeć (w przeciwieństwie do Yuri) tego, co tak właściwie wydarzyło się w życiu Cany. To znaczy, wiadomo już było, że jej tato nie był wzorowym rodzicem, a jednak od dzieciństwa, rzekomego sprzedania i upozorowania śmierci, aż do ich spotkania na klifie była jedna, wielka, czarna dziura.
- No więc skoro mamy jeszcze kilka minut drogi, to opowiesz mi w wielkim skrócie co się z Tobą działo? Skoro listy były fałszywe to dobrze byłoby poznać prawdę z pierwszej ręki. Jestem już w to chyba trochę wmieszany... - Wiedział, że nie będzie jej łatwo przywoływać te najbardziej bolesne wspomnienia, a tych najbardziej bolesnych pewnie było najwięcej. Poza tym nie mieli wcale ta dużo czasu zanim dotrą z powrotem do babci. Dlatego samuraj powtórzył jeszcze raz.
- W wielkim skrócie... - Jejkuuuu... najbardziej ulżyło mu dlatego, że zdobył już trochę jej zaufanie, stał się jej sprzymierzeńcem, a nade wszystko zdobył również sympatię Yuri. Fajnie, że ktoś go doceniał, a jej ciepłe okazywanie uczuć było dla Keia naprawdę miłą odmianą i zaskoczeniem.

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
11/30

Ach można już wracać do babuni, droga od klifu na pewno nie należało do najprzyjemniejszych, zwłaszcza ze żadna droga tam nie prowadziła, a klimacik lekko się ocieplił przez co musieliście brodzić w zimnym i mokrym śniegu, co wyraźnie mogło się odbić na waszym późniejszym stanie zdrowia, a teraz dość sporym odczuciem zimna w dolnych partiach ciała. Jednak wędrówka to też dobry czas na rozmowę, prawda? Seinaru był chyba tego samego zdania, zadając dość proste pytania dziewczynie, która prowadził do swojej rodziny, ale najpierw zapewniając ją o jej bezpieczeństwie. - Dobrze, niech tak będzie. - odparła dziewczyna idąc zaraz za tobą po twoich śladach, niestety ty jesteś zmuszony tarasować im drogę do domu. - Karty, miał długi, chciał je spłacić mną, sprzedając mnie jakiemuś staremu zbokowi. - powiedziała dość krótko i na temat. Czym zawinił jej ojciec, względem niej. Jednak nic więcej chyba nie planowała mówić, ani w jaki sposób się wydostała, a może uciekła od jej właściciela. Jednak obecnie to nieważne bowiem szybko zbliżaliście się do domu staruszki, a z oddali mogliście zobaczyć coś ciekawego. Pamiętasz tego pijanego farmera? Właśnie wychodził z domu babuni z jakimś workiem, a z wnętrza domu dochodziło szczekanie. Czyli nie musisz się martwić, że zabrał twojego szczeniaka, jednak chwilę później szczekanie zastąpiło skomlenie, praktycznie piski. Coś tutaj było nie tak, czyżby starsza miła pani, nie była taka miła? Chwilę później po wejściu do domu mogłeś zauważyć swojego malca siedzącego skulonego w kącie, przy samym wejściu do domu, a babunia spokojnie siedziała przy stoliku popijając herbatkę. - Moja kochana córeczka! -krzyknęła, podrywając się ze swojego miejsca. Jednocześnie upuszczając kubek z herbatą na podłogę, a ręką złapała Cane za ramię. - Jak się ciesze się, żyjesz. Ciężko było mi się pozbierać....zaraz co robi tutaj ta wywłoka? Zabierz ją z mojego domu! Już! - dodała po chwili, z początek dość czule, ale cała ta radość zamieniła się w nienawiść gdy tylko zobaczyła Yuri, która wystraszona schowała się za Tobą. Coś tutaj było nie tak i to bardzo, ale tylko co.

[Seinaru]

Uh, prawdę mówiąc Seinaru spodziewał się bardziej dramatycznej historii. Dla słuchacza była ona tylko jedną z wielu, lecz nie zamierzał tego w żaden sposób bagatelizować ze względu na Canę. Odstawiając na bok przyczyny, to efekt działań jej ojca był tragiczny w skutkach i Kei zdawał sobie sprawę, ze życie dziewczyny zostało po prostu zdeptane, nawet jeśli wciąż oddychała. Na jej zwierzenie nie odpowiedział nic, po prostu szedł dalej przed siebie i nie interesował się więcej jej przeszłością. Kłamała czy nie, trzeba było uszanować to wytłumaczenie i po prostu uwierzyć na słowo. Szybko dotarli do domu babci, jednak nie na tyle szybko aby zdążyć przepytać agresywnego farmera o przyczyny jego wizyty w domu staruszki. Seinaru jednak póki co skupił się na właściwym celu i zignorował ten drobny fakt. Weszli do domu, choć Kei był już nieco poddenerwowany niepokojącymi dźwiękami, jakie wydawał znaleziony przez niego w piwnicy szczeniak. Oberwało mu się za to, że szczekał? Jeśli tak, samuraj zapewne solidnie się wścieknie, jednak na pierwszy rzut oka wnętrze wydawało się tak samo spokojne jak wtedy gdy wychodził.
No i nastąpiło w końcu to upragnione spotkanie matki z córką. Upragnione? Wyglądało na to, że dla niej tak, choć Keia bardziej interesowała reakcja Cany. To o jej komfort przede wszystkim tutaj chodziło. Jeśli coś będzie nie tak i będzie chciała nieco zwolnić tempo napływu tych wszystkich emocji, samuraj wiedział już, że stanie po jej stronie. Jej i Yuri.
Gdy nastąpił słowny atak na niemowę chłopak prawie całą swoją uwagę miał skupioną na skulonym w kącie szczeniaczku. Zamierzał już się do niego zbliżyć i pogłaskać, gdy nastawienie babuni momentalnie się zmieniło.
- Ona jest tutaj ze mną i bardzo pomogła w odnalezieniu Cany. Powinna pani być trochę bardziej wstrzemięźliwa w osądach. - Wszedł jej w słowo zniesmaczony tymi pochopnymi uwagami. Jeśli starsza pani zadawała się z pijakiem-farmerem, to możliwe że oboje mieli o niemej takie same zdanie, choć Kei nie do końca wiedział czym jest ono spowodowane. I szczerze mówiąc nie interesowało go to. Swój stosunek do dziewczyny opierał tylko na tym czego sam doświadczył, bez żadnych uprzedzeń i plotek. To wydawało mu się najrozsądniejsze.
- Tutaj są pieniądze za łódź. Nie wykorzystałem ich. - Rzucił je na stół i teraz podszedł już do przestraszonego zwierzaka, aby go uspokoić. Maleństwo musiało przed chwilą coś przeżyć, jednak Seinaru zaatakował go swoją miłością niegasnącą i miał nadzieję, że nastrój malca szybko się poprawi.
- Wygląda na to, że ojciec Cany nie był najlepszym tatą... - Zahaczył rozmowę na temat tego co naprawdę działo się z jej dzieckiem i ile z tego ona sama wiedziała. Nie pytał jej o wizytę farmera, to jej osobista sprawa, aczkolwiek rozglądał się za zdechłym Mruczkiem.

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
13/30

Wszystko było już dobrze, córka dostarczona do jej mamusi. Wszyscy szczęśliwi, ty masz swojego małego szczeniaka. W sumie byłoby tak gdyby nie fakt rekcji babci na Yuri, można powiedzieć, że dosłownie kipiała ze złości, najwyraźniej coś tu poszło niezgodnie z planem, który miała staruszka, a sam jej uścisk na ramieniu Cany stawał się coraz silniejszy, co było wyraźnie po nim widać oraz wyrazie twarzy dziewczyny, która prawie wiła się z bólu, chwilę później padła już na kolana trzymając się za rękę. - Boli! Pomóż mi. - powiedziała, odwracając swój wzrok w twoją stronę. - Mam gdzieś czy Ci pomogła czy nie, ma się stąd natychmiast wynosić, a ty razem z nią. Nie potrzebuje Cię już więcej. Won z mojego domu!. - krzyknęła babcia, a zaraz potem stało się coś czego raczej nikt się nie spodziewał. Starsza pani stanęła w kłębach białego dymu, zasłaniając siebie i Cane, a gdy dymek opadł twoim oczom nie ukazała się staruszka, ale starzec, dość dobrze zbudowany. Wiele nieścisłości pojawiło się w tym momencie, ale pytanie najważniejsze kim jest ten dziad? - Mówiłem, wynocha stąd. Jebana smarkula zabiła tamtego starego dziada i jego synalek chce bym na nowo spłacił długi, które miałem u jego ojca. - rzekł, dziad starając chyba usprawiedliwić swoje zachowanie, podając jego powody, ale to też wyjaśnia czemu był taki cięty na niemowę. Chwile później dziadek wymierzył szybki płynny cios w kark swojej córki, która padła nieprzytomna i odrzucił ją za swoje plecy. - Teraz niestety za dużo wiecie bym was wypuścił z tego domu. Ucięcie jej języka nie wystarczyło, więc teraz odetnę jej całą głowę, nie martw się to samo zrobię z Tobą. - dodał po krótkiej chwili staruszek, prawdopodobnie szykując się do walki. Może liczył już swoje lata, lecz bym go nie lekceważył. Zwłaszcza że po ciele Mruczka nie było śladu, musiał zabrać je ten opijus, więc jest szansa, że niedługo wróci, a wtedy będzie spory problem. Chociaż problem już się zaczął.

[Seinaru]

Seinaru przez chwilę nie wiedział co się dzieje. Kolejne akcje potoczyły się tak szybko, że na krzyk Cany zdążył tylko zareagować zdjęciem kija z pleców. Było już jednak za późno na to, aby uratować ją przed ogłuszeniem. Kei miał tylko nadzieję, że nie zwalając się na ziemię nie uszkodziła sobie niczego, poza kolejną dawką zaufania, którą obdarzyła samuraja. A sam Kei? W tej chwili po prostu kipiał ze złości. Jedna z rzeczy, która naprawdę wyprowadzała go z równowagi, to traktowanie go jak narzędzie i takie manipulacje, jakich dopuściła się star... jak dopuścił się staruszek. Jedno zdanie jego wyjaśnień było wystarczające, aby rozjaśnić cały ten bajzel. Oh, i nawet zagroził, że ich teraz nie wypuści.

- Myślisz, że chcę stąd wyjść? Yuri, schowaj się za mną.- Spiął w sobie wszystkie mięśnie. Za oszustwo, za kolejne nadszarpnięcie zaufania Cany i przede wszystkim... ZA SZCZENIACZKA, Kei chciał go po prostu zgładzić.
- Omae wa mou shindeiru! - Wykrzyknął jeszcze przed swoim atakiem. Jego plan był prosty i jednocześnie skuteczny (przynajmniej w teorii), chociaż teraz działał bardziej pod wpływem impulsu. Seinaru trzymając swój kij od razu wykonał zamach w stronę przeciwnika tak, aby nie dać mu czasu na jakąkolwiek reakcję czyt. uzbrojenie się czy zasłonienie jakimś przedmiotem. Miała go dosięgnąć fala wiatru, która w zamierzeniu miała odrzucić go w tył, tak aby wylądował gdzieś na najbliższej ścianie będącej za nim. Szerokość jutsu pozwalała Keiowi mieć nadzieję, że dziadek nie zdąży uniknąć tego ataku. Jeśli to się powiedzie i staruszek odleci w tył, wówczas Seinaru momentalnie gna w ślad za falą fuutonu, aby uderzyć go prostym Gairashu Kaiatari w tors i połamać żebra, gdy jego ciało znajdzie się pomiędzy kijem a ścianą. Musiał go wybadać, sprawdzić jego szybkość i siłę, a taka prosta kombinacja nadawała się do tego całkiem dobrze.

  Ukryty tekst

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
15/30

Seinaru najwidoczniej nie chciał rezygnować ze wszystkiego, nie dość, że został wykorzystany przez ojca Cany do jej sprowadzenia do domu, by móc ponownie spłacić swoje długi, które nabrały nowego życia przez śmierć jej starego właściciela. Teraz jedynie zostało się zmierzyć z dziadkiem, który wyglądał nie sprawiał wrażenia groźnego, około 177 centymetrów włosów, długa gęsta broda sięgająca do połowy klatki piersiowej i również gęste włosy sięgające do ramion. Sam musisz przyznać czy wyglądał groźnie, brakowało mu jedynie czerwonego stroju by zostać mikołajem. Sama walka rozgrywała się w niewielkiej kuchni, w której wyposażenie wchodził jeden stół o średnicy 3m, cztery krzesła z oparciami, a na przeciwnej ścianie znajdowały się szafki pozbawione w większości drzwiczek, a w nich znajdowały się zwyczajne narzędzia domowe, w tym także noże kuchenne i inne ostre przedmioty, które mogły posłużyć twojemu oponentowi za broń. Yuri niedługo czekała ze schowaniem się, szybko uciekła w kont gdzie znajdował się szczeniak i wzięła go na swoje ramiona mocno tuląc, a przy okazji zasłaniając swoim ciałem, a sam dziadziunia nie krył swojego zdziwienia na twoje słowa. - Co tam piszczysz szczeniaku? - powiedział, po czym wyraźnie się zdziwił gdy w jego stronę poleciał podmuch powietrza, niszczący po drodze stół i dwa krzesła, oraz wyrzucając z szafek sporo talerzy i kubków, które roztrzaskały się o ziemie, a on sam miał niejaki czas na przygotowanie się na uderzenie, składając szybko pieczęcie, a jego włosy zaczęły powoli się rozrastać, jednak nic to nie dało. Dosięgło go uderzenie wiatru i odrzuciło do tyłu o półtora metra, tak że sam znalazł się obok swojej córki, ale gdy chciałem uderzyć go kijem, to co się stało mogło mocno zadziwić, jego włosy, razem z brodą rozrosły się wystarczająco by zamortyzować uderzenie kijem, tak by nic nie odczuł, a ty mogłeś poczuć jakbyś uderzył nim w wielką poduszkę, a nie ciało człowieka. Chwilę później starzec odskoczył do tyłu, a jego włosy wróciły powoli do normy. - Nie tak źle szczylu, nie tak źle, ale dalej masz mleko pod nosem. - powiedział, wyraźnie uśmiechając się w twoją stronę. Jednak to nie był jego koniec zabawy z włosami, mogłeś zaobserwować jak one powoli naginały w twoją stronę i twardniały, tworząc praktycznie kopułę jeża na jego głowie. Chwilę później w twoją stronę wystrzeliło z nich 20 igieł. Jednak jedna z nich zboczyła lekko w bok i z impetem wbiła się w szafkę, przebijając drewno na wylot, a sama zatrzymała się w metalowej misce, wbijając się w nią., a Tobie zostało do uniknięcia 19 pocisków, lecz nie tylko ty możesz być tutaj celem co wyraźnie może utrudnić Ci starcie w tak niewielkim pomieszczeniu.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Hah, włosy. Bujny zarost dziadka nie był zatem jedynie ozdobą, lecz również mógł służyć jako narzędzie walki? Podczas bitwy o Mur jeden z wrogich generałów również specjalizował się w takich technikach, lecz z tego co samuraj słyszał z opowieści innych żołnierzy, to prezentował on nieco wyższy poziom. Dziwiła go jednak pewność siebie przeciwnika. Ze względu na swoje lata zapewne górował nad samurajem doświadczeniem, jednak Seinaru nie czuł zbytniego respektu do oponenta. Teraz w głównej mierze przepełniał go gniew. Starał się, aby nie odebrał mu on zdrowego rozsądku, jednak bardzo chciał pokazać Canie i Yuri, że ta cała sytuacja nie była ich wspólnym spiskiem, a jego intencje od początku były naprawdę czyste. Teraz jednak, postawiony w tym złym świetle broni ich, jednak wciąż to jego winą było wciągnięcie całej trójki w tą pułapkę.
Uderzenie nie przyniosło spodziewanego rezultatu, jego przeciwnik zdążył ze swoją obroną w samą porę i skutecznie uniknął obrażeń, a nawet zaczął już przygotowywać kontratak. Problemem jego zdolności było jednak to, że nadają się one głównie do walki w średnim lub długim dystansie. W pomieszczeniu to walczący w zwarciu samuraj miał nieznaczną przewagę pola walki. Włosy przeciwnika nastroszyły się jak jeża, a po chwili zaczęły z niego wyrastać pojedyncze igły, które wystrzeliwały jedna po drugiej w stronę Keia i jego dwóch księżniczek. Seinaru zdawał sobie sprawę z tego, że córka faceta nie jest dla niego powodem do żadnych zahamowań i nie wstrzyma on ręki, gdyby podczas jego techniki ona również miała ucierpieć. Stąd chłopak wysnuł szybki, intuicyjny wniosek, że to jego powinnością jest chronić tych niewinnych i pokrzywdzonych. Chwycił więc swój kij w obie ręce i momentalnie rozkręcił go, przebiegając szybko przed Canę, aby swoją technika uchronić nie tylko siebie, ale również ją przed igłami, które niefortunnie mogły okazać się naprawdę niebezpieczne. Teraz jednak nie powinny one już stanowić zagrożenia. Po udanej obronie (jeśli taka miała miejsce), to Seinaru ruszył do ataku. Jego przeciwnik nie mógł w nieskończoność wydłużać dystansu mając za sobą ścianę. Celem samuraja było niedopuszczenie, aby tamten go ominął i znowu zyskał pola uciekając gdzieś na środek izby. Należało przyszpilić go do ściany, a Kei miał zamiar to zrobić mając cały czas w rękach wirujący kij, z którym chciał zbliżyć się do dziadka, aby dosięgnął go nawał uderzeń Senpu.

  Ukryty tekst