Dwór Rodu Tanigawa

[Hana]

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 7/7) Rozmowa ze starszym samurajem przyniosła oczekiwany skutek. Miała odbyć się walka pokazowa. Mei nie chciała zawieść oczekiwań młodego panicza, który wyznał jej szczerze, jakie są jego marzenia. Chociaż jej ostatecznie nie było dane osiągnąć w tej sztuce większych postępów, to przecież istnieli inni, którzy szkolili się ku ścieżce Bushido. Jinbei i reszta byli tego dobrym przykładem. Nie znała żadnego z nich i najpewniej zjawili się tu po jej zniknięciu, to dostatecznie dobrze wpasowali się w klimat dworu. Znalezienie takiego miejsca, jakim jest posiadłość Tanigawa, to prawdziwe szczęście. Schronienie dla wielu, które trzeba za wszelką cenę chronić. Dlatego potrzebni są ku temu lojalni ludzie.
Kensuke jeszcze przez chwilę oglądał sprzęt, żeby wreszcie doczekać się końca rozmowy. Podbiegł do Umemoto, żeby ta wyjaśniła mu, co tak właściwie zamierzają. Ćwiczenia, które mógł do tej pory oglądać u innych raczej niczego nie podpowiadały. Właściwie nie były ani trochę ekscytujące. Samemu również wolał uniknąć nudnego treningu. Pierwszy jednak zdołał odezwać się Jinbei.
- Hoshi Kensuke-sama, to zaszczyt móc pokazać Ci kunszt naszych zdolności, jakim jest kendo. Jestem Jinbei i stanę przeciwko Umemoto-san do walki na Twoją cześć. - wyraził swoje zadowolenie i ukłonił chłopakowi na znak szacunku. Nikt nie spodziewałby się, że dzisiejszego dnia stanie się to główną atrakcją. Nie trwało długo, jak adepci zrozumieli ich intencje. Starszy samuraj podał wreszcie jedną z katana przy pasie w stronę dziewczyny. Mei mogła wreszcie zobaczyć pełną różnicę w wykonaniu zwykłego miecza, a ostrza wręcz klasy mistrzowskiej. Pochwa była lekko zdobiona we wzory kwiatów i lakierowana, a wewnątrz kryła się dobrze wyważona zawartość. Mężczyzna cofnął się, żeby zrobić pole. Adepci, którzy nie tak dawno pochłonięci byli treningiem, teraz zeszli się w okolicę, żeby nie przegapić spektaklu. Mei miała jeszcze chwilę dla siebie, a Kensuke z zadowoleniem przyglądał się jej wyrazowi twarzy.
- To prawdziwa walka. Będziesz w stanie go pokonać? Trzymam kciuki. - wypowiedział wesoło, bo miał nadzieję, że Umemoto także to pasuje. Ciężko wszak było z odczytaniem jej intencji, kiedy nie pokazuje nawet drobnego grymasu na twarzy. Nie zmienia to faktu, że od razu wyraziła chęć zaopiekowania się nim. To mu wystarczało. Następnie odszedł w najlepsze dla siebie miejsce i obserwował, co miało się wydarzyć.
Stali naprzeciwko siebie, ale dopiero dźwięk wyciąganego przez Jinbeia ostrza sprawił, że Mei musiała zwrócić na to uwagę. Brzmiał pięknie i czysto, niczym pieśń. Blady blask stali od razu rzucił się w oczy. Był starannie ostrzony i oliwiony przez swojego właściwiela. Podobny okaz miała teraz w dłoni dziewczyna. Mężczyzna przyjął podstawową pozę. Złapał katanę w obie dłonie i trzymał ją na optymalnej wysokości. Nienagannie ułożył ciało, gdzie wiodącą częścią była jego prawa strona. Nawet jego spojrzenie zmieniło się nie do poznania. Całkowicie skupił się na zadaniu. Głupio byłoby nie doceniać takiego przeciwnika.
Presja rosła, kiedy zapadła niemal głucha cisza. Szum wiatru i bicie serc odmierzały kolejne sekundy. Po jednej stronie stał blond włosy chłopiec, a po drugiej kilku adeptów nie mogących doczekać się pierwszego drgnięcia. Jinbei wydawał się czekać na ruch Mei, ale ostatecznie zmienił zdanie. Wystarczyły dwa szybkie kroki do przodu i już stał przed nią. Nie zmienił położenia ostrza, aż do ostatniego momentu. Uniósł katanę nad głowę i zręcznie opuścił ją na głowę Umemoto. Nie zdziwiłby się, gdyby zdołała tego uniknąć. Praca nóg była w tym wypadku koniecznością i zawiódłby się, jakby tego nie potrafiła. Zmienił pozycję płynnie do okoliczności i trzymał teraz broń z boku. Nadal zamierzał szarżować na swoją przeciwniczkę. Pierwsze cięcie nadeszło od dołu i wznieciło drobinki ziemi pod ich stopami. Potem uderzył jeszcze raz od góry. Wymiana ciosów służyła do oceny zdolności walczących. Dla niewielu istniała pewna subtelna różnica, niczym mowa pokazuje kim naprawdę jesteśmy. Bardziej niż wyrafinowanie liczyły się intencje. Jinbei doskonale to maskował. Reszta mogła cieszyć się rozpoczętą walką, ale dla Mei stanowił teraz wyzwanie. W każdej chwili mógł przejść do obrony, a jego katana układała się wedle ruchów ostrza jego przeciwniczki. Mogli okrążać się tak przez kilka kolejnych chwil, aż ich oddechy nie stały się cięższe.
W pewnym momencie mężczyzna wykonał krótki gest, odstąpił o krok i schował swoją broń. Spojrzał na panicza Kensuke i stojącą tuż obok służkę. Ta sama kobieta, która goniła chłopaka po śniegu przy posiadłości. Mina blondyna świadczyła, że przyniosła jakieś wieści. Najpewniej nie spodobały mu się, bo szybko podbiegł do byłej samurajki.
- Mei-san, wygląda na to, że ojciec skończył spotkanie z Tanigawa-sama. Zawołano mnie do odjazdu. Bardzo dziękuję Ci za poświęcony czas, było naprawdę miło. To najlepiej spędzony pobyt na wyjeździe, o jakim mogłem marzyć. Tobie też Jinbei-san za wkład... Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. Sayonara, Mei-san. - wyraził szczere zadowolenie z krótkiej znajomości i wyrwał się do uścisku. Nie przejmował się kurtuazją i pożegnał się tak, jak podpowiadało mu to uczucie. Za pleców chłopca wyłoniła się służka, która trzymała w dłoni skromny woreczek. Wręczyła go dziewczynie, a ta odczuła jego zawartość w postaci zapłaty.
- Tanigawa-sama wraz z ojcem panicza doszli do wniosku, że należy Ci się drobna nagroda za podjęcie się opieki nad Kensuke-sama.
Chłopiec i służąca oddalili się w kierunku dworu, zaś Samuraj i adepci mogli zebrać się we własnym gronie oraz wymienić się wrażeniami z oglądanej walki.

- Kensuke - (wygląd)
- Służąca -
- Starszy Samuraj - (wygląd)

Misja zakończona sukcesem (po poście gracza)

[Umemoto Mei]

Z niemalże namaszczeniem przeszła palcem po perfekcyjnie wykonanej katanie, oglądając wspaniałą pochwę, a następnie ostrze, które było świetnie wyważone, wręcz stworzone do samurajskiej służby. Kiwnęła z podziękowaniami głową, przypinając ją sobie do pasa, by mieć możliwość wykonania skutecznej techniki iaido, jak i z przyzwyczajenia. Wracały do niej ponownie wspomnienia. Aż nici znajdujące się pod jej skórą zafalowały, niemalże tworząc na jej twarzy grymas niezadowolenia.
- Zobaczymy. Jestem dosyć zardzewiała. I dziękuje. – odpowiedziała jedynie młodzieńcowi, którym się zajmowała. Gdy tylko usłyszała syk ostrza, zareagowała instynktownie, wyciągając wyuczonym co do joty iaido, swój oręż również przyjmując pozycję do walki i skupiając już całą swoją uwagę na przeciwniku. Nie było co do niego wątpliwości, jego postawa była perfekcyjna, wzrok również. Miała do czynienia z kimś, kogo mogłaby nazywać Mistrzem. Musiała traktować go jak największe wyzwania w swoim życiu.
Gdy tylko wykonał ruch i błyskawicznie znalazł się przy niej, instynktownie zrobiła krok w bok, jednocześnie ustawiając swoje ostrze, by jego miecz ześlizgnął się przy nim. O ile w normalnym wypadku mogłobyć to niebezpieczne dla jej mięśni, to zdążyła się przyzwyczaić, że w jej przypadku zostały one już zastąpione przez jiongu, które nie nadwyrężą się tak łatwo. W kolejnej nawałnicy ciosów skupiła się na obronie, poznając siłę i prędkość przeciwnika, ale i także swoje ciało, które jak wspominała, faktycznie było zardzewiałe. Jedynym czego była pewna, to jej umysł, który szlifował sztukę miecza przez tyle lat… jednak gdy tylko nastąpiła chwila oddechu od jego ciosów, postanowiła sama przejść do ofensywy! Wykonała krok do przodu i zamachnęłą się horyzontalnie kataną, z prawej na lewą stronę, chcąc uderzyć w jego mniej dominujący kierunek, a następnie wycofać swoje ostrze do natychmiastowego pchnięcia, niemalże zmuszając nici w swoim ciele, by pociągnęła jej kończyny zgodnie z jej wolą. Była jednak świadoma, że ciosy zostaną sparowane lub zablokowane, jednak miała zamiar walczyć na poważnie, honorowo, obrona i strach przed ciosami tym nie były!
Wykonał gest i schował broń, widząc to Mei zrobiła to samo, odwracając się w kierunku tego co przykuło uwagę. Dostrzegła Kensuke, ale i jego służkę, od którego wcześniej odebrała młodzieńca. Gdy wysłuchała tego co powiedział, już wiedziała, o co chodzi, jej opieka się skończyła.
- To dla mnie zaszczyt Hoshi Kensuke-sama. To było też i dla mnie przyjemne. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. Czy to na terenie posiadłości Tanigawa-sama lub twojego ojca. – ukłoniła się po samurajsku, zaskakując się wręcz uściskiem, reagując na to małym uśmiechem, wyraźniejszym niż zwykle. Gdy tylko otrzymała zapłatę podziękowała skinięciem głową i patrzyła jeszcze jak odchodzą, zanim nie odwróciła się do samurajów, by porozmawiać o stoczonej walce. Zawsze jest okazja do nauki.

[Umemoto Mei]

Z zaciśniętymi zębami leżała na swojej macie, kurczowo łapiąc się prześcieradła, które się pod nią znajdowało. Jej ciało, nawet mimo spięcia, wyjątkowo… niezdrowo drgało, niesione ruchami wydawającymi się pochodzić spod skóry, jakby pod nią znajdowało się jakieś stworzenie, które gwałtownie i brutalnie próbowało wyjść! Gdyby teraz ktoś ją ujrzał, dostrzegłby na twarzy samurajki grymas bólu, praktycznie cierpienia, a jej oczy, gdyby tylko mogły, łzawiłyby obficie. Jednak straciła już zdolność płaczu, może to nawet lepiej? Gwałtownie zrzuciła z siebie koc, który ją przykrywał, by przyjrzeć się swojemu ciało, niesionymi drgawkami. Jej wzrok szczególnie zatrzymał się na szwach, które wbrew jej woli się otwierały i dostrzegła czarne nicie, które się z nich wylewały, tak jakby miały własną świadomość! Ale wiedziała, że tak nie jest…
Czuła, że jest w stanie je kontrolować. Poruszyć nimi. Ale nagle ich ilość się zwiększyła, praktycznie zwielokrotniła, powodując ból w jej nieprzystosowanym ciele! Próbowała poskromić Jiongu, które dalej się rozchodziły po jej ciele, co wymagała coraz większych pokładów jej sił mentalnych, tak tępionych przez ten ból, który czuła… ale pytanie, czy to był prawdziwy, czy może fantomowy, wywodzący się z jej wspomnień z transformacji i niewoli? Tego już jej umysł nie był w stanie odróżnić.
- Przeklęte… ulegnijcie…! – warknęła pod nosem, gdy z wręcz nienawiścią i gniewem w oczach podniosła się gwałtownie, nawet mimo ciała, które obecnie jej odmawiało, próbując je dosłownie zmusić do uspokojenia. Rozrost nici wyraźnie zaczął hamować, więc zaczęła widzieć w tym okazję! Zgodnie ze swoimi planami i chęciami, czuła, że w tym mentalnym przeciąganiu liny poskramia powoli jiongu, które zaczęły się uspokajać i w końcu zastygać… aż padła na kolana, łapiąc głębokie oddechy i z nieprzytomnym i niezadowolonym spojrzeniem przyglądając się wschodowi słońca, które rzuciło już swoje promienie na dworek. Była pewna dwóch rzeczy: przetrwała i tego, że nie chce znowu zamykać oczu.

  Ukryty tekst

[Umemoto Mei]

Promienie księżyca leniwie przebijały się przez okna jednego z budynków pałacowych Rodu Tanigawa. Dawały jakąkolwiek namiastkę światła pomieszczeniu dotąd spowitemu w ciemności, dojo, gdzie znajdowała się błękitnowłosa samurajka, odziana w swój standardowy ubiór – wydające się medytować na stojąco, o czym świadczyły dłonie splecione w jedną z pieczęci, niezbędną do wielu technik shinobi, jednak nie zmieniały one rozłożenia, a jej oczy były przymknięte, jakby faktycznie w transie.
Myślała nad obecną chwilę długo, praktycznie już godziny, gdy wgłębiała się w siebie, próbując z każdym, głębokim oddechem poczuć nici, które wypełniały jej ciało. Niezależnie od jej obrzydzenia w ich stronę, być w stanie poruszyć każdą z nich od stóp do głów. Musiała poznać swoje ciało, by nie było kotwicą w jej samurajskich cnotach i służbie wobec Cesarstwa, miast tego winno być jej niepowtarzalną siłą. Klątwą, którą można przekuć w broń. Kolejny oddech, kolejne drgnięcia jej ciała, aż w końcu nie wysunęła dłoni przed sobą, otwierając oczy i skupiając swoje oczy na szwach, które zaczęły się otwierać pod wpływem czarnego czegoś, co pod wpływem jej woli opuszczało jej ciało, miarowo i ostrożnie. Chciała zobaczyć jak wiele tego mogła i w jakim tempie. Kolejne, niemalże samurajskie treningi przypominające powtarzanie jednego ciosu, trwały pozwalając Mei coraz bardziej wczuć się w ruch swego ciała i pozwalać sobie na coraz większe i aktywniejsze ich wypychanie, a następnie wprowadzanie.
W końcu, gdy sprawdziła i przetestowała wystarczająco, zamachnęła się gwałtownie dłonią, pozwalając by nici całkowicie wypchnęły jej ramię, pozwalając mu wystrzelić wraz z całą ręką jak niemalże rzucony kunai. Czuła, że była w locie kontrolować palce i wciąż zginąć rękę. Przyciągnęła ją ponownie, a następnie powtórzyła manewr, kontynuując ten proces, aż wiedziała, że nadchodzi wschód. Nie chciała nikogo zaalarmować takimi potwornościami.

  Ukryty tekst

[Umemoto Mei]

Kolejne dni spędziła w spokoju, próbując przywrócić do sprawności swoje rzemiosło samuraja, przyzwyczajać się do rozrastających się nici, czy też wykonując mniejsze obowiązki na terenie Dworku, nie chcąc być pasożytem. Próbowała poznawać i słuchać o tym co się dzieje poza terenami Rodu, szczególnie o polityce, wyjątkowo tym zainteresowana po spotkaniu Hoshi Kensuke-sama. Znaleźć można było ją przemieszczającą się między ogrodami i korytarzami pałacu, wykonując służbę wartowniczą, a zdaniem niektórych przemieszczając się niczym wyprany z uczuć duch, szukający jedynie swojej ofiary. Była jednak przyzwyczajona do uprzedzeń, niektórzy wciąż ją uważali za potwora, inni się za to przyzwyczajali. Naturalna kolej rzeczy, która niespecjalnie angażowała jej umysłu, ani emocji — momentami było to co prawda smutne, ale co innego mogła oczekiwać?

[Yami]

Misja rangi C
1/14
Umemoto Mei

Ile musi upłynąć lat aby utracone siły powróciły. Jak wiele trzeba włożyć pracy w naprawę zburzonej świątyni ciała, która pamiętała lepsze czasy. Czas leczy rany, jednak z wiekiem robi to coraz wolniej. To właśnie młode ciało najlepiej przyswaja wiedzę, to właśnie młodzi najszybciej wzrastają ku wielkim celom. Wątpliwości czy Mei uda się odzyskać dawną świetność rozrywają serca nie tylko jej ale i bliskich do których wróciła... * * * Umemoto Mei przemierzała dziedziniec dworu rodu Tanigawa w ramach patrolu, do którego nikt jej nie zobowiązał. Cóż innego mogła zrobić jeśli nikt nie wydawał jej bezpośredniego polecenia, sama musiała szukać zajęcia. Dwie służki, które żywo rozmawiały niosąc kosze z praniem momentalnie ucichły widząc idącą ku im Mei. Rozmowy i śmiechy przycichły, miny ich stały się jakby bielsze. Przystanęły, skinęły głowami i ruszyły dalej. Ucho Mei było w stanie jednak dosłyszeć szepty kobiet. Ich ukryta rozmowa ewidentnie dotyczyła Mei, a patrząc na wcześniejsze zachowanie, nie mogło to być nic pozytywnego. * * * - Więdnie.
Ikari Tanigawa obserwował zajście jakie miało miejsce. Pokój w którym się znajdował miał widok na dziedziniec. Wyraźny grymas i niepokój pojawił się na jego twarzy. Odszedł od okna i usiadł za biurkiem. Osobisty doradca Ikariego, Kobayashi Kohaku, splótł dłonie za swoimi plecami.
- Daj jej odpowiednie zajęcie.
- Raz już dałem, to wróciła po 11 latach. Myślałem, że już więcej jej nie zobaczę. To co się stało... nie mogę sobie tego wybaczyć. Co jeśli ponownie do tego dojdzie?
- Doskonale wiesz, że nie miałeś na to żadnego wpływu.
- WIEM - mężczyzna uderzył pięścią w stół - co nie zmienia faktu, że tak się do cholery czuję.
- Jeśli nic z tym nie zrobisz to Ty i Ona będziecie non stop zadręczać się przeszłością. Oboje potrzebujecie zmiany, powiewu świeżego powietrza.
- Co ty do cholery możesz wiedzieć.
- Mam dwie córki, uwierz mi za każdym razem kiedy nie widzę ich więcej niż jeden dzień wychodzę z siebie myśląc, że coś mogło im się stać.
Ikari nie odpowiedział. Sięgnął po niewielki czajniczek aby przelać herbatę do kubka. Aromat zielonej herbaty z dodatkiem jaśminu poniósł się po pomieszczeniu. Lord bawił się chwilę ceramicznym kubkiem próbując zebrać myśli. Musiało to trochę trwać albowiem Kobayashi westchnął głośno.
- Miałbym nawet pewną propozycję...
Kubek z zieloną herbatą zatrzymał się. Ikari podniósł głowę. Miał niewyraźny wyraz twarzy.
- Mów. * * * Od momentu nieprzyjemnego spotkania upłynęły trzy godziny. Mei usłyszała szybki stukot małych nóżek. Zza rogu wychyliła się główka Kaito. Dzieciak mógł mieć z 14 lat a jego główną rolą w dworze było przekazywanie informacji. Ktoś musiał robić za sowę na dworze.
- Wybacz Mei-sama, Kobayashi-sama prosi ciebie do gabinetu Ikariego-sama.

Ikari Tanigawa
Kobayashi Kohaku
Kaito

[Umemoto Mei]

Wypranym z emocji wzrokiem odprowadziła wzrokiem odchodzące służki, które wyraźnie było widać i słychać, jak komentują osobę tutejszego Zwiędniałego Kwiatu. Bolało ją to, ale zdążyła przywyknąć… poczuła jak nici poruszyły się w jej ciele, w rytm jej delikatnej irytacji, ale siłą woli zmusiła je do bezruchu, odwracając się na obcasie, by dalej iść przed siebie w tym pozbawionym sensu patrolu. Bo cóż innego mogła zrobić? Tak też jej upłynęły kolejne godziny jej życia, niczym kamienna rzeźba, praktycznie lalka, podróż wzdłuż zakamarków posiadłości i dworku, upewniając się, że wszystko jest na swoim miejscu. Gdy usłyszała głos i dostrzegła Kaito, praktycznie gońca na terenie zamku, wbiła w niego spojrzenie, po sekundzie przemykując oczy świadoma, że nie było to dla innych komfortowe.
- Oczywiście, już tam idę. – z nienaganną dykcją i chłodem w głosie, tak jak zawsze się uczyła odpowiedziała, zaczynając już iść w pożądanym kierunku. Gabinetu drogiego jej Ikariego-sama, niegdyś młodego dziedzica, a teraz władcy… nie była pewna jak może mu spojrzeć w oczy, ale też czego od niej chciał. Ale tchórzostwem byłoby niewykonanie polecenia.
- Byłam wezwana Ikari Tanigawa-sama, Kobayashi Kohaku-sama. W czym mogę służyć. – prosta formułka, połączona z głębokim ukłodem, gdy tylko wkroczyła do pomieszczenia, po wcześniejszym zapukaniu.

[Yami]

Misja rangi C
2/14
Umemoto Mei

Chłopiec skinął słysząc Twoją odpowiedzieć i ruszył przed siebie biegiem najpewniej szukając kolejnej osoby, której miał coś ciekawego do przekazania. Mogłaś odczuć, że nie był aż tak bardzo uprzedzony do Twojej osoby jak co poniektórzy, może należał do tej grupy ludzi, która zdążyła się przyzwyczaić albo zwyczajnie rozumiał co inni mają na myśli...
Mei mimo wątpliwości drzemiących w sercu postanowiła spotkać się z Ikarim w jego gabinecie. Udała się na pierwsze piętro dworu, gdzie znajdował się jego gabinet, miejsce papierkowej roboty. Przedstawiła swoją sprawę i wkroczyła do środka. W środku znajdowały się dwie osoby. Za mahoniowym biurkiem, które zostało sprowadzone z kontynentu, siedział Kobayashi Kohaku. Mężczyzna po pięćdziesiątce. Mimo swego wieku trzymał się bardzo dobrze. Włosy wciąż ciemne jak u kruka, lekka zadbana linia ciała, zmęczone spojrzenie, jedynej rzeczy której nie dało się ukryć jakąkolwiek metodą. Worki pod oczami widoczne nawet pomimo nałożonego pudru. Na krześle przed nim siedziała młodsza od Ciebie dziewczyna. Była o pół głowy niższa od Ciebie. Zielone oczy przykuwały uwagę. Ubrana w różowe kimono z splecionymi w kok czarnymi włosami. Większość mężczyzn na dłużej zawiesiłoby swoje spojrzenie na niej.
- Usiądź proszę - Kohaku wskazał wolne krzesło - mam dla Ciebie pewne zadanie, które zostało już skonsultowane z Ikarim-sama. Doskonale zapewne wiesz, co stało się w Sogen podczas Turnieju Pokoju. Cesarstwo podjęło bardzo nietrafioną decyzję atakując Uchiha wraz z Antykreatorem. Pomimo podpisania ugody przez długi czas będziemy cierniem w oczach kontynentu. Nie uda nam się odbudować utraconego szacunku przez kilka następnych lat, jeśli nie więcej.
Mężczyzna sięgnął po jeden ze zwojów leżących na stole i rozwinął znajdującą się na nim mapę pokazującą tereny Cesarstwa. Mapa była dość dobrze narysowana, widać że musiała swoje kosztować. Palec mężczyzny postukał w miejscu wyspy Tenkyū.
- Potrzebujemy wzmocnić nasze wasze wewnętrze stosunki nim poprawimy te z kontynentem. Wewnętrznie też jesteśmy skłóceni więc przydałoby się poprawić te relacje. Klan Shabondama od zawsze był na uboczu wszystkiego, warto pokazać, że nie nikt o nich nie zapomniał - Doradca Ikariego wskazał dłonią młodą dziewczynę - tutaj wkracza Horie Haruki jako nasza przedstawicielka. Każda tego typu delegacja wymaga jednak odpowiedniej ochrony. - wzrok mężczyzny skupił sięna Tobie. Splótł palce, uniósł je aby zasłaniały usta i oparł łakcie o blat stołu aby swobodnie przebywać w tej pozycji - Tutaj wkraczasz Ty. Drogi są bezpieczne jednak nigdy nie wiadomo co tak naprawdę można na nich spotkać. Moglibyście wyruszyć jutro z samego rana i udać się do Nami-shin skąd wypływać będzie transport do Tenkyu w ciągu następnych trzech dni. Zostaną oczywiście wręczone wam odpowiednie dokumenty i pieniądze na drogę abyście nie musiały się niczym martwić... Masz może jakieś pytania?

Ikari Tanigawa
Kobayashi Kohaku
Kaito

[Umemoto Mei]

Kiwnęła głową na polecenie usiąścia, sprawnym, wojskowym krokiem zbliżając się do krzesła, by na nim usiąść, na chwilę zawieszając swój wzrok na dziewczynie, która się tutaj znajdowała. Momentalnie jednak wydawać się mogło, że straciła zainteresowanie, wracając spojrzeniem do Kohaku, wyczekując odpowiedzi na pytanie, czemu się tutaj znalazła. Czuła jak czekała w napięciu, a jej nici po raz kolejny wbrew jej woli poruszyły się przez całe jej ciało, robiąc delikatne drgawki w niektórych miejscach jej ciała.
- Posiadam… wiedzę na ten temat, tak. – z chwilą wątpliwości w głowie, gdy próbowała sobie ułożyć informacje w głowie, odpowiedziała. Słyszała o tym, ale dotąd nie miała większej opinii na ten temat. – Rozumiem polecenie, wykonam je i nic się Horie Haruki-san nie stanie. Dawno nie byłam w tamtych stronach, czy jest może coś, co powinnam wiedzieć, by… nie wpłynąć postawą lub mową na stosunek Shabondama do nas? Więcej pytań nie posiadam. – zgodnie z prawdą odpowiedziała, chcąc jedynie się upewnić jednej rzeczy, w tej chwili była świadoma, że jest dosyć specyficzną osobą, więc chciała się upewnić jakie zachowania na pewno nie wypadały. Bezpieczeństwo dróg i ryzyko przemilczała, nie było w tym temacie nic co by chciała powiedzieć – wszystko było wiadomo. Spojrzała jeszcze raz na dziewczynę, którą będzie pilnowała, zanim nie wróciła wzrokiem do swojego przełożonego, doradcy Ikariego-sama. Spytałaby jak tam u niego, ale… powstrzymała się, byłoby to niewłaściwe, szczególnie po takim czasie.

[Yami]

Misja rangi C
3/14
Umemoto Mei

Kohaku uśmiechnęła się kiedy tylko usiadłaś koło niej. Schyliła głowę nieco w geście powitania. Widząc jednak jak Mei straciła zainteresowanie powieki dziewczyny opuściły się do połowy. Uśmiech wciąż pozostał na jej twarzy, choć spojrzenie, które na krótką chwilę stało się ostre sprawiło że miła twarzyczka w oczach pospolitej osoby doprowadziłaby do niewytłumaczalnej gęsiej skórki. Stan ten trwał jedynie chwilę i tak samo jak Mei skierowała wzrok na Kohaku.
- Nic szczególnego się nie zmieniło podczas twej nieobecności. Wciąż są wściekli na Hozukich choć nie mogą o tym jawnie mówić. Najchętniej siedzieliby na tej swojej wysepce choć nie mogą się na niej zaszyć na zawsze. Samemu ciężko w Morskich Klifach. Wymiana handlowa jest wymagana do przeżycia. Wracając jednak do pytania, wystarczy, że nie będziesz poddawać się gwałtownym emocjom i wszystko będzie dobrze.
Kohaku następnie skupił swoją uwagę na młodej dyplomatce. Uśmiech nie zszedł z jego twarzy jednak widać było krztynę niepewności połączoną z ironią. Zupełnie jakby to co przed chwilą powiedział, raczej dotyczyło tej drugiej strony niż Ciebie. Horie uniosła rękę i częścią kimona zasłoniła usta chowając cyniczny uśmieszek.
- Nie musisz się martwić, sprawy prywatne a służbowe to dwa różne światy. Występek sprzed tygodnia miał miejsce kiedy nie ciążyły na mnie żadne obowiązki. Zajmę się wszystkim jak zwykle.
- Takie zapewnienia sprawią, że będę wyczekiwał listów od niepocieszonych mieszkańców Tenkyu. - Kobayashi podniósł się z krzesła, splótł ręce za plecami i chrząknął - Skoro już Panie wszystko wiedzą, nie będę przedłużać. Dzisiejszy wieczór zostawiam wam na lepsze zapoznanie, oczywiście jeśli będziecie tego chciały. Ja tym czasem muszę was przeprosić, mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia. Jeśli będziecie czegoś potrzebowały, wiecie jak mnie znaleźć.
Mówiąc to mężczyzna wyszedł zza nieswojego biurka, wszak był to gabinet Ikariego Tanigawy, kierując się w stronę drzwi. Pokłonił się waszej dwójce i zostawił was samych.
- Szczwany lis, nigdy nie wiem co mu tak naprawdę chodzi po głowie - głos dziewczyny stracił na melodyjności i stał się bardziej naturalny - Mam nadzieję, że nasza podróż do Tenkyu będzie bezpieczna i co najważniejsze udana. Pozwól więc, że przywitam się ponownie Haruki Horie, orator w służbie Tanigawy.

Haruki Horie
Kohaku Kobayashi
Ikari Tanigawa
Kaito

[Umemoto Mei]

„Nie poddawać się gwałtownym emocjom?” wyraźnie celem tych słów nie była błękitnowłosa, która w obecnej chwili, poddaje się chłodowi i niemalże bezemocjonalności. Zgodnie z cnotami samurajskimi była jak ściana, której byle uderzenie nie mogło zburzyć, podobnie jak jej emocje. Dlatego pozostało jej domniemywać, że chodziło o towarzyszkę rozmowy, którą będzie musiała bronić, a skoro jest szansa, że może się im poddawać… nie dokończyła swojej myśli w głowie, wracając już uwagą do rozmowy, która już dążyła ku końcowi. Parę spojrzeń na dwie strony i była pewna, że misja będzie w najlepszym wypadku barwniejsza.
- Umemoto Mei, samuraj w służbie Tanigawy-sama. Być może o mnie słyszałaś, być może nie. Ale miło mi ciebie poznać Haruki Horie-san. – wykonała grzecznościowy układ, recytując niemalże formułkę, której uczyła się wielokrotnie na tym dworze, ale też i używała. – Wydawał się wyjątkowo wpatrywać w ciebie, przy temacie spraw prywatnych i służbowych, ale raczej nie powinnam dopytywać. Więc Haruki Horie-san, preferowałabyś wzajemne umilenie sobie czasu, czy skupienie się na odpoczynku przed jutrem? Oczywiście, nie żebym podważała tego, że raczej się uda. – wróciła do profesjonalnego tonu, nie będąc pewna jak stoi ona w hierarchii, w porównaniu do niej, dlatego przyjęła na razie neutralny i oparty na ich równości w relacji.

[Yami]

Misja rangi C
4/14
Umemoto Mei

Widząc grzecznościowe zachowanie Mei Haruki podniosła się złączyła dłonie przed sobą i ukłoniła się Tobie z szacunkiem. Jeśli zabiegasz o niego samemu musisz pokazywać go innym.
- Usłyszałam to i owo. W plotki o potworach wierzyć nie będę liczą się fakty, a fakty są takie, że mamy możliwość lepiej się poznać i zrozumieć.
Na pytanie o sprawach służbowych dziewczyna pokręciła głową z uśmiechem, widać powstrzymywała się od śmiechu i całkiem dobrze jej to szło gdyby nie drżenie rąk i policzków.
- Nie myślisz chyba, że takie młode dziewczę będzie widywać się z takim starym dziadem? Nie musisz się o nic martwić, preferuję młodszych. Zresztą jeśli chcesz możemy o tym też porozmawiać ale może nie tutaj, nie będziemy szanownemu Tanigawie odbierać gabinetu, chodźmy za mną, znam jedno dobre miejsce do rozmów. * * * - ROZUMIESZ? DLA MŁODSZEJ I TO BEZ TALENTU I WYGLĄDU!
Haruki podniosła rękę i wydmuchała nos w rękaw swego pięknego kimona. Kiedy tylko opuściliście gabinet zabrała Ciebie do kuchni, która o tej nie była oblegana. Znajdował się tam stolik dla czworga przy którym zwykle bywała siadać służba aby chwilę sobie odetchnąć. Aktualnie w pomieszczeniu znajdowała się trójka osób - Mei, dość mocno podchmielona Haruki, oraz pani Sakaguchi odpowiadająca za kuchnię. Sporych rozmiarów kobieta po 40-dziestce wycierała właśnie ostatnie naczynia kręcą głową i wzdychając ciężko patrząc jak Haruki wypijała coraz to więcej alkoholu.
Horie gdy tylko znalazła się w kuchni przywitała szefa kuchni, który tylko przewrócił oczami wiedząc najwyraźniej jak to wszystko się skończy. Sama siebie obsłużyła wyciągając z jednej szafki dwie czarki na sake oraz większą butelkę, którą postawiła na stole, przy którym zaraz usiadała. Kiedy tylko kończyłaś swoją czarkę od razu nalewała do pełna chociaż stosunek wypitych mógł być równy pięć do jednego, jeśli nie więcej.
Początkowo opowiadała o tym czym tak naprawdę się zajmuje i patrząc po powierzonym zadaniu nie trzeba było być detektywem aby się w tym zorientować. Haruki Horie była przedstawicielem Tanigawy w wszystkich wyjazdach na których sam nie mógł się zjawić. Pochodziła z dobrego domu i szybko zyskiwała wiedzę z zakresu mówcy. Kluczowym elementem była jej niesamowita prezencja, która przykuwała oko. Mężczyźni jak to mężczyźni zabiegając o względy potrafili ugiąć się pod przedstawionymi żądaniami. Była więc bardzo dobra w tym fachu, choć miała jeden problem, lubiła się napić.
Po pierwszej czterech czarkach nie wyczułaś nic niepokojącego dopiero z czasem tematy rozmowy zaczęły schodzić na bardziej "emocjonalne" w tym aktualną historię "zdrady".
- Nazwał mnie menelem, rozumiesz? MENELEM! MNIE! - łzy spływały jej po policzkach. Sięgnęła ręką po Tokkuri, które już było puste jednak usilnie chciała sobie z niego nalać do czarki - Widziałem jak spotykał się z inną, widziałam jak się uśmiechał, do mnie się tak nigdy nie uśmiechał a się starał, naprawdę się starałam - odstawiła karafkę aby sięgnąć ręką po następną. Robiła to na tyle ślamazarnie że o mało nie wylała jej zawartości na ciebie - każdy facet to świnia. KAŻDY. Mówię ci to, pewnie rozumiesz, sama dobrze wyglądasz, przyjdzie taki, zacznie prawić komplementy a potem FSIU, jak workiem do jeziora. Uważaj na nich, to już piąty, PIĄTY, a ja przecież się staram, jestem mądrą i urodę mam więc co jest nie tak!
Dziewczyna położyła ramiona na blacie stołu i w wnękę ramion wsadziła głowę chowając twarz przed Tobą. Twarz całą zalaną łzami i pewnie gilami z nosa.
- Już się nigdy nie zakocham. NIGDY. Będę siedzieć w pokoju i... i... i nikt mnie nie znajdzie, nikt mnie już tak nie potraktuje...
Dziewczyna jeszcze chwilę chlipała jednak alkohol w końcu zrobił swoje. Zaczęłaś słyszę głęboki oddech, zasnęła.
- Skaranie boskie z tą dziewczyną. Pomożesz mi ją zabrać do jej pokoju? - rzuciła szefowa kuchni.

Haruki Horie
Sakaguchi
Kohaku Kobayashi
Ikari Tanigawa
Kaito

[Umemoto Mei]

Samurajka nie spodziewała się, że… w takie kierunki potoczy się rozmowa. Początkowo, rozmowa wraz z towarzystwem alkoholu, wydawała się normalnym pomysłem. Nawet wbrew niemym sygnałów ze strony reszty służby. Gdy tylko usiadły, przy stoliku i jej rozmówczyni nalała alkoholu do czarek, zgodnie z kulturą osobistą Mei się poczęstowała – pośrednio ciekawa, czy jest w stanie się upić lub jak jej nici zareagują na alkohol. Nie powstrzymywało to jej jednak przed rozmową, była w tym momentami oschła i chłodna, jednak wprawne oko wypatrzyłoby przede wszystkim niezręczność, gdy próbowała nawiązać rozmowę z kimś, kto po prostu był od niej bardziej retoryczniejszy. O ile umiała mówić godzinami na temat bushido, szermierki czy nawet przyrody, to jednak gdy tylko tematy schodziły na… prywatniejsze lub po prostu bardziej kobiecie, to nie miała doświadczenia w tym. A przynajmniej, nie chciała wyjść na dziwną lub nieprzystosowaną.
- Rozumiem. – niemalże automatycznie odpowiedziała na historię obecnej zdrady, z doświadczenia wiedziała, że nie ma potrzeby dyskutować i zaprzeczać osobom podchmielonym, dlatego Kakuzu ograniczyła się do przytakiwania i kiwania głową. Dalej nie mogła się nadziwić, że rozmowa tak się nakierowała… przechyliła kolejną czarkę, ostatnią, obawiając się jeszcze, że Haruki jej to podpije! A to była by już katastrofa. Momentami pomagała dyplomatce złapać coś, tak by nie wylała, nie chcąc by skończyła w stanie gorszym niż już obecnie była. Ale w końcu… nastała cisza, do uszu samurajki doszedł dźwięk głębokich oddechów, charakterystycznych już dla snu. Sama odetchnęła z pewną ulgą.
- Tak jest… często? Gdybym wiedziała, to bym ją powstrzymała przed takim upiciem, aż nie przystoi. – pozwoliła sobie w końcu na dłuższy komentarz, wstając, by faktycznie pomóc ją przenieść. Przynajmniej tak pomoże, bo wysłuchaniu więcej niż powinna.

[Yami]

Misja rangi C
5/14
Umemoto Mei

Sakaguchi wzięła Haruki pod jedno ramię, Mei wsparła drugie. W stanie błogiej nieświadomości, piękne sny, odejście od zmartwień sprawiły, że na jej twarzy zagościł uśmiech a z lewego kącika ust popłynęła niewielka stróżka śliny. Ciekawe o czym mogła śnić, w tym stanie. Idąc z dziewczyną przez puste korytarze Dworu ze względu na późną porę mogłaś zwrócić uwagę ciut bardziej na kucharkę. Lekko kręcone włosy, szeroka talia, krępa i wysoka, wypisz wymaluj żona karczmarza.
- "Radości trzeba uczcić, a o smutkach zapomnieć" tak mi kiedyś mówiła. Pierwszy raz widziałem ją w takim stanie jak zawaliła swoje pierwsze rozmowy. Chodziła jak zmokła kura to wzięłam ją do kuchni i się mi wtedy zaczęła żalić jaka to presja na niej spoczywa. Ojciec wymaga od niej perfekcji, nie chwali za nic bo uznaje to za oczywiste, poza tym uważa, że pochwały jedynie by ją rozleniwiły. Dałam jej wtedy trochę sake aby się rozluźniła. Czasami żałuję, że ją wtedy poczęstowałam, choć z drugiej strony nie wiem za cholerę jak jej pomóc. Dbam przynajmniej o to aby się hamowała. Miałam drobną nadzieję, że przy Tobie przynajmniej na chwilę spauzuje. Do chłopów też nie ma za bardzo szczęścia. Większość patrzy na ładną buzię i chce jak najszybciej iść na siano. Ma jednak swoje zasady i całe szczęście nawet po alkoholu się ich trzyma. Adoratorzy widząc, że nie mają szans na szybką uciechę przechodzą na kolejny kwiatek. Tych bardziej poczciwych odtrąca to ile pije. Martwię się o nią. Przyjaciółek nie ma bo widzą w niej wroga numer jeden, jako że może poderwać im ich chłopów. Przyjaciół też nie ma bo ci od razu chcą "czegoś" więcej... Tyle dobrze, że ma mnie, dlatego w kuchni czuje się jak u siebie. Lepiej jeśli napije się tutaj niż cholera wie gdzie.
Przemierzaliście ciche korytarze wielkiego dworu. Raz na jakiś czas mijał was patrol, jednak kiedy wzrok padał na Ciebie jakoś cicho przechodził obok. Mimo tego spoglądali na ciągnięte przez was młode dziewczę. Wtedy wystarczyło chrząknięcie Sakaguchi aby przyspieszali kroku.
W końcu dotarliście pod drzwi na pierwszym piętrze dworu.
- Dzięki wielkie kochana zawsze to łatwiej we dwie. Nie musisz się martwić o waszą jutrzejszą drogę. Nie wiem jak to robi ale jak trzeba to wstanie jak nowa. Szczęście w nieszczęściu. Też idź już spać już sobie poradzę, robiłam to nie raz. - zamek zaskrzypiał a drzwi otwarły, Sakaguchi wzięła dziewczynę do środka, nim jednak zamknęła za sobą drzwi rzuciła ostatnie słowa w kierunku Mei - Zadbaj o nią w drodze.
Mówiąc to wyciągnęła z kieszeni klucz do sieni Haruki. Nie pozostawało Tobie nic innego jak iść spać i rano przygotować się do drogi do Nami-shin mając nadzieję, że towarzyszka podróży również zjawi się o wyznaczonej porze.

Haruki Horie
Sakaguchi
Kohaku Kobayashi
Ikari Tanigawa
Kaito

[Umemoto Mei]

- Nie jest zadziwiającym, że jest pod taką presję. Koniec końców, piastuje bardzo odpowiedzialną pozycję, prawda? A rolą takich osób, jak Ona, czy też Ja jest spełnianie wymagań i założeń naszej pozycji. Postaram się o nią zadbać, czy to w drodze czy też poza nią. Nie musisz się o to obawiać. – swoim melodyjnym, choć chłodnym jak lód tonem powiedziała co miała na myśli. Szkoląc się na samuraja, chłonąc do umysłu, serca i duszy nauki, oczywistym była, że jest pod presją. Kto jej nie wytrzymuje, ten po prostu nie nadaje się na to. To wszystko. Wszystko miało swoje miejsce i rolę w porządku. Nie zmieniało to jednak faktu, że Mei miała mieć zamiar oko na Haruki, najpewniej też służąc jej radą czy pomocą. Nie posiadała problemów jak inne kobiety, nie bała się podebrania mężczyzny czy innych, wręcz absurdalnych dla niej w tym momencie problemów. Wypełni swoją rolę, pomagając najlepiej jak może, to wszystko.
- Oczywiście, pozostaje mi wierzyć, że faktycznie będzie jutro gotowa. – dodała, podsumowując ostatnią myśl, zanim ostatni raz nie zezując jeszcze jak Sakaguchi-san wchodzi już do środka, wraz z upitą. Cicho wzdychając, ruszyła w kierunku swoich kwater. Nie lubiła snu i odpoczynku, ale najwyraźniej był on niezbędny. Niczym zjawa sunęła po korytarzach dworu, chcąc w końcu dotrzeć do siebie i się zamknąć, by usnąć swym niespokojnym snem i być gotową z rana we wskazanym punkcie. Najpewniej nawet wcześniej, by na pewno wszystko przygotować.