Kaikan - Dom Gościnny

[Azuma]

Wysłuchał spokojnie opowieści Hiromi, mocniej tylko ściągając brwi, gdy usłyszał o chłopaku któremu miała wpaść w oko. Zupełnie nie podobała mu się myśl, że miałby walczyć o jej względy z innymi, ale też nie mógł się dziwić. Od Hiromi bił blask ciepła i dobroci, który pozwalał zjednywać sobie ludzi.

Ale to nie była jedną historia – Hiromi niebawem przeszła do kolejnej, gdzie wspomniany był inny chłopak, któremu przyjaciółka ukradła pieniądze. Gdy usłyszał, że Hiromi skoczyła z nią z klifu, już otworzył usta gotowy powiedzieć coś karcąco, ale dynamika opowieści tylko się zwiększyła, gładko zmieniając tory na jeszcze inną opowieść, a potem jeszcze kolejną. I kolejną.

Gdy doszło do wiedźmy handlującej specyfikami, z wrażenia aż pokręcił głową. – Naprawdę, tylko tego… Mam wrażenie, że zrobiłaś znacznie więcej ode mnie - powiedział z uznaniem, nieco skrępowany takim pocałunkiem, w takim miejscu, bo łatwo było sobie wyobrazić tak składane pocałunki na jeszcze innych partiach ciała. Jego czy jej. Dlatego jej słowa o tęsknocie skwitował w jeden sposób – gorącym pocałunkiem.

Już później, bo będącym przebranym i w posiadłości, w jadalni rozprawiali o tym co spotkało bardziej doświadczonego Uchihe. Ten podzielił się całą historią, a Hiromi potrzebowała chwili aby to przetrawić, a swoje spostrzeżenia ubrać we właściwe słowa. Gdy usłyszał jej odpowiedź, wcale się jej nie dziwił.

– Tak, gdybym tego na własne oczy nie zobaczył, a na skórze nie odczuł, to bym sam nie uwierzył… A jednak, są jeszcze takie dziwy, jakie nam się nie śniły - mruknął, całkowicie zgadzając się z jej słowami w których niedowierzanie mieszało się ekscytacją takim odkryciem. Chwilę później jednak się roześmiał, po żywiołowej wzmiance o wronie, która dosłownie postawiła nastoletnią Uchihe na nogi.

– Pewnie… choć nie wiem gdzie teraz jest. Wiesz, to ptak, niespecjalnie go pilnuje. Chce to gdzieś podleci, odleci, a innym razem, przysiadzie na ramieniu, lub na gałęzi obok i się przysłuchuje. Tak mi się przynajmniej zdaje - powiedział, wstając jednak w ślad za Hiromi, a potem skierowali się na tyły domu, do ogrodu. Wypatrując tego ptasiego towarzysza. – Hum… nie widzę go, może zwiedza Saimin. Ten Tengu, wspominał że będzie chciała zobaczyć coś więcej, poza górskimi szczytami - wzruszył ramionami, a potem pieszczotliwie zmierzwił nieco włosy Hiromi, gdy wspomniała że cała noc nie zaśnie – Taaaak i to z powodu wrony, los ci mój. Na koniec westchnął teatralnie, z powrotem kierując się do posiadłości, już po posiłku, do sypialni.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Kiedy Azuma zmierzwił jej włosy i sam wycofał się do posiadłości ze swoimi słowami, Hiromi spojrzała za nim i cichutko parsknęła, rozumiejąc to, co miał na myśli. Została jednak jeszcze chwilę na zewnątrz, pozwalając wieczornemu powietrzu nieco się ochłodzić. Przez chwilę rozglądała się, czy faktycznie nie było wrony Azumy, ale nie, nie było jej. Trudno.

Za to Azuma wrócił.

Znów się trochę wzruszyła - przychodziło jej to bardzo łatwo, przede wszystkim dlatego, że była bardzo emocjonalna ostatnimi czasy - i pozwoliła sobie na jeszcze jeden moment słabości, kiedy była sama. Dlatego do Azumy dołączyła dopiero do kilku minutach, jednak już uśmiechając się do niego i powoli siadając obok niego na futonie. Uśmiech, tym razem, był figlarny, a jej palce, dotykające delikatnie jego piersi, jednoznaczne.

- Może nie muszę myśleć całej nocy nad imieniem, żeby nie spać - wyszeptała i pochyliła się do niego.

Zasnęła bardzo późno, szczęśliwa i bezpieczna. Mimo nie przekraczania pewnych granic, jego bliskość była dla niej rozkosznie rozpraszająca i osadzająca w rzeczywistości. Była tutaj i teraz - jej myśli nie uciekały do tego, co potencjalnie mogło się zdarzyć.

---

Jakiś czas po tej nocy wszystko nadal było niespokojne i oboje czekali na wieści. Rozmawiali dalej o szczegółach dni, kiedy byli rozdzieleni, a Hiromi również poprosiła Azumę o pomoc w treningach. Młodzieniec mógł zobaczyć, jak niedojrzałą kunoichi była - tak naprawdę. Jak mało do tej pory pracowała nad koordynacją i refleksem. Musiał jej pokazywać podstawy, ale dziewczyna łapała szybko. Była, niestety, przed nią jeszcze długa droga.

Hiromi podarowała Azumie również buteleczkę ze środkiem na wzmocnienie, uśmiechając się nieco nieśmiało.

- Załatwiłam od Zielarki, tej Wiedźmy, o której mówiłam, wiesz… Prosiłam o coś na wzmocnienie, żebyś czuł się bardziej odświeżony przed czy na misji. Do wypicia po trochu, lub wszystko na raz, w zależności od sytuacji.

Po kilku dniach Inoachi wezwał młodych Uchihów do Siedziby Władzy klanu Yamanaka, gdzie przyjęła ich liderka. Pewnie oddałaby to do zrobienia jednej ze swoich radnych, ale ze względu na to, że Azuma uratował ją ze świątyni w górach, postanowiła przyjąć ich osobiście.

Przekazane informacje jednak nie były dobre. Bitwa o Kotei została przegrana, Uchiha wycofało się do Sarufutsu. Jednak ich rodziny przeżyły. Został dostarczony list od Masahiro, proszący o dalsze utrzymywanie dobrych relacji z klanem Yamanaka. Niedługo miały przybyć kolejne siły - z Ryuzaku - oraz ktoś z Uchiha, żeby wszystko oficjalnie dopiąć na ostatni guzik. Hiromi nadal miała być gwarantem małżeństwa, Azuma ją ochraniać. Dodatkowo był też list od rodziców Azumy, informujący, że wszystko z nimi w porządku, przeżyli, zakładają nowy dom i będą mieli dla niego niespodziankę, kiedy wróci.

Na razie mieli tam zostać. Chociaż Masahiro dopisał - ponownie - informację, że jeżeli mieliby wracać, to od południa. Omijać potencjalnie niebezpieczne tereny jak najdalej.

Dla Hiromi było to trudne. Nie była emocjonalnie związana z Kotei, ale nadal było jej bardzo przykro, że wiele osób straciło życie i dwoje domy. Że Azuma stracił swój dom i teraz będzie musiał przyzwyczajać się do nowego miejsca. Było jej przykro, że nie mogła wesprzeć swojego brata ani pomóc w szpitalu, jak pomagała po Turnieju Pokoju.

Próbowała pocieszać Azumę, być obok, kiedy potrzebował. A kiedy przyszedł czas - pracowała nad weselem swojego brata. Początkowo sama z Yamanakami, później z przybyłymi z Sarufutsu i Ryuzaku kobietami. A ostatecznie też, ze swoim ojcem, któremu udało się dojechać niedługo przed ślubem z ogromną wałówką od klanu Akimichi i kilkoma przedstawicielami ich klanu.

Ślub był piękny. Hiromi na nim płakała.

Po tym wszystkim mogła wrócić do domu. Naprawdę do domu. Tak, jak kiedyś Masahiro prosił ją o zostanie w Kotei, teraz powiedział jej, że może wrócić do Sakai, do rodziców. Tam, gdzie było bezpiecznie, tam gdzie tak naprawdę znała ludzi. Z rodzicami. A dla Hiromi była to bardzo kusząca propozycja. Powrót do swojego prawdziwego domu. Tam, gdzie czuła się bezpieczna, tam, gdzie miała swoje życie. A nie - trochę w Kotei, trochę w Saimin. Gdyby wróciła, prawdopodobnie mogłaby po prostu wrócić do domu, pomagać w okolicznym szpitalu i wyjść za mąż w ciągu kilku lat. Gdyby jednak poszła do Sarufutsu… nie miała pojęcia, co miało ją czekać.

Długo się zastanawiała nad tym, czego chciała. Co było dla niej ważne i co powinna zrobić. Taki wybór na pewno nie był dany każdej osobie. Pewnie inni byli zmuszani rozkazami, nawet jeżeli chcieliby odejść. Wpisywani do Bingo Booka, jeżeli odeszli. A ona miała szanse na to, żeby nie być dalej kunoichi, żeby wrócić do spokojnego życia.

Zdecydowała się jednak odmówić i wrócić z Masahiro do Sarufutsu, postanawiając jednak nie porzucać nowo obranej drogi. Trenować i stać się silniejsza. Nie być ciężarem dla nikogo. Pomóc bratu, spróbować rozwinąć się w szpitalu. I… co było dla niej oczywiste, chociaż ciężko było to przyznać otwarcie, nawet przed sobą - bo nie minęło dużo czasu - zobaczyć, czy po powrocie, nadal miała szanse być blisko z Azumą.

---

Rok 395
Uchiha Hiromi

Z/T - Uchiha Hiromi, Azuma