Gdzieś w drodze

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe
10/45

To, że Misae w tych rękach niczego nie trzymała, to nie był duży problem. Kunoichi niczego przy sobie posiadać przecież nie musiała, była bronią samą w sobie, ale najwyraźniej przerażonym ludziom tyle wystarczyło, bo uspokoili się widocznie i podejście do nich nie stanowiło teraz żadnego utrudnienia. Patrzyli nieufnie, to fakt, ale nie cofali się na widok Misae i Sumairu. No i fakt, że jeden z mężczyzn wziął na siebie „obowiązek” rozmowy, chyba większość z nich również uspokajał.
Zaś gdy Misae przedstawiła ją i swojego towarzysza, zwłaszcza gdy padło jej nazwisko, było słychać oddechy ulgi i atmosfera nieco się oczyściła, o ile w ogóle można było tak powiedzieć. Na niektórych twarzach rozbłysnęła nadzieja. Potężny mężczyzna wysforował się na przód uformowanej grupki, by zająć się gadaniem, skoro już zaczął je wcześniej.
- Yamanaka… ależ szczęście, panienko – zaczął i otaksował wzrokiem najpierw kobietę, a następnie mężczyznę, na chwilę zatrzymując się na dwóch mieczach, które wystawały przy jego pasie. - Właśnie zmierzaliśmy do najbliższego posterunku. Podobno jest gdzieś w okolicy stolicy – cóż, dokładniej lokalizacji nie znali, ale pewnie trafią tam prędzej czy później. Należało poinformować władze o zaistniałej sytuacji… - Nie mamy tutaj rannych. Na szczęście.
O tak, patrząc na to, że ewidentnie przed czymś uciekali, przed ogniem widzianym z daleka, to, że nie było wśród nich rannych było prawdziwym szczęściem. W tej chwili właśnie część ludzi, widząc, że nie było zagrożenia i że ich „lider” zajął się rozmową, wyminęli ich i ruszyli dalej, by nie marnować czasu. No i poza tym gdy się stało, było znacznie znacznie zimniej, a zima była za pasem…
- Wypadek przy pracy? Nie – czarnowłosy zmierzył ponurym wzrokiem swoich rozmówców, po czym dość mimowolnie odwrócił wzrok, który kierował go na widziany z oddali dym. - Tam jest nasza wioska Utsubo. Czy raczej była. Już kilka dni temu widzieliśmy dwójkę obcych, przedstawili się jako najemnicy Yamanaka, ugościliśmy ich w karczmie, ale coś nie grało. Kręcili się po okolicy, że niby robili zwiad, czy nie ma w okolicy wrogów, ale wychodzili w las, wracali… Strasznie podejrzane to wszystko było, tak se teraz myślę – chłop westchnął i spojrzał ponownie na Misae i Sumairu. - No i się doczekaliśmy. Jak nic myślę, że to ta dwójka, bo kto inny? Nie było ich, by pomóc nam w gaszeniu pożaru, czy pomóc w ewakuacji. Najpierw zapalił się spichlerz, potem jeszcze jeden magazyn. Wszystkie nasze zapasy… - chłop złapał się za głowę. - Potem pola. Następnie ogień przeszedł na domy. Nasz włodarz i kilku śmiałków zostali tam, by gasić, niedaleko jest rzeka, ale… - mężczyzna pokręcił głową, a gdyby miał na głowie czapkę, to pewnie by ją ściągną i miętosił. No ale nie miał. - Nas oddelegował do poinformowania wojska. Myślę, że to nie byli Yamanaka, a najemnicy Hyuga… Robiliśmy dostawy żywności do stolicy.

  Ukryty tekst

[Misae]

Jej towarzysz od razu podjął temat i postanowił okazać bardzo dużo dobrej woli. Widać było, że nie również tak jak Misae chce dociec prawdy. Dziewczyna dwukrotnie uśmiechnęła się do opowiadającego mężczyzny - pierwszy raz kiedy ucieszył się na wieści o jej pochodzeniu, a drugi kiedy okazało się, że wszyscy są zdrowi. To była naprawdę bardzo dobra i bardzo ważna informacja, dzięki której w spokoju mogła słuchać kolejnych słów.
-Choć tyle szczęście - odparła z uwagą słuchając reszty historii, która niestety już taka pozytywna nie był. Yamanaka co jakiś czas skinęła głową dając znak, że nie jest jej obojętne to co się teraz dzieje i że jak na razie wszystko rozumie. Najważniejsze na ten moment było przeprowadzić ludzi do bezpiecznego miejsca - już dosyć wycierpieli jak na tak krótki czas, a przecież byli to boga ducha winni cywile... nie powinni ponosić odpowiedzialności za decyzje rodów - a przynajmniej takie pobożne życzenie miała
-Chodźmy tam w takim razie. Postaramy się odprowadzić państwa bezpiecznie na teren posterunku, a tam złożymy raport... może uda im się dowiedzieć więcej - skinęła głową do Sumairu szukając u niego aprobaty pomysłu. Wiedziała, że muszą jak najszybciej przeprowadzić ludzi, ponieważ napastnicy mogą kręcić się jeszcze w niedalekiej odległości i cały czas stanowili dla nich rzeczywiste zagrożenie, więcej kiedy tylko wszyscy byli gotowi zarządziła aby wyruszyli w stronę posterunku.
-Zapewne właśnie o zapasy chodziło... czy jest szansa, że coś ocalało? - rzuciła z lekką nadzieją w głosie podczas marszu. Starała się gdzieś z tyłu głowy kontrolować aby w razie gdyby pojawiły się jakieś obce sygnatury chary... miała szczerą nadzieję, że jednak tak nie będzie.

[Sumairu Abe]

-Przyda się Wam towarzystwo. Ruszajmy więc. - powiedział patrząc na zebranych, a następnie na Misae która rzuciła mu spojrzenie. W głębi duszy, Sumairu czuł potrzebę udania się na miejsce 'zbrodni' i zbadanie sprawy na własną rękę. Może ktoś tam jeszcze jest, a może dowiedzieliby się czegoś istotnego. Rozdzielanie się nie wchodzi w grę, a zostawić ludzi w potrzebie też nie wypada. Pomimo wahań i rozmyślań, chłopak zgodził się na pomysł swojej towarzyszki i gdy tylko wszyscy skończyli pogawędkę, Sumairu razem z kompanią ruszył w stronę najbliższego posterunku. Nie miał pojęcia gdzie się on znajduje, ale Misae przejęła rolę przewodniczki i na pewno wiedziała którędy droga.
Chłopak rozglądał się co jakiś czas i w dalszym ciągu wypatrywał się jakichś szczegółów, podejrzanych zachowań wśród ludzi których przyszło mu ratować czy też innego, ukrytego gdzieś w pobliżu zagrożenia.
Samuraj od czasu do czasu zerkał na Misae, która przykuwała jego uwagę znacznie bardziej od wyimaginowanych bandytów ukrywających się po krzakach, czy też ogólnej aury niepewności która im towarzyszyła. Czujność, która rosła we wnętrzu Sumy miała swoje źródło właśnie w tej dziewczynie. Za żadne skarby nie chciał on, aby stało się jej coś złego.
Rozmarzony brunet czuł jakby znał Misae od dziecka, a nie minął nawet jeden dzień odkąd pierwszy raz ujrzał ją nad brzegiem jeziora, do którego los go zaciągnął. Tak właśnie musiało być.
Trochę czasu minęło zanim Suma wrócił do rzeczywistości i dotarło do niego, że musi wyjaśnić sobie z dziewczyną bardzo ważną kwestię.
-Misae-san... Nie chcę wyjść na ignoranta, ale nie wydaje mi się abym miał dostateczną wiedzę na temat klanu Hyuuga. Jeżeli przyjdzie nam z nimi stanąć do walki, wolałbym wiedzieć czym się posługują i czym charakteryzują. Powiesz mi coś o ich zdolnościach? - romantyk w końcu ocknął się ze snu zimowego i zapaliła się w nim lampka z bardzo istotną kwestią.
Wiadomo, że panuje wojna między dwoma klanami i prędzej czy później, Sumairu będzie musiał stawić czoła wojownikom z klanu Hyuuga.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe
13/45

Mogli zrobi wiele rzeczy. Mogli podziękować za informacje i ostrzeżenie po czym odejść i zadecydować, że nie ich cyrk, nie ich małpy. Mogli wręcz przeciwnie – rzucić się w te pędy bez ładu, składu i planu w stronę płonącej wioski, by tam… co? Pomóc gasić pożar? Próbować coś ocalić? Szukać tej dwójki, o których nie wiedzieli właściwie nic więcej, w tym nawet to, jak wyglądają? Mieli wiele możliwości… Ale wybrali inną, a raczej Misae wybrała, a Sumairu się dostosował – pójście razem z wieśniakami w poszukiwaniu okolicznego posterunku, by tam mogli w spokoju złożyć raport.
- Naprawdę, pójdziecie z nami? To pewnie wiele ułatwi… - widać było, że mężczyzna odczuł pewną ulgę i tak naprawdę był gotowy, by dogonić swoich towarzyszy, którzy poszli przodem. Na resztę pytań mógł odpowiedzieć po drodze – i tak też się stało. Ciemnowłosy ruszył, a Misae i Sumairu razem z nim. - Nie sądzę… Chociaż może jakieś pojedyncze zapasy się ostaną. Pola będzie trzeba przekopać na nowo, gdy tylko nastanie wiosna. Wszystko będzie trzeba posiać raz jeszcze. Budynki odbudować… Ale spichlerz i magazyny, ejejjej – westchnięcie i jęk wydobyły się z gardła mężczyzny.
Oboje się rozglądali, i panienka Yamanaka i pan Abe – jednak przez całą drogę niczego szczególnego nie zauważyli. Widywali tylko dzikie zwierzęta, ewentualnie innych zwykłych ludzi, chłopów, minęli nawet jednego kupca, którego cała grupka poinformowała, żeby nie wybierał się przypadkiem do wioski Utsubo, bo to niebezpieczne. Trochę pobłądzili, ale Misae była bardziej niż przydatna, bo w którymś momencie jej wyczulone na chakrę oczy zobaczyły spore jej skupisko – wiadomość, że zbliżają się do poszukiwanego przez nich posterunku, o którym było wiadome, że gdzieś jest, tylko gdzie dokładnie…?
Niedługo później spomiędzy drzew ich oczy zobaczyły nieduży obóz, kilkanaście namiotów i prowizoryczne, na szybko sklecone budynki – a wszystko to otoczone równie tymczasową palisadą. Przy jednym z wejść znajdował się wysoki, blondwłosy strażnik o bladych oczach pozbawionych źrenic. Włosy miał spięte i ubrany był po wojskowemu. Patrzył w waszą stronę, doskonale świadom, że zbliża się do niego grupa dwunastu osób z czego dwójka o wyraźnie zarysowanej chakrze.
- Stać! Kto idzie?
Nieformalny przywódca drużyny wysforował się na przód, by po krótce opowiedzieć w czym rzecz i co tutaj wszyscy robią. Strażnik zlustrował ich wszystkich po czym było widać niepokój rosnący na jego twarzy z każdym kolejnym słowem. Na koniec kiwnął głową.
- Chodźcie za mną, musicie złożyć raport dowódcy. Kohaku, zajmij na chwilę moje miejsce – zza płotu wyłonił się inny Yamanaka, chyba trochę młodszy, by zająć się pilnowaniem, a mężczyzna, z którym rozmawiali przeprowadził ich przez bramę i część obozu, by zaprowadzić ich od jednego z drewnianych budynków. Załomotał dwa razy w drzwi, otworzył je i wszedł, by po kilku sekundach wyjść. – Pan Yoshihiro was przyjmie. Waszą dwójkę i… Pana – strażnik wybrał jedną osobę z tej dziesiątki niepoubieranych ludzi, czyli mężczyznę, który cały czas zajmował się gadaniem. Wydawało się to najsensowniejszym wyborem.
- Słucham – był to nieco starszy już Yamanaka, nie żaden młodzik. Przeszukiwał teraz biurko w poszukiwaniu mapy, bo słowa strażnika bardzo go zaniepokoiły. Należało jednak dowiedzieć się wszystkiego z pierwszej ręki. – Wasza godność. I proszę opowiedzieć wszystko, ze szczegółami.

  Ukryty tekst

Swoje posty napiszcie tutaj